Χρ. Γιανναρᾶς-Διάλυση θα σήμαινε επανίδρυση

Διάλυση θα σήμαινε επανίδρυση

Tου Χρηστου Γιανναρα

Tι σημαίνει η έκφραση «κομματικά μυαλά»; Σημαίνει εγκεφαλικές λειτουργίες παθολογικές, σημαίνει πάθηση. Στρεβλώνεται η σκέψη, η κρίση, η αντιληπτικότητα, παγιδεύεται η νοητική ικανότητα στη μονοτροπία του κλειστού κομματικού μικρόκοσμου. Xάνεται η επαφή με την πραγματικότητα, τα γεγονότα και τα αισθητά δεδομένα παραμορφώνονται με τρόπο ψυχεδελικό, συμμορφώνονται με την κομματική ιδιοτέλεια, συγκροτούν ψευδαισθητική εμπειρία. Oχι μόνο τα εφιαλτικά σήμερα της ειδησεογραφίας, η κρατική και οικονομική καταστροφή της χώρας, εισπράττονται σαν διαπιστωτικά αμφιλεγόμενα, αλλά ακόμα και οι δημοσκοπήσεις, η γλώσσα των αριθμών που αποτυπώνουν την έσχατη ανυποληψία των κομμάτων, είναι αδύνατο να διαβαστεί με ρεαλισμό από τους κομματικούς.

Eίμαστε στα χέρια ανθρώπων με χαμένη (ψυχιατρικά) την αίσθηση της πραγματικότητας.

Για τον πρωθυπουργό είναι περιττό και να μιλάμε, ας όψεται όποιο εξωφρενικό πείσμα τον προώθησε, με χίλια δυο μηχανεύματα, σε θέσεις ηγετικές – έναν ευγενικό άνθρωπο και τον άφησαν έκθετο σε τέτοιο διασυρμό, ξεγύμνωσαν στα τρίστρατα της υφηλίου μια τόσο κραυγαλέα ανθρώπινη ανεπάρκεια, τόσο κατάφωρη μειονεξία. Kαι δεν υπάρχουν στο κόμμα του μια χούφτα τίμιοι άνθρωποι να αντιδράσουν: να ψυχοπονέσουν και τον αρχηγό τους κι εμάς όλους που ζούμε εφιάλτη. Nα τολμήσουν ανταρσία στο όνομα της κονής, κοινότατης λογικής, στο όνομα της συλλογικής αξιοπρέπειας, της τιμής του ελληνικού ονόματος. Tα καμώματα της κυβέρνησής τους, ακόμα και σε δημοκρατίες της μπανάνας, θα είχαν οδηγήσει την κοινωνική αυτοάμυνα να στήσει έκτακτα δικαστήρια.

Aλλά μοιάζει περιττό να μιλάμε και για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Eίχαν αναθαρρήσει οι έμφρονες πολίτες όταν με την εκλογή του νικήθηκε κατά κράτος, απωθήθηκε στην πολιτική ανυπαρξία, το μητσοτακικό («ντόρειον») άγος. Kαι σήμερα δημοσκοπούμενοι οι πολίτες απολακτίζουν τον κ. Σαμαρά σε ποσοστό εκτίμησης πιο χαμηλό κι από αυτό που χαρίζουν στην αριβίστικη «μαγκιά» της ηγεσίας του ΛAOΣ. H αναθάρρηση αποδείχθηκε φενάκη. O άνθρωπος δεν επαρκεί για να τολμήσει το ριζοσπαστικά καινούργιο που περιμένει η ελληνική κοινωνία, δεν έχει τη στόφα να διακινδυνεύσει τομές, έστω να απαλλάξει το κόμμα του από τα πρόσωπα που στη συνείδηση των πολιτών ταυτίζουν τη N. Δ. με την ανικανότητα και την αρπαχτική αδηφαγία.

Ποτέ δεν είχαν φτάσει σε τέτοια ύψη τα ποσοστά του πληθυσμού που απορρίπτουν στις δημοσκοπήσεις τα υπάρχοντα κόμματα στο σύνολό τους. Oμως, ο κ. Σαμαράς ούτε αντιλαμβάνεται ούτε και μπορεί να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία. «Mία από τα ίδια», απολύτως καμιά διαφοροποίηση από τον σάπιο και αδρανή κομματικό πολτό που του κληροδότησε Kαραμανλής ο βραχύς – το οριστικό πολιτικό τέλος και του σημερινού αρχηγού της N. Δ. εκφράστηκε συμβολικά στην επιτούτου επίσκεψή του για να «συμπαρασταθεί» στον καταδικασμένο και από τα δικαστήρια περιφερειάρχη Kεντρικής Mακεδονίας.

Σκεπτόμενοι, προβληματισμένοι πολίτες συζητούν δυνατότητες να παρακαμφθεί με νόμιμες (δημοκρατικής λογικής) διαδικασίες το χρεοκοπημένο, ανίατο πια πολιτικό μας σύστημα. Nα συγκροτηθεί υπηρεσιακή κυβέρνηση για την επαναδιαπραγμάτευση και διαχείριση του χρέους (των κακουργημάτων υπερδανεισμού) και η ίδια κυβέρνηση να διενεργήσει εκλογές για Συντακτική Eθνοσυνέλευση, καινούργιο Σύνταγμα. Στις σχετικές δημόσιες συζητήσεις μετέχουν οι κορυφαίοι των νομικών θεσμών και της επιστήμης του Δικαίου και απουσιάζει προκλητικά, αμέτοχη στον προβληματισμό, η αξιωματική αντιπολίτευση. Προκαλείται ο κ. Σαμαράς να συναινέσει σε ανάθεση σχηματισμού κυβέρνησης Eθνικής Σωτηρίας στον κ. Aλέκο Παπαδόπουλο (περιοδικό «Hλιαία», τ. Aπριλίου), αλλά καμιά πρόταση αγωνίας δεν τον αγγίζει.

H χρεοκοπία της χώρας και η κρατική διάλυση έχουν, μέχρι στιγμής, ένα φανερό θετικό αποτέλεσμα: Eδειξαν με ενάργεια ότι τα δύο «κόμματα εξουσίας» στη σημερινή Eλλάδα, ΠAΣOK και Nέα Δημοκρατία, ήταν από γεννησιμιού τους κόμματα «μιας χρήσεως». Δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τις ατομικές φιλοδοξίες των ιδρυτών τους, όχι για να εκφράσουν κοινωνικές τάσεις και επιδιώξεις, όχι για να υπηρετήσουν στόχους και ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.

H N.Δ. ήταν το κομματικό σχήμα που χρειαζόταν ο Kων. Kαραμανλής για να ασκήσει την προσωπική του (ενορμήσεων) πολιτική μετά τη δικτατορία ’67-’74. Hταν σχήμα - όχημα ατομικών πολιτικών αντιλήψεων και φιλοδοξιών, όχι κόμμα αρχών. Ως δήθεν «ιδεολογία» του κόμματος επιστρατεύθηκαν αρχικά και διασκευάζονταν καθ’ οδόν αόριστες ευρηματικές ετικέτες («ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» και άλλα ηχηρά παρόμοια). Tο κόμμα ήταν εκ γενετής ασπόνδυλο, άρριζο (δεν φιλοδοξούσε να συνεχίσει καμιά πολιτική παράδοση), δίχως επεξεργασμένα θεωρητικά θεμέλια της πολιτικής: κοινωνικούς στόχους, ανθρωπολογικές αρχές, εντοπισμό ιθαγενών ιδιαιτεροτήτων στη συγκεκριμένη χώρα και συγκυρία. H αδιαφορία ή ανικανότητα του Kων. Kαραμανλή να αντιληφθεί την αναγκαιότητα κοινωνικού άξονα συνοχής, θα μείνει παροιμιώδης. H χούντα είχε γελοιοπήσει την επίσημη κρατική ιδεολογία, αλλά ο «εθνάρχης» δεν υποψιάστηκε ποτέ την κοινωνική διάλυση που εγκυμονούσε το κενό από την καθαρτική διαπόμπευση.

Aντίστοιχα και το ΠAΣOK ήταν το κομματικό σχήμα που χρειαζόταν ο Aνδρέας Παπανδρέου για να ικανοποιήσει τη δίχως όρια δίψα του για την ηδονή και της εξουσίας. Oύτε εδώ υπήρχαν αρχές ή κοινωνικοί στόχοι. H πολιτική απέβλεπε αποκλειστικά στον εκμαυλισμό των μαζών με παροχές που μεγιστοποιούσαν μια τεχνητή καταναλωτική ευχέρεια, ενώ ταυτόχρονα η δημαγωγική ιδιοφυΐα του αρχηγού κολάκευε τις ευτελείς ενορμήσεις του πλήθους, κατεδαφίζοντας κάθε αξιοκρατική ιεράρχηση με όπλο έναν ηροστράτειο λαϊκισμό καπηλείας της Aριστεράς. Eκ καταγωγής το ΠAΣOK δεν ήταν κόμμα, ήταν κοινωνικό σύμπτωμα, μια λοιμική που οδήγησε την Eλλάδα στο σημερινό ιστορικό της τέλος. Kαταλύτης για τη διαμόρφωση του συμπτώματος ο δαιμονικά «χαρισματικός» ιδρυτής του.

Eίναι τόσο φανερά πανεύκολο για τον Σαμαρά να αναδειχθεί ιστορικός ηγέτης: Aν διαλύσει το κόμμα του, επανιδρύει εξ υπαρχής το πολιτικό μας σύστημα.

Hμερομηνία :  30/4/11    ---- Copyright:  http://www.kathimerini.gr

Χάος και διαχείριση

Χάος και διαχείριση

Tου Κωστα Iορδανιδη

Διόλου δεν εκπλήσσει το χάος που επικρατεί στην κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ. Η «ιδεολογία» που κινητοποιούσε τη συγκεκριμένη παράταξη και θα μπορούσε να περιγραφεί διαγραμματικά ως ανακατανομή του όποιου πλούτου σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες κατέρρευσε. Διότι, απλούστατα, από την αλόγιστη σπατάλη δάνειου χρήματος η χώρα εισήλθε στη φάση της αναγκαστικής αποπληρωμής των χρεών.

Το άλλο σκέλος της «ιδεολογίας» που αφορούσε στον «εκδημοκρατισμό» της χώρας εφαρμόσθηκε με τόσο απόλυτη πληρότητα, ώστε η ιθύνουσα τάξη του Kινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να νοσταλγεί την αποτελεσματικότητα κάποιων αυταρχικών μεθόδων, που είχαν με δριμύτητα καταδικάσει κατά το παρελθόν.

Με την απώλεια της ούτως ειπείν πρωτοπορίας στους τομείς της οικονομίας και της «δημοκρατίας» εξέπεσε το ΠΑΣΟΚ στο άχαρο έργο της διαχειρίσεως ενός προβλήματος, που εν πολλοίς δημιούργησε από τη στιγμή που εμφανίσθηκε ως κόμμα της αντιπολιτεύσεως και στη συνέχεια ως κυβέρνηση για περισσότερο από μία εικοσαετία.

Προσπάθησαν ο κ. Παπανδρέου και οι στενοί του συνεργάτες να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η κατάσταση ήταν διαχειρίσιμη, ότι με την εφαρμογή του Μνημονίου που εκπόνησε η τρόικα και με τις κολακευτικές δηλώσεις κάποιων ηγετών ή ανωτάτων αξιωματούχων της Ενώσεως και της Επιτροπής θα εξευμενίζονταν οι αγορές.

Συνέβησαν τα ακριβώς αντίθετα, διότι αυτό που απαιτείται δεν είναι απλώς κάποιες προσαρμογές, αλλά σάρωση του συστήματος στο σύνολό του και στην κυριολεξία. Αυτό ελάχιστοι το αντελήφθησαν και ακόμη λιγότεροι το έχουν ομολογήσει.

Θεωρητικώς, βεβαίως, το πρόβλημα αφορά αποκλειστικά στον δημόσιο τομέα και κάποιοι χειροκρότησαν τη μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των συντάξεων συνολικώς. Σύντομα, όμως, διαπίστωσαν ότι αυτό έπληξε θανασίμως την αγορά με τη συμβατική έννοια της λέξεως, δηλαδή τους καταστηματάρχες, τους μικροϊδιοκτήτες ακινήτων και γενικώς αυτό που ονομάζεται μεσαία τάξη.

Κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής δραστηριότητος των Ελλήνων ήταν από τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η αυτοαπασχόληση, που παρέμεινε σημαντικά αυξημένη σε ποσοστό εν σχέσει με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και γενικά της Δύσεως. Το σύστημα ήταν αναμφισβήτητα σαθρό, η φοροδιαφυγή εκτός ελέγχου. Δεν θα απαγορευθεί ασφαλώς διά νόμου η αυτοαπασχόληση, αλλά θα καταστεί οικονομικά ασύμφορη. Η λογική που ίσχυε από αιώνες, μικρό μαγαζί ή γραφείο, επένδυση σε ακίνητα, μία οικονομία, με άλλα λόγια, λίγο-πολύ οικογενειακή, θα παύσει να ισχύει. Το μέλλον των Ελλήνων είναι η σταδιακή υπαλληλοποίηση.

Η Ελλάδα που θα προκύψει μετά κάποια χρόνια δεν θα έχει καμία σχέση με τη σημερινή, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να προηγηθεί σάρωση του συστήματος – από τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ, τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, τον αγρότη, τους πάσης φύσεως αυτοπασχολουμένους. Η τάση ενισχύει τη δημιουργία μεγάλων συνόλων. Κάποιοι θα νοσταλγήσουν τα μικρά μεγέθη, αλλά αυτά ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Αυτήν την πορεία επιλέξαμε έστω ασυνειδήτως· και το ζητούμενο είναι η πολιτική διαχείριση του προβλήματος.

Hμερομηνία :  30/4/11    --- Copyright:  http://www.kathimerini.gr   

Το θέατρο της Μεταπολίτευσης

Το θέατρο της Μεταπολίτευσης

Tου Σταθη N. Kαλυβα*

Η διακυβέρνηση της χώρας την τελευταία τριακονταετία μπορεί να παρομοιαστεί με ένα θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις.

Πράξη πρώτη: Επειτα από μπόλικες διαβουλεύσεις και καθυστερήσεις, εισάγεται κάποια μεταρρύθμιση που, όπως είναι φυσικό, δυσαρεστεί κάποιους. 
Πράξη δεύτερη: Οι δυσαρεστημένοι «κινητοποιούνται». Η κινητοποίηση συνίσταται στην επιβολή ενός σημαντικού κόστους πάνω στο κοινωνικό σύνολο, ανάλογα με τις εκάστοτε διαθέσιμες δυνατότητες και στη χρήση ενός αριστερόστροφου πολιτικού λεξιλογίου, με στερεοτυπικές αναφορές σε «ηρωικούς αγώνες» που γίνονται για το «λαϊκό συμφέρον». Σύσσωμα τα ΜΜΕ και η αντιπολίτευση στηρίζουν τα αιτήματα των κινητοποιημένων που δεν μπορεί παρά να είναι δίκαια, ενώ καταδικάζεται η κυβερνητική αυθαιρεσία και αναλγησία, καθώς και η υποταγή της στα «συμφέροντα». 
Η κυβέρνηση επιλέγει τη χαλαρή αστυνόμευση στη βάση της λογικής πως τα κοινωνικά προβλήματα δεν έχουν αστυνομικές λύσεις: ούτε συλλήψεις γίνονται ούτε επιβάλλονται ποινές σε κανέναν και αυτό, ανεξάρτητα από το αν παραβιάζεται ή όχι ο νόμος. 
Πράξη τρίτη: Εχοντας εισπράξει ένα σημαντικό πολιτικό κόστος, η κυβέρνηση υποχωρεί στο όνομα της δημοκρατίας και του διαλόγου. Ολοι επιστρέφουν στα σπίτια τους χαρούμενοι. Η μεταρρύθμιση είτε εφαρμόζεται πλημμελώς είτε δεν εφαρμόζεται καθόλου είτε αποσύρεται. 

Το μάθημα εμπεδώνεται: το κράτος λυγίζει εύκολα. Το πρόβλημα που επεδίωκε να θεραπεύσει η μεταρρύθμιση χώνεται κάτω από το χαλί με την ελπίδα πως κάπως, κάποτε, θα διορθωθεί. Ετσι φθάσαμε στη χρεοκοπία.

Η παράσταση αυτή τα έχει όλα: προβλέψιμους ρόλους και σενάριο, χαρούμενο τέλος και (δυστυχώς) αρνητικές συνέπειες. 

Το εντυπωσιακό, όμως, είναι πως ενώ βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση, ο θίασος συνεχίζει την παράσταση.

Πρόσφατα παραδείγματα: το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, η Κερατέα.

Είναι προφανές πως ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, συνεπικουρούμενο από μερίδα δημοσιογράφων και διανοουμένων, εξακολουθεί να αρνείται να αντικρίσει κατάματα τη ρίζα του προβλήματος: το απλό, δηλαδή, γεγονός πως το επίπεδο διαβίωσης που είχε κατακτήσει η χώρα τα τελευταία χρόνια δεν αντιστοιχούσε στον παραγόμενο πλούτο. 
Ο στρουθοκαμηλισμός αυτός τρέφεται απευθείας από την ιδεολογία της Μεταπολίτευσης: πάντοτε φταίνε οι άλλοι (οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι ξένοι που μας επιβουλεύονται και μας επιβάλλουν «επαχθή χρέη», ο νεοφιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση κ. λπ.) και ποτέ εμείς οι ίδιοι (ο αγνός, διωκόμενος «λαός»). Ετσι, η ψυχρή αποτίμηση της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζουμε έχει υποκατασταθεί από τη συνεχή γκρίνια, τον αδιέξοδο αυτισμό και τη μανιώδη αναζήτηση της εύκολης και ανέξοδης λύσης που θα μας οδηγήσει στη σωτηρία: η επιμήκυνση, η αναδιάρθρωση, η στάση πληρωμών, οι Κινέζοι, τα κατοχικά χρέη της Γερμανίας,... ο Ισημερινός.

Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι δυσεξήγητος. Κατ’ αρχάς, καμιά αποτυχία δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. Δεύτερον, η ελληνική κοινωνία βίωσε μια αδιάκοπη ανοδική πορεία που διήρκεσε 70 χρόνια. Πρέπει να πάει κανείς πίσω στα χρόνια της Κατοχής για να αναζητήσει μια ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου. Η σημερινή πραγματικότητα είναι πραγματικά πρωτόγνωρη για τους περισσότερους. Τρίτον, οι οικονομικές κρίσεις του πρόσφατου παρελθόντος ξεπεράστηκαν με ευκολία και δίχως βαριές συνέπειες, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση της εύκολης διεξόδου. Τέλος, η ιδεολογία της Μεταπολίτευσης υπήρξε σε τέτοιον βαθμό ηγεμονική, που έχει αποκτήσει την ισχύ του αυτονόητου.

Παρ’ όλα αυτά, και αντίθετα από τους περισσότερους, ίσως, αναλυτές, δεν θεωρώ πως το κεντρικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή εντοπίζεται στην κοινωνία. Αφ’ ενός αυτή διαθέτει πολύ μεγαλύτερα αποθέματα προσαρμοστικότητας απ’ όσα της αναγνωρίζονται. Αφ’ ετέρου, κάτω από την επιφάνεια και πίσω από τις κραυγές, διακρίνονται οι τεκτονικές αξιακές αλλαγές που ήδη συντελούνται. Σιγά σιγά, πράγματα που παλιότερα δεν λέγονταν έχουν αρχίσει να είναι ευρύτερα αποδεκτά. Αλλωστε, οι περισσότεροι άνθρωποι κάπου συναισθάνονταν πως ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσαν τα πράγματα, παρότι βολικός, ήταν σαθρός. Αργά αλλά σταθερά, η πίεση της πραγματικότητας ωθεί την κοινωνία προς την αναθεώρηση των θεμελιωδών αξιών της. Η μετατόπιση αυτή δεν μεταφράζεται ακόμη σε πολιτική ενέργεια, γιατί η κοινωνία δέχεται αντιφατικά μηνύματα από μια πολιτική ηγεσία που δεν εμπιστεύεται και η οποία δεν της παρέχει ούτε αξιόπιστο οδηγό εξόδου από την κρίση ούτε όραμα για το μέλλον.

Είναι προφανές πως οι αλλαγές και δύσκολες είναι και χρόνο χρειάζονται. Ομως, ούτε χρόνος υπάρχει ούτε η προοπτική της κατάρρευσης επιτρέπει δισταγμούς. 

Το πρόβλημα είναι πως την πραγματοποίηση των αλλαγών επωμίσθηκε μια κυβέρνηση (και ένα πολιτικό προσωπικό) που ούτε τις καταλαβαίνει ούτε και πιστεύει σ’ αυτές.

Η κρίσιμη διαφορά με το παρελθόν είναι πως το θέατρο της Μεταπολίτευσης απώλεσε πλέον τους χρηματοδότες του. Μόνο η δύναμη της αδράνειας εξηγεί γιατί συνεχίζονται ακόμη οι παραστάσεις. Δεν θα κρατήσουν για πολύ. Η πολιτική ηγεσία της χώρας διαθέτει ίσως ακόμη τη δυνατότητα να επιλέξει πόσο ομαλός θα είναι ο δρόμος της μετάβασης. Είτε, όμως, επιλέξει είτε όχι, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η κρίση θα σαρώσει τη σημερινή πραγματικότητα, θέτοντας τη χώρα σε μια υγιέστερη τροχιά.

* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Yale.

Hμερομηνία :  30/4/11   -- Copyright:  http://www.kathimerini.gr   

Ενας χρόνος χωρίς τιμωρία

   
Ενας χρόνος χωρίς τιμωρία

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100046_30/04/2011_440608
Hμερομηνία δημοσίευσης: 30-04-11

Προσαγωγές για τη Marfin

Ενας χρόνος συμπληρώνεται από τη δολοφονική επίθεση κουκουλοφόρων στο υποκατάστημα της Marfin στη Σταδίου, όπου βρήκαν φρικτό θάνατο τρεις νέοι άνθρωποι, αλλά η ταυτότητα των αυτουργών παραμένει στο σκοτάδι. Χθες, η αστυνομία προχώρησε σε τρεις προσαγωγές υπόπτων, από Εξάρχεια και Κυψέλη, ενώ ανάλυση σειράς φωτογραφιών από το τραγικό συμβάν τεκμηριώνει τη συντονισμένη δράση αποφασισμένων ατόμων με διακριτούς ρόλους και «πλήρη εξάρτυση».   

Συντεχνίες

Συντεχνίες

http://www.kathimerini.gr

Η συμπεριφορά και η γλώσσα που χρησιμοποιεί η διοίκηση της ΓΕΝΟΠ αυτή την περίοδο δείχνουν πώς κατάφεραν τα τελευταία 30 χρόνια να κυβερνούν τη χώρα διάφορες συντεχνίες. Με τον ίδιο τρόπο επέβαλαν την παντοδυναμία τους οι συνδικαλιστές σε άλλες ΔΕΚΟ και, βεβαίως, έτσι μιλούν και απειλούν οι φοιτητοπατέρες τους πρυτάνεις στα πανεπιστήμια. Το ευτύχημα είναι πως για πρώτη φορά αποκαλύπτεται αυτό το άρρωστο φαινόμενο που κόστισε πολύ στον τόπο. Η κοινή γνώμη συνειδητοποιεί για ποιους λειτουργούσε και ποιους ωφελούσε το δήθεν κοινωνικό κράτος. Ας ελπίσουμε πως, σε επόμενη φάση, απέναντι σε αυτές τις συμπεριφορές δεν θα βρίσκονται άβουλα «ανθρωπάκια» αλλά ικανοί άνθρωποι με θέληση που δεν θα τρέμουν μπροστά στον οιονδήποτε «φωνακλά» συνδικαλιστή.

Hμερομηνία :  29/4/11   -- Copyright:  http://www.kathimerini.gr

Σταυρου Λυγερου-Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αδιεξόδου

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αδιεξόδου

Του Σταυρου Λυγερου

Τα στοιχεία είναι καταλυτικά. Επιβεβαιώνουν όσους εξαρχής υποστήριζαν ότι η κυβερνητική πολιτική θα εγκλωβίσει την οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, χωρίς ταυτοχρόνως να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά. Και, βεβαίως, διαψεύδουν τις ποικίλες «καθεστωτικές» φωνές που, λόγω της κυρίαρχης πρόσβασής τους στα ΜΜΕ, διαμόρφωναν σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη. Στην Ελλάδα, όμως, οι φορείς δημόσιου λόγου ούτε πιστώνονται την επιβεβαίωση ούτε χρεώνονται τη διάψευση με αντίστοιχες επιπτώσεις στην αξιοπιστία. Η δημόσια συζήτηση έχει μετατραπεί σ’ ένα είδος τσίρκου, όπου οι βασικοί πρωταγωνιστές αλλάζουν με ευκολία «κοστούμια», χωρίς να απολογούνται για όσα με την αυθεντία του τηλεοπτικού παραθύρου έλεγαν πριν από λίγο καιρό.
Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα υποκύπτω στον πειρασμό να υπενθυμίσω παλιά δημοσιεύματα. Στις 13-12-09 έγραφα ότι «ο εύκολος δρόμος είναι η οριζόντια και αναλογική περικοπή των δαπανών. Ο δύσκολος δρόμος είναι η αναθεώρηση από μηδενική βάση των δαπανών... Οι δημόσιες δαπάνες έχουν πολύ χαμηλότερη απόδοση από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο σ’ όλους τους τομείς. Για ποιο λόγο να μην επανεξετασθούν μία προς μία; Για ποιο λόγο να μην επανεξετασθεί η δομή και η αποδοτικότητα των μονάδων του ευρύτερου δημόσιου τομέα; Είναι τόσο εκτεταμένος ο ανορθολογισμός και τόσο μεγάλη η σπατάλη και η λεηλασία του δημόσιου χρήματος, που μία συστηματική επιχείρηση νοικοκυρέματος θα οδηγήσει σε εντυπωσιακή εξοικονόμηση πόρων... Οι κυβερνήσεις, όμως, αποφεύγουν κατά κανόνα να συγκρουσθούν με τις ομάδες, που απομυζούν δημόσιο χρήμα. Υπάρχει χρόνιο έλλειμμα πολιτικής βούλησης... Το οικονομικό πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό... Εάν η κυβέρνηση ακολουθήσει την πεπατημένη και περιορισθεί σε δημοσιονομικές παρεμβάσεις, θα χάσει το παιχνίδι... Παραλλήλως, πρέπει να δρομολογηθεί αναπτυξιακή δυναμική με την αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων και την απελευθέρωση παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό θα συμβεί εάν δημιουργηθεί το περιβάλλον που διευκολύνει επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Στοιχείο αυτού του περιβάλλοντος είναι και η συρρίκνωση της διαπλοκής/διαφθοράς». Λίγο αργότερα (26-2-2010) έγραφα: «Το χειρότερο είναι ότι η ελληνική οικονομία θα κατρακυλήσει στην ύφεση με αποτέλεσμα να μειώνονται τα δημόσια έσοδα και να τίθεται θέμα λήψης ολοένα και περισσότερων μέτρων. Με άλλα λόγια, εισερχόμαστε σ’ ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό σπιράλ. Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος, η κυβέρνηση πρέπει να πάψει να ασκεί πολιτική με το γνωστό χρεοκοπημένο τρόπο. Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η χρήση των γνωστών πολιτικών εργαλείων δεν επαρκεί. Για να υπάρξει διέξοδος από την κρίση χρειαζόμαστε νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές που θα αξιοποιήσουν τις λιμνάζουσες δυνατότητες σ’ όλα τα επίπεδα: για αύξηση των εσόδων, για μείωση των δαπανών, αλλά και για ανάπτυξη. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όμως, παραμένει εγκλωβισμένη στην πεπατημένη, στο ίδιο αγκυλωμένο πλαίσιο. Γι’ αυτό εμφανίζεται ανίκανη να θέσει υπό έλεγχο τη δημοσιονομική κρίση και να οικοδομήσει ένα νέο υγιές μοντέλο».

Hμερομηνία :  29/4/11    Copyright:  http://www.kathimerini.gr