Τα εθνικά ζητήματα δεν μπορεί να τα αποσπάσεις και να τα αυτονομήσεις από την κοινωνία. Αποτελούν έκφραση και διάσταση της συγκεκριμένης ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ συγκρότησης.
«Κοινωνικό» και «εθνικό» είναι έννοιες αλληλένδετες, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Συνεπώς τα εθνικά ζητήματα είναι άρρηκτα δεμένα με τα κοινωνικά ζητήματα. Δεν μπορεί να «απελευθερωθείς» από την «εθνική σκλαβιά», αν δεν απελευθερώσεις από τα δεσμά της συγκεκριμένης ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ που υποδουλώνουν την πατρίδα και την καταλύουν.
Η πατρίδα δεν βρίσκεται έξω από την κοινωνία. Συνεπώς κάθε αγώνας για την πατρίδα είναι και κοινωνικός αγώνας. Κοινωνική απελευθέρωση και εθνική απελευθέρωση είναι έννοιες ταυτόσημες…
Οι πατριδοκάπηλοι, σε όλες τις ποικιλίες τους, διασπούν αυτή τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ενότητα «εθνικού»-«κοινωνικού», και διαχωρίζουν το «εθνικό» από το «κοινωνικό». Μιλάνε αφηρημένα για «έθνος» και «πατρίδα», ακριβώς γιατί κινούνται μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας, της καπιταλιστικής, που σήμερα ΚΑΤΑΡΓΕΙ τα έθνη και τις πατρίδες.
Δεν μας λένε όμως τούτο το ουσιαστικό: Πώς θα απελευθερωθεί το έθνος και πώς θα επιλυθούν τα εθνικά ζητήματα μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό καθεστώς (πλανητική ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη) το οποίο έχει σαν στρατηγική συνιστώσα την άλωση κάθε έθνους.
Γι’ αυτό ο αφηρημένος «πατριωτισμός» είναι ο «πατριωτισμός» του καθεστώτος. Οι «υπερπατριώτες» κάθε απόχρωσης απλώς εμπορεύονται τα «εθνικά ζητήματα», τα οποία σήμερα, έχουν αποκτήσει αιχμηρή πολιτική διάσταση.
Γι’ αυτό όλοι αυτοί οι υστερικοί κήρυκες του αφηρημένου «πατριωτισμού» προέρχονται από τις καθεστωτικές «ιδεολογίες» της «Δεξιάς» και «ακροδεξιάς».
Γι’ αυτό όλοι αυτοί της υπερπατριωτικής υστερίας πνίγουν κάθε κοινωνικό ζήτημα και το χειρότερο: Είναι και οι πλέον υστερικοί εχθροί των κοινωνικών διεκδικήσεων και κινημάτων.
ΟΛΟΙ βρίσκονται εχθρικά ΑΠΕΝΑΝΤΙ από τους εργαζόμενους και τις λαϊκές κινητοποιήσεις.
ΟΛΟΙ είναι ΥΠΕΡ των καθεστωτικών μέτρων εναντίον του λαού, ΥΠΕΡ της διάσωσης του κεφαλαίου και των κερδών του. ΥΠΕΡ εκείνων που δεν έχουν πατρίδα και καταλύουν την πατρίδα. Και όλα αυτά επενδυμένα με την απάτη: «Να σωθεί η Ελλάδα»!!!!!!
Γι’ αυτό και τα «πατριωτικά» ιστολόγια δεν καταπιάνονται ΠΟΤΕ με την κοινωνική μας γενοκτονία. Φλυαρούν αφηρημένα για τα «εθνικά», αποσπασμένα και αποξηραμένα από τους κοινωνικούς χυμούς τους…
Ο αφηρημένος «πατριωτισμός» των ποικίλων πατριδοκάπηλων (συνειδητών ή αφελών) είναι μια απάτη: Είναι η καπηλεία των οξύτατων «εθνικών» προβλημάτων.
Δεν έχουμε, όμως, μόνο αυτή την καπηλεία. Έχουμε και την «αριστερή» καπηλεία: Αυτή αποσπά το «κοινωνικό» από το «εθνικό», το ανεξαρτοποιεί και το καπηλεύεται.
Ζούμε ανάμεσα σε μυλόμετρες καπηλειών: την κοινωνικό-καπηλεία της καθεστωτικής «αριστεράς» και την πατριδοκαπηλία της ιστορικής δεξιάς.
Οι μεταλλαγμένοι «αριστεροί» σφετερίζονται το κύρος των κοινωνικών αγώνων και το καπηλεύονται.Φετιχοποιούν τις άμεσες κοινωνικές διεκδικήσεις, τις ξεχωρίζουν από το «εθνικό» και ζητούν και αυτοί, εντός του υπάρχοντος πλαισίου της κοινωνικής συγκρότησης, τις λύσεις. Μια πολιτική που οδηγεί στην ήττα, στην αποσάθρωση των κοινωνικών σπονδύλων και στη νίκη των νεοταξικών σχεδίων.
Ακόμα χειρότερα: Αντιπαραθέτουν και αυτοί, όπως και οι καθεστωτικοί της ιστορικής «δεξιάς», το «κοινωνικό» με το «εθνικό». Σφετερίζονται και καπηλεύονται το «κοινωνικό» και με την ίδια καπηλεία από την ανάποδη, συκοφαντούν τα «εθνικά ζητήματα» και τα αφορίζουν με τα σύγχρονα ιδεολογήματα του κεφαλαίου: «εθνικισμός», «ρατσισμός», κ.λπ…
Ουσιαστικά η καθεστωτική λογική και εδώ είναι ενιαία στη βάση της. Είναι η λογική του τεμαχισμού της διαλεκτικής «κοινωνικού»-εθνικού», η οποία εκφράζεται ενιαία στο επίπεδο των πολιτικών υποκειμένων της μεταλλαγμένης «αριστεράς» και της ιστορικής «δεξιάς». Και τα δύο αυτά φαινομενικά αντίθετα σκέλη αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: τις όψεις της λογικής του συστήματος με ηγεμονικό πόλο τη μεταλλαγμένη «αριστερά»…
Δεν μπορεί κανένας αγώνας να πάει μπροστά δίχως την ΕΝΟΤΗΤΑ του «κοινωνικού» με το «εθνικό». Δίχως να υπονομευτούν και να γκρεμιστούν και τα δύο αυτά είδη καπηλειών…
Γι’ αυτό όσο ολέθριο είναι να «συνυπάρχεις» με τους μεταλλαγμένους «αριστερούς» καπήλους, άλλα τόσο ολέθριο είναι να «συνυπάρχεις» και με τους πατριδοκάπηλους και με όλων των ειδών τα «ακροδεξιά» φυράματα…
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4194
10 Μαρτίου 2010
Το δημόσιο χρέος στο ελληνικό κράτος από το 1824
Του Τάσου Ηλιαδάκη*
Α. 1824-1897
Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε 10 εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλ. φράγκα (στο εξής γ.φ.). Κατά μέσο όρο η τιμή έκδοσης κυμάνθηκε στο 72,54%, δηλαδή χρεώθηκε 770 εκ. γ.φ. αλλά “στο χέρι” πήρε 464,1 εκ. γ.φ., τα υπόλοιπα ήταν τιμή έκδοσης και διάφορα άλλα έξοδα-κρατήσεις των τραπεζών.
Αναλυτικότερα:
Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε 10 εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλ. φράγκα (στο εξής γ.φ.). Κατά μέσο όρο η τιμή έκδοσης κυμάνθηκε στο 72,54%, δηλαδή χρεώθηκε 770 εκ. γ.φ. αλλά “στο χέρι” πήρε 464,1 εκ. γ.φ., τα υπόλοιπα ήταν τιμή έκδοσης και διάφορα άλλα έξοδα-κρατήσεις των τραπεζών.
Αναλυτικότερα:
• Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκ. λίρες στερλίνες (στο εξής λ.σ.) ή 70.261.000 γ.φ. (2) • Ένα, 60 εκ. γ.φ. με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.
• Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γ.φ.
•Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γ.φ. και τέλος
•Ενα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.739.000 εκ. γ.φ.
Αι. Τα δάνεια της ανεξαρτησίας
- Κατά κοινή ομολογία υποκίνησαν τους δύο εμφύλιους το 1824. Οπως έλεγε ο Γκούρας, “χρυσού λαλούντος άπας άπρακτος λόγος” (3). Επι πλέον ήταν προφανές ότι θα επικρατούσε εκείνο το κόμμα που θα έπαιρνε το δάνειο, καθʼόσον, “νόμος και ισχύς αι λίραι του δανείου”.
- Με την εξαγορά βουλευτών και στρατιωτικών διέφθειραν τον κοινοβουλευτισμό και τη διοίκηση. Οπως γράφει ο Παπατσώνης, “δια το μέσον του δανείου τούτου, εδιώρισαν εις όλας τας επαρχίας οπαδούς των υπαλλήλους” (4).
Η πελατειακή διαχείριση των δανείων είχε στρέψει την αιχμή του δόρατος προς τη δύναμη της εποχής, τις οπλικές δυνάμεις, με τις μαζικές βαθμοδοσίες, το οικονομικό κόστος των οποίων κάλυπταν τα δάνεια. Οπως επισημάνθηκε “κατάντησε το έθνος να έχει υπέρ των 12.000 αξιωματικούς”, σε σύνολο οπλικών δυνάμεων 20.000 ανδρών (5) .
Οι περισσότεροι καπετάνιοι εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς. Έτσι ο Γκούρας έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες ενώ είχε μόνο 3.000 (6). Αυτήν την ευρυμισθία ο λαός την τιτλοποίησε με το σκωπτικό, “ο καπετάν ένας”, δηλαδή έπαιρνε πολλούς μισθούς για τους άνδρες του, ενώ είχε μόνον ένα, τον εαυτόν του (7). Δεν είχαν απομείνει ούτε 20.000 λίρες για να σωθεί το Μεσολόγγι, όπως λέει ο Παπαρηγόπουλος (8). Το “ταμείον κενόν”, όπως ενημέρωνε τη Βουλή η Επιτροπή Ταμείου (9). Η κυβέρνηση έκτοτε επωνομάσθη ψωροκώσταινα” (10) .
Το 1825 η κυβέρνηση θα κηρύξει την πρώτη πτώχευση. Τον Απρίλιο του 1926, αναλαμβάνοντας η κυβέρνηση Α. Ζαΐμη, στο ταμείο υπήρχαν μόνο 16 γρόσια, ουτε μία λίρα!
Καθαρή δανειακή πρόσοδος από μεν το πρώτο δάνειο των 800.000 λιρών, 36%. Από το δεύτερο των 2 εκ. λιρών το 10,5%.
Α2 Οθωνική περίοδος
Το δάνειο των 60 εκ. γ.φ. του Όθωνα εγγυήθηκαν οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις (στο εξής Μ.Δ.) κάθε μία το ένα τρίτο.
Η τρίτη δόση των 20 εκ. γ.φ. ουδέποτε καταβλήθηκε στην Ελλάδα.
Κατακρατήθηκε από τη δανειοδότρια τράπεζα για την εξυπηρέτηση του δανειου. Από τις υπόλοιπες δύο δόσεις, 40 εκ. γ.φ., το 56,8% κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία και σε έξοδα του Βαυαρικού στρατού (11).
Τέλος, το 1835, στο δημόσιο ταμείο υπήρχαν 1,8 εκ. δρχ. και απʼ αυτά έπρεπε να καλυφθούν τα ελλείμματα 1833-35 και η εξυπηρέτηση του δανείου, που ήταν 2,7 εκατ. δρχ.
Τελικά η καθαρή πρόσοδος, από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο, ενώ από το 1843 είχαμε τη δεύτερη χρεοκοπία.
Α3. Τρικουπική περίοδος
Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ηταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.). Ηταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει.
Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού. Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γ.φ. Παρʼόλα αυτά το 1893 θα έχουμε την τρίτη χρεοκοπία.
Τον αιώνα αυτόν μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός έφθασε στα 770 εκ. γ.φ., από τα οποία “στο χέρι πήρε” 389 εκ. γ.φ. ή το 50,5%. Μέχρι το 1993 είχε αποσβέσει 472 εκ., δηλαδή το 120% των όσων δανειακά εισέπραξε και πάλι χρωστούσε 631,4 εκ., δηλαδή το 82% των όσων είχε δανεισθεί. Την ίδια χρονιά τα ετήσια έσοδα του ελληνικού κράτους ήταν 64 εκ. φ. δηλαδή μόλις το 10% του εξωτερικού δημόσιου χρέους.
Το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ. Απʼ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας (παραχώρηση Θεσσαλίας, πόλεμος 1897), 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης.
Β. 1900-1945
Β1. 1902-1914
Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και την υποχώρηση του κρατικού (12). Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς.
Μέχρι το 1909 συνεχίζεται η ανεπάρκεια διαχείρισης των δημοσιονομικών (13). Οι αθηναϊκές συντεχνίες με ψήφισμα τους τον Δεκέμβριο του 1908 διεκήρυτταν ότι δεν δέχονται πια νέους φόρους “προς συντήρηση εν τη αρχή του εκάστοτε κόμματος” (14) , ενώ η εισαγγελία Θεσ/κης θα επέμβει για διασπάθιση του δημοσιου χρήματος κατά την εγκατάσταση των προσφύγων στη Μακεδονία (15) .
Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. φ. Τα δύο πρώτα (76 εκ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. φ. το 1914. Η δανειακή πρόσοδος χρησιμοποιήθηκε
- Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων.
- Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και
- Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.
Με απλά λόγια τα νέα δάνεια ξεπλήρωναν τα παλιά.
Β2. 1915-1923
Η Ελλάδα του διχασμού εν μέσω του Αʼ ΠΠ. Στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απʼ αυτήν.
Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.). Είναι περίοδος έξαρσης του εσωτερικού δανεισμού και σχεδόν έλλειψης εξωτερικού.
Στον εξωτερικό δανεισμό υπάρχουν δύο μυστικά γερμανικά δάνεια, από 40 εκ. μάρκα έκαστο προς την κυβέρνηση Σκουλούδη το 1915 και 1916. Τα δάνεια κρατήθηκαν εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και ουδαμού αναγραφόμενα. Η μυστικότητα αυτή θα αποτελέσει θέμα της ποινικής δικαιοσύνης το 1918. Στο ειδικό δικαστήριο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας.
Τέλος υπήρξε ένα μικρό δάνειο καναδικό 8 εκ. δολ. Επίσης και ένα για την εξαγορά, από τη Γαλλία, της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσ/κης-Κων/λης, την οποία είχε καταλάβει ο ελληνικός στρατός το 1913.
Β3. Μεσοπόλεμος 1924-1932
Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και με αποκορύφωμα το παγκαλικό “Θόδωρος κερνά και Θόδωρος πίνει” (16).
Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Εχει επιστρέψει συμβιβαστικός για να γεφυρώσει το χάσμα του διχασμού και είχε στόχο τον αστικό εκσυγχρονισμό. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας.
Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές.
Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια (17).
Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ. ή 14,9 δισ. δρχ. 18 Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία.
Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά.
Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.
Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα απʼ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ.
Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.
Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση τωνπαλαιών.
Γ. 1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη
Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946.
Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων.
Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.
Το δημ. χρέος (στο εξής Δ.Χ.) συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.
Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ.
Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρια εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα 28 εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ.
Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.
Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει!
Δ. Δικτατορία, 1967-1974
Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει μικρή αύξηση.
Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δ.Χ. εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ., ενώ η αγγλική λίρα απουσίαζε.
Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα.
Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσιων εργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες. Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δ.Χ. ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.
Ε. Μεταπολίτευση 1975-1981
Το προπολεμικό εξωτερικό Δ.Χ., λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%.
Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων.
Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρια από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα απο διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.
Η επιδείνωση του Δ.Χ. προέρχεται από την αύξηση του εσωτερικού δανεισμού.
Στ. 1981-1989
Μετά το 1974 ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά.
Μεταξύ 1978-87 οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.
Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δ.Χ. Το Δ.Χ. είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της.
Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθει για την εξυπηρέτηση των δανείων.
Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών.
Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει έσοδο τακτικό και έξοδο υπέρβαρο.
Ζ. 1974-2008 (στοιχεία)
α. εξωτερικό Δ.Χ
1990 2.452,4 δισ. δρχ.
1993 5.236,8 δισ. δρχ.
2004 2.503 εκ. ευρώ
2008 1.632 εκ. ευρώ
β. Δ.Σ. ποσοστό του ΑΕΠ
1974 22,5% του ΑΕΠ
1981 31,2% του ΑΕΠ
1987 56,1% του ΑΕΠ
1990 80,7% του ΑΕΠ
1993 111,6% του ΑΕΠ
2004 108,5% του ΑΕΠ
2008 97,16% του ΑΕΠ
Πηγές
Α2 Οθωνική περίοδος
Το δάνειο των 60 εκ. γ.φ. του Όθωνα εγγυήθηκαν οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις (στο εξής Μ.Δ.) κάθε μία το ένα τρίτο.
Η τρίτη δόση των 20 εκ. γ.φ. ουδέποτε καταβλήθηκε στην Ελλάδα.
Κατακρατήθηκε από τη δανειοδότρια τράπεζα για την εξυπηρέτηση του δανειου. Από τις υπόλοιπες δύο δόσεις, 40 εκ. γ.φ., το 56,8% κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία και σε έξοδα του Βαυαρικού στρατού (11).
Τέλος, το 1835, στο δημόσιο ταμείο υπήρχαν 1,8 εκ. δρχ. και απʼ αυτά έπρεπε να καλυφθούν τα ελλείμματα 1833-35 και η εξυπηρέτηση του δανείου, που ήταν 2,7 εκατ. δρχ.
Τελικά η καθαρή πρόσοδος, από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο, ενώ από το 1843 είχαμε τη δεύτερη χρεοκοπία.
Α3. Τρικουπική περίοδος
Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ηταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.). Ηταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει.
Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού. Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γ.φ. Παρʼόλα αυτά το 1893 θα έχουμε την τρίτη χρεοκοπία.
Τον αιώνα αυτόν μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός έφθασε στα 770 εκ. γ.φ., από τα οποία “στο χέρι πήρε” 389 εκ. γ.φ. ή το 50,5%. Μέχρι το 1993 είχε αποσβέσει 472 εκ., δηλαδή το 120% των όσων δανειακά εισέπραξε και πάλι χρωστούσε 631,4 εκ., δηλαδή το 82% των όσων είχε δανεισθεί. Την ίδια χρονιά τα ετήσια έσοδα του ελληνικού κράτους ήταν 64 εκ. φ. δηλαδή μόλις το 10% του εξωτερικού δημόσιου χρέους.
Το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ. Απʼ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας (παραχώρηση Θεσσαλίας, πόλεμος 1897), 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης.
Β. 1900-1945
Β1. 1902-1914
Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και την υποχώρηση του κρατικού (12). Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς.
Μέχρι το 1909 συνεχίζεται η ανεπάρκεια διαχείρισης των δημοσιονομικών (13). Οι αθηναϊκές συντεχνίες με ψήφισμα τους τον Δεκέμβριο του 1908 διεκήρυτταν ότι δεν δέχονται πια νέους φόρους “προς συντήρηση εν τη αρχή του εκάστοτε κόμματος” (14) , ενώ η εισαγγελία Θεσ/κης θα επέμβει για διασπάθιση του δημοσιου χρήματος κατά την εγκατάσταση των προσφύγων στη Μακεδονία (15) .
Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. φ. Τα δύο πρώτα (76 εκ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. φ. το 1914. Η δανειακή πρόσοδος χρησιμοποιήθηκε
- Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων.
- Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και
- Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.
Με απλά λόγια τα νέα δάνεια ξεπλήρωναν τα παλιά.
Β2. 1915-1923
Η Ελλάδα του διχασμού εν μέσω του Αʼ ΠΠ. Στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απʼ αυτήν.
Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.). Είναι περίοδος έξαρσης του εσωτερικού δανεισμού και σχεδόν έλλειψης εξωτερικού.
Στον εξωτερικό δανεισμό υπάρχουν δύο μυστικά γερμανικά δάνεια, από 40 εκ. μάρκα έκαστο προς την κυβέρνηση Σκουλούδη το 1915 και 1916. Τα δάνεια κρατήθηκαν εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και ουδαμού αναγραφόμενα. Η μυστικότητα αυτή θα αποτελέσει θέμα της ποινικής δικαιοσύνης το 1918. Στο ειδικό δικαστήριο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας.
Τέλος υπήρξε ένα μικρό δάνειο καναδικό 8 εκ. δολ. Επίσης και ένα για την εξαγορά, από τη Γαλλία, της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσ/κης-Κων/λης, την οποία είχε καταλάβει ο ελληνικός στρατός το 1913.
Β3. Μεσοπόλεμος 1924-1932
Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και με αποκορύφωμα το παγκαλικό “Θόδωρος κερνά και Θόδωρος πίνει” (16).
Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Εχει επιστρέψει συμβιβαστικός για να γεφυρώσει το χάσμα του διχασμού και είχε στόχο τον αστικό εκσυγχρονισμό. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας.
Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές.
Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια (17).
Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ. ή 14,9 δισ. δρχ. 18 Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία.
Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά.
Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.
Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα απʼ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ.
Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.
Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση τωνπαλαιών.
Γ. 1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη
Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946.
Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων.
Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.
Το δημ. χρέος (στο εξής Δ.Χ.) συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.
Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ.
Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρια εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα 28 εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ.
Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.
Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει!
Δ. Δικτατορία, 1967-1974
Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει μικρή αύξηση.
Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δ.Χ. εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ., ενώ η αγγλική λίρα απουσίαζε.
Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα.
Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσιων εργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες. Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δ.Χ. ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.
Ε. Μεταπολίτευση 1975-1981
Το προπολεμικό εξωτερικό Δ.Χ., λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%.
Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων.
Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρια από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα απο διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.
Η επιδείνωση του Δ.Χ. προέρχεται από την αύξηση του εσωτερικού δανεισμού.
Στ. 1981-1989
Μετά το 1974 ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά.
Μεταξύ 1978-87 οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.
Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δ.Χ. Το Δ.Χ. είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της.
Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθει για την εξυπηρέτηση των δανείων.
Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών.
Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει έσοδο τακτικό και έξοδο υπέρβαρο.
Ζ. 1974-2008 (στοιχεία)
α. εξωτερικό Δ.Χ
1990 2.452,4 δισ. δρχ.
1993 5.236,8 δισ. δρχ.
2004 2.503 εκ. ευρώ
2008 1.632 εκ. ευρώ
β. Δ.Σ. ποσοστό του ΑΕΠ
1974 22,5% του ΑΕΠ
1981 31,2% του ΑΕΠ
1987 56,1% του ΑΕΠ
1990 80,7% του ΑΕΠ
1993 111,6% του ΑΕΠ
2004 108,5% του ΑΕΠ
2008 97,16% του ΑΕΠ
Πηγές
Απολογισμοί ελληνικού κράτους
Στατιστικά Δελτία Τράπεζας της Ελλάδος
1. Την ίδια εποχή η Αγγλία είχε δανείσει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής 18,5 εκ. λίρες στερλίνες (λ.σ.), αλλά οι δανειολήπτες “πήραν στο χέρι” 11 εκ., δηλαδή το 60% των όσων χρεώθηκαν.
2. Την εποχή εκείνη 1 λ.σ.=25,01 γ.φ.
3. Καν. Δεληγιάννης, Απομνημονεύματα, Τ2, σ. 210
4. Π. Παπατσώνης, Απομνημονεύματα, σ. 79
5. Αμβρ. Φραντζής, Επιτομή της Ιστορίας..., Τ2, σ. 295 σημ. 1
Αρχεία Ελληνικής Επανάστασης, Τ4, σελ. 456 Prokes Osten, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Τ1, σελ. 439
6. Κ. Παπαρρηγόπουλος, σ. 167
Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματ, σ. 181
7. Μιχ. Οικονόμου, Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, Τ2, σ. 25 Σπηλιάδης, Απομνημονεύματα, Τ2, σ. 260 σημ. 1
8. Κ. Παπαρρηγόπουλος, σ. 171
9. Φωτάκος, Απομνημονεύματα, Τ2, σ. 293
Αρχεία Ελληνικής Επανάστασης, Τ4, σ. 244
Θ. Ρηγόπουλος, Απομνημονεύματα, σ. 41
Ι. Ορλάνδος, Ο Ορλάνδος απολογούμενος ενώπιον του κοινού, σ. 46
10. Θ. Ρηγόπουλος, ο.π., σ. 41
11. Γ. Κολοκοτρώνης, Απομνημονεύματα, χειρόγραφο Β., σ. 74
Θ. Ρηγόπουλος, σ. 168, Γ. Κρέμος, Νεοτάτη Γενική Ιστορία, σ. 1020-1021
Ανασ. Γούδας, Βίοι Παράλληλοι, Τ7, σ. 56
Ν. Βλάχος, Ιστορία της Ελλάδος, σ. 27-28
Α. Σκανδάμης, Η. Τριαντακονταετία της βασιλείας του Όθωνα, σ. 520
Σ. Μαρκεζίνης, Πολιτική Ιστορία της Νεοτέρας Ελλάδος, Τ2, σ. 42
12. Σπ. Κορώδης, Η εργατική πολιτική των ετών 1909-1918, σ. 14
Ξ. Ζολώτας, Η Ελλάδα στο στάδιο της εκβιομηχανήσεως, σ. 108
13. Λ. Κορομηλάς, Εισηγήσεις επί του προϋπολογισμού του 1912, Δελτίο Υπ. Οικονομικών 1912, σ. 283. 284.
Αθ. Ευταξίας, Ενώπιον του Οικονομικού Αδιεξόδου, σ. 51 Εφημ. Συζητήσεων Βουλής 12.12.1911, σ. 1363, 1364
14. Αρ. Θεοδωρίδης, Η Επανάστασις και το έργο αυτής σ. 132, 135, 137
Κ. Οικονόμου, Σκέψεις επί της καταστάσεως, σ. 7,48
Ν. Ζορμπάς, Απομνημονεύματα, σ. 17, 124-125
Θ. Πάγκαλος, Απομνημονεύματα, Τ1, σ. 92-93
Σ. Μελάς, Η Επανάστασις του 1909, σ. 201
Α. Ανδρεάδης, Έργα, Τ2, σ. 545
15. Αθ. Ευταξίας, Το οικονομικόν πρόβλημα και το εθνικόν μας μέλλον, σ. 46
Πρακτικά Β Βουλής 17.12.1914
16. Ι. Μεταξάς, Ημερολόγιο, Τ5, σ. 461 σημ. 1
Ν. Καστρινός, Αλ. Παπαναστασίου, σ. 153
17. Ηλιαδάκης, Δανεική Κοινωνικοποίηση (διδακτορικό), σ. 311
18. Ηλιαδάκης, ο.π., σ. 313-314
19. Νέα Οικονομία, Τ6, 1950
Γ. Καρτάλης, Εισηγητική έκθεση επί του προϋπολογισμού 1950-51, σ. 19-20
Χρ. Ευελπίδης, Εισηγητική 1952-53, σ. 4, 43
Σ. Λιναρδάτος, Από τον Εμφύλιο στην Χούντα, Τ2, σ. 57.
* Ο Τάσος Μ. Ηλιαδάκης είναι μαθηματικός, πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητής Σχολής Εθνικής Ασφάλειας
Δημοσιεύθηκε στην εφημερία ΠΑΤΡΙΣ, 3/11/2009
Στατιστικά Δελτία Τράπεζας της Ελλάδος
1. Την ίδια εποχή η Αγγλία είχε δανείσει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής 18,5 εκ. λίρες στερλίνες (λ.σ.), αλλά οι δανειολήπτες “πήραν στο χέρι” 11 εκ., δηλαδή το 60% των όσων χρεώθηκαν.
2. Την εποχή εκείνη 1 λ.σ.=25,01 γ.φ.
3. Καν. Δεληγιάννης, Απομνημονεύματα, Τ2, σ. 210
4. Π. Παπατσώνης, Απομνημονεύματα, σ. 79
5. Αμβρ. Φραντζής, Επιτομή της Ιστορίας..., Τ2, σ. 295 σημ. 1
Αρχεία Ελληνικής Επανάστασης, Τ4, σελ. 456 Prokes Osten, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Τ1, σελ. 439
6. Κ. Παπαρρηγόπουλος, σ. 167
Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματ, σ. 181
7. Μιχ. Οικονόμου, Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, Τ2, σ. 25 Σπηλιάδης, Απομνημονεύματα, Τ2, σ. 260 σημ. 1
8. Κ. Παπαρρηγόπουλος, σ. 171
9. Φωτάκος, Απομνημονεύματα, Τ2, σ. 293
Αρχεία Ελληνικής Επανάστασης, Τ4, σ. 244
Θ. Ρηγόπουλος, Απομνημονεύματα, σ. 41
Ι. Ορλάνδος, Ο Ορλάνδος απολογούμενος ενώπιον του κοινού, σ. 46
10. Θ. Ρηγόπουλος, ο.π., σ. 41
11. Γ. Κολοκοτρώνης, Απομνημονεύματα, χειρόγραφο Β., σ. 74
Θ. Ρηγόπουλος, σ. 168, Γ. Κρέμος, Νεοτάτη Γενική Ιστορία, σ. 1020-1021
Ανασ. Γούδας, Βίοι Παράλληλοι, Τ7, σ. 56
Ν. Βλάχος, Ιστορία της Ελλάδος, σ. 27-28
Α. Σκανδάμης, Η. Τριαντακονταετία της βασιλείας του Όθωνα, σ. 520
Σ. Μαρκεζίνης, Πολιτική Ιστορία της Νεοτέρας Ελλάδος, Τ2, σ. 42
12. Σπ. Κορώδης, Η εργατική πολιτική των ετών 1909-1918, σ. 14
Ξ. Ζολώτας, Η Ελλάδα στο στάδιο της εκβιομηχανήσεως, σ. 108
13. Λ. Κορομηλάς, Εισηγήσεις επί του προϋπολογισμού του 1912, Δελτίο Υπ. Οικονομικών 1912, σ. 283. 284.
Αθ. Ευταξίας, Ενώπιον του Οικονομικού Αδιεξόδου, σ. 51 Εφημ. Συζητήσεων Βουλής 12.12.1911, σ. 1363, 1364
14. Αρ. Θεοδωρίδης, Η Επανάστασις και το έργο αυτής σ. 132, 135, 137
Κ. Οικονόμου, Σκέψεις επί της καταστάσεως, σ. 7,48
Ν. Ζορμπάς, Απομνημονεύματα, σ. 17, 124-125
Θ. Πάγκαλος, Απομνημονεύματα, Τ1, σ. 92-93
Σ. Μελάς, Η Επανάστασις του 1909, σ. 201
Α. Ανδρεάδης, Έργα, Τ2, σ. 545
15. Αθ. Ευταξίας, Το οικονομικόν πρόβλημα και το εθνικόν μας μέλλον, σ. 46
Πρακτικά Β Βουλής 17.12.1914
16. Ι. Μεταξάς, Ημερολόγιο, Τ5, σ. 461 σημ. 1
Ν. Καστρινός, Αλ. Παπαναστασίου, σ. 153
17. Ηλιαδάκης, Δανεική Κοινωνικοποίηση (διδακτορικό), σ. 311
18. Ηλιαδάκης, ο.π., σ. 313-314
19. Νέα Οικονομία, Τ6, 1950
Γ. Καρτάλης, Εισηγητική έκθεση επί του προϋπολογισμού 1950-51, σ. 19-20
Χρ. Ευελπίδης, Εισηγητική 1952-53, σ. 4, 43
Σ. Λιναρδάτος, Από τον Εμφύλιο στην Χούντα, Τ2, σ. 57.
* Ο Τάσος Μ. Ηλιαδάκης είναι μαθηματικός, πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητής Σχολής Εθνικής Ασφάλειας
Η συνωμοσία επιβολής της πολυπολιτισμικότητας.
Άκρως αποκαλυπτικό ήταν το άρθρο του Andrew Neather στην London Evening Standard, στο οποίο παραδεχόταν ότι η απόφαση για την χαλάρωση των συνοριακών ελέγχων στην Βρετανία και για την αλματώδη αύξηση της εισροής μεταναστών ήταν εσκεμμένη προκειμένου να γίνει η χώρα ... πολυπολιτισμική! Ο Neather δεν είναι τυχαίος: στις αρχές του 2000 υπήρξε λογογράφος του Βρετανού πρωθυπουργού Tony Blair και των υπουργών Εσωτερικών Jack Straw και David Blunkett.
Στο άρθρο αυτό έκανε λόγο για «σκόπιμη πολιτική των υπουργών από τα τέλη του 2000 μέχρι τουλάχιστον τον περσινό Φεβρουάριο να ανοίξει η Βρετανία στην μαζική μετανάστευση». Επιπλέον παραδέχθηκε: «Εγώ έγραψα τον λόγο-ορόσημο που έβγαλε η τότε υπουργός Μετανάστευσης Barbara Roche τον Σεπτέμβριο του 2000, στον οποίον ζητούσε την χαλάρωση των ελέγχων. Σηματοδότησε μία σημαντική αλλαγή από την πολιτική προηγούμενων κυβερνήσεων».
Ο λόγος αυτός βασίσθηκε εν πολλοίς σε μία μελέτη για το θέμα της μετανάστευσης την οποία συνέταξε η «Performance and Innovation Unit», το κυβερνητικό think tank του Tony Blair. Ο Neather υπογράμμισε ότι η μελέτη αυτή είχε περιβληθεί από μυστικότητα:«Προσχέδια είχαν μοιρασθεί το καλοκαίρι του 2000 με εξαιρετική απροθυμία: υπήρχε μία παράνοια μήπως φθάσει στα ΜΜΕ». Ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι η τελική μελέτη δεν περιελάμβανε όλα τα σημεία που υπήρχαν στα προσχέδιά της. Ο Neather παραδέχθηκε ότι τα προσχέδια που είδε έκαναν επίσης αναφορά και σε έναν κινητήριο πολιτικό στόχο πίσω από αυτήν την αλλαγή πολιτικής: «Η μαζική μετανάστευση αποτελούσε τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση θα έκανε την Βρετανία πραγματικά πολυπολιτισμική. Η πολιτική αυτή σκόπευε να τρίψει στην μούρη της Δεξιάς την (πληθυσμιακή) διαφορετικότητα και να καταστήσει τα επιχειρήματά της παρωχημένα».
Ο Neather επισήμανε την απροθυμία της κυβέρνησης των Εργατικών να συζητήσει δημοσίως τις συνέπειες της αυξημένης μετανάστευσης φοβούμενη μήπως χάσει την ψήφο της εργατικής τάξης. Και τέτοιος κίνδυνος υπήρχε καθώς η μελέτη της «Performance and Innovation Unit», που δημοσιοποιήθηκε τελικά τον Ιανουάριο του 2001, εστίαζε πολύ στα οφέλη της αγοράς εργασίας, ενώ τα «κοινωνικά αποτελέσματα» στα οποία αναφερόταν αφορούσαν μόνο τους μετανάστες και όχι τους γηγενείς κατοίκους. Αξίζει να αναφερθεί ότι το θέμα της μετανάστευσης δεν είχε τύχει ιδιαίτερης αναφοράς στο πολιτικό πρόγραμμα των Εργατικών του 1997 όταν ανήλθαν στην εξουσία. Έτσι, όπως σχολίασε ο Neather, «εν μέρει κατά τύχη, εν μέρει από πρόθεση, η Κυβέρνηση δημιούργησε την μεταναστευτική έκρηξη που επιθυμούσε».
Σχολιάζοντας τις αποκαλύψεις του άρθρου ο πρώην πρέσβυς και διευθυντής του think tank «Migrationwatch» Sir Andrew Green υπογράμμισε: «Τουλάχιστον τώρα η αλήθεια αποκαλύφθηκε, και είναι δυναμίτης. Πολλοί υποψιάζονταν εδώ και καιρό ότι η μαζική μετανάστευση που έλαβε χώρα κατά την διακυβέρνηση από τους Εργατικούς δεν ήταν απλά ένας κακός χειρισμός, αλλά επίσης και μία συνωμοσία. Είχαν δίκιο. Η κυβέρνηση επέτρεψε την είσοδο στην χώρα σε 3 εκατομμύρια μετανάστες για κυνικούς πολιτικούς λόγους, καλυμμένους με πανούργο οικονομικό καμουφλάζ».
Δηλώσεις έκαναν και οι πρόεδροι της διακομματικής Ομάδας για την Ισόρροπη Μετανάστευση, βουλευτέςFrank Field (των Εργατικών) και Nicholas Soames (των Συντηρητικών), οι οποίοι επισήμαναν:«Καλωσορίζουμε αυτήν την δήλωση από έναν πρώην σύμβουλο, την οποία όλη η χώρα γνωρίζει ότι είναι αληθής. Είναι η πρώτη αχτίδα αλήθειας η οποία έλαμψε επισήμως επί του θέματος της μετανάστευσης προς την Βρετανία».
Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε τις ομοιότητες της βρετανικής περίπτωσης με την ελλαδική:
Η νέα κατάσταση αποφασίζεται και επιβάλλεται στα κρυφά. Στην Ελλάδα η παραμονή των παρανόμων μεταναστών στην χώρα συνέβη παρά την αντίθεση της κοινής γνώμης. Ομοίως, παρά την αντίθεση των Ελλήνων και χωρίς να προηγηθεί δημόσια ενημέρωση και διαβούλευση, έγιναν οι εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις τους τόσο από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (1997, 2001) όσο και από τις κυβερνήσεις της ΝΔ (2005, 2007). Χωρίς δημόσιο διάλογο προχωρούν οι ρυθμίσεις για παροχή δικαιώματος ψήφου καθώς και Ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες. Εν κρυπτώ προωθείται και η πολυπολιτισμικοποίηση της (πρώην Εθνικής) Παιδείας μας καθώς και της δημόσιας ζωής.
Ως επιχείρημα προβάλλονται τα «οικονομικά οφέλη». Βασικό επιχείρημα που προβάλλεται από τους θιασώτες της μαζικής εισροής μεταναστών στην χώρα μας είναι τα οφέλη για την οικονομία μας. Όπως, όμως, έχουμε δείξει σε προηγούμενα άρθρα μας (π.χ. Οι οικονομικές συνέπειες της μετανάστευσης προς την Ελλάδα), οι παρουσιαζόμενες μελέτες είναι μονομερείς και αρκετά διαβλητές καθώς επικεντρώνονται σε κάποιους οικονομικούς δείκτες «αγνοώντας» κάποιους άλλους, καθώς μιλούν για οφέλη χωρίς όμως να έχουν υπολογίσει τα κόστη, καθώς αποσιωπούν το ότι πλήττονται τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα του πληθυσμού - δηλαδή η εργατική τάξη πρώτα από όλα.
Υπάρχει απώτερος πολιτικός στόχος. Και ο στόχος αυτός είναι διπλός: η πολυπολιτισμικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας ώστε να πραγματοποιηθεί το κοσμοπολιτικό όνειρο της πολιτικής ελίτ της χώρας και η δημιουργία ενός φανατικά πιστού εκλογικού σώματος - αυτού των μεταναστών ψηφοφόρων - το οποίο θα ψηφίζει συντριπτικά υπέρ της κοσμοπολίτικης κυβερνητικής Αριστεράς (βασικά υπέρ του ΠΑΣΟΚ, σε μικρότερο βαθμό υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ) ώστε να διαιωνίσει την παραμονή της στην εξουσία. Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί ομάδων μεταναστών για την νίκη του ΠΑΣΟΚ την βραδιά των εκλογών μιλούν από μόνοι τους!
Ας μην μας διαφεύγει ότι οι πρώτες εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις παρανόμων μεταναστών και η αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας στην χώρα μας έλαβαν χώρα επί των κυβερνήσεων Σημίτη, η οποία είχε ως υπόδειγμα τον «τρίτο δρόμο» των Εργατικών του Tony Blair - την κρυφή πολιτική του οποίου για το (τεχνητώς πολυπολιτισμικό) μέλλον της χώρας του αποκάλυψε πέραν πάσης αμφιβολίας ο πρώην συνεργάτης του.
του Γιάννη Κολοβού.
Στο άρθρο αυτό έκανε λόγο για «σκόπιμη πολιτική των υπουργών από τα τέλη του 2000 μέχρι τουλάχιστον τον περσινό Φεβρουάριο να ανοίξει η Βρετανία στην μαζική μετανάστευση». Επιπλέον παραδέχθηκε: «Εγώ έγραψα τον λόγο-ορόσημο που έβγαλε η τότε υπουργός Μετανάστευσης Barbara Roche τον Σεπτέμβριο του 2000, στον οποίον ζητούσε την χαλάρωση των ελέγχων. Σηματοδότησε μία σημαντική αλλαγή από την πολιτική προηγούμενων κυβερνήσεων».
Ο λόγος αυτός βασίσθηκε εν πολλοίς σε μία μελέτη για το θέμα της μετανάστευσης την οποία συνέταξε η «Performance and Innovation Unit», το κυβερνητικό think tank του Tony Blair. Ο Neather υπογράμμισε ότι η μελέτη αυτή είχε περιβληθεί από μυστικότητα:«Προσχέδια είχαν μοιρασθεί το καλοκαίρι του 2000 με εξαιρετική απροθυμία: υπήρχε μία παράνοια μήπως φθάσει στα ΜΜΕ». Ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι η τελική μελέτη δεν περιελάμβανε όλα τα σημεία που υπήρχαν στα προσχέδιά της. Ο Neather παραδέχθηκε ότι τα προσχέδια που είδε έκαναν επίσης αναφορά και σε έναν κινητήριο πολιτικό στόχο πίσω από αυτήν την αλλαγή πολιτικής: «Η μαζική μετανάστευση αποτελούσε τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση θα έκανε την Βρετανία πραγματικά πολυπολιτισμική. Η πολιτική αυτή σκόπευε να τρίψει στην μούρη της Δεξιάς την (πληθυσμιακή) διαφορετικότητα και να καταστήσει τα επιχειρήματά της παρωχημένα».
Ο Neather επισήμανε την απροθυμία της κυβέρνησης των Εργατικών να συζητήσει δημοσίως τις συνέπειες της αυξημένης μετανάστευσης φοβούμενη μήπως χάσει την ψήφο της εργατικής τάξης. Και τέτοιος κίνδυνος υπήρχε καθώς η μελέτη της «Performance and Innovation Unit», που δημοσιοποιήθηκε τελικά τον Ιανουάριο του 2001, εστίαζε πολύ στα οφέλη της αγοράς εργασίας, ενώ τα «κοινωνικά αποτελέσματα» στα οποία αναφερόταν αφορούσαν μόνο τους μετανάστες και όχι τους γηγενείς κατοίκους. Αξίζει να αναφερθεί ότι το θέμα της μετανάστευσης δεν είχε τύχει ιδιαίτερης αναφοράς στο πολιτικό πρόγραμμα των Εργατικών του 1997 όταν ανήλθαν στην εξουσία. Έτσι, όπως σχολίασε ο Neather, «εν μέρει κατά τύχη, εν μέρει από πρόθεση, η Κυβέρνηση δημιούργησε την μεταναστευτική έκρηξη που επιθυμούσε».
Σχολιάζοντας τις αποκαλύψεις του άρθρου ο πρώην πρέσβυς και διευθυντής του think tank «Migrationwatch» Sir Andrew Green υπογράμμισε: «Τουλάχιστον τώρα η αλήθεια αποκαλύφθηκε, και είναι δυναμίτης. Πολλοί υποψιάζονταν εδώ και καιρό ότι η μαζική μετανάστευση που έλαβε χώρα κατά την διακυβέρνηση από τους Εργατικούς δεν ήταν απλά ένας κακός χειρισμός, αλλά επίσης και μία συνωμοσία. Είχαν δίκιο. Η κυβέρνηση επέτρεψε την είσοδο στην χώρα σε 3 εκατομμύρια μετανάστες για κυνικούς πολιτικούς λόγους, καλυμμένους με πανούργο οικονομικό καμουφλάζ».
Δηλώσεις έκαναν και οι πρόεδροι της διακομματικής Ομάδας για την Ισόρροπη Μετανάστευση, βουλευτέςFrank Field (των Εργατικών) και Nicholas Soames (των Συντηρητικών), οι οποίοι επισήμαναν:«Καλωσορίζουμε αυτήν την δήλωση από έναν πρώην σύμβουλο, την οποία όλη η χώρα γνωρίζει ότι είναι αληθής. Είναι η πρώτη αχτίδα αλήθειας η οποία έλαμψε επισήμως επί του θέματος της μετανάστευσης προς την Βρετανία».
Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε τις ομοιότητες της βρετανικής περίπτωσης με την ελλαδική:
Η νέα κατάσταση αποφασίζεται και επιβάλλεται στα κρυφά. Στην Ελλάδα η παραμονή των παρανόμων μεταναστών στην χώρα συνέβη παρά την αντίθεση της κοινής γνώμης. Ομοίως, παρά την αντίθεση των Ελλήνων και χωρίς να προηγηθεί δημόσια ενημέρωση και διαβούλευση, έγιναν οι εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις τους τόσο από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (1997, 2001) όσο και από τις κυβερνήσεις της ΝΔ (2005, 2007). Χωρίς δημόσιο διάλογο προχωρούν οι ρυθμίσεις για παροχή δικαιώματος ψήφου καθώς και Ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες. Εν κρυπτώ προωθείται και η πολυπολιτισμικοποίηση της (πρώην Εθνικής) Παιδείας μας καθώς και της δημόσιας ζωής.
Ως επιχείρημα προβάλλονται τα «οικονομικά οφέλη». Βασικό επιχείρημα που προβάλλεται από τους θιασώτες της μαζικής εισροής μεταναστών στην χώρα μας είναι τα οφέλη για την οικονομία μας. Όπως, όμως, έχουμε δείξει σε προηγούμενα άρθρα μας (π.χ. Οι οικονομικές συνέπειες της μετανάστευσης προς την Ελλάδα), οι παρουσιαζόμενες μελέτες είναι μονομερείς και αρκετά διαβλητές καθώς επικεντρώνονται σε κάποιους οικονομικούς δείκτες «αγνοώντας» κάποιους άλλους, καθώς μιλούν για οφέλη χωρίς όμως να έχουν υπολογίσει τα κόστη, καθώς αποσιωπούν το ότι πλήττονται τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα του πληθυσμού - δηλαδή η εργατική τάξη πρώτα από όλα.
Υπάρχει απώτερος πολιτικός στόχος. Και ο στόχος αυτός είναι διπλός: η πολυπολιτισμικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας ώστε να πραγματοποιηθεί το κοσμοπολιτικό όνειρο της πολιτικής ελίτ της χώρας και η δημιουργία ενός φανατικά πιστού εκλογικού σώματος - αυτού των μεταναστών ψηφοφόρων - το οποίο θα ψηφίζει συντριπτικά υπέρ της κοσμοπολίτικης κυβερνητικής Αριστεράς (βασικά υπέρ του ΠΑΣΟΚ, σε μικρότερο βαθμό υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ) ώστε να διαιωνίσει την παραμονή της στην εξουσία. Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί ομάδων μεταναστών για την νίκη του ΠΑΣΟΚ την βραδιά των εκλογών μιλούν από μόνοι τους!
Ας μην μας διαφεύγει ότι οι πρώτες εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις παρανόμων μεταναστών και η αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας στην χώρα μας έλαβαν χώρα επί των κυβερνήσεων Σημίτη, η οποία είχε ως υπόδειγμα τον «τρίτο δρόμο» των Εργατικών του Tony Blair - την κρυφή πολιτική του οποίου για το (τεχνητώς πολυπολιτισμικό) μέλλον της χώρας του αποκάλυψε πέραν πάσης αμφιβολίας ο πρώην συνεργάτης του.
του Γιάννη Κολοβού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
