Περικλής, Θουκυδίδου Ιστορία Β61,62, σε ελεύθερη μετάφραση
“Β61: Όταν
κανείς βρεθεί στην ανάγκη που βρεθήκαμε εμείς, είτε να υποταχθεί δηλαδή
και να υποχωρήσει αμέσως στις ξένες διαταγές, είτε να εκτεθεί στον
κίνδυνο του πολέμου για να διασώσει την ανεξαρτησία του, δεν υπάρχει
καμία αμφιβολία ότι, αποφεύγοντας τον κίνδυνο, είναι κατά πολύ πιο αξιοκατάκριτος, από εκείνον που τον αντιμετωπίζει. Οφείλετε λοιπόν να ξεχάσετε τις ιδιωτικές σας στενοχώριες και να προσπαθήσετε να σώσετε την πόλη.
Β62: Να
είσαστε βέβαιοι ότι η ελευθερία, εάν την υπερασπισθούμε και τη σώσουμε,
θα μας βοηθήσει να ανακτήσουμε εύκολα τα χαμένα – ενώ, εάν κανείς υποταχθεί στην ξένη κυριαρχία, συνήθως δεν θα διατηρήσει όλα όσα έχει προηγουμένως αποκτήσει.
Είναι δε αισχρότερο να επιτρέψει κανείς να του αφαιρέσουν ότι έχει,
παρά να αποτύχει επιδιώκοντας να αποκτήσει κάτι. Καθήκον σας είναι να
αντιμετωπίσετε τους εχθρούς όχι μόνο με αυτοπεποίθηση, αλλά με
καταφρόνηση τους. Ο λόγος είναι ότι και ο δειλός, ακόμη και ο τυχερός
ανόητος, μπορούν να έχουν αλαζονική πεποίθηση στους εαυτούς τους – ενώ καταφρόνηση
μπορεί να έχει μόνο εκείνος, του οποίου η πεποίθηση της υπεροχής του
απέναντι στους άλλους είναι τεκμηριωμένη, όπως συμβαίνει με εσάς τους
Έλληνες”.
Ακολουθεί μία σειρά από μικρές, ενδιαφέρουσες ειδήσεις από Ελληνικά και ξένα ΜΜΕ, σε σχέση με την κρίση δανεισμού της Ελλάδας – η οποία πιθανότατα ήταν και είναι σκόπιμη, με στόχο τη χρησιμοποίηση της σαν το πειραματόζωο μίας νέας τάξης πραγμάτων.
Η συμφωνία των δύο κομμάτων εξουσίας στην ψήφιση του χειρότερου δυνατού σεναρίου για την Ελλάδα, μία συμφωνία η οποία θεωρείται σαν την εγκατάσταση μίας κοινοβουλευτικής δικτατορίας στη χώρα, με την «πίεση» της Γερμανίας και υπό την σκιώδη διακυβέρνηση των αγορών, επεξηγείται από κάποια ΜΜΕ ως ένας «ειδικού τύπου εκβιασμός».
Όπως λέγεται, ο «εκβιασμός» για την υπογραφή του μνημονίου της ντροπής στηρίχθηκε στην παθητική δωροδοκία των «κομμάτων συνεργασίας», στα ταμεία των οποίων εισέρρευσαν πάρα πολλά χρήματα στο παρελθόν – κυρίως από τη γερμανική βιομηχανία (Siemens κλπ.),
η οποία έχει θέσει στη διάθεση της κυβέρνησης της τα ονόματα όλων όσων
κομμάτων και πολιτικών έχουν εμπλακεί στις υποθέσεις διαφθοράς (για
ευνόητους λόγους).
Περαιτέρω,
η νέα συμφωνία των Βρυξελών δεν πρόκειται να διασώσει την Ελλάδα –
οπότε οφείλει να θεωρηθεί, απλά και μόνο εξ αυτού, ως μία παταγώδης
αποτυχία. Ουσιαστικά πληρώθηκε (εάν) ένα υψηλό τίμημα, με στόχο να κερδηθεί χρόνος – έτσι ώστε να είναι έτοιμος ο μηχανισμός στήριξης ESM (διευκόλυνσης της χρεοκοπίας ουσιαστικά), καθώς επίσης μέχρι να ολοκληρωθούν οι εκλογές στη Γαλλία και στην Ελλάδα.
Ακόμη και αν ευοδωθούν όλες οι θετικές προγνώσεις των «πυροσβεστών» (ΔΝΤ, Γερμανία, Κομισιόν κλπ.), οι οποίοι ήταν ταυτόχρονα «εμπρηστές», το
δημόσιο χρέος θα μειωθεί, στην καλύτερη περίπτωση, στο 120% του ΑΕΠ το
2020, από 170% σήμερα – ένα μέγεθος που συνεχίζει να μην είναι βιώσιμο.
Ακριβώς για το λόγο αυτό αρκετοί υπολογίζουν ότι, θα χρειαστεί πολύ
σύντομα μία νέα διαγραφή χρέους – γεγονός που σημαίνει ότι τόσο οι
ιδιώτες, όσο και οι δημόσιοι πιστωτές της Ελλάδας, θα χάσουν ξανά πολλά
χρήματα.
Πάντως, η συμφωνία σηματοδοτεί τη σωτηρία των τραπεζών – όχι η διάσωση της Ελλάδας. Η διάσωση της Ελλάδας προϋποθέτει επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους της, καμία διαγραφή, χαμηλά επιτόκια, κάθαρση του πολιτικού συστήματος, επενδύσεις και ανάπτυξη – ενέργειες που φυσικά δεν δρομολογήθηκαν στη συνεδρίαση της 20ης Φεβρουαρίου.
Υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι επιμένουν στο κλισέ «Αφού δεν έχει προταθεί λύση, τότε δεν έχουμε καμία άλλη βιώσιμη επιλογή, από την υπογραφή των μνημονίων» - γνωρίζοντας από την εποχή του Goebbels ότι, εάν κανείς βάλλεται συνεχώς με αυθαίρετους ισχυρισμούς, θα πεισθεί τελικά.
Εν τούτοις, οι υφιστάμενες λύσεις για την Ελλάδα είναι πάρα πολλές,
καθώς επίσης εξαιρετικά εύκολες στην εφαρμογή τους. Μία από αυτές είναι
αναμφίβολα και ο δρόμος της Ισλανδίας – αντί του αντίστοιχου της Αργεντινής, στον οποίο οδηγείται εγκληματικά η πατρίδα μας. Ειδικότερα τα εξής:
Οι τράπεζες της Ισλανδίας διέγραψαν δάνεια των νοικοκυριών που αντιστοιχούν στο 13% του ΑΕΠ της χώρας, μειώνοντας το βάρος χρέους για περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού της.
Τα μέτρα που έλαβε η Ισλανδία για να αναγεννηθεί από την κρίση του 2008
αποδεικνύονται αποτελεσματικά και οι περισσότερες δημοσκοπήσεις
δείχνουν τώρα ότι οι Ισλανδοί δεν επιθυμούν να ενταχθούν στην ΕΕ, όπου η
κρίση δεν έχει τέλος.
«Μπορείτε να πείτε με βεβαιότητα ότι η Ισλανδία κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στη διαγραφή χρέους νοικοκυριών. Η χώρα έκανε ότι χρειαζόταν σε μία κρίση, ακολουθώντας τα εγχειρίδια. Οποιοσδήποτε οικονομολόγος θα συμφωνούσε» δηλώνει ο Λαρς Κρίστενσεν, επικεφαλής οικονομολόγος αναδυόμενων αγορών στην τράπεζα Danske στην Κοπεγχάγη.
Τα
νοικοκυριά του νησιωτικού κράτους βοηθήθηκαν από μία συμφωνία της
κυβέρνησης και των τραπεζών, οι οποίες ελέγχονται ακόμη εν μέρει από το
κράτος, για τη διαγραφή του χρέους που ξεπερνούσε το 110% της αξίας των
κατοικιών.
Επιπλέον, απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας θεώρησε παράνομα τα δάνεια που είναι συνδεδεμένα με ξένα νομίσματα,
με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται πλέον τα νοικοκυριά να καλύπτουν τις
απώλειες (από την υποτίμηση) της ισλανδικής κορόνας. Χωρίς τη διαγραφή
του χρέους, οι ιδιοκτήτες ακινήτων θα λύγιζαν από το βάρος των δανείων
τους, μετά την εκτόξευση του χρέους στο 240% των εισοδημάτων το 2008.
Το
δημοσίευμα τονίζει ότι, αποδεικνύονται αποτελεσματικά τα μέτρα που πήρε
η Ισλανδία για να αναγεννηθεί από την κρίση του 2008, όταν οι τράπεζές
της προχώρησαν σε χρεοκοπία για το ποσό των 85 δις $.
Η οικονομία της χώρας θα αναπτυχθεί φέτος με ρυθμό υψηλότερο από το μέσο όρο των αναπτυγμένων χωρών,
σύμφωνα με εκτιμήσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και
Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Η ισλανδική οικονομία, με ΑΕΠ 13 δις $, συρρικνώθηκε
κατά 6,7% το 2009, αλλά σημείωσε ανάπτυξη 2,9% το 2011 – ενώ θα
αναπτυχθεί κατά 2,4% φέτος και το 2013, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, όταν οι
χώρες του ΟΟΣΑ προβλέπεται να αναπτυχθούν μόνο κατά 1,6%.
Οι
τιμές των κατοικιών στη χώρα είναι σήμερα μόνο περίπου 3% χαμηλότερες
από τις τιμές που ίσχυαν τον Σεπτέμβριο του 2008, λίγο πριν από την
κρίση. Ο οίκος Fitch αναβάθμισε την περασμένη εβδομάδα το αξιόχρεο της Ισλανδίας σε διαβαθμισμένο επίπεδο με σταθερή προοπτική και δήλωσε ότι «ήταν επιτυχημένη η ανορθόδοξη πολιτική της για την αντιμετώπιση της κρίσης».
Η προσέγγιση της Ισλανδίας για την αντιμετώπιση της κατάρρευσης ήταν να θέτει κάθε φορά τις ανάγκες του πληθυσμού της επάνω από εκείνες των αγορών.
Μόλις τον Οκτώβριο του 2008 έγινε φανερό ότι οι τράπεζες της χώρας δεν
ήταν δυνατό να σωθούν, η κυβέρνηση παρενέβη, θωράκισε τους εγχώριους
τραπεζικούς λογαριασμούς και άφησε τους διεθνείς πιστωτές να
κλυδωνίζονται.
Η
κεντρική τράπεζα εισήγαγε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων για να
σταματήσει το ξεπούλημα της κορόνας και δημιουργήθηκαν νέες κρατικά
ελεγχόμενες τράπεζες από τα κατάλοιπα των χρεοκοπημένων τραπεζών.
Gerhard W. – Γερμανός Δημοσιογράφος έγκυρου περιοδικού: “Τα βασικά λάθη του κ. Wulff (είναι ο πρόσφατα παραιτηθείς πρόεδρος της Γερμανίας),
δεν είναι οι υποθέσεις παθητικής δωροδοκίας, για τις οποίες
κατηγορήθηκε από την Εισαγγελία του Ανοβέρου. Το πραγματικό σφάλμα του
είναι το ότι, ξαφνικά και απρόσμενα, άρχισε να σκέφτεται. Στη Γερμανία είναι γνωστό πως δεν επιτρέπεται να σκέφτεται κανένας – πολύ περισσότερο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας”.
Asmussen – Διευθυντής της ΕΚΤ: “Τα μέλη της G20
δεν έχουν καταλάβει ακόμη γιατί μία χώρα, όπως η Ελλάδα, επηρεάζει σε
τέτοιο βαθμό όλο τον πλανήτη - παρά το ότι αποτελεί μόλις το 2,5% του
ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Δεν καταλαβαίνουν γιατί καθυστερούν όλες οι αποφάσεις
μας και πρέπει να τους εξηγούμε συνεχώς ότι, τόσο η ΕΕ, όσο και η
Ευρωζώνη, αποτελούν «μοναδικές κατασκευές» - οι οποίες είναι
συνδεδεμένες με πολύπλοκους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων.
Πρόσφατα όμως πετύχαμε κάτι πολύ σημαντικό - τουλάχιστον όσον αφορά τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης ESM, η λειτουργία του οποίου ξεκινάει το καλοκαίρι του 2012: Εδώ δεν θα είναι υποχρεωτικό να λαμβάνονται ομόφωνα οι αποφάσεις, οπότε θα αρκεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, μία πλειοψηφία της τάξης του 85%”.
Με κριτήριο αυτά που ανέφερε ο διευθυντής της ΕΚΤ, μάλλον δεν θα ήταν λάθος να συμπεράνουμε εμείς ότι, η Ευρώπη (η Γερμανία της κυρίας Merkel δηλαδή, καθώς επίσης ο Γάλλος μπάτλερ της), παίζει το παιχνίδι των καθυστερήσεων με την Ελλάδα – έως εκείνη τη στιγμή που θα είναι έτοιμο το ESM.
Udo Ulfkotte – Γερμανός δημοσιογράφος σήμερα: «Είναι καλύτερα να μην κάνεις στους άλλους, αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν»,
λέει η λαϊκή παροιμία. Όμως οι πολιτικοί μας θέλουν, για άλλη μία φορά,
να «εισάγουν» υψηλά εκπαιδευμένους Ινδούς - οι οποίοι, «ηλιθιωδώς»,
διαβάζουν με ενθουσιασμό, πριν μεταναστεύσουν στο γερμανόφωνο χώρο, το
βιβλίο «Ο αγών μου» του Hitler. Το βιβλίο αυτό είναι υποχρεωτικό μάθημα για τους Ινδούς σπουδαστές της Διοίκησης Επιχειρήσεων (Business Students). Αλλά σσσσστ….μην το πείτε παρακάτω, αφού δεν επιτρέπεται να το γνωρίζουμε.
Στο σημείο αυτό έχει ενδιαφέρον η αναφορά της γερμανικής εφημερίδας taz.de, σε σχέση με τη «μανία» του Spiegel να τοποθετεί τον Hitler στα εξώφυλλά του (εικόνα που ακολουθεί). Η εφημερίδα αναρωτιέται (link),
εάν η εικόνα του δικτάτορα, η οποία έχει «διακοσμήσει» πάνω από 24
εξώφυλλα, βοηθάει στην αύξηση των πωλήσεων του περιοδικού.
Γερμανικά Συνδικάτα: Επανεξέταση της πολιτικής της στην Ελλάδα, ώστε να συμπεριλάβει και τη διάσταση της προώθησης των επενδύσεων και του εκσυγχρονισμού,
ζητεί από την τρόικα η Συνομοσπονδία Γερμανικών Συνδικάτων (DGB) και
τονίζει πως η χώρα χρειάζεται ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για να βγει από την
κρίση.
«Η
οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα μοιάζει με
πυριτιδαποθήκη και ταυτόχρονα αποδεικνύει την αποτυχία της διαχείρισης
της κρίσης υπό την ηγεσία της καγκελαρίου Μέρκελ και του Γάλλου προέδρου
Σαρκοζί», αναφέρει σε δήλωσή του ο Κλάους Ματέκι, μέλος του προεδρείου της DGB.
Ο κ. Ματέκι υποστηρίζει πως «αν
τα "όργια" λιτότητας προκαλούν βαθιά κοινωνική αναστάτωση, η τρόικα,
προκειμένου να δώσει το πράσινο φως για το νέο πακέτο βοήθειας, απαιτεί
ακόμα πιο δραστικές περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών
καθώς και απολύσεις για 150.000 δημόσιους υπαλλήλους». Επισημαίνει ακόμη, ότι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα συνιστά «μετωπική επίθεση ενάντια στην αυτονομία των συλλογικών διαπραγματεύσεων και στην ίδια τη Γερμανία».
Χαρακτηρίζει δε «απαράδεκτες για τη χώρα και τους ανθρώπους τις πρόσθετες περικοπές. «Η Ελλάδα» αναφέρει, «χρειάζεται ένα Σχέδιο Μάρσαλ - μια διευρυμένη πρωτοβουλία προώθησης επενδύσεων και σχεδίων εκσυγχρονισμού. Μόνον έτσι θα μπορέσει αυτή η χώρα να βγει από την κρίση και δεν θα ταπεινώνεται πλέον στις Συναντήσεις Κορυφής για την κρίση. Πρόκειται για μια χώρα της Ευρώπης με μεγάλο πολιτισμό και δεν αξίζει στους Έλληνες τέτοια μεταχείριση. Κυρίως η Γερμανία θα έπρεπε να έχει επίγνωση της ιδιαίτερης ευθύνης που φέρει»
Επαναλαμβάνουμε ότι, η κρίση χρέους της Ελλάδας είναι εντελώς διαφορετική, από την κρίση των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης. Η επίλυση της είναι εξαιρετικά εύκολη, ενώ τα περιουσιακά της στοιχεία είναι κατά πολύ υψηλότερα των οφειλών της.
Δεν υπάρχει λοιπόν απολύτως κανένας λόγος εξόδου της από το Ευρώ ή
διαγραφής χρεών εκ μέρους των πιστωτών της – στόχος των οποίων είναι, με
τη βοήθεια του ΔΝΤ, η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της
(όπως συνέβη στην Τουρκία, όπου κατέρρευσαν όλα τα υφιστάμενα πολιτικά
κόμματα και «διορίσθηκε» στην εξουσία η κυβέρνηση, η οποία τελικά
ξεπούλησε τη χώρα της – άρθρο μας).
Αυτό
που χρειάζεται η πατρίδα μας είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής
των οφειλών της (χρεολύσια), με μη τοκογλυφικά επιτόκια – ίσα με αυτά
που προσφέρει η ΕΚΤ στις εμπορικές τράπεζες (1%). Επίσης οι επενδύσεις εκ μέρους του ιδιωτικού της τομέα, με στόχο την ανάπτυξη – γεγονός όμως που απαιτεί την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των Πολιτών στην Πολιτική, καθώς επίσης ένα σωστό, λειτουργικό και αποτελεσματικό επιχειρηματικό/φορολογικό πλαίσιο.
Έχοντας
την άποψη δε ότι, όλα τα παραπάνω είναι γνωστά σε όλους, ειδικά στη
Γερμανία, στο ΔΝΤ και στην κυβέρνηση, δεν μπορούμε παρά να υποθέσουμε
πως κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τις προσπάθειες χρεοκοπίας της πάμπλουτης χώρας μας – δηλαδή, κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί ή έστω να αιτιολογηθεί, με τη βοήθεια της οικονομικής επιστήμης.
Ολοκληρώνοντας
οφείλουμε να συμπληρώσουμε ότι, η συνεχιζόμενη προσπάθεια
ανακεφαλαιοποίησης των Ελληνικών τραπεζών, οι οποίες είναι επίσης οι
λιγότερο χρεωμένες στην Ευρωζώνη (20% του ΑΕΠ), με την έκδοση κοινών
μετοχών, δεν έχει τελικό στόχο την κρατικοποίηση, αλλά την ιδιωτικοποίηση τους από τους ξένους εισβολείς – οπότε οφείλει να μας προβληματίσει η εικόνα των «κακών τραπεζιτών», με την οποία σκόπιμα «βομβαρδιζόμαστε».
Τέλος, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τρομοκρατούμαστε από μία ενδεχόμενη στάση πληρωμών – πόσο μάλλον αφού ήδη βιώνουμε συνθήκες χρεοκοπίας.
Οι δανειστές μας υποχρεώνουν να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα (όπως και
σε συνθήκες χρεοκοπίας), τα νέα δάνεια εξυπηρετούν μόνο την εξόφληση των
παλαιοτέρων, ενώ είμαστε ήδη (και θα είμαστε) εκτός αγορών. Επομένως,
δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να συνεχίσουμε να είμαστε το πειραματόζωο της Ευρώπης – πόσο μάλλον του ΔΝΤ και των διεθνών τοκογλύφων. Ας μην ξεχνάμε δε ότι, από την ενδεχόμενη διαγραφή των 100 δις € (άρθρο μας), τα 50 δις € περίπου είναι δικά μας – των Ελληνικών τραπεζών δηλαδή και των ασφαλιστικών μας ταμείων.
ΥΓ: Είναι ευνόητο το ότι, πριν εξαγοράσεις κάτι, κάνεις ότι μπορείς για να περιορίσεις/ελαχιστοποιήσεις την αξία του
– έτσι ώστε να σου κοστίσει όσο το δυνατόν λιγότερα. Η αξία των
περιουσιακών στοιχείων τώρα μίας χώρας, δημοσίων και ιδιωτικών (μετοχές,
ακίνητα κλπ.), μειώνεται, όσο της ανήκουν, ανάλογα με τη μείωση των
μισθών και εισοδημάτων των κατοίκων της – στον περιορισμό των οποίων
συμβάλλει τα μέγιστα η σκόπιμη ύφεση, η ανεργία, οι χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ο διασυρμός της.
Τετάρτη, 22 Φεβρουαρίου 2012
Του Dustin Stanley (The Unpopular Truth) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Πρόκειται για το έργο του 1930 του Λέον Τρότσκι, «Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης»,
από όπου είναι το παραπάνω απόσπασμα. Η τελευταία λέξη σε αυτό το χωρίο
είναι "расистов," που αν το μεταφέρουμε στην λατινική γραφή είναι
"racistov" δηλαδή, "ρατσιστές". Στο έργο αυτό βλέπουμε για πρώτη φορά
στην ιστορία να εμφανίζεται η συγκεκριμένη λέξη.
Σχ. ΚΟ: Η λέξη «ρατσισμός» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1933 από τον Magnus Hirschfeld, ένα Γερμανό, εβραϊκής καταγωγής, ομοφυλόφιλο μαρξιστή και ιδρυτή του Institut für Sexualwissenschaft
(Ινστιτούτο Ερευνών για την Σεξουαλικότητα) στο Βερολίνο. Το ίδρυμα
ήταν μέρος της Σχολής της Φρανκφούρτης που είχε ως πρότυπο το Ινστιτούτο
Μαρξ- Ένγκελς της Μόσχας.
Μήπως μοιάζει με την σημαία της "ανεξάρτητης Κρήτης";;
Αναρτήσεις
