“Πιστεύω ότι ένας λαός δεν πρέπει να εκτιμά τίποτα περισσότερο από την αξιοπρέπεια και την ελευθερία της ύπαρξης του
– ότι η ντροπή μίας δειλής υποταγής δεν ξεπλένεται με τίποτα…..Δηλώνω
ότι θεωρώ την ψεύτικη σωφροσύνη, η οποία αποσκοπεί στην αποφυγή του
κινδύνου, ως το πλέον επικίνδυνο αποτέλεσμα του φόβου.
Ο
κίνδυνος πρέπει να αντιμετωπίζεται με θάρρος, με ήρεμη και σταθερή
απόφαση, καθώς επίσης με καθαρή συνείδηση. Ένα έθνος δεν μπορεί να
εξαγοράσει την ελευθερία του από τις ξένες δυνάμεις, με τεχνάσματα και
στρατηγήματα – αλλά μόνο εάν ριχτεί άφοβα στη μάχη, θυσιάζοντας χίλιες
ζωές για ένα πολλαπλό κέρδος ζωής” (Carl von Clausewitz).
Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche, τα σχέδια δημοψηφίσματος του πρωθυπουργού, τα οποία κατηγόρησαν σύσσωμοι σχεδόν οι Έλληνες, ενώ διακωμώδησε ο άρρωστος Γερμανός υπουργός Οικονομικών (διασύροντας και εξευτελίζοντας ακόμη μία φορά τη χώρα μας διεθνώς), συζητήθηκαν σαν να επρόκειτο να αντικατασταθεί η Δημοκρατία από μία «ρωσική ρουλέτα».
Εκτός αυτού, παρά το ότι το δημοψήφισμα αφορούσε την αποδοχή ή μη της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου (άρθρο μας), «παραποιήθηκε εγκληματικά και σκόπιμα» - αφού «μεταφράστηκε» αυθαίρετα σε δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Ευρώ, αν και όλοι γνωρίζουν ότι, μία χώρα της Ευρωζώνης δεν μπορεί να «αποβληθεί», αλλά ούτε και να εγκαταλείψει μόνη της την ένωση, με βάση τη συνθήκη (η οποία πρέπει προηγουμένως να αλλάξει – κάτι που απαιτεί πολλά χρόνια).
Κατά την Sueddeutsche λοιπόν ο Έλληνας πρωθυπουργός λειτούργησε έντιμα και ορθολογικά, θεωρώντας ότι οι εκβιασμοί της κυρίας Merkel, καθώς επίσης του κ.Sarkozy, με στόχο την επιβολή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου (μεταξύ άλλων η συμφωνία σηματοδοτεί την επίσημη, την Πύρρειο χρεοκοπία καλύτερα της Ελλάδας),
δεν ήταν δυνατόν να γίνουν αποδεκτοί από τον ίδιο – αφού δεν είχε την
απαραίτητη νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο (θέμα Εθνικής Κυριαρχίας).
Ο πρωθυπουργός, πάντοτε κατά την εφημερίδα, εκβιαζόταν
να συμφωνήσει με την αποπληρωμή του νέου δανείου των 130 δις €, μέσω
της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας του – γεγονός που όφειλαν να γνωρίζουν οι Έλληνες Πολίτες, αφού μόνο αυτοί θα μπορούσαν να εγκρίνουν μία τόσο σημαντική απόφαση.
Επειδή λοιπόν ο πρωθυπουργός είχε την άποψη ότι, η ιδιαίτερη αυτή
κατάσταση προϋπέθετε μία απόλυτα δημοκρατική διαδικασία, αποφάσισε, πολύ
σωστά, να καταφύγει σε δημοψήφισμα – όπως ακριβώς έκανε ο Γάλλος
πρωθυπουργός το 2005, σε σχέση με το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
Περαιτέρω, ένα
δημοψήφισμα είναι αναμφίβολα ένα πολύ πιο ακριβές, καθώς επίσης ένα
πολύ λιγότερο αποσταθεροποιητικό «μέσον», σε σχέση με τις πρόωρες
εκλογές - οι οποίες ουσιαστικά «αποκρύπτουν» την εξάρτηση και την
οικονομική αδυναμία της Ελλάδας να αντισταθεί σε τέτοιους εκβιασμούς. Σε
τελική ανάλυση όμως, οι Merkel & Co εμπόδισαν το Ελληνικό δημοψήφισμα, διαπραγματευόμενοι έναντι αυτού εκλογές.
Στα πλαίσια αυτά δε ακολούθησαν ουσιαστικά μία παλαιά Ευρωπαϊκή
αντίληψη, σύμφωνα με την οποία ένα δημοψήφισμα εμποδίζει την ικανότητα
λειτουργίας της ΕΕ – γεγονός που μάλλον δεν προάγει τη Δημοκρατία εντός της Ένωσης.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι λάθος το ότι οι Έλληνες διαδηλώνουν εναντίον της κυρίας Merkel, αφού τόσο αυτή, όσο και ο κ.Sarkozy
αποφάσισαν στην πραγματικότητα για τα προγράμματα λιτότητας που
επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ στην Ελλάδα – ερήμην του πρωθυπουργού της. Ο
Έλληνας πρωθυπουργός, η κυβέρνηση του, καθώς επίσης το Κοινοβούλιο του
ήταν και είναι τα όργανα εκτέλεσης των αποφάσεων οι οποίες, ερήμην της
Ελλάδας, επιβάλλονται στους Πολίτες της.
Επομένως, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ονομάζεται στην πραγματικότητα Merkel – τόσο ο σημερινός, όσο και ο επόμενος,
είτε προκύψει από μία διαδικασία αντίθετη με το Ελληνικό Σύνταγμα, είτε
πραξικοπηματικά, είτε από εκλογές (επίσης αυτός που θα τον διαδεχθεί
αργότερα, για όσο χρονικό διάστημα η Ελλάδα υποτάσσεται στις εντολές των
δανειστών της).
Προφανώς δε, είναι
μάλλον αστείο να ισχυρίζεται κανείς ότι, αποδέχεται ένα δάνειο χωρίς το
συνοδευτικό του μνημόνιο, καθώς επίσης όλα τα προηγούμενα – με τα
οποία θα λεηλατηθεί η Ελλάδα, μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα οδηγηθεί στη
χρεοκοπία, εξαθλιωμένη και απόλυτα εξευτελισμένη. Θα ήταν σαν να είχε
εγκριθεί ένα ενυπόθηκο δάνειο από την τράπεζα, το οποίο θα απαιτούσε
κάποιος άλλος να λάβει, χωρίς τη συνοδευτική υποθήκη – κάτι που θα ήταν
μάλλον απίθανο.
Ολοκληρώνοντας
λοιπόν τόσο ο σημερινός πρωθυπουργός, όσο και όλοι όσοι επόμενοι θα
αποδέχονται τις όποιες νέες συμφωνίες και τα «συνοδευτικά» τους (μνημόνια υποτέλειας, εξαθλίωσης, εξευτελισμού και λεηλασίας), έναντι δανεικών χρημάτων, θα είναι σαν να πουλούν την ψυχή της χώρας τους στο διάβολο – κοροϊδεύοντας παράλληλα τους ψηφοφόρους τους, με τον αθλιότερο δυνατόν τρόπο. Αρκεί να σημειώσει κανείς ότι, η Ευρωζώνη απαιτεί πέντε υπογραφές για να «κατοχυρώσει» τον εκβιασμό της, για να κατανοήσει τον απίστευτο εξευτελισμό της χώρας μας – για πρώτη φορά στην υπερήφανη Ιστορία της.
Βέβαια απαιτεί κόπο, ενώ παράλληλα «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» - χαρακτηριστικά που φαίνεται ότι έχουμε χάσει εντελώς όλοι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες Πολίτες.
Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ
Με βάση, μεταξύ άλλων, τα παραπάνω έχουμε την άποψη ότι, η Ευρωζώνη δεν πρόκειται δυστυχώς να ενωθεί δημοσιονομικά και πολιτικά – ενώ, εάν συνεχίσουν να διοικούν οι τράπεζες από το παρασκήνιο (αποκρατικοποίηση της εξουσίας), με τη βοήθεια των όποιων πολιτικών μαριονετών τους, κάποια στιγμή οι Ευρωπαίοι Πολίτες θα επαναστατήσουν. Επομένως, αργά ή γρήγορα, η Ευρωζώνη θα διαλυθεί κάτω από το βάρος των «συστημικών» της προβλημάτων (άρθρο μας), με εξαιρετικά επώδυνα αποτελέσματα για ολόκληρο τον πλανήτη.
Ειδικά όσον αφορά το Ευρώ επιθυμούμε να επαναλάβουμε ότι, αποτελώντας ένα ξένο νόμισμα για όλες της χώρες της Ευρωζώνης, θα αναγκάσει τη μία μετά την άλλη να χρεοκοπήσουν. Αναλυτικότερα, γνωρίζοντας ότι η βασική αιτία της χρεοκοπίας οποιουδήποτε κράτους δεν ήταν ποτέ άλλη, από την υπερχρέωση του σε ξένο συνάλλαγμα,
καθώς επίσης πως όλες οι χώρες τις Ευρωζώνης είναι αφενός μεν
υπερχρεωμένες (δημόσιο χρέος άνω του 60% που προβλέπει η συνθήκη του
Μάαστριχτ), αφετέρου λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, θεωρούμε πως
είναι απλά θέμα χρόνου η συνολική κατάρρευση τους.
Για
παράδειγμα η Αργεντινή, η οποία χρεοκόπησε με δημόσιο χρέος ίσο με το
55% του ΑΕΠ της (η Γερμανία σήμερα υπερβαίνει το 85%), δεν θα χρεοκοπούσε, εάν δεν χρωστούσε σε δολάρια αλλά σε πέζος – αφού στην περίπτωση αυτή θα τύπωνε απλά νέα πέζος (πληθωριστικά φυσικά), για να αποπληρώσει τα χρέη της. Επειδή όμως τα δάνεια της ήταν κυρίως σε ξένο συνάλλαγμα, το οποίο δεν μπορούσε να τυπώνει,
αλλά ήταν υποχρεωμένη να αγοράζει ή/και να δανείζεται σε συνεχώς
υψηλότερες τιμές (τόκους, ισοτιμία), για να εξοφλεί τις δόσεις των
δανείων της, κάποια στιγμή έπαψε να τα καταφέρνει και χρεοκόπησε.
Επειδή
τώρα οι χώρες της Ευρωζώνης χρωστούν σε Ευρώ, το οποίο όμως καμία δεν
ελέγχει (δεν μπορεί να τυπώσει κλπ.), είναι εύλογο ότι κάποια
στιγμή, όταν θα γίνει δύσκολος ή αδύνατος ο δανεισμός τους (πολύ υψηλά
επιτόκια κλπ.), ενώ δεν μπορούν να τυπώσουν νέα χρήματα, θα χρεοκοπήσουν
η μία μετά την άλλη (εκτός εάν η ΕΚΤ αρχίσει να τυπώνει για όλους).
Προφανώς δε η χρεοκοπία της μίας θα παρασέρνει την άλλη, λόγω των
μεταξύ τους συναλλαγών και πιστώσεων, μέχρι το σημείο που θα καταρρεύσει
και η τελευταία.
Παράλληλα δε το Ευρώ μάλλον θα υποτιμάται διαρκώς σε σχέση με το Δολάριο, μεταξύ άλλων
(α) επειδή
οι Η.Π.Α. χρωστούν μόνο σε δολάρια, οπότε δεν μπορούν να χρεοκοπήσουν,
παρά τα τεράστια προβλήματα της οικονομίας τους, ενώ
(β) όλοι
εκείνοι οι Ευρωπαίοι Πολίτες, οι οποίοι θα φοβούνται τυχόν «απέλαση»
της χώρας τους από την Ευρωζώνη (όπως οι Έλληνες σήμερα), θα αγοράζουν δολάρια για τη διαφύλαξη των αποταμιεύσεων τους – αφού, στην περίπτωση επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, τα ευρώ «κατάσχονται» και μετατρέπονται υποχρεωτικά στο εθνικό νόμισμα (κάτι που δεν ισχύει φυσικά για τα άλλα νομίσματα).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Υπενθυμίζουμε ξανά ότι, κατά την πάγια τακτική των παιδιών του Σικάγου, αφού όλα τα κρίσιμα νομοσχέδια και οι σοβαρές αποφάσεις περάσουν από μία «μεταβατική κυβέρνηση»
(η οποία θα εισπράξει όλη την οργή των «υπηκόων» της), χωρίς ως συνήθως
να είναι κατοχυρωμένα από την απόλυτη πλειοψηφία (180 βουλευτές), θα ακολουθήσει αμέσως μετά η επόμενη κυβέρνηση «σωτηρίας» –
η οποία, αφενός μεν θα τα κατοχυρώσει «τελεσίδικα», χωρίς μεγάλες
αντιδράσεις από το «πλήθος», αφετέρου θα τα δρομολογήσει σταδιακά στην
πράξη, διατηρώντας φυσικά όλα τα εγκληματικά μέτρα (με την εκλεπτυσμένη
αιτιολογία ότι, το κράτος έχει συνέχεια και πρέπει να σεβόμαστε τα υπογεγραμμένα).
Όλα
αυτά όπως στο «παράδειγμα» της Τουρκίας όπου, αφού ολόκληρη σχεδόν η
πολιτική ηγεσία κατέρρευσε, μετά την από κοινού ψήφιση των νομοσχεδίων (για την λήψη των δόσεων του ΔΝΤ), εν μέσω μεγάλων κοινωνικών αναταραχών, ο
σημερινός πρόεδρος της, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία αμέσως μετά, ήταν στην
πραγματικότητα αυτός που ξεπούλησε τα πάντα στις πολυεθνικές, μοιράσθηκε διαχρονικά την εθνική κυριαρχία της Τουρκίας με τους εισβολείς, ενώ διατήρησε φυσικά τους μισθούς των 300 € (άρθρο μας).
Είναι προφανώς το χειρότερο, αλλά ταυτόχρονα το πιθανότερο σενάριο από όλα όσα μπορούν να μας συμβούν
στη συνέχεια – ενώ πολύ δύσκολα θα το αποφύγουμε, εάν επιτρέψουμε να
γίνει πράξη η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης σε σχέση με τη χρεοκοπία,
εάν δεν διώξουμε αμέσως το ΔΝΤ και εάν δεν αποστασιοποιηθούμε από όλους όσους υποστηρίζουν τα προγράμματα του (άμεσα ή έμμεσα – με δήθεν αλλαγές δηλαδή).
ΥΓ: Εντελώς παραδόξως τα τρία πρόσωπα, τα οποία αναφέρθηκαν από τα ΜΜΕ ως πιθανοί μελλοντικοί πρωθυπουργοί, προέρχονται από τα τρία «συστατικά» της Τρόικας: από την ΕΚΤ, από το ΔΝΤ και από την Ευρωζώνη.
Το ένα δε εξ αυτών (ΔΝΤ), αναφέρθηκε επίσης για το υπουργείο
οικονομικών (υπενθυμίζουμε ότι, ο υπουργός οικονομικών της Τουρκίας, ο
οποίος ανέλαβε να εφαρμόσει την πολιτική των παιδιών του Σικάγου,
προερχόταν επίσης από το ΔΝΤ). Πρόκειται μήπως για τη «νομιμοποίηση» του
θεάτρου σκιών ή είναι απλά σύμπτωση;
Αθήνα, 08. Νοεμβρίου 2011
Αναρτήσεις
