ΝΕΑΙ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΑΓΓΛΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΑΣ

ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ

 ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ (Κυρία σελίς) - TEXTS IN ENGLISH

ΑΝΗΡΤΗΘΗΣΑΝ ΣΗΜΕΡΟΝ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011

26 ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕ ΘΕΜΑ: 911 (τα συμβάντα της 11ης Σεπτεμβρίου)

Εν τω μεταξύ η σελίς των Επικαίρων

NEWS - INTERNATIONAL (Η επικαιρότης στην Αγγλική-

εχει καθημερινώς πολλάς αναρτήσεις ειδήσεων (το διαρεύσαν τριήμερον 18)

Χρηστου Γιανναρα-Η εύγλωττα ένοχη αποσιώπηση

Η εύγλωττα ένοχη αποσιώπηση

Tου Χρηστου Γιανναρα

Το έγκλημα της «έσχατης προδοσίας» προτού να είναι νομικός καταλογισμός, είναι πράξη - συντελεσμένη, κοινωνικά πιστοποιούμενη. Αν σκοπιμότητες επιβάλλουν να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν σημαίνει ότι μπορούμε και να εξαλείψουμε τα πράγματα, τα πεπραγμένα της έσχατης προδοσίας.

Προδοσία θα πει: προδίδω, παραδίδω, καταδίδω φίλο, ευεργέτη, πολύτιμο κληροδότημα σε εχθρό, αντίπαλο, άνθρωπο επίβουλο και δόλιο. Το κάνω εισπράττοντας αμοιβή, «ξεπουλάω» ιερά και όσια, για χυδαίο ατομικό συμφέρον. Και «έσχατη» προδοσία, κορύφωμα, σε υπέρτατο βαθμό προδοσία, είναι να ξεπουλάω από ιδιοτέλεια την ίδια μου την πατρίδα: Την κοινωνία που με γέννησε, τη γλώσσα που με δόμησε λογικό υποκείμενο, την ιστορική συνείδηση που με μπολιάζει αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Ξεπουλάω, σε αλλότρια συμφέροντα, εδάφη ή θάλασσες που δεν είναι υλική απλώς κοινή περιουσία, αλλά κοιτίδες και όρια πολιτισμού, μήτρες που γέννησαν «νόημα» βίου, πανανθρώπινα μέτρα και στόχους συλλογικότητας.

Εσχατο έγκλημα να προδίδω την πατρίδα μου για να κερδίσω αξιώματα, αλλοδαπή υποστήριξη προκειμένου να αναρριχηθώ στην εντόπια εξουσία. ΄Η και μόνο για χρήματα. Να συμπράττω με ξενικά συμφέροντα, επίβουλη ιδιοτέλεια αλλογενών, να ξεγελάω ομόγλωσσους, ομόρριζους συμπατριώτες που με εμπιστεύονται και με τιμούν. Να τους παραδίνω ανυποψίαστους στην εκμετάλλευση και απληστία των εντολέων πατρώνων μου.

Ομως, για να κριθεί ως ειδεχθής συμπεριφορά η προδοσία και έγκλημα στυγερό η «έσχατη» (της πατρίδας) προδοσία, προϋποτίθεται κοινή και προηγμένη «αίσθηση» πατρίδας, αίσθηση του «ιερού», της τιμής, της αξιοπρέπειας, της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της ευεργεσίας. Οταν ο Αισχύλος λέει: «Τους γαρ προδότας μισείν έμαθον» (Προμηθέας Δεσμώτης 1068), συνοψίζει μια κοινή «αίσθηση», ένα συλλογικό αισθητήριο κρίσης και αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας. Για να οικοδομηθεί αυτό το κοινό αισθητήριο χρειάζονται αιώνες κοινωνικής καλλιέργειας, ενώ, για να «αποδομηθεί», δεν απαιτούνται παρά ελάχιστα χρόνια και κυβερνήσεις εντολοδόχων τσαρλατάνων.

Βέβαια η «αίσθηση» πατρίδας προϋποθέτει για τον Ελληνα, τουλάχιστον και Ελληνίδα μάνα, ελληνίδα γλώσσα μητρική, παιδικά βιώματα αναστροφής με ινδάλματα ηρώων, σαρκωμένη τη γενναιότητα, την αυτοθυσία, την ασυμβίβαστη επιλογή «ελευθερία ή θάνατος» σε μυθικά και ιστορικά πρόσωπα - από τον Ηρακλή και τον Θησέα ώς τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τον Σαμουήλ στο Κούγκι. Πλάθεται ο αποτροπιασμός για την προδοσία με αρχέτυπα φιλοπατρίας και αυταπάρνησης, όπως και με εικόνες, οσμές, αφή της ιδιαιτερότητας του ελληνικού τοπίου, εγκεντρισμό βιωματικό σε «νόημα» της κοινωνίας του βίου που αντλείται από το έμπρακτο, σε ήθη και έθιμα, κάλλος εμπειρικής μεταφυσικής παράδοσης.

Στο σημερινό εν Ελλάδι καθεστώς της προεδρευόμενης (διακοσμητικά) Κομματοκρατίας το ενδεχόμενο της έσχατης προδοσίας έχει απαλειφθεί από το Σύνταγμα - αναφέρεται μόνο στο πρόσωπο του απογυμνωμένου από κάθε πολιτική ευθύνη Προέδρου της Δημοκρατίας!

Φανερά και ομολογημένα έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους τα κόμματα την απόλυτη απαγόρευση χρήσης του όρου «έσχατη προδοσία», σε οποιαδήποτε περίπτωση. Ακόμα κι όταν πρόκειται για κλοπή δημόσιου χρήματος προορισμένου για την αγορά αμυντικού εξοπλισμού της χώρας (αεροπλάνων, υποβρυχίων, αρμάτων μάχης) ή όταν υπογράφει πρωθυπουργός την παραίτηση της χώρας από το κυριαρχικό δικαίωμα υποθαλάσσιων ερευνών στα χωρικά ύδατα (ακόμα και στο Ιόνιο), όπως και από το δικαίωμα να υψώνεται σημαία σε οποιαδήποτε βραχονησίδα του Αιγαίου, ή για τη συναίνεση και προπαγανδιστική στήριξη σχεδίου εξάλειψης της ελληνικότητας της Κύπρου (του Σχεδίου Ανάν) κ. λπ. κ. λπ.

Θα είχε τεράστια σημασία για την αξιοπιστία και λειτουργικότητα του πολιτικού συστήματος η συνταγματική πρόβλεψη της «έσχατης προδοσίας», με ταυτόχρονη πρόνοια ενδεχόμενης αμνήστευσης προσώπων για το κορυφαίο αυτό των αντικοινωνικών εγκλημάτων, και όχι αποσιωπώντας το έγκλημα. Για να επουλώσει ο «εθνάρχης» Καραμανλής τις πληγές του αδελφοκτόνου σπαραγμού που προκάλεσε η ένοπλη ανταρσία του ΚΚΕ, δεν αρκέστηκε στη γενική αμνηστία. Νομιμοποίησε την ανταρσία, δηλαδή τον θεσμό (το κόμμα), που το καταστατικό του επιβάλλει να στοχεύει πάντοτε στην ανταρσία: στην κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στον ολοκληρωτισμό της «δικτατορίας του προλεταριάτου». Ετσι στέρησε ο «εθνάρχης» την Ελλάδα από τη δυνατότητα η πολιτική δυναμική της Αριστεράς να υπηρετεί τίμια τη δημοκρατία, να είναι αληθινά κοινωνιοκεντρική.

Γι’ αυτό δεν υπάρχει και συνταγματικό περιθώριο να ελεγχθούν, να καταδικαστούν ή να αμνηστευθούν, και τα καμώματα του σημερινού, απελπιστικά μειονεκτικού, πρωθυπουργού μας: Θα άξιζε να διερευνηθεί δικαστικά το περιεχόμενο των επαφών του με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (με τον Paul Thomsen, δύο μήνες πριν από την ανάληψη της πρωθυπουργίας, και με τον Dominique Strauss-Kahn, λίγο μετά την ανάληψη). Αν μπορούν να συσχετιστούν αυτές οι τόσο έγκαιρες (με πρεμούρα που εκπλήσσει) επαφές (και μάλιστα, εν αγνοία των Βρυξελλών) με την εν συνεχεία παράδοσή του άνευ όρων στην τρόικα, δηλαδή στη συνταγή «θεραπείας» της ελληνικής οικονομίας με βάση τα πιο απάνθρωπα μέτρα αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού. Θα άξιζε να διευρευνηθεί ο συσχετισμός, μήπως και στοιχειοθετεί το ενδεχόμενο, η άνευ όρων υποταγή στον εφιάλτη να ήταν έγκαιρα εντεταλμένη και οι εντολοδόχοι ακόμα πιο έγκαιρα επιλεγμένοι.

Παρά τη μεθοδική, πολύχρονη προσπάθεια να απαλειφθεί από το λεξιλόγιο των σημερινών Ελλήνων το σημαίνον «έσχατη προδοσία», έχει ζωτική σημασία να πιστοποιηθεί το πεπραγμένο σημαινόμενο. Το να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι ο ρεαλιστικότερος προσδιορισμός της ελευθερίας. Η έμπρακτη απόδειξη αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας.

Hμερομηνία :  13/3/11  
Copyright:  http://www.kathimerini.gr

Χρηστου Γιανναρα-Θύματα της Iστορίας, όχι συντελεστές

Θύματα της Iστορίας, όχι συντελεστές Tου Χρηστου ΓιανναραH κρίση του συστήματος λειτουργίας της οικονομίας, που το ονομάζουμε «ελευθερία της αγοράς», είναι φανερά διεθνοποιημένη, ταυτίζεται με τους τριγμούς κατάρρευσης του συνολικού «παραδείγματος» της Nεωτερικότητας – κάνει την κατάρρευση συγκεκριμένη, χειροπιαστή. Πότε καταρρέει ένα πολιτιστικό «παράδειγμα»; Mα, αυτονόητα, όταν παύει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της μεγάλης πλειονότητας των ανθρώπων. Oταν θεσμοί που κάποτε θεωρήθηκαν (και λειτούργησαν) σαν σπουδαίες κατακτήσεις, υπηρετικές των αναγκών της πλειονότητας, αυτονομούνται από τις κοινωνικές ανάγκες, λειτουργούν για δικό τους όφελος, η συντήρησή τους και η λειτουργία τους γίνεται αυτοσκοπός. Yπηρετούν πια οι θεσμοί μόνο τούς λίγους που οι πολλοί τούς εμπιστεύθηκαν να διαχειρίζονται τη λειτουργία τους για την εξυπηρέτηση των κοινών αναγκών. ΄Η τους ακόμα λιγότερους, που κατορθώνουν να ιδιοποιηθούν, σε μεγάλο ποσοστό, το ωφέλιμο αποτέλεσμα των θεσμικών λειτουργιών. Σε κάθε πολιτιστικό «παράδειγμα», μία από τις θεμελειώδεις λειτουργίες που συγκροτούν και εξασφαλίζουν τη συνοχή της συλλογικότητας (της συνύπαρξης των ανθρώπων) είναι και η οικονομία: η οργάνωση των παραγωγικών και ανταλλακτικών σχέσεων, η θεσμοποίηση και λειτουργία του νομίσματος (κοινά αποδεκτής σύμβασης για την απόδοση αξίας στα προϊόντα της φύσης και της εργασίας). Στην πρωτόγονη φάση της κοινωνικής ανάπτυξης, η οικονομία («κοινωνία της χρείας» έλεγε ο Aριστοτέλης) είναι ο κύριος και επαρκής λόγος για τη συνύπαρξη των ανθρώπων. Σε φάσεις προχωρημένης ανάπτυξης (ανάπτυξης αναγκών πέρα από τη βιολογική επιβίωση), η οικονομία εξασφαλίζει και υπηρετεί τις άλλες ανάγκες που είναι πρωτεύουσες: την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, τη χαρά των σχέσεων κοινωνίας, την αναζήτηση των μέτρων («τρόπου») του αληθεύειν. Tο πολιτιστικό «παράδειγμα» της Nεωτερικότητας είναι φανερά, θελημένα και εξ ορισμού, παλιμβαρβαρικό (παλινδρόμησης στη βαρβαρότητα): Θέτει σαν αποκλειστικό στόχο της συνύπαρξης τη χρησιμότητα, μοναδικό «νόημα» για την ερμηνεία της πραγματικότητας τον Iστορικό Yλισμό, μοναδικό κλειδί για την κατανόηση της Iστορίας την οικονομία. H κατάκτηση της γνώσης ενδιαφέρει (και καλλιεργείται φρενιτιωδώς) για να εξαργυρωθεί σε ατομοκεντρική ωφελιμότητα: σε τεχνολογία υπηρετική της μακροβιότητας, της ανωδυνίας, της ευκολίας και μη καταπόνησης, της χρηστικής πληροφόρησης, επικοινωνίας, ενημέρωσης, της ποικιλότροπης τέρψης και ηδονής. Tο πολιτιστικό «παράδειγμα» της Nεωτερικότητας είναι ένας θρίαμβος (με διαστάσεις παγκοσμιότητας) του Iστορικού Yλισμού. Oι αντιστάσεις κυριολεκτικά ασήμαντες, ουτοπικές: η «γιγαντομαχία περί της ουσίας» (πάλη για το «νόημα», αιτία και σκοπό της ύπαρξης και της συνύπαρξης) εξωπραγματική και ακατανόητη, η «αλήθεια» συνώνυμη με το αυθαίρετο ιδεολόγημα, την ψυχολογική επιλογή «πεποιθήσεων». Σημαδεύτηκε οδυνηρά, με αίμα πολύ, το «παράδειγμα» από τη διχοστασία: ποιος είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πραγματωθεί πληρέστερα ο Iστορικός Yλισμός. Eίναι το σύστημα της «ελεύθερης» ή της «κεντρικά κατευθυνόμενης» οικονομίας; Nίκησε κατά κράτος η ελεύθερη οικονομία. H υπερδύναμη του μαρξιστικού στρατοπέδου, με εκπληκτικές κατακτήσεις στην πολεμική τεχνολογία και στην ολοκληρωτική άσκηση της εξουσίας, νικήθηκε από τα μπλου-τζηνς, την Kίρκη της «μόδας», θεάς και μάγισσας της παραπλανητικής, καταλυτικής γοητείας που ασκεί στο άτομο η κολακεία του ναρκισσισμού του, η πανίσχυρη ορμή της ηδονής. Xωρίς αντίπαλο πια οι διαχειριστές της «ελεύθερης αγοράς» αφέθηκαν στη μέθη του ανεξέλεγκτου παιγνίου, της εξωφρενικής ισχύος να διαφεντεύουν, με τους όρους της αγοράς, τον πλανήτη: ποιοι θα πεινάσουν και ποιοι θα απολαύσουν ασύδοτα, ποιοι θα εξοντωθούν από τη στέρηση, από τον απελπισμό της ανεργίας, τον εξευτελισμό της περιθωριοποίησης. Kαι ποιοι θα ηδονίζονται στον παγκοσμιοποιημένο τζόγο του «λογιστικού χρήματος». Tο πολιτιστικό «παράδειγμα» της Nεωτερικότητας καταρρέει – άσχετα από το πόσο θα διαρκέσει, χρόνια ή δεκαετίες, η εφιαλτική κατάρρευση. Kαταρρέει από τη στιγμή που το χρήμα έπαψε να μετράει αξίες (της παραγωγής και των ανταλλαγών) και λογαριάζεται φαντασιωδώς σαν αυταξία, συνάρτηση της θρασύτητας, μέτρο της ικανότητας να παίζεις με σημαδεμένη τράπουλα. Tα πρώτα εύκολα θύματα εξαπάτησης είναι οι κοινωνίες οι υπανάπτυκτες σε θεσμούς και ιστορικούς εθισμούς νομικισμού και ηθικισμού, δηλαδή χαλιναγώγησης της εγωλαγνείας. Eκμαυλίστηκαν τα θύματα με εξωφρενικούς δανεισμούς – ή «κεφαλαιαγορά» και οι (ιδιωτικοί) «οίκοι αξιολόγησης» εθνικών οικονομιών λειτούργησαν με τη λογική του προαγωγού και του μαστροπού, κυριολεκτικά. Eτσι βρίσκεται και η Eλλάδα σήμερα φορτωμένη με χρέος ιλιγγιώδες, προορισμένο να τη συνοδεύει για πολλές δεκαετίες – καταδίκη στην κακομοιριά, στη ραγιάδικη εξάρτηση, στη συλλογική ατίμωση. Πολύ πιθανό να λειτουργήσει το χρέος και σαν καταλύτης οριστικής διάλυσης: H Eλλάδα έχει βάλει υποθήκη για τον δανεισμό της την ίδια την εδαφική της ακεραιότητα – παραχώρησε στους δανειστές της το δικαίωμα να κατασχέσουν τη γη της, τα μνημεία του άλλοτε πολιτισμού της, τις πηγές ενέργειας, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (το νερό που πίνουμε, το φως και τη θέρμανση), αν καθυστερήσουμε την αποπληρωμή του χρέους μας. Tο νεωτερικό «παράδειγμα» καταρρέει, η αυτονομημένη από την κοινωνία οικονομία αλλά και πολιτική απειλούν την ίδια την ανθρωπιά μας. Eίναι συναρπαστικό, από μιαν άποψη, να ζει κανείς τέτοια κοσμογονία. Tο αντιλαμβανόμαστε όταν βγαίνουμε από την Eλλάδα, σε κοινωνίες που μπορούν ακόμα να σοβαρολογούν, να προβληματίζονται για τα ουσιώδη. Γυρίζοντας στην πατρίδα μας οι Eλληνες μοιάζει να επιστρέφουμε στη φυλακή μας, μετά από σύντομη απόδραση. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε τίποτε άλλο παρά μόνο για την ιδιωτεία και ευτέλεια των δεσμοφυλάκων μας, την παράνοια και αθλιότητα των συνθηκών της φυλακής μας. Aυτά και μόνο αυτά, πάντοτε συνεχώς. Πότε θα ελευθερωθεί η Eλλάδα από τον τυραννικό ζυγό της ευτέλειας, την ντροπή της κομματοκρατίας;

Hμερομηνία :  17/4/11    Copyright:  http://www.kathimerini.gr

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ-62α ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

******* 

62^α  ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

(12^ης  Φεβρουαρίου 1949)

Ὅπως κάθε χρόνο ἑορτάσθηκε πανηγυρικῶς στὴν ἀκριτική μας Φλώρινα καὶ τὴν Πρώτη ἡ ἐπέτειος τῆς ἱστορικῆς μάχης τῆς Φλωρίνης τῆς 12^ης Φεβρουαρίου 1949. Μάχης ἱστορικῆς, διότι κατ’αὐτὴν σύσσωμον τὸ Ἔθνος, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν δημοκρατικῆς κοινοβουλευτικῆς Κυβερνήσεως, συνέτριψεν ἐκεῖ, μὲ τὶς ἐπιτόπιες δυνάμεις Στρατοῦ καὶ Λαοῦ, ἐπίθεσιν ξενοκινήτων κομμουνιστοσυμμοριτῶν καὶ προπαρεσκεύασε τὴν τελειωτικὴν συντριβήν των τὸν ἑπόμενον Αὔγουστον (1949) στὸν Γράμμο καὶ τὸ Βίτσι.

Νίκη τοῦ Ἔθνους, ποὺ ἐμπόδισε τὴν ἐπιδιωκομένη, προσυμφωνημένη ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. (ἤδη ἀπὸ τὸ 1924) μὲ τοὺς ἐπιβούλους βορείους γείτονές μας καὶ ρητῶς διακηρυγμένη ἀπὸ τὴν ἡγεσία τῶν κομμουνιστοσυμμεριτῶν,  αὐτονόμησι τῆς Μακεδονίας, μὲ τὴν ἐντεῦθεν έθνικὴ καὶ ἐδαφική μας συρρίκνωσι. Ἀλλὰ καὶ Νίκη τοῦ Ἔθνους, ποὺ ἐματαίωσε τὴν ὑπαγωγὴ τῆς Πατρίδος μας στὴν δουλεία τοῦ ἀπανθρώπου σοβιετικοῦ συνασπισμοῦ καὶ ἔτσι ἐξησφάλισεν ὁριστικῶς τὴν διαβίωσί μας ὑπὸ ἐλεύθερο καὶ δημοκρατικὸ καθεστώς.

Ἀξίζει κάθε ἔπαινος στοὺς ὀργανωτὲς τῶν ἐπετειακῶν αὐτῶν ἐκδηλώσεων. Ἀλλὰ καὶ ἀνήκει κάθε τιμὴ στοὺς ἐνεργοὺς πολίτες, κατοίκους τῆς Φλωρίνης καὶ τῆς Πρώτης, γιὰ τὴν συμμετοχή τους σ’αὐτές. Συμμετοχή, ποὺ εἶναι ἐκδήλωσις μνήμης καὶ εὐγνωμοσύνης σ’αὐτούς, ποὺ μὲ τοὺς ἀγῶνες καὶ τἰς θυσίες τους μᾶς ἐξησφάλισαν τὸ ἀδιατίμητο δῶρο τῆς ἐλευθερίας.

Καὶ τὸ πόσο ἀδιατίμητη εἶναι αὐτὴ ἡ ἐλευθερία ἀπεδείχθη περιτράνως καὶ στὴν συνέχεια τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς.  Διότι οἱ ἐπίορκοι στρατιωτικοί, ποὺ μὲ τὴν δικτατορία τοῦ 1967 κατέλυσαν τὶς λαϊκὲς ἐλευθερίες καὶ τὸ δημοκρατικὸ τῆς χώρας πολίτευμα, ἦσαν ὄχι μόνον ἔνοχοι, κατὰ τὸὺς νόμους τῆς Πατρίδος μας, τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἐσχάτης προδοσίας, ἀλλὰ καὶ ὡδήγησαν μὲ τὴν ἀφροσύνη τους τὴν Κύπρο μας στὴν συμφορὰ, τὴν μεγαλύτερη μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφὴ συμφορὰ τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος.  Τὸ ἐὰν ὡρισμένοι ἀπὸ αὐτοὺς εἶχαν μετάσχει κατὰ τὸ παρελθὸν στὸν ἀντισυμμοριακὸν ἀγῶνα, αὐτὸ δὲν ἀποπλύνει τὰ μεταγενέστερα, ὡς ἀνωτέρω, ἐγκλήματά τους εἰς βάρος τοῦ Ἔθνους. Διότι οἱ ἐθνοπροδότες εἶναι καὶ παραμένουν στὴν γνήσια ἐθνική, λαϊκὴ συνείδησι καὶ στὶς δέλτους τῆς ἀδεκάστου Ἱστορίας, ἀσυγχώρτοι γιὰ πάντα.  Χωρὶς πάλι νὰ ἔχῃ σημασία, ὅτι συμβαίνει  ἡ ἀφροσύνη συγκεκριμένων καιροσκόπων ταγῶν νὰ ἀποδίδῃ καμμιὰ φορὰ καὶ κατάπτυστους ἐθνοπροδότες ‘’λευκοὺς καὶ καθαροὺς’’ στὴν κοινωνία, μὲ τὴν ἀσυγχώρητην ὅμως συνενοχὴ καὶ αὐτῆς γιὰ τὴν παράλογη σὲ τέτοια ὀλισθήματα  ἀ ν ο χ ή  της ...    

Ἡ ἀκολουθοῦσα ἐπιστολή μου τῆς 8^ης Φεβρουαρίου 2011 πρὸς τοὺς ὀργανωτὲς τῶν ἐκδηλώσεων ἀποτελεῖ τὸν ἰδικόν μου χαιρετισμόν, εἶδος ἐγκαρδίου καὶ ὁλοθέρμου συμμετοχῆς μου σ’αὐτές.

Παρατίθεται στὴν ἱστοσελίδα μου γιὰ νὰ θυμηθοῦν μὲ ὑπερηφάνεια οἱ παλαιότεροι καὶ νὰ πληροφορηθοῦν καὶ διδαχθοῦν οἱ νεώτεροι, ποὺ ἀντιμετωπίζουν στὶς ἡμέρες μας τὴν λαίλαπα ἀκατάσχετης ἀνέντιμης παραπληροφορήσεως καὶ ἀδιστάκτου παραποιήσεως τῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας, ἐλεεινὰ ἐνεργήματα, ποὺ προγραμματισμένως ὑποσκάπτουν αὐτὴ τὴν ὑπὸστασι καἲ τὸ μέλλον τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος

   Νέα Πεντέλη, 25^ς Μαρτίου 2011 (ἡμέρα τῆς ἐθνικῆς μας ἐπετείου)

Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης

Αμείλικτη επίθεση στα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας

Πέμπτη, 21 Απρίλιος 2011 15:48

Αμείλικτη είναι η επίθεση στα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας τη Μ.Πέμπτη με αυτά της Πορτογαλίας, της Ελλάδας και της Ιρλανδίας να κατατροπώνονται και τα επιτόκια τους να καταγράφουν νέα ευρωπαϊκά ιστορικά υψηλά ρεκόρ. Τη μεγαλύτερη πίεση δέχονται τα ομόλογα της Πορτογαλίας ενώ ακόμη και αυτά της Ισπανίας καταγράφουν πτώση παρά το γεγονός της φημολογούμενης συμφωνίας με την Κίνα για τη στήριξη των ισπανικών τραπεζών. Τα spread των ελληνικών ομολόγων έναντι των γερμανικών σκαρφαλώνουν στις 1158 μονάδες βάσης (διάγραμμα).
http://www.xrimanews.gr/agores/6037-21-04-2011-15-48-08