ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ: ΙΔΟΥ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ!!!!

12-07-2010

Συνέντευξη Παναγιώτου: Stress tests, XA, EE

Πως βλέπεται τον τραπεζικό κλάδο στην Ελλάδα. Ποιες είναι οι προβλέψεις σας για τα stress tests και αν θεωρείτε ότι πρέπει να προχωρήσουν οι ελληνικές τράπεζες σε συγχωνεύσεις. Ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος έχει ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα και περνά την πιο κρίσιμη φάση του των τελευταίων δεκαετιών εξαιτίας: α) της διεθνούς κρίσης, η οποία, συνδέεται άρρηκτα με το διεθνές τραπεζικό σύστημα, β) της κρίσης ρευστότητας, η οποία έχει επηρεάσει καταλυτικά το διεθνή τραπεζικό κλάδος  γ) της ελληνικής κρίσης, που μεγέθυνε το ελληνικό πρόβλημα χρέους οδηγώντας σε ακραίες υποβαθμίσεις των ελληνικών ομολόγων και ‘μολύνοντας’, έτσι, με εν δυνάμει ‘τοξικά’ ομόλογα μεγάλες ελληνικές τράπεζες, αυξάνοντας την αστάθεια στο τραπεζικό σύστημα, δ)  των διαδοχικών υποβαθμίσεων των κυριότερων ελληνικών τραπεζών από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, ε) της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, ζ) της ασάφειας ως προς την έκβαση του σχεδίου στήριξης της Ελλάδας και την πραγματοποίηση ή μη μίας επίσημης αναδιαπραγμάτευσης τους ελληνικού χρέους με τους πιστωτές της χώρας, η) της δριμείας χρηματιστηριακής πτώσης που υπέστησαν οι μετοχές των ελληνικών τραπεζών. Αποτέλεσμα των παραπάνω και του σκηνικού που δημιουργείται εξ αυτών, είναι η πιθανότητα για συγχωνεύσεις στον ελληνικό τραπεζικό κλάδο να έχει αυξηθεί ιδιαίτερα. Κατά κανόνα, σε περιόδους κρίσεων οι ‘μικροί’ είτε χάνονται είτε προσαρτώνται στους μεγαλύτερους. Όσον αφορά στα stress tests, από τα στοιχεία που έχω στη διάθεση μου διαφαίνεται μία ευρωπαϊκή προσπάθεια σχεδιασμού τους με τρόπο που θα εμφανίσουν μία καλύτερη, σε σχέση με την πραγματική, εικόνα του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Για παράδειγμα, οι χρηματοπιστωτικές αγορές ενσωματώνουν απώλειες των πιστωτών της Ελλάδας της τάξης του 60% σε περίπτωση πτώχευσης, ενώ τα stress tests υπολογίζουν τις συγκεκριμένες απώλειες στο 17%. Έτσι, ακόμη και αν καταφέρουν να τονώσουν την επενδυτική εμπιστοσύνη, αν τα αποτελέσματα τους είναι, σχετικά, θετικά, θα ελλοχεύει ο κίνδυνος μίας νέας κρίσης φόβου και αστάθειας,  στην περίπτωση που η πραγματικότητα αποδειχτεί αρκετά διαφορετική. Προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης μία εικόνα απαξίωσης για το ΧΑ. Ποια είναι η εκτίμηση σας Το ΧΑ έχει χτυπηθεί θεαματικά από το Νοέμβριο και μετά και έχω παρουσιάσει, στους τελευταίους μήνες,  αποκλειστικά στοιχεία που κάνουν και τον πιο καλόπιστο παρατηρητή να μη μπορεί να αμφισβητήσει την πιθανότητα μίας οργανωμένης επίθεσης εναντίον του. Το χτύπημα ήταν τόσο μεγάλο  που, πλέον, είναι σωστότερο να μιλάμε για το προ και μετά ελληνικής κρίσης ΧΑ, καθώς το ελληνικό χρηματιστήριο μπήκε στην ελληνική κρίση ως ένα από τα αναπτυγμένα χρηματιστήρια του κόσμου και 10 μήνες μέσα σε αυτήν, έχει βρεθεί, όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά, σε μία νέα κατηγορία, η οποία έχει όλα τα μειονεκτήματα των αναδυόμενων αγορών με ελάχιστα από τα πλεονεκτήματα τους. Τα στοιχεία στα οποία στηρίζω αυτή μου την άποψη είναι πολλά με κυριότερα α) την θεμελιώδη εικόνα του ΧΑ, κυρίως ως προς τη βαθμολογία των μεγαλύτερων μετοχών του και φυσικά του τραπεζικού κλάδου του από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, καθώς σε κανένα άλλο αναπτυγμένο χρηματιστήριο του κόσμου δεν εντοπίζονται αντίστοιχες βαθμολογίες, β) τη βαθμολογία των ομολόγων της Ελλάδας, δηλαδή της χώρας όπου εδρεύει το ΧΑ, καθώς καμία άλλη χώρα στον κόσμο όπου εδρεύει αναπτυγμένη χρηματιστηριακή αγορά δε βαθμολογείται τόσο αρνητικά όσο η Ελλάδα, γ) τις τεχνικοστατιστικές αποκλίσεις του ΧΑ από τα διεθνή χρηματιστήρια, με κυριότερη αυτήν της απώλειας της θετικής συσχέτισης του ΓΔ με του διεθνείς δείκτες μετοχών, η οποία έφτασε, τον Ιούνιο, στο μεγαλύτερο επίπεδο από το 1999, δ) στο p/e του ελληνικού χρηματιστηρίου, το οποίο είναι ένα από τα 6 χαμηλότερα του κόσμου (μεταξύ των 52 μεγαλύτερων χρηματιστηρίων) και μακράν το χαμηλότερο μεταξύ των αναπτυγμένων χρηματιστηρίων, ε) στην πορεία τιμών του ΧΑ, καθώς ο ΓΔ πρόσφατα κινήθηκε σε νέο χαμηλό 12εατίας όταν οι βασικοί διεθνείς δείκτες διατηρούν πολύ μεγάλη απόσταση ασφαλείας από τα χαμηλά τους του Μαρτίου του 2009, ζ) το γεγονός πως σε αντίθεση με τις περισσότερες αναδυόμενες οικονομίες που ‘τρέχουν’ με σημαντικούς θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, η ελληνική καταγρ άφει έναν από τους μεγαλύτερους αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης στον κόσμο. Όλα τα παραπάνω είναι λογικό να έχουν προκαλέσει μία εικόνα απαξίωσης του ΧΑ, ωστόσο, η εκτίμηση μου είναι πως το ελληνικό χρηματιστήριο θα αποτελέσει μία σημαντική πηγή κερδών στο μακροπρόθεσμο μέλλον. Προς το παρόν, τα στοιχεία που έχω στη διάθεση μου δείχνουν πως η φάση της αστάθειας και της ταλαιπωρίας δεν έχει ολοκληρωθεί αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι το ΧΑ είναι υποτιμημένο. Οι περισσότερες ευκαιρίες θα αναδειχθούν από μία, πιθανή, επερχόμενη τάση αποκατάστασης της μεγάλης απόκλισης του ελληνικού με τα διεθνή χρηματιστήρια. Για την ώρα, ωστόσο, η άποψη μου είναι πως οι όποιες ευκαιρίες πρέπει να αναζητηθούν μέσα στα πλαίσια της αστάθειας και να περιοριστούν σε μικρότερους χρονικούς ορίζοντες. Θεωρείται ότι ο κίνδυνος διάχυσης της ελληνικής κρίσης είναι σχυρός ακόμη; Ποια θα είναι η εικόνα της ΕΕ μετά από 5 χρόνια κατά τη δική σας άποψη; Η ‘ελληνική κρίση’ είναι το τέλος ενός έργου το οποίο ξεκίνησε μερικά χρόνια νωρίτερα με βασικούς πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την ΕΚΤ και τη Γαλλία, κεντρική ιδέα του οποίου ήταν ο πόλεμος που κηρύχτηκε εναντίον των ΗΠΑ από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, με σκοπό την αντικατάσταση του δολαρίου, ως παγκόσμιο νόμισμα, από το ευρώ. Κατά τη διάρκεια του 2007 η ΕΚΤ, με την ενορχήστρωση κυρίως της Γερμανίας, κράτησε τα επιτόκια υπερβολικά υψηλά σε σχέση με τις ΗΠΑ, προσελκύοντας κεφάλαια στο ευρώ απ’ όλον τον κόσμο και οδηγώντας το, ήδη, πληγωμένο δολάριο σε απαξίωση. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια του 2008 και του 2009 η επίθεση συνεχίστηκε με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί να κατηγορούν τις ΗΠΑ ως υπεύθυνες για την κρίση και να ζητούν άμεση αντικατάσταση του διεθνούς νομισματικού συστήματος από ένα νέο, το οποίο δε θα είχε στο κέντρο του το δολάριο. Μέσα στο 2009 η Ευρώπη κέρδισε όλες, σχεδόν, τις μάχες εναντίον των ΗΠΑ, αποκτώντας ως συμμάχους της, επισήμως, την Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν, την Τουρκία και τελικά ακόμη και τον ΟΗΕ, ο οποίος σε σχετική έκθεση του ζήτησε την άμεση αλλαγή του διεθνούς νομισματικού συστήματος διακηρύσσοντας την ανάγκη για το τέλος της εποχής του δολαρίου.  Η απάντηση των ΗΠΑ σε αυτήν την οργανωμένη επίθεση, ήταν η δημιουργία της ευρωπαϊκής κρίσης, η οποία μετέφερε το πρόβλημα της απαξίωσης του δολαρίου στο ευρώ και οδήγησε σε ένα σημαντικό βαθμό στην αποκατάσταση της βλάβης που είχε πάθει το αμερικανικό νόμισμα, προκαλώντας την αποχώρηση των κεφαλαίων από την Ευρώπη και την επιστροφή τους στις ΗΠΑ. Προθάλαμος της δημιουργίας της ευρωπαϊκής κρίσης ήταν η δημιουργία της ‘ελληνικής κρίσης’, με την Ελλάδα να ‘σηκώνει το χέρι’ και να βροντοφωνάζει σε όλον τον κόσμο πως ήταν ο πιο αδύναμος ευρωπαϊκός κρίκος, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο το δρόμο για την κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της. [ΙΔΟΥ ΔΙΑΤΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ "ΓΥΡΙΖΕ" ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΚΑΙ ΕΚΑΜΝΕ ΤΗΝ ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΣΙΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΙΝ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!!! ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΩΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ!!! ΕΥΡΙΣΚΕΤΟ ΕΙΣ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΝ ΤΩΝ ΗΠΑ!!!!] Η πρακτική αυτή των ΗΠΑ δεν είναι πρωτοφανής καθώς κάθε φορά που πιέζονται ασφυκτικά αντιδρούν σφοδρά και χρησιμοποιούν κάθε μέσο προκειμένου να προστατέψουν τα κεκτημένα πλεονεκτήματα τους. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, οι ΗΠΑ δέχτηκαν έναν παρόμοιο πόλεμο απ’ την Ευρώπη, αντέδρασαν καταργώντας μονομερώς τη συνθήκη του Μπρέτον Γούντς, αποκόπτοντας το δολάριο από το χρυσό, δημιουργώντας ένα νέο νομισματικό σύστημα και τοποθετώντας και πάλι το δολάριο στο κέντρο του, κάτι το οποίο πέτυχαν απειλώντας τη Σαουδική Αραβία με πόλεμο και ‘πείθοντας’ την να διεξάγει το εμπόριο του πετρελαίου αποκλειστικά και μόνο στο αμερικανικό νόμισμα. Όταν στις αρχές της περασμένης δεκαετίας το Ιράκ έγινε η πρώτη χώρα που έσπασε αυτή τη συμφωνία, αποφασίζοντας να διεξάγει το εμπόριο του πετρελαίου σε ευρώ, οι ΗΠΑ αντέδρασαν με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε. Όταν στα τέλη της περασμένης δεκαετίας η Ρωσία ανακοίνωσε την αλλαγή του αποθεματικού της νομίσματος από το δολάριο στο ευρώ, οι ΗΠΑ απάντησαν δημιουργώντας τη ρωσική νομισματική κρίση του 2009. Η Ελλάδα έπεσε θύμα ενός παγκόσμιου νομισματικού πολέμου, κάτι στο οποίο βοήθησε η αδυναμία των διοικήσεων της να αντιληφθούν πως πέρα από την πραγματική οικονομία υπάρχει και μία άλλη, ίσως ακόμη πιο ισχυρή, η χρηματιστηριακή / χρηματοπιστωτική, η οποία λειτουργεί με πολύ διαφορετικούς κανόνες και ρυθμούς και μπορεί να γίνει πολύ άδικη και να συντρίψει μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα, όταν αυτές είναι απρόσεκτες. Όσο, λοιπόν, οι ΗΠΑ θα νιώθουν ότι απειλούνται, όσο η Γερμανία θα συνεχίζει τον πόλεμο εναντίον τους αλλά και όσο η ελληνική πλευρά θα αδυνατεί να κατανοήσει, να παρακολουθήσει και να προβλέψει τις εξελίξεις στη χρηματιστηριακή / χρηματοπιστωτική οικονομία,  η ελληνική κρίση θα αναζωπυρώνεται και θα χρησιμοποιείται ως δαυλός για την αναζωπύρωση και της ευρωπαϊκής. Όσον αφορά στο κοντινό μέλλον της ΕΕ, όσα συνέβησαν τα τελευταία 2 χρόνια είναι αρκετά ενδεικτικά και για το τί πρέπει να περιμένουμε στα επόμενα 5. Η Ευρώπη είναι, σήμερα, πιο αδύναμη αλλά και πολύ πιο ‘ενιαία’ απ’ ότι πριν την διεθνή και στη συνέχεια την ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση, με την ΕΚΤ να παίζει όλο και περισσότερο ένα ρόλο αντίστοιχο αυτού της FED. δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για το πέρασμα από την εμπορική και τη νομισματική ενοποίηση στη δημοσιονομική, οικονομική και διοικητική ενοποίηση. Αν ο απώτερος στόχος των ευρωπαϊκών λόμπι είναι η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, η τρέχουσα κρίση τους έχει φέρει μερικά βήματα πιο κοντά στην επίτευξη του. Έτσι, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα το κυρίαρχο σενάριο είναι αυτό που θέλει την Ευρώπη στα επόμενα 5 χρόνια να έχει χάσει τμήμα του παγκόσμιου ρόλου της και να έχει αποδεχτεί ως ‘συνδιαχειριστή’ των οικονομικών και δημοσιονομικών της υποθέσεων το ΔΝΤ και έτσι, εμμέσως, τις ΗΠΑ αλλά και να έχει κερδίσει όσον αφορά στο βαθμό που θα είναι ενοποιημένη, με τις χώρες του κέντρου, όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία αλλά και με την ΕΚΤ να παίζουν πιο σημαντικό ρόλο από ποτέ. Πάνος Παναγιώτου, διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. (GSTA Ltd).

Μείωση ελλείμματος 11% σε 3,5 χρόνια ???

Μείωση ελλείμματος 11% σε 3,5 χρόνια: ρεαλιστικός στόχος ή κυνήγι παγκόσμιου δημοσιονομικού ρεκόρ;

Πριν από δύο μήνες η Ελλάδα, υπό τις οδηγίες του ΔΝΤ, έθετε ως στόχο τη μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος κάτω από 3%, μέχρι το 2012. Δύο μήνες αργότερα, η επίτευξη αυτού του στόχου, (πάλι υπό τις οδηγίες του ΔΝΤ), έχει μεταφερθεί στο 2014. Μέχρι πριν μερικές εβδομάδες η εκτίμηση της Ελλάδας για την ανάπτυξη του ΑΕΠ στο 2010 έκανε λόγο για μείωση του κατά 2%. Η σημερινή εκτίμηση κάνει λόγο για μείωση του κατά 4%. Στους τελευταίους 10 μήνες το έλλειμμα έχει αναθεωρηθεί προς τα πάνω, τουλάχιστον, 3 φορές ενώ το ίδιο έχει συμβεί και με το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, με τις προβλέψεις για τα προσεχή χρόνια να αλλάζουν συνεχώς.

Κάτω από την πίεση των εξελίξεων των τελευταίων εβδομάδων και της πρόσφατης υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, η οποία, ουσιαστικά σήμανε και τη χρηματοπιστωτική της πτώχευση, η Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσει το πολυπόθητο δάνειο των 110 δις ευρώ, υποχρεώθηκε να προχωρήσει στην τελική συμφωνία για τη λήψη των μέτρων εκείνων , σύμφωνα με το ΔΝΤ, θα οδηγήσουν στη μείωση του πρωτογενούς δημοσιονομικού της ελλείμματος (αυτού που δεν περιλαμβάνει τις πληρωμές τόκων) κατά 11% μέσα σε 3,5 χρόνια.

Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό στόχο ή όπως συνέβη μέχρι στιγμής, θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για μία σειρά αναθεωρήσεων του ή ακόμη και για μία ενδεχόμενη εγκατάλειψη του, με βαρύτατες συνέπειες για τη χώρα; Υπήρξε στα τελευταία 40 χρόνια αντίστοιχη περίπτωση μείωσης του ελλείμματος από την Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο αναπτυγμένο κράτος του κόσμου ή το ΔΝΤ και η Γερμανία έχουν βάλει τη χώρα στο δρόμο για το κυνήγι ενός πρωτοφανούς δημοσιονομικού ρεκόρ;

Σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία του ΔΝΤ, στα τελευταία 40 χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί, μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου, 31 επιτυχημένες (σε διαφορετικό βαθμό η κάθε μία) προσπάθειες δραστικής μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, πάντα με την υιοθέτηση, μεταξύ άλλων και μέτρων 'δημοσιονομικής πειθαρχίας'.

Ο μέσος όρος της μείωσης του πρωτογενούς ελλείμματος για όλες τις επιτυχημένες προσπάθειες ήταν 8,3%, δηλαδή κατά 2,7% μικρότερη από το στόχο της Ελλάδας και το μέσο διάστημα στο οποίο αυτή επετεύχθη 7,2 χρόνια, δηλαδή κατά 119% μεγαλύτερο από αυτό το οποίο έχει δοθεί στην Ελλάδα.

Εξετάζοντας τις 5 περιπτώσεις πιο επιτυχημένων δραστικών μειώσεων δημοσιονομικών ελλειμμάτων στα τελευταία 40 χρόνια, διαπιστώνουμε πως ο μέσος όρος της μείωσης ανέρχεται στο 8,92%, δηλαδή 2,08% λιγότερο από τον ελληνικό στόχο και το μέσο διάστημα επίτευξης της μείωσης στα 8,2 χρόνια, δηλαδή, περίπου, πέντε περισσότερα από το περιθώριο που έχει η Ελλάδα.

Ξεκινώντας από αυτά τα στοιχεία, η χώρα φαίνεται να έχει υποχρεωθεί να συμφωνήσει στην επίτευξη ενός δημοσιονομικού άθλου.

Με βάση τα ίδια στοιχεία του ΔΝΤ, από το 1970 μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει 9 περιπτώσεις μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου, όπου καταγράφηκε μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος σε ποσοστό πάνω από 10% και το μέσο χρονικό διάστημα στο οποίο αυτό επετεύχθη είναι 8,2 χρόνια.

Η εξέταση των 'δημοσιονομικών πρωταθλητών' είναι πολύ ενδιαφέρουσα, καθώς, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του ΔΝΤ, η Ιρλανδία έχει πετύχει τη μεγαλύτερη μείωση πρωτογενούς ελλείμματος απ' όλες τις αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, σε ποσοστό 20% και σε διάστημα 11 ετών (από το 1979 μέχρι το 1989), ενώ η Σουηδία και η Φινλανδία πέτυχαν αντίστοιχες μειώσεις κατά 13,3% σε 7 χρόνια (1994-2000).

Η Δανία πέτυχε μείωση κατά 12,3% σε 4 χρόνια (1982-1986), ενώ η Ελλάδα έχει πετύχει στο παρελθόν μείωση του πρωτογενούς δημοσιονομικού της ελλείμματος κατά 12,1% (δηλαδή κατά 1,1% μεγαλύτερη από τον τρέχοντα στόχο) σε 6 χρόνια (1990-1995) – δηλαδή σε διάστημα σχεδόν διπλάσιο από αυτό στο οποίο καλείται να το πράξει τώρα.

Τη λίστα των 'δημοσιονομικών πρωταθλητών' συμπληρώνουν το Ισραήλ, το Βέλγιο και ο Καναδάς, με το πρώτο να είναι και το μόνο στον κόσμο που πέτυχε μείωση του ελλείμματος κατά 11,1% σε 3 χρόνια (1981-1983), ενώ το Βέλγιο χρειάστηκε 15 χρόνια για μείωση του ελλείμματος τους κατά 11,1% (1984-1998), με τον Καναδά να έχει χρειαστεί 14 χρόνια για μείωση του ελλείμματος της τάξης του 10,4% (1986-1999).

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η αμέσως μεγαλύτερη της τρέχουσας διεθνούς οικονομικής κρίσης, ήταν η 'πετρελαϊκή' της δεκαετίας του '70, είναι ενδιαφέρον πως δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση καταγραφής σημαντικής μείωσης δημοσιονομικών ελλειμμάτων κατά τη διάρκεια εκείνης της δεκαετίας, με το 100% των περιπτώσεων μείωσης να εντοπίζονται από το 1980 και μετά, το 85% αυτών στις δεκαετίες μεγάλης ανάπτυξης του '80 και του '90 και το υπόλοιπο 15% αυτών στην περίοδο διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης, 2003-2007.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί δείχνει τη συσχέτιση της επιτυχίας ενός προγράμματος μείωσης των ελλειμμάτων με το γενικότερο διεθνές οικονομικό περιβάλλον αλλά και με τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ. Ακόμη, σχεδόν στο 100% των επιτυχημένων περιπτώσεων μείωσης των ελλειμμάτων, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας κατά την περίοδο εφαρμογής προγραμμάτων δημοσιονομικής πειθαρχίας στηρίχτηκε στην υποτίμηση των κρατικών νομισμάτων ενώ με βάση όσα στοιχεία διατίθενται από το ΔΝΤ, δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε περίπτωση μείωσης των κρατικών εξόδων μέσω της περικοπής μισθών ή συντάξεων (αντίθετα, το πάγωμα τους με παράλληλη αύξηση των φόρων αποτελεί τον κανόνα).

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν τελειώνει με την επίτευξη μίας σημαντικής μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά επεκτείνεται και στην προσπάθεια συντήρησης του σε χαμηλά επίπεδα, κάτι το οποίο σπάνια συμβαίνει, σύμφωνα με το ΔΝΤ, το οποίο υποστηρίζει σε έκθεση του (Νοέμβριος 2009) ότι οποιοδήποτε νέο πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας θα είναι δυσκολότερο να πετύχει απ' ότι αυτά προηγούμενων δεκαετιών, εξαιτίας της σημερινής διεθνούς οικονομικής κατάστασης.

Έτσι, η Ελλάδα καλείται να ισοφαρίσει το Ισραήλ στη μεγαλύτερη μείωση κρατικού πρωτογενούς ελλείμματος σε διάστημα 3,5 ετών, από το 1970 και μετά και να ξεπεράσει το προσωπικό της ρεκόρ πετυχαίνοντας ό,τι και από το 1990 μέχρι το 1995, στο μισό, σχεδόν χρονικό διάστημα. Και μάλιστα, αυτή τη φορά χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της υποτίμησης του νομίσματος της, χωρίς τη δυνατότητα δανεισμού από την 'ελεύθερη' αγορά ομολόγων ανάλογα με τις ανάγκες της, με τον πληθυσμό της δημογραφικά ασθενέστερο (πιο 'γερασμένο΄ και άρα με μικρότερες δυνατότητες και περισσότερες ανάγκες απ' ότι το 1990) και εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων 80 ετών.

Πρόκειται, ουσιαστικά, για την προσπάθεια επίτευξης ενός δημοσιονομικού άθλου άνευ προηγουμένου στη μοντέρνα διεθνή οικονομική ιστορία, μέσω της επιβολής εξαιρετικά σκληρών και πρωτοφανών μέτρων για μία αναπτυγμένη οικονομία. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαία η δήλωση της κυρίας Μέρκελ στη Βόννη την Κυριακή, πως είχε επιτυχία η επιμονή της να συμμετέχει και το ΔΝΤ στη συμφωνία οικονομικής 'βοήθειας΄ προς την Ελλάδα, καθώς αυτή εξασφάλισε την ελληνική δέσμευση για δημοσιονομικές περικοπές εξόδων που φάνταζαν 'αδιανόητες ' λίγο νωρίτερα. 'Πριν από τρεις μήνες θα ήταν αδιανόητο για την Ελλάδα να αποδεχτεί τόσο σκληρούς όρους' συμπλήρωσε η κυρία Μέρκελ, δηλώνοντας ικανοποιημένη για την προσωπική της επιτυχία.

Μα το πιο ενδιαφέρον, ίσως, είναι πως σύμφωνα με άλλη έκθεση του ΔΝΤ (2003), μετά τη μελέτη προγραμμάτων μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων σε 112 χώρες, 'δε βρέθηκε καμία σημαντική στατιστική επιρροή στην έκβαση του προγράμματος εξαιτίας της υιοθέτησης των όρων που έθεσε το ΔΝΤ αλλά οι δημοσιονομικές εξελίξεις επηρεάστηκαν από το ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον και από τη γενική κατεύθυνση των μακροοικονομικών πολιτικών που υιοθετήθηκαν.'

Συμπερασματικά, αφού πρώτα η Ελλάδα οδηγήθηκε στη χρηματοπιστωτική πτώχευση, εξωθήθηκε σε μία συμφωνία που περιλαμβάνει τη συμμετοχή του ΔΝΤ (όχι με βάση το οικονομικό της συμφέρον αλλά για την εξυπηρέτηση του συμφέροντος της Γερμανίας και φυσικά του ίδιου του ΔΝΤ) και που έθεσε ασύλληπτους δημοσιονομικούς στόχους και γι' αυτό και επέβαλλε πρωτοφανή δημοσιονομικά μέτρα. Και ακόμη και αν οι στόχοι αυτοί επιτευχθούν, η βλάβη που θα έχει επέλθει στην οικονομία θα κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη συντήρηση τους χωρίς μία παρατεταμένη περίοδο οικονομική ταλαιπωρίας με ανυπολόγιστες συνέπειες, ενώ αν η χώρα δεν καταφέρει να πετύχει αυτούς τους στόχους, θα κατηγορηθεί ότι δεν ακολουθεί το δημοσιονομικό πρόγραμμα όπως συμφωνήθηκε και θα κινδυνεύσει με νέες κυρώσεις, που θα καθυστερήσουν ακόμη περισσότερο την έξοδο της από την κρίση.

Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr
http://www.analitis.com/index.php?option=com_content&view=article&id=10815:--11--35--------&catid=38:ektaanalysis&Itemid=98

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ: ‘ελληνική κρίση’ ΚΑΙ Rothschild

Οι περίεργες συμπτώσεις της υπόθεσης ‘ελληνική κρίση’: Rothschild

Το ελληνικό χρηματιστήριο έχει δεχτεί έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο τους τελευταίους μήνες και αυτό αποτυπώνεται όχι μόνο στο ποσοστό της κατά 50%, περίπου, πτώσης του ΓΔ σε αυτό το διάστημα, όσο, κυρίως, στην τεράστια αρνητική απόκλιση του από τις διεθνείς αγορές μετοχών, καθώς έχει φτάσει να παρουσιάζει τη μεγαλύτερη αρνητική συσχέτιση με βασικούς δείκτες, όπως, ο S&P 500, από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90.

Μία από τις εταιρίες που πρωτοστάτησαν στη χρηματιστηριακή επίθεση εναντίον του ΧΑ ήταν η Neuberger Berman η οποία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην πτώση του ελληνικού χρηματιστηρίου, πουλώντας 1,7 εκατομμύρια μετοχές της Εθνικής Τράπεζας (μετοχή με τη μεγαλύτερη βαρύτητα στο ΓΔ) στο τελευταίο τρίμηνο του έτους. Μερικές περίεργες συμπτώσεις όσον αφορά στην εταιρία αυτή είναι πως ο νυν πρόεδρος της ήταν πρώην πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της Lehman Brothers, πρώην συνεταίρος και πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της Goldman Sacks και στενό συγγενικό πρόσωπο του τέως προέδρου των ΗΠΑ George Bush. Η πιο ενδιαφέρουσα σύμπτωση, όμως, είναι πως η συγκεκριμένη εταιρία έχει ιδρυθεί από ένα μέλος της οικογένειας Rothschild, της μεγαλύτερης τραπεζικής δυναστείας στον κόσμο.

Ένα άλλο μέλος αυτής της οικογένειας, ο Nathaniel Rothschild,  το Φεβρουάριο του 2010 υποστήριξε σε συνέντευξή του στην Les Echos πως η ελληνική (και η ευρωπαϊκή κρίση) αποτελούν ‘πολύ φασαρία για το τίποτα’ και ότι στην πραγματικότητα τον καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία της έπαιξαν οι κερδοσκόποι και όχι τα πραγματικά οικονομικά προβλήματα. ‘Ο ρόλος τους (των κερδοσκόπων στην ελληνική κρίση) ήταν πολύ, πολύ μεγάλος’ είπε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας: ‘όλα έγιναν τόσο εύκολα (για τους κερδοσκόπους)’. ‘Το πρωτογενές έλλειμμα της Ευρώπης δεν είναι άσχημο συγκρινόμενο με αυτό των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και άλλων κρατών’.

Το πιθανότερο είναι ο Nathaniel Rothschild να ξέρει καλά τι λέει τόσο για τα οικονομικά προβλήματα της Ευρώπης, των ΗΠΑ της Ιαπωνίας και της Ελλάδας όσο και για το ρόλο των κερδοσκόπων στην δημιουργία της τεχνητής ελληνικής και στη συνέχεια ευρωπαϊκής κρίσης.

Η οικογένεια του έχει τη μεγαλύτερη παράδοση στον κόσμο στο εμπόριο χρέους έχοντας χρηματοδοτήσει δεκάδες κράτη για περισσότερα από 200 χρόνια ενώ αποτελεί τη μεγαλύτερη τραπεζική δυναστεία διεθνώς με ανυπολόγιστη περιουσία και αμέτρητες 'εμπλοκές' σε χρηματιστηριακές και χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Στις 3 Δεκεμβρίου 1923 η Chicago Evening American είχε γράψει σχετικά: ‘Οι Rothschilds μπορούν να ξεκινήσουν ή να εμποδίσουν πολέμους. Ο λόγος τους μπορεί να δημιουργήσει ή να διαλύσει αυτοκρατορίες.’ Η New York Evening Post στις 22 Ιουλίου 1924 ε'ιχε γράψει: ‘Ο Κάιζερ έπρεπε να συμβουλευτεί έναν Rothschild προκειμένου να μάθει αν μπορεί να κάνει πόλεμο ή όχι. Ένας άλλος Rothschild σήκωσε όλο το βάρος της διαμάχης που οδήγησε στην κατάρρευση του Ναπολέοντα.’ Στις 8 Ιουλίου 1937, οι New York Times είχαν γράψει για τη δυναστεία: ‘Οι Rothschilds εισήγαγαν τον κανόνα του χρήματος στην ευρωπαϊκή πολιτική. Δεν έχουμε πλέον έθνη αλλά οικονομικές επαρχίες’,

Σύμφωνα με υπολογισμούς αναλυτών για τα έσοδα της δυναστείας Rothschild, το 2001 ο τζίρος τους από τόκους δανείων που είχαν πουλήσει ξεπερνούσε τα 5 δις δολάρια ημερησίως. Τότε το παγκόσμιο κρατικό χρέος υπολογίζονταν κοντά στα 10 τρις δολάρια ενώ σήμερα αγγίζει τα 40 τρις.

Η οικογένεια Rothschild είναι στο τιμόνι του μεγαλύτερου διεθνούς δικτύου εξόρυξης και εμπορίας χρυσού, διαμαντιών, πολύτιμων λίθων και μετάλλων, μέσα από εταιρίες όπως η Barick Gold, η Gold Fields, η De Beers, η Rio Tinto κλπ ενώ είναι από τις ισχυρότερες οικογένειες της βιομηχανίας πετρελαίου. Οι Rothschilds εισήγαγαν τον υπολογισμό της spot τιμής του χρυσού στο χρηματιστήριο του Λονδίνου και ήταν οι ίδιοι υπεύθυνοι γι' αυτή τη διαδικασία καθημερινά από το 1919 μέχρι το 2004 όταν τοποθέτησαν ως αντικαταστάτη τους την Barclays, εταιρία με την οποία έχουν ισχυρούς δεσμούς.

Ο ρόλος των Rothschild στην Ελλάδα υπήρξε και είναι εξαιρετικά σημαντικός και αυτό κάνει τις συμπτώσεις ακόμη πιο ενδιαφέρουσες. Τα δάνεια Rothschild ήταν από τα πρώτα και μεγαλύτερα που έλαβε το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μετά το 1821, ενώ οι Rothschild είναι οι δημιουργοί του σύγχρονου τραπεζικού και νομισματικού συστήματος της Ελλάδας, καθώς ήταν βασικοί χρηματοδότες, συνιδρυτές και μεγαλομέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος,  μέσα από την οποία εισήγαγαν το κλασματικό αποθεματικό / κεντρικό τραπεζικό σύστημα στη χώρα , παρέχοντας στην ΕΤΕ την άδεια να τυπώνει χρήμα χωρίς αντίκρισμα, ένα ποσοστό του οποίου ανήκε στους ίδιους. Έχοντας το νομισματικό έλεγχο και τον έλεγχο της παραγωγής χρήματος στην Ελλάδα στα χέρια τους, μπόρεσαν να παίξουν κύριο ρόλο,σε βάθος χρόνου, στην έκδοση δανείων για τη δημιουργία έργων υποδομής, ενώ δανειοδότησαν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις και δεκάδες βιομηχανίες.

Μέχρι του σημείου που τα στοιχεία γίνονται ασαφή, παρέμεναν βασικοί μέτοχοι της ΕΤΕ μέσω πολλών εταιριών (μία από αυτές η Neuberger Berman) αλλά και οι πιθανότεροι μεγαλομέτοχοι της ιδρυθείσας στην πορεία Τράπεζας της Ελλάδας η οποία πήρε το ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας από την ΕΤΕ.

Η N.M. Rothschild & Sons υπήρξε σύμβουλος του ελληνικού κράτους για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου, σύμβουλος της Cosmote, των ΕΛΠΕ, της Τράπεζας Εγνατία, της Γενικής Τράπεζας, της Μυτιληναίου, της Eurobank και δεκάδων άλλων τραπεζών και εταιριών στην Ελλάδα.

Έτσι, το γεγονός πως η Neuberger Berman που πρωταγωνίστησε στην πτώση της ΕΤΕ στο κρίσιμο τελευταίο τρίμηνο του 2009, είναι συμφερόντων Rothschild, αποτελεί μία πολύ περίεργη και προκλητική σύμπτωση. Δεν είναι, όμως, η μοναδική.

Στις 13 Μαΐου 2010 ο νυν βασικός οικονομικός σύμβουλος της κυβέρνησης Ομπάμα και πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ Paul Volcker, υποστήριξε στο Λονδίνο ότι η ελληνική κρίση  δημιούργησε το πρόβλημα μίας ‘ενδεχόμενης αποσύνθεσης του ευρώ’, προκαλώντας πανικό στις αγορές. Έχει ενδιαφέρον η σύμπτωση πως ο Paul Volcker, αφού παρέδωσε τη θέση του διοικητή της FED στον Alan Greenspan το 1987, έγινε πρόεδρος της επενδυτικής τράπεζας J. Rothschild, Wolfensohn & Co, της οικογένειας Rothschild.

Στις 03 Μαρτίου 2010 ο George Soros,  κατηγορήθηκε μαζί με τους Paulson, Cohen και Einhorn  από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ότι οργάνωσε την επίθεση στο ευρώ.

Είναι ενδιαφέρον πως ο Soros, μαζί με την πρώην υπουργό των ΗΠΑ Madeleine Albright και τον τραπεζίτη Jacob Rothschild, είναι συνεταίροι σε επενδυτική εταιρία με έδρα το Λονδίνο, η οποία εξειδικεύεται σε επενδύσεις στην Αφρική. Η οικογένεια Rothschild είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στην Αφρική για περισσότερο από 200 χρόνια, με πρωταγωνιστικό ρόλο στην αγορά χρυσού και πολύτιμων μετάλλων. Οι Rothschild έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στη δανειοδότηση των αφρικανικών κρατών. Ο Soros είναι στενός συνεργάτης της οικογένειας Rothschild σε μία σειρά άλλων επενδυτικών έργων ενώ μέλη του διοικητικού συμβουλίου εταιριών του Soros έχουν υπάρξει μέλη του διοικητικού συμβουλίου εταιριών των Rothschild και αντίστροφα. (Ο Soros, ήταν ο μεγαλύτερος δανειοδότης της πρώτης κυβέρνησης της ΠΓΔΜ).  Η επενδυτική εταιρία του Soros ονομάζεται Quantum Fund. Μέλος στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας είναι ο Richard Katz ο οποίος προηγουμένως ήταν πρόεδρος της “Rothschild Italia S.p.A.” και μέλος της επιτροπής εμπορικών τραπεζών της “N.M. Rothschild & Sons” στο Λονδίνο.

Οι συμπτώσεις συνεχίζονται αυτή τη φορά με τον John Paulson, δεύτερο βασικό πρόσωπο που κατηγορήθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ότι οργάνωσε την επίθεση στο ευρώ. Είναι ο 50ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο και μαζί με τον Nathaniel Rothschild είναι βασικοί μέτοχοι της ‘Rusal’, της μεγαλύτερης εταιρίας παραγωγής αλουμινίου στον κόσμο.

Ο Steven Cohen είναι το τρίτο βασικό πρόσωπο που κατηγορήθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ  για την επίθεση στο ευρώ. Είναι ο 27ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Μαζί με την Atticus Capital  της οικογένειας Rothschild, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος του διάσημου οίκου δημοπρασιών Sotheby’s (ο οίκος είναι εισηγμένος στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης) κατέχοντας το 6,2% των μετοχών της εταιρίας, με τους Rothschild να κατέχουν το 5,4%. Η μετοχή της εταιρίας ενισχύθηκε κατά 700% μετά την τοποθέτηση των Rothschild και Cohen.

Οι παραπάνω είναι, πράγματι, λίγες από τις περίεργες συμπτώσεις της 'υπόθεσης ελληνική κρίση' που συνδέονται με τη δυναστεία των Rothschild. Σε επόμενα άρθρα θα παραθέσω περισσότερες και ίσως σημαντικότερες. Θα αναφέρω, όμως και μία σειρά άλλων περίεργων και προκλητικών συμπτώσεων από τις σχέσεις των πρωταγωνιστών της ελληνικής κρίσης, οι οποίες θα προβληματίσουν ακόμη και τον πιο αθώο και καλόπιστο παρατηρητή της υπόθεσης. 

***********

Ελληνική κρίση & περίεργες συμπτώσεις : Goldman Sachs, Fitch, Moody’s, S&P, ΧΑ 

 Στο διεθνές τραπεζοκεντρικό οικονομικό σύστημα, τα κράτη, μάλλον, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να μάθουν καλά τη διάκριση μεταξύ χρηματιστηριακής και πραγματικής οικονομίας αλλά και τους πολύπλοκους τρόπους που αυτές οι δύο συνδέονται μεταξύ τους. Η Ελλάδα προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε αυτό το διφυές σύστημα από ιδρύσεως του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το 1821 και το πετυχαίνει άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη επιτυχία. Το μυστικό έγκειται στην αναγνώριση και την κατανόηση των αδυναμιών του συστήματος ώστε να μπορέσει να γίνει όσο το δυνατόν σωστότερη εκμετάλλευση τους αλλά και στη συνειδητοποίηση της εγγενούς αδυναμίας των κρατών, τουλάχιστον των περισσότερων εξ αυτών, να κινηθούν εναντίον του είτε να προσπαθήσουν να το παρακάμψουν. Όσο περισσότερο πλησιάζουμε στο σήμερα τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάπτυξη της χρηματιστηριακής οικονομίας και η επιρροή της στην πραγματική οικονομία. Και όπως και στην μία έτσι και στην άλλη, υπάρχουν μονοπώλια, ολιγοπώλια  και καρτέλ, δηλαδή συσσωματώσεις δυνάμεων που προσπαθούν, πάση θυσία, να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

Goldman Sachs – Loyd Blankfein - Ελλάδα

Μία από τις ναυαρχίδες του διεθνούς τραπεζοκεντρικού συστήματος είναι η Goldman Sachs, εταιρία η οποία αποτελεί σύμβουλο πολλών κρατών ως προς το πώς θα κινηθούν μέσα στη χρηματιστηριακή οικονομία, με έναν από τους πελάτες της να είναι και η Ελλάδα. Ο Διοικητής της Goldman, Loyn Blankfein, είναι στενός φίλος του νυν διοικητή της FED Ben Bernanke,  ο οποίος υπήρξε μέντορας και επιβλέποντας καθηγητής στη διδακτορική του διατριβή στο Harvard ενώ και οι δύο είναι μέλη της  λέσχης Bilderberg. Η δήλωση του σε συνέντευξη του το 2010 πως όταν κερδοσκοπεί ‘επιτελεί το έργο του Θεού’ προκάλεσε ποικίλα σχόλια στα μεγαλύτερα διεθνή ΜΜΕ.

Το 2000 η Ελλάδα με τη βοήθεια της Goldman, συμφώνησε σε ένα πρόγραμμα χρηματιστηριακής δανειοδότησης  (‘Αριάδνη’), το οποίο ανανεώθηκε με νέους όρους το 2001 και κατέληξε σε ένα δεύτερο πρόγραμμα (‘Αίολος’) που εξασφάλιζε χρήματα για την χώρα με αντάλλαγμα την παραχώρηση δικαιωμάτων από τη χρήση αεροδρομίων και τυχερών παιχνιδιών. Η φύση του χρηματιστηριακού αυτού προϊόντος δανεισμού ήταν τέτοια, που παρουσίαζε το δανεισμό ως πώληση κάνοντας εφικτή την αποφυγή του συνυπολογισμού του δανείου στα κρατικά έξοδα και επιτρέποντας την εμφάνιση μικρότερου κρατικού ελλείμματος από το πραγματικό. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στη χώρα να παρακάμψει το βασικό κριτήριο του Μάαστριχ για μέγιστο ποσοστό ελλείμματος στο 3% του ΑΕΠ, επιτρέποντας, έτσι, την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ (παρά το γεγονός ότι δεν πληρούνταν το δεύτερο κριτήριο ένταξης που έθετε το 60% ως όριο χρέους ως προς ποσοστό του ΑΕΠ αφού αυτό ξεπερνούσε το 100% στην περίπτωση της Ελλάδας). Παρόμοια προϊόντα χρησιμοποίησε και η Ιταλία και πιθανόν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η συμφωνία Ελλάδας – Goldman ήταν νόμιμη όταν συνήφθη αλλά ένας ευρωπαϊκός νόμος που ψηφίστηκε το 2004 την έκανε, στην πορεία, εν δυνάμει παράνομη με βάση το Κοινοτικό Δίκαιο. Το 2005 η Goldman πούλησε αυτό το χρηματιστηριακό προϊόν στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας η οποία το κράτησε μέχρι το 2008 όταν η διεθνής κρίση οδήγησε στην κατακόρυφη μείωση της ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα, κάνοντας την ΕΤΕ να αναζητήσει τρόπο να το χρησιμοποιήσει ως ενέχυρο προκειμένου να δανειστεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Με τη βοήθεια της Goldman ιδρύθηκε μία εταιρία (‘Τίτλος’) στην οποία μεταφέρθηκε το προϊόν και η ΕΤΕ εξασφάλισε τα ομόλογα που εξέδωσε η Τίτλος, τα οποία και παραχώρησε στην ΕΚΤ αντλώντας σε αντάλλαγμα δανειακά κεφάλαια.

Το ναυάγιο της πρότασης για νέα συμφωνία

Στα μέσα του Οκτωβρίου του 2009  η Goldman πρότεινε στην Ελλάδα τη χρήση ενός νέου χρηματιστηριακού προϊόντος το οποίο θα διευκόλυνε, σε σημαντικό βαθμό, την κάλυψη των τεράστιων δανειακών της αναγκών για το υπόλοιπο του 2009 και για το 2010, δεδομένου ότι στο διάστημα αυτό έληγαν παλαιότερα ομόλογα πολύ μεγάλης αξίας. Ωστόσο η πρόταση Goldman δε βρήκε θερμή ανταπόκριση από την ελληνική πλευρά (πληροφορίες από αξιόπιστη ελληνική πηγή). Λίγες ημέρες αργότερα η εταιρία πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch, υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε Α- από Α, σπρώχνοντας την στα όρια της εξόδου της από την ‘Α εθνική’ κατηγορία πιστοληπτικής βαθμολογίας. Παράλληλα, στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης καταγράφηκαν μαζικές πωλήσεις της μετοχής της ΕΤΕ οι οποίες μεταφέρθηκαν και στο ΧΑ, οδηγώντας το σε σημαντική πτώση ενώ ταυτόχρονα αυξήθηκαν οι τιμές των ελληνικών CDS, μειώθηκαν οι τιμές των ελληνικών ομολόγων και αυξήθηκε το επιτόκιο και κατά συνέπεια το κόστος δανεισμού της Ελλάδας. 
Στις πρώτες ημέρες του Νοεμβρίου μία αποστολή της Goldman έφτασε στην Αθήνα με σκοπό να μεταπείσει την ελληνική πλευρά και να κλείσει τη νέα συμφωνία χρηματιστηριακού δανεισμού, στην οποία περιλαμβάνονταν πρόταση για λήψη κεφαλαίων από την Τράπεζα της Κίνας με αντάλλαγμα μερίδιο στην ΕΤΕ αλλά και τον ΟΣΕ (πληροφορίες από Financial Times και Der Spiegel και από αξιόπιστες πηγές σε Ελλάδα και εξωτερικό). Όσο οι διαπραγματεύσεις ήταν σε εξέλιξη η τιμή της ΕΤΕ στη Νέα Υόρκη άρχισε να αυξάνεται προκαλώντας άνοδο και στο ελληνικό χρηματιστήριο. Ταυτόχρονα σταμάτησε και η πίεση στην αγορά ομολόγων και CDS. Οι διαπραγματεύσεις δεν κατέληξαν σε συμφωνία με την ελληνική πλευρά να απορρίπτει την πρόταση Goldman οριστικά.

Χρηματιστηριακός / χρηματοπιστωτικός πόλεμος εναντίον της Ελλάδας

Την επομένη, σχεδόν, της απόρριψης της συμφωνίας καταγράφηκαν αθρόες πωλήσεις μετοχών της ΕΤΕ στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης αλλά και μετοχών της ALPHA, της Eurobank και τελικά συνολικά του τραπεζικού κλάδου του ΧΑ, ενώ οι τιμές των CDS απογειώθηκαν, οι τιμές των ελληνικών ομολόγων βούλιαξαν και τα επιτόκια δανεισμού πήραν την ανιούσα οδηγώντας την Ελλάδα όλο και πιο κοντά στην αδυναμία αναχρηματοδότησης του χρέους της.

Στις 12 Δεκεμβρίου η Fitch προχώρησε σε νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας βαθμολογώντας την με BBB+ και οδηγώντας την έτσι εκτός  Α εθνικής κατηγορίας στην αγορά ομολόγων, ενώ το χτύπημα έγινε ακόμη πιο σημαντικό καθώς η Fitch δήλωσε πως επόμενες υποβαθμίσεις ήταν πιθανές. Στο χορό των υποβαθμίσεων μπήκαν οι άλλοι δύο γίγαντες πιστοληπτικής αξιολόγησης, S&P και Moody’s, υποβαθμίζοντας την Ελλάδα μέσα στο Δεκέμβριο και προκαλώντας έτσι ένα γενικό ξεπούλημα των κρατικών ομολόγων της και πυροδοτώντας την απογείωση του κόστους δανεισμού της.

Ακολούθησε νέα υποβάθμιση της Ελλάδας, τον Απρίλιο του 2010, σε BBB- από τη Fitch, η οποία σήμανε και τυπικά τη χρηματοπιστωτική πτώχευση της χώρας προκαλώντας ένα νέο, βάναυσο, γύρο πωλήσεων των ελληνικών ομολόγων από επενδυτικά ταμεία σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και την κλιμάκωση του κερδοσκοπικού παιχνιδιού εις βάρος της.

Neuberger Berman – Goldman - XA – αγορά CDS – αγορά ομολόγων

Μία από τις πρώτες εταιρίες που ξεπούλησαν την ΕΤΕ στο τελευταίο τρίμηνο του 2009 ήταν Neuberger Berman, (συμφερόντων Rothschild), η οποία πούλησε 1,7 εκ μετοχές από τον Οκτώβριο μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του έτους.
Στο ίδιο διάστημα του 2009 αλλά και κατά τη διάρκεια του 1ου τριμήνου του 2010,  η Goldman, επένδυε στο ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας τόσο μέσω της αγοράς ομολόγων όσο και μέσω της αγοράς CDS (πληροφορίες από διεθνή και γαλλικό τύπο και από συνέντευξη γάλλου τραπεζίτη στον κλάδο επενδύσεων).

Σύμφωνα με στοιχεία για την αγορά CDS σε πολλές περιπτώσεις το 75% του όγκου συναλλαγών σε αυτά, στο κρίσιμο διάστημα Οκτωβρίου 2009 – Απριλίου 2010,  γινόταν μέσω 6 μεγάλων παικτών με τον μεγαλύτερο αυτών να είναι η Goldman Sacks.
Οι 2 μεγαλύτεροι διεθνείς επενδυτές στο ΧΑ – οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης – Goldman

Black Rock

Κύρια μέτοχος στην Goldman είναι η Black Rock, επενδυτική εταιρία του ομίλου Blackstone, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της οποίας μέχρι τις 14 Ιουλίου 2008 ήταν ο Lord Nathaniel Charles Jacob Rothschild ο οποίος παραιτήθηκε αφήνοντας ως διευθύνοντα σύμβουλο στην εταιρία τον Randall Rothschild. Με υπό διαχείριση κεφάλαια που αγγίζουν τα 3,5 τρις δολάρια και με το ύψος του χαρτοφυλακίου για το οποίο παρέχει επενδυτικές συμβουλές να ξεπερνά τα 9 τρις δολάρια, πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες, (αν όχι τη μεγαλύτερη) διεθνείς επενδυτικές εταιρίες.

Η Black Rock τυχαίνει να είναι και ο 2ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο ΧΑ με θέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδας, στην ΕΤΕ, την EFG Eurobank Ergasias και την Εμπορική.

Τυχαίνει, επίσης, να είναι βασικός μέτοχος στους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s και S&P. Ακόμη, αξιωματούχοι της κατείχαν υψηλά αξιώματα ή ήταν συνδεδεμένοι με τους τρεις βασικούς οίκους αξιολόγησης με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Richard H. Jenrette, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Blackstone (μητρικής της Black Rock) και πρώην διευθυντής της The McGraw-Hill Companies, μητρικής του οίκου Standard & Poor's.

Έτσι, η Black Rock είναι παράλληλα:

- ο δεύτερος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο ΧΑ
- βασικός μέτοχος στη Goldman Sachs
- βασικός μέτοχος στους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s και S&P

Norges Bank Investment

Πρόκειται για επενδυτικό σχήμα της Κεντρικής Τράπεζας της Νορβηγίας, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο και ο μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο ΧΑ με θέσεις σε 41 ελληνικές εταιρίες μεταξύ των οποίων η Πειραιώς, η Alpha, η ΔΕΗ και η EFG Eurobank Ergasias, ενώ είναι από τους μεγαλύτερους μετόχους της ΕΤΕ. Επενδυτικός σύμβουλος της εταιρίας είναι η La Compagnie Benjamin De Rothschild S.A. Το επενδυτικό αυτό σχήμα της Norges είναι από τα πλέον αμφιλεγόμενα καθώς έχει επενδύσεις, μεταξύ άλλων, σε εταιρίες όπλων, πυρηνικών κλπ. Πρόσφατα και μετά από σκάνδαλο εξαιρέθηκαν από το χαρτοφυλάκιο του μερικές εταιρίες,  κυρίως τσιγάρων, ωστόσο παρέμειναν πολλές που το διατηρούν στην κατηγορία των αμφιλεγόμενων κεφαλαίων.

Η Norges Bank Investment τυχαίνει να είναι παράλληλα:
- ο μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής του ΧΑ
- σημαντικός μέτοχος της Goldman
- μεγαλομέτοχος της εταιρίας πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch.

Fidelity

H Fidelity είναι ένας από τους μεγαλύτερους (αν όχι ο μεγαλύτερος) μέτοχος της εταιρίας πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s. Ο  Bill Rothschild είναι ο senior vice president της Fidelity.
Αποφάσεις των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης & εσωτερική πληροφόρηση
Έτσι οι νο1 και νο2 διεθνείς επενδυτές στο ΧΑ τυχαίνει να είναι παράλληλα και μεγαλομέτοχοι στη Goldman αλλά και μεγαλομέτοχοι στους 3 βασικούς οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, ενώ έχουν ισχυρούς δεσμούς με την τραπεζική δυναστεία Rothschild. Επιπλέον, ένας από τους μεγαλύτερους μετόχους της Moody’s, η εταιρία Fidelity, έχει στον τιμόνι της ένα μέλος της οικογένειας Rothschild.

Από τα παραπάνω συνεπάγεται πως οι Goldman, Black Rock, Norges και Rothschild είναι πολύ πιθανό να είχαν τη δυνατότητα να γνωρίζουν για τις υποβαθμίσεις της Ελλάδας πριν αυτές δημοσιευτούν και μπορούσαν, έτσι, να εκμεταλλευτούν αυτή την εσωτερική πληροφόρηση κερδοσκοπώντας στο ΧΑ και στην αγορά CDS και ομολόγων. Αν κάτι τέτοιο συνέβη, που είναι πολύ πιθανό, τότε πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στη χρηματιστηριακή ιστορία.
Ακόμη, οι παραπάνω δεσμοί δίνουν στην πρόταση της Goldman στην Ελλάδα μία άλλη διάσταση, καθώς φαίνεται η Goldman να είχε τη δυνατότητα να προσφέρει ένα ολοκληρωμένο ‘πακέτο’ προστασίας της χώρας από την κρίση, με τη δύναμη να στηρίξει το χρηματιστήριο και την αγορά ομολόγων, να επηρεάσει τις βαθμολογίες των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης αλλά και να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της χώρας. Με τον ίδιο τρόπο, ωστόσο, φαίνεται να είχε και τη δύναμη να προκαλέσει μία πανίσχυρη χρηματιστηριακή / χρηματοπιστωτική επίθεση εναντίον της Ελλάδας, η οποία και κατέληξε στη χρηματοπιστωτική της πτώχευση με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.

Οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης κατηγορούμενες σε Ευρώπη και ΗΠΑ – η Goldman στο εδώλιο στις ΗΠΑ

Είναι, επίσης, ενδιαφέρον, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στραφεί εναντίον των εταιριών πιστοληπτικής αξιολόγησης επιδιώκοντας τη δημιουργία ενός αντίστοιχου ευρωπαϊκού οργανισμού, θεωρώντας πως η αξιοπιστία τους έχει βλαφθεί ανεπανόρθωτα τα τελευταία χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ, οι εταιρίες κατηγορούνται για το ρόλο τους στην κρίση της αγοράς κατοικίας που οδήγησε στην κατάρρευση της αλλά και στη δημιουργία της διεθνούς τραπεζικής κρίσης, καθώς μέχρι τελευταία στιγμή βαθμολογούσαν τα τοξικά ομόλογα με άριστη τιμή επιτρέποντας σε εταιρίες όπως η Goldman να πουλήσουν εκατοντάδες χιλιάδες από αυτά σε ανυποψίαστους επενδυτές κερδίζοντας δισεκατομμύρια δολάρια.

Ακόμη οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης ταλανίζονται από μία σειρά σκανδάλων και κατηγοριών, οι οποίες ξεκινούν από εσκεμμένες παραλείψεις δημοσίευσης κρίσιμων για το κοινό πληροφοριών για διάφορες εταιρίες και φτάνουν μέχρι της κατηγορίες για εκβιασμό. Τέλος, το Μάιο του 2010 οι εταιρίες ελέγχονται από την χρηματιστηριακή επιτροπή ελέγχου των ΗΠΑ ως προς το ρόλο τους στην κρίση ενώ ένα νέο σκάνδαλο είναι εν τη γενέσει του, το οποίο έχει να κάνει με την ευνοϊκή αξιολόγηση δήμων και πολιτειών των ΗΠΑ που στην πραγματικότητα βρίσκονται στα όρια της πτώχευσης.

Την ίδια στιγμή ένα νέο σκάνδαλο που συνδέει την Goldman με τον Paulson (ένας από τους 4 βασικούς υπόπτους για την επίθεση στο ευρώ, σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ) έχει οδηγήσει την εταιρία στο εδώλιο του κατηγορουμένου στις ΗΠΑ, φανερώνοντας σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί αυτή και οι συνεργάτες της προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ - 3FVIP.com 

http://www.analitis.com/index.php?option=com_content&view=article&id=11805:-a-goldman-sachs-fitch-moodys-sap-&catid=36:frontnews&Itemid=97

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ:'Περίεργα’ στοιχεία για την ελληνική κρίση αποκαλύπτουν εκθέσεις του ΔΝΤ

'Περίεργα’ στοιχεία για την ελληνική κρίση αποκαλύπτουν εκθέσεις του ΔΝΤ
Σύμφωνα με το άρθρο IV του συμφωνητικού του ΔΝΤ με τις χώρες μέλη, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο συντάσσεται από διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ μία έκθεση συμπερασμάτων για την πορεία έκαστης χώρας η οποία και της κοινοποιείται, αφού πρώτα έχει πραγματοποιηθεί επίσκεψη σε αυτήν από μία ομάδα του ΔΝΤ, η οποία συλλέγει οικονομικά, λογιστικά και στατιστικά στοιχεία και συζητά με τους ιθύνοντες για τις οικονομικές εξελίξεις και την οικονομική τους πολιτική. Αντίστοιχες εκθέσεις καταρτίζονται και από την ΕΕ για τις χώρες μέλη της.

Με την Ελλάδα να διασύρετε διεθνώς τους τελευταίους μήνες εξαιτίας της οικονομικής της κατάστασης, να ‘τιμωρείται’ με δραματική αύξηση του κόστους δανεισμού της, να 'διαφημίζεται’ ως η 4η πιθανότερη χώρα προς πτώχευση στον κόσμο και να εξωθείται προς έναν μηχανισμό στήριξης ‘Φρανκεστάιν’, δημιούργημα της Γερμανίας και του ΔΝΤ, είναι ενδιαφέρον να δούμε τί κρύβεται στα συμπεράσματα παλαιότερων εκθέσεων του ΔΝΤ (και της ΕΕ) για την Ελλάδα, τόσο στην δεκαετία του ‘90 όσο και του 2000 και να τα συγκρίνουμε με τα τρέχοντα, για να διαπιστώσουμε αν, πράγματι, η σημερινή οικονομική κατάσταση είναι τόσο τραγική όσο περιγράφεται, αν, όντως, αποκλίνει αρνητικά σε μεγάλο βαθμό από αυτήν προηγούμενων ετών και δεκαετιών, αν αποτέλεσε μία δυσάρεστη έκπληξη για την ΕΕ, το ΔΝΤ και τις αγορές, αν χειροτέρεψε έναντι των υπόλοιπων χωρών εντός και εκτός Ευρώπης και τελικά αν η στροφή προς το ΔΝΤ ήταν αναπόφευκτη εξαιτίας της οικονομικής πραγματικότητας ή αν συνέβη και συμβαίνει κάτι διαφορετικό το οποίο αξίζει να αποκαλυφθεί και να εξεταστεί.

Σύγκριση του έτους κρίσης, 2010, με τις δεκαετίες ανάπτυξης του ‘90 και 2000

Σήμερα, στην περίοδο της ‘ελληνικής κρίσης’, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ υπολογίζεται στο 110% - 114%, το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 12,7%, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο 8,8%, τα επιτόκια δανεισμού (βραχυπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου) κατά μέσο όρο στο 7%, η ανεργία στο 10,6%, η ανάπτυξη του ΑΕΠ στο –1% με –2% και ο πληθωρισμός στο 3,9%.

Σύγκριση με τη δεκαετία του ‘90 (προ ευρώ)

Σύμφωνα με τις εκθέσεις του ΔΝΤ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘90, το ελληνικό χρέος κυμάνθηκε, κατά μέσο όρο, στο 110% του ΑΕΠ, το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 6%,  το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο –13,5%, τα επιτόκια δανεισμού, περίπου, στο 13%,  η ανεργία στο 10%, η ανάπτυξη του ΑΕΠ στο 2,5% και ο πληθωρισμός πάνω από 7%.

Έτσι, όσον αφορά στο χρέος και στην ανεργία η οικονομική κατάσταση, σήμερα, είναι ίδια με αυτήν σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘90, όσον αφορά στα επιτόκια δανεισμού και στον πληθωρισμό είναι μακράν καλύτερη, όσον αφορά στο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών καλύτερη, ενώ είναι 2 φορές χειρότερη όσον αφορά στο δημοσιονομικό έλλειμμα και σαφώς χειρότερη ως προς την ανάπτυξη του ΑΕΠ αφού σήμερα είναι αρνητική.

Σύγκριση με τη δεκαετία του ‘00 (μετά ευρώ)

Στη δεκαετία του 2000, το χρέος κυμάνθηκε στο 105% του ΑΕΠ, το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 5%, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο 11%, τα επιτόκια δανεισμού στο 5,5%, η ανεργία στο 10%, η ανάπτυξη του ΑΕΠ στο 3,5% –4% και ο πληθωρισμός στο 3,5% – 4%.

Έτσι, όσον αφορά στο χρέος και στην ανεργία η οικονομική κατάσταση, σήμερα, είναι ίδια και με αυτήν σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘00, το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι 150% μεγαλύτερο, τα επιτόκια δανεισμού είναι κατά 30% υψηλότερα, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι μικρότερο, η ανάπτυξη του ΑΕΠ και πάλι μικρότερη, αφού στο 2010 είναι αρνητική, ενώ ο πληθωρισμός κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα.

Είναι το χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα οι αιτίες της ελληνικής κρίσης;

Από την παραπάνω σύγκριση είναι προφανές, πως η σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας δεν είναι χειρότερη από αυτή των προηγούμενων 10 και 20 ετών ως προς το χρέος, την ανεργία, τον πληθωρισμό και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών.  Όσον αφορά στο επιτόκιο δανεισμού η Ελλάδα δανείστηκε, σε όλη τη δεκαετία του ‘90, με κόστος 85% μεγαλύτερο από το τρέχον και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 με κόστος 30% χαμηλότερο από το τρέχον, με το μέσο κόστος δανεισμού και στις δύο δεκαετίες στο 9,25%, δηλαδή αρκετά υψηλότερο από τη τρέχον. Επομένως η μόνη διαφορά του σήμερα με το χθες έγκειται στο δημοσιονομικό έλλειμμα και το ρυθμό ανάπτυξης.

Ξεκινώντας από το δεύτερο, σύμφωνα με έκθεση του ΔΝΤ για την παγκόσμια οικονομία, που δημοσιεύτηκε στις 26 Ιανουαρίου του 2010, η καταγραφή αρνητικών ρυθμών ανάπτυξης αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, με το μέσο ρυθμό ανάπτυξης των αναπτυγμένων οικονομιών (στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα) να έχει βουλιάξει στο –8.2% στα μέσα του 2008 και με την ανάρρωση να καταγράφεται μόνο μεταξύ των μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου, όπως των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Βρετανίας κλπ.

Όσον αφορά στο πρώτο, το δημοσιονομικό έλλειμμα, σύμφωνα με το ΔΝΤ, αυτό αυξήθηκε δραματικά διεθνώς και αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο, ιδιαίτερα στις χώρες που κατάφεραν να περάσουν από αρνητική σε θετική ανάπτυξη του ΑΕΠ, καθώς προσπαθούν να βοηθήσουν τις οικονομίες τους να σταθεροποιηθούν πριν λάβουν μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος, πολιτική που το ΔΝΤ ‘χαιρετίζει’ και ‘υποστηρίζει’.

Συγκεκριμένα, στην έκθεση του ΔΝΤ για τη Γερμανική οικονομία, η οποία δημοσιεύτηκε στις 30 Μαρτίου του 2010, διαβάζουμε τα εξής: ‘Η (γερμανική) κυβέρνηση αύξησε τις δημόσιες δαπάνες, προχώρησε σε μείωση της φορολογίας και χρηματοδότησε νέες θέσεις εργασίας με αποτέλεσμα να δώσει ώθηση στην καταναλωτική ζήτηση στο 2009 αλλά επίσης αύξησε και το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3,25% από 0,2% τον προηγούμενο χρόνο, με στόχο να αυξηθεί περαιτέρω στο 5,7% του ΑΕΠ το 2010, δηλαδή σχεδόν στο διπλάσιο από το όριο της συμφωνίας σταθερότητας της ΕΕ. Οι διοικητές του ΔΝΤ χαιρετούν τη στρατηγική της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία συνδυάζει τη βραχυπρόθεσμη στήριξη της οικονομίας με τη δέσμευση για την λήψη μέτρων για τη μείωση του ελλείμματος στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
Επίσης, (οι διοικητές του ΔΝΤ) υποστηρίζουν τη συνέχιση της πολιτικής τόνωσης της οικονομίας καθώς η ανάρρωση παραμένει εύθραυστη και βλέπουν την ανάγκη για την αρχή λήψης δημοσιονομικών μέτρων όταν πια η ανάρρωση γίνει αυτόνομη και δε χρειάζεται τη στήριξη της κυβέρνησης, κάτι που προβλέπεται να συμβεί στο 2011. Στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, οι διοικητές του ΔΝΤ θεωρούν πως το να καταφέρει η Γερμανία να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους της Ευρώπης θα τη βοηθήσει να προετοιμαστεί για τις προκλήσεις που πηγάζουν από τον υψηλό μέσο όρο ηλικίας του πληθυσμού της αλλά και θα ενισχύσουν την δημοσιονομική πολιτική σε ολόκληρη την ευρωζώνη.”

Έτσι, με τη Γερμανία να αυξάνει το δημοσιονομικό της έλλειμμα κατά 2,750% προκειμένου να στηρίξει την οικονομία της και να τη βοηθήσει να περάσει από αρνητική σε θετική ανάπτυξη, προγραμματίζοντας τη λήψη μέτρων μείωσης του αφού πρώτα η οικονομία της σταθεροποιηθεί και με το ΔΝΤ να επικροτεί και να στηρίζει ξεκάθαρα αυτήν την πολιτική, φαίνεται, τουλάχιστον, παράξενο, ότι Γερμανία, ΔΝΤ και αγορές ‘μαστιγώνουν’ την Ελλάδα για την αύξηση του δημοσιονομικού της ελλείμματος εν καιρώ κρίσης και της επιβάλλουν μία εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική με αυτήν που ακολουθούν οι Γερμανοί, Αμερικανοί, Βρετανοί, Γάλλοι κλπ, υπονομεύοντας την ελληνική οικονομία και βάζοντας την σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο δρόμο περαιτέρω μείωσης της ανάπτυξης και αύξησης της ανεργίας, με στόχο την άμεση μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, στη χειρότερη χρονική στιγμή. 

********

Στο 1ο μέρος της ανάλυσης είδαμε πως η αύξηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων αναγνωρίζεται ως παγκόσμια τάση από το ΔΝΤ και έτσι η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση σε καμία περίπτωση. Όμως, ως παγκόσμια τάση, κατά τη διάρκεια της κρίσης, αναγνωρίζεται και αυτή της αύξησης του δημόσιου χρέους, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε στο Παρίσι την 1η Μαρτίου 2010 ο αναπληρωτής διευθυντής του ΔΝΤ John Lipsky ο οποίος είπε τα εξής σχετικά με το θέμα: “Είναι κοινώς αποδεκτό πως η επιτυχία των μέτρων ενάντια στην κρίση, τα οποία ελήφθησαν το τελευταίο έτος, αντικατόπτρισαν τη θετική επιρροή που είχε η, άνευ προηγουμένου, δημοσιονομική τόνωση που σχεδιάστηκε τόσο από τις χώρες της G20 όσο και από άλλες χώρες. Ωστόσο, αυτές οι, μεγάλης κλίμακας, προσπάθειες, δεν ήταν χωρίς κόστος. Αντίθετα, ακόμη και αν επιβεβαιωθούν οι παλαιότερες (και όχι οι πιο πρόσφατες) προβλέψεις μας, η κρίση θα αφήσει βαριά δημοσιονομικά σημάδια.
Προβλέπουμε πως το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στις αναπτυγμένες χώρες θα αυξηθεί, κατά μέσο όρο, από 75% στο τέλος του 2007, στο 110% του ΑΕΠ στο τέλος του 2014, ακόμη και αν προλάβουν να έχουν σταματήσει τα μέτρα δημοσιονομικής τόνωσης στο μεσοδιάστημα. Μέχρι το 2014 το δημόσιο χρέος θα είναι κοντά ή θα έχει ξεπεράσει το 85% του ΑΕΠ σε όλες τις οικονομίες της ομάδας G7 με εξαίρεση αυτήν του Καναδά. Ήδη, μέσα στο 2010, το μέσο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στις αναπτυγμένες χώρες προβλέπεται να φτάσει σε επίπεδα υψηλότερα από αυτά του 1950, δηλαδή μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.”

Με το ελληνικό χρέος να κυμαίνεται σήμερα στο 110 – 114% του ΑΕΠ και με την πρόβλεψη του ΔΝΤ ότι μέσα στα επόμενα 3,5 χρόνια αυτός θα είναι ο μέσος όρος των αναπτυγμένων κρατών διεθνώς, η Ελλάδα δε φαντάζει τόσο ‘εξωγήινη’ όσο περιγράφεται τους τελευταίους μήνες από τα διεθνή ΜΜΕ, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς πως παραμένει πολύ κοντά στο μέσο όρο της των τελευταίων 20 ετών. Έτσι, ούτε η αύξηση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά ούτε και αύξηση του ελληνικού χρέους δεν είναι δυνατόν να προκάλεσαν έκπληξη στο ΔΝΤ, την ΕΕ και τις αγορές, αφού πρόκειται για τη μείζονα τάση του σήμερα, διεθνώς. Αντίθετα, έκπληξη θα ήταν η Ελλάδα να αποτελέσει την εξαίρεση και να καταφέρει να μειώσει το έλλειμμα και το χρέος της ενώ αντιμετωπίζει τη διεθνή κρίση και την ώρα που οι υπόλοιπες χώρες ανά τον κόσμο αυξάνουν το χρέος και τα ελλείμματα τους.

Μήπως, όμως, είναι το μέγεθος, αυτό καθ’ αυτό, του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος υπεύθυνο για την ελληνική κρίση καθώς είναι το μεγαλύτερο μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών διεθνώς; Λαμβάνοντας υπόψη πως κυμαίνεται στο 12,7% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος των πρώτων 6 χωρών σε δημοσιονομικό έλλειμμα (συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας, Γαλλίας, ΗΠΑ) κυμαίνεται στο 10,41%, των πρώτων 9 χωρών σε 9,61%, ενώ ο μέσος όρος της ΕΕ κυμαίνεται στο 7%, το ελληνικό έλλειμμα, σίγουρα είναι το μεγαλύτερο αλλά και πάλι δε φαντάζει καθόλου εξωπραγματικό, αποκλίνοντας κατά 1,4% από αυτό των ΗΠΑ, 1,5% από το Ισπανικό και 0,2% από το Ιρλανδικό.

Ίσως, τότε, φταίει το γεγονός ότι ξαφνιάσαμε το ΔΝΤ, την ΕΕ και τις αγορές όταν, μετά τις πρόσφατες εκλογές, παραδεχτήκαμε ότι το έλλειμμα ήταν πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι δηλώναμε μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά και όταν αποκαλύφθηκε η συμφωνία των αρχών της δεκαετίας του 2000 για την απόκρυψη τμήματος του δημοσίου χρέους. Αν και η παραδοχή για το έλλειμμα έγινε με το γνωστό δραματικό τρόπο που συνηθίζεται απ’ όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις και αν και η αποκάλυψη για τη συμφωνία προβλήθηκε με το γνωστό τρόπο που προβάλλονται τα ‘σκάνδαλα’ από τα ΜΜΕ, ούτε και σε αυτήν την περίπτωση το σοκ που προκλήθηκε μπορεί να ήταν ιδιαίτερα μεγάλο, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που να θεωρηθεί ουσιαστικά υπεύθυνο για την ελληνική κρίση.

Αυτό, γιατί, σύμφωνα με πληθώρα εκθέσεων της ΕΕ, τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία τελούν υπό αμφισβήτηση, σταθερά, από το 1996 και μετά ενώ τα παραδείγματα που επιβεβαίωσαν το βάσιμο της καχυποψίας των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ ενώ δεν υπάρχει, σχεδόν, καμία έκθεση του ΔΝΤ ή της ΕΕ που να μην κάνει, έστω έμμεση, αναφορά στην αμφισβητούμενη ποιότητα των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, θεωρώντας ότι η πραγματική εικόνα είναι διαφορετική προς το χειρότερο. Ενδεικτικά της θέσης της ΕΕ για το θέμα, είναι τα ακόλουθα σχετικά που αναφέρονται σε έκθεση της: “Συμπερασματικά, φαίνεται πως από το 1996 και μετά, παρά τις επαναλαμβανόμενες επιβεβαιώσεις των ελληνικών αρχών για το αντίθετο, οι κανόνες (για την συλλογή στατιστικών στοιχείων) δεν εφαρμόστηκαν πλήρως. Μία πλήρης σχετική ανάλυση ίσως να έπρεπε να κάνει έναν επανέλεγχο του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος για αυτά τα χρόνια.”
Όσον, δε, αφορά στο θέμα της συμφωνίας με την Goldman, γι’ αυτήν ήταν ενήμερη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας και φυσικά και το ΔΝΤ, το οποίο έχει άψογες και στενές σχέσεις με την Goldman, ενώ είναι κοινό μυστικό πως τέτοιου είδους συμφωνίες έχουν γίνει και από πολλές άλλες χώρες, αν όχι τις περισσότερες, με τη μία ή την άλλη μορφή. Έτσι, η απόλυτη αλήθεια είναι ότι είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που θα μπορούσε να σοκάρει με την αποκάλυψη τέτοιου είδους στοιχείων.

Οι πραγματικές αιτίες της ελληνικής κρίσης

Αν, όμως, υπεύθυνοι για την κρίση δεν ήταν το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, ούτε το μέγεθος του δημοσιονομικού ελλείμματος ή κάποιο άλλο οικονομικό στοιχείο της Ελλάδας αλλά ούτε και το σοκ που υποτίθεται ότι προκλήθηκε από τις πρόσφατες ‘αποκαλύψεις’, τότε πού πρέπει να αναζητήσουμε την ρίζα του κακού;

1) Η εξήγηση / πρόβλεψη του ΔΝΤ από τις αρχές του 2008

Το ΔΝΤ σε έκθεση του για την ελληνική οικονομία που ολοκληρώθηκε το Μάρτιο του 2008, αφού πρώτα υποστηρίζει πως “η Ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε έντονα για αρκετά χρόνια” αναφέρει τα εξής: “Η αναμενόμενη χειροτέρευση του εξωτερικού περιβάλλοντος της Ελλάδας, οι υψηλότερες τιμές πετρελαίου, η χρηματοοικονομική αναταραχή, η σχετιζόμενη με όλα τα παραπάνω οικονομική επιβράδυνση των κυριότερων χωρών με τις οποίες συνεργάζεται οικονομικά και ένα δυνατότερο ευρώ, θα βάλουν τροχοπέδη στις προοπτικές ανάπτυξης της Ελλάδας.

Το πιθανότερο είναι οι προβλέψεις μας για την ελληνική οικονομία να έχουν απόκλιση από τις πραγματικές εξελίξεις οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη επιδείνωση από την αναμενόμενη, απορρέουσα από τη διεθνή χρηματοοικονομική αναταραχή. Μία τέτοια επιμονή της διεθνούς κρίσης, μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της ρευστότητας των τραπεζών, στην εξάρτηση τους από χρηματοδότηση και στον εξαναγκασμό τους να αναβάλλουν τα επιχειρηματικά τους πλάνα. Επίσης, μία τέτοια επιμονή μπορεί να επιφέρει στις εξαγωγές ακόμη δυνατότερο χτύπημα από αυτό που υποθέτουμε στο βασικό μας σενάριο. Υπάρχει μία γενική συμφωνία ότι το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών θα παραμείνει σχετικά μεγάλο στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.. και προβλέπεται να παραμείνει πάνω από το 14% του ΑΕΠ κατά την περίοδο 2008 – 2010”.

Από το 2000 και μετά, οι αναπτυγμένες χώρες μπήκαν σε έναν κύκλο μειωμένης ανάπτυξης, βιώνοντας μέσα σε μία δεκαετία 2 σφοδρές οικονομικές κρίσεις, την πρώτη το 2000-2003, με την κατάρρευση της αγοράς μετοχών και τη διεθνή οικονομική ύφεση και τη δεύτερη από τα μέσα του 2006 και μετά, με την κατάρρευση της αγοράς κατοικίας, πρώτα στις ΗΠΑ και στη συνέχεια σε πολλές χώρες, με την τραπεζική / χρηματοοικονομική κρίση, το χρηματιστηριακό κραχ του 2008 που ήταν το μεγαλύτερο από το 1929 και τη βαθιά διεθνή οικονομική ύφεση που ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων 80 ετών.

2) Οι συνέπειες της επιδείνωσης του διεθνούς περιβάλλοντος στην Ελλάδα

Στα τελευταία 3 χρόνια η Ελλάδα δεν άλλαξε ιδιαίτερα, όπως δεν έχει αλλάξει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ποτέ, στα τελευταία 30 χρόνια. Αυτό που άλλαξε ταχύτατα είναι το διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίο εντάσσεται και η Ελλάδα. Οι κύριες συνέπειες αυτής της πρωτοφανούς χειροτέρευσης του διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος ήταν (και στο μεγαλύτερο βαθμό είναι ακόμη) τέσσερις:  α) μία κρίση ρευστότητας, καθώς το κεφάλαιο έγινε είδος υπό εξαφάνιση, β) μία κρίση ανάπτυξης, καθώς όλες οι οικονομίες του κόσμου (με ελάχιστες εξαιρέσεις) είδαν τις οικονομίες τους να συρρικνώνονται και το ΑΕΠ τους να περνά ταχύτητα από θετική σε αρνητική ανάπτυξη, γ) μία κρίση εκτίναξης του δημόσιου χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, καθώς όλα τα κράτη στράφηκαν στο δανεισμό και στην αύξηση των δημοσίων δαπανών προκειμένου να εμποδίσουν τις οικονομίες τους από το πέσουν σε ‘χειμέρια νάρκη’ και δ) μία κρίση ψυχολογίας, καθώς πολίτες και πολιτικοί βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο, με τους πρώτους να βιώνουν στο έπακρο τις συνέπειες της οικονομικής ύφεσης και τους δεύτερους να προσπαθούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων αναζητώντας λύσεις σε ένα πρόβλημα που στο μυαλό τους έμοιαζε άλυτο.

Στην Ελλάδα το χρηματιστήριο καταρρακώθηκε από τις 5346 μονάδες στις 1457 χάνοντας το 73% της αξίας του σε 1,5 χρόνο. Ακόμη και αν το διεθνές περιβάλλον έσφυζε από υγεία, ένα κραχ τέτοιου μεγέθους θα ήταν από μόνο του αρκετό να ρίξει την ελληνική οικονομία σε ύφεση, καθώς οι μεγαλύτερες εταιρίες της χώρας είδαν τις κεφαλαιοποιήσεις τους να εξανεμίζονται και τα επιχειρηματικά τους πλάνα να τινάζονται στον αέρα, με αποτέλεσμα να παγώσουν τις επενδύσεις και τις προσλήψεις τους και σε πολλές περιπτώσεις να περάσουν σε απολύσεις.

Το χτύπημα στον, κατά τα άλλα υγιή ελληνικό τραπεζικό κλάδο, ήταν βαρύ και όπως ακριβώς είχε προβλέψει το ΔΝΤ στη σχετική του έκθεση το Μάρτιο του 2008, η Ελλάδα βίωσε τη δική της τραπεζική κρίση και συνάμα μία μεγάλη κρίση ρευστότητας, που στέγνωσε την αγορά από κεφάλαια, προκαλώντας οικονομικό στραγγαλισμό σε χιλιάδες επιχειρήσεις και περαιτέρω πάγωμα των προσλήψεων, αύξηση των απολύσεων και τροφοδότηση ενός βάναυσου κύκλου οικονομικής ταλαιπωρίας. Οι μεγάλες Κεντρικές Τράπεζες επέβαλλαν την αύξηση των αποθεματικών των τραπεζών και την υιοθέτηση σκληρότερων κριτηρίων δανειοδότησης με αποτέλεσμα η χρηματοδότηση ιδιωτών και επιχειρήσεων να σταματήσει ξαφνικά, προκαλώντας έμφραγμα στην οικονομία. Μέχρι το 2008 οι τράπεζες ‘κυνηγούσαν’ τους πολίτες για να τους πείσουν να πάρουν δάνεια και από το 2008 και μετά τους ψάχνουν μόνο για να τα αποπληρώσουν.

3) Καθυστέρηση στην κατανόηση του μεγέθους της κρίσης

Η τρέχουσα κρίση, είχε φανεί, τουλάχιστον, από το καλοκαίρι του 2006, ενώ ήταν δεδομένη σε όλο το 2007. Παρόλα αυτά η Ελλάδα φάνηκε να αντιμετωπίζει το θέμα υπεροπτικά, ποντάροντας στη μειωμένη έκθεση του τραπεζικού της κλάδου σε τοξικά προϊόντα και αδυνατώντας να δει τη συνολική εικόνα του προβλήματος. Έτσι, υπήρξε μία κρίσιμη καθυστέρηση ως προς την κατανόηση της φύσης της κρίσης, η οποία έφερε τη χώρα προ δυσάρεστων εκπλήξεων.

4) Αργοπορία στη λήψη μέτρων εναντίον της κρίσης

Συνέπεια της παραπάνω καθυστέρησης ήταν η αργοπορία και στη λήψη μέτρων εναντίον της κρίσης τα οποία, όταν πλέον, πάρθηκαν, ήταν αποσπασματικά και όχι αρκετά για να οδηγήσουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

5) Ο πανικός των πολιτικών και η πολιτική αναταραχή

Ο πανικός που έχουν επιδείξει οι πολιτικοί όλων των πλευρών κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης και η πολιτική αναταραχή που ξέσπασε εξαιτίας της αποτέλεσε τον καταλύτη για την μετατροπή της ύφεσης σε ‘κρίση’. Μελετώντας τις τάσεις των επιτοκίων δανεισμού των ελληνικών ομολόγων διαπιστώνουμε πως τόσο οι δηλώσεις του κυρίου Σημίτη, σε χρόνο ανύποπτο, για στροφή της Ελλάδας στο ΔΝΤ ενώ η χώρα είναι μέλος της ΕΕ, όσο οι πρόωρες εκλογές και ο τρόπος με τον οποίο αυτές κηρύχθηκαν από την κυβέρνηση Καραμανλή αλλά και η αντίδραση της νέας κυβέρνησης που αποφάσισε να προβάλλει σε όλον τον κόσμο με τον πλέον δραματικό τρόπο ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μέχρι τότε, επίσημα, παραδεχόμασταν, έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης και προκάλεσαν αύξηση του ελληνικού κόστους δανεισμού.

6) Η χρήση του πανικού για την λήψη δημοσιονομικών μέτρων

Στη συνέχεια, ο διαρκώς αυξανόμενος πανικός σχετικά με τη δραματική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, ο οποίος διαφημίστηκε με τον πλέον άκομψο και φοβικό τρόπο εντός της Ελλάδας προκειμένου να ‘περάσουν’ τα δημοσιονομικά μέτρα, επιδείνωσε την κατάσταση και έκανε τη χώρα μας νο1 υποψήφια για την εξυπηρέτηση μίας σειράς διεθνών συμφερόντων που, θα δούμε παρακάτω.

7) Τα διεθνή συμφέροντα και η επιλογή της Ελλάδας ως παράδειγμα προς αποφυγήν

Ο κόσμος, σήμερα, μοιάζει με ένα κέντρο αποτοξίνωσης όπου τα κράτη είναι ασθενείς εθισμένοι στο χρέος και στα υπερβολικά ελλείμματα. Όταν κάποιος δανείζεται, αυτό σημαίνει πως υπάρχει κάποιος που του δανείζει και στα 2 τελευταία χρόνια ο δανεισμός ανέρχεται σε δεκάδες τρις δολάρια. Οι δανειστές θέλουν να εξασφαλίσουν ότι αυτά τα χρήματα (και οι τόκοι) θα επιστραφούν και για να συμβεί αυτό τα κράτη θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικά από εδώ και στο εξής. Έτσι, οι δανειστές, έπαιξαν το ρόλο των καθηγητών που θέλουν να δώσουν στους μαθητές ένα μάθημα του τί μπορεί να πάθουν αν δεν είναι συνεπείς ως προς τις υποχρεώσεις τους. Προκειμένου να συμβεί αυτό έπρεπε να επιλεγεί ένας ‘κακός μαθητής’ ως παράδειγμα και δυστυχώς η Ελλάδα, κάνοντας όλα όσα αναφέραμε παραπάνω, ήταν σα να σηκώνει το χέρι της και να αυτοπροτείνεται για το συγκεκριμένο ρόλο.

8) Οι κερδοσκόποι εκμεταλλεύονται την κατάσταση κερδοσκοπώντας στα ελληνικά ομόλογα

Με την Ελλάδα να προβάλλεται ως το παράδειγμα προς αποφυγήν και τα επιτόκια δανεισμού της να αποκτούν ανοδική τάση, βρέθηκαν μία σειρά κερδοσκόπων που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την κατάσταση, προκαλώντας μία ανοδική φούσκα στα επιτόκια δανεισμού. Η φούσκα έχει την τάση να φουσκώνει και κάποτε θα σπάσει αλλά μέχρι τότε, δοκιμάζει επικίνδυνα τα όρια αντοχής της χώρας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι κερδοσκοπίας εναντίον της Ελλάδας και εδώ θα αναφέρω τον πιο συνηθισμένο: καθώς οι κερδοσκόποι διαπιστώνουν μία δυνατή πτωτική τάση των ελληνικών ομολόγων (με παράλληλη αύξηση των επιτοκίων τους αφού ομόλογα και επιτόκια κινούνται αντίθετα), δανείζονται από τράπεζες ελληνικά ομόλογα έναντι ενός μικρού τιμήματος και τα πουλούν στην αγορά στην τρέχουσα τιμή, ελπίζοντας σε περαιτέρω πτώση. Αν, πράγματι, τα ομόλογα πέσουν, τότε μπορούν να τα αγοράσουν σε χαμηλότερη τιμή από αυτήν που τα πούλησαν και να τα επιστρέψουν στην τράπεζα απ’ όπου τα δανείστηκαν. Με αυτόν τον τρόπο πολλά hedge funds έχουν αυξήσει το κεφάλαιο τους κατά 200% – 400% τους τελευταίους μήνες, στην πλάτη της Ελλάδας, ενώ παράλληλα κερδίζουν και οι τράπεζες που τους δάνεισαν τα ελληνικά ομόλογα, που σε ένα πολύ σημαντικό ποσοστό είναι γερμανικές.

9) Κερδοσκοπία και χρηματιστηριακή επίθεση στο ΧΑ

Την κατάσταση εκμεταλλεύτηκαν διεθνή κεφάλαια ποντάροντας στην πτώση του ΧΑ, εκμεταλλευόμενα την αρνητική παρέμβαση που ασκήθηκε από το έξυπνο χρήμα ιδιαίτερα στον τραπεζικό κλάδο. Ο ΓΔ και οι τραπεζικές μετοχές κατέρρευσαν, επιτείνοντας το χρηματοπιστωτικό σοκ της Ελλάδας και προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερες ευκαιρίες για κερδοσκοπικά παιχνίδια στην αγορά ομολόγων.

10) Η κατάρρευση του κυβερνητικού προγραμματισμού εξαιτίας της απογείωσης των επιτοκίων δανεισμού και της αυξανόμενης αδυναμίας αναχρηματοδότησης του χρέους και των ελλειμμάτων

Όπως είδαμε στο 1ο τμήμα της ανάλυσης, η Ελλάδα δανείζονταν κατά τη διάρκεια του ‘90 με επιτόκια αισθητά μεγαλύτερα του 10% χωρίς να αντιμετωπίζει πρόβλημα αναχρηματοδότησης του χρέους της. Τότε, όμως, ο οικονομικός προγραμματισμός των εκάστοτε κυβερνήσεων γίνονταν λαμβάνοντας υπόψη του επιτόκια τέτοιου ύψους. Αντίθετα, μετά την είσοδο στην ΕΕ τα επιτόκια δανεισμού αποκλιμακώθηκαν και έτσι οι επόμενες κυβερνήσεις έκαναν τον οικονομικό προγραμματισμό τους στηριζόμενες σε προβλέψεις για χαμηλά επιτόκια. Η απότομη αύξηση τους, λοιπόν, έβγαλε εκτός τροχιάς τον ελληνικό προϋπολογισμό και προκάλεσε ένα δυνατό χρηματοπιστωτικό σοκ στη χώρα, η οποία βρέθηκε να δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της με επιτόκια που κάποτε φαίνονταν μικρά.

11) Η ελληνική κρίση ως ‘φάρμακο’ για την παγκόσμια οικονομία.

Όπως έχω γράψει αναλυτικά σε άλλα άρθρα μου η ελληνική κρίση, άπαξ και ξεκίνησε, συντέλεσε στην ανάπτυξη της Ευρώπης και κυρίως της Γερμανίας αλλά και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ΗΠΑ και της Ασίας. Η Ευρώπη ‘αναστήθηκε’ από την πτώση του ευρώ, ενώ οι ΗΠΑ και η Ασία πέτυχαν την ανατίμηση των νομισμάτων τους την οποία χρειάζονταν άμεσα. Καθώς όλοι κερδίζουν από την κρίση της Ελλάδας και κυρίως οι Γερμανοί, που είναι και οι κατεξοχήν αρμόδιοι για να λάβουν τις σημαντικότερες αποφάσεις για την αποκλιμάκωση της, κανείς δε φαίνεται να βιάζεται να βρεθεί μία λύση.

Αυτές είναι οι βασικότερες αιτίες της ελληνικής κρίσης, η οποία φαίνεται, τελικά, να είναι πολύ λιγότερο ‘ελληνική’ απ’ όσο προβάλλεται και πολύ περισσότερο  ευρωπαϊκή και διεθνής απ’ όσο οι εταίροι μας και το ΔΝΤ θέλουν, πλέον, να παραδεχτούν. Η κατάσταση επιδεινώθηκε εξαιτίας του θεάτρου παραλόγου που παίχτηκε σχετικά με την ‘συμφωνία’ στήριξης της Ελλάδας, με τη Γερμανία να μπλοκάρει μία αμιγώς ευρωπαϊκή βοήθεια και να μας στρέφει προς το ΔΝΤ, την Ελλάδα να δηλώνει πως δε ζητά χρήματα από κανέναν την ώρα που διαπραγματεύονταν έναν μηχανισμό χρηματοδότησης και ενώ γυρνούσε από Ασία σε Αμερική προκειμένου να βρει νέους δανειστές, το ΔΝΤ να δηλώνει έτοιμο να βοηθήσει αλλά και να τονίζει πως η Ελλάδα δε ζήτησε τη βοήθεια του και όλους τους παραπάνω να ανακοινώνουν, τελικά, πως επετεύχθη μία συμφωνία στήριξης, χωρίς να δημοσιεύουν καμία λεπτομέρεια γι’ αυτήν. Και όταν, πια, ανακοινώθηκαν οι όροι της συμφωνίας, η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη καθώς το επιτόκιο δανεισμού που συμφωνήθηκε ήταν μεγαλύτερο από αυτό με το οποίο το ΔΝΤ δανείζει σε όλες τις υπόλοιπες, πλην της Ελλάδας, χώρες του κόσμου, καθώς η Γερμανία ζήτησε την επιπλέον επιβολή τόκου από την οποία και θα ωφεληθεί, κυρίως, η ίδια.

Στο 3ο και τελευταίο μέρος της ανάλυσης θα δούμε πώς μπορούμε να βγούμε από την κρίση αλλά και θα αποκαλύψουμε στοιχεία για τα σχέδια και τις προτάσεις του ΔΝΤ σχετικά με αυτήν.

Πάνος Παναγιώτου - Διευθυντής ΕΚΤΑ: info@ekta1.gr

http://www.analitis.com/index.php?option=com_content&view=article&id=10389:-2&catid=38:ektaanalysis&Itemid=98

ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ , ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ , ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ , ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ , ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Το άθλιο πολιτικό κατεστημένο της Κύπρου ύστερα από σωρεία λαθών , υποχωρήσεων , προδοσιών , βρίσκεται σήμερα ενώπιον τραγικού αδιεξόδου .
Ύστερα από μια μακρά πορεία απομάκρυνσης από την Ελλάδα μέσα από καταστροφικές πολιτικές επιλογές , φτάσανε σήμερα στο έσχατο σημείο εξευτελισμού να θεωρούν ως μοναδική διέξοδο από το αδιέξοδο των ενδοκυπριακών συνομιλιών , την καταφυγή σε άμεσες διαπραγματεύσεις με την Τουρκία . Μια τέτοια κίνηση θα ήταν άλλη μια αναγνώριση της «αυτοτέλειας» της κατοχικής οντότητας ως επίσης και αναβάθμιση της Τουρκίας από βιαστή της Κύπρου σε επιδιαιτητή , σε ένα αδιέξοδο που προέκυψε στις διαπραγματεύσεις μεταξύ δύο ισοτίμων οντοτήτων . Αυτή τη πρόταση που υποδηλώνει απύθμενη πολιτική προχειρότητα κατέθεσαν οι οικολόγοι-περιβαλλοντιστές . Επιβεβαιώνουν έτσι πως αυτά τα σχήματα είναι αλληλένδετα με το κατεστημένο και τρέφονται από τον κορμό αυτού όπως τα παράσιτα .
Πράγματι φαίνεται πως το αδιέξοδο των συνομιλιών οδηγεί στις επικίνδυνες ατραπούς μιας διεθνούς διάσκεψης όπου για άλλη μια φορά θα μας επιβληθεί τόσο ένα απαράδεχτο περιεχόμενο λύσης όσο και απαράδεκτες διαδικασίες επιβολής της. Δεν αποκλείεται αυτή τη φορά να παρακαμφθεί η λαϊκή θέληση και να μας επιβληθεί ένα νέο σύνταγμα τρισχειρότερο εκείνου που οι τότε προδότες προσυπέγραψαν στην Ζυρίχη .
Η λύση που προτείνει το Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα είναι να αναβιώσει άμεσα το ενιαίο αμυντικό δόγμα και να πατήσει στα χώματα της Κύπρου ο ελληνικός στρατός ,στις θάλασσες της το πολεμικό ναυτικό και στον ουρανό της η ένδοξη πολεμική μας αεροπορία . Να ενταχθούμε άμεσα στο συνεταιρισμό για την ειρήνη , να απαιτήσουμε την μεταλλαγή των αγγλικών βάσεων σε βάσεις της Ευρωπαϊκής ¨Ένωσης και του ΝΑΤΟ , υπό τον όρο να στηρίξουν τη κυπριακή δημοκρατία και να συνεργήσουν στην ειρηνική απόδοση των κατεχομένων εδαφών της . Να ζητήσουμε άμεσα την αστυνόμευση των βορείων συνόρων από την Ε.Ε. ώστε να κοπεί η ανοικτή γραμμή Τουρκίας – κατεχομένων και άλλα πολλά όπως το κλείσιμο των οδοφραγμάτων .
Στο διεθνές πολιτικό πεδίο , να καταγγελθούν οι τουρκοκύπριοι ως συνεργάτες του τουρκικού επεκτατισμού και αυτή η ίδια η Τουρκία ως κατοχική δύναμη στη πατρίδα μας ..
Μέσα από αυτές τις κινήσεις που είναι μέρος μιας ευρύτερης επιθετικής στρατηγικής θα τελειώσει το αδιέξοδο της πολιτικής του ενδοτισμού και θα τεθεί επιτέλους σε αυτή τη πολύπαθη πατρίδα Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΥΠΡΟΥ
http://edikcyprus.blogspot.com/2010/07/blog-post_08.html

ΚΥΠΡΟΣ-Η ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΩΝ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΩΝ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η Βουλή των αντιπροσώπων ορθώς καταψήφισε την πρόταση του εταιρικού φόρου . Η πρόταση αυτή πράγματι κτυπά αδιάκριτα τις επιχειρήσεις και εξισώνει την μικρή οικογενειακή επιχείρηση με τους κολοσσούς των αντιπροσωπιών και των μονοπωλίων. Στη δύσκολη οικονομική περίοδο που περνά ο τόπος , αιτία της οποίας είναι η συγκέντρωση του κεφαλαίου στα χέρια λίγων τραπεζιτών και η συνακόλουθη τοκογλυφική ανακύκλωση αυτού του κεφαλαίου με την υποθήκευση των εθνών και την διάλυση κάθε προσπάθειας οικονομικής και πολιτικής αυτονομίας , το κράτος όφειλε να στηρίξει την εθνική παραγωγή παίρνοντας στα χέρια του τη διαχείριση του χρήματος και λειτουργώντας ανταγωνιστικά με την ιδιωτική χρηματοπιστωτική παρασιτική κάστα . Τούτο θα επέτρεπε μια βαριά φορολόγηση των παρασιτικών εισοδημάτων μιας και δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για την πλήρη «κατάργηση της δουλείας του τόκου» .
Βέβαια η βουλή καταψήφισε τη πρόταση του εταιρικού φόρου για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους και όχι γιατί ακολουθεί μια φιλοσοφία στήριξης των μικρών επιχειρήσεων . Τούτο φαίνεται και από την άστοχη και εκ διαμέτρου αντίθετη καταψήφιση της πρότασης για τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας .Αυτή ήταν μια δίκαιη πρόταση καθότι δεν πλήττει τα λαϊκά στρώματα αλλά τους μεγαλοϊδιοκτήτες . Φαίνεται όμως ότι ο πλούτος απλώνει τα πλοκάμια του σε όλα τα κόμματα και έχει τη δύναμη να αποτρέπει κάθε κίνηση που πλήττει τα συμφέροντα του . Ποτέ δεν μάθαμε που βρίσκουν τα λεφτά οι διάφοροι πολιτικοί για να καλύψουν τις πολυέξοδες προεκλογικές τους προβολές και διαφημίσεις . Τα αποτελέσματα όμως αυτής της υπόγειας σχέσης που συνδέει τον πλούτο με τους λεγόμενους αντιπροσώπους του λαού τα βλέπουμε σε καίριες αποφάσεις που λαμβάνονται υπέρ της πλουτοκρατίας . Μια πλουτοκρατία που αποτελείται από διάφορους τραπεζίτες , μεταπράτες , αντιπροσώπους μονοπωλιακών ξένων συμφερόντων αλλά και από την εκκλησία που μετατράπηκε σε τοκογλύφο του ποιμνίου της . Το Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα στέκεται απέναντι σε όλους αυτούς , απέναντι στα συγκεκριμένα συμφέροντα τους αλλά και στις ιδέες που διασπείρουν για να κρατούν κάτω από σύγχυση και εξάρτηση τη συνείδηση του λαού και να κλέβουν ανενόχλητοι τον ιδρώτα του . Από το σοσιαλιστικό κέντρο μέχρι την άκρα δεξιά ασκείται μια αδιάκοπη ιδεολογική εξαπάτηση του λαού . Αυτοί για μας τους εθνικοδημοκράτες είναι οι κυριότεροι πολιτικοί μας εχθροί . Η απελευθέρωση του λαού και του έθνους από την οικονομική καταλήστευση του από τους λίγους , είναι αλληλένδετη με την πνευματική του απελευθέρωση .Ποτέ δεν θα φτάσουμε στο εθνικό λαϊκό κράτος αν δεν περάσουμε μέσα από την πολιτισμική επανάσταση ενάντια στην πνευματική τυραννία . Στο εθνικοδημοκρατικό πολίτευμα μας το κράτος θα λάβει το πραγματικό του νόημα . Θα γίνει το όργανο του λαού ενάντια σε κάθε μορφή φατριαστικής εκμετάλλευσης ντόπιας και ξένης και οι βουλευτές και αντιπρόσωποι του θα βγαίνουν μέσα από τις παραγωγικές του ενώσεις και όχι μέσα από το λαβύρινθο της διαφθοράς και της φαυλοκρατίας .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΥΠΡΟΥ
http://edikcyprus.blogspot.com/2010/07/blog-post_10.html

ΚΥΠΡΟΣ-ΓΙΑΤΙ ΚΤΥΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ 1977

ΓΙΑΤΙ ΚΤΥΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ 1977

Μόλις τρία χρόνια μετά την εισβολή των τούρκων και την αρπαγή της πατρίδος μας , η τότε πολιτική ηγεσία του τόπου , υπό τον Μακάριο , ενάντια στο πόθο του λαού για απελευθέρωση και επιστροφή , έθεσε ως βάση λύσης του προβλήματος , την διζωνικότητα . Αυτό συντελέσθηκε με τις λεγόμενες συμφωνίες κορυφής του 1977 . Η πράξη αυτή εσήμαινε μια ξεκάθαρη και άμεση αποδοχή του πολιτικού στόχου της εισβολής ,που ήταν η δημιουργία ενιαίας εδαφικής ζώνης υπό τον πλήρη έλεγχο των τούρκων . Τη πράξη αυτή κρίνοντες εκ του αποτελέσματος και μόνο , μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε άκρως βεβιασμένη , αντιρεαλιστική και τέλος προδοτική .
Πάνω σε αυτή τη προδοτική συμφωνία εδράζεται η πορεία που ακολούθησε στη συνέχεια το πολιτικό κατεστημένο για να επιβάλει τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που θα είναι μια συμπλήρωση της προδοσίας . Διότι εκτός της διζονικότητας θα επιβάλει η λύση αυτή και την συν-κυβέρνηση ολόκληρης της Κύπρου από τους τούρκους .Πρόκειται δηλαδή για μια λύση καθαρά οθωμανική και τουρκο-συνεταιριστική .
Όποιος λοιπόν διαφωνεί με αυτή τη τουρκο-συνεταιριστική λύση , όποιος θέλει να ονομάζεται αντιομοσπονδιακός , δεν μπορεί να αγνοεί την γενεαλογία αυτής της απαράδεκτης και προδοτικής λύσης . Η αναφορά στον Μακάριο και το 1977 δεν είναι παρελθοντολογία , ούτε αποσκοπεί στην ανάξεση παλαιών πληγών , αλλά αποτελεί μέρος της πολεμικής της λύσης που προσπαθούν να μας επιβάλουν . Το κακό δεν κτυπιέται αποτελεσματικά στα άκρα του , αλλά στην καρδιά του και στη ρίζα του .Να γιατί κτυπούμε την προδοσία του 1977 . Διότι οι τωρινές υποχωρήσεις αποτελούν συνέχεια των παλαιών προδοσιών .Δεν είναι δυνατό αυτοί που χειρίζονται σήμερα το κυπριακό να αναφέρονται στη συμφωνία του 1977 και να την θεωρούν ως βάση για τις νέες υποχωρήσεις τους και εμείς να μην έχουμε δικαίωμα να αναφερθούμε στο 1977 και να κτυπήσουμε το αίσχος εκείνο . Το πολιτικό κατεστημένο θέλει να παρουσιάζει τον Μακάριο ως ένα μεγάλο ηγέτη για να δικαιολογεί τις δικές του μικρότητες . Για μας ο Μακάριος ήταν ένα πολιτικό τίποτα , μια θλιβερή πολιτική αποτυχία που ολίσθησε στη προδοσία . Και από την προδοσία δεν μπορεί να απορρεύσει οιαδήποτε εθνική νομιμότητα . Ότι και να επιβληθεί εις βάρος της Κύπρου σε συνέχεια αυτής της προδοσίας , η ψυχή του έθνους θα διατηρεί το δικαίωμα της απόρριψης οιασδήποτε συμφωνίας και το δικαίωμα της ανατροπής αυτής και του αγώνα για την απελευθέρωση .
Αν πράγματι θέλουμε ελευθερία και όχι συμβιβασμό με τους κατακτητές πρέπει πρώτα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους και να κτυπήσουμε τη προδοσία. Μόνο μέσα από μια τέτοια σύγκρουση θα αναδυθεί η καινούρια πολιτική συνείδηση που θα ανατρέψει τον ενδοτισμό και θα προτάξει το αίτημα της απελευθέρωσης .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ  ΚΥΠΡΟΥ
http://edikcyprus.blogspot.com/2010/07/1977_11.html

ΚΥΠΡΟΣ-ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΧΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΧΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Ο εκπρόσωπος των τούρκων φονιάδων που καταπατούν τα χώματα μας , Έρογλου παρουσιάζεται ως ισότιμος ηγέτης με τον πρόεδρο της κυπριακής δημοκρατίας , την οποία ας σημειωθεί θεωρεί λήξασα από το 1963 , υποβαθμίζοντας τον σε ηγέτη της «ελληνο-κυπριακής πλευράς» .
Αυτή την ισοτιμία του τη δώσαμε βέβαια εμείς , μέσα από συνεχείς υποχωρήσεις και παραχωρήσεις , ακολουθώντας των δρόμο των λεγομένων ενδοκυπριακών συνομιλιών . Την ισοτιμία αυτή δέχθηκαν και τα Ηνωμένα Έθνη , γεγονός που επισφραγίσθηκε με την κατάθεση του σχεδίου Ανάν σε διπλό δημοψήφισμα το 2004 . Κινδυνεύει επίσης η ισοτιμία τούτη να αναγνωρισθεί και από την Ευρωπαϊκή Ένωση με το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα το οποίο με ευτελή ανταλλάγματα αποδέχθηκε ο κ. Χριστόφιας ολοκληρώνοντας έτσι τη προδοσία των λεγομένων συμφωνιών κορυφής του 1977 , όπου ο τότε πρόεδρος Μακάριος παραχώρησε την διζονικότητα στους τούρκους κατακτητές .
Η εξέλιξη αυτή είναι άκρως επικίνδυνη διότι δυνατό να οδηγήσει στην κατάρρευση της κυπριακής δημοκρατίας στα πλαίσια μάλιστα της Ε.Ε. Μυστικές διαδικασίες υπό την εποπτεία των Άγγλων οδηγούν στην επιβολή της μετεξέλιξης της κυπριακής δημοκρατίας σε τουρκο-συνεταιριστικό κράτος παρακάμπτοντας την λαϊκή ετυμηγορία. Η πολιτική ηγεσία φέρεται συναινούσα προς αυτή τη κατεύθυνση. Καθημερινά εμβάλει ζητήματα αλλαγής της κατάστασης προς μια προσυμφωνημένη λύση .
Η θέση η δική μας έναντι των εξελίξεων αυτών , είναι πως δεν θα αποδεχθούμε ποτέ οποιαδήποτε λύση δι΄ επιβολής τετελεσμένων γεγονότων, δεν θα σεβαστούμε οιανδήποτε συμφωνία που παραχωρεί την γη μας στους κατακτητές . Καμία νομιμότητα δεν μπορεί να γεννηθεί μέσα από την προδοσία και τον ενδοτισμό . Διεκδικούμε το δικαίωμα της απελευθέρωσης ενάντια σε κάθε μορφή προδοτικής λύσης .
Το Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα ανοίγει το δρόμο προς εκείνες τις συνθήκες προς εκείνη την ευλογημένη ώρα που η μοναδική και υψίστη νομιμότητα θα είναι η πυρφόρος οργή του λαού .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΥΠΡΟΥ

ΚΥΠΡΟΣ-ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ ΤΟΥ ΔΗΣΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΑΛΛΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ ΤΟΥ ΔΗΣΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΑΛΛΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Στο πλευρό του κ. Χριστόφια , αναφορικά με το εθνικό θέμα , στέκεται ομόλογος και συνοδοιπόρος; , ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ κ. Αναστασιάδης .
Όπως επί ημερών Ταλλάτ παρακολουθήσαμε την εξέλιξη του εθνικού θέματος μέσα από τον φακό της συντροφικότητας και των ιδεολογικών συναφειών Χριστόφια – Ταλλάτ και διαπιστώσαμε πόσο επικίνδυνη και συνάμα γελοία είναι μια τέτοια προσέγγιση , έτσι και τώρα βλέπουμε να αναπτύσσεται μια φιλία μεταξύ Αναστασιάδη – Έρογλου , φιλία που προοιωνίζεται ισχυρή , άδολη , ειλικρινής , που τα ριζώματα της αγγίζουν και αυτές τις τρυφερές καρδίες των συζύγων , φιλία η οποία ως αδιαπέραστο πέπλο λήθης θα επικαλύψει την κατοχή , τα εγκλήματα των τούρκων , τις μαζικές δολοφονίες , τους βιασμούς , τον απροκάλυπτο τουρκικό επεκτατισμό , το ποδοπατημένο δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στις εστίες τους χωρίς να είναι αναγκασμένοι να τις ανταλλάξουν ή να τις εκχωρήσουν στους φονιάδες και άρπαγες τούρκους και τουρκοκύπριους που τις κατακρατούν , φιλία που θα μας κάνει να ξεχάσουμε το παρελθόν όπως τόνισε και ο κ. Αναστασιάδης και να κοιτάξουμε το μέλλον . Να ξεχάσουμε δηλαδή ότι μια μειονότητα σε πλήρη συνεργασία με την Τουρκία απαιτεί να επιβάλει τη θέληση της επί της ελληνικής Κύπρου με την βία των όπλων για να μας οδηγήσει στην αποδοχή μιας λύσης που να διασφαλίζει στο διηνεκές τα τουρκικά συμφέροντα .Αυτό είναι το μέλλον που οραματίζεται ο κ. Αναστασιάδης από κοινού με τον εκπρόσωπο της κατοχής , Έρογλου . Την κατάπτυστη αυτή τουρκο-συνεταιριστική λύση που αποτελεί κορύφωμα μιας μακράς υποχώρησης , την ονομάζει ο κ. Αναστασιάδης , επανένωση της πατρίδος , υιοθετώντας το λεξιλόγιο της εθνικής μειοδοσίας . Εμείς θέλουμε να πούμε στον κ. Αναστασιάδη αλλά και στη λοιπή χορωδία του ραγιαδισμού ότι την πατρίδα που παραλάβαμε από τα χέρια των ηρώων δεν έχει κανένας το δικαίωμα να την ξεπουλήσει στους κατακτητές . Αν το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ νομίζουν ότι μέσα από μια παροδική πλειοψηφία δύνανται να καταλύσουν τις αιώνιες αξίες της πατρίδος , του έθνους και της ιστορίας μας , είναι γελασμένοι .Γιατί καμία πλειοψηφία δεν έχει το ανάστημα να σταθεί μπροστά στα φυλακισμένα μνήματα και να αναφωνήσει πως παραδώσαμε έστω και μια φούχτα γης στους κατακτητές .Η μεγάλη πλειοψηφία του έθνους , η πλειοψηφία των νεκρών και των αγέννητων πήρε την απόφαση της . ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΥΧΤΑ ΧΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΥΠΡΟΥ
http://edikcyprus.blogspot.com/2010/07/blog-post_06.html

ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Δευτέρα, 12 Ιουλίου 2010-http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/07/blog-post_744.html

ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.... Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΙΑΣ "ΣΦΑΓΗΣ" ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Ήταν όλοι τους εκεί. Ο Σουλτάν Ερντογάν , ο γιατρός χωρίς σύνορα Κουσνέρ , ο Βέλγος πρωθυπουργός Υβ Λετέρμ, λόγω προεδρίας ΕΕ, και ο αμερικανόδουλος Τάντιτς , για να τιμήσουν το « Srebrenica memorial quilt», που λάνσαραν οι Αμερικανοί το 2007 από το St Louis του Missouri, για να δημιουργήσουν, στην συνείδηση των ανθρώπων, το «Άουσβιτς των μουσουλμάνων».  

του ΣΠΥΡΟΥ ΧΑΤΖΑΡΑ 

Φέτος θάψανε άλλους 775 σκελετούς της «σφαγής» στο μαυσωλείο του Ποτοτσάρι, κοντά στη «μαρτυρική πόλη» όπου ήδη έχουν ταφεί 3.749 σκελετοί- «θύματα». Τα πραγματικά περιστατικά όπως τα περιγράφουν οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι, αποδυκνύουν ότι δεν έγινε καμιά σφαγή στην Σρεμπρένιτσα. Η επίθεση των Σερβοβόσνιων κατά του θύλακα της Σρεμπρένιτσα, άρχισε στις 4 Ιουνίου 1995 με αντικειμενικό στόχο την αποκοπή της πόλης Ζέπα . Μετά από συνεχείς μάχες με την 28η Μεραρχία της Σρεμπρένιτσα , στις 9 Ιουλίου , η πόλη είχε περικυκλωθεί και εξεδόθη η διαταγή για την κατάληψη της. Οι περισσότεροι Ολλανδοί κυανόκρανοι είχαν ήδη παραδοθεί στους Σέρβους.


Ο αιμοσταγής διοικητής της 28ης , Νασίμ Όριτς , είχε ήδη εγκαταλείψει Σρεμπρένιτσα, από τον Μάιο του 1995, και είχε μεταφερθεί με ελικόπτερο των κυανοκράνων, (UNPROFOR ), στην Τούζλα. Το πρωί της 10ης Ιουλίου η πόλη εδέχετο βομβαρδισμό με όλμους. Ο Γάλλος διοικητής της UNPROFOR αντιστράτηγος Karremans ζητούσε από το ΝΑΤΟ αεροπορική υποστήριξη που δεν δόθηκε .Το απόγευμα της 10ης Ιουλίου η μουσουλμανική στρατιωτική διοίκηση και οι αρχές της Σρεμπρένιτσα αποφάσισαν την εκκένωση της πόλης και του θύλακα των 900 τ.χ , από την 28η Μεραρχία του μουσουλμανικού στρατού (ARBiH), που θα προσπαθούσε να κινηθεί προς την Τούζλα , μαζί με τις εφεδρείες της . Υπολογίστηκε ότι η πορεία των 55 χιλιομέτρων, πάνω από τα βουνά , θα διαρκούσε 2 ημέρες , και οι άνδρες έλαβαν τα ανάλογα τρόφιμα. Τα ξημερώματα της 11ης συγκεντρώθηκαν στα σημεία εκκίνησης , ( στα χωριά Jaglici και Susnjari, στους περιξ της Σρεμπρένιτσα λόφους), περίπου 13000 άνδρες και γυναίκες της 28ης , (6000 τακτικοί και 7000 έφεδροι) ,μαζί με τους επισήμους της πόλης και τις οικογένειες τους. Η πρώτη (τυχαία) σύγκρουση με τους Σέρβους έγινε με την οπισθοφυλακή της φάλαγγας του Susnjari, με περίπου 200 απώλειες. Όταν τα σώματα του Jaglici και του Susnjari ενώθηκαν η φάλαγγα που διέσχιζε το όρος Kamenica είχε μήκος 14-15 χιλιομέτρων.

Η κατάληψη της την Σρεμπρένιτσα ολοκληρώθηκε το απόγευμα της 11ης Ιουλίου. Ως το βράδι της 11ης Ιουλίου μαζεύτηκαν στο Potočari που ήταν το στρατόπεδο των Ολλανδών κυανοκράνων, 20.000 -25.000 μουσουλμάνοι πρόσφυγες από την Σρεμπρένιτσα. Όπως δήλωσαν αργότερα στους «ερευνητές» της Χάγης οι «αυτόπτες» , στο Potočari οι σερβοβόνιοι σκότωσαν στις 12 Ιουλίου, 20 μουσουλμάνους. Στις 13 Ιουλίου οι Ολλανδοί κυανόκρανοι αντιλήφθηκαν μεμονωμένες περιπτώσεις 5-6 εκτελέσεων. Τα περιστατικά αυτά συνδέονται με πράξεις αντεκδίκησης χωρικών από τα γειτονικά σερβικά χωριά που είχαν υποστεί σφαγές από τους άνδρες του Όριτς το 1992. Οι Σέρβοι, εντόπισαν την φάλαγγα της 28ης , στην Kamenica το απόγευμα της 12ης Ιουλίου, και της επιτέθηκαν με πυροβολικό, με αποτέλεσα να την διασπάσουν στα δύο και να αποκοπεί η οπισθοφυλακή , οι άνδρες της οποίας έμειναν για μέρες στο δάσος προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους Σέρβους. Ο κύριος όγκος της 28ης πέρασε από την Kamenica στο όρος Udrc και έπεσε σε νέα ενέδρα των Σέρβων κοντά στο χωριό Snagovo στο όρος Velja Glava .Και τελικά έφθασε στις 16 Ιουλίου στην Τούζλα μετά από εκεχειρία με το σερβικό σώμα στρατού του Ζβόρνικ.

Στις 4 Αυγούστου 1995 το μουσουλμανικό γενικό επιτελείο ανακοίνωσε ότι από την τακτική δύναμη της 28ης έφθασαν στην Τούζλα 3175 και ότι 2628 εθεωρούντο νεκροί. Από το σύνολο της φάλαγγας , 8372 θεωρούνται νεκροί. Περίπου 2000 ήσαν αυτοί που κρύβονταν στα δάση. Μετά την δολοφονία Σέρβων του Ζβόρνικ, από τους διάσπαρτους άτακτους μουσουλμάνους, που συνέχιζαν την προσπάθεια να φθάσουν στην Τούζλα, το σώμα στρατού του Ζβόρνικ, εξέδωσε στις 18 Ιουλίου, διαταγή ,για την εκτέλεση κάθε μουσουλμάνου άτακτου, που θα συνελάμβανε ο στρατός και η αστυνομία. ¨Όπως διαπιστώνουμε οι νεκροί ήσαν στρατώτες και σκοτώθηκαν πολεμώντας. Ορισμένος αριθμός ατάκτων όντως εξετελέσθη. Αλλά οι νεκροί του Ποτοτσάρι ήταν το πολύ 20-30, και κανένας άλλος κάτοικος ή άμαχος δεν σκοτώθηκε. Όλα τα άλλα είναι προπαγάνδα. Οι 8000 σκοτώθηκαν στις μεγάλες μάχες στην Καμενίτσα και την Βέλια Γκλάβα, και τις μικρότερες συγκρούσεις στην διαδρομή. Άλλωστε τους 4000 σκελετούς τους βρήκαν σκάβοντας τα βουνά με την βοήθεια δορυφόρων.  

Τα χαφιεδοπρακτορεία και οι Παπαγάλοι γράφουν:
«Τον Ιούλιο του 1995 τα σερβοβοσνιακά στρατεύματα σφαγίασαν περίπου 8.000 βόσνιους μουσουλμάνους. Η αποτρόπαια πράξη έχει χαρακτηρισθεί ως «γενοκτονία» από τη διεθνή δικαιοσύνη, ενώ και το σερβικό κοινοβούλιο καταδίκασε, μόλις τον περασμένο Μάρτιο, το μακελειό στη Σρεμπρένιτσα, ύστερα από την πολυετή άρνηση του σερβικού κράτους να αναγνωρίσει το εύρος της σφαγής, που εκτιμάται ως το στυγνότερο έγκλημα πολέμου στην Ευρώπη από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».  

ΥΓ. Περίπου 5.000 ακτιβιστές πραγματοποίησαν «πορεία ειρήνης» από την Τούζλα, προς την Σρεμπρένιτσα, όπου έφτασαν το πρωί της Κυριακής. Αυτοί τουλάχιστον , είπαν την μισή αλήθεια.

Γ. Κύρτσος-Ασφαλιστικός σουρεαλισμός

ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ 2020 ΚΑΙ ΤΟ 2060, ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΡΙΕΤΙΑ 2010-2012

Ασφαλιστικός σουρεαλισμός

Γιώργος Κύρτσος

09-07-2010--http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=75653

Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, που μετατράπηκαν ήδη σε νόμο του κράτους, έχουν μία σουρεαλιστική διάσταση. Προετοιμάζουν ένα καλύτερο, από διαχειριστική άποψη, ασφαλιστικό μέλλον για το 2020, πολύ περισσότερο για το 2060, επιδεινώνουν, όμως, την κατάσταση την κρίσιμη τριετία 2010-2012. Εάν σκεφτούμε ότι η βίαιη ασφαλιστική μεταρρύθμιση μας επιβλήθηκε από την τρόικα στο πλαίσιο της αποτελεσματικότερης διαχείρισης του δημόσιου χρέους, μπορούμε να μιλήσουμε για πλήρη οικονομική και δημοσιονομική αστοχία. Το ασφαλιστικό σύστημα θα προκαλέσει μεγαλύτερες δημοσιονομικές επιβαρύνσεις την τριετία στη διάρκεια της οποίας θα δώσουμε τη μάχη για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, για να συμβάλει στη συνέχεια στην ουσιαστική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Το πολιτικό κόστος
Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου και ο υπουργός Εργασίας κ. Λοβέρδος επαναλαμβάνουν ότι θα προχωρήσουν σε μεγάλες τομές στο ασφαλιστικό και γενικότερα επειδή δεν τους ενδιαφέρει το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Μια προσεκτική ματιά στις κινήσεις τους μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δίνουν προτεραιότητα στη διαχείριση του πολιτικού, εκλογικού κόστους σε βάρος των οικονομικών του ασφαλιστικού συστήματος.
Πριν από τις βουλευτικές εκλογές ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του διαβεβαίωναν ότι υπήρχαν τα λεφτά και πως θα προχωρούσαν σε παροχές στο πλαίσιο της ανάπτυξης του κράτους πρόνοιας. Εξασφάλιζαν πολιτικά οφέλη δημιουργώντας προσδοκίες αύξησης των συντάξεων. Μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπανδρέου δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι η λήψη των αναγκαίων μέτρων προσαρμογής δεν θα προκαλούσε προβλήματα για όσους είχαν χαμηλές ή μεσαίες συντάξεις, τα συμφέροντα των οποίων θα προστάτευε πλήρως η σοσιαλιστική κυβέρνηση.
Το Μάιο του 2010 η κυβέρνηση δέχθηκε τους σκληρούς όρους του μνημονίου και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τα ασφαλιστικά κεκτημένα των μη προνομιούχων. Ακόμα, όμως, και σε συνθήκες διεθνούς οικονομικού ελέγχου ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Λοβέρδος βρήκαν τον τρόπο να διαχειριστούν το πολιτικό κόστος, στέλνοντας και αυτόν το λογαριασμό στο ασφαλιστικό σύστημα και τους φορολογούμενους.
Δύο κινήσεις
Η κυβερνητική ηγεσία δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει τους όρους συνταξιοδότησης όσων έχουν εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις, με βάση τους κανόνες του παλιού ασφαλιστικού συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι όσοι έχουν τη δυνατότητα να συνταξιοδοτηθούν το 2010 μπορούν να το κάνουν χωρίς να υποστούν τον κανόνα της ασφαλιστικής λιτότητας, που θα γίνεται αυστηρότερος με το πέρασμα του χρόνου.
Ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του προτίμησαν να φορτώσουν όλα τα βάρη στη νέα γενιά των ασφαλισμένων, προστατεύοντας πλήρως εκείνους που πήραν μέρος στο μεγάλο ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό πάρτι που οργάνωσαν για προφανείς λόγους τα δύο κόμματα εξουσίας και οι ισχυρές συντεχνίες. Δεν θέλησαν να επιβάλουν αυστηρότερους όρους σε όσους έχουν συγκεντρώσει τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, με βάση το παλιό σύστημα, για να μην τους ανταγωνιστούν και προκαλέσουν την πολιτική, εκλογική τους οργή. Ένας ασφαλισμένος που είναι έτοιμος να συνταξιοδοτηθεί με ευνοϊκούς όρους δεν δέχεται να συνεχίσει να εργάζεται και στη συνέχεια να πάρει μικρότερη σύνταξη, ενώ ένας ασφαλισμένος που ανήκει στη νέα γενιά θα χρειαστεί αρκετά χρόνια για να διαπιστώσει πόσο σκληρή είναι η κυβερνητική πολιτική για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας.
Τον πολιτικό ελιγμό της κυβέρνησης ολοκλήρωσε ο υπουργός Εργασίας κ. Λοβέρδος, κάνοντας πιο ήπια τη μετάβαση από το παλιό στο νέο, αυστηρότερο σύστημα για όσους συμπληρώνουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης το 2011, το 2012 και το 2013.
Με τον τρόπο που χειρίζεται την κρίση του ασφαλιστικού συστήματος η κυβέρνηση δημιουργεί οικονομικό κίνητρο μαζικής συνταξιοδότησης όσων έχουν συμπληρώσει τις προϋποθέσεις ή πρόκειται να τις συμπληρώσουν στο άμεσο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλαπλασιάστηκαν το 2010 οι αιτήσεις των δημοσίων υπαλλήλων για συνταξιοδότηση σε σχέση με το 2009. Ανάλογη δυναμική αναμένεται να καταγραφεί τα επόμενα 3 χρόνια, προτού ολοκληρωθεί το πέρασμα στο αυστηρότερο ασφαλιστικό σύστημα. Κύριο μέλημα των κυβερνητικών στελεχών ήταν να ολοκληρώσουν τον εκλογικό κύκλο με όσο το δυνατόν μικρότερες πολιτικές απώλειες εξαιτίας του ασφαλιστικού.
Ο λογαριασμός
Η ξαφνική αύξηση των συνταξιούχων και η υποχρέωση καταβολής του εφάπαξ σε πολλές δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους αυξάνουν το ασφαλιστικό και δημοσιονομικό έλλειμμα σε μία περίοδο κατά την οποία η κυβέρνηση έχει αναλάβει τη δέσμευση να προχωρήσει στη δραστική μείωσή του. Ακολουθώντας τον κανόνα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, οι οποίες έπαιρναν αποφάσεις για αλλαγές στο ασφαλιστικό που θα ίσχυαν μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, η κυβέρνηση Παπανδρέου κάνει πιο δύσκολη τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και τη διαχείριση του δημόσιου χρέους και δίνει νέες διαστάσεις στο νεοελληνικό πολιτικό σουρεαλισμό