Β. Βιλιάρδος-Να έχομε εναλλακτικά σχέδια επιστροφής στη δραχμή !

ΑΓΟΡΕΣ, ΕΥΡΩΖΩΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η χώρα μας είναι υποχρεωμένη, όπως επίσης όλοι οι άλλοι «εταίροι» της, να έχει εναλλακτικά σχέδια επιστροφής στη δραχμή – χωρίς φυσικά κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι, πρέπει να επιλέξει το συγκεκριμένο, εφιαλτικό σενάριο

«Όταν η Ευρωζώνη ξεκίνησε τη λειτουργία της, το εξωτερικό χρέος των χωρών-μελών της μετατράπηκε σε Ευρώ. Εάν τυχόν μία χώρα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη (προβλέπεται μόνο η έξοδος της από ολόκληρη την ΕΕ, η οποία όμως θα διαρκούσε πολλά χρόνια), τότε αυτό που έχει σημασία, για την ενδεχόμενη ή μη αλλαγή του χρέους της στο εθνικό νόμισμα, είναι το εάν τα δάνεια της έχουν συναφθεί με το εθνικό της Δίκαιο ή με το διεθνές. Η Γερμανία έχει συνάψει μόλις το 0,2% των δανείων της με το διεθνές Δίκαιο, η Ολλανδία το 40%, ενώ η Πορτογαλία το 60%.... Η Nomura συστήνει ήδη στους πελάτες της να ελέγξουν, εάν τα ομόλογα που κατέχουν είναι σε εθνικό ή σε διεθνές Δίκαιο…. Το τέλος των νομισματικών ενώσεων στην Ιστορία συνοδευόταν ανέκαθεν από τεράστιες κοινωνικές αναταραχές – συχνά από εμφυλίους πολέμους» (S.Deo).

-----

Οι αγορές απαιτούν άμεσα καθαρές, βιώσιμες λύσεις από τη ζώνη του Ευρώ, όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Θα μπορούσε βέβαια να αντιτείνει κανείς ότι, οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης δεν είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν τις εντολές των αγορών – κάτι που θα είχε ίσως λογική, εάν δεν ήταν σε τέτοιο βαθμό χρεωμένες.

Το ύψος των δημοσίων χρεών τους όμως, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ελλείμματα των προϋπολογισμών τους, καθώς επίσης με τις «φθίνουσες» προοπτικές ανάπτυξης, τις αναγκάζουν ουσιαστικά να υποτάσσονται στις απαιτήσεις των αγορών – όπως έχουμε πολλές φορές διαπιστώσει.   

Αυτό που απαιτούν τώρα οι αγορές από την Ευρωζώνη είναι κάτι ανάλογο, με αυτό που έχουν στο παρελθόν απαιτήσει από τις μεγάλες επιχειρήσεις - δηλαδή, καθαρούς «Ισολογισμούς».

Ειδικότερα, οι όμιλοι επιχειρήσεων ήταν κάποτε χωρισμένοι σε επί μέρους εταιρείες, οι οποίες ήταν μεν συνδεδεμένες μεταξύ τους, αλλά λειτουργούσαν χωριστά – με αποτέλεσμα να χρωστάει η μία στην άλλη, να πουλάει η μία στην άλλη, να υπάρχουν σκοτεινές θέσεις στους Ισολογισμούς τους, να μην μπορεί να βρεθεί το συνολικό ύψος των χρεών του ομίλου, να είναι αδύνατη η αξιολόγηση του κοκ.

Οι αγορές λοιπόν απαίτησαν και πέτυχαν σε πολλές περιπτώσεις την επανένωση των διαφορετικών επιχειρήσεων των ομίλων ή τον «τεμαχισμό» τους - έτσι ώστε να έχουν καθαρή εικόνα, όταν αποφασίζουν τόσο για το ύψος των πιστώσεων που παρέχουν, όσο και για τα επιτόκια, τα οποία διαμορφώνουν με κριτήριο το ρίσκο που αναλαμβάνουν.

Με την ίδια λογική, οι αγορές σήμερα απαιτούν είτε την ένωση της Ευρωζώνης (πολιτική, δημοσιονομική), είτε τη διάλυση της – έτσι ώστε να μπορούν να αποφασίζουν σωστά για τα επιτόκια δανεισμού και τις πιστώσεις (ομόλογα κλπ.), τις οποίες κάθε φορά εγκρίνουν.

Επομένως, ότι και αν αποφασίζεται κάθε φορά από τις συνεχείς συνόδους κορυφής, η κατάσταση δεν θα αλλάζει – μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα ληφθεί η τελική απόφαση: Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή διάλυση της νομισματικής ένωσης και επιστροφή στα εθνικά νομίσματα.

Στα πλαίσια αυτά είναι υποχρεωμένη η χώρα μας, όπως επίσης όλοι οι άλλοι «εταίροι» της, να έχει εναλλακτικά σχέδια επιστροφής στη δραχμή – χωρίς φυσικά κάτι τέτοιο να σημαίνει πως πρέπει να επιλέξει το συγκεκριμένο, εφιαλτικό σενάριο. Οφείλει όμως να καταλάβει ότι, η τυχόν μη συντεταγμένη επιστροφή στη δραχμή, η ξαφνική υιοθέτηση της, δηλαδή χωρίς σχέδιο και χωρίς προγραμματισμό, θα ήταν ένα σενάριο κατά πολύ πιο καταστροφικό, από το οποιοδήποτε «συντεταγμένο».

Λόγω αυτού ακριβώς του γεγονότος προτείναμε κάτι εναλλακτικό (άρθρο μας), έχοντας φυσικά την άποψη ότι, πρέπει να υπάρξουν πολλά άλλα – πόσο μάλλον όταν ευρισκόμαστε σε μία εποχή αλλαγής παραδείγματος, σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Κλείνοντας, έχουμε την άποψη ότι, οι αγορές θα τιμολογήσουν σύντομα και το σενάριο του υπερπληθωρισμού – πως θα αναγκασθεί δηλαδή η ΕΚΤ να «τυπώσει» χρήματα για τη διάσωση των υπερχρεωμένων κρατών, καθώς επίσης των τραπεζών. Ως εκ τούτου, τα μακροπρόθεσμα επιτόκια δανεισμού (ομόλογα δημοσίου) μάλλον θα αυξηθούν, όταν θα συμπεριλάβουν «το σενάριο της ΕΚΤ» – όπως σήμερα τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια, λόγω των φόβων διάλυσης της Ευρωζώνης (είναι «παραδόξως» υψηλότερα από τα μακροπρόθεσμα).           

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

Παρά το ότι οφείλουμε όλοι μας να είμαστε ρεαλιστές, να μην αρκούμαστε δηλαδή σε απλά ευχολόγια (πολιτική ένωση της Ευρώπης των Πολιτών της, σε συνθήκες ισοτιμίας κλπ.), όταν υποψιαζόμαστε πως οι πιθανότητες επίτευξης τους είναι ελάχιστες, διαπιστώνουμε ότι, η πολιτική ηγεσία της χώρας μας θεωρεί τους Έλληνες Πολίτες ανώριμους – οπότε δεν επιθυμεί το δημόσιο διάλογο, σε σχέση με τα σενάρια επιστροφής στη δραχμή, φοβούμενη πιθανότατα τη «συμπεριφορά» τους (bank run, αυτοεκπληρούμενη προφητεία κλπ.).

Από την άλλη πλευρά τώρα διαπιστώνουμε ότι, οι Πολίτες έχουν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους στην Πολιτική – στο σύνολο σχεδόν των υπερχρεωμένων κρατών της Δύσης. Για τους περισσότερους ανθρώπους οι όροι «Πολιτική» και «Κόμμα» σημαίνουν το μέσον, με το οποίο οι επί μέρους «πολιτικοί άνδρες» επιτυγχάνουν την εκπλήρωση των προσωπικών στόχων τους – ότι οι πολιτικοί δηλαδή δεν προσβλέπουν στο κοινό καλό ή στην εγκαθίδρυση/λειτουργία ενός δίκαιου κοινωνικού συστήματος, σε συνθήκες ισότητας και δημοκρατίας, αλλά στους απόλυτα ιδιοτελείς στόχους τους (πλουτισμός, δύναμη, εξουσία, δόξα κλπ.)

Το γεγονός αυτό φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο, αφού αρκετές δεκαετίες πριν είχαν γραφτεί τα παρακάτω, σε σχέση με τα κύρια χαρακτηριστικά των πολιτικών κομμάτων (S.Weil):

(α)  Ένα πολιτικό κόμμα είναι μία μηχανή, η οποία χρησιμοποιείται για την παραγωγή συλλογικών επιθυμιών – γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία πολιτικών κομμάτων, τα οποία στο εσωτερικό τους, τόσο όσον αφορά τις «αρχές», όσο και τις επιδιώξεις τους, είναι «απολυταρχικά» (επίσημη γραμμή του κόμματος, κομματική πειθαρχία στις ψηφοφορίες, «διαγραφή» των αντιφρονούντων κλπ.). Είναι δυνατόν άραγε ένα από τη φύση του απολυταρχικό κόμμα να λειτουργήσει ποτέ δημοκρατικά, όταν αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση μίας χώρας;

(β)  Ένα πολιτικό κόμμα είναι μία οργάνωση, η οποία είναι κατασκευασμένη έτσι ώστε, να ασκεί συλλογική (κατα)πίεση στις σκέψεις εκείνων των ιδιοτελών ανθρώπων, οι οποίοι ανήκουν στο κόμμα. Ο μηχανισμός με τον οποίο ασκείται η (κατά)πίεση είναι χωρίς καμία αμφιβολία η προπαγάνδα – όπου ο στόχος της προπαγάνδας είναι η πειθώ («ξύλινα» λόγια κοκ) και όχι η καθαρή ερμηνεία των καταστάσεων. Δηλαδή, το κόμμα πείθει τα μέλη και τους οπαδούς του, με τη βοήθεια της «επί τούτου» προπαγάνδας, χωρίς να ενδιαφέρεται καν για την αναζήτηση της αλήθειας – της κοινωνικής οργάνωσης δηλαδή που επιθυμούν και μπορούν να λειτουργήσουν σωστά για να την επιτύχουν οι Πολίτες.           

(γ)  Ο πρώτος και ο μοναδικός στην πραγματικότητα στόχος ενός πολιτικού κόμματος, είναι η ανάπτυξη του – η αύξηση δηλαδή των μελών, των οπαδών και της ισχύος του, για ιδιοτελείς σκοπούς και χωρίς κανένα όριο (γεγονός που συμβαίνει παντού, όπου ο συλλογικός στόχος υπερισχύει της ατομικής σκέψης). Είναι λοιπόν κάτι εντελώς διαφορετικό το να ενδιαφέρεται κανείς για την Πολιτική, για τα κοινά καλύτερα, από το να ανήκει σε ένα συγκεκριμένο κόμμα – γεγονός που τεκμηριώνει το γεγονός ότι, αυτοί που μπορούν πραγματικά να προσφέρουν στη χώρα τους, δεν έχουν καθόλου «πολιτικές φιλοδοξίες».    

Ανεξάρτητα τώρα από το εάν τα παραπάνω είναι σωστά ή μη, καινούργια ή όχι, η δυσπιστία των Πολιτών απέναντι στην πολιτική είναι σήμερα μεγαλύτερη από ποτέ – ειδικά όταν διαπιστώνουν ότι, η αύξηση της ισχύος των κομμάτων συνοδεύεται από μεγαλύτερες κρατικές επιδοτήσεις για τη λειτουργία τους, ότι δανείζονται πολλά εκατομμύρια από τις κρατικές τράπεζες, χωρίς ουσιαστικά καμία εγγύηση εκ μέρους τους (για παράδειγμα, όταν ένα κόμμα που επιδοτείται με 20 εκ. € ετησίως χρωστάει 120 εκ. €, ποιος εγγυάται για το χρέος του και πως δεν θα διαφθείρεται;) ή ότι δεν μπορούν τα ίδια να διαχειριστούν σωστά τα οικονομικά τους. Παράλληλα βέβαια, παραμένει ως είχε η «υποτιμητική πεποίθηση» των επαγγελματιών-πολιτικών για τους Πολίτες (ανωριμότητα κλπ.).  

Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε ότι, είναι μάλλον απίθανη η εξέλιξη των κρατών σε διακρατικές ενώσεις – όπως συνέβη κάποτε με τις πόλεις-κράτη, οι οποίες συνενώθηκαν σε εθνικά κράτη. Επομένως, η αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων είναι απόλυτα απαραίτητη – αφού οι πιθανότητες διάλυσης της Ευρωζώνης είναι κατά πολύ υψηλότερες, από τις πιθανότητες πραγματικής ενοποίησης της.

Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ

Ολοκληρώνοντας, κρίνουμε σκόπιμη την προσθήκη μίας αναφοράς του Πλάτωνα στην Πολιτική, η οποία θεωρούμε ότι είναι αρκετά σημαντική - σε σχέση με τη διαμόρφωση άποψης σήμερα, για το πολιτικό σύστημα:   

“Οι άριστοι δεν επιζητούν την τιμή της εξουσίας και φυσικά δεν την επιθυμούν για να ωφεληθούν με χρήματα από αυτήν. Η αιτία είναι ότι, δεν θέλουν ούτε φανερά να παίρνουν μισθό και να τους αποκαλούν μισθωτούς, αλλά ούτε κρυφά να σφετερίζονται τα δημόσια και να λέγονται κλέφτες – ούτε πάλι την αποζητούν για την τιμή, επειδή δεν είναι φιλόδοξοι.

Πρέπει λοιπόν να υπάρχει κάποια επιτακτική ανάγκη ή ο φόβος κάποιας τιμωρίας, για να αποφασίσουν να αναλάβουν με τη θέληση τους μία Δημόσια Αρχή. Έτσι λοιπόν θεωρείται ντροπή το να αποδέχεται κάποιος μία Αρχή, χωρίς να του το επιβάλλει κάποια ανάγκη ή κάποιος φόβος.

Η μεγαλύτερη όμως τιμωρία για κάποιον άριστο, ο οποίος δεν θέλει να κυβερνήσει ο ίδιος, είναι το να κυβερνάται από άλλους, χειρότερους του. Κάτω από αυτόν το φόβο λοιπόν αναλαμβάνουν τη Δημόσια Αρχή οι άριστοι, όταν την αναλαμβάνουν. Επομένως, όχι επειδή την επιζητούν σαν ένα πράγμα καλό για τον εαυτό τους, ούτε για να καλοπεράσουν από την εξουσία, αλλά λόγω ανάγκης – αφού δεν έχουν να την αναθέσουν σε άλλους, καλύτερους τους ή ομοίους τους. 

Εάν ήταν δυνατόν λοιπόν να υπάρξει μία Πολιτεία, αποτελούμενη από τέλειους, άριστους ανθρώπους, όλοι θα προσπαθούσαν να μην αναλάβουν καμία Αρχή – όπως σήμερα όλοι επιθυμούν την πολιτική εξουσία.

Τότε θα τεκμηριωνόταν πλήρως αυτό που πιστεύω: ότι δηλαδή η φύση του πραγματικού πολιτικού ηγέτη είναι να αποβλέπει όχι στο δικό του συμφέρον, αλλά σε αυτό των υπηκόων του. Επίσης ότι, κάθε άνθρωπος με γνώση θα προτιμούσε καλύτερα να επωφελείται ο ίδιος από έναν άλλο, παρά να μοχθεί και να βασανίζεται για το καλό των άλλων”.  

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 29. Νοεμβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com

Ο ΕΥΕΛΠΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ !!!

  ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΜΕ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗ ΤΟ ΕΞΗΣ: ΟΙ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΑΙ (ΕΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ) ΘΕΛΟΥΝ ΔΙΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΗ ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟΝ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΝ ΚΑΘΕ ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΟ !!! ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΛΕΘΡΙΟ ΑΥΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥΣ, ΕΥΡΙΣΚΟΥΝ ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ "ΣΚΙΑΧΤΡΟ" ΤΗΑ ΧΟΥΝΤΑΣ !!! ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΝ ΑΥΤΟΙ (ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΜΕ) ΠΟΥ ΚΑΙ "ΛΕΦΤΑ ΚΑΝΑΝΕ" ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΣΤΗΡΙΞΑΝ ή ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΟΥΣ!!! ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ, ΚΑΜΝΟΥΝ "Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ" ΔΙΑ ΝΑ ΠΛΗΞΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΜΑΣ, ΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΖΩΗΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, (α) ΟΙ ΜΙΣΘΑΡΝΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΞΕΝΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΠΟΧΗ ΔΕΙΝΩΝ, (β) ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΟΡΓΗ ΚΑΙ, (γ) (ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΑΘΟΣ) ΟΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ "ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ", ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΟΙ ΕΚ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΞ ΕΛΛΕΙΜΑΤΟΣ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑΣ ΑΣΤΡΑΤΕΥΤΟΙ !!!

ΕΜΕΙΣ ΛΕΓΟΜΕ: Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΣΥΝΤΗΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΥΣΤΕΡΗΜΑ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ [[ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΝΑΝΑΙ ?? ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΟΤΙ ΑΝ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΘΑ "ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ" ή ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ "ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ" ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΛΟΥΣ ΔΙΑΒΙΩΣΕΩΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ (ΣΤΟ ΣΤΥΛ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ) ή ΤΗΣ ΠΕΙΣΜΟΝΟΣ ΣΙΩΠΗΣ (ΣΤΟ ΣΤΥΛ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΝΕΩΤΕΡΟΥ) ??]]

ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΘΛΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ: ΝΑΙ, ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ ΜΕ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΦΛΟΓΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΟΜΕΘΑ (ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΥΤΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΕΩΣ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΤΑΣ ΕΝ ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ! ΕΤΣΙ!)!

Η οικογένεια του νεαρού Εύελπι απαντά στα ΜΜΕ

Από τον Αναστάσιο Φαραντάτο, Σχης εα

http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2011/11/blog-post_4695.html

Αναστάσιος Φαραντάτος, Σχης εα

Εδώ και πέντε ημέρες παρακολουθώ τα αναγραφόμενα σε διάφορες εφημερίδες και ιστοσελίδες, σχετικά με το θέμα της Σχολής Ευελπίδων, που έφερε στη δημοσιότητα το «Κυριακάτικο Βήμα» της 27/11/11, με την περισσή δημοκρατική του ευαισθησία.

Δεν θα αναφερθώ στο επεισόδιο, που έλαβε χώρα στις 17/11/11 καθ’ όσον με εντολή του κ. ΥΕΘΑ έχουν κινητοποιηθεί οι θεσμικές διαδικασίες για τον πειθαρχικό του έλεγχο. Ούτε είναι της παρούσης να αναλύσω γιατί δέχεται επίθεση η οικογένειά μου, ο πατέρας μου, ο αδελφός μου και τα δυο μου ανίψια. Ο κόσμος έχει καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει
και τα εκατοντάδες τηλεφωνήματα συμπαράστασης, όπως και τα ευνοϊκά σχόλια της πλειοψηφίας αγνώστων σε μένα συμπατριωτών μας, αποδεικνύουν ότι ο λαός πλέον δεν πέφτει θύμα παραπληροφόρησης.

Επειδή όμως κάποια βδελυρά δημοσιεύματα είδαν το φώς της δημοσιότητας αποφάσισα να πω μερικά πράγματα για την αποκατάσταση της αλήθειας. Αναφέρομαι στα τέσσερα άρθρα

«Σόι πάει το βασίλειο» (http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=425340&cid=4) ,

«Να τον χαίρεστε» (http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=425576&cid=4) και

«Η χούντα της ευελπίδων» (http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=426189&cid=4)

«Η απόρρητη έκθεση του Α2 για τα σταγονίδια στο στρατό»

(http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63571793)

Θα μιλήσω πρώτα ως γιός του Χρίστου Φαραντάτου, αποστράτου αξιωματικού.

Ο πατέρας μου είναι τάξεως 1955, 79 ετών και όταν έγινε το πραξικόπημα υπηρετούσε στην Κύπρο από το καλοκαίρι του 1966. Ουδεμία συμμετοχή είχε ποτέ στη χούντα. Απέχει από την ενεργό υπηρεσία από το Μάρτιο του 1983, όταν από τους τότε υπερδημοκράτες σοσιαλιστές καρατομήθηκε, ενώ ευρισκόταν σε εκπαιδευτικό ταξίδι με τη Σχολή Εθνικής Άμυνας, όπου υπηρετούσε ως σπουδαστής, αφού ήταν απαίτηση της τότε πολιτικής ηγεσίας, λόγω επεισοδίου που είχε λάβει χώρα στη Σχολή Ευελπίδων και είχε εμπλακεί το όνομα του τότε Αρχηγού Σχολής και αδελφού μου Παναγιώτη. Για όσους γνωρίζουν-γιατί οι δημοσιογράφοι του βήματος, έθνους, on-alert και zouglas δεν είναι ενημερωμένοι (είναι και παραείναι αλλά εκστασιάζονται με τη διαστρέβλωση των γεγονότων)- ο πατέρας μου έφυγε «τσιμπητός», όπως λέμε στη γλώσσα των κρίσεων. Το αν ήταν καλός αξιωματικός ας ρωτήσουν οι δημοσιογράφοι αυτοί, τους συμμαθητές του, τους εν ζωή προϊσταμένους του, αλλά κυρίως τους αξιωματικούς που είχε διοικήσει και πρωτίστως τους στρατιώτες του. Εγώ θα πω ότι είναι άριστος πατέρας, φίλος, συμπαραστάτης, ψυχούλα.

Θα μιλήσω στη συνέχεια ως αδελφός του Παναγιώτη Φαραντάτου,
που έχει την τιμή να διοικεί μια από τις ισχυρότερες ταξιαρχίες του Ελληνικού Στρατού, επί του ποτ. Έβρου (εκτιμώ ότι μόνο σε βιβλία γεωγραφίας την έχουν δει την περιοχή οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι ή ίσως να την έχουν ακούσει σε κανένα τραγούδι τύπου «Διδυμότειχο μπλουζ»).
Για ενημέρωσή τους λοιπόν τους λέγω ότι στο επεισόδιο του 1982, στο οποίο αναφέρθηκαν με τόση προκλητική λασπολογία, ακολούθησε πειθαρχικό συμβούλιο με το ερώτημα της αποπομπής του, στο οποίο ο παθών πρωτοετής εύελπις είχε καταθέσει ότι «ο Αρχηγός Εύελπις IV τάξεως δεν τον είχε αγγίξει ποτέ».
Άρα αυτά που γράφονται περί χαστουκιού, μείωσης συναδέλφου, βασανιστών κλπ κλπ είναι ανοησίες κάποιων ευφάνταστων κουραμπιέδων. Και επειδή θα θεωρηθεί ότι μεροληπτώ δεν θα μιλήσω για τις ικανότητές του ως αξιωματικού. Ας ανατρέξουν στις επιδόσεις του στα διάφορα σχολεία του όπλου του, σχολές πολέμου, εθνικής άμυνας, σχολεία εξωτερικού κλπ. Ας ρωτήσουν και γι’ αυτόν τους συμμαθητές του, τους προϊσταμένους του, τους υφισταμένους του αξιωματικούς και φυσικά τους στρατιώτες που υπηρέτησαν υπό τις διαταγές του. Ως αδελφός όμως θα έδινα και τη ζωή μου γι’ αυτόν.

Τέλος θα μιλήσω για τα ανίψια μου.

Πρώτα να ξεκαθαρίσω ότι ασχέτως ακαδημαϊκής επίδοσης, όπου αναγκαστικά θα υπάρχουν πρώτοι, καλοί, χειρότεροι, μέτριοι, τελευταίοι, όλοι ανεξαιρέτως οι ευέλπιδες και ανεξαρτήτως σειράς είναι άριστοι, είναι στρατευμένοι στην ιδέα της πατρίδας και της φυλής, είναι αυτοί που θα δώσουν χωρίς δεύτερη σκέψη τη ζωή τους για την ελευθερία, όπως θα κάνουν πρόθυμα και όλοι οι Έλληνες πατριώτες. Είναι οι θεματοφύλακες των δημοκρατικών ελευθεριών μας από κάθε ξένο επιβουλέα.

Αναγκαστικά μέσα στη σχολή υπάρχει μια επετηρίδα. Δεν σημαίνει ότι ο πρώτος είναι καλύτερος από τον δεύτερο ή από τον εκατοστό τρίτο. Σημαίνει ότι απλά πέτυχε υψηλότερο σύνολο στην επίδοσή του που είναι συνισταμένη της ακαδημαϊκής επίδοσης, των αθλητικών και στρατιωτικών προσόντων κλπ. Οι ευέλπιδες από τον πρώτο έως τον τελευταίο είναι της ίδιας αξίας, είναι παραστάτες, είναι αδέλφια, είναι μια ψυχή.

Ο ανιψιός μου λοιπόν ο Χρίστος πέρασε στη Σχολή Ευελπίδων το 2008 με πανελλήνιες με 19.360 μόρια και για όσους έχουν ελάχιστη γνώση αυτών των θεμάτων, αυτό σημαίνει ότι μπορούσε να μπει σε όποια σχολή ήθελε.

Παρά τις παραινέσεις μου να ακολουθήσει άλλο κλάδο, λόγω των δυσχερειών του στρατιωτικού επαγγέλματος, αυτός ήταν ανένδοτος και ήθελε να ακολουθήσει τη στρατιωτική περιπέτεια με πίστη και αφοσίωση στη μεγάλη του λατρεία, που ήταν, είναι και θα είναι η πατρίδα και ο στρατός. Για την ποιότητά του και τις επιδόσεις του ας ερωτηθούν οι αξιωματικοί του αλλά κυρίως οι ευέλπιδες και οι συμμαθητές του. Το να λέει ένας κομπλεξικός ότι «Ο νεαρός Εύελπις ήταν Αρχηγός της Σχολής, αν και υπήρχε καλύτερος σε επιδόσεις Εύελπις ο οποίος όμως δεν ήταν των Όπλων αλλά των Σωμάτων και σ’ αυτές τις περιπτώσεις επιλέγεται ο Αρχηγός από τα πρώτα» είναι τουλάχιστον βλακώδες διότι διαψεύδεται από τα γεγονότα, αφού ο περσινός αρχηγός ήταν των Σωμάτων. Τους προτρέπω λοιπόν να ζητήσουν από κάποιο εύελπι τον προσωπικό κωδικό του (password) και ας ρίξουν μια ματιά στις βαθμολογίες όλων των ακαδημαϊκών περιόδων όλων των τελευταίων ετών, που δημοσιεύει, για λόγους διαφάνειας, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στο moodle.sse.gr . Μπορούν αν θέλουν να ρωτήσουν και τους καθηγητές του στη ΣΣΕ, αν τολμούν φυσικά.

Ο άλλος μου ανιψιός Κωνσταντίνος πέρασε φέτος στη Σχολή με 19.600 μόρια, γράφοντας πέντε ολοστρόγγυλα εικοσάρια στις πανελλήνιες. Είναι και αυτός σαν τον πατέρα του και τον αδελφό του, από ανοξείδωτο ατσάλι και μάλιστα προηγμένης τεχνολογίας.

Για το ήθος και τον χαρακτήρα των δυο ανιψιών μου ευελπίδων, ας ρωτήσουν οι κύριοι κιτρινιστές τους καθηγητές και τους συμμαθητές τους στο 3ο Λύκειο Αγίας Παρασκευής. όπου ήταν και οι δυο σημαιοφόροι. Το είχαν κάνει και πριν 29 χρόνια κάποιοι άλλοι δημοσιογράφοι, που ρωτούσαν στο Ζ’ Αρρένων Παγκρατίου για μένα και τον αδελφό μου και έφαγαν «πόρτα» και μάλιστα περισσότερο από εκείνους τους καθηγητές μας, που ήταν αριστερών πεποιθήσεων. Και αυτό γιατί υπήρχε μεταξύ μας αγάπη και σεβασμός.

Μάλλον θα φαντάζονται αυτοί οι καχεκτικοί δημοσιογράφοι ότι ίσως να πρόκειται για τίποτε πλαδαρούς σπασίκλες ή κακομαθημένους μαμμόθρεφτους. Τους συνιστώ να μην τους πλησιάσουν ποτέ γιατί ένα απλό φτέρνισμα τους είναι ικανό να τους στείλει στο νοσοκομείο με βαρείας μορφής πνευμονία.

Καλό λοιπόν είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι, πριν δημοσιεύσουν τα γεμάτα μίσος δημοσιεύματά τους, να μη ρωτούν μόνο τους χαφιέδες τους, που εξυπηρετούν άλλες ανάγκες, αλλά και άλλους και κυρίως τα παιδιά του λαού που υπηρέτησαν υπό τις διαταγές μας. Αυτοί είναι οι αδέκαστοι κριτές μας και οι αιώνιοι αδελφοί μας.

Η αμεροληψία και αντικειμενικότητα των εν λόγω βεβαιωμένων ψευτών φαίνεται άλλωστε και από τα παρακάτω στοιχεία:

1. Γράφουν για τον μεν πρωτοετή εύελπι του επεισοδίου του 1982 ότι «Λόγω του συμβάντος ο κ. Παπαϊορδανίδης εγκατέλειψε το στρατό δίνοντας πρόωρο τέλος στην στρατιωτική του καριέρα» ενώ για τον νυν τεταρτοετή αρχηγό γράφουν «Ο 22χρονος Εύελπις έδωσε τη δική του εκδοχή των γεγονότων, τα οποία όπως και να παρουσιαστούν, όσο κι αν “στρογγυλέψουν” δεν τον απαλλάσσουν από τις ευθύνες του και το κόστος που καλείται να πληρώσει με την αποπομπή του από τη Σχολή Ευελπίδων». Δηλαδή προδικάζουν και προδιαθέτουν τους αναγνώστες ότι ο τεταρτοετής αριστούχος των 1100 ημερών φοίτησης πρέπει να αποπεμφθεί, ως να μην έχει μπροστά του καριέρα, ενώ ο τότε πρωτοετής των 40 ημερών έχασε άδικα τη στρατιωτική του καριέρα.

2. Αν δείτε το δημοσίευμα της κυρίας ζούγκλας, αναφέρει ότι «Εξ αιτίας του επεισοδίου παρενέβη δυναμικά στην υπόθεση το στέλεχος του Κ.Κ.Ε. ο αείμνηστος Κώστας Κάππος,  απαιτώντας την παραδειγματική τιμωρία των δραστών». Όμως στο ηχητικό ντοκουμέντο/συνέντευξη του Παπαϊορδανίδη στην κυρία ζούγκλα θα ακούσετε ξεκάθαρα ότι ο ίδιος αρνείται κάτι τέτοιο λέγοντας μάλιστα ότι ο «πατέρας του που τον συνόδευσε στη σχολή έμοιαζε με τον βουλευτή του ΚΚΕ Κάππο και έτσι θεωρήθηκε ότι παρενέβη ο Κάππος»

(http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=425576&cid=4)

Όσο για το άρθρο κάποιου δημοσιοπλάνου ότι ανήκαμε σε μυστικές οργανώσεις με οπλοστάσια κλπ, δεν θα πω κάτι, αφού αυτό πλέον είναι καθαρά θέμα της ψυχιατρικής επιστήμης, η οποία στην περίπτωσή του, εξ’ όσων έχω αντιληφθεί, έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Ως εναλλακτική μέθοδο ψυχοθεραπείας οι γιατροί του έχουν συστήσει να ακολουθεί ειδική πρωτοποριακή αγωγή που περιλαμβάνει παρακολούθηση ταινιών δράσης και ίντριγκας. Είναι ένα κατάλοιπο της παιδικής του ηλικίας, που όταν τον ρωτούσαν «τι θα γίνεις αγοράκι μου όταν μεγαλώσεις;» εκείνος απαντούσε «θα γίνω εύελπις», αλλά τελικά κατέληξε να γίνει «κυνηγός χουντικών φαντασμάτων».

Τελειώνοντας απευθύνω σε όλους αυτούς τους μπούληδες δημοσιογράφους ένα ερώτημα:

Γιατί ασχολούνται τόσο πολύ οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι με μια οικογένεια δυο συνταξιούχων, δυο σπουδαστών και ενός δημοσίου υπαλλήλου; Ίσως να διακατέχονται από μια μορφή λαγνείας προς το επώνυμό μας….ποιος ξέρει;

Προς τους λοιπούς αναγνώστες:

Τι υποκρύπτεται πίσω από αυτή την ενορχηστρωμένη επίθεση; Ποιοι είναι οι πραγματικοί σκοποί που υπηρετούν τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα;

Αναστάσιος Φαραντάτος, Σχης εα