Ποιος «διόρισε» το ΠΑΜΕ φρούραρχο της Βουλής;

ΡΕΣΑΛΤΟ

Ποιος «διόρισε» το ΠΑΜΕ φρούραρχο της Βουλής;



Η προβοκάτσια, όπως έχουμε υπογραμμίσει επανειλημμένα, έχει αναχθεί σε επιστήμη από τις διεθνείς μυστικές υπηρεσίες και τους εγχώριους παρακρατικούς μηχανισμούς.

Η νέα κουκουλοφόρικη τακτική της προβοκάτσιας εναντίον του ΚΚΕ είχε πολλαπλούς στόχους.

Αρχικά να ανακάμψει την ορμή της λαϊκής παλίρροιας, να βάλει φραγμούς στη δυναμική της εξεγερμένης οργής, να σπείρει μαζί με τον τρόμο, την ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ και την ηττοπάθεια στον εξεγερμένο λαό.

Όταν το πιο οργανωμένο κόμμα, όπως είναι το ΚΚΕ, το βάζει στα πόδια μπροστά στην επίθεση του παρακράτους αυτό σπέρνει την απογοήτευση και την ηττοπάθεια και αφήνει στους αγωνιστές την πικρή γεύση της δειλίας και της προδοσίας…

Μια άλλη επίσης διάσταση είναι ακόμα χειρότερη: Αριστερό κόμμα να συγκρούεται ΟΧΙ με τις δυνάμεις καταστολής (σύγκρουση που εμψυχώνει και τους νεκρούς), αλλά με παρακρατικούς «διαδηλωτές», γεγονός που οδηγεί σε λογική σύγκρουσης και με αληθινούς διαδηλωτές που βρίσκονται ΕΞΩ από το «κάδρο» του ΚΚΕ…

Έτσι το τέχνασμα αυτής της νέας, επιστημονικά δουλεμένης και «πονηρής» προβοκάτσιας πέτυχε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς της στόχους:

Να εμφανίσει και να υψώσει την ηγεσία του ΚΚΕ, ακόμα περισσότερο, σε θεματοφύλακα της καθεστωτικής «νομιμότητας», σε φρούραρχο της Βουλής!!!!

Η ηγεσία του ΚΚΕ εγκλωβίστηκε μέσα στα ίδια τα γρανάζια της καθεστωτικής της νομιμότητας και της εκλογικής εμπορίας των αγώνων του ελληνικού λαού.

Όταν ένα κόμμα πολιορκεί με το στρατό του τη Βουλή, απλώς για το θέαμα, για το θεαθήναι (πολιορκία για την πολιορκία), ουσιαστικά βάζει το θώρακά του στην υπεράσπιση της Βουλής.

Οι αγώνες όμως δεν είναι φιέστες ούτε κομματικές παρελάσεις θεάματος. Ούτε φυσικά έχει την επαναστατική νομιμότητα οποιοδήποτε κόμμα να ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ τις ποικίλες μορφές έκφρασης της λαϊκής ΟΡΓΗΣ.

Η ηγεσία του ΚΚΕ περικύκλωσε τη Βουλή απαγορεύοντας σε οποιονδήποτε, εκτός του κομματικού της στρατού, να εκδηλώσει την ΟΡΓΗ του εναντίον αυτού του αστικού ορνιθώνα.

Από πού αλήθεια αντλεί αυτή την αυθαιρεσία, ποιο ΚΙΝΗΜΑ εξουσιοδότησε την ηγεσία του ΚΚΕ να μονοπωλήσει την περικύκλωση της Βουλής;

Η ίδια η λογική του ΚΚΕ, λογική αυθαίρετης και τελεσιγραφικής υποκατάστασης του λαϊκού κινήματος (σταλινισμός), το εγκλώβισε στα καθεστωτικά πλαίσια ΟΧΙ μόνο περιφρούρησης της Βουλής, αλλά και στα πλαίσιο της «πονηρής» προβοκάτσιας του παρακράτους.

Η πολιορκία για την πολιορκία της Βουλής (οι αγώνες θέαμα και τα παιχνίδια της καθεστωτικής ειρηνοφιλίας και υποταγής στην καθεστωτική «νομιμότητα») αποτελούν πολύ γόνιμο έδαφος για κάθε είδους παρακρατική προβοκάτσια.

Το παρακράτος άδραξε την ευκαιρία. Εξαπέλυσε τους κουκουλοφόρους εναντίον της περιφρούρησης του ΚΚΕ και το ανάγκασε να αγωνιστεί ΟΧΙ για την κατάρρευση των ανδρεικέλων, αλλά για τη σωτηρία τους: Το ΚΚΕ έβαλε τα μέλη του να υπερασπιστούν τη Βουλή που υποτίθεται την περικύκλωσαν για να την καταδικάσουν!!!!

Το ΚΚΕ λειτούργησε ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ σαν «προστάτης» της Βουλής και σαν «εχθρός» του λαϊκού αισθήματος της οργής που έχει καταδικάσει τελεσίδικα αυτό το κατοχικό άντρο και τα δόλια παιχνίδια των ποικίλων και πολύχρωμων πολιτικάντηδων…

Η Ηγεσία του ΚΚΕ για άλλη μια φορά λειτούργησε ΠΡΑΚΤΙΚΑ υπέρ του καθεστώτος και έδωσε σανίδα σωτηρίας στα ανδρείκελα και «υλικό» ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ στις δημοσιογραφικές πόρνες του καθεστώτος…

ΟΛΟ το ζήτημα του γενικού λαϊκού ξεσηκωμού έχει πλέον μετατοπιστεί στις συγκρούσεις των κουκουλοφόρων με το ΚΚΕ και στους σκυλοκαυγάδες μεταξύ των εκλογικών «αριστερών» εμπόρων…

Η «σανίδα σωτηρίας» έχει και μια άλλη πτυχή ακόμα πιο καταστροφική.

Αντί ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ να επικεντρωθεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ εναντίον του καθεστώτος και των ανδρεικέλων του, διαθλάται σε εσωτερικές έριδες και συγκρούσεις ΕΝΤΟΣ του εξεγερμένου λαού, με το ΠΑΜΕ να αυτό-αναγορεύεται σε εγγυητή της αστικής νομιμότητας (τα ΜΑΤ απλώς παρακολουθούσαν!!!) και να πρωτοστατεί στο διωγμό άλλων τμημάτων του εξεγερμένου λαού…

Το καθεστωτικό οικοδόμημα καταρρέει και διαιρείται και εμείς φροντίζουμε να διαιρούμε ΠΟΛΙΤΙΚΑ την εξεγερμένη λαϊκή οργή και να την χρησιμοποιούμε ακόμα και για το αλληλλοφάγωμά μας…

Πολλοί, ίσως, να αναρωτηθούν: «Μα τόσο ηλίθια είναι η ηγεσία του ΚΚΕ και εγκλωβίστηκε τόσο εύκολα στα προβοκατόρικα παιχνίδια του παρακράτους…»;

Η ηλιθιότητα είναι συνάρτηση του πολιτικού σου προσανατολισμού και της ενσωμάτωσής σου σε ένα καθεστώς που παράγει ηλιθιότητα.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, με άλλοθι τα «επαναστατικά» λόγια εναντίον του καθεστώτος και την ξύλινη «ταξική γλώσσα», ΠΑΙΖΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ εντός του καθεστώτος: Αποτελεί το «αντικαπιταλιστικό» σωσίβιο του καθεστώτος…

Παιχνίδι καθεστωτικό και νομιμοποίησης της κατοχικής κυβέρνησης δεν είναι να συμμετέχει στη Βουλή των ανδρεικέλων της τρόικας;

Παιχνίδι στήριξης αυτής της κυβέρνησης δεν είναι να καλεί σε τελετουργικές πολιορκίες της Βουλής και την ίδια ώρα να σπεύδει η Παπαρήγα να συναντήσει το πρωθυπουργό ανδρείκελο;

Και ο άλλος θεατρίνος, ο Τσίπρας, να δίνει και αυτός το δικό του σώου. Να πηγαίνει στον ΓΑΠ για να τον …φτύσει: σώου πολιτικής απάτης και διαφημιστικής εκλογικής παράκρουσης.

Συμμετέχουν στη Βουλή και νομιμοποιούν ΠΟΛΙΤΙΚΑ τα «συμβόλαια θανάτου» των ανδρεικέλων, καλούν το λαό να κατέβει στο δρόμο και να πολιορκήσει τη Βουλή και αυτοί παίζουν θέατρο με το ΓΑΠ και συμμετέχουν και στην …πολιορκημένη Βουλή!!!!!

Όταν παίζεις τέτοια καθεστωτικά παιχνίδια δεν νοιάζεσαι για ΑΝΑΠΤΥΞΗ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ του λαϊκού κινήματος, απλώς χρησιμοποιείς, σαν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ εκλογικής εμπορίας και καθεστωτικής διαπραγμάτευσης το λαό και την ΟΡΓΗ του.

Και φυσικά γίνεσαι και γρανάζι των προβοκατσιών του κράτους και του παρακράτους…

Β.Βιλιάρδος-ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ

ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ: Όταν οι πολίτες μία χώρας δεν ξέρουν που πηγαίνουν, είναι αδύνατον να συνδράμουν στην επίλυση των προβλημάτων του κράτους τους – ενώ χωρίς αυτούς, δεν μπορεί ποτέ να επιτύχει μία κυβέρνηση

Ολόκληρη η συνέντευξη, μέρος της οποίας δημοσιεύθηκε με κάποιες μικρές αλλαγές στο news247 -

Εισαγωγή: Λίγες ημέρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής, η οποία θα κρίνει την «τύχη» του ελληνικού δημόσιου χρέους, ο κ. Β.Βιλιάρδος αναλύει και εξηγεί, τι σημαίνει «κούρεμα» σε πραγματικά νούμερα και υπό τις σημερινές συνθήκες, τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να αποφύγει την πτώχευση, έστω και την ύστατη στιγμή, καθώς επίσης τι θα σημάνει η μονομερής και οικιοθελής αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Ποιες είναι οι εκτιμήσεις του για την αποδοτικότητα των μέτρων της κυβέρνησης και κατά πόσο οι θυσίες των Ελλήνων «πιάνουν τόπο»"; Ακολουθούν οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις:

Συνέντευξη

Αρχικά, μάθαμε τους όρους στάση πληρωμών ή απλή χρεοκοπία, που επέρχεται μονομερώς και ελεγχόμενη, που προϋποθέτει τη συμφωνία των πιστωτών μας. Κι εκεί που πιστέψαμε, πως μάθαμε τις "επιλογές" μας, μας έγιναν οικείοι οι όροι ευρεία αναδιάρθρωση, συντεταγμένη χρεοκοπία και «κούρεμα χρέους». Τι διαφορά έχουν οι όροι αυτοί μεταξύ τους; Πόσες παραλλαγές χρεοκοπίας υπάρχουν; Τι είναι με απλά λόγια το «κούρεμα», ισοδυναμεί με κυριολεκτική διαγραφή μέρους του χρέους;

Ουσιαστικά υπάρχουν οι δύο βασικές μορφές που αναφέρετε: η χρεοκοπία δηλαδή, με ή χωρίς τη συμφωνία των δανειστών. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλές παραλλαγές, ανάλογα με τον τρόπο που χειρίζεται μία κυβέρνηση (ή που της επιτρέπεται να χειρισθεί) την αδυναμία εξόφλησης των οφειλών της. Το «κούρεμα» είναι η κυριολεκτική διαγραφή ενός μέρους των χρεών του κράτους - όπως συμβαίνει με μία επιχείρηση, η οποία έχει υπαχθεί στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα και στη συνέχεια διαπραγματεύεται με τους πιστωτές της, με στόχο να της διαγράψουν ένα ποσοστό του χρέους της για να γίνει βιώσιμη.

Τι είναι το πιστωτικό γεγονός και για ποιο λόγο συνδέονται συχνά οι δύο αυτοί όροι, πιστωτικό γεγονός και «κούρεμα» χρέους;

Πιστωτικό γεγονός είναι ο χαρακτηρισμός της χρεοκοπίας εκ μέρους των εταιρειών αξιολόγησης, ο οποίος επιτρέπει στους κατόχους ασφαλιστηρίων έναντι πιστωτικών απωλειών (CDS), να εισπράξουν τις ζημίες τους από τις ασφαλιστικές, από τις οποίες έχουν αγοράσει τα CDS. Δηλαδή, οι κάτοχοι ομολόγων, οι οποίοι τα ασφαλίζουν για να μη χάσουν τα χρήματα τους, πληρώνονται από τις εταιρείες ασφάλισης, όταν η απώλεια χαρακτηρισθεί ως πιστωτικό γεγονός (χρεοκοπία).

Οι ζημίες αυτές είναι είτε ολόκληρη η αξία των ομολόγων του κράτους που αδυνατεί να τα πληρώσει στη λήξη τους, είτε μέρος της αξίας τους, εάν το κράτος διαγράψει (κουρέψει)  ένα ποσόν και πληρώσει το υπόλοιπο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, με βάση τη συμφωνία της 21^ης Ιουλίου, η οποία προβλέπει την εθελούσια διαγραφή ύψους 21% εκ μέρους των δανειστών, οι εταιρείες αξιολόγησης έχουν συμφωνήσει να μην χαρακτηρισθεί ως πιστωτικό γεγονός – άρα όχι σαν χρεοκοπία, οπότε δεν θα πληρώσουν οι ασφαλιστικές εταιρείες την απώλεια του 21%, αλλά θα το χάσουν οι κάτοχοι των ομολόγων.   

Σε ποιους χρωστάει η Ελλάδα ακριβώς και ποιος αποφασίζει το «κούρεμα»;

Στον Πίνακα που ακολουθεί βλέπετε σε ποιους ακριβώς χρωστούσε η Ελλάδα (τους κυριότερους), λίγους μήνες πριν (κάποια από τα ποσά έχουν διαφοροποιηθεί έκτοτε). Ουσιαστικά το «κούρεμα» αποφασίζεται από την κυβέρνηση, με τη συμφωνία των πιστωτών - αφού διαφορετικά πρόκειται για μονομερή άρνηση εξόφλησης μέρους των χρεών. Σήμερα, η διαπραγμάτευση είναι μεταξύ της Ευρωζώνης και των δανειστών μας, μάλλον ερήμην μας, με στόχο να μην χαρακτηρισθεί πιστωτικό γεγονός η διαγραφή και να συνοδευθεί με την παροχή εγγυήσεων η πληρωμή των υπολοίπων - εκ μέρους της Ευρώπης για τους δανειστές μας και εκ μέρους της Ελλάδας προς την Ευρώπη.  

ΠΙΝΑΚΑΣ: Οι μεγαλύτεροι δανειστές της Ελλάδας (σε δις €)

Οργανισμός	Ποσόν	Οργανισμός	Ποσόν
ΕΚΤ	49,0	Groupama (Γαλλία)	2,0
Χώρες ΕΕ	38,0	CNP (Γαλλία)	2,0
Δημόσια Ελληνικά ταμεία	30,0	ΑΧΑ (Γαλλία)	1,9
Ξένα δημόσια ταμεία	25,0	Τράπεζα Κύπρου	1,8
ΔΝΤ	15,0	Deutsche Bank	1,6
Εθνική τράπεζα (ΕΤΕ)*	13,2	LBBW (Γερμανία)	1,4
Κεντρικές τράπεζες ΟΝΕ	13,1	ING (Ολλανδία)	1,4
Eurobank	9,0	Allianz (Γερμανία)	1,3
Τράπεζα Πειραιώς	8,0	BPCE (Γαλλία)	1,2
FMS (HRE)	6,3	Ageas (Βέλγιο)	1,2
Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ)	6,0	RBS (Βρετανία)	1,1
BNP Paribas	5,0	DZ Bank (Γερμανία)	1,0
Αγροτική (ΑΤΕ)	4,6	Unicredito (Ιταλία)	0,9
Alpha bank	3,7	Intesa SP (Ιταλία)	0,8
Dexia **	3,5	HSBC (Βρετανία)	0,8
Ταχυδρομικό Ταμ. (ΤΤ)	3,1	Erste Bank (Αυστρία)	0,8
Generali (Ιταλία)	3,0	Munich Re (Γερμανία)	0,7
Commerzbank (Γερμανία)	2,9	Rabobank (Ολλανδία)	0,6
Societe Generale (Γαλλία)	2,9	Credit Agricole	0,6
Marfin (Ελλάδα)	2,3	KBC (Βέλγιο)	0,6

* ΕΤΕ 13,2 δις € ομόλογα και 5,4 δις € δάνεια, συνολικά 18,6 δις €

** Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γαλλία

Πηγή: Barclays Capital

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Η Ελλάδα οφείλει στις τράπεζες των Η.Π.Α. μόλις 1,5 δις $. Εν τούτοις, οι υπόλοιπες τοποθετήσεις των αμερικανικών τραπεζών είναι της τάξης των 34 δις $, αφού αυτές ασφαλίζουν κυρίως τις ευρωπαϊκές με CDS.

Πρόσφατα ο Πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, Μ. Σάλλας, ανέφερε ότι ένα κούρεμα της τάξεως 50% δεν ισοδυναμεί με περισσότερα από 20 με 25 δισ. ευρώ από τα 360 δισ. ευρώ, που είναι το συνολικό ελληνικό δημόσιο χρέος. Πρακτικά, με πραγματικά νούμερα, τι σημαίνει «κούρεμα» της τάξεως του 50% ή 60%, όσον αφορά τη μείωση του χρέους; Ποια δάνεια αφορά και ποια εξαιρούνται;

Πιθανότατα η Τράπεζα Πειραιώς έχει σε γενικές γραμμές δίκιο, εάν πράγματι έχει συμφωνηθεί να εξαιρεθούν τα ομόλογα ύψους 60 δις € που κατέχει η ΕΚΤ (αν και τα έχει αγοράσει σε χαμηλότερες τιμές), τα δάνεια της Τρόικας ύψους  65 δις €,  τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου (15 δις €), άλλα δάνεια του δημοσίου (20 δις €), καθώς επίσης τα ομόλογα λήξης μετά το 2010 (45 δις €) – ενώ φυσικά δεν θα υπάρξει διαγραφή των απαιτήσεων όλων όσων δανειστών μας δεν συμφωνήσουν.

Συνολικά λοιπόν δεν θα διαγραφεί τίποτα από περίπου 250 δις € οπότε, εάν θεωρήσουμε ότι το χρέος είναι σήμερα 360 δις €, θα διαγραφόταν το 50% από τα 110 δις € - ήτοι γύρω στα 55 δις € το ανώτατο, με ένα μεγάλο μέρος να αφορά δικές μας τράπεζες και δικά μας ασφαλιστικά ταμεία (άρα η διαγραφή των δανείων των ξένων δεν θα υπερέβαινε τα 25-30 δις €).  

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Βενιζέλος, ξεκαθάρισε, πως τα έσοδα που θα προέκυπταν ή θα προκύψουν από τις αποκρατικοποιήσεις, θα χρησίμευαν ή θα χρησιμεύσουν στη μείωση του δημόσιου χρέους και όχι του ελλείμματος. Συνεπώς, ποιο το νόημα των αποκρατικοποιήσεων, εάν το δημόσιο χρέος περικοπεί με το «κούρεμα»;

Τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις προφανώς μειώνουν το χρέος και όχι τα ελλείμματα - όπως συμβαίνει όταν μία επιχείρηση πουλάει τα μηχανήματα της για να εξοφλήσει τις τράπεζες και όχι για να καλύψει τις λειτουργικές ζημίες της.  Κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να είμαστε αντίθετοι με την αποκρατικοποίηση των κοινωφελών και στρατηγικών επιχειρήσεων της πατρίδας μας, καθώς επίσης των κερδοφόρων.  Ειδικά όσον αφορά τις τελευταίες, τα έσοδα από την πώληση τους μειώνουν μεν το δημόσιο χρέος, αλλά αυξάνουν τα ελλείμματα, αφού παύει το δημόσιο να εισπράττει τα κέρδη τους. Η αύξηση τώρα των ελλειμμάτων εκβάλει στα χρέη, οπότε σε τελική ανάλυση τα χρέη επανέρχονται.

Στην προκειμένη περίπτωση, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των Η.Π.Α. οι οποίες, ενώ ιδιωτικοποίησαν τα πάντα, τα χρέη τους αυξήθηκαν - από σχεδόν μηδενικά το 1980, στο 100% σήμερα του ΑΕΠ. Το «κούρεμα», στο ύψος που αναφέρεται, δεν φτάνει για τη βιώσιμη μείωση του χρέους – οπότε θα συνεχίσουν να απαιτούνται ιδιωτικοποιήσεις από τους δανειστές, πόσο μάλλον αφού είναι απαραίτητη προϋπόθεση της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, για την άσκηση της οποίας υποχρεώνει το ΔΝΤ τα θύματα του.  

Όσον αφορά στην καθημερινότητα των Ελλήνων, ένα «κούρεμα» χρέους, για παράδειγμα της τάξεως του 50%, μιλώντας πάλι με πραγματικά νούμερα, πώς θα επηρεάσει τις καταθέσεις μας, τα δάνειά μας, τις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών και εν γένει το βιοτικό μας επίπεδο;

Αυτού καθαυτού η διαγραφή μέρους του χρέους από εκείνους τους δανειστές, οι οποίοι τελικά θα συμφωνήσουν, επειδή θα φοβηθούν ότι διαφορετικά θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα και θα τα χάσουν όλα (μόνο αυτός είναι ο λόγος της ενδεχόμενης συμφωνίας τους), δεν πρόκειται να επηρεάσει την καθημερινότητα μας. Εν τούτοις, πρόκειται για χρεοκοπία, η οποία θα έχει τεράστια επακόλουθα για το βιοτικό μας επίπεδο. Για παράδειγμα, οι τράπεζες δεν πρόκειται να ανταπεξέλθουν με διαγραφή μεγαλύτερη του 21% - οπότε θα κρατικοποιηθούν κάποιες, θα σταματήσει η παροχή δανείων προς τις επιχειρήσεις, θα χρεοκοπήσουν αρκετές, θα αυξηθεί η ανεργία, οι τιμές επίσης κοκ.  

Ποιοι είναι οι δείκτες μέτρησης και πόσο μπορούν να «εξυπηρετήσουν», ώστε να αντιλαμβάνεται ένα κράτους πόσο κοντά βρίσκεται στη χρεοκοπία και άρα ίσως, να την αποφύγει; Είναι το μεγάλο δημόσιο χρέος ή το έλλειμμα ενός κράτους, που οδηγούν μία χώρα στη χρεοκοπία;

Οι βασικοί δείκτες είναι το δημόσιο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, ο ρυθμός ανάπτυξης και τα επιτόκια δανεισμού. Όταν το δημόσιο χρέος υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ, τα ετήσια ελλείμματα του προϋπολογισμού το 4%, τα ελλείμματα του ισοζυγίου το 6%, ο ρυθμός ανάπτυξης είναι αρνητικός (ύφεση) και τα επιτόκια δανεισμού ξεπερνούν το 5%, το κράτος οφείλει να ενεργήσει αμέσως, με στόχο να αντιστρέψει την τάση – διαφορετικά δεν αποφεύγει τη χρεοκοπία. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω οδηγεί μία χώρα ανεπιστρεπτί στη χρεοκοπία.  

Μπορεί μία χώρα να έχει ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, ωστόσο να μειώνεται το δημόσιο χρέος της;

Φυσικά, εάν πουλάει δημόσια περιουσία, σε ποσοστό που ξεπερνάει τα ελλείμματα – όπως ένας ιδιώτης πουλάει τα περιουσιακά στοιχεία του, για να ανταπεξέλθει με τα χρέη και με τα έξοδα του.   

Πόσο απέχει το «κούρεμα» από την πτώχευση; Ποια είναι τα στάδια πριν τη χρεοκοπία και πόσα «σκαλοπάτια» απέχει μία χώρα, εν προκειμένω η Ελλάδα, από τον «πάτο», εάν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε έτσι;

Το «κούρεμα» είναι πτώχευση - οπότε δεν απέχει καθόλου. Τα στάδια είναι η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, η αδυναμία εύρεσης δανειακών κεφαλαίων, ο δανεισμός από το ΔΝΤ και η αδυναμία εκπλήρωσης-τήρησης των απαιτήσεων του ΔΝΤ (το ΔΝΤ είναι  ουσιαστικά ένας σύνδικος κρατικής πτώχευσης, ένας μπράβος των τοκογλύφων καλύτερα) - η οποία έχει σαν αποτέλεσμα το σταμάτημα των δόσεων εκ μέρους του. Το πόσο απέχουμε «από τον πάτο» μπορείτε να το συμπεράνετε μόνοι σας.        

Είναι το «κούρεμα» η ενδεδειγμένη λύση πλέον για την Ελλάδα; Έχουμε αποφύγει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας; Κι αν όχι, πώς θα μπορούσαμε να την αποτρέψουμε με τα σημερινά πλέον δεδομένα;

Δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση, ενώ είμαστε τόσο κοντά στη χρεοκοπία, όσο ποτέ. Θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να την αποτρέψουμε, εκμεταλλευόμενοι το ότι είμαστε μέλος της Ευρωζώνης, καθώς επίσης τη ζημία που θα προκαλούσε η χρεοκοπία μας στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η οποία υπολογίζεται στα 5 τρις €.

Σε γενικές γραμμές, αφού δηλώσουμε στάση πληρωμών, φυσικά πριν από τη λήξη των ομολόγων, τότε θα πρέπει να διαπραγματευθούμε ψύχραιμα με τους δανειστές μας, επιδιώκοντας την εθελούσια μείωση των επιτοκίων δανεισμού μας στο 1,5% - καθώς επίσης την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων μας, για μία χρονική περίοδο 40-50 ετών, έντιμα και χωρίς καμία διαγραφή.

Φυσικά πρέπει να παραμείνουμε εντός της Ευρωζώνης, απαιτώντας να αντιμετωπισθούμε όπως ακριβώς η Γερμανία το 1953 και διεκδικώντας ενεργά τις γερμανικές επανορθώσεις – επίσης ευρωπαϊκές παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας, αυξάνοντας τις εξαγωγές, το ΑΕΠ και την ανταγωνιστικότητα μας. 

  

Μετά από όλα τα βήματα, που έχει κάνει η Ελλάδα, κυρίως μέσα από τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών, τα μέτρα που συνεχίζει να λαμβάνει η κυβέρνηση, εκτιμάτε πως θα έχουν αντίκρισμα; Ειδικά όσον αφορά στις απολύσεις, την εφεδρεία, το «μαχαίρι» στα εισοδήματα και τις συντάξεις και τις διαδοχικές φορολογικές ρυθμίσεις σε ακίνητη περιουσία και μη;

Δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αλλά, αντίθετα, είναι αυτά που θα μας καταδικάσουν αμετάκλητα στη χρεοκοπία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος, από το να επιλέγει ένα κράτος, εν μέσω κρίσης, μία πολιτική έντονης λιτότητας. Στη Βολιβία κάποτε αυτού του είδους τα μέτρα είχαν χαρακτηριστεί ως «ο κόσμος ενός τρελού κυβερνήτη, ο οποίος προκαλεί εσκεμμένα ύφεση».   

Πιστεύετε ότι τα μέτρα έχουν αποκτήσει πλέον μόνιμο χαρακτήρα ή κάποια στιγμή θα αρθούν και θα ανακτηθούν τα εργασιακά κυρίως δικαιώματα των Ελλήνων;

Όλα όσα μέτρα έχουν ληφθεί σε άλλες χώρες, οι οποίες έχουν επίσης υιοθετήσει τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, είναι συνήθως μόνιμου χαρακτήρα. Βέβαια η παιδεία μας, καθώς επίσης η γενικότερη κοινωνική συμπεριφορά μας, όπως η επαγγελματική ή πολιτική ηθική μας κλπ., δεν αξίζουν κάτι καλύτερο. Δεν είναι όμως σωστό να πληρώσουν τα παιδιά μας, για τα δικά μας λάθη. 

Συχνά η Ελλάδα παρομοιάζεται με την περίπτωση της Αργεντινής, που χρεοκόπησε το 2001. Πρόσφατα, η πρόεδρος της χώρας, ανακοίνωσε αυξήσεις σε μισθούς. Η χώρα έχει καταφέρει να σταθεί ξανά στα πόδια της, χωρίς μάλιστα «συμμάχους» και χωρίς πρόσβαση στις αγορές. Μόνος «σύμμαχός» της ήταν το ΔΝΤ κι αυτός για 3 χρόνια... Η Ελλάδα αντίθετα, υποτίθεται πως έχει τη στήριξη της Ευρωζώνης. Άρα, εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, πόσο θα μας πάρει για να ανακάμψουμε, να βγούμε και πάλι στις αγορές και με ποιους όρους πλέον;

Η Ελλάδα δεν μπορεί να συγκριθεί με την Αργεντινή – πόσο μάλλον με την τότε χρεοκοπία της, αφού δεν έχει τις ίδιες πλουτοπαραγωγικές πηγές, δεν έχουν επενδύσει οι ίδιοι στα ομόλογα της (στην Αργεντινή οι επενδυτές ήταν κυρίως Hedge funds, στην Ελλάδα τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία), δεν έχει την ίδια γεωπολιτική θέση, δεν έχει το ίδιο ύψος δημοσίου χρέους (η Αργεντινή είχε τότε χρέος ίσο με το 50% του ΑΕΠ της), δεν έχει δικό της νόμισμα, ενώ εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα σημερινά χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής.

Εκτός αυτού η Αργεντινή, μετά από τρία χρόνια λεηλασίας της από το ΔΝΤ, κήρυξε μονομερώς στάση πληρωμών. Εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει ελεγχόμενα, τότε δεν πρόκειται να αποφύγει τη μετάλλαξη της σε ένα προτεκτοράτο, αυτού ο οποίος θα κερδίσει τελικά το σημερινό οικονομικό πόλεμο. Εάν κηρύξει μόνη της στάση πληρωμών και διαπραγματευθεί σωστά με τους δανειστές της, τότε η ανάκαμψη θα είναι εξαιρετικά γρήγορη – αν και η έξοδος της στις αγορές δεν θα είναι τόσο εύκολη.    

Πόσο θα επηρεάσει μία πιθανή χρεοκοπία την αλυσίδα της ελληνικής οικονομίας, την ανάπτυξη της χώρας, τις εισαγωγές και τις Τράπεζες; Πόσο θα επηρεάσει τους καταναλωτές, την εργασία ή μάλλον την ανεργία, την αγορά ακινήτων και τα στεγαστικά δάνεια;

Σε γενικές γραμμές, μία χρεοκοπία προκαλεί την κατάρρευση των τραπεζών καθώς επίσης των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας και των εσόδων του κράτους. Επομένως ακολουθούν εκτεταμένες απολύσεις, μείωση του ΑΕΠ (ύφεση), τεράστια ανεργία, αδυναμία εισαγωγών, φτώχεια, εγκληματικότητα, αδυναμία πληρωμής των δόσεων των δανείων, μεγάλη πτώση των τιμών των ακινήτων, μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, εμφυλίους πολέμους κλπ. (άρθρα μας: Υποθετικό σενάριο χρεοκοπίας, Κρατική χρεοκοπία).  

Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μία «μεμονωμένη» χρεοκοπία, στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, όταν ακόμη δεν υπάρχει μόνιμος μηχανισμός διάσωσης;

Σημαίνει ότι θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου και θα ακολουθήσει μία τεράστια κρίση, μεγαλύτερη ακόμη και από τη Μεγάλη Ύφεση του 1930 (άρθρο μας). 

Η Ελλάδα είναι τελικά «ισοδύναμο» και αυτονόητο μέλος της Ευρωζώνης; Τι θα σήμαινε έξοδος από αυτήν και ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις για τη «δραχμή» ή το οποιοδήποτε νέο νόμισμα;  

Θα σήμαινε την αρχή της διάλυσης της Ευρωζώνης – παράλληλα με την επιδρομή των καταναλωτών (bank run) στις τράπεζες της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας κλπ., η οποία θα οδηγούσε σε μία μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση.

Όσον αφορά την πατρίδα μας, η συμμετοχή στο κοινό νόμισμα είναι ουσιαστικά το μοναδικό όπλο της, απέναντι στους πάσης φύσεως εισβολείς. Η Ελλάδα διέθετε μία σχετικά εύρυθμη οικονομία, πριν ακόμη υιοθετήσει το κοινό νόμισμα - οπότε είχε τη δυνατότητα να επιβιώσει. Έκτοτε όμως, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει δραματικά, αφού έχουμε σπαταλήσει πάρα πολλά χρήματα, έχουμε υπερχρεωθεί, δεν έχουμε καμία πρόσβαση στις αγορές, η χώρα μας έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου «αποβιομηχανοποιηθεί» και παράγει ελάχιστα προϊόντα  - γεγονός που της έχει στερήσει πλέον αρκετά από τα πλεονεκτήματα που διέθετε. Παράλληλα, είναι στο στόχαστρο όλων των μεγάλων δυνάμεων, καθώς επίσης των διεθνών κερδοσκόπων, ενώ δεν είναι φυσικά σε θέση να τους αντιμετωπίσει «μετωπικά».

Ουσιαστικά δηλαδή, όταν αναφερόμαστε σε «μονομερή» έξοδο από το Ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, αναπολούμε ρομαντικά το παρελθόν και το τότε βιοτικό μας επίπεδο, όπως αναπολεί κάποιος τα παιδικά του χρόνια, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι, οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά και πως θα ήταν μάλλον αδύνατον να επιβιώσουμε, με την υποτίμηση που θα ακολουθούσε (50-90%) - η οποία θα εξακόντιζε το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, στα ύψη, θα μείωνε τις αμοιβές σε επίπεδα εξαθλίωσης, όπως επίσης όλες τις αξίες (ακίνητα κλπ.).

Παράλληλα, θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουμε με τον πληθωρισμό, με την αδυναμία εισαγωγών (κυρίως ενέργειας και πρώτων υλών), οι οποίες απαιτούν «σκληρό νόμισμα», με την ανεργία και με τόσα άλλα, τα οποία είναι αδύνατον να προβλέψουμε με κάποια σχετική ασφάλεια (άρθρο μας). Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι, η ανεργία ύψους 30%, ο υπερπληθωρισμός και η ύφεση, καθώς επίσης μία γενικευμένη οργή για αυτό που φάνταζε ως μία παγκόσμια συνωμοσία εις βάρος της χώρας, ήταν αυτό που αποτέλεσε γόνιμο έδαφος για την ανάληψη της εξουσίας από το ναζισμό στη Γερμανία – ένα «δίδαγμα» της Ιστορίας, το οποίο δεν θα έπρεπε να υποτιμάμε.  

Για άρνηση πληρωμής του χρέους με το χαρακτηρισμό του ως επαχθές ή με την νόμιμη αιτιολογία ότι, η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού της, δεν μπορούμε να μιλάμε, αφού κάτι τέτοιο προϋποθέτει (α) πως τα χρήματα των δανείων μας σπαταλήθηκαν από δικτατορικά καθεστώτα και (β) ότι η χώρα είναι άνευ πόρων. Το πρώτο δεν ισχύει, αφού τα τελευταία 30 χρόνια είχαμε Δημοκρατία, ενώ το δεύτερο επίσης όχι – αφού διαθέτουμε αποδεδειγμένα μεγάλη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, καθώς επίσης πολύ πλούσιο και ανεκμετάλλευτο υπέδαφος.

Ειδικά όσον αφορά το Ecuador, ο πρόεδρος του οποίου (R.Correa) χαρακτήρισε «μονομερώς» τον εξωτερικό δανεισμό ως απεχθή και παράνομο (3,9 δις $ μόλις, η χώρα χρεοκόπησε το 1999 και αναδιάρθρωσε το χρέος της το 2000, χωρίς επιτυχία), ισχυριζόμενος ότι ξεκίνησε από την εποχή της δικτατορίας και συνέχισε να είναι προς όφελος μόνο των ξένων πολυεθνικών, η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο Ecuador, μάλλον δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ωφέλιμη για τη χώρα.      

 

Με ποια ισοτιμία θα γινόταν η υποτίμηση του νέου νομίσματος; Με απλά λόγια, πόσο χειρότερα μπορεί να είναι, εάν επιστρέψουμε στη δραχμή;

Η ισοτιμία θα καθοριζόταν από την κυβέρνηση. Με κριτήριο την απώλεια της ανταγωνιστικότητας μας από την ημερομηνία εισόδου μας, την «εσωτερική» υποτίμηση δηλαδή του Ελληνικού ευρώ, θα έπρεπε να είναι της τάξης του 30-50% υψηλότερη από το 2001 (περί τις 500 δρχ./ευρώ). Αντίθετα, με κριτήριο την ενδεχόμενη, συμφέρουσα μετατροπή των παλαιών ομολόγων σε δραχμές (επιτρέπεται, εάν ψηφισθεί από το κοινοβούλιο), θα έπρεπε να παραμείνει στις τότε 340 δρχ. – όπου όμως θα ακολουθούσε υποτίμηση, μεγαλύτερη από το 50%. Για την επιστροφή μας στη δραχμή και τους κινδύνους, κάτι που θα σήμαινε ότι θα είχαμε τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας στο πολλαπλάσιο, αναφέρθηκα παραπάνω.

Ο κ. Βενιζέλος χαρακτήρισε την έξοδο από την Ευρωζώνη, ως επιλογή που «οδηγεί όχι σε εθνική υπερηφάνεια, αλλά σε εξαθλίωση». Υπάρχει συμφέρων για την Ελλάδα τρόπος εξόδου;

Ανεξάρτητα από υπερηφάνειες και εγωισμούς, εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω να υπάρχει συμφέρων τρόπος εξόδου. Θα ήταν σίγουρα σωστό να μην είχαμε εισέλθει στο χώρο του ευρώ ή, ακόμη καλύτερα, να είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί, αφού εισήλθαμε. Σήμερα όμως είναι πολύ αργά για να αποχωρήσουμε μονομερώς, εάν βέβαια δεν θέλουμε να καταλήξουμε σαν την Κούβα ή τη Β. Κορέα – εκτός εάν διαλυθεί τελικά ολόκληρη η Ευρωζώνη. 

Μετά τη συναίνεση, που με τόση «έμφαση» ζητούσε ο πρωθυπουργός και δεν επετεύχθη ποτέ, σειρά τώρα έχουν τα σενάρια άμεσης προσφυγής στην κάλπη ή συγκρότησης κυβέρνησης εθνικής ενότητας - συνεργασίας - εκτάκτου ανάγκης, όπως συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται. Κατά πόσο θα μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση μία από τις δύο επιλογές;

Λυπάμαι, αλλά ο τομέας της Πολιτικής δεν ανήκει στο δικό μου γνωστικό πεδίο. Πάντως, συναίνεση ή μη, αυτό που έχει σημασία είναι η εκπόνηση ενός ρεαλιστικού σχεδίου εξόδου μας από την κρίση - ένα business plan δηλαδή, με τη ενεργητική συνδρομή των ικανότερων Ελλήνων, το οποίο δυστυχώς δεν υπάρχει. Όταν οι πολίτες μία χώρας δεν ξέρουν που πηγαίνουν, τι ακριβώς απαιτείται από αυτούς ή τις μελλοντικές τους προοπτικές, είναι αδύνατον να συνδράμουν στην επίλυση των προβλημάτων του κράτους τους. Όμως, χωρίς αυτούς, δεν μπορεί ποτέ να επιτύχει μία κυβέρνηση – ακόμη και αν ήταν η καλύτερη όλου του πλανήτη.        

Είναι με άλλα λόγια θετική η αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης και κατ' επέκταση της κυβέρνησης ή συμφέρει τη χώρα, να δίνεται προς τα έξω η εικόνα ή εντύπωση σταθερότητας;

Η σταθερότητα μίας αξιόπιστης χώρας, επηρεάζει θετικά τις αγορές – αρκεί βέβαια να μην είναι ψεύτικη, με σκοπό απλά να παραπλανήσει. Οι αγορές είναι δυστυχώς πολύ πιο έξυπνες, σημαντικά πιο γρήγορες και εξαιρετικά πιο αποτελεσματικές  από την Πολιτική. Η Ελλάδα έχει αντικειμενικά πολύ λιγότερα προβλήματα από αρκετές άλλες χώρες της Δύσης, αφού διαθέτει μεγάλη δημόσια περιουσία, χαμηλό συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό), απίστευτη φυσική ομορφιά και πλούσιο υπέδαφος. Δυστυχώς όμως, έκανε τεράστια διαχειριστικά σφάλματα, δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει ένα σωστό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, ενώ δεν κυβερνήθηκε καμία εποχή ανιδιοτελώς, με όραμα ή από τα ικανότερα άτομα της. 

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 20. Οκτωβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com

Κ. ΣΤΟΥΠΑΣ-Όσοι σπέρνουν κρατικοδίαιτους και ανομία θερίζουν φτώχεια...

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ !!!

 Κ. ΣΤΟΥΠΑΣ -- Capital.gr

Όσοι σπέρνουν κρατικοδίαιτους και ανομία θερίζουν φτώχεια...

Παρασκευή, 21 Οκτωβρίου 2011 - 07:38

1) Όσοι σπέρνουν κρατικοδίαιτους και ανομία θερίζουν φτώχεια...

Γιατί κάποιοι λαοί είναι πλουσιότεροι από άλλους; Είναι θέμα ράτσας ο πλούτος, η μόρφωση και οι καλές αμοιβές ή απλά είναι θέμα πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου που ζει ένα λαός;

Μήπως το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο είναι θέμα λαϊκών διεκδικήσεων, ισχυρού κομουνιστικού κόμματος και συχνών απεργιών, όπως επιτάσσει ο μύθος που προσπαθεί να καλλιεργήσει η αριστερά;

Οι λαοί με υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο έχουν πάντα  υψηλότερο βιοτικό επίπεδο;

Είναι οι λαοί με ελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία που εξασφαλίζουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο ή οι λαοί με ισχυρό δημόσιο τομέα και κεντρικό σχεδιασμό;

Η απάντηση νομίζω πως είναι δύσκολη και δεν είναι μονοσήμαντη.

Κούβα...

Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα με τη σύζυγό μου στην Αβάνα της Κούβας. Όπως είχαν συμβουλέψει τη σύζυγο, είχε πάντα μαζί της μερικές καραμέλες και μερικά χρωματιστά μολύβια.

Όπως συνηθίζεται στα μέρη εκείνα, σε κάθε βήμα κάποιος θα σου ζητήσει κάποια ελεημοσύνη ή θα θελήσει να σου πουλήσει κάτι...

Κάποια στιγμή μοίρασε από λίγες καραμέλες σε τρεις πιτσιρικάδες με μαθητική στολή από άσπρο πουκάμισο και κόκκινο κοντό παντελόνι. Δεν πέρασαν μερικά λεπτά και βρεθήκαμε να τρέχουμε σε ένα στενό δρομάκι με ένα τσούρμο από δεκάδες πιτσιρίκια να τρέχουν πίσω με τα χέρια απλωμένα να φωνάζουν «μπον-μπον σενιορίτα»...

Έχω δει και σε άλλα μέρη του κόσμου παρόμοιες σκηνές... Αυτό που κάνει ξεχωριστό το σκηνικό της Κούβας, είναι πώς πρόκειται για ένα νησί που βουλιάζει στη ζάχαρη και τα δένδρα με τα τροπικά φρούτα βρίσκονται παντού, όπως π.χ. εδώ οι νερατζιές και οι συκιές...

Για να φτιάξει κάποιος καραμέλες χρειάζεται μια κατσαρόλα, νερό, ζάχαρη και άντε το χυμό κάποιου φρούτου για να δώσει άρωμα...

Γιατί ζητιανεύουν καραμέλες τα παιδιά της Κούβας;

Από την άλλη δεν τους λείπει η οργάνωση. Οι ασφαλίτες είναι παντού και παρακολουθούν τα πάντα. Χωρίς κάμερες και κομπιούτερ ξέρουν ανα πάσα στιγμή που βρίσκεται ο καθένας επισκέπτης ή ξένος... Σταμάτησαν το λεωφορείο τρεις ώρες αργότερα σε μια πόλη 50 χιλιόμετρα μακριά από την Αβάνα, για να δώσουν μια απόδειξη για πούρα που είχα ξεχάσει να πάρω από  κάποιο μαγαζί της Αβάνας... Χωρίς την απόδειξη δεν μπορεί να βγάλεις τίποτα από τη χώρα...

Δεν είναι η έλλειψη οργάνωσης λοιπόν, μάλλον η σπατάλη πόρων για οργάνωση που δεν παράγει κάτι για το σλυνολο, θα έλεγα...

Σοβιετία...

Η Ρωσία είναι μια πλούσια χώρα σε ορυκτό πλούτο. Το ίδιο πλούσια ήταν και επί Σοβιετίας. Παρ’ όλα αυτά οι Ρώσοι τις τελευταίες δεκαετίες πέρασαν τον περισσότερο χρόνο υποσιτισμένοι και ρακένδυτοι.

Την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης με μερικά δυτικά μπλου τζηνς και μερικά  νάυλον καλσόν πολλοί «προοδευτικοί»  νεολαίοι (αλλά και μεγαλύτεροι) της Δύσης έκαναν σεξοτουρισμό στα περιθώρια διάφορων συνεδρίων αδελφοσύνης των λαών που οργάνωνε το υπουργείο εξωτερικών της Μόσχας...

Σήμερα οι Ρώσοι φαίνεται να ζουν καλύτερα, αλλά τα σημάδια της διαφθοράς και της δύναμης που απολαμβάνει το οργανωμένο έγκλημα είναι φανερά. Όπως και του νεοπλουτισμού και της κακογουστιάς (αυτό το έχουμε και εμείς...).

Ινδία

Στην Ινδία ίσως τα πράγματα να είναι χειρότερα. Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι και δυναμικά αναπτυσσόμενοι τομείς της οικονομίας, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία είναι πάμπτωχη. Είναι μια από τις λίγες χώρες του κόσμου που μπορείς να δεις πεθαμένους να μένουν στο δρόμο για ώρες...

Η Ινδία δεν είναι σοσιαλιστική ή καπιταλιστική χώρα, παρά το γεγονός πως οι περισσότερες κυβερνήσεις ευνοούσαν τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία...

Κίνα

Η Κίνα είναι επίσης μια χώρα με φυσικό πλούτο. Αυτό όμως δεν εμπόδιζε την εποχή του Μάο το συντριπτικό μέρος του πληθυσμού να υποσιτίζεται και να ζει σε συνθήκες πρωτόγονες.

Η Κίνα από τότε που εγκατέλειψε το αυστηρό κομμουνιστικό οικονομικό μοντέλο και επέτρεψε την ιδιωτική πρωτοβουλία έχει βελτιώσει σημαντικά το βιοτικό επίπεδο ενός μεγάλου και συνεχώς διευρυνόμενου μέρους του πληθυσμού...

Νότιος Αφρική...

Όταν πριν δέκα χρόνια βρέθηκα στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής σε μια δημοσιογραφική αποστολή, το λεωφορείο δεν σταματούσε στα κόκκινα φανάρια, από τον φόβο να μην δεχτεί επίθεση...

Τα σπίτια ήταν καγκελόφραχτα μέχρι το δεύτερο-τρίτο όροφο και οι μάντρες με ηλεκτροφόρα σύρματα ήταν σύνηθες φαινόμενο...

Η Νότιος Αφρική είναι μια χώρα με μεγάλες αντιθέσεις. Προσελκύει πολλές ξένες επενδύσεις, παρά την αυξημένη εγκληματικότητα, κυρίως λόγω του πλούσιου ορυκτού πλούτου. Αυτό δεν φαίνεται να έχει βελτιώσει όμως καθόλου το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού της.

Ιαπωνία

Η Ιαπωνία δεν έχει καθόλου ορυκτό πλούτο, ούτε επαρκείς καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Είναι όμως μια από τις πλουσιότερες χώρες, με πολύ υψηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο. Η χώρα μοιάζει με ένα απέραντο εργοστάσιο. Εισάγει πρώτες ύλες, μεταποιεί και εξάγει προϊόντα με υψηλή προστιθέμενη αξία.

Γερμανία

Η Γερμανία δεν έχει επίσης ορυκτό πλούτο. Έχει όμως τις μεγαλύτερες εξαγωγές ανά εργαζόμενο, ένα από τα πιο υψηλά βιοτικά επίπεδα στον κόσμο με ένα πολύ καλά οργανωμένο κοινωνικό κράτος.

Λατινική Αμερική

Το ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό υπόδειγμα μοιάζει αρκετά με αυτό των χωρών της λατινικής Αμερικής. Απεργίες συχνά, κακή κρατική οργάνωση και υψηλή διαφθορά. Χρεοκοπούν με τη σειρά, ενώ τακτικά εναλλάσσονται καθεστώτα νεοφιλελεύθερα, αριστερο-κομμουνιστικά, αλλά κυρίως λαϊκίστικα και διεφθαρμένα.

Συμπέρασμα...

Δεν είναι λοιπόν, ο ορυκτός πλούτος, γενικώς η καλή οργάνωση, η δίκαιη και ισότιμη αναδιανομή, ή μόνο ασύδοτη ελευθερία του κεφαλαίου ή των συνδικάτων που εξασφαλίζουν την ευημερία σε μια χώρα...

Όσο και αν ψάξει κάποιος με τη μνήμη του δεν θα ανακαλύψει κομμουνιστική χώρα με υψηλό βιοτικό επίπεδο. Ισως όμως εκεί η έλλειψη ελευθερίας και ο τρόμος του ολοκληρωτισμού να είναι χειρότερος και από τη φτώχεια.

Παρ’ όλα αυτά χώρες σαν τη Νότια Αφρική ή τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, αν και προσελκύουν ξένες επενδύσεις, δεν καταφέρνουν να μειώσουν τις κοινωνικές ανισορροπίες και να προάγουν το μέσο βιοτικό επίπεδο...

Οι ασιατικοί πολιτισμοί έχουν μια έφεση στην οργάνωση και την πειθαρχία. Όπου δεν έχουν κομμουνιστικό καθεστώς πετυχαίνουν υψηλό βιοτικό επίπεδο. Οι διαφορές μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας είναι χαρακτηριστικές...

Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είτε με φιλελεύθερα καθεστώτα, είτε με κομμουνιστικά, βουλιάζουν στη διαφθορά και τη φτώχεια.

Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, υψηλή παραγωγικότητα και είναι καλά οργανωμένες κοινωνίες.
Οι βαλκανικές πάλι όχι...

Ομαδοποιώντας σε κάποιους γενικούς κανόνες τα χαρακτηριστικά των παραπάνω παραδειγμάτων μπορούμε να εξάγουμε κάποια γενικά συμπεράσματα.

Το υψηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο μιας χώρας έχει να κάνει:

Με το σεβασμό στους νόμους.
Με την ελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία.
Την σύνδεση της αμοιβής με την εργασία.
Την αξιοκρατία.
Την παρουσία κανόνων της αγοράς.
Την αγάπη για την εργασία.
Την πειθαρχία.
Την μειωμένη διαφθορά.

[ΔΗΛΑΔΗ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠ' ΟΤΙ ΜΑΣ ΕΜΑΘΕ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟ ΠΑΣΟΚ !!!]

2) Τα αίτια της κρίσης και της φτώχειας...


Ο φιλελευθερισμός κατηγορείται για όλα τα δεινά που πλήττουν την ανθρωπότητα. Η φτώχεια, η ανεργία, η χρηματοοικονομική κρίση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, ακόμα και οι φυσικές καταστροφές, οφείλονται στον φιλελευθερισμό.

Ο τελευταίος ευθύνεται επίσης για την απληστία και την απαξίωση των ανθρωπιστικών αξιών, φαινόμενα που κυριαρχούν στην αποκαλούμενη νεοφιλελεύθερη οικονομία. Στη βάση αυτού του σοβαρού κατηγορητηρίου και θεωρώντας ότι οικονομία και πολιτική είναι επιστήμες, θελήσαμε να επαληθεύσουμε το κατηγορητήριο, όπως επιβάλλει η επιστημονική μέθοδος.

Ξεκινήσαμε από την οικονομία. Πρώτη διαπίστωσή μας είναι ότι, στην κατάταξη των φτωχότερων χωρών του πλανήτη μας, καμμία από αυτές δεν επικαλείται τον φιλελευθερισμό.

Η Κίνα έχει κομμουνιστικό καθεστώς, στην Βραζιλία από δεκαετίας κυβερνούν οι σοσιαλιστές, στην Κούβα ο κομμουνισμός συμπλήρωσε πενήντα και πλέον χρόνια, στην Αφρική τα περισσότερα καθεστώτα θεωρούν εκτός νόμου τον φιλελευθερισμό και ορκίζονται στο όνομα του σοσιαλισμού. Στον δε αραβικό κόσμο κυριαρχούν αντιφιλελεύθερες μοναρχίες και στο Ιράν δεσπόζει ο θεοκρατικός αυταρχισμός. Έτσι, από αριθμητικής πλευράς, από τα 7 δισεκατομμύρια ψυχές που είναι ο πληθυσμός του πλανήτη μας, τα 5, 2 δισεκατομμύρια τελούν υπό αντιφιλελεύθερα καθεστώτα.

Μία άλλη σημαντική διαπίστωση είναι ότι οι μεγαλύτερες περιβαλλοντικές ζημιές καταγράφονται στην Κίνα, στην Αφρική, στον Αμαζόνιο, στην Ρωσία και στην Κεντρική Ασία –περιοχές που ουδέποτε γνώρισαν τον φιλελευθερισμό και είναι πολύ αμφίβολο αν ποτέ θα τον γνωρίσουν. Παρατηρώντας επίσης την ετήσια κατάταξη για τις χώρες με τη μεγαλύτερη διαφθορά στον κόσμο, την οποία καταρτίζει η οργάνωση “Διεθνής Διαφάνεια”, παρατηρούμε ότι στις 50 πρώτες θέσεις δεν υπάρχει καμμία χώρα με φιλελεύθερο καθεστώς ή ακόμα και κατ’ επίφασιν φιλελεύθερο. Αντιθέτως, οι χώρες με ανύπαρκτο ή πολύ χαμηλό δείκτη διαφθοράς (Φινλανδία, Δανία, Σουηδία, κ. α. ) είναι όλες δημοκρατικές και πολιτικο-οικονομικά φιλελεύθερες.

Η ίδια ακριβώς παρατήρηση ισχύει και για την προστασία και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στην σχετική κατάταξη που δημοσιεύει κάθε χρόνο η οργάνωση “Freedom House”, η υπεροχή των χωρών με φιλελεύθερα καθεστώτα είναι συντριπτική και σχεδόν σε καμμία από αυτές δεν ισχύει η θανατική ποινή.

Όσον αφορά δε την ελευθερία έκφρασης και Τύπου, σύμφωνα με τα στοιχεία των οργανώσεων “Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα” και “Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων”, οι διαφορές μεταξύ αντιφιλελεύθερων και φιλελεύθερων χωρών είναι κραυγαλέες.

Οι αυταρχικές και αντιφιλελεύθερες χώρες κατέχουν, επίσης, τα σκήπτρα και στο οικονομικό έγκλημα. Στο εμπόριο ναρκωτικών πρωταγωνιστούν οι σοσιαλιστικές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στην εμπορία όπλων και λευκής σαρκός τα πρωτεία κατέχουν αφρικανικές δεσποτείες, αυταρχικά καθεστώτα της Κεντρικής Ασίας και η Ρωσία. Η δε ιδιωτική πειρατεία οργιάζει στην Αφρική, εκεί όπου κυριαρχούν και τα πιο εγκληματικά καθεστώτα.

Ας επανέλθουμε στην οικονομία. Οι εχθροί του φιλελευθερισμού υποστηρίζουν ότι η κρίση του 2007 είναι το αποτέλεσμα νεοφιλελεύθερων επιλογών που υιοθετήθηκαν από τις κυβερνήσεις Ρήγκαν-Θάτσερ στις αρχές της δεκαετίας τού 1980 και που οδήγησαν στην απελευθέρωση της παγκόσμιας κινήσεως κεφαλαίων. Ο ισχυρισμός αυτός, αν και έχει κάποια θεωρητική βάση, δεν επαρκεί καθόλου ως επιστημονική επαλήθευση, διότι τα πραγματικά γεγονότα άλλα δηλούν.

Πρώτον, η μεγάλη διεθνής κίνηση κεφαλαίων ξεκίνησε το 1971, με την κατάργηση της Συμφωνίας του Μπρέττον-Γουντς και την ανάδειξη του δολλαρίου σε παγκόσμιο αποταμιευτικό νόμισμα. Στόχος της τότε κυβερνήσεως των ΗΠΑ ήταν η τόνωση της οικονομικής δραστηριότητος μέσω της εκδόσεως κρατικού χρήματος, η άνοδος του δημοσίου χρέους για την χρηματοδότηση του πολέμου στο Βιετνάμ και η αύξηση της καταναλώσεως με διαφόρων μορφών δανεισμό. Με άλλα λόγια, η τότε πολιτική του προέδρου Νίξον ήταν αμιγώς νεοκεϋνσιανής εμπνεύσεως, ήτοι σαφώς αντιφιλελεύθερη, γι΄ αυτό και είχε δεχθεί αυστηρή κριτική από οικονομολόγους όπως ο Μίλτον Φρήντμαν, ο Μωρίς Αλλαί και ο Τζαίημς Μπιουκάναν –άπαντες νομπελίστες. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι το 1971, μετά την κατάργηση του Μπρέττον-Γουντς, ο μέγας φιλελεύθερος οικονομολόγος –άγνωστος εν Ελλάδι– Λούντβιχ φον Μίζες, αν και 90 ετών, δήλωνε τα εξής προφητικά: “Η κατάργηση του Μπρέττον-Γουντς δίνει την ευκαιρία στις κρατικές κεντρικές τράπεζες να ακολουθούν επεκτατικές νομισματικές πολιτικές, οι οποίες σε βάθος χρόνου θα δημιουργούν την μία μετά την άλλη οικονομική κρίση”.

Στην μετά το Μπρέττον-Γουντς εποχή ήλθε να προστεθεί η πετρελαϊκή κρίση του 1973, η οποία έδωσε την ευκαιρία στους Άραβες δικτάτορες και μονάρχες να ρίξουν στις διεθνείς αγορές περί τα 200 δισεκατ. δολλάρια, τα οποία ζητούσαν ασφάλεια και καλές αποδόσεις. Στην βάση αυτού του πακτωλού πετροδολλαρίων άρχισαν να δημιουργούνται και τα πρώτα “περίεργα” τραπεζικά προϊόντα, κύριο αντικείμενο των οποίων ήταν η χρηματοδότηση κρατών. Σημειώνουμε ότι την περίοδο 1974-1981, το κρατικό χρέος των ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 40% και το αντίστοιχο της τότε Σοβιετικής Ένωσης 100%. Στην Ευρώπη, στην διάρκεια της δεκαετίας του 1980, που είναι και αυτή της σταδιακής απελευθέρωσης της κίνησης κεφαλαίων, οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις Μιττεράν στην Γαλλία, Γκονζάλες στην Ισπανία, Κράξι στην Ιταλία, Σοάρες στην Πορτογαλία και Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα, τριπλασίασαν κατά μέσον όρο τα δημόσια χρέη των χωρών τους και τα ανέβασαν, από 26% του ΑΕΠ το 1981, σε 81% κατά μέσον όρο το 1989. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Ερώτημα: περί ποιας ευθύνης του φιλελευθερισμού γίνεται λόγος, όταν η κρίση που σήμερα πλήττει κυρίως την Δύση είναι το πιο αυθεντικό νεοκεϋνσιανό φρούτο; Ο Τζων Στιούαρτ Μιλλ είχε γράψει: “Δεν είναι αρκετό να λέμε ότι ο άνθρωπος υπόκειται στο λάθος. Πρέπει να τού δείχνουμε ποιο είναι αυτό το λάθος”.

Του Ι. Κ. Πρετεντέρης-Το κόμμα της κουκούλας

Το κόμμα της κουκούλας

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Δημοσίευση: 21 Οκτ. 2011 08:00

 

Ερώτημα όχι μόνο των τελευταίων ημερών αλλά των τελευταίων χρόνων: τι κρύβεται άραγε κάτω από τις κουκούλες που διαλύουν διαδηλώσεις και καταστρέφουν πόλεις;

Οι απαντήσεις είναι συνήθως εύκολες, επιπόλαιες και (κυρίως) παραπειστικές. Με αποκορύφωμα τον βλακώδη χαρακτηρισμό «γνωστοί άγνωστοι» - βλακώδης διότι δεν υπάρχουν γνωστοί που παραμένουν άγνωστοι, κυρίως όταν οι άγνωστοι είναι απολύτως γνωστοί...

Αρκεί να θέλουμε να τους βρούμε. Αρκεί να θέλουμε να τους δούμε. Αρκεί να θέλουμε να τραβήξουμε την κουκούλα.

Διότι εκείνοι που κρύβονται από κάτω δεν είναι ούτε εξωγήινοι, ούτε θεόσταλτοι. Είναι οι ίδιοι που κατακλύζουν το Διαδίκτυο με απειλές και ύβρεις. Είναι οι ίδιοι που στα πανεπιστήμια εκφοβίζουν, εκβιάζουν, ενίοτε δέρνουν καθηγητές. Είναι οι ίδιοι που πρωτοστατούν σε καταλήψεις, προπηλακισμούς, σε κάθε μορφής καθημερινή βιαιότητα. Είναι οι ίδιοι που γεννούν και τροφοδοτούν «Πυρήνες της Φωτιάς».

Ολοι τους έχουν ονόματα και διευθύνσεις. Εχουν περιοδικά και οργανώσεις. Βγάζουν αφίσες και προκηρύξεις. Διοργανώνουν εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, συναυλίες.

Κυκλοφορούν γύρω μας ανεμπόδιστοι κι ακαταδίωκτοι. Κατασκευάζουν ανενόχλητοι τις επόμενες μολότοφ για την επόμενη διαδήλωση.

Διότι κάτω από τις κουκούλες δεν υπάρχει ιδεολογία, μόνο τυφλό μίσος. Διότι οι κουκούλες δεν διαδηλώνουν, συγκρούονται. Διότι όσοι τις φορούν δεν διαμαρτύρονται, δέρνουν.

Είναι η παράταξη της ανοιχτής, απροκάλυπτης, ανέξοδης βίας. Το κόμμα της κουκούλας. 

 

Θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς; Η χώρα αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα οργανωμένης πολιτικής βίας. Αλλά κάνουμε σαν να μη θέλουμε να το δούμε.

 

Μιλάμε για «προβοκάτορες», «παρακρατικούς» και άλλες ανοησίες όταν μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται το προφανές: ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος επενδύει στη βία. Επιλέγει τη βία. Εμπορεύεται τη βία. Πολιτεύεται με τη βία.

Και όλα αυτά τα κάνει επειδή τον αφήνουν να τα κάνει. Επειδή του παρέχεται φιλόξενα ένας μανδύας προστασίας στο όνομα των δημοκρατικών ελευθεριών. Επειδή υπάρχουν ακόμη και καλοπροαίρετοι άνθρωποι που αρνούνται ιδεοληπτικά να δουν την απειλή. 

 

Πριν από δυο-τρία χρόνια, ένα κορυφαίο στέλεχος του Συνασπισμού έλεγε στην τηλεόραση ότι «προτιμώ τον νέο που πετάει μολότοφ από αυτόν που κάθεται στον καναπέ»! 

Ξέρετε τι εννοεί; Οτι για μια μερίδα της Αριστεράς αυτού του τύπου η βία αποτελεί μικρότερο κακό ή αναπόφευκτο κακό μπροστά στον καπιταλισμό, την κοινωνική αδικία, τον ιμπεριαλισμό, τη διαπλοκή, το Μνημόνιο κι όποιον άλλο πραγματικό ή φανταστικό εχθρό έχουν κατασκευάσει στο μυαλό τους.

Ε, λοιπόν, το κόμμα της κουκούλας υπάρχει επειδή του έχουμε εκχωρήσει το δικαίωμα. Επειδή εκτός από την ενοχή υπάρχει κι η ανοχή.

Και γι' αυτό γελάνε μέσα στις κουκούλες τους όταν βλέπουν ότι κάνουμε σαν να μην ξέρουμε ποιοι κρύβονται από κάτω. 

 

ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ !!!