Η ταινία «Λίνκολν» του Spielberg: Πολλοί νέγροι, αλλά κανένας Εβραίος

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η ταινία «Λίνκολν» του Spielberg: Πολλοί νέγροι, αλλά κανένας Εβραίος

ΝΟΙ* / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Spielberg’s Lincoln: Plenty of Negroes, But Why No Jews? 

Στην ταινία «Λίνκολν», ο σκηνοθέτης Steven Spielberg παρουσιάζει μια περίοδο του «Μαύρου Ολοκαυτώματος», όπως ο ίδιος αισθάνεται ότι οι Μαύροι πρέπει να το δουν. Αλλά ο Spielberg δεν είναι ιστορικός. Ο εβραϊκής καταγωγής Spielberg έχει γυρίσει σχολαστικά και έχει αρχειοθετήσει τις ιστορίες των Εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος για το ίδρυμά του που λέγεται ‘Shoah Foundation’, προκειμένου να διατηρηθεί η [ΑΝ]ακρίβεια των εμπειριών τους. Επομένως, γιατί τότε δείχνει σαν να πάσχει από γεροντική άνοια παρουσιάζοντας μια περίοδο τόσο σημαντική για τους Μαύρους Αμερικανούς; Γιατί, για παράδειγμα, αισθάνεται ελεύθερος να προωθήσει ένα παραμύθι από την ιστορία του «Εμφυλίου Πολέμου» και της Μαύρης δουλείας, αλλά ύποπτα αγνοεί τον κρίσιμο ρόλο που διαδραμάτισε ο δικός του εβραϊκός λαός στον πόλεμο μεταξύ των Πολιτειών, ένα πόλεμο στον οποίο οι Εβραίοι είχαν περίοπτη θέση;

  

Αυτό δεν οφείλεται σε καμία αβλεψία. Ο Spielberg απασχολεί κορυφαίους ιστορικούς και ερευνητές για να εξασφαλιστεί την ακρίβεια του προϊόντος του και να εξασφαλίσει ότι η φυλή του, θα εκπροσωπείται με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Η ταινία Λίνκολν αφορά τη γέννηση της 13^ης τροποποίησης, του Συνταγματικού διατάγματος που φιλοδοξούσε να είναι το "τέλος της δουλείας." Αλλά ακριβώς όπως με το “All-Men-Are-Created-Equal” ("Όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι") της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, η άτυχη 13^η απλώς αγνοήθηκε και η δουλεία συνεχίστηκε αμείωτη σε άλλες μορφές. Όταν οι εχθρότητες έπαψαν, και οι δύο πλευρές γρήγορα συμφιλιώθηκαν και ενώθηκαν για να βάλουν τους Μαύρους πίσω στις φυτείες με ένα πολύ πιο αποτελεσματικό οικονομικό σύστημα από τη δουλεία, που λέγεται sharecropping, υπερχρέωση, και καταναγκαστική εργασία. Οι αναγνώστες του βιβλίου «Η Μυστική Σχέση μεταξύ Μαύρων και Εβραίων, Vol. 2», (‘The Secret Relationship Between Blacks and Jews, Vol. 2’), μπορούν να επιβεβαιώσουν την αποτελεσματικότητα του βασισμένου στο Ταλμούδ συστήματος που αντικατέστησε τη δουλεία στην Αμερική. Κάποιος έπρεπε να φυτέψει, να καλλιεργήσει και να πάρει το βαμβάκι, το καλαμπόκι, το σιτάρι, τη ζάχαρη και, να χτίσει τις γέφυρες και τους σιδηρόδρομους, καθώς και να κάνει τη φόρτωση και την εκφόρτωση των πλοίων που τροφοδοτούσαν το διεθνές εμπόριο. 

Ο Spielberg θέλει να ενισχύσει την ψευδαίσθηση ότι ένα και μόνο έγγραφο απάλλαξε την Αμερική από την δουλεία και έκλεισε για πάντα ένα σύστημα με το οποίο οι άνθρωποι έγιναν τόσο πλούσιοι. Κοιτάξτε το ίδιο το Χόλιγουντ του Σπίλμπεργκ για παράδειγμα. Λέγεται από τον Εβραίο λόγιο Neal Gabler «Μια αυτοκρατορία δική τους»-μια αναφορά στους Εβραίους μεγιστάνες που κυριάρχησαν σε όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο(διάβασε το άρθρο του ΚΟ : ‘Χολυγουντισμός’: Εβραίοι, ταινίες και το αμερικανικό όνειρο). Το Χόλιγουντ είναι το προϊόν της επένδυσης του περιβόητου τραπεζικού οίκου Lehman Brothers. Σε κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1850 ο μετανάστης Mayer Lehman (φώτο) διορίστηκε από τον κυβερνήτη να είναι υπεύθυνος για όλο το βαμβάκι της Αλαμπάμα, που σήμαινε ότι ήταν υπεύθυνος για τους Μαύρους Αφρικάνους σκλάβους της πολιτείας. Η εβραϊκή οικογένειά του έβγαλε τόσα πολλά χρήματα από την εργασία των σκλάβων που πολέμησε σθεναρά τις προσπάθειες του Λίνκολν για το τερματισμό της Μαύρης σκλαβιάς. Με τα κέρδη από το εμπόριο του βαμβακιού, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και μπήκε στις επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες, χρηματοδοτώντας τις "αυτοκρατορίες" των στούντιο του Στίβεν Σπίλμπεργκ και των προκατόχων του.

Για να επιστρέψουμε στην ταινία: Με το που αρχίζει η ταινία ‘Λίνκολν’ του Σπίλμπεργκ βλέπουμε μια βάναυση μάχη χέρι-με-χέρι στα τελευταία στάδια του Εμφυλίου Πολέμου. Αλλά χωρίς τις επενδύσεις ενός Εβραίου τραπεζίτη με το όνομα Emile Erlanger (φώτο) το τελευταίο μέρος του πολέμου δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει συμβεί. Τον Μάρτιο του 1863 (3 μήνες μετά τη «Διακήρυξη της Χειραφέτησης»), ο Erlanger δάνεισε 7.000.000 δολάρια στη συνομοσπονδία (περίπου 125.000.000 δολάρια σε σημερινά χρήματα), χωρίς τα οποία ο Νότος δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσει ή να θρέψει ή να ντύσει τα στρατεύματά του ή να αγοράσει τα πολεμικά πλοία του , τα όπλα του και τις σφαίρες του. Θα έπρεπε να παραδοθεί. Ο Erlanger περίμενε να πάρει χαμηλού κόστους βαμβάκι από το Νότο, αν οι ‘ρέμπελοι’ τα κατάφερναν να διατηρηθεί η δουλεία. Είναι ασφαλές να πούμε ότι οι μισοί από τους 700.000 θανάτους στρατιωτών θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν η συνομοσπονδία δεν είχε τα κεφάλαια για να συνεχίσει τον πόλεμο. Δεν πειράζει που πολλοί Αφρικανοί δεν θα συνέχιζαν να εισάγονται ως σκλάβοι, εάν αυτή η αιματηρή περίοδος είχε κοπεί απότομα. Ο Spielberg αγνόησε αυτές τιςατυχείς ιουδαϊκές λεπτομέρειες.

Αλλά υπάρχουν και άλλα: Ο Erlanger έκανε την διαπραγμάτευση με ένα Εβραίο δικηγόρο και ιδιοκτήτη σκλάβων από τη Λουιζιάνα με το όνομα Judah P. Benjamin, ο οποίος υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος της συνομοσπονδίας, καθώς και γραμματέας του πολέμου! Ήταν γνωστός ως ο «εγκέφαλος της Συμπολιτείας». Τόσο σημαντικός ήταν ο Benjamin στους δουλοκτήτες που η εικόνα του ήταν στα χρήματά τους! Προφανώς ο Benjamin απέτυχε να περάσει την οντισιόν του Σπίλμπεργκ, γιατί δεν τον βλέπουμε στην ταινία. Ο Benjamin έφυγε από την Αμερική, παίρνοντας πολλές μπάλες από βαμβάκι μαζί του, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τη ζωή του στην εξορία. Μετά τον πόλεμο, χρησιμοποίησε τα κέρδη από το βαμβάκι που συνέλλεξαν οι σκλάβοι για να επενδύσει σε μια νέα οργάνωση που τρομοκρατούσε τους μαύρους, μια ομάδα που είναι γνωστή ως Κου Κλουξ Κλαν!

Και υπάρχουν κι άλλα: Ο γερουσιαστής της Florida, David Yulee δεν έκανε κι αυτός για την ταινία. Ήταν ο πρώτος Εβραίος γερουσιαστής στην αμερικανική ιστορία-και ένας ηχηρός υποστηρικτής της δουλείας και ένθερμος υποστηρικτής της «απομάκρυνσης» των Ινδιάνων. Το 1861, ο Yulee έδωσε την πρώτη ομιλία του στη Γερουσία για να ανακοινώσει την απόσχιση μιας πολιτείας του Νότου.

Άλλοι προύχοντες που απουσιάζουν από την ταινία είναι ο August Belmont, (φώτο) ένας Εβραίος τραπεζίτης της Νέας Υόρκης ο οποίος ήταν ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος. Ήταν ο διευθυντής της εκστρατείας του Stephen A. Douglas, του υπερασπιστή της δουλείας αντιπάλου του Λίνκολν στην τελευταία εκλογή του. Ο Belmont επέκρινε τον ‘αμπολισιονισμό’ (κίνημα χειραφέτησης) , καταγγέλλοντας αυτό που αποκάλεσε «μοιραία πολιτική κατάσχεσης και βίαιης χειραφέτησης» του Λίνκολν Ένας άλλος σημαντικός Εβραίος Αμερικανός ήταν ο ακριβοπληρωμένος κληρικός της Αμερικής, ο Νεουορκέζος ραβίνος Morris Raphall, ο οποίος ενίσχυε και παρηγορούσε τους σκλάβους διακηρύττοντας δημόσια ότι ο ίδιος ο Θεός υποστηρίζει τη δουλεία! Όταν ο ραβίνος David Einhorn, δήλωσε ότι οι Μαύροι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται καλύτερα, διώχθηκε μέσα στη νύχτα από τη συναγωγή του στην Βαλτιμόρη, από τη δική του εβραϊκή κοινότητα!

Στη συνέχεια, υπήρχαν οι Εβραίοι έμποροι που λαθραία περνούσαν το πολύτιμο βαμβάκι από το Νότο, παρόλο που ο Λίνκολν είχε παραγγείλει να υπάρχει αποκλεισμός. Οι παράνομες πράξεις τους έδωσαν στο Νότο τα χρήματα που απαιτούνταν για τον πόλεμο κατά της Ένωσης. Υπήρχαν τόσοι πολλοί από αυτούς που έκαναν τόσο μεγάλη ζημιά στην Ένωση που ο στρατηγός Οδυσσέας Σ. Γκραντπροσπάθησε να εκδιώξει όλους τους Εβραίους από την περιοχή! Ούτε αυτοί οι Εβραίοι λαθρέμποροι υποστηρικτές της δουλείας ταίριαζαν στην ταινία του Σπίλμπεργκ.

Ο Spielberg θέλει να πιστέψουμε ότι οι Μαύροι ήταν το κύριο πρόβλημα του προέδρου Λίνκολν, αλλά ο Λίνκολν είχε πολλά προβλήματα με τους Εβραίους της εποχής του. Ένας αξιωματούχος της κυβέρνησης του Λίνκολν θεωρούσε ότι στην πραγματικότητα η κύρια εβραϊκή οργάνωση, η B'nai B'rith, ήταν μια «αθέμιτη οργάνωση» που "βοηθούσε τους προδότες". Όταν ο Salomon de Rothschild, (φώτο) μέλος της μεγαλύτερης οικογένειας του τραπεζικού κόσμου, εμφανίστηκε στην Αμερική, είπε ότι αν ήταν Αμερικανός θα ήταν "ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στην δουλεία" και κάλεσε την οικογένειά του να βοηθήσει τη συνομοσπονδία. Και αν ο Spielberg παρουσιάζει έναν παππού Λίνκολν ως αισώπειο αφηγητή, ο Rothschild διαφώνησε και τον κατήγγειλε ότι έχει "την εμφάνιση ενός αγρότη που μπορεί να πει μόνο ιστορίες των σαλούν."

Οι Εβραίες γυναίκες εξίσου περιφρονούσαν το Λίνκολν, όπως σημειώνει ο λόγιος Albert Mordell : είχαν «μεγαλύτερο μίσος για τον Λίνκολν και ήταν πιο φανατικές στην υποστήριξη της συνομοσπονδίας από ό, τι ήταν οι άνδρες." Στην πραγματικότητα, οι Εβραίοι ήταν τόσο φανατικοί που ένας άλλος Εβραίος λόγιος αναγκάσθηκε να αναρωτηθεί "Τι κοινωνιολογικά φαινόμενα οδήγησαν τους Νότιους Εβραίους να πολεμήσουν με τόση θέρμη για τον θεσμό της δουλείας; Γιατί ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν τη ζωή του τόσο εύκολα για ένα σκοπό που ήξεραν ότι ήταν αντίθετος προς τις θρησκευτικές αξίες; ... Εδώ στο Νότο [οι Εβραίοι] πολέμησαν πρόθυμα και με όρεξη. "

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν θα την βρείτε στην ταινία ‘Λίνκολν’, αλλά στην Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια: «Οι φυτείες βαμβακιού-σε πολλά μέρη του Νότου ήταν εξ ολοκλήρου στα χέρια των Εβραίων, και ως συνέπεια η δουλεία βρήκε υποστηρικτές μεταξύ τους». Η Roberta Feurlicht, στο βιβλίο της ‘Fate of the Jews’ (‘Η Μοίρα των Εβραίων’), γράφει με ειλικρίνεια: «Όχι μόνο υπήρξε ένας δυσανάλογα μεγάλος αριθμός Εβραίων ιδιοκτητών σκλάβων, εμπόρων σκλάβων, και εκπλειστηριαστών σκλάβων, αλλά όταν η γραμμή χαράχτηκε μεταξύ των φυλών, πήγαν με την πλευρά της λευκής φυλής".

Γι’ αυτό είναι ίσως κατανοητό γιατί η ταινία του Steven Spielberg για το δήθεν τέλος της Μαύρης δουλείας έπρεπε να γίνει χωρίς Εβραίους χαρακτήρες. Η προσεκτικά επεξεργασμένη, αλλά εντελώς λανθασμένη εικόνα των Εβραίων ως ‘βοηθών’ των Μαύρων σίγουρα θα ήταν κάτι παρακινδυνευμένο. Η απουσία τους από κάθε συμμετοχή στις προσπάθειες του Λίνκολν για να επιτευχθεί η ελευθερία των Μαύρων είναι ίσως το μόνο ιστορικά ακριβές χαρακτηριστικό της ταινίας.

Και αφού η ταινία του Σπίλμπεργκ πρέπει να απεικονίζει τους Μαύρους μόνο ως υπηρέτες και υπηρέτριες και μπάτλερ και μεταφορείς και παλλακίδες, ίσως θα έπρεπε οι Μαύροι να προβληματιστούν και να εξετάσουν πιο βαθιά την διακήρυξη του Λίνκολν. Εκείνος είπε: «Η προσδοκία των ανθρώπων είναι να απολαμβάνουν την ισότητα όσο μπορούν καλύτερα όταν είναι ελεύθεροι, αλλά σε αυτή την ευρεία ήπειρο ούτε ένας άνθρωπος της δικής σας φυλής είναι ίσος με έναν άνθρωπο από τη δική μας .... δεν μπορώ να το αλλάξω ... . Είναι καλύτερο για τους δυο μας, ως εκ τούτου, να διαχωριστούμε».

Αυτό το τελευταίο θα έκανε μια μεγάλη ταινία!

* Το ΝΟΙ είναι η επίσημη ιστοσελίδα του κινήματος των μουσουλμάνων Αφροαμερικάνων ‘Nation of Islam’ (Έθνος του Ισλάμ) του Louis Farrakhan. Το κίνημα – μέλος του οποίου υπήρξε και ο Malcolm X – το οποίο προωθεί την «υπεροχή των μαύρων», έχει κατηγορηθεί για αντισημιτισμό.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ /

Β. Βιλιάρδος-ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ: Οφείλει να απαγορεύεται συνταγματικά η εκποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, η οποία ισοδυναμεί με την εκχώρηση της αυτονομίας του κράτους στους ιδιώτες – με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας και με την κατάλυση της Δημοκρατίας

«Το ευρώ είναι το κάλυμμα ενός ηφαιστείου έτοιμου να εκραγεί ή το καπάκι μίας κατσαρόλας που βράζει - αυτό που προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει τον ατμό ερμητικά κλειστό, για να αποφευχθεί η έκρηξη.

Μία έκρηξη που μάλλον θα συμβεί, όταν η νεολαία της Ευρώπης αντιληφθεί πως δεν έχει πλέον μέλλον - με τις στατιστικές που καταγράφουν την ανεργία να είναι αυτές που μας δείχνουν το πότε ακριβώς θα προκληθεί».

Κείμενα

“Στόχος οφείλει να είναι η απόλυτα ισορροπημένη σχέση μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα μίας χώρας, έτσι ώστε να προστατεύεται η αυτονομία του κράτους για την ασφάλεια των Πολιτών του - οι οποίοι το εμπιστεύθηκαν, αναθέτοντας τη δημόσια διοίκηση στους Θεσμούς του. Η εθνική κυριαρχία ενός κράτους, όπως συνήθως αποκαλείται η πλήρης αυτονομία του, είναι δυνατόν να καταλυθεί από αρνητικές εξελίξεις στο εσωτερικό του, ιδίως δε στην οικονομία του – χωρίς να είναι απαραίτητη η στρατιωτική εισβολή στην «επικράτεια» του”.

Το παραπάνω κείμενο, ελαφρά διαμορφωμένο, προέρχεται από έναν πολύ γνωστό Γερμανό νομικό, ο οποίος είναι ταυτόχρονα μέλος του συνταγματικού δικαστηρίου της χώρας του. Ο καθηγητής συμπληρώνει έμμεσα ότι, η Γερμανία είναι πλέον αντιμέτωπη με ένα τεράστιο πρόβλημα, έχοντας εκποιήσει το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας της – γεγονός που ήδη πληρώνουν ακριβά οι Πολίτες της, μέσω της αυξημένης φορολόγησης τους, καθώς επίσης της συνεχούς μείωσης της κοινωνικής πρόνοιας, σε συνδυασμό με τη σταδιακή υποβάθμιση των υπηρεσιών στην Παιδεία, στην Υγεία και αλλού.

Από τις διαπιστώσεις αυτές συμπεραίνουμε ότι, η λειτουργία των επιχειρήσεων με αποκλειστικό στόχο το κέρδος, η οποία είναι χωρίς καμία αμφιβολία «θεμιτή» για τον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να θεωρηθεί κατάλληλη για εκείνους τους τομείς, οι οποίοι αφορούν το σύνολο μίας κοινωνίας – για τους κοινωφελείς. Οι «περιοχές» αυτές οφείλουν να λειτουργούν από το Δημόσιο μίας χώρας, με στόχο τη φροντίδα των Πολιτών της και όχι το κέρδος.

Η σημερινή εξέλιξη λοιπόν, η απαίτηση δηλαδή της ιδιωτικοποίησης όλων των κλάδων της οικονομίας μίας χώρας, στην οποία συνηγορούν τόσο η ΕΕ, όσο και οι τρεις βασικοί διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), είναι σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Πολιτών.

Ειδικότερα, εάν το κράτος «αποσυρθεί» τόσο από την ιδιοκτησία, όσο και από τη διαχείριση των κοινωφελών επιχειρήσεων,χάνει μεταξύ άλλων τη δυνατότητα του να ασκεί Πολιτική. Δηλαδή, δεν είναι πλέον η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση αυτή η οποία δίνει τις κατευθύνσεις, διαμορφώνει και αναπτύσσει την κοινωνία, αλλά οι ιδιώτες – οι οποίοι ουσιαστικά διοικούν απολυταρχικά, χωρίς να λογοδοτούν στους Πολίτες, με αποκλειστικό στόχο το κέρδος.

Σαν έμμεσο επακόλουθο των ιδιωτικοποιήσεων, το κράτος αδυνατεί πλέον να επιβάλλει μία δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων και να κατευθύνει την Οικονομία επειδή, μεταξύ άλλων, δεν μπορεί να τοποθετήσει τις εταιρείες του ή τη Ζήτηση των απασχολουμένων του «στη ζυγαριά» - εκτός του ότι γίνεται ταυτόχρονα «εκβιάσιμο», εκ μέρους του Καρτέλ.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαν οι ιδιώτες στον τομέα της ενέργειας, να διατηρήσουν χαμηλή τεχνητά την προσφορά (όπως συνέβη στην Καλιφόρνια), έτσι ώστε να αυξήσουν τις τιμές – με δυσμενέστατα αποτελέσματα τόσο για το δημόσιο, όσο και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή τα νοικοκυριά. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί με την ύδρευση, με τα λιμάνια, με τις δημόσιες συγκοινωνίες και με τις επικοινωνίες. Στην περίπτωση αυτή, είναι προφανώς αδύνατον να μιλάει κανείς για «αυτονομία» του κράτους – πόσο μάλλον για εθνική κυριαρχία, ειδικά όταν οι ιδιώτες-επιχειρηματίες είναι ξένες πολυεθνικές.

Ένα δεύτερο, γνωστό σε όλους μας παράδειγμα, είναι οι ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης – οι τρεις πανίσχυρες «αδελφές». Εάν οποιοδήποτε κράτος, συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α., της Γαλλίας και της Γερμανίας, αρνηθεί να ακολουθήσει τις εντολές τους, έρχεται αντιμέτωπο με την υποτίμηση της πιστοληπτικής του ικανότητας – η οποία επιβαρύνει με δισεκατομμύρια επί πλέον τόκους τον προϋπολογισμό του.  

Συμπερασματικά λοιπόν, από την πλευρά του εκάστοτε Συντάγματος θα έπρεπε να μην επιτρέπεται οτιδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει την αυτοδυναμία, την εθνική κυριαρχία καλύτερα ενός κράτους, από όπου και αν αυτό προέρχεται. Επομένως,οφείλει να απαγορεύεται συνταγματικά η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, η οποία ουσιαστικά ισοδυναμεί με την εκχώρηση της αυτονομίας του κράτους στους ιδιώτες – με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας και με την κατάλυση της Δημοκρατίας. (Ολόκληρη η ανάλυση στο: Η παγίδα των ιδιωτικοποιήσεων. Προτείνεται για το ίδιο θέμα και το: Η λεηλασία της Τουρκίας).

ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ

«Μείωση των δαπανών ή αύξηση των φόρων;», αναρωτιέται εύλογα κανείς, όσον αφορά τη μέθοδο που πρέπει να ακολουθηθεί από ένα κράτος, το οποίο έχει οδηγηθεί ανόητα στην παγίδα του χρέους (σκόπιμα, όσον αφορά την Ελλάδα).

Ειδικότερα, για την καταπολέμηση του ελλείμματος του προϋπολογισμού μίας χώρας, καθώς επίσης για τον περιορισμό του δημοσίου χρέους της, απαιτείται είτε η μείωση των δημοσίων δαπανών, είτε η αύξηση των φόρων, είτε ένας ορθολογικός συνδυασμός και των δύο.

Σε γενικές γραμμές τώρα, η μείωση των δημοσίων δαπανών οδηγεί σε υποχρεωτικό περιορισμό του κράτους - συμπεριλαμβανομένου του μεγέθους της κυβέρνησης και του Κοινοβουλίου.

Αντίθετα, η αύξηση των φόρων οδηγεί στη διατήρηση ή στη μεγέθυνση του κρατικού μηχανισμού, της κυβέρνησης κλπ. - αφού οι (ανόητοι) πολίτες αναλαμβάνουν ουσιαστικά να εξοφλήσουν τα χρέη που δημιούργησαν οι πολιτικοί τους, καθώς επίσης να συνεχίσουν να πληρώνουν τη διαφθορά και τους μισθούς των κομματικών τους μηχανισμών.

Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα στην Ελλάδα, ακόμη και η τελευταία κυβέρνηση της, κυβέρνηση συνεργασίας «συντηρητικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων», έχει προτιμήσει την αύξηση των φόρων (άρα τη διατήρηση ή τη μεγέθυνση του κρατικού μηχανισμού), αντί της μείωσης των δαπανών - παρά το ότι η πολιτική αυτή είναι εις βάρος της ανάπτυξης και υπέρ της ανεργίας στον ιδιωτικό κυρίως τομέα.

Όπως φαίνεται δε, αυτή θα ήταν η επιλογή και της σημερινής αντιπολίτευσης - οπότε τα συμπεράσματα, όσον αφορά τις επιδιώξεις της, είναι αυτονόητα. Άλλωστε φαίνεται καθαρά από τη βιασύνη της αντιπολίτευσης να δώσει συγχωροχάρτι στο ΔΝΤ και να κατηγορήσει τη φοροδιαφυγή των Ελλήνων, για όλα τα δεινά της πατρίδας μας – όπως κάποτε η προηγούμενη κυβέρνηση, ο υπουργός του Τιτανικού και όλοι οι εκείνοι, οι οποίοι μας οδήγησαν δόλια στη χρεοκοπία.

Δυστυχώς για όλους μας, η πολυσυζητημένη ανάπτυξη απαιτεί, μεταξύ πολλών άλλων, μείωση των δημοσίων δαπανών, με τον παράλληλο περιορισμό των φόρων - γεγονός που μάλλον τεκμηριώνει το ότι, συνεχίζεται αφενός μεν η «εκτροφή» του κομματικού κράτους, αφετέρου η διασπορά ψευδών ελπίδων (κυρίως από τα κόμματα εξουσίας).

Περαιτέρω, όσον αφορά την καταπολέμηση του δημοσίου χρέους (το εκάστοτε νέο ύψος του είναι απλούστατα το χρέος του προηγουμένου έτους, συν το έλλειμμα του προϋπολογισμού του τρέχοντος έτους), οι «αλχημείες» δεν έχουν τελειωμό. Περιληπτικά τα εξής:

(α) Στην Ελλάδα επιβαρύνεται το χρέος του 2012 με τα ποσά της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, χωρίς να προστεθούν, ως οφείλουν, στο έλλειμμα (αν και τελικά άλλαξε η μεθόδευση, όταν βέβαια αποκαλύφθηκε). Έτσι το δημόσιο χρέος «εξακοντίζεται» στα 343 δις €, από περίπου 298 δις € που έπρεπε να είναι.

(β) Κάποιες τράπεζες (ΑΤΕ, ΤΤ) χωρίζονται σε κακές (Bad Bank) και καλές. Τα ποσά που συγκεντρώνονται αυθαίρετα στις κακές (στην περίπτωση της ΑΤΕ περί τα 7 δις €, του ΤΤ περί τα 4 δις €), θα μεταφερθούν τελικά στον κρατικό προϋπολογισμό – οπότε στο δημόσιο χρέος και από εκεί στους ανόητους φορολογουμένους.

(γ) Επιλέγεται η αποκρατικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, σε τιμές εκποίησης, παρά το ότι αποτελεί μία «άκρως εγκληματική» ενέργεια εις βάρος της χώρας, «ποινικά κολάσιμη» - όσον αφορά τις κοινωφελείς (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ κλπ.), τις κερδοφόρες (ΟΠΑΠ κλπ.), καθώς επίσης τις στρατηγικές.

(δ)  Ειδικά όσον αφορά την ύδρευση, η ιδιωτικοποίηση των αντίστοιχων εταιρειών, οι οποίες είναι «φυσικά μονοπώλια»,αποτελεί ένα αποτρόπαιο έγκλημα εναντίον του συνόλου των πολιτών μίας χώρας – γεγονός που τεκμηριώνεται από το ότι, καμία απολύτως ανεπτυγμένη χώρα δεν αποκρατικοποιεί τα δίκτυα ύδρευσης της (με ελάχιστες εξαιρέσεις).  

Δυστυχώς το έγκλημα αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Ακόμη και στη Γερμανία σχεδιάζεται η ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης – γεγονός που έχει οδηγήσει τους πολίτες εκεί στη συλλογή υπογραφών, έτσι ώστε να κατατεθεί μία «συλλογική διαμαρτυρία» («petition» καλύτερα), στην Κομισιόν. Μεταξύ άλλων γράφεται στη συγκεκριμένη αυτή πρωτοβουλία των Γερμανών Πολιτών (right2water.eu) ότι, «Η Ευρώπη οφείλει να ανήκει στους Πολίτες της και όχι στα διάφορα λόμπι».

Στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή, σχεδιάζεται η εκποίηση της εταιρείας ύδρευσης της Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ), όπως συζητήθηκε στη χθεσινή επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της Βουλής, έναντι 90 εκ. €, χωρίς δυστυχώς κανένας να διαμαρτύρεται – ειδικά οι πολίτες της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι κινδυνεύουν πρώτοι (προφανώς θα ακολουθήσει η ΕΥΔΑΠ στην Αθήνα κοκ.).

Ολοκληρώνοντας, όταν διασωθούν οι τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων, έτσι ώστε να πουληθούν «καθαρές» στους εισβολείς, καθώς επίσης όταν αποκρατικοποιηθούν οι παραπάνω δημόσιες επιχειρήσεις (ο υπόγειος πλούτος έχει ήδη παραχωρηθεί ως εγγύηση στους δανειστές), χωρίς να έχει μειωθεί καθόλου το χρέος, η Ελλάδα θα πεταχτεί δυστυχώς στα σκουπίδια, σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα.

Όπως έχουμε δε πολλές φορές τονίσει, η επιβολή της συγκεκριμένης πολιτικής είναι πολύ πιο εύκολη μέσω των (δήθεν) αριστερών κομμάτων, αφού τότε οι Πολίτες αντιδρούν πολύ λιγότερο. Κατά την άποψη μας λοιπόν, το σχέδιο ξεπουλήματος της πατρίδας μας δεν θα πραγματοποιηθεί από τη σημερινή «κυβέρνηση προετοιμασίας του», αλλά, πιθανότατα, από την επόμενη – την «αριστερή» (όπως είπε χαριτωμένα η αντιπολίτευση, «Δεν φταίει το ΔΝΤ για την πολιτική λιτότητας και τις μειώσεις των μισθών στην Ελλάδα» - δεν φταίνε δηλαδή οι σύνδικοι του διαβόλου, αλλά κάποιος άλλος!).   

ΥΓ: Ένα από τα πιο περίεργα φαινόμενα στην Ελλάδα είναι το ότι, οι Ελληνίδες αντιδρούν πολύ περισσότερο από τους Έλληνες - όσον αφορά τη μετατροπή της χώρας μας σε προτεκτοράτο των δανειστών της, τη δόλια υπαγωγή της στο ΔΝΤ και πολλά άλλα.

Ελληνίδα ήταν αυτή που κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις των εισβολέων (διόγκωση του ελλείμματος το 2009), όπως επίσης Ελληνίδα είναι αυτή που, ανήκοντας στο ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ, δεν συμφωνεί με τις μεθόδους εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Τι συμβαίνει αλήθεια με τους Έλληνες; Έχουν συμβιβαστεί εντελώς;

Παρασκευή, 25 Ιανουαρίου 2013