Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

18 Δεκεμβρίου 2012

"ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ"! ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ!!!

"ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ"! ΠΑΚΤΩΛΟΙ!!! ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ!!!

2009= 85 εκατ. ευρώ
2010=49 εκατ. ευρώ
2011=54 εκατ. ευρώ
2012 - 2014= 86,9 εκατ. ευρώ


Σχετικώς μειωμένα θα είναι τη νέα χρονιά τα κρατικά κονδύλια προς τα πολιτικά κόμματα, λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης αλλά και των μειωμένων εσόδων, σύμφωνα με τα στοιχεία που απέστειλε στην Βουλή ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας. Υπενθυμίζεται ότι οι κρατικές επιχορηγήσεις προς τα κόμματα υπολογίζονται ως ποσοστό επί των προϋπολογιζόμενων κρατικών εσόδων.
 
  Σύμφωνα με τα στοιχεία του κ. Στουρνάρα, ο οποίος απάντησε σε σχετική ερώτηση της βουλευτού της Χρυσής Αυγής Ελένης Ζαρούλια, από 45.150.000 ευρώ που είναι η επιχορήγηση του 2012, το προσεχές έτος 2013 η κρατική χρηματοδότηση θα είναι 21.827.000 ευρώ, ενώ το 2014 θα είναι 19.978.000 ευρώ.
 
  Σημειώνεται ότι η χρηματοδότηση των κομμάτων για το 2011 ήταν 54 εκατ. ευρώ, δηλαδή αυξημένη κατά 5,2 εκατ. ευρώ σε σχέση με το 2010 που ήταν 48,8 εκατ. ευρώ, ενώ το 2009 είχε εγκριθεί ποσό 68.208.000 ευρώ το οποίο λόγω εκλογών αυξήθηκε σε 85.135.000 ευρώ.
 
  Όσον αφορά τον δανεισμό των πολιτικών κομμάτων από την Αγροτική Τράπεζα, η Τράπεζα της Ελλάδος ενημέρωσε την Βουλή ότι στα δάνεια που μεταβιβάστηκαν στην Τράπεζα Πειραιώς περιλαμβάνονται και τα δάνεια που είχε χορηγήσει η ΑΤΕ προς τα πολιτικά κόμματα. Υπενθυμίζεται ότι οι οφειλές της ΝΔ και του ΠαΣοΚ είχαν ανέλθει σε 244,2 εκατ. ευρώ.     
 
Απόρρητο για τα δάνεια των κομμάτων
 

  Πάντως από το έγγραφο του κ. Στουρνάρα προκύπτει ότι μόνο σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής θα μπορούσαν να διαβιβαστούν ακριβή στοιχεία για τον τραπεζικό δανεισμό των κομμάτων. Αυτό δηλώνει η Τράπεζα της Ελλάδος , σημειώνοντας ότι με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο (Ν. 3601/2007 και οι διατάξεις περί υπηρεσιακού και επαγγελματικού απορρήτου), «τα στοιχεία που τυχόν περιέρχονται σε γνώση τόσο των υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδος όσο και των ειδικών εκκαθαριστών και τα οποία αφορούν δάνεια προς συγκεκριμένα φυσικά ή νομικά πρόσωπα που έχουν χορηγηθεί από πιστωτικά ιδρύματα που έχουν αδειοδοτηθεί και εποπτεύονται από την Τράπεζα της Ελλάδος, καθώς και από πιστωτικά ιδρύματα που έχουν τεθεί σε ειδική εκκαθάριση, καλύπτονται από τις ως άνω διατάξεις περί απορρήτου».
 
  Η Τράπεζα της Ελλάδος αναφέρει πάντως ότι εισάγεται εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα, η οποία όμως «δεν εφαρμόζεται για πληροφορίες και στοιχεία ζητούμενα στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου αφού επιτρέπει τη διαβίβαση εποπτικών στοιχείων από την ΤτΕ μόνο προς τις ειδικές εξεταστικές επιτροπές της Βουλής, κατά την -σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής- άσκηση των καθηκόντων τους».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Κάθε μέρα «κλείνει» ένα εργοστάσιο με 170 εργαζόμενους

Κάθε μέρα «κλείνει» ένα εργοστάσιο με 170 εργαζόμενους


 Ακατάσχετη αποδεικνύεται η «αιμορραγία» θέσεων εργασίας στον Βιομηχανικό Τομέα, καθώς τα στοιχεία δείχνουν ότι κάθε μέρα τον τελευταίο χρόνο «κλείνει» ένα εργοστάσιο με 170 εργαζομένους.
  Οι θέσεις εργασίας στον μεταποιητικό βιομηχανικό κλάδο συνέχισαν να μειώνονται κατά το τρίτο τρίμηνο του 2012, λόγω της κρίσης, ταχύτερα απ' ό,τι σε οποιονδήποτε άλλο βασικό κλάδο της ελληνικής οικονομίας.
  Είναι χαρακτηριστικό ότι η απώλεια θέσεων εργασίας στον μεταποιητικό τομέα της οικονομίας κατά το τρίτο τρίμηνο του 2012, σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο του 2011, ανήλθε σε 14,8%, έναντι 8,3% στο σύνολο της οικονομίας.
 
  Σωρευτικά, από το τρίτο τρίμηνο του 2009 ως το τρίτο τρίμηνο του 2012 η μείωση των θέσεων εργασίας στη μεταποιητική βιομηχανία της χώρας ανέρχεται σε 30,6%. Κατά την τριετία αυτή ο αριθμός των απασχολουμένων στον τομέα συρρικνώθηκε κατά 157.368 άτομα.
 
  Επίσης, από το τρίτο τρίμηνο του 2007 ως το ίδιο τρίμηνο του 2012, η μείωση των θέσεων εργασίας στη μεταποιητική βιομηχανία της χώρας ανέρχεται σε 36,5%. Κατά την πενταετία αυτή ο αριθμός των απασχολουμένων στον τομέα συρρικνώθηκε κατά 205.546 άτομα.
 
  Αναλυτικότερα, το τρίτο τρίμηνο του 2012, σε σύγκριση με το ίδιο τρίμηνο του 2011, οι απασχολούμενοι στις βιομηχανίες της χώρας μειώθηκαν από 418.967 άτομα σε 356.854 άτομα, δηλαδή κατά 14,8%, ενώ το τρίτο τρίμηνο του 2009 ήταν 514.222 άτομα και το τρίτο τρίμηνο του 2007 ανέρχονταν σε 562.400 άτομα. Χάθηκαν έτσι, μέσα σε ένα έτος, 62.113 θέσεις εργασίας.
  Κάθε μήνα, κατά μέσον όρο, χάνονταν περίπου 5.176 θέσεις εργασίας. Με άλλα λόγια, κάθε 24ωρο της περιόδου Οκτώβριος 2011 - Σεπτέμβριος 2012 οι απασχολούμενοι στις βιομηχανίες της χώρας μειώνονταν κατά 170 άτομα κάθε μέρα. Κάθε ώρα περίπου επτά εργαζόμενοι έχαναν τη δουλειά τους...
 
  Επίσης, το τρίτο τρίμηνο του 2012 οι απασχολούμενοι στη μεταποίηση αντιπροσώπευαν το 9,5% του συνολικού αριθμού των απασχολουμένων στη χώρα, έναντι 10,3% την ίδια περίοδο του 2011, 10,6% το ίδιο τρίμηνο του 2010, 11,3% το 2009, 11,8% το 2008 και 12,4% το 2007, καθώς η κρίση προκαλεί περαιτέρω αποβιομηχανοποίηση της χώρας.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ: Γ. Βαρουφάκης - Ο θάνατος της Σοσιαλδημοκρατίας

Ο θάνατος της Σοσιαλδημοκρατίας

Γιάνη Βαρουφάκη

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=20740


Το ότι το ΠΑΣΟΚ τετέλεσται, και απλώς είμαστε μάρτυρες του αργού, αναξιοπρεπή θανάτου του, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Πρόκειται για ένα κόμμα του οποίου η ηγεσία, με προεξάρχοντα τον Γιώργο Παπανδρέου, βρέθηκε να κρατά το τιμόνι της χώρας πάνω στην μεγαλύτερη φουρτούνα των τελευταίων ογδόντα ετών. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, ο ηγέτης και η περί αυτόν ομάδα, απέτυχε να διαγνώσει την Φύση της Κρίσης και έτσι εγκλώβισε την κυβέρνησή του στην επιλογή πορείας που έθετε την ελληνική κοινωνία σε διαδικασία μαρασμού-χωρίς-τέλος.
Έχοντας χάσει την μια ευκαιρία μετά την άλλη να αλλάξει ρότα, να πει την αλήθεια στον πολίτη, να σταματήσει να παραπλανά βουλευτές, μέλη, φίλους και την κοινή γνώμη γενικότερα, η ηγεσία του κόμματος δρομολόγησε, άθελά της, τον αργό θάνατο του ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν απλά και μόνο η απογοήτευση, κι ο θυμός, της κοινωνίας απέναντι στο ΠΑΣΟΚ που το πλήγωσε θανάσιμα. Όχι, ο θάνατος εξασφαλίστηκε όταν ακόμα και σημαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ (π.χ. ο κ. Πάγκαλος) αμφισβήτησαν την συνολική συνεισφορά του κόμματος, από το 1981 έως το 2009, ουσιαστικά υιοθετώντας την εκ δεξιών κριτική ότι το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να κάνει κοινωνική πολιτική με δανεικά και στηριζόμενο σε συντεχνίες που έθεταν το δικαίωμα στην μη παραγωγή πάνω από το κοινωνικό συμφέρον. Δεδομένου ότι τα εν λόγω στελέχη, μετά από αυτή την σημαδιακή παραδοχή, δεν έχουν να προσφέρουν ένα όραμα εναλλακτικό εκείνου της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς (π.χ. περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση των αγορών), το ΠΑΣΟΚ απλά δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης και, έτσι, ο θάνατός του είναι προδιαγεγραμμένος (με πιθανή μετεξέλιξή του σε υπο-πτέρυγα ενός νέου κεντροδεξιού πολιτικού σχήματος).
Αυτή η εξήγηση του θανάτου του κόμματος που ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου, αν και περιέχει πολλές αλήθειες, είναι ελλιπέστατη και ανίκανη να φωτίσει τα πραγματικά αίτια της συνολικής απαξίωσης της σοσιαλδημοκρατίας σε όλα τα μήκη και πλάτη της Οικουμένης. Στις γραμμές που ακολουθούν θα επιχειρηματολογήσω ότι, όπως η κρίση που χτύπησε την χώρα μας ήταν η αιχμή του δόρατος μιας παγκόσμιας Κρίσης, έτσι και το τέλος του ΠΑΣΟΚ αποτελεί την χειρότερη και πιο πρώιμη αντανάκλαση του θανάτου της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Πριν εξηγήσω τι εννοώ, καλώ τον αναγνώστη να αναρωτηθεί γιατί άλλα, πιο «σοβαρά», σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βρίσκονται σήμερα, αν όχι στην τραγική θέση του ΠΑΣΟΚ, σε μια κατάσταση αποσύνθεσης και ηθικής απαξίωσης. Πάρτε για παράδειγμα το γερμανικό SPD.Αντίθετα με το ΠΑΣΟΚ, όλοι παραδέχονται ότι η «απόδραση» της Γερμανίας από το τέλμα στο οποίο είχε περιέλθει η οικονομία της την δεκαετία του 90 (μετά από πολυετή κυβέρνηση της κεντροδεξιάς) οφείλεται σε ριζοσπαστικές μεταρρυθμιστικές κινήσεις εκ μέρους του Καγκελάριου Schroeder επί των ημερών της συμμαχικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης SPD-Πρασίνων. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση κρίνεται από την παγκόσμια κοινή γνώμη, και την γερμανική, ως απολύτως επιτυχημένη στους τομείς (Α) της μείωσης του (λεγόμενου μοναδιαίου) κόστους εργασίας, σε αγαστή συνεργασία με τα συνδικάτα, και (Β) της εξωστρεφούς «κατάκτησης» των αγορών της Ασίας όσο αφορά τα κεφαλαιουχικά αγαθά (π.χ. μηχανήματα) και της Ανατολικής Ευρώπης την οποία μετέτρεψε σε ζωτικό χώρο της βιομηχανίας της. Με αυτές τις κινήσεις, η κυβέρνηση Schroeder βοήθησε να επεκταθούν τα πλεονάσματα της χώρας τόσο εντός όσο και εκτός της Ευρωζώνης τα χρόνια που προηγήθηκαν του Κραχ του 2008. Έτσι, όταν ξέσπασε το Κραχ του 2008, και η Κρίση της Ευρωζώνης που ακολούθησε, η Γερμανία ήταν σε ισχυρή θέση τόσο στην παγκόσμια όσο και στην Ευρωπαϊκή σκακιέρα. Εν ολίγοις, αντίθετα με το ΠΑΣΟΚ, το σοσιαλδημοκρατικό SPD εισπράττει εύσημα όσον αφορά την προετοιμασία της χώρας για την Κρίση από όλους – ακόμα και από τους αντιπάλους του.
Μάλιστα, θυμηθείτε ότι την ώρα που ξέσπασε το Κραχ του 2008, το SPD είχε χάσει τις εκλογές αλλά συμμετείχε σε κυβέρνηση συνασπισμού υπό την κα Merkel. Έτσι, το Κραχ βρήκε στο τιμόνι της οικονομίας τον σοσιαλδημοκράτη κ. Peer Steinbrück ο οποίος κατάφερε, με σύνεση και εμπειρία, να οδηγήσει την γερμανική οικονομία σε σχετικά ήρεμα νερά. Η ίδια η κα. Merkel έχει παραδεχθεί ότι, τότε, δεν είχε την εμπειρία να τα καταφέρει χωρίς τον σοσιαλδημοκράτη υπουργό της. Κι όμως: Αυτή την στιγμή, ο Steinbrück, ως ηγέτης πια του SPD, δεν καταφέρνει να επωφεληθεί από αυτή την καλή του φήμη, ούτε και από την γενική αποδοχή του θετικού ρόλου που είχε παίξει το κόμμα του κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις, το SPD είναι μακράν του να απειλήσει την κα Merkel στις ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει στην Ισπανία όπου το σοσιαλδημοκρατικό PSOE δεν μπορεί να βρει στον ήλιο μοίρα. Ό,τι ανοησία και να κάνει ο κεντροδεξιός κ. Rajoy, όση αδιέξοδη λιτότητα και να εισαγάγει η κυβέρνηση, η λαϊκή απογοήτευση δεν μεταφράζεται σε πρόθεση ψήφου υπέρ του PSOE. Γιατί; Σίγουρα όχι επειδή ο μέσος Ισπανός προσάπτει στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της χώρας την καταρράκωση της δημόσιας διοίκησης ή την διόγκωση του δημόσιου χρέους. Το 2008, όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση, τόσο το δημόσιο έλλειμμα της χώρας όσο και το δημόσιο χρέος κυμαίνονταν σε επίπεδα χαμηλότερα από τα αντίστοιχα της Γερμανίας. Μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να είχε αναλάβει βουνά χρέους αλλά κανείς δεν μπορούσε να κατηγορήσει για αυτό την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του κ. Zapatero. Γιατί λοιπόν σήμερα, όπως και στην περίτπωση του γερμανικού SPD, αποτυγχάνει η ισπανική σοσιαλδημοκρατία να εισπράξει οφέλη από την συνεχιζόμενη Κρίση;
Θα μπορούσε να συνεχίσω με αντίστοιχα παραδείγματα από την Ιρλανδία, όπου το αντίστοιχο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα βρίσκεται σε κατάσταση παρακμής, την Αυστρία κ.ο.κ. Ακόμα κι η Γαλλία, όπου ο κ. Hollande διεξήγαγε νίκη σπουδαία σχετικά πρόσφατα, την νίκη αυτή δεν την οφείλει στην αύξηση της επιρροής της σοσιαλδημοκρατίας αλλά στην κούραση του εκλογικού σώματος μετά από τρεις κυβερνήσεις Γκολιστών, μετά από το θέατρο παραλόγου που εκπροσωπούσε ο κ. Sarkozy, καθώς και την ενίσχυση της Αριστεράς από την μία (που ψήφισε το Hollande) και της ακροδεξιάς από την άλλη (που δεν ψήφισε τον Sarkozy).
Τι συνέβη λοιπόν και η σοσιαλδημοκρατία στο σύνολό της απαξιώθηκε τόσο που να ισχυρίζομαι ότι παρατηρούμε όχι μια απλή κρίση της αλλά ίσως και τον θάνατό της; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η σοσιαλδημοκρατία έχει τις ρίζες της στην διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος (επί Β’ Διεθνούς) μεταξύ δύο μεγάλων ρευμάτων: Των μπολσεβίκων και των σοσιαλδημοκρατών, με επίκεντρο το γερμανικό SPD. Και τα δύο αυτά ρεύματα θεωρούσαν ότι ο καπιταλισμός είναι ένα προβληματικό σύστημα το οποίο ενδογενώς δημιουργεί κρίσεις, καταδικάζοντας γενιές ολόκληρες άλλοτε στην ανεργία και άλλοτε στην φτώχεια. Και οι δύο έκριναν ότι ένα οικονομικό σύστημα όπου (Α) η διάθεση του χρήματος έχει αφεθεί στις βουλές των τραπεζών, όπου (Β) η εργασία αγοράζεται και πουλιέται σαν να μην διαφέρει από τα άλλα εμπορεύματα, και (Γ) όπου η γη (και η στέγη) αποτελεί αντικείμενο κερδοσκοπίας (πάνω στο οποίο χτίζονται χρηματο-οικονομικές πυραμίδες), παράγει μεγάλες τεχνολογικές βελτιώσεις που, όμως, αντί να φέρνουν την κοινωνική ευημερία δημιουργούν όλο και μεγαλύτερη αστάθεια, όλο και μεγαλύτερες κρίσεις, όλο και βαθύτερες ανισότητες.
Εκεί που τα δύο ρεύματα διαφώνησαν εντονότατα ήταν στο δια ταύτα. Στο τι πρέπει να γίνει. Το ένα ρεύμα (μπολσεβίκων-κομουνιστών) επέμειναν ότι η μόνη ορθολογική λύση είναι η κατάλυση του αστικού δημοκρατικού καθεστώτος πάνω στο οποίο βασίζεται το κεφάλαιο για να αναπαράγει αυτό το προβληματικό σύστημα. Το άλλο ρεύμα (οι σοσιαλδημοκράτες) διαφώνησαν προτείνοντας την χρήση των αστικο-δημοκρατικών θεσμών (π.χ. εκλογές, βουλή, κυβέρνηση) ώστε να επιβάλουν στο κεφάλαιο κανόνες που θα εκπολίτιζαν την κοινωνία και φορολογία που θα τους επέτρεπε να «εξισορροπήσουν» την κοινωνία, να σταθεροποιήσουν το οικονομικό σύστημα, και να θέσουν κανόνες στις αγορές, ιδίως σε εκείνες του χρήματος, της εργασίας και των ακινήτων.
Στην μεταπολεμική περίοδο, όταν δόθηκε η ευκαιρία στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να κυβερνήσουν (π.χ. στην Αυστρία του Kreisky, στην Γερμανία του Brandt, στην Βρετανία των Attlee και αργότερα Wilson, στις σκανδιναβικές χώρες), κατάφεραν να αλλάξουν την Ευρώπη εφαρμόζοντας την πολιτική αναδιανομής, περιορισμού των τριών προβληματικών αγορών χρήματος-εργασίας-ακινήτων, και γενικότερα ιδρύοντας τους θεσμούς του κοινωνικού κράτους. Η μεγαλύτερη δε επιτυχία τους ήταν το ότι κατάφεραν να αλλάξουν τα κόμματα της κεντροδεξιάς, τα οποία πολύ συχνά όταν ερχόντουσαν στην εξουσία αποδέχονταν την βάση της σοσιαλδημοκρατικής ατζέντας.
Για είκοσι τουλάχιστον χρόνια, οι σοσιαλδημοκράτες πάσχιζαν να έρθουν στην εξουσία ώστε να επιβάλουν στους βιομήχανους και εν γένει στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, φόρους με τους οποίους να χρηματοδοτήσουν το κοινωνικό κράτος που υπόσχονταν στους πολίτες. Παράλληλα, σε μια προσπάθεια να ανταμείψουν τους βιομήχανους που αποδέχονταν αυτή την πολιτική, εισήγαγαν και νομοθεσίες φιλικές προς την δημιουργία ημι-καρτέλ, ώστε να αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρήσεων από τα οποία, ένα μέρος, ήταν η πρώτη ύλη για τα δημόσια συστήματα υγείας, τα σχολειά κλπ.
Η μεγάλη κρίση της σοσιαλδημοκρατίας ήρθε τα μέσα της δεκαετίας του '70, όταν ο κόσμος άλλαξε ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, του συστήματος Bretton Woods (1947-1971). Τότε, αρχής γενομένης από τις ΗΠΑ, το τραπεζικό σύστημα έσπασε τα δεσμά που δημιουργήθηκαν μετά το Κραχ του 1929 (και που στόχο είχαν να μην δοθεί ξανά η δυνατότητα στις τράπεζες να δημιουργήσουν μια νέα παγκόσμια φούσκα, όπως εκείνη που έσκασε το 1929 με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα). Η παγκοσμιοποίηση του χρηματικού κεφαλαίου, μαζί με την κρίση πληθωρισμού και ανεργίας της εποχής, μείωσε σημαντικά την δυνατότητα των σοσιαλδημοκρατών να φορολογούν το κεφάλαιο ώστε να χρηματοδοτείται το κοινωνικό κράτος. Και τότε, έψαξαν και βρήκαν άλλους τρόπους χρηματοδότησής του.
Στην δεκαετία του '80 κάποιες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, π.χ. του ΠΑΣΟΚ (αλλά και της πρώτης κυβέρνησης Mitterrand), χρηματοδότησαν την αναδιανομή εισοδήματος με δανεικά, ελπίζοντας ότι, κάποια στιγμή, η παραγωγή θα δημιουργούσε τα εισοδήματα από τα οποία θα αποπληρώνονταν τα δανεικά. Σε άλλες χώρες, εκεί που οι κυβερνώντες φοβόντουσαν περισσότερο τον δανεισμό (ίσως και λόγω προτεσταντικής κράσης), βρήκαν άλλη λύση: την συμμαχία με το τραπεζικό και χρηματιστικό κεφάλαιο. Παρατηρώντας τους ποταμούς χρήματος που «δημιουργούσαν» οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα γενικότερα (μετά την σταδιακή του «απελευθέρωση» από τα «δεσμά» του κράτους), σκέφτηκαν ότι, αν υπόσχονταν στους τραπεζίτες όσους βαθμούς ελευθερίας εκείνοι ήθελαν, μπορούσαν να πάρουν ένα μικρό μερίδιο των υπερκερδών τους και από αυτό να χρηματοδοτήσουν το κράτος πρόνοιας στο οποίο ήταν πολιτικά ταγμένοι.
Για να το πω απλά, όπως ο Faust έτσι και οι σοσιαλδημοκράτες εκχώρισαν την ψυχή τους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, με σκοπό το κοινό καλό, το κοινωνικό κράτος (και βέβαια τις καλές προσωπικές σχέσεις με τους τραπεζίτες). Πολύ περισσότερο από τα αντίστοιχα κεντροδεξιά κόμματα (με εξαίρεση ίσως τους Συντηρητικούς της κας Thatcher, τους οποίους όμως αργότερα ξεπέρασαν σε ενθουσιασμό οι Εργατικοί του κ. Blair), τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ήταν εκείνα που βοήθησαν να επιτευχθεί η πλήρης και αχαλίνωτη ελευθερία των τραπεζών να τζογάρουν, άνευ παραμικρού περιορισμού, με τις καταθέσεις των πελατών και τις συντάξεις των εργαζόμενων.
Να σας θυμίσω ότι δεν ήταν οι Ρεπουμπλικάνοι εκείνοι που κατήργησαν τον νόμο Glass-Steagall που εμπόδιζε τις τράπεζες να επιδίδονται σε στοιχήματα παραγώγων: η κυβέρνηση Clinton ήταν, με τους υπουργούς Rubin, Summers και Geithner στην «πρωτοπορεία» – μια κυβέρνηση που ήταν όσο πιο κοντά γίνεται στην κοσμοθεωρία και ιδεολογία των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών. Το ίδιο και στην Ιταλία: η κυβέρνηση της κεντροαριστεράς υπό τον κ. Prodi ήταν που αγκάλιασε την ελευθερία της αγοράς χρήματος ως μέσο χρηματοδότησης (από τα υπερκέρδη των τραπεζιτών) του όλο και διογκούμενου κρατικού προϋπολογισμού. Στην Βρετανία, μετά την νίκη του κ. Blair, η νέα κυβέρνηση το διατυμπάνιζε: Θέλουμε την υπερ-κερδοφορία των τραπεζών του City επειδή έτσι μπορούμε να τις φορολογούμε κάπως και από αυτά τα χρήματα να ξαναφτιάξουμε το κοινωνικό κράτος που καταρράκωσε η κα Thatcher. Ακριβώς το ίδιο και στην Ισπανία (όπου το PSOE έγινε το αγαπημένο κανίς των τραπεζιτών και των εργολάβων), στην Ιρλανδία (όπου το Fianna Fail, κόμμα στα αριστέρα του Fine Gael, έδωσε γην και ύδωρ στους χειρότερους τραπεζίτες που έχει δει ο πλανήτης οι οποίοι, με την σειρά τους, δανειοδότησαν τους χειρότερους εργολάβους) αλλά και στην Γερμανία όπου το SPD ήταν εκείνο το οποίο, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 90, άναψε το πράσινο φως στις τράπεζες της Φραγκφούρτης να κάνουν τέρατα και σημεία, φτάνοντας το ποσοστό δανεισμού (με το οποίο χρηματοδοτούσαν τα στοιχήματα-παράγωγα) στο 55 προς 1 (όταν η Lehman Brothers είχε «μόλις» 30 προς 1). Όσο για τα δικά μας, οι δικοί μας εκσυγχρονιστές της κυβέρνησης Σημίτη ήταν εκείνοι που αγκάλιασαν με στοργή και αγάπη την επέκταση του τραπεζικού τομέα, την ίδρυση αγοράς παραγώγων, την χρήση των παραγώγων της Goldman Sachs για την δημιουργική μακρο-λογιστική κλπ.
Εν κατακλείδι, στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, από το 1990 και μετά, κυριάρχησαν «εκσυγχρονιστές» που κόμισαν μια απλή συνταγή: «Αφήστε τους τραπεζίτες να αλωνίζουν ανενόχλητοι, τους επιτήδειους των hedge funds να κόβουν και να ράβουν κατά το δοκούν, τα παράγωγα να κατακλύζουν την υφήλιο, την εργασία να ελαστικοποιείται (με αποτέλεσμα η μείωση των πραγματικών μισθών να ωθεί τους εργαζόμενους στις πιστωτικές κάρτες, όταν τα επιτόκια έπεφταν ραγδαία). Γιατί; Επειδή από τα υπερκέρδη αυτών των νέων «μάγων» του χρήματος και του χρέους θα παίρνουμε ένα ποσοστό (αλλά και θα δανειζόμαστε από αυτούς με χαμηλά επιτόκια) το οποίο θα μας βοηθά να χτίζουμε το κοινωνικό κράτος.» Ο και γέγονε.
Πράγματι, όσο η φούσκα κρατούσε, τα κράτη έπαιρναν μικρά αλλά ουκ ευκαταφρόνητα μερίδια από τα ποτάμια κερδών του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ακόμα και η ελληνική κυβέρνηση «ωφελήθηκε» από αυτά, με αποτέλεσμα, την δεκαετία 1995-2005, να αυξηθούν ιδιαίτερα οι κοινωνικές δαπάνες. Και οι τραπεζίτες; Οι τραπεζίτες δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Όσο οι σοσιαλδημοκράτες τους άφηναν να αλωνίζουν, δεν τους πείραζε καθόλου να παίρνουν κι αυτοί, οι πολιτικοί, τα ψίχουλα που έπεφταν από το τεράστιο τραπέζι τους, δίνοντάς τους και μια επίφαση κοινωνικής συνεισφοράς καθώς άκουγαν στους λόγους των σοσιαλδημοκρατών να αναφέρεται θετικά η συνεισφορά του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην «θωράκιση» της οικονομίας και του κράτους πρόνοιας.
Ξάφνου όμως το πανηγύρι τελείωσε. Οι πυραμίδες που δημιούργησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρευσαν το 2008, αρχής γενομένης με την Wall Street. Τότε οι σοσιαλδημοκράτες δεν διέθεταν πλέον τα θεωρητικά εργαλεία, αλλά ούτε και τις ηθικές αξίες, που θα τους επέτρεπαν σε προγενέστερες εποχές να θέσουν το καταρρέον σύστημα στο φως της κριτικής και να μπορέσουν να διακρίνουν ότι άλλο είναι να διασώσουμε τις τράπεζες (από το Κραχ) και άλλο το να διασώσουμε, εις βάρος της κοινωνίας, τους τραπεζίτες. Εκείνη την στιγμή, αποδείχθηκαν έτοιμοι να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις των τραπεζιτών για μεταφορά των ζημιών τους από τα λογιστικά βιβλία των τραπεζών στο δημόσιο χρέος, επιβάλλοντας μάλιστα λιτότητα όχι στους τραπεζίτες (που πτώχευσαν τις τράπεζές τους) αλλά στους πιο αδύναμους των πολιτών, που πλήρωναν και πληρώνουν την λυπητερή.
Πώς ήταν δυνατόν να κάνουν αλλιώς, οι σοσιαλδημοκράτες;
• Έχοντας απολέσει την γνώση, που κάποτε ανέδυε η σοσιαλδημοκρατία, ότι οι αγορές χρήματος-εργασίας-ακινήτων, αν αφεθούν «ελεύθερες» δημιουργούν κραχ, κρίσεις, ανθρώπινες απώλειες,
• έχοντας θυσιάσει, στον βωμό των καλών σχέσεων με τους ανθρώπους των χρηματαγορών, την γνώση ότι οι αποτυχίες αυτών των τριών αγορών (χρήματος-εργασίας-ακινήτων) οδηγούν σε μεγαλύτερη οικονομική αστάθεια και αναποτελεσματικότητα μια κοινωνία που βασίζεται στις αγορές
• έχοντας ξεχάσει πως όσο πιο πολύ βασίζεται μια οικονομία στα υπερκέρδη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε αγορές εργασίας που αντιμετωπίζουν την εργασία ως ένα απλό εμπόρευμα, σε ακίνητα των οποίων οι αξίες θεωρούνται ότι θα ανεβαίνουν, και ότι πρέπει να ανεβαίνουν, τόσο πιο ασταθής, επιρρεπής στην κρίση και, εν τέλει, απολίτιστη είναι μια κοινωνία.
Έχοντας λοιπόν φτάσει σε αυτό το σημείο μη συνείδησης, τους ήταν αδύνατον να σταθούν απέναντι σε εκείνους που, όπως ο Μεφιστοφελής στην περίπτωση του Faust, είχαν ήδη αποκτήσει ιδιοκτησιακά δικαιώματα στην ψυχή τους και απαιτούσαν από αυτούς να θυσιάσουν το κοινωνικό συμφέρον, και την ελπίδα αναστροφής της Κρίσης, υπέρ της Πτωχοτραπεζοκρατίας. Έτσι, όμως, η σοσιαλδημοκρατία υπέγραψε την θανατική της ποινή. Καμία κοινωνία, πλέον, δεν θα μπορέσει να την εμπιστευτεί. Θα προτιμά την κεντροδεξιά, όσο και να την αντιπαθεί, η οποία, αν μη τι άλλο, δεν υποσχέθηκε ποτέ στους αδύναμους ότι θα διεξάγει υπέρ τους τον αγώνα τον καλό εναντίον των ισχυρών.
Συνοψίζοντας και επιστρέφοντας την συζήτηση στα ελληνικά δεδομένα, το ΠΑΣΟΚ μπορεί πράγματι να προσπάθησε, κατά την δεκαετία του 80, να κάνει αναδιανομή και κοινωνικό κράτος με δανεικά. Όμως, στην δεκαετία του 90, το ΠΑΣΟΚ «εκσυγχρονίστηκε». Νέα στελέχη του, με θαυμασμό (και μερικοί με θητεία) στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύμπαν έφεραν στην Ελλάδα την νέα πρακτική των απανταχού σοσιαλδημοκρατών: κοινωνικό κράτος με τοξικό χρήμα (δηλαδή από μερίδιο των υπερκερδών των χρηματαγορών τις οποίες οι ίδιοι οι σοσιαλδημοκράτες βοήθησαν να λειτουργούν ανεξέλεγκτα). Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ αντέδρασαν (π.χ. ο Αλέκος Παπαδόπουλος). Όμως, τα ποτάμια χρήματος ήταν ασταμάτητα, ιδίως όταν η σοσιαλδημοκρατία είχε απωλέσει την κριτική της ικανότητα με την οποία κάποτε «έβλεπε» πόσο προβληματικές είναι οι ασύδοτες αγορές χρήματος, εργασίας και ακινήτων.
 Όταν λοιπόν ήρθε το Κραχ του 2008, το ΠΑΣΟΚ παρεσύρθη από την φούσκα που έσκαγε, χωρίς αντιστάσεις στις επιταγές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος του οποίου τις αξίες είχε ασπαστεί πολλαπλώς. Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό είναι ότι, όπως η ελληνική κρίση δεν είναι παρά μια παραφυάδα της ευρωπαϊκής και διεθνούς κρίσης, έτσι και ο θάνατος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά η προαγγελία του θανάτου της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
----------------------------------

Τα ονόματα 14 ελλήνων πλοιοκτητών στη λίστα με τους κορυφαίους του κόσμου

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ

ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΕΔΩ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΧΟΜΕ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΕΝ ΛΟΓΩ ΕΦΟΠΛΙΣΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!


http://hercolano.blogspot.gr/2012/10/blog-post_5817.html

http://hercolano.blogspot.gr/2012/06/blog-post_2828.html

http://hercolano.blogspot.gr/2012/07/blog-post_4706.html

http://hercolano.blogspot.gr/2010/05/blog-post_3907.html


--------------------------------------

Τα ονόματα 14 ελλήνων πλοιοκτητών στη λίστα με τους κορυφαίους του κόσμου
Ο ελληνικός εφοπλισμός έχει επενδύσει μέσα στο 2012 κεφάλαια ύψους 3,8 δισ. δολαρίων για τη αγορά πλοίων σύμφωνα με το Lloyd's List
Στο Top 100 τη Lloyd’s List με τους επιχειρηματίες που πρωταγωνίστησαν το 2012  στη ναυτιλία  με τις κινήσεις που έκαναν και τις επενδύσεις τους βρίσκονται 14 έλληνες εφοπλιστές και στελέχη της ναυτιλίας.
Στην  πρώτα 5άδα είναι οι Γιάννης Αγγελικούσης στο Νο 4 και Γιώργος Οικονόμου στο Νο 5 και  ακολουθούν η Aγγελική Φράγκου (18), Πήτερ Λιβανός (26), Γιώργος Προκοπίου (29), Βίκτωρας Ρέστης (56), Κωσταντίνος Κωνσταντακόπουλος (60), Συμεών Παληός (63), Νίκος Τσάκος (72), Θεόδωρος Βενιάμης (75) ως πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, Κώστας Γραμμένος (81) καθηγητής στο Cass Business School του Λονδίνου, Δημήτρης Μελισσανίδης (82), Ευάγγελος Μαρινάκης (84) και Πήτερ Γεωργιόπουλος (90). Επίσης εμφανίζεται και ο κ. Οικονομάκης, προφανώς με ελληνικές ρίζες, στη θέση 93 που όμως στη λίστα παρουσιάζεται ως Βρετανός.
Ο ελληνικός εφοπλισμός έχει επενδύσει μέσα στο 2012 κεφάλαια ύψους 3,8 δισ. δολαρίων  για τη αγορά πλοίων. Οι ελληνικές εταιρείες απέκτησαν  217 πλοία επωφελούμενες από τις μεγάλες ευκαιρίες που εμφανίζονται στη ναυτιλία εξαιτίας της πτώσης στις αξίες των πλοίων.

Β. Βιλιάρδος-ΕΛΛΑΔΑ, ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΔΙΑΣΩΣΗ


ΕΛΛΑΔΑ, ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΔΙΑΣΩΣΗ: Ο απολογισμός της συνόδου κορυφής για την πατρίδα μας, τα ανταλλάγματα που δόθηκαν, το ευρωπαϊκό περιβάλλον, η εξέλιξη του οικονομικού πολέμου, οι διεθνείς συγκυρίες, η φοροδιαφυγή παγκοσμίως και οι παγίδες της δανειακής σύμβασης

«Όταν μία ζημιογόνα επιχείρηση καταφέρνει να της εγκριθεί κάποιο δάνειο, πόσο μάλλον με δυσβάστακτους, πολύ δύσκολο να τηρηθούν, όρους, καθώς επίσης με την υποθήκευση όλων των περιουσιακών της στοιχείων, δεν πανηγυρίζει – παρά το ότι πρόκειται ασφαλώς για μία μη αποτυχημένη διαπραγμάτευση με τον πιστωτή της. Αντίθετα, οποιαδήποτε λογική επιχείρηση χαίρεται εύλογα, μόνο όταν κερδίζοντας, πετυχαίνει να εξυπηρετήσει, πολύ περισσότερο να εξοφλήσει, τα υφιστάμενα δάνεια της – διαγράφοντας τυχόν υποθήκες από τα ακίνητα της».

Ανάλυση

Μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής και τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν για την πατρίδα μας, συμπεριλαμβανομένης της νέας «διαγραφής» χρέους, οφείλουμε να προβούμε αφενός μεν στον απολογισμό όλων όσων «πέτυχε» (έχασε) η κυβέρνηση, αφετέρου στη λεπτομερή καταγραφή των ανταλλαγμάτων, τα οποία προσέφερε στους δανειστές μας.

Στα πλαίσια αυτά, είμαστε μάλλον υποχρεωμένοι να «προσμετρήσουμε» το σημερινό ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, καθώς επίσης το διεθνές – αφού η όποια «στρατηγική επιβίωσης» ακολουθηθεί, σταθεροποίησης της οικονομίας μας δηλαδή και δημιουργίας προϋποθέσεων ανάπτυξης, μετά τη θανατηφόρο διάσωση μας, δεν λαμβάνει χώρα σε «κενό αέρος».

Φυσικά, οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές, «πραγματιστές» καλύτερα - γεγονός που σημαίνει ότι, δεν πρέπει να «αναλωθούμε» σε κατηγορίες χωρίς αντίκρισμα ή σε επικρίσεις άνευ νοήματος, αφού το βασικό θέμα μας είναι πλέον η επόμενη ημέρα και όχι όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν.

Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Είναι απολύτως σίγουρο ότι, η Ελλάδα δεν διασώθηκε μετά την πρόσφατη απόφαση εκταμίευσης της δόσης, ύψους περί τα 34,4 δις € - εκ των οποίων τα 16 δις € θα διατεθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα 11,3 δις € για την επαναγορά του χρέους και τα 7,1 δις € για τη χρηματοδότηση της λειτουργίας του κράτους (εξόφληση των βραχυπρόθεσμων εντόκων γραμματίων κλπ.).

Όσον αφορά δε τα υπόλοιπα που θα δοθούν από την Ευρώπη, πρόκειται για 14,7 δις € (η γερμανική βουλή ενέκρινε συνολικά 49,1 δις €), τα οποία θα εκταμιευθούν έως τα τέλη Μαρτίου, σε τρεις δόσεις – με τα ελληνικά ΜΜΕ να αναφέρονται σε 52,5 δις € συνολικά, συμπεριλαμβανομένων των 3,4 δις € που αναμένονται από το ΔΝΤ. Σε σχέση τώρα με το δημόσιο χρέος, τα εξής:  

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ανάλυση συνολικού δανεισμού της Ελλάδας, ύψους 304 δις €

Δανειστές
Ποσά σε δις €


Ιδιώτες
63,00
Λοιποί πιστωτές
47,00
Διμερή δάνεια των χωρών της Ευρωζώνης  
53,00
ΔΝΤ
22,00
EFSF
74,00
EKT
45,00


Σύνολα
303,00

Στον Πίνακα Ι φαίνεται ο δανεισμός της Ελλάδας, μη συμπεριλαμβανομένης της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών - η οποία, εφόσον δεν καταφέραμε (καλώς ή κακώς) να δρομολογηθεί απ’ ευθείας από το ESM, όπως συνέβη με την Ισπανία, θα επιβαρύνει το δημόσιο χρέος με ένα ποσόν της τάξης των 47 δις € συνολικά. Θεωρητικά βέβαια, το ποσόν αυτό θα επιστρέψει στα δημόσια ταμεία, μετά την επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών στο μέλλον – αφού προηγηθεί η «διάσωση», η κρατικοποίηση και η εξυγίανση τους εις βάρος μας. Αυτά που εξασφαλίσαμε τώρα είναι τα παρακάτω:

(α) Μείωση του επιτοκίου στα διμερή δάνεια, στα 53 δις € λοιπόν, από euribor συν 1,5% μέχρι τώρα, σε euribor συν 0,9% στη συνέχεια - αμέσως μετά, εάν η Ελλάδα πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα, τουλάχιστον 4,5% του ΑΕΠ της, το επιτόκιο θα διαμορφωθεί σε euribor συν 0,5%.

(β)  Ο χρόνος αποπληρωμής του δανείου από το EFSFτων 74 δις € δηλαδή, διπλασιάζεται - από τα 15 έτη μέχρι σήμερα στα 30, όπου στα δέκα πρώτα χρόνια η Ελλάδα δεν θα πληρώνει τόκους.

(γ)  Επαναγορά χρέους 31,9 δις €, έναντι ποσού 11,3 δις € - γεγονός που σημαίνει ότι, μειώσαμε το συνολικό χρέος μας απέναντι στους ιδιώτες πιστωτές κατά 20,6 δις €. Επομένως, αντί για 63 δις €, οφείλουμε πλέον 42,4 δις € στους ιδιώτες.

(δ)  Οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης παραιτήθηκαν από τα κέρδη της ΕΚΤ - τα οποία προέρχονται από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, ονομαστικής αξίας 45 δις €, στη δευτερογενή διαπραγμάτευση. Επειδή τώρα τα κέρδη αυτά υπολογίζονται στα 11 δις €, το δημόσιο χρέος μας απέναντι στην ΕΚΤ, έμμεσα, θα μειωθεί αντίστοιχα – οπότε θα ανέλθει στα 34 δις € (από 45 δις € προηγουμένως).

Με βάση τις παραπάνω μειώσεις και εκτός απροόπτου, ο Πίνακας Ι θα διαμορφωθεί πλέον σε γενικές γραμμές ως εξής:  

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ανάλυση συνολικού δανεισμού της Ελλάδας, μετά τις αποφάσεις  και τη νέα διαγραφή χρέους, μη συμπεριλαμβανομένης της ανεκεφαλαιοποίησης των τραπεζών

Δανειστές
Ποσά σε δις €


Ιδιώτες
42,40
Λοιποί πιστωτές
47,00
Διμερή δάνεια των χωρών της Ευρωζώνης  
53,00
ΔΝΤ
22,00
EFSF
74,00
EKT
34,00


Σύνολα
272,40
Σημείωση: Δυστυχώς, όπως συνέβη και με το PSI, πυροβολήσαμε για δεύτερη φορά τα πόδια μας, αφού το μεγαλύτερο μέρος της διαγραφής επιβάρυνε τις δικές μας τράπεζες – με δυσμενείς συνέπειες για όλους μας.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν το δημόσιο χρέος μας μειώθηκε κατά 30,6 δις € στα 272,4 δις € - ενδεχομένως δε ακόμη περισσότερο, αφού δεν γνωρίζουμε ακριβώς τα κέρδη της ΕΚΤ (από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, σε τιμές μικρότερες από την ονομαστική τους αξία). 

Με δεδομένο τώρα το ΑΕΠ μας το 2012 (στα 194 δις € σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2013, στα 183 δις € το επόμενο έτος), το δημόσιο χρέος, πάντοτε εκτός των τραπεζών, θα διαμορφωθεί στο 140,4% του ΑΕΠ – ένα ποσοστό φυσικά μη βιώσιμο, εάν αποδεχθούμε ότι, ποσοστά δημοσίου χρέους άνω του 80% του ΑΕΠ (60% κατά τη δική μας άποψη), λειτουργούν «ανασταλτικά», όσον αφορά την ανάπτυξη και τελικά οδηγούν ξανά στην πλήρη αδυναμία πληρωμών.

Ολοκληρώνοντας, η μη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους μας, ακόμη και αν δεν επιβαρυνόμαστε με τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, θα έχει σαν αποτέλεσμα τη συνέχιση τη εξάρτησης μας από την Τρόικα, όσον αφορά τον περαιτέρω δανεισμό μας – ο οποίος θα αυξάνεται διαρκώς, έως εκείνη τη στιγμή που τα πρωτογενή μας πλεονάσματα θα καλύπτουν τα τοκοχρεολύσια (το 2012 τα πρωτογενή μας ελλείμματα υπολογίζονται στα 2 δις €).

Διατρέχουμε επομένως τους κινδύνους να χρεοκοπήσουμε ξανά ανά πάσα στιγμή, να υποχρεωθούμε σε έξοδο από το ευρώ, να εκβιαζόμαστε διαχρονικά, να ζητούνται συνεχώς νέα μέτρα ή ανταλλάγματα κοκ.

ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ  

Είναι προφανώς εύλογο αλλά και αυτονόητο το ότι, κανένας δεν σε δανείζει χωρίς εγγυήσεις – όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται πως ενοχλεί την κοινή γνώμη. Στα πλαίσια αυτά, η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας είναι δεδομένη – αφού όλα τα περιουσιακά μας στοιχεία είναι πια υποθηκευμένα, στη διάθεση των πιστωτών μας, εάν δεν καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που αποδεχθήκαμε.

Πόσο μάλλον μετά την υπογραφή του PSI, με την οποία αφενός μεν χάσαμε τη δυνατότητα μετατροπής του χρέους μας σε ενδεχόμενο εθνικό νόμισμα, αφετέρου την υπαγωγή του στο εθνικό δίκαιο – αφού πλέον το σύνολο του χρέους μας υπάγεται στους κανόνες του αγγλικού δικαίου, με αρμόδια δικαστήρια αυτά του Λουξεμβούργου.   

Δυστυχώς, οι τιμές αυτών των περιουσιακών μας στοιχείων θα συνεχίσουν μα ευρίσκονται, λόγω της ελληνικής, της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κρίσης, στο ναδίρ – με αποτέλεσμα τυχόν πώληση τους να αποφέρει ελάχιστα, οπότε η συμβολή τους στο ριζικό περιορισμό του δημοσίου χρέους μας να είναι σχεδόν αμελητέα (εκτός εάν πράγματι διαθέτουμε υποθαλάσσια ενεργειακά αποθέματα, αντικειμενικά μεγάλης αξίας).   

Η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας όμως δεν περιορίζεται δυστυχώς στη δημόσια περιουσία μας – αφού οι πιστωτές μας θέλουν να εξασφαλίσουν την εξόφληση των δανείων τους, χωρίς να τους αρκεί η παροχή εγγυήσεων ή τα χρήματα που θα προέλθουν από την εκποίηση τους. Στα πλαίσια αυτά, η πατρίδα μας είναι υποχρεωμένη να κυβερνάται από τους δανειστές της (αποικία χρέους), να υφίσταται τον έλεγχο τους σε όλες τις υπηρεσίες της, να επιτρέπει την τοποθέτηση «επιτρόπων» στις τράπεζες της, στα υπουργεία της κοκ.
                                        
Εκτός αυτού, επειδή στις «εγγυήσεις» δεν συνυπολογίζεται μόνο η δημόσια περιουσία, αλλά έμμεσα και η ιδιωτική (μισθοί των Ελλήνων, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, ακίνητη περιουσία, λοιπά εισοδήματα κλπ.), η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει μέτρα λιτότητας, κατ’ εντολή της Τρόικας – έτσι ώστε να δημιουργηθούν καταρχήν πρωτογενή πλεονάσματα και στη συνέχεια κανονικά, για να καταστεί δυνατή η αποπληρωμή των δόσεων του δανεισμού μας.

Στα μέτρα αυτά συμπεριλαμβάνεται και η υπερβολική φορολόγηση η οποία, σε συνδυασμό με την κατάρρευση των μισθών, καθώς επίσης με την αδυναμία δανεισμού των τραπεζών, δημιουργεί εφιαλτικές συνθήκες, όσον αφορά την κατανάλωση και τις επενδύσεις – με αποτέλεσμα αφενός μεν να οδηγείται η χώρα στη φτωχοποίηση (άλωση της μεσαίας τάξης κλπ.), αφετέρου να μειώνεται συνεχώς το ΑΕΠ.

Η μείωση τώρα του παρανομαστή (ΑΕΠ), παράλληλα με την αύξηση του αριθμητή (Χρέος), καθιστά αδύνατη την έξοδο από την παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα μας – μηδενίζοντας εντελώς τις όποιες προοπτικές σταθεροποίησης της οικονομίας μας, με το χρέος να προβλέπεται ότι σύντομα θα ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ μας. Όταν δε συμβεί κάτι τέτοιο, είναι μάλλον αυτονόητο πως θα η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην έξοδο από το ευρώ, υποθηκευμένη, λεηλατημένη και εξαθλιωμένη.

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Ευτυχώς για την πατρίδα μας, παρά τα τεράστια λάθη των κυβερνήσεων της και την «προδοσία» αυτών που την οδήγησαν στο ΔΝΤ, δεν είναι η μοναδική χώρα της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα – με την Ισπανία και την Ιταλία να ευρίσκονται σε πολύ πιο δύσκολη, σε μία «κρίσιμη» καλύτερα θέση. Ακόμη περισσότερο, η τραπεζική βόμβα μεγατόνωνστα θεμέλια της ΕΕ είναι ο, με απόσταση, μεγαλύτερος κίνδυνος που την απειλεί – ενώ αφορά το σύνολο των κρατών της.    

Παράλληλα, όλοι γνωρίζουν ότι, εάν δεν επιλυθούν οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες (άρθρο μας), οι οποίες προέρχονται κυρίως από τη γερμανική πλεονεξία, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον – ενώ τα αδιέξοδα πολλών κρατών της ζώνης του κοινού νομίσματος είναι σχετικά εύκολο να αντιμετωπισθούν αλληλέγγυα και από κοινού (ευρωομόλογα, ενεργοποίηση της ΕΚΤ, δημοσιονομική ένωση, αμοιβαιοποίηση του χρέους, τραπεζική ενοποίηση κλπ.).

Στα πλαίσια αυτά και χωρίς να επαναλαμβανόμαστε, θεωρούμε υποχρεωτική την αναφορά μας σε ένα πρόσφατο άρθρο, από το οποίο φαίνεται το πώς αντιμετωπίζει η ισπανική κοινή γνώμη τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα:       

Σύμφωνα με το κείμενο λοιπόν της ισπανικής El Pais (29.11.12) η Γερμανία, σε συνεργασία με τις τράπεζες της, ενισχύει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον των χωρών του Νότου, με στόχο τη λεηλασία τους.   

Ειδικότερα, η πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία στους «εταίρους» της, δημιουργεί μεγάλα πλεονεκτήματα στην ίδια, επειδή τη βοηθάει να περιορίσει τα τεράστια ελλείμματα της – γεγονός που επιτυγχάνεται με την «υπόγεια» ενίσχυση της κερδοσκοπίας εκ μέρους της, όσον αφορά τα δημόσια χρέη των χωρών του Νότου, με αποτέλεσμα τα δικά της επιτόκια δανεισμού να είναι μηδενικά.

Οι συγγραφείς του άρθρου, αφού αναφέρονται στον καπιταλισμό-καζίνο, ο οποίος θεωρούν πως δημιουργήθηκε από την «απορρύθμιση» και την πλήρη απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου, «τεκμηριώνουν» την ύπαρξη ενός ιδιωτικού χρηματιστηρίου, με έδρα τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο – ενός χρηματιστηρίου, το οποίο ευρίσκεται στα χέρια του «χρηματοπιστωτικού καρτέλ», αποτελούμενου από έξι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες και έξι ευρωπαϊκές (τράπεζες που αφού χρεοκόπησαν, υπεξαιρώντας τεράστια ποσά, διασώθηκαν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους, εις βάρος των φορολογουμένων πολιτών).

Η Γερμανία κατηγορείται ότι, «ενισχύει τα στοιχήματα των κερδοσκόπων εναντίον των χωρών του Νότου». Παράλληλα,υπενθυμίζεται ο ρόλος της Goldman Sachs στην απόκρυψη χρεών της Ελλάδας, πριν την είσοδο της στην Ευρωζώνη - όπου ενοχοποιείται ότι, μαζί με τη Deutsche Bank, χρησιμοποίησε παράνομα την εσωτερική της πληροφόρηση, για να στοιχηματίσει στην έκτοτε προγραμματισμένη, μελλοντική κατάρρευση της Ελλάδας.

Σύμφωνα τώρα με τη γερμανική εποπτική αρχή (BAFIN), το 2009 ευρίσκονταν στην κατοχή γερμανικών τραπεζών «τοξικά» χρεόγραφα αξίας 800 δις €. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να τιμωρήσει τους ενόχους-τραπεζίτες για τις κερδοσκοπικές τους «ατασθαλίες» (Hypo Real EstateIKBWLBCommerzbank κλπ.), προτίμησε, σε συνεργασία με τις χρεοκοπημένες ουσιαστικά τράπεζες της, να στρέψει έντεχνα την προσοχή των αγορών μακριά από την ίδια, στις χώρες του Νότου – με απώτερο στόχο τον εξευτελισμό, τη λεηλασία και την κατάληψη του

Περαιτέρω, πάντοτε κατά την El Pais, η Γερμανία τοποθετείται εναντίον της ενίσχυσης των ισπανικών τραπεζών – αποκρύπτει όμως το ότι, η Deutsche Bank έλαβε το 2008 περί τα 20 δις $ από την Fed, με επιτόκιο μόλις 0,01%! Την ίδια στιγμή η Γερμανία κερδίζει από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ισπανίας, ως εξής:

(α)  «Παράγει» αρνητικές ειδήσεις, όταν η Ισπανία απευθύνεται στις αγορές για το δανεισμό της, με αποτέλεσμα να αυξάνονται δυσανάλογα τα επιτόκια και να προβληματίζεται/εκβιάζεται η ισπανική κυβέρνηση.

(β)  Απαιτεί την ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ισπανικών εταιρειών του δημοσίου (αεροδρόμια, τυχερά παιχνίδια κλπ.), έτσι ώστε αυτές οι εταιρείες να οδηγηθούν στα χέρια των επιχειρήσεων των χωρών του Βορά, σε εξευτελιστικές τιμές.

(γ)  Δημιουργεί προϋποθέσεις «πιστωτικής ασφυξίας» στην αγορά, οπότε καταρρέουν οι μετοχές των πολυεθνικών ισπανικών επιχειρήσεων (TelefonicaIberdrolaRepsolGas Natural κλπ.) – με στόχο την πάμφθηνη εξαγορά τους από τις γερμανικές και άλλες πολυεθνικές.   

(δ)  Ενισχύει τον «χρηματοπιστωτικό πανικό» στην Ισπανία, ο οποίος οδηγεί στη μαζική εκροή καταθέσεων από τις τράπεζες και στη γενικότερη έξοδο κεφαλαίων από τη χώρα, με προορισμό το Βορά. Μόνο τους πρώτους οκτώ μήνες του 2012 έφυγαν από τη χώρα 330 δις € τα οποία, μαζί με αυτά που εγκατέλειψαν την Ιταλία και την Ελλάδα, κατευθύνθηκαν σε τράπεζες της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας και της Γερμανίας.    

Οι συγγραφείς αναφέρονται στο σκάνδαλο Libor και επικρίνουν την παθητικότητα της Κομισιόν, ειδικά όσον αφορά τις ενορχηστρωμένες κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας από το τραπεζικό καρτέλ – το οποίο συνεχίζει να δρα από το χρηματιστηριακό καζίνο του Λονδίνου, με την ενίσχυση του αμερικανικού «λόμπι» (εταιρείες αξιολόγησης, ΜΜΕ κλπ.).

Επικρίνουν επίσης το σκοτεινό ρόλο της γερμανικής κεντρικής τράπεζας στην όλη διαδικασία – η οποία, σε συνεργασία με τις εμπορικές υπερτράπεζες (με την ΕΚΤ επίσης), λεηλατεί το Νότο, μεταφέροντας πολλά δις € στο Βορά.

Τέλος ισχυρίζονται ότι ο στόχος της Γερμανίας είναι, μέχρι τις εκλογές του 2013, να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερα κεφάλαια του Νότου στην επικράτεια της – με τη βοήθεια της «βρώμικης» πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει στις δειλές κυβερνήσεις εκείνων των κρατών, τα οποία έχουν συνθηκολογήσει, αποδεχόμενα την ηγεμονία της.   

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Οι «οικονομικές ασυμμετρίες» δεν περιορίζονται στην Ευρώπη, αλλά απειλούν και τον υπόλοιπο πλανήτη (άρθρο μας), με τον κίνδυνο μίας δίδυμης πυρηνικής έκρηξης (δημοσίου και τραπεζικού χρέους) να είναι μεγαλύτερος από ποτέ – μεταξύ άλλων,κινδυνεύει να καταρρεύσει ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα.

Ειδικά όσον αφορά την υπερδύναμη (ο τρίτος «πυλώνας» της Δύσης, η Ιαπωνία, είναι βυθισμένη στην ύφεση, με ένα εξαιρετικά υπερχρεωμένο δημόσιο τομέα), παρά τις προσπάθειες της Fed, η κατάσταση της επιδεινώνεται καθημερινά – ενώ τα όπλα της κεντρικής τράπεζας (επιτόκια, ενέσεις ρευστότητας με τα πακέτα QE κλπ.) θα έχουν εκμηδενισθεί, τουλάχιστον έως τις αρχές του 2014.

Ακόμη και αν αποφευχθεί λοιπόν ο δημοσιονομικός γκρεμός στις αρχές του 2013, ο οποίος απειλεί με ύφεση την αμερικανική οικονομία (περιορισμός της κατανάλωσης λόγω της αυτόματης κατάργησης φορολογικών ελαφρύνσεων, καθώς επίσης της μείωσης των δημοσίων δαπανών κατά περίπου 1 τρις $ - ένα ενδεχόμενο που φυσικά θα πυροδοτήσει μία αλυσιδωτή αντίδραση στην παγκόσμια οικονομία), η φούσκα των ομολόγων του δημοσίου των Η.Π.Α. (treasuries) αργά ή γρήγορα θα εκραγεί – εάν δεν αποφευχθεί το μοιραίο, σε συνεργασία με την Ευρωζώνη και με τις υπόλοιπες μεγάλες οικονομίες του πλανήτη.     

Επομένως, το διεθνές περιβάλλον ευνοεί τη χώρα μας – αφού το μικρό μέγεθος της οικονομίας της δεν επιτρέπει την ανάληψη κανενός κινδύνου, εκ μέρους των υπολοίπων (όσο και αν ελάχιστοι το αποδέχονται επίσημα). 

Για παράδειγμα, καμία χώρα δεν θα ήθελε να «δοκιμάσει» τις συνέπειες μίας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας, όσον αφορά την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία – επειδή όλα τα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας (φούσκα ακινήτων) και της Ρωσίας (απόλυτη εξάρτηση από τις εξαγωγές ενέργειας, οι οποίες προϋποθέτουν διεθνή ανάπτυξη) είναι βυθισμένα στα δικά τους προβλήματα, αναζητώντας με απόγνωση δρόμους εξόδου από την κρίση. 

Η ΕΛΛΑΔΑ

Από όλα τα παραπάνω είναι μάλλον εμφανές ότι, η λύση της Ελλάδας είναι εντός των πλαισίων μίας ευρύτερης λύσης για την Ευρώπη και τον πλανήτη, η οποία θα την συμπεριλαμβάνει. Ανεξάρτητα λοιπόν από τις όποιες «αντιπαραθέσεις» σε σχέση με την συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωζώνη ή μη (απώτερος σκοπός είναι προφανώς η μετάλλαξη της γερμανικής Ευρώπης των τραπεζών και του καρτέλ, σε μία Ευρώπη των πολιτών της, στην οποία θα συμμετέχουν ισότιμες χώρες μεταξύ τους), η σημερινή μας κατάσταση δεν επιτρέπει, καλώς ή κακώς, κανενός είδους «μονομερείς στρατηγικές».

Οφείλουμε λοιπόν, σε συνεργασία με το δυνατόν περισσότερες άλλες χώρες, τόσο με αυτές του ευρωπαϊκού Νότου, όσο και με τις υπόλοιπες, να επιδιώξουμε την «ορθολογική εξέλιξη» της Ευρώπης - μέσα από τη οποία θα επιλυθούν τα προβλήματα όλων των κρατών-μελών της, μαζί με τα δικά μας.

Από την πλευρά μας βέβαια, πρέπει απαραίτητα να ασχοληθούμε με την καταπολέμηση των «δομικών» προβλημάτων της οικονομίας μας – μεταξύ άλλων με την έλλειψη επιχειρηματικού και φορολογικού πλαισίου, με τη διαπλοκή, με τη διαφθορά, με την απίστευτη γραφειοκρατία και με τη φοροδιαφυγή (στην οποία συμπεριλαμβάνουμε την πολύ μεγαλύτερη μάστιγα της φοροαποφυγής).

Ειδικά όσον αφορά τη φοροδιαφυγή, ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί δίνει μία αμυδρή εικόνα, σε σχέση με το μέγεθος της – αν και είναι ουσιαστικά αδύνατη η μέτρηση της αφού, εάν μπορούσαμε να την μετρήσουμε, θα ήταν μάλλον αυτονόητη η καταπολέμηση της.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Το κόστος της φοροδιαφυγής, σύμφωνα με μελέτη (2011) του δικτύου φορολογικής δικαιοσύνης

Χώρα
Σκιώδης οικονομία (% ΑΕΠ)
Συνολική φορολόγηση (% ΑΕΠ)
Δαπάνες προϋπολογισμού (% ΑΕΠ)
Μέγεθος σκιώδους οικονομίας (δις $)
Απώλειες φόρων (δις $)






Αργεντινή
25,3%
26,1%
24,7%
93,28
24,34
Αυστραλία
14,0%
30,8%
34,3%
129,48
39,88
Αυστρία
9,7%
42,9%
49,0%
36,49
15,65
Βραζιλία
39,0%
34,4%
41,0%
814,28
280,11
Κύπρος
28,0%
39,2%
42,8%
7,01
2,75
Δανία
17,7%
49,0%
51,8%
54,94
26,92
Γαλλία
15,0%
44,6%
52,8%
384,0
171,26
Γερμανία
16,0%
40,6%
43,7%
529,55
214,99
Ελλάδα*
27,5%
35,1%
46,8%
83,84
29,43
Ινδία
22,2%
18,6%
27,2%
383,84
71,39
Ιταλία
27,0%
43,1%
48,8%
553,88
238,72
Ιαπωνία
11,0%
28,3%
37,1%
604,76
171,14
Κίνα
12,7%
18,0%
20,8%
746,58
134,38
Η.Π.Α.
10,8%
24,1%
34,0%
1.876,75
452,83
Υπολογισμός με προηγούμενο ΑΕΠ, περί τα 240 δις €, σε δολάρια
Πηγή: The Tax Justice Network
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ, η σκιώδης οικονομία (παραοικονομία), το σύνολο του τζίρου δηλαδή όσων φοροδιαφεύγουν, είναι σημαντική σε όλες τις χώρες – ενώ εξαρτάται σχετικά λιγότερο από το ποσοστό της φορολόγησης και περισσότερο από τις μεθόδους καταπολέμησης της (ανασταλτικές, όπως η εδραίωση φορολογικής συνείδησης και κατασταλτικές, όπως η εισπρακτική δράση της οικονομικής αστυνομίας).

Περαιτέρω οφείλουμε να τονίσουμε ότι, σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία και στις Η.Π.Α.,τόσο η σκιώδης οικονομία, όσο και φοροδιαφυγή, διατηρούνται μεν περιορισμένες, αλλά «εξισορροπούνται» σε μεγάλο βαθμό από τη φοροαποφυγή.

Ειδικά οι πολυεθνικές επιχειρήσεις εξασφαλίζουν, μέσω των «λόμπι» τους, καθώς επίσης του «γενναιόδωρου» χρηματισμού των πολιτικών, τεράστιες φοροαπαλλαγές – με αποτέλεσμα να πληρώνουν ελάχιστους φόρους επί του τζίρου τους, μειώνοντας συνεχώς τη φορολογική βάση (εις βάρος δυστυχώς των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίοι καλούνται να αναπληρώσου τη διαφορά).  

Σε σχέση τώρα με τη φοροδιαφυγή, η έλλειψη Κράτους Δικαίου, καθώς επίσης η εγκληματική ατιμωρησία ορισμένων επίορκων πολιτικών, αφενός μεν «παράγει» φοροφυγάδες, αφετέρου δεν προάγει τη φορολογική συνείδηση των πολιτών – χωρίς την οποία είναι μάλλον αδύνατη η καταπολέμηση της.

Τέλος, εάν υποθέσουμε ότι η σκιώδης οικονομία στην Ελλάδα περιορίζεται στο ύψος της γερμανικής (κατά 11,5% δηλαδή), γεγονός που δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, εάν δεν αποκατασταθεί το Κράτος Δικαίου, τα έσοδα του δημοσίου θα αυξάνονταν το ανώτατο κατά 8 δις € - κάτι που φυσικά δεν θα επιλύσει από μόνο του τα προβλήματα της οικονομίας μας, όπως ισχυρίζονται όλοι όσοι «διασπείρουν ψευδείς ελπίδες» στους πολίτες (αν και η παραοικονομία πλησιάζει τα 84 δις $, τα συνολικά έσοδα που διαφεύγουν είναι ίσα με την φορολόγηση της, εάν δηλωνόταν – οπότε με το 35,1% του συνολικού ποσού).

Περιττό δε να τονίσουμε ότι, η υπερβολική φορολόγηση και ιδίως η άδικη, «εκτρέφουν» τη φοροδιαφυγή – με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται για το μέλλον της πατρίδας μας.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ   

Έχουμε την άποψη πως η ελληνική κυβέρνηση, όσο «ανεπαρκή» και αν την θεωρήσει κανείς, δεν είχε την πρόθεση να οδηγήσει την πατρίδα μας στο «ικρίωμα» – αλλά να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο, αποφεύγοντας την επώδυνη χρεοκοπία και την εθνική κατάρρευση.

Πιθανολογούμε δε πως ευελπιστεί ότι, θα δημιουργηθούν κάποιες συνθήκες στην Ευρώπη, οι οποίες θα μας βοηθήσουν να ανταπεξέλθουμε με τα οικονομικά μας προβλήματα – τα οποία μάλλον πιστεύει πως είναι αδύνατον να επιλυθούν με τις δικές μας δυνάμεις.

Από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να πεισθούμε ότι, υπάρχει πράγματι η δυνατότητα μονομερούς άρνησης του χρέους ή/και επιστροφής στη δραχμή, ακόμη και αν θα το επιθυμούσαμε – μία «προοπτική» που έχει πλέον χαθεί, το αργότερο μετά την υπογραφή του PSI και της «δρακόντειας» δανειακής σύμβασης, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του (των) μνημονίου (σχεδόν κυριολεκτικά, δεν μας επιτρέπεται πια ούτε να χρεοκοπήσουμε).

Εκτός αυτού, εμείς τουλάχιστον δεν βλέπουμε εκείνα τα ικανά στελέχη στην αντιπολίτευση, τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν από μόνα τους την πατρίδα μας στην έξοδο από την κρίση – εμπνέοντας σιγουριά και εμπιστοσύνη στους πολίτες, η οποία θα προκαλούσε ενδεχομένως την επιτυχημένη επανεκκίνηση της οικονομίας μας.

Αυτό λοιπόν που οφείλουμε να κάνουμε, χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση, είναι η ένωση όλων των πολιτικών δυνάμεων, κομμάτων και πολιτών μαζί, απέναντι στους τεράστιους κινδύνους που απειλούν την πατρίδα μας – χωρίς να αναλωνόμαστε σε αλληλοκατηγορίες, σε κενά λόγια και σε ουτοπικά «σχέδια επί χάρτου», τα οποία θα μας οδηγήσουν στην απόλυτη καταστροφή.

Ο «εχθρός» είναι δυστυχώς «εντός των πυλών» και εμείς δεν επιτρέπεται να συζητάμε ακόμη τις αιτίες που του επέτρεψαν να διαβεί ανενόχλητος τα σύνορα μας – αλλά να τον αντιμετωπίσουμε πρακτικά, ουσιαστικά, με όλες μας τις δυνάμεις, αναβάλλοντας τις εσωτερικές μας διαμάχες, καθώς επίσης την απονομή δικαιοσύνης για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν την απελευθέρωση της πατρίδας μας.    

Θεωρώντας τώρα δεδομένο πως η λύση μας σήμερα ευρίσκεται, καλώς ή κακώς,  εντός της Ευρωζώνης, η οποία όμως πρέπει να αλλάξει ριζικά (και με τη δική μας συμμετοχή), καθώς επίσης γνωρίζοντας ότι δεν πρέπει κανείς να συνθηκολογεί, οφείλουμε να διώξουμε την απαισιοδοξία και να δραστηριοποιηθούμε άμεσα - χωρίς να απαιτούμε καμία απολύτως εγγύηση για την επιτυχία των προσπαθειών μας.

Μόνο τότε έχουμε την ελπίδα πως θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την καταστροφή – καταναλώνοντας παράλληλα ελληνικά προϊόντα, εξάγοντας όσο περισσότερα μπορούμε, αναπτύσσοντας τη γεωργία μας, εκμεταλλευόμενοι τη ναυτιλία, «αριστοποιώντας» τον τουρισμό και επαναφέροντας τις καταθέσεις μας από το εξωτερικό (όπου τα χρήματα μας «εργάζονται» εις βάρος μας και προς όφελος των «ανταγωνιστών» μας).

Φυσικά, πρέπει να αντισταθούμε με κάθε τρόπο στην αποκρατικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων της πατρίδας μας(ειδικά της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ), αφού μάλλον δεν θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε τις κερδοφόρες, καθώς επίσης τις στρατηγικές, στην ιδιοκτησία του δημοσίου – αν και ποτέ δεν πρέπει κανείς να καταθέτει τα όπλα, σε όσο δύσκολη κατάσταση και αν βρίσκεται.

Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να βιαστούμε, αφού η αντίστροφη μέτρηση για την Ελλάδα έχει ήδη ξεκινήσειμε πιθανότερη ολοκλήρωση της στα τέλη του επομένου έτους - όπου, είτε θα χρεοκοπήσουμε εξερχόμενοι από το ευρώ, είτε θα έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επιστροφής μας στις αγορές, σε συνεργασία με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.    

ΥΓ: Δανειακή Σύμβαση (εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία): “Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος (Ελλάδα), η Τράπεζα της Ελλάδος και το ΕΤΧΣ, παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία, έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης,

συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων, στο μέτρο που τα ανωτέρω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο”.

….Για να εκταμιεύεται κάθε ποσόν που θα καλύπτει εθνικές ανάγκες, θα πρέπει να προηγείται αίτημα χρηματοδότησης της Ελλάδας, το οποίο θα συνοδεύεται από «πιστοποιητικό συμμόρφωσης»……… Για να αποφανθεί το EFSF, θα πρέπει προηγουμένως να λάβει γνωμοδοτήσεις από τις συνεργαζόμενες (ξένες!) δικηγορικές εταιρείες, σχετικά με το κατά πόσον η Ελλάδα συμμορφώνεται με τους όρους εκταμίευσης.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η επίκληση των «εθνικών δικαιωμάτων» που ενδεχομένως απορρέουν από τον «αναγκαστικό νόμο» (δυστυχώς δεν έχουμε νομικές γνώσεις για να είμαστε σίγουροι), είναι μάλλον δύσκολη, όταν ένα κράτος ευρίσκεται στο έλεος των «αντισυμβαλλομένων» δανειστών του, χωρίς καμία δυνατότητα «προσφυγής» στις διεθνείς αγορές. Στα πλαίσια αυτά η οποιαδήποτε, νόμιμη έστω, «άρνηση υποταγής του στους κανόνες της δανειακής σύμβασης», θα είχε σαν πιθανότερο αποτέλεσμα τη χρεοκοπία του – αφού δεν θα είχε καμία δυνατότητα πληρωμής των υποχρεώσεων του.

Αθήνα, 16. Δεκεμβρίου 2012