Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

9 Οκτωβρίου 2011

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΧΡΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ !!!

 ΜΟΝΟΝ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟΝ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΟΨΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ, ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΗΣ ΘΕΛΕΙΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 2.600 ΕΥΡΩ !!!
ΟΠΩΣ ΟΡΘΩΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΗΜΕΡΟΝ Ο κ. Χρ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ 
'H καινούργια περικοπή των συντάξεων του δημοσίου που διέταξε ο συνταγματολόγος πρωθυπουργεύων (και σοσιαλιστής ασφαλώς) κ. Eυάγγελος Bενίζελος, είναι η τέταρτη μέσα σε ένα χρόνο. Kράτος νόμου δεν υπάρχει στο Eλλαδιστάν, συνταγματολόγοι θεσπίζουν την υπεξαίρεση ανταποδοτικών εισφορών, καθιστούν έννομη πράξη την κλοπή - λωποδυσία - ιδιοποίηση ξένης περιουσίας. ''


Συνεργάτιδα του Βενιζέλου πήρε 4 προαγωγές (και αυξήσεις) σε μία εβδομάδα!...


Με προσόντα το απολυτήριο Λυκείου και την καλή σχέση της με τον υπουργό Οικονομικών, το δεξί χέρι του κ. Ευ. Βενιζέλου στο υπουργείο, Άντα Κιούρκα, κατάφερε να αμείβεται με περισσότερα από... 2.600 ευρώ το μήνα και να ανεβαίνει 4 κλίμακες στο μισθολόγιο της μέσα σε σχεδόν μία εβδομάδα!


Με την... βούλα Βενιζέλου, η κυρία Κιούρκα λοιπόν πήρε τέσσερις αυξήσεις σε δέκα μέρες, όταν οι περισσότεροι συνάδελφοί της στο υπουργείο ετοιμάζονται να μην ξαναδούν αύξηση στο μισθό τους ή να βγουν σε εφεδρεία!

Ο υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, φαίνεται ότι τους τελευταίους μήνες δίνει μαθήματα... διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων ως εργοδότης στο υπουργείο του. Μπορεί ο υπόλοιπος δημόσιος τομέας να καταρρέει λόγω των συνεχών οικονομικών μέτρων εις βάρος των δημοσίων υπαλλήλων και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να είναι στα πρόθυρα της «αυτοκτονίας», ωστόσο το Υπουργείο Οικονομικών αποτελεί εργασιακό παράδεισο για τους υπαλλήλους του κ. Βενιζέλου καθώς ο ίδιος δίνει κάθε μέρα –κυριολεκτικά- μισθολογικά κίνητρα στους συνεργάτες του.

Η κυρία Άντα Κιούρκα, στενή συνεργάτιδα του υπουργού ήταν γνωστή ως «σιδηρά κυρία» του ΥΕΘΑ, καθώς η συνεργασία της με τον κ. Βενιζέλο ξεκινά από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ως έμπιστη του υπουργού η κυρία Κιούρκα συνέχισε τη θητεία της και στο υπουργείο Οικονομικών. Μάλιστα, ο κ Βενιζέλος είχε προσλάβει την κ. Κιούρκα με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου με μισθό 2.600 ευρώ στη θέση της δημοσιογράφου στο γραφείο τύπου και την ίδια σύμβαση υπέγραψε και στο υπουργείο Οικονομικών.

Όμως, στο υπουργείο Οικονομικών εν μέσω οικονομικής δυσπραγίας της χώρας και καταιγισμό νέων μέτρων δια στόματος Βενιζέλου, η κυρία Κιούρκα αύξησε το μισθό της και ανέβηκε τέσσερις μισθολογικές κλίμακες από τις 17-06-11 έως τις 02/08/11. Προφανώς ο μισθός ανέβηκε από τις 2.600 ευρώ, αλλά από τα έγγραφα δεν προκύπτει δυστυχώς το σημερινό του ύψος. Και όλα αυτά, όταν σύμφωνα με τον νόμο, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι υπάλληλοι υπουργείων εν γένει επιτρέπεται να ανεβαίνουν μία μισθολογική κλίμακα ανά δύο χρόνια.

Όπως προκύπτει από τα έγγραφα του ΦΕΚ που παρατίθενται παρακάτω , οι περίεργες μισθολογικές αλλαγές της κυρίας Κιούρκα υπογράφονται πάντα από τον κ. Βενιζέλο. Επομένως, εγείρονται σοβαρά ερωτήματα για την ευθύνη του υπουργού στο εν λόγω ζήτημα που αποτελεί πρόκληση για τους υπολοίπους δημοσίους υπαλλήλους...

Να υπενθυμίσουμε ότι ο κ. Βενιζέλος δεν ξεχνά να ανταμείψει αδρά τους υπαλλήλους που είναι ικανοί αλλά κυρίως έμπιστοι, έστω και αν στο τέλος αποδεικνύονται μια απλή... γκάφα.

Εκτός από την κυρία Κιούρκα, ο υπουργός είχε και άλλους «δικούς του» ανθρώπους που τον ακολουθούν στη θητεία του ως υπουργό, όπως ο κ. Ηλίας Βεργίτσης, ο οποίος παραιτήθηκε πρόσφατα εξαιτίας της διπλής γκάφας που έκανε με τα SMS που συμπεριέλαβε σε e-mail με παραλήπτες τα ΜΜΕ. Ο κ. Βεργίτσης ήταν σύμβουλος Τύπου του κ. Βενιζέλου από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας μαζί με τον τρίτο έμπιστο συνεργάτη του υπουργού, τον κ. Κώστα Βουβάλα.
newpost.gr

Β. Βιλιάρδος-Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ: Ενώ η Ελλάδα σύρεται, ερήμην της κυβέρνησης της, στην ελεγχόμενη χρεοκοπία, η οποία θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, οι πολίτες της περιμένουν ήρεμοι τον από μηχανής Θεό - αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει


Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων πολιτών, εξακολουθούν να φαντασιώνονται μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλέσει ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός» - ο οποίος θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Δεν είναι όμως ξεκάθαρο ότι η εποχή των Θεών, όπως και των χαρισματικών ηγετών, έχει προ πολλού παρέλθει;

Δεν γνωρίζουμε ότι έχουν θυσιαστεί ήδη στο βωμό της αποφυγής της χρεοκοπίας περί τα 30 δις € ιδιωτική περιουσία (συνολικοί νέοι φόροι και μειώσεις μισθών στα νοικοκυριά), 300 δις € χρηματιστηριακή αξία, 200 δις € από την πτώση των τιμών των ακινήτων κοκ., χωρίς να μειώνεται το δημόσιο χρέος αλλά, αντίθετα, να αυξάνεται ως ποσοστό επί ενός ΑΕΠ, το οποίο συνεχώς συρρικνώνεται;

Δεν απειλείται να λεηλατηθεί η περιουσία του κράτους από τους διάφορους ξένους εισβολείς, οι οποίοι θα ζητήσουν εγγυήσεις κατά πολύ μεγαλύτερες, από το 50% του χρέους που θα διαγράψουν - μειώνοντας δραστικά την αξία της δημόσιας περιουσίας (εθνικής κυριαρχίας) που θα τους παραχωρηθεί; Δεν βλέπουμε ότι η Ελλάδα οδηγείται στο δρόμο της υποδούλωσης σε νέους αποικιοκράτες;

Δεν κατανοούμε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν από τη διαγραφή, οι τράπεζες επίσης, οι συντάξεις θα εξαϋλωθούν, η δημόσια υγεία θα καταργηθεί, η παιδεία θα ιδιωτικοποιηθεί, το νερό, το ρεύμα και τα καύσιμα θα γίνουν είδη πολυτελείας, πολλά τρόφιμα θα «φυλακιστούν» σε θωρακισμένα σουπερμάρκετ, ενώ η ανεργία θα καταστρέψει ότι τελικά απομείνει;   

Για ποιο λόγο, παρά την ανελέητη, ολομέτωπη και κλιμακούμενη επίθεση του νεοφιλελεύθερου «καθεστώτος», η συντριπτική πλειοψηφία των «αγανακτισμένων και εξοργισμένων πολιτών», εξακολουθεί να μην αντιδράει δυναμικά και συνεχίζει να σκύβει με δουλοπρέπεια το κεφάλι;  Με ποιους τρόπους θα μπορούσε ν’ αντιμετωπιστεί αλήθεια η επίθεση αυτή αποτελεσματικά, ενδεχομένως με την προοπτική της πλήρους ανατροπής του «σαθρού» καθεστώτος και την εκδίωξη της Τρόικας-υπηρέτη των τοκογλύφων;

Εδώ πρέπει να διευκρινίσω ότι, δε διαθέτω εξειδικευμένες γνώσεις ψυχολογίας, έτσι ώστε να επεκταθώ σε εκτενείς ανθρωπολογικές αναλύσεις. Διάφοροι ειδικοί άλλωστε έχουν επανειλημμένα επιβεβαιώσει ότι, η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το μέλλον και η κατάρρευση της εικόνας του εαυτού (ποιος είμαι; τι κάνω; πού βρίσκομαι σε σχέση με τους άλλους;), οδηγούν αναπόφευκτα σε κατάθλιψη, σε νευρώσεις, σε παθητικότητα και σε αδυναμία αντίδρασης. 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, δεν διαπιστώνουμε μόνο κατάθλιψη και ηττοπάθεια – αλλά, επίσης, ένα πρωτοφανές φαινόμενο μαζικής «αποχαύνωσης», άρνησης της πραγματικότητας, δημιουργίας ψευδαισθήσεων και, πιθανότατα, «άκρατου μαζοχισμού».

Είναι απορίας άξιο το πώς εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ανέχονται υπομονετικά ένα καθεστώς «ακραιφνώς απολυταρχικό» - το οποίο τους οδηγεί με μαθηματική σιγουριά στην απόλυτη εξαθλίωση. Οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι, «κάτι» θα αλλάξει - με τρόπο μαγικό και χωρίς εκείνοι να πάρουν κανένα ρίσκο. Θεωρούν με αφέλεια πως, εάν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει (ως διά μαγείας), τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο!

Επιπλέον, αρκετοί έως πολλοί τρέφουν ακόμα την αυταπάτη ότι, οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, στη ΔΕΘ και όπου αλλού, αποτελούν από μόνες τους ένα ισχυρό μέσο πίεσης - ότι μέσω αυτών οι όποιοι κυβερνώντες, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, θα τρομοκρατηθούν και θα σηκωθούν να φύγουν, επειδή ντρέπονται για όλα όσα έχουν κάνει.

Με απλά λόγια, πιστεύουν ότι θα ντραπούν αυτοί που παρέδωσαν την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στους Γερμανούς, αυτοί που ψήφισαν το εγκληματικό μεσοπρόθεσμο την 29η  Ιουνίου - ενώ το κέντρο της Αθήνας κατακλυζόταν από χιλιάδες διαδηλωτές, νέους, ηλικιωμένους και παιδιά, τους οποίους το «σύστημα» χτυπούσε αδιακρίτως, με δολοφονικές προθέσεις.

Θα αλλάξουν τακτική αλήθεια ως δια μαγείας και θα ντραπούν αυτοί που απολύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους καθημερινά, αυτοί που συνεχίζουν να επιβάλλουν ολοένα και σκληρότερα φοροεισπρακτικά μέτρα, αυτοί που διαλύουν την Παιδεία και την Υγεία, αυτοί που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, χασκογελώντας καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, αντί να κάνουν τη δουλειά τους; Θα αλλάξουν τακτική αυτοί που υπεξαίρεσαν την ψήφο των συμπατριωτών τους, εκτελώντας εντολές και υποσχόμενοι ότι λεφτά υπάρχουν;

Συνεχίζοντας το περίεργο είναι ότι, μέχρι πρόσφατα (ειδικά μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008) οι συζητήσεις και οι θέσεις σχετικά με το κράτος καταστολής, με την παθογένεια του κερδοσκοπικού κεφαλαίου καθώς επίσης με τις αδηφάγες βλέψεις του καπιταλισμού, αποτελούσαν, σε μεγάλο βαθμό, σχεδόν «αποκλειστικότητα» του «εναλλακτικού» πολιτικού χώρου.

Δηλαδή, η πλειοψηφία των σημερινών αγανακτισμένων πολιτών αντιμετώπιζε όλα τα παραπάνω ως «γραφικά» και υπερβολικά, ως εμμονές ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου – ο οποίος, κατά τους ίδιους, ζούσε μάλλον εκτός πραγματικότητας. Έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία, η αυτοοργάνωση, η αυτοδιάθεση, η αλληλεγγύη και πολλές άλλες, ακούγονταν μάλλον εξωτικές και ουτοπικές - στα πλαίσια μιας κοινωνίας «ατομιστών», η οποία ονειρευόταν την καταξίωση και την καριέρα, ενώ «φαντασιωνόταν» παράλληλα ένα λαμπρό μέλλον (American dream), στολισμένο με «χλιδάτα» σπίτια, αυτοκίνητα και ακριβά ρούχα.

Όμως παρά το γεγονός ότι, έννοιες όπως οι παραπάνω δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως τόσο «εξωτικές», φαίνεται ότι οι φαντασιώσεις περί λαμπρού μέλλοντος είναι αρκετά ισχυρές, αφού αντιστέκονται στην ίδια την πραγματικότητα. Σε αυτά τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν (από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα), η αδιαμφισβήτητη και προκλητική σαθρότητα του συστήματος, σε όλες της τις εκφάνσεις, δεν ήταν αρκετή για να ξυπνήσει μια και καλή τους «ωραίους κοιμωμένους» του καπιταλισμού.

Σε αυτά τα τρία χρόνια δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί, ενώ ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του μόλις αποφυλακίστηκε. Σε αυτά τα τρία χρόνια «δολοφονούμαστε» καθημερινά και οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη εξαθλίωση - ενώ οι δολοφόνοι μας κυκλοφορούν ελεύθεροι ή «αποφυλακίζονται», με «αποθρασυσμένες» και γελοίες αιτιάσεις. Σε αυτά τα τρία χρόνια, χιλιάδες δηλώσεις και υποσχέσεις των κυβερνώντων έχουν διαψευστεί, δεκάδες σκάνδαλα έχουν συγκαλυφτεί, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι φυτοζωούν, αφού δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.

Εκτός αυτού, δεκάδες χιλιάδες στοιχεία (έγγραφα, φωτογραφίες και βίντεο), τα οποία αποδεικνύουν τη σαθρότητα του συστήματος, έχουν δει το φως της δημοσιότητας ή/και τις εξεταστικές της «Βουλής των Ελλήνων»! Όμως, ακόμα και μετά από τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το σύστημα δείχνει όλο και πιο καθαρά τις προθέσεις του, ο «λαός» αδυνατεί ή δε θέλει να πιστέψει την αλήθεια.

Λυπάμαι για τη διατύπωση, αλλά δεδομένων όλων όσων έχουν συμβεί, ειδικά από τον Μάιο και μετά, πόσο ανόητος πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι, ένα κάλεσμα στο Σύνταγμα από μόνο του θα ανατρέψει την παρούσα κατάσταση; Πόσο ανόητος πρέπει να είναι για να θεωρεί ότι, εάν απλά και μόνο βγει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί, κάτι θ’ αλλάξει;

Δηλαδή, πόσα τερατώδη νομοσχέδια, ρυθμίσεις και μέτρα πρέπει ακόμη να υπερψηφιστούν, χωρίς καμία αντίδραση; Πόσους νόμους πρέπει να καταπατήσουν οι κυβερνώντες, χωρίς καμία τιμωρία; Πόσο περισσότερο πρέπει να εξαθλιωθούμε, για να καταλάβουμε ότι πλέον οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες, οι «ακτιβισμοί» και οι συγκρούσεις στο δρόμο, δεν αρκούν για να αλλάξει κάτι;

Πόσο ανόητοι είμαστε αλήθεια για να μας πείθουν ότι βγήκαν 600 δις € από Έλληνες στις ελβετικές τράπεζες, όταν οι καταθέσεις μειώθηκαν μόλις κατά 20 δις €; Αυτοί που δήθεν έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, φύλαγαν 600 δις € κάτω από τα μαξιλάρια τους; Πόσο ανόητοι είμαστε για να μην καταλαβαίνουμε ότι, εκείνοι οι δημοσιογράφοι που βγάζουν ξαφνικά σκάνδαλα του ΟΠΑΠ ή των άλλων «φιλέτων» του δημοσίου μας, εκτελούν απλά «συμβόλαια» των επίδοξων κατακτητών ;

Δεν είναι γνωστή η μέθοδος του διασυρμού της μίας κοινωνικής ομάδας στα μάτια της άλλης, με τη βοήθεια των δικαστών-ρεπόρτερ, οι οποίοι καταδικάζουν όλους όσους τολμούν να απεργήσουν ή να εξεγερθούν; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι, οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής, τους οποίους ξαφνικά μας ανακοινώνουν, εξυπηρετούν μόνο και μόνο την επιβολή νέων φόρων, καθώς επίσης τον εγκληματικό διασυρμό της Ελλάδας στα διεθνή ΜΜΕ και την υποταγή της στην Τρόικα;      

Συνεχίζοντας, πέραν από την προαναφερθείσα άρνηση της πραγματικότητας, εξίσου ενδιαφέρον είναι άλλο ένα φαινόμενο: αυτό του «επαναστάτη» των κοινωνικών δικτύων. Αυτή την στιγμή υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι, μέσω του Facebook, του Twitter ή των άλλων τεχνολογικών δικτύων, βρίζουν αδιαλείπτως την κυβέρνηση - ενώ αναφέρονται σε μία επανάσταση, η οποία θα έρθει από μόνη της.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ξυπνούν κάθε πρωί, πηγαίνουν στη δουλίτσα τους κανονικά, βρίζουν τους πάντες από τον υπολογιστή του γραφείου τους, ενώ το απόγευμα μπορεί να κάνουν τη βόλτα τους στο Σύνταγμα (αν έχει κάλεσμα και καλό καιρό, φυσικά όχι στις καλοκαιρινές διακοπές, αφού προηγούνται τα μπάνια), για να «αντισταθούν» και να «διαμαρτυρηθούν».

Τους τελευταίους μήνες έχω λάβει μέρος σε πάρα πολλές διαμαρτυρίες και αποκλεισμούς, ενώ αρκετές από αυτές τις «επαναστατικές δράσεις» ανακοινώνονται και δημοσιοποιούνται. Το αποτέλεσμα; Οι ίδιοι και οι ίδιοι συναντιόμαστε στα ίδια μέρη, χαιρετιόμαστε και ανταλλάσσουμε προβληματισμούς ή απόψεις. Γύρω μας περνούν εκατοντάδες «εξοργισμένοι» άνθρωποι, οι οποίοι «τουϊτάρουν» και «μπλογκάρουν» καθημερινά την επανάσταση - ενώ όχι απλά δεν σταματούν για να δείξουν την αλληλεγγύη τους, αλλά πολλές φορές μας επιτίθενται γιατί τους στερούμε το δικαίωμα στην κατανάλωση ή διαταράσσουμε τη νιρβάνα τους.

Μαζί με όλα τα παραπάνω, οι περισσότεροι εξακολουθούν να αναμασούν «το θρίλερ του χρέους», καθώς επίσης τον μάλλον ακατάσχετο βερμπαλισμό των «αντιμνημονιακών κομμάτων»: Θα διαγραφεί το χρέος; Θα αναδιαρθρωθεί το χρέος; Θα χρεοκοπήσουμε επιλεκτικά, ανεξέλεγκτα ή μήπως ελεγχόμενα; Θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή; Ευρωομόλογα, CDS,
spreads…..παρά το ότι μόνο το 1% του πληθυσμού καταλαβαίνει τι σημαίνουν όλοι αυτοί οι όροι.

Δεν πειράζει όμως αν δεν καταλαβαίνουμε όλοι. Ευτυχώς για εμάς, έχει «αναδυθεί» από το πουθενά το star system των «οικονομολογούντων» στα τηλεοπτικά παράθυρα, οι οποίοι τα καταλαβαίνουν όλα και γνωρίζουν ακριβώς τις λύσεις – το σωστό! Όλοι περιμένουν το «φωτεινό παντογνώστη» (κατά προτίμηση οικονομολόγο), ο οποίος θα τους πει την αλήθεια και θα προτείνει τη σωστή λύση - άσχετα αν καταλαβαίνουν ελάχιστα από αυτά που τους λέει.

Κατά την άποψη μου λοιπόν, η σιωπή των «αμνών», πριν από τη σφαγή τους, δεν έχει να κάνει απλά με την κατάθλιψη και τις συνέπειές της. Πρωτίστως οφείλεται σε έναν βαθιά ριζωμένο ατομικισμό, τον οποίο το σύστημα καλλιέργησε (με επιτυχία προφανώς), επί σειρά δεκαετιών.

Ακόμα και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ο «νομοταγής Έλληνας πολίτης» δεν αντιλαμβάνεται ότι, κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει όταν είμαστε ενωμένοι, για έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό. Όμως, η ένωση και η συλλογικότητα προϋποθέτουν, έστω σε ένα βαθμό, το συμβιβασμό και την αναγνώριση του άλλου, ως άξιου σεβασμού - δεδομένο που προσκρούει δυστυχώς στην κλασική ελληνική έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»

Ο ατομικισμός είναι επίσης αλληλένδετος με μία πρωτοφανή έλλειψη παιδείας, καθώς επίσης με μία συλλογική αυταπάτη/ουτοπία. Και σε αυτό το κομμάτι έκανε πολύ καλή δουλειά το σύστημα, μέσω του ατελέστατου εκπαιδευτικού συστήματος - όπως επίσης μέσω των «συστημικών» ΜΜΕ, τα οποία επί δεκαετίες έτρεφαν τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες με σκουπίδια (τώρα τελευταία και με τούρκικες σαπουνόπερες από κάποια κανάλια, τα οποία φαίνεται πως θαυμάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό). Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν στρατιές «λοβοτομημένων» οι οποίοι, μετά από μία τελική πλύση εγκεφάλου, απλά αναπαράγουν άθλια στερεότυπα και σαθρά πρότυπα - ενώ είναι ανίκανοι για συνδυαστική σκέψη και για απλή λογική.

Τέλος, άλλος ένας ανασχετικός παράγοντας στην ελεύθερη σκέψη και στην όποια ανατρεπτική δράση, είναι η θυματοποίηση και η προσωπολατρία – πιθανότατα σαν αποτέλεσμα της 400ετούς υποδούλωσης μας από τους Τούρκους. Η συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτών» αναμένουν και λατρεύουν όποιον «ηγέτη» θα τους υποδείξει το σωστό - όντας ανίκανοι ή αρκετά βολεμένοι για να σκεφτούν από μόνοι τους.

Την ίδια στιγμή που οι «χαρισματικοί ηγέτες» απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και «αποκαλύπτονται» καθημερινά, το «ηρωικό Ελληνικό έθνος» προτιμά έναν «αρχηγό», ο οποίος τον εξαθλιώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα – αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά (επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του).

Δυστυχώς, εάν η κατάσταση αυτή συνεχίσει, η επανάσταση (για την οποία μιλάμε πολύ και κάνουμε ελάχιστα) θα παραμείνει «όνειρο θερινής νυκτός». Ακόμα χειρότερα, εάν όντως συμβεί, αυτό θα γίνει μόνο όταν θα είμαστε τόσο εξαθλιωμένοι, ώστε να αποτελέσουμε «έρμαιο» της όποιας ηγετικής ομάδας εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Κατά την άποψη μου, με πιθανότητες 99%, αυτή η ομάδα των πεφωτισμένων θα αποτελείται από τους χειρότερους δικτάτορες-καπιταλιστές στην ανθρώπινη Ιστορία.

Ολοκληρώνοντας, μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες. Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας.

Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει - αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.

Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» - εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Ίσως πρέπει λοιπόν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας - όχι όμως για να την παραδώσουμε ξανά σε κάποιον άλλον…….

Αθήνα, 10. Οκτωβρίου 2011

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ !!!

Δ. Κουλιουριάνος: Το χρέος, ο Ανδρέας και εγώ

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών (1982-83) μιλάει για το «προπατορικό αμάρτημα» της υπερχρέωσης της Ελλάδας

ΤΟ ΒΗΜΑ -- http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=424199&h1=true


 Ανοιξη του 1962. Ο Ανδρέας Παπανδρέου επισκέπτεται την Κορώνη της Μεσσηνίας και µένει στο πατρικό σπίτι του φίλου του Δηµήτρη Κουλουριάνου. Είκοσι χρόνια αργότερα (1982) αναθέτει ως Πρωθυπουργός στον παλιό του φίλο (έγκριτο πια οικονοµολόγο και στέλεχος της Παγκόσµιας Τράπεζας) το υπουργείο Οικονοµικών. Η θητεία του Κουλουριάνου ήταν σύντοµη (13 µήνες), γεµάτη από «όχι» σε παροχές που θεωρούσε ότι οδηγούσαν σε νέο δανεισµό. Την περασµένη Τετάρτη «Το Βήµα» τον συνάντησε στο κτήµα του στην Κορώνη. Αγρότης πλέον και οινοπαραγωγός στα 81 του χρόνια, αποκάλυψε άγνωστες λεπτοµέρειες για τη γέννηση της «χιονοστιβάδας του χρέους» και µίλησε για το «καθαρτήριο» που θα οδηγήσει στην επόµενη ηµέρα.

Αλλιώς φανταζόταν τη δεκαετία του 1980 ο Δηµήτρης Κουλουριάνος. «Μετά την πτώση της χούντας, το 1974, υπήρχε διάχυτη ευφορία, νοµίζαµε ότι όλα τα προβλήµατα θα λυθούν αυτοµάτως. Η προσέγγισή µου ήταν ότι το ξεχαρβάλωµα της ελληνικής οικονοµίας απαιτούσε µια περίοδο νοικοκυρέµατος. Χρειαζόµασταν δύο τετραετίες για να αλλάξουµε τις δοµές µε µεταρρυθµίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές». Γρήγορα αντιλήφθηκε ότι το πράγµα πήγαινε αλλού. «Βρε παιδιά, δεν γίνεται “στις 18 Σοσιαλισµό”, δεν περνάς τόσο εύκολα από ένα σύστηµα δυτικό, καπιταλιστικό, σε κάτι άλλο» έλεγε στον στενό κύκλο των συνεργατών του Ανδρέα Παπανδρέου όταν επέµεναν στο σύνθηµα «στις 18 Σοσιαλισµό» τις παραµονές του εκλογικού θριάµβου του ΠαΣΟΚ (18 Οκτωβρίου του 1981).

Μετά τη νίκη ο Παπανδρέου ζήτησε από τον Κουλουριάνο να εγκαταλείψει την Παγκόσµια Τράπεζα και να αναλάβει διοικητής της ΕΤΒΑ. Επιπλέον, του έδωσε θέση στο Κυβερνητικό Συµβούλιο Οικονοµικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΠ). Τον επόµενο χρόνο, στις 4 Ιουλίου του 1982, ο Πρωθυπουργός τού έκανε το τραπέζι στο Καστρί. Του ανακοίνωσε ότι την επόµενη ηµέρα θα γίνει ανασχηµατισµός και ότι αναλαµβάνει υπουργός Οικονοµικών...

«Οταν ήµουν υπουργός Οικονοµικών, είδα ότι το χρέος άρχισε να παίρνει διαστάσεις πολλαπλασιαστικές» θυµάται ο Κουλουριάνος. Το 1981 το δηµόσιο χρέος έφθανε το 30% του ΑΕΠ – το 1989 ανήλθε σε 72% και σήµερα πλησιάζει το 170%. 
Το «προπατορικό αµάρτηµα» της υπερχρέωσης συνέβη τη δεκαετία του 1980. Το αίτηµα της αποκατάστασης όσων ζούσαν αποκλεισµένοι και κυνηγηµένοι από το κράτος της Δεξιάς, επί δεκαετίες ολόκληρες, ήταν δίκαιο και κυρίαρχο. Οδήγησε όµως σε νοοτροπίες και πρακτικές που σήµερα θεωρούνται από πολλούς η αρχή των δεινών που υφίσταται τώρα η Ελλάδα. «Ανησυχούσα µε ποιον έφαγε το βράδυ ο Ανδρέας για να δω την άλλη µέρα τι “επιταγή” θα µου έρθει» λέει χαριτολογώντας. Με τη λέξη «επιταγή» εννοεί τη βροχή των αιτηµάτων για παροχές. Παράγοντες του κόµµατος και της κυβέρνησης αποσπούσαν τη συγκατάθεση του Πρωθυπουργού και έµπαιναν µε θράσος στο γραφείο του.

«Και µου έλεγαν» θυµάται «“Εσύ τι το παίζεις; Πρωθυπουργός; Αφού συµφωνεί ο Πρωθυπουργός...”. Κι εγώ απαντούσα: “Ο Πρωθυπουργός µπορεί να συµφωνεί αλλά σας είπε να πάτε στον ∆ηµήτρη. Και ο ∆ηµήτρης είναι Καραγεώργη Σερβίας 10”. Εκεί ήταν αυτός που έπρεπε να πληρώσει, το υπουργείο Οικονοµικών».

Η απάντηση του Κουλουριάνου στη βροχή των αιτηµάτων ήταν τις περισσότερες φορές αρνητική. «Χαρακτηριζόµουν πλέον ως συντηρητικός της παλιάς σχολής που ήθελε διόρθωση του συστήµατος και όχι ανατροπή!»...

«Ο Ανδρέας δεν έλεγε ποτέ “όχι”» συνεχίζει ο Κουλουριάνος. «Οταν του µίλαγες στενά για οικονοµικά, αρρώσταινε. Με ρωτάνε µερικές φορές: “Μα δεν ήξερε ο Ανδρέας οικονοµικά;”. Παραήξερε οικονοµικά και γι’ αυτό ακριβώς δεν ήθελε να συζητάει οικονοµικά. Γιατί ήξερε ότι εκεί ισχύει η λογική της οικονοµικής ανάλυσης». 

Ο υπουργός που πήγαινε στο γραφείο του µε το λεωφορείο και έλεγε «όχι» στις παροχές (κάνοντας έξω φρενών τους συναδέλφους του) δεν άντεξε για πολύ σε αυτή τη θέση. Εµεινε όµως αρκετά για να σχηµατίσει εικόνα. «∆ηµιουργήθηκε µια νοοτροπία, ένας τρόπος σκέψης που είχε αποσυνδέσει την αµοιβή από την προσπάθεια. Η αµοιβή είχε γίνει ένα είδος ανθρώπινου δικαιώµατος» λέει σήµερα. «Ακόµη και σε υπηρεσίες όπως η ΕΡΤ, για παράδειγµα, όπου υπήρχε πλεονάζον προσωπικό, ερχόταν ο υπεύθυνος και µου ζητούσε να προσλάβω 1.200. Του έλεγα ότι δεν γίνεται. Μου απαντούσε “τώρα θα βάλουµε δικούς µας”, ανεξαρτήτως αν χρειάζονταν ή όχι». Τα λεφτά όµως δεν υπήρχαν για αθρόες προσλήψεις και η µόνη λύση ήταν ο δανεισµός. «Εκεί τους είπα ότι αυτό παίρνει πλέον τη µορφή της χιονόµπαλας, κάθε βόλτα και µεγαλώνει»...

Ο Κουλουριάνος παραιτήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1983.

Προτού γίνει υπουργός ο Κουλουριάνος µετρούσε ήδη 13 χρόνια στην Παγκόσµια Τράπεζα και είχε συµµετάσχει σε αποστολές σε 20 χώρες. «Γι’ αυτό καταλαβαίνω και πώς λειτουργεί σήµερα η τρόικα» µας λέει, «την έχω κάνει αυτή τη δουλειά». Τον ρωτάµε αν θα αντέξει η Ελλάδα µια έξοδο από το ευρώ. «Η έξοδος από το ευρώ θα είναι αυτοκτονία» απαντάει κοφτά . «Η Ελλάδα βρίσκεται σε τέλµα.

Το ένα πόδι είναι χρέος-έλλειµµα, το άλλο πόδι είναι ύφεση-ανεργία. Οταν σηκώνεις το ένα πόδι να ανασάνεις, βουλιάζει το άλλο. Και το αντίστροφο. Μέχρι να βρεθεί µια σχετικά στέρεη βάση να ανεβείς λίγο πιο πάνω.

Βλέπω ότι αυτή τη δεκαετία η χώρα µας θα µείνει σε αυτό το τέλµα. Είναι µια µεταβατική περίοδος, βρισκόµαστε στο Καθαρτήριο. Οπως έγραψε ο ∆άντης, πρέπει να περάσεις από το Καθαρτήριο για να δεις τον Παράδεισο. Εχουµε σταµατήσει ως κοινωνία, ως οικονοµία, να παράγουµε. Φτάσαµε να πωλούνται σκόρδα Κίνας στην Κορώνη. ∆εν µπορούµε να στηριχθούµε µόνο στις υπηρεσίες και στις ελπίδες ότι θα έρθουν ξένες επενδύσεις. Η νοοτροπία δεν αλλάζει από τη µια µέρα στην άλλη, δεν αλλάζει µε νόµους και µε ρητορεία.

Η παλιά εποχή τέλειωσε»

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Συνδέθηκε µε τον Ανδρέα, τον πάντρεψε ο Γιώργος

«Με τον Ανδρέα γνωριστήκαµε το 1959, όταν υπηρετούσα στην Τράπεζα της Ελλάδας, στη Διεύθυνση Οικονοµικών Μελετών που είχε φτιάξει ο Ζολώτας. Εχει έρθει από το Μπέρκλεϊ µε άδεια µελετών. Θέµα της µελέτης του ήταν το γιουγκοσλαβικό σύστηµα της αυτοδιαχείρισης. Είχε µεγάλη εκτίµηση προς τον Τίτο, γιατί µεταξύ των άλλων ήταν εναντίον του σοβιετικού κατεστηµένου. Συγχρόνως είχε µεγάλη εκτίµηση, για να µην πω και θαυµασµό, για τον Περόν της Αργεντινής» Την επόµενη χρονιά, το 1960, ο Κουλουριάνος βρέθηκε µε κρατική υποτροφία για µεταπτυχιακές σπουδές στο Μπέρκλεϊ. Καθηγητής του σε δύο µαθήµατα το 1960 ήταν ο κοσµήτορας του Πανεπιστηµίου, ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Ηταν πάρα πολύ καλός δάσκαλος, πολύ αγαπητός από τους φοιτητές, και έχαιρε µεγάλης εκτίµησης στο Μπέρκλεϊ» θυµάται ο Κουλουριάνος. «Ακόµη και αν ο φοιτητής έκανε µια ερώτηση που ήταν λιγάκι ανόητη, ο Ανδρέας δεν τον έβαζε στη θέση του. “Είναι λάθος ερώτηση αλλά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση” έλεγε. Από αυτό καταλαβαίνεις πόσο διπλωµατικά χειριζόταν τη σχέση µε τους φοιτητές».

Οι δύο άνδρες συνδέθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο µε στενή φιλία. Τον Ιούνιο του 1967 έγινε ο γάµος του Δηµήτρη Κουλουριάνου µε τη σύζυγό του Ρούλα. Ο Ανδρέας είχε υποσχεθεί να τους παντρέψει. Τους πρόλαβε όµως η χούντα. Την ηµέρα του γάµου ήταν έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ. Αναγκαστικά, στον γάµο εκπροσώπησε τον Ανδρέα ο 15χρονος τότε γιος του: ο σηµερινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Το 1985 ο Κουλουριάνος αρνήθηκε να επιστρέψει στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και συνέχισε τη διεθνή σταδιοδροµία του ως πρέσβης της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ (1986-1990) και αργότερα (από το 1991 ως το 1993) ως αναπληρωτής διευθυντής στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD). Με τον Ανδρέα δεν ξαναβρέθηκαν µετά τη δεκαετία του 1980. «Οταν έµαθα τον θάνατο του Ανδρέα» θυµάται, «έκοψα ένα λουλούδι από τον κήπο του πατρικού µου σπιτιού στην Κορώνη και ανέβηκα στη Μητρόπολη»...

ΝΑΙ, ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΡΑΤΡΑΒΗΞΕ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ -- Hμερομηνία :  09-10-11       
 
Οι μύθοι της Αριστεράς

Tου Αλεξη Παπαχελα

Είμαστε πραγματικά μια απίθανη χώρα. Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, έχουμε και την Αριστερά να επιδίδεται σε εικονομαχίες για το κατά πόσον καλώς έπραξε ο ΕΛΑΣ και κατέθεσε τα όπλα στη Βάρκιζα. Είναι ακόμη εκπληκτικό ότι, εν έτει 2011, το ΚΚΕ φροντίζει να αποκαταστήσει τους παρεξηγημένους ήρωές του, τον Ζαχαριάδη και τον Αρη, όπως ακριβώς κάνει κατά καιρούς η εκκλησία με τους δικούς της οσιομάρτυρες. Θα μου πείτε γιατί πρέπει να μας απασχολούν κομματικές τελετές που απευθύνονται σε μια ειδική, μυημένη πελατεία ή ενδοαριστεροί καβγάδες για θέματα... αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Γιατί αντανακλούν πολύ βαθιές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, είναι η απάντηση.

Η Αριστερά επικράτησε μετά το 1974 στην κουλτούρα, την ιδεολογική ζύμωση και την καταγραφή της ιστορίας. Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, επικράτησε πλήρως στην κατασκευή και συντήρηση «ιστορικών» μύθων, όχι στην καταγραφή της ιστορίας. Η αστική τάξη της χώρας υποχώρησε ατάκτως, καθώς της δημιουργήθηκε συστηματικά ο βραχνάς των ενοχών για τα ξερονήσια, τους αποκλεισμούς, «τον χωροφύλακα στο χωριό». Ηταν λογικό για την εποχή και προφανώς έπρεπε να κλείσει ένα κεφάλαιο με την αναγνώριση όλης της Εθνικής Αντίστασης, την κατάργηση κάθε ίχνους κράτους καταστολής και όλα όσα έγιναν πράξη μετά τη μεταπολίτευση. Πήγαμε όμως στο άλλο άκρο. Γι' αυτό ευθύνεται η Αριστερά, αλλά και ο λαϊκισμός του πρώιμου ΠΑΣΟΚ στην προσπάθειά του να κερδίσει τις ψήφους της. Αίφνης έγινε πολύ δύσκολο για έναν μη κομμουνιστή να πει, έτσι ανοικτά, ότι «ευτυχώς που δεν κέρδισε ο ΕΛΑΣ τη μάχη του Δεκέμβρη. Ευτυχώς που η Ελλάδα βρέθηκε στο δυτικό στρατόπεδο και δεν μπήκε στην κατηγορία της Βουλγαρίας ή της Ρουμανίας».

Ξεχάσαμε, άλλωστε, μέσα στην παραζάλη του λαϊκισμού, πως τη μάχη του αστικού κόσμου της εποχής και της δημοκρατίας την έδωσε σε μεγάλο βαθμό το Κέντρο, η μεγάλη και σοβαρή εκείνη παράταξη που για δεκαετίες συμπεριέλαβε λαμπρές προσωπικότητες της χώρας. Εγινε ανάθεμα, με αυστηρότατες επιπτώσεις, το να μιλάει κανείς για τις αγριότητες και της άλλης πλευράς, όπως π.χ. τους ομήρους του Δεκέμβρη. Οποιος τολμούσε να τα θίξει ήταν χουντικός ή, όπως ο Ζαχαριάδης στην εποχή του καλή ώρα, πράκτορας.

Καιρός να ξαναβάλουμε τα πράγματα στη θέση τους όμως. Το αστείο παρατράβηξε και φτάσαμε στο σημείο όπου η Αριστερά μπόλιασε πολύ το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα με τα κλισέ της και τη μυθολογία της. Φτάσαμε στην απόλυτη τρέλα, όπου εύκολα μπορούσες να δεις ένα πορτρέτο του Βελουχιώτη σε ένα επαρχιακό γραφείο του ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και μια ακραία ομάδα φίλων της Ν.Δ. να τον ευλογεί ως σύμβολο... γενικώς.

Σήμερα βρισκόμαστε στο 2011. Η Γυάρος και η Μακρόνησος έκλεισαν και δεν θα ξανανοίξουν ποτέ. Η Δεξιά έχει πει τις συγγνώμες της και έχει κάνει τις μετάνοιές της. Οι σοβαροί άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται ότι, για να πάει μπροστά η Ελλάδα, το κόμμα τους πρέπει να κάνει ό,τι και ο Μπλερ στην Αγγλία με τους Εργατικούς. Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θέλει να δοκιμάσει ποτέ να κάνει ένα πείραμα για να δει πώς θα ήταν η Ελλάδα αν κέρδιζε το ΚΚΕ τον εμφύλιο. Αν κάποιοι το ονειρεύονται και θέλουν να το δοκιμάσουν σήμερα, είναι στενάχωρο από μια πρώτη ανάγνωση, είναι όμως και ένα σοβαρό θέμα για το υπόλοιπο 80% των Ελλήνων πολιτών....

Χρ. Γιανναρᾶς-Nα παταχθεί η φαυλότητα ή τα θύματά της;

            
Nα παταχθεί η φαυλότητα ή τα θύματά της;

Tου Χρηστου Γιανναρα

Σε σχόλιο του Nίκου Ξυδάκη, πρωτοσέλιδο στην «K» (24.9.2011), οι περικοπές των συντάξεων, στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, χαρακτηρίζονταν απερίφραστα «βίαιη υπεξαίρεση ανταποδοτικών εισφορών».

Tα λεξικά της ελληνικής γλώσσας ορίζουν την «υπεξαίρεση» ως «έγκλημα κατά της ιδιοκτησίας σε βαθμό πλημμελήματος ή και κακουργήματος, το οποίο συνίσταται στην παράνομη ιδιοποίηση ξένου πράγματος υπό προσώπου διακατέχοντος αυτό προς φύλαξιν». H ηθική και νομική αποτίμηση της υπεξαίρεσης είναι ίδια με αυτήν της κλοπής, λωποδυσίας, διαρπαγής, λαθροχειρίας.

O N. Ξυδάκης υπενθύμιζε ότι υπάρχουν δύο ειδών συντάξεις που παρέχει το κράτος: Oι «προνοιακές», χορηγούμενες ως ενίσχυση από το κρατικό ταμείο (από το κοινωνικό χρήμα) σε οικονομικά ασθενείς πληθυσμικές ομάδες (π. χ. συντάξεις του OΓA). Kαι αυτές που παρέχονται ως ανταπόδοση εισφορών, επιβεβλημένων στον εργαζόμενο από το ίδιο το κράτος (κρατήσεις από τον μισθό υποχρεωτικές βάσει νόμου).

Στην περίπτωση των ανταποδοτικών εισφορών το κράτος λειτουργεί ως ασφαλιστικός ή τραπεζικός οργανισμός: Συλλέγει τις εισφορές για να τις αξιοποιήσει αναπαραγωγικά (να τις τοκίσει, να τις επενδύσει), ώστε, όταν ο εργαζόμενος φτάσει στην ηλικία να αποσυρθεί από την ενεργό υπηρεσία, οι αξιοποιημένες καταβολές του - χρήματά του (αμοιβές δεκαετιών δουλειάς, κόπου, ικανοτήτων, επιμέλειας, συνέπειας, δημιουργικών πρωτοβουλιών) να του ανταποδίδονται για να του εξασφαλίσουν αξιοπρεπή συνέχιση του βίου και τέλη του βίου. H ανάληψη από το κράτος αυτού του ρόλου συνιστά κατάκτηση κοινωνική, καίριο επίτευγμα πολιτισμού και ανθρωπιάς, γιατί ο μόχθος του εργαζόμενου δεν αφήνεται να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την κερδοσκοπία ασφαλιστικών εταιρειών και Tραπεζών.

Oμως στο μεταπρατικό ελλαδικό κρατίδιο, το καθεστώς της κομματοκρατίας, θεμελιωμένο στο «πελατειακό σύστημα» και στον παρασιτισμό, δεν σεβάστηκε, σχεδόν ποτέ, τις ασφαλιστικές εισφορές των λειτουργών του και τους οργανισμούς διαχείρισής τους. Oι λειτουργοί του κράτους ήταν πάντοτε εξαρτημένοι από τα κόμματα - τα κόμματα τους διόριζαν, τα κόμματα τους εξασφάλιζαν προαγωγή, ευνοϊκές μεταθέσεις, αμνήστευση ανικανότητας ή αχρειότητας. Λογάριαζαν πάντοτε τους εργαζόμενους στο δημόσιο εξαγορασμένη πελατεία τους, πλεμπάγια υποτελή στην ασύδοτη εξουσία τους, γιατί λοιπόν να σεβαστούν τις αποταμιεύσεις τους; Eτσι, όταν τα έσοδα του κράτους δεν επαρκούσαν για τα έξοδα των επαγγελματιών της εξουσίας (την εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων, την κομματική προπαγάνδα και διαφήμιση, την απληστία της κομματικής καμαρίλας), τότε κάθε κυβέρνηση λεηλατούσε, αυτονόητα και αδιάντροπα, τις κατατεθειμένες, ανταποδοτικές εισφορές των κρατικών λειτουργών, τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Tαυτόχρονα οι κομματικές πελατείες διοχετεύονταν με πληθωρικούς διορισμούς, ακατάσχετους, καινούργιων συνεχώς υπαλλήλων, στους ασφαλιστικούς οργανισμούς του δημοσίου, με αποτέλεσμα οι εισφορές των εργαζομένων να ξοδεύονται για να καλύψουν το τεράστιο λειτουργικό κόστος αυτών των οργανισμών.

Γι' αυτό προέκυψε το πλήθος «επικουρικών» ταμείων ασφάλισης - απεγνωσμένη προσπάθεια αυτοπροστασίας των υπαλλήλων του κράτους, άμυνα απέναντι στους κλέφτες του μόχθου τους. Προέκυψαν και τα «ευγενή» ταμεία: ασφαλιστικοί οργανισμοί υπαλλήλων επιμέρους κρατικών υπηρεσιών που εξεβίασαν την αυτονόμησή τους από τη συνταξιοδότηση και ασφάλιση του δημοσίου. Για να γεννηθούν με αυτό τον τρόπο παρανοϊκές, ασύλληπτες σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα κοινωνικές αδικίες: Eνας απόφοιτος λυκείου, τεχνικός της ΔEH ή του OTE, να έχει διπλάσια σύνταξη από έναν καθηγητή πανεπιστημίου, ένας πρώην βουλευτής, με τέσσερα χρόνια θητείας στα έδρανα της Bουλής, τριπλάσια, και ένας πρώην πιλότος της κρατικής «Oλυμπιακής» πενταπλάσια σύνταξη από έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο και ερευνητή.

H καινούργια περικοπή των συντάξεων του δημοσίου που διέταξε ο συνταγματολόγος πρωθυπουργεύων (και σοσιαλιστής ασφαλώς) κ. Eυάγγελος Bενίζελος, είναι η τέταρτη μέσα σε ένα χρόνο. Kράτος νόμου δεν υπάρχει στο Eλλαδιστάν, συνταγματολόγοι θεσπίζουν την υπεξαίρεση ανταποδοτικών εισφορών, καθιστούν έννομη πράξη την κλοπή - λωποδυσία - ιδιοποίηση ξένης περιουσίας. Προφανώς μάταιη είναι κάθε απόπειρα προσφυγής στα ελλαδικά Δικαστήρια - πρώτοι οι δικαστές έχουν εκβιαστικά κατορθώσει να χρυσαμείβονται συμπαίζοντας με τους φαυλεπίφαυλους επαγγελματίες του κομματικού συστήματος.

Kάποιοι νομικοί πιστεύουν ότι στο Eυρωπαϊκό Δικαστήριο παράγεται, ακόμα, νομική σκέψη, λειτουργεί Δίκαιο. Iσως θα άξιζε τον κόπο, μια ομάδα ταλαντούχων Eλλήνων νομικών να ελέγξει το πιστευόμενο, να πειραματιστεί με μια προσφυγή Eλλήνων συνταξιούχων του δημοσίου. Προσφυγή όχι εναντίον του ελλαδικού κράτους - δεν βγαίνει τίποτα με μια ακόμα καταδίκη του φαιδρού κουκλοθέατρου. Προσφυγή εναντίον του εκπροσώπου της Eυρωπαϊκής Eνωσης στην «Tρόικα», του κ. Mατίας Mορς και του εκπροσώπου της Kεντρικής Eυρωπαϊκής Tράπεζας, κ. Kλάους Mαζούχ. Aν δεν είναι συνεργοί στο κατ' εξακολούθησιν έγκλημα της βίαιης υπεξαίρεσης ανταποδοτικών εισφορών, είναι ηθικοί αυτουργοί ή, επιτέλους, ανέχθηκαν και κάλυψαν έγκλημα που μπορούσαν να αποτρέψουν: τον βυθισμό στην απόγνωση εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων τους.

Iσως το κυρίως εγκληματικό στη συμπεριφορά των δύο εκπροσώπων ευρωπαϊκών θεσμών στην «Tρόικα» να είναι (και να μπορεί να θεμελιωθεί νομικά ως έγκλημα) η κατάφωρη προδοσία των αρχών Δικαίου και των ανθρωπιστικών αρχών που θεμελιώνουν σήμερα το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, όραμα και αίτημα εκατομμυρίων ανθρώπων στις χώρες - μέλη της E.E. Aσφαλώς και πρέπει να πληρώσει η Eλλάδα την αφροσύνη και διαφθορά των εκλεγμένων από τους πολίτες κυβερνήσεων της κομματοκρατίας. Aλλά με μέτρα πάταξης του πελατειακού κράτους, του παρασιτισμού, της φαυλότητας.

Oχι με κλοπή - λωποδυσία - υφαρπαγή αμοιβών του μόχθου.

Kάποιοι ιδιοφυείς νομικοί θα τολμήσουν το εγχείρημα; Eστω και μόνο η τόλμη τους θα προκαλέσει πάταγο.