Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

17 Οκτωβρίου 2011

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ-Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ-Λαός χωρίς πολιτική εκπροσώπηση

ΕΘΝΟΣ -- ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Λαός χωρίς πολιτική εκπροσώπηση

Υπέκυψε στις πιέσεις ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, και διέγραψε τον μαχητικό δεξιό πρόεδρο των ταξιτζήδων, Θύμιο Λυμπερόπουλο. Εχοντας ήδη δημοσίως καταδικάσει τη δράση των εργαζομένων στη ΔΕΗ και στους οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τον αποκεφαλισμό του δικού της Θ. Λυμπερόπουλου η ΝΔ επισφράγισε το διαζύγιό της με τον κόσμο της εργασίας που βρίσκεται σε απόγνωση εξαιτίας της πολιτικής τής κυβέρνησης Παπανδρέου. Δεν προκαλεί φυσικά έκπληξη η στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ουδέποτε η Δεξιά [ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η Ν.Δ. (ή η παλαιά ΕΡΕ) ΔΕΞΙΑ, ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΡΗΤΗΝ ΔΗΛΩΣΙΝ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ] ισχυρίστηκε ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Επιλέγοντας όμως ακριβώς αυτήν τη χρονική στιγμή ο Α. Σαμαράς για να επαναβεβαιώσει αυτή την αρχή -τις παραμονές, δηλαδή, της μεγαλύτερης και πιο κρίσιμης απεργίας που έχει γίνει στα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης- προσφέρει ουσιαστική υπηρεσία στην κυβέρνηση Παπανδρέου, προσδοκώντας, φυσικά, πολιτικά ανταλλάγματα.

Το διαζύγιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τους εργαζομένους, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους είναι βεβαίως οριστικό και αμετάκλητο. Οι σχέσεις τους είναι και θα παραμείνουν βαθύτατα εχθρικές για πολλά, πολλά χρόνια. Η επιλογή όμως του Α. Σαμαρά να δηλώσει κι αυτός το διαζύγιο της ΝΔ με τον εργαζόμενο λαό χαλαρώνει την πολιτική πίεση στην κυβέρνηση, καθώς απογοητεύει εκείνα τα πολιτικά καθυστερημένα τμήματα των εργαζομένων που είχαν την αυταπάτη ότι η ΝΔ θα μπορούσε να δώσει λύση στα οξύτατα οικονομικά προβλήματα που τους προκάλεσε η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Αφενός, καθιστά τον κόσμο λιγότερο μαχητικό ενδεχομένως και, αφετέρου, δίνει πράσινο φως στην κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει όση βία θέλει για να καταστείλει τις διαμαρτυρίες εναντίον της πολιτικής της, χωρίς να φοβάται σοβαρές πολιτικές απώλειες στο επίπεδο της μετακίνησης ψηφοφόρων προς τη ΝΔ.

Τα πολιτικά κέρδη που προσδοκά ο αρχηγός της ΝΔ συνίστανται στο ότι όσο περισσότερο παραμένει στην εξουσία η κυβέρνηση Παπανδρέου τόσο περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα θα πάρει, τόσο μεγαλύτερο τμήμα της βρόμικης δουλειάς θα φέρει σε πέρας, τόσο περισσότερο θα εξανδραποδίσει τον ελληνικό λαό. Ετσι, όταν κάποτε η ΝΔ αναρριχηθεί στην εξουσία, θα της είναι πολύ ευκολότερο να υιοθετήσει και να εφαρμόσει σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα, όπως κάνει ο δεξιός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, Πέδρο Πάσους Κοέλιου. Ο Κοέλιου σάρωσε στις πρόωρες εκλογές τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό Ζοζέ Σόκρατες, που είχε υπογράψει το Μνημόνιο με πραξικοπηματικό τρόπο ως υπηρεσιακή (!) κυβέρνηση, και τώρα ο δεξιός Πορτογάλος πρωθυπουργός αντιγράφει την πολιτική Παπανδρέου: αύξησε τον ΦΠΑ από 13% σε 23%, "τσεκούρωσε" (δήθεν προσωρινά) τον 13ο και τον 14ο μισθό στους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους που βγάζουν περισσότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα, κατάργησε επιδόματα και αργίες, περιέκοψε τις κρατικές δαπάνες για τα νοσοκομεία και τα σχολεία, έβαλε τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα να δουλεύουν μισή ώρα περισσότερο την ημέρα χωρίς πληρωμή κ.λπ. Κι είναι ακόμη στην αρχή ο Γολγοθάς των Πορτογάλων εργαζομένων...

Βραχυπρόθεσμα, η ΝΔ υπολογίζει ότι θα αποκομίσει οφέλη από τη στάση της κατά των εργαζομένων, όσο και αν είναι προφανές ότι η πολιτική αυτή δυσχεραίνει τον δρόμο της προς την κατάκτηση κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας στις εκλογές. Αυτό ελπίζει βάσιμα ότι αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσει, αν και καθόλου απλό δεν είναι αυτό, δεδομένου ότι η σημερινή στάση της ενθαρρύνει την ισχυροποίηση των πιέσεων πάνω στη ΝΔ για να συρθεί σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, κάτι που θα διασώσει το κυβερνών κόμμα. Μακροπρόθεσμα, όμως, τα προβλήματα είναι σοβαρότερα και βαθύτερα, αν εδραιωθεί η πεποίθηση σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων και συνταξιούχων ότι κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ. Αν ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού αισθανθεί ότι δεν έχει πολιτική εκπροσώπηση, τότε η πίεση αλλαγής του πολιτικού σκηνικού γίνεται αφόρητη. Η Αριστερά για την ώρα δεν φαίνεται ικανή να διεκδικήσει αυτή την εκπροσώπηση και να καταστεί αθροιστικά σχεδόν ισοδύναμη εκλογικά με τους άλλους δύο πόλους. Πιθανότατα θα σημειώσει το σύνολο των κομμάτων της το υψηλότερο ποσοστό της ιστορίας της, με μοναδική εξαίρεση το 1958, αλλά αυτό δεν αρκεί στις σημερινές συνθήκες.

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Διακυβέρνηση χωρίς συναίνεση

ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ και προσαρμοσμένη αποκλειστικά στο κομματικό συμφέρον του ΠΑΣΟΚ είναι η συζήτηση που γίνεται εδώ και πολλούς μήνες γύρω από την κομματική συναίνεση του κυβερνώντος κόμματος με τη ΝΔ για να συγκυβερνήσουν και να της φορτώσει έτσι τη μισή ευθύνη για την ολέθρια πολιτική που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το αληθινό πείραμα που γίνεται όμως στην Ελλάδα είναι η διακυβέρνησή της χωρίς τη συναίνεση του λαού, χωρίς κοινωνικές συμμαχίες της κυβέρνησης με λαϊκές τάξεις και στρώματα του πληθυσμού. Πώς να κυβερνάται δηλαδή μια χώρα με σύσσωμο τον λαό εναντίον της ασκούμενης πολιτικής που τον καταβαραθρώνει, χωρίς παρ' όλα αυτά να ανατρέπεται η εν λόγω κυβέρνηση, έστω και αν ολόκληρη η χώρα βρίσκεται επί μήνες ασταμάτητα στους δρόμους.

Ελεύθερος ή δούλος ?


ΠΟΛΥ ΟΡΘΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ !!! ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ !!! ΝΑΙ !!! ''ΑΥΤΗ την Ελλάδα χτίζει σήμερα η κυβέρνηση''!!!

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ελεύθερος ή δούλος

Η ΜΕΓΑΛΗ πλειονότητα του κόσμου πιστεύει -και δικαίως- ότι με την πληρωμή των δυσβάσταχτων φόρων και την περικοπή των αμοιβών θα έρθει μια μέρα που θα ξεπληρωθεί το χρέος, ή θα ισορροπήσει ο προϋπολογισμός σ' ένα βιώσιμο σημείο.

ΞΕΡΕΙ ο κόσμος ότι όλα όσα του ζητούνται σήμερα είναι ακραία και άδικα. Και υποψιάζεται σφόδρα ότι τον περιμένουν χειρότερα μέτρα σε βάρος της τσέπης του.

ΟΜΩΣ, η μεγάλη πλειονότητα, αν και βρίζει με ακραίες εκφράσεις την κυβέρνηση και το κομματικό κατάντημα, δεν επαναστατεί. Δεν έχει βγει να ξεσπάσει την οργή του στους δρόμους και εναντίον αυτών που θεωρεί υπεύθυνους για τα μελλοντικά -κυρίως- δεινά του.

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ αυτό, γιατί ο λαός προσπαθεί να δει, κατ' αρχήν, πώς θα επιβιώσει με την υπάρχουσα κατάσταση. Δευτερευόντως, γιατί ελπίζει ότι, πληρώνοντας και στερούμενος, η σωτηρία του δεν θα αργήσει.

ΙΣΩΣ δεν έχει υποψιαστεί ότι αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο δεν είναι το ξήλωμα των αποδοχών του και των εργασιακών του δικαιωμάτων. Αυτό που συμβαίνει είναι το ξήλωμα των υποδομών της χώρας. Οσων έτυχε να υπάρχουν.

ΟΤΑΝ μιλάμε για υποδομές, δεν εννοούμε μόνο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Εννοούμε όλο τον ιστό αυτού, που σήμερα λέγεται Ελλάδα.

ΣΗΜΕΡΑ, η κυβέρνηση κινείται με έναν και μοναδικό γνώμονα: να μαζέψει λεφτά γρήγορα. Για να πετύχει αυτόν τον ένα και μοναδικό στόχο, έχει ήδη διαλύσει την υπ' αριθμόν ένα κινητήριο δύναμη της οικονομίας, μέσα στην οποία ζει ο σημερινός κόσμος, και η χώρα: την κατανάλωση αγαθών.

ΚΑΘΟΛΟΥ κακό αν έχεις για στόχο μια άλλη κοινωνία, των αναγκών, και όχι της βλακώδους υπερκατανάλωσης. Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση δεν στοχεύει στην κοινωνία των αναγκών. Ούτε η τρόικα. Αντιθέτως, στραγγαλίζοντας την κατανάλωση, επιδιώκουν να σώσουν την κοινωνία της κατανάλωσης!!! Σχιζοφρενικό; Φυσικά. Αλλά, αυτό κάνει αυτή τη στιγμή η δυτική οικονομία!

Μ' ΑΥΤΟΝ τον τρόπο χτυπιέται πρώτος και σφοδρότερα ο στηλοβάτης αυτής της οικονομίας: ο έμπορος. Αυτός που πάνω του χτίστηκε ο σημερινός πολιτισμός εδώ και χιλιάδες χρόνια.

ΜΑ, ήταν κλέφτης. Κλέφτης-ξεκλέφτης αυτός που έβαζε άλλα τόσα πάνω στην τιμή του προϊόντος, έσπρωχνε τον πρωταγωνιστή του συστήματος: τον παραγωγό. Και με το χρήμα των τραπεζών ζούσε και τον παραγωγό και τον υπάλληλο. Τώρα, με το εισπρακτικό παραλήρημα της κυβέρνησης δεν ζει κανέναν. Ούτε τον εαυτό του.

ΕΧΟΥΜΕ, λοπόν, μια διακυβέρνηση, που διαλύει τη μισθωτή εργασία, τη σύνταξη, την εργατική αμοιβή, την υπαλληλική αμοιβή, την εμπορική και παραγωγική υπόσταση, προσθέτοντας: ανέργους, φτωχούς, αστέγους, κλειστά μαγαζιά, κλειστές και άρρωστες επιχειρήσεις, διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες.

ΑΣ έχει κατά νου ο αναγνώστης ότι η κορύφωση αυτού του δράματος θα γίνει σε 2-3 χρόνια. Ακόμη, δεν έχουμε δει τα χειρότερα.

ΟΤΑΝ ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι τα πάντα πρέπει να κατατείνουν στη μείωση του χρέους και του ελλείμματος και για να γίνει αυτό, πρέπει να ξηλωθεί όλο το πουλόβερ που λέγεται Ελλάδα, τι νομίζει ότι θα μείνει; Τι θα αφήσει πίσω του;


ΦΘΗΝΑ ακίνητα για ξένα, μεγάλα, γραφεία Real Estate, που θα πουλάνε και θα νοικιάζουν στους Ελληνες τα ίδια τους τα σπίτια, αγορασμένα κοψοχρονιά.

ΕΛΕΥΘΕΡΟ πεδίο για ξένες, μεγάλες, εμπορικές αλυσίδες με μαζικά προϊόντα φτηνιάρικης ποιότητας.

ΣΤΡΑΤΙΑ ανέργων και υποαπασχολούμενων για μεγάλες ξένες φίρμες, που θα φτιάχνουν εδώ φθηνότερα τα προϊόντα τους.

ΦΘΗΝΗ γη για ξένες μεγάλες εταιρείες εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών και -προσέξτε- τουριστικών πόρων.


 
ΑΥΤΗ την Ελλάδα χτίζει σήμερα η κυβέρνηση. Κι αυτό είναι που δεν μπορούν να δουν ακόμα καθαρά οι πολίτες, που τρομοκρατημένοι προσπαθούν να περισώσουν το εισόδημά τους. Αφού επί τόσα χρόνια έκαναν το παν για να απαξιώσουν τον πλούτο της χώρας, τη δημόσια ζωή, τους κανόνες.

ΔΕΝ ξέρουν, γιατί τα τελευταία 50 χρόνια καλοπεράσαμε, ότι το πιο πολύτιμο αγαθό είναι να διαφεντεύεις το σπίτι σου. Την πατρίδα σου. Κι αυτό δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τα λεφτά. Εξαρτάται από το πόσο θέλεις να είσαι ελεύθερος ή δούλος.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗΣ

ΟΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΕΔΡΑΙΩΝΟΥΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ !!!

Ιδού πως η κυβέρνηση ενισχύει την ΠΑΣΟΚοκρατία στο Δημόσιο

ANTINEWS

Το μόνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι η σωτηρία του “συστήματος ΠΑΣΟΚ”


Ειδικού Συνεργάτη 
Σύμφωνα με το άρθρο 6, παρ. 1, 2 & 4 και το άρθρο 7, παρ. 7 του νομοσχεδίου σχετικά με την βαθμολογική κατάταξη και εξέλιξη, οι δημόσιοι υπάλληλοι που θα προσληφθούν ή θα  μεταταχθούν Θα έχουν ως ελάχιστο χρόνο για την προαγωγή τους στον Α” καταληκτικό βαθμό τα παρακάτω έτη:
Απόφοιτοι ΠΕ της Ε.Σ.Δ.Δ. και της Ε.Σ.Τ.Α, Κάτοχοι διδακτορικού διπλώματος, Κάτοχοι μεταπτυχιακού, Κατηγορία ΠΕ, Κατηγορία ΤΕ: σε 10,5 έτη σε 12 έτη σε 16 έτη σε 18 έτη σε 20 έτη αντίστοιχα
Επισημαίνεται ότι αυτοί είναι οι ελάχιστοι χρόνοι, καθώς δημιουργείται μια βαθμολογική πυραμίδα με ποσόστωση κατά την προαγωγή. Ο ανωτέρω χρόνος αναμένεται να αυξηθεί στους απλούς πτυχιούχους με τα λιγότερα προσόντα (ειδικά για τους βαθμούς Α” και Β”).
Η σκοπιμότητα της κατά τα ανωτέρω αύξησης του ελάχιστου χρόνου για την προαγωγή σε σχέση με τα ισχύοντα έχει δημοσιονομικό χαρακτήρα και δεν προάγει την αξιοκρατία και την ποιότητα στη δημόσια διοίκηση (ο υπογράφων το νομοσχέδιο Αντιπρόεδρος και Υπουργός Οικονομικών κ. Ε. Βενιζέλος, είναι ένας εξαίρετος επιστήμονας με διδακτορικό δίπλωμα που εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής πανεπιστημίου λίγο μετά τα τριάντα του (30) χρόνια, αλλά για να γίνει Προϊστάμενος Τμήματος ή Δ/νσης σε οποιαδήποτε άλλη θέση στο Δημόσιο Θα πρέπει με τις νέες ρυθμίσεις να έχει ξεπεράσει τα σαράντα – 40 και εάν ήδη υπηρετούσε τα πενήντα – 50).
Η κατάταξη, όμως, των υπηρετούντων υπαλλήλων δεν Θα γίνει με βάση τους ανωτέρους ήδη αυξημένους χρόνους, αλλά με ένα ιδιαίτερο. παράλογο και αναξιοκρατικό σύστημά. γεγονός που αποτελεί διάκριση σε βάρος των υπηρετούντων υπαλλήλων και αναιρεί την προϋπόθεση της ισονομίας. Κι αυτό γίνεται σκοπίμως, επειδή εάν εφαρμόζονταν οι χρόνοι προαγωγής του άρθρου 7, πολλοί απόφοιτοι της ΕΣΣΔ, διδάκτορες και μεταπτυχιακοί που διορίστηκαν με το ΑΣΕΠ θα κατατάσσονταν στους Α” και Β” βαθμούς (παρά την αύξηση τουρ ελάχιστου χρόνου προαγωγής) και Θα μονοπωλούσαν τις Θέσεις των Προϊσταμένων.
Το επαίσχυντο άρθρο 28
Με το πρόσχημα ότι οι υπηρετούντες υπάλληλοι δεν είχαν ποσόστωση κατά την προαγωγή τους, γίνεται το ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ και εντελώς αυθαίρετα και αναξιοκρατικά, χωρίς δηλαδή να υπολογίζονται οι μεταπτυχιακές σπουδές (παρά μόνο εάν οι υπάλληλοι διανύουν τη δοκιμαστική τους υπηρεσία), οι υπάλληλοι ΠΕ και ΤΕ κατατάσσονται στους βαθμούς ως εξής:
α) με συνολικό χρόνο πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας μέχρι τρία (3) έτη, στο Βαθμό ΣΤ
β) συνολικό χρόνο πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας μέχρι εννέα (9) έτη, στο Βαθμό Ε,
γ) συνολικό χρόνο πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας μέχρι δεκαπέντε (15), στο Βαθμό Δ
δ) με συνολικό χρόνο πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας μέχρι είκοσι τρία (23) έτη για την ΠΕ  κατηγορία και είκοσι πέντε (25) έτη για την ΤΕ κατηγορία, στο βαθμό Γ.
ε) με συνολικό χρόνο πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας περισσότερο από είκοσι τρία (23) έτη για την ΠΕ κατηγορία και είκοσι πέντε (25) έτη για την ΤΕ κατηγορία, στο βαθμό Β.
Το ότι η επίκληση της ποσόστωσης είναι προσχηματική αποδεικνύεται από το ότι:
1. Σύμφωνα με την ποσόστωση και τη βαθμολογική πυραμίδα που δημιουργείται με τις ρυθμίσεις του άρθρου 7, παρ. 6, στον Α” βαθμό φθάνει περίπου το 8,5°/ο των υπαλλήλων, ενώ στο άρθρο 28 υπάρχουν μόνο λίγες εκατοντάδες Γενικών Δ/ντων (<1 %).
2. Δεν υπάρχει ποσόστωση για τη μετάβαση από το ΣΤ’ βαθμό στον Ε βαθμό αλλά η χρονική διάρκεια των δύο (20 ετών του άρθρου 7 αυξάνεται αυθαίρετα σε τρία (3) έτη στο άρθρο 28.
3. Σύμφωνα με την  την ποσόστωση και τη βαθμολογική πυραμίδα που δημιουργείται με τις ρυθμίσεις του άρθρου 7, παρ. 6, από τον Ε” βαθμό στον Δ” βαθμό προάγεται το 90% των κρινόμενων υπαλλήλων μετά από τέσσερα (4) χρόνια (ΠΕ), αλλά στο άρθρο 28 η διάρκεια προαγωγής υπολογίζεται στα έξι (6) έτη που ισοδυναμεί με απόρριψη του 90°/ο (ακριβώς το αντίστροφο) των κρινόμενων για μία φορά κ.ο.κ.
4. Δεν μειώνεται ο χρόνος για την κατάταξη σε βαθμό κατά έξι (6) έτη για τους κατόχους διδακτορικού και κατά δύο (2) έτη για τους κατόχους μεταπτυχιακού σύμφωνα με τον εισαγωγικό τους βαθμό. Το χειρότερο σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι αυτή η ρύθμιση υπήρχε στο σχέδιο που δημοσιεύθηκε στο Διαδίκτυο και έχει μείνει ξεχασμένη και στην αιτιολογική έκθεση (άρθρο 28) που υπάρχει στην ιστοσελίδα της Βουλής. Γνώριζαν, λοιπόν, ότι έπρεπε να γίνει αυτή η μείωση, αλλά τελικά αποφάσισαν να μην την κάνουν γιατί φοβόντουσαν τους διδάκτορες του ΑΣΕΠ και με Γ” βαθμό και γι” αυτό τους έριξαν στον Δ” βαθμό.
Από όλα τα ανωτέρω γίνεται αντιληπτή η αυθαιρεσία και η σκοπιμότητα της κατάταξης του άρθρου 28, η οποία, όμως, δημιουργεί δύο μέτρα και δύο σταθμά μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων και παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή της ισονομίας, καθιστώντας το νομοσχέδιο αντισυνταγματικό (παρότι υπογράφεται από καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου).
Με  αυτή την παράλογη και αυθαίρετη κατάταξη. με υπερβολικά μεγάλους και πρωτοφανείς για το ελληνικό δημόσιο χρόνους προαγωγής. επιτυγχάνεται (με ένα σμπάρο δύο   τρυγόνια):
1. Ο αποκλεισμός  (σε συνδυασμό με το άρθρο 10, παρ. 5 που παρατίθεται παρακάτω) όλων των διορισθέντων του ΑΣΕΠ από τις Θέσεις ευθύνης εφόσον υπάρχουν αρχαιότεροι υπάλληλοι, αφού όλοι οι διορισθέντες του ΑΣΕΠ υποβιβάζονται κατά δύο με τρεις βαθμούς και «τσουβαλιάζονται» στους βαθμούς ΣΤ, Ε και Δ. Το όριο των δεκαπέντε (15) ετών για τον Δ” βαθμό μόνο τυχαίο δεν είναι (1996 — 2011), όπως δεν είναι τυχαίο και το όριο των είκοσι τριών (23) ετών για αυτούς που Θα πάρουν τον βαθμό Β” και θα έχουν προτεραιότητα για τις Θέσεις ευθύνης, καθώς πρόκειται για όσους διορίστηκαν πριν το Νοέμβριο του 1988 (το βαθύ ΠΑΣΟΚ). Επισημαίνεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που διορίστηκαν πριν το 1981, είτε συνταξιοδοτήθηκε, είτε βγαίνει στην εργασιακή εφεδρεία (οι πιο πολλοί έχουν αναγνωρίσει προϋπηρεσία ή έχουν πληρώσει τη στρατιωτική τους Θητεία).
2. Η μισθολογική μείωση μετά τη σύνδεση του μισθού με το βαθμό (άρθρα 12 -13) επιβάλλεται κυρίως στους διορισθέντες του ΑΣΕΠ, οι οποίοι χάνουν 200 με 1000 € μηνιαίως λόγω του υποβιβασμού 2 ή 3 βαθμών, ενώ αντιθέτως όσοι διορίστηκαν πριν το Νοέμβριο του 1988 και έχουν το βαθμό Β” έχουν ασήμαντες απώλειες και εάν γίνουν Προϊστάμενοι θα έχουν και αύξηση του μισθού τους. Δεν είναι τυχαίο ούτε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό της αύξησης του μισθού είναι της τάξης του 20% και γίνεται από τον Γ” στον Β” βαθμό (άρθρο 13. παρ. 3), ούτε ότι αυξήθηκαν υπερβολικά τα επιδόματα της Θέσης ευθύνης (άρθρο 18).
Η δήθεν ευνοϊκή μεταβατική διάταξη του άρθρου 28, παρ. 6 (φωτογραφίζει τους διορισθέντες του ΑΣΕΠ) ότι «οι υπάλληλοι πον, κατά την ημερομηνία δημοσίευσης του παρόντος νόμου. πληρούσαν τις προϋποθέσεις επιλογής σε θέση προϊσταμένου οργανικής μονάδας οποιουδήποτε επιπέδου σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 84 του Ν.3528/2007
Διατηρούν το δικαίωμα υποβολής υποψηφιότητας για την πλήρωση των θέσεων ευθύνης, για χρονικό διάστημα δύο (2) ετών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, ανεξάρτητα από το βαθμό στον οποίο κατατάσσονται με τις διατάξεις του άρθρου». ακυρώνεται από τις διάταξη του άρθρου 10, παρ. 5 που προβλέπει ότι θα έχουν δικαίωμα επιλογής μόνο εάν δεν υπάρχουν αρχαιότεροι υποψήφιοι του Γ” και του Β’ βαθμού. Εάν πραγματικά ήθελαν να είναι ευνοϊκή η διάταξη, θα έπρεπε να διατυπώσουν την έκφραση διαφορετικά και συγκεκριμένα ότι «διατηρούν το δικαίωμα υποβολής υποψηφιότητας και επιλογής, ανεξάρτητα από το βαθμό των άλλων συνυποψηφίων και από το βαθμό στον οποίο κατατάσσονται με τις διατάξεις του  παρόντος άρθρου  ».
Για την κατάληψη θέσης Προϊσταμένου (άρθρο 10) ισχύουν τα παρακάτω:
«1. Υπάλληλοι, οι οποίοι έχουν προαχθεί στο Βαθμό Α έχουν δικαίωμα επιλογής για θέσεις ευθύνης: α) οργανικής μονάδας επιπέδου Γενικής Διεύθυνσης, εφόσον σωρευτικά: αα) έχουν επιτύχει στην υλοποίηση της στοχοθεσίας, σε ποσοστό τουλάχιστον 90°/ο κατά τα δύο (2) τελευταία έτη πριν από την επιλογή, ββ) έχουν ασκήσει καθήκοντα προϊσταμένου οργανικής μονάδας επιπέδου Διεύθυνσης, γγ) ανήκουν στην κατηγορία προσωπικού ΠΕ β) οργανικής μονάδας επιπέδου Διεύθυνσης ή Τμήματος, εφόσον σωρευτικά: αα) έχουν επιτύχει στην υλοποίηση της στοχοθεσίας, σε ποσοστό τουλάχιστον 90°/ο κατά τα δύο (2) τελευταία έτη πριν από την επιλογή, ββ) έχουν ασκήσει καθήκοντα προϊσταμένου οργανικής μονάδας επιπέδου Τμήματος, εφόσον πρόκειται να επιλεγούν ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Διεύθυνσης και γγ) ανήκουν στις κατηγορίες προσωπικού ΠΕ ή ΤΕ.
2. Υπάλληλοι, οι οποίοι έχουν προαχθεί στο Βαθμο Β έχουν δικαίωμα επιλογής για θέσεις ευθύνης: α) οργανικής μονάδας επιπέδου Γενικής Διεύθυνσης ή Διεύθυνσης εφόσον, σωρευτικά: αα) έχουν επιτύχει στην υλοποίηση της στοχοθεσίας, σε ποσοστό τουλάχιστον 90% κατά τα δύο (2) τελευταία έτη πριν από την επιλογή, ββ) έχουν ασκήσει καθήκοντα προϊσταμένου οργανικής μονάδας επιπέδου Τμήματος εφόσον πρόκειται να επιλεγούν ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Διεύθυνσης και Διεύθυνσης εφόσον πρόκειται να επιλεγούν ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Γενικής Διεύθυνσης, γγ) ανήκουν στην κατηγορία προσωπικού ΠΕ εφόσον πρόκειται να επιλεγούν ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Γενικής Διεύθυνσης και κατηγορίες προσωπικού ΠΕ ή ΤΕ εφόσον πρόκειται να επλεγούν ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Διεύθυνσης β) οργανικής μονάδας Επιπέδου Τμήματος, εφόσον, σωρευτικά: αα) έχουν επιτύχει στην υλοποίηση της στοχοθεσίας, σε ποσοστό τουλάχιστον 90% κατά τα δύο (2) τελευταία έτη πριν από την επιλογή και ββ) ανήκουν στις κατηγορίες προσωπικού ΠΕ ή ΤΕ ή ΔΕ.
3.Υπάλληλοι, οι οποίοι έχουν προαχθεί στο Βαθμό Γ έχουν δικαίωμα επιλογής για θέσεις ευθύνης οργανικής μονάδας επιπέδου Τμήματος ή Διεύθυνσης εφόσον, σωρευτικά: α) έχουν επιτύχει στην υλοποίηση της στοχοθεσίας, σε ποσοστό τουλάχιστον 90°/ο κατά τα (2) τελευταία έτη πριν από την επιλογή, β) ανήκουν στις κατηγορίες προσωπικού ΠΕ ή ΤΕ – ΔΕ εφόσον πρόκειται να επιλεγούν ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Τμήματος και ΠΕ ή ΤΕ εφόσον πρόκειται να επιλεγούν ως προϊστάμενοι οργανικής -επιπέδου Διεύθυνσης και γ) έχουν ασκήσει καθήκοντα προϊσταμένου Τμήματος εφόσον πρόκειται να επιλεγούν ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Διεύθυνσης.
4.Υπάλληλοι, οι οποίοι έχουν προαχθεί στο Βαθμό Δ έχουν δικαίωμα επιλογής για Θέσεις ευθύνης οργανικής μονάδας επιπέδου Τμήματος εφόσον σωρευτικά: α) έχουν επιτύχει στην υλοποίηση της στοχοθεσίας, σε ποσοστό τουλάχιστον 90°/ο κατά τα δύο (2) τελευταία έτη πριν από την επιλογή, β) ανήκουν στις κατηγορίες ΠΕ ή ΤΕ ή ΔΕ
5.Υπάλληλοι, οι οποίοι επιλέγονται ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Τμήματος και ανήκουν σε βαθμό κατώτερο του Βαθμού Γ, με την τοποθέτησή τους κατατάσσονται στο Βαθμό Γ. Υπάλληλοι, οι οποίοι επιλέγονται ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Διεύθυνσης και ανήκουν σε βαθμό κατώτερο του Βαθμού Β, με την τοποθέτησή τους κατατάσσονται στο Βαθμό Β. Υπάλληλοι, οι οποίοι επιλέγονται ως προϊστάμενοι οργανικής μονάδας επιπέδου Γενικής Διεύθυνσης και ανήκουν σε βαθμό κατώτερο του Α, με την τοποθέτησή τους κατατάσσονται στο Βαθμό Α.
α) Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν υποψήφιοι με τις προϋποθέσεις που ορίζονται στην παράγραφο 1 β), δικαίωμα επιλογής για Θέσεις προϊσταμένων Διευθύνσεων έχουν και υπάλληλοι με Βαθμό Β. Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν υποψήφιοι με τις προϋποθέσεις που ορίζονται στην παράγραφο 2 α), δικαίωμα επιλογής για θέσεις προϊσταμένων Διευθύνσεων έχουν και υπάλληλοι με Βαθμό Γ, που έχουν συμπληρώσει ελάχιστο χρόνο υπηρεσία στο Βαθμό αυτό δύο (2) έτη.
β) Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν υποψήφιοι με τις προϋποθέσεις που ορίζονται στην παράγραφο 2 β), δικαίωμα επιλογής για θέσεις προϊσταμένων Τμήματος έχουν και υπάλληλοι με Βαθμό Γ. Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν υποψήφιοι με τις προϋποθέσεις που ορίζονται στην παράγραφο 3 δικαίωμα επιλογής για θέσεις προϊσταμένων Τμήματος έχουν και υπάλληλοι με Βαθμό Δ, που έχουν συμπληρώσει ελάχιστο χρόνο υπηρεσία στο Βαθμό αυτό δύο (2) έτη. Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν υποψήφιοι με τις προϋποθέσεις που ορίζονται στις παραγράφους 1-4 του παρόντος άρθρου, τότε μπορούν να είναι υποψήφιοι υπάλληλοι με τον αμέσως κατώτερο βαθμό κατά περίπτωση και εφόσον δεν υπάρχουν ούτε οι ανωτέρω, τότε υπάλληλοι με τον αμέσως μετά από αυτόν κατώτερο βαθμό».
 Επιπροσθέτως, ο υπάλληλος που θα διοριστεί μετά τη Ψήφιση του νομοσχεδίου έχει δικαίωμα να αναγνωρίσει μέχρι επτά (7) έτη προϋπηρεσίας στον ιδιωτικό τομέα για βαθμολογική και μισθολογική του ένταξη σύμφωνα με το άρθρο 6, παρ. 4 του κατατεθέντος νομοσχεδίου, αλλά ο ήδη διορισμένος υπάλληλος δε δικαιούται τη ρύθμιση αυτή. Αυτή η καταφανώς άδικη αντιμετώπιση του υπηρετούντος υπαλλήλου είναι τυχαία ή σκόπιμη; Μήπως το δικαίωμα της αναγνώρισης της επταετούς προϋπηρεσίας στον ιδιωτικό τομέα σχεδιάστηκε σκόπιμα, για να ωφεληθούν οι «αρεστοί» που Θα μεταταχθούν (άρα διοριστούν) από τα υπό κατάργηση ΝΠΙΔ και συνεπώς, γι’ αυτό είναι «απαγορευμένο» για όσους αξιοκρατικά διορίστηκαν μέσω ΑΣΕΠ;
Τέλος, είναι αξιοσημείωτο ότι δεν προβλέπεται καμία μισθολογική διαφοροποίηση μεταξύ πανεπιστημιακών σχολών 4-ετούς, 5-ετούς ή 6-ετούς διάρκειας σπουδών, όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα (το εισαγωγικό μισθολογικό κλιμάκιο είναι αντίστοιχα το 18°, 17° και 16°).
Από όλα τα ανωτέρω συνάγεται ότι η τοποθέτηση στη Θέση Προϊσταμένου των παλιών κομματικών του φίλων (με αύξηση του μισθού τους κατά εκατοντάδες ευρώ) είναι το νέο ρουσφέτι του ΠΑΣΟΚ (αφού δε μπορεί να διορίσει τα παιδιά τους) και θα οδηγήσει τη δημόσια διοίκηση στην ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΊΑ και στην ΠΑΣΟΚΟΚΡΑΤΙΑ.
Το σημαντικότερο είναι ότι όλα αυτά δεν είναι επιταγές της Τρόικα και είναι η μεγαλύτερη. ίσως. μέχρι σήμερα απόδειξη ότι η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αμετανόητη και αδιόρθωτη. δεν την ενδιαφέρει πραγματικά η σωτηρία της πατρίδας αλλά του συστήματος – ΠΑΣΟΚ και η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στον τόπο είναι η παραίτησή της.

Β. Βιλιάρδος-ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗ, ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ, ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗ, ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ, ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ: Η Ευρώπη εκβιάζει και λεηλατεί τους πολίτες της, έχοντας «εκποιήσει» ήδη τη Δημοκρατία - προωθώντας την κεντρική διακυβέρνηση των επί μέρους κρατών, από μία μη εκλεγμένη και ανεξέλεγκτη εξουσία, υπάλληλο των τραπεζών

Μπορεί κανείς για κάποιο συγκεκριμένο, μικρό χρονικό διάστημα, να διαχειριστεί το σύνολο των πολιτών μίας χώρας, σαν να πρόκειται για ηλιθίους – ορισμένους από αυτούς, ίσως για πάντα. Εν τούτοις, είναι αδύνατον να τα καταφέρει με όλους και για μεγάλο χρονικό διάστημα” (A. Lincoln).


Έχουμε την άποψη ότι, ο χρόνος των αριθμών, όπως και των «ψυχρών» οικονομικών αναλύσεων, έχει πλέον παρέλθει – πόσο μάλλον όταν οι περισσότεροι οικονομολόγοι είναι πλέον πεπεισμένοι ότι, ο πλανήτης δεν διοικείται πια από τους πολιτικούς, αλλά από τις τράπεζες στο παρασκήνιο, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ελεγχόμενα (η πρώτη επαρχία της Ευρώπης των Τραπεζών), ενώ η παγκόσμια οικονομία θα συνεχίσει την πτωτική πορεία της, η οποία ουσιαστικά διευκολύνει την «απορρόφηση» των αδύναμων χαμένων, από τους ισχυρούς κερδισμένους.

Το γεγονός πως τόσο οι περισσότεροι πολιτικοί, όσο και αρκετοί δημοσιογράφοι, έχουν περιέργως διαφορετική άποψη, οφείλεται πιθανότατα στο ότι κερδίζουν προσωπικά από τις «θέσεις» τους αυτές – στην ιδιοτέλεια τους δηλαδή, εάν όχι στη δειλία τους να παραδεχθούν δημόσια την αλήθεια.

Ένας επόμενος πιθανός λόγος, είναι η έλλειψη οικονομικών γνώσεων, όσον αφορά τόσο τους πολιτικούς, όσο και κάποιους δημοσιογράφους, οι οποίοι πιστεύουν ακόμη στα κενά λόγια των πολιτικών – μία αρκετά ανησυχητική, εάν όχι «τρομακτική» διαπίστωση. Διαφορετικά είναι αδύνατον να εξηγήσουμε, ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, πως είναι δυνατόν να ακούει κανείς ότι, μία ενδεχόμενη διαγραφή χρέους ύψους 50%, θα μειώσει μόλις κατά 25-30 δις € το χρέος μας, ενώ θα υποθηκεύσει τη χώρα, ή ότι έχουμε λάβει 55 δις € από την Τρόικα, με κόστος άνω των 500 δις € για την Ελλάδα (χρηματιστήριο, ακίνητα, ελλείμματα, νέοι φόροι, μειώσεις μισθών κλπ.) και να επιμένει ότι πρέπει να ακολουθούμε πιστά τα διάφορα μνημόνια; (Σημείωση: Η διαγραφή του 50% των χρεών θα ήταν μόλις 25-30 δις €, επειδή θα εξαιρούνταν τα δάνεια της ΕΚΤ, της Τρόικας, τα έντοκα γραμμάτια κλπ., ενώ θα επιβαρυνόταν και οι δικές μας τράπεζες – ένα μηδαμινό ποσόν, σε σχέση με τα 360 δις € του δημοσίου χρέους).

Ένας τελευταίος, πολύ πιο ανησυχητικός λόγος, θα μπορούσε να είναι το ότι απλά εκτελούν εντολές, ευρισκόμενοι στην έμμισθη υπηρεσία της λέσχης του διαβόλου ή άλλων ισχυρών οργανώσεων της ελίτ – η οποία, εάν δεχθούμε τις διαπιστώσεις των ειδικών, αποσκοπεί στη δημιουργία μίας σκιώδους, παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται ότι η παγκόσμια ελίτ, σε αντίθεση με την πολιτική, έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο περιγράφεται από πολλούς σαν τη «νέα τάξη πραγμάτων». Στο σχέδιο αυτό μάλλον προβλέπεται η κατάργηση των επί μέρους κρατών, των εθνικών νομισμάτων, καθώς επίσης των τοπικών κυβερνήσεων – με τη σταδιακή αντικατάσταση τους από ένα παγκόσμιο κράτος, με μία παγκόσμια διακυβέρνηση, καθώς επίσης με ένα παγκόσμιο νόμισμα, «απόγονο» του ευρώ και υπό την «αιγίδα» του δολαρίου.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς εδώ τι αλήθεια σημαίνει ένα παγκόσμιο νόμισμα, όπως και αν αυτό αποκαλεστεί. Κατά την άποψη πολλών, διευκολύνει απλούστατα τη δικτατορία των αγορών, με ηγέτη τις «συστημικές τράπεζες», τις οποίες θα διασώζουν συνεχώς τα κράτη, με τα χρήματα των φορολογουμένων τους  – μία πανέξυπνη, έμμεση επί πλέον φορολόγηση και ένα ενδεχόμενο, το οποίο δεν είναι ίσως τόσο μακρινό, όσο νομίζουμε (η πολιτική λιτότητας, καθώς επίσης η νέα αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης εκ μέρους της Γερμανίας, παρά την οικονομική της ευμάρεια, ενισχύει τη θέση μας). 

Συνεχίζοντας, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι κάθονται μπροστά από τις τηλεοράσεις τους, εκθέτοντας τον εαυτό τους στην πλύση εγκεφάλου κάποιων διατεταγμένων μέσων μαζικής ενημέρωσης, βρίζοντας για το ότι όλα γίνονται ακριβότερα, ενώ οι μισθοί τους μειώνονται και η φορολόγηση τους αυξάνεται, παράλληλα με το άγριο κυνήγι της εξουσίας για την είσπραξη όλο και περισσότερων φόρων (στόχος η φοροδιαφυγή, για την κάλυψη των εσόδων που λείπουν από τα κράτη, λόγω της νόμιμης φοροαποφυγής των πολυεθνικών), συνεχίζουν να καταθέτουν τα χρήματα τους στις τράπεζες και να ψηφίζουν τους γυμνούς βασιλείς τους.  

Άλλοι πάλι, όπως εμείς, αναφέρονται στο στόχο της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, χωρίς να γνωρίζουν ότι, οι Η.Π.Α. ήταν το αποτέλεσμα ενός τετραετούς, αιματηρού εμφυλίου πολέμου, οι αιτίες του οποίου επικεντρώνονταν στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων Πολιτειών – μία κατάσταση, η οποία δεν διαφέρει σημαντικά από τα γεγονότα που βιώνουμε σήμερα στην Ευρώπη.  

Μία Ευρώπη η οποία διοικείται προφανώς από τις τράπεζες και όχι από τα κράτη – γεγονός ολοφάνερο στη Γερμανία, η οποία ακολουθεί καταρχήν τις προσταγές του Ελβετού J.Ackermann, διευθυντή μίας μη γερμανικής τράπεζας (Deutsche Bank), στη συνέχεια των μεγαλοβιομηχάνων και στο τέλος την A.Merkel. Μία Ευρώπη η οποία εκβιάζει και λεηλατεί τους πολίτες της, ακολουθώντας πιστά τις εντολές των τραπεζιτών. Μία Ευρώπη, η οποία έχει «εκποιήσει» ήδη τη Δημοκρατία ενώ σχεδιάζει, εντός «κεκλεισμένων θυρών», την ένωση της – την κεντρική διακυβέρνηση ουσιαστικά των επί μέρους κρατών, από μία μη εκλεγμένη και ανεξέλεγκτη εξουσία, η οποία θα εκτελεί πειθήνια τις εντολές του χρηματοπιστωτικού κτήνους.         

ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ 

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, στο σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι «υποχρεωτικό» να υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι – ολόκληρα κράτη ή απλοί άνθρωποι, οι οποίοι χάνουν κάποια χρονική στιγμή τα πάντα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν οι άλλοι άνθρωποι ή τα άλλα κράτη, όπως συμβαίνει γενικότερα στη Φύση. Αυτό ακριβώς αποκαλείται «ανταγωνισμός», έτσι λειτουργεί η ελεύθερη αγορά (η κεντρικά κατευθυνόμενη αγορά δυστυχώς δεν λειτούργησε καθόλου), ενώ από αυτήν ακριβώς την ανταγωνιστικότητα κρίνεται το βιοτικό επίπεδο ατόμων και κρατών.  

Σύμφωνα τώρα με αυτό το απλουστευμένο, βασικό αξίωμα του καπιταλισμού, εντός τη Ευρωζώνης η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι οι μέχρι στιγμής χαμένοι – γεγονός «υποχρεωτικό», αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει η Γερμανία ή η Γαλλία. Η διαδικασία δε θα συνεχισθεί (ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη), με επόμενους υποψήφιους την Ιταλία, την Ισπανία και το Βέλγιο, έως εκείνη τη στιγμή κατά την οποία θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής – όπως ακριβώς συμβαίνει και στις επιχειρήσεις, όπου η μεγαλύτερη κλείνει τις μικρότερες ή τις απορροφάει, με τελικό στόχο τη μονοπώληση της αγοράς.

Περαιτέρω, αν και είναι εύλογο να είμαστε εντελώς αντίθετοι με το γεγονός αυτό, οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι, το σύστημα μας έτσι λειτουργεί (η Φύση επίσης) - ενώ μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε κάποιο άλλο, εξίσου αποδοτικό. Όπως έχουμε αναλύσει δε, η εναλλακτική επιλογή μας, ο σοσιαλισμός, αφενός μεν κατέρρευσε, αφετέρου μετεξελίχθηκε στον απολυταρχικό καπιταλισμό – αφού δυστυχώς δεν τον διαδέχθηκε ο πραγματικός κομμουνισμός, όπως υπέθεταν καλοπροαίρετα οι «εμπνευστές» του (άρθρο μας).

Υπάρχει όμως ακόμη μία σημαντική «λεπτομέρεια», η οποία είναι καθοριστική για το σύστημα: η αδυναμία των κερδισμένων να εισπράξουν τα δάνεια, με τα οποία έχουν «πλημμυρίσει» τους χαμένους - με στόχο την ανάπτυξη (ισχύ), μέσα από πώληση των προϊόντων τους, στο δρόμο για την τελική νίκη. Στα πλαίσια αυτά, οι κερδισμένες χώρες της Ευρωζώνης, μη έχοντας ακόμη δικό τους μηχανισμό είσπραξης χρεών, θεώρησαν σκόπιμο να δώσουν την εντολή στο ΔΝΤ – στον «μπράβο» ουσιαστικά των διεθνών τοκογλύφων.

Όπως όμως συμβαίνει και στον «οικονομικό μικρόκοσμο», ο «μπράβος» θέλησε να εκμεταλλευθεί για τον εαυτό του την ευκαιρία – με αποτέλεσμα να εισβάλλει σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, προσπαθώντας να θέσει υπό την ηγεμονία της πατρίδας του, της υπερδύναμης (την οποία, ως γνωστό, διοικεί το Καρτέλ και η χρηματοπιστωτική μαφία), μικρά και μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, τράπεζες, υγιείς κοινωφελείς επιχειρήσεις ή άλλους οργανισμούς.

Η μέθοδος τώρα που χρησιμοποίησε το ΔΝΤ, ξεκινώντας την «εκστρατεία» του από την Ελλάδα, δεν ήταν η καθιερωμένη (ένα οικονομικό σοκ δηλαδή), επειδή η χώρα μας δεν ήταν δικός του οφειλέτης, αλλά ούτε και ο τελικός στόχος του – ήταν απλά ο «Δούρειος Ίππος», για την εισβολή του στην Ευρωζώνη.

Ειδικότερα, το «οικονομικό σοκ» λειτουργεί με βάση την εικασία ότι, οι άνθρωποι μπορούν να προβάλλουν αντίσταση σε τμηματικές αλλαγές (για παράδειγμα, στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων) αλλά, εάν συμβούν ταυτόχρονα δεκάδες αλλαγές προς κάθε κατεύθυνση, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα που δεν ξεπερνάει τις πρώτες εκατό ημέρες από το ξεκίνημα της εφαρμογής του προγράμματος, τότε εδραιώνεται ένα αίσθημα ματαιότητας και ο πληθυσμός περιέρχεται σε κατάσταση αδράνειας – οπότε μπορεί να αποδεχθεί τα πάντα, χωρίς να αντιδράσει η/και να επαναστατήσει.

Επειδή όμως το ΔΝΤ δεν εφάρμοσε την καθιερωμένη στρατηγική του, η χώρα μας βρήκε το χρόνο να αντιδράσει και να εμποδίσει σε κάποιο βαθμό τις αλλαγές – με αποτέλεσμα να αποτύχει μέχρι στιγμής το πρόγραμμα «διάσωσης» της, η λεηλασία της καλύτερα, καθώς επίσης να κινδυνεύουν πλέον σοβαρά τα χρήματα των έμμεσων εντολέων του ΔΝΤ και δανειστών της. Στα πλαίσια αυτά το «Ταμείο», έχοντας ήδη πετύχει το δικό του στόχο (την εισβολή στη ζώνη του ευρώ), είναι «υποχρεωμένο» να εφαρμόσει άλλες μεθόδους – έτσι ώστε να μην αυτοαναιρεθεί και να μην εκτεθεί στα «μάτια της Ευρώπης».     

Συνεχίζοντας, αν και δεν γνωρίζουμε φυσικά τι έχει αποφασισθεί, πιθανολογούμε ότι έχει επιλεχθεί ο δρόμος της σταδιακής απορρύθμισης, με επόμενο στάδιο την κατάρρευση της Ελλάδας – κρίνοντας από αυτά που συμβαίνουν σήμερα, χωρίς φυσικά να είμαστε απολύτως βέβαιοι. Ιστορικά τουλάχιστον, τα νέα μέτρα που σχεδιάζεται να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα, μοιάζουν με τα όσα έχουν διαδραματισθεί στη Βολιβία – δολοφονικά «μέτρα» λιτότητας εν μέσω κρίσης, τα οποία τότε είχαν χαρακτηρισθεί ως «ο κόσμος ενός τρελού επιστήμονα, πιστού μαθητή των παιδιών του Σικάγου, ο οποίος προκαλεί εσκεμμένα μία ύφεση».

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, «η περίπτωση της Βολιβίας αποτέλεσε ένα πρότυπο για ένα νέο, εξωραϊσμένο είδος αυταρχισμού, για ένα πολιτικό πραξικόπημα, το οποίο πραγματοποίησαν πολιτικοί και οικονομολόγοι με κουστούμια και όχι αξιωματικοί με στρατιωτικές στολές – όλα αυτά με τη φανταχτερή συσκευασία ενός δημοκρατικού καθεστώτος» (σε αντίθεση με τη Χιλή, όπου η εφαρμογή της ίδιας οικονομικής πολιτικής έγινε με τη βοήθεια ενός αμιγούς δικτατορικού καθεστώτος).     

Η ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗ   

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εάν συνειδητοποιήσει κανείς τον καταιγιστικό ρυθμό, με τον οποίο αναδύονται στην επιφάνεια μυστικά έγγραφα, συνωμοτικά και μη, από εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικές εκπομπές κλπ., έγγραφα τα οποία καταγγέλλουν κυρίως πολιτικούς και επιχειρήσεις, κατηγορώντας τους τεκμηριωμένα για απάτες, εθνική μειοδοσία, προδοσίες και διάφορα άλλα, μάλλον θα τρομοκρατηθεί – αρκεί να έχει τη λογική για να κατανοήσει ότι, αυτή η ξαφνική πλημμύρα εγγράφων, η οποία δεν είναι δυνατόν να μην είναι κατευθυνόμενη, εξυπηρετεί συγκεκριμένους, σκοτεινούς προφανώς σκοπούς.

Ουσιαστικά, «αποδομείται συλλογικά» η ηγεσία του τόπου, τόσο η πολιτική, όσο και η οικονομική, ενώ απορυθμίζεται σε μεγάλο βαθμό η κοινωνία, οδηγούμενη μονοδρομημένα στην ολοκληρωτική κατάρρευση της, με τη δική της συνδρομή – γεγονός που θα έχει πολύ πιο οδυνηρά αποτελέσματα από τη στάση πληρωμών ή από κάποιας άλλης μορφής χρεοκοπία. Ίσως οφείλουμε να αναφέρουμε εδώ πως, παρά το ότι οι πολιτικοί είναι αυτοί που ευθύνονται τα μέγιστα για την κατάσταση της χώρας μας, δεν είναι σήμερα οι πρώτης προτεραιότητας «εχθροί» μας – αφού απλά ακολουθούν εντολές, εκβιαζόμενοι ενδεχομένως, ενώ αποτελούν το στόχαστρο, την ασπίδα δηλαδή, η οποία καλύπτει τους πραγματικούς «συνωμότες», εισπράττοντας τα «εκδικητικά βέλη» και την οργή μας.     

Περαιτέρω, την ίδια στιγμή επιβάλλεται στην Ελλάδα ένα νέο πρόγραμμα εξαντλητικής λιτότητας, το οποίο είναι αδύνατον να έχει ποτέ επιτυχία – γεγονός, για την κατανόηση του οποίου δεν απαιτούνται πλέον εξειδικευμένες οικονομικές γνώσεις. Τα έσοδα μειώνονται, οι δαπάνες αυξάνονται, το ΑΕΠ συρρικνώνεται ραγδαία, η ανεργία εξακοντίζεται στα ύψη, μαζί με τις τιμές των βασικών ειδών διατροφής, το χρηματιστήριο καταρρέει, η εγκληματικότητα διογκώνεται, η λαθρομετανάστευση επίσης  κοκ.

Εκτός όλων αυτών των «δεινών», επιταχύνεται η μείωση των ονομαστικών και πραγματικών εισοδημάτων των πολιτών, μέσω της υψηλότερης φορολογίας και των χαμηλότερων μισθών, σε επίπεδα που ποτέ πριν δεν έχουν αποδεχθεί οι κοινωνίες, χωρίς να βγουν μαζικά στους δρόμους – χωρίς να εξεγερθούν δηλαδή, βυθίζοντας τη χώρα τους στην ολοκληρωτική αναρχία και στο απύθμενο χάος, όσο φοβισμένοι ή/και δειλοί να είναι.

Άλλωστε φαίνεται ήδη ότι, οι συνεχείς απεργίες έχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό «αδρανοποιήσει» την οικονομική ζωή της χώρας – συμβάλλοντας τα μέγιστα με τα σειρά τους στο κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην εξαθλίωση των πόλεων, στη φτώχεια, στους εμφυλίους πολέμους κοινωνικών ομάδων με διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ τους και στη ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης.     

Επομένως, φαίνεται ότι δρομολογείται η απορρύθμιση και η κατάρρευση της Ελλάδας, με στόχο να ανέλθει «πραξικοπηματικά» στην εξουσία μία κάποια «ομάδα σωτηρίας», η οποία θα εξασφαλίζει τα ξένα συμφέροντα - ενώ, εάν τελικά αποτύχει το σημερινό «εγχείρημα», δεν μπορεί παρά να γίνει χρήση πολύ πιο δραστικών μεθόδων-σοκ, «τύπου» Ιράκ ή πρώην Γιουγκοσλαβίας (ενδεχομένως με τη βοήθεια της Τουρκίας).  

Ίσως λοιπόν να είναι αυτός ο λόγος, για τον οποίο οι Έλληνες παραμένουν «σιωπηλοί» και δεν εξεγείρονται μαζικά, εναντίον αυτής της απίστευτης κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Πιθανόν δηλαδή να έχουμε παρεξηγήσει εμείς την «άνανδρη αποστασιοποίηση» τους και να διαισθάνονται, ανεξάρτητα από το εάν το γνωρίζουν ή όχι, που ακριβώς θα τους οδηγούσε η «επανάσταση», στην οποία τους εξωθεί καθημερινά η σκιώδης εξουσία – οπότε την αποφεύγουν, μέχρι να καταλάβουν ποιες είναι οι σωστές κινήσεις, με τις οποίες θα κερδίσουν ξανά τη χώρα τους (για παράδειγμα, επιδρομή στις τράπεζες, μαζική αποχή από τους χώρους εργασίας, πολιτική ανυπακοή, συλλογικές αγωγές εναντίον όλων όσων ζημίωσαν την πατρίδα μας, όπως η Goldman Sachs, το ΔΝΤ, η Τρόικα, τα γερμανικά περιοδικά που μας διέσυραν, ο πρόεδρος του Eurogroup με το γνωστό «the game is over» μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες κλπ.).         

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ

Όπως διαπιστώνεται, οι «ασύμμετρες απειλές» για τη χώρα μας αυξάνονται ραγδαία («ασύμμετρες» θεωρούνται αυτές που επικεντρώνονται στα αδύναμα σημεία ενός στόχου) – ενώ χρησιμοποιούμαστε ακόμη και εμείς οι ίδιοι στην όλη διαδικασία.

Στα πλαίσια αυτά, οι αναφορές στην έξοδο της Ελλάδας από το χώρο του ευρώ εκ μέρους μας, μάλλον επιδεινώνουν αθέλητα τα προβλήματα μας – αφού η συμμετοχή στο κοινό νόμισμα είναι ουσιαστικά το μοναδικό όπλο μας, απέναντι στους πάσης φύσεως εισβολείς (ειδικά απέναντι στους «μπράβους» των τοκογλύφων, ενώ πιθανότατα δεν θέλουμε να γίνουμε Κούβα ή Β. Κορέα).

Η Ελλάδα, μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, διέθετε μία σχετικά εύρυθμη οικονομία, πριν ακόμη υιοθετήσει το κοινό νόμισμα - οπότε είχε τη δυνατότητα να επιβιώσει. Έκτοτε όμως, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει δραματικά, αφού έχουμε σπαταλήσει πάρα πολλά χρήματα, έχουμε υπερχρεωθεί με μηδενική ρευστότητα, δεν έχουμε καμία πρόσβαση στις αγορές, η χώρα μας έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου «αποβιομηχανοποιηθεί» και παράγει ελάχιστα προϊόντα  - γεγονός που της έχει στερήσει πλέον αρκετά από τα πλεονεκτήματα που διέθετε. Παράλληλα, είναι στο στόχαστρο όλων των μεγάλων δυνάμεων, καθώς επίσης των διεθνών κερδοσκόπων, ενώ δεν είναι φυσικά σε θέση να τους αντιμετωπίσει «μετωπικά».

Ουσιαστικά δηλαδή, όταν αναφερόμαστε σε «μονομερή» έξοδο από το Ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, αναπολούμε ρομαντικά το παρελθόν και το τότε βιοτικό μας επίπεδο, όπως αναπολεί κάποιος τα παιδικά του χρόνια, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι, οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά και πως θα ήταν μάλλον αδύνατον να επιβιώσουμε, με την υποτίμηση που θα ακολουθούσε (50-90%) - η οποία θα εξακόντιζε το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, στα ύψη, θα μείωνε τις αμοιβές σε επίπεδα εξαθλίωσης, όπως επίσης όλες τις αξίες (ακίνητα κλπ.). Παράλληλα, θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουμε με τον πληθωρισμό, με την αδυναμία εισαγωγών (κυρίως ενέργειας και πρώτων υλών), οι οποίες απαιτούν «σκληρό νόμισμα», με την ανεργία και με τόσα άλλα, τα οποία είναι αδύνατον να προβλέψουμε με κάποια σχετική ασφάλεια.

Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι, η ανεργία ύψους 30%, ο υπερπληθωρισμός και η ύφεση, καθώς επίσης μία γενικευμένη οργή για αυτό που φάνταζε ως μία παγκόσμια συνωμοσία εις βάρος της χώρας, ήταν αυτό που αποτέλεσε γόνιμο έδαφος για την ανάληψη της εξουσίας από το ναζισμό στη Γερμανία – ένα «δίδαγμα» της Ιστορίας, το οποίο δεν θα έπρεπε να υποτιμάμε.   

Στη λογική αυτή ίσως θα έπρεπε να υποπτευθούμε πως, όταν μία κυβέρνηση, η οποία έχει πλέον χάσει την αξιοπιστία της ακόμη και από τους ίδιους τους εκλογείς της, τοποθετείται «θορυβωδώς» υπέρ ενός θέματος, δεν μπορεί παρά να επιδιώκει το αντίθετο. Απλούστερα, μήπως η κυβέρνηση προσπαθεί, έντεχνα και έμμεσα, ακολουθώντας προφανώς οδηγίες, να μας πείσει ότι πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή, ισχυριζόμενη το αντίθετο; Δηλαδή, ότι θα ήταν έγκλημα η αποχώρηση μας από το χώρο του Ευρώ, όπως ανακοινώνει συνεχώς και με κάθε ευκαιρία ο υπουργός οικονομικών; Άλλωστε, ήδη πολλοί από εμάς συζητούν ότι, για να ισχυρίζεται αυτή η κυβέρνηση πως πρέπει να μείνουμε στο ευρώ, σημαίνει το αντίθετο: ότι η δραχμή είναι η λύση μας!    

Ολοκληρώνοντας, όλοι όσοι επιζητούν καλοπροαίρετα την επιστροφή μας στη δραχμή, τη συνδέουν με την άρνηση πληρωμής του χρέους (δυστυχώς μόνο του δημοσίου, χωρίς να υπολογίζουν το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, το οποίο είναι ένα τουλάχιστον ανάλογο πρόβλημα). Ακόμη όμως και αν καταφέρναμε να «ελέγξουμε» το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, αμφιβάλλουμε σοβαρά, σε σχέση με το εάν οι «μπράβοι» των τοκογλύφων θα επέτρεπαν την αθέτηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους, χωρίς να εξαπολύσουν εναντίον μας τα υπόλοιπα, πολύ πιο καταστροφικά όπλα τους – όπως έχει συμβεί σε αρκετές άλλες περιοχές του πλανήτη (ειδικά σε μία χώρα, με μεγάλο ορυκτό πλούτο και με τη δική μας γεωπολιτική θέση).        

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κατά την άποψη μας, η μοναδική εναπομένουσα λύση για την πατρίδα μας δεν είναι άλλη, από την άμεση στάση πληρωμών - η οποία ουσιαστικά σημαίνει την υπαγωγή της στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα (την προστασία δηλαδή της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας, από το δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία).

Εάν η απόφαση αυτή δρομολογηθεί γρήγορα, όσο δηλαδή η Ελλάδα είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει το μοναδικό διαπραγματευτικό της χαρτί, το ότι αποτελεί δηλαδή, ως μέλος της Ευρωζώνης, μία τεράστια, βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, η οποία απαιτεί χρόνο για να εξουδετερωθεί (περί τους έξι μήνες ακόμη), τότε υπάρχει ελπίδα για το μέλλον των παιδιών μας – διαφορετικά, δεν θα μας μείνει απολύτως τίποτα, χωρίς φυσικά να αποφύγουμε την τελική χρεοκοπία και τη δραχμή, στην οποία θα οδηγηθούμε πάμπτωχοι, λεηλατημένοι και εξαθλιωμένοι.   

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ (έτσι ώστε να κατανοήσουμε το μέγεθος της Ελληνικής βόμβας και να πεισθούμε) ότι, οι αμερικανικές τράπεζες έχουν επενδύσει σε ομόλογα των ευρωπαϊκών χωρών του Νότου, καθώς επίσης των τραπεζών τους, περί τα 147 δις $. Εν τούτοις, υπολογίζουν τις πιθανές ζημίες τους, λόγω παραγώγων, εγγυήσεων και άλλων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, στα 641 δις $ - στο πενταπλάσιο δηλαδή ενώ, σε περίπτωση χρηματοπιστωτικού κραχ στην Ευρωζώνη, πάνω από 1 τρις $ (σχεδόν στο δεκαπλάσιο). Το γεγονός αυτό ενισχύει τη θέση μας, σύμφωνα με την οποία η ενδεχόμενη στάση πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας, ύψους άνω των 500 δις € (εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό), θα κόστιζε στο σύστημα τα δεκαπλάσια – περί τα 5 τρις €.       

Συνεχίζοντας, αφού δηλώσουμε στάση πληρωμών, φυσικά πριν από τη λήξη των ομολόγων (πριν από την επίσημη χρεοκοπία δηλαδή, η οποία υπολογίζεται για το Μάρτιο του 2012), τότε θα πρέπει να διαπραγματευθούμε ψύχραιμα με τους δανειστές μας, επιδιώκοντας τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού μας στο 1,5% - καθώς επίσης την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων μας, για μία χρονική περίοδο 40-50 ετών, έντιμα και χωρίς καμία διαγραφή (ο δυνατός δεν χρειάζεται προφανώς να είναι έντιμος για να επιβιώσει, ενώ ο αδύναμος είναι μάλλον υποχρεωμένος). Όσον αφορά τις υπόλοιπες ενέργειες και κάποια από τα μέτρα που θα έπρεπε να υιοθετήσουμε, ευρίσκονται αναλυτικά στο άρθρο μας «Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση;».     

Φυσικά πρέπει να παραμείνουμε εντός της Ευρωζώνης (τουλάχιστον έως τη στιγμή που τυχόν θα εγκαταλειφθεί από όλα μαζί τα κράτη), απαιτώντας να αντιμετωπισθούμε όπως ακριβώς η Γερμανία το 1953 και διεκδικώντας ενεργά τις γερμανικές επανορθώσεις – επίσης ευρωπαϊκές παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας, αυξάνοντας τις εξαγωγές, το ΑΕΠ και την ανταγωνιστικότητα μας. 

Αθήνα, 15. Οκτωβρίου 2011

ΤΟ ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΤΟΥ "ΒΗΜΑΤΟΣ"-Το δραματικό παρασκήνιο των δύο ετών του μνημονίου

ΤΟ ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΤΟΥ "ΒΗΜΑΤΟΣ"

Το δραματικό παρασκήνιο των δύο ετών του μνημονίου


ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  16/10/2011, 05:45


|||||||| «Ο Γιώργος γνώριζε τα πάντα»

«Ο Γιώργος γνώριζε τα πάντα» οµολογεί µιλώντας στο «Βήµα της Κυριακής» κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος. «Από τον Φεβρουάριο του 2009, οκτώ µήνες πριν από τις εκλογές, γνωρίζαµε ότι η Ελλάδα είναι τεχνικά πτωχευµένη. Η χρεοκοπία ήταν θέµα χρόνου». Τον Φεβρουάριο του 2009 σηµειώθηκε απότοµη άνοδος της διαφοράς του επιτοκίου (spread) µεταξύ του ελληνικού και του γερµανικού κρατικού δεκαετούς οµολόγου. Η εξέλιξη αυτή, η οποία τροµοκράτησε την κυβέρνηση Καραµανλή, δεν πέρασε απαρατήρητη από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τους στενούς συνεργάτες του.

Ο κ. Παπανδρέου, έπειτα από συζητήσεις µε Ελληνες και κυρίως ξένους συνοµιλητές του, στους οποίους συµπεριλαµβάνεται ο νοµπελίστας Οικονοµίας κ. Τζόζεφ Στίγκλιτζ και ο µεγαλοεπενδυτής κ. Τζορτζ Σόρος, λέγεται πως καταστάλαξε στην άποψη ότι η δυναµική του δηµόσιου χρέους είναι τόσο ισχυρή ώστε δεν µπορεί παρά να οδηγήσει σε µια καταστροφική χρεοκοπία. Τότε, σύµφωνα µε την ίδια πηγή, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σκέφτηκε το αυτονόητο: τα κράτη που φθάνουν στο χείλος της χρεοκοπίας απευθύνονται στο ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο (∆ΝΤ). ∆ιαπίστωσε όµως ότι τα κεφάλαια που απαιτούνταν προκειµένου η Ελλάδα να αποφύγει την πτώχευση ήταν πέντε φορές περισσότερα από αυτά που µπορεί να της προσφέρει το ∆ΝΤ. Κατέληξε λοιπόν στο συµπέρασµα ότι η Ελλάδα χρειάζεται µια «διεθνή λύση» και άρχισε να επεξεργάζεται τις πρωτοβουλίες που θα µπορούσε να αναλάβει.


«Το λάθος µας είναι ότι δεν προετοιµάσαµε τον λαό» λέει το ίδιο στέλεχος, «ούτε το κόµµα». Ο κ. Παπανδρέου, παρ’ ότι γνώριζε πως η Ελλάδα οδεύει προς τη χρεοκοπία, υποτίµησε το «εσωτερικό µέτωπο». ∆εν εγκατέλειψε το... όραµα της «πράσινης ανάπτυξης», ούτε κατεύθυνε το οικονοµικό επιτελείο του προς περισσότερο «προσεκτικές» διακηρύξεις. Το καλοκαίρι του 2009 ο λογαριασµός των παροχών είχε φθάσει στα... 30 δισ. ευρώ. Πολλοί βουλευτές παρουσίαζαν το 2009 ως... «νέο ‘81».

Ο κ. Παπανδρέου επέµενε πεισµατικά στην αοριστολογία. Εκτιµούσε [καλά!! αυτος εκανε εκτιμήσεις χαμηλης νοημοσύνης αναξιες λογου!! οι αλλοι τον αφηναν ???] ότι ένας συνδυασµός πράσινης ανάπτυξης, θεσµικών µεταρρυθµίσεων και µιας (εντελώς απροσδιόριστης...) διεθνούς πρωτοβουλίας θα έλυνε το πρόβληµα του χρέους χωρίς να πληγεί ο λαός. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η προειδοποίηση του διοικητή της ΤΤΕ κ. Γ. Προβόπουλου ότι το έλλειµµα του 2009 θα κατέληγε σε διψήφιο ποσοστό δεν σήµαινε πολλά πράγµατα για τον εν αναµονή Πρωθυπουργό. Εκείνο το οποίο πίστευε ότι θα πετύχει ήταν να µετακινηθεί η Ελλάδα από την υπερχρέωση στην ευηµερία χωρίς να διανύσει την ενδιάµεση απόσταση! Κατηγορείται όµως ότι, αν είχε λάβει τότε σκληρά µέτρα, θα είχε αποφύγει τα χειρότερα που ακολούθησαν.

|||||||| «Σοσιαλιστική αλλεργία» στα μέτρα

Στο υπουργείο Οικονοµικών δεν είχαν «σοσιαλιστική αλλεργία» στην περιοριστική πολιτική. Ο υπουργός συχνά συγκαλούσε απόρρητες συσκέψεις. «Σκεφθείτε µέτρα σοκ» ζητούσε από τους συνεργάτες του. Πίστευε ότι τα περιοριστικά µέτρα ήταν απαραίτητα για την αποκατάσταση της εµπιστοσύνης των αγορών. Μία από τις πιο ριζοσπαστικές και ριψοκίνδυνες ιδέες που ακούστηκαν σε εκείνες τις συναντήσεις ήταν το «10% “κούρεµα” των καταθέσεων» για τους λογαριασµούς άνω των 100.000 ευρώ. Θα επιβάλλονταν ταυτόχρονα µε το (γαλλικής κοπής) πάγωµα λογαριασµού για τον έλεγχο των φορολογικών στοιχείων σε περίπτωση εντολής αποστολής στο εξωτερικό ποσού που θα υπερέβαινε τις 100.000 ευρώ.

Οι προτάσεις αυτές, όπως και άλλες ανάλογες, απορρίφθηκαν µετ’ επαίνων. Ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν είχε το πολιτικό βάρος για να επιβάλει µια διαφορετική πολιτική, ενώ δεν ανέκτησε ποτέ τον έλεγχο των φοροεισπρακτικών µηχανισµών. Ηταν καλός µόνο στο εξωτερικό. Στο εσωτερικό υπηρέτησε τον ελάχιστο κοινό παρονοµαστή, ενώ δεν απέφυγε τις αστοχίες και τις παλινωδίες που ενέτειναν την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Τα µέτρα που ανακοινώνονταν ήταν ασπιρίνες, που και αυτές ακόµη προκαλούσαν αντιδράσεις, µε πιο χαρακτηριστική εκείνη του κ. Χρ. Παπουτσή στην πρόταση για πάγωµα των µισθών στο ∆ηµόσιο όσων η καθαρή αµοιβή υπερβαίνει τις 2.000 ευρώ (η οποία επίσης απορρίφθηκε από τον Πρωθυπουργό).

|||||||| Η περικύκλωση του Βερολίνου

Κατά το πρώτο διάστηµα της διακυβέρνησής του ο κ. Παπανδρέου επισκέφθηκε τη Μόσχα και το Παρίσι για να «περικυκλώσει» το Βερολίνο, αφού η κυρία Ανγκελα Μέρκελ, ιδίως µετά τη συµµαχία της µε τους Φιλελευθέρους, αρνούνταν να αποδεχθεί ότι έπρεπε να υπάρξει «ευρωπαϊκή λύση» σε συνεργασία µε το ∆ΝΤ. Ο κ. Παπανδρέου εκτιµούσε ότι, αν πείσει τη Μόσχα και το Παρίσι, θα µπορούσε να «κατακτήσει» το Βερολίνο. Με το µυαλό στη «διεθνή λύση» απέφυγε ευγενικά την πρόταση «γεωπολιτικής σηµασίας» του κ. Βλαντίµιρ Πούτιν για διακρατικό δανεισµό στην Ελλάδα.

Ωσπου να ωριµάσει η «διεθνής λύση» προτιµήθηκε το «φλερτ» µε την Goldman Sachs και την Deutsche Bank. Σύµφωνα µε τραπεζικές πηγές, η ελληνική κυβέρνηση ανέθεσε στις δύο αυτές τράπεζες ταυτόχρονα την εντολή να απευθυνθούν στις αγορές για την εξασφάλιση δανεισµού ύψους 25 δισ. ευρώ (private placement). Ωστόσο η διεθνής πρακτική επιβάλλει ώστε τέτοιες εντολές να δίνονται µόνο σε χρηµατοπιστωτικό ίδρυµα. Στο τέλος του 2009 ο αντιπρόεδρος της Goldman κ. Γκάρι Κον συνάντησε τον κ. Παπανδρέου στο «Πεντελικόν» της Κηφισιάς. Στις αρχές του 2010 ο επικεφαλής της Deutsche Bank κ. Γιόζεφ Ακερµαν επισκέφθηκε το Μέγαρο Μαξίµου. Στις πρωτοβουλίες αυτές εµπλέκονταν πολλοί παράγοντες µε προνοµιακή πρόσβαση στον πυρήνα της εξουσίας. Οι πρωτοβουλίες ναυάγησαν. Οι δύο τράπεζες (και οι σχετικοί µεσάζοντες...) έχασαν σηµαντικές προµήθειες. Και το έλλειµµα εµπιστοσύνης των αγορών απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση διευρύνθηκε.
Από το σοκ του Νταβός στην «Οδύσσεια» του Καστελόριζου

Ο κ. Παπανδρέου διατηρούσε µυστική επικοινωνία µε τον κ. Ντοµινίκ Στρος-Καν αναζητώντας µια φόρµουλα επέµβασης του ∆ΝΤ στην Ευρώπη. Στην οικογένεια Παπανδρέου το Ταµείο αντιµετωπίζεται ως Οργανισµός µε θετική συµβολή στον κόσµο. Ο αδελφός του Πρωθυπουργού κ. Νίκος Παπανδρέου, ο οποίος συµµετέχει αποφασιστικά (αν και πάντοτε παρασκηνιακά) στη διακυβέρνηση της χώρας, ήταν θιασώτης της προσφυγής στο Ταµείο. Οι Παπανδρέου πίστευαν στην εφαρµογή στην Ελλάδα ενός προηγµένου «διεθνούς» µοντέλου διακυβέρνησης[!!!!].  Είχαν υποτιµήσει ότι το ∆ΝΤ σηµαίνει υποτέλεια.

|||||||| Καφές με τον Νετανιάχου

Ενώ η πρωθυπουργική σκέψη βρισκόταν στην Ουάσιγκτον, έδρα του ∆ΝΤ, η Μόσχα έφερε την Ελλάδα πιο κοντά στο... Τελ Αβίβ. Στο καφέ «Πούσκιν» της ρωσικής πρωτεύουσας έγινε η πρώτη µυστική συνάντηση του κ. Παπανδρέου µε τον πρωθυπουργό του Ισραήλ κ. Βενιαµίν Νετανιάχου. Η Ελλάδα θα παρείχε στο Ισραήλ τη συµµαχία και τη δίοδο που χρειαζόταν για να προωθήσει στην Ευρώπη το αέριο από το κοίτασµα «Λεβιάθαν». Το ενεργειακό «άνοιγµα στο Ισραήλ» (το οποίο δεν µπορεί να αποδώσει παρά µόνο σε... 5-10 χρόνια) θεωρούνταν κύρια συνιστώσα της στρατηγικής αποφυγής της χρεοκοπίας(!). ∆εν είναι ανεξήγητο λοιπόν που ο καιρός περνούσε και η κυβέρνηση λάµβανε µέτρα µηδαµινής απόδοσης, η στελέχωση του κράτους γινόταν µέσω του open.gov (εκτός και αν επενέβαινε ο κ. Νίκος Παπανδρέου για να προωθήσει πρόσωπα της επιρροής του σε θέσεις«κλειδιά») και οι υπουργοί βρίσκονταν σε µόνιµη σύγχυση στρατηγικής και αρµοδιοτήτων.

Το πραγµατικό σοκ για τον Πρωθυπουργό ήλθε στο Νταβός στο τέλος Ιανουαρίου του 2010. «Με πλησίασε ο ούγγρος πρωθυπουργός για να µου πει να λάβουµε µέτρα» είπε ο κ. Παπανδρέου στο Υπουργικό Συµβούλιο που συγκάλεσε αµέσως µετά την επιστροφή του. «Τα πράγµατα είναι διαφορετικά από αυτά που ήταν πριν από έναν µήνα» συµπλήρωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου. Ο σοσιαλδηµοκράτης ούγγρος πρωθυπουργός κ. Φέρεντς Γκιουρτσάνι είχε νωπή την εµπειρία του ∆ΝΤ και ήταν πρόθυµος να τη µοιραστεί µε τον κ. Παπανδρέου. Λίγο καιρό µετά θα γνώριζε τη συντριβή στις εκλογές από τη ∆εξιά. Μετά το Νταβός στην ελληνική κυβέρνηση επικρατούσε ατµόσφαιρα Επιταφίου. ∆ιαπίστωσαν ότι «έχασαν» τον χρόνο. Κάπως έτσι έχασαν και τις τράπεζες. «Για καιρό πίστευαν ότι οι προειδοποιήσεις των τραπεζιτών αφορούσαν µόνο τα συµφέροντα των τραπεζών» λένε τραπεζικοί κύκλοι. Αντιλήφθηκαν πολύ αργά ότι ο αποκλεισµός του κράτους από τις αγορές συνοδεύεται από αντίστοιχο αποκλεισµό των τραπεζών, µε αποτέλεσµα την αναστολή του δανεισµού σε ιδιώτες και επιχειρήσεις που επιβραδύνει την οικονοµική δραστηριότητα, εξαπλώνει τα φαινόµενα φτώχειας και αυξάνει την ανεργία.

|||||||| Η εποχή του μνημονίου

Ο ευρωπαϊκός Μηχανισµός που παρουσιάστηκε την 25η Μαρτίου, αντί για «περίστροφο στο τραπέζι» που θα απέτρεπε τις αγορές από την επίθεση στην Ελλάδα, αποδείχθηκε «δίνη» που τράβηξε τη χώρα εντός της. Γιατί οι αγορές να δανείσουν ένα κράτος, όταν µπορούν να δανείσουν µε µεγαλύτερη ασφάλεια τον Μηχανισµό που θα δανείσει το κράτος αυτό; Μέσα στον Απρίλιο του 2010 τα spreads εκτινάχθηκαν. Την Παρασκευή 23 Απριλίου υπήρχε προγραµµατισµένη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Καστελόριζο για θέµατα... περιφερειακής ανάπτυξης. Την Τετάρτη και την Πέµπτη τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταµάτητα στο Μέγαρο Μαξίµου και στο υπουργείο Οικονοµικών. Επικεφαλής των κυβερνήσεων και υπουργοί Οικονοµικών µεγάλων κρατών τηλεφωνούσαν στον κ. Παπανδρέου και στον κ. Παπακωνσταντίνου. Ζητούσαν επιτακτικά να προσφύγει η Ελλάδα στον Μηχανισµό γιατί η κρίση εµπιστοσύνης µεταδιδόταν στις αγορές διακινδυνεύοντας το µέλλον των δικών τους χωρών.

«Θα ακυρώσουµε το ταξίδι στο Καστελόριζο;» ρώτησαν τον κ. Παπανδρέου οι συνεργάτες του. «Γιατί να το ακυρώσουµε; Η ζωή συνεχίζεται» απάντησε. «Θα κάνω το διάγγελµα από το Καστελόριζο» . Οι περιστάσεις επέβαλλαν µοβ γραβάτα. Μέσα σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό, µε µια βαρκούλα να αρµενίζει στο γραφικό λιµανάκι, ο Πρωθυπουργός επιστράτευσε µεταφορές από την «Οδύσσεια». ∆εν έκανε λάθος. Η οδύσσεια είχε ήδη αρχίσει για την Ελλάδα και ο ίδιος το γνώριζε. Γι’ αυτό απέφυγε να υπογράψει το µνηµόνιο. Ηθελε να αποφύγει την οδύσσεια µιας συµφωνίας που θα µπορούσε να τον καταδιώκει για πάντα. Το νέο... «συµβόλαιο µε τον Λαό» ανέλαβε να υπογράψει µόνος του ο κ. Παπακωνσταντίνου. Ισως ο µοναδικός υπουργός που πίστεψε πραγµατικά ότι το µνηµόνιο µπορεί να σώσει την Ελλάδα...

 «Ηµασταν σαν τις πόρνες µετά την πρώτη τους φορά» εξοµολογείται µιλώντας στο «Βήµα της Κυριακής» κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης όταν αναφέρεται στην ψυχολογική κατάσταση των µελών του Υπουργικού Συµβουλίου την ηµέρα της συνεδρίασης για την επικύρωση του µνηµονίου στις 5 Μαΐου 2010. «Κοιτάζαµε ο ένας τον άλλον και ήµασταν όλοι χλωµοί» λέει. «Αισθανόµασταν µεγάλη ντροπή, αφού δεν µπορούσαµε να πιστέψουµε ότι εµείς, το ΠΑΣΟΚ, οδηγήσαµε την Ελλάδα στο ∆ΝΤ και τεµαχίσαµε µισθούς και συντάξεις». Και καταλήγει: «Από τότε έχουµε εκπορνευτεί πλήρως. Εχουµε κάνει τα ίδια πράγµατα πολλές φορές χωρίς να αισθανόµαστε ίχνος ντροπής». Σχεδόν όλοι οι πολιτικοί του ΠαΣΟΚ παραδέχονται στις ιδιωτικές συζητήσεις τους ότι το µνηµόνιο, όσο και αν προβλέπει ορισµένες απαραίτητες µεταρρυθµίσεις, σηµαίνει ταυτόχρονα την καταδίκη της οικονοµίας σε παρατεταµένη ύφεση και την υποθήκευση της χώρας στους δανειστές της. Αναγνωρίζουν όµως ταυτόχρονα ότι ήταν η έσχατη επιλογή για την αποφυγή της πτώχευσης και τη διάσωση των καταθέσεων και των συντάξεων, αφού η κυβέρνηση είχε αποτύχει στην εφαρµογή όλων των προηγούµενων λύσεων.

«Το µνηµόνιο συντάχθηκε στο πόδι από εµάς και την τρόικα» παραδέχεται υψηλόβαθµο κυβερνητικό στέλεχος που συµµετείχε στη (µόνον κατ’ όνοµα...) διαπραγµάτευση. «Πρόκειται για διαπραγµάτευση άρπα κόλλα» λέει. «∆εν είχαµε ιδέα τι γράφαµε και σε ανάλογη και µεγαλύτερη σύγχυση βρίσκονταν οι εµπειρογνώµονες της τρόικας, οι οποίοι εργάζονταν υπό την ασφυκτική πίεση της Επιτροπής και του Ταµείου». Σύµφωνα µε συγκλίνουσες µαρτυρίες, δεν είχε γίνει η παραµικρή προετοιµασία και απλώς την τελευταία στιγµή αποµονώνονταν τµήµατα από παλαιότερα µνηµόνια του ∆ΝΤ µε την Τουρκία, το Μεξικό ή την Ουγγαρία και προσαρµόζονταν βιαστικά για να συνθέσουν το ελληνικό µνηµόνιο. «Είναι µια κακή συρραφή, ένα “µνηµόνιο-Φρανκενστάιν”» λέει υπουργός, ο οποίος οµολογεί ότι είχε στη διάθεσή του λιγότερες από τρεις ώρες για να διαβάσει, να κατανοήσει, να αξιολογήσει και να εγκρίνει το τµήµα της συµφωνίας που αφορούσε τις δεσµεύσεις του υπουργείου του για τα επόµενα τέσσερα χρόνια!

|||||||| Η Αλέκα διασώζει το Κοινοβούλιο

Μόνο τα δύο πρώτα κεφάλαια του µνηµονίου είναι αµιγώς «ελληνικά». Πρόκειται για τη «νοµική εισαγωγή» την οποία συνέταξαν οι καθηγητές κκ. Ευ. Βενιζέλος και Χ. Παµπούκης σε ένα γραφείο του πέµπτου ορόφου στο επί της λεωφόρου Μεσογείων υπουργείο Περιβάλλοντος. Σε αυτό το ηλικίας µόλις 10 ετών κτίριο, µε τον αρχιτεκτονικό σχεδιασµό που αποπνέει την... αισιοδοξία της ένταξης στην ΟΝΕ, πολλά κυβερνητικά στελέχη βρήκαν κρησφύγετο εκείνη την ηµέρα. Το κέντρο της Αθήνας ήταν απροσπέλαστο λόγω των δακρυγόνων και των επεισοδίων που κατέληξαν το ίδιο απόγευµα στη δολοφονία τριών νέων ανθρώπων στο υποκατάστηµα της Marfin στην οδό Σταδίου.

«Θα γίνουµε Αργεντινή. Θα µπουν µέσα και θα µας σκοτώσουν» φώναξε ο κ. Θ. Πάγκαλος όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο των τριών υπαλλήλων. Βρισκόταν στη Βουλή και δίπλα του οι βουλευτές που τον άκουσαν πάγωσαν, πιστεύοντας ότι ο όχλος θα εισβάλει και θα τους λιντσάρει. Είχαν υπολογίσει χωρίς την... κυρία Αλέκα Παπαρήγα! Η γενική γραµµατέας του ΚΚΕ, µονίµως καχύποπτη και προνοητική, είχε δώσει αυστηρές εντολές στην οµάδα περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Οι γεροδεµένοι κοµµουνιστές, αντί να καταλάβουν τα (πρώην) Ανάκτορα, υπάκουσαν και τα προφύλαξαν εµποδίζοντας τον «συνασπισµό» ακροαριστερών και παρακρατικών να σπάσουν τον αστυνοµικό κλοιό από την πλευρά του Μνηµείου του Αγνωστου Στρατιώτη. Για µία ακόµη φορά το ΚΚΕ έσωσε την αστική δηµοκρατία...[ΤΟ ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ --ΛΑΒΕΤΕ ΤΟ ΣΟΒΑΡΩΣ ΥΠ'ΟΨΙΝ -- ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ "ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ" ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΓΝΗΣΙΑ ΛΑΪΚΗ ΖΥΜΩΣΗ !!!]

|||||||| «Ο Γιώργος μετάνιωσε»

«Ο Πρωθυπουργός µετάνιωσε που δεν επέµεινε στην ψήφιση του µνηµονίου από 180 βουλευτές» τονίζει υπουργός. Ηταν µια πρόταση των κκ. Βενιζέλου και Παµπούκη, µε την οποία διαφώνησαν τα υπόλοιπα µέλη του Υπουργικού Συµβουλίου. Ο κ. Παπανδρέου µετάνιωσε που δεν την υιοθέτησε, γιατί µε αυτόν τον τρόπο, αν δεν συναινούσε η Ν∆, θα µπορούσε να οδηγήσει σε προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Σύµφωνα µε συγκλίνουσες πληροφορίες, ο κ. Παπανδρέου εκτιµά ότι το µνηµόνιο δεν µπορεί να εκτελεστεί από µονοκοµµατική κυβέρνηση. ∆εν είναι αυτό που περίµενε όταν υπολόγιζε σε µια «διεθνή λύση».

Οι πρωτοφανείς πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες δοκιµάζουν την ψυχολογική αντοχή του, κάτι που γνωρίζουν οι στενοί συνεργάτες του. Αισθάνεται παγιδευµένος στην εξουσία. Πολλές φορές οι άνθρωποι της ασφάλειάς του τον αποτρέπουν να εµφανίζεται δηµόσια, κάτι που ο ίδιος θεωρεί αδιανόητο να συµβαίνει. Σκέφτηκε πολύ να προκηρύξει πρόωρες εκλογές ταυτόχρονα µε τις δηµοτικές εκλογές του Νοεµβρίου του 2010, αλλά και πάλι δίστασε, εξαιτίας των ασφυκτικών χρονικών περιορισµών για τις εκταµιεύσεις των δόσεων.
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΟΙΜΠΛΕ

|||||||| Μπούµερανγκ ο εκβιασµός της δραχµής

«Ούτε ο Παπανδρέου ούτε κανένας από εµάς πιστεύει στο µνηµόνιο» λέει υπουργός. «Θα θυµίσω ότι το Μεσοπρόθεσµο ήλθε προς συζήτηση στο Υπουργικό Συµβούλιο πέµπτο στη σειρά µετά το νοµοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς. Ολόκληρη η κυβέρνηση βρίσκεται σε άρνηση». Η «άρνηση» οδήγησε σε έναν... εκβιασµό µε τη δραχµή. Την Παρασκευή 6 Μαΐου 2011 ο κ. Παπακωνσταντίνου µετέβη στο Λουξεµβούργο για µυστική συνάντηση µε ορισµένους ισχυρούς υπουργούς Οικονοµικών της ευρωζώνης υπό τον επικεφαλής του Eurogroup κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.

Σύµφωνα µε την επικρατέστερη εκδοχή, αιτία της συνάντησης ήταν ότι ο κ. Παπανδρέου είχε υπαινιχθεί σε συζήτησή του µε γερµανούς αξιωµατούχους λίγες ηµέρες νωρίτερα ότι η πολιτική του µνηµονίου και η γερµανική αυστηρότητα στην εφαρµογή της θα µπορούσαν να εξωθήσουν την Ελλάδα στην επιστροφή στη δραχµή. Η έµµεση αυτή απειλή εκνεύρισε τους Γερµανούς. Λέγεται ότι ο ίδιος ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιµπλε διέρρευσε την πληροφορία στο περιοδικό «Der Sπegel», το οποίο την ανάρτησε στην ηλεκτρονική του έκδοση το απόγευµα εκείνης της Παρασκευής, όταν οι τράπεζες της ευρωζώνης είχαν κλείσει, προκειµένου να σύρει την ελληνική κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση. Παρά την αναστάτωση που προκλήθηκε στην Αθήνα, ο κ. Παπανδρέου καθυστέρησε επί δύο ώρες(!) να επιτρέψει στον τότε εκπρόσωπο κ. Γ. Πεταλωτή να εκδώσει µια υποτυπώδη διάψευση. Ηθελε πρώτα να µάθει για την αντίδραση των εταίρων στο «ελληνικό τελεσίγραφο». Η αντίδραση δεν ήταν ευγενική. Ο κ. Παπακωνσταντίνου δέχθηκε επίθεση από τον κ. Γιούνκερ και τον κ. Σόιµπλε, ενώ ο κ. Ζαν-Κλοντ Τρισέ αποχώρησε από τη συνάντηση µέσα σε λίγα λεπτά. Ο «ελληνικός εκβιασµός» κατέρρευσε, αλλά ενέπνευσε τον κ. Σόιµπλε να επεξεργαστεί το γνωστό «σχέδιο Β», που είναι µια «ευρωζώνη χωρίς την Ελλάδα». Παρ’ όλα αυτά, τα ελληνικά αιτήµατα για ένα νέο πρόγραµµα στήριξης µε µείωση των επιτοκίων και επέκταση του χρόνου αποπληρωµής των δανείων έγιναν δεκτά. Το αντάλλαγµα ήταν η εµβάθυνση της «εσωτερικής υποτίµησης» (τιµών και απολαβών) µε ένα Μεσοπρόθεσµο Πρόγραµµα που παραλίγο να οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης.

|||||||| Το τηλεφώνημα του Νίκου

Το πρωί της 15ης Ιουνίου, ηµέρα κατάθεσης του Μεσοπρόθεσµου στο Κοινοβούλιο, το πρωθυπουργικό αυτοκίνητο κατευθυνόταν στο Μέγαρο Μαξίµου όταν συγκεντρωµένοι πολίτες το υποδέχθηκαν µε αβγά. Για τον κ. Παπανδρέου η εµπειρία ήταν καθοριστική. Πληγώθηκε προσωπικά. Εκτίµησε ότι η επίθεση ήταν ένα αδιάψευστο σηµάδι αποσταθεροποίησης, µε δεδοµένο ότι την ίδια ώρα τα επεισόδια κλιµακώνονταν στο Σύνταγµα. Φθάνοντας στο γραφείο του τηλεφώνησε στον κ. Αντ. Σαµαρά. «Η χώρα διαλύεται. Πρέπει να κάνουµε κυβέρνηση συνεργασίας» πρότεινε. «Με τρίτο πρόσωπο πρωθυπουργό» απάντησε ο αρχηγός της Νέας ∆ηµοκρατίας. «∆εν έχω πρόβληµα» απάντησε ο κ. Παπανδρέου µε έντονη φόρτιση στη φωνή του. «∆εν θα γίνω εµπόδιο στη διάσωση της χώρας µου». Στη Νέα ∆ηµοκρατία η ψυχρολουσία ήταν απόλυτη. ∆εν ήθελαν αυτή την εξέλιξη, ούτε ήταν έτοιµοι να κυβερνήσουν. Αφησαν να διαρρεύσει η είδηση για να προκαλέσουν τις προβλεπόµενες αντιδράσεις που θα την ακύρωναν.

Οι συνεργάτες του Πρωθυπουργού ειδοποίησαν τον κ. Νίκο Παπανδρέου, ο οποίος έσπευσε στο Μαξίµου και µίλησε µε τον αδελφό του. Για κάποια ώρα έµειναν οι δυο τους. Ουδείς έµαθε τι είπαν. Οι γνωρίζοντες επιµένουν ότι είναι ταυτισµένοι πολιτικά και πάντοτε ενεργούν σε συνεννόηση. Σύµφωνα µε ορισµένες πηγές, ο δευτερότοκος γιος του Ανδρέα µίλησε και ο ίδιος µε τον κ. Σαµαρά, τον οποίο γνωρίζει προσωπικά λόγω της φιλίας του αρχηγού της Ν∆ µε τον Πρωθυπουργό. «Αν κάνετε κυβέρνηση συνεργασίας θα την πληρώσετε και οι δύο» λέγεται ότι του είπε. Η συγκεκριµένη πληροφορία ωστόσο δεν επιβεβαιώνεται επισήµως.

|||||||| Το «διστακτικό πραξικόπημα» Βενιζέλου

Την ώρα που στο Μέγαρο Μαξίµου κυριαρχούσε το δράµα ενός υπό παραίτηση Πρωθυπουργού στο υπουργείο Εθνικής Αµυνας βρισκόταν σε εξέλιξη το... «διστακτικό πραξικόπηµα» του κ. Βενιζέλου. Ηδη από την Τρίτη 14 Ιουνίου όσοι επισκέφθηκαν τον υπουργό Εθνικής Αµυνας αποκόµισαν την εντύπωση ότι... βρισκόταν στα πρόθυρα της παραίτησης. Επισκέπτης βουλευτής έφυγε µε την αίσθηση ότι οι γραµµατείς συγκέντρωναν τους υπουργικούς φακέλους. Ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος υπαινισσόταν στις συζητήσεις του ότι θα µπορούσε ακόµη και να παραιτηθεί. ∆εν έλεγε βεβαίως τη λέξη «παραίτηση». «Πες µου εσύ, τι να κάνω;» ρωτούσε µε νόηµα. Η στάση του αυτή «ενέπνεε» βουλευτές, όπως είναι οι κκ. Π. Κουκουλόπουλος, Κ. Σπηλιόπουλος, Ν. Σαλαγιάννης και ∆. Λιντζέρης, οι οποίοι καλλιεργούσαν στη Βουλή κλίµα ανατροπής της κυβέρνησης. Η «επαναστατική ατµόσφαιρα» λέγεται ότι επηρέασε και τον κ. Γ. Φλωρίδη, ο οποίος αποφάσισε να παραιτηθεί ανεξάρτητα από τις επιλογές της «βενιζελικής πτέρυγας». Την εποµένη της αποτυχίας του κ. Παπανδρέου να σχηµατίσει κυβέρνηση µε τον κ. Σαµαρά βουλευτές προσκείµενοι στον Πρωθυπουργό πήραν εντολή να στηθούν µπροστά στις κάµερες και να επικαλεστούν το φάντασµα της Αποστασίας για να αντιµετωπιστεί η «επίθεση των βενιζελικών». Το 46χρονο φάντασµα για µία ακόµη φορά υπηρέτησε την οικογένεια Παπανδρέου. Παράλληλα ο κ. Παπανδρέου προχώρησε σε ανασχηµατισµό και στις 4 τα ξηµερώµατα της 17ης Ιουνίου ανέθεσε στον κ. Βενιζέλο την ευθύνη της Οικονοµίας, αφού (για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια) αρνήθηκε το υπουργείο Οικονοµικών ο κ. Λ. Παπαδήµος. «Το πρωί αποστάτης, το βράδυ αντιπρόεδρος» σχολίασε ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

|||||||| Αντ’ αυτού... Οικονόμου

Ο κ. Βενιζέλος έλαβε τη νυχτερινή πρωθυπουργική διαβεβαίωση ότι θα έχει ως αναπληρωτή υπουργό τον πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας κ. Β. Ράπανο . Αντ’ αυτού «απέκτησε» τον κ. Παντελή Οικονόµου, ο οποίος µόλις αποδέχθηκε το αξίωµα αφαίρεσε τις οµιλίες του από την ιστοσελίδα του. Σε όλες ανεξαιρέτως ήταν λάβρος κατά του µνηµονίου. Το... κλου ήταν ότι ο κ. Βενιζέλος απαίτησε από τον Πρωθυπουργό την αποκαθήλωση του κ. Θ. Πάγκαλου. Ηθελε να είναι ο µοναδικός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ο Πρωθυπουργός εφηύρε µια «σολοµώντεια λύση»: σχηµάτισε Κυβερνητική Επιτροπή στην οποία δεν µετέχει ο κ. Πάγκαλος. Ετσι ο κ. Βενιζέλος αναδείχθηκε «πρώτος αντιπρόεδρος». Χάρη στο ειδικό βάρος, στη µεγάλη δηµοτικότητα και στη ρητορική δεινότητα που τον διακρίνει, «πέρασε» το Μεσοπρόθεσµο από το Κοινοβούλιο, έστω και αν αυτό εν µέρει οφείλεται στο γεγονός ότι «µάζεψε» τους διαφωνούντες βουλευτές που ο ίδιος ελέγχει.

ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ

«Ξέρω ότι ο Βαγγέλης θέλει εκλογές»

Ο «πρώτος αντιπρόεδρος» αποδέχθηκε το υπουργείο Οικονοµικών διότι υπολόγιζε ότι ο Πρωθυπουργός θα αναγκαζόταν να προκηρύξει «εκλογές λύτρωσης» τις οποίες το ΠΑΣΟΚ θα έχανε και ο ίδιος θα αντικαθιστούσε τον κ. Παπανδρέου στην ηγεσία. «Ξέρω ότι ο Βαγγέλης θέλει εκλογές, αλλά δεν θα του κάνω τη χάρη» φέρεται να είπε ο κ. Παπανδρέου σε συνεργάτη του στο µέσον του καλοκαιριού. Οι περισσότεροι υπουργοί στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους κατηγορούν τον κ. Βενιζέλο ότι περιµένοντας τις εκλογές ανέστειλε την υλοποίηση των δεσµεύσεων του Μεσοπροθέσµου. ∆εν είναι όµως βέβαιοι ότι δεν θα τον έχουν στο µέλλον αρχηγό, γι’ αυτό είναι προσεκτικοί στις δηµόσιες τοποθετήσεις τους. Οταν η τρόικα απαίτησε στις 2 Σεπτεµβρίου την άµεση προώθηση των µέτρων, ο κ. Βενιζέλος διέκοψε απροσδόκητα τις διαπραγµατεύσεις. Οι επικεφαλής αποχώρησαν από την Αθήνα µέσα σε λίγες ώρες.

Το «εµπάργκο της τρόικας» στην Ελλάδα διήρκεσε 27 ηµέρες. Η ουδόλως «προσυµφωνηµένη» καθυστέρηση της έκτης δόσης, για την οποία ευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά ο υπουργός Οικονοµικών, έχει φέρει το κράτος στο όριο της εσωτερικής στάσης πληρωµών. Ανώτατες ευρωπαϊκές πηγές δηλώνουν ότι η απόκλιση από τα συµφωνηθέντα ανέτρεψε τη γενναιόδωρη για την Ελλάδα συµφωνία της 21ης Ιουλίου. Νέα διαπραγµάτευση, µε αβέβαιο και (το πιθανότερο) δυσµενέστερο αποτέλεσµα βρίσκεται σε εξέλιξη. Η Ελλάδα, όπως βεβαιώνουν έλληνες και ξένοι αξιωµατούχοι, έχει «εξοστρακιστεί» από αυτήν. ∆ύο χρόνια µετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, η οικονοµική κατάσταση επιδεινώνεται, οι αυτοσχεδιασµοί συνεχίζονται και η αβεβαιότητα εξακολουθεί να εντείνεται...