Β. Βιλιάρδος-ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΤΡΙΑΔΑ

ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΤΡΙΑΔΑ: Η παγκόσμια ελίτ θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να διατηρήσει το ευρώ, έτσι ώστε να επιβιώσει τη μεταβατική φάση - μετά την οποία θα αντικατασταθεί τόσο αυτό, όσο και το δολάριο, από ένα παγκόσμιο νόμισμα

“Το ευρώ: Παρομοιάζεται από πολλούς με το «κρεβάτι του Προκρούστη» (Ελληνική Μυθολογία), το οποίο ανάγκαζε όλους τους διερχομένους να ξαπλώνουν επάνω του. Τα «θύματα» του, ανάλογα με το ανάστημα τους, προσαρμοζόταν αυτόματα στα μέτρα του κρεβατιού – εάν και εφόσον παρέμεναν στη ζωή, μετά από την επώδυνη αυτή δοκιμασία (η ίδια η ζωή είναι ασφαλώς ένα κρεβάτι του Προκρούστη, για τους περισσότερους «θνητούς»).  

Το υπερεθνικό κοινό νόμισμα, το ευρώ δηλαδή, «εφευρέθηκε» ουσιαστικά από τη Γαλλία - ενώ η Γερμανία αναγκάσθηκε να το υιοθετήσει, με αντίτιμο την ένωση της. Είναι ένα νόμισμα, το οποίο αρνήθηκε η Μ. Βρετανία, ενώ αδιαφόρησε η Ελβετία – με την υπόλοιπη Ευρώπη να το αποδέχεται, αν και όχι στο σύνολο της, κάτω από συνθήκες «ενθουσιώδους άγνοιας».

Τελικά κατέληξε να διευθύνεται δικτατορικά από την πρωσική Γερμανία, μέχρι τη στιγμή που «έπεσαν οι μάσκες» και φάνηκε το αποκρουστικό του πρόσωπο: ένας μηχανισμός, ο οποίος είναι αδύνατον να λειτουργήσει σωστά και εποικοδομητικά, ενώ εξυπηρετεί αφενός μεν τα συμφέροντα των πλεονασματικών χωρών της ΕΕ, δια μέσου της χαμηλής ισοτιμίας του, αφετέρου τα ενδιαφέροντα μίας μικρής τραπεζικής ελίτ, η οποία διαρκώς ισχυροποιείται, εις βάρος όλων των Πολιτών – Γερμανών, Ελλήνων, Ιταλών και λοιπών Ευρωπαίων” (K-online).

“Η τριάδα: Η «Τριεθνής Επιτροπή» (trilateral commission) είναι μία ιδιωτική οργάνωση (όπως η λέσχη Bilderberg), η οποία ιδρύθηκε το 1973 με πρόταση του D.Rockefeller. Σήμερα έχει πάνω από 300 μέλη, τα οποία προέρχονται από την Ευρώπη, τις Η.Π.Α. και την Ιαπωνία - με στόχο την «ενίσχυση της συνεργασίας» μεταξύ των τριών αυτών περιοχών του πλανήτη (στη διεθνή πολιτική, τα τρία αυτά «οικονομικά μπλοκ» ονομάζονται τριάδα).

Σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα S.Gill, ο παραπάνω «τριεθνισμός» ορίζεται ως ένα ακόμη εγχείρημα για την ανάπτυξη μίας οργανικής ένωσης (παγκόσμια διακυβέρνηση), μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών, με στόχο την επίτευξη ή τη διατήρηση μία σταθερής μορφής παγκόσμιας τάξης (world order), η οποία να εξυπηρετεί τα βασικά συμφέροντα των συμμετεχόντων – μεταξύ άλλων, μία, λιγότερο ή περισσότερο φιλελεύθερη, διεθνή οικονομική οργάνωση” (WP).

Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Συνδυάζοντας τις δύο παραπάνω αναφορές καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, το ευρώ δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα μάλλον μεταβατικό νόμισμα, μία γέφυρα καλύτερα και ένα πείραμα, η επιτυχής έκβαση του οποίου θα έθετε τις βάσεις για την αντικατάσταση του από ένα ισχυρότερο, παγκόσμιο νόμισμα – το οποίο θα εκδιδόταν ίσως από μία παγκόσμια κεντρική τράπεζα, με ιδιοκτήτη μία διεθνή οικονομική ελίτ, αντικαθιστώντας το δολάριο, το ίδιο το ευρώ, το γεν αλλά και άλλα ισχυρά νομίσματα.

Εν τούτοις, αυτό το ευρωπαϊκό «συναλλαγματικό κατασκεύασμα», εμπερικλείει τεράστιες αντιθέσεις και φυγόκεντρες δυνάμεις εντός του - οι οποίες πολύ δύσκολα θα επιτρέψουν την περαιτέρω επιβίωση του. Οι δεκαεπτά χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες το έχουν υιοθετήσει, έχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους: διαφορές μεγέθους, ισχύος, ιστορίας, πολιτισμού, αγοράς εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης, βιομηχανικής κουλτούρας, επιχειρησιακής δομής, ανταγωνιστικότητας, δημόσιας διοίκησης, υπόγειου πλούτου, ατομικών αντιλήψεων, κοινωνικής οργάνωσης κοκ.

Επομένως, είναι πάρα πολύ δύσκολο να διατηρηθεί, τουλάχιστον στη σημερινή του μορφή – είναι «θνησιγενές» λοιπόν, οπότε έχει θεωρητικά μία συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως, την οποία είναι αδύνατον να μην έχουν προβλέψει οι «δημιουργοί» του. Αυτό όμως που μάλλον δεν είχε προβλεφθεί είναι το μέγεθος της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία έχει ήδη επεκταθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη, εξελισσόμενη σε ένα «χρηματοπιστωτικό τσουνάμι» που απειλεί να καταστρέψει ολόκληρο το Ευρωσύστημα – αμέσως μετά, το παγκόσμιο.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Κατά πολλούς, αρκετές πλευρές και «εκφάνσεις» της σημερινής κρίσης της Ευρωζώνης δεν είναι τίποτα άλλο, παρά διαφορετικές «προβολές» του προβλήματος της εθνικής κυριαρχίας.

Ειδικότερα, όταν οι ηγετικές πολιτικές δυνάμεις μίας χώρας είναι σύμφωνες να παραδώσουν ορισμένα μέρη της εθνικής κυριαρχίας της χώρας τους (πολιτικά, συναλλαγματικά, χρηματοπιστωτικά, οικονομικά, νομικά ή στρατιωτικά), είναι απαραίτητο να σκεφθούν ακριβώς τι επιδιώκουν, ποιες διαδικασίες τίθενται σε λειτουργία, καθώς επίσης ποιες είναι οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες των αποφάσεων τους.

Η μεταβίβαση των δικαιωμάτων που συνδέονται με την εθνική κυριαρχία σημαίνει ότι, από κάποιους άλλους και κάπου αλλού θα λαμβάνονται αποφάσεις, οι οποίες θα εξυπηρετούν τα ενδιαφέροντα άλλων. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν θα ήταν τόσο προβληματικό, για εκείνο το χρονικό διάστημα όπου οι αποφάσεις θα ήταν «αλληλεγγύες» και θα εξυπηρετούσαν κοινά συμφέροντα. Όταν όμως οι διαφορετικές ομάδες ενδιαφερομένων παύουν να έχουν κοινά συμφέροντα, ξεκινάει ένας αγώνας εξουσίας – και ο κανόνας στους αγώνες εξουσίας είναι πως οι ισχυρότεροι νικούν, ενώ οι ασθενέστεροι χάνουν.

Στην Ευρωζώνη σήμερα διεξάγεται ένας μεγάλος αγώνας εξουσίας. Ποιος θα κερδίσει; Ποιος θα καθορίσει τη μελλοντική πολίτική που θα ακολουθηθεί; Η Γερμανία ή η Ελλάδα; Η Γαλλία ή η Πορτογαλία; Η Ολλανδία ή η Ισπανία; Ποιες θα είναι οι συμμαχίες που θα δημιουργηθούν; Τι κρύβεται πίσω από την επιφάνεια, η οποία παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ στους Ευρωπαίους Πολίτες;

Ποια συμφέροντα θα εξυπηρετήσει τελικά ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας; Τα συμφέροντα των Πολιτών της χώρας του, τα συμφέροντα της ενωμένης Ευρώπης ή αυτά των τραπεζιτών, οι οποίοι ανήκουν στην πανίσχυρη τριεθνή Επιτροπή, στο Ευρωπαϊκό σκέλος της οποίας κατέχει τη θέση του Προέδρου; Μήπως απλά και μόνο τα συμφέροντα της Goldman Sachs, η οποία συνεχίζει να είναι ο εργοδότης του; Το ίδιο ισχύει και για τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος είναι επίσης μέλος της Τριάδας (πηγή: K-Online).

Κάτι ανάλογο ισχύει και για όλες τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης, στις οποίες αυτοί που στην πραγματικότητα κινούν τα νήματα είναι οι διευθυντές των μεγάλων τραπεζών, οι managers του Καρτέλ και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ – οι οποίοι είναι συνήθως μέλη οργανώσεων όπως η Τριάδα, η λέσχη Bilderberg κλπ.

Πιθανολογείται λοιπόν ότι, η παγκόσμια ελίτ θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να διατηρήσει το ευρώ, έτσι ώστε να επιβιώσει τη μεταβατική φάση - μετά την οποία θα αντικατασταθεί τόσο αυτό, όσο και το δολάριο, από ένα παγκόσμιο νόμισμα. Στη συγκεκριμένη διαδικασία ανήκει επίσης η ελεγχόμενη κατάρρευση και των δύο νομισμάτων, όταν θα υπάρξει ο «βασιλικός δρόμος» ενός νέου «υπερδολαρίου» ή όπως αλλιώς αυτό θα ονομαστεί.

Η κατάρρευση του δολαρίου θα είναι μία απλούστατη διαδικασία – αφού ήδη «τυπώνονται» τεράστιες ποσότητες (πληθωριστικές) από τη Fed, χωρίς κανένα αντίκρισμα. Το ίδιο ισχύει και για το ευρώ – το οποίο εύκολα θα αντικατασταθεί από το μάρκο, τη λιρέτα και τη δραχμή, σε μία από κοινού έξοδο όλων των κρατών από την Ευρωζώνη.

Είναι όμως αλήθεια πρόθυμοι όλοι οι Ευρωπαίοι ή οι Αμερικανοί Πολίτες να υποδουλωθούν σε μία παγκόσμια ελίτ, απλά και μόνο για να επιβιώσουν κάπως υποφερτά, ή μήπως κάποια στιγμή θα αντιδράσουν, από κοινού και όλοι μαζί, αρνούμενοι να υποταχθούν στις κυριαρχικές διαθέσεις κάποιων ελάχιστων, δήθεν εκλεκτών;

Μήπως η Ελλάδα πρέπει απλά να αμύνεται, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία ούτε της δημόσιας (ιδιωτικοποιήσεις), ούτε της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, έως εκείνη τη στιγμή που θα διαλυθεί η Ευρωζώνη, χωρίς να ευοδωθούν τα σχέδια της Τριάδας – αφού οι θεωρίες συνωμοσίας, αν και υπαρκτές, σπάνια επιτυγχάνουν αυτά που επιδιώκουν;    

Β.Β. - Αθήνα, 15. Δεκεμβρίου 2011

ΥΓ. Κυκλοφορεί το τέταρτο βιβλίο μας, με τον τίτλο «Σκάκι με το Διάβολο», περί τις 300 σελίδες, από τις ONEeditions (μπορείτε να το παραγγείλετε με την αποστολή μηνύματος στο kb@kbanalysis.com, στην τιμή των 11,90 € συν τα έξοδα αποστολής. Κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο «Υπέρβαση εξουσίας» (τιμή 25,00 € συν έξοδα αποστολής - 400 μεγάλες σελίδες), στο οποίο αποκαλύπτονται οι σκοτεινοί μέθοδοι της Γερμανικής Οικονομικής Αστυνομίας.

Β. Βιλιάρδος-Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΜΑΦΙΑ

Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΜΑΦΙΑ: Αν και το θέμα αφορά την Ιταλία έχουμε την άποψη ότι, η τοκογλυφία ανθεί και στη χώρα μας – ενώ το μερίδιο της θα αυξάνεται, όσο διαρκεί η κρίση, οδηγώντας πολλές επιχειρήσεις στη χρεοκοπία.

“Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες επιχειρήσεις υποφέρουν σήμερα από το «όνειδος» της τοκογλυφίας – κυρίως στην Καλαβρία. Κανένας δεν μιλάει ανοιχτά, αφού η σιωπή είναι μέρος της κουλτούρας μας. Αναγκάσθηκα να καταθέσω στην αστυνομία, επειδή διαπίστωσα ότι μου απέμεναν δύο μόνο επιλογές: να μιλήσω ή να αυτοκτονήσω” (A.Anile, ασφαλιστής).

Ο μεγάλος κερδισμένος της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους δεν είναι μόνο η Γερμανία (άρθρο μας) - η οποία δανείζεται με το χαμηλότερο επιτόκιο της ιστορίας της, ενώ απειλεί πολλές χώρες με τη μετατροπή τους σε τευτονικό προτεκτοράτο. Σύμφωνα με την SOS Impresa, τμήμα ενός εμπορικού συλλόγου της Ιταλίας, χάρη στην οικονομική κρίση ανθεί ένας παράλληλος τομέας της χρηματοπιστωτικής οικονομίας: η τοκογλυφία (εδώ εννοείται η παράνομη και όχι αυτή των τραπεζών, η οποία όμως χαρακτηρίζεται από μάλλον υψηλότερα επιτόκια – αφού για τα ποσά που δανείζουν οι τράπεζες τοποθετούν ως εγγύηση μόνο το 2%, δημιουργώντας τα υπόλοιπα από το πουθενά, ενώ οι τοκογλύφοι προσφέρουν τουλάχιστον πραγματικά χρήματα).

Μεταξύ των ετών 2008 και 2011 έκλεισαν περίπου 190.000 μικρομεσαίες ιταλικές επιχειρήσεις (από +16% το 2008 στο +46% σήμερα), κάτω από το βάρος της υπερχρέωσης ή/και των τοκογλυφικών δανείων – ενώ υπολογίζεται ότι, 200.000 επί πλέον ευρίσκονται ήδη στα δίχτυα των τοκογλύφων, ο αριθμός των οποίων σχεδόν διπλασιάστηκε (από 25.000 τοκογλύφους το 2008 στους 40.000 σήμερα). Η διαδικασία είναι η εξής:

Λόγω των αυξανομένων αναταραχών στις χρηματαγορές, οι τράπεζες περιορίζουν τα δάνεια τους στις επιχειρήσεις, οι οποίες είναι ταυτόχρονα αντιμέτωπες με τη μείωση του τζίρου και της κερδοφορίας τους. Ξαφνικά λοιπόν πολλές εταιρείες δεν έχουν χρήματα, για να πληρώσουν τους προμηθευτές τους – με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν. «Παραδοσιακά» τώρα, τη στιγμή αυτή αποφασίζουν να απευθυνθούν σε τοκογλύφους – είτε σε τοπικούς, είτε σε «αφανείς επιχειρήσεις» παροχής ανάλογων υπηρεσιών.   

Στα πλαίσια αυτά το οργανωμένο έγκλημα, η μαφία δηλαδή, αντιλαμβανόμενη την ευκαιρία και διαθέτοντας πρακτικά ανεξάντλητη ρευστότητα, ανέλαβε την παράνομη χρηματοδότηση – με αποτέλεσμα σήμερα να αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πηγή εσόδων της (16 δις € ετήσια, όταν η συνολική αγορά της τοκογλυφίας στην Ιταλία υπολογίζεται στα 100 δις €).

Παρά το ότι λοιπόν στο παρελθόν η τοκογλυφία θεωρούταν από τη μαφία ως «αναξιοπρεπής δραστηριότητα», το διπλό πλεονέκτημα που προσφέρει (αύξηση των χρημάτων με τη βοήθεια των τόκων, είσοδος στους κύκλους της υψηλής τραπεζικής αγοράς), σε συνδυασμό με την ήπια αντιμετώπιση της από την ιταλική Δικαιοσύνη («πλημμέλημα», «παρεκτροπή» κυρίων), λειτούργησαν θετικά στην υιοθέτηση της.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, το μερίδιο της μαφίας στην τοκογλυφία αυξήθηκε κατά 52% τα τελευταία τρία χρόνια – όπου η «οργάνωση» μεταλλάχθηκε σε μία εταιρεία συμμετοχών (Holding). Άτομα υψηλής κοινωνικής αποδοχής, όπως λογιστές, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, ασφαλιστές και τραπεζίτες προτείνουν, στο όνομα της, τον «ανεπίσημο» δανεισμό – φυσικά με τοκογλυφικά επιτόκια.

Για παράδειγμα, όταν ένας επιχειρηματίας βρεθεί ξαφνικά αντιμέτωπος με την άρνηση της τράπεζας να ανανεώσει το δάνειο του, συζητεί συνήθως το «θέμα» στο στενό περιβάλλον του. Τη στιγμή εκείνη ο λογιστής του, ο δικηγόρος του ή ο υπάλληλος της τράπεζας, η οποία του αρνήθηκε το δάνειο, του προτείνουν μία «ομάδα ανθρώπων», οι οποίοι θα του έλυναν άμεσα το πρόβλημα – φυσικά με υψηλότερους τόκους, αλλά για μία περιορισμένη χρονική περίοδο (δήθεν), έως ότου «αναβιώσει» η αγορά. Ο επιχειρηματίας δέχεται συνήθως, οπότε πέφτει στην παγίδα – από την οποία σχεδόν ποτέ δεν βγαίνει.    

Αν και το θέμα αφορά την Ιταλία έχουμε την άποψη ότι, η τοκογλυφία ανθεί και στη χώρα μας – ενώ το μερίδιο της θα αυξάνεται, όσο διαρκεί η κρίση, οδηγώντας πολλές επιχειρήσεις στη χρεοκοπία. Δυστυχώς το πρόβλημα θα συνεχίσει, αφού η απροθυμία των τραπεζών να δανείσουν την πραγματική οικονομία, θα επιδεινώνεται, όσο διαρκεί η κρίση.

Εάν δε διαπιστώσει κανείς ότι, μόνο οι «καθιερωμένες» Οικονομίες διεθνώς δανείσθηκαν 10,4 τρις $ το 2011 (10,5 τρις $ πρέπει να δανειστούν το 2012), ουσιαστικά για την ανακύκλωση των χρεών τους, καθώς επίσης για την κάλυψη των ελλειμμάτων τους, ενώ τόσο ο ευρωπαϊκός μηχανισμός (EFSF), όσο και το ΔΝΤ δεν διαθέτουν αρκετά κεφάλαια, τα οποία να εξασφαλίζουν την επιβίωση κρατών και τραπεζών, θα συμπεράνει ότι έρχονται ιδανικές εποχές για τους τοκογλύφους – ειδικά για το οργανωμένο έγκλημα.       

Αθήνα, 16. Ιανουαρίου 2012

Β. Βιλιάρδος-Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ: Η παλαιά πρακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών, οι δέκα μεγαλύτερες τράπεζες της Ευρώπης, η υπεροχή των αμερικανικών πιστωτικών ιδρυμάτων, το υγιές Ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και η ανάγκη εκδίωξης των εισβολέων

«Σύμφωνα με μία παλαιά «πρακτική» των Εβραίων κοσμηματοπωλών, ποτέ δεν διαχωρίζεται το ιδιωτικό από το δημόσιο χρέος – ενώ θεωρείται εκ μέρους τους ότι, ο άνθρωπος ποτέ δεν μαθαίνει αυτόν τον άγραφο κανόνα. Πάντοτε τον ξεχνάει δηλαδή, μετά την πάροδο αρκετών ετών, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να τον επαναλαμβάνουν κάθε πενήντα περίπου χρόνια».

Εάν λοιπόν είναι υπαρκτός αυτός ο «ισχυρισμός», εάν δηλαδή η πρακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών συνεχίζει να εφαρμόζεται, πιστά και απαράβατα, από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, τότε οι μεγάλες κρίσεις που παρατηρούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μπορεί κάλλιστα να υποθέσει κανείς ότι, προκαλούνται σκόπιμα και δεν συμβαίνουν από μόνες τους – κάτι που φυσικά είναι πολύ δύσκολο να τεκμηριωθεί, όπως συμβαίνει με όλες τις «θεωρίες συνομωσίας».

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα «συντελείται» με τη βοήθεια των υπερβολικών φόρων – επίσης, με τη σκόπιμη ανεργία, έτσι όπως αυτή «προκαλείται» από το ΔΝΤ, αφού οι άνεργοι επιβιώνουν με την οικονομική στήριξη των εργαζομένων συγγενών τους (υπάρχουν και εφαρμόζονται φυσικά αρκετοί άλλοι τρόποι).                

Περαιτέρω, όταν μία χώρα κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, τότε οι περισσότεροι Πολίτες της αναζητούν τις αιτίες σε εξωγενείς παράγοντες - «ενοχοποιώντας» τρίτους για όλα τα «δεινά» της οικονομίας τους. Οι κερδοσκόποι, οι «αγορές», οι πολυεθνικές και οι τράπεζες αποτελούν αναμφίβολα τους κεντρικούς «στόχους», στους οποίους κατευθύνονται τα «πυρά» όλων, παρά το ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν λιγότερο υπεύθυνοι οι εργαζόμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί, τα πλεονασματικά κράτη, οι νομισματικές ενώσεις, οι υπερδυνάμεις, η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση και οι όποιοι άλλοι υπόλοιποι – αφού όλοι μαζί έχουν συμβάλλει στην καταστροφή. 

Εν τούτοις, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, «επάνω» από όλους σήμερα, στην κορυφή της πυραμίδας της «δύναμης» δηλαδή, ευρίσκονται οι χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς επίσης οι υπερμεγέθεις πολυεθνικές, οι οποίες δεν πληρώνουν σχεδόν ποτέ φόρους – ενώ από τις τράπεζες (Lehman Brothers), το πρόβλημα των οποίων (subrimes) εξήγαγαν οι Η.Π.Α. στον υπόλοιπο κόσμο, στέλνοντας αμέσως μετά το ΔΝΤ για να «εισπράξει» (εισβολή στην Ευρωζώνη, λεηλασία των μικρών κρατών της, μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό, στο δημόσιο τομέα, σύμφωνα με την ως άνω πρακτική των Εβραίων κλπ), ξεκίνησε ουσιαστικά η απειλητικότερη παγκόσμια κρίση, μετά τη μεγάλη ύφεση του 1929.

Αυτοί όμως που καλούνται τελικά να πληρώσουν, δεν είναι οι «κυρίαρχοι των αγορών» (με φωτεινή εξαίρεση την Ουγγαρία, η οποία επέβαλλε φόρους όχι μόνο στις τράπεζες, αλλά και στις ξένες πολυεθνικές του Καρτέλ, αντιμετωπίζοντας την οργή τους), αλλά οι Πολίτες - οι οποίοι, παρά το ότι ασφαλώς «συμμετείχαν» στην καταστροφή (άρθρο μας) με διάφορους τρόπους (υπερκατανάλωση με δανεισμό, ιδιοτέλεια της πολιτικής ψήφου, μειωμένη παραγωγικότητα, οκνηρία, διαφθορά, διαπλοκή, ανευθυνότητα κλπ), οπότε είναι υποχρεωμένοι να «συμβάλλουν», δεν είναι σίγουρα οι μοναδικοί υπεύθυνοι.

Έχοντας αναφερθεί αναλυτικά στις ευθύνες όλων, με μία σειρά από άρθρα μας, θεωρούμε ότι αυτό που οφείλει να μας απασχολεί σήμερα είναι κυρίως το εάν η κρίση έχει «προσμετρηθεί», καθώς επίσης εάν έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα αποφυγής ενός δεύτερου «ξεσπάσματος» της, πριν ακόμη μας υποχρεώσουν να αναλάβουμε τη συνολική πληρωμή – χωρίς τη θέληση μας φυσικά, αφού τόσο οι «αγορές», όσο και οι υπερδυνάμεις του πλανήτη, έχουν δυστυχώς τα μέσα για να μας επιβάλλουν τους κανόνες τους. Θα πρέπει βέβαια να αποφύγουμε τις σκόπιμες, τις «θλιβερές» καλύτερα προσπάθειες εξαπάτησης μας (άρθρο μας), απαιτώντας τουλάχιστον να ενημερωθούμε πλήρως, σε σχέση με τις πραγματικές πιθανότητες αποφυγής του «μοιραίου» (χρεοκοπία, έξοδος από την Ευρωζώνη, εξαθλίωση κλπ).

Αν και πιστεύουμε λοιπόν ότι η μοναδική λύση για κάποιες χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας, είναι η διαγραφή των χρεών, τουλάχιστον των «επαχθών» (αυτών δηλαδή που δεν ωφέλησαν την Πολιτεία, αλλά αποκλειστικά και μόνο κάποιους διεφθαρμένους Πολίτες της), γνωρίζοντας φυσικά ότι είναι μία επώδυνη διαδικασία, αλλά όχι το τέλος του κόσμου, θεωρούμε ότι θα άξιζε ίσως τις θυσίες η ανάληψη των συνολικών ευθυνών εκ μέρους μας (άρθρο μας: Ο μηδενισμός του χρέους), υπό την προϋπόθεση φυσικά να αποπληρώσει τα χρέη της η Γερμανία απέναντι μας (άνω των 70 δις €), εάν είμαστε σίγουροι ότι είναι αυτές που έχουμε «ανακαλύψει» ήδη.

Όμως, μία απλοϊκή και μόνο ματιά στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, λιγότερο στο Ελληνικό, δεν μας επιτρέπει την παραμικρή αμφιβολία, σε σχέση με τους τεράστιους κινδύνους που «ελλοχεύουν» ακόμη εντός του. Εκτός αυτού, εάν θα έπρεπε κάποτε να πάψει να λειτουργεί η αδυσώπητη τακτική των τοκογλύφων, έτσι όπως την αναφέραμε στην εισαγωγή του κειμένου μας, ο μοναδικός τρόπος θα ήταν η ολοκληρωτική άρνηση της πληρωμής των διογκωμένων από τους τόκους οφειλών, εκ μέρους όλων αυτών που καταδυναστεύονται από την «εγκληματική» λειτουργία τους.   

Ας μην ξεχνάμε ότι, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο μας (Κρατικοποίηση των αγορών), «Στις χρηματοπιστωτικές αγορές δεν παράγονται προϊόντα και δεν δημιουργούνται αξίες – απλά αναδιανέμονται τα υφιστάμενα, μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτοί δε που έχουν τις περισσότερες πληροφορίες, πόσο μάλλον τις «εσωτερικές», κερδίζουν πάντοτε, ενώ όλοι οι άλλοι συνήθως χάνουν - από τους ερασιτέχνες “επενδυτές”, μέχρι τα συνταξιοδοτικά ταμεία.

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές καθιστούν ουσιαστικά δυνατή τη διασπορά των κινδύνων, τους οποίους όμως οι ίδιες δημιουργούν. Μέσω δε της συνεχώς γρηγορότερης κερδοσκοπίας (διαδικτυακά καζίνο), αποσταθεροποιούν τελικά τις τιμές των μετοχών, των εμπορευμάτων κλπ - πουλώντας ταυτόχρονα νέα «ασφαλιστικά» προϊόντα (CDS κλπ), με στόχο την εξασφάλιση των “επενδυτών” από τους κινδύνους που οι ίδιες προκαλούν, αποκομίζοντας έτσι τα διπλά κέρδη»

      

ΟΙ ΔΕΚΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Σε προηγούμενο άρθρο μας, σε σχέση με την τράπεζα των τραπεζών, καθώς επίσης με την «ταχυδακτυλουργική»  δημιουργία του χρήματος, είχαμε αναφέρει τα εξής: «Εάν συνειδητοποιήσουμε ότι, η άνοδος της δύσης, η ανάπτυξη και η πρόοδος της, κυρίως εις βάρος άλλων λαών, στηρίχθηκε στο τραπεζικό σύστημα, στην πίστωση καλύτερα, με την ταχυδακτυλουργική δημιουργία νέων χρημάτων από το πουθενά, ενδεχομένως να καταλάβουμε ότι τα θεμέλια, επάνω στα οποία οικοδομούμε αδιάκοπα το μέλλον μας, δεν είναι τόσο σίγουρα, όσο νομίζουμε.

Ίσως δε κάποια στιγμή να πάψει ο πλανήτης να ανταλλάσσει τα χωρίς αντίκρισμα χαρτονομίσματα, με τα «πραγματικά» προϊόντα της φύσης και με την εργασία, σε μη ισορροπημένες, «χειραγωγημένες» από το Καρτέλ, ισοτιμίες ανταλλαγής – πόσο μάλλον όταν οι συνολικοί τόκοι επί των συνεχώς αυξανομένων χρεών, για τους οποίους δεν «κατασκευάζονται» παραδόξως νέα χρήματα (ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της διαδικασίας), ξεπεράσουν τα συνολικά κεφάλαια, τα οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα οφείλει στους, ελάχιστους σχετικά, κυρίαρχους του σύμπαντος».   

Έχοντας την άποψη ότι, ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός, παραθέτουμε τον Πίνακα Ι, ο οποίος αναφέρεται στα βασικά μεγέθη των δέκα μεγαλύτερων Ευρωπαϊκών τραπεζών, συγκρίνοντας τα με το ΑΕΠ των χωρών τους:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οι 10 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες, με κριτήριο κατάταξης το  σύνολο του Ισολογισμού τους (σε τρις $, το 2007/2008), σε σχέση με τις χώρες τους.

Α/Α	Τράπεζα	Σύνολο Ισολογισμού	Ισολογισμός/ΑΕΠ
1	UBS CH	1,9	376%
2	Credit Suisse CH	1,1	218%
3	Dexia BE	1,6	180%
4	Fortis BE	1,4	155%
5	RBS GB	3,5	131%
6	Barclays GB	3,0	112%
7	BNP Paribas FR	2,9	101%
8	HSBC GB	2,5	94%
9	Santander ES	1,5	92%
10	Deutsche Bank DE	3,1	84%

Πηγή: Ringier CH

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα Ι, η Ελβετία δεν είχε σε καμία περίπτωση την πολυτέλεια να επιτρέψει τη χρεοκοπία της UBS - αφού το σύνολο του Ισολογισμού της μεγάλης αυτής τράπεζας, ήταν σχεδόν τετραπλάσιο του ΑΕΠ της χώρας. Ήταν επομένως αναγκασμένη να τη διασώσει, όπως και το έκανε, εάν δεν ήθελε να παρασύρει η τράπεζα ολόκληρη τη χώρα στην καταστροφή. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τη δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Ελβετίας, την Credit Suisse, ο Ισολογισμός της οποίας είναι υπερδιπλάσιος του ΑΕΠ της χώρας της - ενώ απασχολεί (τέλος του 2009) 47.600 άτομα (η UBS 65.233 άτομα).

Εκτός αυτού, τα ίδια κεφάλαια της UBS, τα κατατεθειμένα δηλαδή χρήματα από τους μετόχους της, είναι «μόλις» 41 δις ελβετικά φράγκα (το ένα φράγκο σήμερα αξίζει λίγο παραπάνω από το ένα δολάριο), γεγονός που σημαίνει ότι, το σύνολο του Ισολογισμού της ήταν 46 φορές μεγαλύτερο από τα ίδια κεφάλαια της. Ανώτατο όριο είναι, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το 50πλάσιο των καταθέσεων στην Κεντρική Τράπεζα - οπότε κατανοεί κανείς το τεράστιο μέγεθος της κερδοσκοπίας που επιχειρείται.

Τα ίδια κεφάλαια της Credit Suisse είναι 48 δις, γεγονός που σημαίνει ότι, το σύνολο του Ισολογισμού της είναι αρκετά λιγότερο «τρομακτικό» (23 φορές μεγαλύτερο από τα ίδια κεφάλαια της). Για σύγκριση με μία οποιαδήποτε άλλη παραγωγική εταιρεία, παραθέτουμε τα αντίστοιχα μεγέθη της Nestle (Ίδια κεφάλαια 48,9 δις φράγκα - Σύνολο Ισολογισμού 110,0 δις), από τα οποία φαίνεται ότι, το σύνολο του ισολογισμού της είναι μόλις 2,25 φορές μεγαλύτερο από τα ίδια της κεφάλαια.       

Συνεχίζοντας παρατηρούμε ότι, στην τρίτη και στην τέταρτη θέση του Πίνακα Ι, εμφανίζονται οι δύο βελγικές τράπεζες (Dexia, Fortis – είσοδος της BNP Paribas, μετά την κρατικοποίηση της), με σύνολα ισολογισμού που ξεπερνούν επίσης το ΑΕΠ της χώρας τους. Γνωρίζοντας πως όλες οι τράπεζες του Βελγίου ήταν θύματα της κρίσης (subrimes), καθώς επίσης πως το δημόσιο χρέος της χώρας τους είναι στα επίπεδα του 100% του ΑΕΠ, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι, πολύ σύντομα το Βέλγιο θα αντιμετωπίσει ανυπέρβλητες δυσκολίες.

Στο ίδιο πίνακα αναφέρονται τρεις βρετανικές τράπεζες οι οποίες, σε συνδυασμό με το τεράστιο συνολικό χρέος της Μ. Βρετανίας (άνω του 500% του ΑΕΠ της, απέναντι στο οποίο δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου), δημιουργούν μία μάλλον τρομακτική εικόνα. Εάν δε προσθέσουμε τα μεγάλα τραπεζικά δάνεια προς την Ιρλανδία, θεωρώντας τα επισφαλή στο μεγαλύτερο μέρος τους, δεν μας επιτρέπεται απολύτως καμία ελπίδα για το μέλλον της χώρας.

Η Ισπανία, η Γαλλία και η Γερμανία αντιπροσωπεύονται στον Πίνακα Ι μόνο με μία τράπεζα εκάστη. Εν τούτοις, μόνο η Deutsche Bank έχει σύνολο Ισολογισμού το 2009 ύψους 1,5 τρις €, απέναντι σε ίδια κεφάλαια 36,6 δις € - 40 φορές δηλαδή λιγότερα (το 2008 είχε σύνολο Ισολογισμού 2,17 τρις € και Ίδια κεφάλαια 30,7 δις € - επομένως, 70 φορές λιγότερα).

Εκτός αυτού, και οι τρείς χώρες (όχι τόσο η Γαλλία, η οποία όμως έχει μεγάλα ελλείμματα προϋπολογισμού), έχουν τεράστιο πρόβλημα με τις τοπικές τους τράπεζες - οι οποίες έχουν χάσει υπερβολικά ποσά από την κρίση των ενυπόθηκων δανείων. Επομένως, δεν βρίσκονται σε τόσο καλή θέση, όσο ίσως νομίζαμε μέχρι σήμερα – με εξαίρεση την Ισπανία, τα τεράστια προβλήματα της οποίας μας είναι από αρκετό χρονικό διάστημα τώρα γνωστά. Ο Πίνακας ΙΙ δείχνει ορισμένα ενδιαφέροντα μεγέθη κάποιων Ευρωπαϊκών τραπεζών:   

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη Ευρωπαϊκών τραπεζών 2009, σε δις €  (Μ. Βρετανία σε δις λίρες).  

Τράπεζα	Σύνολο Ισολ.	Προσωπικό	Ίδια Κεφάλαια	Πολλαπλασιαστής*
Deutsche Bank DE	**1.500	77.073	36,65	40,93
BNP Paribas FR	2.057	201.700	69,50	29,60
Credit Agricole FR	1.557	89.172	45,46	34,24
Barclays  GB	1.379	144.200	47,28	29,16
RBS GB	1.696	183.700	77,73	21,82
HSBC GB	2.364	309.516	128,30	18,42
ING  NED	1.163	107.173	38,86	29,92
Unicredito IT	928	165.062	59,6ο	15,57

* Σύνολο Ισολογισμού, διαιρούμενο με τα Ίδια Κεφάλαια – δείκτης που υποδηλώνει πόσες φορές επενδύουν  οι τράπεζες τα, κατατεθειμένα από τους μετόχους, κεφάλαια τους  (όπως έχουμε αναφέρει στο παράδειγμα της Nestle, ο «πολλαπλασιαστής» στις ανάλογες παραγωγικές εταιρείες είναι μόλις στο 2,25).   

** 1.500 σημαίνει 1,5 τρις € - 36,65 σημαίνει 36 δις €

Πηγή: Finanzen D.

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος   

Από τον Πίνακα ΙΙ διαπιστώνεται ο τεράστιος «πολλαπλασιαστής» (leverage) κάποιων τραπεζών και οι σημαντικές διαφορές μεταξύ τους (από το 40x της γερμανικής Deutsche Bank, έως το 15,57x της ιταλικής Unicredito). Επίσης, οι διαφορές στην «τραπεζική» παραγωγικότητα τους (Ισολογισμός διά του αριθμού των εργαζομένων), οι οποίες κυμαίνονται από 19,54 εκ. ανά εργαζόμενο για τη γερμανική τράπεζα, στο 7,65 εκ. για τη βρετανική HSBC και στο 10,23 εκ. για τη γαλλική BNP Paribas. Τέλος, πόσο μεγάλος αριθμός εργαζομένων απασχολείται στις τράπεζες αυτές, γεγονός το οποίο αποτελεί ένα δεύτερο «συστημικό» κίνδυνο – σε περίπτωση χρεοκοπίας τους.    

Από τη μικρή αυτή ανάλυση διαπιστώνουμε εύκολα ότι, τα προβλήματα των ευρωπαϊκών τραπεζών (αυτά που σήμερα φαίνονται «δια γυμνού οφθαλμού») είναι πολύ μεγάλα – ενώ ο συστημικός κίνδυνος είναι διπλός: αφενός μεν λόγω του πολλαπλασιαστή των ιδίων κεφαλαίων τους, αφετέρου δε ένεκα του μεγάλου αριθμού των εργαζομένων τους.

Εν τούτοις είναι πολύ πιθανόν, μετά την πρόσφατη «αρνητική εμπειρία» της Ιρλανδίας, να μην θελήσουν τελικά τα κράτη να σώσουν κάποιες από αυτές, διαισθανόμενα ότι πολύ πιθανόν θα «γκρεμιστούν» μαζί τους. Είτε θελήσουν όμως να σώσουν τις τράπεζες, είτε όχι, η Ευρώπη θα παραμείνει στις φλόγες - με ανυπολόγιστα αποτελέσματα τόσο για τον υπόλοιπο πλανήτη, όσο και για την εσωτερική συνοχή της ή για τη χώρα μας.

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, είναι καλύτερα να σκεφθούμε ρεαλιστικά τη διαγραφή μέρους των χρεών μας, εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενα (διάλυση της Ευρωζώνης, επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, αναταραχές, χρεοκοπίες τραπεζών, στάσεις πληρωμών κάποιων κρατών) - προετοιμαζόμενοι φυσικά για όλα όσο θα μπορούσαν τελικά να συμβούν. Πολύ περισσότερο όταν, ο άγριος πόλεμος για την εξασφάλιση πιστώσεων, τόσο από τα κράτη, όσο και από τις τράπεζες, τον οποίο είχαμε επισημάνει τον Ιούνιο του 2009 (άρθρο μας), επιστρέφει εντονότερος.    

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ   

Όπως θα διαπιστωθεί εύκολα από την ανάλυση που ακολουθεί, οι Η.Π.Α. έχουν λειτουργήσει πολύ πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά από την Ευρώπη, «καθαρίζοντας» τις τράπεζες τους από πολλά προβλήματα – μειώνοντας κυρίως τη σχέση Ισολογισμών και Ιδίων κεφαλαίων σε «λογικότερα» επίπεδα, δια μέσου της μεταφοράς πόρων από τον ιδιωτικό, στο δημόσιο τομέα (διόγκωση του κρατικού χρέους), σύμφωνα με την τακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών. Ο Πίνακας ΙIΙ αφορά τα σημερινά (Δεκέμβριος του 2010) μεγέθη της Οικονομίας των Η.Π.Α., έτσι ώστε να μπορέσουμε να κρίνουμε στη συνέχεια τη θέση των εκεί τραπεζών:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙIΙ: Βασικά μεγέθη της αμερικανικής Οικονομάς, σε τρις $ (Δεκέμβριος του 2010)

Τομείς	Ποσόν	Ποσά / ΑΕΠ
ΑΕΠ	14,60
Δημόσιο χρέος	13,80	94,30%
Τοπικό Χρέος*	1,70	11,64%
Χρέος των 50 Πολιτειών	1,10	7,53%
Γενικό δημόσιο χρέος	16,6	113,70%
Έσοδα προϋπολογισμού 2009**	2,10	14,38%
Δαπάνες προϋπολογισμού 2009	3,52	24,11%
Έλλειμμα προϋπολογισμού 2009	-1,42	9,72%

* Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, το τοπικό χρέος της Γερμανίας (ομόσπονδα κρατίδια), είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητικό.    

** Για σύγκριση, τα έσοδα του προϋπολογισμού της Ελλάδας ήταν 51,5 δις € το 2010 – δηλαδή, 21,45% του ΑΕΠ μας (240 δις €), όταν στις Η.Π.Α. ήταν μόλις 14,38% το 2009. Επομένως, αυτά που λέγονται για τη «φορολογική ασυδοσία» των Ελλήνων, είναι «εκ του πονηρού» - πόσο μάλλον όταν οι έμμεσοι φόροι υπερβαίνουν το 60% των συνολικών εσόδων του κράτους, ενώ οι μη παρεχόμενες υπηρεσίες (Παιδεία, Υγεία), οι οποίες είναι ουσιαστικά φορολόγηση, προσθέτουν «φόρους» που πλησιάζουν ένα επί πλέον 10% επί του ΑΕΠ (στο συνολικά 31,45% του ΑΕΠ).      

Πηγή: WP

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙΙΙ διαπιστώνουμε ότι, το γενικό δημόσιο χρέος των Η.Π.Α., αυτό δηλαδή που στην ουσία χρωστά το κράτος, πλησιάζει το 114% του ΑΕΠ. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι το κρίσιμο σημείο για την υπερδύναμη, αυτό δηλαδή που, όταν ξεπεραστεί, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την Οικονομία της, είναι το 90% επί του ΑΕΠ της, συμπεραίνουμε πως «η μητέρα των κρίσεων» ευρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη (παρά τα θετικά βήματα στον τομέα των τραπεζών). Εν τούτοις, υφίστανται πολλά περιθώρια διόρθωσης, εάν κάποτε αποφασισθεί από την ηγεσία της μεγαλύτερη φορολόγηση του κεφαλαίου (7,07% επί του ΑΕΠ λιγότερη φορολόγηση, ήτοι 1,03 τρις $, συγκριτικά με την Ελλάδα)

Όσον αφορά τώρα ορισμένες μεγάλες τράπεζες των Η.Π.Α., ο Πίνακας ΙV που ακολουθεί (στον οποίο δεν συμπεριλαμβάνονται αυτές, στις οποίες έχει συγκεντρωθεί το πρόβλημα των ενυπόθηκων δανείων – Fed, Freddy Mac, Fannie Mae κλπ), αναδεικνύει την αναμφισβήτητη «υπεροχή» τους, απέναντι στις ευρωπαϊκές (με κριτήριο τον «πολλαπλασιαστή» στην τελευταία στήλη, αλλά και τη συμμετοχή τους στο ΑΕΠ – δεύτερη στήλη):  

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Μεγέθη αμερικανικών τραπεζών 2009, σε δις $

Τράπεζα	Σύνολο Ισολ.	Ισολ/ΑΕΠ	Ίδια Κεφάλαια	Πολλαπλασιαστής
Bank of America	*2.220	15,20%	231,4	9,59
JP Morgan Chase	2.031	13,91%	165,3	12,28
Citigroup	1.856	12,71%	152,7	12,15
Goldman Sachs	849	5,81%	70,7	12,00
Morgan Stanley**	771	5,28%	46,7	16,50

Πηγή: FinanzIen D.

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος    

* 2,22 τρις $

** Το 2007, το σύνολο Ισολογισμού της ήταν 1,04 τρις $, έναντι Ιδίων Κεφαλαίων 31,2 δις $ - ο πολλαπλασιαστής ήταν δηλαδή 33, όπως σήμερα της Credit Suisse. Έκτοτε όμως, αφού ξέσπασε δηλαδή η κρίση, τόσο η Morgan Stanley, όσο και οι υπόλοιπες αμερικανικές τράπεζες, «ομαλοποίησαν» τα μεγέθη τους δραστικά. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη με τις τράπεζες της Ευρώπης οι οποίες μείωσαν μεν τους πολλαπλασιαστές τους, αλλά πολύ πιο λίγο από τις αμερικανικές.     

Από τον Πίνακα ΙV συμπεραίνουμε αβίαστα ότι, το σύνολο Ισολογισμού των συγκεκριμένων τραπεζών είναι πολύ χαμηλότερο από το ΑΕΠ των Η.Π.Α., σε πλήρη αντίθεση με αυτά που διαπιστώσαμε για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Επομένως, τουλάχιστον συγκριτικά με την Ευρώπη, δεν αποτελούν πλέον «συστημικό» κίνδυνο, έχοντας προφανώς καταφέρει να «πουλήσουν» τις προηγούμενες επισφάλειες τους, θυσιάζοντας στο βωμό της σωτηρίας τους την Lehman Brothers. Εκτός αυτού φαίνεται πλέον ότι, οι πολλαπλασιαστές τους (Σύνολο Ισολογισμού δια των Ιδίων Κεφαλαίων) έχουν επιστρέψει σε φυσιολογικά επίπεδα – επίσης σε πλήρη αντίθεση με την Ευρώπη, όπου τουλάχιστον ορισμένες τράπεζες της (UBS, Deutsche Bank κλπ), διατηρούν «πολλαπλασιαστές» σε άκρως επικίνδυνα ύψη.

Συμπερασματικά λοιπόν, οι Η.Π.Α. έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα δημοσίου χρέους από το μέσον όρο της Ευρωζώνης (περί το 87%), αλλά κατά πολύ μικρότερο πρόβλημα τραπεζών – γεγονός εξαιρετικά επικίνδυνο για την Ευρώπη αφού, μάλλον «κατ’ εντολή» των Η.Π.Α. (βλέπε ιουδαϊκή πρακτική), τα πρόβλημα των τραπεζών (ιδιωτικό χρέος), έχει προστεθεί στο πρόβλημα των κρατών (δημόσιο χρέος) τα οποία, καλώς ή κακώς, μέχρι στιγμής το έχουν αποδεχθεί (με φωτεινή εξαίρεση την Ισλανδία).

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Επειδή το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται, ως οφείλει, πάντοτε στην Ελλάδα, θεωρούμε σκόπιμη την αναφορά μας στις Ελληνικές τράπεζες - σε άμεση σύγκριση τόσο με τις ευρωπαϊκές, όσο και με τις αμερικανικές. Ο Πίνακας V λοιπόν που ακολουθεί, συμπεριλαμβάνει τα αντίστοιχα μεγέθη κάποιων τραπεζών μας, έτσι ώστε να αποκτήσουμε μία σωστή εικόνα:         

ΠΙΝΑΚΑΣ V: Μεγέθη των ελληνικών τραπεζών το 2009, σε δις € - κατάταξη με κριτήριο το σύνολο του Ισολογισμού.

Τράπεζα	Σύνολο Ισολ.	Ισολ/ΑΕΠ*	Ίδια Κεφάλαια	Πολλαπλασιαστής
Eurobank	99,85	41,6%	5,49	18,19
Εθνική Τράπεζα	91,22	38,0%	8,22	11,09
Alpha Bank	67,85	28,3%	4,77	14,22
Τράπεζα Πειραιώς	48,92	20,4%	3,24	15,10
Τράπεζα Κύπρου	38,75	16,1%	2,39	16,21
Αγροτική Τράπεζα	32,04	13,4%	1,35	23,73
Ταχυδρομικό Τ.	17,96	7,5%	1,22	14,72
Σύνολα	396,59	165,3%	26,68	14,86
ΤΙΤΑΝ	1,70	0,7%	0,81	2,10

Πηγή: Ναυτεμπορική

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος   

* ΑΕΠ Ελλάδας 240 δις € περίπου

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα V, στον οποίο συμπληρώσαμε την παραγωγική εταιρεία ΤΙΤΑΝ για να έχουμε σύγκριση δεικτών «πολλαπλασιαστή», οι Ελληνικές τράπεζες ευρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση από τις ευρωπαϊκές, αλλά όχι από τις αμερικανικές (υποθέτοντας ότι έχουν συμπεριλάβει αντίστοιχες επισφάλειες στους Ισολογισμούς τους – ότι δεν έχουν δηλαδή αποκρύψει κινδύνους, ιδιαίτερα αυτές που δραστηριοποιούνται στην Α. Ευρώπη).

Σε κάθε περίπτωση όμως, το σύνολο των Ισολογισμών όλων μαζί των τραπεζών μας (165,3%) υπερβαίνει το ΑΕΠ της Ελλάδας – όχι όμως στο βαθμό του Βελγίου, όπου δύο μόνο τράπεζες του αντιστοιχούν στο 335% του ΑΕΠ του, ή της Μ. Βρετανίας, όπου τρείς τράπεζες της αντιστοιχούν με το 337% του ΑΕΠ της. Εκτός αυτού, στην Ελλάδα δεν έχουμε σημαντικό πρόβλημα τοπικών τραπεζών, όπως συμβαίνει με τη Γερμανία και την Ισπανία, ενώ δεν υπάρχει καμία σύγκριση μας με την Ιρλανδία (ο δείκτης εκεί ξεπερνάει το 700% του ΑΕΠ της χώρας).

Επομένως, η Ελλάδα είναι κατά πολύ ασφαλέστερη στον τομέα αυτό, συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη – με την Εθνική Τράπεζα να εμφανίζει (επιφυλασσόμενοι πάντοτε για τυχόν αριθμητικά ή άλλα λάθη) καλύτερο «πολλαπλασιαστή» από όλες τις υπόλοιπες τράπεζες μας, από όλες τις ευρωπαϊκές που έχουμε αναφέρει στο κείμενο μας, αλλά και από αρκετές αμερικανικές.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ   

Ολοκληρώνοντας την ανάλυση μας, συμπεραίνουμε ότι η Ευρώπη έχει κυρίως πρόβλημα τραπεζών και λιγότερο δημοσίων χρεών – ενώ στην Ελλάδα, όπως και στις Η.Π.Α., συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όπως φάνηκε όμως από το ατυχές «παράδειγμα» της Ιρλανδίας, τα χρέη των τραπεζών, αργά ή γρήγορα (εάν παραμένει κανείς πιστός στην εβραϊκή τακτική), «εκβάλλουν» στα δημόσια χρέη – επιδεινώνοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών, οι οποίοι καλούνται δυστυχώς να τα εξοφλήσουν.       

Όσον αφορά δε το ομόλογο, το οποίο εκδόθηκε από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας της ΕΕ (EFSM), δεν έχει καμία σχέση με το Ευρωομόλογο, έτσι όπως το αναλύσαμε (άρθρο μας). Εγγύηση για το συγκεκριμένο ομόλογο είναι το πακέτο στήριξης των 750 δις € που έχει ήδη εγκριθεί - οπότε εγγυητές είναι οι χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, οι οποίοι συμμετέχουν στο πακέτο. Το γεγονός αυτό, το οποίο μάλλον τεκμηριώνει ότι, το πακέτο στήριξης των 750 δις € που ψηφίστηκε αποτελείται από εγγυήσεις για την παροχή δανείων και όχι από πραγματικά χρήματα, είναι μάλλον ανησυχητικό, παρά αισιόδοξο – όσο και αν πολλοί επικαλούνται το αντίθετο.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε ότι η Ελλάδα, παρά το ότι είναι σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όπως έχουμε επανειλημμένα τεκμηριώσει (οπότε άδικα «σύρθηκε» στο ΔΝΤ, ανοίγοντας την κερκόπορτα της Ευρωζώνης), οφείλει να «καταργήσει» πρώτη την Ιουδαϊκή πρακτική, προβαίνοντας σε διαγραφή των «επαχθών» χρεών της - αυτών δηλαδή που δεν χρησιμοποιήθηκαν για τους Πολίτες της, αλλά κατέληξαν στα ταμεία των διεθνών διαφθορέων, καθώς επίσης των τοκογλύφων (40-50% των συνολικών δημοσίων χρεών, ύψους περί τα 340 δις €).

Έχοντας την ελπίδα λοιπόν πως θα αντιμετωπισθεί το «έλλειμμα διακυβέρνησης», καθώς επίσης ότι θα καταφέρουμε τελικά να διαπραγματευθούμε σωστά, τόσο με την ΕΕ, όσο και με τους δανειστές μας, μακριά από «αμυντικές» ή «ουτοπικές» λύσεις (ευρωομόλογα κλπ), οφείλουμε να επιμείνουμε στην εκδίωξη των διεθνών συνδίκων του διαβόλου - με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεση μας, όσο και αν μας κοστίσει, αφού μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε την Εθνική μας κυριαρχία και το μέλλον των παιδιών μας.        

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 06. Ιανουαρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com