Β. ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ-Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Δευτέρα, 9 Μαΐου 2011 --- http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/05/blog-post_09.html

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟ


Ο τίτλος του «Σερ» που του απένειμε η Βασίλισσα της Αγγλίας είναι ένας μόνο από τους πολλούς, εξαιρετικά τιμητικούς τίτλους που απονεμήθηκαν στον Βασίλειο Μαρκεζίνη και που θα χρειαζόμαστε ολόκληρη τη σελίδα για να τους αναφέρουμε, ατά τη διάρκεια μιας μακράς ακαδημαϊκής πορείας που τον οδήγησε σε μια επίλεκτη θέση στην αφρόκρεμα της διεθνούς νομικής επιστήμης. ‘Ανθρωπος με πολύπλευρα ενδιαφέροντα, μεταξύ των οποίων μια πολύ προσωπική, ψυχαναλυτική ματιά στην τέχνη, πέρασε όλη την καριέρα του στο εξωτερικό, για να «τραβηχτεί» τώρα όλο και περισσότερο από την «Ιθάκη» του, την Ελλάδα και τα προβλήματά της, στην οποία αφιερώνει το τελευταίο βιβλίο του «Ελλάδα των Κρίσεων», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Λιβάνη.



Ερ. «Ελλάδα των Κρίσεων». Γιατί πληθυντικός;



Απ. ‘Εχουμε τη μοναδική ατυχία να αντιμετωπίζουμε πολλές κρίσεις. Κάθε μία μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή. ‘Εχουμε κρίση οικονομική, μεταναστευτική, μειονοτική, εξωτερική...



Ερ. Το Αιγαίο;



Απ. Κυρίως, αλλά μετά θα ακολουθήσει η Θράκη, με απώτερο σκοπό να δημιουργηθεί νέο κρατίδιο με το μοντέλο του Κοσσυφοπεδίου.



Ερ. Ξεχάσατε την οικολογική. Η ΝΑ Ευρώπη θα πληγεί ιδιαίτερα από ερημοποίηση και θερμοκήπιο.



Απ. Αναμφισβήτητα. Πρέπει όμως στο σημείο που είμαστε να αναζητήσουμε ισορροπία αναπτυξιακής και οικολογικής πολιτικής. Γιατί αυτή τη στιγμή προτεραιότητα έχει το αναπτυξιακό. Επιπλέον όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε την «κρίση εμπιστοσύνης», δηλαδή τη βαθιά υποψία που τρέφει ο κόσμος προς την κυβέρνηση, το κράτος, τους πολιτικούς, τη δυνατότητα να μας βγάλουν από την κρίση που μας έφεραν.



Ερ. Ο κ. Παπανδρέου θα σας έλεγε ότι τροφοδοτείτε απαισιοδοξία…



Απ. Σωστή θεραπεία προϋποθέτει σωστή διάγνωση. Η κυβέρνηση κάνει λάθος διάγνωση και αλλάζει συνέχεια διάγνωση. Λίγο μετά τη θριαμβολογία της 25.3, ο Πρωθυπουργός είπε, στις 15.4, ότι είμαστε στην εντατική. Το πρόβλημα του είναι η αξιοπιστία. Μας λένε ότι πότε υπάρχουν, ποτέ δεν υπάρχουν λεφτά, δεν θα μπούμε στο ΔΝΤ αλλά μπαίνουμε, κάναμε 100% όσα μας ζήτησαν, μετά κάναμε 80% κ.ο.κ.… Μου λέτε εμένα για απαισιοδοξία, όταν περάσαμε όλο τον περασμένο μήνα σε μοναδική «μαυρίλα», εν μέρει καλλιεργημένη από την κυβέρνηση.



Ερ. Που αποδίδετε τις αντιφάσεις;



Απ. Στην επικοινωνιακή πολιτική, το πιο πετυχημένο κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής. Τρομάζεις τον κόσμο, τον πειθαρχείς, μετά λες “τα κατάφερα”. Είναι αμερικανικό μοντέλο. Οι προεδρικοί υποψήφιοι λένε πριν την αναμέτρηση «ο δικός μας είναι σοβαρότερος, ο άλλος τα καταφέρνει καλύτερα, θα χάσουμε». Κατεβάζεις τις προσδοκίες, μετά ανεβαίνεις. Προ ενός έτους υπήρχε μελαγχολία ακολουθούμενη από τεχνητή αισιοδοξία για έξη μήνες, με τον κόσμο σε ηρεμία. Ξανάγινε ο κύκλος για τρεις μήνες. Οι δημοσιογράφοι ήταν αισιόδοξοι στις 25.3, έγιναν μετά απαισιόδοξοι, στις 15.4 ξαναμπήκαμε στην «εντατική».



Ερ. Μήπως αποδίδετε πολλά στην επικοινωνία; Η Ελλάδα αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα χρέους, η κυβέρνηση λέει ότι χωρίς όσα έκανε θα οδηγούμαστε σε χρεωκοπία…



Απ. Το χρέος αυξήθηκε στο διάστημα άσκησης της πολιτικής αυτής. Δεν δέχομαι καθόλου ότι ήταν η μόνη δυνατή πολιτική. Απέβλεπε κυρίως στη συρρίκνωση εξόδων. ‘Εγινε εις βάρος της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, όχι στον δημόσιο.



Ερ. ‘Εγινε μεγάλο ζήτημα ο δημόσιος τομέας.



Απ. Βρήκαμε τους δημόσιους υπαλλήλους 765.000. ‘Ένα χρόνο μετά είπανε ότι μειώθηκαν κατά 0,7%, αλλά συνταξιοδοτήθηκαν 40-45.000. ‘Αρα, από τη μια φεύγουν, από την άλλη προσλαμβάνονται από το ΠΑΣΟΚ (πιθανώς επί συμβάσει). Για να ξαναγυρίσω στο βασικό ερώτημα, του Μνημονίου, κατά τη γνώμη μου δεν ήταν η μόνη πολιτική. Χάσαμε τρεις μήνες αρχικά, δεν βγήκαμε στις αγορές όταν ήταν χαμηλά τα επιτόκια. με χαμηλά επιτόκια. Δεν έγιναν σωστές διαπραγματεύσεις. Κυττάξτε πως έγιναν οι διαπραγματεύσεις στην Ιρλανδία και την Ισλανδία. Εδώ δέχτηκαν ότι είπε η τρόικα. Η Ιρλανδία, ακόμα περισσότερο η Ισλανδία απέσπασαν πολύ καλύτερους όρους. Κόβοντας έξοδα, κόψαμε τα έσοδα, οδηγηθήκαμε σε ύφεση, διπλασιάσαμε την ανεργία.



Ερ. Το πρόγραμμα των 50 δις;



Απ. Δεν είναι ρεαλιστικό και μάλιστα με την ταχύτητα που θέλει η τρόικα. Θα οδηγηθούν σε άλλο σχέδιο, μορφή αναδιάρθρωσης, παρόλο που δεν τους αρέσει να την αποκαλούν έτσι. Σε μια δημοκρατία αυτά πρέπει να συζητώνται, για να μην πω ότι πρέπει να συμφωνούνται μεταξύ των μεγάλων κομμάτων τουλάχιστο, ει δυνατόν όλων. Υπάρχουν διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης: επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων, «κούρεμα». ‘Όλα έχουν κόστος. Προσωπικά νομίζω, όπως πολλοί ξένοι και διακεκριμένοι ‘Ελληνες, ότι το «κούρεμα» δεν αποφεύγεται, παρά τις δυσάρεστες συνέπειες, αν δεν γίνει με σωστή διαπραγμάτευση και σωστή συμφωνία.



Ερ. Γιατί;



Απ. ‘Ένα χρέος 160% του ΑΕΠ δεν ξεπληρώνεται. Δεν έχουμε έσοδα. Το 2010 βρεθήκαμε με 24,5 δις έλλειμμα περισσότερο απότι προβλέψαμε. Για να πληρωθούν τα τοκοχρεωλύσια χρειαζόμαστε ανάπτυξη 6-7% για 10 χρόνια. Καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν τόκανε. Εμείς θα το κάνουμε, πηγαίνοντας από ύφεση σε μεγαλύτερη ύφεση; Θα πάμε εκεί. Αλλά, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, θα περάσουμε από στάδιο επιμήκυνσης. Νομίζω ότι η κυβέρνηση ψάχνει έναν τύπο, θέλει να δημιουργήσει μια εταιρεία, που θα επιτρέπει το swap, την ανταλλαγή ομολόγων έναντι μετοχών της εταιρείας, που θα είναι ασφαλισμένες με την υποθήκη κρατικών περιουσιακών στοιχείων, ώστε νάναι σίγουροι οι ομολογιούχοι ότι θα πάρουν τα λεφτά τους. Κάτι τέτοιο θα υποθηκεύσει την Ελλάδα. Θα ευχαριστήσει πολύ τους πιστωτές.



Ερ. Εννοείτε ότι πέραν των 110 δις του Μνημονίου που είναι ενυπόθηκα, χωρίς ρήτρες συνταγματικής προστασίας του κράτους, θα γίνει όλο το χρέος ενυπόθηκο;



Απ. Κυττάξτε, δεν πρέπει να απλοποιούμε, γιατί όλο το θέμα είναι στις λεπτομέρειες. Αυτή όμως είναι η εντύπωσή μου. Σε αντάλλαγμα της επιμήκυνσης, έχω την εντύπωση ότι οι ξένοι ζητάνε δύο πράγματα. Πρώτο, να αναμορφώσουμε το κράτος, να περιορίσουμε τη γραφειοκρατία, να διευκολύνουμε τις επενδύσεις. Δεύτερο, να μπορούν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία, να γίνουν τα ομόλογά τους «προστατευμένα ομόλογα» (protected bonds). Και τα 400 δις. Αυτό όμως είναι πολύ επικίνδυνη λύση, εκτός αν είμαστε βέβαιοι ότι θα ξεπληρώσουμε. Γιατί κινδυνεύουμε, όπως μερικοί άνθρωποι που παίρνουν δάνεια, μετά δεν μπορούν να πληρώσουν και χάνουν το σπίτι. Δηλαδή, να μην οδηγηθούμε μόνο σε στάση πληρωμών, αλλά σε απώλεια της πατρίδας. ‘Ηδη ικανός αριθμός συνταγματολόγων κρίνει το Μνημόνιο αντισυνταγματικό. Αν όντως πάνε εκεί που πληροφορούμαι, αν είναι σωστές οι πληροφορίες μου, οι συνέπειες θάναι πολύ μεγαλύτερες.



Ερ. Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να βελτιώσει τους όρους δανεισμού; Ορισμένοι προτείνουν την απειλή επιθετικής χρεωκοπίας, με ότι θα σήμαινε για ΕΕ και παγκόσμια οικονομία ή την απαγόρευση γεωπολιτικής χρήσης του χώρου. Δεν είναι επικίνδυνες πολιτικές.



Απ. Δεν μου αρέσουν οι απειλές, ιδίως στην κατάσταση αυτή. Αλλά πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση, με κάθε μέσο. Καμία κυβέρνηση δεν χρησιμοποίησε π.χ. τα γερμανικά πολεμικά χρέη. Γιατί; Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε. Αλλά δεν είμαστε τώρα σε θέση, ούτε είναι καλός διαπραγματευτικός τρόπος οι απειλές, χρειαζόμαστε πειθώ. Πριν ένα χρόνο, αν απειλούσαμε, θα τιναζόταν στον αέρα η οικονομία. Τώρα δεν γνωρίζω, έχουν κάπως τακτοποιήσει τα προβλήματά τους.



Ερ. Ξεκινήσατε καμπάνια για την ΑΟΖ



Απ. Πράγματι, δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο δεν ανακηρύσσουμε ΑΟΖ και δεν την οριοθετούμε με την Κύπρο. Θα βρισκόμαστε σε πολύ ισχυρότερη διπλωματική θέση. Τώρα τι να σας πω; Ακούω τις διάφορες εξηγήσεις του κ. Δρούτσα και απελπίζομαι.



Ερ. Θα σας ευχαριστούσε η ενεργός πολιτική;



Απ. ‘Όχι. Είμαι στην πολιτική, γράφω, μιλάω. Δεν έχω λόγο να κομματικοποιηθώ. ‘Ότι προσφέρω βασίζεται στο ότι είμαι ελεύθερος, δεν εξαρτώμαι, δεν πληρώνομαι από κανένα. Δεν είναι απαραίτητο να συμβάλει κανείς παίρνοντας καρέκλα, μπορεί δίνοντας γνώμη. Λένε μερικοί κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί θέλουν καρέκλα. Το θέμα είναι να βρεθούν νέοι που να μας βγάλουν από την κατάσταση που μας έφεραν όλοι.



Ερ. Πως;



Απ. Δεν ξέρω. Αν δεν βγει ήρεμα, θα βγει στο πεζοδρόμιο.



Ερ. Περιμένετε εξέγερση;



Απ. Ελπίζω ειλικρινά να την αποφύγουμε. Γιατί λύσεις από το πεζοδρόμιο είναι αιματηρές, κοστίζουν πολύ, το κράτος χρειάζεται πολύ χρόνο να συνέλθει.

Π.Παναγιώτου-“Η Ελλάδα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το ευρώ”

“Η Ελλάδα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το ευρώ”

Τετάρτη, 11 Μάιος 2011 01:51

Σίγουρα είναι σωστό και σοφό που σήμερα όλοι αντιδρούν στην ύποπτη καταστροφολογία περί ενδεχόμενης επικείμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ - δεν έκαναν, όμως, το ίδιο και στα τέλη του 2008 όταν ήταν ξένα αλλά και ελληνικά δημοσιεύματα σε έγκριτα ΜΜΕ που προέβλεπαν μία τέτοια εξέλιξη προσκαλώντας, εν αγνοία τους, τους κερδοσκόπους να χτυπήσουν τη χώρα.  Η δική μου απάντηση στους σημερινούς καταστροφολόγους θα ήθελα να δοθεί μέσα από μία ανάλυση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΕΡΔΟΣ στις 23 Δεκεμβρίου 2008 με τίτλο ““Η Ελλάδα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το ευρώ”. Ο τίτλος ήταν εντός εισαγωγικών, ακριβώς γιατί αυτό αναφερόταν στα τότε δημοσιεύματα. Ας δούμε, λοιπόν, κάποια στοιχεία σχετικά με το πόσο πιθανό και εφικτό είναι η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ (με βάση τις μέχρι τότε διαθέσιμες σε μένα πληροφορίες) και το τί θα σήμαινε αυτό για την ΕΕ και μία σειρά άλλων χωρών μέσα από μία ανάλυση που έγινε πριν από 2,5 χρόνια και ας θυμηθούμε ότι πολλές φορές όταν αναζητούμε τον ένοχο για 'αδικήματα' εναντίον της χώρας μας πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε στον καθρέπτη.

23/12/08: “Η Ελλάδα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το ευρώ”

του Πάνου Παναγιώτου, χρηματιστηριακού τεχνικού αναλυτή

“Μία τέτοια πρόβλεψη, με τη σχετική επιχειρηματολογία που τη συνοδεύει, ότι δηλαδή η Ελλάδα θα αναγκαστεί να επιστρέψει στη δραχμή ώστε να προβεί σε υποτίμησή της για να σώσει την οικονομία της, επιβεβαιώνει ότι στην Ελλάδα μπορεί να μη πτωχεύσουμε, τελικά, από χρήματα αλλά σίγουρα έχουμε πτωχεύσει, προ πολλού, από σοβαρότητα και στοιχειώδη υπευθυνότητα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Έστω ότι η Ελλάδα έχει, όντως, τεράστιο δημόσιο χρέος το οποίο γίνεται δυσβάσταχτο για τους ώμους της (υπό τη σκιά της τρέχουσας κρίσης). Επιπλέον, έστω, πως ο κρατικός δανεισμός και τα πακέτα βοήθειας με σκοπό την στήριξη του τραπεζικού συστήματος και την ενίσχυση της κατανάλωσης (ώστε να βοηθηθεί τελικά η ανάπτυξη) δημιουργήσουν πληθωρισμό μεγαλύτερο από τον μέσο ευρωπαϊκό, υπονομεύοντας την ανταγωνιστικότητα και εν τέλει την ανάπτυξη. Η παλιά συνταγή για την αντιμετώπιση των παραπάνω θα ήταν μείωση των επιτοκίων και υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Αυτό, όμως, δε μπορεί να συμβεί όσο η χώρα είναι μέλος της ΟΝΕ.

Ας υποθέσουμε τώρα, ότι η ΕΕ στρέφει εντελώς την πλάτη της στην Ελλάδα (όπως υποστηρίχτηκε από ελληνικά ΜΜΕ ότι θα συμβεί) και έτσι, χωρίς καμία βοήθεια από αυτήν, έστω ότι η χώρα φτάνει στο σημείο να αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της στο εσωτερικό της, όπως στις πληρωμές των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, την καταβολή συντάξεων κλπ.. Τότε, ας υποθέσουμε, ότι η αποχώρηση από την ΟΝΕ αναδεικνύεται ως επιλογή ανάγκης, με το σχέδιο της επιστροφής στη δραχμή και της κυμαινόμενης ισοτιμίας του με το ευρώ. Σε μία τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση θα μπορούσε να συνεχίσει να πληρώνει τις οικονομικές της υποχρεώσεις, χρησιμοποιώντας το νόμισμα που θα εξέδιδε η κεντρική της τράπεζα, δηλαδή τη δραχμή, σε μία αρχική ισοτιμία προς το ευρώ. Επόμενο βήμα θα ήταν η μετατροπή του χρέους σε ευρώ, σε χρέος σε δραχμές.

Άμεση συνέπεια της εκτύπωσης χαρτονομισμάτων για την αποπληρωμή των εσωτερικών υποχρεώσεων, θα ήταν ο πληθωρισμός της δραχμής (εξαιτίας της αύξησης του αριθμού κυκλοφορούντος χρήματος χωρίς αντίκρυσμα και αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση) και η αντικατάσταση του ασφάλιστρου πτώχευσης με ασφάλιστρο κινδύνου απέναντι στον πληθωρισμό, ο οποίος και θα προκαλούσε πτώση στην τιμή των ομολόγων. Αλλά με δεδομένη την οικονομική κατάσταση της χώρας, όπως την υποθέσαμε και την περιγράψαμε παραπάνω, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων (δηλαδή οι δανειστές μας) δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν τη θέση τους: θα έπρεπε να αποδεχτούν ότι θα υπήρξε, ως αποτέλεσμα, μερική αποκήρυξη των απαιτήσεών τους. Από εκεί και πέρα θα ήταν στο χέρι της ελληνικής κυβέρνησης να αποδείξει ότι θα ήταν ικανή να βελτιώσει την οικονομία της, έχοντας αποκτήσει τον έλεγχο της νομισματικής της πολιτικής.

Μέχρι εδώ, ας υποθέσουμε ότι το σενάριο αυτό είναι ρεαλιστικό, καθώς η επανέκδοση του εθνικού νομίσματος είναι στα πλαίσια με την αρχή του “lex monetae” που είναι ευρέως αποδεκτό στο δημόσιο διεθνές δίκαιο. Προηγούμενα παραδείγματα έχουμε από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, πρώην μέλη της Σοβιετικής Ένωσης. Μα σε αυτές της χώρες, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα έγινε υπό συνθήκες εξέγερσης και επανάστασης. Αντίθετα, οι χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, υπόκεινται σε μία σειρά πολύπλοκων και συχνά διφορούμενων σχέσεων μεταξύ εθνικής νομοθεσίας, διεθνούς νομοθεσίας και Ευρωπαϊκής νομοθεσίας, η οποία κάνει την προοπτική αποχώρησης από το ενιαίο νόμισμα πολύ πιο προβληματική και δύσκολη.

Μία άλλη διαφορά από προηγούμενες περιπτώσεις, είναι ότι οι χώρες πρώην μέλη της Σοβιετικής Ένωσης δεν είχαν αναπτυγμένα συστήματα οικονομικών και χρηματοοικονομικών απαιτήσεων ιδιωτικού τομέα κάτι το οποίο ισχύει στην ΕΕ, όπου το σύνολο, σχεδόν, του κρατικού και του ιδιωτικού χρέους είναι σε ευρώ. Αυτό κάνει ακόμη πιο δύσκολη την έξοδο μίας χώρας από την ΟΝΕ, καθώς, αν κάτι τέτοιο συμβεί, η κυβέρνησή της μπορεί, μεν, να έχει κάποιες ελπίδες να βγει από το αδιέξοδο, μετατρέποντας το χρέος της σε εθνικό νόμισμα αλλά οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα με κέρδη σε “μαλακό” εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή και υποχρεώσεις σε “σκληρό” ευρώ, θα βρεθούν σε μία απελπιστική οικονομική κατάσταση.

Αυτό, θα έχει ως συνέπεια να γίνει ακόμη πιο εύθραυστος και ο τραπεζικός κλάδος, ο οποίος συνδέεται άρρηκτα με τον ιδιωτικό τομέα και η πιθανότητα ανεπανόρθωτης βλάβης ή και κατάρρευσης και των δύο θα αυξηθεί κατακόρυφα. Επιπλέον, αν επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα δοκίμαζαν να μετατρέψουν τα χρέη τους σε δραχμές, οι ξένοι πιστωτές δε θα το αποδέχονταν. Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν συμφωνίες και σχετική νομοθεσία που να καθορίζει τη διαδικασία εξόδου από την ΟΝΕ, θα δημιουργούνταν σύγκρουση μεταξύ της εθνικής κυβέρνησης και των εθνικών δικαστηρίων με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και φυσικά μεταξύ ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου. Η οικονομική κρίση θα προκαλούσε, έτσι, νομοθετική και πολιτική, αν όχι συνταγματική κρίση. Αναπόφευκτη θα ήταν μία ευρωπαϊκή κρίση.

Πέρα από αυτό, στο πρώτο στάδιο μίας ενδεχόμενης αποχώρησης από το ευρώ, μία ενδεχόμενη υποτίμηση της δραχμής θα τίναζε στον αέρα τις ανταγωνιστικές της Ελλάδας χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια και χειρότερα οικονομικά προβλήματα, όπως την Ιταλία και την Ισπανία. Ακόμη, θα δημιουργούνταν ένα ντόμινο επιπτώσεων στις χώρες όπου η Ελλάδα έχει ισχυρή εμπορική και τραπεζική παρουσία, όπως είναι αυτές της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Επιπλέον, η έξοδος μίας χώρας από το ευρώ θα αύξανε την πίεση στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης και θα ενίσχυε το φόβο για συνολική κατάρρευση της ΟΝΕ, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το ρίσκο πτώχευσης κρατών όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία και παράλληλα η απροθυμία επενδυτών να χρηματοδοτήσουν το χρέος τους. Η χρηματιστηριακή ιστορία μας διδάσκει ότι καμία χώρα δεν είναι πολύ μικρή όταν πρόκειται για χρηματιστηριακές κρίσεις και τα προβλήματα στη μία, αν αφεθούν να φτάσουν στο απροχώρητο, μεταφέρονται στις γειτονικές χώρες εν ριπή οφθαλμού.

Μετά από όλα τα παραπάνω γεννιέται το ερώτημα: συμφέρει στην Ελλάδα, την ΕΕ ή τους δανειστές μας, η έξοδος της πρώτης από την ΟΝΕ; Η προφανής απάντηση είναι “όχι”. Αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο οι ετεροχρονισμένοι κινδυνολόγοι που, τόσο ευθαρσώς και τόσο πρόχειρα, προέβλεψαν αυτήν την εξέλιξη, παρέλειψαν να εξετάσουν.”

Το μυστικό σχέδιο Μέρκελ για την Ελλάδα

Το μυστικό σχέδιο Μέρκελ για την Ελλάδα

Τετάρτη, 11 Μάιος 2011 --- http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-05-11-00-03-35-2011051136622/

Ένα σκληρό γερμανικό εκβιασμό για πλήρη «συμμόρφωση» της Ελλάδας με την πολιτική σκληρής λιτότητας και σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων που θέλει να επιβάλλει το Βερολίνο θα πρέπει να περιμένει τις επόμενες, δύσκολες εβδομάδες η ελληνική κυβέρνηση: εργαλείο αυτού του πολιτικού εκβιασμού θα είναι, όπως όλα δείχνουν, η περιβόητη ρήτρα του μνημονίου, που επιτρέπει στους επίσημους πιστωτές της χώρας ακόμη και να κατασχέσουν περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου!

Προς την κατεύθυνση αυτή δείχνει η αινιγματική χθεσινή δήλωση της Άνγκελα Μέρκελ: την ώρα που η αισιοδοξία για μια νέα διάσωση της Ελλάδας, με ένα πρόσθετο δάνειο 60 δισ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επικρατούσε στις αγορές, η γερμανίδα καγκελάριος αρκέσθηκε να επαναλάβει αυτό που είχε πει αρκετές εβδομάδες νωρίτερα ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγανγκ Σόιμπλε. Ότι, δηλαδή, οι αποφάσεις για την Ελλάδα θα ληφθούν αφού πρώτα εκδοθεί η ετυμηγορία της τρόικας για την πορεία εφαρμογής του μνημονίου.

 «Χρειάζεται να αναλύσω πρώτα τα πορίσματα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Κομισιόν και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Δεν μπορώ να σχολιάσω πριν από αυτό», ανέφερε η Μέρκελ στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Βερολίνο, όταν ρωτήθηκε για την πιθανότητα χαλάρωσης των όρων του μνημονίου, ή οποιαδήποτε άλλη διευθέτηση στην κρίση χρέους της Ελλάδας.

Οι περισσότεροι αναλυτές δεν έχουν πλέον αμφιβολία ότι η γερμανική ηγεσία θα συναινέσει σε μια νέα διάσωση της Ελλάδας, όχι από διάθεση επίδειξης κοινοτικής αλληλεγγύης, αλλά γιατί γνωρίζει καλά τα προβλήματα που θα δημιουργήσει και στην ίδια την Γερμανία μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και ένα νέο «ντόμινο» αμφισβήτησης του ευρώ από τις αγορές, που θα μπορούσε να φθάσει μέχρι την «απαγορευμένη περιοχή» της Ισπανίας.

Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει μπροστά της μια εύκολη διαπραγμάτευση. Πίσω από τις δηλώσεις Μέρκελ και Σόιμπλε, που υπογραμμίζουν τη σημασία της νέας έκθεσης της τρόικας για το ελληνικό πρόγραμμα σταθεροποίησης και τη βιωσιμότητα του χρέους μας, διαφαίνεται με καθαρότητα ότι το Βερολίνο δεν έχει ξεχάσει τις επαχθέστατες ρήτρες που περιλήφθηκαν στο ελληνικό μνημόνιο και έχει την πρόθεση να τις αξιοποιήσει κατάλληλα μέχρι το τέλος της διαπραγμάτευσης, προκειμένου να αποσπάσει όλες τις δεσμεύσεις που θέλει από την Αθήνα, πριν εγκρίνει ένα νέο δάνειο:

-  Το «μυστικό» της σύμβασης δανειοδότησης, που σκοπεύει να εκμεταλλευθεί η Γερμανία, ασχέτως αν για πολιτικούς λόγους δεν το θέτει σε δημόσια συζήτηση, κρύβεται στο άρθρο 14 της σύμβασης, όπου ορίζεται ότι: 

«Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».

-  Ουσιαστικά, δηλαδή, αν το Δημόσιο αθετήσει υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών, αυτοί μπορούν να εκδώσουν, με βάση το αγγλικό δίκαιο, μια διεθνή «διαταγή πληρωμής», προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στη συνέχεια, με την απόφαση αυτή θα μπορούν να επιβάλλουν στα ελληνικά δικαστήρια την κατάσχεση στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, από δημόσια ακίνητη περιουσία, μέχρι μετοχές σε εταιρείες ή άλλα δικαιώματα (π.χ.: σε ορυκτό πλούτο…)! Το Δημόσιο, με τη σύμβαση δανειοδότησης έχει αμετάκλητα παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων του να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες, αξιοποιώντας το δικαίωμα ασυλίας της εθνικής κυριαρχίας.

-  Για να ενεργοποιηθεί η ρήτρα που επιτρέπει στους πιστωτές να προχωρήσουν σε κατάσχεση δημόσιας περιουσίας αρκεί να εισηγηθεί η τρόικα τη διακοπή εκταμιεύσεων του δανείου των 110 δισ. ευρώ, επειδή η Ελλάδα δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει. Σε αυτή την περίπτωση, η χώρα θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία και οι πιστωτές θα μπορούν να επιδιώξουν την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου.

Με αυτά τα δεδομένα γίνεται αντιληπτό πλέον πώς οι επαχθέστατοι όροι της αρχικής δανειακής σύμβασης της Ελλάδας «γέρνουν την πλάστιγγα» της νέας διαπραγμάτευσης για δάνειο διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση εις βάρος της χώρας μας: αν στο προσεχές διάστημα η κυβέρνηση δεν αναλάβει όλες τις δεσμεύσεις που απαιτεί η Γερμανία, μπορεί πολύ απλά η τρόικα να εισηγηθεί τη διακοπή εκταμιεύσεων του διεθνούς δανείου, που θα ενεργοποιούσε τη ρήτρα κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας. Έτσι, η Ελλάδα, ύστερα από ένα χρόνο σκληρής προσπάθειας και θυσιών για την εφαρμογή του μνημονίου καλείται να διαπραγματευθεί ένα ακόμη μνημόνιο ευρισκόμενη σε χειρότερη θέση ακόμη και τη δεινή θέση που βρέθηκε τον Μάιο του 2010.

Εξάλλου, είναι φανερό πλέον ότι η Ελλάδα είναι στο έλεος της τρόικας, αφού τα δημοσιονομικά στοιχεία του πρώτου τετραμήνου είναι τόσο απογοητευτικά, που θα δικαιολογούσαν και τη χειρότερη έκθεση από τους «επιτηρητές». Αρκεί να αναφερθεί ότι, σύμφωνα με τα ταμειακά στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, τα οποία αποτελούν και το βασικότερο σημείο αναφοράς του μνημονίου για την παρακολούθηση του ελλείμματος, το πραγματικό έλλειμμα όχι μόνο δεν μειώθηκε σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο, αλλά σημείωσε τεράστια αύξηση!

Τα ταμειακά στοιχεία εκτέλεσης του τακτικού προϋπολογισμού δείχνουν ότι οι δημόσιες δαπάνες του α’ τετραμήνου αυξήθηκαν από 19,651 σε 20,589 δισ. ευρώ (αύξηση σχεδόν 5%, παρά τη σκληρή λιτότητα!), ενώ τα έσοδα μειώθηκαν από 15,069 σε 14,717 δισ. ευρώ (μείωση 2,3%, παρά τις φορολογικές «επιδρομές»). Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί το ταμειακό έλλειμμα του τακτικού προϋπολογισμού από τα 4,582 στα 5,872 δισ. ευρώ (αύξηση κατά 1,3 δισ. ευρώ), παρότι υποτίθεται ότι η χώρα εφαρμόζει ένα αυστηρό πρόγραμμα μείωσης των ελλειμμάτων!

Μάλιστα, το έλλειμμα θα εκτινασσόταν στα 6,837 δισ. ευρώ, αν φέτος δεν είχαν εισπραχθεί μέσα στον Απρίλιο τα έσοδα από ΦΠΑ, που πέρυσι είχαν εισπραχθεί τον Μάιο. Χωρίς αυτά τα 964,6 εκατ. ευρώ εισπράξεων από ΦΠΑ, το έλλειμμα του τακτικού προϋπολογισμού θα είχε εκτιναχθεί στα 6,837 δισ. ευρώ, δηλαδή θα εμφάνιζε αύξηση κατά 2,255 δισ. ευρώ το πρώτο τετράμηνο του έτους, σηματοδοτώντας τον πλήρη δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, παρά τη σκληρή λιτότητα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, για να βελτιώσει την τελική εικόνα «στα χαρτιά», η κυβέρνηση «πετσόκοψε» κατά 1 δισ. ευρώ περίπου τις εκταμιεύσεις του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Το έλλειμμα του ΠΔΕ μειώθηκε από 1,955 σε 932 εκατ. ευρώ, εξωραΐζοντας το δημοσιονομικό αποτέλεσμα, αλλά με τεράστιο κόστος για την πραγματική οικονομία, που σε περίοδο πλήρους επενδυτικής «άπνοιας» στον ιδιωτικό τομέα περιμένει για «ανάσες» τις εκταμιεύσεις από το ΠΔΕ.

Είναι φανερό ότι με αυτό το δημοσιονομικό εκτροχιασμό, που σηματοδοτεί την πλήρη αποτυχία στην εφαρμογή του μνημονίου, μόνο με ένα πολιτικό «παζάρι», στο οποίο η χώρα θα πρέπει να προσφέρει «γη και ύδωρ», θα παραβλέψει τις τεράστιες αστοχίες η Γερμανία και θα δεχθεί να συνεχισθεί η χρηματοδότηση της Ελλάδας. Σε αυτές ακριβώς τις μεγάλες υποχωρήσεις που περιμένει παραπέμπουν με σαφήνεια οι δηλώσεις της Μέρκελ: η Ελλάδα δεν θα αφεθεί να χρεοκοπήσει, ούτε θα εκτεθεί τελικά στις ταπεινωτικές κατασχέσεις από τους πιστωτές, αλλά θα κληθεί «με την πλάτη στον τοίχο» να συνομολογήσει όλους τους όρους που θα επιβληθούν από το Βερολίνο.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΟΡΤΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΕΘΛΙΑ...

ΔΙΑΒΑΖΩ ΣΤΟ http://hellenicrevenge.blogspot.com/2011/05/blog-post_3492.html

'Ενα παιδάκι που δεν θα γιορτάσει ποτέ γεννέθλια..

Γιατί θα είναι και η Επέτειος της Δολοφονίας του Πατέρα του..Του Πατέρα που δεν γνώρισε Ποτέ..Του Πατέρα, που κάποια Λαθρομεταναστευτικά Εγκληματικά Καθάρματα, Δολοφόνησαν Έξω απο την πόρτα του Σπιτιού του...Λίγες Ώρες πρίν αυτό έρθει στη Ζωή....
Τι να πεί η Tραγική Μάνα σε Αυτό το Παιδί...όταν θα Μεγαλώνει και θα ρωτάει: "ΓΙΑΤΙ...?????"

ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ!!! ΘΑ ΤΟΥ ΕΙΠΗ. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΜΑΣΤΕ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΠΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ, ΟΥΤΕ ΟΙ ΙΣΧΥΡΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ (ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ) ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!!! [ΓΙ' ΑΥΤΟ ΦΥΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ (ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ) ΑΓΡΙΩΝ & ΑΞΕΣΤΩΝ ΠΟΥ Ο ΦΟΝΟΣ ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ (ΟΧΙ κ. ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ!!! ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΙΝΤΕΟΚΑΜΕΡΑ!!! ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΙΣ ΤΟΥΣ!!! ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΟΙ ΑΛΓΕΡΙΝΟΙ, ΩΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΤΕ, ΕΚΑΙΓΑΝ & ΡΗΜΑΖΑΝ ΤΗΝ ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ!!! ΑΛΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΕΛΛΗΝ-ΑΓΡΑΜΜΑΤΟ ΖΩΑΚΙ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΤΑΡΑΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΕΩΣ)]  ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΗΣΥΧΑ-ΗΣΥΧΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΦΑΞΗ Η ΦΑΛΤΣΕΤΤΑ ΤΟΥ ΑΛΓΕΡΙΝΟΥ (ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΕΙΠΕ --ΠΡΟΤΟΥ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΨΕΙ Η κ. ΧΟΥΧΛΗ-- ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΑΛΓΕΡΙΝΟΙ ή ΜΑΡΟΚΙΝΟΙ! ΝΑΙ, ΑΥΤΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΦΟΝΟΥΣ ΚΟΒΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΦΑΛΤΣΕΤΤΑ)!!!

--------------

ΘΕΛΕΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ???


ΣΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ ΕΠΕΤΕΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΑΣΑΝ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΟΙ "ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ" ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΙΟ ΒΔΕΛΥΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΗΤΟ ΑΠ' ΟΛΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ!!!
ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΠΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΜΕGΑ Ο κ. ΔΗΜΑΡΧΟΣ ??? ΤΙ ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΕΙ ??? "ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΟΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ"!!!!

«Tο μνημόνιο δεν δουλεύει» λέει ο Κρούγκμαν και προτείνει σαν παράδειγμα την Αργεντινή

Διστακτικός απέναντι στην προοπτική μιας «ηρωικής εξόδου» της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ εμφανίζεται ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν. Σε σύντομο σχόλιο του στην προσωπική ιστοσελίδα του, ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος ασκεί κριτική σε άρθρο του συναδέλφου του Μαρκ Βάισμπροτ, ο οποίος προτείνει ανοιχτά την ελληνική αποχώρηση από το ευρώ, παραθέτοντας μάλιστα το προηγούμενο της Αργεντινής ως παράδειγμα προς μίμηση για την Αθήνα.

«Συμφωνώ με πολλά από όσα λέει [ο Βάισμπροτ], αλλά δεν είμαι έτοιμος να συστήσω αυτό το βήμα, για δύο λόγους», γράφει ο Κρούγκμαν. «Πρώτον, ενώ συμφωνώ στον παραλληλισμό Ελλάδας και Αργεντινής, δεν πιστεύω ότι πρόκειται για τέλεια παράλληλο: αν και η Αργεντινή είχε «κλειδώσει» το πέσο με το δολάριο, εξακολουθούσε να συναλλάσσεται με πέσος. Αυτό σημαίνει πως το ”ξεκλείδωμα” από το δολάριο ήταν πολύ ευκολότερο, από πρακτικής άποψης, από ότι θα ήταν μια έξοδος από το ευρώ. Και η πρακτική πλευρά της εξόδου μετράει πολύ: μπορεί να κάνει την διαφορά ανάμεσα σε μια σύντομη περίοδο σοκ, και μια παρατεταμένη χρηματοπιστωτική διάλυση».

«Δεύτερον, η Ελλάδα είναι μια συγκριτικά φτωχή χώρα, με ιστορικό εύθραυστης διακυβέρνησης… Έχει λοιπόν πολλά να κερδίσει από την συνέχιση της συμμετοχής της στο ευρωπαϊκό σχέδιο –συγκεκριμένα οφέλη όπως η βοήθεια από τα ταμεία συνοχής, αλλά και λιγότερο συγκεκριμένα, όπως η γενικότερη οικονομική και πολιτική σταθερότητα που προκύπτει από την συμμετοχή σε μια μεγάλη δημοκρατική συμμαχία. Μια έξοδος από το ευρώ θα έκανε πολύ μεγαλύτερη ζημιά στην Ελλάδα, από εκείνη που υπέστη η Αργεντινή υποτιμώντας το πέσο», συμπληρώνει ο Κρούγκμαν.

Κατά τα άλλα όμως συμφωνεί πλήρως με τον συνάδελφο του: «Ο Βάισμπροτ έχει δίκιο όταν λέει πως το πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας δεν λειτουργεί, και δεν υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει. Το λιγότερο που πρέπει να γίνει είναι μια αναδιάρθρωση του χρέους που να οδηγεί σε πραγματική συρρίκνωση του, και όχι απλά σε χρονική επιμήκυνση. Όσο περισσότερο η κατάσταση αυτή παραμένει ανεπίλυτη, τόσο λιγότερες ελπίδες έχω πως η Ελλάδα θα καταφέρει να μείνει στο ευρώ, ακόμη και αν το επιθυμεί», καταλήγει ο Κρούγκμαν.
---------------------
May 10, 2011, 10:28 am

Greek Out?

Kudos to Mark Weisbrot for saying the unsayable, and making a case for Greek exit from the euro.
I agree with a lot of what he says, but am still not ready to counsel that step, for a couple of reasons. First, while I agree that Argentina is the right parallel, it’s an imperfect parallel: although Argentina had a supposedly irreversible peg, it still had peso notes in circulation, so the mechanics of exit from the peg were much easier than exiting the euro would be. And the mechanics matter a lot; they could make all the difference between a brief period of shock and an extended financial breakdown.
Second, Greece, as a relatively poor country with a history of shaky governance, has a lot to gain from being a citizen in good standing of the European project — concrete things like aid from cohesion funds, hard-to-quantity but probably important things like the stabilizing effect, economically and politically, of being part of a grand democratic alliance. A euro exit could do much more damage to Greece in the long run that Argentina faced from its devaluation.
That said, Weisbrot is right in saying that the program for Greece is not working; it’s not even close to working. At the very least there must be a debt restructuring that actually reduces the debt burden rather than simply stretching it out. And the longer this situation remains unresolved, the less hope I have that Greece will be able to stay in the euro, even if it wants to.

---------------------

Να σημειωθεί εδώ ότι, κατά τον Βάισμπροτ, η απειλή της ελληνικής κυβέρνησης να φύγει μονομερώς από το ευρώ (την οποία αντιμετωπίζει ως δεδομένη, με βάση το ρεπορτάζ του Spiegel) είναι «το καλύτερο για τους Έλληνες πολίτες». Κατά την γνώμη του μάλιστα η απειλή «θα έπρεπε να είχε διατυπωθεί από καιρό», και η ελληνική κυβέρνηση «πρέπει να είναι προετοιμασμένη για να την υλοποιήσει… Όσο κι αν κοστίσει μια τέτοια κίνηση βραχυπρόθεσμα στην Ελλάδα, είναι πολύ απίθανο πως το κόστος αυτό θα είναι μεγαλύτερο από τα πολλά χρόνια ύφεσης, στασιμότητας και υψηλής ανεργίας που της ”προσφέρουν” σήμερα οι Ευρωπαίοι».

Χρησιμοποιώντας το αργεντίνικο παράδειγμα, ο Βάισμπροτ επιχειρηματολογεί πως μια Ελλάδα χωρίς ευρώ θα μπορούσε να επιστρέψει στην ανάπτυξη πολύ ταχύτερα και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της, ενώ τονίζει πως το επιχείρημα της μεγάλης αύξησης του χρέους, λόγω της υποτίμησης, δεν παίζει κανένα ρόλο, αφού όπως η Αργεντινή, έτσι και η Ελλάδα δεν πρόκειται τελικά να πληρώσει παρά μόνον ένα μικρό κλάσμα των σημερινών υποχρεώσεων της: το Μπουένος Αίρες συγκεκριμένα πλήρωσε μόνον το εν τρίτον του χρέους που είχε σωρεύσει προ της στάσης πληρωμών.

Ο Βάισμπροτ, που διευθύνει το Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών (CEPR), επιτίθεται με σκληρότητα στην «αντίληψη των πιστωτών, που έχουν υιοθετήσει και οι αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι μια χώρα που έχει σωρεύσει πάρα πολλά χρέη πρέπει να ”τιμωρηθεί”, ώστε να μην ενθαρρύνεται η ”κακή συμπεριφορά”. Όμως η συλλογική τιμωρία μιας ολόκληρης χώρας για τα παρελθόντα λάθη των ηγετών τους, μπορεί να ικανοποιεί κάποιους από ηθικής πλευράς, αλλά σίγουρα δεν είναι στέρεη βάση πολιτικής», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Εξίσου απορριπτικός είναι ο αναλυτής και με την θεωρία της διάσωσης της Ελλάδας, όπως και της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, διά της «εσωτερικής υποτίμησης» – δηλαδή την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσω των μαζικών απολύσεων και της μείωσης των μισθών.
«Το κοινωνικό κόστος είναι υπερβολικά υψηλό, και η συνταγή σπάνια δουλεύει: η ανεργία διπλασιάστηκε στην Ελλάδα, υπέρ-διπλασιάστηκε στην Ισπανία και υπέρ-τριπλασιάστηκε στην Ιρλανδία, κι όμως η οικονομική ανάκαμψη παραμένει άπιαστο όνειρο», τονίζει.
--------------------

---

May 9, 2011

Why Greece Should Reject the Euro

By MARK WEISBROT

Washington
SOMETIMES there is turmoil in the markets because a government threatens to do what is best for its citizens. This seemed to be the case in Europe last week, when the German magazine Der Spiegel reported that the Greek government was threatening to stop using the euro. The euro suffered its worst two-day plunge since December 2008.
Greek and European Union officials denied the report, but a threat by Greece to jettison the euro is long overdue, and it should be prepared to carry it out. As much as the move might cost Greece in the short term, it is very unlikely that such costs would be greater than the many years of recession, stagnation and high unemployment that the European authorities are offering.
The experience of Argentina at the end of 2001 is instructive. For more than three and a half years Argentina had suffered through one of the deepest recessions of the 20th century. Its peso was pegged to the dollar, which is similar to Greece having the euro as its national currency. The Argentines took loans from the International Monetary Fund, and cut spending as poverty and unemployment soared. It was all in vain as the recession deepened.
Then Argentina defaulted on its foreign debt and cut loose from the dollar. Most economists and the business press predicted that years of disaster would ensue. But the economy shrank for just one more quarter after the devaluation and default; it then grew 63 percent over the next six years. More than 11 million people, in a nation of 39 million, were pulled out of poverty.
Within three years Argentina was back to its pre-recession level of output, despite losing more than twice as much of its gross domestic product as Greece has lost in its current recession. By contrast, in Greece, even if things go well, the I.M.F. projects that the economy will take eight years to reach its pre-crisis G.D.P. But this is likely optimistic — the I.M.F. has repeatedly lowered its near-term growth projections for Greece since the crisis began.
The main reason for Argentina’s rapid recovery was that it was finally freed from adhering to fiscal and monetary policies that stifled growth. The same would be true for Greece if it were to drop the euro. Greece would also get a boost from the devaluation’s effect on the trade balance (as Argentina did for the first six months of recovery), since its exports would be more competitive, and imports would be more expensive.
Press reports have also warned of a sharp increase in Greek debt from devaluation if it were to leave the euro zone. But the fact is that Greece would not pay this debt, as Argentina did not pay two-thirds of its foreign debt after its devaluation and default.
Portugal just concluded an agreement with the I.M.F. that projects two more years of recession. No government should accept this kind of punishment. A responsible leader would point out to the European authorities that they have the money to support Greece with countercyclical policies (like fiscal stimulus), though they are choosing not to.
From a creditors’ point of view, which the European Union authorities have apparently adopted, a country that has accumulated too much debt must be punished, so as not to encourage “bad behavior.” But punishing an entire country for the past mistakes of some of its leaders, while morally satisfying to some, is hardly the basis for sound policy.
There is also the idea that Greece — as well as Ireland, Spain and Portugal — can recover by means of an “internal devaluation.” This means increasing unemployment so much that wages fall enough to make the country more internationally competitive. The social costs of such a move, however, are extremely high and it rarely if ever works. Unemployment has doubled in Greece (to 14.7 percent), more than doubled in Spain (to 20.7 percent) and more than tripled in Ireland (to 14.7 percent). But recovery is still elusive.
You can be sure that the European authorities would offer Greece a better deal under a credible threat of leaving the euro zone. In fact, there are indications that they may have already moved in response to last week’s threat.
But the bottom line is that Greece cannot afford to settle for any deal that does not allow it to grow and make its way out of the recession. Loans that require what economists call “pro-cyclical” policies — cutting spending and raising taxes in the face of recession — should be off the table. The attempt to shrink Greece’s way out has failed. If that’s all that the European authorities have to offer, then it is time for Greece, and perhaps others, to say goodbye to the euro.

Mark Weisbrot is the co-director of the Center for Economic and Policy Research.

--------------------