27 Αυγούστου 2010
«Σατανικά» τα κατοικίδια στο Ιράν
Γ. Δελαστίκ-Πανωλεθρία των ΗΠΑ στο Ιράκ
Πανωλεθρία των ΗΠΑ στο Ιράκ
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ | «E» 24/8 |
Χλευασμός, σαρκασμός, ειρωνεία, σπανιότερα οίκτος. Με δημοσιεύματα που απέπνεαν αυτά τα συναισθήματα υποδέχτηκε ο ευρωπαϊκός Τύπος την αποχώρηση του κύριου όγκου των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής από το Ιράκ. Η αποχώρησή τους ήταν να ολοκληρωθεί στις 31 Αυγούστου, πραγματοποιήθηκε δώδεκα μέρες νωρίτερα. Οχι δηλαδή ότι φεύγουν τελείως οι Αμερικανοί από το Ιράκ, αφήνουν πίσω τους... 50.000 άνδρες! Η γελοία και διασκεδαστική πρόφαση είναι ότι όλοι αυτοί θα... "συμβουλεύουν" τους Ιρακινούς δοσίλογους πολιτικούς, συνεργάτες των κατακτητών, που έχουν τοποθετήσει οι ΗΠΑ ως κυβερνήτες της χώρας που κατέστρεψαν και διέλυσαν κυριολεκτικά με την εισβολή και την υπερεπτάχρονη κατοχή.
Η Ουάσιγκτον από τη μια προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα ώστε η ταπεινωτική αποχώρηση των στρατευμάτων να μη φανεί ως ατιμωτική φυγή και από την άλλη θα επιδιώξει να διασώσει όσα περισσότερα οφέλη μπορέσει για τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες. Την πλανητική ενεργειακή παντοδυναμία και την ενεργειακή ομηρεία της Ευρώπης και της Ασίας ονειρευόταν η ακροδεξιά κυβέρνηση των νεοσυντηρητικών του Μπους όταν εισέβαλε στο Ιράκ για να αρπάξει τα πετρέλαιά του, αλλά πέτυχε πολύ λιγότερα πράγματα από όσα προσδοκούσε στον καθοριστικό αυτόν τομέα.Ο Λευκός Οίκος του Μπους θεωρούσε την κατοχή του Ιράκ ως τον πρώτο σταθμό σε μια εκστρατεία εισβολών στη Συρία και στο Ιράν, που θα έδινε στις ΗΠΑ τον απόλυτο στρατιωτικοπολιτικό έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Ευτυχώς, η ηρωική αντίσταση του ιρακινού λαού και ιδίως των σουνιτών οδήγησε σε κατάρρευση τα σχέδια των Αμερικανών και ο κόσμος γλίτωσε από τις καταστροφικές συνέπειες νέων πολέμων. Ο πλανήτης οφείλει ευγνωμοσύνη στην ιρακινή αντίσταση.
Οι Ιρακινοί πλήρωσαν όμως βαρύτατο τίμημα. Οι Αμερικανοί κατέστρεψαν εντελώς την οικονομία του Ιράκ, διαμέλισαν τη χώρα, εξόντωσαν εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινούς αμάχους. Εσβησαν από προσώπου γης την ηρωική Φαλούτζα, η οποία αναδείχθηκε σε αιώνιο σύμβολο αντίστασης και μαρτυρίου για τους Αραβες - μια "Γκερνίκα" της Μέσης Ανατολής.
Η πιο ανεπτυγμένη οικονομικά και η πιο κοσμική χώρα του αραβικού κόσμου, το Ιράκ των προηγούμενων δεκαετιών, δεν υπάρχει πια. Οι Αμερικανοί το έριξαν στην κόλαση των θρησκευτικών και φυλετικών παθών.
Δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να χύνονται ποταμοί αίματος επί δεκαετίες, μόλις αποχωρήσουν μέχρι τα τέλη του επόμενου χρόνου και οι τελευταίες 50.000 άνδρες των αμερικανικών κατοχικών στρατευμάτων. Οι σιίτες, οι σουνίτες και οι Κούρδοι του Ιράκ θα αλληλοσφάζονται για τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων και των εδαφών. Δεκαετίες φρίκης τους περιμένουν, καθώς παράλληλα επί χρόνια θα περνούν από λεπίδι τους συνεργάτες των κατακτητών, όταν θα τους το επιτρέπουν οι συνθήκες. Από γεωπολιτική σκοπιά οι Αμερικανοί υπέστησαν πραγματική πανωλεθρία με την εισβολή και κατοχή του Ιράκ, καθώς ενίσχυσαν αντικειμενικά σε υπέρμετρο βαθμό το... Ιράν!
Αυτό έγινε με δύο τρόπους. Πρώτον οι ΗΠΑ κατέστησαν κυρίαρχη πολιτική δύναμη τους σιίτες του Ιράκ που αποτελούν και την πλειονότητα του ιρακινού πληθυσμού (άνω του 60%), οι οποίοι όμως έχουν στενότατους δεσμούς με τους σιίτες του Ιράν. Με προτροπή της Τεχεράνης, οι Ιρακινοί σιίτες συνεργάστηκαν με τους Αμερικανούς κατακτητές, έχοντας την προοπτική της πολιτικής κυριαρχίας μόλις φύγουν τα κατοχικά στρατεύματα. Στην ουσία δηλαδή διαλύοντας το πανίσχυρο σουνιτικό Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, η Ουάσιγκτον... έδωσε το Ιράκ στο Ιράν!
Δεύτερον, η αμερικανική κατοχή του Ιράκ ανέτρεψε ριζικά τους εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς στο Ιράν: ενώ μέχρι την εισβολή κυριαρχούσαν οι δεξιές δυνάμεις που επεδίωκαν συμβιβασμό με τις ΗΠΑ, μετά την εισβολή ενισχύθηκαν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις του Ιράν και ήρθε στην εξουσία θριαμβευτικά ο Αχμαντινετζάντ, ο πιο αντιαμερικανός και σκληροπυρηνικός πρόεδρος που είχε ποτέ το Ιράν.
Οι Αμερικανοί "έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους" κατά τη λαϊκή ρήση, με την κατοχή του Ιράκ.
Νέμεσις
Δίκαιη ήττα της αλαζονείας
Ψέματα είπαν αδίστακτα ο Μπους και ο Μπλερ για να καταλάβουν το Ιράκ - ότι δήθεν ο Σαντάμ είχε όπλα μαζικής καταστροφής, ενώ γνώριζαν ότι δεν είχε. Δεν δίστασαν να διαλύσουν τη χώρα και να εξοντώσουν σχεδόν ένα εκατομμύριο Ιρακινούς. Δεν δίστασαν να περιφρονήσουν τον ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο για να εισβάλουν. Επανέφεραν τα βασανιστήρια κρατουμένων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εφάρμοσαν τακτικές εξόντωσης του άμαχου πληθυσμού. Στο τέλος όμως απέτυχαν. "Νύχτα και μυστικά αναχωρούν τα τελευταία μάχιμα στρατεύματα των ΗΠΑ" έγραψε στους τίτλους του ο βρετανικός "Ιντιπέντεντ". "Αρχισε με σοκ και δέος και τελείωσε με σιωπηλή διαρροή μέσω των συνόρων προς το Κουβέιτ μέσα στη νεκρική σιγή της νύχτας" ειρωνευόταν ο "Γκάρντιαν".
Γ. Δελαστίκ-Η χαμένη γοητεία της ΕΕ
Η χαμένη γοητεία της ΕΕ
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ | «E» 27/8 |
Κατακρημνίζεται η εμπιστοσύνη όλων σχεδόν των Ευρωπαίων πολιτών και πρωτίστως των Ελλήνων στην ΕΕ εξαιτίας βεβαίως του απωθητικού προσώπου που αποκάλυψαν οι ηγέτες των "27" και τα θεσμικά όργανα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κατά τον χειρισμό της οικονομικής κρίσης. Αυτό αποκαλύπτουν τα αποτελέσματα της εαρινής δημοσκόπησης της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα. Οι αρνητικές αλλαγές σε σχέση με τα προηγούμενα του φθινοπώρου του 2009 (η τεράστια αυτή δημοσκόπηση διεξάγεται από τη Γιούροστατ δύο φορές κάθε χρόνο) είναι εντυπωσιακές σε ορισμένους τομείς.
Για πρώτη φορά έχουμε πλέον την πλειοψηφία των Ευρωπαίων που ερωτήθηκαν να δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται την ΕΕ - το 47% συγκεκριμένα έναντι μόλις του 42% που συνεχίζει να την εμπιστεύεται. Μόλις προ εξαμήνου το 48% εμπιστευόταν την ΕΕ και μόνο το 40% δεν την εμπιστευόταν.Το φιλο-ΕΕ κλίμα μεταξύ του ελληνικού πληθυσμού ανήκει πλέον στο παρελθόν - πράγμα πολύ φυσιολογικό λόγω της εξαιρετικά εχθρικής στάσης που τήρησαν απέναντι στη χώρα μας οι ηγετικές χώρες της ΕΕ και το ταπεινωτικό καθεστώς υποτέλειας που επέβαλαν στην πατρίδα μας.
Το φθινόπωρο του 2009, το 61% των ερωτηθέντων Ελλήνων είχε δηλώσει ότι θεωρεί την ένταξη της χώρας στην ΕΕ "καλό πράγμα", όπως το όριζε το ερωτηματολόγιο. Μέσα σε έξι μήνες όμως αυτό το ποσοστό καταποντίστηκε στο 44%! "Ενώ ειδικά μέτρα ελήφθησαν για να βοηθήσουν να σταθεροποιηθεί η δημοσιονομική θέση της Ελλάδας, η έρευνα -η οποία διενεργήθηκε όταν αυτά τα μέτρα δεν είχαν πλήρως τεθεί σε λειτουργία- διαπιστώνει τη μεγαλύτερη μείωση της υποστήριξης στη συμμετοχή στην ΕΕ μεταξύ αυτών που απάντησαν στη δημοσκόπηση στην Ελλάδα (-17 μονάδες).
Η αναλογία των Ελλήνων που αισθάνονται ότι η χώρα τους έχει κερδίσει από τη συμμετοχή στην ΕΕ επίσης έχει πέσει απότομα (-10 μονάδες)" σημειώνουν με εμφανή έκπληξη οι αναλυτές της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας στη συνοδευτική έκθεση που αναλύει τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης.
Προφανώς αδυνατούν να αντιληφθούν τα αισθήματα που έχει προκαλέσει η στάση της ΕΕ στους Ελληνες. Καθώς μάλιστα τα μέτρα δεν είχαν καν εξαγγελθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος τους τον Μάιο που έγινε η δημοσκόπηση, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα δηλώσουν οι συμπατριώτες μας που θα ερωτηθούν το φθινόπωρο.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μόνο το 50% των ερωτηθέντων Γερμανών δήλωσε ότι θεωρεί "καλό πράγμα" τη συμμετοχή της Γερμανίας στην ΕΕ. Οσο για τους Κύπριους, μάλλον τραβούν τα μαλλιά τους που μπήκαν στην ΕΕ, καθώς μόλις το 33% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι θεωρεί "καλό πράγμα" την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και πλέον μόνο το 42% νομίζει ότι η χώρα τους έχει ωφεληθεί από τη συμμετοχή στην ΕΕ.
Για πρώτη φορά το ευρωβαρόμετρο συμπεριέλαβε στοιχεία και για την Ισλανδία, την οποία η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση θέλει να εντάξει στην ΕΕ και μάλιστα σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο από τώρα. Τα αποτελέσματα είναι... εμπρηστικά: μόνο το... 19% (!) των ερωτηθέντων Ισλανδών θεωρεί ότι η ένταξη στην ΕΕ θα είναι "καλό πράγμα", άρα είναι εξαιρετικά απίθανο υπ' αυτές τις συνθήκες να υπερισχύσει το "Ναι" στο δημοψήφισμα που θα γίνει υποχρεωτικά στην Ισλανδία για να εγκριθεί η ένταξη. "Οι Ισλανδοί που απάντησαν είναι προς στιγμήν (!) εντελώς απρόθυμοι να ενταχθούν στην ΕΕ", σημειώνουν διπλωματικά οι συντάκτες της έκθεσης.
Θεαματική είναι η αύξηση του ποσοστού των Ελλήνων που δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται την ΕΕ: έφτασε το 56%, το δεύτερο υψηλότερο μεταξύ των "27", μετά τους ακαταμάχητους σε αυτόν τον τομέα Βρετανούς, οι οποίοι δεν εμπιστεύονται την ΕΕ σε ποσοστό 68%, ενώ μόνο το 20% των Βρετανών δηλώνει ότι την εμπιστεύεται (και μόνο το 42% των Ελλήνων). Ακούγεται ως ανέκδοτο, αλλά ακόμη και στο Λουξεμβούργο, το μικροσκοπικό αυτό κρατίδιο που τόσο έχει ωφεληθεί από την ΕΕ, μόλις το 52% δήλωσε ότι την εμπιστεύεται. Ποτέ η ΕΕ ή η ΕΟΚ δεν ήταν τόσο απεχθείς στους ευρωπαϊκούς λαούς.
Δυσπιστία
Ποιος ηγετικός πυρήνας των "27";
Βαθύτερο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΕΕ. Σοβαρότερο από την εκφραζόμενη σχεδόν καθολική δυσαρέσκεια των πολιτών της Ευρώπης. Το σημαντικότερο είναι ότι η κρίση εμπιστοσύνης αγγίζει πλέον τα θεμέλια της ΕΕ, τις ηγεμονικές της δυνάμεις. Το 54% των Γερμανών δεν εμπιστεύεται την ΕΕ και μόνο το 37% την εμπιστεύεται. Το 51% των Γάλλων δεν εμπιστεύεται την ΕΕ και μόνο το 39% την εμπιστεύεται. Ας αφήσουμε τους Βρετανούς (68% κατά, 20% υπέρ). Μοιρασμένοι τώρα πια είναι ακόμη και οι Ιταλοί (42% υπέρ, 41% κατά). Μα υπό τις συνθήκες αυτές, όταν δηλαδή δεν εμπιστεύονται ούτε οι Γερμανοί ούτε οι Γάλλοι την ΕΕ, για ποιον ηγετικό πυρήνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να γίνει λόγος;
παιδεία:Απολογισμός «εκδημοκρατισμού»
| ||
 | ||
| Απολογισμός «εκδημοκρατισμού» Μετά τη δικτατορία των ετών 1967-1974, ο τομέας του κρατικού και κοινωνικού βίου που γνώρισε τον πληρέστερο «εκδημοκρατισμό» ήταν σίγουρα η παιδεία: Καταργήθηκε η ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών και κάθε περιορισμός στο είδος της κόμμωσης, στη χρήση καλλυντικών, στο αξιοπερίεργο της εμφάνισης. Αναπτύχθηκε ελεύθερα ο συνδικαλισμός των μαθητών, το λεγόμενο «μαθητικό κίνημα», με εντυπωσιακές επιδόσεις σε απεργίες, καταλήψεις, αποκλεισμούς οδών, απευθείας διάλογο των μαθητών με τους υπουργούς Παιδείας. Απαγορεύτηκε να διορθώνονται τα λάθη στα γραπτά των μαθητών και μάλιστα με κόκκινο μελάνι («κάτω τα αιματοβαμμένα γραπτά»!) ώστε να μην πληγώνονται συναισθηματικά τα παιδιά. Διευκολύνθηκε με ποικίλους τρόπους η προαγωγή των μαθητών από τάξη σε τάξη, αποσυνδέθηκε από τις επιδόσεις στα μαθήματα ή τις απουσίες, ώστε να μην απειλούνται τα παιδιά από πλέγματα μειονεξίας και ενοχών. Για τους ίδιους λόγους καταργήθηκαν και τα σχολεία αριστούχων, υποβιβάστηκε ο ρόλος της βαθμολογίας, η αξιολόγηση των επιδόσεων. Καταργήθηκε το πολυτονικό σύστημα γραφής, για να διευκολύνονται τα παιδιά στην ορθογραφία. Απαλείφθηκε από τα σχολικά βιβλία κάθε ενδεχόμενο να παγιδευτεί ο ψυχισμός των παιδιών και το φρόνημά τους στον εθνικισμό, στη θρησκευτικότητα, στην προγονολατρία, στον ιδεαλιστικό εξωραϊσμό της Ιστορίας, σε παραδόσεις πολιτιστικής μονοτροπίας. Ο εκδημοκρατισμός επεκτάθηκε αποφασιστικά και στον χώρο των εκπαιδευτικών: Καταργήθηκε ο θεσμός του Επιθεωρητή, αντικαταστάθηκε με «Σχολικούς Συμβούλους», που τη βοήθειά τους στο σχολικό έργο μόνο προαιρετικά ζητούν οι εκπαιδευτικοί. Δάσκαλοι και καθηγητές απαλλάχθηκαν από το ενδεχόμενο να κρίνονται και να αξιολογούνται για την απόδοση και την προσφορά τους, την κατάρτιση και την εργατικότητά τους, την ποιότητα και το ήθος τους. Γι’ αυτό απαλείφθηκε και κάθε ιεραρχική διαβάθμιση των εκπαιδευτικών: ο διευθυντής του δημοτικού, ο γυμνασιάρχης, ο λυκειάρχης εξέπεσαν σε τίτλους προσωρινής διοικητικής ευθύνης που την αναλαμβάνει όποιος θέλει, αφού υποβάλει σχετική αίτηση στο υπουργείο. Σε ποια τάξη και ποιο μάθημα θα διδάξει κάθε εκπαιδευτικός αποφασίζεται συλλογικά, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα κανενός για οτιδήποτε. Με την ίδια λογική μοιράζονται οι εκπαιδευτικοί μεταξύ τους και τα «ιδιαίτερα» μαθήματα. Υστερα από είκοσι οχτώ (28) χρόνια συνεπέστατης εφαρμογής του «εκδημοκρατισμού» της παιδείας, μήπως θα έπρεπε να τολμηθεί μια (ακομμάτιστη, αμερόληπτη, απροσωπόληπτη, απροκατάληπτη, αδέκαστη) αξιολογική κρίση της επιτυχίας του «οράματος»; Με καταμέτρηση αντικειμενικών μεγεθών: Ικανότητα ανάγνωσης και γραφής των αποφοίτων κάθε σχολικής βαθμίδας, αριθμός λέξεων που συγκροτούν τη γλωσσική τους εκφραστική, κριτική ικανότητα, συνθετική ικανότητα, ικανότητα αφομοιωτικής απομνημόνευσης, δημιουργικής φαντασίας, λογικής συνέπειας, επιδόσεις στον βανδαλισμό σχολικών κτιρίων. Η αξιολογική αποτίμηση θα μπορούσε να προκύψει από μια σοβαρή δημοσκοπική έρευνα. Θα αναλάμβανε το κόστος και την οργάνωση μια έγκυρη εφημερίδα; |
Κίνδυνος ελληνικής οικονομικής αυτοκτονίας με όπλο την αγορά κατοικίας
Κίνδυνος ελληνικής οικονομικής αυτοκτονίας με όπλο την αγορά κατοικίας
Ο κύριος Θάνος ήθελε το 2009, στα 65 του, να ξεκινήσει να χτίζει ένα εξοχικό σε οικόπεδο που είχε αγοράσει πριν πολλά χρόνια στο χωριό της καταγωγής του, 150 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Η άδεια είχε εκδοθεί από το 2005 αλλά τα μετρητά που είχε στην άκρη δεν ήταν αρκετά για το σπίτι που ονειρεύονταν και έτσι στράφηκε στην τράπεζα του για δάνειο ύψους 200 χιλιάδων ευρώ με ορίζοντα 10ετίας. Εν μέσω ύφεσης, όμως, η τράπεζα απέρριψε την αίτηση του, παρά το ότι ήταν αξιοπρεπής πελάτης της επί 40 χρόνια και του αντιπρότεινε ένα πολύ μικρότερης αξίας δάνειο, των 100 χιλιάδων ευρώ. Με τα χρήματα να μην φτάνουν ο κύριος Θάνος σκέφτηκε να δώσει το οικόπεδο για αντιπαροχή αλλά σύμφωνα με το νόμο σε περίπτωση αντιπαροχής η άδεια του θα έχανε τα προνόμια της και έτσι αυτό ήταν ασύμφορο. Για το λόγο αυτό συμφώνησε με γνωστό του εργολάβο να συμμετέχει εκείνος (ο εργολάβος) στην ανέγερση τεσσάρων μικρών κατοικιών αναλαμβάνοντας σημαντικό τμήμα των εξόδων αλλά στα ‘χαρτιά’ να φαίνεται ο ίδιος. Και καθώς ανακοινώθηκε πως σύντομα θα έρχονταν αυξήσεις στη φορολογία μεταβίβασης ο κύριος Θάνος ‘έγραψε’ ένα μεγάλο ποσοστό του οικοπέδου στα παιδιά του άμεσα για να αποφύγει επιπλέον έξοδα αργότερα.
Στη συνέχεια, προέκυψε πρόβλημα με τους ημιυπαίθριους χώρους και χρειάστηκε να πάρει ένα καταναλωτικό δάνειο 10 χιλιάδων ευρών για να για να ‘ρυθμίσει’ το ζήτημα. Δυστυχώς στην πορεία προέκυψε και νέο πρόβλημα με το μηχανικό που είχε αναλάβει την επίβλεψη της ανέγερσης, βάσει του σχετικού νόμου, καθώς απαίτησε 30 χιλιάδες ευρώ ενώ η αρχική συμφωνία ήταν 10 χιλιάδες και ο κύριος Θάνος αναγκάστηκε να λάβει και δεύτερο καταναλωτικό δάνειο για να ξεπληρώσει το μηχανικό, ειδάλλως θα έπρεπε να προσφύγει στο δικαστήριο, όπου κατά πάσα πιθανότητα θα έχανε τη δίκη και στο μεσοδιάστημα όλες οι εργασίες στην οικοδομή θα σταματούσαν.
Τα πράγματα, επιτέλους, φαίνονταν να βρίσκουν το δρόμο τους αλλά προέκυψε εκ νέου ζήτημα με τους ημιυπαίθριους χώρους κάτι που αποδείχτηκε, τελικά, το μικρότερο από τα προβλήματα του καθώς μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την υιοθέτηση του ‘πόθεν έσχες’ ο κύριος Θάνος αλλά και τα παιδιά του καλούνται να δικαιολογήσουν πού βρήκαν τα χρήματα για να χτίσουν τις κατοικίες. Στην πραγματικότητα τα περισσότερα χρήματα επενδύονται από τον εργολάβο αλλά αυτό δε φαίνεται στην άδεια. Τώρα το πρόβλημα αφορά και στα παιδιά καθώς ακόμη και αν ξεπεράσουν τη γραφειοκρατία και πληρώσουν την εφορία για τη μεταφορά χρημάτων από το εξωτερικό, κινδυνεύουν και πάλι με πρόστιμο και έλεγχο από την εφορία ώστε να εξασφαλιστεί πως δεν ‘ξεπλένουν χρήμα’!
Στο μεταξύ, ανακοινώθηκε επικείμενη αύξηση των αντικειμενικών αξιών αλλά και νέα μέτρα από το 2011 που κατά πάσα πιθανότητα θα ισχύσουν αναδρομικά και θα επιφέρουν νέες οικονομικές επιβαρύνσεις. Αντιμέτωπος με ένα νομικό, φορολογικό και γραφειοκρατικό Γολγοθά, ο κύριος Θάνος αποφασίζει να πουλήσει με τεράστια έκπτωση δύο από τις κατοικίες, χάνοντας ακόμη και από το κεφάλαιο του και να συνεχίσει να πληρώνει τα δάνεια από τη σύνταξη του. Όμως οι περικοπές στις συντάξεις και το ενδεχόμενο να υπάρξουν και νέες, κάνουν απαγορευτική την καταβολή της δόσης των δανείων, αν θέλει να συνεχίσει να ζει με αξιοπρέπεια.
Η παραπάνω ιστορία είναι αληθινή και είναι η πιο ‘απλή’ από σχετικές που μου περιέγραψαν διάφοροι αναγνώστες σε email τους. Άλλες περιλαμβάνουν καταγγελίες για μίζες κάθε μορφής, εκβιαστικές συμπεριφορές από δημοσίους υπαλλήλους, περίπλοκους νόμους οι οποίοι αλλάζουν κατά το δοκούν και τις ανάγκες έκαστης κυβέρνησης κλπ. Το συμπέρασμα που προκύπτει από την ανάγνωση αυτών των ιστοριών και το οποίο, λίγο πολύ, είναι γνωστό στην πλειοψηφία των Ελλήνων, είναι πως η δομή της αγοράς κατοικίας στην Ελλάδα είναι τριτοκοσμική, τόσο σε επίπεδο γραφειοκρατίας, όσο και σε επίπεδο φορολογίας, νομοθεσίας και κάθε τι άλλου που συνδέεται με τον κλάδο.
Δυστυχώς στην τραγική παραπάνω εικόνα ήρθε να προστεθεί η μεγαλύτερη ύφεση στην αγορά κατοικίας στα τελευταία 65 χρόνια. ‘Εχει ενδιαφέρον ότι, σύμφωνα με την Euroconstruct, η ελληνική αγορά κατοικίας αντιμετωπίζει αντίστοιχα μεγάλη κρίση με αυτήν της Ισπανίας, της χώρας με το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ευρώπη και έτσι η Ελλάδα βρίσκεται στο τοπ 5 των αναπτυγμένων χωρών στον κόσμο όσον αφορά στο μέγεθος της ύφεσης σε αυτόν τον κλάδο, με προοπτική να φτάσει στην πρώτη τριάδα το 2011.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα για το β’ εξάμηνο του 2010, που πραγματοποίησε το Τμήμα Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, το αδιάθετο απόθεμα κατοικιών στην Ελλάδα κυμαίνεται από 200.000 έως 270.000 ακίνητα, ενώ τα απούλητα νεόδμητα διαμερίσματα είναι περίπου 100.000 έως 200.000. Σύμφωνα με έκθεση του Συνδέσμου Ανωνύμων Τεχνικών Εταιρειών, με βάση τα στοιχεία του πρώτου τετραμήνου του 2010 η οικοδομική δραστηριότητα βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο,τουλάχιστον, της τελευταίας 30ετίας.
Η μείωση του όγκου των νέων κτιρίων είναι της τάξης του 25,3% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009, που και αυτή ήταν μειωμένη κατά 22,9% σε σχέση με το πρώτο τετράμηνο του 2008. Οι οικοδομικές άδειες αφορούν 12.000 κυβικά νέων οικοδομών και είναι λιγότερες και από αυτές του 1995 (12.715 κυβικά), που θεωρείται η χειρότερη χρονιά από το 1980, που υπάρχουν πλήρη στατιστικά στοιχεία.
Η απασχόληση στον κλάδο μειώθηκε κατά 7,4%, ενώ η συμμετοχή του κατασκευαστικού τομέα στο ΑΕΠ έπεσε στο 3,9% και είναι η χαμηλότερη των 12 τελευταίων χρόνων. Σύμφωνα με τους εργολάβους οικοδομών, από την αρχή του χρόνου έχουν βάλει λουκέτο περί τις 800 επιχειρήσεις από τον κλάδο της οικοδομής, ενώ έχουν μείνει άνεργοι γύρω στις 50.000 απασχολούμενοι στον κλάδο
Η αγορά κατοικίας συνδέεται με περισσότερους τομείς της οικονομίας από οποιονδήποτε άλλον κλάδο και η ύφεση στην οποία έχει βυθιστεί δεν αποτελεί αστείο αλλά καρκίνωμα στην καρδιά της ελληνικής οικονομίας, ικανό να εμποδίσει την ουσιαστική της ανάπτυξη για ολόκληρη την τρέχουσα δεκαετία και να βουλιάξει και την ίδια σε μία άνευ προηγουμένου ύφεση.
Δεν είναι μυστικό ότι στα τελευταία 10 χρόνια το μεγαλύτερο τμήμα της ανάπτυξης στην Ελλάδα προήλθε από τον κατασκευαστικό κλάδο, συμπεριλαμβανομένης της αγοράς κατοικίας και η εγκατάλειψη τους στο έλεος της κρίσης σε συνδυασμό με την υιοθέτηση αφόρητα σκληρών μέτρων εναντίον τους κινδυνεύει να αποτελέσει συνταγή αυτοκτονίας της ελληνικής οικονομίας.
Ο ρόλος της αγοράς κατοικίας δεν είναι πρωτεύοντας μόνο στην Ελλάδα, χώρα με έλλειψη σημαντικού κλάδου βαριάς βιομηχανίας και με πολύ περιορισμένη βιομηχανία υπηρεσιών (πέραν του σε ύφεση τουριστικού κλάδου) αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Ίσως στην Ελλάδα έχει ξεχαστεί το γεγονός πως η ίδια η διεθνής κρίση ξεκίνησε από την ύφεση στην αμερικανική αγορά κατοικίας, η οποία είχε τέτοια απήχηση που έσπρωξε στο γκρεμό το διεθνή τραπεζικό κλάδο και έφερε τον κόσμο αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη ύφεση από το 1929.
Δεν είναι τυχαίο πως όλες από τις 7 προηγούμενες, πριν την τρέχουσα, υφέσεις των ΗΠΑ, τελείωσαν μέσω της ανάπτυξης της αγοράς κατοικίας (στοιχεία από το Bloomberg) ενώ η τρέχουσα φαίνεται να διαιωνίζεται όσο η αμερικανική αγορά κατοικίας παραμένει βαθιά πληγωμένη, παρά τα ειδικά μέτρα στήριξης που έλαβε η κυβέρνηση Ομπάμα και παρά τις τονωτικές αγορές ενυπόθηκων δανείων ύψους ενός τρις στις οποίες προέβη η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης. Όλα αυτά συμβαίνουν στις ΗΠΑ, η οποία βαθμολογείται με ΑΑΑ από όλους τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης και δανείζεται με λιγότερο από 2,5% στο δεκαετή ορίζοντα, έναντι περισσότερο από 10% που είναι το αντίστοιχο κόστος για την Ελλάδα.
Με τη στρόφιγγα των δανείων να είναι και να προβλέπεται να παραμένει κλειστή, και με την Ελλάδα, πλέον, να πλησιάζει στην 5άδα της λίστας με τη χειρότερη οικονομία μεταξύ των 50 πιο αναπτυγμένων κρατών του κόσμου, με τον πληθωρισμό να απογειώνεται, τα εισοδήματα να περικόπτονται και να συρρικνώνονται και την ανεργία να αυξάνεται με το μεγαλύτερο ρυθμό στη μοντέρνα ελληνική ιστορία, η αγορά κατοικίας θα χρειαστεί ένα θαύμα προκειμένου να μην κυλήσει σε μία ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και να μην τραβήξει το σύνολο της οικονομίας μαζί της.
Σε μία χώρα που, όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχεία, υπάρχει μία ενεργή παραοικονομία που έχει δημιουργήσει, με τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος, ένα απόθεμα πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ που διψά να επενδυθεί και να καταναλωθεί, η αγορά κατοικίας θα έπρεπε να είναι η πρώτη που θα οχυρώνονταν έτσι ώστε να προσελκύσει κεφάλαια και να βοηθήσει το σύνολο της ελληνικής οικονομίας. Αν’ αυτού τα νέα φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης για την αγορά ακινήτων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η επιβολή πόθεν έσχες για την αγορά πρώτης κατοικίας αξίας άνω των 200.000 ευρώ, έχουν σταματήσει ακόμη και προγραμματισμένα επενδυτικά έργα από κατασκευαστικές εταιρίες.
Το πάγωμα των προγραμμάτων χρηματοδότησης αγοράς εργατικής κατοικίας, η μείωση των δημόσιων επενδύσεων στον κατασκευαστικό κλάδο, τα νέα φορολογικά μέτρα, το κλείσιμο της στρόφιγγας των δανείων, ο φόβος που προκαλείται από το προβεβλημένο ‘σαφάρι΄των εφοριακών και τα φορολογικά μέτρα καθώς και όλα τα προβλήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω έχουν δημιουργήσει μία συνταγή αυτοκτονίας της ελληνικής αγοράς κατοικίας η οποία μπορεί να επιφέρει θανάσιμα πλήγματα και στην, ήδη, πολύ πληγωμένη ελληνική οικονομία.
Πάνος Παναγιώτου – διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr
Τράπεζες στο χείλος του …εξευτελισμού!
Τράπεζες στο χείλος του …εξευτελισμού!
Μέχρι τώρα, το Δημόσιο ήταν για τους τραπεζίτες ένας μάλλον «εύκολος» κουμπαράς, για την άντληση κεφαλαίων και ρευστότητας. Όχι πια. Οι Βρυξέλλες αλλάζουν τώρα τους κανόνες παιχνιδιού για τη χορήγηση εγγυήσεων από το κράτος στις τράπεζες, επιφυλάσσοντας μια εν δυνάμει εξευτελιστική διαδικασία σε όσες τράπεζες αξιοποιήσουν υπερβολικά τις παρεχόμενες εγγυήσεις.
Σύμφωνα με απόφαση που υποχρεώθηκε από τις Βρυξέλλες να δημοσιεύσει ο υπουργός Οικονομικών στις αρχές Ιουλίου, χωρίς βεβαίως να πάρει ιδιαίτερη δημοσιότητα (δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 1091 Β’ της 9ης Ιουλίου 2010), ορίζεται πλέον ένα «πλαφόν» στο ποσό των κρατικών εγγυήσεων που μπορούν να λάβουν οι τράπεζες, πέραν του οποίου θα είναι υποχρεωμένες να πείσουν τις Βρυξέλλες, ότι δεν θα χρεοκοπήσουν χωρίς κρατικές εγγυήσεις!
Με την απόφαση, ορίζεται ότι από 1.7.2010 για κάθε τράπεζα που παίρνει εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου για νέο ή ανανεούμενο χρέος, εφόσον κατά το χρόνο παροχής της εγγύησης το σύνολο των εγγυημένων υποχρεώσεών της (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται όλες οι εγγυήσεις που έχει πάρει) υπερβαίνει σωρευτικά το 5% των συνολικών του υποχρεώσεων και το ποσό των 500 εκατ. ευρώ, θα υποβάλλεται εντός τριμήνου από την παροχή της εγγύησης έκθεση στην Κομισιόν που θα καταδεικνύει τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά της χωρίς εξάρτηση από την κρατική στήριξη. Επιπλέον, η ΤτΕ υποχρεώνεται μέχρι τις 15 Οκτώβρη το αργότερο να συντάξει συνοπτική, ενδιάμεση έκθεση για τη λειτουργία του καθεστώτος παροχής εγγυήσεων.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες του «S», η απόφαση αυτή μπορεί να υπογράφεται από τον Έλληνα υπουργό, στην ουσία όμως τα… πνευματικά της δικαιώματα ανήκουν στην Κομισιόν και, κατ’ επέκταση, στην τρόικα των πιστωτών της χώρας. Ο φόβος των αρχών που είναι επιφορτισμένες στις Βρυξέλλες να εφαρμόζουν το κοινοτικό δίκαιο περί κρατικών ενισχύσεων ήταν απλός: όσο οι ελληνικές τράπεζες μπορούσαν να εκδίδουν τίτλους με εγγύηση του Δημοσίου χωρίς τον παραμικρό περιορισμό ή δυσμενή επίπτωση, τόσο θα γινόταν ορατός ο κίνδυνος κατάχρησης του μέτρου (λόγω και της γνωστής «ζεστής» σχέσης των ελληνικών κυβερνήσεων με τους τραπεζίτες…).
Συνέπεια αυτής της πιθανής κατάχρησης, όπως φοβήθηκαν οι Βρυξέλλες, θα μπορούσε να ήταν η συντήρηση τραπεζικών «ζόμπι» εν ζωή με εγγυητή το ήδη μισοχρεοκοπημένο ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή, αν το μέτρο της παροχής εγγυήσεων ξεπερνούσε ορισμένα όρια, θα υπήρχε ο κίνδυνος, από την άποψη του κοινοτικού δικαίου περί κρατικών ενισχύσεων, να συντηρούνταν τεχνητά στη ζωή τράπεζες, που δεν έχουν την παραμικρή μακροπρόθεσμη προοπτική να «σταθούν στα πόδια τους» χωρίς τα «δεκανίκια» του Δημοσίου.
Τι σημαίνει, όμως, στην πράξη η διαδικασία υποβολής αυτής της ειδικής έκθεσης βιωσιμότητας από ελληνικές τράπεζες στην Κομισιόν; Όπως εξηγούν τραπεζικά στελέχη, αμέσως μόλις μια τράπεζα με 100 ευρώ συνολικών υποχρεώσεων (καταθέσεις κ.λπ.) ξεπεράσει τα 5 ευρώ τίτλων που θα έχουν εκδοθεί με κρατική εγγύηση, θα πρέπει να προχωρήσει σε μια άκρως ταπεινωτική, για μια τράπεζα, διαδικασία: να παρουσιάσει πλήρη οικονομική ανάλυση της βιωσιμότητάς της, μετά τη λήξη της ισχύος των εγγυήσεων, που μπορεί να φθάνουν μέχρι και τρία χρόνια.
Στη συνέχεια της διαδικασίας, εντοπίζεται και το πιο επίφοβο στάδιο: τι θα γίνει αν η τράπεζα δεν πείσει την Κομισιόν ότι θα είναι βιώσιμη; Προς το παρόν το πεδίο σε αυτό το ακραίο (ή ίσως και όχι τόσο ακραίο, με τις σημερινές συνθήκες…) σενάριο παραμένει αρκετά «θολό». Το πιθανότερο είναι, ότι η τράπεζα που… μυρίζει χρεοκοπία θα υποχρεωθεί από την Κομισιόν να υποβάλει και να εφαρμόσει κάποιο επώδυνο σχέδιο εξυγίανσης. Άγνωστο είναι βέβαια τι θα συμβεί, αν στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας καταληφθούν από… νευρικότητα οι καταθέτες της τράπεζας και αποφασίσουν να «μαζέψουν» τα χρήματά τους για καλό και για κακό.
Προς το παρόν, από τη συμφωνία κυβέρνησης-διεθνών πιστωτών έχει γίνει σαφές ποια διαδικασία θα ακολουθείται για τις τράπεζες με προβλήματα κεφαλαιακής επάρκειας: άμεση αύξηση κεφαλαίου από τους μετόχους, ή επώδυνη διάσωση από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Για τις τράπεζες με πολύ σοβαρά προβλήματα ρευστότητας, όμως, οι οποίες θα είναι πιθανό να μην είναι βιώσιμες χωρίς κρατικές εγγυήσεις, δεν υπάρχει κάποια προκαθορισμένη διαδικασία διάσωσης.
Υπάρχει, όμως, ο κίνδυνος κάποια τράπεζα να βρεθεί στο τέλος του τρίτου τριμήνου στη δυσάρεστη θέση να έχει υπερβεί το «πλαφόν» του 5% σε κρατικές εγγυήσεις; Τραπεζικά στελέχη παραδέχονται, ότι ήδη οι τράπεζες έχουν λάβει μεγάλα ποσά εγγυήσεων από το Δημόσιο, ενώ για να «σταθούν στα πόδια τους» όσο θα είναι αποκλεισμένες από τις αγορές εγκρίθηκε ήδη χθες από την Βουλή η χορήγηση πρόσθετων εγγυήσεων, μέχρι 25 δις. ευρώ.
Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, ήδη μία τουλάχιστον τράπεζα «παλεύει» με το πλαφόν, κυρίως εξαιτίας της εκροής καταθέσεων και του «μαυρίσματος» από τους οίκους αξιολόγησης τίτλων που έχει εκδώσει, τιτλοποιώντας στοιχεία ενεργητικού. Για τη συγκεκριμένη τράπεζα, με κυβερνητικές οδηγίες έχει αποφασισθεί από μεγάλο επικουρικό ταμείο, μάλιστα, να καταθέτει τα έσοδά του από την 1η Σεπτεμβρίου στα ταμεία της, σε μια προσπάθεια ενίσχυσης της καταθετικής βάσης. Και πάλι, όμως, όπως λένε στελέχη της αγοράς, αν δεν ανατραπεί η δυσμενής δυναμική για τις καταθέσεις της, η συγκεκριμένη τράπεζα έχει πολύ σοβαρές πιθανότητες να κληθεί σύντομα από την Κομισιόν να υποβάλει έκθεση βιωσιμότητας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
