Ωρα μηδέν για μικρομεσαίες επιχειρήσεις

 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=3&artId=4592510

Μπαράζ λουκέτων και μεγάλες ανατροπές στη δομή της ελληνικής οικονομίας

Ωρα μηδέν για μικρομεσαίες επιχειρήσεις

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΥΛΕΡΕΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΙΝΤΙΚΑΚΗΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

H χρηματοπιστωτική κρίση στη χώρα που έκλεισε τη στρόφιγγα των δανείων από τις τράπεζες και τα σκληρά μέτρα λιτότητας που συρρίκνωσαν δραματικά τον τζίρο στην αγορά, έχουν φέρει σε απόγνωση τη μικρομεσαία επιχείρηση. Ο «θάνατος του εμποράκου» φαίνεται να επιταχύνεται από τις ραγδαίες αυτές εξελίξεις που πλήττουν, βέβαια, το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου αλλά χτυπούν περισσότερο τη μικρομεσαία τάξη επιχειρηματιών που δεν μπορούν να αντέξουν τον αυξημένο ανταγωνισμό για μία πίτα όλο και μικρότερη.

Το σκηνικό στην πραγματική οικονομία της χώρας έχει πάρει ήδη διαστάσεις δραματικές, με τα λουκέτα να διαδέχονται το ένα το άλλο και πολλά πρώην «αφεντικά» να αλλάζουν κοινωνική τάξη. Από επιχειρηματίες γίνονται μισθωτοί ή άνεργοι προκαλώντας, εκτός των άλλων, μεγάλες ανατροπές στην ίδια τη δομή της ελληνικής οικονομίας.

Ηδη η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, όπως αποκαλούν χρόνια τώρα οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούν το 96% του συνόλου των ελληνικών επιχειρήσεων, άρχισε να ραγίζει.

Το ανησυχητικό είναι ότι οι μικρές αυτές επιχειρήσεις απασχολούν πολύ περισσότερο προσωπικό (58% του συνόλου στη χώρα) απ΄ ό,τι η αντίστοιχη μέση ευρωπαϊκή (30%) και, επομένως, το πλήγμα από τα απανωτά λουκέτα για την απασχόληση και την οικονομία στην Ελλάδα είναι ισχυρότερο από όσο αλλού.

«Από τον Σεπτέμβριο του 2009 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2010 υπολογίζουμε ότι έχουν κλείσει 25.000 μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, με τους ανθρώπους αυτούς να έχουν γίνει είτε υπάλληλοι είτε άνεργοι», λέει στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Ελλάδος, Δημήτρης Ασημακόπουλος, θεωρώντας βέβαιο ότι, αργά ή γρήγορα, θα πυροδοτηθούν σοβαρές κοινωνικές εντάσεις.

«Ενας εργοδότης που βάζει λουκέτο στο κατάστημά του βρίσκεται σε χειρότερη θέση από ό,τι ένας εργαζόμενος, γιατί είναι ένας άνθρωπος με πολλά χρέη και κανένα επίδομα ανεργίας. Αρα, η θέση του είναι εξαιρετικά πιο δύσκολη και ουδείς έχει σκεφτεί να προβλεφθεί και γι΄ αυτούς τους ανθρώπους ένα δίχτυ ασφάλειας. Ευτυχώς που στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο πέρασε τελικά η πρότασή μας να καθιερωθεί υγειονομική περίθαλψη για δύο χρόνια σε εργοδότες των οποίων η επιχείρηση έκλεισε. Θα πρέπει, όμως, να δημιουργηθεί και ένας ειδικός λογαριασμός για το επίδομα», λέει χαρακτηριστικά. Να σημειωθεί ότι με βάση στοιχεία της Εurostat και εκτιμήσεις, το 2008 στην Ελλάδα είχαμε 846.000 μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, από βιοτεχνίες μέχρι εμπορικές (σήμερα εκτιμώνται κοντά στις 800.000) που έδιναν δουλειά σε σχεδόν 2 εκατ. εργαζόμενους αλλά που συνεχώς βαίνουν μειούμενες.

«Αναγκαστική κίνηση η μείωση του προσωπικού»

«Είμαι 35 χρόνια στον χώρο του αυτοκίνητου. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πρωτοφανές. Δεν μπαίνει άνθρωπος στο κατάστημα, γεγονός που αναγκάζει τον επιχειρηματία του κλάδου να προβεί σε αναγκαστικές κινήσεις μείωσης του προσωπικού, προκειμένου να μπορέσει να κρατηθεί στην αγορά, αφού τα έσοδα δεν επαρκούν για να καλύψουν τα έξοδα. Τον Ιούλιο οι πωλήσεις μας ήταν μειωμένες κατά 64% έναντι του ίδιου μήνα πέρσι, και τον Αύγουστο κατά 74%. Το κράτος αντί να εισπράττει, χάνει έσοδα αφού όσο πέφτουν οι πωλήσεις μας άλλο τόσο πέφτει ο τζίρος σε ανταλλακτικά, συνεργεία, κ.ο.κ.
Ως λύση εγώ βλέπω ότι από τη στιγμή που μια αντιπροσωπεία ούτως ή άλλως σήμερα προχωρεί σε εκπτωτικές πολιτικές, θα μπορούσε να έρθει σε συνεννόηση με την Πολιτεία προκειμένου η τελευταία να διαθέσει τα εν λόγω ποσά σε όσους αποσύρουν τα αυτοκίνητά τους. Τα προς απόσυρση αυτοκίνητα υπάρχουν: Επειδή τα υψηλά τέλη καθιστούν ασύμφορη τη κυκλοφορία τους, έχουν κατατεθεί στις εφορίες περί τις 280.000 πινακίδες παλαιών οχημάτων. Πρέπει παράλληλα να αρχίσουν να εκταμιεύουν δάνεια και οι τράπεζες. Διαφορετικά τα λουκέτα θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Μέχρι σήμερα έχουν κλείσει 2.000 επιχειρήσεις στον κλάδο του αυτοκινήτου, και μαζί μ΄ αυτούς έχουν βγει στην ανεργία χιλιάδες υπάλληλοι», λέει ο Αντώνης Λαμπρινούδης, επίσημος έμπορος της Ηyundai.


«Τρώμε από το λίπος μας»

«Σήμερα οι παραγωγικές επιχειρήσεις τρώνε από το λίπος τους, όσες δεν έχουν είναι καταδικασμένες. Το πρόβλημα για μια επιχείρηση δεν είναι μόνο να πουλήσει αλλά να μπορεί να εισπράττει πίσω τα ποσά. Και στην τωρινή συγκυρία έχουν τριπλασιαστεί οι καθυστερήσεις πληρωμών μέσα σε έναν χρόνο. Εκεί όπου πέρσι είχαμε για παράδειγμα δύο πελάτες σε καθυστέρηση, φέτος έχουμε έξι. Αρα εκτός από μια μείωση πωλήσεων της τάξης του 15% σε σχέση με πέρσι, επιβαρυνόμαστε και με τον κίνδυνο να μην εισπράξουμε τον ΦΠΑ, τον οποίο όμως αποδίδουμε κανονικά. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, έχουμε αναγκαστεί να κόψουμε κάποιους από τους πελάτες μας, δηλαδή καταστήματα λιανικής. Κάνουμε επίσης μια στροφή για να τοποθετηθούμε σε ξένες αγορές, στην Ευρώπη και στην Ασία. Και αν δεν είχαμε ένα προϊόν, που ας το πούμε έχει σταθερή προστιθέμενη αξία, και είναι επώνυμο, δεν θα είχαμε παραμείνει στον χώρο. Αν πάντως δεν βρεθεί ένας τρόπος να μειωθεί το κόστος εργασίας, που σε μια δεκαετία αυξήθηκε κατά 76%, τα προβλήματα θα είναι ακόμη μεγαλύτερα.
Συμφωνώ με την τοποθέτηση που έχει κάνει ο υπουργός Εργασίας για μείωση των εισφορών προς το ΙΚΑ», λέει ο κ. Λάζαρος Δραγογιάννης, που έχει την βιομηχανία πλεκτών Ιστός ΑΒΕΕ.

«Με ένστικτο αυτοσυντήρησης κι όχι με τους κανόνες του εμπορίου»

«Το ανδρικό ρούχο έχει σοβαρό πρόβλημα, καθώς ο άνδρας είναι το τελευταίο μέλος της οικογένειας που θα νοιαστεί να αγοράσει ρούχα σε περίοδο κρίσης. Εχουμε μείωση πάνω από 10% σε επίπεδο τζίρου σε σχέση με πέρσι, και χονδρικά κατά 20% από τα επίπεδα του 2008. Κάπως μάς βοήθησαν οι θερινές εκπτώσεις, αλλά οι ημέρες που προηγήθηκαν ήταν εντελώς νεκρές. Επιχειρούμε να παντρέψουμε, αφενός το γεγονός ότι πρέπει να ρίξουμε τις τιμές μας και, αφετέρου, την αυξημένη φορολογία λόγω ΦΠΑ. Διαχειριζόμαστε δηλαδή απλά μια κατάσταση με ένστικτο αυτοσυντήρησης κι όχι με κανόνες εμπορίου.
Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, μικρότερες παραγγελίες κατά 25% για το επόμενο καλοκαίρι. Σκεφτείτε ότι φέτος είχαμε για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια κλείσιμο καταστημάτων από τους εμπόρους, με αφορμή την κατάθεση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Σε κάθε περίπτωση, για εμάς η μείωση του προσωπικού αποτελεί κόκκινη γραμμή, γιατί θεωρούμε ότι χωρίς εργαζόμενους δεν θα έχουμε και καταναλωτές», λέει ο Παύλος Πολιτάκης, ιδιοκτήτης καταστήματος ένδυσης στον Πειραιά.


«Θηλιά» η έλλειψη ρευστότητας

Με την οικονομική ύφεση και τα αλλεπάλληλα μέτρα αντιμετώπισης των δημοσιονομικών αδιεξόδων της χώρας να έχουν ρίξει κατακόρυφα την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών η ελληνική επιχείρηση και ιδιαίτερα η μικρή ψάχνει με το κιάλι για να βρει πελάτες. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο δραματικό για τη μικρομεσαία επιχείρηση η οποία έχει σχεδόν αποκλειστεί από τον τραπεζικό δανεισμό καθώς οι τράπεζες αποφεύγουν να ρισκάρουν το ενδεχόμενο και νέων επισφαλειών.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών που έγινε σε δείγμα 523 επιχειρήσεων, το 86% από αυτές δήλωσε ότι αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας, το 89% ότι αντιμετωπίζουν πρόβλημα πρόσβασης στην τραπεζική χρηματοδότηση, το 93% ότι έχουν πτώση κύκλου εργασιών και το 91% ότι αντιμετωπίζουν προβλήματα στην αποπληρωμή οφειλών πελατών τους προς την επιχείρησή τους.
Στηριζόμενος στα ευρήματα της έρευνας αυτής αλλά και στις καθημερινές επαφές του με εκπροσώπους μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ κ. Κωνσταντίνος Μίχαλος δηλώνει στα «ΝΕΑ» ότι «για τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η συντριπτική πλειονότητα των επιχειρήσεων της χώρας δεν φταίει μόνον η οικονομική ύφεση που πλήττει την αγορά αλλά και η αδυναμία των επιχειρήσεων να χρηματοδοτηθούν από τις τράπεζες, καθώς και να επωφεληθούν από τα κοινοτικά προγράμματα». Ταυτόχρονα, επισημαίνει ότι «επειδή το τραπεζικό σύστημα της χώρας είναι αποκλεισμένο από τις διεθνείς αγορές χρήματος αδυνατεί να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια στις ιδιωτικές επιχειρήσεις». Βεβαίως σε περιόδους ακραίων οικονομικών φαινομένων υποφέρουν και οι μεγάλες επιχειρήσεις, από τις οποίες ουκ ολίγες αντιμετωπίζονται επίσης με δυσπιστία από το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μεγάλης ελληνικής αλυσίδας που δραστηριοποιείται στον χώρο των καλλυντικών και η οποία παρά τον σχεδόν μηδενικό τραπεζικό δανεισμό της πήρε αρνητική απάντηση στο αίτημά της να της χορηγηθεί δάνειο για κεφάλαια κίνησης.


ΑΡΘΡΑ
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΔΑ , Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΧΙΟΝΗ

Απουσιάζει η έξυπνη πολιτική στήριξης των μικρομεσαίων
Στα υπόλοιπα 26 κράτη- μέλη της Ε.Ε. υπάρχει μια σωρεία μέτρων υπέρ των μικρομεσαίων επιχειρήσεων χρήσιμων για κάθε μικρή επιχείρηση, όχι όμως και σε μάς. Αυτά αφορούν, εκτός των άλλων, ακόμη και τους τρόπους διαδοχής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από τους πατεράδες στα παιδιά τους ή μια επιθετική πολιτική εξωστρέφειας με έξυπνα και όχι απαραίτητα δαπανηρά μέτρα, όπως προκύπτει από μελέτη της Ε.Ε. του 2004. Τέτοιες λύσεις απουσιάζουν από τη δική μας πολιτική υπέρ των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που επικεντρώνει την προσοχή της σε παραδοσιακές ενισχύσεις, αλλά όχι στην κοινωνία της γνώσης.

Πάρτε για παράδειγμα την Ιρλανδία: Επιχορηγεί το μίσθωμα κατά την έναρξη επιλεγμένων δραστηριοτήτων ανά περιοχή και ανά δραστηριότητα, κατά 100% τον πρώτο χρόνο, 60% τον δεύτερο, και κατά 20%-25% τον τρίτο, τέταρτο και πέμπτο. Υπάρχει μια προϋπόθεση: η υποστήριξη της εθνοτικής γλώσσας, π.χ. της ιρλανδικής, στον εργασιακό χώρο.

Αλλα μέτρα σε ευρωπαϊκές χώρες είναι η ενίσχυση της υπεργολαβίας ανάμεσα σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, η συμμετοχή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στις κρατικές προμήθειες, προγράμματα ενίσχυσης για πρόσληψη εμπειρογνωμόνων για ανάπτυξη εξαγωγών, η δημιουργία μιας δεξαμενής με ένα σύνολο εμπειρογνωμόνων σε ειδικά θέματα (δικηγόρων, λογιστών, συμβούλων επιχειρήσεων) που ψάχνουν για διαδόχους σε οικογενειακές επιχειρήσεις, εκτός των μελών της οικογένειας, κ.ο.κ.

Επίσης, σημαντικά είναι και τα φορολογικά κίνητρα μαζί με ειδικά προγράμματα για συνέχιση της οικογενειακής εταιρείας που ισχύουν σε αρκετές χώρες. Στην Αυστρία παρέχεται προετοιμασία για διαδοχή στις οικογενειακές επιχειρήσεις, ενώ στη Γαλλία έχει δημιουργηθεί ένας θεσμός, ένα είδος Λέσχης με μέλη όλους τους ενδιαφερόμενους, πρώην ιδιοκτήτες μικρομεσαίων επιχειρήσεων αλλά και μελλοντικούς αγοραστές.

Τέλος, υπάρχουν προγράμματα με σκοπό τη δημιουργία “γεφυρών επικοινωνίας” μεταξύ των μεγάλων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Οι μεγάλες επιχειρήσεις δίνουν λοιπόν στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις πληροφορίες και τεχνικές για να υπερνικήσουν οι δεύτερες τα ζητήματα ανάπτυξής τους.

Ο κ. Δημήτρης Μάρδας είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, πρώην γενικός γραμματέας Εμπορίου (ΥΠΑΝ) κατά το 2000-2002 Οι συγχωνεύσεις θα σώσουν τις πολύ μικρές επιχειρήσεις
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, αποτελεί τον βασικό πυλώνα της ανάπτυξης της σύγχρονης οικονομίας. Η παραπάνω έκφραση αποτελεί μια κοινοτυπία γιατί το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει, σχετίζεται με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας επιχείρησης που της επιτρέπουν να επιβιώσει σε μια εποχή έντονης ύφεσης. Η αποτύπωση του χάρτη των ελληνικών επιχειρήσεων και τα στοιχεία της Εurostat δίνουν την απάντηση και είναι ενδεικτικά για το μέλλον και τις κατευθύνσεις των πολιτικών για τη βιωσιμότητα των ελληνικών επιχειρήσεων.

Συγκεκριμένα στην ελληνική οικονομία οι πολύ μικρές (αριθμός απασχολουμένων 0-9) αποτελούν το 96,5% των επιχειρήσεων. Οι μικρές επιχειρήσεις (αριθμός απασχολουμένων 10-49) αποτελούν το 3% ενώ στην Ε.Ε. το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 7%. Επίσης, οι μεγάλες επιχειρήσεις αποτελούν πολύ μικρό ποσοστό μόνο 0,1% ενώ συμβάλλουν στην προστιθέμενη αξία του κλάδου μόνο κατά 27% και στην απασχόληση μόνο κατά 13%.

Οι αριθμοί λοιπόν και η συγκυρία υποδεικνύουν και την κατεύθυνση των πολιτικών αλλά και των επιχειρηματικών κινήσεων. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση σημαντικός αριθμός των πολύ μικρών επιχειρήσεων απειλείται. Για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ρευστότητας, της μείωσης της ζήτησης αλλά και του ανταγωνισμού θα πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα οι πολύ μικρές επιχειρήσεις να μετατραπούν σε μικρές μέσω συγχωνεύσεων ή εξαγορών. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να εκσυγχρονιστούν και να είναι βιώσιμες αλλά και να εφαρμόσουν σύγχρονες επιχειρηματικές πρακτικές.

Ο κ. Διονύσης Χιόνης είναι καθηγητής Οικονομικών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

Έσοδα: Νέα διεύρυνση της υστέρησης το οκτάμηνο

Έσοδα: Νέα διεύρυνση της υστέρησης το οκτάμηνο

Πέμπτη, 02/09/2010

Του Νεκτάριου Β. Νώτη

Κάθε μήνας που περνάει, η υστέρηση στα έσοδα διευρύνεται όλο και περισσότερο, εντείνοντας τον πονοκέφαλο στο οικονομικό επιτελείο. Μπορεί οι έλεγχοι του ΣΔΟΕ και ο αυξημένος Φ.Π.Α. να έφεραν κάποια αποτελέσματα, αυξάνοντας τα έσοδα από το συγκεκριμένο φόρο κατά 10,8% τον Αύγουστο (τα οποία παραμένουν πάντως μακράν του ετήσιου στόχου για αύξηση κατά 15,6%), φαίνεται όμως ότι όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να βελτιώσουν τη συνολική εικόνα. Έτσι, ο Αύγουστος έκλεισε με τα έσοδα όχι απλά να αυξάνονται με ρυθμούς χαμηλότερους των στόχων, αλλά να μειώνονται κιόλας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, που έχει στη διάθεσή του το Capitaltax, τον περασμένο μήνα τα έσοδα μειώθηκαν κατά 1,1% ! Υπό αυτά τα δεδομένα, στο σύνολο του οκταμήνου, ο ρυθμός αύξησης των εσόδων υποχώρησε περαιτέρω στο 2,8% . Θυμίζουμε ότι το επτάμηνο ήταν 4,1% και το εξάμηνο 7%. Κι όλα αυτά, όταν ο ετήσιος στόχος είναι για αύξηση 13,7% !

Αυτό σημαίνει ότι η μαύρη τρύπα στον τομέα των εσόδων διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή στα 5,3 δισεκατομμύρια ΕΥΡΩ. Με δεδομένη λοιπόν την αδυναμία του μηχανισμού να συλλέξει τα απαιτούμενα έσοδα, όλα αυτά σημαίνουν ότι χρειάζονται περαιτέρω μέτρα περιστολής των δαπανών, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος μείωσης του ελλείμματος. Εκτός και αν δούμε περισσότερα μέτρα του τύπου της αύξησης του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, από τα οποία το οικονομικό επιτελείο γνωρίζει ότι θα εισπράξει σίγουρα χρήματα. Με μια προϋπόθεση: η αύξηση των φόρων να μην οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση της κατανάλωσης.

nectarios.notis@capital.gr

Β. Βιλιάρδος-ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ: Η επιμονή της κρίσης

ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ: Η επιμονή της κρίσης, οι σκέψεις δημοσιονομικής ένωσης της ΕΕ ή εξόδου της Γερμανίας από τη ζώνη του Ευρώ, η ανάγκη περιορισμού της Κίνας, η ατυχής σύγκριση των Η.Π.Α. με την Ιαπωνία και οι προοπτικές της Ελλάδας

“Όλοι μας προσβλέπουμε με εμπιστοσύνη και κατανόηση στους «πολιτικούς» των διαφόρων χωρών, πρόθυμοι να τους απονείμουμε κάθε έπαινο, εάν «καταφέρουν να αποφύγουν τον πόλεμο», αγνοώντας το γεγονός ότι, ακριβώς οι πολιτικοί αυτοί είναι εκείνοι που προκαλούν τον πόλεμο - συνήθως όχι τόσο από κακή πρόθεση, αλλά από τον παράλογο χειρισμό των υποθέσεων που τους έχουν ανατεθεί”, γράφει χαρακτηριστικά ο E.From.

“O χειρισμός των δημοσίων υποθέσεων γίνεται κατά κανόνα «ανεξέλεγκτα», κυρίως επειδή δεν είναι υποχρεωτική η τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων εκ μέρους των πολιτικών – δυστυχώς, με την ανοχή των Πολιτών των χωρών τους”, συμπληρώνουμε εμείς, έχοντας την άποψη ότι, η (προεκλογική) «παραπλάνηση» ενός ολόκληρου λαού, είναι ένα μάλλον σοβαρό αδίκημα. Ο δε Emerson με τη σειρά του πιθανότατα δεν υπερβάλλει, όταν ισχυρίζεται ότι: “Τα πράγματα βρίσκονται στη σέλλα, καβάλα στην ανθρωπότητα”.      

Χωρίς να θέλουμε να αμφισβητήσουμε ή να επιβεβαιώσουμε κανέναν από τους δύο συγγραφείς, αυτό που εμείς σήμερα δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, είναι το εάν έχουν έλθει ακόμη τα χειρότερα – τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς. Εν τούτοις, γνωρίζουμε με σαφήνεια ότι, οι προϋποθέσεις για μία περαιτέρω επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας, είναι εδώ - όχι μόνο δεν έχουν εκλείψει δηλαδή, αλλά συνεχίζουν να συσσωρεύονται διαχρονικά. Δυστυχώς, όλες οι μεγάλες ανισορροπίες, οι «ασυμμετρίες» καλύτερα, οι οποίες μας οδήγησαν στην κρίση των κρίσεων, δεν έχουν σε καμία περίπτωση αντιμετωπισθεί από τα κράτη, αφού:

(α)  Τα ελλείμματα (πλεονάσματα) στα εμπορικά ισοζύγια μεγάλων ή μικρότερων χωρών παραμένουν ως είχαν: τεράστια. Ισχυρά εξαγωγικά κράτη, όπως για παράδειγμα η Γερμανία και η Κίνα, στηριζόμενα στην «πολεμική» μηχανή τους (στους εκατομμύρια απόλυτα ελεγχόμενους και υπερβολικά πειθαρχικούς εργαζομένους που μόνο αυτές οι δύο χώρες διαθέτουν), «παράγουν» μεγάλα πλεονάσματα - ενώ τα ελλείμματα των Η.Π.Α. και πολλών άλλων χωρών διευρύνονται διαρκώς (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη 2007 των τεσσάρων ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη

Μεγέθη	Κίνα	Γερμανία	Ιαπωνία	Η.Π.Α.
ΑΕΠ	2,879 τρις	3,030 τρις	5,103 τρις	13,75 τρις
Εργαζόμενοι	803,30 εκ.	43,63 εκ.	66,07 εκ.	153,10 εκ.
Δημόσιο Χρέος*	18,9%	65,3%	182,4%	36,8%
Εξαγωγές	1,221 τρις	1,361 τρις	665,7 δις	1,140 τρις
Εισαγωγές	917,4 δις	1,121 τρις	571,1 δις	1,987 τρις
Εμπορ. Ισοζύγιο	303,6 δις	240 δις	94,6 δις	-847,0 δις

* Δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. πλησιάζει πλέον το 100% του ΑΕΠ

Πηγή: IQ 2007

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, η υπεροχή της Κίνας, όσον αφορά την «παραγωγική μηχανή» της, τα 803 εκ. δηλαδή των «στρατιωτικά» πειθαρχικών εργαζομένων της, σε συνδυασμό με τα τεράστια πλεονάσματα της, τα οποία σχεδόν στο σύνολο τους παραμένουν στις «ταμειακές ρεζέρβες» της (επενδυμένα κυρίως σε ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου), είναι εκτός κάθε ανταγωνισμού – πόσο μάλλον όταν η μεγάλη αυτή χώρα κυβερνάται από ένα και μόνο πολιτικό κόμμα.

(β)  Η υπερχρέωση σχεδόν του συνόλου των δυτικών οικονομιών, παραμένει σε εξαιρετικά επικίνδυνα επίπεδα. Ειδικά στις Η.Π.Α., το δημόσιο χρέος έχει ανέλθει σε ένα ύψος, το οποίο είναι μάλλον μη διατηρήσιμο (η παρατηρούμενη αποχώρηση πολλών αμερικανών, διαχειριστών επενδυτικών κεφαλαίων, από την ενεργή συμμετοχή τους στις αγορές, είναι ένα πολύ ανησυχητικό γεγονός).

(γ)  Οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να προβούν σε περαιτέρω σημαντικές αποσβέσεις («απομειώσεις») στοιχείων του ενεργητικού τους - τα οποία έχουν απολέσει πια μεγάλο μέρος της αξίας τους. Εκτός αυτού, η σχεδόν απόλυτη εξάρτηση των μεγαλυτέρων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του πλανήτη από τις «χρηματιστηριακές» επενδύσεις, σε συνδυασμό με τον κίνδυνο που αποτελούν για το «σύστημα (too big to fail), δεν έχει ακόμη αντιμετωπισθεί.        

(δ)  Η αναδιανομή των εισοδημάτων, προς όφελος των πλουσιοτέρων οικονομικών τάξεων και εις βάρος των ανεπτυγμένων χωρών, συνεχίζει την καταστροφική της πορεία – με «μερική» εξαίρεση εκείνα τα κράτη, τα οποία ελέγχονται από (επίσημα ή ανεπίσημα) ολοκληρωτικά καθεστώτα.

(ε)  Η Πολιτική φαίνεται να έχει χάσει εντελώς την «πρωτοκαθεδρία» της. Η πρόσφατη τοποθέτηση 41 Γερμανών επιχειρηματιών-managers, υπό την ηγεσία του J.Ackerman (Deutsche Bank), εναντίον της καγκελαρίου Merkel, ήταν χαρακτηριστική – πόσο μάλλον αφού φαίνεται ότι τελικά θα επικρατήσουν ολοσχερώς. Η οικονομική εξουσία (Καρτέλ), ευρίσκεται αναμφίβολα σε τροχιά «κατάληψης» της παγκόσμιας διακυβέρνησης - ενδεχομένως εκτός κάποιων χωρών της BRIC. Ταυτόχρονα, πριμοδοτείται σκόπιμα ο εσωτερικός εμφύλιος πόλεμος, μεταξύ των ανθρωπίνων, κοινωνικών ή επαγγελματικών, ομάδων - παράλληλα με τον εξωτερικό, μεταξύ «ομόρων» κρατών. Οι γερμανικές πολυεθνικές απαιτούν ήδη τη μείωση των αδειών των εργαζομένων, κατά δύο ολόκληρες εβδομάδες - επί πλέον στις εξευτελιστικές αμοιβές, κάτω των 5 € την ώρα, τις οποίες «παρέχουν» στους παραγωγικότατους απασχολουμένους τους.            

(στ) Από την πλευρά της προσφοράς η «ανεργία καλπάζει», ενώ σε πολλές χώρες υφίστανται «διογκωμένοι» κατασκευαστικοί κλάδοι, οι οποίοι θα έπρεπε σύντομα να περιορισθούν – με εξαιρετικά δυσμενή επακόλουθα για την απασχόληση. Ταυτόχρονα, απαιτείται η μετεκπαίδευση πολλών εκατομμυρίων εργαζομένων – η απόκτηση δηλαδή εκ μέρους τους νέων, «ευέλικτων» επαγγελματικών δεξιοτήτων, προσαρμοσμένων στις ανάγκες καινούργιων οικονομικών κλάδων.

Επομένως, τρία ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η κατάσταση συνεχίζει να είναι εκτός ελέγχου – χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι επίκειται «η συντέλεια του κόσμου». Τα οικονομικά ρίσκα είναι το ίδιο μεγάλα και πολύπλοκα, ενώ ευρισκόμαστε πολύ μακριά από μία φυσιολογική, υγιή ανάπτυξη. Η άποψη δε που εκφράζεται από κάποιους οικονομολόγους, η οποία θεωρεί σαν μοναδική λύση την «εκδίωξη» της Γερμανίας από τη ζώνη του Ευρώ (υιοθέτηση ενός δικού της νομίσματος, το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα την ανατίμηση του - με το Ευρώ των υπολοίπων να υποτιμάται εξυγιαντικά, συνεισφέροντας στην πληθωριστική μείωση των χρεών τους, στην αύξηση των εξαγωγών τους, όπως επίσης στον περιορισμό των αντίστοιχων γερμανικών), σε συνδυασμό με την «απομόνωση» ή έστω τον «περιορισμό» της Κίνας, είναι μάλλον αδύνατον να εφαρμοσθεί πρακτικά.

Φυσικά υπάρχει μία εναλλακτική λύση για την Ευρώπη, η οποία δεν είναι άλλη από τη δημοσιονομική (πολιτική) της ένωση. Όμως, είναι μάλλον απίθανο να την αποδεχθεί η Γερμανία, παρά το ότι κινδυνεύει με ολοκληρωτική κατάρρευση το ευρωπαϊκό οικοδόμημα (επίσης όχι η Ολλανδία ή κάποιες άλλες πλεονασματικές χώρες) - οπότε παραμένει υφιστάμενο το «δυτικό» αδιέξοδο (δημοσιονομικές κρίσεις των ελλειμματικών κρατών).         

ΟΙ Η.Π.Α. ΚΑΙ Η ΙΑΠΩΝΙΑ

Σύμφωνα με πρόσφατους υπολογισμούς του ΔΝΤ, τα γιγαντιαία δημόσια ελλείμματα δεν θα είναι δυνατόν να χρηματοδοτηθούν στο μέλλον, με τους ήδη υπάρχοντες τρόπους (πόσο μάλλον τα Ελληνικά). Αν και οι Η.Π.Α. λοιπόν δεν κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, αφού το χρέος τους είναι σε δολάρια (οπότε έχουν τη δυνατότητα να το εξοφλήσουν οποτεδήποτε, «τυπώνοντας» απλώς νέα χαρτονομίσματα), είναι πιθανόν να αναγκαστούν σε μία ευρύτερη υποτίμηση του νομίσματος τους (αν όχι σε πόλεμο, με «αφετηρία» το Ιράν). Ο πληθωρισμός άλλωστε και η υποτίμηση, είναι ένας από τους πλέον επιτυχείς τρόπους μείωσης των πραγματικών χρεών μίας οικονομίας.                 

Εν τούτοις, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή οι Η.Π.Α. κινδυνεύουν με αποπληθωρισμό, αντίστοιχο με αυτόν που υποχρέωσε την Ιαπωνία σε μία υπερεικοσαετή ύφεση της οικονομίας της – ενώ οι συγκρίσεις μεταξύ των δύο αυτών χωρών, οι οποίες εμφανίζονται στα διάφορα ΜΜΕ, υπολείπονται κατά πολύ της πραγματικότητας, για τους εξής λόγους:

(α)  Η Ιαπωνία είχε ανέκαθεν (συνεχίζει να έχει) σταθερά πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο – αντίθετα, οι Η.Π.Α. εμφανίζουν υπερβολικά ελλείμματα.

(β)  Η Ιαπωνία έχει μία τεράστια εξωτερική περιουσία, με επενδύσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη – οι Η.Π.Α. είναι το περισσότερο εξωτερικά χρεωμένο κράτος στην παγκόσμια ιστορία (διαθέτοντας ταυτόχρονα την ισχυρότερη πολεμική μηχανή όλων των εποχών).

(γ)  Οι Ιάπωνες είναι «πατριώτες-επενδυτές», πρόθυμοι να τοποθετηθούν σε ομόλογα του κράτους τους (Εθνικά Ομόλογα), παρά τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια που τους προσφέρει – αντίθετα, οι Αμερικανοί επενδύουν τα χρήματα τους εκεί που τους «υπόσχονται» τις υψηλότερες αποδόσεις.

Για τις παραπάνω αιτίες αλλά και για πολλές άλλες, η Ιαπωνία μπόρεσε να ανταπεξέλθει με το τεράστιο δημόσιο χρέος της (περί το 200% του ΑΕΠ της), χωρίς να είναι εξαρτημένη από την εισροή ξένων κεφαλαίων – κάτι που δεν ισχύει για τις Η.Π.Α. οι οποίες είναι απόλυτα εξαρτημένες από ξένα κεφάλαια.    

Η ΚΙΝΑ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Συνεχίζοντας, ίσως δεν πρέπει να υποτιμούμε τους τεράστιους κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία, οι οποίοι μπορούν να προέλθουν από το «σπάσιμο της φούσκας» στην Κίνα – κάτι που ενδεχομένως (αλλά και παραδόξως) θα την ωφελήσει ανταγωνιστικά, όπως απέδειξε η «ισχυροποίηση» της με τη «βοήθεια» της παρούσας, παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αρκεί και μόνο να επικεντρωθεί κανείς στην εξέλιξη των τιμών ακίνητης περιουσίας στη Σαγκάη ή στο Πεκίνο, για να καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Οι τιμές στις πόλεις αυτές, σε σύγκριση πάντοτε με τα διαθέσιμα εισοδήματα (ένα ακίνητο εκτιμάται πάντοτε σε σχέση με τα μέσα εισοδήματα των κατοίκων μίας χώρας – επομένως, η μείωση των εισοδημάτων των Ελλήνων θα προκαλέσει αναμφίβολα πτώση των τιμών των ακινήτων), έχουν ανέλθει σε επίπεδα, στα οποία δεν έχουμε φτάσει ποτέ στη «δύση».

Εκτός αυτού, η πιστωτική επέκταση στην Κίνα είναι άνευ προηγουμένου. Το περασμένο έτος, οι τράπεζες της μεγάλης αυτής χώρας ενέκριναν 50% περισσότερα δάνεια, σε σχέση με το 2008 – ένα γεγονός χωρίς κανένα απολύτως προηγούμενο παράδειγμα. Παρά το ότι λοιπόν πολλοί δυτικοί αναλυτές φαίνεται να έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο ολοκληρωτικό καθεστώς της Κίνας, συγκρίνοντας το με τα δημοκρατικά πολιτεύματα της δύσης (η «γοητεία» του απολυταρχισμού), είναι μάλλον «τρομακτικά» αυτά που συμβαίνουν σήμερα εκεί – εκτός του ότι οι Κινέζοι είναι από τη φύση τους «παίκτες», οι οποίοι αναλαμβάνουν δυσανάλογα ρίσκα.

Περαιτέρω, ο κλιμακούμενος «εμπορικός» ανταγωνισμός μεταξύ των οικονομικών «στρατών» των δύο μεγαλύτερων πλεονασματικών χωρών του κόσμου, της Γερμανίας και της Κίνας, οι οποίες πιθανότατα υποτιμούν την αμερικανική στρατιωτική υπερδύναμη (ενδεχομένως, η Γερμανία υποτιμάει επίσης την «ενεργειακή-μιλιταριστική» υπεροχή της Ρωσίας), ίσως αποβεί μοιραίος για την εξέλιξη του πολέμου στον πλανήτη. Οι παρακάτω πίνακες είναι αποκαλυπτικοί:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ρυθμός ανάπτυξης 1^ου κα 2^ου τριμήνου 2010

Χώρες	Πρώτο τρίμηνο	Δεύτερο τρίμηνο
Γερμανία	0,5%	2,0%
Η.Π.Α.	0,9%	0,6%
Γαλλία	0,2%	0,6%
Ιαπωνία	1,1%	0,1%

* Οι ρυθμοί ανάπτυξης στην Κίνα είναι περί το 10%

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η οικονομία της Γερμανίας αυξάνεται ξανά με σχετικά μεγάλους ρυθμούς για μία ανεπτυγμένη χώρα, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας (ανεργία στο 7,6%), εις βάρος των υπολοίπων χωρών της ΕΕ  – σε πλήρη αντίθεση με την υποτονική ανάπτυξη εντάσεως ανεργίας των Η.Π.Α., η οποία ενδεχομένως να αποβεί επικίνδυνη για την παγκόσμια «γεωπολιτική» ισορροπία. Δυστυχώς, η Γαλλία δεν μπορεί να ακολουθήσει, με δυσμενή επακόλουθα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ενώ η Ιαπωνία συνεχίζει να υποφέρει, κατά το σύνηθες των τελευταίων δεκαετιών («γηρασμένη» Οικονομία).        

          

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Απόφοιτοι ανωτάτων σχολών

Χώρα	Απόφοιτοι σε εκατομμύρια.
Γερμανία	0,3
Κίνα	5,6

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙΙΙ διαφαίνονται οι αδυναμίες της Γερμανίας σε σύγκριση με την Κίνα, η οποία «παράγει» ετήσια έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό αποφοίτων ανωτάτων σχολών – γεγονός που θα οδηγήσει την Κίνα πολύ γρήγορα σε μία τεχνολογική-οικονομική ανάπτυξη τεράστιας δυναμικής. Καλώς ή κακώς, η Γερμανία δεν μπορεί να αναπληρώσει την έλλειψη στελεχιακού δυναμικού υψηλού επιπέδου, αφενός μεν λόγω της «ιδιάζουσας» μεταναστευτικής της πολιτικής (προβλήματα αφομοίωσης ξένων εθνικοτήτων κλπ), αφετέρου δε επειδή δεν αποτελεί ένα «ευχάριστο» επαγγελματικό προορισμό, όπως συμβαίνει με τις Η.Π.Α. 

  

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: ΑΕΠ σε τρις $, κατά κεφαλή ΑΕΠ σε δολάρια

Χώρα	ΑΕΠ	ΑΕΠ κατά κεφαλήν
Η.Π.Α.	14,80	47.702
Ιαπωνία	5,27	41.366
Γερμανία	3,33	40.679
Κίνα*	5,36	3.999

* Η Κίνα ξεπέρασε για πρώτη φορά το ΑΕΠ της Ιαπωνίας, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση παγκοσμίως, μετά τις Η.Π.Α.

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Στον Πίνακα ΙV διαπιστώνουμε την υπεροχή των Η.Π.Α. στο παραγόμενο προϊόν (ΑΕΠ), το οποίο όμως προέρχεται κατά περίπου 75% από την κατανάλωση - με επόμενο το χρηματοπιστωτικό τομέα. Αντίθετα, στις τρείς υπόλοιπες χώρες, στους κατ’ εξοχήν ανταγωνιστές των Η.Π.Α. δηλαδή, η μεταποίηση συντελεί σε μεγαλύτερο βαθμό στο ΑΕΠ, με ευεργετικά αποτελέσματα για την απασχόληση. Το χαμηλό τώρα κατά κεφαλήν εισόδημα στην Κίνα, δίνει μία σαφέστατη εικόνα για το μέλλον – η υποθετική εξίσωση του με το αντίστοιχο των Η.Π.Α., θα σήμαινε ένα 12πλάσιο ΑΕΠ, ύψους άνω των 60 τρις $ (το σημερινό παγκόσμιο ΑΕΠ είναι της τάξης των 58 τρις $).      

Η ΕΛΛΑΔΑ

Σε σχέση τώρα με τα προβλήματα της χώρας μας (η οποία συνεχίζει να ευρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα), καθώς επίσης με τις διάφορες τοποθετήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, κρίνουμε σκόπιμο να επιστήσουμε την προσοχή σε ένα παλαιότερο κείμενο μας (Δημόσιο Χρέος) το οποίο δημοσιεύσαμε πολύ πριν η χώρα μας «αλωθεί» από το ΔΝΤ.

Επί πλέον, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι, όλες εκείνες οι «περιρρέουσες» θεωρίες (ΙΟΒΕ κλπ) περί δυνατοτήτων αύξησης του ΑΕΠ μας, μέσω της απελευθέρωσης της αγοράς ή του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων (11% !!), είναι μάλλον υπερβολικά «ευφάνταστες» – εάν υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι δεν «πριμοδοτούνται» από τους διεθνείς «καταπατητές».

Εμείς τουλάχιστον θεωρούμε ότι, ο μοναδικός («διαρθρωτικός») δρόμος δεν είναι άλλος από την άμεση καταπολέμηση της καταστροφικής γραφειοκρατίας, ταυτόχρονα με τη δημιουργία ενός «κοινωνικοοικονομικού» πλαισίου, το οποίο να διευκολύνει τα μέγιστα την υγιή επιχειρηματικότητα – ειδικά αυτή των νέων (απροβλημάτιστο άνοιγμα και κλείσιμο των εταιρειών, ανεμπόδιστη προώθηση επενδυτικών προγραμμάτων, ανταγωνιστική φορολόγηση κλπ). Τα παραπάνω, σύμφωνα με το απόλυτα επιτυχημένο παράδειγμα της Γερμανίας στον συγκεκριμένο τομέα, ο οποίος αποτελεί ουσιαστικά το μεγαλύτερο μυστικό της επιτυχίας της. Η ανάπτυξη και η ευημερία της Γερμανίας άλλωστε, στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις της και στο «ορθολογικό» πλαίσιο λειτουργίας τους, το οποίο έχουν θέσει όλες οι κυβερνήσεις της στη διάθεση τους.  

Ειδικότερα, εάν κάποιος επιχειρηματίας στην Ελλάδα δεν έχει επιτυχία με την εταιρεία του και οδηγηθεί στη χρεοκοπία, είναι αδύνατον να «επανέλθει» ξανά, με μια καινούργια προσπάθεια, μέσα από μία νέα επιχείρηση. Κάτι τέτοιο είναι φυσικά αδιανόητο στη Γερμανία – πολύ περισσότερο στις Η.Π.Α., οι οποίες θεωρούν απαραίτητη προϋπόθεση της επιτυχίας, μία προηγούμενη αποτυχία (συγκέντρωση πρακτικών εμπειριών). Πόσο μάλλον όταν ο «Τειρεσίας», το δυσμενέστερο για την οικονομία μας όπλο μαζικής καταστροφής, το οποίο επινόησε το τραπεζικό κατεστημένο «φεουδαρχικής χροιάς» της χώρας μας, καταδικάζει καθημερινά χιλιάδες Έλληνες, επιχειρηματίες και ιδιώτες, στην απόλυτη περιθωριοποίηση.            

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, είμαστε σχεδόν πεπεισμένοι, σε σχέση με το ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα συγκριτικά μικρότερα οικονομικά προβλήματα, μεταξύ των «δυτικών» κρατών – όπως επίσης τα πλέον «προσιτά» στην επίλυση τους (υπό την προϋπόθεση βέβαια σωστής διακυβέρνησης). Γνωρίζοντας πως το συνολικό χρέος μας (δημόσιο και ιδιωτικό), είναι από τα χαμηλότερα στις ανεπτυγμένες Οικονομίες, πιστεύουμε ότι, εάν η κυβέρνηση μας

(α)  κατόρθωνε να δημιουργήσει έγκαιρα ένα σταθερό, ορθολογικό «επενδυτικό-λειτουργικό πλαίσιο», όπως αναφέραμε παραπάνω, για το οποίο δεν χρειάζονται χρήματα, αλλά θέληση για πραγματικές αλλαγές («οι αλλαγές δεν αποδίδουν εάν είναι μόνο οικονομικές - πρέπει απαραίτητα να συνοδεύονται από πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές»),

(β)  να περιορίσει τις ανεξέλεγκτες δημόσιες δαπάνες, ειδικά τις σπατάλες, αυξάνοντας παράλληλα την παραγωγικότητα των κρατικών «λειτουργών», καθώς επίσης

(γ)  να ανακτήσει επιτέλους την εμπιστοσύνη των Πολιτών της, «εγκαθιστώντας» ένα ουσιαστικό Κράτος Δικαίου, 

αφενός μεν θα λύναμε πολύ γρήγορα τα προβλήματα μας, προφανώς χωρίς καμία «ΔΝΤ-βοήθεια», αφετέρου η Ελλάδα θα γινόταν μία από τις καλύτερες χώρες του κόσμου (άρθρο μας: Έλλειμμα Διακυβέρνησης).  

Διαφορετικά, εάν δηλαδή δεν λειτουργήσει άμεσα στην Ελλάδα ένα Κράτος Δικαίου, το οποίο θα ξεκινούσε, όπως οφείλει, με την παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών που οδήγησαν την πατρίδα τους στη χρεοκοπία, πως είναι δυνατόν να περιμένει κανείς την ενεργή, «συνειδησιακή» συμμετοχή των Πολιτών, στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας τους;

Δεν θα ήταν κάτι ανάλογο, σαν να έμεναν ατιμώρητοι οι Γερμανοί ναζί που κατέστρεψαν το κράτος τους; Θα μπορούσε, σε μία τέτοια περίπτωση, να προβεί η Γερμανία σε «αναδιάρθρωση» των χρεών της, με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών της, όπως έκανε τότε; Θα ήταν ποτέ δυνατόν να ακολουθήσει λίγο αργότερα το γερμανικό θαύμα;  Τέλος, ποιοι λογικοί Πολίτες άλλων κρατών θα συμφωνούσαν ποτέ στη μείωση των χρεών της Ελλάδας (haircut), γνωρίζοντας ότι τα χρήματα τους θα κατέληγαν να αναπληρώσουν αυτά που υπεξαίρεσαν κάποιοι από τη χώρα μας, παραμένοντας ατιμώρητοι;

Ολοκληρώνοντας, κατά την υποκειμενική μας άποψη, αυτό που σήμερα χρειάζεται η Ελλάδα (σήμερα, επειδή το μέλλον ανήκει στους θεσμούς), δεν είναι άλλο από έναν πραγματικό ηγέτη, ο οποίος να είναι σε θέση να απευθυνθεί στους Πολίτες της χώρας του, λέγοντας τα παρακάτω, όπως κάποτε ο Churchill:    

«Η κατάσταση είναι σοβαρή. Ο χρόνος του παιχνιδιού έχει λήξει. Το βιοτικό μας επίπεδο θα μειωθεί πάρα πολύ, αλλά τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερες ημέρες. Πρέπει να πολεμήσουμε. Θα υπάρξουν θύματα. Θα κάνουμε λάθη. Είναι όμως απαραίτητο».

Για να μπορέσει να το κάνει βέβαια, για να καταφέρει δηλαδή να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα ο λόγος του (αυτό που πάντοτε μετράει είναι το αποτέλεσμα – ποτέ η προσπάθεια), θα πρέπει να μπορεί να πείθει τεκμηριωμένα – λογικά, ανθρώπινα αλλά και πρακτικά. Οι ελεύθεροι Πολίτες  σέβονται αποκλειστικά και μόνο εκείνες τις (εκ του αποτελέσματος επιτυχημένες) πολιτικές προσωπικότητες, οι οποίες κάνουν τη δουλειά τους συνετά, ορθολογικά και υπεύθυνα – χωρίς μονόπλευρες «ιδεοληψίες», χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς «διασπορά ψευδών ελπίδων», με αποκλειστικό γνώμονα την εθνική κυριαρχία και το δημόσιο συμφέρον.

Μόνο ένας τέτοιος ηγέτης θα είχε τη δυνατότητα να εκφρασθεί όπως κάποτε ο Churchill, οδηγώντας τη χώρα του με επιτυχία στην έξοδο από την κρίση των κρίσεων - μακριά από τα «νύχια» του ΔΝΤ (Η.Π.Α.), της επεκτατικής Γερμανίας ή της «επελαύνουσας» Κίνας. Μόνο με έναν τέτοιο ηγέτη θα μπορούσε η Ελλάδα να πάρει την τύχη της στα χέρια της, ατενίζοντας με αξιοπρέπεια, με υπερηφάνεια και με αισιοδοξία το μέλλον.         

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 1. Σεπτεμβρίου 2010

viliardos@kbanalysis.com