ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ: Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα =============================================
Ενός κακού μύρια έπονται – γεγονός που σημαίνει ότι, εάν συμβεί το προβλεπόμενο συντονισμένο «σπάσιμο» πολλών μαζί πιστωτικών ορίων (margin calls), τότε θα ξεκινήσει ένα καταστροφικό ντόμινο, παρασύροντας πολλές άλλες αξίες μαζί του
Η αγορά μετοχών με πίστωση αποτελεί τη σημαντικότερη ένδειξη μίας σφοδρής, επερχόμενης καταιγίδας, εάν φτάσει ή ξεπεράσει κάποια ανώτατα όρια – γεγονός που διαπιστώνεται σήμερα στο μεγαλύτερο καζίνο του πλανήτη, στη Wall Street, όπου έχει ανέλθει ήδη στα 413 δις $. Τον Ιούλιο του 2007, λίγες εβδομάδες πριν σπάσει η φούσκα των ενυπόθηκων δανείων, η αγορά με πίστωση ήταν της τάξης των 425 δις $ – καταρρέοντας και οδηγώντας ολόκληρη την υφήλιο σε τεράστιες περιπέτειες.
Σήμερα, τα φθηνά χρήματα των κεντρικών τραπεζών, τα οποία έχουν πλημμυρίσει τα χρηματιστήρια, χωρίς να ωφελείται ούτε στο ελάχιστο η πραγματική οικονομία, έχουν ξανά το ίδιο αποτέλεσμα. Ο μύθος δε της ανταγωνιστικότητας, ο οποίος οδηγεί στη μείωση των μισθών των εργαζομένων και στην αύξηση των εταιρικών κερδών (διάγραμμα) «καλά κρατεί» – με τον «νεοφιλελευθερισμό» να διανύει την καλύτερη εποχή στην ιστορία του.
.
Κέρδη επιχειρήσεων (πράσινο) και αποζημιώσεις υπαλλήλων (κόκκινο). Αποδοχές προς κέρδη (μπλε). (*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Συνεχίζοντας στο θέμα μας, η αγορά μετοχών με πίστωση (margin debt), σημαίνει ότι ένας «επενδυτής» δανείζεται χρήματα, με στόχο την αγορά μετοχών – όπου ορίζεται ένα συγκεκριμένο όριο (margin), κάτω από το οποίο δεν επιτρέπεται να πέσει η αξία των μετοχών του.
Όσο αυξάνονται οι τιμές των μετοχών, ο «επενδυτής» μπορεί να πληρώνει το δανειστή του, εγγράφοντας κέρδος μετά την εξόφληση. Όταν όμως οι τιμές των μετοχών μειώνονται, κάτω από το όριο που καλύπτεται από την αξία των μετοχών που διαθέτει ο «επενδυτής», τότε ο δανειστής απαιτεί από τον «επενδυτή» να καταθέσει χρήματα για την εξισορρόπηση της διαφοράς (margin call).
Όμως, εάν ο «επενδυτής» δεν έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει τα παραπάνω χρήματα, οφείλει να πουλήσει μετοχές για να τα συγκεντρώσει – γεγονός που οδηγεί πάντοτε σε πωλήσεις πανικού, πόσο μάλλον όταν η όλη διαδικασία είναι αυτόματη, επειδή πολλές «επενδύσεις» αυτού του είδους γίνονται μέσω μηχανών χρηματιστηριακών συναλλαγών (πλατφόρμες).
Ο όγκος λοιπόν των αγορών με πίστωση αποτελεί έναν δείκτη, σε σχέση με το σχηματισμό φούσκας στις χρηματιστηριακές αγορές – έχοντας «προειδοποιήσει» για την κατάρρευση του 2000 (dotcom crash), καθώς επίσης την αντίστοιχη του 2007 (διάγραμμα που ακολουθεί).
Εάν βέβαια συμβεί να συντονισθούν πολλά μαζί «margin calls», τότε ο πανικός που ακολουθεί είναι καταστροφικός – αφού η καταναγκαστική πώληση ενός μεγάλου αριθμού μετοχών από χιλιάδες «επενδυτές», εκούσια ή ακούσια, προκαλεί κυριολεκτικά την κατάρρευση των μετοχών.
.
Στον Πίνακα: Οι γκρι ζώνες αντιπροσωπεύουν τις περιόδους ύφεσης, ενώ η κόκκινη γραμμή το επίπεδο επενδύσεων σε μετοχές του NYSE επί πιστώσει και η μπλε γραμμή την κίνηση του δείκτη S&P500
.
Όπως φαίνεται από το παραπάνω διάγραμμα, η κόκκινη γραμμή (αγορά μετοχών με πίστωση), έχει ξεπεράσει ξανά το ύψος του βασικού χρηματιστηριακού δείκτη S&P 500, πλησιάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ της (Ιούλιος 2007). Κρίνοντας δε από τη σχέση του 2007 με το 2000, μάλλον θα το ξεπεράσει προτού εκραγεί – εάν βέβαια δεν σταματήσει η Fed να τυπώνει νέα χρήματα, «ντοπάροντας» τις αγορές (ενέσεις κορτιζόνης).
«Ενός κακού βέβαια μύρια έπονται», όπως όλοι μας γνωρίζουμε – γεγονός που σημαίνει εδώ ότι, εάν συμβεί το συντονισμένο «σπάσιμο» πολλών μαζί πιστωτικών ορίων (margin calls), τότε θα ξεκινήσει ένα «καταστροφικό ντόμινο», παρασύροντας πολλές άλλες αξίες μαζί του.
Για να δημιουργηθεί βέβαια κάτι τέτοιο, είναι απαραίτητο ένα «πιστωτικό συμβάν», ένα απρόβλεπτο ή μη αναμενόμενο γεγονός καλύτερα – όπως, για παράδειγμα, η χρεοκοπία ενός κράτους ή μίας τράπεζας, η απότομη αύξηση των επιτοκίων στις αγορές, η ανακοίνωση του περιορισμού της ρευστότητας από τη Fed ή κάτι άλλο, το οποίο δεν μπορούμε ίσως καν να φανταστούμε.
Σε κάθε περίπτωση, το «margin call» θα συμβεί αργά ή γρήγορα ενώ οι επενδυτές, οι οποίοι το έχουν συνδέσει με την ανακοίνωση της απόσυρσης των μέτρων ποσοτικής διευκόλυνσης (QE) από τη Fed, κάνουν πιθανότατα μεγάλο λάθος – επειδή οι αγορές αντιδρούν πολύ πριν συμβεί ένα γεγονός, προβλέποντας ή προκαλώντας το οι ίδιες. Πόσο μάλλον όταν κατανοούν καλύτερα από τον καθένα πως, όταν οι μισθοί ευρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, σε σχέση με τα κέρδη των εταιρειών (συγκριτικά διαγράμματα που ακολουθούν), η κατάρρευση είναι προ των πυλών.
.
Πίνακας Α: Σχέση πωλήσεων των επιχειρήσεων, με τις αποζημιώσεις των εργαζόμενων και των κερδών σε 5 περιόδους ανάκαμψης του παρελθόντος. Πίνακας Β: Σχέση των προαναφερθέντων την περίοδο ανάκαμψης που διανύει η Αμερική τώρα. (*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Από την άλλη πλευρά βλέπουμε συνεχώς καινούργιες φούσκες, όπως αυτή του Bitcoin, καθώς επίσης του Litecoin – «νομίσματα» που δεν είναι συνδεδεμένα με τίποτα απολύτως, ενώ δεν εκφράζουν επίσης τίποτα (το ΑΕΠ μιας χώρας για παράδειγμα, όπως τα υπόλοιπα).
Την ίδια στιγμή, τα νομίσματα υγιών σχετικά χωρών, όπως της Αυστραλίας, του Καναδά ή της Νορβηγίας, αξιολογούνται σημαντικά χαμηλότερα, από όσο θα έπρεπε – ειδικά απέναντι στοδολάριο, όπου έχουν «εκτυπωθεί» ποσότητες, τις οποίες δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.
Είναι πραγματικά αστείο δε να πέφτει η ισοτιμία του δολαρίου της Αυστραλίας (κατ’ επέκταση του Καναδά και της Ν. Ζηλανδίας), απέναντι στο δολάριο, απλά και μόνο λόγω της μείωσης του ρυθμού ανάπτυξης – αν και ήταν αναμενόμενο, αφού προβλέπεται πτώση των τιμών των εμπορευμάτων λόγω της παγκόσμιας ύφεσης, καθώς επίσης επιθυμητό από την Αυστραλία, λόγω του συναλλαγματικού πολέμου που διεξάγεται (υποτιμήσεις νομισμάτων για αύξηση τω εξαγωγών).
Η τουρκική λίρα πάντως, καθώς επίσης το ιαπωνικό γεν, είναι τα «αγαπημένα» νομίσματα της «υποτιμητικής κερδοσκοπίας» σήμερα – όπου στην Τουρκία οφείλεται στο ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο ενώ, όσον αφορά την Ιαπωνία, η αιτία είναι η συνεχής εκτύπωση νέων χρημάτων.
Περαιτέρω, στο διάγραμμα που ακολουθεί, φαίνονται πιο καθαρά τα αρνητικά «πιστωτικά ανοίγματα», σε σχέση με το μηνιαίο κλείσιμο του δείκτη S&P, σήμερα και στο παρελθόν.
.
Στον Πίνακα: Δείκτης S&P 500 (μπλε), επίπεδα πίστωσης (κόκκινο για αρνητικό ισοζύγιο, πράσινο για θετικό ισοζύγιο). (*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Όπως διαπιστώνεται μεταξύ άλλων από το παραπάνω διάγραμμα, ευρισκόμαστε στην τρίτη μεγάλη φούσκα από το 2000, με τα αρνητικά πιστωτικά όρια αρκετά ψηλά για να προκαλέσουν την έκρηξη της.
Επομένως, κατά την άποψη των περισσοτέρων (video), είναι καλύτερα να εγκαταλείψει κανείς το γρηγορότερο δυνατόν τις μετοχές, ιδιαίτερα αυτές των Η.Π.Α. – αφού η εποχή του φθηνού χρήματος φτάνει στο τέλος της.
Προτείνονται πλέον τα μετρητά χρήματα ασφαλών χωρών (60%), η αγορά ακινήτων ή γης, όταν οι τιμές τους είναι συμφέρουσες (30%), καθώς επίσης ο χρυσός (10%) – γεγονός που σημαίνει ότι, η Ελλάδα πρέπει να αποφύγει όσο μπορεί την πώληση ακίνητης περιουσίας, έναντι «χαρτιών» χωρίς αντίκρισμα.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε φυσικά να μην συμβεί το αναμενόμενο, η πολλαπλή «πυρηνική έκρηξη» δηλαδή στις αρχές του επομένου έτους, όταν παρουσιαστεί ξανά το φαινόμενο, γνωστό ως η κατάρα της Fed (άρθρο).
Το ζητούμενο στην Κύπρο όπως και την Ελλάδα είναι μια ειρηνική μετάβαση όπου την διακυβέρνηση, με κύριο σκοπό την εθνική επιβίωση, θα την ασκήσουν άξιοι Έλληνες
Ημερίδα: Η Κύπρος μπροστά σε ένα σχέδιο διλήμματα και προοπτικές»
Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Εάν οι Κύπριοι αποδεχθούν να καταργήσουν το κράτος τους στις διακρατικές σχέσεις θα είναι η πρώτη φορά μετά το 1945 που ένα κράτος καταλύεται λόγω εξωτερικής επίθεσης.
Ως προς τούτο ισχύουν τα εξής: Το κράτος κάθε κοινωνίας είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας. Η εθνική ανεξαρτησία είναι θέσφατο και προϋπόθεση εσωτερικής αυτοδιάθεσης, δημοκρατίας, πολιτικής ελευθερίας, ανάπτυξης της κρατικής ισχύος για να καταστεί το κράτος ανταγωνιστικό στην οικονομία, την άμυνα και την ασφάλεια.
Η επιβολή μιας μη βιώσιμης λύσης δεν θα αποτελέσει απλά πολιτικό θάνατο για τους κύπριους. Θα είναι κάτι χειρότερο: Θα είναι αργός και βασανιστικός θάνατος.
Ως εκ τούτου, η αποδοχή μιας μη βιώσιμης λύσης συνιστά πολιτική αυτοκτονία, οριστική κατάργηση της ελευθερίας μιας κοινωνίας και οριστική κατάργηση της δημοκρατίας.
Συνεπαγόμενα, οι κύπριοι δεν πρέπει να βιάζονται για μια μη βιώσιμη λύση. Μόνο βιώσιμη λύση είναι αποδεκτή.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μερικούς πολιτικούς παράγοντες οι οποίοι σχετίζονται με την επιδίωξη μιας βιώσιμης λύσης εδώ και τώρα. Η επιδίωξη μιας βιώσιμης λύσης δεν είναι πλέον εύκολη υπόθεση ενώ κάθε ολιγωρία ή σπασμωδική ενέργεια εύκολα οδηγεί στην άβυσσο.
Την περίοδο 2001-4 άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας αλλά αντί να σπεύσουμε να υποβάλουμε ένα σχέδιο συμβατό με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα πολλοί Έλληνες συνεργάστηκαν με τον λόρδο Χάνεϋ για την τερατογένεση του φασιστικού, ανελεύθερου και γενοκτονικού σχεδίου Αναν.
Δέκα χρόνια μετά η αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας συναρτάται με ένα πλήθος νέων παραγόντων στο στρατηγικό επίπεδο και περιφερειακό πεδίο οι οποίοι είναι ρευστοί, αστάθμητοι και απρόβλεπτοι.
Την περίοδο που διανύουμε μια σωστή τακτική αποσυμφόρησης της πίεσης όσων πιέζουν επειδή βιάζονται να εφαρμόσουν κάποια στρατηγικά σχέδια, απαιτείται να είναι ενταγμένη μέσα σε μια στρατηγική βιώσιμης λύσης μόνο εάν και όταν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.
Εύλογα ερωτάται τι κάνουμε εν τω μεταξύ; Εάν ήταν να απαντήσω μονολεκτικά θα έλεγα αυξάνουμε την κρατική μας ισχύ μέχρι εξισορρόπησης της τουρκικής απειλής και παλεύουμε διπλωματικά για μια βιώσιμη λύση χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Πέραν της πάγιας ανάγκης για άμυνα, ασφάλεια και συμμαχίες, μια ασφαλής στάση είναι η ανένδοτη εμμονή και προσκόλληση στα θέσφατα της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας.
Λέγοντας ευρωπαϊκή νομιμότητα λέω αυτό που πάντα έλεγα ήδη από το 1983, ότι δηλαδή δεν αναμένουμε κάποιο ευρωπαϊκό στρατό να τερματίσει τα τετελεσμένα της βίας και να εφαρμόσει τις αποφάσεις του ΣΑ αλλά μια προσκόλληση στα νομικά κεκτημένα της ευρωπαϊκής κοινότητας
Το γεγονός ότι ήταν πολιιτικοστρατηγικός νάνος ευνοούσε την ένταξη ανεξαρτήτως λύσης, γεγονός που επαληθεύτηκε Ο νομικός γίγαντας αφορούσε τις νομικοπολιτικές προϋποθέσεις που ως πλήρες μέλος πλέον θα αξιώναμε αταλάντευτα και από ισχυρή πλέον θεσμική και νομική θέση
Η ανένδοτη πρόταξη μιας βιώσιμης λύσης επιτάσσεται και από το γεγονός ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης, αστάθειας στην περιοχή και συνεπαγόμενης ρευστότητας των στρατηγικών των περιφερειακών δυνάμεων και των μεγάλων δυνάμεων, εάν η Κύπρος σπεύσει να εισέλθει σε μια ρευστή και αβέβαιη τροχιά θα απολέσει τον έλεγχο της κατάστασης και θα οδηγήσει σε απώλεια κάθε ευκαιρίας μελλοντικής βιώσιμης λύσης.
Για να το πούμε διαφορετικά, κάθε σπασμωδική κίνηση, κάθε ολιγωρία και κάθε κατευνασμός ή χειρότερα αποδοχή έμμεσης ή άμεσης κατάλυσης της ΚΔ θα θέσει την Κύπρο πάνω στο τραπέζι του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων (βασικά, ήδη είναι ξαπλωμένη πάνω στο τραπέζι, ιδιαίτερα μετά το αποτέλεσμα των τελευταίων προεδρικών εκλογών) και θα κατακερματιστεί και εξανεμιστεί εις τα εξ ων συνετέθει.
Οικονομικά, γεωπολιτικά και ανθρωπολογικά κανένα κράτος δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί και κανένα αδύναμο κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει, στο τέλος, εάν δεν λάβει υπόψη τον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό και το γεγονός ότι η ισχύς στην διεθνή πολιτική είναι αθέσμιστη η δε επιβίωση επισφαλής.
Στο σημείο αυτό χρήζει να θυμηθούμε τον Κονδύλη και το γεγονός ότι η διεθνής πολιτική δεν έχει έλεος: «Δεν υπάρχει καμμιά τελειωτική λύση και καμμιά ευτυχία που να μη διατρέχει κινδύνους. Όποιος πιστεύει στην ύπαρξη τελειωτικών λύσεων φοβάται απλώς ότι θα χάσει τη βεβαιότητα μιας ευτυχίας χωρίς κινδύνους».
Ασφάλεια, επιβίωση και ευτυχία χωρίς κινδύνους στην Οδύσσεια των ανθρώπων, όμως, ποτέ δεν υπήρξε, ποτέ δεν θα υπάρξει είτε μιλούμε για μεμονωμένους ανθρώπους, είτε για κράτη είτε για συμμαχίες. Αυτό ξέχασαν οι Έλληνες τις τελευταίες δεκαετίες αλληθωρίζοντας διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα ως και να υπάρχει κατιτί άλλο πέραν του κράτους που δίνει ασφάλεια, ευημερία και ευτυχία.
Για να θυμηθούμε ξανά τον Κονδύλη, «η έσχατη πραγματικότητα από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες, που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί, αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτόσυναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους».
Γι’ αυτό αποτελούν αυτοκτονικές κινήσεις όλα αυτά τα φλερτ με τον Οθωμανισμό των οπαδών του φασιστικού σχεδίου Αναν, και τις αγορές, δήθεν της Τουρκίας που περιμένει με ανοικτές αγκάλες του κύπριους εμπόρους φτάνει μόνο να δεχθούμε την νέο-Οθωμανική υποτέλεια.
Υπενθυμίζεται επίσης ότι η Κύπρος όπως και το νεοελληνικό κράτος βρίσκεται σε μια δεινή οικονομική κατάσταση που αποδυναμώνει την διαπραγματευτική της θέση και ότι τυχόν αποδοχή εισόδου σε μια τέτοια αβέβαιη τροχιά θα δημιουργήσει ευκαιρίες σε τρίτους για πλήθος εκβιασμών.
Τουτέστιν, για ένα ακόμη λόγο θα απομακρύνει το ενδεχόμενο μιας βιώσιμης λύσης. Η πρόταξη μιας βιώσιμης λύσης αποτελεί την μόνη ασφαλιστική δικλείδα κατά εκβιασμών και πιέσεων κάθε είδους. Τακτικά μιλώντας, επίσης, είναι κατά κάποιο τρόπο, και το αντίδοτο στην παρούσα οικονομική και κοινωνική αδυναμία που λειτουργεί απαγορευτικά αναιρώντας προγραμματικά μια ισχυρή διαπραγματευτική θέση.
Εάν οι κύπριοι μεταβατικά ή μονίμως εγκαταλείψουν την πλήρη κυριαρχία επί της Επικράτειας της ΚΔθα παύσουν να είναι ο κάτοχοι του χώρου και των πλουτοπαραγωγικών πόρων και εξ αυτού οι διαπραγματευτές με τους τρίτους θα είναι οι ξένοι επικυρίαρχοι, επί του προκειμένου οι Τούρκοι και οι Βρετανοί.
Έτσι πρέπει να γίνει κατανοητή η «επίθεση ειρήνης» της Τουρκίας η οποία ενόψει και μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τουρκική διπλωματία επείγεται να πατήσει κυριαρχικά στην Κύπρο για να μπορεί να ανασυντάξει τις διαπραγματευτικές της θέσεις με τους άλλους, για παράδειγμα τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Η μεταβατική ή μόνιμη απώλεια της πολιτικής κυριαρχίας θα αποτελέσει, βασικά, την αρχή του τέλους της παρουσίας των κυπρίων στο νησί τους. Η απορία δεν είναι γιατί αυτά δεν τα βλέπουν στην Κύπρο όπου το έλλειμμα στρατηγικής σκέψης είναι πάγιο χαρακτηριστικό.
Η απορία αφορά γιατί στην Ελλάδα η οποία υποτίθεται έχει το στρατηγικό πρόσταγμα κανείς δεν βλέπει τις στρατηγικές εξελίξεις που αφορούν την Ανατολική Μεσόγειο αλλά και τα ζωτικά συμφέροντα του νεοελληνικού κράτους, ακόμη και εάν σκεφτούμε με κρατικούς και όχι εθνικούς όρους.
Μια βιώσιμη λύση συναρτάται με νομικά και διεθνοπολιτικά κριτήρια και παράγοντες καθώς επίσης και με πάγια κριτήρια που αφορούν την συγκρότηση κάθε κρατικού-πολιτειακού συστήματος.
Η δημοκρατική νομιμότητα, για παράδειγμα, συναρτάται ζωτικά με την λειτουργικότητα και την δυνατότητα λήψεως αποφάσεων αλλά και με το γεγονός πως εάν η δημοκρατία βραχυκυκλώνεται θα ανοίγει παράθυρα ευκαιρίας ξένων παρεμβάσεων, κυρίως εκ μέρους της Τουρκίας αλλά και των Βρετανών που ήδη εξαρχής έκτισαν μέσα στο κυπριακό κράτος λογικές διαίρει και βασίλευε.
Η αρχή της πλειοψηφίας δεν συνεπάγεται καταπίεση των μειονοτήτων ενός κράτους. Οι δυνατότητες αποκέντρωσης και αυτοδιάθεσης σε πεδία όπως ο πολιτισμός, η τοπική πολιτική οργάνωση, η σχέση με τα κεντρικά όργανα και η δημιουργία ασφαλιστικών δικλείδων, έχει όριο των ουρανών.
Το ίδιο και οι έλεγχοι και εξισορροπήσεις (checksandbalances) που θα επιτρέπουν πολιτική ελευθερία σε όλους και που συναρτώνται, εξάλλου, με συμβατικές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις κάθε πολιτισμένου κράτους οι οποίες δεν αντιμάχονται την δημοκρατική αρχή.
Πολλές εσωτερικές ρυθμίσεις που αφορούν την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία, εξάλλου, δεν μπορεί να είναι στατικές και προγραμματικές αλλά καθημερινό ζωντανό άθλημα όλων των πολιτών ενός ενιαίου κυπριακού κράτους. Το κύριο ζήτημα είναι ο δημοκρατικός προσανατολισμός μιας βιώσιμης λύσης και η τήρηση των θεσφάτων της σύγχρονης κρατοκεντρικής οργάνωσης που προϋποθέτει απουσία έξωθεν επιρροών εκ μέρους ξένων κρατών.
Η μη επέμβαση, η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία και η εσωτερική αυτοδιάθεση αποτελούν τα θέσφατα και τις έσχατες λογικές της σύγχρονης διεθνούς οργάνωσης και χωρίς αυτά δεν υπάρχει κράτος αλλά προτεκτοράτο.
Μια βιώσιμη λύση του κυπριακού ζητήματος απαιτείται να στηρίζεται στην δημοκρατική νομιμότητα, την διεθνή νομιμότητα και την ευρωπαϊκή νομιμότητα. Αυτό ως προς τα κύρια σημαίνει πρώτον, κατάργηση των αναχρονιστικών και παράνομων «εγγυήσεων», δεύτερον, διαφύλαξη του ενιαίου χαρακτήρα της Κυπριακής Δημοκρατίας, τρίτον, αποκλεισμό εσωτερικών διαιρέσεων σε ρατσιστική βάση ή στην βάση της εθνικής καταγωγής, τέταρτον, αποχώρηση των εποίκων οι οποίοι σύμφωνα με τις συνθήκες συνιστούν έγκλημα πολέμου.
Τέλος, δεν θα μιλήσω για αποτρεπτική στρατηγική παρά το ότι αποτελεί το προνομιακό μου επιστημονικό πεδίο. Θα υποστηρίξω όμως ότι σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όπως η παρούσα υπάρχει ο κίνδυνος άλωσης της κοινωνίας από εξωγενείς δρώντες και εγχώριους υπηρέτες τους.
Μπροστά σε ένα τέτοιο έσχατο κίνδυνο και πριν είναι αργά οι κοινωνίες οργανώνονται και αντιστέκονται κατά των μεθοδεύσεων μιας επερχόμενης θανατηφόρας εκτέλεσής της.
Μια αντίσταση της κοινωνίας δεν προκαθορίζεται ούτε μπορεί και να προσδιοριστεί επακριβώς παρά μόνο να ειπωθεί ότι η πολιτειακή νομιμότητα και η επιβίωση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος μιας πηγαίας στρατηγικής αυτοσυντήρησης.
Το ένστικτο επιβίωσης να κυριαρχήσει και να αναβλύσουν δυνάμεις που θα στηρίξουν την πολιτειακή νομιμότητα και την εθνική ασφάλεια. Εν τέλει, μια βιώσιμη κοινωνία υποτίθεται ότι ανεξαρτήτως διοικητικών εποικοδομημάτων διαθέτει κοσμοθεωρητικά θέσφατα, έσχατες λογικές επιβίωσης και στρατηγικές εκπλήρωσης των εθνικών συμφερόντων, ιδιαίτερα της εθνικής επιβίωσης, οι οποίες ποτέ δεν παύουν να ταλαντεύονται μέσα στο μυαλό των πολιτών, ότι και να κάνει ο κάθε καβαλάρης της εξουσίας.
Ενδεικτικά μόνο αναφέρω τα εξής: Διαπαραταξιακή αντίσταση με κινήματα, ομίλους, σωματεία και οτιδήποτε άλλο θα ενώνει νήματα θέσεων γύρω από το θέσφατο της εθνικής επιβίωσης
Πάντοτε με άγρυπνο βλέμμα να διαφυλάξουμε την πολιτειακή νομιμότητά μας, πίεση για αλλαγή της κατευνάζουσας πολιτικής ηγεσίας η οποία στις μέρες μας τόσο την Ελλάδα όσο και στην Κύπρο κατάντησε υποτελής εντολοδόχος ξένων αντί να είναι εντολοδόχος των πολιτών
Για την πολιτική παράδοση της ελληνικότητας η πολιτειακή νομιμότητα διασφαλίζεται και ενισχύεται όταν γίνονται σεβαστά τα ιερά, όσια και έσχατα του Συντάγματος και όταν υπάρχει δημοκρατική συγκρότηση και ροπή προς δομές που καθιστούν τον πολίτη κάτοχο του κράτους.
Κάτοχος του κράτους και εντολέας της διακυβέρνησης είναι η κοινωνία και όχι κλίκες έμμεσης αντιπροσώπευσης, ένα δηλαδή καθεστώς της αρχαϊκής νεοτερικότητας όταν στο υπόβαθρο των ηγεμονιών βρίσκονταν ανθρωπολογικά εκμηδενισμένοι δουλοπάροικοι.
Μια κοινωνία λοιπόν απαιτείται αδιαλείπτως να αξιώνει να είναι ο εντολέας της διακυβέρνησης και αφού διασφαλίζεται η ελεύθερη έκφραση χωρίς απειλές και εκβιασμούς να ισχύει η δημοκρατική νομιμότητα.
Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες δεν προσέξαμε και τη εξουσία την άρπαξαν κάποιοι μεταξύ των οποίων και πολλοί ληστές οι οποιοι διείσδυσαν μέσα στο διαβρωμένο κομματικοπαραταξιακό σύστημα.
Αφού καταλήστευσαν τον πλούτο της κοινωνίας με το αεριτζίδικο πελατειακό τους κλεπτοκρατικό συνονθύλευμα κατάλυσαν κάθε έννοια πολιτειακής νομιμότητας παράδωσαν την πολιτική μας κυριαρχία και τον πλούτο μας σε ξένους οικονομικούς κατακτητές ενώ δεν ξέρουμε τι έπεται.
Το ζητούμενο στην Κύπρο όπως και την Ελλάδα είναι μια ειρηνική μετάβαση όπου την διακυβέρνηση, με κύριο σκοπό την εθνική επιβίωση, θα την ασκήσουν άξιοι Έλληνες.
Άξιοι Έλληνες οι οποίοι θα επιχειρήσουν,αφενός να αντιστρέψουν τον κατήφορο (λέγοντας όχι στην λεηλασία και στην εκποίησή μας και στην Κύπρο όχι στον οριστικό της θάνατο), και αφετέρου, θα δώσουν στην κοινωνία την ευκαιρία να ανασυνταχθεί πολιτικά προς δημοκρατικές κατευθύνσεις και με τρόπο που η κοινωνία θα γίνει ο εντολέας της διακυβέρνησης.
Εάν βάσιμα αντιταχθεί ότι αυτό είναι ανέφικτο και ουτοπικό αποτελεί και τον δείκτη των κινδύνων θανάτου ή αργού θανάτου που διατρέχουμε.
Δύσκολο όμως να δεχθεί κανείς ότι μια κοινωνική οντότητα δεν διαθέτει πλέον ένστικτα επιβίωσης. Η ελπίδα μιας χώρας πάντα είναι οι άνθρωποί της, η κοινωνία της η οποία ποτέ δεν πρέπει να τα βάζει κάτω όταν η επιβίωσή της διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο.
Ελπίζουμε να μην ισχυρισθεί κανείς στο μέλλον ότι, δεν είχαμε προειδοποιηθεί για το επερχόμενο κραχ – οι χρεοκοπίες στη Γαλλία, η ευρωπαϊκή ιδέα, η Βρετανία, το Ντιτρόιτ, το γουάν, το «χρυσό Bitcoin» και η διεθνής φούσκα των χρηματιστηρίων
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Ενώ στηνΟυκρανία η χρεοκοπία, καθώς επίσης οι τραπεζικές επιθέσεις (Bank run) είναι σε εξέλιξη, στη Γαλλία, ο κλάδος των κατασκευών έχει βυθιστεί στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του – αφού πάνω από 20.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει τους τελευταίους δώδεκα μήνες.
Το κόστος που έχει προκληθεί από τις πτωχεύσεις (γράφημα) έχει αυξηθεί κατά 10% στα 1,24 δις €, σε σχέση με το προηγούμενο έτος – ενώ έχουν χαθεί περί τις 60.000 θέσεις εργασίας.
.
Το κόστος από τις πτωχεύσεις στη Γαλλία
.
Το 33% των χρεοκοπιών στη Γαλλία προέρχεται από τον κλάδο των κατασκευών – όταν το αντίστοιχο ποσοστό στη Γερμανία είναι 19% και στην Ισπανία 27%. Η χώρα βυθίζεται πλέον στην ύφεση, χωρίς να φαίνονται προοπτικές ανάπτυξης – ενώ οι πολίτες διαδηλώνουν εναντίον της κυβέρνησης, ενοχοποιώντας την για την κατάρρευση της οικονομίας, όπου προβλέπονται 62.000 χρεοκοπίες εταιρειών εντός του επομένου έτους.
Περαιτέρω, όλο και λιγότεροι ευρωπαίοι πολίτες πιστεύουν πως η συμμετοχή των χωρών τους στην ΕΕ έχει πλεονεκτήματα (γράφημα) – με οδυνηρά επακόλουθα για τη συνοχή της ηπείρου μας.
.
Η γνώμη των πολιτών σχετικά με το εάν η συμμετοχή στην Ε.Ε. έχει περισσότερα πλεονεκτήματα (μπλε) από μειονεκτήματα (κόκκινο)
.
Βέβαια, η λέξη «Ευρωπαίος» είναι πολύ σημαντική από πολιτισμικής πλευράς για τους περισσότερους πολίτες – με πρώτη τη Γερμανία, το 84% του λαού της οποίας πιστεύει ότι έχει «ευρωπαϊκή καταγωγή».
Τελευταία στη δημοσκόπηση (γράφημα) είναι η Βρετανία, αφού μόλις το 40% των πολιτών της πιστεύει ότι ανήκει στην Ευρώπη – θεωρώντας πως «συγγενεύει» περισσότερο με το αγγλοσαξονικό κομμάτι του πλανήτη (Η.Π.Α., Αυστραλία).
.
Γνώμη πολιτών σχετικά με το ερώτημα εάν πιστεύουν πως η χώρα τους είναι «Ευρωπαϊκή» (μπλε) ή όχι (κόκκινο)
.
Η «αντιευρωπαϊκή» τοποθέτηση των Βρετανών είναι αρκετά μεγάλη – με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να επιλέγει την έξοδο από την ΕΕ. Το γεγονός αυτό ανάγκασε ουσιαστικά τον πρωθυπουργό της χώρας να ανακοινώσει ότι, σε περίπτωση επανεκλογής του, θα θέσει σε δημοψήφισμα τη συμμετοχή ή μη της χώρας στην ΕΕ.
Στις Η.Π.Α. τώρα, το Ντιτρόιτ είναι πλέον επίσημα χρεοκοπημένο – αφού το δικαστήριο αποδέχθηκε την αίτηση πτώχευσης. Χιλιάδες συνταξιούχοι της πόλης θα χάσουν το μεγαλύτερο μέρος των αποζημιώσεων τους, επειδήοι τράπεζες προηγούνται, όσον αφορά τις απαιτήσεις τους. Όπως είναι γνωστό, η UBS, καθώς επίσης η Bank of America είχαν πουλήσει στην πόλη Swap επιτοκίων, τα οποία της προκάλεσαν τεράστιες ζημίες – γεγονός που θυμίζει αντίστοιχες ενέργειες της Ελλάδας, την περίοδο της εισόδου της στην Ευρωζώνη.
Το Ντιτρόιτ, με συνολικά χρέη της τάξης των 18,5 δις $, αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην εξυπηρέτηση τους – με αποτέλεσμα οι δημόσιες υπηρεσίες του να έχουν πάψει πλέον να λειτουργούν. Τα αυτοκίνητα της αστυνομίας και της πυροσβεστικής είναι εκτός λειτουργίας, η εγκληματικότητα έχει εκτοξευθεί στα ύψη, η υγεία και η παιδεία έχουν καταρρεύσει, το 40% του φωτισμού της πόλης δεν λειτουργεί, 78.000 σπίτια έχουν εγκαταλειφθεί, ενώ οι περισσότεροι πολίτες έχουν «μεταναστεύσει (ο πληθυσμός έχει μειωθεί από 1,8 εκ. στις 700.000).
Στην Κίνα τώρα, το νόμισμα της χρησιμοποιείται στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, για πρώτη φορά, περισσότερο από το ευρώ – ενώ το δολάριο είναι φυσικά ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης. Αντίθετα η ισοτιμία των νομισμάτων της Αυστραλίας, του Καναδά και της Νέας Ζηλανδίας, περιορίσθηκε αισθητά, μετά την πτώση του ρυθμού ανάπτυξης της Αυστραλίας.
Το μερίδιο του κινεζικού γουάν στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές συναλλαγές τον Οκτώβριο αναρριχήθηκε στο 8,66%, έναντι 6,64% του ευρώ – όταν τον Ιανουάριο του 2012 ήταν μόλις 1,89%, έναντι 7,87% του ευρώ. Οι κυριότερες χώρες χρήσης του γουάν στις διεθνείς συναλλαγές είναι η Κίνα, το Χονγκ Κονγκ, η Σιγκαπούρη, η Αυστραλία και η Γερμανία – όπου το γουάν, στο παγκόσμιο σύστημα πληρωμών, έχει μερίδιο 0,84%, κατέχοντας τη 12η θέση.
Η Κίνα θέλει να προωθήσει διεθνώς το νόμισμα της, έτσι ώστε να πάψει να εξαρτάται από το δολάριο – έχοντας δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να αυξήσει πλέον τα συναλλαγματικά της αποθέματα (3,66 τρις $), γεγονός που θα έχει σίγουρα συνέπειες στο δανεισμό των Η.Π.Α., το χρέος των οποίων είναι, κατά την άποψη μας, εκτός ελέγχου.
Περαιτέρω, το νησί Alderney (φορολογικός παράδεισος) σχεδιάζει να εκδώσει νομίσματα Bitcoin, για πρώτη φορά σε φυσική μορφή, σε συνεργασία με το βρετανικό βασιλικό νομισματοκοπείο – το οποίο «δημιουργεί» συνήθως περιορισμένες εκδόσεις νομισμάτων και γραμματοσήμων για συλλέκτες.
Το νόμισμα Bitcoin θα περιέχει χρυσό, ενώ θα εκδοθεί με μία ονομαστική αξία της τάξης των 500 στερλινών – ενώ το νησί σχεδιάζει επίσης τη δημιουργία ενός Bitcoin- χρηματιστηρίου, συναλλαγές με το νόμισμα (το οποίο δεν είναι καλυμμένο με τίποτα), καθώς επίσης διάφορες άλλες ανάλογες υπηρεσίες.
Τέλος, ενδιαφέρον είναι ίσως το ότι, μειώνονται σημαντικά οι πωλήσεις υπολογιστών παγκοσμίως, όπως φαίνεται στο διάγραμμα που ακολουθεί.
.
Πρόβλεψη πωλήσεων Η/Υ παγκοσμίως το διάστημα 2012-2015
.
Το γεγονός αυτό είναι ίσως ακόμη ένα δείγμα της κατάστασης της πραγματικής οικονομίας, ο ρυθμός ανάπτυξης της οποίας δεν είναι καθόλου ανάλογος με αυτόν που διαπιστώνεται στα χρηματιστήρια (γράφημα που ακολουθεί). Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα ακολουθήσει η κατάρρευση των χρηματιστηριακών δεικτών, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον πλανήτη.
.
Δείκτης S&P 500 σε σύγκριση με την ανάπτυξη του ΑΕΠ της Αμερικής το 2013
.
Όπως φαίνεται από το παραπάνω διάγραμμα η διαστρέβλωση, την οποία έχουν προκαλέσει οι κεντρικές τράπεζες, με τη συνεχή εκτύπωση χρημάτων, είναι άνευ προηγουμένου. Ελπίζουμε δε να μην ισχυρισθεί κανείς στο μέλλον ότι κανένας δεν είχε προειδοποιήσει για το επερχόμενο κραχ – το οποίο θα είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο στην παγκόσμια ιστορία.
Δύο χώρες, η Γερμανία και η Ελλάδα, επιμένουν να μην αποδέχονται τους κανόνες κοινής συμβίωσης, τους οποίους έχουν συνυπογράψει – με καταστροφικές συνέπειες τόσο για το μέλλον της νομισματικής ένωσης, όσο και για τη Δημοκρατία
«Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε σοβαρή μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας ισχυριζόμενος ότι, ένα έθνος πού χρωστάει τόσα πολλά χρήματα, δεν μπορεί πλέον να ορίζει τον εαυτό του – χάνει επομένως την ανεξαρτησία του. Ευτυχώς για εμάς, υπάρχουν παραδείγματα άλλων πρωθυπουργών πού βρέθηκαν στην ίδια δυσκολία, αλλά δεν είχαν τις ίδιες απόψεις.
Ειδικότερα, όταν ο Καποδίστριας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, η οικονομία δεν ήταν απλά καταστραμμένη, αλλά ανύπαρκτη, με τα ταμεία του κράτους άδεια – ενώ έπρεπε να χρηματοδοτήσει και τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων. Αναγκάσθηκε λοιπόν να ζητήσει δάνειο από το εξωτερικό – λαμβάνοντας το από τη Γαλλία και τη Ρωσία.
.
.
Παρά το ότι όμως ήταν υποχρεωμένος να δανεισθεί, καθώς επίσης να διαχειρισθεί σωστά το υφιστάμενο δημόσιο χρέος, δεν υποτάχθηκε καθόλου στις επιθυμίες των ξένων δυνάμεων – διαχωρίζοντας εντελώς την εξωτερική πολιτική από τη δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, κατορθώνοντας να ανατρέψει τις εις βάρος της Ελλάδας συνθήκες και να επεκτείνει τα σύνορα του μικρού τότε ελληνικού κράτους.
Οι επιτυχίες του οφείλουν να είναι ένα μάθημα για όλους αυτούς, οι οποίοι υποστηρίζουν πως όποιος δανείζεται, τιμώντας βέβαια το λόγο του, χάνει την εθνική του κυριαρχία. Προφανώς από εμάς εξαρτάται τι θα παραχωρήσουμε και τι όχι – σε καμία περίπτωση από τους δανειστές μας, οι οποίοι δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να μας υποδεικνύουν την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Αυτοί που μας δανείζουν, απαιτούν τόκους και περιμένουν να πάρουν τα χρήματα τους πίσω – χωρίς να θέτουν ως όρο την ανταλλαγή των εθνικών μας δικαιωμάτων με χρήματα. Οι Έλληνες πολιτικοί είναι δυστυχώς αυτοί που επιλέγουν τη συγκεκριμένη ανταλλαγή, ξεπουλώντας την πατρίδα τους με πρόσχημα το δανεισμό.
Είναι ντροπή να έχουν κυβερνήσει τη χώρα πολιτικοί όπως ο Καποδίστριας και εμείς να ψάχνουμε ακόμη να βρούμε με ποιόν τρόπο θα ζητιανέψουμε λίγα χρήματα – καθώς επίσης να είμαστε πρόθυμοι να ξεπουλήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, για να μην επιστρέψουμε τα δανεικά. Ίσως να έχουμε ξεχάσει ότι, η αξιοπρέπεια είναι η μοναδική μας περιουσία – ακόμη και όταν κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε ή να καταρρεύσουμε.
Είναι ντροπή να βλέπουμε τόσους Έλληνες να τρέχουν πίσω από διεφθαρμένα κόμματα, να ιδρύουν δικά τους, να «στοιβάζονται» στις τηλεοράσεις και να δημαγωγούν ασύστολα, με μία απίστευτη ιδιοτέλεια – με το συμφέρον τους πριν από όλα, καθώς επίσης με μία επαίσχυντη αδιαφορία και έλλειψη αλληλεγγύης για τους συμπολίτες τους, για την πατρίδα τους, καθώς επίσης για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Είναι επίσης μεγάλη ντροπή να θέλουμε να «ρευστοποιήσουμε» ακόμη και τους προγόνους μας, να εξαργυρώσουμε δηλαδή την προσφορά τους, ισχυριζόμενοι πως επειδή αυτοί τοποθέτησαν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού, θα πρέπει η Ευρώπη να «ταΐζει» τους σημερινούς Έλληνες δωρεάν – αντί να αγωνισθούμε για να προσφέρουμε ακόμη περισσότερα στον πλανήτη, από αυτά που πρόσφερε η πατρίδα μας πολλούς αιώνες πριν«.
.
Ανάλυση
Πρέπει να κατανοήσουμε άμεσα σαν Πολίτες ενός Έθνους ότι, ο μοναδικός τρόπος για να εξαπατηθεί κανείς, είναι να θέλει ο ίδιος να εξαπατήσει – διαφορετικά δεν συμβαίνει ποτέ κάτι τέτοιο (πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις).
Στα πλαίσια αυτά, όσο δεν θέλουμε να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, ισχυριζόμενοι ανόητα πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο, παρά το ότι γνωρίζουμε πως αυτό που απαιτείται από τους δανειστές μίας χώρας δεν είναι η εξόφληση των δανείων αλλά η εξυπηρέτηση τους (πληρωμή των τόκων ύψους περί τα 6 δις € σήμερα, καθώς επίσης «ανακύκλωση» των χρεολυσίων, όπου με νέα δάνεια αποπληρώνονται τα παλαιά), θα μας πάρουν «ακόμη και τα παντελόνια μας» – σε εξευτελιστικές τιμές.
Η μέθοδος, ο τρόπος καλύτερα που θα συμβεί αυτό, φαίνεται ολοκάθαρα στο παράδειγμα του «Αστέρα Βουλιαγμένης» – παρά το ότι ίσως τελικά αποφευχθεί η εκποίηση του συγκεκριμένου «φιλέτου», επειδή ανήκει εν μέρει στη Εθνική Τράπεζα, ενώ είναι πολύ «χτυπητό». Ειδικότερα, το συγκρότημα αξίζει περί τα 2 δις €, κινδυνεύοντας να πουληθεί μόλις 300 εκ. €, με δώρο έναν πολύ μεγαλύτερο συντελεστή δόμησης – οπότε στο 10% περίπου της πραγματικής του αξίας.
Εάν υποθέσουμε λοιπόν ότι, η συνολική ακίνητη περιουσία του δημοσίου αξίζει γύρω στα 300 δις €, με «αναγωγή» στον Αστέρα θα πουληθεί στο 10% της τιμής της – ήτοι περί τα 30 δις €, τα οποία θα οδηγηθούν εξ ολοκλήρου στην εξυπηρέτηση ενός χρέους ύψους 320 δις €, οπότε θα μειωθεί μόλις στα 290 δις €.
Επομένως, θα εκποιήσουμε ακίνητα αξίας 300 δις € έναντι ενός χρέους 320 δις € και θα μείνουμε χρεωμένοι με ακόμη 290 δις € – στα οποία θα προστεθούν έξοδα «μεταβίβασης» (μισθοί, προμήθειες κλπ.), οπότε θα παραμείνουν τα 320 δις € χρέος, χωρίς όμως να διαθέτουμε πια καθόλου ακίνητη περιουσία. Εάν αυτό δεν είναι το «άκρον άωτο» της ανοησίας ενός λαού, τότε πως θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς;
Το ίδιο θα συμβεί και με τις κοινωφελείς, με τις στρατηγικές και με τις κερδοφόρες επιχειρήσεις του δημοσίου,όπως διαπιστώσαμε από το παράδειγμα του ΟΠΑΠ – όπου, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, εμείς δανείσαμε την εταιρεία που τον αγόρασε.
Τα δε ακίνητα του δημοσίου που πουλήθηκαν από το ΤΑΙΠΕΔ έναντι 300 εκ. €, παρά την πολύ υψηλότερη αξία τους, με δάνειο από ελληνικές τράπεζες και την υποχρέωση (δώρο) να πληρώνει το κράτος ενοίκια 600 εκ. € για τα επόμενα χρόνια, είναι ένα ακόμη παράδειγμα της συλλογικής ανοησίας μας – οφειλόμενο προφανώς στην άρνηση μας να «τιμήσουμε» τις υποχρεώσεις μας.
Όσον αφορά την ιδιωτική περιουσία, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά δηλαδή, η ληστεία θα πραγματοποιηθεί μέσω της καταστροφικής φορολογικής πολιτικής, των πλειστηριασμών, καθώς επίσης μέσω των μεθοδεύσεων που περιγράψαμε στο άρθρο μας «Η παγίδα των γενοσήμων» – ενώ οι Έλληνες αφενός μεν θα πληρώσουν πολύ περισσότερα από όσα οφείλουν, αφετέρου θα μείνουν χρεωμένοι με τα ίδια ακριβώς ποσά, παρά τη λεηλασία και την εξαθλίωση τους.
Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, υπάρχει μία και μοναδική δυνατότητα να εκδιώξουμε τους εισβολείς, ανακτώντας την εθνική μας ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μας: Να εξυπηρετούμε το χρέος μας, να πληρώνουμε δηλαδή τις συμβατικές υποχρεώσεις μας. καταρτώντας ένα δικό μας επιχειρησιακό σχέδιο εξόδου από την κρίση (business plan), το οποίο θα αναλάβουν να εφαρμόσουν οι ικανότεροι των Ελλήνων (όχι οι ανεπαρκέστεροι, οι ανικανότεροι και οι ιδιοτελέστεροι).
Γνωρίζουμε φυσικά ότι τόσο στην Ελλάδα, όσο και αλλού, δεν γίνεται ποτέ κανείς συμπαθής, όταν επιμένει στην πληρωμή των χρεών και όχι στη διαγραφή τους – επιμονή που δεν προέρχεται φυσικά από μία δήθεν ηθική ή από καλοσύνη, αλλά από μία καθαρά «ωφελιμιστική σκοπιά».
Όμως, ο σκοπός των αναλύσεων μας δεν είναι η συμπάθεια των Ελλήνων, αλλά το ορθολογικό, το σωστό και η αλήθεια – όπου, εάν δεν έχουμε μάθει ακόμη πως τα ανταλλάγματα της διαγραφής χρέους, όπως τεκμηριώθηκε από το PSI, είναι πολλαπλάσια της ωφέλειας, θα καταστραφούμε, θα εξαθλιωθούμε και θα υποδουλωθούμε στο διηνεκές.
.
Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗΣ
Η Ευρωζώνη βυθίστηκε στην κρίση χρέους λόγω του ότι υποχρεώθηκε σε μεγάλες ζημίες από τις Η.Π.Α. – οι οποίες μετέφεραν τα οικονομικά προβλήματα τους στην ήπειρο μας. Αυτό δρομολογήθηκε ως εξής:
(α) αφενός μεν μέσω της LehmanBrothers, η χρεοκοπία της οποίας κόστισε τεράστια ποσά σε πολλές χώρες της ΕΕ (κυρίως στη Γερμανία),
(β) αφετέρου μέσω των ενυπόθηκων αμερικανικών δανείωνχαμηλής εξασφάλισης (sub primes) – τα οποία, «διαμαρτυρόμενα» (επισφάλειες), οδήγησαν αρκετές τράπεζες της Ευρώπης στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Πολλά ευρωπαϊκά κράτη (Ιρλανδία, Ισπανία, Γερμανία κοκ.), αναγκάσθηκαν στη συνέχεια να χρεωθούν για να διασώσουν τις τράπεζες τους – με αποτέλεσμα να βυθιστούν και τα ίδια στην κρίση. Μόνο η Γερμανία έχασε από τις Η.Π.Α. πάνω από 500 δις € – αδυνατώντας ακόμη να συνέλθει.
Σαν να μην έφτανε αυτό το ΔΝΤ, ο μοναδικός πελάτης του οποίου το 2007 ήταν η Τουρκία και κινδύνευε να κλείσει, κατάφερε να εισβάλλει στην Ευρωζώνη με τη βοήθεια της (ενδοτικής πιθανότατα) κυβέρνησηςτης Ελλάδας – μέσω του πλέον ανόητου και όχι πιο αδύναμου κρίκου της νομισματικής ένωσης.
Ήταν η μοναδική δυνατότητα άλλωστε που είχε στη διάθεση του για να επιβιώσει και να κερδοσκοπήσει, αφούκαμία χώρα της Ασίας ή της Νοτίου Αμερικής δεν θέλει πλέον ούτε να το δει στα μάτια της – μετά τα απίστευτα εγκλήματα που διέπραξε όπου εισέβαλλε, καταληστεύοντας, λεηλατώντας και εγκληματώντας, στην υπηρεσία των τοκογλύφων-εντολέων του.
Συμπερασματικά λοιπόν, η ευρωπαϊκή οικογένεια βυθίστηκε στην κρίση χρέους με υπαιτιότητα των Η.Π.Α.– έχοντας κάνει παράλληλα (Γερμανία) το τεράστιο, θανάσιμο ίσως λάθος, να επιτρέψει στους οικονομικούς δολοφόνους (ΔΝΤ) να εγκατασταθούν εντός της.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η αιτία της κρίσης ήταν η απίστευτη πολιτική διαφθορά, καθώς επίσης η ενδοτικότητα των πολιτικών κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών, τα οποία διέφθειραν δυστυχώς μεγάλο μέρος του πληθυσμού – με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η πατρίδα μας στα νύχια του ΔΝΤ και να χαθούν τεράστια ποσά, πολλαπλάσια του σημερινού δημοσίου χρέους μας.
Για παράδειγμα, μόνο από την κατάρρευση των τιμών των ακινήτων κατά 40%, χάθηκαν περί τα 400 δις €,από το χρηματιστήριο 200 δις €, ενώ από την πτώση των μισθών και λοιπών εισοδημάτων χάνονται πάνω από 40 δις € ετήσια.
Εάν δε συμπεριλάβουμε το κόστος της ανεργίας, της χρεοκοπίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τους υπερβολικούς φόρους ή τις απώλειες των τραπεζών, των δημοσίων οργανισμών, των ομολογιούχων του δημοσίου και άλλων, σαν αποτέλεσμα του PSI, θα διαπιστώσουμε ότι οι ζημίες της Ελλάδας είναι στην κυριολεξία ανυπολόγιστες.
.
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Όπως γνωρίζουμε ο μεγαλύτερος κίνδυνος, η σημαντικότερη απειλή καλύτερα για τη συνοχή μίας οικογένειας εμφανίζεται συνήθως, όταν προκύπτουν οικονομικά προβλήματα – όπου, αντί να γίνει μία από κοινού προσπάθεια για την ορθολογική τους επίλυση, επιλέγεται συχνά το διαζύγιο.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, προηγείται η «εκτόξευση» κατηγοριών εκατέρωθεν και η ενοχοποίηση του ενός από τον άλλο, όσον αφορά τις αιτίες που οδήγησαν στην «οικονομική στενότητα» και στην κρίση.
Έπεται συνήθως η αμοιβαία αποφυγή των ευθυνών και η εκτός ορίων εχθρότητα, η οποία οδηγεί τελικά στη διάλυση της οικογένειας – με αποτέλεσμα να ολοκληρώνεται το δράμα χωρίς κανέναν κερδισμένο, εάν όχι με πολύ μεγάλες ζημίες για όλους σχεδόν τους συμμετέχοντες (συμπεριλαμβανομένου του συγγενικού «περίγυρου»).
Στην περίπτωση της «νομισματικής μας οικογένειας» το ισχυρότερο μέλος της, η Γερμανία, επιμένει αφενός μεν να γευματίζει από το φαγητό των άλλων, επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει να χορτάσει αρκούμενη στο δικό της, αφετέρου να «χαριεντίζεται» με τρίτους – αγοράζοντας τα προϊόντα που έχει ανάγκη από άλλους και όχι από τους εταίρους της, στους οποίους όμως θέλει να πουλάει τα δικά της.
Άλλες φορές πάλι «κάνει δίαιτα» (περιορισμός της εσωτερικής κατανάλωσης μέσω της μείωσης των πραγματικών μισθών των εργαζομένων της), για να μην αναγκασθεί να αγοράσει πιο πολλά εμπορεύματα – προτιμώντας να «απορροφάει» τη ρευστότητα και να αποταμιεύει τα χρήματα της, αδιαφορώντας εντελώς για τους άλλους.
Η Ελλάδα τώρα επιμένει να μην θέλει να πληρώσει το φαγητό της ξανά και ξανά – παρά το ότι της χαρίσθηκε ένα μεγάλο μέρος του προηγούμενου κόστους του, αν και με πολύ αυστηρές προϋποθέσεις. Ισχυρίζεται δε πονηρά ότι αδυνατεί να το κάνει, κατηγορώντας τους άλλους πως την καταδικάζουν στην πείνα (χρεοκοπία), επειδή δεν της παρέχουν δωρεάν φαγητό.
Η κυβέρνηση της όμως ψεύδεται ασύστολα, όσον αφορά την αδυναμία πληρωμής, εφαρμόζοντας συνειδητά την ακριβώς αντίθετη οικονομική πολιτική, από αυτήν που θα έπρεπε, εις βάρος των πολιτών της – απλά και μόνογια να διατηρήσει το πελατειακό της υπόβαθρο και να παραμείνει στην εξουσία, κυρίως για να αποφύγει την τιμωρία (επειδή τα δύο κόμματα που κυβερνούν είναι αυτά που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, λόγω της τεράστιας διαφθοράς στο εσωτερικό τους).
Αυτό γίνεται δε με την ανοχή, εάν όχι με την ενεργό συμμετοχή του ΔΝΤ, σκοπός του οποίου δεν είναι η εξυγίανση των οικονομικών της Ελλάδας – αλλά η είσπραξη των απαιτήσεων των εντολέων του, η «κλοπή» του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου της πατρίδας μας, καθώς επίσης η παραμονή του στην Ευρώπη, με απώτερο στόχο τη λεηλασία των υπολοίπων χωρών της.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η ευρωπαϊκή οικογένεια έχει αποδεχθεί ορισμένους κανόνες συμβίωσης – χωρίς τους οποίους καμία κοινότητα δεν μπορεί να επιβιώσει. Μέχρι στιγμής όμως, η μοναδική χώρα που τηρεί επακριβώς τους κανόνες, αν και όχι αδιάλειπτα, είναι η Γαλλία– παρά τα προβλήματα που της προκαλεί η αχόρταγη Γερμανία από τη μία πλευρά, αλλά και πολλές άλλες χώρες από την άλλη (Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα κλπ.).
Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από το διάγραμμα που ακολουθεί, στο οποίο φαίνεται καθαρά ότι «το γαλλικό ευρώ», άρα η οικονομική πολιτική που ακολουθεί η Γαλλία, δεν είναι ούτε υπερτιμημένο, όπως το ισπανικό (το ελληνικό, το ιταλικό κλπ.), ούτε υποτιμημένο (όπως το γερμανικό) – αφού διατηρεί τον πληθωρισμό στο 1,9%, όπως προβλέπει η σύμβαση της Ευρωζώνης, ενώ δεν υιοθετεί «κουτοπόνηρα» το μισθολογικό «dumping» της Γερμανίας και δεν γκρεμίζει το κοινωνικό κράτος.
.
Εξέλιξη τιμών ανά χώρα σε σύγκριση με τον στόχο της ΕΚΤ (μαύρη διακεκομμένη γραμμή), όπου η Γαλλία κινείται βάση στόχου. (*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Εάν τώρα η κατάσταση συνεχίσει ως έχει, με τα δύο «παράσιτα» να μην θέλουν να σεβαστούν κανέναν απολύτως κανόνα, με τη Γερμανία και την Ελλάδα δηλαδή, η οικογένεια, εάν θέλει να διατηρήσει τη συνοχή των υπολοίπων μελών της, έχει μία και μοναδική επιλογή: να τα πετάξει αμέσως έξω. Να διώξει δηλαδή τόσο τη Γερμανία, όσο και την Ελλάδα, μέχρι να αποφασίσουν (εάν) να συμμορφωθούν και να επιστρέψουν.
Αυτό θα έκανε άλλωστε η οποιαδήποτε άλλη λογική και συνετή οικογένεια, η οποία θα ήθελε προφανώς να αποφύγει την ολοκληρωτική της διάλυση – γεγονός που θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερα δεινά στην ίδια, στον περίγυρο της, αλλά και στα παράσιτα.
Φυσικά η Ευρώπη οφείλει να πετάξει έξω και το ΔΝΤ, το τρίτο και μεγαλύτερο παράσιτο δηλαδή, όσο το δυνατόν γρηγορότερα γίνεται, πριν είναι πολύ αργά για όλα της τα κράτη – προτού καταλήξουν «τροφή στο πιάτο» των Η.Π.Α.
.
Υστερόγραφο: Είμαστε ανέκαθεν εναντίον της επιστροφής στη δραχμή, όχι λόγω του νομίσματος, αλλά επειδήθεωρούμε ακόμη εφικτή και απαραίτητη την ένωση της ηπείρου μας. Γνωρίζουμε βέβαια πως η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος δεν θα σήμαινε σε καμία περίπτωση τη συντέλεια του κόσμου – πως θα μπορούσαμε δηλαδή να επιβιώσουμε, αν και με μεγάλες δυσκολίες.
Το πρόβλημα της Ελλάδας όμως δεν είναι το ευρώ, αλλά το κομματοκεντρικό, διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος – το οποίο έχει στερήσει την εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, χωρίς την οποία δεν υπάρχει καμία ελπίδα εξόδου από την κρίση είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε με οποιοδήποτε άλλο νόμισμα.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να έχει έτοιμο ένα εναλλακτικό σχέδιο επιστροφής στη δραχμή, για ώρα ανάγκης – πόσο μάλλον όταν τόσο η ελευθερία, όσο και η εθνική κυριαρχία, «βαραίνουν» πολύ περισσότερο στη ζυγαριά, από το νόμισμα μίας χώρας.
Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να αναφερθούμε στη σημασία των τόκων, όπου σήμερα μας προσφέρεται ένα επιτόκιο της τάξης του 2,3% (ενδεχομένως θα μπορούσαμε να διαπραγματευθούμε ακόμη και το βασικό της ΕΚΤ, ήτοι 0,25%), από τις χώρες της Ευρωζώνης – ορισμένες εκ των οποίων δανείζονται με άνω του 4%. Ο μαθηματικός τύπος του διπλασιασμού του χρέους είναι «72 : Επιτόκιο = Χρόνια».
Στα πλαίσια αυτά, εάν το επιτόκιο είναι 6%, τότε το χρέος διπλασιάζεται (εάν δεν εξοφλούνται τα τοκοχρεολύσια) σε δώδεκα χρόνια - τετραπλασιάζεται σε 24 και οχταπλασιάζεται σε 36. Εάν το επιτόκιο είναι 2%, τότε διπλασιάζεται σε 36 χρόνια αντί σε 12, οπότε η διαφορά είναι πολύ σημαντική.
Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο χρέος, εάν δεν εξυπηρετείται, σε μικρομεσαία κράτη εκτός Ευρωζώνης, αυξάνεται με πολύ ταχύτερο ρυθμό – αφού το επιτόκιο δανεισμού τους είναι πολύ υψηλότερο. Αποτελεί λοιπόν έναν από τους λόγους, για τους οποίους οι μικρές χώρες εκτός νομισματικής ένωσης, δεν επιβιώνουν με δημόσιο χρέος πάνω από το 50% του ΑΕΠ τους.
ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ TUMBLR. (http://stampalia.tumblr.com/) ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ (ή ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ) ΕΙΚΟΝΕΣ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, "ΓΡΑΦΙΚΑ" ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΑ ΕΡΑΛΔΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ (ΚΑΙ ΑΛΛΑ) ΠΟΥ ΦΙΛΟΤΕΧΝΕΙ ΑΠΟ ΧΟΜΠΥ ΕΝΑΣ "ΑΝΩΜΥΜΟΣ ΦΙΛΟΣ"!
----------------------
ΠΛΟΗΓΗΣΙΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΙΣΤΟΤΟΠΟ
Ο ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΣΕΛΙΔΑΣ, ΕΔΩ ΕΙΣΘΕ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. ΔΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙΤΕ ΣΤΑΣ ΑΛΛΑΣ ΣΕΛΙΔΑΣ, ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ "ΣΕΛΙΔΕΣ-PAGES". ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΗΓΗΣΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΕΛΙΔΑ: ---ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟΝ ΛΟΓΟΝ, ΒΛΕΠΕΤΕ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΩΣ ΤΑΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ (ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ "ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ"). ---ΟΜΩΣ, ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΘΕ ΔΙ' ΕΝΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟΝ ΘΕΜΑ, ΤΟΤΕ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ "ΘΕΜΑΤΑ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ". ---ΑΚΟΜΗ, ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΘΕ ΕΙΔΙΚΩΣ ΔΙΑ ΚΑΤΙ, ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ "ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ ΣΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ". ---ΠΡΟΣΦΑΤΑ κείμενα που θεωρούμε ως ιδιαιτέρας σημασίας τα ευρίσκεται επίσης ΣΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ "ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΑΣ" ---ΓΕΝΙΚΩΣ, Κείμενα που θεωρούμε ως ιδιαιτέρας σημασίας γράφομε προ του τίτλου των τον χαρακτηρισμόν "ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ". ---ΔΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙ ΕΝΟΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ (αποστολή ως e-mail, ανακοίνωσι στο facebook, twitter, κλπ) ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ "Addthis Sharing Gadget".
ΑΝΗΡΤΗΘΗΣΑΝ ΣΤΟ SCRIBD ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗ "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΙΣ" ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΩΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ! ΔΥΝΑΣΘΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ/ΚΑΤΕΒΑΖΕΤΕ ΔΩΡΕΑΝ (κλικ στην εικόνα)
Αναρτήσεις
