Παναγιώτης Ήφαιστος-Λιβύη: Ο βομβαρδισμός της … «διεθνούς κοινότητας» //& Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ

Λιβύη: Ο βομβαρδισμός της … «διεθνούς κοινότητας»

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών,

Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosedu.gr

Αν και μακάβρια τα γεγονότα της Λιβύης αποτελούν εν τούτοις «ευκαιρία» για να αποκρυσταλλωθούν ακριβείς εκτιμήσεις για το διεθνές σύστημα. Ο καθείς μπορεί να επιβεβαιώσει καθημερινά κατά την διάρκεια μιας κρίσεως όπως αυτή της Λιβύης τα αυτονόητα που συχνά λένε οι διεθνολόγοι της Θουκυδίδειας παράδοσης πλην πολλοί άνθρωποι νεφελοβατούν και τα λησμονούν τάχιστα αφήνοντας την πατρίδα τους να γίνει έρμαιο των θηρίων της διεθνούς πολιτικής:

1. Παρά την αφελή και επικίνδυνα ασυνάρτητη παραφιλολογία της μεταψυχροπολεμικής εποχής για τον επερχόμενο παγκοσμιοποιημένο ανθόσπαρτο ενοποιημένο πλανήτη, το διεθνές σύστημα παραμένει εθνοκρατοκεντρικό. Η ειρήνη είναι συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων και συμφερόντων και της αποτροπής των απειλών. Σε ζητήματα που αφορούν τον πόλεμο και τις ανακατανομές συμφερόντων, επιπλέον, οι διεθνείς θεσμοί είναι είτε αδρανείς είτε εξαρτημένες μεταβλητές της εκάστοτε δεσπόζουσας ηγεμονικής δύναμης.
2. Στο διεθνές σύστημα λόγω κατακερματισμένης εθνοκρατικής δομής και των εξ αυτής της πραγματικότητας εγγενώς ανταγωνιστικών εθνικών συμφερόντων, είναι ανέφικτο να υπάρξει μια νομιμοποιημένη πολιτική εξουσία λήψης αποφάσεων επί ζητημάτων ενδοκρατικής ή διακρατικής δικαιοσύνης και κατανομής συμφερόντων. Αυτή η νομοτέλεια προσδιορίζει και την συμπεριφορά των κυβερνήσεων.
3. Η απουσία διεθνούς εξουσίας και διεθνών κριτηρίων διανεμητικής δικαιοσύνης σημαίνει ότι στις διακρατικές σχέσεις κυριαρχούν τα διπλά κριτήρια, η υποκρισία, η εξαπάτηση και η κατάχρηση εξουσίας.
4. Βλάπτονται τα συμφέροντα όποιου δεν κατανοεί ότι οι διεθνείς θεσμοί δεν είναι θεσμοί διεθνούς δικαιοσύνης αλλά θεσμοί διεθνούς τάξης και ότι όταν τα συμφέροντα συγκρούονται και η τάξη αυτή διαταράσσεται για τους εμπλεκόμενους ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, αν τα κράτη δεν μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους, αργά ή γρήγορα θα έχουν την τύχη του κάθε Καντάφι τον οποίο σήμερα βομβαρδίζουν όσοι προχθές τον εναγκαλίζονταν με πάθος.
5. Ο πόλεμος και τα τετελεσμένα λειτουργούν διανεμητικά βλάπτοντας όποιον δεν στηρίζει τα συμφέροντά του με επαρκή ισχύ. Μόνο γραφικοί δακρύβρεκτοι ιεραπόστολοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τον ρόλο του πολέμου στο ιστορικό γίγνεσθαι, μας υπενθύμισε ο Λένιν σε αναφορά με όσους δεν κατανοούν τον ρόλο του πολέμου και τον «κινητήριων ιδιοτήτων του». Αν για παράδειγμα οι Επαναστάτες της Αμερικανικής Επανάστασης αποτύγχαναν θα ήταν σήμερα γνωστοί ως κάποιοι γκάγκστερ του 18ου αιώνα. Αν η Σοβιετική Ένωση δεν κατέρρεε θα ήταν σήμερα για τον μισό πληθυσμό της γης ο ηθικός ηγεμονικός άξονας. Όσο ο Καντάφι ενοχλούσε ήταν τρομοκράτης, όσο ο Καντάφι έκανε συμβόλαια εξόρυξης ενέργειας ήταν φίλος, όταν τα συμφέροντα άλλαξαν ο Καντάφι έγινε ένας εγκληματικός εχθρός και το ίδιο ισχύει για κάθε ένα όπως θα δούμε να εξελίσσονται τα πράγματα στην ευρύτερη περιφέρειάς μας. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος διάβασε πως η ελληνική εκστρατεία στη Μικρά Ασία ήταν λάθος ειρωνικά είπε πως «κάθε εγχείρημα που δεν στέφεται με επιτυχία είναι λάθος».
6. Όσο υπάρχουν πολλά κράτη, όσο δεν υπάρχει παγκόσμια κοινωνία (δηλαδή για πάντα) και όσο αίτια πολέμου όπως η άνιση ανάπτυξη και οι ηγεμονικές στάσεις διαιωνίζονται, θα ισχύει η Θουκυδίδεια νομοτέλεια: Σε ένα τέτοιο σύστημα «δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν ισχύει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται». Ακόμη, ότι: «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους».
7. Για όσους βιάστηκαν να μιλήσουν για «διεθνή κοινότητα» που συγκροτεί νομιμοποιημένες αρμοδιότητες διεθνών διανεμητικών προεκτάσεων ας παρακολουθήσουν προσεκτικά τις κυμάνσεις των εμπλεκομένων που επιτίθενται κατά της Λιβύης στο όνομα ενός κατά τα άλλα αμφίσημου και επεισοδιακού ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Θα προσέξουν ότι οι συμπεριφορές προσδιορίζονται όχι από κάποιο υψηλό παγκόσμιο σκοπό αλλά από ιδιοτελή δικά τους συμφέροντα, από τις επιθυμίες τους να διαδραματίσουν τον ένα ή άλλο ρόλο στην διεθνή πολιτική και από τους φόβους τους και τα διλήμματα ασφαλείας στην περίπτωση που άλλα κράτη πρωτοστατήσουν αυξάνοντάς έτσι την δύναμή τους.
8. Τα κράτη λειτουργούν ορθολογιστικά, δηλαδή είναι ευαίσθητα στην πλάστιγγα όπου στον ένα δίσκο είναι το όφελος και στο άλλο οι ζημιές εναλλακτικών στάσεων και συμπεριφορών. Η επίθεση κατά της Λιβύης εκτελέστηκε όταν τους δόθηκε ευκαιρία λόγω πρωτίστως εσωτερικής αστάθειας και δευτερευόντως λόγω ατολμίας άλλων δυνάμεων. Στις στάσεις και συμπεριφορές τους, επίσης, υποδηλώνεται πως ενώ για τη Λιβύη που βομβαρδίζεται οι προεκτάσεις είναι βαθύτατες, οι αποφάσεις των κυβερνήσεων που ασκούν βία επηρεάζονται από ιδιοτελή προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα. Στην Γαλλία, και λόγω πολιτικού αναστήματος των ηγετών, σωστά αναφέρθηκαν και τα υποβόσκοντα Ναπολεόντια σύνδρομα ιστορικά ασήμαντων ηγετίσκων.
9. Όταν ένας κράτος χάσει την συνοχή και την δύναμή του γίνεται βορά των άγριων θηρίων και η τύχη του εξαρτάται από τις ιδιοτελείς και καταχρηστικές στάσεις και συμπεριφορές τρίτων. Τα λάθη του βέβαια συντελούν σε αυτό, πλην τα πράγματα ανεξαρτήτως αξιολογικών κρίσεων για τα καθεστώτα των ισλαμικών ή άλλων κρατών, τα πράγματα στην διεθνή πολιτική ποτέ δεν είναι πάντα ευθύγραμμα: Κρίσεις όπως της Λιβύης, χθες (ή αύριο) της Αιγύπτου, προχθές του Ιράκ, μεθαύριο της Συρίας ή της Σαουδικής Αραβίας, και τα λοιπά, έχουν ιστορική ουρά. Η ιστορία καταμαρτυρεί αναρίθμητα διαίρει και βασίλευε, γιγαντιαίες καταχρηστικές ανακατανομές πόρων για τις οποίες ευθύνονται όσοι τώρα υπόκεινται τους βομβαρδισμούς και αναρίθμητες εναλλαγές «εχθρών» και «φίλων» ανάλογα και αντίστοιχα με τις ανάγκες αυτοσυντήρησης και διεύρυνσης της ισχύος.
10. Κύριο νόμισμα των διεθνών σχέσεων, μας λέει ο μέγας Kenneth Waltz είναι η ισχύς και κύριος σκοπός των κρατών η κατοχύρωση της ασφάλειάς τους, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ως του υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου συμφέροντος. Υπέρτατου και κοσμοθεωρητικά επικυρωμένου καθότι οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου είναι πιο σοφές απ’ ότι οι καταχρηστικές ερμηνείες των ηγεμονικών κρατών και όσων διανοουμένων τα υπηρετούν. Υπευθυνότητα και ορθολογισμός, ακριβώς, απαιτεί προσεκτική και φειδωλή χρήση των όρων βαρβαρότητα, πολιτισμός και πολιτική. Πολιτική ως πολιτισμός νοείται μόνο Αριστοτελικά στο πλαίσιο του πολιτειακού βίου όπου συγκροτείται κοινωνική ένωση και Πολιτικό γεγονός που παράγει κριτήρια δικαιοσύνης συμβατά με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας. Και στον Καταστατικό Χάρτη αυτό καταγράφηκε ρητά και σαφώς πως απαγορεύεται κάθε ενέργεια ή δράση που παρεμβαίνει στην εσωτερική δικαιοταξία (Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2 παρά. 7).

Επειδή εδώ στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες πολλά λέχθηκαν για το τέλος της κυριαρχίας, για τους μη κυβερνητικούς δρώντες, για την «διεθνή κοινότητα» και για τα εθνικά συμφέροντα, απαιτείται να γραφτούν μερικά λόγια για τον «σκοπό» μιας διεθνούς επέμβασης.

Η διαφορά μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού είναι η διαφορά μεταξύ πολιτικά προσδιορισμένων σκοπών και σκοπών που προσδιορίζονται εκτός πολιτικής. Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχει νομιμοποιημένος πολιτικός σκοπός πέραν αυτών των ελάχιστων που τα ίδια κράτη συμφωνούν υπογράφοντας διάφορες συμβάσεις όπως οι Συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα εγκλήματα πολέμου. Οι υποχρεώσεις αυτές μπορούν μόνο να αποτελέσουν αντικείμενο νομικής διαδικασίας για όσους υπέγραψαν τις συμβάσεις και όχι στρατιωτικής όπως πολλοί πίστεψαν στην μεταψυχροπολεμική εποχή ξεχνώντας τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, την εθνική ιδιοτέλεια, την αναπόδραστη κατάχρηση μιας υπερισχύουσας θέσης και το γεγονός ότι στον ΟΗΕ δεν συγκροτήθηκαν σταθεροί κανόνες έκτακτης ανάγκης καθολικής εφαρμογής.

Όπως ξεκάθαρα διαγράφεται ακόμη μια φορά την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένης δεσμευτικής ερμηνείας των «δικαιωμάτων» και ελέγχου των πάντοτε αδηφάγων διαθέσεων των ηγεμονικών δυνάμεων σε περίπτωση καταχρηστικής άσκησης βίας εκ μέρους τους. Έτσι, στους διεθνείς θεσμούς όπου κυριαρχούν τα ηγεμονικά κράτη, ισχύει το ρηθέν «οι ελέφαντες είτε παλεύουν είτε κάνουν έρωτα υποφέρει το γρασίδι». Εδώ, δηλαδή, το γρασίδι είναι η λιβυκή κοινωνία που δεν συμμετείχε στις εναλλαγές εναγκαλισμών του Καντάφι με όλους τους άλλους.

Επειδή αυτά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας είναι εκπληκτικά πλην δυσδιάκριτα για μερικούς κατ’ επάγγελμα προπαγανδιστές, συντομογραφικά παρατηρούμε ότι μια απόφαση στην οποία δεν συμμετείχαν όλοι για αποκλεισμό πτήσεων πάνω από την Λιβύη, εξελίχθηκε τάχιστα στην καλύτερη περίπτωση σε κωμικοτραγωδία και στην χειρότερη σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των τελευταίων χρόνων. Ρώσοι και Κινέζοι, εκτιμώ, μάλλον σκόπιμα, στο πλαίσιο της γνωστής στρατηγικής «κατατριβής του αντίπαλου», αφήνουν τους δυτικούς να βυθιστούν στην άβυσσο των μεσανατολικών εξεγέρσεων και να εμπλακούν στις επερχόμενες ατέρμονες αντιπαλότητες όλων εναντίον όλων. Κανένα δεν πρέπει να ξενίζει πάντως, ο κυκεώνας που ακολούθησε το αμφιλεγόμενο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Πριν καταλήξουν όπως έγινε και στο Ιράκ πριν λίγα χρόνια σε κάποιο διακανονισμό του ηγεμονικού πλιάτσικου των πλουτοπαραγωγικών πόρων, η πολυφωνία είναι εντυπωσιακή. Ακόμη και ο θολός σκοπός της επίμαχης απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας και η σπασμωδική συναίνεση κάποιων περιδεών κρατών της Μέσης Ανατολής, μεταλλάσσονται διαρκώς.

Ο πονηρός τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου, εξάλλου, ο οποίος από καιρό στο βιβλίο του Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες πρόβλεψε την κυριαρχία της ισλαμικής κοσμοθεωρίας στα Μεσανατολικά κράτη όπου «οι κρατικές δομές δεν είναι συμβατές με τις υποκείμενες μουσουλμανικές κοινωνίες», αφού αρχικά υιοθέτησε την πετυχημένη συνταγή του «επιτήδειου ουδέτερου», στην συνέχεια ελίσσεται, παζαρεύει και επιχειρεί να παρουσιαστεί ξανά ως ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων.

Η Ευρώπη όπως και το ΝΑΤΟ διαιρέθηκαν ξανά σε πρόθυμους, απρόθυμους και ουδέτερους. Ενώ κρινόταν η τύχη μιας χώρας και ενός λαού θόλωσαν τα σύνορα μεταξύ σκοπών, άσκησης βίας, ρόλου περιφερειακών οργανισμών και ρόλου των κρατών που εμπλέκονταν.Η ιδιοτέλεια εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο και οι δράσεις θηριωδών κρατικών και ιδιωτικών φορέων θόλωσαν, εξίσου γρήγορα, τα σύνορα μεταξύ μιας γιγαντιαίας δράσης που αλλάζει την εσωτερική πολιτειακή δομή και μιας περιορισμένης δράσης που θα μπορούσε σύμφωνα με την απόφαση του ΟΗΕ να αφορά μόνο τις πτήσεις πάνω από την Λιβύη. Η τύχη ενός κράτους κρίνεται από ρευστούς και αμφίσημους σκοπούς, στάσεις και συμπεριφορές που αφορούν πρωτίστως τον ηγεμονικό ανταγωνισμό και κυρίως το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων.

Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι μετά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν ήταν καθαρό ποιος ασκεί μαζική αεροπορική βία, ποιος είχε «νόμιμο» δικαίωμα να ασκήσει μια τέτοια μεγάλης έκτασης βία, ποιος παρανομούσε κατάφωρα, ποιος ελέγχει την κλιμάκωση της βίας και κυρίως τι παζάρια γίνονται στα παρασκήνια εις βάρος της άτυχης λιβυκής κοινωνίας. Η διγλωσσία και υποκρισία, εξίσου αναμενόμενα, βυσσοδομεί. Το αίμα μιας ακόμη κοινωνίας ρέει στους λαβύρινθους του θολού βασιλείου της «διεθνούς νομιμότητας» το νόημα της οποίας ροκανίζεται όποτε και όταν υπάρχει ανισορροπία δυνάμεων και όποτε μια κοινωνία δεν κατορθώνει να διασφαλίσει την εσωτερική συνοχή και τάξη.

Για ακόμη μια φορά, ο πόλεμος στην Λιβύη ξεδιπλώνει την θηριώδη ανθρώπινη φύση και τον τρόπο που εκδηλώνεται όταν δεν ελέγχεται πολιτικά. Κάθε φορά που η ανθρώπινη φύση διαφεύγει τους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους στο εσωτερικό μιας πολιτείας, κάθε φορά που η κρυμμένη μέσα στα πανεπιστήμια διανοουμενίστικη θηριωδία μεταμφιέζει ηγεμονικά συμφέροντα με κοσμοπλαστικές ασυναρτησίες και κάθε φορά που η διακρατική θηριωδία δεν ελέγχεται με ισορροπία δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι να εξαπολύονται θηρία ανήμερα μπροστά στα οποία τα θεριά της ζούγκλας είναι μικρογραφία.

Το εθνοκράτος είναι ότι πιο πολύτιμο διαθέτει μια κοινωνία. Απαιτείται να είναι πάντοτε κοσμοθεωρητικά, ηθικά, πνευματικά και στρατιωτικά αταλάντευτα σιδερόφρακτο, ιδιαίτερα απέναντι σε αυτούς που το απειλούν. Έθνος, δημοκρατία και ελευθερία είναι οι κοσμοθεωρίες κάθε λογικού και ορθολογιστή πολίτη κάθε κράτους. Για τους έλληνες αυτή είναι η μακραίωνη παράδοσή τους.

[ ΣΧΟΛΙΟΝ ΙΔΙΚΟΝ ΜΑΣ. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΜΕ ΤΑ ΕΚΛΕΚΤΑ & ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΑΥΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ κ. ΗΦΑΙΣΤΟΥ, ΟΜΩΣ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΛΙΒΥΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΟΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΙ & ΘΕΣΜΟΥΣ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΤΩΝ, ΑΣΧΕΤΩΣ ΤΗΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ, ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΣΤΩ & ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΣ ΔΙΑ ΤΟ ΚΑΛΩΣ ΕΧΕΙΝ ΤΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ ΤΗΣ & ΤΥΓΧΑΝΕΙ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΥΤΩΝ (ΝΑ ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΕ & ΕΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ & ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΠΑΑΘ-ΤΩΡΑ ΔΙΑ ΝΑ ΘΕΜΕΛΙΩΘΗ Η ΚΑΤΟΧΗ & Η ΔΙΑΛΥΣΙΣ ΤΟΥ ΙΡΑΚ Η "ΣΥΜΜΑΧΙΑ" ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΩΣ ΟΠΛΟΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΠΑΘΩΝ & ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑΣ). ΕΔΩ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΔΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΦΡΟΝΑ & ΑΙΜΟΣΤΑΓΗ ΛΗΣΤΗ Ο ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΟΥΤΕ ΚΡΑΤΟΣ ΟΥΤΕ ΘΕΣΜΟΥΣ ΑΛΛΑ ΕΙΧΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΙ & ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΑ ΝΑ ΧΡΗΜΑΤΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ-ΜΜΕ κλπ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΩΘΕΝ ΚΑΛΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ--ΕΔΩ ΕΧΟΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ Ή ΟΧΙ??? ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ 45αρι ΤΗΣ 17Ν ΑΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙ ΤΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΝΤΑΦΗ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ!! ΙΔΟΥ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΙΩΠΗ "ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ" ΠΟΥ ΚΟΠΤΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ή ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ "ΑΣΗΜΩΣΕΙ"! ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ! ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ & ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ --ΟΛΩΝ, ΔΕΞΙΩΝ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΡΟΖ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΦΡΟΝΩΝ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΘΗ ΚΑΝΕΙΣ-- ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΑ ΜΕ ΜΙΣΟΛΟΓΑ ΚΑΙ ΣΟΦΙΣΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΕΨΟΔΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ! ΝΑ ΑΦΗΣΩΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΦΡΟΝΑ (ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΩΣ! ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΙΣΧΥΡΙΣΘΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΒΑΡΕΙΑ & ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΑΡΑΦΡΕΝΙΑ & ΑΠΟ ΜΑΝΙΑΚΟΝ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ??) ΝΑ ΑΠΟΣΦΑΞΗ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΑ, ΣΚΑΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΞΑΝΕΣΘΗΣΑΝ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ 1821! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΟΝ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΩΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ "ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ" & ΤΗΣ "ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ" Η ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ ΛΕΓΕΙ ΟΤΙ ΤΙΜΟΥΝ ΤΟ ΧΡΥΣΙΟΝ ΤΟΥ ΕΞΩΛΕΣΤΑΤΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΟΝΤΟΣ!]

Ο πόλεμος κυβέρνησης-τρόικας και… διαπλοκής

Ο πόλεμος κυβέρνησης-τρόικας και… διαπλοκής 

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-04-19-21-55-25-2011041935896/

Τρίτη, 19, Απρίλιος 2011

Μια άκρως πολιτική σύγκρουση της κυβέρνησης με τους επίσημους πιστωτές της χώρας και τα ιδιωτικά συμφέροντα που στοιχίζονται πίσω τους βρίσκεται πίσω από την ακραία όξυνση της ελληνικής κρίσης χρέους και την ακατάσχετη σεναριολογία για άμεση αναδιάρθρωση του χρέους. Με ασυνήθιστη ωμότητα, τα στελέχη της ΕΚΤ δείχνουν ήδη πού βρίσκεται το πρόβλημα: «θα πάρετε βοήθεια, μόνο αν μας πείσετε ότι έχετε αποφασίσει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και ότι αυτή απόφαση θα εφαρμοστεί».

Αυτό το κρίσιμο πολιτικό παιχνίδι από χθες παίζεται πλέον αρκετά ανοικτά: ο Ιταλός κεντρικός τραπεζίτης Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι ανέλαβε να μεταφέρει και δημόσια στην κυβέρνηση το μήνυμα, ότι η επιπλέον βοήθεια που χρειάζεται απεγνωσμένα η Ελλάδα για να αποφύγει τα χειρότερα θα δοθεί από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ μόνο αν πεισθούν οι επίσημοι πιστωτές ότι η κυβέρνηση έχει ξεπεράσει τις εσωτερικές της αντιστάσεις στις ιδιωτικοποιήσεις.

«Για να είμαστε ξεκάθαροι η Ελλάδα έχει τα λεφτά. Η κρατική περιουσία η οποία μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί ξεπερνάει το 100% του ΑΕΠ και κατά συνέπεια είναι πολιτικό ζήτημα εάν θελήσουν να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο ή όχι», τόνισε ο Ιταλός τραπεζίτης, που ανήκει στην κλειστή ομάδα των κορυφαίων στελεχών της ΕΚΤ. «Δεν είναι μια εύκολη απόφαση καθώς τα πολιτικά συμφέροντα είναι πολλά», επισήμανε με νόημα ο Σμάγκι.

Σε μια προσπάθεια να ανταποκριθεί σε αυτό το μήνυμα, η κυβέρνηση έκανε χθες μια προσπάθεια να πείσει ότι αυτή την φορά τα σχέδια ιδιωτικοποιήσεων δεν θα μείνουν επί χάρτου, με το κυβερνών κόμμα εγκλωβισμένο από τις διασυνδέσεις του με τα ισχυρά συνδικάτα του δημοσίου τομέα και τους «βαρόνους» της οικονομίας, που με πολλούς τρόπους «διαπλέκονται» με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Σε μια έκτακτη, άτυπη συνεδρίαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων μπήκαν στο τραπέζι μεγάλα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας, που ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως τα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία με τη σειρά τους στοιχίζονται πίσω από τους επίσημους πιστωτές:

n  Ανακοινώθηκε ότι η ΔΕΠΑ, το μονοπώλιο του φυσικού αερίου που είχε διεκδικηθεί στο παρελθόν από τα αντίστοιχα μονοπώλια της Ισπανίας και της Γαλλίας, θα είναι από τις πρώτες μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις που θα πάρουν σειρά για πώληση σε στρατηγικό εταίρο, με αποκοπή του ομφάλιου λώρου που τη συνδέει με την ΔΕΗ (option απόκτησης μετοχών της ΔΕΠΑ).

n  Επιπλέον, για τα «χρυσά» ακίνητα του Δημοσίου, που ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια, έγινε γνωστό ότι θα επιλεγεί πολύ σύντομα ο σύμβουλος που θα υποδείξει πώς θα αξιοποιηθούν/εκποιηθούν. Το σχέδιο αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο για τους επενδυτές του real estate, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά κυρίως για τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες, καθώς ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου έχει δηλώσει την πρόθεσή του να δημιουργήσει μία ή περισσότερες εταιρείες ειδικού σκοπού, οι οποίες με σύγχρονα εργαλεία (τιτλοποιήσεις κ.α.) θα «φέρουν μπροστά», από χρονική άποψη, τα έσοδα που θα έχει το Δημόσιο σε βάθος χρόνου από την αξιοποίηση των ακινήτων. Με απλά λόγια, μια περιουσία αξίας δεκάδων δις. ευρώ θα γίνει η βάση για χρηματοοικονομικές συναλλαγές μεγάλης κλίμακας με τους μεγάλους της παγκόσμιας τραπεζικής αγοράς, οι οποίοι περιμένουν τεράστια κέρδη και προμήθειες.

n  Ο ξεχασμένος Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδας, για τον οποίο το Δημόσιο επένδυσε τεράστια ποσά πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς σοβαρά αποτελέσματα σήμερα, τέθηκε στο επενδυτικό στόχαστρο της εταιρείας του γαλλικού ιπποδρόμου PMU, η οποία έστειλε και εκπροσώπους της στη συνεδρίαση της διυπουργικής, για να δείξει το ενδιαφέρον της. Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί της Deutsche Telekom περιμένουν μέσα στο 2011 άλλο ένα «πακέτο» (10%) μετοχών του ΟΤΕ, με το οποίο θα πάρουν τον πλήρη έλεγχο του Οργανισμού και η διυπουργική χθες τους «έκλεισε το μάτι».

Ουσιαστικά, τα σενάρια χρεοκοπίας της χώρας δεν είναι παρά η «απάντηση» των επίσημων πιστωτών και των ιδιωτικών συμφερόντων που βρίσκονται πίσω τους στη διαφαινόμενη «απροθυμία» του ΠΑΣΟΚ να προωθήσει «γνήσιες» ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες τυχαίνει να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, που βλέπουν το μνημόνιο σαν μια χρυσή ευκαιρία για να «ξεκλειδώσουν» το σεντούκι του πλουσιότερου κράτους της Ευρώπης (όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο, το Ελληνικό Δημόσιο είναι από τα πλουσιότερα κράτη του δυτικού κόσμου, καθώς εξακολουθεί να διατηρεί τεράστια συμμετοχή στην οικονομία και περιουσιακά στοιχεία που η αξία τους υπερβαίνει το ΑΕΠ, ενώ τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης έχουν «αδυνατίσει», μετά το κύμα φιλελευθερισμού και ιδιωτικοποιήσεων των τελευταίων δεκαετιών).

Κατά τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του μνημονίου, η κυβέρνηση έκανε αυτό που ήταν πολιτικά εύκολο και εν πολλοίς αδιάφορο για τους πιστωτές μας: περιέκοψε οριζόντια τα λαϊκά εισοδήματα και εισήγαγε μεταρρυθμίσεις, που σε βάθος χρόνου αποσύρουν την «κρατική εγγύηση» εισοδήματος των φτωχότερων (βλ. ασφαλιστική μεταρρύθμιση). Αυτές οι γενικές περικοπές ήταν πολιτικά «εύκολες» για το ΠΑΣΟΚ, ευκολότερες τουλάχιστον από το έργο που καλείται να επιτελέσει τώρα, υπό την απειλή χρεοκοπίας: να έλθει, δηλαδή, σε σύγκρουση με τα συνδικάτα και τους ισχυρούς εγχώριους επιχειρηματίες, που νέμονται σε μεγάλο βαθμό τα οικονομικά προνόμια από τη λειτουργία του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Από την ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, μέχρι τα εγχώρια συμφέροντα του ηλεκτρονικού τζόγου, που διασυνδέονται με τον ΟΠΑΠ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καλείται να έλθει σε ρήξη με τα συμφέροντα που ιστορικά στηρίζουν το κόμμα, με σχέσεις όχι πάντα «καθαρές» και «διαφανείς». Αυτό εξηγεί και την άρνηση των περισσότερων υπουργών να εφαρμόσουν το σχέδιο Παπακωνσταντίνου για τις ιδιωτικοποιήσεις, που αμέσως μόλις έγινε αισθητή διεθνώς προκάλεσε την οξύτατη αντίδραση επίσημων πιστωτών και αγορών, με την Γερμανία να επαναφέρει τα σενάρια χρεοκοπίας πιο ανοικτά από ποτέ.

Ο Σάιμον Τζόνσον, καθηγητής οικονομικών και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, στο βιβλίο του «Δεκατρείς τραπεζίτες» έχει περιγράψει με μεγάλη σαφήνεια το πολιτικό πρόβλημα που κλήθηκαν να διαχειριστούν όλες οι κυβερνήσεις χωρών, που «διασώθηκαν» με προγράμματα του ΔΝΤ. Πολύ γρήγορα στην εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων, οι κυβερνήσεις καλούνται πάντα να αποφασίσουν ποια τοπικά συμφέροντα θα διασώσουν και ποια θα πρέπει να θυσιασθούν υπέρ των διεθνών «δυνάμεων της αγοράς», καθώς τα χρήματα των πιστωτών δεν φθάνουν για όλους. Πάντα αυτή η συζήτηση γίνεται υπό την απειλή του Ταμείου, ότι άρνηση συμμόρφωσης οδηγεί σε διακοπή χρηματοδότησης, χρεοκοπία και κατάρρευση ολόκληρου του οικονομικού συστήματος μιας χώρας.

Μετά τις «οριζόντιες» περικοπές και το ΠΑΣΟΚ καλείται τώρα να αποφασίσει με ποια συνδικαλιστικά και επιχειρηματικά συμφέροντα θα πάει και ποια θα αφήσει (για να θυμηθούμε και το γνωστό τραγουδοποιό). Οι επίσημοι πιστωτές, πίσω από τους οποίους κρύβονται τα επιχειρηματικά συμφέροντα των δικών τους χωρών, που περιμένουν το μεγάλο «φαγοπότι» τους στην Ελλάδα, καθιστούν πλέον σαφές στην κυβέρνηση, ότι όσο αμφιταλαντεύεται, τόσο περισσότερο θα πιέζεται με την απειλή χρεοκοπίας, πλήρους κατάρρευσης του ελληνικού οικονομικού και επιχειρηματικού συστήματος και λεηλασίας του εθνικού πλούτου με άλλους όρους, ακόμη πιο σκληρούς, μετά τη γενική κατάρρευση.

Δυστυχώς για τους πιστωτές της χώρας, όμως, η Ελλάδα έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα: ύστερα από χρόνια διαφθοράς, διαπλοκής και πελατειακών σχέσεων, τα θιγόμενα εγχώρια συμφέροντα έχουν αποδείξει ιστορικά ότι μπορούν ακόμη και να «γκρεμίζουν» κυβερνήσεις, αν απειληθεί η επιβίωσή τους. Γι’ αυτό και η προσπάθεια εκποίησης ασημικών για την αποφυγή της χρεοκοπίας μεταβάλλεται πολύ εύκολα σε ένα επικίνδυνο ναρκοπέδιο, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κλονίσει την κυβέρνηση και να αφήσει τους πιστωτές χωρίς… συνομιλητή.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ-ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗ:Μοντέλο ανάπτυξης της Ελλάδας σε περίπτωση εξόδου της από την ΟΝΕ

Μοντέλο ανάπτυξης της Ελλάδας σε περίπτωση εξόδου της από την ΟΝΕ, της ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ

Πρώτο βήμα:

Υποδεκαπλασιασμός των τιμών των αγαθών και υπηρεσιών.

Αν από τις τιμές αγαθών και υπηρεσιών κόψουμε ένα δεκαδικό, που
σημαίνει να τις μειώσουμε στο 1/10 της ονομαστικής τους αξίας (π.χ. ενοίκιο
600ευρώ = 60 ευρώ, μισθός 700  ευρώ = 70 ευρώ, ψωμί 80 λεπτά = 8 λεπτά
κ.ο.κ.) τότε θα απαιτείται το 1/10 της ποσότητας της νομισματικής
κυκλοφορίας που απαιτείται σήμερα.

Συνεπώς, εάν η ποσότητα των τραπεζογραμματίων σε κυκλοφορία (Μ)
ήταν στις  31.5.10, περίπου 21δις ευρώ, μας αρκεί μια ποσότητα
τραπεζογραμματίων ίση με το 1/10 των 21 δις =  2,1 δις ευρώ, για την
εξυπηρέτηση των παραπάνω αναγκών μας.

Η υπόλοιπη ποσότητα (21 - 2,1) 18,9 δις ευρώ, πολλαπλασιαζόμενη
επί την ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος V =13,47  (V έτους 2007, τελευταία
ομαλή χρονιά,  πριν την διεθνή οικονομική κρίση, λόγος που την παίρνουμε ως
υπόδειγμα) μας δίνει λογιστικό εισόδημα, ή συναλλαγματικά αποθέματα, ύψους
(Μ. V = 18,9 Χ 13,47) 255 δις ευρώ!

Αυτή η αφαίρεση πλούτου, ίση με τα 9/10 της σημερινής αγοραστικής μας
δύναμης, σε σύνολο οικονομίας, σε σχέση με το επίπεδο ζωής της ευρωζώνης,
μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε τα παραπάνω (λογιστικά υπολογιζόμενα)
συναλλαγματικά αποθέματα. Πώς θα προκύψουν στη πράξη? Θα προκύψουν από τις
Τράπεζες όπου τα στοιχεία των ισολογισμών τους (καταθέσεις - χορηγήσεις) θα
αποτιμηθούν και αυτά στο 1/10 της ονομαστικής τους αξίας.

Έτσι, ποσό κατάθεσης (και αντίστοιχης χορήγησης) π.χ. 50.000 ευρώ, θα
γίνει 5.000 ευρώ. Ο ίδιος χειρισμός θα γίνει και στην περίπτωση επανεισροής
καταθέσεων, από Έλληνες καταθέτες από το εξωτερικό. Η διαφορά 50.000 - 5.000
ευρώ θα οδεύσει στο θησαυροφυλάκιο της Τραπέζης της Ελλάδος. Εάν το ποσό που
θα συγκεντρωθεί, κατά τον παραπάνω τρόπο, υπολείπεται του λογιστικού ποσού
των 255 δις ευρώ, το υπολειπόμενο ποσό θα συμπληρωθεί από το εθνικό
Νομισματοκοπείο. Τις επιπτώσεις του μέτρου στις χρηματιστηριακές αξίες, τις
αφήνω στη κρίση σας καθώς απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις που δεν διαθέτω.
Υποψιάζομαι ωστόσο ότι οδηγεί στην απαξίωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, με
την μεταφορά οικονομικής δύναμης από τις Τράπεζες στα συναλλαγματικά
αποθέματα του κράτους. (Καθόλου άσκημα!)      

 Η σημαντικότερη συνέπεια, ωστόσο, του υποδεκαπλασιασμού του γενικού
επιπέδου των τιμών (αγαθών και υπηρεσιών) θα είναι να καταστήσει την Ελλάδα
...Κίνα της Ευρώπης!

Λόγω του χαμηλού κόστους εργασίας (κατώτατος μισθός 70 ευρώ) η Ελλάδα
θα μπορεί να ανταγωνιστεί ακόμα και το κόστος εργασίας στην Κίνα, όπου οι
μισθοί σήμερα κυμαίνονται σε αυτό το ύψος περίπου, αν συνυπολογίσουμε και το
κόστος των μεταφορικών, από την Κίνα στο κέντρο της Ευρώπης, αλλά και την
τάση ανόδου του κόστους εργασίας και εκεί.

Στη ραγδαία όσο και αυτοδύναμη αναπτυξιακή πορεία της χώρας, σαν
επενδυτικού και τουριστικού προορισμού, προβλέπεται να συνεισφέρουν τα
μέγιστα και οι ανεπιθύμητοι σήμερα και διαβιούντες κάτω από απάνθρωπες
συνθήκες, μετανάστες, λύνοντας ένα ακόμα τεράστιο πρόβλημα της χώρας σε
κοινωνικό, οικονομικό και ανθρωπιστικό επίπεδο. Ίσως και να εξελιχθεί σε
ατμομηχανή σε ολόκληρο το χώρο της Βαλκανικής, που θα οδηγήσει σε νέες
πολιτικές ανακατατάξεις, κάτω από ικανές πολιτικές ηγεσίες, εννοείται!

Μια πιθανή τάση ανόδου των τιμών, λόγω ανάπτυξης, δεν θα μπορεί να
απειλήσει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων και του τουρισμού,
λόγω των τεράστιων περιθωρίων ανόδου τους, μέχρι και δεκαπλασιασμού τους, σε
σχέση με το επίπεδο της ΕΕ.

Εννοείται ότι απαιτείται η δημιουργία Τραπεζών λαϊκής βάσης που θα
αναλάβουν την αναπτυξιακή πορεία της χώρας, υποσκελίζοντας εκ των πραγμάτων
τις ιδιωτικές τράπεζες, σε περίπτωση αδυναμίας εθνικοποίησης των τελευταίων.

Δεύτερο βήμα:

Η υιοθέτηση ως εθνικού νομίσματος, του ελληνικού ευρώ,  σε αναλογία

1ελλ. ευρώ = 1 ευρώ και επαναφορά των συναλλαγματικών ελέγχων που ίσχυαν
πριν από την ένταξή μας στην ΟΝΕ, για έλεγχο της ρευστότητας και την
περιφρούρηση της νομισματικής σταθερότητας.

Προτάσεις για το ελληνικό ευρώ: Το ελληνικό ευρώ και δίευρω
προτείνουμε να εκδοθεί σε μορφή χαρτονομίσματος, λόγω του δεκαπλασιασμού της
αξίας τους. Τα λεπτά θα είναι σε μέγεθος δραχμής, το εικοσάλεπτο σε μέγεθος
δίφραγκου και το πενηντάλεπτο σε μέγεθος τάλιρου. Τα χαρτονομίσματα των 5,
10 και 20 ευρώ, θα είναι τα ίδια με τα ευρώ εξωτερικού, μόνο που θα έχουν
ένα ευδιάκριτο γράμμα G, στο κέντρο του χαρτονομίσματος. Τα χαρτονομίσματα
αξίας άνω των 50 ευρώ θα αποσυρθούν από την κυκλοφορία (συναλλαγματικό
απόθεμα) διότι θα έχουν μεγάλη αγοραστική αξία, δυσανάλογη με το επίπεδο των
τιμών και των αμοιβών της χώρας  

Το κράτος σε ρόλος διαιτητή της οικονομίας.      

Το πρόβλημα της αύξησης των τιμών των εισαγωγών (παρά την διατήρηση
της ισοτιμίας του ελληνικού ευρώ με το ευρώ) θα αντιμετωπιστεί με τον
παρεμβατικό ρόλο του κράτους σε ρόλο διαιτητή μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου
τομέα της οικονομίας.

Έτσι, το ποσό του εισρέοντος συναλλάγματος που θα αντιστοιχεί σε
εισπράξεις πάνω από τις εγχώριες τιμές, θα αποδίδεται στο κράτος, που με τη
σειρά του θα χρηματοδοτεί τις ανάγκες σε συνάλλαγμα των κατοίκων της χώρας.
Π.χ. εάν ένα δωμάτιο ελληνικού ξενοδοχείου, κοστίζει 150 ευρώ και με τον
υποδεκαπλασιασμό των τιμών κοστίζει στην εγχώρια αγορά 15 ευρώ, εάν στον
αλλοδαπό τουρίστα προσφέρεται στην τιμή π.χ. των 80 ευρώ, η διαφορά 80 - 15
ευρώ (εγχώρια τιμή) θα αποδίδεται στο κράτος. Το μέτρο αυτό αποβλέπει, εκτός
των άλλων και στον έλεγχο της ρευστότητας της οικονομίας στην προσπάθεια να
κρατηθούν χαμηλά οι τιμές των αγαθών και υπηρεσιών, απ΄ όπου και θα κριθεί η
μακροχρόνια αντοχή και η επιτυχία του σχεδίου διάσωσης και ανάπλασης της
χώρας. Το μέτρο κρίνεται λογικό και δίκαιο, καθώς δεν θα διαφεύγει της
προσοχής κανενός ότι οι «ασυναγώνιστες» τιμές των ελληνικών προϊόντων, όπως
και του τουρισμού, επιτυγχάνονται με την θυσία όλων των Ελλήνων, αφού όλοι
γινόμαστε 10 φορές φτωχότεροι σε σχέση με το επίπεδο ζωής της ευρωζώνης!

Αντίστοιχα το κράτος, από τα ποσά συναλλάγματος που θα εισπράττει,
από τις εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών, θα χρηματοδοτεί τις κατά 10 φορές
ακριβότερες τώρα εισαγωγές, για να απορροφά τον εισαγόμενο πληθωρισμό, ώστε
να μη μετακυλίεται στις τιμές. Υπολογίζουμε πως, εάν το έλλειμμα του
ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της χώρας, για το έτος 2009, ήταν 26,6 δις
ευρώ, το κράτος θα είναι σε θέση να αναλάβει το κόστος των εισαγωγών για
αρκετά χρόνια εκταμιεύοντας από τα συναλλαγματικά του διαθέσιμα, μέχρι να
αρχίσει να αποδίδει η οικονομία και ιδιαίτερα ο εξωτερικός τομέας με την
προσέλκυση επενδύσεων και τουριστών!

Η θέσπιση ποσοστών χρηματοδότησης των εισαγωγών κατά είδος, συν το
υψηλό κόστος τους, θα συντελέσει στην σημαντική μείωσή τους, αφενός και στην
προστασία και ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας, αφετέρου, με την παροχή
κινήτρων, για αύξηση της παραγωγικότητας.

Το κράτος δεν θα χρηματοδοτεί τις εισαγωγές των αλλοδαπών επιχ/σεων που
θα λειτουργούν στην χώρα, υπό καθεστώς transit. Ούτε αυτές θα υποχρεούνται,
βέβαια, να καταβάλουν στο κράτος το ποσό συναλλάγματος που θα εισάγουν στη
χώρα, λόγω εξαγωγών, πάνω από τις εγχώριες τιμές.

Στην περίπτωση πώλησης ακινήτου, ή ελληνικών επιχ/σεων σε αλλοδαπούς,
το αντίτιμο θα ελέγχεται από το Σώμα Ορκωτών Λογιστών (ΣΟΛ) σύμφωνα με τις
διαδικασίες που ίσχυαν πριν από την απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων, με
ανασύσταση της αρμόδιας Δ/νσης Κεφαλαίων Εξωτερικού του ΥΠΕΘΟ. Το ποσό
συναλλάγματος πάνω από την εγχώρια αξία του ακινήτου, ή της επιχείρησης, θα
αποδίδεται στο κράτος, όπως και από κάθε άλλη συναλλαγματοφόρα πηγή. Πιθανές
δυσλειτουργίες που θα διαπιστωθούν κατά την εφαρμογή του μέτρου, θα
αντιμετωπισθούν επί τω έργω.

Σε διεθνές επίπεδο: Εάν το παραπάνω μέτρο, του υποδεκαπλασιασμού των
τιμών των αγαθών και υπηρεσιών υιοθετηθεί σε διεθνές επίπεδο, από Αμερική
και Ευρώπη ταυτοχρόνως, φαντάζομαι ότι θα λύσει το πρόβλημα του νομισματικού
πολέμου μεταξύ Κίνας και Δυτικών οικονομιών, αποκαθιστώντας τους όρους
εμπορίου σε ανταγωνιστικά πλαίσια, ή όχι? Πράγμα που σημαίνει πως υπάρχει
τρόπος να σωθούν οι δυτικές οικονομίες αλλά όχι και οι ... κερδοσκόποι!
Ποιος θα νικήσει ποιον?    

Μέρος Δεύτερο

Ενέργειες που μπορούν να αναληφθούν άμεσα:

Πρώτον: Προτείνουμε την ίδρυση Τράπεζας λαϊκής βάσης, από μια
αυθόρμητη κίνηση πολιτών από εξέχουσες προσωπικότητες, όπου οι εργαζόμενοι,
κηρύσσοντας τον πόλεμο στο τραπεζικό κεφάλαιο, θα κληθούν να γίνουν πελάτες
της, αποσύροντας τις καταθέσεις του από τις ιδιωτικές τράπεζες. Έτσι
αφαιρείται και το πρόσχημα από την Κυβέρνηση για την διάσωση των τραπεζών
στο όνομα της διάσωσης των καταθετών! Και μόνο η αναγγελία μιας τέτοιας
πρωτοβουλίας, είναι ικανή να «ταράξει τα νερά» εντός και εκτός Ελλάδος, ή
όχι?  Φτάνει να κινητοποιηθούν και οι αριστερές πολιτικές ηγεσίες και να
δουν τον Μαρξισμό όχι σαν δόγμα, αλλά σαν οδηγό για την πράξη. Που σημαίνει
άλλο το πρακτέο στην εποχή του Μαρξ και άλλο σήμερα, με τα ΜΜΕ να
περιπλέκουν κατά πολύ τα πράγματα! Λόγος που απαιτεί άλλους χειρισμούς.

Σήμερα, αποτελεί κοινή συνείδηση πως αυτό που ελέγχει τις πολιτικές
ηγεσίες διεθνώς, δεν είναι το παραγωγικό κεφάλαιο αλλά το χρηματιστικό.
Συνεπώς, αυτός που διαχειρίζεται το χρήμα μιας κοινωνίας, αυτός και την
ελέγχει. Με τα ΜΜΕ δικά του, καθίσταται πλέον σαφές πως ο δρόμος προς τον
σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, δεν περνάει μέσα από εκλογικές
διαδικασίες ούτε μέσα από συλλαλητήρια (βλέπε αποπροσανατολισμό του
συλλαλητήριου της 5/5/10) αλλά από την άλωση από τους εργαζόμενους του
χρηματοπιστωτικού τομέα και την εκ των πραγμάτων κατάργηση των ιδιωτικών
τραπεζών! Πιστεύουμε πως η συγκυρία προσφέρεται, φτάνει να δοθεί το σύνθημα!
Κανένα κόμμα! Μόνο μία Τράπεζα λαϊκής βάσης μπορεί να αποτελέσει την εστία
αντίστασης του ελληνικού λαού απέναντι στις επιθέσεις των «αγορών» και να
αναλάβει την έξοδο της χώρας από την παγίδα που μας έχει στήσει το διεθνές
χρηματιστικό κεφάλαιο! .

Δεύτερο: Αποσύνδεση των πραγματικών μισθών, από το κόστος παραγωγής
των προϊόντων.

Παρακάτω, παραθέτουμε ενδεικτικά, ορισμένα οικονομικά στοιχεία, σε
τρέχουσες τιμές, έτους 2009, για να καταδείξουμε την ανισοκατανομή του
εισοδήματος:

ΑΕΠ (Ακαθ. Εγχώριο προϊόν) :                      237,5  δις ευρώ

Ακαθ. Επιχειρηματικά κέρδη (ΣΕΒ)                128,6      »

Αμοιβή εξαρτημένης εργασίας

(συμπ/νων των εργοδοτικών εισφορών):        86,0      »

Καταναλωτική Πίστη Νοικ/ριών:                      36,0      »


Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι τα εισοδήματα (κέρδη) μιας χούφτας
ανθρώπων (ΣΕΒ) είναι σχεδόν μιάμιση φορά πάνω από τα εισοδήματα του συνόλου
των εργαζομένων, με καθεστώς εξαρτημένης εργασίας (129/86). Τα δε νοικοκυριά
οφείλουν το 50% (36/86) του τρέχοντος εισοδήματός τους στις τράπεζες! Μια
άμεση αντιμετώπιση της οικονομικής ασφυξίας που βιώνουν, θα ήταν αντί το
κράτος να χορηγεί κεφάλαια στις τράπεζες για την διάσωσή τους (από χρήματα
των φορολογουμένων) να προχωρήσει στην άμεση εξόφληση, κατά το αντίστοιχο
ποσό, των χρεών των νοικοκυριών προς τις τράπεζες (σε αναπλήρωση των
απολεσθέντων μισθών, εδώ και δύο δεκαετίες και με ευθύνη του κράτους) προς
ενθάρρυνση της ζήτησης και την αναθέρμανση της αγοράς.

Επιπλέον επιβάλλεται η από τούδε και στο εξής αποσύνδεση των μισθών
που καταβάλλονται στους εργαζόμενους (βάσει των συλλογικών κλαδικών
συμβάσεων) από τους πραγματικούς μισθούς που θα πρέπει να λαμβάνουν, ώστε να
μην επηρεάζεται το κόστος των προϊόντων. Αυτό μπορεί να γίνει με την
υιοθέτηση του θεσμού των bonus, σαν ποσοστό επί των κερδών που θα μοιράζει
στο τέλος της οικονομικής χρήσης κάθε κερδοφόρα επιχείρηση στους
εργαζόμενους, πράγμα που θα εμποδίσει την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου (που
διαρρέει από την πραγματική οικονομία) και την εμφάνιση, μακροχρόνια,
ύφεσης. Κατά τον τρόπο αυτό το κόστος εργασίας δεν θα επηρεάζει το κόστος
των προϊόντων, που επικαλείται ο ΣΕΒ για να συμπιέζει τους μισθούς προς τα
κάτω. Επιπλέον, το παραπάνω μέτρο θα συμβάλλει και στην δημιουργία εγχώριας
αποταμίευσης για την χρηματοδότηση των επενδύσεων και για τον εσωτερικό
δανεισμό του κράτους, σε κρίσιμες περιόδους, όπως η παρούσα, χωρίς προσφυγή
στον τοκογλυφικό εξωτερικό δανεισμό. Εκτός των άλλων θα επιδράσει θετικά και
στο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας συμβάλλοντας μακροχρόνια στην οικονομική
ευρωστία των ασφαλιστικών ταμείων.

ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ-Λιτότητα ή αθέτηση πληρωμών

Λιτότητα ή αθέτηση πληρωμών, του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

ΠΗΓΗ: (ΕΠΙΚΑΙΡΑ, 16-22/9/10)

Άπλετο φως στην οικονομική κρίση που ταλανίζει την ευρωζώνη και τις προκλήσεις με τις οποίες είναι αντιμέτωπη η οικονομική της πολιτική ρίχνει η νέα έκθεση του ερευνητικού κέντρου Research on Money and Finance, με έδρα το Λονδίνο, που παρουσιάστηκε χθες, Τετάρτη 15 Σεπτέμβρη, στην Αθήνα. Η έκθεση, με τίτλο «Η ευρωζώνη μεταξύ λιτότητας και αθέτησης πληρωμών», συντάχθηκε από πολυπληθή ομάδα οικονομολόγων με επικεφαλής τον Κώστα Λαπαβίτσα.

Σημείο αφετηρίας της μελέτης αποτελούν οι ανταγωνιστικές σχέσεις στο εσωτερικό της ευρωζώνης μεταξύ κέντρου και περιφέρειας. Πρόκειται για μια ιδέα που είχε τεκμηριωθεί αναλυτικότατα στην προηγούμενη μελέτη του RMF που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Απρίλη. Σε αδρές γραμμές και με επαρκές αποδεικτικό υλικό υποστήριζε ότι τα ελλείμματα της περιφέρειας είναι η άλλη όψη των πλεονασμάτων του κέντρου. Με άλλα λόγια ότι πίσω από την κρίση χρέους που ταλανίζει την Ελλάδα κατά πρώτο λόγο, αλλά και άλλες χώρες της ΕΕ, βρίσκεται το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Γερμανίας, όπως οικοδομήθηκε στη βάση του παγώματος των μισθών και των ημερομισθίων από την εποχή ακόμη του Σρέντερ. Η συμπίεση του εργατικού κόστους είναι η βασική αιτία επομένως του εμπορικού πλεονάσματος της Γερμανίας και του εμπορικού ελλείμματος των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου που με τη σειρά τους αυτά τα ελλείμματα ώθησαν στα δημοσιονομικά ελλείμματα και την κρίση χρέους.

Στην τελευταία έκθεση γίνεται αρχικά αναφορά στο ύψος του συνολικού χρέους. Παύει δηλαδή να είναι στο επίκεντρο μόνο το δημόσιο χρέος και τονίζεται το ύψος του ιδιωτικού, που σε όλες τις χώρες του νότου είναι κατά πολύ ανώτερο του δημοσίου. Ειδικότερα στην Ελλάδα ο λόγος του ιδιωτικού προς το δημόσιο είναι 58:42, στην Πορτογαλία 85:15 και στην Ισπανία 87:13! Η αιτία αυτής της εκτίναξης του ιδιωτικού χρέους βρίσκεται, και πάλι, στην αδυναμία του ιδιωτικού τομέα της περιφέρειας να ανταγωνιστεί τον ιδιωτικό τομέα του κέντρου. Το κενό ανταγωνιστικότητας έτσι καλύφθηκε από την υπερεπέκταση των τραπεζών που με την αλόγιστη προσφορά δανείων στήριξαν την κατανάλωση, παράγοντας ορισμένες φορές τόσο μεγάλες φούσκες στην αγορά κατοικίας, όπως συνέβη για παράδειγμα στην Ισπανία, που μπορούν να συγκριθούν με εκείνη των ΗΠΑ.

Η ειρωνεία της τύχης όμως είναι ότι οι πρώτοι που κινδύνεψαν να πέσουν σε αυτό το πρόχειρα καλυμμένο κενό ήταν οι τράπεζες του ευρωπαϊκού κέντρου. Με βάση στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, με έδρα την Βασιλεία, έως τον Δεκέμβρη του 2009 τα ανοίγματα των τραπεζών της ευρωζώνης στην Ισπανία ανέρχονταν σε 727 δισ. δολ, στην Πορτογαλία σε 244 δισ. στην Ελλάδα σε 206 και στην Ιρλανδία σε 402 δις. Το συνολικό μέγεθος του ανοίγματός τους και στις τέσσερις χώρες έφθανε τα 1,579 τρις δολ. εκ των οποίων κυβερνητικό χρέος ήταν μόνο 254 δις. ή το 16% του συνόλου. Επομένως δεν είναι ο δημόσιος τομέας ο μεγάλος ασθενής…

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον Μάιο του 2010, να διαθέσει 750 δις. ευρώ, προς αποτροπή της κρίσης, άμεσα στόχευε στην διάσωση των εν λόγω τραπεζών του ευρωπαϊκού κέντρου που κινδύνευαν από τις επενδυτικές τοποθετήσεις τους στις χώρες του Νότου. «Είναι εμφανές ότι αυτές οι ασυνήθιστες για την ΕΚΤ παρεμβάσεις αποσκοπούσαν να κερδηθεί χρόνος για τις τράπεζες. Αγοράζοντας ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος από την δευτερογενή αγορά, η ΕΚΤ λειτούργησε σαν διαμορφωτής αγοράς εσχάτης ανάγκης, παρότι δεν της επιτράπηκε να αγοράσει κρατικά ομόλογα απ’ ευθείας από την πρωτογενή αγορά», επισημαίνεται στην μελέτη του RMF.

Το ασυνήθιστα μεγάλης αξίας αυτό πακέτο όμως δεν προσφέρθηκε χωρίς αντάλλαγμα. Για να δοθούν τα 750 δις. ευρώ επιβλήθηκε από την μια άκρη της ευρωζώνης έως την άλλη ένα πρωτοφανές κύμα λιτότητας, που μπορεί να μην έφθασε σε αγριότητα τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, παρόλα αυτά συνιστούσε μια πρωτοφανούς προκλητικότητας αναδιανομή: Για να σωθούν οι τράπεζες, οι λαοί της Ευρώπης, και όχι μόνο της περιφέρειας, θυσίασαν τα ασφαλιστικά και εργασιακά τους δικαιώματα και είδαν τους μισθούς τους να καρατομούνται.

Οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης ωστόσο παίζουν με τη φωτιά, καθώς η επιλογή της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος στο όριο του 3% που θέτει το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης (κατ’ ευφημισμό το τελευταίο), με κάθε μάλιστα κόστος, απειλεί να οδηγήσει την Ευρώπη σε μια βαθιά ύφεση. Χώρια τούτου είναι και άνευ αντικειμένου. «Ακόμη κι αν οι περιφερειακές χώρες πετύχουν να παγώσουν το ονομαστικό κόστος, που θα σήμανε μια πτώση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων, η προοπτική για την Γερμανία είναι να μειώσει κι αυτή το δικό της ονομαστικό κόστος εργασίας. Σε αυτή τη βάση, η Γερμανία για μια ακόμη φορά θα κερδίσει τον αγώνα προς τα κάτω τον οποίο έθεσε σε κίνηση η ΟΝΕ. Το αποτέλεσμα θα είναι περαιτέρω ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών για την περιφέρεια και πλεονάσματα για την Γερμανία». Εν ολίγοις, …λιτότητας αγώνας άγονος.

Η συρρίκνωση του ΑΕΠ, ειδικά για την Ελλάδα, που θα επέλθει λόγω της ύφεσης θα θέσει επί τάπητος το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, καθώς όπως μετριέται σαν ποσοστό του ΑΕΠ, αναμένεται να εκτιναχθεί. Αντίθετα δηλαδή απ’ αυτά που διακηρύσσει η κυβέρνηση και οι άνθρωποι του ΔΝΤ, στο τέλος της εφαρμογής του μνημονίου δεν βρίσκεται η λύση των δημοσιονομικών προβλημάτων της Ελλάδας αλλά η κορύφωσή τους, η επανάληψη του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη ή του χρεοστασίου του Βενιζέλου. Το τι ακριβώς θα γίνει θα εξαρτηθεί από το αν η αναδιάρθρωση (που αποτελεί μονόδρομο) επιβληθεί με όρους των πιστωτών, δηλαδή των τραπεζιτών, ή με όρους των οφειλετών, των χωρών δηλαδή που είναι υπερχρεωμένες, όπως η Ελλάδα.

Η πρώτη επιλογή, της αναδιάρθρωσης του χρέους υπό την καθοδήγηση των τραπεζιτών είναι αυτή στην οποία μας οδηγεί η τρόικα και η κυβέρνηση. Και αυτό λόγω του ότι θέτοντας το ΔΝΤ και η ΕΕ ως προτεραιότητα την διάσωση των γερμανικών τραπεζών, η λιτότητα που επέρχεται τότε οδηγεί στην ύφεση, στη συνέχεια στην μείωση του ΑΕΠ, έπειτα στην εκτίναξη του λόγου χρέος ως προς ΑΕΠ και τέλος φέρνει το μαχαίρι των αγορών στο λαιμό των ελληνικών κυβερνήσεων, που θα απαιτήσουν αναδιάρθρωση του χρέους, για να μην τα χάσουν όλα. «Θα σήμαινε στην καλύτερη περίπτωση, ένα ήπιο “κούρεμα” για τους δανειστές, συνοδευόμενο από μια επιμήκυνση της περιόδου ωρίμανσης των ομολόγων και πιθανά χαμηλότερα επιτόκια. Τότε οι τράπεζες που θα οργάνωναν αυτή την αναδιάρθρωση θα περίμεναν να κερδίσουν σημαντικά έσοδα». Χαμένες οπότε δεν πρόκειται να βγούν ούτε και τότε οι τράπεζες, αντίθετα φυσικά με τους εργαζόμενους που θα υποστούν νέους γύρους θυσιών.

Η άλλη επιλογή είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με πρωτοβουλία των οφειλετών και εις βάρος των τραπεζών που ως πρώτο βήμα έχει την μονομερή διακοπή των πληρωμών. Πρωτοβουλία που κατ’ αρχήν έχει τεράστια πλεονεκτήματα για τους εργαζόμενους της χώρας και την ίδια την οικονομία της, παρότι δεν στερείται προβλημάτων. Τα προβλήματα όμως που συνοδεύουν την μονομερή παύση πληρωμών, όπως ο αποκλεισμός από τις διεθνείς αγορές, είναι πολύ μικρότερα από αυτά που συνήθως παρουσιάζονται. «Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η περίοδος αποκλεισμού από τις αγορές κεφαλαίου δεν διαρκεί πολύ, ενώ υπάρχουν πάντα εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης. Κανονικά, οι χώρες επανακτούν αξιοπιστία σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα και οι αγορές κεφαλαίου επιδεικνύουν πολύ βραχεία μνήμη», τονίζεται στην μελέτη του RMF.

Αυτή η επιλογή στη συνέχεια καθιστά επιτακτική ανάγκη την κρατικοποίηση των τραπεζών και οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ. Η κρατικοποίηση των τραπεζών δεν είναι προϊόν ιδεολογικών μανιφέστων. Νομιμοποιείται από τη στιγμή που μέχρι σήμερα το ελληνικό δημόσιο (επί κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) έχει καταβάλλει 78 δις. ευρώ στις τράπεζες είτε με την μορφή μετρητών είτε με την μορφή εγγυήσεων. Γιατί επομένως να μην πάρει και τον έλεγχό τους, πολύ δε περισσότερο καθώς ούτε και τώρα είναι εξασφαλισμένη η βιωσιμότητά τους. Δεν αποκλείεται δηλαδή αργά ή γρήγορα νέα ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό να διατεθούν στις μαύρες τρύπες των τραπεζών.

Η έξοδος από το ευρώ από την άλλη δεν είναι και τόσο ανεπιθύμητο αποτέλεσμα. Αρκεί να σκεφτούμε ότι έτσι θα τεθεί τέρμα στην αποβιομηχάνιση της Ελλάδας που αποτελεί την βαθύτερη, δομική αιτία για τις δημοσιονομικές ανισορροπίες και την κρίση χρέους, που ακόμη δεν έχουμε δει τα χειρότερα της.

Συμπερασματικά, η μελέτη του RMF δεν αρκείται στην αναπαραγωγή στερεοτύπων. Προσεγγίζει με πραγματικούς όρους το «ελληνικό πρόβλημα» χωρίς να διστάζει να υιοθετήσει ριζοσπαστικές λύσεις και τοποθετείται με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων και τα γενικότερα συμφέροντα της Ελλάδας, κι όχι τα συμφέροντα των τραπεζών. Οπτική γωνία που δεν τη συναντάμε τόσο συχνά στον πανεπιστημιακό χώρο.