ΤΡΑΓΟΥΔΙ: Gilad Atzmon - Azizi bin Habeebi

Azizi bin Habeebi: The Division Game 

Wednesday, April 18, 2012 at 7:20PM
Gilad Atzmon 

Lyrics below:
The Division Game!?
Eh, I'm ok, thank you

No, no, seriously, I'm looking for a nicer game for me
But sank you, sank you

OH, you want to divide Islam into Sunni & Shiite and more, and you want me
To choose one and not the other?! No, I'm ok, sank you, I'd rather not divide
The book in half, I want to learn from everybody how to love better..
And by the way, when you split one brother against another..
Well, lets just say your own divide and conquer has never been so easy...

So you want to say to yourself, in a loud voice, you're chosen and the rest not?!
And God promised you a land and homelessness is ok for me?!
I bet you all the way from here that there's a more compassionate
Version of God in your hands,
And I bet you my eyes & ears this God would love to be Your chosen one.
And by the way, your God is sayig out loud you're the chosen one?!
Tell me, who's going to play with you and love you as you are as an equal
When that happens?!


You know, I can't find anywhere in any one of your bibles where it says it is your
Oil that happens to live under my feet,
That it is yours for the taking with the most brutal force.
You send armies of mostly innocent children who will come back
Broken men -- my wound is your shame brother, yes brother.
Oh, and by the way, you want to call any resistance to your brutness
Terrorism? My calculations say the one who carries the bigger weapon is the
Bigger terrorist --
But hey, I really don't want to play this division game.
No, no, not for me

It seems to me all the scores in this game are always in the negative...
The winner is the one who loses less..
No no, not for me
You know, some games you lose an eye, but with this one I'm losing
My humanity

Hey, how about a game of compassion, where every player is delighted to lose.
Yeah, one where I can show you my cards and you help me beat you.
Since the beginning of time there's always been people playing it.
It's just a matter of how many will it take to turn the division game
Into the multiplication game.


Give me love give me love
Beat me I beat me
And I raise you
I raise you and I'll love you more
Out love me out love you...
(Lots of kisses)

Article originally appeared on Gilad Atzmon (http://www.gilad.co.uk/).

13 ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΣΤΟ http://hercolano6.blogspot.com/

13 ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

------------------------------------------------------

Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ - Απόδειξη σήψης - Πλήγμα κατά ΠΑΣΟΚ οι μίζες Ακη!

	ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Απόδειξη σήψης. Το πόρισμα εναντίον του καταρρακώνει το κύρος του πολιτικού κόσμου

Πλήγμα κατά ΠΑΣΟΚ οι μίζες Ακη

 

17/4/2012

Μαζί με τον πρώην υπουργό, εμβληματική φυσιογνωμία ταυτισμένη με το ΠΑΣΟΚ ιστορικά, καταποντίζεται όλο το πολιτικό σκηνικό!

Σοβαρότατο σφάλμα διέπραξε κάποιος πολιτικός νους, αν νόμισε ότι αποκαλύπτοντας σοβαρό τμήμα των παράνομων δραστηριοτήτων του «πολιτικά ξοφλημένου» τέως υπουργού Ακη Τσοχατζόπουλου, θα μπορούσε να εδραιώσει την εικόνα «αυτοκάθαρσης» του ΠΑΣΟΚ και συνολικότερα του πολιτικού κόσμου της χώρας και έτσι να προσποριστούν με έμμεσο τρόπο εκλογικά οφέλη τα κυβερνητικά κόμματα. 
Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει πολιτικό κέντρο που αποφάσισε κάτι τέτοιο, αλλά είναι βέβαιο πως τα πολιτικά αποτελέσματα της δημοσιοποίησης του εισαγγελικού πορίσματος που αναφέρεται σε ποινικά κολάσιμες πράξεις του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, είναι τα εντελώς αντίθετα.
Τεκμηριώνει και εδραιώνει το πόρισμα την εικόνα απίστευτης σήψης του πολιτικού κόσμου και όχι φυσικά την εικόνα κάθαρσης. Πώς άλλωστε θα ήταν ποτέ δυνατόν να πιστέψει κάποιος ότι εκτυλίσσεται διαδικασία αυτοκάθαρσης του πολιτικού κόσμου, όταν το πόρισμα-καταπέλτης για τη δράση του Ακη είναι αποτέλεσμα πολύμηνης έρευνας δύο εισαγγελέων, ενώ το συμπέρασμα επιτροπής της Βουλής που είχε ασχοληθεί με το θέμα των ρωσικών πυραύλων ήταν ότι τίποτα μεμπτό δεν υπήρχε στις διαδικασίες προμήθειάς τους; Οι όμοιοί του, οι πολιτικοί δηλαδή που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν βουλευτές, τον αθώωσαν, οι δικαστικοί τον έστειλαν στο κελί. Για ποια «αυτοκάθαρση» του πολιτικού κόσμου μπορεί να γίνει λόγος; Ας είμαστε σοβαροί... Αντιθέτως, μόνο φρίκη, αηδία και απέχθεια αισθάνεται ο κοινός πολίτης όταν διαβάζει για τον Ακη Τσοχατζόπουλο στο πόρισμα ότι «από τις αρχές του έτους 1998 έως και το έτος 2010 συνέστησε και συμμετείχε σε οργάνωση με σκοπό τη διάπραξη νομιμοποίησης εσόδων προερχομένων από το έγκλημα της παθητικής δωροδοκίας, τελεσθείσας σε βάρος του Δημοσίου...». Αυτό το «συνέστησε και συμμετείχε σε οργάνωση», το ότι έφτιαξε δηλαδή οργάνωση για να ξεπλένει το μαύρο χρήμα εγκληματικής δράσης κατά του Δημοσίου, να ληστεύει δηλαδή την Ελλάδα, είναι πραγματικά αφόρητο.
Τις ποινικές ευθύνες του πρώην υπουργού θα τις προσδιορίσει η δικαιοσύνη. Το θέμα αυτό, τουλάχιστον για την ώρα, δεν εμπίπτει στον κύκλο των δικών μας ενδιαφερόντων. Εμάς μας έχει συγκλονίσει το πολιτικό σοκ που συνεπιφέρουν αυτές οι αποκαλύψεις των εισαγγελέων. Ο Ακης Τσοχατζόπουλος δεν είναι κάποιος τυχάρπαστος «αλεξιπτωτιστής» στο ΠΑΣΟΚ που βρέθηκε σε υπουργικό θώκο και κατάκλεψε τη χώρα, όπως διάφοροι άλλοι για τους οποίους υπάρχουν βαρύτατες, αλλά ατεκμηρίωτες υποψίες. Ο Α. Τσοχατζόπουλος είναι αναπόσπαστα δεμένος με την ίδια τη φύση και τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ ιστορικά. Συμπεριλαμβάνεται σε μια δράκα ανθρώπων που συμβολίζουν στα μάτια του λαού το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, πολύ περισσότερο π.χ. από τον τέως αρχηγό του κόμματος Γιώργο Παπανδρέου ή τους σημερινούς υπουργούς!
Ετσι, ανεξαρτήτως του αν συμπαθεί ή όχι κάποιος τον πρώην υπουργό, ανεξαρτήτως ακόμη και του αν κάποιος είναι ή όχι ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική και ηθική σήψη του Α. Τσοχατζόπουλου που αποτυπώνεται στο εισαγγελικό πόρισμα και η καταβαράθρωσή του στο έρεβος της πολιτικής ανυποληψίας έχουν πολύ σοβαρότερες συνέπειες πρωτίστως για το ΠΑΣΟΚ, αλλά και για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, από όσες αντιλαμβάνεται κανείς με την πρώτη ματιά.
Οι πολιτικοί δεν αντιλαμβάνονται ότι μαζί με τον Ακη καταποντίζεται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει Ελληνας που να πιστεύει ότι ο Ακης ήταν ο μόνος που έπαιρνε μίζες για τις αποφάσεις του ή ότι τα λεφτά τα έτρωγε μόνος του, εν αγνοία των υπολοίπων... «αγγελικής αθωότητας» υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Σιγά μην άφηναν τον Ακη να πλουτίζει και οι ίδιοι να σηκώνουν τον σταυρό των πολιτικών συνεπειών των πράξεων του Ακη, διάγοντας τον βίο τους υπό καθεστώς... «έντιμης πενίας»!
Δικαίως ή αδίκως, έτσι σκέπτεται ο κόσμος και πάνω στη βάση αυτή διαμορφώνεται η πολιτική συμπεριφορά του.
ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΟΣ
Μέρες «νέου 1965» ζει σήμερα η χώρα
Η ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΗ του Ακη Τσοχατζόπουλου κλυδωνίζει βίαια ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. Δικαστικά δεν γνωρίζουμε το τι θα γίνει και πώς θα εξελιχθεί η υπόθεση. Από πολιτική σκοπιά όμως το κομματικό δίπολο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που με τόση άνεση και τόσο ευρεία λαϊκή στήριξη της τάξης του 80% κυριάρχησε στα σαράντα σχεδόν χρόνια που κύλησαν από το 1974, ενδέχεται να απειληθεί με καταποντισμό στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Η πρωτοφανής απαξίωση του πολιτικού προσωπικού θυμίζει «νέο 1965». Οι κάλπες θα δείξουν αν το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό έχει περιθώρια ανάκαμψης ή αν πνέει τα λοίσθια και πρέπει ταχύτατα να αντικατασταθεί πριν η σήψη του προκαλέσει γάγγραινα και στη χώρα με μοιραίες συνέπειες.

Ποια θα είναι τα ΝΑ σύνορα της Τουρκίας;

Του Σάββα Καλεντερίδη

Τις προηγούμενες ημέρες (4-5 Απριλίου) ο πρόεδρος του αυτόνομου Κουρδιστάν, Μεσούντ Μπαρζανί, πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Ουάσιγκτον, όπου είχε προγραμματισμένη συνάντηση στο Λευκό Οίκο με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Τζων Μπάιντεν, ο οποίος γνωρίζει αρκετά καλά τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής και το Κουρδικό.

Το ενδιαφέρον είναι ότι στη συνάντηση παρεβρέθη και ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα, παρότι αυτό δεν ήταν προγραμματισμένο, ενώ στο επίσημο ανακοινωθέν της συνάντησης αναφέρθηκε ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα και ο Αντιπρέοδρος Μπάιντεν, στη συνάντηση με τον Μεσούντ Μπαρζανί επιβεβαίωσαν τις ιστορικές σχέσεις και τους στενούς δεσμούς των ΗΠΑ με την περιφερειακή διοίκηση του Βορείου Ιράκ και τον κουρδικό λαό, στα πλαίσια της στρατηγικής συμμαχίας με το ομοσπονδιακό, δημοκρατικό ενιαίο Ιράκ. Επίσης, στο ανακοινωθέν αναφέρεται ότι ο Ομπάμα και ο Μπάιντεν, υποστηρίζουν τη συνέχιση της πολιτικής του Μπαρζανί στη χώρα του, στα πλαίσια του συντάγματος του Ιράκ.

Για να γίνει αντιληπτό το επίπεδο της επίσκεψης, να υπογραμμίσουμε ότι απονεμήθηκαν στον Μπαρζανί τιμές αρχηγού κράτους, ενώ πριν τη συνάντηση με τον Ομπάμα, ο Μπάιντεν παρεχώρησε γεύμα εργασίας στον Μπαρζανί και την ακολουθία του, στο οποίο συζητήθηκε μεταξύ άλλων η επέκταση και ο εμπλουτισμός των δραστηριοτήτων του προξενείου των ΗΠΑ στην Ερμπίλ, από το οποίο οι Κούρδοι ζητούν να τους παραχωρείται η σχετική θεώρηση εισόδου (βίζα) για τις ΗΠΑ. Να σημειωθεί ότι λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη Μπαρζανί στις ΗΠΑ, ο σύμβουλος του πρώην προέδρου Μπους, Τζον Χάννα, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο έγκριτο περιοδικό Foreign Policy, ζητούσε από τη διοίκηση Ομπάμα να δώσει περισσότερη σημασία στους Κούρδους, και την παραχώρηση αρμοδιότητας στο αμερικανικό προξενείο στην Ερμπίλ θεώρησης εισόδου στους Κούρδους, για να μην υποχρεώνονται να τη ζητούν από τις διπλωματικές αρχές των ΗΠΑ στη Βαγδάτη και την Τουρκία!

Την προηγούμενη ημέρα ο Μπαρζανί είχε συναντηθεί με τον Υπουργό Αμύνης Λέων Πανέτα και με τον Υφυπουργό Εξωτερικών, Μπιλ Μπερνς, συνάντηση στην οποία συμμετείχε και η ίδια η Υπουργός Εξωτερικών, κυρία Χίλλαρυ Κλίντον, σύμφωνα με τη δήλωση του εκπροσώπου του αμερικανικού ΥΠΕΞ, Μαρκ Τόνερ.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να έχουν την αξία τους, όμως η ουσία της επίσκεψης Μπαρζανί, εκτός της συνάντησης που είχε με τον πρόεδρο και το διοικητικό συμβούλιο του Εμπορικού Επιμελητηρίου των ΗΠΑ και τον πρόεδρο του πετρελαϊκού γίγαντα Exxon Mobil, Rex W. Tillerson, ο οποίος δήλωσε ότι θα η εταιρεία του θα παραμείνει πιστή στις συμφωνίες που υπέγραψε με την κουρδική διοίκηση και ότι η Exxon Mobil θα συνεχίσει τη δραστηριότητά της στο Κουρδιστάν, ήταν στην ομιλία που έκανε ο Κούρδος πρόεδρος στο Washington Institute.

Στην ομιλία του ο Μπαρζανί, αλλά και στις απαντήσεις που έδωσε στις σχετικές ερωτήσεις που του έγιναν, ανέφερε ξεκάθαρα ότι σε περίπτωση που δεν λυθούν τα προβλήματα με την κατανομή των εσόδων από τα πετρέλαια (η Βαγδάτη δεν έχει καταβάλλει έσοδα 1,5 δις δολαρίων στην κουρδική διοίκηση τον τελευταίο χρόνο), στη βάση της υπάρχουσας συμφωνίας, και αν δεν αρθούν τα προσκόμματα που βάζουν τα τελευταία έξι χρόνια οι κυβερνήσεις του Ιράκ και η τελευταία κυβέρνηση Μαλίκι στην εφαρμογή του άρθρου 140 του Συντάγματος, τότε η μόνη επιλογή που μένει είναι το δημοψήφισμα, για να αποφασίσει ο λαός για την τύχη της Περιφέρειας Κιρκούκ, στην οποία και βρίσκονται τα περισσότερα κοιτάσματα πετρελαίου αρίστης ποιότητος.

Επίσης, ο Μπαρζανί, ερωτώμενος για το Κουρδικό που συνεχίζει να παραμένει άλυτο στην Τουρκία, είπε: ‘Αναμφίβολα, στην Τουρκία υπάρχουν σοβαρές εξελίξεις. Όμως, είναι σίγουρο ότι δεν είναι δυνατόν να λυθεί το Κουρδικό με τη βία ούτε στην Τουρκία ούτε στις άλλες περιοχές που υπάρχει. Υπό την έννοια αυτή, όπως οι Κούρδοι δεν μπορούν να πετύχουν τίποτε με τη βία, έτσι δεν μπορούν να εξολοθρευτούν και να εξαφανιστούν με τη βία. Άρα, το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο με ειρηνικά μέσα. Εμείς δεν θέλουμε να χύνεται άλλο αίμα, είτα αυτό είναι κουρδικό, είτε τουρκικό, αραβικό, ιρανικό. Θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά με τους γείτονές μας. Όσον αφορά το ΡΚΚ, η ιστορία έδειξε ότι δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα αυτό με τον πόλεμο και τη βία. Σε περίπτωση που η τουρκική κυβέρνηση και το ΡΚΚ επιλέξουν το δρόμο της ειρήνης, είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Αν όμως οποιαδήποτε πλευρά επιλέξει τη βία, εμείς δεν θα συμμετέχουμε, δεν θα γίνουμε μέρος της κρίσης».

Δηλαδή, με άλλα λόγια, ευρισκόμενος σε επίσημη επίσκεψη στην Ουάσιγκτον και αφού συναντήθηκε και συνομίλησε επί δίωρο με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και άλλο τόσο με τον Αντιπρόεδρο και τους Υπουργούς Εξωτερικών και Αμύνης, ο πρόεδρος του αυτόνομου Κουρδιστάν, Μεσούντ Μπαρζανί, στην καρδιά του αμερικανικού κατεστημένου είπε ότι αργά ή γρήγορα θα προσαρτήσει το Κιρκούκ στην επικράτεια Κουρδιστάν, επιλέγοντας την οδό της ανεξαρτησίας, ενώ ταυτόχρονα δήλωσε ξεκάθαρα προς την Άγκυρα ότι δεν έχει άλλο δρόμο, από το να επιλέξει την πολιτική λύση του Κουρδικού, αφού το ΡΚΚ είναι ανίκητο, όπως υπογράμμισε ο ίδιος, και ότι δεν πρόκειται να συμμετέχει σε επιχειρήσεις εναντίον του ΡΚΚ, που σημειωτέον εδρεύει στη δική του επικράτεια, αυτήν του αυτόνομου Κουρδιστάν!

---------

Μια ημέρα μετά τις δηλώσεις Μπαρζανί, που προκάλεσαν αμηχανία και έντονο προβληματισμό στην Άγκυρα, αφού έγιναν στην Ουάσιγκτον, ο πρόεδρος του κουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP), Σελαχατίν Ντεμιρτάς, σε συνέντευξη στη δημοσιογράφο Νεσέ Ντιουζέλ, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ταράφ, έθεσε το πλαίσιο της πολιτικής λύσης που θα διεκδικήσει κατά τις συνομιλίες που πρόκειται να γίνουν το επόμενο διάστημα, αφού η κυβέρνηση Ερντογάν απέκλεισε κάθε άλλο συνομιλητή για το εν λόγω θέμα.

Για να έχουμε πιο σαφή εικόνα, καλό είναι να διαβάσουμε τί ακριβώς είπε ο Ντεμιρτάς:

Ερώτηση: Τί λύση θέλει το Ιμραλί;

Απάντηση: Ο Οτζαλάν, ήθελε μια λύση στα πλαίσια της ενότητας της Τουρκίας. Πρότεινε τη λύση της αυτονομίας, που υποστηρίζουμε κι εμείς. Στην πραγματικότητα, το Ιμραλί προέβλεψε τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή πολύ πριν το κράτος».

Ερώτηση: Πως τις προέβλεψε;

Απάντηση: Με τη διαμεσολάβηση των δικηγόρων του έστειλε αρκετές επιστολές στον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λέγοντας “Σας απευθύνω έκκληση. Η Μέση Ανατολή αποσταθεροποιηθεί και το Κουρδικό θα μετατραπεί σε παγκόσμιο πρόβλημα. Τότε δεν θα είναι τόσο εύκολο να λυθεί όπως σήμερα. Ας το λύσουμε άμεσα. Εμείς θέλουμε να ζήσουμε μαζί. Θέλω να προσφέρω στη λύση όσο είμαι ακόμα ζωντανός. Ας συζητήσουμε μαζί για τη λύση.

Ερώτηση: Είπε ο Οτζαλάν ότι το Κουρδικό θα ξεφύγει και από πρόβλημα της Τουρκίας θα γίνει παγκόσμιο πρόβλημα;

Απάντηση: Βεβαίως. Και τότε θα είναι πολύ πιο δύσκολη η επίλυσή του. Ο Οτζαλάν είχε πει ότι “το πρόβλημα αυτό μαζί μου θα λυθεί στα πλαίσια των συνόρων της Τουρκίας. Αν όμως ξεσπάσουν οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή, τότε το ζήτημα θα έχει ξεπεράσει κι εμένα κι εσάς τους ίδιους”. Αυτές ήταν οι προειδοποιήσεις του. Τώρα αν διαμελιστεί το Ιράκ, αν γίνει πόλεμος στο Ιράν, αν ξεσπάσουν εθνοτικές και θρησκευτικές συγκρούσεις στην περιοχή, τότε κανείς δεν μπορεί να πει που θα οδηγηθούν τα πράγματα.

Ερώτηση:Πιστεύετε ότι φθάσαμε σε σημείο να επαναχαραχτούν τα σύνορα στη Μέση Ανατολή;

Απάντηση: Τα σύνορα που χάραξαν με τη βία οι Άγγλοι πριν εκατό χρόνια, έχουν ξεπεραστεί. Υπάρχει ένα Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ, που μπορεί να ανακηρύξει την ανεξαρτησία του ανά πάσα στιγμή. Επίσης, υπάρχει δυνατότητα να ιδρυθεί ένα αυτόνομο Κουρδιστάν στη Συρία. ... Στο Ιράν υπάρχει ήδη η Περιφέρεια Κουρδιστάν. ... Τελικά, αυτές οι εξελίξεις θα έχουν ως αποτέλεσμα τα ΝΑ σύνορα της Τουρκίας να είναι η γραμμή από το Ίγντιρ-Αραράτ μέχρι το Χατάυ-Αλεξανδρέττα. Η Τουρκία θα συνορεύει προς Νότον μόνο με το Κουρδιστάν και όχι με τη Συρία!

Αυτά είπε ο Μπαρζανί στις ΗΠΑ, αυτά είπε και ο Ντεμιρτάς στην Τουρκία. Οι εξελίξεις τρέχουν και ενώ η Ελλάδα έχει ανάγκη από πολιτικά μυαλά και ηγεσία αντάξια των περιστάσεων, εμείς περί άλλων τυρβάζομεν. Ας ελπίσουμε ότι έστω και τώρα, θα βρεθούν άξιοι ηγέτες να διαχειριστούν τις σοβαρές εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην "Δημοκρατία της Κυριακής"

Η μεγάλη σφαγή …στο ΧΑ

ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ 10

Καθώς η εφαρμογή της ατελέσφορης πολιτικής του μνημονίου προχωρά όλο και πιο πολύ, αργά αλλά σταθερά, η ελληνική οικονομία αφήνει τις τελευταίες αναπνοές της. Ο ελληνικός επιχειρηματικός στίβος θυμίζει πλέον όλο και πιο πολύ μια αιματοβαμμένη αρένα της ρωμαϊκής εποχής, ενώ η σιωπή απλώνεται από άκρη σε άκρη, καθώς όλοι περιμένουν να ηχήσουν τα νέα κανόνια και χιλιάδες ακόμη εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να οδηγηθούν στην ανεργία που με τις παρούσες συνθήκες αποτελεί  ηθική και κοινωνική εκτέλεση.

Μια πρόσφατη λεπτομερή ανάλυση των αποτελεσμάτων των εισηγμένων εταιριών στο χρηματιστήριο που ανακοινώθηκαν προηγούμενες μέρες δείχνει απλά και μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Και όπως θυμόμαστε στα παγόβουνα μόλις το ένα δέκατο του όγκου τους αποτελεί την κορφή τους που είναι ορατή…

Ας δούμε λοιπόν συνοπτικά την κορυφή του παγόβουνου όπως αυτή φάνηκε στα τέλη του προηγούμενου μήνα, όταν και έληξε η προθεσμία δημοσίευσης των κορυφαίων υποτίθεται ελληνικών εταιρειών που διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο Αθηνών.

Η  δημοσίευση των παρακάτω στοιχείων είναι ενδεικτική και έχει πρωτίστως ως στόχο με την αμείλικτη γλώσσα των αριθμών, έστω και την ύστατη ώρα να χτυπήσει ένα ισχυρό καμπανάκι στα αφτιά των ιθυνόντων που είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να αποτρέψει το ναυάγιο, αλλά τουλάχιστον να περιορίσει τα θύματα του.

Alapis: Η φράση «No Comment» αρκεί για να περιγράψει την κατάσταση των λογιστικών καταστάσεων τηςAlapis. Απλά να αναφέρουμε, ότι τα ίδια κεφάλαια της εταιρείας είναι -452εκ ευρώ (στις 31/12/11) από 1δις ευρώ που ήταν στις 31/12/10. Αναφορικά με τα αποτελέσματα χρήσης, απλά ζημίες 1,6δις ευρώ (λόγω της απομείωσης πάγιων περιουσιακών στοιχείων) έναντι ζημιών 906εκ ευρώ το 2010.

Dionic: Μια από τις πονεμένες εταιρείες του χρηματιστηρίου, με την οποία πολύ ασχολήθηκαν κατά τις προηγούμενες εβδομάδες/μήνες, λόγω της απίστευτης πτώσης της μετοχής. Για την ιστορία, ο όμιλος παρουσίασε το 2011 απίστευτες ζημίες 19εκ ευρώ έναντι κερδών 550.000 ευρώ το 2010, κυρίως λόγω των προβλέψεων ύψους 14εκ ευρώ, οι οποίες πραγματικά απορούμε από πού προέκυψαν. Όσον αφορά τα ίδια κεφάλαια, αυτά μειώθηκαν στα 11εκ ευρώ (στις 31/12/11) από 25εκ ευρώ (στις 31/12/10). Επίσης, οι συνολικές υποχρεώσεις είναι 71εκ ευρώ, κάτι το οποίο δίνει μια αναλογία συνολικών υποχρεώσεων προς ίδια κεφάλαια στ 6.5χ, ενώ θεωρούμε ότι με τον τρόπο που λειτουργεί, είναι μια από τις εταιρείες που βάζουν υποψηφιότητα για το αν θα επιβιώσουν ή όχι τα επόμενα χρόνια. Τέλος, απλά να αναφέρουμε ότι όσον αφορά τις ταμειακές ροές από λειτουργικές δραστηριότητες η κατάσταση είναι πραγματικά απογοητευτική, με εκροές 14εκ ευρώ.

Forthnet: Αν και τα αποτελέσματα είχαν δημοσιευτεί εδώ και αρκετές ημέρες, θα τα σχολιάσουμε σήμερα, χαρακτηρίζοντας τα αποτελέσματα ως πραγματική τραγωδία, ενώ και αυτή η εταιρεία θα λέγαμε ότι βάζει πλώρη για τα χειρότερα. Δεν χρειάζεται να πει κανείς αρκετά, παρά να αναφερθεί στα ίδια κεφάλαια της εταιρείας και τα αποτελέσματα χρήσης. Για την ιστορία, όμιλος εμφάνισε ζημίες, έτσι απλά, 200εκ ευρώ, λόγω και της απομείωσης υπεραξίας ύψους 128,5εκ ευρώ. Άλλος ένας θρίαμβος, το αρνητικό EBITDA, ύψους 52,7εκ ευρώ, έναντι θετικού EBITDA, ύψους 45,6εκ ευρώ. Τέλος, απλά τα ίδια κεφάλαια μειώθηκαν στα 61εκ ευρώ από 260εκ ευρώ, λόγω φυσικά και των παραπάνω ζημιών.

Hellas on Line: Στην άλλη εταιρεία του κλάδου, η κατάσταση θα λέγαμε ότι παραμένει η γνωστή άσχημη. Για την ιστορία, ίδια κεφάλαια μόλις 3εκ ευρώ (μετά μάλιστα και από αλλεπάλληλες αυξήσεις κεφαλαίου, τα προηγούμενα χρόνια), με τις συνολικές υποχρεώσεις στα 330εκ ευρώ (έστω και αν είναι μειωμένες σε σχέση με τα 386εκ ευρώ στις 31/12/10) και με ζημίες 19,9εκ ευρώ, θα λέγαμε ότι το μέλλον δεν προδιαγράφεται καλό. Βέβαια ξεχάσαμε το καλό νέο, σύμφωνα με την εταιρεία, ότι το EBITDA, αυξήθηκε στα 61εκ ευρώ από 49εκ ευρώ το 2010, μια είδηση, η οποία κατά την άποψη μας δεν είναι αρκετή να μετριάσει τα παραπάνω στοιχεία και ειδικά την έλλειψη ιδίων κεφαλαίων και το μεγάλο ύψος των υποχρεώσεων. 

Lavipharm: Και σε αυτήν την περίπτωση εισηγμένης θα λέγαμε ότι η φράση «no comment» τα λέει όλα. Αρκεί κάνεις να αναφερθεί στο ύψος των ιδίων κεφαλαίων, μόλις 2,94εκ ευρώ (στις 31/12/11) από 17,3εκ ευρώ στις 31/12/10, την ώρα που οι συνολικές υποχρεώσεις είναι 142εκ ευρώ ! Για την ιστορία οι ζημίες το 2011 έφτασαν στα 10,4εκ ευρώ έναντι ζημιών 3,7εκ ευρώ το 2010. 

Medicon: Ήρθε η ώρα του λογαριασμού, λόγω του κουρέματος των ομολόγων που είχε και για την εταιρεία Medicon, η οποία εμφάνισε ζημίες 11,7εκ ευρώ (επαναλαμβάνουμε λόγω του κουρέματος της αξίας των ομολόγων). Το πλέον δυσάρεστο, είναι το γεγονός ότι λόγω της ζημίας από την αξία των ομολόγων τα ίδια κεφάλαια διαμορφώθηκαν μόλις στα 2,8εκ ευρώ από 15,4εκ ευρώ, την ώρα που οι συνολικές υποχρεώσεις παραμένουν στα 38εκ ευρώ, δημιουργώντας εύλογα ερωτήματα για τη συνέχεια. Πραγματικά από τις εταιρείας που πλήρωσαν το κούρεμα πιο πολύ από κάθε άλλη, μαζί με τις τράπεζες.

Nutriart (πρώην Κατσέλης): Πραγματικά απορούμε που θα μπορούσε να οδηγηθεί αυτή η εταιρεία μελλοντικά. Για την ιστορία, έχουμε αρνητικά ίδια κεφάλαια ύψους 52εκ ευρώ !!, με τις συνολικές υποχρεώσεις να είναι 153εκ ευρώ. Αναφορικά με τα αποτελέσματα χρήσης, ζημίες 39εκ ευρώ, μετά από τις περσινές, μεγάλες ζημίες ύψους 53εκ ευρώ.. Να αναφέρουμε τέλος, ότι πολύ αρνητικό είναι και το EBITDA, στα -19εκ ευρώ από -6,8εκ ευρώ, με τους χρεωστικούς τόκους στα 3,4εκ ευρώ.

PaperPack: Διαχειρίσιμη η κατάσταση στα αποτελέσματα χρήσης (με ζημίες 120.000 ευρώ), ενώ ερωτηματικό παραμένει πάντα η μεγάλη σχέση των συνολικών υποχρεώσεων προς τα ίδια κεφάλαια.  Πιο συγκεκριμένα, μόλις στα 2,3εκ ευρώ τα ίδια κεφάλαια, στα 11,6εκ ευρώ οι υποχρεώσεις.

SATO: Άλλη μια περίπτωση εταιρείας που πραγματικά απορούμε πως θα τη γλυτώσει. Αρνητικά ίδια κεφάλαια 7,8εκ ευρώ και υποχρεώσεις 76εκ ευρώ!! Αναφορικά με τις ζημίες αυτές διαμορφώθηκαν στα 18εκ ευρώ.

Elbisco: Ζημίες 2,2εκ ευρώ και προβληματισμός πάντα για τη σχετικά μεγάλη σχέση συνολικών υποχρεώσεων (121εκ ευρώ) προς τα ίδια κεφάλαια (41εκ ευρώ). Πάντως η εταιρεία προς στιγμήν αντέχει, αν και η εικόνα είναι πολύ μέτρια.

Euromedica: Για την ιστορία, ίδια κεφάλαια μόλις στα 11εκ ευρώ, από 139εκ ευρώ στις 31/12/10. Οι ζημίες στα 122εκ ευρώ !!! (λόγω και των απομειώσεων ύψους περίπου 50 εκ ευρώ).

Sciens: Αρκεί απλά να αναφέρουμε ότι τα ίδια κεφάλαια μειώθηκαν, μέσα σε μια χρήση στα 118εκ ευρώ από 216εκ ευρώ. Θυμίζουμε βέβαια ότι η εταιρεία βρίσκεται στη διαδικασία δημόσιας πρότασης.

ΑΧΟΝ: Όπως αναφέραμε και στην περίπτωση της Euromedica, ασχολίαστη θα χαρακτηρίζαμε την εικόνα των λογιστικών καταστάσεων. Αρνητικά ίδια κεφάλαια 41εκ ευρώ, συνολικές υποχρεώσεις 720εκ ευρώ !!!! και ζημίες 125εκ ευρώ. Επίσης, αρνητικό EBITDA 21εκ ευρώ.

Υγεία: Άλλη μια εταιρεία του ομίλου MIG, όπου τα αποτελέσματα είναι κάτι παραπάνω από προβληματικά. Ερωτηματικά έχουμε για το ζήτημα της αναχρηματοδότησης των δανείων και τις ζημίες, ύψους 29,5εκ ευρώ. Πάντως προς στιγμήν υπάρχει «λίπος» να κάψει η εταιρεία, λόγω και της φύσης του κλάδου.

Όμιλος Βιοχάλκο: Για τέλος αφήσαμε ένα γενικό σχόλιο για τον όμιλο Βιοχάλκο. Όσο μεγάλος και αν είναι ο όμιλος και παρά την κυκλικότητα που σίγουρα υπάρχει στις δραστηριότητας του Group,  δεν κρύβουμε την ανησυχία μας για το δανεισμό του ομίλου και κυρίως κάποιων εκ των θυγατρικών του.

Β. Βιλιάρδος - ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ, ΧΑΡΤΙΝΑ ΔΕΣΜΑ

ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ, ΧΑΡΤΙΝΑ ΔΕΣΜΑ: Τα περισσότερα χρήματα, από τις τεράστιες ποσότητες που οι κεντρικές τράπεζες «τυπώνουν» σήμερα, παραμένουν μπλοκαρισμένα στα γρανάζια του χρηματοπιστωτικού συστήματος – σε βιτρίνες που όλοι τα βλέπουν, ενώ κανένας δεν μπορεί να τα αγγίξει

“Πρέπει να φροντίζουμε να μπορούν οι άνθρωποι να αγοράζουν, ενώ, παράλληλα, πρέπει να φροντίζουμε να μπορούν οι βιομηχανίες να παράγουν - καταστάσεις που όμως εμποδίζει ο υπερδανεισμός, λόγω του ότι οι άνθρωποι δεν αγοράζουν και οι βιομηχανίες δεν παράγουν, ενώ κανένας από τους δύο δεν επενδύει” (Keynes).          

Από το 1945 έως και το 2007, για 62 ολόκληρα χρόνια δηλαδή, τόσο οι επιχειρηματίες, όσο και οι επιχειρήσεις, ήταν σίγουροι πως θα υπήρχε Ζήτηση, εάν οι ίδιοι δημιουργούσαν Προσφορά – με ορισμένες εξαιρέσεις μίας δραστικής μεν, αλλά χρονικά περιορισμένης ύφεσης.

Αυτό έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων, οι οποίες οδήγησαν στη μεγαλύτερη όλων των εποχών οικονομική ανάπτυξη του πλανήτη, για περισσότερες από δύο γενιές. Οι προϋποθέσεις όμως αυτές φαίνεται ότι έχουν πάψει πια να υπάρχουν”.

Ανάλυση

Σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο K.Rogoff, δεν υπάρχει κανένας σίγουρος τρόπος για να αποφύγει κανείς μία βαθειά τραπεζική κρίση – όπως η σημερινή στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. Η κρίση αυτή προέρχεται από την υπερβολική αύξηση των χρεών (δημοσίων στην Ελλάδα και Ιταλία, ιδιωτικών σε όλη σχεδόν την υπόλοιπη Δύση), η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται οι Οικονομίες ευαίσθητες στις «κρίσεις εμπιστοσύνης».

Κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσεων, οι εμπορικές τράπεζες διασώζονται από τις κυβερνήσεις, στη συνέχεια οι κυβερνήσεις από τις τράπεζες και στο τέλος τόσο οι τράπεζες, όσο και οι κυβερνήσεις, διασώζονται από τις κεντρικές τράπεζες – με τη μαζική εκτύπωση νέου χρήματος από το πουθενά.

Πάντοτε κατά τον ίδιο, η παραπάνω διαδικασία συνοδεύεται από έναν μακροχρόνιο, οδυνηρό περιορισμό της οικονομικής δραστηριότητας – από μία έντονη ύφεση δηλαδή, εμπλουτισμένη με αυξημένη ανεργία, με χρεοκοπίες και με ραγδαία πτώση όλων των αξιών. Η μέση διάρκεια αυτών των κρίσεων στην εποχή μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπολογίζεται στα 4,4 χρόνια – ενώ πρόκειται ουσιαστικά για το χρονικό διάστημα που απαιτείται, έτσι ώστε να μειωθεί η «ξένη χρηματοδότηση», όπως συνήθως αποκαλείται η «απομόχλευση»  (deleveraging – «κάψιμο» χρημάτων). Αφού λοιπόν παρέλθει αυτός ο χρόνος, τότε αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη στις αγορές και επανέρχεται η οικονομία σε ρυθμό ανάπτυξης.

Εν τούτοις, η συγκεκριμένη «απεικόνιση» δεν είναι ολοκληρωμένη – αφού η «θεραπεία» της Οικονομίας, μετά τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, διήρκεσε πάνω από δέκα χρόνια στις Η.Π.Α. – ενώ η Ευρώπη οδηγήθηκε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε πόσο θα διαρκούσε η κρίση εκεί, εάν δεν είχε μεσολαβήσει το γεγονός αυτό.

Οι βασικές αιτίες φαίνεται να ήταν τότε η εξαιρετικά αργή αντίδραση της πολιτικής απέναντι στην παγκόσμια κρίση, καθώς επίσης ο κανόνας του χρυσού - ο οποίος σήμαινε ότι, τα επί μέρους κράτη δεν μπορούσαν να καταπολεμήσουν την κρίση με τη βοήθεια της νομισματικής πολιτικής (υποτίμηση του νομίσματος, μείωση του κόστους παραγωγής των εγχώριων προϊόντων, αύξηση των τιμών των εισαγομένων αγαθών, τόνωση της ανταγωνιστικότητας, μεγαλύτερες εξαγωγές από εισαγωγές κλπ.).

Με άλλα λόγια, τόσο η δημοσιονομική πολιτική, όσο και η πολιτική χρήματος (νομισματική), διαδραματίζουν έναν αποφασιστικό ρόλο - αφενός μεν όσον αφορά το βάθος της οικονομικής κατάρρευσης, αφετέρου το χρόνο που διαρκεί, μέχρι να επιστρέψει η οικονομία σε πορεία ανάπτυξης.

Οι κρίσεις αυτές είχαν πάψει να υπάρχουν μέχρι τη δεκαετία του 1970, λόγω της εφαρμογής του «Κεϋνσιανού συστήματος» της καθοδηγούμενης από το κράτος «οικονομικής πολιτικής» - σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς, μικτής οικονομίας και σε συνδυασμό με τους κανόνες και με τα διάφορα «μέτρα» (οργανισμούς), τα οποία υιοθετήθηκαν στο Bretton-Woods (σταθερές ισοτιμίες νομισμάτων, ίδρυση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας κοκ.).

Οι μεγάλες κρίσεις της σύγχρονης εποχής ξεκίνησαν το 1971 (αποδέσμευση του δολαρίου από το χρυσό, πολεμικός επεκτατισμός των Η.Π.Α.) και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ενώ οφείλονται κυρίως στο ότι, οι κυβερνήσεις απέσυραν τα μέτρα ρύθμισης των τραπεζών, ενώ απελευθέρωσαν τις κινήσεις των κεφαλαίων, επιτρέποντας τους μία σχεδόν αχαλίνωτη ελευθερία. Οι κρίσεις αυτές, ενδεχομένως με εξαίρεση τη σημερινή, ήταν περιορισμένης χρονικής διάρκειας, επειδή τα μέτρα καταπολέμησης τους εκ μέρους της Πολιτικής ήταν πλέον πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά (διάσωση των τραπεζών, αύξηση της ποσότητας χρήματος, μείωση των βασικών επιτοκίων κλπ.).

Σήμερα όμως πολλές κυβερνήσεις, κυρίως στην Ευρωζώνη, δεν αντέδρασαν ως όφειλαν, «εκβιαζόμενες» κατά κάποιον τρόπο να ακολουθήσουν την πολιτική, την οποία ουσιαστικά επέβαλλε η Γερμανία. Τα «μέτρα λιτότητας» έχουν γίνει πλέον η μόδα της εποχής, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να μην φροντίζουν καθόλου για τη ζήτηση και την προσφορά – να μην λειτουργούν δηλαδή έτσι ώστε να διευκολύνεται η κατανάλωση, «να αγοράζουν οι άνθρωποι και να παράγουν οι βιομηχανίες».

Ουσιαστικά λοιπόν οι υποχρεώσεις των κυβερνήσεων να διατηρούν σε λειτουργία τις Οικονομίες των χωρών τους, έχουν «εκχωρηθεί» στις κεντρικές τράπεζες – ενώ ακριβώς για αυτό το λόγο χαρακτηρίζεται η ΕΕ ως «η Ευρώπη των Τραπεζών», με την πολιτική της ηγεσία να θεωρείται πλέον «υπάλληλος των αγορών».

Εν τούτοις τα περισσότερα χρήματα, από τις τεράστιες ποσότητες που οι κεντρικές τράπεζες «τυπώνουν» σήμερα, παραμένουν «μπλοκαρισμένα» στα γρανάζια του χρηματοπιστωτικού συστήματος - χωρίς να μπορούν να εμποδίσουν την πτώση της κατανάλωσης και των επενδύσεων, αφού δεν κατευθύνονται στην πραγματική οικονομία, αλλά είτε στις κερδοσκοπικές αγορές (χρηματιστήρια), είτε λιμνάζουν σε καταθετικούς λογαριασμούς.

Μεταφορικά, είναι σαν οι κεντρικές τράπεζες να έχουν τοποθετήσει τεράστιες ποσότητες φρεσκοτυπωμένων χρημάτων σε μία βιτρίνα, όπου όλοι τα βλέπουν, αλλά κανένας δεν μπορεί να τα αγγίξει.

Επί πλέον, ειδικά όσον αφορά την Ευρωζώνη, επειδή ουσιαστικά πρόκειται για μία περιοχή, στην οποία επικρατεί ένας «mini» κανόνας του χρυσού, τα υπερχρεωμένα κράτη-μέλη της δεν μπορούν να καταπολεμήσουν την κρίση «πληθωριστικά και εξαγωγικά» - δεν είναι σε θέση δηλαδή να αυξήσουν την ποσότητα χρήματος, να υποτιμήσουν τα νομίσματα τους, αυξάνοντας τις εξαγωγές και μειώνοντας τις εισαγωγές.

Αναγκάζονται λοιπόν να υιοθετούν εγκληματικές πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης, οι οποίες εντείνουν το πρόβλημα – βυθίζοντας τις οικονομίες τους σε μία τεράστια ύφεση, η οποία αυξάνει τη σχέση χρέους προς ΑΕΠ, μειώνει τα δημόσια έσοδα, μεγεθύνει τις δαπάνες λόγω της ανεργίας, καθώς επίσης της μαζικής χρεοκοπίας των επιχειρήσεων κοκ.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν αναρωτιέται κανείς, εάν υπάρχει πράγματι μία διέξοδος από την μακροχρόνια ύφεση, όσον αφορά την Ευρωζώνη, αφού οι χώρες της δεν έχουν καμία δημοσιονομική ή νομισματική δυνατότητα χειρισμού της κρίσης – με αποτέλεσμα οι αγορές να πιέζουν συνεχώς περισσότερο για καθαρές, βιώσιμες λύσεις: πολιτική και δημοσιονομική ένωση όλων των χωρών (Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης), ή ολοκληρωτική διάλυση, με μία ελεγχόμενη επιστροφή όλων των κρατών στα εθνικά τους νομίσματα.

Στα πλαίσια αυτά, ειδικά επειδή η Ευρώπη άργησε πολύ να αντιδράσει, ενώ δεν μπορούν να ληφθούν ακόμη οι τελικές αποφάσεις, η μοναδική λύση που φαίνεται να υπάρχει σήμερα για την επιστροφή στην ανάπτυξη, είναι η διαγραφή μέρους των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών – αν και, κατά την άποψη μας, θα ήταν προτιμότερη η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, με πολύ χαμηλά επιτόκια. Με τον τρόπο αυτό, οι ζημίες όλων των συμμετεχόντων (πιστωτών, τραπεζών, ιδιωτών), θα μοιραζόταν σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα κατανέμονταν δικαιότερα και θα ήταν πολύ λιγότερο επώδυνες για την Οικονομία συνολικά. 

   

Σε κάθε περίπτωση, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι αυτού καθαυτού το χρέος, όσο οι δυνατότητες εξυπηρέτησης του – οι οποίες αυξάνονται εντυπωσιακά, όταν μειώνονται οι δόσεις των δανείων, καθώς επίσης τα επιτόκια. Παράλληλα, δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο οφειλέτης από το δανειστή για ανεντιμότητα, αφού δεν διαγράφεται το χρέος και παραμένει ως έχει.  

Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε τα λόγια του Keynes το 1918, σε σχέση με τη διαγραφή των χρεών, τα οποία είχαν συσωρευθεί στις συμμαχικές δυνάμεις, σαν αποτέλεσμα της χρηματοδότησης του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και τα οποία δυστυχώς δεν εισακούσθηκαν: «Εάν δεν καταφέρουμε να απελευθερώσουμε τα μέλη του σώματος μας από αυτά τα χάρτινα δεσμά, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κινηθούμε ξανά».

Μερικά χρόνια αργότερα, το 1923, οι προτάσεις του μεταβλήθηκαν σε προειδοποιήσεις (warnings), τις οποίες θα έπρεπε να λάβουν πολύ σοβαρά υπ’ όψιν όλες οι σημερινές κυβερνήσεις της Δύσης – ιδίως η Γερμανία και η Ευρωζώνη. Σύμφωνα με αυτές, «Οι φανατικοί, αυτοί δηλαδή που επιμένουν στην ιερότητα των συμβάσεων και του χρέους……είναι οι πραγματικοί πατέρες των κοινωνικών εξεγέρσεων και των αιματηρών επαναστάσεων». 

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, για τα οποία ελπίζουμε να βρεθεί γρήγορα λύση (υπενθυμίζουμε ότι, κατά την πάγια θέση μας, δεν έπρεπε να μπούμε στη ζώνη του ευρώ, αφού μπήκαμε οφείλαμε να ανταποκριθούμε στις τεράστιες απαιτήσεις της, ενώ σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι και θα ήταν εγκληματική η μονομερής έξοδος μας – πόσο μάλλον αφού σύντομα θα ολοκληρωθεί η διαδικασία είτε με τη διάλυση, είτε με την πολιτική ένωση της ζώνης), θεωρούμε σκόπιμη την αναφορά μας στο βασικό πρόβλημα της Ελλάδας, το οποίο δεν είναι άλλο από το χαμηλό της ΑΕΠ.

ΑΕΠ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Για μία ανεπτυγμένη χώρα όπως η Ελλάδα, όπου ως ανεπτυγμένη θεωρούμε εμείς μία Οικονομία με πλούσιες υποδομές κάθε είδους, το ΑΕΠ της είναι εξαιρετικά χαμηλό. Όπως φαίνεται από τον συγκριτικό Πίνακα Ι που ακολουθεί, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ τόσο το χρέος, όσο ο ανέκαθεν σχετικά ασθενής ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της – ειδικά οι εξαιρετικά χαμηλές εξαγωγές της, οι οποίες έπαψαν ουσιαστικά να αυξάνονται, όταν άρχισε να αναπτύσσεται ο τουρισμός. 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη 2011 (εκτιμήσεις) σε δολάρια

Μεγέθη	Ελλάδα	*Ολλανδία	Αυστρία
Εργαζόμενοι	4.972.000	7.785.000	3.663.000
ΑΕΠ (ονομαστικό) σε δις $	312,00	858,30	351,40
Κατά κεφαλή εισόδημα	27.600	42.300	41.700
Δημόσιο χρέος / ΑΕΠ*	165,40%	64,40%	72,10%
Εξαγωγές σε δις $	26,64	575,90	180,70
Εισαγωγές σε δις $	65,79	514,10	183,10
Εμπορικό Ισοζύγιο	-39,15	81,80	-2,40
Εξωτερικό χρέος	583,3	2.655,0	883,50

* Η Ολλανδία, μία χώρα σχεδόν απόλυτα εξαρτημένη από τις εξαγωγές, κυρίως προς τη Γερμανία, αντιμετωπίζει ήδη μεγάλα προβλήματα από την ύφεση των πελατών της – ενώ το  ισχυρότατο ακροδεξιό κόμμα εισηγείται την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη και την υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος.  

Πηγή: World Factbook   

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, στον οποίο συγκρίνεται η Ελλάδα με ανεπτυγμένες χώρες σχετικού μεγέθους, εάν το ΑΕΠ της ήταν αντίστοιχο της Ολλανδίας, με κριτήριο τον αριθμό των εργαζομένων, τότε το ύψος του θα διαμορφωνόταν στο 550 δις $ - οπότε το δημόσιο χρέος των 480 δις $ (πριν τη διαγραφή), θα αποτελούσε το 87% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές της δε, πάντα σε σχέση με την Ολλανδία, θα έπρεπε να ήταν στα 367 δις $ - από το αμελητέο σημερινό μέγεθος των 26,64 δις $.

Εκτός αυτού διαπιστώνουμε ότι, στην Ελλάδα αντιστοιχεί ετήσιος τζίρος (ΑΕΠ) 63 χιλ. $ περίπου ανά εργαζόμενο, ενώ στην Ολλανδία 110 χιλ. $ – επομένως ότι, η παραγωγικότητα των Ολλανδών είναι περίπου 75% υψηλότερη από αυτήν των Ελλήνων. Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, με κριτήρια Ολλανδίας, η «λανθάνουσα» ανεργία στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά μεγάλη – γεγονός που θα πρέπει να μας ανησυχήσει σε μεγάλο βαθμό, αφού είναι δυνατόν να υπερδιπλασιαστεί ξαφνικά, με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα μας.   

Από την άλλη πλευρά βέβαια, διαπιστώνουμε από τον ίδιο Πίνακα Ι, το πολύ χαμηλό συγκριτικά εξωτερικό χρέος της Ελλάδας – σχεδόν πέντε φορές χαμηλότερο από αυτό της Ολλανδίας και μιάμιση φορά από αυτό της μικρότερης σε πληθυσμό Αυστρίας (στο 187% του ΑΕΠ, όταν της Ολλανδίας είναι στο 310% και της Αυστρίας στο 252%).         

Εάν λοιπόν η Ελλάδα καταφέρει να αλλάξει την πολιτική που της επιβλήθηκε από το ΔΝΤ και τη Γερμανία, επιλέγοντας μία ικανή πολιτική ηγεσία, το μικρό ιδιωτικό χρέος της (περί το 167% του ΑΕΠ το 2011, όταν της Ιρλανδίας είναι 1.057%, της Ισπανίας 390% και της Ιταλίας 256%), σε συνδυασμό με τη μεγάλη δημόσια περιουσία της (επιχειρήσεις, ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), καθώς επίσης με τον ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο και τις πολεμικές επανορθώσεις που της οφείλει η Γερμανία (υπολογίζονται μεταξύ 165 δις € από την κεντρική της τράπεζα και 560 δις € από Γάλλους οικονομολόγους), θα μπορούσε να την οδηγήσει με σχετική ευκολία στην ανάπτυξη, στην αύξηση του ΑΕΠ και στην έξοδο από την κρίση (άρα και στην έντιμη εξόφληση των πραγματικών οφειλών της).

Στο διάγραμμα τώρα που ακολουθεί φαίνεται ότι, το χρέος της Ελλάδας «αποσυνδέθηκε» δυστυχώς από το ΑΕΠ της περί το 2003 – ακολουθώντας εντελώς αντίθετη πορεία:

 

   

Με βάση λοιπόν το διάγραμμα, όπου η μπλε γραμμή είναι το χρέος, ενώ η κόκκινη το ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε στα 347,2 δις € - ενώ το ΑΕΠ περιορίσθηκε στα 217,8 δις € (το 2012 θα μειωθεί ακόμη περισσότερο, στα 206 δις € κατά τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης). Επομένως, στη μείωση αυτή οφείλεται κυρίως η κατάρρευση της Οικονομίας μας ενώ, αντί να επιδιώξουμε σήμερα την αντιστροφή της τάσης, υποτασσόμαστε δουλικά στις εντολές του ΔΝΤ - λαμβάνοντας ακόμη περισσότερα υφεσιακά μέτρα.

Ολοκληρώνοντας, ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, την περίοδο του 2005 αυξήθηκε τεχνητά το ΑΕΠ μας κατά 25 δις € περίπου, με την ανόητη προσθήκη των εσόδων της «μαύρης οικονομίας» – ένα γεγονός που όχι μόνο μας εξευτέλισε διεθνώς, αλλά και ένα έγκλημα, κατά την άποψη μας, της τότε κυβέρνησης, κυρίως επειδή αυτό το ΑΕΠ δεν προσθέτει φορολογικά έσοδα στο κράτος, ενώ διευκόλυνε τον περαιτέρω (υπερ)δανεισμό του δημοσίου (αφού περιόρισε «παραπλανητικά» το δείκτη χρέους προς ΑΕΠ).

ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΟΥ ΔΝΤ

Περαιτέρω, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται «πειραματικά» τη χώρα μας το ΔΝΤ, είναι απίστευτα ευρηματικός – σε σημείο που να προκαλεί δυστυχώς το θαυμασμό μας (όπως επίσης η «χρήση» σοσιαλιστικών καθεστώτων, από τα παιδιά του Σικάγου, κατά τη διάρκεια των «επιθέσεων» τους).  

Ειδικότερα, φαίνεται ότι χρησιμοποιεί εκείνο το ψυχολογικό «εργαλείο», σύμφωνα με το οποίο όταν ταΐζεις ένα σκυλί με συνεχώς λιγότερη τροφή, αφενός μεν τρέχει διαρκώς από πίσω σου, αφετέρου συνηθίζει να απασχολείται με το πόσο πιο μικρή θα είναι η επόμενη «μερίδα», ξεχνώντας εντελώς την προηγούμενη.

Κάποια στιγμή φυσικά πεθαίνει από την πείνα, χωρίς καν να το καταλάβει – αν και δεν είναι αυτός ο στόχος, αφού η τροφή περιορίζεται σε τέτοιο βαθμό, που να μπορεί απλά να επιβιώνει (βέβαια μόνο για τα σκυλιά που έχει ανάγκη κανείς, για να κάνει τη δουλειά του). 

Έτσι λοιπόν, με τη «βοήθεια» κάποιων διατεταγμένων ΜΜΕ, καλοπληρωμένων φυσικά, όλοι ασχολούνται σήμερα με τα «μέτρα λιτότητας» του Ιουνίου, με αυτά δηλαδή που έχουν «εκβιαστεί» να υπογράψουν τα δύο κόμματα συγκυβέρνησης, χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για τα προηγούμενα μέτρα (αν και είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που οι εργαζόμενοι έχουν αποδεχθεί μειώσεις των ονομαστικών αμοιβών τους – πολύ μεγαλύτερες στην πραγματικότητα, αφού εντείνονται από το φορολογικό πληθωρισμό).

Στα πλαίσια αυτά, ανακοινώνονται έμμεσα τα μεθεπόμενα μέτρα (μείωση των μισθών κατά ακόμη 15% κλπ.), από άλλους πολιτικούς, «υπαλλήλους των αγορών», με πιθανό στόχο να «εμπεδωθούν» καλύτερα τα επόμενα – παράλληλα με το «θόλωμα των νερών» και με την τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη, μέσω συνεχώς νέων σκανδάλων διαφθοράς (φυσικά πραγματικών σκανδάλων, αφού κάτι αντίθετο θα ήταν εντελώς ανόητο), τα οποία δημιουργούν επί πλέον ένα συναίσθημα «συλλογικής ενοχής» (όλοι μαζί τα φάγαμε) και επομένως αδιαμαρτύρητης υποταγής.   

Ίσως βοηθάει και το «εκλογικό πανηγύρι» που έχει στηθεί, ενώ υποθέτουμε ότι έχουν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα, από τη σκιώδη διακυβέρνηση – έτσι ώστε να παραμείνει αλώβητη στην «υπόγεια εξουσία» της, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος.

Πιθανολογούμε δηλαδή ότι, θα έχει υπάρξει μέριμνα - με βάση την οποία το τρίτο κόμμα συγκυβέρνησης που ενδεχομένως θα χρειαστεί, θα είναι μία από τις επί τούτου «παραφυάδες» των δύο προηγουμένων (χωρίς αυτό να δηλώνει ότι, γνωρίζουμε κάτι ή κατηγορούμε κάποιο). 

Βέβαια, όπως πάντα μπορεί (και ευχόμαστε) να κάνουμε λάθος – γεγονός που θα σήμαινε ότι, οι προθέσεις των «εισβολέων» θα ήταν «αγαθές». Ότι δηλαδή σκοπός τους είναι πράγματι να γίνει ανταγωνιστική η Ελλάδα, να μην λεηλατηθούν οι πολίτες και η δημόσια περιουσία της, να κυβερνάται σωστά, χωρίς διλλήματα και εκβιασμούς, καθώς επίσης να επανέλθει γρήγορα σε πορεία ανάπτυξης.     

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

“Ένας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας σπόρος που πηγαίνει να βλαστήσει – ένας Έλληνας που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας άνθρωπος που πηγαίνει να βλαστημήσει. Ελλάδα, σε κράτησα πάνω μου κατάσαρκα – με δαιμόνισες. Και τους συντρόφους που πίστευαν μαζί μου στις ρίζες και στο γυρισμό, τους βλέπω να αλλοιώνονται μέρα με την ημέρα – θα έλεγα χημικά.

Ο ένας απελπίστηκε γρήγορα – έφυγε ξανά και θα φεύγει σε όλη του τη ζωή. Ο άλλος διασκεδάζει τις κυρίες με φράσεις που είχε μισήσει – χθες έγινε υπουργός. Ο τρίτος λέει πως είναι ο ίδιος η ψεύτικη κόρη του Ερεχθείου, το χωματένιο αντίγραφο μίας ύπαρξης ζωντανής που έμεινε στην ξενιτιά. Πόσοι ακόμη… Και εκείνος εκεί, αφού σήκωσε γύρω του τον πρώτο φράκτη, ένοιωσε πως του χρειαζόταν άλλος ένας για τα αισθήματα που τριγύριζαν απέξω – και άλλος, και άλλος.

Είμαστε το τσούρμο μίας σκούνας που ταξιδεύει ξυλάρμενη, πόσα χρόνια. Πεινάμε. Άλλοι χάνουν το λογικό τους, άλλοι σκοτώνονται μοναχοί τους, άλλοι γυρίζουν στην κατάσταση της πεταλίδας. Ένας κάποτε ανεβαίνει στο κατάρτι και μας φαίνεται πως φωνάζει για ωραίες ακρογιαλιές – άγνωστα κομμάτια του κόσμου.

Τα βλέπουμε με τη φαντασία μας…Και κατεβαίνει πάλι ανάμεσα μας και είναι ο μόνος που βεβαιώνει πως δεν υπάρχει τίποτα – παρά βράχος, μάρμαρο και το αλμυρό νερό. Τότε τον πετάμε στη θάλασσα θυμωμένοι. Γκρεμίσαμε τόσα και τόσα – μπορούμε να μετρηθούμε, χαλάσματα. Καληνύχτα!” (Γ. Σεφέρης).

Εμείς, σε αντίθεση με το Σεφέρη, έχοντας ζήσει, σπουδάσει και δουλέψει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, έχουμε την άποψη ότι, δεν φταίει ο τόπος για τα δεινά μας, αλλά η διακυβέρνηση του – η οποία δυστυχώς έχει διαφθείρει ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, σε σημείο που να ντρέπεται κανείς για τους συμπατριώτες του, να σιχαίνεται στην κυριολεξία την Πολιτική και να θέλει να μεταναστεύσει ξανά, εγκαταλείποντας την πατρίδα του σε όλους αυτούς, οι οποίοι την κατέστρεψαν τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Όποιος τολμήσει λοιπόν να μας πει την αλήθεια, κατά τον ποιητή, είναι καταδικασμένος – ενώ δεν θεωρούμε ένοχο τον καπετάνιο, ο οποίος μας οδηγεί σε άγονους, αλμυρούς και βραχώδεις τόπους, ή, έστω, όλους εμάς που τον ακολουθούμε, αλλά εκείνον που μας ανακοινώνει αυτά που πραγματικά βλέπει.

Δεν κατανοούμε δηλαδή ότι, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πανέμορφη, εξαιρετικά προικισμένη χώρα, με συνολικά περιουσιακά στοιχεία πολλαπλάσια των χρεών της - οπότε ψάχνουμε να βρούμε αλλού τη «γη της επαγγελίας», οδηγημένοι από ένα ανίκανο πλήρωμα και από καπετάνιους, οι οποίοι θέλουν απλά και μόνο να συνεχίσουν να μας λεηλατούν. Βρίζουμε και βλαστημάμε λοιπόν τον παραδεισένιο τόπο μας, ισχυριζόμενοι ότι δεν μας αφήνει να βλαστήσουμε, αντί να τολμήσουμε να διώξουμε όλους αυτούς, οι οποίοι απομυζούν αχόρταγα τον πλούτο του και καταστρέφουν όλες τις προοπτικές μας.

Νοιώθουμε ενοχές, σαν να είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι για την κατάρρευση του δημοσίου και για την απίστευτη πολιτική διαφθορά! Φοβόμαστε τα πάντα και ελπίζουμε στον από μηχανής Θεό - βυθισμένοι «στη σιωπή των αμνών», σκύβοντας το κεφάλι και παραμένοντας αμέτοχοι θεατές ενός πολιτικού σκηνικού, το οποίο στήνεται έντεχνα από την «διαχρονική ντροπή» της Ελλάδας: από την κομματοκεντρική πολιτική και από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, τα οποία έχουν δυστυχώς διεισδύσει και στον τελευταίο ελεύθερο χώρο, στο διαδίκτυο.

Έχουμε ίσως τη μεγαλύτερη ευκαιρία των τελευταίων δεκαετιών για να αλλάξουμε ριζικά την πατρίδα μας, αρκεί να μη φοβηθούμε να επιτρέψουμε το ολοκληρωτικό γκρέμισμα του σαθρού και βρώμικου «πολιτικού οικοδομήματος» - έτσι ώστε να δημιουργηθεί από την αρχή, σε νέες υγιείς και στέρεες βάσεις, χωρίς απολύτως κανέναν από όλους όσους το υπηρέτησαν αυτοεξυπηρετούμενοι τόσα χρόνια: συμπολιτευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι.

Αμφιβάλλουμε σε μεγάλο βαθμό πως τελικά θα το τολμήσουμε – αφού βλέπουμε τόσους πολλούς συμπατριώτες μας να είναι από το φόβο τους έτοιμοι να παρασυρθούν ακόμη μία φορά από εκείνες τις σειρήνες, οι οποίες υπόσχονται τα πάντα, παραπλανούν τους πάντες και δεν τηρούν απολύτως τίποτα. Τα κόμματα και οι νέες «παραφυάδες» τους, συνεπικουρούμενα από την πέμπτη εξουσία, φαίνεται να γνωρίζουν καλά το παιχνίδι - εμπλουτίζοντας το συνεχώς με νέα διλήμματα και με συγκαλυμμένους εκβιασμούς.

Αυτή τη φορά όμως, εάν επιτρέψουμε ξανά να «παραπλανηθούμε», να κρυφτούμε δηλαδή πίσω από τους φόβους μας, προσποιούμενοι ότι δήθεν πεισθήκαμε από τις υποσχέσεις όλων αυτών που με τη συμμετοχή ή με την ανοχή τους οδήγησαν την πατρίδα μας στην καταστροφή, στον εξευτελισμό και στην υποδούλωση, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας – ενώ θα υποφέρουμε τα πάνδεινα, όσους και να ρίξουμε στη θάλασσα, από αυτούς που έχουν το θάρρος να ανεβούν στο κατάρτι και να μας πουν την αλήθεια.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 22. Απριλίου 2012

http://www.facebook.com/viliardos  

viliardos@kbanalysis.com