ΛΥΡΙΚΟΝ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ 19

Fred Buscaglione-Buonasera signorina(1958)

Buonasera signorina buonasera 

come è bello stare a Napoli e sognar 

mentre in cielo sembra dire 

buonasera 

la vecchia luna che 

sul Mediterraneo appar 

Ogni giorno c'incontriamo 

camminando 

dove par che la montagna 

scenda in mar 

Quante cose abbiamo detto 

sospirando 

in quell'angolo più bello del mondo 

Quante volte ho sussurrato 

amore t'amo! 

Buonasera signorina 

kiss me goodnight 

Η Πατρίδα είναι νεκρή

Η Πατρίδα είναι νεκρή

Πολλές φορές είχαμε προβλέψει την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, εξ αιτίας της πολιτικής φαυλοκρατίας. Την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος η οποία συμπαρασύρει στην καταστροφή την ελληνική κοινωνία. 

Επιπλέον γράφαμε πως το πολιτικό καθεστώς υπό το βάρος των αμέτρητων σκανδαλών και της διαφθοράς μοιραία πολύ σύντομα θα χρεοκοπήσει. Όχι φυσικά διότι θέλαμε να παραστήσουμε τους έξυπνους, ή τους όψιμους πολιτικούς αναλυτές, αυτά τα έχουμε αφήσει σε άλλους. Πολύ απλά έχοντας μελετήσει την ιστορία και την εξέλιξη της σύγχρονης μεταπολεμικής κοινωνίας μέσα από την εθνικιστική κοινωνιολογία, όλα αυτά φαίνονταν να έρχονται με ακρίβεια δευτερολέπτου. Όλα αυτά τα οποία βιώνουμε σήμερα δεν είναι οικονομική κρίση. Δεν είναι «μέτρα στήριξης της οικονομίας», δεν είναι έκτακτη ανάγκη, δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά τα οποία με αισχρή υποκρισία παπαγαλίζουν οι πολιτικάντηδες και τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Αυτή είναι η στιγμή κατά την οποία ο λαός πληρώνει την ανοχή του στο πολιτικό σύστημα. Ένας λαός που βυθισμένος τόσα χρόνια σε μια απάθεια για τις εθνικές ντροπές, ένας λαός ο οποίος εξαχρειώθηκε πλήρως από τον υλιστικό τρόπο ζωής και το life style των μεσημεριανών εκπομπών, ένας λαός που τόσα χρόνια δεν έδειξε να τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο πως θα γίνει «επώνυμος», πως θα γίνει «πολιτευτής», πως το παιδί του αν και μαθητής του μηδέν θα σπουδάσει «management» στην Αγγλία, ένας λαός που έμαθε για τόπους διακοπών το Ντουμπάι, τις Μαλδίβες και τη Χαβάη, και έτρεχε στις ουρές της τράπεζας να πάρει δάνειο για εξωτικά» μέρη, να βγάλει φωτογραφίες και τις αναρτήσει στο facebook. Ένας λαός που γέμισε την κάθε συνοικία με καφετέριες και internet cafe. Ποσό τραγικό άραγε είναι αυτό. Σήμερα η πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι οι καφετερίες, τα internet cafe και τα φροντιστήρια. Πως μπορεί ένας τέτοιος λαός να διαμαρτύρεται; Πότε αλήθεια και με ποιον τρόπο κέρδισε αυτό το δικαίωμα; Πότε οι μεταπολιτευτικοί νεοέλληνες είχαν προβληματισμούς για το αύριο; Βυθισμένοι στην ανία του εκσυγχρονισμού, επιδοτήσεων, καταναλωτικών δανείων, ακόρεστης ευδαιμονίας και τηλεοπτικής παράνοιας, έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια την εξουσιοδότηση της καταστροφής τους στο πολιτικό καθεστώς.
Είναι λοιπόν το ίδιο συμμέτοχοι όσο και η πολιτική φαυλοκρατία για την σημερινή κατάσταση. Υπνωτισμένοι με το όπιο του «κυρίαρχου λαού», τώρα δέχονται από τους εξουσιαστές τους την «περιφρόνηση» και την κυνική εξουσία. Ένας λαός που τόσα χρόνια θεωρούσε πως καθορίζει τις εξελίξεις ρίχνοντας ένα χαρτί σε ένα κουτί, που νόμιζε πως έτσι εκφράζει την άποψή του και (φευ!) καθορίζει τις εξελίξεις. Ένας λαός χωρίς εθνική αξιοπρέπεια, χωρίς αγωνιστική διάθεση, χωρίς πίστη σ' αυτά που έθρεψαν την φυλή του και έγραψαν την ιστορία του, μια πατρίδα αποκρουστική γι' όλους εκείνους που ένιωθαν και νιώθουν να ασφυκτιούν σ' όλον αυτόν τον κυκεώνα της εθνικής καταστροφής. Τρεις συνάνθρωποί μας είναι νεκροί και μαζί ένας ακόμη που δεν είχε προλάβει να δει το φως του ήλιου. Τρεις νέοι Έλληνες και μια αγέννητη ζωή. Νεκρό το παρόν και το μέλλον, μιας εδώ και πολλά χρόνια νεκρής πατρίδας. Ευθύνες; Άγνωστη αυτή η λέξη για την μεταπολιτευτική νεοελλάδα. Μην έχετε καμιά αμφιβολία πως η μνήμη αυτών των ανθρώπων σε λίγο καιρό θα είναι τηλεοπτικό προϊόν των τηλεκανίβαλων των μεσημεριανών εκπομπών και των reality. Θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους πολιτικούς απατεώνες, και πολύ γρήγορα θα ξεχαστεί μέσα στην γενικότερη σάπια και διαφθαρμένη κοινωνία.
Όλοι αυτοί που παρίσταναν τους θλιμμένους, που άλλαζαν τον ήχο της φωνής τους για να παρουσιαστούν ως συντετριμμένοι, και πενθούντες, τα φερέφωνα της παγκόσμιας εξουσίας, και οι στυγνοί εξουσιαστές αυτού του λαού, δημοσιογράφοι, εκδότες, παρουσιαστές, και «διασκεδαστές» όλοι αυτοί είναι οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί όχι μόνο της δολοφονίας αυτών των ανθρώπων αλλά και αυτής της πατρίδας. Αυτοί όπλισαν τα χέρια των δολοφονών και τώρα και όλα αυτά τα χρόνια.
«Οι γνωστοί άγνωστοι», οι «νεαροί», οι «οργισμένοι», το «άσυλο», η «ελευθερία των ιδεών». Είναι έτσι ή μήπως όχι; Και από την άλλη σε άρρηκτο δεσμό με το πολιτικό καθεστώς το οποίο εν πολλοίς κατευθύνουν κατά τα συμφέροντά τους, έχοντας τον ρόλο του προπαγανδιστή τους, αλλά και του ιεροεξεταστή των σύγχρονων αιρετικών.
Τι ξημερώνει είναι προφανές. Ποιοι το εξέθρεψαν αρνούνται κάποιοι να το δουν. Ποιοι θα το πολεμήσουν; Οι εχθροί της αστικής τυρρανίας που φυσικά δεν είναι ούτε οι «γνωστοί άγνωστοι» ούτε οι επαγγελματίες εργατοπατέρες. Όλες οι επαναστάσεις γίνονται από τους απελπισμένους. Από αυτούς γεμίζουν καθημερινά οι γειτονιές της πόλης. Το ποιος θα τους ξυπνήσει την εθνική συνείδηση, και θα τους δείξει τον δρόμο για την επανάκτηση της Πατρίδας μας, αυτό θα κρίνει και την ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους.

Ευάγγελος Χ. Χανιώτης - 

http://www.elkosmos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4181:2010-05-09-11-05-35&catid=99:2008-10-17-07-35-43&Itemid=286

Φοροδιαφυγή, Κίνηση απελπισίας

Κίνηση απελπισίας

ΤΟΥ Κ. ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΥ | Αθήνα - Κυριακή 23 Μαΐου 2010

 Η δημοσιοποίηση από το υπουργείο Οικονομικών των ονομάτων ελεύθερων επαγγελματιών, και ειδικότερα ιατρών, που κατηγορούνται ότι φοροδιαφεύγουν ασφαλώς θέτει ζητήματα συνταγματικής τάξεως, όπως σε σχέση με την προστασία των προσωπικών δεδομένων (άρθρο 9Α του Συντάγματος, όπως αναθεωρήθηκε το 2001). Ειδικά μάλιστα αν έχει ασκηθεί και ποινική δίωξη κατά του φορολογούμενου, είναι αμφισβητήσιμο το κατά πόσο η δημοσιοποίηση του ονόματός του συνάδει προς το Σύνταγμα και τις σχετικές διατάξεις του ευρωπαϊκού ενωσιακού δικαίου, αφού οι ποινικές διώξεις (και καταδίκες) χαρακτηρίζονται (άρθρο 1 Ν. 2472/1997) ως «ευαίσθητα δεδομένα», των οποίων απαγορεύεται κατ΄ αρχήν η επεξεργασία. Επιπλέον ανακύπτει θέμα και σε σχέση με το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου (άρθρο 6 παρ. 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου). Το τεκμήριο αυτό δεν δεσμεύει μόνο τη δικαστική εξουσία αλλά και κάθε άλλη δημόσια αρχή και, χωρίς να απαγορεύει την ενημέρωση του κοινού για τις υπό διεξαγωγή έρευνες, επιβάλλει να επιδεικνύεται κάθε διακριτικότητα και περίσκεψη κατά την ενημέρωση αυτή (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, απόφαση της 10.2.1995, υπόθεση Αllenet de Ribemont κατά Γαλλίας). Συνεπώς ανακοινώσεις που εκδίδονται τυχόν από τις δημόσιες αρχές κατά τη διάρκεια της ποινικής προδικασίας οφείλουν να είναι συνοπτικές, διατυπωμένες κατά τρόπο γενικό και αντικειμενικό και να μην προκαταλαμβάνουν ως βέβαιη την ενοχή του κατηγορουμένου (Διοικητικό Εφετείο Πειραιά, απόφαση 1837 του 2002). Κατά συνέπεια η θριαμβευτική ανακοίνωση από το υπουργείο Οικονομικών ονομάτων και ύψους ποσών, ως εάν να επρόκειτο για λάφυρα από μια επιτυχημένη εκστρατεία, δεν φαίνεται να εναρμονίζεται προς τις απαιτήσεις που απορρέουν από το τεκμήριο της αθωότητας.


Από την άλλη πλευρά βέβαια η συνεισφορά των ελλήνων πολιτών στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους συνιστά συνταγματική υποχρέωση (άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος) και συνεπώς τόσο ο νομοθέτης όσο και η φορολογική διοίκηση μπορούν να επιδιώκουν την υλοποίησή της, λαμβάνοντας τα πρόσφορα προς τούτο μέτρα. Είναι όμως πολύ αμφίβολο κατά πόσο συνιστά πρόσφορο μέτρο η δημοσιοποίηση ονομάτων πολιτών που κατηγορούνται ότι φοροδιαφεύγουν. Και τούτο διότι η ανοχή που επιδεικνύει επί δεκαετίες στην πράξη το κράτος στο φαινόμενο της φοροδιαφυγής έχει οδηγήσει στη γενίκευση του τελευταίου σε τέτοιον βαθμό, ώστε να τείνει να απολεσθεί η κοινωνική συνείδηση περί του αδίκου της πράξης αυτής. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για εξειδικευμένους επιστήμονες, όπως οι ιατροί, είναι μάλλον απίθανο να επηρεασθεί ο ασθενής στην επιλογή του από το αν ο θεωρούμενος από τον ίδιο ως καταλληλότερος να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του ιατρός φοροδιαφεύγει ή όχι. Συνεπώς η προοπτική της δημοσιοποίησης των ονομάτων τους μάλλον δεν πρόκειται να πτοήσει τους επίδοξους φοροφυγάδες ιατρούς.


Γενικότερα η δημοσιοποίηση των ονομάτων των φερομένων ως φοροφυγάδων αποτελεί μάλλον μια κίνηση απελπισίας του υπουργείου Οικονομικών μπροστά στο δημοσιονομικό αδιέξοδο. Το ζητούμενο θα ήταν λειτουργικοί και αδιάφθοροι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί, οι οποίοι να μπορούν να ανιχνεύσουν τη φοροδιαφυγή και να επιβάλουν μέτρα αναγκαστικής είσπραξης των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Τέτοιοι μηχανισμοί όμως ούτε υπάρχουν ούτε και είναι εύκολο να οικοδομηθούν κάτω από καθεστώς απαγόρευσης νέων διορισμών και μείωσης των αποδοχών των υπαλλήλων. Το χειρότερο εξάλλου είναι ότι η πολιτική «τάξη», καθώς βαρύνεται η ίδια με σωρεία σκανδάλων και αυτοπροστατεύεται μέσω της βουλευτικής ασυλίας και της μη ευθύνης των υπουργών, στερείται το απαραίτητο ηθικό κύρος για να στηρίξει πολιτικά την επιβολή κυρώσεων τέτοιας βαρύτητας στους φοροφυγάδες, ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για αποτελεσματική γενική πρόληψη της φοροδιαφυγής.


Το διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα που στηρίζεται παραδοσιακά στις σχέσεις πατρωνίαςπελατείας είναι μακροπρόθεσμα αναγκασμένο, ανεξάρτητα από τα περιστασιακά «πυροτεχνήματα» δημοσιοποίησης ονομάτων ή άλλα παρεμφερή, να ανέχεται τη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία προκειμένου να γίνεται ανεκτό και το ίδιο από τους «πελάτες» του (δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα παρουσιάζει το μεγαλύτερο ποσοστό παραοικονομίας μεταξύ των κρατών της λεγόμενης «παλιάς Ευρώπης», δηλαδή των 15 κρατών-μελών τής έως το 2004 Ευρωπαϊκής Ενωσης). Μόνη λύση απομένει έτσι η προσφυγή στον υπερδανεισμό, με πιθανή απώτερη συνέπεια τη δημοσιονομική κατάρρευση.


Ο κ. Κώστας Χ. Χρυσόγονος είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=333474&ct=114&dt=23/05/2010

Κίνδυνος πολιτικής αστάθειας

Hμερομηνία :  23/5/10    Copyright:  http://www.kathimerini.gr Κίνδυνος πολιτικής αστάθειας Tου Κωστα Iορδανιδη Διεργασίες ανησυχητικές αρχίζουν, πλέον, να είναι ορατές στην ελληνική κοινωνία, πριν γίνουν αισθητές ακόμη στο πρακτικό επίπεδο οι μειώσεις αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων πάσης κατηγορίας. Και μόνον η εξαγγελία της άμεσης περικοπής εισοδημάτων έχει διαμορφώσει ατμόσφαιρα εμφυλιακής συγκρούσεως, όχι βεβαίως με πυροβόλα όπλα, αλλά με την έξαψη ενός κοινωνικού φθόνου, που είχε παύσει να είναι ορατός εδώ και πολλές δεκαετίες. Τα συνθήματα που κυριαρχούν έχουν περιεχόμενο περίπου μεταφυσικό «Δώστε πίσω τα κλεμμένα», «Να καεί η Βουλή», με κάποιους υβριστικούς συνοδευτικούς χαρακτηρισμούς. Το πλέον ενδιαφέρον είναι ότι η ουσία αυτών των συνθημάτων διαμορφώνουν την αντίληψη και της πλειονότητας των πολιτών που δεν μετέχουν στις διαδηλώσεις και θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν Ελληνες αστοί. Ενα ολόκληρο σύστημα πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αντιλήψεως καταρρέει και κανένα λογικό επιχείρημα δεν είναι δυνατόν να προβληθεί για να αντισταθμίσει την οργή και το αίσθημα αδικίας, όχι αυτών που διαδηλώνουν στους δρόμους, αλλά της σιωπηρής πλειονότητας. Το επίτευγμα της μεταπολιτεύσεως ήταν η διεύρυνση και οικονομική ισχυροποίηση της μεσαίας τάξεως. Αλλά τα έκτακτα μέτρα που εισήγαγε η κυβέρνηση πλήττουν αυτήν ακριβώς την τάξη, που περιλαμβάνει την υπαλληλία του Δημοσίου, τους μικρομεσαίους εμπόρους, τους ιδιοκτήτες ακινήτων, ό, τι περίπου συγκροτεί το 40% της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η μεσαία τάξη είναι ο φυσικός σύμμαχος κάθε κυβερνήσεως, που αναδεικνύεται στην εξουσία με το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Δίχως την υποστήριξή της επέρχεται -αργά ή γρήγορα- μια επικίνδυνη πολιτική αστάθεια. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παρά την οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση, που χαρακτήρισε όλη τη μεταπολίτευση, ουδέποτε ετέθη εν κινδύνω η πολιτική σταθερότης. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η μεσαία τάξη όλη διαρκώς διευρυνόταν και ισχυροποιείτο οικονομικώς. Σήμερα για πρώτη φορά στην περίοδο της μεταπολιτεύσεως -για να περιορίσει κανείς το χρονικό διάστημα σε λογικά όρια- η μεσαία αστική τάξη, σε όλο της το εύρος, βρίσκεται στο στόχαστρο του πολιτικού συστήματος ή εν πάση περιπτώσει αισθάνεται ότι πλήττεται άδικα από τα μέτρα που αναγκάσθηκε να αποδεχθεί η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Επί της ουσίας η κυβέρνηση έμεινε δίχως τον βασικό κοινωνικό της σύμμαχο και αυτή είναι μία άκρως επικίνδυνη εξέλιξη. Εάν υπήρχε προοπτική ανακάμψεως έστω σε μια πενταετία, τότε θα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.  Αλλά το κλίμα που επικρατεί και οι εκτιμήσεις που διατυπώνονται δεν δημιουργούν αισιοδοξία. Εάν το πρόβλημα ήταν τοπικό, θα υπήρχε πάλι ελπίς. Αλλά η ελληνική δυσπραγία είναι άμεσα συνδεδεμένη, με μια κρίση όλης της Ευρωζώνης, σοβαροτάτων διαστάσεων. Υπάρχει κίνδυνος διαρκούς εξασθενήσεως των λογικών επιχειρημάτων και το αίτημα των πολιτών, που εύκολα μετατρέπονται σε όχλο, ενδέχεται αν κωδικοποιηθεί σε «αίμα στην αρένα», με διαρκή απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Και τότε ίσως ανακύψει δραματικά θέμα πολιτικής σταθερότητος. Τίποτε δεν είναι πλέον δεδομένο.

Επιτέλους! Ιδού ποιός κυβερνά!

Ο κ. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_23/05/2010_402100):

…Κατά τους ίδιους γνωρίζοντες, ο κ. Γ Παπανδρέου συχνά ανακαλεί μια ιστορική όσο και απελπισμένη φράση του Ανδρέα ένα μεσημέρι στο Καστρί, όταν έλεγε σε φίλους: «Δεν ξέρω τι έχω κάνει, αλλά δεν μπορώ να σας πω ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο».


ΜΕΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΚΑΙ ΟΡΘΩΣ Ο κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΠΕΥΣΕ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ''ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΑ'' ΑΛΛΑ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ 'ΜΕ  ΤΗΝ ΒΟΥΛΑ' ΕΝΑΣ: ΤΟ  ΔΝΤ 

Χρ.Γιανναρας-Επιχειρηματίες στην πολιτική;

Hμερομηνία :  23-05-2010 -  http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_23/05/2010_1291755

Επιχειρηματίες στην πολιτική; Tου Χρηστου Γιανναρα Η κάποτε στράτευση στα ελλαδικά κόμματα της δήθεν Αριστεράς είναι σαν την κάποτε θητεία στη θρησκοληψία: Και στις δύο περιπτώσεις σημαδεύονται ανεξίτηλα τόσο η νοο-τροπία όσο και τα συναισθηματικά αντανακλαστικά των κάποτε παγιδευθέντων. Παράδειγμα (από τα πολλά): Για όποιον θήτευσε στην ελλαδική «Αριστερά» είναι αδιανόητο (αποκλείεται αυτονόητα) να υπάρχει επιχειρηματίας, βιομήχανος, εφοπλιστής ή τραπεζίτης με ειλικρινή ετοιμότητα για κοινωνική προσφορά, διατεθειμένος να υπηρετήσει τα κοινά με ανιδιοτελή φιλοπατρία. Αν διαφανεί στον ορίζοντα πρόσωπο διακεκριμένο στον στίβο της αγοράς που ενδεχομένως θα φιλοδοξούσε ευθύνη διαχείρισης των κοινών (έστω σαν ενδεχόμενο ελάχιστων πιθανοτήτων), ο κάθε τέως της «Αριστεράς» θα μιλήσει αμέσως για «μπερλουσκονισμό». Δεν υπάρχουν κριτήρια ή επιχειρήματα ικανά να αναχαιτίσουν αυτή τη (συνυφασμένη με τα αντανακλαστικά του «αριστερού») προκατάληψη. Ούτε ο στέρεος λόγος και η τετράγωνη λογική του πιθανού τολμητία ούτε η αστραφτερή ευφυΐα και δημιουργική φαντασία του ούτε η πείρα του, η αποδεδειγμένη ικανότητά του στην οργάνωση, στη διοίκηση, στην ανάπτυξη - κερδοφορία πολύπτυχων επιχειρηματικών οργανισμών. Οσοι θήτευσαν κάποτε στην «Αριστερά» δείχνουν να προτιμάνε αναφανδόν έναν οποιονδήποτε ανίδεο και επηρμένο κομματάνθρωπο σαν διαχειριστή των κοινών, παρά τον δοκιμασμένο ταλαντούχο του επιχειρηματικού στίβου. Πρόκειται για τη ζωή μας, για το ψωμί μας, για το μέλλον των παιδιών μας. Και προτιμάμε να εμπιστευόμαστε όχι τους έμπειρους και καταξιωμένους στο κοινωνικό συνάθλημα, αλλά ανθρώπους που δεν προσπάθησαν στη ζωή τους ποτέ για τίποτα: κληρονόμησαν δημοφιλές επώνυμο ή προωθήθηκαν από κομματική νεολαία ή συνδικαλιστική συντεχνία σαν πειθήνιοι αφισοκολλητές και κλακαδόροι. Ανθρωποι, πολύ συχνά, απαίδευτοι, εξοργιστικής μετριότητας ή και μικρονοϊκοί, με χιλιοευτελισμένο, ανυπόφορο λόγο, μπορεί και αποδεδειγμένα καταχραστές δημόσιου χρήματος, διασυρμένοι, αλλά γαντζωμένοι στη δημοσιότητα. Τους εμπιστευόμαστε, για να σώσουμε την «πολιτική» (τρομάρα μας) από την απειλή της υποταγής της στις ορέξεις των μεγαλοκεφαλαιούχων! Σίγουρα, σαν κοινωνική ομάδα ή «τάξη» οι επιχειρηματίες - βιομήχανοι - εφοπλιστές - τραπεζίτες δεν μοιάζει να έχουν κερδίσει την εκτίμηση και συμπάθεια της ελληνικής κοινωνίας. Οπως και στην περίπτωση των ταξιτζήδων ή των γιατρών, οι χαλασμένοι είναι τόσο προκλητικοί στην εκφαύλισή τους που δημιουργούν γενικό κλίμα απέχθειας, αμαυρώνουν τη σύνολη εικόνα της «τάξης» τους στην κοινή γνώμη.  Κυρίως ενοχλεί η μισθολογική αδικία που υφίστανται οι απλοί εργατο-υπάλληλοί τους, τα εξοντωτικά ωράρια όσων έχουν ανθρωπινότερους μισθούς, η σπάνις του ενδιαφέροντος των εργοδοτών για τα ανθρώπινα προβλήματα του προσωπικού των επιχειρήσεών τους. Γίνεται απεχθής η προκλητική αναίδεια και αισθητική βαναυσότητα των νεόπλουτων, των κακομαθημένων κανακάρηδων της δεύτερης γενιάς, η ευκολία φυγάδευσης των κερδών της επιχείρησης στο εξωτερικό. Και άλλα ανάλογα. Δεν είναι της ώρας, αλλά αξίζει κάποτε να διερωτηθούμε σοβαρά, ποια σχέση και ποιες διαφορές έχει ο ρόλος του κεφαλαίου στην ελλαδική κοινωνία με τον ρόλο και τον χαρακτήρα του κεφαλαίου στις δυτικές κοινωνίες. Μοιάζει συχνά να θέλουμε να εξομοιώσουμε, με προκρούστεια λογική, την ελληνική περίπτωση με το δυτικό μοντέλο (όπως πασχίζουμε, ντε και καλά, να ανακαλύψουμε και στο δικό μας παρελθόν όλα τα συμπτώματα του μεσαιωνικού σκοταδισμού της Δύσης: φεουδαρχία και Βατικανό και Ιερή Εξέταση και ό,τι άλλο θα εξασφάλιζε τη διεθνική και διαχρονική εγκυρότητα της μαρξιστικής ιδεολογίας). Ομως, στην Ελλάδα οι μοναδικές πρώτες ύλες που επέτρεψαν τη δημιουργία μικρών βιομηχανικών μονάδων εκμετάλλευσής τους, κάπως ανθεκτικών στον χρόνο, ήταν ο καπνός και το βαμβάκι. Κάθε άλλη βιομηχανική απόπειρα μάλλον προέκυπτε ως εξέλιξη πετυχημένων βιοτεχνιών, ήταν δηλαδή επίτευγμα τόλμης και ταλέντου αυτοδημιούργητων μικροκεφαλαιούχων. Και κατά κανόνα ο μόχθος και η τόλμη των αυτοδημιούργητων ταλαντούχων δεν φτουράει στον τόπο μας: η δεύτερη κιόλας γενιά ή το πολύ η τρίτη, τα πουλάει όλα για να απολαύσει άμοχθο βίο. Κοντολογίς, η εικόνα που έχει για τους επιχειρηματίες η ελλαδική «Αριστερά» μοιάζει προϊόν περισσότερο ιδεολογικών στερεοτύπων και λιγότερο ιστορικής εμπειρίας. Τουλάχιστον ώς την εποχή που ο κ. Σημίτης απαιτούσε να «εκσυγχρονιστεί» και ο κουρέας του στη Σίφνο, ήταν δύσκολο να βρει κανείς στην Ελλάδα επιτυχημένο επιχειρηματία που να μην φιλοδοξεί να μιμηθεί, έστω εν σμικρώ, τους άλλοτε «εθνικούς ευεργέτες»: Το τεράστιο πλήθος κοινωφελών ιδρυμάτων και κληροδοτημάτων βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Αλλο θέμα αν το αυτοκαταστροφικό ελλαδικό κράτος είχε ποτέ την ικανότητα (και το ενδιαφέρον) να αξιοποιήσει αυτή τη διαχυμένη, κατακερματισμένη και τελικά, μάλλον, άγονη γενναιοδωρία. Τον επιχειρηματικό κόσμο στην Ελλάδα τον διέφθειρε, σχεδόν αποκλειστικά, η κομματοκρατία: πηγή κάθε φαυλότητας, κάθε καθυστέρησης, κάθε συμφοράς του τόπου. Εφεύρε τα χαριστικά δάνεια στις επιχειρήσεις, με αντάλλαγμα αυτές να προσλαμβάνουν ως υπεράριθμους μισθωτούς τους ψηφοφόρους συγκεκριμένου κόμματος ή πολιτευτή. Και όταν ο κομματικός ανταγωνισμός μεταφέρθηκε στο επίπεδο της διαφημιστικής ισχύος (ποιος θα παραπλανήσει πιο έντεχνα τις μάζες), εδραιώθηκε η «διαπλοκή» αετονύχηδων επιχειρηματιών με αδίστακτους κομματανθρώπους: Οι επιχειρηματίες να χρηματοδοτούν τα κόμματα, τα κόμματα να παραδίνουν το κράτος για διαγούμισμα στους επιχειρηματίες – υπερκοστολογημένα δημόσια έργα, μυθώδεις «προμήθειες» από εξυπηρέτηση παραγγελιών του Δημοσίου. Ακόμα και το ΚΚΕ αρνείται να δεχθεί κοινωνικό έλεγχο της προέλευσης των πόρων του. Εστω μικρό, αδύναμο, δεν υπάρχει αληθινό αριστερό κόμμα για να καταγγέλλει σαν κύρια πηγή κοινωνικής αδικίας, φαυλότητας, διαφθοράς (και σήμερα χρεοκοπίας) την κατεστημένη κομματοκρατία. Να ζητάει Συντακτική Εθνοσυνέλευση για καινούργιο Σύνταγμα, για αποτίναξη του ζυγού της κομματικής τυραννίας. Ενα τέτοιο αληθινά κοινωνιοκεντρικό κόμμα θα πόνταρε μάλλον στο δυναμικό της αξιοπρέπειας των επιχειρηματιών παρά στην «καλή θέληση» των αποδεδειγμένα αναξιόπιστων κομματανθρώπων. Λάθος; Αξίζει ένας διάλογος πάνω σε αυτή την πρόταση, κυρίως με τους παγιδευμένους στην προκατάληψη τέως της «Αριστεράς». Σίγουρα, οι διακεκριμένοι στον στίβο της αγοράς είναι, κατά τεκμήριο, εθισμένοι στην ιδιοτέλεια. Αλλά, τουλάχιστον, εθισμένοι στην παραγωγική ιδιοτέλεια, όχι στην ιδιοτέλεια εκβιαστικών απαιτήσεων σίτισης (και πλουτισμού) από τον κρατικό κορβανά. Δεν έχει νόημα να ψάχνουμε για ιεραπόστολους, ανθρώπους με ουσιαστικές φιλοδοξίες και τόλμη ζητάμε. Το ανθρωπολογικό πρόβλημα που θέτουν με οξύτητα τα σπιθαμιαία ηγετικά αναστήματα της κομματοκρατίας σήμερα είναι: γιατί τόση η ανικανότητα (ή αναπηρία τους) να φιλοδοξήσουν, να τολμήσουν.

Ο Παπανδρέου έστειλε στα κάτεργα, ισοβίως, τον Ελληνικό Λαό

Ο Παπανδρέου έστειλε στα κάτεργα, ισοβίως, τον Ελληνικό Λαό

http://kostasxan.blogspot.com/2010/05/blog-post_2608.html

• Η επιγραφή του Δάντη στην είσοδο της Κόλασης, σήμερα, θα ήταν… "εισερχόμενοι (ΣΤΟ Δ.Ν.Τ.) εγκαταλείψατε πάσαν ελπίδα"!

Ασύστολοι ψεύτες ήταν όσοι κυβερνητικοί παράγοντες – με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Οικονομικών – είπαν στον Ελληνικό Λαό ότι η προσφυγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν «μονόδρομος».
Λύσεις υπήρχαν και μάλιστα πολλές. Χωρίς να συμφωνώ σε ολόκληρο το πλαίσιο των σχετικών προτάσεων της Αντιπολιτεύσεως υπενθυμίζω ότι και από τη Νέα Δημοκρατία και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΚΕ, υπεδείχθησαν πλείονες του ενός δρόμοι για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα του Ελλείμματος και γενικώς των Χρεών του Εθνους. Πλην όμως ο Γ. Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου υπακούοντας, προφανώς, στις υποδείξεις ορισμένων εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ενωσι και προς παντός στην Ουάσιγκτον μας έριξαν στα δίχτυα του ΔΝΤ αγνοώντας κάθε άλλη λύση.
Από την άλλη πλευρά, κυριολεκτικώς, έχω χάσει τον λογαριασμό των επαναλαμβανομένων άρθρων μου, από την ημέρα που ανεφύη το πρόβλημα, όπου κραύγαζα ο δυστυχής ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΚΙΝΑ της οποίας ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κεντρικής Τραπέζης τους ευθέως έχει (μέχρι και πρόσφατα) δηλώσει ότι εάν θέλει η Ελλάδα κάλλιστα μπορούμε εμείς να προσφέρουμε οικονομική στήριξη και μάλιστα με ευνοϊκούς όρους.
Επί τούτου ας σημειώσει ο Αναγνώστης ότι ο Νίκος Κοτζιάς, Καθηγητής Πανεπιστημίου και συνεργάτης του Γ. Παπανδρέου, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «VETO» της περασμένης Κυριακής (16 Μαΐου 2010) τόνισε ευθέως ότι θεωρεί λάθος τις θεωρίες περί «μονοδρόμου» και απηύθυνε βαριά κατηγορία προς το Υπουργείο Οικονομικών όχι για την «διαρροή» περί άντλησης κεφαλαίων από την Κίνα αλλά για την διάψευσί της. «Αυτοί που το διέψευσαν δεν εξυπηρετούσαν την Ελλάδα. Εστειλαν μήνυμα στις Δυτικές Αγορές ότι δεν έχουμε εναλλακτική δυνατότητα δανεισμού» τόνισε ο διαπρεπής συγγραφεύς και
Ακόμη ο κ. Κοτζιάς απαντώντας σε ερώτησι του δημοσιογράφου Αγγελου Μοσχοβά («VETO») για τα περί «μονοδρόμου» εξέφρασε την άποψι ότι «η Κυβέρνησις κάνει μεγάλο λάθος να προσπαθεί να εγκλωβίσει την σκέψι του Λαού σε σχήματα Μονοδρόμου. Ετσι χάνει την δυνατότητα να αναζητήσει η ίδια και να εφαρμόσει εναλλακτικές λύσεις…»!
Και να σκεφθεί κανείς πως όλα τούτα τα λέγει ποιος; Ο ίδιος ο συνεργάτης του κ. Παπανδρέου!… Ο οποίος στην ίδια συνέντευξι λέγει, «έχω στεναχωρηθεί με την υποκατάστασι της πολιτικής από την λογιστική και κυρίως από την έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης» και ότι «η Κυβέρνησι προσπαθεί να εξηγήσει σήμερα πόσο «ορθή και αναγκαία» είναι μια άδικη πολιτική. Εκεί δημιουργείται πεδίο κατάθλιψης ή εξέγερσης»!!!
Αν αυτά όλα τα λέγει ο συγκεκριμένος άνθρωπος με την συγκεκριμένη ιδιότητα άραγε τι πρέπει να πούμε εμείς για την κόλασι του ΔΝΤ όπου μας έστειλε η Κυβερνητική αυτή ηγεσία; Αναφερόμεθα όχι μόνον σε επιπολαιότητα και αναλγησία αλλά μοιραία πρέπει να οδηγηθούμε στην φοβερή υπόνοια: Μήπως ως απλός εντολοδόχος των διεθνών κέντρων εξουσίας ενήργησε ο κ. Παπανδρέου;
Παρεμπιπτόντως πρέπει, οπωσδήποτε, να αναφερθώ και σε ορισμένους πολιτικούς παράγοντες – κυβερνητικούς και μη – αλλά και σε κάποιους αφελείς που μετά την κυβερνητική απόφασι να εισέλθουμε στην κόλασι του ΔΝΤ προσπαθούν να μας πείσουν ότι το απονενοημένο αυτό διάβημα εμπεριέχει και την «θετική» πλευρά ότι έτσι μας δίδεται η ευκαιρία να… μπούμε στον σωστό δρόμο, καθώς είχαμε μάθει στην ασυδοσία! Αν είναι δυνατόν να κυκλοφορεί μια τέτοια ανοησία. Δηλαδή, τι πρέπει να σκεφθούμε; Ότι τα δύο τρίτα του λαού μας που καθημερινώς λογαριάζουν μέχρι και την τελευταία δεκάρα τους για να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, το είχαν ρίξει στην… σπατάλη και την ασυδοσία; Για όνομα του Θεού!
Υπενθυμίζω συνοπτικά, για μια ακόμη φορά τι σημαίνει η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στήριξης:
α) Μειώσεις μισθών και συντάξεων (ακόμη και των πλέον χαμηλών) στον Δημόσιο και στον Ιδιωτικό τομέα
β) Κατάργηση – αρχίζοντας από μειώσεις – του δώρου Χριστουγέννων, του δώρου Πάσχα και του επιδόματος αδείας.
γ) Απολύσεις στο Δημόσιο.
δ) Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ήτοι απελευθέρωσι απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα.
ε) Σύνταξη για όλους στα 65 και αργότερα σε… άγνωστο χρόνο εργασίας καθώς θα εξαρτάται από το περιβόητο «προσδόκιμο» ηλικίας.
στ) Περικοπές στον τομέα Υγείας και δια των «ρυθμίσεων» στο Ασφαλιστικό ας ξεχάσουμε κεκτημένα δικαιώματα των εργατοϋπαλλήλων και των συνταξιούχων. Συν, βεβαίως, την επιβολή νέου ΛΑΦΚΑ.
Υπενθυμίζεται ότι δια της παραδόσεως των κλειδιών της χώρας μας στο ΔΝΤ δεν υπάρχει χρονικός ορίζοντας για έξοδο από αυτό. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που δεν υπάρχει κανένα (σοβαρό) στοιχείο για την ύπαρξι ανάπτυξης. Ούτε για τώρα, ούτε για το μέλλον, αφού δεν υφίσταται στοιχειώδης υποδομή.
Δεν υπάρχει περίπτωσις να εξέλθουμε της κολάσεως αυτής που ακούει στο όνομα «ΔΝΤ». Χωρίς δε να θέλω να σας στενοχωρήσω, σας πληροφορώ ότι η είσοδός μας σ’ αυτό, θυμίζει τον Δάντη ο οποίος γράφοντας πριν από 700 έτη το περίφημο έργο του «Θεία Κωμωδία» στο περί εισόδου στην Κόλασι κεφάλαιο έγραφε «Εισερχόμενοι εγκαταλείψατε πάσαν ελπίδα». Εάν ζούσε σήμερα ασφαλώς θα έλεγε: «Εισερχόμενοι στο ΔΝΤ εγκαταλείψατε πάσαν ελπίδα», καθώς ο συγκεκριμένος οργανισμός σίγουρα είναι Κόλασις. Οσοι αμφιβάλλετε ρωτήστε τους Ούγγρους, τους Λετονούς και φυσικά τους Αργεντινούς.
Σε ό,τι αφορά τον κ. Παπανδρέου και την Κυβέρνησί του (την… σοσιαλιστική!) ας μην υφίσταται αμφιβολία ότι θα φύγει νύχτα και ως πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών – ας αφήσει αυτά τα σπαραξικάρδια «είμαι παιδί της Διασποράς» - θα μεταβεί στις ΗΠΑ από όπου θα έχει την δυνατότητα να θαυμάζει το κολασμένο, συγκεκριμένο έργο του. Ότι δηλαδή ενώ είχε άλλες λύσεις έστειλε τον Ελληνικό Λαό στα κάτεργα του Εβραιοαμερικανικού αυτού οργανισμού, στο ΔΝΤ.
Θα έλεγε κανείς ότι υπό ένα άλλο πρίσμα είδε και βλέπει ο κ. Παπανδρέου τούτο τον δύστυχο λαό. Θα έλεγε κανείς ότι μισεί θανάσιμα τούτο το λαό. Ή ότι δρα ως φερέφωνο (όπως προηγουμένως είπα) ξένων συμφερόντων και ότι δοθείσης της ευκαιρίας μάς εκδικείται για λογαριασμό τους – χειρότερο πρωθυπουργό δεν μπορούσε να έχει η χώρα. Ακόμη κι απ’ αυτούς που με τον άλφα ή βήτα τρόπο δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την σημερινή κατάστασι. Διότι αυτός, ο κ. Παπανδρέου είναι ο ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ του λαού μας.
Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος

Κ. Κόλμερ-Οικονομική ανασυγκρότηση χωρίς εξωτερικό έλλειμμα

Οικονομική ανασυγκρότηση  χωρίς εξωτερικό έλλειμμα

Του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Η Ελληνική οικονομία οδεύει αφεύκτως προς την στάση πληρωμών. Αδυνατεί αποπληρώσει το εξωτερικό χρέος της ύψους 345 δισ. ευρώ, το οποίον διπλασιάζεται εντός 10ετίας, με το τρέχον επιτόκιο 7%.

Εχοντας χάσει το 35% της ανταγωνιστικότητός της, τα καθαρά συναλλαγματικά έσοδα της χώρας δεν υπερβαίνουν τα 30 δισ. ευρώ ετησίως. Ο περαιτέρω εξωτερικός δανεισμός δεν πρόκειται να την σώσει, ως επίστευαν μέχρι πρότινος ορισμένοι αφελείς ή εξ επαγγέλματος «αισιόδοξοι» (με το αζημίωτον βέβαια).

Η χρεωκοπία είναι νομοτελειακή καθ’ όσον έχει σταματήσει η οικονομική ανάπτυξις.

Ειδικώτερον:

* Μία χώρα που ζει με ξένον νόμισμα (το ευρώ)και ζητεί δανεικά επί 35ετία δεν μπορεί ν’ ανακτήσει την διαδικασία αναπτύξεως και συνεπώς την ικανότητα αποπληρωμής των δανείων της. Η διαχείριση της οικονομίας υπαγορεύεται σήμερα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που αδιαφορεί για τις αντοχές της Ελληνικής κοινωνίας- ίσως και να την εξωθεί εις ένα εμφύλιο πόλεμο.

* Μία οικονομία οδηγείται εις πτώχευσιν, όταν η εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους υπερβαίνει τις ταμειακές ροές από εξαγωγικές εισπράξεις και αυτόνομα εισοδήματα εκ του εξωτερικού.

Εφέτος, το τρέχον εξωτερικόν έλλειμμα αυξάνεται στο 10% του ΑΕΠ κι η χώρα χρειάζεται 73 δισ.$ για τοκοχρεολύσια ενώ δανείζεται με επιτόκιο 4 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο της Γερμανίας , μεσοβραχυχρόνια, για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού της χρέους.

Του χρόνου το χρέος θα έχει φθάσει τα 392 δισ. ευρώ, ακόμη και εάν εξασφαλισθή η συνέχεια του εξωτερικού δανεισμού – πράγμα αμφίβολον.

* Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου , διαισθανομένη την αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος, προσκολλάται στο όχημα της εξουσίας, με μεταφορά των ελλειμμάτων απ’ το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, γεγονός που επιτείνει την οικονομική ύφεση. Τα κυβερνητικά ελλείμματα αυξάνονται ενώ διάδοχος πολιτική κατάσταση δεν υπάρχει. Χρειάζεται όθεν μία πρωτοβουλία του προέδρου της Δημοκρατίας, ως εξής:

1. Κήρυξι της χώρας εις κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, επί τη βάσει του άρθρου 48 του Συντάγματος 2001, για την εξασφάλιση της εσωτερικής ασφαλείας και την διάσωση της οικονομίας απ’ την πλήρη καταρράκωση. Το Κοινοβούλιο ν’ αναστείλει επί 2ετία τις εργασίες του και να εγκρίνει 7μελή κυβέρνηση εκ προσωπικοτήτων, που να διοικήσει την χώρα με πράξεις νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως και διατάγματα.

2. Εκπόνησις 2ετούς πλεονασματικού προϋπολογισμού, με μείωση της δημοσίας σπατάλης και διεύρυνση των εσόδων, χωρίς αύξηση των αμέσων φόρων.

3. Αναστολή εξυπηρετήσεως του εξωτερικού χρέους μέχρις ότου αυξηθούν τα συναλλαγματικά έσοδα και μειωθούν οι αντίστοιχες δαπάνες.

4. Προσφυγή στο ΔΝΤ και «πρώτη τραβηκτική» 10 δισ. $ με επιτόκιο 1,25-3,25% κι’ άλλα τόσα υφ’ όρους, διά τις τρέχουσες συναλλαγματικές ανάγκες 25 δισ.$ (καύσιμα, φάρμακα, ανταλλακτικά, πρώτες ύλες).

Με την stand-by συμφωνία, το ΔΝΤ θα παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς την περιστολή της δημοσίας σπατάλης που θα γίνει με την Consolidation του χρέους και την Conditionality των όρων του.

Οι διαδοχικές φάσεις της συμφωνίας με το ΔΝΤ έχουν ως εξής:

Α. Της ελεύσεως του ΔΝΤ έπεται η αναδιαπραγμάτευση του εξωτερικού χρέους 345 δισ. ευρώ , με τους ξένους πιστωτές, στην «λέσχη των Παρισίων», στο 50% της αξίας του (λόγω ασυγνώστου αμελείας των) και εις χρονικό ορίζοντα 20 ετών, με επιτόκιο 3,5%...

Β. Την διακοπή του εξωτερικού δανεισμού θα ακολουθήσει η καθέλκυση μιας «νέας δραχμής» (ΝΔρχ.) ίσης προς ένα ευρώ, δια την επιβαλλομένη διάσωση του Τραπεζικού συστήματος .

Γ. Οι καταθέσεις και ο οφειλές προς τις Τράπεζες θα μετατραπούν εις νέες δραχμές εις αναλογίαν 1 ΝΔρχ. προς 1 ευρώ. Οι φόροι και τα δημόσια έσοδα καθώς και οι πληρωμές του δημοσίου θα γίνονται υποχρεωτικώς με ΝΔρχ...

Δ. Οι Τράπεζες θα διασωθούν με την διάθεση υπό της Τραπέζης της Ελλάδος απεριορίστων νέων δραχμών εις χρέωση του κεφαλαίου των, ταυτοχρόνως με την επιβολή ελέγχου της εξαγωγής κεφαλαίων και των Τραπεζικών πιστώσεων, από την ανασυνιστωμένη Νομισματική Επιτροπή (Currency Comity).

Τα εκ 2 δις. ευρώ συναλλαγματικά αποθέματα ευρίσκονται αλώβητα στα θησαυροφυλάκια της κεντρικής μας Τραπέζης, το μέχρι τούδε χρέος είναι «κλειδωμένο» με μέσον επιτόκιο 5%. Αρα «ουδέν πρόβλημα».

Ε. Πρόβλημα υπάρχει διότι συγχρόνως πρέπει ν’ αυξηθούν τα επιτόκια ( γίνονται «θετικά») κι’ αφήνεται η εξωτερική ισοτιμία της νέας δραχμής να διολισθήσει εις αναλογίαν 1,50 ΝΔρχ. προς ένα δολάριο (ίση περίπου 2 ΝΔρχ. προς ένα ευρώ).Η αναλογία αντιστοιχεί σε υποτίμηση 46% έναντι ευρώ διά την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητος λόγω της προηγηθείσης υιοθεσίας του Γερμανικού μάρκου, ως... νομίσματος της χώρας υπό της αλήστου μνήμης κυβερνήσεως Σημίτη, με μίαν υπερτιμημένη, παλαιά δραχμή .

ΣΤ.Η διατήρηση της ισοτιμίας προς το δολάριο θα είναι αναλογεί με την εξέλιξη της εγχωρίου νομισματικής κυκλοφορίας: Εάν ανέρχεται, λόγω ταμειακών αναγκών του κράτους, η υποτίμηση θ’ αυξάνεται, εάν συγκρατείται (η κυκλοφορία) κάτω της ονομαστικής αυξήσεως του εθνικού προϊόντος, η ΝΔρχ. θα ημπορεί λελογισμένως να ενισχυθεί .

Ζ. Η εντεύθεν της υποτιμήσεως άνοδος του πληθωρισμού είναι επιθυμητή, τόσον διά την μείωση της αναλογίας του εξωτερικού χρέους προς το ΑΕΠ, όσον και διά την αποφυγή της ανεργίας, που είναι το σαράκι της κοινωνίας. Με πληθωρισμό ζει κανείς, χωρίς δουλειά όχι. Το κρίσιμο μέγεθος δεν είναι η αναλογία χρέους προς το ΑΕΠ αλλά των συναλλαγματικών καθαρών εισπράξεων προς εξυπηρέτηση του συνολικού εξωτερικού χρέους (δημοσίου και ιδιωτικού). Το εσωτερικό χρέος δύναται ν’ αυξηθεί έως 3% του ΑΕΠ καθ’ όσον θα οφείλεται εις Νδρχ.

Εν συνεχεία της νομισματικής μεταρρυθμίσεως και της επαναφοράς του εθνικού νομίσματος, η Ελληνική οικονομία θα ισορροπήσει και θα επαναλάβει την διαδικασία της αναπτύξεως με την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητός της.

Η αγοραστική δύναμη των μισθών και των συντάξεων θα εμειώθη, ως και η εγχωρία κατανάλωση (για να περιορισθούν οι εισαγωγές) – όπερ το ζητούμενο, προς μείωση του εξωτερικού ελλείμματος , που είναι το ΚΥΡΙΩΣ πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας.

Η εγχώρια παραγωγή, οι εξαγωγές και οι εισροές κεφαλαίων θ’ αυξηθούν λόγω της υποτιμήσεως, καθ’ όσον η εγχώριος αγορά θα καταστεί φθηνότερε ceteris paribus και τα επιτόκια θα γίνουν θετικά (άνω του πληθωρισμού) ενώ την τελευταία 10ετία με το ευρώ υπήρξαν εντόνως αρνητικά (κάτω του υποφώσκοντος πληθωρισμού).

Το εργασιακό κόστος θα συγκρατηθεί. Οι ξένοι εργάτες θ’ αποχωρήσουν. Οι τιμές των οικοπέδων θα καμφούν και η οικοδομή – η «μάνα όλων των τεχνών» - θα ξεκινήσει ξανά αλλά με λελογισμένους ρυθμούς δραστηριότητος. Για την προστασία της εγχωρίου παραγωγής από τρίτες χώρες θα χρειασθεί η επιβολή δασμών 10%. Εις πρώτη φάση , η επιβολή δελτίου στα εισαγόμενα καύσιμα ίσως να είναι επιβεβλημένη.

Η προστασία της ελευθέρας επιχειρηματικότητος απαιτεί την κατάργηση όλων των προνομίων των κατεστημένων συμφερόντων. Η άρση της μονιμότητας των ΔΥ και ο δραστικός περιορισμός των συνδικαλιστικών «ασύλων» είναι απαραίτητος , διά ν’ ανοίξει πάλι «τα φτερά της» η Ελληνική οικονομία , χωρίς την εκχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας που υπαινίσσεται ο κ.Γ. Παπανδρέου.......

Η ανασυγκρότηση της οικονομίας και εξυγίανση του δημοσίου τομέως , πριν είναι πολύ αργά και «οι Μήδοι διαβούνε» , καθίσταται καθαρά Ελληνική υπόθεση άνευ αναβολής.