ΕΔΩ Ο ΚΑΦΕΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ!

ΣΥΡΙΑ: «Αντάρτες» κατέβασαν από λεωφορείο όλους τους επιβάτες και τους αποκεφάλισαν (μαζί και μια μητέρα με ένα βρέφος!)

ΣΥΡΙΑ: «Αντάρτες» κατέβασαν από λεωφορείο όλους τους επιβάτες και τους αποκεφάλισαν (μαζί και μια μητέρα με ένα βρέφος!)

Alalam* / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Οι τρομοκράτες που συνδέονται με την Αλ Κάιντα στη Συρία(και τους οποίους στηρίζει ο κάτοχος βραβείου «Νόμπελ Ειρήνης» Ομπάμα) αποκεφάλισαν και τους 24 Σύριους επιβάτες που ταξίδευαν από Tartus προς Ras al - Ain στα βορειοανατολικά της Συρίας, μεταξύ των οποίων μια μητέρα και ένα βρέφος 40ημερών!

Οι ένοπλοι από την τρομοκρατική οργάνωση ‘Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε’ σταμάτησαν το λεωφορείο στο δρόμο Talkalakh και τους σκότωσαν όλους πριν βάλουν φωτιά στο λεωφορείο.

Σύμφωνα με αναφορές μέσων ενημέρωσης, η επίθεση πραγματοποιήθηκε επειδή οι επιβάτες, οι οποίοι ήταν από τρία διαφορετικά χωριά στο Ras al - Ain, υποστήριζαν Κουρδικές αντι–τρομοκρατικές ομάδες, οι οποίες σχηματίστηκαν πρόσφατα για να υπερασπιστούν τον κουρδικό πληθυσμό από τους τρομοκράτες .

Μεταξύ των νεκρών, αναγνωρίστηκε και το πτώμα μιας μητέρας και του 40 ημερών βρέφους της από τους συγγενείς.

Ο ηγέτης των Κούρδων της Συρίας, Saleh Muslim,προειδοποίησε την Παρασκευή ότι η κουρδική μειονότητα κινδυνεύει με εθνοκάθαρση από τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα.  

Ενώ δεν υπάρχει κανένα τέλος στον ορίζοντα για την αιματηρή σύγκρουση στην Συρία η οποία ενισχύεται από την παρουσία ξένων, ένα άλλο μέτωπο έχει διαμορφωθεί μεταξύ της πολιτοφυλακής των Κούρδων και εξτρεμιστών στη Βόρεια Συρία.

Τρομοκρατικές ομάδες που συνδέονται με την Αλ Κάιντα, που δρουν στη χώρα, συμπεριλαμβανομένου του ‘Μετώπου al – Nusra’, προσπαθούν να καταλάβουν  κουρδικά εδάφη και να τα κάνουν μέρος ενός κράτους που θέλουν να δημιουργήσουν στην περιοχή.

Μετά από τις φονικές επιθέσεις στις κουρδικές περιοχές κατά τους τελευταίους μήνες, σχηματίστηκαν ομάδες πολιτοφυλακής Κούρδων για την προστασία του λαού τους.

Οι ένοπλες ομάδες ανταρτών συνεχίζουν να στοχεύουν αμάχους, την ώρα που οι ΗΠΑ απειλούν τον συριακό στρατό και την συριακή κυβέρνηση, κάτι που κάνει ευκολότερες τις επιθέσεις για τους αντάρτες.

* Το Al-Alam είναι το πιο δημοφιλές αραβόφωνο ειδησεογραφικό πρακτορείο ειδήσεων που εκπέμπει από το Ιράν και ανήκει στην κρατική εταιρεία μέσων ενημέρωσης της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν (IRIB).

Τι θα κάνει η Ρωσία; Μια σημαντική συνέντευξη του κορυφαίου Ρώσου γεωπολιτικού Αλεξάντερ Ντούγκιν

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Τι θα κάνει η Ρωσία; Μια σημαντική συνέντευξη του κορυφαίου Ρώσου γεωπολιτικού Αλεξάντερ Ντούγκιν

- Ίσως βρισκόμαστε τώρα στη μεγάλη κρίση της σύγχρονης γεωπολιτικής ιστορίας .
- Αν η Συρία πέσει, θα αρχίσει αμέσως ο πόλεμος στη Ρωσία. 
- Ο Ομπάμα δεν είναι τίποτα, ο Πούτιν είναι το παν. 
- Ο Πούτιν έχει τον λαό μαζί του, αλλά δέχεται πιέσεις από την φιλοδυτική, φιλο-ισραηλινή πολιτική ελίτ. 

Alternative Right / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Μια συνέντευξη με τον Αλέξανδρο Ντούγκιν (Alexander Dugin)* στη συριακή κρίση.

* Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν (γενν. 1962) είναι ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς φιλοσόφους και κορυφαίος γεωπολιτικός της Ρωσίας του Πούτιν, με μεγάλη και ανερχόμενη επιρροή στο Κρεμλίνο. Είναι εκφραστής της "νέας ρωσικής γεωπολιτικής" και του ρεύματος του "ευρασιανισμού". Το βιβλίο του «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία», εκδόθηκε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Έσοπτρο».

Καθ. Ντούγκιν, ο κόσμος αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή στη Συρία τη μεγαλύτερη διεθνή κρίση μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ το 1989 /90. Η Ουάσιγκτον και Μόσχα βρίσκονται σε μια αντιπαράθεση για το συριακό πεδίο μάχης. Είναι αυτό μια νέα κατάσταση ;

Ντούγκιν : Πρέπει να δούμε τον αγώνα για την γεωπολιτική ισχύ σαν την παλαιά σύγκρουση εξουσίας για τη γη που αντιπροσωπεύεται από τη Ρωσία και την εξουσία για τη θάλασσα που αντιπροσωπεύεται από τις ΗΠΑ και τους εταίρους της στο ΝΑΤΟ. Αυτό δεν είναι ένα νέο φαινόμενο. Είναι η συνέχιση του παλιού γεωπολιτικού και γεωστρατηγικού αγώνα. Η δεκαετία του 1990 ήταν η εποχή της μεγάλης ήττας του δύναμης της γης που αντιπροσωπευόταν από την ΕΣΣΔ. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αρνήθηκε τη συνέχιση αυτού του αγώνα. Αυτό ήταν ένα είδος προδοσίας και παραίτησης μπροστά σε ένα μονοπολικό κόσμο. Αλλά με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, κατά τα πρώτα χρόνια της τρέχουσας δεκαετίας, ήρθε μια επανενεργοποίηση της γεωπολιτικής ταυτότητας της Ρωσίας ως μιας δύναμης της γης. Αυτή ήταν η αρχή μιας νέας μορφής ανταγωνισμού μεταξύ ναυτικής δύναμης και δύναμης της γης.

Πώς προέκυψε αυτή η έναρξη της επανενεργοποίησης;

Ντούγκιν : Ξεκίνησε με το δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας (1999-2009). Η Ρωσία εκείνη την εποχή ήταν υπό πίεση από τις τρομοκρατικές επιθέσεις των Τσετσένων και την πιθανή απόσχιση του βορείου Καυκάσου. Ο Πούτιν συνειδητοποίησε ότι όλη η Δύση, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πήρε το μέρος των Τσετσένων αυτονομιστών και ισλαμιστών τρομοκρατών που μάχονταν κατά του ρωσικού στρατού. Αυτό είναι το ίδιο πεδίο που βλέπουμε σήμερα στη Συρία και πρόσφατα στη Λιβύη. Η Δύση έδωσε στους Τσετσένους αντάρτες υποστήριξη, και αυτή ήταν η στιγμή της αποκάλυψης της νέας σύγκρουσης μεταξύ της δύναμης της γης και τη δύναμη της θάλασσας. Με τον Πούτιν, η δύναμη της γης αυτοεπιβεβαιώθηκε. Η δεύτερη στιγμή της αποκάλυψης ήταν τον Αύγουστο του 2008, όταν το φιλοδυτικό καθεστώς του Σαακασβίλι στη Γεωργία επιτέθηκε στο Zchinwali στη Νότια Οσετία. Ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας ήταν η δεύτερη στιγμή της αποκάλυψης .

Είναι η συριακή κρίση πλέον η τρίτη στιγμή της αποκάλυψης ;

Ντούγκιν : Ακριβώς. Μπορεί ακόμη να είναι και η τελική, γιατί τώρα όλα είναι σε κίνδυνο. Εάν η Ουάσιγκτον δεν παρέμβει και αντί αυτού αποδεχτεί τη θέση της Ρωσίας και της Κίνας, αυτό θα ήταν το τέλος των ΗΠΑ ως ενός είδους μοναδικής υπερδύναμης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι ο Ομπάμα θα πάει μακριά στη Συρία. Αλλά αν η Ρωσία κάνει στην άκρη και αποδεχτεί τις ΗΠΑ και την αμερικανική επέμβαση και εάν η Μόσχα προδώσει τελικά τον Bashar al - Assad, αυτό θα σήμαινε αμέσως ένα πολύ σκληρό πλήγμα για τη ρωσική πολιτική ταυτότητα. Αυτό θα σήμαινε τη μεγάλη ήττα της δύναμης της γης. Μετά από αυτό, θα ακολουθήσει επίθεση κατά του Ιράν, αλλά και επίθεση στο βόρειο Καύκασο. Μεταξύ των αποσχιστικών δυνάμεων στο βόρειο Καύκασο, υπάρχουν πολλά άτομα που υποστηρίζονται από Αγγλο-αμερικανικές, Ισραηλινές και τη Σαουδαραβικές δυνάμεις. Αν η Συρία πέσει, θα αρχίσει αμέσως ο πόλεμος στη Ρωσία, τη χώρα μας. Τι σημαίνει αυτό: Ο Πούτιν δεν μπορεί να κάνει στην άκρη. Δεν μπορεί να εγκαταλείψει τον Assad, γιατί αυτό θα σήμαινε τη γεωπολιτική αυτοκτονία της Ρωσίας. Ίσως βρισκόμαστε τώρα στη μεγάλη κρίση της σύγχρονης γεωπολιτικής ιστορίας .

Έτσι, αυτή την στιγμή, οι δύο κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, βρίσκονται σε έναν αγώνα για το μέλλον της ύπαρξής τους ...

Ντούγκιν : Πράγματι. Προς το παρόν δεν υπάρχει καμία άλλη πιθανή λύση. Δεν μπορούμε να βρούμε κανένα συμβιβασμό. Σε αυτήν την κατάσταση, δεν υπάρχει λύση που θα ικανοποιεί και τις δύο πλευρές. Αυτό το γνωρίζουμε από άλλες συγκρούσεις, όπως εκείνη της Αρμενίας - Αζερμπαϊτζάν ή την ισραηλινο- παλαιστινιακή σύγκρουση. Είναι αδύνατο να βρούμε μια λύση και για τις δύο πλευρές. Βλέπουμε το ίδιο τώρα στη Συρία, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα. Ο πόλεμος είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει έλεγχος της πραγματικότητας.

Γιατί ;

Ντούγκιν : Πρέπει να φανταστούμε αυτή τη σύγκρουση ως ένα είδος παιχνιδιού με χαρτιά, όπως το πόκερ. Οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να κρύψουν τις ικανότητές τους, να κάνουν όλα τα είδη των ψυχολογικών κόλπων, αλλά όταν αρχίσει ο πόλεμος όλες τα χαρτιά είναι μέσα. Βλέπουμε τώρα τη στιγμή του τέλους του παιχνιδιού των χαρτιών, πριν τα χαρτιά ριχτούν στο τραπέζι. Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή στιγμή, διότι η παγκόσμια δύναμη είναι σε κίνδυνο. Αν η Αμερική επιτύχει, θα μπορούσε να βρεθεί αυτή για κάποιο χρονικό διάστημα, σε μια απολύτως δεσπόζουσα θέση. Αυτή θα είναι η συνέχιση της μονοπολικότητας και του Αμερικάνικου παγκόσμιου φιλελευθερισμού. Αυτό θα ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή, διότι μέχρι τώρα οι ΗΠΑ δεν ήταν σε θέση να κάνουν τη δεσπόζουσα θέση τους σταθερή, αλλά η στιγμή που θα κερδίσουν τον πόλεμο, θα το κάνουν. Όμως, αν η Δύση χάσει την τρίτη μάχη (η πρώτη ήταν αυτή του πολέμου της Τσετσενίας, η δεύτερη ήταν ο Γεωργιανός πόλεμος) , αυτό θα ήταν το τέλος των ΗΠΑ και της κυριαρχίας της. Έτσι βλέπουμε : ούτε η ΗΠΑ, ούτε η Ρωσία μπορούν να παραιτηθούν από την κατάσταση αυτή. Απλά είναι αδύνατον και για τις δύο να μην αντιδράσουν.

Γιατί ο Αμερικάνος πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διστάζει να επιτεθεί εναντίον της Συρίας; Γιατί έκανε έφεση κατά της απόφασης στο ΗΠΑ - Κογκρέσο; Γιατί ζητάει  μια άδεια που δεν χρειάζεται για την επίθεση του;

Ντούγκιν : Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος και να αρχίσουμε να κάνουμε ψυχολογικές αναλύσεις για τον Ομπάμα. Ο κύριος πόλεμος λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή πίσω από τα παρασκήνια. Και αυτός ο πόλεμος μαίνεται γύρω από τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος βρίσκεται κάτω από μεγάλη πίεση από φιλο -Αμερικανούς, φιλο -ισραηλινούς, φιλελεύθερους αξιωματούχους του. Προσπαθούν να τον πείσουν να κάνει στην άκρη. Η κατάσταση στη Ρωσία είναι εντελώς διαφορετική από την κατάσταση στις ΗΠΑ. Ένα άτομο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, και η μεγάλη πλειοψηφία του ρωσικού πληθυσμού που τον υποστηρίζει είναι από τη μία πλευρά, και οι άνθρωποι γύρω από τον Πούτιν είναι η πέμπτη φάλαγγα της Δύσης. Αυτό σημαίνει ότι ο Πούτιν είναι μόνος. Έχει τον ρωσικό πληθυσμό μαζί του, αλλά όχι την πολιτική ελίτ. Έτσι, θα πρέπει να δούμε την κίνηση της κυβέρνησης Ομπάμα που ρωτά το Κογκρέσο, ως ένα είδος αναμονής. Προσπαθούν να ασκήσουν πίεση στον Πούτιν. Χρησιμοποιούν όλα τα δίκτυά τους στη Ρωσική πολιτική ελίτ για να επηρεάσουν την απόφασή του Πούτιν. Αυτός είναι ο αόρατος πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή.

Είναι αυτό ένα νέο φαινόμενο;

 

Ντούγκιν : (γελάει) Όχι, καθόλου! Είναι η σύγχρονη μορφή των αρχαϊκών φυλών που προσπαθούσαν να επηρεάσουν τον οπλαρχηγό του εχθρού με τον δυνατό θόρυβο, τις κραυγές και τα τύμπανα του πολέμου. Χτυπούσαν το στήθος τους για να επιβάλουν τον τρόμο στον εχθρό. Νομίζω ότι οι προσπάθειες των ΗΠΑ να επηρεάσουν τον Πούτιν είναι μια σύγχρονη μορφή αυτού του ψυχολογικού πολέμου πριν αρχίσει η πραγματική μάχη. Η αμερικάνικη κυβέρνηση θα προσπαθήσει να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο χωρίς τον ρωσικό αντίπαλο στο γήπεδο. Γι 'αυτό θα πρέπει να πείσει τον Πούτιν να μείνει εκτός. Έχουν πολλά εργαλεία για να το πράξουν.

Αλλά και πάλι : Τι γίνεται με τη θέση του Μπαράκ Ομπάμα ;

Ντούγκιν : Νομίζω ότι όλες αυτές οι προσωπικές πτυχές σχετικά με την αμερικανική πλευρά είναι λιγότερο σημαντικές από τη ρωσική πλευρά. Στη Ρωσία ένα άτομο αποφασίζει πλέον για τον πόλεμο και την ειρήνη. Στις ΗΠΑ ο Ομπάμα είναι περισσότερο ένα είδος γραφειοκράτη διαχειριστή. Ο Ομπάμα είναι πολύ πιο προβλέψιμος. Αυτός δεν ενεργεί για λογαριασμό του. Ακολουθεί απλά την μεσαία γραμμή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Ομπάμα δεν αποφασίζει τίποτα. Είναι απλώς η εμβληματική μορφή ενός πολιτικού συστήματος που παίρνει εκείνο τις πραγματικά σημαντικές αποφάσεις. Η πολιτική ελίτ λαμβάνει τις αποφάσεις, ο Ομπάμα ακολουθεί το σενάριο που γράφτηκε γι’ αυτόν. Για να το πω ξεκάθαρα, ο Ομπάμα δεν είναι τίποτα, ο Πούτιν είναι το παν.

Είπατε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει την πλειοψηφία του ρωσικού λαού στο πλευρό του. Αλλά τώρα είναι η ώρα της ειρήνης. Θα τον υποστηρίζουν, το ίδιο σε έναν πόλεμο στη Συρία ;

Ντούγκιν : Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση . Πρώτα απ’ όλα, ο Πούτιν θα χάσει μεγάλο μέρος της υποστήριξης του, αν δεν αντιδράσει σε μια δυτική επέμβαση στη Συρία. Η θέση του θα μπορούσε να αποδυναμωθεί εάν έκανε στην άκρη. Οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τον Πούτιν το κάνουν αυτό επειδή θέλουν να υποστηρίξουν έναν ισχυρό ηγέτη. Αν δεν αντιδράσει και να κάνει στην άκρη, λόγω της πίεσης των ΗΠΑ, θα θεωρηθεί από την πλειοψηφία του πληθυσμού ως προσωπική ήττα για τον Πούτιν. Έτσι να το βλέπετε ότι είναι πολύ ένας πόλεμος του Πούτιν παρά ένας πόλεμος του Ομπάμα. Αλλά αν παρέμβει στη Συρία θα αντιμετωπίσει δύο προβλήματα : τη ρωσική κοινωνία που θέλει να είναι μια ισχυρή δύναμη στον κόσμο, αλλά δεν είναι έτοιμος να πληρώσει τα έξοδα. Όταν η έκταση αυτών των δαπανών γίνει σαφής, αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει ένα είδος σοκ για τον πληθυσμό. Το δεύτερο πρόβλημα είναι αυτό που ανέφερα ήδη, ότι το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ελίτ είναι φιλοδυτικό. Θα αντιταχθεί αμέσως στον πόλεμο και θα αρχίσει την προπαγάνδα του, επικρίνοντας τις αποφάσεις του Πούτιν. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει μια εσωτερική κρίση. Νομίζω ότι ο Πούτιν έχει επίγνωση αυτών των δύο προβλημάτων.

Όταν λέτε ότι οι Ρώσοι θα είναι σοκαρισμένοι από το κόστος ενός τέτοιου πολέμου, δεν υπάρχει ο κίνδυνος να μην υποστηρίξουν τον Πούτιν γι’ αυτό ;

Ντούγκιν : Δεν το νομίζω. Ο λαός μας είναι πολύ ηρωικός. Ας κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία. Ο λαός μας δεν ήταν ποτέ έτοιμος να εισέλθει σε έναν πόλεμο, αλλά αν το έκαναν, τον κέρδιζαν αυτόν τον πόλεμο, παρά το κόστος και τις θυσίες. Κοιτάξτε τους Ναπολεόντειους πολέμους ή το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εμείς οι Ρώσοι χάσαμε πολλές μάχες, αλλά τελικά κερδίσαμε τους πολέμους. Έτσι, ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι, αλλά πάντα κερδίζουμε.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ /

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ - Β. Βιλιάρδος - Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: Η απόλυτη ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία, τα ελλείμματα κοινωνικής δικαιοσύνης, οι κίνδυνοι μαζικής απώλειας πιστώσεων, καθώς επίσης η περιορισμένη εθνική ανεξαρτησία, είναι τα μεγάλα προβλήματα της δύστυχης χώρας

"Με τη φράση «εθνική ανεξαρτησία» περιγράφει κανείς το δικαίωμα ενός κράτους να αποφασίζει μόνο του, χωρίς να εξαρτάται από ένα άλλο κράτος. Αν και από νομικής πλευράς η φράση «εθνική κυριαρχία» υποδηλώνει το ίδιο, δεν πρόκειται για συνώνυμα.  

«Κυρίαρχος» είναι ο απόλυτος μονάρχης, ο οποίος στέκεται πάνω από όλους - αυτός δηλαδή που μπορεί να αποφασίζει, χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν του άλλες δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας του. Ακριβώς για το λόγο αυτό, στα δημοκρατικά πολιτεύματα μιλάμε για «λαϊκή κυριαρχία» - η οποία όμως, σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς, υπάρχει μόνο κατά τη διενέργεια των εκλογών ενώ, ακόμη και τότε, περιορίζεται από τις «εστίες χειραγώγησης» της κοινής γνώμης.

Αντίθετα τώρα, η λέξη «ανεξάρτητος» είναι συνδεδεμένη με την έννοια της ελευθερίας - όπου, εάν αφορά κοινωνίες, πρόκειται για τη δυνατότητα των λαών να αποφασίζουν μόνοι τους, χωρίς να εξαρτώνται από ξένες δυνάμεις.

Κατ’ επακόλουθο, η επίσημη διακήρυξη της ανεξαρτησίας (Declaration of independence), ευρίσκεται στο ξεκίνημα της δημιουργίας όλων των δημοκρατιών - οι οποίες έχουν προέλθει είτε (α) μέσω της απελευθέρωσης τους από μία αποικιακή αυτοκρατορία (για παράδειγμα, οι Η.Π.Α. από τη Βρετανία), είτε (β) από το «διαμελισμό» ενός κράτους (για παράδειγμα, οι χώρες που διαδέχθηκαν τη Γιουγκοσλαβία). Συχνά ακολουθεί πολύ αργότερα, η αναγνώριση της εθνικής ανεξαρτησίας τους.

Προφανώς κράτη όπως η Ελλάδα, τα οποία δεν μπορούν να αποφασίσουν μόνα τους, αφού οι κυβερνήσεις τους ενεργούν κατ' εντολή των δανειστών τους, δεν είναι ούτε από νομικής πλευράς ανεξάρτητα - ενώ τόσο οι λαοί, όσο και οι πρωθυπουργοί τους, δεν είναι σε καμία περίπτωση κυρίαρχοι. Γιατί λοιπόν οι πολίτες τους να επιδεικνύουν κοινωνική υπακοή;".

Ανάλυση

Όπως όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις, έτσι συμβαίνει και με τη Γερμανία – η οποία, παρά το ότι θεωρείται ισχυρή από οικονομικής πλευράς, πληρώνει ένα πολύ ακριβό τίμημα. Εκτός αυτού, δεν έχει καταφέρει ακόμη να ξεφύγει από τα «δεσμά» του παρελθόντος – παρά το ότι έχει διαχωρίσει τη θέση της από το «ναζιστικό καθεστώς», το οποίο θεωρεί αφενός μεν ως «ξένο σώμα», αφετέρου ως τον μοναδικό υπεύθυνο για το «ολοκαύτωμα» της Ευρώπης. Η τραγωδία τώρα, με την οποία είναι αντιμέτωπη, τα κυριότερα προβλήματα της καλύτερα, είναι τα εξής:

(α)  Ενεργειακή εξάρτηση

Μετά την απόφαση της καγκελαρίου να σταματήσει πρόωρα τη λειτουργία των εργοστασίων παραγωγής πυρηνικής ενέργειαςφοβούμενη, πολύ σωστά, συμβάντα ανάλογα με αυτό της Fukushima, η ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία είναι σχεδόν απόλυτη.

Αρκεί να σημειώσει κανείς ότι, κατά τη διάρκεια της συνάντησης των G20, η Ρωσία (Gazprom) υπέγραψε συμφωνία με την Κίνα, για παράδοση 38 δις κυβικών μέτρων φυσικού αερίου από το 2018, ενώ η Γερμανία καταναλώνει ήδη 93 δις κμ, για να κατανοήσει το μέγεθος της εξάρτησης της.

Στα πλαίσια της ίδιας συνάντησης, η κυρία Merkel απομονώθηκε για πρώτη φορά από όλους τους Ευρωπαίους,  αφού δεν συνυπέγραψε τη συμφωνία με τις Η.Π.Α. για τον πόλεμο στη Συρία – τασσόμενη, προφανώς καταναγκαστικά, με την πλευρά της Ρωσίας, γεγονός που επιβεβαιώνει τη θέση μας (ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι συνήθως, μετά από μία απομόνωση, ακολουθούν τα «χτυπήματα της μοίρας»).       

Περαιτέρω, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, ο οποίος ανέλαβε τη θέση του συμβούλου στον κρατικό ρωσικό κολοσσό, στην Gazprom, συνέβαλλε στο να γίνει η Ρωσία ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου της γερμανικής βιομηχανίας και των νοικοκυριών - μέσω του αγωγού Nord Stream (εικόνα).

Ο ΑΓΩΓΟΣ NORD STREAM

Εάν λοιπόν η Γερμανία, για οποιονδήποτε λόγο, έλθει σε αντίθεση με τη Ρωσία, οι πιέσεις που θα μπορούσαν να της ασκηθούν είναι τεράστιες - πόσο μάλλον εάν τυχόν ξεσπάσει πόλεμος στη Συρία, εμποδίζοντας ή ακριβαίνοντας δυσανάλογα την τροφοδοσία της με ενέργεια από τις αραβικές χώρες. Άλλωστε, η Ευρώπη γενικότερα αντιμετωπίζει ήδη μεγάλα προβλήματα, από το εμπάργκο που επέβαλλε στο συριακό καθεστώς και στο Ιράν.

Όσον αφορά τώρα τις εναλλακτικές δυνατότητες της Γερμανίας, ο αγωγός TAP, ο οποίος θα περάσει από την Ελλάδα και την Τουρκία, φτάνοντας στην Ιταλία, αφενός μεν θα καθυστερήσει αρκετά, αφετέρου θα την υποχρεώσει σε συμβιβασμούς και με τις δύο χώρες - ενώ τα ενεργειακά κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου (η οποία όμως κλίνει προς τη Ρωσία, μετά τοέγκλημα της Γερμανίας εις βάρος της), είναι μεν πολύτιμα, αλλά θα απαιτήσουν πολύ χρόνο.

(β) Έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης

Η Γερμανία, επιλέγοντας μία οδυνηρή για τους πολίτες της «μερκαντιλιστική πολιτική» (αύξηση των εξαγωγών, μείωση των εισαγωγών, ανάπτυξη εις βάρος των άλλων, εισαγωγή θέσεων εργασίας, εξαγωγή ανεργίας), έχει μειώσει τις πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων της από το έτος 2000 - παρά την αύξηση της παραγωγικότητας τους (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Η Γερμανία είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής στη μείωση των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων μεταξύ των ετών 2000 και 2010 – παρά το ότι διαθέτει μία υπερσύγχρονη βιομηχανία),

Χώρα	Πραγματικός μισθός
Γερμανία	-4,5%
Ιαπωνία	-1,8%
Η.Π.Α.	2,2%
Αυστρία	2,7%
Ιταλία	3,8%
Ολλανδία	4,8%
Βέλγιο	7,4%
Ισπανία	7,5%
Γαλλία	8,6%
Λουξεμβούργο	9,3%

Πηγή: Global wage Report, Geneve

Παράλληλα, η μερική απασχόληση έχει αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό, αφού υπολογίζεται ότι, περί τα 7,5 εκ. Γερμανοί εργάζονται τέσσερις ή και λιγότερες ώρες ημερησίως - ενώ, ακόμη και μία ώρα την εβδομάδα να εργάζεται κάποιος, δεν καταγράφεται ως άνεργος στις στατιστικές. Εκτός αυτού, έχει κλιμακωθεί ο αριθμός των «ενοικιαζόμενων εργαζομένων» - ένα «σύστημα», το οποίο δημιουργεί τεράστια προβλήματα στον άνθρωπο.

Περαιτέρω, σχεδόν κάθε τέταρτος Γερμανός (24,1%) εργάζεται με μισθό πολύ χαμηλότερο, από το μέσον όρο – ενώ η χώρα, στο συγκεκριμένο τομέα, κατέχει τη δεύτερη θέση μετά τη Λιθουανία (διάγραμμα Ι, όπου η μπλε γραμμή αφορά το μερίδιο των χαμηλά αμειβομένων στο σύνολο των απασχολουμένων, ενώ η πορτοκαλί το ίδιο μερίδιο, σε σχέση με τους εργαζόμενουςχωρίς τους μερικά απασχολούμενους).

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ Ι – ΠΟΣΟΣΤΑ ΧΑΜΗΛΟΜΙΣΘΩΝ ΣΕ 17 ΧΩΡΕΣ

 

Το 51,1% των χαμηλόμισθων εργαζομένων έχει συμβάσεις ορισμένου χρόνου (για σύγκριση, μόλις τα 22% στη Μ. Βρετανία), ενώ το ποσοστό που απασχολείται ως «ανειδίκευτο» είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, με 44,5% (για παράδειγμα, στη Ιταλία είναι 15,3%).

Από την άλλη πλευρά, η καγκελάριος περιόρισε σημαντικά το κοινωνικό κράτος (παιδεία, υγεία κλπ.) - ενώ σκοπεύει το επόμενο έτος να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της, «υπεξαιρώντας» τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Την ίδια στιγμή η οικονομική αστυνομία της, ένα πραγματικό «κράτος εν κράτει», κυριολεκτικά καταδιώκει τους φορολογουμένους, αντιμετωπίζοντας τους ως κοινούς εγκληματίες και «απομυζώντας» τους όσο περισσότερα χρήματα μπορεί - δικαίως και αδίκως.

Τέλος, όλο και πιο πολλά διαμερίσματα μένουν ανοίκιαστα στη χώρα, λόγω των υψηλών ενοικίων, σε συνάρτηση με τις χαμηλές αμοιβές των περισσοτέρων εργαζομένων – ενώ το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας έχει προ πολλού ιδιωτικοποιηθεί, καθιστώντας τη Γερμανία «έρμαιο» των πολυεθνικών.  

Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει αρκετές «εστίες αντίδρασης» εντός της γερμανικής κοινωνίας η οποία, κάποια στιγμή, θα εξεγερθεί – ακόμη και αν δεν στερήσει την κυβερνητική πλειοψηφία από την καγκελάριο, ειδικά μετά το μοιραίο λάθος του αρχηγού της αντιπολίτευσης, να αναφερθεί σε σχέδια μείωσης των αμοιβών των υψηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων (της πλέον συνεκτικής ομάδας ψηφοφόρων).  

(γ)  Κίνδυνοι μαζικής απώλειας πιστώσεων

Η Γερμανία είναι αντιμέτωπη με το αιώνιο πρόβλημα των «μερκαντιλιστών» - οι οποίοι, αφενός μεν είναι υποχρεωμένοι να δανείζουν τα πλεονάσματα τους, αφετέρου αδυνατούν να τα εισπράξουν στη συνέχεια. Η αιτία είναι το ότι, η συγκεκριμένη πολιτική τους αποδυναμώνει τα άλλα «κράτη-πελάτες» τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους (Πίνακας ΙΙ).  

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Δανειστές (αριστερά) και οφειλέτες (δεξιά) στο σύστημα Target II της Ευρωζώνης, με ημερομηνία αναφοράς τις 15.08.2012, σε δις € - κεντρικές τράπεζες των κρατών. 

Χώρα	Ποσόν	Χώρα	Ποσόν
Γερμανία	727,206	Ισπανία	-423,272
Λουξεμβούργο*	124,119	Ιταλία	-280,093
Ολλανδία	123,299	Ελλάδα	-105,044
Φιλανδία	59,050	Ιρλανδία	-103,200
Εσθονία	0,699	Πορτογαλία	-74,324
		Βέλγιο	-41,091
		Αυστρία	-37,937
		Σλοβακία	-13,622
		Γαλλία	-12,187
		Κύπρος	-10,434
		Σλοβενία	-5,166
		Μάλτα	-1,137
Σύνολο	1.034,373	Σύνολο	-1.107,507

* Τα χρήματα του Λουξεμβούργου είναι ουσιαστικά γερμανικά (φορολογικός παράδεισος), ενώ η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, αν και με έδρα το Λουξεμβούργο (πρόεδρος ο κ. J.C.Juncker), είναι υπό γερμανική «κηδεμονία».   

Πηγή: Ινστιτούτο οικονομικής ανάλυσης του πανεπιστημίου του Osnabrueck

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Οι ανισορροπίες λοιπόν, τις οποίες έχει προκαλέσει στην Ευρώπη η Γερμανία, επιμένοντας να εφαρμόζει μια μερκαντιλιστική πολιτική εις βάρος τόσο των εργαζομένων της, όσο και των «εταίρων» της, έχουν δημιουργήσει ήδη τεράστια προβλήματα στην ίδια – τα οποία θα γινόταν ακόμη μεγαλύτερα, εάν επέλεγε την έξοδο της από την Ευρωζώνη.       

(δ)  Περιορισμένη εθνική ανεξαρτησία

Σε μία πολιτική εκδήλωση στη Στουτγάρδη η γερμανίδα καγκελάριος ανακοίνωσε, απαντώντας ουσιαστικά στο βασικό ερώτημα των εκλογέων της ότι, με την ανάκληση του άρθρου 10 του νόμου από τις 13. Αυγούστου του 1968 (περιορισμοί των ταχυδρομικών μυστικών, καθώς επίσης των επικοινωνιών), αποκαταστάθηκε η πλήρης ανεξαρτησία της Γερμανίας.

Με τον παραπάνω νόμο, ο οποίος δεν ανακλήθηκε κατά τα ΜΜΕ της χώρας, οι αμερικανοί έχουν το δικαίωμα να παρακολουθούν και να υποκλέπτουν όλες τις τηλεπικοινωνιακές δραστηριότητες της Γερμανίας - επομένως, το κράτος δεν είναι εθνικά ανεξάρτητο.

Περαιτέρω, σε μία άλλη εκδήλωση, η καγκελάριος ισχυρίσθηκε ότι, η γερμανική ανεξαρτησία αποκαταστάθηκε «στην πραγματικότητα», με τη σύμβαση «Δύο-Συν-Τέσσερα», μετά την επανένωση της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία - το 1990, όπου υπογράφηκε η συμφωνία μεταξύ των δύο Γερμανιών από τη μία πλευρά, καθώς επίσης της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Μ. Βρετανίας και των Η.Π.Α. από την άλλη.

Συνέχισε δε λέγοντας χαρακτηριστικά πως "Μετά την αποκάλυψη των υποκλοπών από τον Snowden διαπιστώσαμε ότι, υπάρχουν ακόμη ορισμένες ειδικές συμφωνίες με τους συμμάχους του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, με βάση τις οποίες δεν παρέχεται πλήρης ανεξαρτησία στις μυστικές μας υπηρεσίες. Ξεκινήσαμε όμως «προφορικές» συζητήσεις, για να αποκατασταθεί πλήρως η εθνική μας κυριαρχία".

Σύμφωνα τώρα με πολλούς Γερμανούς (μεταξύ των οποίων ο γνωστός ιστορικός J.Foschepoth), οι οποίοι έχουν αναλύσει διεξοδικά το θέμα, οι αμερικανοί μπορούν ακόμη και σήμερα να υποκλέπτουν νόμιμα όλες τις τηλεφωνικές συνομιλίες της χώρας - γεγονός που δεν συνηγορεί στο ότι, η Γερμανία είναι εθνικά ανεξάρτητη.

Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως η εθνική ανεξαρτησία της Γερμανίας είναι περιορισμένη σε μεγάλο βαθμό - κάτι που σίγουρα γνωρίζει ο εκάστοτε καγκελάριος της χώρας (ενώ είναι υποχρεωμένη να «πλέει» ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη – μεταξύ της Ρωσίας και των Η.Π.Α. δηλαδή).

Πόσο μάλλον όταν οι αμερικανοί διατηρούν στη Γερμανία τη μεγαλύτερη πολεμική βάση τους στον πλανήτη (US AirForce), εκτός των Η.Π.Α., από το έτος 1945 - στην πόλη Ramstein, όπου μένουν περίπου 50.000 αμερικανοί.

Ακόμη και αν προσπάθησε λοιπόν η καγκελάριος να «διασκεδάσει τις υποψίες», φορώντας ένα κολιέ με τα εθνικά χρώματα της Γερμανίας (εικόνα), κατά τη διάρκεια της «τηλεοπτικής μονομαχίας» της με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης (μία άνευ προηγουμένου «εθνικιστική έξαρση» της), τα γεγονότα είναι αδιάψευστα – για τους περισσότερους τουλάχιστον.   

Η ΘΕΩΡΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ

“Οι παλαιοί φόβοι επιστρέφουν. Η Γερμανία γίνεται ξανά ισχυρή, ενώ οι Βρετανοί αναφέρονται όλο και πιο συχνά σε ένα 4^ο Ράιχ. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες όμως, η Γερμανία δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα 4^ο Ράιχ, αφού η χώρα δεν έχει αποκτήσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία, από την 8^η Μαΐου του 1945. Όποιος δεν θέλει να το πιστέψει, του προτείνουμε την πρόσφατη ομιλία του κ. Σόϊμπλε - παρά το ότι ο υπουργός οικονομικών παρέλειψε να «οριοθετήσει» ακριβώς την έλλειψη εθνικής κυριαρχίας.

Εάν έχει δίκιο, ακόμη και εν μέρει, τότε θα πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά εκείνες τις θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία είναι μία Ε.Π.Ε. - μία μη κυβερνητική οργάνωση ή μία «διοικητική οντότητα» των συμμαχικών δυνάμεων του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην προκειμένη περίπτωση, εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε Πολίτες, αλλά εργαζόμενοι – οι οποίοι θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να απολυθούν. Ανεξάρτητα από αυτά, η ομιλία του κ. Σόιμπλε φανερώνει ολοκάθαρα ότι, η Γερμανία είναι κάτω από διεθνή έλεγχο – δεν είναι ανεξάρτητη λοιπόν και δεν παίρνει μόνη της αποφάσεις.

Επομένως δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα 4^ο Ράιχ, εκτός εάν το επέτρεπαν οι Η.Π.Α. – κάτι που φυσικά δεν είναι εντελώς απίθανο, αφού και οι ίδιοι οι Αμερικανοί ευρίσκονται ήδη στο δρόμο για το φασισμό.

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, η Γερμανία δεν χρειάζεται την εθνική της κυριαρχία, εάν θέλει να κατασκευάσει ένα 4^ο Ράιχ – αφού θα μπορούσε να τα καταφέρει διαφορετικά, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Προτείνω λοιπόν σε όλους αυτούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δύσπιστα μία τέτοια προοπτική, να ανατρέξουν στις απόψεις του Χίτλερ, σε σχέση με μία Ενωμένη Ευρώπη. Φυσικά, δεν γνωρίζει κανείς που ακριβώς κατευθύνεται η ΕΕ, από πολιτικής άποψης – εκτός του ότι, τα εθνικά κράτη σχεδιάζεται να διαλυθούν, έτσι ώστε να δώσουν τη θέση τους σε έναν τερατώδη γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος θα αστυνομεύει όλους τους Πολίτες, θα τους λέει τι ακριβώς να κάνουν και πώς να σκέφτονται” (Kopp Γερμανίας).

Το παραπάνω κείμενο, παρά το ότι προέρχεται από έγκριτο Γερμανό μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας. Εν τούτοις αποδεικνύει ότι,ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί φοβούνται τυχόν αναβίωση του ναζισμού στη χώρα τους – ενώ αρκετοί είναι αντίθετοι με τις εμφανείς προθέσεις της πρωσικής κυβέρνησης τους, η οποία σκοπεύει να «αναρτήσει» την Ευρώπη στο γερμανικό άρμα (αποδυναμώνοντας μία προς μία όλες τις χώρες, με τη βοήθεια της «πολιτικής λιτότητας», του μερκαντιλισμού και του ισχυρού της νομίσματος).

Παράλληλα αρκετοί πιστεύουν ότι, ο νεοφιλελευθερισμός των παιδιών του Σικάγου, έτσι όπως επιβάλλεται μεθοδικά από το αμερικανικό ΔΝΤ στην Ελλάδα, με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας, με την κατάργηση της Δημοκρατίας, με το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους, με τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, με την καταστροφή της μεσαίας τάξης, με την εξαθλίωση των μαζών, με τη χρεοκοπία κλπ., εξελίσσεται σε μία τρομακτική δικτατορία της ελίτ – σε έναν άκρατο απολυταρχικό καπιταλισμό καλύτερα, με ηγέτη τις Η.Π.Α. και έπαρχο τους στην Ευρώπη τη Γερμανία, ο οποίος θα είναι πολύ χειρότερος, από τον εθνικοσοσιαλισμό και το ναζισμό.

Φυσικά υποθέτουν ότι, η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή – ενώ δεν θα ξεφύγει από τα νύχια της ελίτ ούτε η υπόλοιπη Δύση.Προτείνουν δε ως μοναδική δυνατότητα αντίστασης την έγκαιρη, μαζική εξέγερση των Πολιτών, αφού η πολιτική είτε εξαγοράζεται, είτε εκβιάζεται, είτε τρομοκρατείται - με αποτέλεσμα να υποτάσσεται ολοκληρωτικά στους εισβολείς και με τέτοιον τρόπο, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή ούτε από τον ίδιο τον κομματικό μηχανισμό της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, όλες οι χώρες είναι αντιμέτωπες με προβλήματα - με τη Γερμανία να έχει ίσως τα περισσότερα, παρά την εικονική της ισχύ και ευημερία. Φυσικά, το γεγονός αυτό οφείλει ίσως να μας απασχολεί, αλλά δεν πρέπει να μας ευχαριστεί, αφού οι επιθέσεις της χώρας εναντίον μας δεν προέρχονται από τους πολίτες, αλλά από την πρωσική τους κυβέρνηση - η οποία φαίνεται ότι, με τον τρόπο αυτό, είτε προσπαθεί να αποκρύψει την πραγματική της κατάσταση, είτε να προωθήσει τυχόν επεκτατικά της σχέδια, τα οποία πιθανότατα της επιβάλλονται από άλλες δυνάμεις.

Αυτό που όμως οφείλει να μας απασχολεί τα μέγιστα είναι η επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, καθώς επίσης της λαϊκής μας κυριαρχίας - εκτός αυτού, η παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών που πρόδωσαν την Ελλάδα όπως,  για παράδειγμα, του Εφιάλτη του Καστελόριζου.

Εάν δεν ανακτηθεί άμεσα η εθνική μας ανεξαρτησία, η πατρίδα μας θα λεηλατηθεί και θα εξαθλιωθεί, καταλήγοντας στη χρεοκοπία – ενώ, όπως είναι πλέον γνωστό σε όλους από τα «χαράτσια», τους «κεφαλικούς φόρους», την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους κλπ., δεν χρεοκοπούν τα κράτη, αλλά οι πολίτες τους. 

Υστερόγραφο: Στα απολυταρχικά καθεστώτα, οι πολίτες οφείλουν να είναι στην υπηρεσία του κράτους – το κράτος δηλαδή προηγείται, ενώ τα άτομα «θυσιάζονται», με στόχο την ισχύ του. Αντίθετα, στα δημοκρατικά πολιτεύματα, το κράτος είναι στην υπηρεσία των πολιτών. Αν και κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι, η Γερμανία διέπεται από ένα δικτατορικό καθεστώς, οι πολίτες της είναι αναμφίβολα «έρμαιο» του κράτους τους  - έτσι όπως αυτό κυβερνάται από τη βιομηχανική ελίτ.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 07. Σεπτεμβρίου 2013

viliardos@kbanalysis.com                                                      

Facebook   Twitter   Linked in   Analyst.gr