Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

15 Νοεμβρίου 2012

H ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (15/11/2012)

"ΕΛΑΙΟΣΥΛΛΟΓΗ"

ΕΦΘΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΤΟ ΑΓΓΕΙΟ ΕΔΩ!
ΙΔΙΚΗ ΜΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ: PERGAMUM MUSEUM, ΒΕΡΟΛΙΝΟΝ.

ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΜΕΓΕΘΥΝΣΙ-ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ, ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΤΟΜΕ ΣΤΟ PUBLIC DOMAIN!


ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ-Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ γιά το «Πολυτεχνείο»

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ:
Σήμερον, έχει ανάψει μία διαμάχη --πρωτοστατεί η εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ-- τί συνέβη στο Πολυτεχνείο, πόσοι οι νεκροί, οπότε τοποθετούμεθα:

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (ΝΑΙ, "ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ"--αλλωστε από την δεύτερη κιόλας ημέρα είχαμε ΔΗΜΟΣΙΩΣ εκφράσει την αντίθεσί μας στην ΧΟΥΝΤΑ, καθώς και τότε είχαμε δημόσια φωνή και συνδικαλιστικό φοιτητικό αξίωμα --επεξήγησις: εδώ, σ' αυτό το κείμενο, το εμείς δεν είναι μόνον ο πληθυντικός της ταπεινοφροσύνης αλλά προσέτι σημαίνει "εγώ και οι φίλοι μου"), ΛΕΓΟΜΕ ΤΑ ΕΞΗΣ:

1. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΟΣΑ ΛΕΓΕΙ Ο ΦΑΚΤΟΡΑΣ ΚΑΤΩΤΕΡΩ.

2. ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ?
ΟΣΟΙ ΗΣΑΝ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ (ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΝΩΣΤΟ ΜΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ), ΤΟ ΚΚΕ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΕΝΤΟΛΗ ΑΠΟΧΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΕΝ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙ? ΕΞΑΛΛΟΥ ΤΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΚΑΝΗ Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ??? ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΗ ΟΤΙ Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ Η ΕΣΣΔ??? ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ Ο ΤΙΤΟ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΩΦ ΚΑΙ ΕΙΧΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΕΕΑ???? ΟΤΙ ΤΑ ΤΑΝΚΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΕΣ ΧΑΛΚΟΜΑΝΙΕΣ ΟΠΩΣ ΤΑ ΤΑΝΚΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ??? ΒΕΒΑΙΩΣ, ΜΕΤΑ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΟΛΛΗΣΑΝ ΣΕ ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ κλπ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΟΥΝ (με πολύ άργυρο) ΤΗΝ "ΗΡΩΪΚΗ" (με η χωρίς εισαγωγικά, όπως θέλετε, ΔΕΝ πήγαμε εκεί ούτε επειδή ήμασταν ήρωες, ούτε επειδή θέλαμε να γίνουμε, πήγαμε για να διεκδικήσουμε  ένα καλύτερο Ελληνικό μέλλον, αυτό νομίζαμε) ΤΟΥΣ ΠΡΑΞΙ!

3. ΤΙ ΘΕΛΑΜΕ
ΤΙ ΘΕΛΑΜΕ ΚΑΙ ΠΗΓΑΜΕ ΕΚΕΙ???  ΘΕΛΑΜΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΧΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ, ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΤΑ ΠΛΗΡΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΕΞΙΕΣ ΑΞΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

4. ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ
ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΝΕΚΡΟΙ, ΕΙΜΕΘΑ ΚΑΤΗΡΗΜΑΤΙΚΟΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ! ΟΜΩΣ, ΥΠΗΡΞΑΝ ΝΕΚΡΟΙ ΕΚΤΟΣ, ΜΑΚΡΙΑ (όπως ο άτυχος νέος που απεβίωσε το μπαλκόνι του στού Ζωγράφου), ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ (ίσως όμως και από σκοπίμους πυροβολισμούς) ΚΑΙ ΕΔΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ! ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΣΑΝ??? ΕΙΔΑΜΕ  ΣΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΛΗΞΙΝ ΤΟΥ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ, ΟΤΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΑΜΕ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΝΑ ΣΦΥΡΙΖΟΥΝ ΣΦΑΙΡΕΣ, ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΟΥΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟΝ ΤΗΣ ΟΔΟΥ! ΜΥΣΤΗΡΙΟ! ΣΥΝΑΦΩΣ, ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕΤΟ ΤΟΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΟΤΙ ΕΞΩ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ, ΕΙΧΕ ΣΤΗΘΗ ΕΝΑ ΚΕΝΤΡΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΣΕ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΤΗΘΗ ΑΠΟ ΦΟΙΤΗΤΑΣ ή ΑΛΛΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ, ΠΟΙΟΙ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΣΤΗΣΕΙ??? ΜΥΣΤΗΡΙΟ! ΠΑΝΤΩΣ ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!!! ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ, ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΣΑΝ ΤΕΡΑΤΩΔΕΙΣ ΦΗΜΕΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ, ΜΕ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΑ (ανεφέρετο το όνομα υπουργού Αμύνης γνωστής χώρας... έλεγαν ότι αυτός το είχε στήσει), ΔΕΝ ΘΑ ΤΙΣ ΕΠΑΝΑΛΑΒΩΜΕ ΕΔΩ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΜΕ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΝ ΑΛΗΘΕΥΟΥΝ! ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΚΡΥΠΤΙΚΩΣ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΗΣΑΜΕ: ΥΠΗΡΧΑΝ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, ΠΟΙΕΣ??? "ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΑΝ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΕΜΒΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΜΕΙΝΕ  ΓΙΑ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ  ΝΑ ΦΟΥΝΤΩΣΗ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ"! ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ??? "ΟΧΙ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΗΘΕΛΑΝ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ '67 ΕΙΧΕ ΦΑΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΟΤΑΝ ΕΙΠΕ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ "ΟΧΙ" ΣΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ"! ΛΙΓΟ ΑΚΑΤΑΛΑΒΙΣΤΙΚΑ ΑΥΤΑ, ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΜΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 1967?! ΑΤΥΧΩΣ! ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΤΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΣ ΕΓΚΥΡΟΝ  ΓΙΑ ΤΟ "ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ"! ΜΟΝΟΝ ΑΓΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΡΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ! ΕΜΕΙΣ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΛΙΓΑ ΕΙΔΑΜΕ, ΑΚΟΥΣΑΜΕ, ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΜΕΤΑ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΟΣ "ΜΟΛΟΓΑΜΕ"!

5. Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΠΑΡΕΣΤΗΜΕΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΙ ΤΟΥ 1974, ΟΧΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΛΕΟΝ! ΗΔΗ ΤΟΤΕ ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΗΤΟ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟΝ: --ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΣ ΑΠΟΝΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΕΔΕΣ, ΝΑ ΚΑΠΕΛΛΩΝΟΥΝ ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ! --ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ ΝΑ ΔΙΔΗ ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ ΣΤΟ ΚΚΕ! --ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ Ν.Δ. ΝΑ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΟΥΣ ΙΔΕΟΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΚΕ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΧΕ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ  ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΔΑΜΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ("Μιά ζωή" καραμανλικοί, μέλη της Ν.Δ., της ΔΑΚΕ κλπ από το 1965 -ΕΡΕ τότε- έως προ εξαμήνου!), ΔΙΑΠΟΡΟΥΣΑΜΕ: ΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΕΓΝΩΡΙΖΕ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ! --ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΟΠΑΠΑΝΔΡΕΪΚΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΡΠΩΘΟΥΝ, ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΥΠΑΣΑΙ! --ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΠΩΛΗΤΕΣ! --ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ, ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ! --ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΑΡΟ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΕ ΑΠΑΡΗΓΟΡΗΤΟΣ ΝΑ ΒΡΗ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΛΑΣ ΤΟΥ, ΤΗΣ ΗΛΕΝΙΑΣ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΧΑΝ ΦΟΝΕΥΣΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (ο αθεόφοβος είχε και επεδείκνυε μεγάλου μεγέθους πορτραίτο που ήταν φωτοτυπία από μιά διαφήμισι σαμπουάν)! --ΤΟΥΣ ΚΟΡΔΩΜΕΝΟΥΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΘΕΤΑΝ ΣΤΕΦΑΝΑ ΕΠΙΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ "ΕΥΓΕ" ΚΑΤΙ ΚΟΥΡΕΛΟΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΠΟΥΧΑΝ ΗΔΗ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΙ ΤΟΥΣ! --ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΗΡΗΤΑΣ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ, ΝΕΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΑΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΑΛΩΣΑΝ ΔΙΟΤΙ ΦΩΝΑΖΑΜΕ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΣΑΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ" (τί λέγαμε? Καταγγέλλαμε τον εκβιαστικό τρόπο που έγιναν τότε οι εκλογές, με ευθύνη της Αριστεράς βεβαίως και του εκβιαστικού διλήμματος που εκτόξευσε  ο κ. Μίκης Θεοδωράκης) ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΘΛΙΒΕΡΟ: ΑΡΧΙΖΕΣ ΝΑ ΒΛΕΠΗΣ ΤΙ ΠΕΤΥΧΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: 
--ΠΕΤΥΧΕ ΤΗΝ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΙ ΤΟΥ ΡΕΒΑΝΣΙΣΤΙΚΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ "ΜΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ" ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΕΣΤΗΝΕ ΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΕΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ ΣΤΟΥΣ ΤΙΤΟ-ΔΗΜΗΤΡΩΦ ΚΑΙ ΗΔΗ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΟΥΛΑ ΜΑΣ!!! 
--ΠΕΤΥΧΕ ΤΗΝ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΙ ΤΟΥ ΣΑΠΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ, ΠΙΟ ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΥ, ΠΙΟ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥ, ΠΙΟ ΑΞΕΣΤΟΥ, ΠΙΟ ΦΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΙΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΥ!!! ΒΛΕΠΑΜΕ ΝΑ ΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΡΡΙΒΙΣΤΕΣ, ΟΙ ΚΑΡΡΙΕΡΙΣΤΕΣ, ΟΙ ΑΜΟΡΑΛΙΣΤΕΣ, ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΟΝΤΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΦΙΛΟΛΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΙΜΗΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ!
ΕΙΠΑΜΕ ΤΟΤΕ: ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΟΔΕΥΣΕΙ ΚΑΤΑ ΚΡΗΜΝΩΝ, ΕΙΘΕ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ! 
ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΔΙΑΝΟΗΘΗΚΑΜΕ ΤΟ ΕΙΣ ΠΟΙΟΝ ΒΑΘΟΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΘΑΠΕΦΤΕ Η ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!!!  

Παν. Μαρίνης

==============================================

Το «Πολυτεχνείο» ως η καθεστωτική εορτή της χρεοκοπημένης Μεταπολίτευσης




Το 1973, στα γεγονότα του «Πολυτεχνείου», συνέβη κάτι πραγματικά εκπληκτικό: Έλληνες φοιτητές διακινδύνευσαν την ζωή τους και την ελευθερία τους με τον πλέον σαφή τρόπο, προκειμένου να διαδηλώσουν ενάντια στην Χούντα των Συνταγματαρχών – και, ει δυνατόν, να την ρίξουν. Αυτός ο έρωτας ελευθερίας σίγουρα αξίζει να τιμηθεί και να εορταστεί. Να μείνει ζωντανός στην μνήμη, να διδάσκει.
Όμως, ευτυχώς στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας έχουμε πολλά παραδείγματα παρόμοιων ηρωικών πράξεων -όχι μόνο ατομικών, αλλά και συλλογικών, όπως του Πολυτεχνείου- και αιματηρών συγκρούσεων. Πράξεων αντίστασης σε παράνομες, αντιδημοκρατικές εξουσίες. Δίκαια αιτήματα που πληρώθηκαν με αίμα. Καμία όμως από τις υπόλοιπες δεν τιμάται με τον ίδιο τρόπο όσο το Πολυτεχνείο.
Ο υπερτονισμός του Πολυτεχνείου εξυψώνει επίσης και την ιστορική σημασία της συγκεκριμένης Χούντας: η Ελλάδα πέρασε πολλές στρατιωτικές δικτατορίες. Η δικτατορία του Παπαδόπουλου σε καμία περίπτωση δεν απετέλεσε την αιμοσταγέστερη ή την φρικωδέστερη δικτατορία της νεότερης ελληνικής ιστορίας, ειδικά αν εξαιρέσουμε την τραγωδία της Κύπρου -που έλαβε χώρα επί Ιωαννίδη, του οποίου η δικτατορία ήταν αρκετά σκληρότερη καίτοι βραχύτερη. Επίσης, υπάρχουν πραξικοπήματα και στρατιωτικές δικτατορίες της νεότερης ελληνικής ιστορίας που κατά έναν ανεξήγητο τρόπο παρουσιάζονται ως και με θετικό τρόπο, ακόμα και από την Αριστερά – διότι, απ’ ότι φαίνεται, εκείνες ήταν «καλές» δικτατορίες, «καλά» πραξικοπήματα, στην αλλόκοτη συλλογική μας ιστορική λογική…
Τι λοιπόν καθιστά το όντως ηρωικό Πολυτεχνείο ηρωικότερο από παρόμοιες πράξεις που δεν μνημονεύονται τόσο συχνά, και την χούντα του Παπαδόπουλου χειρότερη από τρισχειρότερες δικτατορίες που δεν μονοπωλούν τόσο το συλλογικό μας ενδιαφέρον;
Ο σχετικά πρόσφατος χαρακτήρας των γεγονότων θα μπορούσε να αποτελεί μιαν απάντηση – μεσολαβούν μόλις 38 χρόνια. Ναι μεν αυτό σχετίζεται με την ένταση της μνήμης των ζώντων, αλλά μάλλον αποτελεί αντίστροφο επιχείρημα δεδομένου του τί έχουμε θεσμοθετήσει ως κράτος: η Πολιτεία έχει θεσπίσει ολοήμερη σχολική αργία και εκτενή θεωρητική σχολική προετοιμασία για τρία μόνο εθνικά ιστορικά γεγονότα: την Επανάσταση του 1821, το Όχι του 1940 και το Πολυτεχνείο του 1973.
Έτσι, η χούντα του ’67-’74 και η αντίσταση σ’ αυτήν εξισώνεται σε ιστορική σημασία για το νέο ελληνικό κράτος των 190 χρόνων με την Επανάσταση που το γέννησε και με την ηρωική του στάση στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο – ενώ παρόμοιες δικτατορίες και παρόμοιες αντιστάσεις αφήνουν την Πολιτεία παγερά αδιάφορη… Την ίδια Πολιτεία που έχει εξοβελίσει από την σχολική πραγματικότητα το ασύλληπτου ηρωισμού και ιστορικής σημασίας έπος της ΕΟΚΑ, ή τον Μακεδονικό Αγώνα.
Υφίσταται μία και μόνο εξήγηση γι’ αυτήν την προτίμηση:
Με το «Πολυτεχνείο» εορτάζονται δύο πράγματα. Ο ηρωισμός της πράξης αφ’ ενός, αλλά και αυτό που θέλει να αναγνωρίζει το καθεστώς της Μεταπολίτευσης ως την ιδρυτική του στιγμή, και ακόμα παραπέρα την νομιμοποιητικὴ στιγμὴ για ό,τι θα ακολουθούσε.
Η «γενιά του Πολυτεχνείου» γνώριζε, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, ότι μόνο η επαναλαμβανόμενη ηρωοποίησή της ως συνόλου θα μπορούσε να της προσφέρει τα «κλειδιά» της νέας πολιτικής περιόδου. Γι’ αυτό αφήνει να εννοηθεί ότι όλοι οι φοιτητές, ως «φοιτητικό κίνημα», αντιστάθηκε ηρωικά - διότι, ως γνωστόν, αν όσοι δηλώνουν ότι ήταν εκείνη την νύχτα πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου όντως ήταν, τότε αυτά τα κάγκελα υπερβαίνουν κατά πολύ το μήκος του τείχους του Βερολίνου.
Ο υπερτονισμός του εορτασμού αφ’ ενός χαρίζει… δυνατές συγκινήσεις στην ίδια την γενιά που έζησε τα γεγονότα («αχ βρε Μαρία, τί ωραίοι και αγωνιστές που ήμασταν τότε»), αφ’ ετέρου εγκαθιδρύει την περίπου ημίθεη φύση της στο διαγενεακό της περιβάλλον –ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν. Ο ενθουσιαστικός αυτοθαυμασμός αυτής της γενιάς εγκαθιδρύει παράλληλα την τοτεμική της εξουσία απέναντι στην επόμενη, δίδει κυκλούμενη άφεση αμαρτιών και μόνιμη θέση αυθεντίας.
Εν τέλει, το «Πολυτεχνείο» επελέγη για να διαδραματίσει τον ρόλο της «τελετουργικής γιορτής του Καθεστώτος» – όπως στην χούντα εορταζόταν η «εθνοσωτήριος επανάστασις», και όπως στο μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς εορταζόταν ο «Γράμμος-Βίτσι». Πρόκειται για μια εξαιρετική επιλογή, καθ’ ότι η αυτοθυσιαστική και αντιστασιακή φύση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μεταγγίζει την γνησιότητά της και στο ίδιο το καθεστώς, κάτι που λειτούργησε άψογα κατά τις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης.
Τώρα όμως, που το καθεστώς της Μεταπολίτευσης είναι πτώμα τυμπανιαίο, μήπως πρέπει να αποσυνδέσουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου από την νομιμοποιητική της, αυτοαγιογραφική χρήση εκ μέρους μιας αδίστακτης πολιτικής γενιάς και κάστας; Και να διερωτηθούμε αν είναι η χούντα του ’67-’74 και η Εξέγερση εναντίον της όντως ένα από τα τρία σημαντικότερα γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, όπως εμπράκτως διδάσκουμε στα παιδιά μας;
Μαζί με το τέλος ενός συγκεκριμένου πολιτικού Καθεστώτος, της Μεταπολίτευσης, ίσως πεθαίνει και ο τελετουργικός εορτασμός του ως «εορτής του καθεστώτος», όπως κατέρρεαν τα επιβλητικά αγάλματα των επαναστατών στις χώρες της πρώην σοβιετικής ένωσης. Τώρα, που ακόμα η μεγάλη «παρέα» της «γενιάς του Πολυτεχνείου» προσπαθεί με νύχια και με δόντια να συνεχίσει να κρατά τα ηνία, αυτεξευτελιζόμενη σε όλο και μεγαλύτερη καταβαράθρωση της αξιοπρέπειάς της.  Ίσως είναι νωρίς για να τεθούν αυτές οι νύξεις -μόνο η φυσική, βιολογική φθορά είναι ικανή να πείσει την γενιά του Πολυτεχνείου ότι δεν της ανήκουν τα σκήπτρα της αιώνιας εξουσίας και επιβολής- μα πιστεύουμε ότι συν τω χρόνω θα φανερώνεται ο ρεαλισμός τους.
Σωτήρης Μητραλέξης

Β. Βιλιάρδος-ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ


ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ: Είναι ελάχιστοι εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι έχουν την άποψη ότι, είναι υγιές το πολιτικό τους σύστημα - το οποίο θεωρείται πριν από κάθε τι άλλο υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της πάμπλουτης, πολλαπλά προικισμένης πατρίδας τους, χωρίς ουσιαστική αιτία

Από το ξεκίνημα της (σκόπιμης) ελληνικής κρίσης είμαστε της άποψης πως αυτά που χρειαζόταν η πατρίδα μας εκ μέρους της ΕΕ (άρθρο μας) ήταν, μεταξύ άλλων, τα εξής:

(α) η επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης των δανείων της, έτσι ώστε η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων να είναι εφικτή,

(β) χαμηλά επιτόκια δανεισμού, αντίστοιχα με το εκάστοτε βασικό της ΕΚΤ, με το οποίο άλλωστε δανείζονται οι εμπορικές τράπεζες,

(γ) παραγωγικές επενδύσεις εκ μέρους των «εταίρων» της και όχι «εμπορικά υποκαταστήματα» πώλησης των προϊόντων παραγωγής τους, καθώς επίσης άνοιγμα των αγορών τους στα ελληνικά προϊόντα,

(δ) συμμετοχή της ΕΕ στα εξοπλιστικά προγράμματα προστασίας των συνόρων, όπως επίσης στην επίλυση του σοβαρού προβλήματος της λαθρομετανάστευσης και

(ε) εξόφληση των γερμανικών επανορθώσεων, αφού δεν είναι δυνατόν να μας οφείλονται χρήματα, τα οποία οι ίδιοι οι Γερμανοί επιβεβαιώνουν (άρθρο μας).  

Έτσι θα μπορούσε παράλληλα να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών στην Πολιτεία, οπότε θα επέστρεφαν οι καταθέσεις στις τράπεζες (με αποτέλεσμα να μην είναι απαραίτητη η ανακεφαλαιοποίηση τους), θα μπορούσαν να εκδοθούν εθνικά ομόλογα, με στόχο την εσωτερική χρηματοδότηση της πατρίδας μας κλπ. – δυνατότητες οι οποίες δυστυχώς έπαψαν να υπάρχουν, μετά την απίστευτα ανόητη επιλογή της διαγραφής χρεών ((PSI). Επομένως, η Ελλάδα θα οδηγούταν στη  ανάπτυξη – χωρίς την οποία είναι αδύνατον να αποφευχθεί η χρεοκοπία, όσα δάνεια και αν εγκριθούν.      

Σε καμία περίπτωση λοιπόν διαγραφή του υφιστάμενου δημοσίου χρέους της, είτε από τους ιδιώτες (PSI), είτε από τους εταίρους της (OSI), με εξαίρεση μόνο εκείνα τα ομόλογα, τα οποία είχε αγοράσει με έκπτωση τουλάχιστον 30-40% η ΕΚΤ – η οποία φυσικά είναι απαράδεκτο να κερδοσκοπεί εις βάρος μας. Επίσης κανένα νέο δανεισμό, καμία χρηματοδότηση δηλαδή του πρωτογενούς ελλείμματος μας, το οποίο θα έπρεπε άμεσα να μηδενισθεί - κυρίως με τον περιορισμό της απίστευτης σπατάλης του δημοσίου.

Τέλος, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μας όφειλε αμέσως να υποχωρήσει αισθητά – μέσω της μείωσης των εισαγωγών, καθώς επίσης της αύξησης των εξαγωγών, συμπεριλαμβανομένων της μεγέθυνσης των εσόδων από τον τουρισμό και τη ναυτιλία. Παράλληλα, θα έπρεπε να εκδιωχθεί αμέσως το ΔΝΤ από την Ελλάδα, την Ευρωζώνη και την Ευρώπη.  

Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν αποφασίζονταν άμεσα τα παραπάνω, η Ελλάδα θα έπρεπε επίσης να πάψει να δανείζεται, αναβάλλοντας αμέσως τις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων – κάτι που έμμεσα σημαίνει χρεοκοπία εντός του ευρώ.

 

Επιτέλους σήμερα, αν και σχετικά αργά, η Ευρώπη φαίνεται να συζητεί σοβαρά την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των οφειλών μας – μέσω του δανεισμού μας από το EFSF, με μηδενικά επιτόκια. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά ότι, για την εξόφληση των παλαιοτέρων δανείων μας, των ομολόγων του δημοσίου δηλαδή, θα δανειζόμαστε άτοκα από το EFSF.

Το γεγονός αυτό θα έλυνε πράγματι το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων μας, αφού σε μακροπρόθεσμη βάση, η αντικατάσταση των εντόκων δανείων μας με άτοκα, σημαίνει μία εξοικονόμηση τόκων της τάξης των 15 δις € ετησίως – κάτι που θα μηδένιζε ολόκληρο το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας, όχι μόνο το πρωτογενές δηλαδή, το οποίο υπολογίζεται στα 13,5 δις € για το 2012.

Εν τούτοις, υπάρχει ένα σημαντικότατο εμπόδιο στην όλη διαδικασία: το τεράστιο έλλειμμα διακυβέρνησης της πατρίδας μας, το οποίο πολύ σωστά επισημαίνουν οι «εταίροι» μας (εξαιρώντας τις «επεκτατικές βλέψεις» της πρωσικής Γερμανίας).

Ειδικότερα το ότι, δεν μπορούν να εμπιστευθούν τη διαχείριση των χρημάτων τους στα (υπερχρεωμένα δυστυχώς) ελληνικά κόμματα – είτε στην κυβέρνηση δηλαδή, είτε στην όποια αντιπολίτευση, η οποία θα μπορούσε να τη διαδεχθεί.

Στα πλαίσια αυτά προτείνουν την υπαγωγή μας στον έλεγχό τους (προτεκτοράτο), καθώς επίσης έναν δικό τους λογαριασμό (εντός ή εκτός Ελλάδας δεν είναι τόσο σημαντικό – πόσο μάλλον όταν δυστυχώς η ΤτΕ είναι ιδιωτική), από τον οποίο θα διαχειρίζονται οι ίδιοι τα έσοδα και τις πληρωμές μας – με αποτέλεσμα να εξεγείρονται πολύ σωστά οι Έλληνες, οι οποίοι δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να μετατραπεί η πατρίδα τους σε αποικία της ΕΕ ή/και της Γερμανίας.

Έχει δημιουργηθεί λοιπόν ένας «γόρδιος δεσμός», πολύ δύσκολος να λυθεί, αφού στην προκειμένη περίπτωση έχουν δίκιο τόσο οι Ευρωπαίοι, όσο και οι Έλληνες - με την ευρύτερη σημασία των λέξεων και ανεξάρτητα από το πώς ο καθένας μας αντιμετωπίζει το θέμα «Ευρωζώνη».

Άλλωστε είναι ελάχιστοι εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι έχουν την άποψη ότι, είναι υγιές το πολιτικό (κομματικό) τους σύστημα - το οποίο ουσιαστικά θεωρείται υπεύθυνο για τις όποιες δυσλειτουργίες τόσο του δημοσίου, όσο και ολόκληρης της χώρας τους, καθώς επίσης για τη χρεοκοπία της πάμπλουτης, πολλαπλά προικισμένης πατρίδας μας (στην κυριολεξία χωρίς ουσιαστική οικονομική αιτία).    

Παράλληλα φυσικά «εγκυμονεί» το θέμα της (πολεμικής) αντιπαράθεσης του ΔΝΤ (Η.Π.Α.) με τη Γερμανία – η οποία, αφού το έβαλλε να κάνει τη βρώμικη δουλειά, επιθυμεί πλέον να το «αποβάλλει» από την Ευρώπη, έτσι ώστε να διευκολύνει τις μελλοντικές επιδιώξεις της.    

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τα παραπάνω τεκμηριώνουν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο ότι, το πρόβλημα της πατρίδας μας, ο γόρδιος δεσμός δηλαδή, είναι πριν από κάθε τι άλλο πολιτικό – πολύ λιγότερο λοιπόν οικονομικό, αλλά παράλληλα πολιτισμικό και κοινωνικό (παιδεία). Επομένως, οφείλει να επιλυθεί άμεσα, εάν θέλουμε να επανακτήσουμε ολόκληρη την εθνική μας κυριαρχία – αφού δεν είναι δυνατόν να αποδεχθούμε τη μετατροπή μας σε προτεκτοράτο, τη διαχείριση των οικονομικών μας από άλλους, την εποπτεία της λειτουργίας του δημοσίου κοκ.

Ολοκληρώνοντας θεωρούμε πως εάν η πρωσική Γερμανία δεν εγκαταλείψει το ευρώ, υιοθετώντας ξανά το μάρκο, με όλες τις υπόλοιπες χώρες να παραμένουν στο κοινό νόμισμα, δεν πρόκειται να υπάρξει μακροπρόθεσμη λύση ούτε για την Ελλάδα, ούτε για το Νότο, αλλά ούτε και για την Ευρωζώνη στο σύνολο της - η οποία θα μπορούσε στη συνέχεια να λειτουργήσει σωστά,απαγορεύοντας τα πλεονάσματα στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών μεταξύ των μελών της, υποτιμώντας το ευρώ, «επιτρέποντας» τη χρεοκοπία τραπεζών, ενισχύοντας τον ελεγχόμενο πληθωρισμό για να καταπολεμηθεί η υπερχρέωση («εκτύπωση» νέων χρημάτων, ευρωομόλογα)  και καταργώντας τα εξαντλητικά προγράμματα λιτότητας χωρίς αναπτυξιακά μέτρα.


Υστερόγραφο: Σύμφωνα με τους γερμανικούς FT, η Ισπανία και η Ιταλία έχουν σταματήσει να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα – με αποτέλεσμα να καταρρέουν οι εξαγωγές της Γερμανίας, σε αυτές τις δύο χώρες.

Η απάντηση λοιπόν στις ηγεμονικές βλέψεις της καγκελαρίου είναι «πρακτικές» και μετρήσιμες – γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε, γιατί εμείς δεν βλέπουμε με ποιόν τρόπο θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε, ενισχύοντας παράλληλα την πατρίδα μας.

Προφανώς, η πολιτική των υποκλίσεων, οι δόσεις της ντροπής, η δουλικότητα και η «μαζοχιστική» αποδοχή των μέτρωνεξαθλίωσης και λεηλασίας, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος διαμαρτυρίας.


Αθήνα, 15. Νοεμβρίου 2012

Β. Βιλιάρδος-ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ


ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ: Το μεγαλύτερο μέρος της δόσης της ντροπής, τα 24 δις € δηλαδή, θα αποδοθούν από το κράτος στις χρεοκοπημένες από το ίδιο τράπεζες – οι οποίες όμως θα «μεταφέρουν» τα χρήματα τους στην ΕΚΤ, έτσι ώστε να μειωθεί η ενίσχυση τους από αυτήν

Εάν η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την υποταγή μας στην πρωσική Γερμανία, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την κατάλυση της Δημοκρατίας, τις προσβολές στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπεια μας, τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων, την καταστροφή των μικρομεσαίων ελληνικών εταιρειών, τη συνέχιση της νόμιμης φοροδιαφυγής των ξένων πολυεθνικών, τη φορολογική «υφαρπαγή» της περιουσίας μας, το συνεχή περιορισμό τουκοινωνικού κράτους και τη διαρκή μείωση των αμοιβών, μέχρι τo σημείο που η πιο κουραστική και εξοντωτική εργασία να μην μπορεί, με βεβαιότητα, να μας εξασφαλίσει καν τα απολύτως απαραίτητα – εάν οι εναλλακτικές λύσεις ήταν είτε αυτή η κατάσταση, είτε η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όλες οι δυσκολίες, μεγάλες ή μικρές, της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, θα έμοιαζαν να είναι σταγόνα στον ωκεανό” (από τον J.SMill, με παραλληλισμό στο σήμερα).

Άρθρο

Η Ελλάδα, ευρισκόμενη στο μάτι του κυκλώνα και κινδυνεύοντας να καταστραφεί εντελώς από δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις (Η.Π.Α. και Γερμανία), οι οποίες έχουν επιλέξει να πολεμήσουν στα εδάφη της, υποχρεώθηκε σε μία εξαντλητική πολιτική λιτότητας και εξαθλίωσης των πολιτών της – με βάση την οποία έχει καταρρεύσει τόσο το ΑΕΠ, όσο και η οικονομία της συνολικά.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας η ιδιωτικοποίηση όλων ανεξαιρέτως των επιχειρήσεων του δημοσίου της, σε εξευτελιστικές τιμές – συμπεριλαμβανομένων δυστυχώς των κοινωφελών (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κλπ.), των μονοπωλιακών κερδοφόρων (ΟΠΑΠ, λαχεία) και των στρατηγικών (λιμάνια, αεροδρόμια, τηλεπικοινωνίες κα). Ο δήθεν σκοπός δε των αποκρατικοποιήσεων είναι ο περιορισμός του δημοσίου χρέους της, το οποίο χαρακτηρίζεται, εύλογα ή μη, ως μη βιώσιμο.

Τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις αυτές υπολογίζονται στα 9 δις € - οπότε το χρέος της πατρίδας μας θα μειωθεί ανάλογα. Την ίδια στιγμή όμως ή, μάλλον, λίγο πιο πριν, η Ελλάδα υποχρεώνεται να κρατικοποιήσει τις τράπεζες της – για τις οποίες έχειεγγραφεί ήδη το ποσόν των 49 δις €, το οποίο αυξάνει το δημόσιο χρέος της ανάλογα, χωρίς παραδόξως να αναφέρεται στο έλλειμμα του προϋπολογισμού (όπως συνέβη στην Ιρλανδία).   

Υποχρεώνεται λοιπόν να εκποιήσει τις πολυτιμότερες επιχειρήσεις της για να μειώσει κατά 9 δις € το δημόσιο χρέος της, το οποίο όμως αύξησε κατά 49 δις €, «εξαγοράζοντας» τις χρεοκοπημένες ιδιωτικές τράπεζες – εν πρώτοις, αφού η κρατικοποίηση των τραπεζών (στη συνέχεια, με κριτήριο τους όρους της ανακεφαλαιοποίησης, θα «ξεπουληθούν» στις πολυεθνικές), θα κοστίσει δυστυχώς στους Έλληνες φορολογουμένους, στους οποίους συνεχίζει να επικρατεί η σιωπή των αμνών,  πολύ περισσότερα.

Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι, οι τράπεζες οδηγήθηκαν στη χρεοκοπία μετά την διαγραφή του χρέους της Ελλάδας, στα πλαίσια του PSI – όπου η Ελλάδα μείωσε αυθαίρετα πάνω από 50% τις απαιτήσεις τους απέναντι της, οι οποίες είχαν προέλθει από την αγορά ομολόγων του δημοσίου, για την ενίσχυση του ίδιου του δημοσίου!

Περαιτέρω, οι ίδιες χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες, οι οποίες θα κρατικοποιηθούν στα πλαίσια της ιδιωτικοποίησης ολόκληρης της υπόλοιπης οικονομίας, θα δανείσουν σήμερα το ελληνικό δημόσιο με 5 δις €, για να μη χρεοκοπήσει – έτσι ώστε να μπορέσει να καθυστερήσει η δόση των 31,5 δις €, η οποία είχε συμφωνηθεί να εκταμιευθεί τον Ιούνιο, για τις αρχές Δεκεμβρίου (παράλληλα, ο «μύθος» συνεχίζεται, αφού θα πρέπει να αποφασίσουν ξανά τα κοινοβούλια για τη δόση, η οποία είχε προ πολλού εγκριθεί – οπότε είχε ήδη αποφασιστεί!).

 

Το μεγαλύτερο τώρα μέρος της δόσης της ντροπής, τα 24-26 δις € δηλαδή,  θα αποδοθούν από το κράτος στις τράπεζες – οι οποίες όμως θα δώσουν τα χρήματα με τη σειρά τους στην ΕΚΤ, έτσι ώστε να μειωθεί η ενίσχυση τους από αυτήν (στα πλαίσια του ELA). Η ΕΚΤ βέβαια δεν θα κρατήσει τα χρήματα, αλλά θα τα δώσει πίσω στη γερμανική κεντρική τράπεζα, από την οποία τα έχει ουσιαστικά δανειστεί (target II).

Από τα υπόλοιπα 5,5 περίπου δις € της δόσης, τα 3,4 δις € θα επιστραφούν επίσης στην ΕΚΤ την Παρασκευή (άρα στηνBundesbank), για την εξόφληση του αντίστοιχου ομολόγου, το οποίο η ΕΚΤ έχει αγοράσει πιθανότατα στο 70% της αξίας του – με αποτέλεσμα να κερδοσκοπήσει εις βάρος μας, αποκομίζοντας 1 δις € από τους Έλληνες φορολογουμένους.   

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν, δυστυχώς «ερήμην» των λαών, μέσα σε μια «καταδικασμένη» νομισματική ζώνη, τα κυριότερα προβλήματα της οποίας είναι:

(α) Η πλεονασματική, μερκαντιλιστική Γερμανία, η οποία «κλέβει» πλούτο, καταθέσεις, ανάπτυξη και θέσεις εργασίας από όλους τους «εταίρους» της και

(β) Ο υπερδιογκωμένος τραπεζικός της τομέας (άρθρο μας), ο οποίος πρέπει να εξυγιανθεί άμεσα, μειώνοντας απαραίτητα το μέγεθος του.

Ο περιορισμός όμως του επικίνδυνου μεγέθους του τραπεζικού τομέα, οφείλει να είναι το αποτέλεσμα της μείωσης της μόχλευσης (leverage) και των χορηγήσεων - όχι των καταθέσεων, όπως συμβαίνει σήμερα σε όλες τις χώρες του Νότου, στις οποίες οι εκροές καταθέσεων με προορισμό κυρίως τον ευρωπαϊκό Βορά, έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ (επίσης, της προσεκτικής «κατάτμησης» των συστημικών τραπεζών και όχι της «συγκέντρωσης» τους σε ακόμη μεγαλύτερες «too big tofail», όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα).  

Η ελάττωση τώρα των χορηγήσεων οφείλει να προέλθει από την επιστροφή των δανείων των νοικοκυριών, καθώς επίσης από τη μη έγκρισή νέων καταναλωτικών – όχι από τις παραγωγικές επιχειρήσεις, όπως συμβαίνει σήμερα, με αποτέλεσμα να μην γίνονται επενδύσεις και να χρεοκοπούν η μία μετά την άλλη, μειώνοντας τα έσοδα του δημοσίου (φορολογία κερδών) και αυξάνοντας τις δαπάνες του (ανεργία κλπ.).

Τα νοικοκυριά όμως αδυνατούν να περιορίσουν τα δάνεια τους, αφενός μεν λόγω της πολιτικής λιτότητας (μειώσεις μισθών, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους κλπ.), αφετέρου λόγω της ανεργίας που προκαλούν οι απολύσεις δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, το κλείσιμο των επιχειρήσεων κλπ. – με αποτέλεσμα να συνεχίσουν να αυξάνονται οι επισφάλειες των κρατικοποιημένων πλέον τραπεζών, οι οποίες εξαγοράστηκαν με τα χρήματα των φορολογουμένων.

Επομένως, θα χρειαστούν και άλλα χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (υπολογίζουμε ότι θα ξεπεράσουν σωρευτικά τα 100 δις €), τα οποία θα «πρέπει» να προέλθουν από τους ανόητους φορολογουμένους – οπότε θα χρεοκοπήσουν ακόμη περισσότερα νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ανακυκλώνοντας αυξημένο το πρόβλημα.

Εάν λοιπόν αυτό δεν είναι το θέατρο του παραλόγου, εάν θεωρεί κανείς ότι μπορεί να υπάρξουν προοπτικές, καθώς επίσης ότιαξίζουν τον κόπο όλες οι θυσίες, η λεηλασία, η εξαθλίωση και οι αυτοκτονίες των πολιτών, τότε εμείς είμαστε αυτοί που δυστυχώς δεν καταλαβαίνουν – ενώ ευχόμαστε φυσικά να κάνουμε λάθος, όσον αφορά τα συμπεράσματα μας.  

Ολοκληρώνοντας, κατά την υποκειμενική μας άποψη, εάν η Γερμανία δεν εγκαταλείψει το ευρώ, υιοθετώντας ξανά το μάρκο, δεν πρόκειται να υπάρξει λύση ούτε για την Ελλάδα, ούτε για το Νότο, αλλά ούτε και για την Ευρωζώνη στο σύνολο της - η οποία θα μπορούσε στη συνέχεια να λειτουργήσει σωστά, απαγορεύοντας τα πλεονάσματα στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών μεταξύ των μελών της, υποτιμώντας το ευρώ, «επιτρέποντας» τη χρεοκοπία τραπεζών, ενισχύοντας τον πληθωρισμό για να καταπολεμηθεί η υπερχρέωση («εκτύπωση» νέων χρημάτων, ευρωομόλογα)  και καταργώντας τα εξαντλητικά προγράμματα λιτότητας χωρίς αναπτυξιακά μέτρα.

ΥΓ: Όταν οι όροι της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, με κριτήριο τους οποίους καταρρέουν εύλογα οι τιμές τους,ανακοινώνονται κατά τη διάρκεια των χρηματιστηριακών συναλλαγών από την κυβέρνηση και όχι μετά το τέλος τους, όπως συμβαίνει παντού, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ζούμε σε ένα ευνομούμενο, ορθολογικό κράτος ή/και ότι δεν πρόκειται για μία, «άπρεπο» να χαρακτηρισθεί ως οφείλει, σκοπιμότητα;   

Αξίζει αλήθεια να αγωνίζεται κανείς για έναν λαό, για έναν «όχλο» δυστυχώς, ο οποίος δεν καταλαβαίνει ότι η έννοια Πολίτης είναι το ανώτατο αξίωμα σε μία χώρα; Για ανθρώπους που, ενώ οι διαρρήκτες καταληστεύουν το σπίτι τους, κάθονται φοβισμένοι στο ερμητικά κλειστό δωμάτιο τους, παρακολουθώντας με αδιαφορία ορισμένους χειραγωγούς της τηλεόρασης, οι οποίοι τους διαβεβαιώνουν ότι πρόκειται για τη φαντασία τους;   

Για το δήθεν στρατό μας, για τα συνδικάτα δηλαδή τα οποία, ενώ βλέπουν πως «καταλύεται» η ίδια η ύπαρξή τους, έχοντας παράλληλα χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας τους, αδιαφορούν ουσιαστικά, επιλέγοντας να ασχολούνται με το μικρόκοσμό τους;Για τους υπόλοιπους «Θεσμούς», οι οποίοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου;  

Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη

Ανανέωση 14.11.2012: Χθες έγινε μία δημοπρασία εντόκων γραμματίων του δημοσίου, έτσι ώστε να καλυφθεί η πληρωμή ληξιπρόθεσμων ομολόγων – με επιτυχή έκβαση, όπως ανακοινώθηκε.

Οφείλει όμως να γνωρίζει κανείς ότι, στις δημοπρασίες αυτές δεν συμμετέχουν άλλοι θεσμικοί επενδυτές, αλλά μόνο οι (χρεοκοπημένες πλέον) ελληνικές τράπεζες – ενώ ουσιαστικά χρηματοδοτήθηκε η εξόφληση του ομολόγου της ΕΚΤ, ύψους 3,4 δις €.

Στα πλαίσια αυτά, είναι απολύτως σωστές οι αναφορές ορισμένων ΜΜΕ, με βάση τις οποίες η ζημία για την Ελλάδα ήταν διπλή:

(α) Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να δανειστεί βραχυπρόθεσμα, για να αποπληρώσει έναν μακροπρόθεσμο τίτλο – τεράστιο λάθος από οικονομικής πλευράς, το οποίο παράλληλα τεκμηριώνει το ότι, η χώρα μας διανύει δυστυχώς τα τελευταία στάδια τηςχρεοκοπίας (αυτού του είδους ο δανεισμός ξεκινάει με διετή ομόλογα, μετά με ετήσια, εξαμηνιαία, τριμηνιαία, μηνιαία και……..τέλος).

(β) Ο δανεισμός από τις ελληνικές τράπεζες μείωσε την περιορισμένη ρευστότητα τους, αφαιρώντας ακόμη περισσότερα χρήματα από την πραγματική οικονομία - απλά και μόνο για να μεταφερθούν κεφάλαια ύψους 3,4 δις € στην ΕΚΤ.

Το ομόλογο τώρα που είχε στην ιδιοκτησία της η ΕΚΤ, εξοφλήθηκε στο 100% της ονομαστικής του αξίας, παρά το ότι είχε πιθανότατα αγοραστεί από τη δευτερογενή αγορά, στο 70% ή και λιγότερο της τιμής του – οπότε η ΕΚΤ κερδοσκόπησε εις βάρος μας, αποκομίζοντας τουλάχιστον 1 δις € κέρδος.

Το κέρδος αυτό βέβαια δεν παρακρατείται από την ΕΚΤ, αλλά μεταβιβάζεται στους μετόχους της – στις κεντρικές τράπεζες δηλαδή των χωρών της Ευρωζώνης. Οι «εταίροι» μας θα μπορούσαν φυσικά να μας το επιστρέψουν – γεγονός που έχει δηλώσει πολύ σωστά ο πρόεδρος της ΕΚΤ, χωρίς όμως να συμφωνήσει η Γερμανία.     

Περαιτέρω, επίσης στο 100% εξοφλούνται εκείνα τα ομόλογα αγγλικού δικαίου (περί τα 10 δις €), τα οποία είχαν στην κατοχή τους ή αγόρασαν μετά το PSI τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (hedge fund) – ένα μεγάλο μέρος στο 20% της ονομαστικής τους αξίας ή ακόμη λιγότερο (στα 100 € κερδίζουν τα 80 € ή ακόμη περισσότερα).

Την ίδια στιγμή δυστυχώς διαγράφηκε πάνω από το 50% των ομολόγων που κατείχαν οι Ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά μας ταμεία, οι οργανισμοί και εκείνοι οι ιδιώτες, οι οποίοι εμπιστεύθηκαν ανόητα την πατρίδα τους και αγόρασαν τα ομόλογα του δημοσίου της.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, αυτοί που συνεχίζουν να εισπράττουν το 100% της αξίας των ομολόγων, είναι τα κερδοσκοπικά κεφάλαια και η ΕΚΤ – η οποία μεταφέρει ουσιαστικά μέρος της αυξημένης φορολόγησης και των μειωμένων μισθών/συντάξεων από την εξαντλητική λιτότητα των Ελλήνων, στα ταμεία των ευρωπαίων «εταίρων» της χώρας μας.   

Ολοκληρώνοντας, ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί αυτό που ορισμένοι υποθέτουν, χωρίς την παραμικρή ευτυχώς τεκμηρίωση – η συνεργασία δηλαδή της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με στόχο το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της Ελλάδας, κατά το παράδειγμα της Τουρκίας.


Σημείωση: Προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, δεν είμαστε προφανώς εναντίον εκείνων των ιδιωτικών τραπεζών, τις οποίες το κράτος οδήγησε στη χρεοκοπία (α) με το PSI και (β) με την υφεσιακή πολιτική που καταδίκασε την Ελλάδα (αν και έκαναν πάρα πολλά λάθη, ιδιαίτερα στον τομέα των καταναλωτικών δανείων - πιστωτικές κάρτες). Παράλληλα, δεν τοποθετηθήκαμε ποτέ υπέρ της δραχμής, αλλά υπέρ του ευρώ και της ενωμένης Ευρώπης, χωρίς την πρωσική Γερμανία.  

Αθήνα, 13. Νοεμβρίου 2012

Β. Βιλιάρδος-ΑΠΕΙΛΗ ΕΜΦΥΛΙΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ


ΑΠΕΙΛΗ ΕΜΦΥΛΙΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ: Οι κίνδυνοι από το τρίτο μνημόνιο, διεθνείς απόψεις για την κρίση, οι συνέπειες εξόδου της πατρίδας μας ή ολόκληρου του Νότου από το Ευρώ, Γαλλία ή Ιταλία, η πολιτική των σκόπιμων καθυστερήσεων, καθώς επίσης η ανάγκη να είμαστε όλοι ενωμένοι

"Η ζωή είναι ένα απέραντο ναρκοπέδιο, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο - επίσης, σε όλες τις «εκφάνσεις» της (ανθρώπινες σχέσεις, κοινωνία, οικονομία, πολιτική κοκ.). Από τις αναρίθμητες παγίδες που κρύβονται σε κάθε βήμα μας, σκοπός είναι να αποφύγουμε όσο γίνεται περισσότερες, με στόχο τις λιγότερο δυνατές απώλειες, δυστυχία και πόνους - παράλληλα, με τη μεγαλύτερη δυνατή ηρεμία, ευτυχία και αξιοπρέπεια. 

Εάν ξεφύγουμε από τη «χρυσή μεσότητα», τότε θα πρέπει να είμαστε αφενός μεν πρόθυμοι, αφετέρου προετοιμασμένοι, να πληρώσουμε τον αντίστοιχο λογαριασμό - ο οποίος πολύ δύσκολα αποφεύγεται. Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί με όλα όσα στοχεύουμε ή/και επιθυμούμε - αφού αποτελούν τα βασικά κριτήρια του ύψους των εκάστοτε «τιμολογίων», τα οποία θα κληθούμε από τη ζωή, αργά ή γρήγορα, να εξοφλήσουμε".

Ανάλυση    

Η Ευρώπη, η Γερμανία δηλαδή, δεν ανταμείβει ποτέ την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων, η οποία συνεχίζεται στην Ελλάδα από το 2009 – αποτελώντας το «διαπραγματευτικό χαρτί» όλων των κυβερνήσεων έκτοτε, με δήθεν «όπλο» την απειλή της χρεοκοπίας (ένα όπλο που βρίσκεται πάντοτε τυπικά στο τραπέζι, χωρίς δυστυχώς ποτέ να χρησιμοποιείται).

Από την άλλη πλευρά, η προσβλητική για όλους μας εικόνα, την οποία είδαμε στο Κοινοβούλιο, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης για την ψήφιση των μέτρων λεηλασίας και εξαθλίωσης των Ελλήνων, σύντομα θα εμφανισθεί και στους δρόμους – με τις εξεγέρσεις να τοποθετούνται στις αρχές του 2013, εάν παρ’ ελπίδα δεν ληφθούν οι σωστές αποφάσεις από την ΕΕ και όταν αρχίσουν να εφαρμόζονται αυτά που υπέγραψαν οι 153 «Έλληνες» βουλευτές.

Ειδικότερα, με κριτήριο το πρόγραμμα λιτότητας (Μνημόνιο ΙΙΙ), η ύφεση που θα προκληθεί (υπολογίζεται από τη Γερμανία στο 7,9% για το 2012, οπότε το ΑΕΠ θα μειωθεί κατά 17 δις € περίπου, στα 198 δις € - με τα έσοδα του δημοσίου να περιορίζονται περί τα 4,25 δις €), θα ξεπεράσει τα ανώτατα όρια του ανεκτού – με αποτέλεσμα το κλείσιμο ακόμη περισσότερων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την εκτόξευση της ανεργίας, την αδυναμία των νοικοκυριών να ανταπεξέλθουν, την, επικίνδυνη για τις καταθέσεις, κατακόρυφη άνοδο των επισφαλειών των τραπεζών, την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης την «απορρύθμιση» του κράτους.

Με κριτήριο δε το ΑΕΠ του 2011, όπως αναγράφεται στο προσχέδιο του ελληνικού προϋπολογισμού (215 δις €), καθώς επίσης το ποσοστό της ύφεσης λόγω του Μνημονίου ΙΙΙ που υπολογίζουμε για το 2013 (8-9%), το ΑΕΠ θα διαμορφωθεί στα 180 δις € ή σε ακόμη λιγότερα – οπότε τα έσοδα του δημοσίου, «καλώς εχόντων των πραγμάτων» (εάν συνεχίσουν δηλαδή να πληρώνουν οι Έλληνες φόρους κλπ.), θα περιορισθούν κατά τουλάχιστον 4,5 δις €.

Επομένως, ο δείκτης χρέους προς ΑΕΠ θα φτάσει στα ύψη – σε επίπεδα δηλαδή εντελώς εκτός πραγματικότητας (συμπεριλαμβανομένης της πιθανής ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, εάν αυτή δεν γίνει μέσω του ESM, μάλλον θα ξεπεράσει το 200%).      

Ειδικά όσον αφορά το δημόσιο χρέος, την εξέλιξη και τη βιωσιμότητα του, η παραπληροφόρηση έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η «υπερβάλλουσα» αύξηση του, αυτή δηλαδή η οποία δεν προέρχεται από την πρόσθεση των ελλειμμάτων, οφείλεται κυρίως στα χρέη των τραπεζών - με τα οποία επιβαρύνονται εν αγνοία τους οι Έλληνες, για να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και χαθούν οι καταθέσεις τους (άρθρο μας).

Αναλυτικότερα, εάν στη διαγραφή μέρους της αξίας των ομολόγων του δημοσίου (PSI), τα οποία κατέχουν οι τράπεζες, προσθέσουμε τα κόκκινα δάνεια τους (επισφάλειες), τα οποία υπολογίζεται ότι σύντομα θα ανέλθουν στο 30% των συνολικών δανείων τους προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, τότε οι κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών θα ξεπεράσουν τα 100 δις € - τα οποία, εάν προστεθούν στο δημόσιο χρέος, όπως συμβαίνει σήμερα, θα το καταστήσουν φυσικά μη βιώσιμο.

Όσα εξαντλητικά προγράμματα λιτότητας λοιπόν και αν εφαρμοσθούν, όσο και αν φορολογηθούν οι Έλληνες, ακόμη και αν ξεπουλήσουν ολόκληρη τη δημόσια περιουσία τους, η οικονομική κατάσταση της χώρας τους θα επιδεινώνεται συνεχώς. Αυτό σημαίνει ότι, αργά ή γρήγορα, λόγω μηδενικών προοπτικών καλυτέρευσης, το καπάκι που κρατάει κλειστή την κατσαρόλα που βράζει, θα φύγει ανεξέλεγκτα από τη θέση του - με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ελλάδα, την Ευρώπη και ολόκληρο τον πλανήτη.

Απλούστερα, χωρίς ανάπτυξη δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον – με αποτέλεσμα την «κατάλυση» της κοινωνικής συνοχής καθώς επίσης της ειρήνης.  

ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Περαιτέρω, έχουν σίγουρα ενδιαφέρον οι απόψεις (επιγραμματικά) ορισμένων πολιτικών, οικονομολόγων, επενδυτών και κομμάτων, όσον αφορά την ΕΕ, τη Γερμανία και την Ελλάδα. Ειδικότερα τα παρακάτω:

Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας και θερμός υποστηρικτής της ένωσης κ. HSchmidt, είναι πάρα πολύ σκεπτικός, όσον αφορά το μέλλον της Ευρώπης. «Πιθανότατα βρισκόμαστε στα πρόθυρα μίας κοινωνικής επανάστασης», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Εάν όμως κάνουμε τα σωστά βήματα», συνεχίζει, «τότε ίσως η Ευρώπη, στα επόμενα τέσσερα χρόνια, να αναδυθεί όπως ο Φοίνικας από τις στάχτες». Κάτι ανάλογο ισχύει και για την Ελλάδα, κατά την άποψη μας, η οποία θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεφύγει από την κρίση, εάν έκανε τα σωστά βήματα. 

«Η Γερμανία πρέπει να εγκαταλείψει το Ευρώ», ισχυρίζεται ένας οικονομολόγος (S.Homburg) από το Ανόβερο. «Τα δάνεια προς τις ελλειμματικές οικονομίες», τεκμηριώνει τη θέση του, «δεν ωφελούν τις χώρες, αλλά τους δανειστές τους, τους οποίους δεν έχουν κανένα λόγο να ενισχύουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι».

«Εάν η Γερμανία εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη», τονίζει αντίθετα ο G.Soros, «τότε το πρόβλημα της ένωσης θα λυθεί αμέσως. Στην περίπτωση αυτή, το ευρώ θα υποτιμηθεί και ο πληθωρισμός θα αυξηθεί, οπότε η κρίση χρέους και ανταγωνιστικότητας θα αποτελέσει παρελθόν. Δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική ένωση, χωρίς μεταφορά χρημάτων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες της», ολοκληρώνει, εννοώντας την ανάγκη «αμοιβαιοποίησης» του χρέους.

«Περιμένουμε ότι η Γερμανία θα πάψει σύντομα να αποτελεί το σίγουρο λιμάνι των επενδυτών», αναφέρει ο διευθυντής της μεγάλης επενδυτικής εταιρείας Pimco. «Εάν επιβιώσει η Ευρωζώνη, τότε η Γερμανία θα υπερχρεωθεί - με τα πακέτα διάσωσης και με τα ευρωομόλογα. Εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη, τότε η Γερμανία θα υπερχρεωθεί επίσης, με τα χρήματα που θα πρέπει να διαθέσει για τη διάσωση των τραπεζών της – ενώ η οικονομία της θα έχει μεγάλες απώλειες, λόγω της ύφεσης που θα ακολουθήσει».  

«Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι τυλιγμένο στις φλόγες», διαπιστώνει ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας J.Fischerσυνεχίζοντας «Η Ευρώπη, καθοδηγούμενη από τη Γερμανία, επιλέγει να συνεχίζει ανόητα την προσπάθεια κατάσβεσης της πυρκαγιάς, χρησιμοποιώντας κηροζίνη αντί για νερό». 

«Το σύστημα είναι το εξής», αναφέρει ο J.Stieglitz, πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ. «Η ισπανική κυβέρνηση σώζει τις ισπανικές τράπεζες και οι ισπανικές τράπεζες σώζουν την ισπανική κυβέρνηση. Αυτή είναι μία οικονομία Βουντού».

«Οι Ευρωπαίοι έχουν ένα κοινό νόμισμα», τον συμπληρώνει ο W.Buffett, «Δεν έχουν όμως ούτε κοινή δημοσιονομική πολιτική, ούτε κοινή κουλτούρα, ούτε κοινές συνθήκες/προϋποθέσεις εργασίας. Θα πρέπει λοιπόν να συνδυάσουν ορισμένα πράγματα μεταξύ τους, εάν δεν θέλουν να καταστραφούν».

«Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ ευρίσκεται σε πολύ μεγάλο κίνδυνο», ισχυρίζεται ένας άλλος Αμερικανός οικονομολόγος, οN.Roubini, ολοκληρώνοντας «Οι πιθανότητες μετάδοσης της κρίσης, στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια, είναι τεράστιες».

«Τυχόν έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι πολύ ακριβή, ενώ θα προκαλέσει χάος», πιστεύει ο γνωστός επενδυτής M.El-Erian. «Εν τούτοις, εμείς πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι».

«Η πιθανότερη λύση του προβλήματος της Ελλάδας είναι η εισαγωγή ενός, παράλληλου στο ευρώ, δεύτερου νομίσματος», είναι η άποψη του οικονομολόγου της Deutsche Bank, την οποία συmπληρώνει ως εξής ο πρώην  διευθυντής της J.Ackermann «Η έξοδος της Ελλάδας είναι κάτι που δεν πρέπει ούτε καν να σκεφτόμαστε».

«Η κρίση χρέους και δανεισμού της Ευρωζώνης πλησιάζει σε ένα κρίσιμο σημείο», διαπιστώνει ο διευθυντής της HSBC, συνεχίζοντας «Η έξοδος της Ελλάδας θα οδηγούσε αμέσως στην ερώτηση, πως και αν θα μπορούσαμε να στηρίξουμε την Ισπανία».

«Η επαναφορά της δραχμής στη Ελλάδα, θα ήταν οικονομική αυτοκτονία», είναι η άποψη του διευθυντή της Commerzbank, την οποία συμπληρώνει ως εξής ένα στέλεχος της Allianz: «Όταν μία χώρα δεν έχει την ευκαιρία να βγει από την κρίση με τη βοήθεια της ανάπτυξης, τότε την αποφεύγουμε – αποσύρουμε δηλαδή όλες τις επενδύσεις μας και δεν σκεφτόμαστε καν για καινούργιες».

«Θα ήταν επιθυμητό να είχε διώξει η Ευρώπη την Ελλάδα πριν από τρία χρόνια», έχει την άποψη ο Ελβετός χρηματιστής M.Faberολοκληρώνοντας «Μία τέτοια ενέργεια, θα μας είχε προστατέψει από πολλές επώδυνες καταστάσεις».

«Οι συνέπειες τυχόν εξόδου της Ελλάδας δεν θα περιοριζόταν στην ευρωπαϊκή περιφέρεια», τονίζει ο προϊστάμενος της επιτροπής ανατολικών υποθέσεων της Γερμανίας, πρώην γενικός διευθυντής της Metro (Makro) E.Cordes, συνεχίζοντας «Θα επιβάρυνε σε μεγάλο βαθμό ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο πλανήτη»

«Με το ευρώ δεν θα δουν ποτέ οι Έλληνες μία άσπρη ημέρα», πιστεύει ο εθνικιστής Γερμανός οικονομολόγος H.W.Sinn. «Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα ήταν το μικρότερο κακό, συγκριτικά με άλλα», συμπεραίνει. 

«Ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ», λέει ο γνωστός οικονομολόγος P.Krugman, «θα είχε τρομακτικές συνέπειες. Στις υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας θα οδηγούσε σε ένα καταστροφικό bank run, καθώς επίσης σε μία μαζική εκροή κεφαλαίων».

«Δεν μπορώ καν να φανταστώ την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη», τονίζει χαρακτηριστικά ο πρώην διοικητής της ΕΚΤJ.C.Trichtet. «Θα ήταν η χειρότερη δυνατή επιλογή από όλες τις άλλες».  

«Ευρώ ή χάος», φαίνεται να πιστεύει η Ελληνική κυβέρνηση. «Ευρώ με κάθε θυσία, με όποια μέτρα λιτότητας ζητηθούν - ακόμη και αν κάτι τέτοιο σημαίνει εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, υπερβολική φορολόγηση των πολιτών, εξαθλίωση, φτώχεια ή ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Ας ελπίσουμε δε ότι οι εταίροι μας θα φροντίσουν έτσι ώστε, το δηλητήριο να μην είναι ακαριαία θανατηφόρο - συνοδεύοντας το με κάποια μέτρα ανάπτυξης».

«Το ευρώ ασφαλώς και δεν είναι φετίχ», αναφέρεται ως η πιθανότερη άποψη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία μάλλον θέλει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, παράλληλα με τη διαγραφή του επαχθούς χρέους, ότι και αν αυτό σημαίνει - αφηρημένο, απροσδιόριστο, εφικτό ή ανέφικτο, ουτοπικό ή μη. 

«Ευρώ, διαγραφή του επαχθούς χρέους, χαμηλά επιτόκια δανεισμού και εθνική κυριαρχία - καμία δημοσιονομική ή πολιτική ένωση της Ευρωζώνης», είναι η επιθυμία των επομένων, όσο «αιθεροβατούσα» και αν ακούγεται.

«Άμεση έξοδος από την Ευρωζώνη, επίσης από την ΕΕ, άρνηση του συνολικού χρέους, λαϊκή κυριαρχία και κλείσιμο (ουσιαστικά) των συνόρων», συμπληρώνει η «αυθεντική» αριστερά, ολοκληρώνοντας το παζλ.   

Η ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ

Ανεξάρτητα από τις παραπάνω τοποθετήσεις οι οποίες, όσο και αν διαφέρουν μεταξύ τους, έχουν ορισμένα κοινά σημεία, κρίνουμε σκόπιμη την αναφορά μίας ακόμη άποψης – η οποία στηρίζεται σε ένα οικονομικό μοντέλο. Με τη βοήθεια του μοντέλου «προσομοιώθηκε» από ένα γερμανικό ινστιτούτο η τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας - «ατομικά» και μαζί με τα επόμενα «υποψήφια θύματα» του Νότου.   

«Τυχόν έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα ήταν πια διαχειρίσιμη», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην εισαγωγή του γερμανικού ινστιτούτου, η οποία ουσιαστικά τεκμηριώνει τα τεράστια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας το 2010 –όταν οδηγήθηκε, χωρίς κανέναν απολύτως οικονομικό λόγο, στα νύχια του ΔΝΤ.

Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στο οποίο αναγράφεται το κόστος εξόδου μίας χώρας (δύο, τριών και τεσσάρων μαζί) για τη Γερμανία, είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Κόστος Γερμανίας, σε περίπτωση εξόδου του Νότου από το Ευρώ - σε δις € 

Χώρα
Χαμένη ανάπτυξη
**Χαμένες απαιτήσεις



Ελλάδα
73
64
Ελλάδα και Πορτογαλία
225
99
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία
850
266
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία
1.707
455
* Χαμένη ανάπτυξη συνολικά για τα έτη 2013 - 2020
** Δημόσιες και ιδιωτικές
ΠηγήBertelsmann-Stiftung
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Στον επόμενο Πίνακα ΙΙ τώρα φαίνονται οι επιπτώσεις, όσον αφορά τις 42 οικονομίες που συμπεριλήφθηκαν στη μελάτη -οικονομίες οι οποίες παράγουν περισσότερο από το 90% του παγκοσμίου ΑΕΠ:  

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Επιπτώσεις στο ΑΕΠ των 42 σημαντικότερων οικονομιών για τα έτη 2013 έως 2020 σε δις €, χαμένες απαιτήσεις (ζημίες) ως προς το ΑΕΠ

Χώρα
Απώλειες σε ΑΕΠ
ΑΠΏΛΕΙΕΣ/ΑΕΠ



Ελλάδα
674
-1,7%
Ελλάδα και Πορτογαλία
2.377
-6,1%
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία
7.897
-20,3%
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία
17.157
-44,0%
Σημείωση: H «υπόθεση εργασίας» των ερευνητών ήταν ότι, οι χώρες που θα εξέρχονταν θα διέγραφαν το 60% των χρεών τους
ΠηγήBertelsmann-Stiftung
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Η Ελλάδα, πάντοτε κατά το ινστιτούτο, θα ερχόταν αντιμέτωπη με ζημίες ίσες με το 94% του ΑΕΠ της - γεγονός που θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη από όλους αυτούς στην πατρίδα μας, οι οποίοι «συνηγορούν» υπέρ της εξόδου της από την Ευρωζώνη.

ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΓΑΛΛΙΑ

Ανεξάρτητα από τις προηγούμενες απόψεις των «ειδικών» η χώρα, η οποία θα είχε τις μεγαλύτερες ζημίες από τυχόν κατάρρευση του Νότου, θα ήταν η Γαλλία - αφού οι απώλειες της θα ήταν της τάξης του 154,4% του ετησίου ΑΕΠ της. Οι αιτίες είναι αφενός μεν η αυξημένη συμμετοχή των τραπεζών της στο Νότο, αφετέρου οι υποτιμήσεις των νομισμάτων που θα συνόδευαν την ενδεχόμενη έξοδο από το Ευρώ (υπολογίζεται άνω του 50% για την Ελλάδα).

Με βάση τα παραπάνω, η δυσχερής θέση της Γαλλίας και η «εκβιασιμότητα» της από τη Γερμανία, αποκτούν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον - κάτι που ίσως ερμηνεύει καλύτερα τη στάση του προέδρου της, ο οποίος ευρίσκεται σε πραγματικά δύσκολη θέση. Ίσως αυτή να είναι η αιτία, για την οποία πλέον οι αγορές αναρωτιούνται, ψάχνοντας το επόμενο θύμα τους: Ιταλία ή Γαλλία;

Στον Πίνακα ΙΙΙ τώρα που ακολουθεί, καταγράφεται το πρόσφατο ΑΕΠ των πλέον σημαντικών οικονομιών του πλανήτη, για να αντιληφθούμε καλύτερα τα μεγέθη τους:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: ΑΕΠ σε δις δολάρια, πληθυσμός τον Ιούνιο του 2012   

Χώρα
ΑΕΠ
Πληθυσμός



Η.Π.Α.
15.094,0
313.847.465
Κίνα*
7.298,1
1.343.239.923
Ιαπωνία
5.869,5
127.368.088
Γερμανία
3.577,0
81.305.856
Γαλλία
2.776,3
65.630.692
Βραζιλία
2.492,9
199.321.413
Μ. Βρετανία
2.417,6
63.047.182
Ιταλία
2.198,7
61.261.254
Ρωσία
1.850,4
142.517.670
Καναδάς
1.736,9
34.300.083
Ινδία
1.676,1
1.205.073.612
Ισπανία (πρόγνωση)
1.493,5
47.042.984
Αυστραλία
1.488,2
22.015.576
* Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ, η Κίνα θα ξεπεράσει το ΑΕΠ των Η.Π.Α. το 2016 – ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον γεγονός για το μέλλον της Δύσης.
Πηγή: IMF, CIA
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος 

Περαιτέρω, σύμφωνα με τη WSJ, η στρατηγική των αγορών το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι η αγορά ομολόγων των βορείων χωρών της Ευρώπης, με τα έσοδα από την πώληση ομολόγων του Νότου. Στα πλαίσια αυτά, προτιμούν μέχρι σήμερα τα δεκαετή ομόλογα της Γαλλίας, παρά το ότι η απόδοση τους είναι 2,7% χαμηλότερη από τα ιταλικά (4,9%).

Η αιτία της αυξημένης απόδοσης των ιταλικών ομολόγων (υψηλότερο επιτόκιο δανεισμού της Ιταλίας), είναι κυρίως το μεγάλο δημόσιο χρέος της χώρας – το οποίο υπολογίζεται στο 126,1% του ΑΕΠ, έναντι 91% της Γαλλίας (αν και τυχόν εισβολή του ΔΝΤ θα πολλαπλασίαζε το χρέος τους, όπως συνέβη στην Ελλάδα). Παράλληλα, θεωρείται αβέβαιο το πολιτικό μέλλον της Ιταλίας, αφού θα διεξαχθούν εκλογές το επόμενο έτος.

Εάν όμως ερευνήσει κανείς τα υπόλοιπα στοιχεία των δύο χωρών, θα διαπιστώσει ότι η Ιταλία ευρίσκεται σε καλύτερη θέση από τη Γαλλία – αφού το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιταλίας είναι χαμηλότερο, το εξωτερικό ισοζύγιο καλύτερο, η ανεργία σχετικά μικρή, ενώ οι ανάγκες χρηματοδότησης της για το 2013 είναι πολύ πιο περιορισμένες, από αυτές της Γαλλίας.

Εκτός αυτού, η Ιταλία έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι, μπορεί να ανταπεξέρχεται σχετικά εύκολα με το δημόσιο χρέος της, αφούστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εσωτερική χρηματοδότηση του (αγορά των ομολόγων από τους πολίτες της).

Η μεγάλη πρόκληση για την Ιταλία είναι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της – όπου όμως οι προοπτικές της δεν είναι αρνητικές, αφού έχει σημειώσει πρόοδο, όσον αφορά τις διαρθρωτικές αλλαγές.

Αντίθετα, η Γαλλία μόλις ξεκινάει με τα μέτρα για την οικονομία της, τα οποία θα προκαλέσουν ύφεση, ενώ η πιστοληπτική αξιολόγηση της (ΑΑΑ) είναι ουσιαστικά αυτή που διευκολύνει το δανεισμό της, με χαμηλά επιτόκια – κάτι που όμως θα μπορούσε να πάψει να υφίσταται, ιδίως μετά τις τελευταίες επιθέσεις της Γερμανίας (δήθεν «ανησυχία» για την οικονομική της κατάσταση εκ μέρους της καγκελαρίου, καθώς επίσης του υπουργού οικονομικών κλπ.).     

ΜΕΡΚΙΑΒΕΛΙ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΩΝ

"Ο Thomas Mann το 1953, κατά τη διάρκεια της φημισμένης ομιλίας του στο Αμβούργο, είχε προειδοποιήσει τους Γερμανούς λέγοντας τους ότι, δεν θα έπρεπε ποτέ ξανά να επιδιώξουν μία γερμανική Ευρώπη. Στα πλαίσια όμως της Ευρωπαϊκής κρίσης χρέους συνέβη ακριβώς αυτό - η προσπάθεια γερμανοποίησης της Ευρώπης.

Το αποτέλεσμα ήταν να τραυματιστούν σοβαρά οι αρχές της ισότητας, της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης μεταξύ των κρατών-μελών, οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια στήριξης του κοινού νομίσματος. Στις ηγεμονικές βλέψεις των ισχυρών κρατών της ΕΕ, θα πρέπει να τοποθετηθούν σταθερά και ασφαλή «φρένα» - αυτό θα έπρεπε να είναι η πρώτη εντολή της ευρωπαϊκής ένωσης" (Die Zeit, σε ελεύθερη μετάφραση).

Με βάση τώρα έναν γνωστό κοινωνιολόγο, κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους που βιώνουμε, έχουν δημιουργηθεί νέες συνθήκες στην Ευρώπη - με την ισχύ κάποιων κρατών να έχει αυξηθεί, παράλληλα με τον περιορισμό της δύναμης κάποιων άλλων. Αναλυτικότερα τα εξής:

(α)  Υφίσταται ένας σαφέστατος διαχωρισμός, μεταξύ των χωρών που έχουν στην κατοχή τους το κοινό νόμισμα, καθώς επίσης των υπολοίπων.

(β)  Εντός της Ευρωζώνης, υπάρχει επίσης ένας διαχωρισμός - μεταξύ των χωρών, οι οποίες εξαρτώνται από τις πιστώσεις (δάνεια) των άλλων, καθώς επίσης αυτών που τις δανείζουν.

(γ)  Ο τρίτος διαχωρισμός αφορά τα κράτη, τα οποία ωφελούνται από την κρίση ή/και έχουν ξεφύγει από την ύφεση, καθώς επίσης όλα τα υπόλοιπα.

(δ)  Τέλος, διαπιστώνεται η σημαντικότατη διαφορά μεταξύ των πλεονασματικών κρατών, καθώς επίσης των ελλειμματικών, με κριτήριο το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών - με τα πρώτα να αναπτύσσονται πλέον εις βάρος των τελευταίων, εξάγοντας τους ανεργία και εισάγοντας ρευστότητα (πρόκειται ουσιαστικά για μερκαντιλιστικές συνθήκες μηδενικού αθροίσματος).

Οι αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης λαμβάνονται κυρίως από τα κράτη της Ευρωζώνης - στα οποία όμως οι δανείστριες χώρες, με ηγέτη τη Γερμανία, επιβάλλουν (ει) απολυταρχικά τις απόψεις τους. Ο ρόλος της Γερμανίας εδώ είναι πλέον εξαιρετικά σημαντικός - εάν υποθέσουμε ότι δεν είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού.     

Στα πλαίσια αυτά, η καγκελάριος της Γερμανίας έχει υιοθετήσει μία μέθοδο, η οποία χαρακτηρίζεται ως «Μερκιαβελική»,από τον κοινωνιολόγο που αναφέραμε (σύνδεση του ονόματος της με τον Machiavelli).

Ειδικότερα, θεωρείται ότι αντλεί τη δύναμη της από ένα βασικό χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς της: από την αναβλητικότητα, από τη σκόπιμη καθυστέρηση, από τάση της να μην αποφασίζει ή «να μην αποφασίζει ακόμη» - να ενεργεί αργότερα, να διστάζει να ενεργήσει ή να μη δίνει καμία απάντηση (ελπίζουμε να έχει γίνει πλέον κατανοητό από την Ελληνική κυβέρνηση).

Το τυπικότερο παράδειγμα αυτής της (μη) συμπεριφοράς της είναι το ότι, δεν έχει λάβει ακόμη θέση υπέρ ή κατά αυτών που επιθυμούν την πολιτική ένωση της Ευρωζώνης – σε σχέση με αυτούς που τοποθετούνται εναντίον της ομοσπονδιοποίησης της, επιλέγοντας την ένωση ανεξάρτητων κρατών μεταξύ τους (εθνική κυριαρχία). Παράλληλα, η Γερμανία έχει καταστήσει σαφές ότι, χωρίς τη δική της συμφωνία, δεν θα αποφασίζεται τίποτα στην Ευρωζώνη.

Με τον συγκεκριμένο τρόπο, η Γερμανία έχει κερδίσει πάρα πολλά από την ευρωπαϊκή κρίση – αφού έχει ουσιαστικά αναδειχθεί στον ηγεμόνα, στην κεντρική δύναμη καλύτερα της ΕΕ, από κάθε πλευρά (πολιτική, οικονομική κλπ.). Σύμφωνα δε με γνωστή βρετανική εφημερίδα, η Γερμανία έχει δημιουργήσει «τυχαία» μία αυτοκρατορία (Germanythe accidental empire).

Ολοκληρώνοντας έχουμε την άποψη ότι, οι πραγματικές προθέσεις της Γερμανίας μόλις τώρα έγιναν αντιληπτές από τις Η.Π.Α. και την Κίνα – ιδίως μετά τις τελευταίες ανόητες επιθέσεις του γερμανικού «κυβερνητικού τύπου», ο οποίος χαρακτήρισε τις Η.Π.Α. ως τον «Αμερικανό ασθενή», ενώ οι τίτλοι για την Κίνα ήταν «The Firm» («η Μαφία» ουσιαστικά, κατηγορώντας την κινεζική ηγεσία για διαφθορά κα.).  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως έχουμε διαπιστώσει η Ελλάδα, παρά τα μεγάλα προβλήματα της, τα οποία εντοπίζονται κυρίως στη (δυσ)λειτουργία του κράτους, έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα, καθώς επίσης ισχυρότατα διαπραγματευτικά χαρτιά στη διάθεση της – τόσο από οικονομικής πλευράς, όσο και από γεωπολιτικής.

Μεταξύ άλλων, η εξασφάλιση της βοήθειας εκ μέρους των Η.Π.Α., της Ρωσίας ή της Κίνας, είναι εντός των πλαισίων των δυνατοτήτων της – όπως επίσης η αλληλεγγύη των υπολοίπων «εταίρων» της στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, οι οποίοι απειλούνται τα μέγιστα από τη Γερμανία.

Οι διαφαινόμενες προσπάθειες της καγκελαρίου να δημιουργήσει μία γερμανική αυτοκρατορία, με πραγματική έδρα το Βερολίνο και τυπική τις Βρυξέλλες, για την οποία μάλλον θα επιλεγόταν το, μη δημοκρατικό φυσικά, καθεστώς της Κίνας (μονοκομματικός καπιταλισμός), διευκολύνουν τις κινήσεις της πατρίδας μας – αφού ακόμη και τα παιδιά του Σικάγου, το ΔΝΤ δηλαδή, είναι πλέον εν μέρει υπέρ της κατάργησης της πολιτικής λιτότητας, υπέρ της διαγραφής χρέους της Ελλάδας, υπέρ της επιμήκυνσης και των χαμηλών επιτοκίων.  

Οφείλει λοιπόν η κυβέρνηση να εντείνει τις προσπάθειες της προς όλες αυτές τις κατευθύνσεις, χρησιμοποιώντας όλα μαζί τα διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα που έχει στη διάθεση της, πριν είναι πολύ αργά – πριν ακόμη δηλαδή οδηγηθεί η χώρα μας σε εξεγέρσεις και σε εσωτερικούς εμφυλίους πολέμους, οι οποίοι θα επεκταθούν στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, καταλήγοντας ενδεχομένως στην επανάληψη των διακρατικών πολέμων εντός της Ευρώπης, με σοβαρότατες συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη. 

Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, δεν υπάρχει καθόλου διαθέσιμος χρόνος για τη διενέργεια νέων εκλογών στην Ελλάδα - όχι μόνο επειδή δεν είναι έτοιμη η αντιπολίτευση. Το γεγονός αυτό σημαίνει πως η σημερινή κυβέρνηση, όσο ανεπαρκής, αδύναμη ή οτιδήποτε άλλο θεωρήσει κανείς ότι είναι, πρέπει να φέρει εις πέρας την αποστολή της – φυσικά, χωρίς καμία άλλη παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας (ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας κλπ.).

Αυτό προϋποθέτει βέβαια ότι οφείλουμε να την πιέσουμε όλοι μαζί, όσο το δυνατόν περισσότερο και ανεξάρτητα από τις εκάστοτε πολιτικές μας πεποιθήσεις – επειδή, απέναντι στην ολοκληρωτική καταστροφή και στον εχθρό που επιβουλεύεται την πατρίδα μας, πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι. Άλλωστε, αφού «αντιμετωπισθεί» ο εξωτερικός κίνδυνος, γεγονός για το οποίο είμαστε αισιόδοξοι, θα έχουμε όλο το χρόνο στη διάθεση μας, για την επίλυση των εσωτερικών προβλημάτων μας.

Αθήνα, 11. Νοεμβρίου 2012