Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

11 Μαρτίου 2013

Β. Βιλιάρδος- ΧΡΥΣΗ ΜΕΣΟΤΗΤΑ


ΧΡΥΣΗ ΜΕΣΟΤΗΤΑ: Όπως σε όλες τις επιστήμες, έτσι και στην Οικονομία, η πρόοδος έρχεται όταν καταρρέει μία θεωρία και όχι όταν επιβεβαιώνεται – με σχετικά πρόσφατη απόδειξη στη Φυσική τη θεωρία της σχετικότητας, η οποία ανέτρεψε την προηγούμενη οδηγώντας μας σε νέα εποχή

Αρκετοί είναι αυτοί οι οποίοι, συμφωνώντας με τις θέσεις, καθώς επίσης με τις αναλύσεις ορισμένων οικονομολόγων, προτείνουν την ενεργητική συμμετοχή τους στα κόμματα – καλοπροαίρετα προφανώς και με στόχο την «αναδιάρθρωση» της πολιτικής, η οποία είναι κατά πολύ πιο επείγουσα και αναγκαία, ειδικά στην Ελλάδα, από την οικονομική αναδιάρθρωση ή από οποιαδήποτε άλλη.

Η απάντηση στις συγκεκριμένες «παροτρύνσεις» δεν είναι άλλη από το ότι, όπως ο φυσικός επιστήμονας «απέχει» συνειδητά από την πρακτική εφαρμογή των θεωριών που επεξεργάζεται, γνωρίζοντας ότι αυτή ανήκει στο πεδίο γνώσεων των μηχανικών, έτσι και ο (μακρο)οικονομολόγος οφείλει να αφήνει στους πολιτικούς την πρωτοβουλία της εφαρμογής εκείνων των οικονομικών θεωριών, οι οποίες, όπως ο ίδιος πιστεύει, θα έχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Δυστυχώς δημιουργούνται μεγάλα προβλήματα εδώ, όταν οι οικονομολόγοι δεν εισακούγονται από την πολιτική - όχι επειδή οι πολιτικοί δεν πείθονται από την ανάλυση και την τεκμηρίωση τους (αυτό δεν θα ήταν υποχρεωτικά αρνητικό), αλλά λόγω του ότι δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες γνώσεις εκ μέρους τους, αφού οι περισσότεροι πολιτικοί είναι δυστυχώς δικηγόροι.

Μία επόμενη αιτία είναι το ότι, αρκετοί πολιτικοί συμπεριφέρονται με μεγάλη ιδιοτέλεια, διαφθείρονται από την οικονομική εξουσία, διαπλέκονται υπερβολικά και ενδιαφέρονται περισσότερο για τον εαυτό τους - πολύ λιγότερο για όλους αυτούς, οι οποίοι τους εκλέγουν, πιστεύοντας καλοπροαίρετα στις προεκλογικές υποσχέσεις τους.  

Εν τούτοις, όλες αυτές οι «δυσλειτουργίες» δεν αλλάζουν τον κανόνα: το ότι δηλαδή κανένας δεν τα γνωρίζει όλα - ενώ δεν πρέπει να κάνει πράγματα που δεν ταιριάζουν με τη θέση του ή που δεν ανήκουν στο δικό του γνωστικό πεδίο και στη δική του επιστήμη.     

Περαιτέρω αρκετοί είναι αυτοί οι οποίοι, υιοθετούν επιδερμικά ορισμένες θεωρίες παλαιοτέρων οικονομολόγων ή ακόμη καιταυτίζονται μαζί τους, τοποθετώντας αυθαίρετα «ετικέτες», όπως, για παράδειγμα, οπαδός του «σοσιαλδημοκράτη» Keynes, του «νεοφιλελεύθερου» Friedman κλπ. – αν και οι θεωρίες αυτές έχουν αποδειχθεί εσφαλμένες, κατά τη διάρκεια της πρακτικής εφαρμογής τους.

Ίσως ξεχνούν εδώ ότι, όπως σε όλες τις επιστήμες, έτσι και στην Οικονομία, η πρόοδος έρχεται όταν καταρρέει μία θεωρία και όχι όταν επιβεβαιώνεται – με πρόσφατη απόδειξη στη φυσική τη θεωρία της σχετικότητας, η οποία ανέτρεψε την προηγούμενη (υπενθυμίζουμε ότι, η θεωρία της ειδικής σχετικότητας θα είχε διατυπωθεί και χωρίς τον Einstein, επειδή βρισκόταν ήδη διάχυτη στον επιστημονικό κόσμο – αν και λόγω της έλλειψης εντυπωσιακών πειραμάτων, θα ήταν πολύ δυσκολότερο να είχε σκεφτεί κάποιος να επανεξετάσει τη θεωρία της βαρύτητας, η οποία φαινόταν οριστικά συστηματοποιημένη από τον Νεύτωνα).

Συνεχίζοντας, η θεωρία των «πατέρων» του δόγματος της ελεύθερης οικονομίας, των A.Smith και D.Ricardoείναι αναμφίβολα εξαιρετική – έχοντας ουσιαστικά την παρακάτω βασική αρχή:

“Επαφιόμενο στον εαυτό του, απελευθερωμένο από εμπόδια και ελέγχους το Κεφάλαιο, θα κατευθύνεται αυτόματα και οποιαδήποτε στιγμή εκεί που τα κέρδη είναι τα υψηλότερα δυνατά. Κατά συνέπεια και όσον αφορά τα εμπορεύματα, την παραγωγή δηλαδή, το σχετικό ύψος του κόστους παραγωγής, θα καθορίζει τον τόπο παραγωγής των προϊόντων”.

Εν τούτοις, η «συνταγή» αυτή στηρίχθηκε σε ένα αξίωμα (Trickle down effect), το οποίο, αν και σωστό την εποχή που έζησαν, αποδείχθηκε απολύτως εσφαλμένο αργότερα – στο ότι δηλαδή “όταν ο πλούτος φτάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο κορεσμού, τότε η αναδιανομή από τους πλούσιους στους φτωχούς ακολουθεί αυτόματα”.

Προφανώς μπέρδεψαν την ανάγκη με τη χρήση – ενώ κατέληξαν στο συμπέρασμα αυτό, μετά από την παρατήρηση των κανόνων που ισχύουν στη Φύση (όπου τα ζώα σκοτώνουν κυρίως για να εξασφαλίσουν την τροφή τους και δεν τη συσσωρεύουν), μην συνυπολογίζοντας την σχεδόν εντελώς αντίθετη ανθρώπινη συμπεριφορά.

 

Κάτι ανάλογο ισχύει και για την εξαιρετική οικονομική θεωρία του K.Marx η οποία, όπως και ο αναρχισμός (κατάργηση των Αρχών), απαιτεί εξελιγμένους και ώριμους ανθρώπους, οι οποίοι θα αργήσουν πολύ να δημιουργηθούν στον πλανήτη – δεν είναι δηλαδή εφαρμόσιμη, σε έναν κόσμο ατελών ανθρώπων. Κυριότερο ελάττωμα της μαρξιστικής θεωρίας είναι το ότι, δεν «κατανόησε» τη σημασία των οικονομικών και λοιπόν «κινήτρων» για την ανθρώπινη συμπεριφορά – γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα, η κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία να είναι πρακτικά αντιπαραγωγική.

Ο Keynes τώρα κατανόησε την ανάγκη της επέμβασης του κράτους στην ελεύθερη οικονομία - η οποία, στην περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης, τεκμηριώθηκε πως αδυνατούσε να αυτορυθμισθεί.

Περιληπτικά, η συνταγή του απαιτούσε την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων (ίδρυση κρατικών εταιριών κλπ.), καθώς επίσης τη μείωση των φόρων, όταν η οικονομία ευρισκόταν σε ύφεση – την αποχώρηση όμως του δημοσίου από τον ιδιωτικό τομέα, παράλληλα με την επαναφορά της φορολογίας στα προηγούμενα επίπεδα, όταν η οικονομία «αναθερμαινόταν», επιστρέφοντας σε αναπτυξιακή τροχιά.

Στην πράξη όμως και παρά την αρχική επιτυχία της «συνταγής», το κράτος δεν αποχωρούσε από τον ιδιωτικό τομέα, όταν η οικονομία επανερχόταν σε ρυθμούς ανάπτυξης – με αποτέλεσμα να υπερδιογκώνεται, να διαφθείρεται, να γίνεται αντιπαραγωγικό, να εξελίσσονται οι δημόσιοι υπάλληλοι σε «κράτος εν κράτει» κοκ. Αργότερα δε, τα εργατικά συνδικάτα οδηγήθηκαν σε πολύ μεγάλες υπερβολές, εμποδίζοντας την υγιή ανάπτυξη της οικονομίας και διευκολύνοντας την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. 

Την ίδια εκείνη εποχή ο Minsky διατύπωσε την αντίθεση του με την κλασσική ή νεοκλασική θεωρία, σύμφωνα με την οποία οι αγορές τείνουν πάντοτε προς ένα σημείο ισορροπίας, αυτόματα και χωρίς να υπάρχει ανάγκη ρύθμισης τους - υπό ορισμένες απαραίτητες προϋποθέσεις φυσικά όπως, για παράδειγμα, ο «πλήρης» ανταγωνισμός, η μη επέμβαση του κράτους στην Οικονομία ή/και «η συμμετρία» της πληροφόρησης (ισότιμη, ταυτόχρονη πρόσβαση από όλους, σε όλες οι πληροφορίες).

Όπως διαπίστωσε, οι προϋποθέσεις αυτές είναι πρακτικά ανέφικτες, ουτοπικές - με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αδύνατη η αυτορρύθμιση των αγορών, ακόμη και αν αποδεχόταν κανείς πως είναι σωστή η κλασσική θεωρία. Εν τούτοις, επρόκειτο ουσιαστικά για μία «μη θεωρία», η οποία δεν εύρισκε τρόπο πρακτικής εφαρμογής – μία θεωρία όμως που επανήλθε σήμερα στο προσκήνιο, μετά την πλήρη αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού.

Συνεχίζοντας, ο Friedman και η σχολή του Σικάγου (απόγονος ουσιαστικά του αυστριακού Hayek), διαπίστωσε την απίστευτη διαφθορά, τη διαπλοκή, το χρηματισμό, την αντιπαραγωγικότητα και την ανελευθερία του διογκωμένου δημοσίου τομέα,τασσόμενος ολοκληρωτικά υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας – υπέρ του ελάχιστου δυνατού κράτους, “με μία κυβέρνηση απαραίτητη μόνο ως φόρουμ, όπου καθορίζονται οι κανόνες του παιχνιδιού, όσο και ως διαιτητής που ερμηνεύει και εφαρμόζει τους κανόνες που έχουν αποφασιστεί”.

Επίσης έγραψε ότι, “Ο φιλελευθερισμός δίνει έμφαση στην ελευθερία , ως έσχατο στόχο και στο άτομο, ως έσχατη οντότητα της κοινωνίας….Ο φιλελεύθερος είναι υπέρμαχος της πολιτικής αποκέντρωσης…..Υπάρχουν δύο μόνο τρόποι συντονισμού των δραστηριοτήτων εκατομμυρίων ανθρώπων:

Ο ένας είναι η κεντρική διεύθυνση, ο κομμουνισμός λοιπόν, ο οποίος περιλαμβάνει τη χρήση του καταναγκασμού – η τεχνική του στρατού και του σύγχρονου ολοκληρωτικού κράτους. Ο άλλος είναι η οικιοθελής συνεργασία των ατόμων – η ελεύθερη αγορά, με αμφίπλευρα εθελούσιες και ενημερωμένες συναλλαγές μεταξύ ελεύθερων μεν από τα κρατικά δεσμά, αλλά απολύτως πιστών στους κοινά ψηφισμένους νόμους ατόμων”.

Ακολουθώντας την πεποίθηση του με θρησκευτική ευλάβεια και με τις μεθόδους των «σταυροφόρων», πείθοντας παράλληλα απόλυτα τους 
Reagan και Thatcherέγινε ο πατέρας του «δόγματος του σοκ» - απαιτώντας την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση των πάντων.

Προφανώς απέτυχε παταγωδώς, αφού ο ιδιωτικός τομέας, δημιουργώντας τα γνωστά μας μονοπωλιακά, αχόρταγα καιαδηφάγα τέρατα, μας οδηγεί στη μία κρίση μετά την άλλη – με μεγέθη (φούσκες) που συνεχώς αυξάνονται, απειλώντας να καταστρέψουν τόσο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όσο και ολόκληρο τον πλανήτη.  

Η αυστριακή φιλελεύθερη σχολή βέβαια θεωρεί ότι, οι «εκτροπές» οφείλονται στις παρεμβάσεις του κράτους στην ελεύθερη λειτουργία της αγοράς – όπως στην πρόσφατη περίπτωση της διάσωσης των μεγάλων τραπεζών από τη χρεοκοπία. Ενδεχομένως δε να έχει απόλυτο δίκιο, αφού ο καπιταλισμός είναι αδύνατον να λειτουργήσει, χωρίς τη δημιουργική καταστροφή – όπως την ανέλυσε ο επίσης αυστριακός J.Schumpeter.

Εάν λοιπόν δεν οδηγείται υποχρεωτικά στη χρεοκοπία η οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση αποτυγχάνει να ανταπεξέλθει με τη λειτουργία της, αδυνατώντας να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της, πως είναι δυνατόν να καταπολεμηθεί σωστά το ετεροβαρές ρίσκο (όπου άλλος αναλαμβάνει τον επιχειρηματικό κίνδυνο και άλλος πληρώνει), καθώς επίσης να διασφαλισθεί ο ελεύθερος ανταγωνισμός; Δεν είναι άλλωστε η αιτία της συνεχώς διογκούμενης χρηματοπιστωτικής φούσκας, η οποία δημιούργησε τηντραπεζική βόμβα μεγατόνων που ευρίσκεται στα θεμέλια της Δύσης;    

Στα πλαίσια αυτά, προτείνει ακόμη και την κατάργηση των κεντρικών τραπεζών – θεωρώντας πολύ σωστά ότι, αργά ή γρήγορα, παύει να υφίσταται η ανεξαρτησία τους και γίνονται «υποχείριο» της διεφθαρμένης πολιτικής – με οδυνηρά επακόλουθα για την πολιτική χρήματος, για τις κοινωνίες και για το σύστημα της ελεύθερης αγοράς.     

Αποφεύγοντας εμείς τώρα να είμαστε οπαδοί κάποιου (κανένας και τίποτα δεν «δικαιούται» οπαδών στον πλανήτη) ή να τοποθετήσουμε «ετικέτες» στις θέσεις μας, έχουμε την άποψη ότι, η άριστη λύση ευρίσκεται κάπου στη μέση: στη χρυσή μεσότητα, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης.

Ειδικότερα, σε ένα σύστημα μικτής οικονομίας, όπου το κράτος θα είχε στην ιδιοκτησία του τις κοινωφελείς, τις μονοπωλιακές κερδοφόρες, καθώς επίσης τις στρατηγικές επιχειρήσεις, ενώ όλες οι υπόλοιπες θα ανήκαν στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς καμία εξαίρεση.

Παράλληλα, το κράτος θα έπρεπε να συνεχίσει να επενδύει, μειώνοντας τη φορολογία σε περιόδους ύφεσης, ενώ θα έπρεπε να υποχρεώνεται να αποχωρεί, όταν η οικονομία θα επανερχόταν στην ανάπτυξη - γεγονός που τεκμηριώνει ότι, η πολιτική λιτότητας σε περιόδους ύφεσης είναι καταστροφική, ενώ η μοναδική, έντιμη λύση είναι το πάγωμα μέρους των χρεών, έτσι ώστε να μην εμποδίζεται η ανάπτυξη και να μην εξαθλιώνονται οι πολίτες. 

Για να μπορέσει όμως να λειτουργήσει σωστά ένα τέτοιο σύστημα, χωρίς το φόβο της πολιτικής διαφθοράς, της διαπλοκής, της ανεπάρκειας, της ανικανότητας κλπ., θα έπρεπε να συμμετέχουν ενεργητικά όλοι οι πολίτες στα κοινά – ψηφίζοντας οι ίδιοι τους κανόνες του παιχνιδιού, επιβλέποντας την τήρηση τους, νομοθετώντας και ελέγχοντας καθημερινά την εκάστοτε κυβέρνηση (με τη βοήθεια της αντικατάστασης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από την άμεση, μέσω αλλαγής του συντάγματος).

Άλλη λύση δυστυχώς δεν υπάρχει, όσο και αν ψάξει κανείς – εάν φυσικά δεν θεωρήσουμε λύση τον μονοδιάστατο, άκρως νεοφιλελεύθερο και αστυνομικό δικομματισμό των Η.Π.Α. ή το αντίπαλο δέος του: το μονοκομματικό, ακόμη πιο αστυνομικό, ανελεύθερο και μερκαντιλιστικό κρατικό καπιταλισμό της Κίνας.  

Παραμένει βέβαια το ερώτημα, εάν μία χώρα, η οποία δεν έχει το απαιτούμενο «κρίσιμο μέγεθος» στο παγκοσμιοποιημένο πλέον περιβάλλον, εν μέσω υπόγειων συναλλαγματικών πολέμων και γεωπολιτικών εντάσεων, μπορεί να εφαρμόσει τέτοιες πολιτικές ή είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τα προστάγματα των ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη, να συμβιβάζεται διαρκώς και να υποτάσσεται – πόσο μάλλον ένα κράτος υπερχρεωμένο, χωρίς το δικό του νόμισμα, μέλος ενός μη άριστου νομισματικού χώρου.

Η απάντηση, αν και εξαιρετικά δύσκολη, είναι μάλλον θετική: αρκεί η χώρα να κατορθώσει να πείσει τους «εταίρους» της για την ορθότητα των θέσεων της, λειτουργώντας παράλληλα σε επίπεδο λαών, πολιτών δηλαδή της ένωσης που ανήκει, οι οποίοι έχουν παρόμοια προβλήματα, τα οποία απαιτούν ανάλογες λύσεις – με την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν θα τους επιβαρύνει, λύνοντας μόνη της τα δικά της οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, εάν η απαίτηση για την καθιέρωση του πολιτεύματος της άμεσης δημοκρατίας, συνοδευόταν από την προθυμία των πολιτών να καλύψουν οι ίδιοι τα νόμιμα χρέη της πατρίδας τους, απέναντι στους πιστωτές της, με τον τρόπο που μπορούν (επέκταση του χρόνου αποπληρωμής, χαμηλά επιτόκια κλπ.), η ισότιμη συμμετοχή τους στην κοινή νομισματική ζώνη, χωρίς φυσικά να αποτελεί μονόδρομο, είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα – αφού, μέσω αυτής, έχουν το κρίσιμο «συλλογικό μέγεθος», για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν με την παγκοσμιοποίηση.   

Αθήνα, 06. Μαρτίου 2013
Facebook   Twitter   Linked in   

Β. Βιλιάρδος-ΠΑΡΙΣΙ, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΓΚΟ;


ΠΑΡΙΣΙ, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΓΚΟ; Η πολιτική και δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης, υπό την απόλυτη ηγεμονία της Γερμανίας, ευρίσκεται πιο κοντά από ποτέ - αρκεί να συνθηκολογήσει το τελευταίο οχυρό αντίστασης, το οποίο δεν είναι άλλο από τη Γαλλία, με τη βοήθεια της πιστωτικής παγίδας

Η κατάσταση στην Ευρώπη επιδεινώνεται ημέρα με την ημέρα - ταυτόχρονα, παραδόξως, η κρίση συνηθίζεται από τις αγορές, οι οποίες έχουν πάψει πλέον να αντιδρούν σπασμωδικά. Ο μεγάλος κερδισμένος φαίνεται να είναι προς στιγμή η Βρετανία - η οποία, αφενός μεν υποτιμήθηκε ελάχιστα («χαριστικά») από τις αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης, παρά το ότι αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα, αφετέρου δεν τοποθετήθηκε στο στόχαστρο των αγορών (ούτε το χρηματιστήριο, ούτε η στερλίνα).

Εκτός Ευρωζώνης, τα σύννεφα μάλλον πυκνώνουν τόσο στη Δανία (υπόγεια, σιωπηλή κρίση τραπεζών), όσο και στη Σουηδία. Ειδικότερα, η κεντρική τράπεζα της Σουηδίας (Riksbank- αυτοκρατορική τράπεζα) ήταν η πρώτη μεταξύ των κεντρικών τραπεζών, η οποία τον Ιούλιο του 2009 μείωσε το βασικό της επιτόκιο στο -0,25%. Αυτό σημαίνει ότι, οι καταθέσεις των εμπορικών τραπεζών σε αυτήν, όχι μόνο δεν απέφεραν πλέον κέρδη αλλά, αντίθετα, προκαλούσαν ζημίες - λόγω του αρνητικού επιτοκίου.

Ουσιαστικά λοιπόν για να αποφύγει το κράτος την αύξηση κεφαλαίου της κεντρικής του τράπεζας, αποφάσισε να φορολογήσει κατά κάποιον τρόπο τις εμπορικές τράπεζες, όσον αφορά τις ρεζέρβες τους στην κεντρική. Παράλληλα, η κυβέρνηση ήθελε να υποχρεώσει τις εμπορικές τράπεζες να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία - αφού δεν θα είχαν κανένα λόγο να τοποθετούν τα χρήματα τους στην κεντρική, πληρώνοντας για αυτά.

Δυστυχώς όμως, η ενέργεια αυτή πυροδότησε περαιτέρω τη φούσκα ακινήτων, η οποία υπήρχε στη χώρα - επειδή οι δανειολήπτες των τραπεζών επέλεξαν να επενδύσουν στα ακίνητα και όχι στην πραγματική (μεταποίηση) οικονομία. Σαν αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού, αυξήθηκαν δυσανάλογα οι τιμές των ακινήτων - οπότε έχουν μεγεθυνθεί σε μεγάλο βαθμό τόσο οι κίνδυνοι τόσο των τραπεζών, όσο και της οικονομίας της χώρας.

Ας μην ξεχνάμε ότι, δύο δεκαετίες πριν, η Σουηδία αντιμετώπισε μία τεράστια κρίση τραπεζών - από την οποία πολύ δύσκολα θα είχε ξεφύγει, εάν δεν λειτουργούσε μερκαντιλιστικά (αύξηση των εξαγωγών, μείωση των εισαγωγών κλπ), λύνοντας τα προβλήματα της εις βάρος των άλλων. Εάν τυχόν δε υποκύψει στην κρίση η Σουηδία, δεν θα μείνουν αλώβητες οι υπόλοιπες σκανδιναβικές χώρες - κυρίως η Φιλανδία.   

Περαιτέρω, η κρίση ακινήτων της Ολλανδίας (άρθρο μας), τείνει να ξεφύγει από τον έλεγχο της κυβέρνησης - μεταλλασσόμενη σε μία εξαιρετικά επικίνδυνη τραπεζική κρίση, η οποία ενδεχομένως θα πυροδοτήσει την χρηματοπιστωτική βόμβα μεγατόνων (ανάλυση), η οποία ευρίσκεται στα θεμέλια της Ευρώπης.

Την ίδια στιγμή το γεωπολιτικό πόκερ στην Κύπρο (άρθρο μας) συνεχίζεται - με τη Γερμανία (δήθεν) να θεωρεί ότι, είναι προτιμότερη η χρεοκοπία της, αφού δεν αποτελεί συστημικό ρίσκο - ενώ την ακριβώς αντίθετη άποψη έχει η Κομισιόν (το σύνηθες παιχνίδι του καλού και του κακού). Η έξοδος όμως των καταθέσεων από τις τράπεζες του νησιού, ιδιαίτερα από τους Ρώσους, καθώς επίσης από τους Έλληνες, παίρνει συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις - επιδεινώνοντας τα μέγιστα το τραπεζικό πρόβλημα της Κύπρου, το οποίο είναι αντίστοιχο της Ισλανδίας του 2008.

Από την άλλη πλευρά, η λεηλασία της δύστυχης Πορτογαλίας φτάνει στο τέλος της - με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της, καθώς επίσης τη δήμευση της ιδιωτικής, να έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί. Παρά τις διαδηλώσεις των Πορτογάλων τα Σαββατοκύριακα, λόγω της κατάρρευσης του βιοτικού τους επιπέδου κυρίως, η κατάσταση δεν φαίνεται ανατρέψιμη.

Η Ισπανία (άρθρο μας), ευρίσκεται επίσης σε πορεία λεηλασίας και κατάρρευσης - με τα σκάνδαλα διαφθοράς του κυβερνώντος κόμματος να έχουν επισκιάσει τα αντίστοιχα σε πολλές άλλες χώρες. Η κυβέρνηση εύλογα παραπαίει, οπότε η τεράστια κρίση που μαίνεται στη χώρα, είναι αδύνατον να αντιμετωπισθεί.

Όλα όσα συμβαίνουν τώρα στο υπερχρεωμένο, ακυβέρνητο ουσιαστικά Βέλγιο, καθώς επίσης στην, επικίνδυνα εκτεθειμένη στην Α. Ευρώπη, Αυστρία, φαίνεται να αποσιωπούνται - αφού δεν προάγουν τα συμφέροντα της ηγετικής δύναμης της Ευρώπης.

 

Όσον αφορά την Ελλάδα, οι πολίτες της οποίας μάλλον αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τόσο τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας τους, όσο και την υποδούλωση τους, (αφού έχουν σταματήσει ακόμη και οι χλιαρές διαδηλώσεις),  η κατάρρευση συνεχίζεται με γεωμετρικό ρυθμό - με ασήμαντες προοπτικές αντιστροφής της τάσης.

Όπως διαπιστώνεται, κανένας δεν θέλει να καταλάβει ότι, η ελευθερία προσφέρεται μόνο σε όσους την δικαιούνται - ακόμη καλύτερα, σε αυτούς που μπορούν να τη διαχειρισθούν με υπευθυνότητα. Από την άλλη πλευρά, αφού κερδίσει κανείς την ελευθερία του, πρέπει να την προστατεύει και να αγωνίζεται για να τη διατηρήσει - ειδικά όταν είναι πολίτης μίας τόσο πλούσιας χώρας, όπως η Ελλάδα, την οποία εποφθαλμιούν όλοι.    

Συνεχίζοντας, η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία, το δημόσιο χρέος της οποίας είναι της τάξης του 128% του ΑΕΠ της (εάν ελεγχόταν από το ΔΝΤ είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι θα αποδεικνυόταν πολλαπλάσιο), σε συνδυασμό με την ύφεση και τα δίδυμα ελλείμματα της (-30,9 δις $ έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, άνω του 3% έλλειμμα προϋπολογισμού), συνθέτουν μία εκρηκτική εικόνα - η οποία μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση της Ευρωζώνης, αφού πολλοί Ιταλοί δεν είναι φανατικοί υποστηρικτές του Ευρώ.

Ο κίνδυνος διάλυσης της Ευρωζώνης όμως είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από όσο φαίνεται - επειδή ο κυριότερος δανειστής τηςΙταλίας (εξωτερικό χρέος περί τα 2 τρις $) είναι η Γαλλία, στην οποία οφείλει πάνω από 500 δις €. Εάν λοιπόν χρεοκοπούσε η Ιταλία ή/και ζητούσε διαγραφή μέρους των χρεών της (όπως φαίνεται να προτείνει η «αντιπολίτευση»), η Γαλλία θα βρισκόταν στην κυριολεξία με «την πλάτη στον τοίχο».

Παραδόξως όμως, παρά το ότι οι εισαγωγές όλων σχεδόν των ευρωπαϊκών χωρών από τη Γερμανία περιορίζονται, λόγω της ύφεσης, καθώς επίσης της αδυναμίας δανεισμού τους, στη Γαλλία συμβαίνει το αντίθετο. Ειδικότερα, οι Γάλλοι συνεχίζουν να αγοράζουν όλο και περισσότερα αυτοκίνητα, καθώς επίσης μηχανήματα από τη Γερμανία, κυρίως με δανεικά γερμανικά χρήματα - σαν να μην υπήρξε ποτέ κρίση στην Ευρωζώνη.

Αναρωτιούνται λοιπόν πολλοί τι ακριβώς συμβαίνει - για ποιό λόγο δηλαδή η Γερμανία συνεχίζει να δανειοδοτεί τη Γαλλία, όταν έχει σταματήσει να το κάνει σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη;

Μήπως επειδή η Γαλλία είναι η μοναδική χώρα που αντιδράει στη δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης, κατά τις επιταγές και τα σχέδια της Γερμανίας; Μήπως η Γαλλία, οδηγείται σε μία ύπουλη, τευτονική παγίδα;

Ειδικότερα, εάν τυχόν κάποια στιγμή στο μέλλον αυξανόταν τα επιτόκια δανεισμού της Γαλλίας, σαν επακόλουθο μίας πιθανής υποτίμησης της από κάποια εταιρεία αξιολόγησης, δεν θα υποχρεωνόταν να υποταχθεί αμαχητί στη Γερμανία;   

Κατ' επέκταση, μήπως πλησιάζει η ώρα του τελευταίου ταγκό, με καβαλιέρο τη Γερμανία και πειθήνια ντάμα τη Γαλλία;Πιθανότατα στο Παρίσι, το οποίο ακόμη μία φορά στη σύγχρονη ιστορία του θα είχε υπερτιμήσει την αμυντική γραμμή Μαζινό του;

ΣΚΕΨΕΙΣ: "ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ" (ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ)

ΑΥΤΟ ΠΟΥ Μ' ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ "ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ" (ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ) ΚΙ ΑΛΛΟΙ "ΕΘΝΙΚΟ-" (ΤΕΤΟΙΟΙ) ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΟΤΙ "ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ" Ο ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ Χ.Ο. (ΒΛΕΠΕΤΕ, ΡΩΤΗΣΑΝ ΤΟ ΑΡΤΙΓΕΝΝΗΤΟ ΟΤΑΝ ΤΟ ΓΡΑΨΑΝΕ ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΣΤΟ ΛΗΞΙΑΡΧΕΙΟ)! 
ΚΑΙ ΡΩΤΗΣΕ ΚΙ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ: "ΚΑΛΑ ΤΙ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ?" , ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ?? ΑΠ' ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΙ ΑΛΛΟ ΣΟΥΜΕΙΝΕ ΕΣΕΝΑ ΠΑΡΕΞ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΤΑΤΕΥΧΟ, ΤΙΣ 10 ΕΝΤΟΛΕΣ, ΤΗΝ ΡΕΒΕΚΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΣΘΗΡ??? 
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΙΑ! ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΑ ΑΝΕΧΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΚΑΙ "ΛΑΪΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ κλπ" ΑΙ! ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ!
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
=================

"ΧΡΥΣΗ ΠΑΓΟΔΑ2"


"ΧΡΥΣΗ ΠΑΓΟΔΑ2"
Φωτογραφία που έβγαλα στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Ιαπωνία.
(κλίκ στην εικόνα γιά μεγέθυνσι-κατέβασμα)