Β. Βιλιάρδος - ΜΕΡΙΚΗ ΑΠΟΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

ΜΕΡΙΚΗ ΑΠΟΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: Εάν δεν περιορίσουμε άμεσα την παγκοσμιοποίηση, δεν πρόκειται να επιλύσουμε τα τεράστια προβλήματα της αποβιομηχανοποίησης της Δύσης, της υπερχρέωσης, της ύφεσης, του ελέγχου των τραπεζών, καθώς επίσης της καταστροφικής ανεργίας

"Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, στη σημερινή του μορφή, διατηρουμένης της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης, είναι μία βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια του πλανήτη - ενώ αποτελεί μία κατά πολύ μεγαλύτερη απειλή για τις δυτικές δημοκρατίες, από την τρομοκρατία.

Καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν αποσταθεροποιήθηκε ποτέ από μία τρομοκρατική επίθεση. Εάν όμως τα αυτόματα τραπεζικά μηχανήματα ανάληψης (ATM's) σταματήσουν κάποια στιγμή να βγάζουν χρήματα, κάτι που δεν είναι πλέον απίθανο, οι περισσότερες δυτικές δημοκρατίες θα καταρρεύσουν σε χρόνο μηδέν".  

Κείμενα

Έχουμε την εντύπωση ότι, κανένας άνθρωπος δεν επιθυμεί πλέον να ακούει τη λέξη «κρίση» - παρά το ότι θα μαςαπασχολήσει, τόσο από πολιτικής, όσο και από οικονομικής πλευράς, τουλάχιστον τα επόμενα δέκα χρόνια.

Ενδεχομένως δε πολύ περισσότερο, αφού εμείς τουλάχιστον θεωρούμε ότι, εάν δεν περιορίσουμε την παγκοσμιοποίηση (αναφορά μας), δεν πρόκειται να επιλύσουμε τα τεράστια προβλήματα της αποβιομηχανοποίησης της Δύσης, της υπερχρέωσης, της ύφεσης, της αποθράσυνσης του (απελευθερωμένου από την πλήρη ανυπαρξία συνόρων) χρηματοπιστωτικού κτήνους, της καταστροφικής ανεργίας κοκ.

Για να είμαστε δε ειλικρινείς, ακόμη και αν τελικά καταφέρουμε να πείσουμε τη Γερμανία να αποδεχθεί την «θεραπεία» των ευρωπαϊκών ασυμμετριών (ανάλυση), κάτι μάλλον απίθανο, το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι να την παρασύρουμε μαζί μας στο γκρεμό - καθυστερώντας έστω για κάποια χρόνια το μοιραίο.  

Ειδικά όσον αφορά την παγκοσμιοποίηση, δεν είμαστε δογματικά εναντίον της - με την έννοια ότι, δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση να ζούμε σε ένα σπίτι με ανοιχτές πόρτες, εάν δεν υπήρχαν διαρρήκτες ή εάν η «κοινωνική ηθική» παγκοσμίως ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό εξελιγμένη, ώστε να μην απαιτείται η προστασία μας από κανέναν.

Επειδή όμως οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές, αντιλαμβανόμενοι πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα προτιμούσαμε την οπισθοχώρηση μας σε ένα στάδιο «μερικής παγκοσμιοποίησης» - έως εκείνη τη χρονική στιγμή όπου, αφενός μεν θα μπορούσαμε να ελέγξουμε το χρηματοπιστωτικό τέρας, αφετέρου θα επέτρεπαν τόσο οι μισθοί, όσο και οι υπόλοιπες συνθήκες εργασίας, κυρίως της Ασίας, την επιβίωση της δικής μας βιομηχανικής παραγωγής  (χωρίς την οποία είναι αδύνατον να καταπολεμηθεί η ανεργία στη Δύση).   

Εάν δεν καταπολεμηθεί τώρα η ανεργία, το συντομότερο δυνατόν, οι συνθήκες θα γίνουν εκρηκτικές - με τα εξαγριωμένα πλήθη να ξεχύνονται μανιασμένα στους δρόμους, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα τους.       

Ανεξάρτητα από όλα αυτά, παραθέτουμε μερικά διαφορετικά μεταξύ τους κείμενα μας, τα οποία σχολιάζουν ορισμένα στοιχεία της επικαιρότητας - απλά και μόνο για να μην ξεχαστούν.       

ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ολοφάνερα πλέον τα τεράστια μειονεκτήματα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας - σε αντίθεση με την άμεση. Διορίζεται από τους δανειστές μία προσωρινή κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία αποτελείται

(α) από ένα κόμμα που δεν σεβάστηκε ούτε στο ελάχιστο τις δικές του προεκλογικές δεσμεύσεις ή, έστω, τους ψηφοφόρους του, καθώς επίσης

(β) από ένα άλλο, το οποίο καταψηφίσθηκε από τους Πολίτες - έχοντας καταρρεύσει στις δημοσκοπήσεις.

Την ίδια στιγμή, προωθείται από το διεθνές κεφάλαιο στο παρασκήνιο το κόμμα-αντικαταστάτης - το οποίο θα δρομολογήσει, χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της πατρίδας μας (υπενθυμίζουμε τον επίλογο της ανάλυσης «Η λεηλασία της Τουρκίας») .

Ένα κόμμα που θα ψηφιστεί, επειδή θα πεισθούμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, αφού θα έχει εξασφαλιστεί προκαταβολικά η παταγώδης αποτυχία των δύο προηγουμένων (διαφορετικά δεν αιτιολογούνται τα τελευταία, απίστευτα λάθη της κυβέρνησης).

Ευχόμαστε φυσικά να διαψευσθούμε, αλλά τα σημάδια είναι αρκετά καθαρά – σε σημείο που να είναι πλέον ορατά, δια γυμνού οφθαλμού, ακόμη και σε αδαείς.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Χωρίς καμία αμφιβολία, θα θέλαμε όλοι μας να τα καταφέρει η (όποια) ελληνική κυβέρνηση, ακόμη και η σημερινή - αν και αποτελείται από εκείνα τα δύο κόμματα, τα οποία οδήγησαν μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, στη χρεοκοπία (ενώ την έχουν φέρει ξανά, πολύ πιο κοντά αυτή τη φορά, στην πόρτα της εξόδου από το ευρώ).

Ακόμη περισσότερο, ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά να τα καταφέρει, παρά το ότι τα «συστατικά της μέλη» συνετέλεσαν τα μέγιστα στο διεθνή εξευτελισμό, στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, στην υποδούλωση και στην εξαθλίωση της πατρίδας μας - ενώ δεν θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε υπεύθυνα ότι διαθέτει ικανά ή, έστω, κάπως επαρκή στελέχη (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα επιθυμούσαμε να κάνουμε λάθος).

Έχει όμως αλήθεια τη δυνατότητα να τα καταφέρει η κυβέρνηση; Έχουμε την άποψη πως ναι, την έχει - υπό τις εξής βέβαια ελάχιστες προϋποθέσεις:

(α) Να «εκπονήσει» άμεσα ένα πραγματικό δικό της πρόγραμμα εξόδου από την κρίση χρέους, σταθεροποίησης δηλαδή της οικονομίας και ανάπτυξης - στηριζόμενο αποκλειστικά και μόνο στις δικές της δυνάμεις (ανάλυση), καθώς επίσης στα τεράστια μέσα που διαθέτει η πατρίδα μας.

(β) Να εξασφαλίσει την συμπαράσταση όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων Πολιτών, λέγοντας τους ολόκληρη την αλήθειακαι πείθοντας τους τόσο για τις καλές της προθέσεις, όσο και για την πιστή τήρηση των (όποιων) προγραμμάτων ή υποσχέσεων της.

Είναι δυνατόν όμως να επιτύχει τις παραπάνω προϋποθέσεις, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι δεν «άγεται και φέρεται» από τησκιώδη εξουσία στο παρασκήνιο; Εάν όχι η σημερινή κυβέρνηση, μήπως υπάρχει κάποια άλλη στην ευρύτερη αντιπολίτευση, η οποία θα τα κατάφερνε, εάν ερχόταν στην εξουσία;

«Αρνητικό», θα απαντούσαμε με την γνωστή έκφραση της νέας γενιάς, η οποία δεν θέλει να χάνει το χρόνο της με τις πολύπλοκες, «πολιτικές απαντήσεις», οι οποίες έχουν έναν και μοναδικό σκοπό: να υπεκφεύγουν, ενταφιάζοντας όσο πιο βαθειά γίνεται την αλήθεια, κρύβοντας παράλληλα την απίστευτη ιδιοτέλεια των εκάστοτε ιθυνόντων.

Χωρίς την αναθεώρηση του συντάγματος και την υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας, έτσι ώστε να ψηφίζουν μόνοι τους οι Πολίτες τους βασικούς νόμους του κράτους, ελέγχοντας οι ίδιοι αυστηρά την εξουσία (ανάλυση), δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εξασφαλισθούν οι βασικές προϋποθέσεις εξόδου της χώρας μας από την παγίδα, στην οποία οδηγηθήκαμε ανόητα - αν και δεν πρέπει ποτέ να είναι κανείς απόλυτος.

Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε σε όλους όσους θεωρούν τους πολίτες ανώριμους για την υιοθέτηση του συγκεκριμένου πολιτεύματος πως το βασικό πλεονέκτημα της άμεση δημοκρατίας είναι το ότι, υποχρεώνει τους πολίτες να εξελιχθούν και να ωριμάσουν -  μέσω της υπευθυνότητας που απαιτεί.

Το γεγονός αυτό είναι σε πλήρη αντίθεση με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία η οποία, μεταξύ άλλων, προκαλεί έναν απίστευτο παιδισμό - μετατρέποντας τους πολίτες σε μικρά παιδιά, τα οποία περιμένουν τα πάντα από τους γονείς τους (δηλαδή, από τα συχνά διεφθαρμένα κόμματα εξουσίας).      

Η ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΗ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ

Ως συνήθως, εμείς οι Έλληνες έχουμε μία «ιδιόμορφη» τάση, εάν όχι μία αυτοκαταστροφική μανία, να κατακρίνουμε την πατρίδα μας - θεωρώντας ότι είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη, η οποία χρησιμοποιεί «αντισυμβατικές» μεθόδους, με στόχο την παραπλάνηση άλλων.

Στα πλαίσια αυτά, όλοι θυμούνται το θόρυβο που προκάλεσε το θέμα των swaps, με τα οποία η τότε κυβέρνηση διευκόλυνε την είσοδο της Ελλάδας στη Ευρωζώνη – κάτι που θα ήταν καλύτερα να είχαμε αποφύγει, προβλέποντας ότι το ευρώ θα αποβιομηχανοποιούσε τη χώρα.

Όπως όμως έρχεται στο φως της δημοσιότητας, περίπου την ίδια μέθοδο χρησιμοποίησε και η Ιταλία – συνάπτοντας το 1995 μία αντίστοιχα πανάκριβη συμφωνία παραγώγων προϊόντων, με στόχο να μειώσει τεχνητά το έλλειμμα της από το 7,7% στο 3% (έτσι όπως απαιτούσαν τότε τα κριτήρια εισαγωγής της στην Ευρωζώνη).

Ένας από τους τότε υπεύθυνους δε στην Ιταλία είναι ο σημερινός πρόεδρος της ΕΚΤ – ο οποίος εργαζόταν έως το 2002 στο ιταλικό υπουργείο οικονομικών, συνεχίζοντας αργότερα στη Goldman Sachs.

Από την άλλη πλευρά, παρά το ότι έχουμε αναλύσει πολλές φορές το θέμα, κανένας δεν θέλει να κατανοήσει πως η Ελλάδα, όπως και η Ιταλία, έχουν πρόβλημα δημοσίου χρέους – σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες, οι οποίες έχουν πρόβλημα ιδιωτικού χρέους. 

Στις χώρες με προβλήματα ιδιωτικού χρέους, εκτός της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, των Η.Π.Α., της Μ. Βρετανίας κλπ., έχει προστεθεί πρόσφατα η Ολλανδία, εν μέρει η Δανία, η Κίνα (τράπεζες) και η Αυστραλία (αποβιομηχανοποίηση) - ενώ θα ακολουθήσει σύντομα ο Καναδάς, το ιδιωτικό χρέος του οποίου, επίσης λόγω της φούσκας ακινήτων, είναι ίσως το υψηλότερο όλων.

Εν τούτοις, ο (πρώην) υγιής ιδιωτικός τομέας της πατρίδας μας επωμίσθηκε όλα τα βάρη της κρίσης, «αρρωσταίνοντας» – με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους να απολύονται, με επιχειρήσεις να χρεοκοπούν κοκ.

Αντίθετα, στον πραγματικά βαριά ασθενή, στο δημόσιο, λόγω της «διαπλοκής» του με την πολιτική, δεν έχει γίνει η παραμικρή «επέμβαση» – με αποτέλεσμα να έχει οδηγηθεί αδικαιολόγητα η Ελλάδα σε μία καταστροφική ύφεση, καθώς επίσης να απειλείται με τη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας της.

Εάν λοιπόν δεν αλλάξει εντελώς η χρησιμοποιούμενη μέθοδος αντιμετώπισης των προβλημάτων του δημοσίου (κάτι που δεν σημαίνει απαραίτητα απολύσεις αλλά, κυρίως, αύξηση της παραγωγικότητας, καταπολέμηση της διαφθοράς, ευελιξία, λιγότερα εμπόδια στον ιδιωτικό τομέα κλπ.), η Ελλάδα δεν θα βρεθεί πολύ σύντομα μόνο εκτός Ευρωζώνης – θα πεταχτεί στην κυριολεξία, σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα, στα σκουπίδια της ιστορίας.

Αθήνα, 27. Ιουνίου 2013

Facebook   Twitter   Linked in   

Β. Βιλιάρδος - Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ: Η πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας τάσσεται ήδη υπέρ της δήμευσης καταθέσεων ύψους 8%, στην περίπτωση τυχόν ανάγκης διάσωσης των ευρωπαϊκών τραπεζών στο μέλλον - κατά το «δεδικασμένο» της δολοφονίας της Κύπρου, αδιαφορώντας για τραπεζικές επιθέσεις

“Οι χρηματοοικονομικές κρίσεις μπορούν να καταστρέψουν, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες ή εβδομάδες, τους καρπούς πολυετών προσπαθειών. Εμφανίζονται δε όπως το φαινόμενο El Nino: απρόβλεπτα, καταστροφικά και ανεξέλεγκτα, σαν τον τυφώνα που παρασύρει όλα όσα δεν έχουν χτιστεί σε στέρεες βάσεις.

Η περιορισμένη εμβέλεια τώρα των ανθρωπίνων κοινωνιών, καθώς επίσης οι «ρυθμοί σαλιγκαριού» που κυριαρχούν στα πλαίσια των δημοκρατικών δομών (ειδικά σε πολιτεύματα άμεσης δημοκρατίας, όπως το ελβετικό, το οποίο κατηγορείται για αδυναμία λήψης γρήγορων αποφάσεων), δεν έχουν καμία δυνατότητα, στον ταχύτατο κόσμο των χρηματιστηρίων – τα οποία, αν και διατηρούνται στο απυρόβλητο, είναι οι πραγματικοί ηγεμόνες των αγορών.

Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν είναι Παγκοσμιοποίηση ή Δημοκρατία – με τους σημερινούς κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης να είναι τα κρυφά (Η.Π.Α.) ή εμφανή (Κίνα, Σιγκαπούρη κλπ.) απολυταρχικά καθεστώτα” (J.Huffschmid με παρεμβάσεις).    

Άρθρο 

Όπως διαβάσαμε σε μία ενδιαφέρουσα ανάλυση, ορισμένα άτομα ή οργανώσεις οδηγούνται στο δικαστήριο, όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά – όταν δηλαδή δεν εξελίσσεται θετικά, με αποτέλεσμα να υπάρχει «αντιδικία», σχετικά με το ποιος είναι υπεύθυνος για τις ζημίες που προκλήθηκαν.

Στην περίπτωση όμως της προσφυγής στο γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο, το οποίο όφειλε να ελέγξει την ορθότητα ή μη του προγράμματος επαναγοράς ομολόγων της ΕΚΤ (OMT – Outright Monetary Transactions), η διαδικασία δεν μπορεί να αιτιολογηθεί με τα παραπάνω κριτήρια – αφού «εκδικάσθηκε» το πλέον επιτυχημένο νομισματικό μέτρο των τελευταίων δεκαετιών παγκοσμίως.

Ειδικότερα, η εξαγγελία του προγράμματος τον Ιούλιο του 2012, μείωσε τα επιτόκια δανεισμού κρατών και επιχειρήσεων,οδηγώντας στην αντιστροφή των ροών του χρήματος, από το Βορά στο Νότο – με αποτέλεσμα να οδηγηθούν ιδιωτικά κεφάλαια στις χώρες της περιφέρειας, οι οποίες τα είχαν απόλυτη ανάγκη (μία κατάσταση που δυστυχώς αντιστρέφεται ξανά, με αποτέλεσμα τη ραγδαία αύξηση των spreads στην περιφέρεια, την πτώση των χρηματιστηριακών δεικτών κλπ. – γεγονότα εξαιρετικά επικίνδυνα για την Ελλάδα, η οποία δεν έχει ακόμη ολοκληρώσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της, ενώ εμφανίζει ξανά προβλήματα εξυπηρέτησης του δανεισμού της).

Αναμφίβολα, εάν δεν είχε λάβει τη συγκεκριμένη απόφαση η ΕΚΤ, η Ισπανία θα ήταν ήδη θύμα του μηχανισμού στήριξης - ενώ η Ιταλία, η οποία είναι πολύ μεγάλη για να διασωθεί, με δημόσιο χρέος που ξεπερνάει τα 2 τρις €, θα είχε μάλλον χρεοκοπήσει (ένας κίνδυνος που συνεχίζει φυσικά να υπάρχει).

Επομένως, η ενέργεια της ΕΚΤ «ελάφρυνε» σε κάποιο βαθμό τις τεράστιες πιέσεις της βαθειάς ύφεσης στις χώρες του Νότου – ενώ ενίσχυσε την εμπιστοσύνη στη βιωσιμότητα της οικονομίας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης στο κοινό νόμισμα.

Το σημαντικότερο δε όλων, χωρίς κόστος – αφού όλα αυτά συνέβησαν, επειδή ο διοικητής της ΕΚΤ απλά ανακοίνωσε πως θα κάνει ότι είναι απαραίτητο, για την ενίσχυση του νομίσματος. Μεταξύ άλλων, αγοράζοντας ομόλογα εκείνων των χωρών, οι οποίες θα το ζητούσαν - αναλαμβάνοντας την υποχρέωση υιοθέτησης αυστηρών δημοσιονομικών μέτρων.

Εν τούτοις, καμία χώρα μέχρι σήμερα δεν ζήτησε κάτι τέτοιο – οπότε η στήριξη του νομίσματος εκ μέρους της ΕΚΤ δεν έχει κοστίσει ουσιαστικά απολύτως τίποτα.

Παρά το ότι όμως η επιτυχία του προγράμματος στις χρηματοπιστωτικές αγορές είναι πλέον τεκμηριωμένη, ευρίσκεται στο «στόχαστρο» της γερμανικής κοινής γνώμης, των πολιτικών κομμάτων, καθώς επίσης αρκετών οικονομολόγων της χώρας. Σύμφωνα με σχετικά πρόσφατη δημοσκόπηση, μόνο το 35% των Γερμανών πολιτών θεωρούν σωστό το πρόγραμμα της ΕΚΤ – ενώ η συντριπτική πλειοψηφία το απορρίπτει.

Η απορία λοιπόν που δημιουργείται είναι γιατί κάποιος, ειδικά ένας Ευρωπαίος, να τοποθετείται εναντίον ενός «νομισματικού» προγράμματος, καλώντας το ανώτατο δικαστήριο να αποφασίσει, όταν το πρόγραμμα αυτό συνέβαλλε τεκμηριωμένα τα μέγιστα, στη διάσωση του κοινού νομίσματος;

Οι Γερμανοί, οι οποίοι είναι αντίθετοι με την υιοθέτηση του προγράμματος της ΕΚΤ (με την πρωσική κυβέρνηση τους να τάσσεται ήδη υπέρ της δήμευσης καταθέσεων ύψους 8%, στην περίπτωση τυχόν ανάγκης διάσωσης των τραπεζών στο μέλλον, κατά το δεδικασμένο της δολοφονίας της Κύπρου), τεκμηριώνουν τη θέση τους με το ότι, δεν πρόκειται για νομισματικό μέτρο, αλλά για δημοσιονομικό – οπότε απαγορεύεται από την κοινοτική νομοθεσία να το αποφασίσει η ΕΚΤ.

Σκοπός του μέτρου αυτού, πάντοτε κατά τους Γερμανούς, είναι η διευκόλυνση της χρηματοδότησης των χρεοκοπημένων, ανεπαρκών και ανίκανων κυβερνήσεων ορισμένων χωρών της Ευρωζώνης – όπως της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας κλπ. Παράλληλα, θεωρούν ότι δεν ανήκει στις δικαιοδοσίες της ΕΚΤ η διάσωση του ευρώ, καθώς επίσης η δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων, οι οποίες θα εμπόδιζαν την έξοδο κάποιων χωρών από την Ευρωζώνη.

Οι αντιδράσεις της Γερμανίας εκπλήσσουν ιδιαίτερα, λόγω του ότι η χώρα είναι η κυρίως ωφελημένη από το πρόγραμμα που ανακοίνωσε η ΕΚΤ – αφενός μεν λόγω των εξαιρετικά χαμηλών επιτοκίων δανεισμού της (έχει εξοικονομήσει περί τα 100 δις € από τόκους), αφετέρου επειδή μειώθηκε σημαντικά το ρίσκο της, όσον αφορά τις απαιτήσεις της κεντρικής της τράπεζας από το σύστημα Target II της ΕΚΤ, παρά τη βαθειά ύφεση (η ΕΚΤ όφειλε περί τα 700 δις € στη γερμανική κεντρική τράπεζα, έχοντας αντίστοιχες απαιτήσεις από τις χώρες του Νότου).

Κατά πολλούς λοιπόν, οι αντιδράσεις της Γερμανίας φαίνονται μαζοχιστικές – αφού τα πλεονεκτήματα της από την υιοθέτηση του προγράμματος OMT είναι κάτι περισσότερο από θετικά. Γιατί λοιπόν τοποθετείται εναντίον;

Μία πρώτη αιτία, κατά τους Γερμανούς ειδικούς, είναι η επιμονή της χώρας παραδοσιακά σε μία πολιτική «τάξης» - σταθερών κανόνων δηλαδή, οι οποίοι πρέπει να εφαρμόζονται προτεσταντικά (επιβολή τιμωρίας), πιστά και ακριβώς όπως είναι, έχοντας απόλυτη προτεραιότητα σε σχέση με αποφάσεις, οι οποίες ζυγίζουν κάθε φορά τα δεδομένα.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη λογική, την οποία δεν είναι εύκολο να κατακρίνει κανείς, η επιτυχία μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα ανικανότητα, εάν επιτυγχάνεται με «αμφισβητήσιμα» μέσα - με «μη καθαρά» εργαλεία.

Μία δεύτερη αιτία είναι η αυξανόμενη καχυποψία των Γερμανών, απέναντι στην Ευρώπη και στους Θεσμούς της - η οποία είναι πλέον εξαιρετικά μεγάλη, εντός της πνευματικής της ελίτ. Σαν αποτέλεσμα λοιπόν της έλλειψης εμπιστοσύνης προς την Ευρώπη και τους Θεσμούς της, κάθε καινούργιο πολιτικό μέτρο, κάθε νέα απόφαση που λαμβάνεται, αντιμετωπίζεται ως μία συνωμοσία - η οποία έχει απώτερο στόχο την κλοπή των χρημάτων των Γερμανών πολιτών. 

Στα πλαίσια αυτά, αφενός μεν εμφανίζονται πολιτικά κόμματα, τα οποία ζητούν την επιστροφή της χώρας στο εθνικό νόμισμα, αφετέρου η κυβέρνηση επεξεργάζεται μυστικά ανάλογα σχέδια, για ώρα ανάγκης (ανάλυση μας) – ενώ όλο και περισσότεροι Γερμανοί επιθυμούν την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι ασφαλώς το ότι, η ευχή τους θα μπορούσε να εκπληρωθεί – αφού η εχθρική στάση τους απέναντι στο ευρώ, «συνεπικουρούμενη» από την αντίστοιχη σε πολλές άλλες χώρες (Ιταλία, Ελλάδα κλπ.),  θα προκαλέσει, αργά ή γρήγορα, την κατάρρευση της Ευρωζώνης.

Ειδικότερα, εάν κάποια στιγμή τεθούν εμπόδια στην ΕΚΤ, όσον αφορά τη λήψη «αντισυμβατικών» μέτρων, οι χρηματαγορές θα αντιδράσουν εξαιρετικά βίαια – επαναφέροντας την Ευρώπη στο καθεστώς του προηγουμένου καλοκαιριού.

Σε μία τέτοια περίπτωση, χωρίς έναν πολιτικό θεσμό, ο οποίος να μπορεί να αναλαμβάνει την κεντρική διοίκηση, τουλάχιστον σε ώρα ανάγκης, θα χρεοκοπήσουν αναμφίβολα πολλές χώρες – με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η ύφεση στην Ευρώπη, παρασέρνοντας στη δίνη της ακόμη και τις υγιείς οικονομίες.

Σαν αποτέλεσμα μίας τέτοιας διαδικασίας, η εμπιστοσύνη στην ευρωπαϊκή ιδέα θα καταρρεύσει εντελώς – με τον εφιάλτη της ανεξέλεγκτης διάλυσης της να γίνεται πραγματικότητα.      

Ολοκληρώνοντας, είναι πράγματι πολύ περίεργο να υιοθετείται συλλογικά μία τόσο εχθρική στάση, απέναντι σε ένα κοινό νόμισμα - τόσο από τις χώρες που ζημιώνονται, όσο και από αυτές που επωφελούνται.

Ίσως ακόμη πιο παράδοξο είναι το ότι, ο βασικός εχθρός του ευρώ σήμερα είναι η Γερμανία – η χώρα που κερδίζει τα περισσότερα, από κάθε πλευρά (χαμηλή ισοτιμία του νομίσματος, αύξηση των εξαγωγών, εξοικονόμηση επιτοκίων, μετατροπή των χωρών της περιφέρειας σε προτεκτοράτα, αυξημένο κρίσιμο μέγεθος για να επιβιώσει στην παγκοσμιοποίηση κλπ.).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κρίνοντας από τα παραπάνω, πρέπει ασφαλώς να έχουμε εναλλακτικά σχέδια - συνειδητοποιώντας όμως πόσο κοστίζουν και παίρνοντας υπεύθυνες αποφάσεις. Ένα από αυτά είναι σίγουρα η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα – η υποτίμηση του οποίου, σε συνδυασμό με το μη μετατρέψιμο σε δραχμές, «ενυπόθηκο» πλέον εξωτερικό χρέος μας, θα δημιουργούσε συνθήκες «σοκ και δέους» στην οικονομία μας, «στέλνοντας» πολλούς Έλληνες στην απόλυτη εξαθλίωση.

Χωρίς να θέλουμε φυσικά να τρομάξουμε κανέναν, αφού δεν είμαστε δογματικά υπέρ ή κατά του ευρώ, αλλά με την πλευρά της Ελλάδας, έχουμε την άποψη ότι, οι συνθήκες που προαναφέραμε δεν θα έχουν καμία σχέση με τις πραγματικά πολύ επώδυνες καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα – θα είναι κατά πολύ χειρότερες.

Εάν μη τι άλλο, θα ακολουθούσαν μία καταστροφική ύφεση έξι σχεδόν ετών, η οποία έχει εκτοξεύσει την ανεργία στα ύψη, έχει χρεοκοπήσει χιλιάδες επιχειρήσεις, ενώ έχει εξαθλιώσει ένα σημαντικό μέρος των Ελλήνων.  

Μακροπρόθεσμα βέβαια οι εξελίξεις θα μπορούσαν να είναι θετικές – αφού προηγουμένως όμως πληρωθεί ένα υπέρογκο τίμημα και χωρίς να είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τους γεωπολιτικούς κινδύνους ενός τέτοιου εγχειρήματος (ειδικά όταν οι κλιματικές και λοιπές συνθήκες οδηγήσουν σε μαζική μετανάστευση πάμπτωχους λαούς, με πιθανή κατεύθυνση την Ευρώπη και με καθόλου ειρηνικές διαθέσεις).  

Με δεδομένο δε το ότι, μία τέτοια λύση προτείνεται συνεχώς, μετά μανίας θα λέγαμε από την αγγλοσαξονική πλευρά, καθώς επίσης από την, δήθεν ή μη, επαναστατική αριστερά (πλέον και από την ακροδεξιά), οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα καχύποπτοι – αν και μάλλον για τη δραχμή μας προορίζουν, κρίνοντας από τα πρόσφατα αδικαιολόγητα, τεράστια σφάλματα της κυβέρνησης, ακριβώς τότε που άρχισε να φαίνεται μία αχτίδα φωτός στον ορίζοντα της Ελλάδας.

Κλείνοντας, αν και «κατηγορούμαστε» ότι επιλέγουμε την «ηθική του χρέους», αφού τασσόμαστε υπέρ της ολοσχερούς εξόφλησης του (με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με χαμηλά επιτόκια, παράλληλα με την απαίτηση πληρωμής του πολεμικού χρέους της Γερμανίας απέναντι μας, καθώς επίσης το λογιστικό έλεγχο του), θεωρούμε ότι,

(α)  αφενός μεν δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, δημαγωγούν ασύστολα όσοι αναφέρονται σε σεισάχθεια, ενώ τα ανταλλάγματα τυχόν διαγραφών θα ήταν δυσανάλογα - όπως διαπιστώθηκε από το PSI (απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αγγλικό δίκαιο, επιθετική, μονομερής λιτότητα κλπ.), αφετέρου

(β)  δεν μπορεί να επιθυμεί κανείς επιλεκτικά την εφαρμογή του διεθνούς Δικαίου, το οποίο προφυλάσσει κυρίως τις μικρότερες χώρες, από την επιβολή του νόμου του ισχυρότερου.

ΥΓ: Αποτελεί πλέον κοινή πεποίθηση στην Ευρώπη ότι, η Τρόικα απέτυχε «εφ’ όλης της ύλης» - ότι το «Βατερλό» του ΔΝΤ ήταν η Ελλάδα την οποία, αν και το ίδιο επέλεξε ως «πύλη εισόδου του» στην Ευρωζώνη (σενάριο), την κατάστρεψε με τα απίστευτα λάθη του.

Έχουμε λοιπόν μία μοναδική ίσως ευκαιρία να εκδιώξουμε τους εισβολείς από την πατρίδα μας – μία ελπίδα που φαίνεται δυστυχώς να «διεμβολίζουμε» μόνοι μας, επιμένοντας να είμαστε διαιρεμένοι, εγωκεντρικοί, αιθεροβάμονες και αυτοκαταστροφικοί.

Εάν δε επιμείνουμε σε ισχυρισμούς του τύπου «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν  αδιέξοδα», οδηγώντας τη χώρα βίαια σε εκλογές (βίαια, αφού η πλειοψηφία τις «αποκηρύσσει»), η επόμενη κυβέρνηση θα αναγκασθεί να διαχειριστεί το χάος.        

Βασίλης Βιλιάρδος 

Αθήνα, 24. Ιουνίου 2013

viliardos@kbanalysis.com

Facebook   Twitter   Linked in