Β. Βιλιάρδος-Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ: Σειρά τώρα έχει η περαιτέρω «θυματοποίηση», το αυτομαστίγωμα καλύτερα, αντί της υγιούς αυτοκριτικής – ενώ μετά τη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας, η πατρίδα μας θα έχει την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας

“Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται «πειραματικά» τη χώρα μας το ΔΝΤ, είναι απίστευτα ευρηματικός – σε σημείο που να προκαλεί δυστυχώς το θαυμασμό μας.  

Ειδικότερα, φαίνεται ότι χρησιμοποιεί εκείνο το ψυχολογικό «εργαλείο», σύμφωνα με το οποίο όταν ταΐζεις ένα σκυλί με συνεχώς λιγότερη τροφή, αφενός μεν τρέχει διαρκώς από πίσω σου, αφετέρου συνηθίζει να απασχολείται με το πόσο πιο μικρή θα είναι η επόμενη «μερίδα» - ξεχνώντας εντελώς την προηγούμενη.

Κάποια στιγμή φυσικά πεθαίνει από την πείνα, χωρίς καν να το καταλάβει – αν και δεν είναι αυτός ο στόχος, αφού η τροφή περιορίζεται σε τέτοιο βαθμό, που να μπορεί απλά να επιβιώνει (βέβαια μόνο για τα σκυλιά που έχει ανάγκη κανείς, έτσι ώστε να κάνει τη δουλειά του – τα υπόλοιπα επιτρέπεται να «αποδημήσουν» είτε με τη βοήθεια της πείνας, είτε αυτοκτονώντας)”. 

Προγραμματικές Δηλώσεις

«Δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση, αλλά η κρίση το μνημόνιο», ισχυρίσθηκε ο (εκ των πραγμάτων φανατικός υπέρμαχος του μνημονίου της ντροπής και του δόγματος της λιτότητας) συμπαθέστατος νέος υπουργός οικονομικών - «κατ’ εντολή αρμόδιος υπουργός εκποίησης της δημόσιας περιουσίας σε τιμές ευκαιρίας», θα λέγαμε καλύτερα, μετά από τις ανάλογες δηλώσεις του.

Εν τούτοις, οι περισσότεροι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά ότι, η μακροχρόνια ύφεση, η ανεργία, η πτώση των κρατικών εσόδων, η κατάρρευση του ΑΕΠ, η εκτόξευση του δημοσίου χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, το γκρέμισμα όλων των τιμών (ακίνητα, μετοχές κοκ), το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ο σκόπιμος «αφελληνισμός» μέσω της λαθρομετανάστευσης και τόσα πολλά άλλα, οφείλονται στο μνημόνιο και όχι στην κρίση – πόσο μάλλον όταν η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη Ελλάδα καταδικάσθηκε από την Τρόικα σε κατακόρυφη μείωση των διαρθρωτικών δαπανών κατά 15% σε τρία χρόνια, παρά το ότι το ανώτατο όριο αντοχής μίας κατεξοχήν εξαγωγικής οικονομίας (η Ελλάδα δεν είναι) δεν ξεπερνάει  το 2% ετήσια.  

Επίσης όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν επακριβώς ότι, οι «εμπνευστές» του μνημονίου δημιούργησαν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες ήταν απαραίτητες για να εισβάλλει το ΔΝΤ στην Ελλάδα – με προορισμό την «κατάληψη» της Ευρωζώνης, όπου ατυχώς η πατρίδα μας διαδραμάτισε το ρόλο του Δούρειου Ίππου (κάτι που πιθανότατα δεν θα μας συγχωρήσει ποτέ η Ευρώπη - εύλογα).   

Δυστυχώς για όλους μας, μετά τις προγραμματικές (δια στόματος υπουργού οικονομικών) δηλώσεις οι οποίες, ως συνήθως, δεν έχουν καμία σχέση με τις προεκλογικές υποσχέσεις, η κατάσταση φαίνεται να είναι πλέον μη ανατρέψιμη – ενώ προβλέπεται πως μετά τον σκόπιμο διεθνή εξευτελισμό (η μέθοδος αυτή εξουδετερώνει θαυμάσια τις υγιείς αντιστάσεις των πολιτών) και τη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, τις «θυσίες» δηλαδή στο βωμό των μνημονιακών δόσεων, η χώρα θα έχει την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας.

Όπως διαπιστώνεται δε, η σιωπή των αμνών που επικρατούσε έως και το Μάιο του 2012, αφού διακόπηκε για ένα μικρό χρονικό διάστημα (πρώτες εκλογές), φαίνεται να έχει επανέλθει – με αποτελέσματα που ο καθένας μας μπορεί να προβλέψει.  

Ας πάψουμε λοιπόν να παριστάνουμε θεατρικά τους δήθεν προσβεβλημένους, τους υπερήφανους, τους κοινωνικά ευαίσθητους ή τους πατριώτες για τα μάτια του κόσμου, ας σκύψουμε το κεφάλι δουλικά και ας αποδεχθούμε τις απίστευτα φοβικές επιλογές μας - αφού αυτές μας αξίζουν και αυτή είναι η τιμή της δειλίας.  

Σειρά τώρα έχει προφανώς η περαιτέρω θυματοποίηση, το αυτομαστίγωμα καλύτερα, αντί της υγιούς αυτοκριτικής των Ελλήνων - οι οποίοι μάλλον επιβεβαιώνουμε τον ορισμό της ανοησίας που (όπως έχει γραφτεί αρκετές φορές) δόθηκε από τονEinstein:

“Ηλιθιότητα είναι το να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα από ένα αποτυχημένο πείραμα που διεξάγεις για δεύτερη φορά, χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά και την ίδια μέθοδο”

Επίλογος

Κλείνοντας τονίζουμε ακόμη μία φορά ότι, η μέθοδος του διεθνούς διασυρμού (φοροφυγάδες, απατεώνες, τεμπέληδες κλπ.) και της «γκεμπελικής θυματοποίησης», συνεχίζει να χρησιμοποιείται με μαεστρία για την αδιαμαρτύρητη υποταγή όλων μας στα παιδιά του Σικάγου, ενώ υπενθυμίζουμε απλά από προηγούμενο άρθρο στη σελίδα μας (Η λεηλασία της Τουρκίας) τα παρακάτω:

“Η επιτυχία της επέκτασης των πολυεθνικών με τη βοήθεια των κρίσεων χρέους στη Ν. Αμερική, στην Ασία, στην Τουρκία και αλλού, έχει αποφέρει στις ίδιες τόσο εντυπωσιακά κέρδη, ώστε να διψούν για συνεχώς νέες κατακτήσεις. Στα σχέδια τους πια δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά και οι πλούσιες χώρες της Δύσης - όπου τα κράτη ελέγχουν ακόμη πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επικερδώς οι ιδιωτικές εταιρείες: τηλεφωνικές επικοινωνίες, λιμάνια, μεταφορές, αεροδρόμια, εταιρείες ηλεκτρισμού, εταιρείες ύδρευσης κλπ.”.  

Με κριτήριο την τραυματική εμπειρία της Τουρκίας, συμπεραίνεται χωρίς καμία αμφιβολία ότι, η προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα – επειδή αυτά αποτελούν την συντριπτική, αλλά και αδύναμη πλειοψηφία.

Επίσης συμπεραίνεται πως η σχέση μίας χώρας με το ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση χρονικά περιορισμένη – ενώ δεν λύνει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Οικονομίας της. Τέλος ότι, η αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης, του «τρέχοντος» κόμματος εξουσίας καλύτερα, δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτα για τους συνδίκους του διαβόλου – αντίθετα, έχει μάλλον προϋπολογισθεί, με την υφιστάμενη κυβέρνηση να θεωρείται «νομοτελειακά αναλώσιμη».

Στο παράδειγμα της Τουρκίας, η νέα κυβέρνηση και όχι η παλαιά, ήταν αυτή που αφενός μεν «διεύρυνε» την εξαθλίωση των Πολιτών της, αφετέρου ξεπούλησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας - παραμένοντας σταθερά «υποτελής» του Καρτέλ και των τοκογλύφων, χωρίς παραδόξως να διακινδυνεύει την εκλογική της δύναμη. Φυσικά το ξεπούλημα έγινε «έντεχνα», αφού ακολούθησε μετά την εκλογική της νίκη και τη σταθεροποίηση της στην εξουσία. 

Τέλος, κατά την άποψη μας οι περισσότεροι πολιτικοί θέλουν να κάνουν το καλύτερο δυνατόν για την πατρίδα τους, αλλά δεν μπορούν – ενώ δυστυχώς δεν «αφουγκράζονται», ως οφείλουν, τους πολίτες της χώρας τους, με αποτέλεσμα να μην κατανοούν τα απίστευτα πολιτικά εγκλήματα που διαπράττουν. Δυστυχώς, όσον αφορά την Ελλάδα, η άμμος στην κλεψύδρα του χρόνου μειώνεται συνεχώς – με το μοιραίο να πλησιάζει επικίνδυνα, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αποφευχθεί.

Δευτέρα, 09 Ιουλίου 2012 

Β. Βιλιάρδος-ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ

ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ: Χωρίς να σημαίνει πως δεν κάνουμε λάθος έχουμε την εντύπωση ότι, είμαστε αντιμέτωποι με μία ακόμη μεταβατική κυβέρνηση – αφού η μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων, η οποία αποτελεί τον προάγγελο των πολιτικών αλλαγών, είναι μάλλον δεδομένη

Η κυβέρνηση, δια του διορισμένου, μη εκλεγμένου και συμπαθέστατου υπουργού οικονομικών (καλώς ή κακώς, αιτιολογημένα ή μη, ελάχιστοι είναι αυτοί που πίστευαν ότι, θα μπορούσε ποτέ να αναλάβει τέτοιες ευθύνες το συγκεκριμένο άτομο), έχει θέσει σαν απόλυτη προτεραιότητα της

(α)  τις ιδιωτικοποιήσεις των πάντων (νεοφιλελεύθερο δόγμα), χωρίς απολύτως καμία στρατηγική και στη χειρότερη εποχή διεθνώς,  καθώς επίσης

(β)  την πιστή εφαρμογή του μνημονίου (δόγμα λιτότητας) - παρά το ότι, ο συνδυασμός των δύο αυτών «δεινών» οδηγεί με ασφάλεια στην εξαθλίωση, στη χρεοκοπία, στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στη δραχμή.  

Οι νέες δουλοπρεπείς υποκλίσεις δε στη Γερμανία, έτσι όπως μεταδόθηκαν από τα ΜΜΕ, είναι κάτι παραπάνω από «αποκαλυπτικές των προθέσεων».

Όσον αφορά τώρα τις νέες μειώσεις των μισθών που προαναγγέλλονται, είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα σήμερα – μεταξύ άλλων, αφού με βάση τους μισθούς διαμορφώνονται όλες οι υπόλοιπες τιμές των περιουσιακών στοιχείων. Ειδικά αυτές των ακινήτων, με αποτέλεσμα να προκαλείται ένα διπλό, δισεπίλυτο πρόβλημα:

(α)  όλοι όσοι έχουν λάβει ενυπόθηκα δάνεια από τις τράπεζες, να οφείλουν συχνά υψηλότερα ποσά από την καινούργια αξία των ακινήτων τους και να μην τα πληρώνουν (όπως συνέβη στις Η.Π.Α.), ενώ

(β)  οι εγγυήσεις που έχουν οι τράπεζες στη διάθεση τους να περιορίζονται, με την ανάλογη αύξηση των «κόκκινων δανείων» - με αποτέλεσμα να αυξάνονται διαρκώς οι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης τους (ποσά που σε τελική ανάλυση επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, το δημόσιο χρέος και τους πολίτες της χώρας).  

Παράλληλα βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς τις «τιτλοποιήσεις» των ενυπόθηκων δανείων, τις οποίες χρησιμοποίησαν οι τράπεζες στο παρελθόν για την ενίσχυση της ρευστότητας τους – γεγονός που σημαίνει ότι, συχνά οι ιδιοκτήτες των ενυπόθηκων δανείων δεν είναι οι ελληνικές τράπεζες που επιλέξαμε, αλλά κάποιος άγνωστος επενδυτής στο εξωτερικό.    

Αυτές ήταν αλήθεια οι προεκλογικές δεσμεύσεις της συγκυβέρνησης; Με αυτές τις εξαγγελίες ψηφίστηκε από τους Έλληνες;Μήπως ακόμη μία φορά πρόκειται για "υπεξαίρεση" της ψήφου των Ελλήνων, όπως συνέβη δυστυχώς το 2009;

Θα το ανεχθούν ξανά οι Έλληνες, σιωπώντας ως συνήθως και επιτρέποντας τόσο στην ύφεση, όσο και στην ανεργία, να καταστρέψουν εντελώς την πατρίδα τους; Θα συνεχίσουν να μένουν απαθείς απέναντι στη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας τους; Θα μείνουν αδιάφοροι στην επανατοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη;

Θα υπομείνουν καρτερικά το συνεχιζόμενο, διεθνή εξευτελισμό και θα υποστούν ακόμη μεγαλύτερες προσβολές - «μεταλλάσσοντας» τες σε τύψεις συνείδησης και αυτομαστίγωμα, αντί σε υγιείς αντιστάσεις; Δεν θα ήταν ο απόλυτος ορισμός της ανοησίας και της αυτοκαταστροφικότητας;  

Δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια το ότι, η συμβίωση (γάμος, ενώσεις όπως η ευρωπαϊκή κλπ.) μπορεί να είναι δημιουργική, λειτουργική, καθώς επίσης να έχει διάρκεια και μέλλον, μόνο όταν τα «υποκείμενα» είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους; Είναι αλήθεια ανεξάρτητοι οι Έλληνες; Ανταποκρίνεται στις επιδιώξεις και στους στόχους τους η κυβερνητική Τρόικα;

Τέλος, όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, θεωρεί κανείς πως οι εκλογείς της σκέφθηκαν ποτέ ότι, θα είχαν σαν πρότυπο τη Βενεζουέλα; Είναι συμβατό με την Ελλάδα ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα ή μήπως θα ήταν προτιμότερη η μικτή οικονομία, σε καθεστώς άμεσης δημοκρατίας - ειδικά σε μία χώρα της οποίας τόσο το μέγεθος, όσο και η ποιότητα-βάθος του πολιτισμού της, μπορούν να εγγυηθούν την επιτυχία του;   

Άρθρο

Όλοι γνωρίζουμε ότι, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τη λήψη φαρμάκων - κυρίως επειδή ο οργανισμός τα συνηθίζει, οπότε χάνουν τη θεραπευτική ιδιότητα τους και παραμένουμε εκτεθειμένοι στην ασθένεια, χωρίς όπλα.

Ουσιαστικά το ίδιο συμβαίνει και στην οικονομία - όταν οι εκάστοτε κεντρικές τράπεζες προσπαθούν να γιατρέψουν τις παθογένειες της, με τη βοήθεια της νομισματικής πολιτικής. Δηλαδή, η αγορά συνηθίζει τα μέτρα και παύει πλέον να αντιδράει φυσιολογικά - οπότε είναι σχεδόν αδύνατο να εμποδιστεί το μοιραίο (κατάρρευση).

Στα πλαίσια αυτά, σαν αποτέλεσμα της αύξησης της ποσότητας χρήματος από τη Fed, σε συνδυασμό με τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια δανεισμού, η ζήτηση για ακίνητα (οπότε οι τιμές πώλησης τους και η οικοδομική δραστηριότητα) θα έπρεπε να αυξηθεί στις Η.Π.Α. Εν τούτοις, οι τιμές συνεχίζουν να πέφτουν - ενώ είναι σήμερα κατά 10% χαμηλότερες, σε σχέση με δύο χρόνια πριν, παρά το ότι τα επιτόκια για στεγαστικά δάνεια ευρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά.

Περαιτέρω, οι πραγματικές επενδύσεις στις οικοδομές είναι σχεδόν οι μισές, σε σχέση με το παρελθόν - όπως επίσης οι επενδύσεις γενικότερα των αμερικανικών επιχειρήσεων, αν και οι μεγάλοι υπερεθνικοί όμιλοι διαθέτουν άφθονα μετρητά στα ταμεία τους.

Την ίδια στιγμή, πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν έχουν πρόσβαση στο δανεισμό - επειδή οι τοπικές τράπεζες αποσβένουν ακόμη τα ενυπόθηκα κόκκινα δάνεια του παρελθόντος (ζημίες), ενώ τα κεφάλαια τους είναι πάρα πολύ χαμηλά (το ίδιο συμβαίνει στην Ισπανία, στην Ιρλανδία και αλλού).  

Όπως φαίνεται λοιπόν, η νομισματική πολιτική (φάρμακο) στις Η.Π.Α. έχει εξαντλήσει τα περιθώρια της, χωρίς δυστυχώς να θεραπεύσει τον ασθενή - ο οποίος έχει πλέον ανοσία στα φάρμακα.

Επομένως, η αντίστροφη μέτρηση συνεχίζεται, τόσο στις Η.Π.Α., όσο και στην Ευρωζώνη - γεγονός που είναι πιθανότατα αδύνατον να μην επηρεάσει την Κίνα και τον υπόλοιπο πλανήτη.

Πόσο μάλλον όταν πάψει η Ελλάδα να τοποθετείται γκεμπελικά στην κορυφή των ειδήσεων, με στόχο να αποπροσανατολίζονται όλοι από τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα: τις ευρωπαϊκές τράπεζες και την υπερχρεωμένη, ελλειμματική αμερικανική οικονομία.

Ειδικά όσον αφορά τις τράπεζες, εάν κατανοήσει κανείς ότι επενδύουν πάνω από 50 φορές τα ίδια κεφάλαια τους, θα συνειδητοποιήσει την τεράστια απειλή που καλύπτει σαν σκοτεινό σύννεφο τον ουρανό της Δύσης. Για παράδειγμα, το ποσοστό των βασικών κεφαλαίων της Credit Suisse υπολογίζεται στο 15,6% - ένας από τους καλύτερους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας παγκοσμίως. Εάν όμως εξετάσει κανείς τα ίδια κεφάλαια της (ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες), θα διαπιστώσει έντρομος ότι, αποτελούν μόλις το 2,7% του ισολογισμού της - ένα εξαιρετικά επικίνδυνο μέγεθος.

Συνεχίζοντας, προφανώς η λύση δεν είναι τα βασικά επιτόκια δανεισμού, η αύξηση της ποσότητας χρήματος και γενικότερα τα φάρμακα της νομισματικής πολιτικής – ούτε η μείωση της φορολογίας, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, αφού οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις δεν πληρώνουν (φοροαποφυγή), ενώ οι μικρές δεν έχουν κέρδη για να πληρώσουν.

Η λύση είναι η σωστή κατανομή των εισοδημάτων (αναδιανομή), έτσι ώστε αυτοί που πράγματι μπορούν να καταναλώσουν (μικρομεσαία εισοδηματικά στρώματα), δημιουργώντας ζήτηση και επομένως επενδύσεις, να έχουν τις δυνατότητες να το κάνουν.

Δυστυχώς όμως, αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς το αντίθετο, επειδή εκείνοι οι οποίοι επωμίζονται όλα τα βάρη (δημόσιο χρέος, ελλείμματα κλπ.), είναι οι πολλοί και οι ασθενέστεροι οικονομικά – με αποτέλεσμα να μειώνεται η κατανάλωση και να εκμηδενίζονται οι επενδύσεις.  

Η Ελληνική ιδιαιτερότητα

Οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι, η πατρίδα μας ήταν για αιώνες σκλαβωμένη σε έναν υποανάπτυκτο λαό. Δεν βίωσε ούτε αναγέννηση, ούτε διαφωτισμό - ενώ αμέσως μετά τη μερική απελευθέρωση της, ακολούθησε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, η μεγάλη ύφεση, ο δεύτερος παγκόσμιος, ο εμφύλιος, η φτώχεια, η δικτατορία κοκ. Πρόσφατα δε έγινε στόχος των διεθνών τοκογλύφων και ο δούρειος ίππος της εισβολής τους στην Ευρωζώνη.

 

Παράλληλα, η πατρίδα μας ήταν εύκολο μετά από τις τόσες περιπέτειες και τη φτώχεια του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της, να βυθιστεί στην παγίδα του χρέους – ενώ δεν ήταν η μοναδική, αφού ολόκληρη η δύση υπερχρεώθηκε, με αφετηρία τη δεκαετία του 80: την απαρχή της βασιλείας των αγορών και του νεοφιλελευθερισμού.  

Είναι άδικο λοιπόν να την κατηγορούμε σε τέτοιο βαθμό, όσο μεγάλα και αν είναι τα λάθη της - πόσο μάλλον όταν η προθυμία για αλλαγή υπάρχει. Απλά οι Έλληνες, έχοντας βιώσει τόσα δεινά, είναι κάτι παραπάνω από προσεκτικοί και εξαιρετικά φιλύποπτοι - τουλάχιστον όσον αφορά τις πραγματικές προθέσεις της εκάστοτε ηγεσίας τους.

Επίλογος

Υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο - άλλοι σκόπιμα (τοκογλύφοι, εισβολείς, τοπική ελίτ κλπ.) και άλλοι όχι. Σχετικά με αυτό οφείλει να τονίσει κανείς πως δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το ύψος του χρέους, όσο οι δυνατότητες εξυπηρέτησης του (επιτόκιο, ετήσιες δόσεις αποπληρωμής, μακρο- και μικροοικονομικές συνθήκες της οικονομίας κοκ).  

Στα πλαίσια αυτά και χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, αφού έχουμε αναλύσει το θέμα πολλές φορές, το χρέος της Ελλάδας, με κριτήριο τα περιουσιακά της στοιχεία (δημόσιες επιχειρήσεις, υπόγειος πλούτος, ακίνητα, γερμανικές αποζημιώσεις κλπ), είναι απολύτως διαχειρίσιμο - φυσικά όχι, εάν παραμείνει στην εγκληματική αποδοχή του μνημονίου και μόνο υπό την προϋπόθεση ότι, οι πολίτες θα εμπιστευθούν ξανά την πολιτική.   

Κλείνουμε με μία πολύ σημαντική "λεπτομέρεια", η οποία ανακοινώθηκε από τον υπουργό οικονομικών, χωρίς να δοθεί ίσως η απαιτούμενη προσοχή από όλους εμάς. Όπως αναφέρθηκε, η κυβέρνηση θα εισάγει άμεσα μέτρα αποκατάστασης της εμπιστοσύνης και τόνωσης του επενδυτικού ενδιαφέροντος.

Για παράδειγμα, τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας του οργανισμού αποκρατικοποιήσεων, να δέχεται ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, ως τίμημα για τις αποκρατικοποιήσεις.

Δηλαδή, εάν καταλάβαμε σωστά, οι διεθνείς επενδυτές θα μπορούν να αγοράζουν ομόλογα του δημοσίου στη δευτερογενή αγορά, σε εξευτελιστικές τιμές και να τα χρησιμοποιούν στη συνέχεια, στο 100% της αξίας τους, για την εξαγορά (ιδιωτικοποίηση) των επιχειρήσεων του δημοσίου (!) - κάτι που, εκτός των άλλων, δεν θα δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, αφού απλά θα αλλάζει η ιδιοκτησία των υφισταμένων εταιρειών. Δεν είναι αλήθεια ντροπή να μας κοροϊδεύουν (εάν ισχύουν βέβαια τα παραπάνω) τόσο απροκάλυπτα;   

Τηλεοπτική εκπομπή:  Αντιπαραθέσεις 11. Ιουλίου 2012 

ΑΙΣΧΟΣ-Η επέλαση του στρατού των συμβούλων

BHMA

Γνώμες

 

Η επέλαση του στρατού των συμβούλων

Νικολακόπουλος Δημήτρης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 11/07/2012, 06:36 | ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: 11/07/2012, 06:36

Ο νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Αντώνης Μανιτάκης, που υποδείχθηκε για την ανάληψη υπουργικού θώκου από τη ΔΗΜΑΡ, επιχείρησε να καθιερώσει μία νέα αντίληψη στη μεταρρύθμιση του κράτους: Να καταστήσει τους δημόσιους υπαλλήλους «κοινωνούς» του μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος. Για να καταστεί πράξη μάλιστα αυτή η προσέγγιση, απέρριψε οποιαδήποτε σκέψη για απολύσεις προσωπικού στο Δημόσιο και για περαιτέρω μειώσεις των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων.

«Διοικητική αναδιάρθρωση δεν γίνεται σε συνθήκες βίαιης, δραστικής μείωσης των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων που τους οδηγεί στην εξαθλίωση και θίγει την αξιοπρέπειά τους», είπε μιλώντας επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβερνήσεως στη Βουλή. «Και φυσικά γνωρίζω ότι δεν είναι δυνατόν να ενστερνιστεί κανείς ένα μεταρρυθμιστικό όραμα, όταν τελεί διαρκώς υπό τη δαμόκλεια σπάθη των αθρόων απολύσεων».

Σωστό και δίκαιο αν ληφθεί μάλιστα υπόψη ότι από την περικοπή των αποδοχών των υπαλλήλων και τις απολύσεις προσωπικού το οικονομικό όφελος που προκύπτει για τη μείωση των δαπανών του κράτους είναι πολύ μικρό.

Η τοποθέτηση του κ. Μανιτάκη εγκαινιάζει πράγματι μία νέα αντίληψη για τη μεταρρύθμιση του κράτους που ξεφεύγει από το νεοφιλελεύθερο δόγμα της διακυβέρνησης του ΠαΣοΚ. Προτού όπως σβήσει ο απόηχος των δηλώσεων του νέου υπουργού στη Βουλή, στην ιστοσελίδα του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης δημοσιεύθηκε μία απόφαση που, αν μη τι άλλο, υπονομεύει εκ των έσω αυτή τη νέα αντίληψη. Η πρώτη πράξη του υφυπουργού του κ. Μανιτάκη, του κ. Μανούσου - Κωνσταντίνου Βολουδάκη, αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, ήταν η σύσταση Πολιτικού Γραφείου στο υπουργείο με την πρόσληψη μετακλητών υπαλλήλων και ειδικών συμβούλων.

Η σχετική απόφαση μάλιστα που φέρει ημερομηνία 17 Ιουνίου 2012 εκδόθηκε πριν καν ολοκληρωθεί η ορκωμοσία της κυβέρνησης, η οποία καθυστέρησε λόγω της αιφνίδιας ασθένειας τόσο του Πρωθυπουργού, όσο και του κ. Βασίλη Ράπανου, ο οποίος είχε υποδειχθεί αρχικά ως υπουργός Οικονομικών, μ΄ αποτέλεσμα να (συν)υπογράφεται από τον υπηρεσιακό υπουργό κ. Γιώργο Ζανιά!!!

«Συνιστάται από την 21 Ιουνίου 2012 Πολιτικό Γραφείο του Υφυπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης για να επικουρεί στο έργο του τον Υφυπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κ. Μανούσο - Κωνσταντίνο Βολουδάκη», σημειώνεται στην απόφαση. Το Πολιτικό Γραφείο του υφυπουργού, δηλαδή, συστήθηκε και άρχισε ένα λειτουργεί από την ημέρα της ορκωμοσίας της νέας κυβερνήσεως. Γι΄ αυτό το λόγο, όπως αναφέρει η απόφαση, «συνιστώνται τέσσερις θέσεις μετακλητών υπαλλήλων και δύο ενιαίες θέσεις ειδικών συμβούλων και ειδικών συνεργατών».

Η απόφαση του κ. Βολουδάκη, όπως και οι αποφάσεις του συνόλου σχεδόν των μελών του νέου Υπουργικού Συμβουλίου, με τις οποίες συστήνονται πολιτικά γραφεία για την εξυπηρέτηση της κομματικής τους πελατείας στα υπουργεία και τις προσλήψεις στρατιών συμβούλων και μετακλητών υπαλλήλων, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι είναι καθ΄ όλα νόμιμη. Προβλέπεται στην ισχύουσα νομοθεσία για τη λειτουργία του Υπουργικού Συμβουλίου. Η πράξη αυτή όμως είναι ηθικά απαράδεκτη στην παρούσα συγκυρία και υπονομεύει την τακτική προσέγγισης της δημοσιοϋπαλληλικής ιεραρχίας που προωθεί ο προϊστάμενός του στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Μανιτάκης.

Αν ο κ. Βολουδάκης έκανε μία βόλτα στους διαδρόμους του Μεγάρου της Βασιλίσσης Σοφίας, θα έβρισκε δεκάδες υπαλλήλους, οι οποίοι διαθέτουν τα αναγκαία προσόντα, το ηθικό ανάστημα και την εργασιακή εμπειρία, ώστε να «επικουρούν» τον κ. Υφυπουργό στο έργο του. Πολύ περισσότερο που οι εν λόγω υπάλληλοι έχουν επιφορτιστεί με την υλοποίηση του προγράμματος για τη μεταρρύθμιση του κράτους. Το ίδιο βεβαίως συμβαίνει σ΄ όλα ανεξαιρέτως τα υπουργεία.

Είναι τουλάχιστον ηθικά επιλήψιμο να διατυμπανίζεις την ανάγκη μείωσης του κράτους, να κόπτεσαι για την παγίωση της αξιοκρατίας στο Δημόσιο και την ίδια στιγμή να προσλαμβάνεις συμβούλους και παρατρεχάμενους χωρίς κανένα κριτήριο επιλογής.

Υ. Γ. Για όσους παρεμπιπτόντως δεν γνωρίζουν τον κ. Βολουδάκη -και θα πρέπει να είναι πάρα πολλοί- είναι οικονομολόγος, έχει εργαστεί στο παρελθόν σε διάφορες εταιρείες στην Ελλάδα, εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων τον Σεπτέμβριο 2007 και την περίοδο 2005-2006 διετέλεσε γενικός γραμματέας του υπουργείου Ανάπτυξης. Ετσι, για να γνωριζόμαστε και μεταξύ μας.

Συναγερμός για ελονοσία στον Έβρο εξαιτίας των λαθρομεταναστών!

ΩΡΑΙΑ ΕΞΕΛΙΞΙ, Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ! ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΔΙΑΤΙ (ΕΔΩ)

Συναγερμός για ελονοσία στον Έβρο εξαιτίας των λαθρομεταναστών!

Σε ετοιμότητα βρίσκεται το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης καθώς σε ενημέρωση που έγινε, παρουσία επιστημόνων του ΚΕΕΛΠΝΟ, τονίστηκε ότι ο ακριτικός νομός συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές αυξημένου κινδύνου, λόγω του "περάσματος" παράνομων μεταναστών.

Όπως είπε ο διοικητής του νοσοκομείου Νίκος Ραπτόπουλος, κλιμάκιο του υπουργείου Υγείας έκανε ενημέρωση των γιατρών για την ελονοσία ενώ η χρονική περίοδος που ενδεχομένως να εμφανισθούν κρούσματα, είναι τα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου.

"Το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης διαθέτει μονάδα ειδικών λοιμώξεων που μπορεί να κάνει έλεγχο και ταυτοποίηση της νόσου και ως εκ τούτου είναι προετοιμασμένο να δεχθεί και να αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά" είπε ο κύριος Ραπτόπουλος, για να προσθέσει ότι
"ο Έβρος λόγω της γεωγραφικής του θέσης, ανήκει στις ζώνες αυξημένου κινδύνου εμφάνισης της νόσου, καθώς έχει ακόμη ένα επιβαρυντικό παράγοντα, ως πύλη εισόδου μη νόμιμων μεταναστών, από χώρες που ενδημεί η ελονοσία".
 
Παρότι η ασθένεια της ελονοσίας είχε εκλείψει από την χώρα μας, σύμφωνα με τον κύριος Ραπτόπουλο, το τελευταίο περιστατικό είχε καταγραφεί σε κάτοικο του Έβρου, πριν από 3 χρόνια
 ενώ υπήρξαν και υποψίες κρούσματα ελονοσίας σε λαθρομετανάστες.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr