Γιάννης Κολοβός - Γιατί δεν θα επιλυθεί το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδος

http://www.epagogi.gr/main/index.php/keimena/133-giati-den-tha-epilithei-to-metanasteftiko-provlima

Γιάννης Κολοβός

Γιατί δεν θα επιλυθεί το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδος

Σύμφωνα με στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληθυσμού και Κοινωνικής Συνοχής, τον Σεπτέμβριο του 2011 ο αριθμός των νομίμων μεταναστών στην χώρα μας ανερχόταν σε 621.178 άτομα (478.166 με άδειες παραμονής σε ισχύ και 143.012 με απλές βεβαιώσεις). Νομίμως στην χώρα μας διέμεναν επίσης 162.587 Βορειοηπειρώτες κάτοχοι Ειδικού Δελτίου Ταυτότητας Ομογενούς και Άδειας Διαμονής Ενιαίου Τύπου, 4.312 ομογενείς από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και 8.500 ομογενείς από άλλες χώρες. Το 69,5% των αδειών παραμονής μη-ομογενών βρίσκεται στα χέρια Αλβανών (431.735 άδειες) και κατόπιν στα χέρια Ουκρανών (21.998 άδειες) και Πακιστανών (19.204 άδειες).

Ο αριθμός των παρανόμων μεταναστών είναι άγνωστος και μπορεί να βασισθεί μόνο σε εκτιμήσεις λόγω του δυναμισμού του φαινομένου (πολλές δεκάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες εισέρχονται κάθε χρόνο στην χώρα μας).

Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) εκτίμησε ότι το 2010 ο αριθμός των παρανόμων μεταναστών στην Ελλάδα ανερχόταν σε 470.000. Το 2009 ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ πρέσβυς ε.τ. Ιωάννης Κοραντής υποστήριξε σε συνέντευξή του ότι ο συνολικός αριθμός εκ των υστέρων νομιμοποιημένων και παράνομων μεταναστών στην χώρα ανερχόταν σε 1.800.000 άτομα εκ των οποίων μόνο 600.000 είχαν συμμετάσχει στις διαδικασίες εκ τωνυστέρων νομιμοποίησης. Πιο πρόσφατα, πηγές από το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ ανέβαζαν τον αριθμό στα 2.300.000.

Μία ένδειξη για το τι συμβαίνει στα σύνορα μας δίνουν τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. Σύμφωνα με αυτά το 2011 συνελήφθησαν για παράνομη είσοδο ή διαμονή στην χώρα 99.368 αλλοδαποί (μείωση 25% σε σχέση με το 2010). Την ίδια χρονική περίοδο οι πραγματοποιηθείσες απελάσεις και οι επαναπατρισμοί παρανόμων μεταναστών ήταν περίπου 25.000. Τα ίδια στοιχεία δείχνουν ότι το πρόβλημα οξύνθηκε κατά το 2011 στα ελληνοτουρκικά χερσαία σύνορα (Έβρος) όπου υπήρξε αύξηση των συλλήψεων κατά 16,7%. Η πλειονότητα των συλληφθέντων ήταν Αφγανοί (28.528 συλλήψεις), Πακιστανοί (19.975 συλλήψεις) και Αλβανοί (11.733 συλλήψεις).

Αυτό που θα πρέπει να υπογραμμισθεί είναι ότι η μείωση του αριθμού των συλληφθέντων για παράνομη είσοδο ή διαμονή στην χώρα μας αποδίδεται, σύμφωνα με το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ., «στην κατάργηση (από τον Δεκέμβριο του 2010) της βίζας για τους Αλβανούς υπηκόους, στους οποίους επετράπη η ελεύθερη παραμονή στη χώρα για διάστημα τριών μηνών».

Τα στοιχεία συλλήψεων και πραγματοποιηθεισών απελάσεων κατά τα 10 τελευταία έτη είναι:

Γιατί δεν θα λυθεί το πρόβλημα

1) Γιατί η εισροή παρανόμων μεταναστών εξακολουθεί να είναι μεγάλη τόσο σε απόλυτους αριθμούς όσο και συγκριτικά με τις απελάσεις/επαναπατρισμούς. Δεν έχει υπάρξει χρονιά που τα στοιχεία να μην υποδεικνύουν ότι ο απόλυτος αριθμός των παρανόμων μεταναστών που παραμένουν τελικά στην χώρα μας αυξάνεται!

2) Η Ελλάδα ακολούθησε μέχρι σήμερα μία «στρουθοκαμηλική» πολιτική η οποία χαρακτηριζόταν από αλλεπάλληλες εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις (1997, 2001, 2005 και 2007). Αυτή η πολιτική όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα αλλά αντιθέτως το γιγάντωσε καθώς μετέδωσε στους επίδοξους παράνομους μετανάστες όλου του κόσμου την εικόνα ότι αν καταφέρουν να εισέλθουν με οποιονδήποτε τρόπο στην Ελλάδα και να παραμείνουν σε αυτήν για κάποιο χρονικό διάστημα, αργά ή γρήγορα θα νομιμοποιηθούν! Ας σημειωθεί ότι για το αδιέξοδο αυτής της πρακτικής υπήρχε - ήδη από το 2004 - προειδοποίηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Σε ειδική έκθεσή της για την σχέση νόμιμης και παράνομης μετανάστευσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπογράμμιζε ότι η αποτελεσματικότητα των (εκ των υστέρων) νομιμοποιήσεων μεταναστών έχει αμφισβητηθεί καθώς «προσφέρουν [οι νομιμοποιήσεις] μία μορφή ενθάρρυνσης της παράνομης μετανάστευσης. Προγράμματα ευρείας νομιμοποίησης και παρόμοια μέτρα φαίνονται να αυτοδιαιωνίζονται καθώς, συχνά, επιπρόσθετα ευρέα μέτρα απαιτούνται μόλις μετά από λίγα χρόνια.

Μία μελέτη προγραμμάτων νομιμοποίησης σε οκτώ Κράτη-Μέλη συμπέρανε ότι τέτοια μέτρα λαμβάνουν χώρα κατά μέσο όρο κάθε 6,5 χρόνια» (σελ. 10). Κατά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή οι προσπάθειες εκ των υστέρων νομιμοποίησης «δεν φαίνονται να έχουν μακροπρόθεσμη επίδραση στην μείωση του αριθμού των παρανόμων μεταναστών, αλλά αντιθέτως μπορεί να λειτουργήσουν ως πρόσθετος παράγων έλξης για τους παράνομους μετανάστες. Επιπλέον, τέτοια ευρέα μέτρα έχουν επίσης επιπτώσεις για τα άλλα Κράτη-Μέλη της ΕΕ λόγω της κατάργησης των ελέγχων των εσωτερικών συνόρων» (σελ. 17). Μάλιστα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χαρακτηρίζει τον επαναπατρισμό των παρανόμων μεταναστών ως «την μόνη συνεπή προσέγγιση για την αντιμετώπιση των παρανόμως διαμενόντων» (σελ. 19). Για τους λόγους αυτούς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρεί ότι «οι νομιμοποιήσεις δεν θα πρέπει να θεωρούνται ως τρόπος διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών, καθώς στην πραγματικότητα συχνά αναδύονται ως αρνητική επίδραση της μεταναστευτικής πολιτικής σε άλλα σημεία» (σελ. 17, Commission of the European Communities “Communication from the Commission to the Council, the European Parliament, the European Economic and Social Committee and the Committee of the Regions: Study on the links between legal and illegal migration”, Brussels 4 June 2004).

3) Ο πρόσφατος νόμος του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη «Περί Ίδρυσης Υπηρεσίας Ασύλου και Υπηρεσίας Πρώτης Υποδοχής» αναφέρει (Άρθρο 24 παράγραφος 4) ότι σε όσους υπηκόους τρίτων χωρών δεν είναι δυνατή η επαναπροώθηση θα επιδίδεται απόφαση αναβολής της απομάκρυνσης η οποία θα «συνιστά γραπτή βεβαίωση ότι η απόφαση επιστροφής δεν μπορεί να εκτελεσθεί προσωρινά (βεβαίωση αναβολής της απομάκρυνσης). Η βεβαίωση αυτή έχει εξάμηνη ισχύ και μπορεί να ανανεώνεται μετά από νέα κρίση σχετικά με την εξακολούθηση του ανεφίκτου της απομάκρυνσης.

Κατά το χρονικό διάστημα ισχύος της γραπτής βεβαίωσης, ο κάτοχός της έχει προσωρινό δικαίωμα διαμονής στην Ελλάδα και οφείλει, σε κάθε περίπτωση, να παραμένει στη διάθεση των αρμόδιων για την εκτέλεση της απομάκρυνσης αρχών και να συνεργάζεται μαζί τους, ώστε αυτή να καταστεί δυνατή σε σύντομο χρόνο». Δηλαδή, η διαμονή στην χώρα όσων παρανόμων μεταναστών η απομάκρυνση δεν είναι άμεσα εφικτή θα «νομιμοποιείται» για έξη μήνες και το δικαίωμα αυτό θα είναι ανανεώσιμο.

Είναι απορίας άξιον το τι θα κάνει η κυβέρνηση με αυτούς τους ανθρώπους στην περίπτωση που ανανεώσουν το προσωρινό δικαίωμα διαμονής τους στην χώρα μας τέσσερις-πέντε φορές και επομένως θα έχουν διαμείνει στην Ελλάδα «νόμιμα» για δύο και πλέον έτη. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι στην Αιτιολογική Έκθεση που συνόδευε το εν λόγω σχέδιο νόμου δεν γινόταν η παραμικρή εκτίμηση για τον αριθμό των παρανόμων μεταναστών των οποίων η απομάκρυνση δεν θα είναι άμεσα εφικτή και, επομένως, θα λάβουν προσωρινό δικαίωμα διαμονής στην χώρα μας. Πόσες δεκάδες (ή εκατοντάδες) χιλιάδες θα είναι αυτοί;

4) «Παράθυρο» εκ των υστέρων νομιμοποίησης μπορούσε να προκύψει και από πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, η οποία τελικώς ανακλήθηκε. Όπως προκύπτει από την σχετική συζήτηση στην Βουλή, η οποία έλαβε χώρα στις 29/2/2012, η συγκεκριμένη τροπολογία στόχευε στο να «νομιμοποιήσει» περίπου 200.000 παράνομους (και επομένως ανασφάλιστους) μετανάστες.

Ποια μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να ακολουθηθεί; Τις κατευθυντήριες γραμμές για την χάραξη της μεταναστευτική πολιτικής της χώρας μας τις δίνει το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για την Μετανάστευση και το Άσυλο το οποίο επικυρώθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στην Σύνοδο Κορυφής που έλαβε χώρα στις 15 και 16 Οκτωβρίου 2008 στις Βρυξέλλες. Σε αυτό επισημαίνεται ότι «Η Ευρωπαϊκή Ένωση…δεν έχει τους πόρους ώστε να υποδεχθεί αξιοπρεπώς όλους τους μετανάστες που ελπίζουν να βρουν μία καλύτερη ζωή εδώ. Η κακή διαχείριση της μετανάστευσης μπορεί να αναστατώσει την κοινωνική συνοχή των χωρών προορισμού [των μεταναστών]» (σελ. 3). Γι’ αυτό και υπογραμμίζεται ότι η μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της «την χωρητικότητα υποδοχής της Ευρώπης από πλευράς της αγοράς εργασίας της, της κατοικίας, και των υπηρεσιών υγείας, εκπαίδευσης και κοινωνικών υπηρεσιών» (σελ. 3).

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θεωρεί ότι η κοινή μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν της τόσο το συλλογικό συμφέρον της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και τις συγκεκριμένες ανάγκες κάθε Κράτους-Μέλους. Η νόμιμη μετανάστευση θα πρέπει «να λαμβάνει υπ’ όψιν της τις προτεραιότητες, τις ανάγκες και τις χωρητικότητες υποδοχής που καθορίζονται από κάθε Κράτος- Μέλος» (σελ. 4), ενώ για την παράνομη μετανάστευση γίνεται λόγος για «διασφάλιση ότι οι παράνομοι μετανάστες επιστρέφουν στις χώρες προέλευσής τους» (σελ. 4).

Πιο συγκεκριμένα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «θεωρεί ότι η νόμιμη μετανάστευση θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μίας επιθυμίας εκ μέρους τόσο του μετανάστη όσο και της χώρας υποδοχής για το κοινό τους όφελος» (σελ. 5) ενώ καθιστά σαφές ότι «εναπόκειται σε κάθε Κράτος-Μέλος να αποφασίσει για τις προϋποθέσεις εισόδου νόμιμων μεταναστών στο έδαφός του και, όπου καθίσταται απαραίτητο, να προσδιορίζει τον αριθμό τους. Αν υπάρχουν ποσοστώσεις, μπορούν να εφαρμοστούν σε συνεργασία με τις χώρες προέλευσης» (σελ. 5). Μάλιστα, υπενθυμίζεται στα Κράτη-Μέλη ότι θα πρέπει να εφαρμόζουν την Κοινοτική προτίμηση αναφορικά με την κάλυψη αναγκών της αγοράς εργασίας τους, διερευνώντας πρώτα την δυνατότητα κάλυψής τους από εργαζομένους που προέρχονται από Κράτη-Μέλη της ΕΕ (σελ. 5).

Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επισημαίνει ότι «οι παράνομοι μετανάστες που βρίσκονται σε έδαφος Κρατών-Μελών πρέπει να εγκαταλείψουν αυτό το έδαφος» (σελ. 7) ενώ υπογραμμίζει ότι θα πρέπει να προτιμάται ο οικειοθελής επαναπατρισμός αλλά και να θεσπισθούν αποτρεπτικές και σημαντικές ποινές σε όσους εκμεταλλεύονται παράνομους μετανάστες (όπως πχ. οι εργοδότες). Τονίζει μάλιστα ότι οι εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις δεν θα πρέπει να είναι γενικευμένες αλλά θα πρέπει να γίνονται μόνον κατόπιν εξέτασης κάθε συγκεκριμένης περίπτωσης (σελ. 7).

Τέλος, για το θέμα του ασύλου το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υποστηρίζει ότι θα πρέπει να αναληφθούν νέες πρωτοβουλίες ώστε να διαμορφωθεί ένα Κοινό Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου αλλά επισημαίνει ότι «η χορήγηση προστασίας και προσφυγικής ιδιότητας αποτελεί ευθύνη του κάθε Κράτους-Μέλους» (σελ. 11).

Τα παραπάνω καταδεικνύουν πόσο λάθος ήταν η μεταναστευτική πολιτική που ακολουθήθηκε από διαδοχικές κυβερνήσεις κατά τα τελευταία 20 έτη.

1) Η μετανάστευση προς την χώρα μας μετά το 1990 δεν ήταν αποτέλεσμα μίας επιθυμίας του Ελληνικού Κράτους για οργανωμένη εισροή μεταναστών προς κάλυψη συγκεκριμένων αναγκών της αγοράς εργασίας, αλλά ήταν αποτέλεσμα αδυναμίας φύλαξης των συνόρων και αδυναμίας εφαρμογής μίας πολιτικής συστηματικής αποτροπής και επαναπατρισμού των παρανόμων μεταναστών

2) Οι γενικευμένες εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις ουσιαστικά «επιβράβευαν» τόσο τον μετανάστη που εισήλθε παρανόμως στην χώρα και τον διακινητή του, όσο και τον εργοδότη που τον χρησιμοποίησε γνωρίζοντας ότι παραβιάζει τον νόμο. Έτσι έδωσαν κίνητρο και σε άλλους μετανάστες να εισέλθουν παρανόμως στην χώρα με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή και εκείνοι θα νομιμοποιηθούν

3) Οι αποφάσεις διαδοχικών ελλαδικών κυβερνήσεων για τις εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις παρανόμων μεταναστών δεν βασίσθηκαν σε μελέτες ούτε των προτεραιοτήτων της χώρας μας (πχ. σε θέματα εθνικής ασφάλειας, εξωτερικής πολιτικής κλπ), ούτε των αναγκών της αγοράς εργασίας, ούτε των δυνατοτήτων χωρητικότητας υποδοχής της Ελλάδας από πλευράς κατοικίας, παροχών υγείας, εκπαίδευσης και κοινωνικών υπηρεσιών. Γι’ αυτό και ουδέποτε υπήρξε αναφορά σε συγκεκριμένο αριθμό μεταναστών τους οποίους η Ελλάδα είχε ανάγκη και στους οποίους θα μπορούσε να παρέχει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης και κοινωνικής προστασίας

4) Οι επαναπροωθήσεις παρανόμων μεταναστών υπολείπονται σημαντικά του αριθμού των παρανόμως εισερχομένων, ουδέποτε έγινε κάποια σοβαρή συζήτηση ή μελέτη για την προώθηση του επαναπατρισμού μεταναστών ενώ και η εκμετάλλευση των μεταναστών από τους εργοδότες συνεχίστηκε ουσιαστικά απρόσκοπτη λόγω της ελλιπέστατης στελέχωσης των υπηρεσιών επιθεώρησης εργασίας

Και τώρα τι;

Η μέχρι σήμερα μεταναστευτική «πολιτική» της Ελλάδας χαρακτηριζόταν από συνεχείς εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις παρανόμων μεταναστών (1997, 2001, 2005 και 2007), από μείωση των προϋποθέσεων ανανέωσης της άδειας παραμονής (μείωση αριθμού απαιτουμένων ενσήμων) αλλά και από προσπάθειες εκ των υστέρων νομιμοποίησης δια της πλαγίας οδού (πχ. πρόσφατο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας). Αυτό δείχνει ότι ακόμα δεν υπάρχει στην χώρα μας βούληση για χάραξη σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής. Επιπλέον, το πολιτικό προσωπικό τα παραπέμπει όλα στην ΕΕ και στο όταν εκείνη θα… «δεήσει» να διαμορφώσει μία συνεκτική μεταναστευτική πολιτική. Μέχρι τότε όμως τι θα γίνει; Θα εξακολουθήσει η υφιστάμενη κατάσταση; Εκτός από την αποτροπή της παράνομης εισόδου στην χώρα και την επίταση των απελάσεων και του επαναπατρισμού των παρανόμων μεταναστών, αυτό που χρειαζόμαστε για την διαμόρφωση σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής είναι μία αποτίμηση των αναγκών της οικονομίας μας σε αλλοδαπό εργατικό δυναμικό (πόσοι, σε ποιούς κλάδους, με τι προσόντα, για πόσο χρονικό διάστημα) αλλά και των αντίστοιχων χωρητικοτήτων των υποδομών της χώρας αλλά και της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος, με το θέμα της μετανάστευσης ασχολείται από το 1998 και έχει συγγράψει τα βιβλία «Το Κουτί της Πανδώρας: Παράνομη Μετανάστευση και Νομιμοποίηση στην Ελλάδα» (Αθήνα: Πελασγός 2003), «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» (Αθήνα: Πελασγός 2008) και «Μεταναστευτική πολιτική και ενσωμάτωση μεταναστών: η περίπτωση της Ελλάδας» (Αθήνα: Πελασγός 2011). Από το 2009 συνεργάζεται με το Research Institute for European and American Studies (RIEAS) ως Research Associate σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής.

Β. Βιλιάρδος - Η χρυσή μεσότητα

http://www.analyst.gr/2014/01/17/5786/2/

Η χρυσή μεσότητα

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ 

Ο ιδιωτικός τομέας, δημιουργώντας μονοπωλιακά, αχόρταγα και αδηφάγα τέρατα, μας οδηγεί στη μία κρίση μετά την άλλη – με φούσκες που συνεχώς αυξάνονται, απειλώντας να καταστρέψουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ολόκληρο τον πλανήτη

()

“Οι μεγάλες αυτοκρατορίες σπάνια καταστρέφονται από εξωτερικές επιθέσεις – συνήθως καταρρέουν «υπό το βάρος» των εσωτερικών αντιθέσεων και διαφωνιών, οι οποίες σήμερα απειλούν την Ευρωζώνη.

Η διαχείριση της υπερχρέωσης ήταν ανέκαθεν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της Πολιτικής. Στην αρχαιότητα, η συνήθως σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ δανειστών και οφειλετών, κατέληγε σε βίαιες συγκρούσεις και σε πολέμους – επειδή η εναλλακτική δυνατότητα, για την απαλλαγή από τα χρέη, ήταν η Δουλεία.

Στη σημερινή Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη, η επίλυση ανάλογων προβλημάτων επιχειρείται μεν πιο «πολιτισμένα», με οικονομικούς όρους δηλαδή, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η προσπάθεια υποδούλωσης ή/και λεηλασίας των οφειλετών από τους δανειστές” (D.Gros).

 .

Άποψη

Αρκετοί είναι αυτοί οι οποίοι, συμφωνώντας με τις θέσεις, καθώς επίσης με τις αναλύσεις ορισμένων οικονομολόγων, προτείνουν την ενεργητική συμμετοχή τους στα κόμματα – καλοπροαίρετα προφανώς και με στόχο την «αναδιάρθρωση» της πολιτικής, η οποία είναι κατά πολύ πιο επείγουσα και αναγκαία, ειδικά στην Ελλάδα, από την οικονομική αναδιάρθρωση ή από οποιαδήποτε άλλη.

Η απάντηση στις συγκεκριμένες «παροτρύνσεις» δεν είναι άλλη από το ότι, όπως ο φυσικός επιστήμονας «απέχει» συνειδητά από την πρακτική εφαρμογή των θεωριών που επεξεργάζεται, γνωρίζοντας ότι αυτή ανήκει στο πεδίο γνώσεων των μηχανικών, έτσι και ο (μακρο)οικονομολόγος οφείλει να αφήνει στους πολιτικούς την πρωτοβουλία της εφαρμογής εκείνων των οικονομικών θεωριών, οι οποίες, όπως ο ίδιος πιστεύει, θα έχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Δυστυχώς δημιουργούνται μεγάλα προβλήματα εδώ, όταν οι οικονομολόγοι δεν εισακούγονται από την πολιτική – όχι επειδή οι πολιτικοί δεν πείθονται από την ανάλυση και την τεκμηρίωση τους (αυτό δεν θα ήταν υποχρεωτικά αρνητικό), αλλά λόγω του ότι δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες γνώσεις εκ μέρους τους, αφού οι περισσότεροι πολιτικοί είναι δυστυχώς δικηγόροι.

Μία επόμενη αιτία είναι το ότι, αρκετοί πολιτικοί συμπεριφέρονται με μεγάλη ιδιοτέλεια, διαφθείρονται από την οικονομική εξουσία, διαπλέκονται υπερβολικά και ενδιαφέρονται περισσότερο για τον εαυτό τους – πολύ λιγότερο για όλους αυτούς, οι οποίοι τους εκλέγουν, πιστεύοντας καλοπροαίρετα στις προεκλογικές υποσχέσεις τους.

Εν τούτοις, όλες αυτές οι «δυσλειτουργίες» δεν αλλάζουν τον κανόνα: το ότι δηλαδή κανένας δεν τα γνωρίζει όλα – ενώ δεν πρέπει να κάνει πράγματα που δεν ταιριάζουν με τη θέση του ή που δεν ανήκουν στο δικό του γνωστικό πεδίο και στη δική του επιστήμη.

Περαιτέρω αρκετοί είναι αυτοί οι οποίοι, υιοθετούν επιδερμικά ορισμένες θεωρίες παλαιοτέρων οικονομολόγων ή ακόμη και ταυτίζονται μαζί τους, τοποθετώντας αυθαίρετα «ετικέτες», όπως, για παράδειγμα, οπαδός του «σοσιαλδημοκράτη» Keynes, του «νεοφιλελεύθερου» Friedman κλπ. – αν και οι θεωρίες αυτές έχουν αποδειχθεί εσφαλμένες, κατά τη διάρκεια της πρακτικής εφαρμογής τους.

Ίσως ξεχνούν εδώ ότι, όπως σε όλες τις επιστήμες, έτσι και στην Οικονομία, η πρόοδος έρχεται όταν καταρρέει μία θεωρία και όχι όταν επιβεβαιώνεται – με πρόσφατη απόδειξη στη φυσική τη θεωρία της σχετικότητας, η οποία ανέτρεψε την προηγούμενη (υπενθυμίζουμε ότι, η θεωρία της ειδικής σχετικότητας θα είχε διατυπωθεί και χωρίς τον Einstein, επειδή βρισκόταν ήδη διάχυτη στον επιστημονικό κόσμο – αν και λόγω της έλλειψης εντυπωσιακών πειραμάτων, θα ήταν πολύ δυσκολότερο να είχε σκεφτεί κάποιος να επανεξετάσει τη θεωρία της βαρύτητας, η οποία φαινόταν οριστικά συστηματοποιημένη από τον Νεύτωνα).

Συνεχίζοντας, η θεωρία των «πατέρων» του δόγματος της ελεύθερης οικονομίας, των A.Smith και D.Ricardo,είναι αναμφίβολα εξαιρετική – έχοντας ουσιαστικά την παρακάτω βασική αρχή:

.

“Επαφιόμενο στον εαυτό του, απελευθερωμένο από εμπόδια και ελέγχους το Κεφάλαιο, θα κατευθύνεται αυτόματα και οποιαδήποτε στιγμή εκεί που τα κέρδη είναι τα υψηλότερα δυνατά. Κατά συνέπεια και όσον αφορά τα εμπορεύματα, την παραγωγή δηλαδή, το σχετικό ύψος του κόστους παραγωγής, θα καθορίζει τον τόπο παραγωγής των προϊόντων”.

Εν τούτοις, η «συνταγή» αυτή στηρίχθηκε σε ένα αξίωμα (Trickle down effect), το οποίο, αν και σωστό την εποχή που έζησαν, αποδείχθηκε απολύτως εσφαλμένο αργότερα – στο ότι δηλαδή “όταν ο πλούτος φτάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο κορεσμού, τότε η αναδιανομή από τους πλούσιους στους φτωχούς ακολουθεί αυτόματα”

.

Προφανώς μπέρδεψαν την ανάγκη με τη χρήση – ενώ κατέληξαν στο συμπέρασμα αυτό, μετά από την παρατήρηση των κανόνων που ισχύουν στη Φύση (όπου τα ζώα σκοτώνουν κυρίως για να εξασφαλίσουν την τροφή τους και δεν τη συσσωρεύουν), μην συνυπολογίζοντας την σχεδόν εντελώς αντίθετη ανθρώπινη συμπεριφορά.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για την εξαιρετική οικονομική θεωρία του K.Marx η οποία, όπως και ο αναρχισμός (κατάργηση των Αρχών), απαιτεί εξελιγμένους και ώριμους ανθρώπους, οι οποίοι θα αργήσουν πολύ να δημιουργηθούν στον πλανήτη – δεν είναι δηλαδή εφαρμόσιμη, σε έναν κόσμο ατελών ανθρώπων. Κυριότερο ελάττωμα της μαρξιστικής θεωρίας είναι το ότι, δεν «κατανόησε» τη σημασία των οικονομικών και λοιπόν «κινήτρων» για την ανθρώπινη συμπεριφορά – γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα, η κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία να είναι πρακτικά αντιπαραγωγική.

Ο Keynes τώρα κατανόησε την ανάγκη της επέμβασης του κράτους στην ελεύθερη οικονομία - η οποία, στην περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης, τεκμηριώθηκε πως αδυνατούσε να αυτορυθμισθεί.

Περιληπτικά, η συνταγή του απαιτούσε την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων (ίδρυση κρατικών εταιριών κλπ.), καθώς επίσης τη μείωση των φόρων, όταν η οικονομία ευρισκόταν σε ύφεση – την αποχώρηση όμως του δημοσίου από τον ιδιωτικό τομέα, παράλληλα με την επαναφορά της φορολογίας στα προηγούμενα επίπεδα, όταν η οικονομία «αναθερμαινόταν», επιστρέφοντας σε αναπτυξιακή τροχιά.

Στην πράξη όμως και παρά την αρχική επιτυχία της «συνταγής», το κράτος δεν αποχωρούσε από τον ιδιωτικό τομέα, όταν η οικονομία επανερχόταν σε ρυθμούς ανάπτυξης – με αποτέλεσμα να υπερδιογκώνεται, να διαφθείρεται, να γίνεται αντιπαραγωγικό, να εξελίσσονται οι δημόσιοι υπάλληλοι σε «κράτος εν κράτει» κοκ. Αργότερα δε, τα εργατικά συνδικάτα οδηγήθηκαν σε πολύ μεγάλες υπερβολές, εμποδίζοντας την υγιή ανάπτυξη της οικονομίας και διευκολύνοντας την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.

Την ίδια εκείνη εποχή ο Minsky διατύπωσε την αντίθεση του με την κλασσική ή νεοκλασική θεωρία, σύμφωνα με την οποία οι αγορές τείνουν πάντοτε προς ένα σημείο ισορροπίας, αυτόματα και χωρίς να υπάρχει ανάγκη ρύθμισης τους – υπό ορισμένες απαραίτητες προϋποθέσεις φυσικά όπως, για παράδειγμα, ο «πλήρης» ανταγωνισμός, η μη επέμβαση του κράτους στην Οικονομία ή/και «η συμμετρία» της πληροφόρησης (ισότιμη, ταυτόχρονη πρόσβαση από όλους, σε όλες οι πληροφορίες).

Όπως διαπίστωσε, οι προϋποθέσεις αυτές είναι πρακτικά ανέφικτες, ουτοπικές – με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αδύνατη η αυτορρύθμιση των αγορών, ακόμη και αν αποδεχόταν κανείς πως είναι σωστή η κλασσική θεωρία. Εν τούτοις, επρόκειτο ουσιαστικά για μία «μη θεωρία», η οποία δεν εύρισκε τρόπο πρακτικής εφαρμογής – μία θεωρία όμως που επανήλθε σήμερα στο προσκήνιο, μετά την πλήρη αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού.

Συνεχίζοντας, ο Friedman και η σχολή του Σικάγο (απόγονος ουσιαστικά του αυστριακού Hayek), διαπίστωσε την απίστευτη διαφθορά, τη διαπλοκή, το χρηματισμό, την αντιπαραγωγικότητα και την ανελευθερία του διογκωμένου δημοσίου τομέα, τασσόμενος ολοκληρωτικά υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας – υπέρ του ελάχιστου δυνατού κράτους, “με μία κυβέρνηση απαραίτητη μόνο ως «φόρουμ», όπου καθορίζονται οι κανόνες του παιχνιδιού, όσο και ως διαιτητής που ερμηνεύει και εφαρμόζει τους κανόνες που έχουν αποφασιστεί”.

Επίσης έγραψε ότι, “Ο φιλελευθερισμός δίνει έμφαση στην ελευθερία , ως έσχατο στόχο και στο άτομο, ως έσχατη οντότητα της κοινωνίας….Ο φιλελεύθερος είναι υπέρμαχος της πολιτικής αποκέντρωσης…..Υπάρχουν δύο μόνο τρόποι συντονισμού των δραστηριοτήτων εκατομμυρίων ανθρώπων:

Ο ένας είναι η κεντρική διεύθυνση, ο κομμουνισμός λοιπόν, ο οποίος περιλαμβάνει τη χρήση του καταναγκασμού –η τεχνική του στρατού και του σύγχρονου ολοκληρωτικού κράτους. Ο άλλος είναι η οικιοθελής συνεργασία των ατόμων – η ελεύθερη αγορά, με αμφίπλευρα εθελούσιες και ενημερωμένες συναλλαγές μεταξύ ελεύθερων μεν από τα κρατικά δεσμά, αλλά απολύτως πιστών στους κοινά ψηφισμένους νόμους ατόμων”.

Ακολουθώντας την πεποίθηση του με θρησκευτική ευλάβεια και με τις μεθόδους των «σταυροφόρων», πείθοντας παράλληλα απόλυτα τους Reagan και Thatcher, έγινε ο πατέρας του «δόγματος του σοκ» – απαιτώντας την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση των πάντων.

Προφανώς απέτυχε παταγωδώς, αφού ο ιδιωτικός τομέας, δημιουργώντας τα γνωστά μας μονοπωλιακά, αχόρταγα και αδηφάγα τέρατα, μας οδηγεί στη μία κρίση μετά την άλλη – με μεγέθη (φούσκες) που συνεχώς αυξάνονται, απειλώντας να καταστρέψουν τόσο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όσο και ολόκληρο τον πλανήτη.

Η αυστριακή φιλελεύθερη σχολή βέβαια θεωρεί ότι, οι «εκτροπές» οφείλονται στις παρεμβάσεις του κράτουςστην ελεύθερη λειτουργία της αγοράς – όπως στην πρόσφατη περίπτωση της διάσωσης των μεγάλων τραπεζών από τη χρεοκοπία. Ενδεχομένως δε να έχει απόλυτο δίκιο, αφού ο καπιταλισμός είναι αδύνατον να λειτουργήσει, χωρίς τη δημιουργική καταστροφή – όπως την ανέλυσε ο επίσης αυστριακός J.Schumpeter.

Εάν λοιπόν δεν οδηγείται υποχρεωτικά στη χρεοκοπία η οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση αποτυγχάνει να ανταπεξέλθει με τη λειτουργία της, αδυνατώντας να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της, πως είναι δυνατόν να καταπολεμηθεί σωστά το ετεροβαρές ρίσκο (όπου άλλος αναλαμβάνει τον επιχειρηματικό κίνδυνο και άλλος πληρώνει), καθώς επίσης να διασφαλισθεί ο ελεύθερος ανταγωνισμός; Δεν είναι άλλωστε η αιτία της συνεχώς διογκούμενης χρηματοπιστωτικής φούσκας, η οποία δημιούργησε την τραπεζική βόμβα μεγατόνων που ευρίσκεται στα θεμέλια της Δύσης;

Στα πλαίσια αυτά, προτείνει ακόμη και την κατάργηση των κεντρικών τραπεζών – θεωρώντας πολύ σωστά ότι,αργά ή γρήγορα, παύει να υφίσταται η ανεξαρτησία τους και γίνονται «υποχείριο» της διεφθαρμένης πολιτικής (με οδυνηρά επακόλουθα για την πολιτική χρήματος, για τις κοινωνίες και για το σύστημα της ελεύθερης αγοράς).

Αποφεύγοντας εμείς τώρα να είμαστε οπαδοί κάποιου (κανένας και τίποτα δεν «δικαιούται» οπαδών στον πλανήτη) ή να τοποθετήσουμε «ετικέτες» στις θέσεις μας, έχουμε την άποψη ότι, η άριστη λύση ευρίσκεται κάπου στη μέση: στη χρυσή μεσότητα, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης.

Ειδικότερα, σε ένα σύστημα μικτής οικονομίας, όπου το κράτος θα είχε στην ιδιοκτησία του τις κοινωφελείς, τις μονοπωλιακές κερδοφόρες, καθώς επίσης τις στρατηγικές επιχειρήσεις, ενώ όλες οι υπόλοιπες θα ανήκαν στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς καμία εξαίρεση.

Παράλληλα, το κράτος θα έπρεπε να συνεχίσει να επενδύει, μειώνοντας τη φορολογία σε περιόδους ύφεσης, ενώ θα έπρεπε να υποχρεώνεται να αποχωρεί, όταν η οικονομία θα επανερχόταν στην ανάπτυξη – γεγονός που τεκμηριώνει ότι, η πολιτική λιτότητας σε περιόδους ύφεσης είναι καταστροφική, ενώ η μοναδική, έντιμη λύση είναι το πάγωμα μέρους των χρεών, έτσι ώστε να μην εμποδίζεται η ανάπτυξη και να μην εξαθλιώνονται οι πολίτες.

Για να μπορέσει όμως να λειτουργήσει σωστά ένα τέτοιο σύστημα, χωρίς το φόβο της πολιτικής διαφθοράς, της διαπλοκής, της ανεπάρκειας, της ανικανότητας κλπ., θα έπρεπε να συμμετέχουν ενεργητικά όλοι οι πολίτες στα κοινά – ψηφίζοντας οι ίδιοι τους κανόνες του παιχνιδιού, επιβλέποντας την τήρηση τους, νομοθετώντας και ελέγχοντας καθημερινά την εκάστοτε κυβέρνηση (με τη βοήθεια της αντικατάστασης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από την άμεση, μέσω αλλαγής του συντάγματος).

Άλλη λύση δυστυχώς δεν υπάρχει, όσο και αν ψάξει κανείς – εάν φυσικά δεν θεωρήσουμε λύση τον μονοδιάστατο, άκρως νεοφιλελεύθερο και αστυνομικό δικομματισμό των Η.Π.Α. ή το αντίπαλο δέος του: το μονοκομματικό, ακόμη πιο αστυνομικό, ανελεύθερο και μερκαντιλιστικό κρατικό καπιταλισμό της Κίνας,

Παραμένει βέβαια το ερώτημα, εάν μία χώρα, η οποία δεν έχει το απαιτούμενο «κρίσιμο μέγεθος» στο παγκοσμιοποιημένο πλέον περιβάλλον, εν μέσω υπόγειων συναλλαγματικών πολέμων και γεωπολιτικών εντάσεων, μπορεί να εφαρμόσει τέτοιες πολιτικές ή είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τα προστάγματα των ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη, να συμβιβάζεται διαρκώς και να υποτάσσεται – πόσο μάλλον ένα κράτος υπερχρεωμένο, χωρίς το δικό του νόμισμα, μέλος ενός μη άριστου νομισματικού χώρου.

Η απάντηση, αν και εξαιρετικά δύσκολη, είναι μάλλον θετική: αρκεί η χώρα να κατορθώσει να πείσει τους «εταίρους» της για την ορθότητα των θέσεων της, λειτουργώντας παράλληλα σε επίπεδο λαών, πολιτών δηλαδή της ένωσης που ανήκει, οι οποίοι έχουν παρόμοια προβλήματα, τα οποία απαιτούν ανάλογες λύσεις – με την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν θα τους επιβαρύνει, λύνοντας μόνη της τα δικά της οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, εάν η απαίτηση για την καθιέρωση του πολιτεύματος της άμεσης δημοκρατίαςσυνοδευόταν από την προθυμία των πολιτών να καλύψουν οι ίδιοι τα νόμιμα χρέη της πατρίδας τους, απέναντι στους πιστωτές της, με τον τρόπο που μπορούν (επέκταση του χρόνου αποπληρωμής, χαμηλά επιτόκια κλπ.), η ισότιμη συμμετοχή τους στην κοινή νομισματική ζώνη, χωρίς φυσικά να αποτελεί μονόδρομο, είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα – αφού, μέσω αυτής, έχουν το κρίσιμο «συλλογικό μέγεθος», για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν με την παγκοσμιοποίηση.

http://www.analyst.gr/2014/01/15/5753/2/

Η βόμβα της μετανάστευσης

Analyst Team 

Το 2035 ξεκινάει μία νέα εποχή για τη Γερμανία. Θα είναι μία εποχή όπου εμείς οι «εκ καταγωγής» Γερμανοί θα αποτελούμε τη μειοψηφία στη χώρα μας. Πως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται τότε; Φιλικά, ευγενικά και όπως θα αρμόζει στους μελλοντικούς αυτόχθονες Γερμανούς;

()

Πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, στην οποία ο αριθμός των μεταναστών είναι της τάξης του 20% του πληθυσμού, είναι κοινά με άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Για παράδειγμα το μεταναστευτικό, με τη διαφορά ότι στην Ελλάδα, πολύ λιγότερο στην Ισπανία και στην Ιταλία, το κέντρο βάρους είναι η παράνομη μετανάστευση.

Επίσης, η διαχρονικά «υποτονική» εφαρμογή της δυνατότητας επαναπατρισμού παράνομων μεταναστών–εποίκων από την Ελλάδα, η οποία προκύπτει από τον παρακάτω πίνακα των συλλήψεων από αστυνομικές & λιμενικές αρχές, καθώς επίσης των αντίστοιχων απελάσεων από το 2006 έως σήμερα:

 .

ΕΤΟΣ	ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ	ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
2006	95.239	17.650
2007	112.364	17.077
2008	146.337	20.555
2009	126.146	20.342
2010	132.524	52.460
2011	99.368	17.279
2012	76.878	22.117
Ιαν-Μαρ.2013	8.288	5.543
ΣΥΝΟΛΟ	797.144	173.023

Πηγή: Ελληνική Αστυνομία

 .

Για να μην περιοριζόμαστε όμως στην Ελλάδα, θεωρούμε σωστό να αναφερθούμε στο πρόβλημα της μετανάστευσης, έτσι όπως το βιώνει η Γερμανία, η Μ. Βρετανία, η Ελβετία και η ΕΕ συνολικά. Ειδικότερα τα εξής:

 .

Γερμανία

Σύμφωνα με τα ΜΜΕ της χώρας, σε λίγα χρόνια οι Γερμανοί θα είναι μειοψηφία στην ίδια τους την πατρίδα αφού, όπως υπολογίζεται, το έτος 2035, εκτός απροόπτου, πάνω από το 50% του πληθυσμού θα είναι ξένοι.

Οι αυτόχθονες πολίτες δε θα χαρακτηρίζονται πλέον ως «εκ καταγωγής Γερμανοί», σύμφωνα με τις δηλώσεις ενός βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος (Martin Gillo), ο οποίος αναφέρθηκε στο συγκεκριμένο θέμα, λέγοντας τα παρακάτω:

«Το 2035 ξεκινάει μία νέα εποχή για τη Γερμανία. Θα είναι μία εποχή όπου εμείς οι «εκ καταγωγής» Γερμανοί θα αποτελούμε τη μειοψηφία στη χώρα μας. Πως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται τότε; Φιλικά, ευγενικά και όπως θα αρμόζει στους μελλοντικούς «αυτόχθονες» Γερμανούς; Ή μήπως θα είμαστε ευχαριστημένοι τελικά, εάν γινόμαστε ανεκτοί σαν μία προστατευμένη μειοψηφία;»     

Τα συναισθήματα που προκάλεσαν τα λόγια του σε ορισμένους Γερμανούς ήταν εξαιρετικά επώδυνα με την έννοια πως, σύμφωνα με τους ίδιους, η γερμανική πολιτική φαίνεται να διαπράττει τα ίδια λάθη, με αυτά που έκανε η Μ. Βρετανία, έχοντας μετανιώσει πικρά.

Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά, το αποτέλεσμα θα είναι η φτωχοποίηση της χώρας, καθώς επίσης οι κοινωνικές εξεγέρσεις, ανάλογες με αυτές που συμβαίνουν σήμερα στο Αμβούργο. Υπενθυμίζουμε πως πολλές περιοχές της βόρειας γερμανικής πόλης έχουν καταληφθεί από επικίνδυνους εξτρεμιστές, οι οποίοι διεξάγουν στην κυριολεξία μάχες με την τοπική αστυνομία.

Σε κάθε περίπτωση, η πλειοψηφία των Γερμανών αντιμετωπίζει με μεγάλο σκεπτικισμό τη μετανάστευση. Το 60% των πολιτών κυριολεκτικά φοβούνται τα μεταναστευτικά κύματα από την Ανατολική Ευρώπη, τα οποία έχουν ήδη αυξήσει την εγκληματικότητα, καθώς επίσης την παραβατικότητα εντός της Γερμανίας. Υπενθυμίζουν δε τα λόγια ενός κοινωνιολόγου, ο οποίος είχε πει ότι,

«Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να καλωσορίζει το «διωγμό» του, το «εκτόπισμα»  του από την ίδια του την πατρίδα. Εάν κάποιος μετακινούσε, έστω και δέκα μέτρα, τα σύνορα του στην Ευρώπη, θα ακολουθούσε ένα τρομακτικό κραχ. Η σιωπηλή λοιπόν κατάληψη της χώρας από τους μετανάστες γιατί θα πρέπει να γίνεται ανεκτή;«      

 .

Μεγάλη Βρετανία

Η αντίθεση των Βρετανών εναντίον των ξένων ξεπερνάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, αφού το 77% των πολιτών (51% το 1995) θέλουν να μειωθεί ο αριθμός των μεταναστών (πηγή: British Social Attitudes – NatCen Social research), ενώ το 60% (39% το 1995) επιθυμεί τη δραστική μείωση τους.

Ο αριθμός των Βρετανών πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των νόμιμων μεταναστών, οι οποίοι επιθυμούν τη μείωση της μετανάστευσης, έχει αυξηθεί κατά 40% μετά τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις είναι σε διπλάσιο βαθμό αντίθετες με τη μετανάστευση, σχετικά με τις υψηλότερες. Το γεγονός αυτό ερμηνεύεται από το φόβο της ανεργίας, καθώς επίσης από το ότι, οι ξένοι μετανάστες εγκαθίστανται κυρίως στις φτωχότερες περιοχές της κάθε χώρας.

Ελβετία

Το λαϊκό κόμμα της χώρας εγκαινίασε μία πρωτοβουλία εναντίον της μαζικής μετανάστευσης, συγκεντρώνοντας υπογραφές για να μπορέσει να προωθήσει το θέμα. Πολλοί δε Ελβετοί θεωρούν πως οι 80.000 άνθρωποι, οι οποίοι εγκαθίστανται ετήσια στη χώρα τους, εκ των οποίων οι 13.000 είναι Γερμανοί, αποτελούν ένα μεγάλο πρόβλημα για ένα κράτος με μόλις 8 εκ. πληθυσμό.

Σύμφωνα με έναν Γερμανό, ο οποίος ήθελε να εγκατασταθεί στην Ελβετία, ο ιδιοκτήτης ενός διαμερίσματος που ήθελε να νοικιάσει αρνήθηκε, λέγοντας πως στην περιοχή μένουν αρκετοί μετανάστες και οι κάτοικοι δεν επιθυμούν άλλους.

Υπενθυμίζουμε εδώ τον τίτλο μίας μεγάλης ελβετικής εφημερίδας η οποία το 2008, όταν 30.000 Γερμανοί ζήτησαν άδεια παραμονής στην Ελβετία λόγω της ευρωπαϊκής κρίσης, είχε γράψει τα εξής: Πόσους Γερμανούς μπορεί να αντέξει η Ελβετία;

 .

Ευρωπαϊκή ένωση

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται το επίσημο ποσοστό των ξένων στην ΕΕ (με κόκκινο συνολικά, με γκρίζο από άλλα κράτη της ΕΕ και με μαύρο από τρίτες χώρες) όπου, με κριτήριο το επίσημο από το ποσοστό της Ελλάδας, συμπεραίνουμε ότι ο πραγματικός αριθμός είναι σχεδόν διπλάσιος.

.

(*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)

.

Ο συνολικός αριθμός των μεταναστών στην ΕΕ των 27 το 2010 υπολογιζόταν επίσημα στα 32,5 εκ. (6,5% του συνολικού πληθυσμού). Από αυτούς, τα 12,3 εκ. ήταν πολίτες μίας άλλης ευρωπαϊκής χώρας, ενώ τα 20,2 εκ. προέρχονταν από τρίτα κράτη.

Η μέση ηλικία των μεταναστών ήταν σημαντικά χαμηλότερη από αυτήν των «ιθαγενών» (34,4 έτη έναντι 41,5 έτη). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι οι αυτόχθονες έχουν εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά γεννητικότητας, ενώ οι ξένοι πολύ αυξημένα, θα συμβάλλει στην κλιμάκωση του αριθμού των μεταναστών, απόλυτα και ως ποσοστό επί του συνόλου. Επομένως, η σχέση θα «ανατραπεί» πολύ γρήγορα, προς όφελος των μεταναστών.

Οι περισσότεροι ξένοι σε απόλυτα νούμερα μένουν στη Γερμανία (7,1 εκ. ή 9% του πληθυσμού επίσημα), αμέσως μετά στην Ισπανία (5,7 εκ. ή 12%), στη Βρετανία (4,4 εκ. ή 7%), στην Ιταλία (4,2 εκ. ή 7%) και στη Γαλλία (3,8 εκ. ή 6%). Το 75% των ξένων συνολικά μένουν στις πέντε παραπάνω χώρες.

Σχετικά με το ποσοστό των ξένων, πρώτο έρχεται το Λουξεμβούργο (43%), ακολουθούμενο από τη Λετονία (17%), την Εσθονία (16%) και την Κύπρο (16%).

 .

Συμπέρασμα

Εκτός από τις τρεις παραπάνω χώρες που περιγράψαμε, τεράστια προβλήματα αντιμετωπίζει το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Αυστρία, η Γαλλία και η Σκανδιναβία – με τα εθνικιστικά κόμματα να αυξάνουν συνεχώς την εκλογική τους δύναμη. Την ίδια στιγμή, οι θάνατοι εκείνων που προσπαθούν να εισχωρήσουν κρυφά στην Ευρώπη αυξάνονται συνεχώς (γράφημα).

.

(*Πατήστε στο γράφημα για μεγέθυνση)

.

Επομένως, το πρόβλημα της μετανάστευσης γίνεται όλο και μεγαλύτερο στην Ευρώπη αφενός μεν λόγω της κρίσης, της πολιτικής λιτότητας και της ανεργίας, αφετέρου λόγω της διεύρυνσης της ΕΕ, η οποία έχει δημιουργήσει μεγάλα κύματα μετανάστευσης από τις φτωχές προς τις πλουσιότερες χώρες.

Ένας τρίτος λόγος είναι ασφαλώς τα προβλήματα της Β. Αφρικής, καθώς επίσης της Μέσης Ανατολής, τα οποία αναγκάζουν χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους, αναζητώντας αλλού «ευκαιρίες επιβίωσης».

Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων και των πάσης φύσεως ρατσιστικών οργανώσεων, οι οποίες επικροτούνται, δυστυχώς αλλά εύλογα, από όλο και περισσότερους πολίτες.

Εάν λοιπόν δεν υπάρξουν λύσεις στα οικονομικά προβλήματα της Ευρώπης, καθώς επίσης μία κοινή μεταναστευτική πολιτική, η οποία να μην είναι εις βάρος κανενός (όπως συμβαίνει σήμερα, όπου η Ελλάδα, μετά το Δουβλίνο ΙΙ, χρησιμοποιείται με το χειρότερο δυνατό τρόπο από τους «εταίρους» της), η κατάσταση θα επιδεινωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, με οδυνηρά αποτελέσματα τόσο για τους «ιθαγενείς», όσο και για τους μετανάστες.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr

ΓΑΛΛΙΑ: “Η κυρίαρχη ιδεολογία για να αντιμετωπίσει τις ‘απεχθείς’ απόψεις, δηλώνει ότι δεν είναι απόψεις αλλά εγκλήματα.”

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

“Η κυρίαρχη ιδεολογία για να αντιμετωπίσει τις ‘απεχθείς’ απόψεις, δηλώνει ότι δεν είναι απόψεις αλλά εγκλήματα.”

«Ο αντισημιτισμός δεν είναι άποψη, είναι έγκλημα» -Guillaume Garot, Γάλλος αναπληρωτής υπουργός Γεωργίας,30/12/2013

Για την υπόθεση Dieudonné, υπάρχουν ήδη πολλές αντιδράσεις για τον σπασμωδικό τρόπο με τον οποίον η κυβέρνηση αντέδρασε, φτάνοντας στο σημείο, να απαγορεύσει την παράσταση που θα έδινε ο μαύρος κωμικός σε θέατρο στη Νάντη. Και ενώ αρχικά ακυρώθηκε η απαγόρευση, η κυβέρνηση προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο... ομοφώνησε με την κυβέρνηση και με απόφασή του απαγόρευσε την παράσταση, μόλις δύο ώρες προτού ξεκινήσει. Η γαλλική κυβέρνηση χαιρέτισε την απόφαση, χαρακτηρίζοντάς την «νίκη για την δημοκρατία»…!

Για να καταφανεί η απέραντη υποκρισία όλων αυτών των «υπερασπιστών της δημοκρατίας», το 2011, είχε ανέβει στην Γαλλία μια άκρως βλάσφημη αντιχριστιανική παράσταση θεατρικού "έργου" ενός Ιταλού ονόματι Romeo Castellicci.

Το «έργο» με την ονομασία ‘On the Concept of the Face of the Son of God’ (‘Σχετικά με την έννοια του προσώπου του Υιού του Θεού’) ήταν μία… κοπρολογική αναπαράσταση ενός γέρου που ταλαιπωρείται από διάρροια, τον οποίο ο γιος σκουπίζει και καθαρίζει επανειλημμένα στη σκηνή κάτω από ένα μεγάλο πίνακα ενός προσώπου του Χριστού του Antonello da Messina. Περιττώματα γέμιζαν τη σκηνή, ενώ υπήρχαν και συνθετικές οσμές! Κάποια στιγμή εμφανιζόταν μια ντουζίνα παιδιών με σχολικές τσάντες που άρχισαν να ρίχνουν πλαστικές χειροβομβίδες κατά της εικόνας του Χριστού!.. Μετά την επίθεση η εικόνα του Χριστού έμενε σπασμένη και ένα σκούρο υγρό που μοιάζει με περιττώματα απλωμένο στο πρόσωπο του Χριστού, το οποίο στη συνέχεια καλύπτεται με τις λέξεις, «Δεν είσαι ο ποιμένας μου» (“You are not my shepherd”). Υπήρχαν διαδηλώσεις από καθολικούς νεαρούς που κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «στοπ στην χριστιανοφοβία» και οι οποίοι απωθήθηκαν από τα ΜΑΤ. [Δες σχετικό άρθρο ΚΟεδώ].

Κι όμως η παράσταση αυτού του «έργου» δεν ματαιώθηκεκαι σύσσωμος ο «πνευματικός κόσμος» είχε καταγγείλει την επίθεση των νεαρών, ενώ ο τότε Γάλλος υπουργός πολιτισμού Φρεντερίκ Μιτεράν είχε δηλώσει ότι οι διαμαρτυρίες «βλάπτουν μια θεμελιώδη αρχή της ελευθερίας της έκφρασης που προστατεύεται από το γαλλικό δίκαιο».

Υποκρισία – αντιχριστιανικό μένος και επιλεκτική προστασία (από κράτος και δικαιοσύνη) «προνομιούχας» ομάδας.

Ο καθολικός συγγραφέας Bernard Antony, ένθερμος λάτρης των παραδόσεων (και ιδρυτής της ‘AGRIF’, μιας ένωσης που παρέχει νομική βοήθεια σε Γάλλους Καθολικούς που κατηγορούνται για «ρατσισμό» ή «διακρίσεις»), δημοσίευσεμια ανυποχώρητη καταγγελία της συλλογιστικής του Γάλλου υπουργού εσωτερικών (σιωνιστή) Manuel Valls, παρομοιάζοντάς την με την επιστροφή στον σταλινισμό :

( ... ) Γιατί αυτή την κατασταλτική μέθοδο που χρησιμοποιείται από τον κ. Valls είναι φορτωμένη με τις συνέπειες της υποκειμενικές ερμηνείας, κάνοντας πολλού σαν σκέφτονται ότι ο Dieudonné μπορεί να απαγορεύτηκε, επειδή είπε την αλήθεια.

 Ήδη, στις 3 Απριλίου 1990, στην εφημερίδα Le Figaro, κατά το χρόνο ψηφίστηκε ο νόμος Rocard - Gayssot, η μεγάλη Εβραία εκδότρια και συγγραφέας, Annie Kriegel, (1926 - 1995, υπήρξε μέλος του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος μέχρι την επέμβαση των σοβιετικών στην Ουγγαρία το 1956, οπότε και αποκήρυξε τον κομμουνισμό και έγινε αντικομμουνίστρια) προειδοποίησε προφητικά εναντίον των στρεβλών σταλινικών επιπτώσεων μιας "απαράδεκτης εβραϊκής αστυνομίας σκέψης". Και πολύ πριν από αυτήν, η μεγάλη Εβραία φιλόσοφος Simone Weil (1909 – 1943) είχε καταγγείλει αυτό που θεωρούσε ως μια πολύ κακή διαλεκτική στην οποία ο σημιτισμός και ο αντισημιτισμός ενισχύονται αμοιβαία ο ένας από τον άλλο.

Στην πραγματικότητα ο ίδιος χρησιμοποιεί την υπόθεσηDieudonné προς όφελός του, σύμφωνα με το δικτατορικό, ολοκληρωτικό, ιακωβίτικο και λενινιστικό όραμά του. Και με αυτόν τον τρόπο, μέσα από τις παραδοσιακές μεθόδους όλων των Fouquier - Tinvilles και Vyshinskys αυτού του κόσμου, ο ίδιος δηλώνει ότι είναι, φυσικά, ένας «υπερασπιστής της ελευθερίας της έκφρασης», αλλά ότι δεν ισχύει για την υπεράσπιση του αντισημιτισμού, του ρατσισμού, της ισλαμοφοβίας ή της ομοφοβίας. Μόνο το αντι - χριστιανικό μίσος, όπως είδαμε, τον αφήνει αδιάφορο και επιεική.

Σημείωση : ο Fouquier - Tinville ήταν ο εισαγγελέας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τρόμου της Γαλλικής Επανάστασης. Γνωστός για την αδίστακτη, αυθαίρετη και παράνομη συμπεριφορά του στις διώξεις. Ο Vyshinsky ήταν ο εισαγγελέας του Στάλιν, με φύση παρόμοια με εκείνη τουFouquier - Tinville.

Κάτω από την κατηγορία περί «ομοφοβίας» θα μπορούν να ενταχθούν όλοι εκείνοι που, χωρίς το παραμικρό μίσος, δεν θεωρούν την «ομαλοποίηση» της ομοφυλοφιλίας ως κοινωνικά ή εκπαιδευτικά αναγκαία, και για τους οποίους ο θεσμός του «γάμου» των ομοφυλοφίλων δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τέχνασμα για να καταστραφεί ο φυσικός γάμος του ανθρώπινου ζευγαριού.

Κάτω από την κατηγορία περί «ισλαμοφοβίας», ( ... ) θα μπορεί να ασκηθεί δίωξη, και να φιμωθεί κάθε φωνή ειδικού για το Ισλάμ, όπως καθηγητές ή συγγραφείς που έχουν το δικαίωμά ακόμη και το καθήκον να επικρίνουν το Ισλάμ, και τον σκληρό προφήτη του, ως μοντέλο ολοκληρωτικών θεοκρατικών καθεστώτων. ( ... )

Ναι, κατηγορώ τον υπουργό Εσωτερικών, Manuel Valls και όλη την κυβέρνηση που βρίσκεται πίσω του, ως περισσότερο ή λιγότερο εν γνώσει συνένοχους και το Συμβουλίου της Επικρατείας που διέταξε να επιταχυνθεί η διαδικασία της εκτροπής της χώρας στο μονοπάτι μιας δικτατορικής και ολοκληρωτικής ιδεολογίας.

- Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Boulevard Voltaire, ο Γάλλος ακαδημαϊκός, στοχαστής και ένας από τους ιδρυτές της ‘Nouvelle Droite’ (Νέα Δεξιά) Alain de Benoist (Αλαίν Ντε Μπενουά), ερωτώμενος για το συγκεκριμένο θέμα, είπε μεταξύ άλλων:  

Ερώτηση: Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλάνε συνεχώς για το φαινόμενο Dieudonné, τον καλλιτέχνη που πούλησε τα περισσότερα εισιτήρια το 2012. Αυτός ο κ. M'Bala M'Bala σας κάνει να γελάτε ;

Μερικές φορές, όχι πάντα. Πρέπει να πω ότι η αντίληψη που έχω εγώ για το χιούμορ βρίσκεται κάπου μεταξύ του Buster Keaton και του Raymond Devos. Οι κωμωδίες με κάνουν συχνά να γελώ, και μισώ τον Louis de Funès. Ο Dieudonné έχει ταλέντο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι έχει ξεπεράσει άλλους σημερινούς κωμικούς, οι οποίοι σχεδόν όλοι τους είναι μηδέν. «Επιβαρυντικός παράγοντας» είναι η επιτυχία του ίδιου και οι οπαδοί του, που, ως επί το πλείστον, ως «έξω από το σύστημα», δεν είναι το είδος που μπορεί να πτοηθεί.

Αλλά το τι γνώμη έχει ο καθένας για τον Dieudonné είναι εντελώς δευτερεύον θέμα μπροστά στο σχέδιο του υπουργού εσωτερικών Manuel Valls να αποτρέψει "βάσει του νόμου" την ελευθερία της έκφρασης. Το μόνο πραγματικό ζητούμενο είναι, βεβαίως, ως συνήθως, αυτή η ελευθερία της έκφρασης. Στο Le Nouvel Observateur, ο αρχισυντάκτης της Laurent Joffrin, πρόσφατα εξήγησε ότι "η ελευθερία του λόγου έχει όρια". Η δημοκρατία δεν μπορεί να δεχθεί κάποιος να εκφράζεται απόψεις «αντιδημοκρατικές». Θα έλεγε κανείς ότι και υπό τους Ναζί, όλες οι απόψεις επιτρέπονταν αρκεί να μην ήταν «αντι-ναζιστικές», και υπό τον κομμουνισμό όλες οι απόψεις επιτρέπονται αρκεί να μην είναι «αντι-κομμουνιστικές», κλπ. . . Από αυτή την άποψη, σύμφωνα με τη γνώμη του Laurent Joffrin, η δημοκρατία δεν φαίνεται να έχει κάνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Πιστεύω αντίθετα, ότι η ελευθερία του λόγου έχει νόημα μόνο στο βαθμό που δεν τεμαχίζεται και ότι σε ζητήματα γνώμης, δεν γίνεται δεκτή καμία παρέκκλιση από αυτή την αρχή. Η ελευθερία του λόγου – άραγε το θυμόμαστε; - δεν είχε σκοπό να προστατεύσει τις ‘βολικές’ ή ‘συναινετικές’ απόψεις, ή εκείνες που εμείς εγκρίνουμε, αλλά ο στόχος είναι για εκείνες που μας προσβάλλουν και τις βρίσκουμε «αποτρόπαιες». ΟΒολταίρος ήταν διατεθειμένος να πεθάνει για να επιτρέψει τους αντιπάλους του να μιλούν. Είναι αυτή η φράση που ενέπνευσε τους ιδρυτές του ‘Boulevard Voltaire’.

Τα ίδια media δεν σταματούν ποτέ να λατρεύουν τον Peter Desproges (κωμικός με αντισυμβατικό χιούμορ, 1939 - 1988)και τον Coluche (κωμικός, 1944 - 1986) ενώ τα περισσότερα από τα σκετς τους είναι πλέον λογοκριμένα, ειδικά για «ρατσισμό»...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Dieudonné χρησιμοποιεί συχνά λέξεις που μπορούν να θεωρηθούν απαράδεκτες ή αντιπαθητικές. Όσοι δυσανασχέτησαν με τις γελοιογραφίες του Μωάμεθ τις θεώρησαν επίσης απαράδεκτες ή απεχθείς. Για τον καθένα, υπάρχουν απαράδεκτα, περίεργα ή και απεχθή πράγματα. Το θέμα είναι σε ποια περίπτωση όταν βλάπτονται σοβαρά τα συναισθήματα ή οι πεποιθήσεις μιας κατηγορίας προσώπων δικαιολογείται η απαγόρευση. Η υποκειμενική αντίληψη που έχει κάποιος μπορεί να αποτελέσει τη βάση του νόμου; Αν θεωρήσει κανείς ότι ο Dieudonné βλασφημεί, δεν θα έπρεπε να εξετάσουμε το γεγονός ότι δεν μπορεί να υπάρξει νόμος περί βλασφημίας ;

Η κυρίαρχη ιδεολογία έχει ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες μέσα από μια αξιοσημείωτη εφεύρεση : για να αφαιρέσει τις απεχθείς απόψεις, αρκεί να δηλώσει ότι δεν είναι απόψεις αλλά εγκλήματα.... Αλλά είναι καλό το αντίκτυπο που θα έχει; Πρώτον, δημιουργεί μια φρικτή καταπίεση, την οποία είμαστε καταδικασμένοι να την δούμε να εκρήγνυταικάποια ημέρα με μια μορφή επίσης αποτρόπαια (όσο θα κυνηγάμε τον "σεξισμό" θα υπάρχουν περισσότερες κακοποιημένες γυναίκες και όσο περισσότερο καταγγέλλουμε την «ομοφοβία» θα έχουμε περισσότερες "ρατσιστικές επιθέσεις σε αδερφές"). Είναι αυτό το αποτέλεσμα που επιδιώκουν εκείνοι που μπαίνουν στον πειρασμό να «κυβερνήσουν μέσα από το χάος»; Στη συνέχεια, μια καταστροφική διάκριση εισάγεται μεταξύπροστατευμένων ομάδων, που επωφελούνται από τη νομοθεσία ενός προνομιακού καθεστώτος και ανοσοποιούνται απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική που μπορεί να τους ασκηθεί και απροστάτευτων ομάδων που πρέπει να αποκηρύξουν τη νέα αυτή διάκριση.

Και πάντα η ίδια παλιά ιστορία : μπορείτε να γελάτε με τα πάντα, αλλά όχι με το οτιδήποτε, και ειδικά όχι με τον οποιοδήποτε.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Οι Γάλλοι, τον τελευταίο καιρό, δείχνουν ότι δεν είναι τόσο εύκολοι, όσο νόμιζαν πολλοί (και όσο είναι άλλοι ‘δυτικοί’), στο να υποκύψουν στο νεοταξικό ζυγό και στα κελεύσματα της πολιτικής ορθότητας. Αρχικά με τον εκκωφαντικό ξεσηκωμό ενός μεγάλου και ιδιαίτερα δυναμικού τμήματος του λαού (και ειδικά της νεολαίας) κατά του «γάμου» των ομοφυλόφιλων και του δικαιώματος υιοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, που έφερε σε αμηχανία το κατεστημένο και τα media που τήρησαν έναν κώδικα σιωπής ή παραπληροφόρησης (δες εδώ, εδώ, εδώ και εδώ). Τώρα ξαφνιάζουν και πάλι (ευχάριστα) με το θέμα του χαιρετισμού“quenelle” του αφρικανικής καταγωγής Γάλλου κωμικούDieudonne M'Bala M'Bala (Nτιεντονέ Εμπαλά Εμπαλά), μια χειρονομία που έγινε παγκοσμίως γνωστή ως “αντισημιτική” και που πυροδότησε έναν μιντιακό “αντιρατσιστικό” παροξυσμό και ένα κυνήγι φαντασμάτων, από τη μεριά της γαλλικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης.   

Άσχετά εάν είναι καλός ή κακός ως κωμικός ο Nτιεντονέ(που σημαίνει ‘Θεόδοτος’) και εάν το έχει «παρακάνει» με τους Εβραίους, παίρνοντας ως υλικό για τη σάτιρά του τις οδυνηρές μνήμες ενός λαού, αυτή η ιστορία αποδεικνύει και πάλι την υποκρισία των media και της κατεστημένης ‘πολιτικά ορθής’ ιδεολογίας και πρακτικής, που ενώ υπεραμύνεται της ελευθερίας της «έκφρασης» και μάχεται κατά της λογοκρισίας, αναγορεύοντας σε «Μεσαίωνα» κάθε αντίδραση στη σάτιρα (πολλές φορές χυδαία) της ιστορίας, της πίστης (ειδικά της χριστιανικής) και των παραδόσεων ενός λαού, τώρα εξαπολύει επίθεση κατά του μαύρου κωμικού. Η άμεση παρέμβαση της κυβέρνησης Ολάντ στην επιβολή, μέσω νόμου, των ορίων της σκέψης και της έκφρασης, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, ξεσκεπάζοντας τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία λειτουργεί το πολιτικό και μιντιακό σύστημα. Η «δημοκρατία» απέδειξε για ακόμη μία φορά, ότι δεν μπορεί να ανεχτεί την έκφραση απόψεων, που ξεφεύγουν από τα πολιτικώς ορθά όρια που έχει θέσει.

Το παιχνίδι όμως έχει «ανάψει» για τα καλά. Ο Dieudonne M'Bala M'Bala δεν δείχνει να πτοείται, το αντίθετο μάλλον, ενώ οι υποστηρικτές του πέρασαν πλέον, στην αντεπίθεση χακάροντας πρόσφατα, τρεις γαλλικές υπέρ του Ισραήλ ιστοσελίδες σε μια συντονισμένη επίθεση στον κυβερνοχώρο. 

Η επίθεση που έγινε την προηγούμενη Πέμπτη παρέλυσε τις ιστοσελίδες Flash.com Europe-Israel.orgκαι liguedefensejuive.com, που είναι η ιστοσελίδα του γαλλικού παραρτήματος της Εβραϊκής Άμυνας (French JewishDefense League- JDL), τα μέλη της οποίας έχουν προβεί σε βίαιες επιθέσεις κατά «αντισημιτών».

Οι χάκερς χαρακτήρισαν την επίθεση ένα «τριπλό quenelle», αναφερόμενοι στην χειρονομία που εφευρέθηκε από τονDieudonne και που χαρακτηρίστηκε «αντισημιτική» και ως ένας «ανεστραμμένος ναζιστικός χαιρετισμός», από τον (σιωνιστή) υπουργό Εσωτερικών της Γαλλίας Manuel Valls(φώτο στη μέση).

Στην ιστοσελίδα της JDL, οι χάκερ δημοσίευσαν μια καρικατούρα του λογότυπου της ομάδας, που δείχνει το περίγραμμα ενός χορευτή μπαλέτου που πλαισιώνεται από το αστέρι του Δαβίδ του αρχικού λογότυπου.

«Αγαπητοί σιωνιστές εχθροί, κάποιοι από εσάς (ή όλοι σας;) λέτε ότι το quenelle είναι κρυφο-αντι-σημιτικό. Αυτό είναι ένα λάθος» λέει το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της JDL. «Συνειδητοποιούμε ότι δεν σας αρέσει οDieudonne, αλλά δυστυχώς, δεν μπορείτε να καταλάβετε το υλικό. Αυτό μπορεί να διορθωθεί».

Οι χάκερς δημοσίευσαν βίντεο στο οποίο ισχυρίζονται ότι η επίμαχη χειρονομία είναι μία έκφραση αντίδρασης στο κατεστημένο.

Ο M'Bala M'Bala έχει δεχτεί στο παρελθόν, επίθεση πισώπλατα, από Εβραίους, την οποία ως γνώστης πολεμικών τεχνών, την απέκρουσε. Οι δράστες καταδικάστηκαν μόνο σε ένα μήνα φυλακή. Επίσης, μέλη της JDL και της Betar(βίαιες εξτρεμιστικές εβραϊκές οργανώσεις) του επιτέθηκαν σε ένα show και τον απείλησαν, ενώ έριξαν οξύ στο πρόσωπο ενός μικρού κοριτσιού αραβικής καταγωγής. Τα media ανέφεραν ότι κάποιος πέταξε ένα «ερεθιστικό προϊόν» στο μάτι ενός θεατή.

Την προηγούμενη Πέμπτη, ένα γαλλικό δικαστήριο του απαγόρευσε να παρουσιάσει στη Νάντη τη νέα του παράσταση "The Wall" (Ο Τοίχος), ενώ απαγόρευση υπήρξε και για την πόλη της Τουρ.

Γεννημένος από Γαλλίδα μητέρα και Καμερουνέζο πατέρα, ο Εμπαλά, και έχοντας ξεκινήσει πολιτικά από τον χώρο της «αντιρατσιστικής»Αριστεράς υποστηρίζοντας τους μετανάστες «χωρίς χαρτιά» και έχοντας για χρόνια συνεργασία με τον Εβραίο κωμικό Élie Semoun, με τον οποίον είχαν φτιάξει το κωμικό δίδυμο ‘Élie et Dieudonné’, είναι πολύ δύσκολο να χωρέσει στογνωστό καλούπι του «ρατσιστή» - «αντισημίτη» - «φασίστα» - «νεοναζί», στο οποίο με συνοπτικές διαδικασίες, τοποθετείται οποιοσδήποτε μιλάει επικριτικά για το Ισραήλ, τερματίζοντας έτσι, κάθε ‘ενοχλητική’ συζήτηση.

Μερικά από τα πιο αιχμηρά σχόλιά του για τους Εβραίους είναι τα παρακάτω:

«Ο ρατσισμός εφευρέθηκε από τον Αβραάμ. Ο “Περιούσιος Λαός” είναι η αρχή του ρατσισμού... Για μένα, οι Εβραίοι, είναι μια αίρεση, μια απάτη. Είναι μία από τις πιο σοβαρές, διότι είναι η πρώτη. Μερικοί μουσουλμάνοι ακολουθούν τον ίδιο δρόμο όταν προβάλλουν έννοιες όπως ο “ιερός πόλεμος”». (Ιανουάριος 2002)

«“Βρωμερέ αράπη, οι Εβραίοι θα έχουν το δέρμα σου”, έχω ακούσει τέτοια συνθήματα. Είναι όλοι δουλέμποροι που το γύρισαν σε τραπεζίτες και στη βιομηχανία του θεάματος και σήμερα στις τρομοκρατικές ενέργειες δείχνοντας στήριξη στις πολιτικές του Αριέλ Σαρόν. Αυτοί που μου έχουν επιτεθεί - ίδρυσαν αυτοκρατορίες και απέκτησαν περιουσίες από το δουλεμπόριο και τη δουλεία». (Φεβρουάριος 2004)

«Πρόκειται για μια μαφιόζικου στυλ ομάδα που οργανώνει αυτήν την λογοκρισία.... Αρνούνται κάθε έννοια ρατσισμού, εκτός από εκείνον που αφορά τους Εβραίους». (Απρίλιος2009)

«Οι μεγαλύτεροι απατεώνες στον πλανήτη είναι όλοι Εβραίοι... Πρέπει να είσαι Εβραίος για να έχεις δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου στη Γαλλία. Αυτή είναι η πραγματικότητα...» (Απρίλιος 2010)

«Στη Γαλλία, το Ολοκαύτωμα έχει γίνει πλέον σχεδόν μια κυρίαρχη θρησκεία, έχει σχεδόν αντικαταστήσει τον Ιησού Χριστό. Είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε αυτό το δόγμα». (Απρίλιος 2010)

«Είναι ένα σιωνιστικό σχέδιο να διαχωριστεί η ανθρωπότητα... Σήμερα, στη Γαλλία, μπορούμε να γελάμε με τα πάντα, εκτός από τον «γάμο» των ομοφυλόφιλων και το Ολοκαύτωμα». (Φεβρουάριος 2013)

Την προηγούμενη εβδομάδα, η γαλλική ‘Le Monde’παρουσίασε ένα άρθρο με τίτλο “Jeunes, de gauche et fans de Dieudonné” («Νέοι, αριστεροί και οπαδοί του Dieudonné»). Από εκεί ένα τμήμα του:

Σε αυτό το ετερόκλητο πλήθος, σε μια βαθιά διαιρεμένη Γαλλία, υπάρχει συχνά ένας κοινός παρονομαστής: το μίσος κατά των Εβραίων. Αλλά μεταξύ των θεατών του Dieudonné - και των εκατοντάδων χιλιάδων διαδικτυακών οπαδών των βίντεό του - είναι επίσης νεαροί από τη μεσαία τάξη, πολιτικά μετριοπαθείς, συχνά αριστεροί για να τους προσάψεις οποιονδήποτε αντισημιτισμό. Τους δώσαμε τον λόγο. Οι δεκάδες θεατές που συναντήσαμε - μέσω των κοινωνικών δικτύων ή από τυχαίες σχέσεις -  θεωρούν τον κωμικό «τον πιο προικισμένο της γενιάς του».

Γέλιο και σκετς. Δύο λέξεις που, για το κοινό του Dieudonné, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Στην καρδιά των διασταυρούμενων πυρών: το Ολοκαύτωμα. Ο 22χρονος Nico, φαν του Dieudonné από τα 16, είναι ένας ευφυής νεαρός άνδρας, προικισμένος με μια πολιτική συνείδηση​​. Πριν, παραδέχεται ότι «αναζητούσε τις σωστές λέξεις» πριν βάλει το πόδι του σε ένα τέτοιο ναρκοπέδιο : «Είναι το Shoah (Ολοκαύτωμα) το κατ’ εξοχήν ταμπού; Ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις την ιστορία μας είναι με το γέλιο : γέλιο για τη δουλεία, την αποικιοκρατία και το Ολοκαύτωμα. Αν υπάρχει ένας κατάλληλος τρόπος να γελάμε, είναι πράγματι οι κοινότητες, όλες οι κοινότητες. Είναι ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε στο αρχικό δημοκρατικό ιδανικό».

Για τον 22χρονο Guillaume, φοιτητή και «μάλλον αριστερό», αν το Shoah είναι η απόλυτη πρόκληση του κωμικού, είναι πράγματι λόγω της «χειραγώγησής του από τους Σιωνιστές» - ενορχηστρωμένη, σύμφωνα με τον ίδιο, από οργανώσεις όπως η LICRA [Λίγκα εναντίον του Ρατσισμού και του Αντισημιτισμού] ή το Conseil représentatif des institutions juivesde France (CRIF) [Συμβούλιο Εκπροσώπων των Εβραϊκών Ιδρυμάτων της Γαλλίας] - έχει γίνει το κατ’ εξοχήν ταμπού στον δημοκρατικό διάλογο. Η λογοκρισία του Dieudonné επικυρώνει την πολιτική διάσταση των "προκλήσεών" του. Πρέπει να γελάμε με όλα αυτά στο όνομα της κριτικής του Σιωνισμού, λέει.

Τα ίχνη αυτής της αμφισβήτηση της "ιεροποίησης" του Ολοκαυτώματος, από τον Dieudonné, πάνε πίσω στα μαθήματα ιστορίας στο σχολείο, από τα οποία διατηρεί μια μνήμη καταπίεσης. «Μας μιλούσαν γι’ αυτό από το δημοτικό σχολείο», αναστενάζει ο Nico. Στα 12, είδα μια ταινία όπου εκσκαφείς έριχναν πτώματα σε ένα χαντάκι. Από τα μικρά μας χρόνια, είμαστε υποκείμενοι στην ενοχή που προκαλεί ηθικά διδάγματα. «Μια ενοχή πρέπει να μεταφέρεται στις μελλοντικές γενιές και η οποία επιδιώκει να απελευθερωθεί μέσα από το γέλιο. Τα σόου του Dieudonné έχουν μια καθαρτική επίδραση και λειτουργούν ως μια προσπάθεια επανόρθωσης, με οργή​, αυτή η θεωρούμενη "ανισορροπία" στη διδασκαλία περί ρατσιστικών εγκλημάτων. «Έχουμε μπουχτίσει από το Ολοκαύτωμα. Σέβομαι αυτή τη στιγμή της ιστορίας, αλλά όχι περισσότερο από τις άλλες. Για την γενοκτονία στη Ρουάντα, δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει», λέει ο Guillaume, σβήνοντας μονομιάς όλη τη συζήτηση, όλη την έρευνα, σχετικά με την ιδιαιτερότητα του Ολοκαυτώματος.

Το βίντεο παραπάνω δείχνει το «αιρετικό» τραγούδι τουDieudonné, “Shoahananas”. (Η μουσική του "Shoananas" προέρχεται από ένα παιδικό τραγούδι του 1985 που λεγόταν "Cho Ka Ka O". Ο όρος "Shoananas" είναι μια λέξη που «παίζει» με το Shoah/ Ολοκαύτωμα και τον ανανά). "Με αποστομώνεις με το Ολοκαύτωμα, σε αποστομώνω με τους ανανάδες...". Είναι προφανές ότι προσφέρει ένα είδος σιωπηρής άρνησης του Ολοκαυτώματος εκεί που δείχνει τονDieudonné ντυμένο στρατιώτη που απελευθερώνει ένα από τα στρατόπεδα, κάνοντας στους Εβραίους ερωτήσεις όπως, «αλλά από πού προήλθε το αέριο;».

Ως απάντηση στην αύξηση της δημοτικότητας τουDieudonné, οι Εβραίοι κάνουν έκκληση τώρα το Ολοκαύτωμα να διδάσκεται στο νηπιαγωγείο!

Σε αυτό το βίντεο, στα γαλλικά, ο Roger Cukierman απαιτεί ακριβώς αυτό «επειδή οι άνθρωποι δεν γεννιούνται αντισημίτες, γίνονται αντισημίτες».

Ο Roger Cukierman (γεννηθείς το 1936) είναι Εβραιο-Γάλλος τραπεζίτης, επιχειρηματίας (έχει εργαστεί και στο Edmond de Rothschild Group),και "φιλάνθρωπος". Υπηρετεί ως Πρόεδρος του CRIF (Συμβούλιο Εκπροσώπων των Εβραϊκών Ιδρυμάτων της Γαλλίας) και είναι αντιπρόεδρος τουΠαγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ, εδώ, εδώ και εδώ