«Η Αριστερά του Κυρίου»

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ

ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ, ΓΙ' ΑΥΤΟ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ!
ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΕ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΞΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΙ' ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΕΠΛΗΣΙΑΣΕ! ΚΑΤΟΠΙΝ, ΠΟΝΤΑΡΙΣΕ ΣΤΟ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΣΜΙΖΟΤΑΝΕ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΚΕ, Γι' ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΟΡΙΤΕΣ (ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ! ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ!)! ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΔΟΚΗΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΣΦΙΧΤΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΠΑΥΛΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΔΙΔΕ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΘΑΤΟΥ ΦΤΙΑΞΕΙ ΜΙΑΝ ΑΡΙΣΤΗ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ! 
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΗΤΟ ΥΠΕΡ-ΧΟΥΝΤΙΚΗ, ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙ ΕΓΙΝΕ ΠΑΡΑΥΤΑ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ: ΑΡΙΣΤΕΡΑ-ΠΑΣΟΚ-ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ! ΤΩΡΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ, ΓΙ' ΑΥΤΟ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΟΥΠΕΡ-ΣΥΡΙΖΑ!
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙ ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΣΧΥΡΟ ΚΑΘΩΣ ΗΘΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ!!!
----------------------------------------
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

«Η Αριστερά του Κυρίου»

«Πιστεύω ότι οι αριστεροί πιστεύουν στον Θεό περισσότερο από τους δεξιούς» - Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 23/11/2008

Άρθρο του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Ο όρος «Χριστιανική Αριστερά» είναι σχεδόν ανύπαρκτος στην Ελλάδα. Και αν ειπωθεί από κάποιους μοιάζει περισσότερο να ακούγεται σαν αστείο. Και το σίγουρο είναι ότι δεν ηχεί καθόλου αρνητικά.

Αντίθετα οι πάντες γνωρίζουν περί «Χριστιανικής Δεξιάς». Ένας όρος που ηχεί αρνητικά, ερμηνεύεται απαξιωτικά και παραπέμπει σε Μπους και βομβαρδισμούς αμάχων στο Ιράκ (ως προς το εξωτερικό) έως Χούντα και σκοτεινές διασυνδέσεις κλήρου και εξουσίας (στο εσωτερικό).

Φυσικά και αυτό είναι μια απόδειξη της ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς σε αυτόν τον τόπο. Όπου η «αριστερά» στις συνειδήσεις των ανθρώπων, παρουσιάζεται (ή μεταμφιέζεται) ως η αδικημένη, κυνηγημένη, ‘δημοκρατική’, πονόψυχη και ‘ανθρωπίστρια’ κοπέλα – ένας «καλός άνθρωπος» τέλος πάντων – που φωνάζει και «μάχεται» για το «δίκαιο» και το «καλό της ανθρωπότητας». Και πάντως και να φωνάζει (ή και να ρίχνει και καμία) έχει δίκιο!

Από την άλλη πλευρά η «δεξιά» είναι η κακιά γιαγιά που θέλει να φάει τα παιδάκια, γιατί είναι «κακιά». Και είναι και γιαγιά. Και όταν δεν φωνάζει είναι «κακιά» και όταν φωνάζει είναι «κακιά». Και αν τελικά δεν τα έχει φάει ακόμα τα παιδάκια πάλι «κακιά» είναι.

Στην «αριστερά» βάζουμε από Σημίτη (!) έως Σάββα Ξηρό, από τσαντιροΛάκη, Λιάνα  και τις φτωχογειτονιές της Εκάλης έως τον συριζόφιλο δολοφόνο της Πάρου και από Τατσόπουλο (της μισής Αθήνας) και τον Ψαριανό (τηςFerrari) έως τα «παιδιά» με τις κουκούλες (και τις μολότοφ). Στην «δεξιά» βάζουμε γενικώς τους «φασίστες».

Τον τελευταίο καιρό έχουν πληθύνει και από τον χώρο του χριστιανισμού οι φωνές που καταγγέλλουν την άνοδο του«φασισμού», του «νεοναζισμού», του «ρατσισμού», της«ξενοφοβίας», της «μισαλλοδοξίας» κλπ. Βάζω σε εισαγωγικά τους όρους αυτούς, όχι γιατί ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας και δεν υφίστανται, αλλά γιατί οι ‘καταγγέλλοντες’ είναι συνήθως άνθρωποι, που είτε είναι ηθελημένα κοντόφθαλμοι και χρήζουν άμεσης επίσκεψης στον πλησιέστερο οφθαλμίατρο, είτε χρησιμοποιούν κατά τρόπο προκλητικό και για λόγους ‘ιδεολογίας’ ή «μόδας» δύο μέτρα και δύο σταθμά, είτε στην ουσία ανήκουν στο ίδιο «μισαλλόδοξο» μπλοκ, αλλά κάτω από άλλο θυρεό, πιο «πολιτικά ορθό». Το μόνο σίγουρο είναι ότι, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, όλοι οι παραπάνω «ανησυχούντες» έχουν την ίδια ιδεολογική - πολιτική ατζέντα την οποία επιθυμούν να περάσουν, αλλά με κάποιο πιο ‘soft’ τρόπο.

Και αυτή δεν είναι άλλη από την ατζέντα του ισοπεδωτικού νεοταξικού πολυπολιτισμού, που περνάει μέσα από την αποθέωση των «δικαιωμάτων» την τοτεμοποίηση των «μειονοτήτων» και την δαιμονοποίηση - και τελικά εξαφάνιση - της εθνικής ταυτότητας. Προς όφελος βέβαια των μεταπρατών* της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

Και βέβαια ο καθείς δικαιούται να εκφράζει όποια ιδεολογική ατζέντα θέλει και είναι ελεύθερος να την προωθεί κιόλας, εφόσον δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια της νομιμότητας. Αλλά όταν χρησιμοποιεί την χριστιανική διδασκαλία για να επικυρώσει τις ιδέες του, όταν βαστάει κάποιου είδους "χριστιανόμετρο" με το οποίο μετράει τους πάντες και στέλνει στην «απώλεια» με συνοπτικές διαδικασίες, όσους δεν ταιριάζουν στα μέτρα του, τότε το πράγμα παίρνει μία άλλη μορφή. 

Από πότε οι χριστιανοί άφησαν το γνήσιο πνευματικό μετερίζι και βάλθηκαν ομοθυμαδόν να κάνουν εντατικά μαθήματα περί «καλού χριστιανού ψηφοφόρου»; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να βγάζουν τις πολιτικές - κομματικές συντεταγμένες μέσα στις οποίες θα κινείται ο χριστιανός για να είναι «σωστός» και «πολιτικά ορθός»; Και είναι άραγε αυθόρμητες και «αθώες» όλες οι αυτές οι κινήσεις;

Η Εκκλησία βλέπετε, δεν πρέπει να «χώνεται» στα της πολιτείας και να έχει «πολιτικό λόγο» όταν πρόκειται για εθνικά θέματα, για θέματα προστασίας της οικογένειας, της ζωής, της παιδείας, της ιστορίας, της παράδοσης και θέματα προσβολής της πίστης της. Πρέπει να σιωπήσει, να μην «φανατίζει», να μην «διχάζει» και να μην πολιτικολογεί. Βλέπετε όλα τα παραπάνω θέματα ανήκουν στην ατζέντα της «χριστιανικής δεξιάς». Αλλά όχι, πρέπει να χώνεται στα της πολιτείας και να γίνει μάλιστα «σύμμαχος της Αριστεράς» (!) και αρωγός στην δική της πολιτική ατζέντα (νομιμοποίηση μεταναστών, καλλιέργεια «αντιρατσιστικής» φιλο-πολυπολιτισμικής νοοτροπίας, πόλεμο κατά της «ξενοφοβίας», ανοχή στην «διαφορετικότητα», αποδοχή «γάμου» ομοφυλόφιλων, αμβλώσεων, κλπ).  

Θα προσπαθήσω να μην αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένους χώρους και συγκεκριμένες οργανώσεις, ομάδες του facebook ή και ιστοσελίδες. Γιατί η οργάνωση διαλύεται, η ιστοσελίδα καταργείται, το πρόσωπο φεύγει ή αλλάζει στρατόπεδο, αλλά η ιδεολογία μένει.

Το σίγουρο είναι ότι, τους τελευταίους μήνες, έχουμε στην πατρίδα μας, μία έντονη πολιτικοποίηση - έως και ξεκάθαρηκομματικοποίηση – του χώρου της Εκκλησίας και των χριστιανών γενικότερα (κάνω χρήση του όρου με μια ευρύτερη έννοια).   

Βάλθηκαν όλοι οι καλοί χριστιανοί να μας σώσουν από το «νεοναζισμό» και τον «ρατσισμό» και να μας πουν τι θα λέμε, τι θα διαβάζουμε και τι θα ψηφίζουμε. Γιατί αν δεν ψηφίσουμε «σωστά», ούτε λίγο ούτε πολύ (αφού δεν θα είμαστε καλοί χριστιανοί) θα πάμε στην κόλαση. Συν ότι θα χαθεί η πατρίς. .

Γιατί βλέπετε, πριν τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και την «εισβολή των ακροδεξιών στη ζωή μας», όλα ήτανειδυλλιακά. Ήταν κάτι σαν τις ταινίες ‘σπαγγέτι γουέστερν’, όπου σε μία ήσυχη ανεμόδαρτη πόλη που η ηρεμία βασιλεύει κάτω από τον καυτό ήλιο, ένα μεσημέρι, την ώρα που ο αγέρας σφυρίζει, οι ξεριζωμένοι θάμνοι πάνε πέρα δώθε στους ήσυχους σκονισμένους δρόμους, τα παράθυρα είναι κλειστά, το άλογο κουνάει νωχελικά την ουρά του, ο Μεξικάνος κοιμάται κάτω από τεράστιο σομπρέρο του, ο σερίφης ξύνει με το μαχαίρι του ένα ξύλο, ο Γκαούτσο Κώτσο χτυπάει το τελευταίο στέικ και ο μικρός Jeffreyδοκιμάζει την καινούργια του πιρόγα, σκάνε μύτη οιντεσπεράντος και παγώνουν όλοι.

Κάπως έτσι «ειδυλλιακά», θέλουν να μας που κάποιοι ότι ήταν τα πράγματα στις… μνημονιακές Σέρρες Μάντρες. Και ξαφνικά όλοι ξύπνησαν μπροστά στον «κίνδυνο». Και να σου τα συνέδρια, το ένα μετά το άλλο, να οι Ημερίδες, οι ανακοινώσεις, οι καταγγελίες, οι εκπομπές, τα αφιερώματα, τα άρθρα, τα βιβλία, τα περιοδικά, οι αναρτήσεις στο διαδίκτυο και πάει λέγοντας.

Έχω την εντύπωση ότι τα γεγονότα έξω από το Χυτήριο έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα σε ένα ετερόκλητο πλήθος(πλήθος τρόπος του λέγειν) επώνυμων και ανώνυμων‘προοδευτικών’ και ‘ανοιχτόμυαλων’ χριστιανών, που ένιωσαν ότι πρέπει να ‘βγουν μπροστά’ για να φωνάξουν, να καταγγείλουν, να θεολογήσουν και εν τέλει να προστατέψουν το υπόλοιπο (καθυστερημένο και κλειστόμυαλο) κοπάδι από το «κακό λύκο» που θέλει να τα φάει.

Και νάτοι, όλοι μαζί, για τον «ιερό σκοπό». Νεότευκτες χριστιανικές «αντιφασιστικές» πρωτοβουλίες, ‘προοδευτικοί’ ορθόδοξοι θεολόγοι οπαδοί της από-ορθοδοξοποίησης του μαθήματος των θρησκευτικών, «βαθιά και ακλόνητοι ορθόδοξοι» συγγραφείς ομόσταβλοι της Ρεπούση και συνδαιτυμόνες του Λαέρτι και του «ήρωα» της «παστιτσιάδας», «αντισημίτες» «αντισυνομωσιολόγοι» πρωτοπρεσβύτεροι που δηλώνουν «πολίτες του κόσμου», νέο-ορθόδοξοι «αντιρατσιστές» ομοτράπεζοι της πιο hardrock ανθελληνικής ΜΚΟ, διαπρύσιοι κήρυκες του «κοινωνικού ευαγγελίου» που αναπολούν το καθεστώς του ‘συντρόφου’ Τσαουσέκου, θρηνούν για τον χαμό του ‘συντρόφου’ Κιμ Ιλ Σουνγκ, και ίσως και να δικαιολογούν την δίψα για αίμα του ‘συντρόφου’ Πολ Ποτ, ‘νεο-προτεστάντες’ «εικονομάχοι» που προσκυνούν την εικόνα του «αγίου» Τσε, αναρχοχριστιανοί υμνητές του Κουφοντίνα, «μη ηλίθιοι καπιταλιστές» fans του Μπογιόπουλου, καταπιεσμένες πρώην συντρόφισσες, σουπερ-ντούπερ οικουμενιστές ιεράρχες, αμερικανοθρεμμένοι ιεροκήρυκες, αμερικανόφερτοι πάστορες, μονίμως μετανοούντες νεογιάπηδες και Σταλινοτηνέιτζερς με ‘άποψη’.

Όλοι αυτοί, αν δεν το καταλάβατε, «ανησυχούν για την ψυχή μας». Όχι, δεν είναι πολιτικοί που τους ενδιαφέρει η ψήφος μας (τι άλλο άλλωστε να τους ενδιαφέρει τους πολιτικούς;). Δεν είναι στρατευμένοι ιδεολόγοι, διανοητές, ακτιβιστές, διαμορφωτές γνώμης ή μέλη κανενός ‘think tank’. Είναι «απλώς» χριστιανοί και ως εκ τούτου το θέμα το προσεγγίζουν από μία «πνευματική» πλευρά. Διότι κάθε πράξη, κάθε σκέψη, κάθε λόγος και κάθε επιλογή έχει ένα πνευματικό αντίκτυπο τη ζωή του χριστιανού. Και του κάθε ανθρώπου, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι αριστεροί χριστιανοί (γιατί περί αυτού πρόκειται) απευθύνονται στους χριστιανούς. Στοχεύουν στην συνείδηση του χριστιανού και επιδιώκουν να του την «αλλάξουν». Προκειμένου να τον «σώσουν» και να τον φέρουν στον «σωστό δρόμο». Στο κατά αυτούς «δρόμο του Θεού». Ο οποίος (Θεός), συν τοις άλλοις, είναι και «αλλοδαπός»!

Θα μπορούσαμε φυσικά, να κάνουμε μια συζήτηση. Για όλα εκείνα τα θέματα που τους κάνουν να «ανησυχούν» και τους κάνουν να τσιτώνονται. Θα μπορούσαμε να αφουγκραστούμε τις «ανησυχίες» τους, εάν όλοι οι παραπάνω και όλοι εκείνοι που ενστερνίζονται τις απόψεις τους, γυρνούν κατενθουσιασμένοι από τις ομιλίες τους, διαφημίζουν τα βιβλία τους και κάνουν ‘like’ στα σχόλιά τους, είχαν την ίδια ανησυχία για την «εισβολή των ακρο-αριστερών στην ζωή μας». Είχαν την ίδια «ευαισθησία» για την μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό κατά των Ελλήνων. Εάν η ενασχόλησή τους με το παρελθόν και την ιστορία δεν έφτανε μόνο μέχρι την «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», αλλά πέρναγε και από τα γκουλάγκ του Στάλιν, τα κολαστήρια του Τσαουσέκου και του Χότζα το χαφιεδοσύστημα του Χόνεκερ και όλων των άλλων «συντρόφων».

Αλήθεια, πότε μιλήσατε καλοί μου «ανησυχούντες» χριστιανοί για τις σφαγές τόσων αδελφών σας εν Χριστώ στον «κομμουνιστικό παράδεισο»; Ή δεν πήρε τίποτα το αυτί σας; Θα πείτε κάτι για τις εκατόμβες των νεκρών χριστιανών στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ; Για αυτούς που ακόμα βασανίζονται και θανατώνονται στην Κίνα και την Β. Κορέα; Για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου; Για τις εκκλησίες – στάβλους στην κατεχόμενη Κύπρο; Που είναι η ευαισθησία σας; Ή ο μόνος «δράκος του παραμυθιού» είναι ο «νεο-ναζιστικός παγανισμός». Να υποθέσω ότι ο αντιχριστιανικός, αθεϊστικός κομμουνισμός είναι η «καλή νεράιδα του παραμυθιού»;

Αλλά επειδή υπάρχει παράλληλα και (χριστιανική) «ανησυχία» για την "έξαρση της βίας" και τον κίνδυνο«διασάλευσης της τάξης» και «απειλής για το δημοκρατικό πολίτευμα», δεν ακούστηκε ποτέ η χριστιανική σας φωνή για τις ορδές των κουκουλοφόρων, για το κάψιμο της Αθήνας, για τους νεκρούς της Marfin, για τα θύματα της αριστερής και ακροαριστερής τρομοκρατίας, για τον ξυλοδαρμό του καθηγητή θεολογίας επειδή μάζευε τα σκουπίδια στο ΑΠΘ (!), για το πανηγύρι βρωμιάς, ναρκωτικών, λαθρομεταναστών, παραεμπορίου, αριστερής ‘no free speechzone’ και βίας αντιεξουσιαστών στα ελληνικά πανεπιστήμια;

Καμία ανησυχία για αυτά;

Για την άλωση της χώρας από το αλλοδαπό στοιχείο και την αλλοίωση του πληθυσμού μας; Για τα τζαμιά που ξεφυτρώνουν παντού; Για τον τρόμο στις γειτονιές των Αθηνών από τους κατσαπλιάδες που σφάζουν και ρημάζουν για 5 ευρώ; Μήπως οι τρομοκρατημένοι, πολιορκημένοι, καταληστευμένοι και σφαγμένοι Έλληνες δεν αποτελούν«εικόνες του Θεού»; Για την 15χρονη Μυρτώ θα κάνετε καμία Ημερίδα; Για τον 29χρονο Θανάση από την Πάτρα που τον έσφαξαν γιατί τους ενοχλούσε το σκυλί του; Για τον 44χρονο Μανώλη που άφησε την πνοή του στη Γ’ Σεπτεμβρίου για μία βιντεοκάμερα; Για τους παραπάνω και όσους Έλληνες έτυχε να συναντηθούν κάποιο βράδυ με τις «εικόνες του Θεού» αλλά δεν κατάφεραν να το παίξουν «καλοί Σαμαρείτες», γιατί τους ξάπλωσαν κάτω, θα μας θεολογήσετε;

Ως επίλογος:

Σημειώνει η εφημερίδα Δημοκρατία : Η Εκκλησία αποτελούσε για χρόνια τον εύκολο στόχο της Αριστεράς. Με ακραία ξεσπάσματα και εκδηλώσεις άκρατου λαϊκισμού, ανίδεοι βουλευτές (αλλά και ηγέτες) υποστήριζαν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η Εκκλησία πρέπει να...εξαφανιστεί.

Τα πράγματα όμως, άλλαξαν και το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μία προσέγγιση που οδηγεί στο άλλο άκρο και προκαλεί εύλογες απορίες. Ξαφνικά ο μαχητικός κ. Τσίπρας έγινε «φίλος» του Αρχιεπισκόπου και του Οικουμενικού Πατριάρχη. Αλλά και ο κ. Ιερώνυμος σε κάθε ευκαιρία στηρίζει αυτές τις νέες «σχέσεις στοργής»….Το αποκορύφωμα όλων αυτών των διεργασιών είναι ένα συνέδριο που (όπως αποκάλυψε το «Βήμα») θα διοργανωθεί στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με θέμα «Εκκλησία και Αριστερά» και κεντρικούς ομιλητές τον κ. Ιερώνυμο και τους ηγέτες των αριστερών κομμάτων της χώρας. Η αποδοχή της πρότασης από την πλευρά της Αρχιεπισκοπής προκάλεσε έντονο προβληματισμό σε εκκλησιαστικούς κύκλους. «Τι δουλειά έχει η Εκκλησία να συζητά τις σχέσεις της με κόμματα και ιδεολογίες;»ανέφερε στη «δημοκρατία» ιεράρχης της βόρειας Ελλάδας και πρόσθεσε: «Φαντάζεστε τι σάλος θα είχε ξεσπάσει, αν ο Αρχιεπίσκοπος συμμετείχε σε συνέδριο με θέμα “Εκκλησιά και Δεξιά” και καλεσμένους, μεταξύ άλλων, τονΚαρατζαφέρη και τον Μιχαλολιάκο;»

Πράγματι προκαλούν απορίες όχι μόνο το θέμα του Συνεδρίου αλλά και η ευκολία με την οποία η Εκκλησία οδηγείται σε παγίδα. Η «αριστερή στροφή» του Αρχιεπισκόπου μπορεί να έχει τις σκοπιμότητές της, αλλά δεν μπορεί να ξεπερνά τα όρια. Φυσικά, ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα χαιρετίζει τώρα αυτή την εξέλιξη, αλλά το ίδιο σύστημα πριν από λίγα χρόνια κατηγορούσε τη λεγόμενη «δεξιά του Κυρίου» για εναγκαλισμό με συγκεκριμένους χώρους. Τώρα η «αριστερά του Κυρίου» είναι καλή και αποδεκτή;

Ω, ναι! Υπάρχει «αριστερά του Κυρίου» και είναι και «καλή» και «αποδεκτή». Για να μην πω και «trendy»...

* Μεταπράτης : ο έμπορος, ο μεσάζοντας κτλ

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Αναμνήσεις από τον «κομμουνιστικό Παράδεισο» της Ανατολικής Γερμανίας: Η συγκλονιστική ιστορία της Erika Riemann που πέρασε 8 χρόνια στη φυλακή γιατί όταν ήταν 14 χρονών ζωγράφισε κόκκινο το μουστάκι του Στάλιν

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Παρασκευή, 30 Νοεμβρίου 2012

Αναμνήσεις από τον «κομμουνιστικό Παράδεισο» της Ανατολικής Γερμανίας: Η συγκλονιστική ιστορία της Erika Riemann που πέρασε 8 χρόνια στη φυλακή γιατί όταν ήταν 14 χρονών ζωγράφισε κόκκινο το μουστάκι του Στάλιν

Την ζωή των ανθρώπων στον "κομμουνιστικό παράδεισο" της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, θυμίζει μια 73χρονη γυναίκα, που δεν μπορεί να ξεχάσει τα οκτώ μαύρα χρόνια που πέρασε στις φυλακές σαν πολιτικός κρατούμενος, όπου υπέστη βιασμούς και βασανιστήρια.

Η Erika Riemann ήταν 14 χρονών όταν φυλακίστηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς. Το «έγκλημά» της ήταν ότι είχε ζωγραφίσει με το κραγιόν της μητέρας της ένα κόκκινο τόξο πάνω από το μουστάκι του Στάλιν, το πορτρέτο του οποίου κρεμόταν στο σχολείο της.

Έζησε σε τρεις διαφορετικές φυλακές της Ανατολικής Γερμανίας, η μία εκ των οποίων ήταν πρώην ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μέσα στις φυλακές υπέστη επανειλημμένα βιασμούς, ξυλοδαρμούς και υπέφερε από πείνα. Τελικά την υπέβαλαν σε εικονική μαζική εξόντωση σε θάλαμο αερίων.

Όταν έγινε 22 ετών, η Erika αφέθηκε ελεύθερη, ήταν όμως, σωματικά και ψυχικά ένα ράκος. Η μητέρα της είχε προσπαθήσει απεγνωσμένα να πάρει πληροφορίες σχετικά με την κόρη της, αλλά έπρεπε να περιμένει επτά χρόνια για να ανακαλύψει τη μοίρα της.

Μετά από την απελευθέρωσή της, η Έρικα ένιωθε τόσο ντροπιασμένη από την εμπειρία της που για χρόνια δεν έλεγε σε κανένα για τη φυλάκισή της. «Αισθανόμουν τόσο μεγάλη ντροπή από τις εμπειρίες μου που ποτέ δεν τις συζήτησα, ούτε καν με τα παιδιά μου», λέει η κ. Riemann στην εφημερίδα Telegraph. "Βρήκα το θάρρος να γράψω γι’ αυτές τις εμπειρίες αφότου ο σύζυγός μου πέθανε πέρυσι. Ήταν για μένα μια πνευματική απελευθέρωση."

Το βιβλίο με τον τίτλο «Το Τόξο στο Μουστάκι του Στάλιν»(‘The Bow on Stalin's Moustache’) έφτασε την τέταρτη θέση στη λίστα των μπεστ σέλερ στη Γερμανία και ξεσκεπάζει την τάση να παρουσιάζεται σήμερα η Ανατολική Γερμανία ως μια «ευτυχισμένη κοινωνία».

Η νοσταλγία για την πρώην Ανατολική, που είναι γνωστή ωςOstalgie, έχει επισημανθεί σε δημοφιλείς ταινίες όπως το ‘Goodbye Lenin’ και εξυμνείται σε αρκετές ανομοιογενείς σε μεγάλο βαθμό άκριτες τηλεοπτικές εκπομπές. Η κ. Riemann εμφανίστηκε σε μια τέτοια εκπομπή, το ‘The East GermanyShow’ και βρέθηκε αντιμέτωπη  με την Katarina Witt, την πρώην πρωταθλήτρια του πατινάζ της Ανατολικής Γερμανίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

 

Η εξιστόρηση της φοβερής ταλαιπωρίας άφησε τους παρουσιαστές του chat-show να αισθάνονται σοβαρά αμήχανοι, ερχόμενοι σε σύγκρουση με την δομή της εκπομπής που στηρίζεται σε μια συναισθηματική αναδρομή στις «παλιές καλές ημέρες» της Ανατολικής Γερμανίας. Μετά την εμφάνισή της, οι θεατές που αγόρασαν το βιβλίο το βοήθησαν  να βρεθεί στις λίστες των μπεστ σέλερ.

Στο βιβλίο, η κ. Riemann περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο, ως έφηβη στην πόλη Κάσελ της Ανατολικής Γερμανίας, σάστισε όταν είδε ένα πορτρέτο του Στάλιν να κρέμεται στο σχολείο της, στο ίδιο ακριβώς σημείο που κρεμόταν μέχρι πριν λίγους μήνες το πορτρέτο του Χίτλερ.

Θυμάται κοιτώντας το πορτρέτο να προφέρει τις λέξεις,«Είσαι λίγο λυπημένος» και αθώα να ζωγραφίζει ένα τόξο στο μουστάκι του Στάλιν. Κάποιος, άγνωστο ποιος, την «κάρφωσε».

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, δύο πράκτορες της ασφάλειας την συνέλαβαν και την κατηγόρησαν ότι ήταν μέλος του ναζιστικού κινήματος αντίστασης Werewolf (Λυκάνθρωποι). Την χτύπησαν επανειλημμένα και την ανέκρινε ένας σοβιετικός στρατιωτικός που έσβησε την πίπα του στο μέτωπό της. Τελικά την ανάγκασαν να υπογράψει ότι ομολογεί.

Όταν η 14χρονη ζήτησε να κάνει ένα μπάνιο, στρατιώτες οπλισμένοι με πολυβόλα την πήγαν σε μια αυλή, την έγδυσαν και με τη μάνικα της πυροσβεστικής έριξαν πάνω της ένα χείμαρρο από παγωμένο νερό. Οι στρατιώτες την κοιτούσαν και γελούσαν.

Αργότερα διατάχθηκε να πάει σε ένα σοβιετικό στρατιωτικό νοσοκομείο, με το πρόσχημα της θεραπείας για τη δυσκοιλιότητα. Εκεί την έδεσαν σε ένα ιατρικό τραπέζι και την βίασαν ομαδικά μεθυσμένοι στρατιώτες. Στη συνέχεια την πήγαν στην φυλακή Torgau, όπου την κλείδωσαν σε ένα ασφυκτικά στενό κελί που σου επέτρεπε να είσαι μόνο όρθιος, χωρίς τροφή, νερό ή πρόσβαση σε μια τουαλέτα για δύο ημέρες επειδή αρνήθηκε να κάνει σεξ με έναν στρατιώτη.

Η δοκιμασία της κας Riemann συνεχίστηκε κατά τα επόμενα επτά χρόνια πρώτα στη φυλακή Bautzen, κοντά στη Δρέσδη, όπου οι τρόφιμοι ήταν κλειδωμένα σε κλουβιά μέσα στα κελιά και αναγκάζονταν να μοιράζονται ένα μόνο στενό κρεβάτι με έναν άλλο κρατούμενο, και στη συνέχεια στο Sachsenhausen, ένα πρώην ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο βόρειο Βερολίνο. Μόλις έφτασε με άλλους κρατούμενους στη φυλακή άκουσε: "Θα υποφέρετε τα ίδια με αυτά που υπέφεραν οι Εβραίοι από τους δικούς σας."

Έβγαλαν τα ρούχα από τις γυναίκες κρατούμενες και τις οδήγησαν σε ένα πρώην θάλαμο αερίων και τους είπαν ότι θα τις εξολόθρευαν. "Μας έσπρωξαν σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, που ήταν καλυμμένο παντού με πλακάκια", γράφει η κ. Riemann.

"Όλες οι γυναίκες έκλαιγαν και ο πανικός έδιωχνε όλον τον αέρα μέσα στο χώρο. Οι γυναίκες προσεύχονταν και φώναζαν τις μητέρες τους ή τα παιδιά τους." Αποδείχτηκε ότι ήταν μια φάρσα. Ζεστό νερό, και όχι αέριο, εκτοξεύτηκε από τους αγωγούς στην οροφή.

Η Erika Riemann αφέθηκε ελεύθερη τον Ιανουάριο του 1954 ως μέρος της γενικής αμνηστίας για τους πολιτικούς κρατούμενους. Κατέφυγε στην Δυτική Γερμανία για να βρεθεί με τη μητέρα της. Η Erika παντρεύτηκε δύο φορές και έχει τρία παιδιά.

«Μου πήρε σχεδόν 50 χρόνια να συμβιβαστώ με το παρελθόν μου», λέει η κ. Riemann. "Νομίζω ότι είναι σημαντικό για τους νέους Γερμανούς να γνωρίζουν πως ήταν η ζωή στην Ανατολή. Οι έφηβοι σήμερα ήταν τότε μικρά παιδιά, όταν το Τείχος του Βερολίνου έπεσε. Έχουν ελάχιστη ή καμία ιδέα για το τι έγινε."

! Δείτε το ντοκιμαντέρ του BBC (2009) που μετέδωσε ο ΣΚΑΙ «Κομμουνιστικός Παράδεισος - Ανατολική Γερμανία», όπου στην αρχή του βίντεο, η Riemann αφηγείται την ιστορία της.(Δείχνει και την κορυφαία αθλήτρια που με τα αναβολικά από Χαΐντι έγινε... Αντρέας!  - Κάποια πλάνα του ντοκιμαντέρ ίσως ενοχλήσουν κάποιους αναγνώστες).

 
Κομμουνιστικός Παράδεισος ~ Ανατολική Γερμανία ~... από KRASODAD

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ /

Η πονηρή σιγή των media στις multi culti κοινωνίες: Οι «Ολλανδοί» δολοφόνοι που ήταν Μαροκινοί και οι «Βρετανοί» δολοφόνοι που ήταν Πακιστανοί

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2012

Η πονηρή σιγή των media στις multi culti κοινωνίες: Οι «Ολλανδοί» δολοφόνοι που ήταν Μαροκινοί και οι «Βρετανοί» δολοφόνοι που ήταν Πακιστανοί

 Η είδηση για την δολοφονία του 41χρονου βοηθού διαιτητή στην Ολλανδία από «τρεις νεαρούς παίκτες» - που για ένα οφσάιντ, τον κτύπησαν τόσο πολύ, (μπροστά μάλιστα στον γιό του που ήταν στο γήπεδο), ώστε πέθανε μετά από λίγη ώρα -  ιδού όπως παρουσιάστηκε από τα εγχώρια μέσα μαζικής παραπληροφόρησης ενημέρωσης: 
Σοκ προκαλεί η είδηση ότι Ολλανδός επόπτης άφησε την τελευταία πνοή του λίγες ώρες μετά τον ξυλοδαρμό του από ανήλικους ποδοσφαιριστές σε αγώνα επιπέδου νέων.
Ο 41χρονος βοηθός διαιτητή Richard Nieuwenhuizen, δέχθηκε μπουνιές και κλωτσιές από πολλούς παίκτες της ομάδας του Άμστερνταμ Nieuw Sloten και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου λίγες ώρες αργότερα ξεψύχησε με τα αίτια να μην έχουν γίνει ακόμα γνωστά.
Οι Ολλανδικές αρχές προχώρησαν στη σύλληψη τριών νεαρών ποδοσφαιριστών ηλικίας 15-16 ετών.«Είναι απολύτως εξωφρενικό ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συνέβη σε ένα ολλανδικό γήπεδο»,δήλωσε σοκαρισμένη η Υπουργός Αθλητισμού της Ολλανδίας, Edith Schippers.
Η ολλανδική Εισαγγελία ανακοίνωσε ότι θα απαγγείλει κατηγορίες σε τρεις παίκτες -δύο 15χρονους και έναν 16χρονο-, που έχουν τεθεί ήδη υπό κράτηση εν όψει της εμφάνισής τους στο δικαστήριο την Πέμπτη. O Ρίχαρντ Νιεουβενχάουιζι, 41 ετών, δέχτηκε σοβαρά χτυπήματα στο κεφάλι, κατέρρευσε λίγες ώρες μετά την επίθεση, έπεσε σε κώμα και απεβίωσε στο νοσοκομείο τη Δευτέρα. Ήταν επόπτης σε αγώνα που δόθηκε την Κυριακή στην πόλη Ελμέρε κοντά στο Άμστερνταμ. Ο αγώνας ήταν μεταξύ της Μπουιτενμπόις, στην οποία αγωνιζόταν και ο γιος του επόπτη, και της Νιού Σλότεν, παίκτες της οποίας ήταν οι τρεις νεαροί που συνελήφθησαν αργά τη Δευτέρα. Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι τα αγόρια εξαγριώθηκαν μετά από υπόδειξη οφσάιντ του θύματος.

 

Η επίθεση καταδικάστηκε δριμύτατα στην Ολλανδία από τον υπουργό Αθλητισμού, την ολλανδική ποδοσφαιρική ομοσπονδία και τον προπονητή του Άγιαξ, της πιο διάσημης ομάδας της χώρας. Ο σύλλογος της Νιού Σλότεν ανακοίνωσε ότι απέβαλε τους παίκτες και απέσυρε την ομάδα από το τοπικό πρωτάθλημα. Ο πρόεδρος της FIFA Sepp Blatter αφού εξέφρασε την «θλίψη του» και το «βαθύ σοκ» του είπε :  «Το ποδόσφαιρο είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας και, δυστυχώς, τα ίδια δεινά που ταλαιπωρούν την κοινωνία - σε αυτή την περίπτωση η βία- εκδηλώνονται επίσης και στο άθλημά μας». 

Και βέβαια το ποδόσφαιρο είναι καθρέφτης της κοινωνίας.Της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Δείτε παρακάτω την σύνθεση της ομάδας και θα καταλάβετε. 

Selection' B-1 team Nieuw Sloten: Soufyan Babou, Daveryon Blasse,Yassin Dardak, Fady Fayed, Rheza Firmansyah, IsmaelIkhouane, Demian Jibodh, Othman Karimi, Serkan Kiran, Younes Roubion, Mandeep Singh, Kemal Arif Tasli (+ 3 Ολλανδοί)

Τα media εσκεμμένα αποσιώπησαν το γεγονός ότι οι τρεις δράστες ήταν Μαροκινής καταγωγής.

Ο Marcel Oost, Πρόεδρος των Buitenboys, του συλλόγου στον οποίο ανήκε το θύμα, ο επόπτης Richard Nieuwenhuizen, δήλωσε ότι σχεδόν όλοι οι παίκτες της ομάδας των Nieuw Sloten του έσφιξαν το χέρι μετά τον αγώνα. Μόνο οι τρεις παίκτες με καταγωγή από το Μαρόκο τον έριξαν στο έδαφος και άρχισαν να τον κλωτσούν και να τον χτύπησαν στο κεφάλι και το λαιμό.

Οι ενδείξεις ότι υπήρξε μια ρατσιστική δολοφονία κρύφτηκε από όλα σχεδόν τα ολλανδικά μέσα ενημέρωσης. Ο δημοσιογράφος Joost Niemöller έγραψε ότι αν ένας Μαροκινός επόπτης είχε σκοτωθεί από τρείς λευκούς νέους, τα ίδια αυτά μέσα ενημέρωσης που τώρα «σιγούν», θα είχαν δημοσιεύσει ένα σωρό άρθρα σχετικά με το ρατσισμό των λευκών. 

Τελικά, κάπου στα ολλανδικά μέσα ενημέρωσης έγινε μια αναφορά που προσδιόριζε τους παίκτες ως Μαροκινούς, αν και γρήγορα, ο αρθρογράφος έσπευσε να προσθέσει (για να μην μας δημιουργηθούν «κακές» σκέψεις) ότι η βία στο ποδόσφαιρο δεν είναι ένα πρόβλημα των "μειονοτήτων",προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσει το γεγονός ότι τα στατιστικά λένε ότι οι μουσουλμάνοι «Ολλανδοί» μετανάστες αποτελούν πλέον την πλειοψηφία των δραστών εγκληματικών πράξεων σε ορισμένες περιοχές της Ολλανδίας.

«Η βία στο γήπεδο ποδοσφαίρου δεν είναι ένα πρόβλημα των μειονοτήτων». 
Όπως γράφει η "Algemeen Dagblad", σύμφωνα με μια έκθεση του υπουργείου Εσωτερικών από το Νοέμβριο του 2011, το 40 τοις εκατό των Μαροκινών μεταναστών που συνελήφθησαν, ηλικίας μεταξύ 12 και 24 ετών εντός των τελευταίων πέντε ετών για εγκλήματα στην Ολλανδία, καταδικάστηκαν ή παραπέμφθηκαν σε δίκη. Σε περιοχές με πληθυσμό που το μεγαλύτερο μέρος των νέων είναι μαροκινής καταγωγής το νούμερο φτάνει στο 50 τοις εκατό. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη φάση της συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμών, καταλήγει η εφημερίδα.

“A soldier was murdered in a brawl with British tourists in Cyprus yesterday – less than 24 hours before leaving for Afghanistan.David Lee Collins was stabbed in the early hours after becoming embroiled in a row. Three men – all British passport holders withPakistani and Somali backgrounds – will appear in court this morning in relation to the incident”.

Παρόμοια αντιμετώπιση από τα στρατευμένα στην «πολιτική ορθότητα» media είχαμε πριν ένα μήνα, με την δολοφονία Βρετανού στρατιώτη σε night club στην Αγία Νάπα στην Κύπρο. Οι δράστες ήταν πακιστανικής και σομαλικής καταγωγής, αλλά αυτό δεν έπρεπε να ακουστεί. Διαβάστε πως περιγράφεται παραπάνω ως περιστατικό "...μεταξύ δύο ομάδων Βρετανών". Έτσι, ο κόσμος «ενημερώθηκε», ότι«τρεις Βρετανοί σκότωσαν άλλον Βρετανό» και έτσι τελείωσε η ιστορία. «Ενδοβρετανική συμπλοκή» σου λέει ο άλλος.  

Ας προσέξουμε, γιατί σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα με τιςσωρηδόν ελληνοποιήσεις των αλλοδαπών και την πολιτική ορθότητα που έχει βαρέσει κατακούτελα όλα τα media και τους «έγκυρους» δημοσιογράφους και ρεπόρτερ, θα ακούμε ειδήσεις του στυλ :

 

 --- «Έλληνες συνεπλάκησαν με Έλληνες σε ποδοσφαιρικό αγώνα των εθνικών ομάδων Ελλάδας – Αλβανίας. Η μία ομάδα των Ελλήνων – η μικρότερη – διαφώνησε που οι υπόλοιποι Έλληνες είχαν φέρει κόκκινες σημαίες. Εκπρόσωπος της ΕΠΟ σύστησε ψυχραιμία και δήλωσε ότι στην χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, οι χρωματικές διαφορές των Ελλήνων θα πρέπει να λύνονται με πολιτισμένο διάλογο».

 --- «Έλληνες με γιαταγάνια όρμησαν σε μίνι μάρκετ και αφού αποκεφάλισαν τον ιδιοκτήτη, έκλεψαν όλα τα τρόφιμα (εκτός από τα σαλάμια και τα μπέικον)». 

 --- «Έλληνες έστησαν κρεοπωλείο σκύλων και γατών. Στα τσιγκέλια μπορείτε να δείτε όλες τις ράτσες. Επίσης αν έχετε χάσει το αγαπημένο σας δίποδο περάστε καμιά βόλτα. Μπορεί να σας δώσουν κανένα αυτί του ως σουβενίρ».

--- «Έλληνες γιόρτασαν χθες την γιορτή του ιμάμη Ακαμπούμπα Αλι Θασε Σουβλί στην κεντρική πλατεία των Αθηνών. Μετά την γιορτή προσφέρθηκαν κεφάλια απίστων με σως μπαχαρικών». 

--- Πλάνα από τις Πολιτιστικές Εκδηλώσεις 2012 με θέμα: Ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Β. Βιλιάρδος-ΑΠΕΙΛΗ ΔΙΔΥΜΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ

ΑΠΕΙΛΗ ΔΙΔΥΜΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ: Στα τέλη της χιλιετηρίδας συνέκλιναν οι δυνάμεις, οι οποίες προκάλεσαν τη σημερινή, τέλεια θύελλα: η υπερχρέωση, η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού, η κατάρρευση του κομμουνισμού, η επανάσταση της πληροφορικής, η παγκοσμιοποίηση και η απελευθέρωση του τραπεζικού θηρίου

Τα πλεονασματικά κράτη της Ευρωζώνης δεν φαίνονται διατεθειμένα ούτε να περιορίσουν τα υπερβολικά πλεονάσματα τους (αυξάνοντας τους μισθούς των εργαζομένων τους, έτσι ώστε να μεγεθυνθεί η εσωτερική τους ζήτηση), ούτε να μεταφέρουν «πόρους» στα ελλειμματικά, ούτε να «αμοιβαιοποιήσουν» τα δημόσια χρέη, ούτε να επιτρέψουν την μετάλλαξη της ΕΚΤ σε μία πραγματικά κεντρική τράπεζα της Ευρωζώνης (Ευρωομόλογα, απ’ ευθείας αγορά ομολόγων από τα κράτη-μέλη κοκ.).

Ως εκ τούτου, ο φαύλος κύκλος της διάσωσης των κρατών από τις τράπεζες και, στη συνέχεια, των τραπεζών από τα κράτη, «διαιωνίζεται» – με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα χρέη τόσο του ενός, όσο και του άλλου. Είναι εύλογο λοιπόν πως η συγκεκριμένη, «παρά φύσει» διαδικασία έχει ημερομηνία λήξης – αν και κανένας δεν θέλει να το παραδεχθεί.

Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε ότι, εάν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές, αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσει μία δίδυμη έκρηξη άνευ προηγουμένου – μία έκρηξη κρατών και τραπεζών μαζί, τα επακόλουθα της οποίας θα είναι τόσο περισσότερο επώδυνα και επικίνδυνα, όσο πιο πολύ αναβάλλονται τεχνητά. Ο βασικός υπαίτιος δε θα είναι η οικονομική ελίτ - η οποία ουσιαστικά κυβερνάει από το παρασκήνιο.

Ευχόμενοι φυσικά να διαψευσθούμε, όσον αφορά την απειλή που προβλέπουμε, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε τα παρακάτω:   

Ανάλυση

“Στις σκανδιναβικές χώρες, τη Γερμανία, την Ολλανδία και τη Γαλλία, προτιμήθηκε μετά τα μέσα του 20^ου αιώνα ένα διαφορετικό οικονομικό «μίγμα». Το όραμα που αντιπροσώπευε θα μπορούσε ίσως να συνοψισθεί στην αντίληψη ότι, ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό διαθέσιμο σύστημα που μπορεί να λειτουργήσει -  αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά, χωρίς την ισχυρή παρουσία της κυβέρνησης”(R.Heilbroner).      

Μήπως όμως στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός, αναρωτιέται κανείς, παρά τις υποσχέσεις του να παράγει πλούτο για όλους, οδηγεί τελικά στο να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι; Μπορεί να επιτευχθεί ανάπτυξη, χωρίς να προϋποθέτει την ανισότητα – τη διεύρυνση δηλαδή των εισοδηματικών διαφορών, μεταξύ των ανωτέρων και κατωτέρων «κοινωνικών «στρωμάτων», είτε αυτά είναι ιδιώτες, είτε ολόκληρα κράτη; Απλούστερα, μπορεί οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, χωρίς οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι – χωρίς να «αναπτύσσονται» δηλαδή οι μεν, εις βάρος των δε;

Περαιτέρω, η συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών χρειάζεται πραγματικά «μικρότερο Κράτος», είναι προς όφελος της δηλαδή, όπως όλοι οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι ισχυρίζονται, «θεοποιώντας» ουσιαστικά τις ικανότητες/εντιμότητα του ιδιωτικού τομέα, ή ίσως ποιοτικότερο, λιγότερο δαπανηρό ή διεφθαρμένο, «επαρκές», διάφανο και περισσότερο αποτελεσματικό κράτος,ανεξαρτήτως μεγέθους; (πόσο μάλλον όταν η πολιτική εξουσία, είναι η μοναδική μας προστασία απέναντι στην οικονομική;). 

Σε τελική ανάλυση, είναι οι οικονομικές κρίσεις, η συχνότητα των οποίων έχει αυξηθεί πλέον επικίνδυνα, απαραίτητος «συνοδός» της καπιταλιστικής διαδικασίας, όπως επίσης η «δημιουργική καταστροφή» (Schumpeter), ή μήπως είναι δυνατόν να αποφευχθεί, δια μέσου της κατάλληλης ρύθμισης του συστήματος της ελεύθερης αγοράς; Για πόσον καιρό θα μπορεί να αντέχει η ανθρωπότητα τις «μανιοκαταθλιπτικές» συμπεριφορές των αγορών, τις συνεχείς ανόδους και πτώσεις δηλαδή, οι «ταλαντώσεις» των οποίων διευρύνονται όλο και περισσότερο, από το κατώτατο άκρο (υφεσιακή αποχρέωση) στο ανώτατο; (αναπτυξιακή υπερχρέωση).

Τέλος, είναι αντικειμενική η διαπίστωση ότι, το «αόρατο χέρι της αγοράς», όπως το είχε ονομάσει ο Adam Smith, δημιουργεί πλούτο στην πραγματική οικονομία (Main Street), ενώ φέρνει την καταστροφή στις χρηματαγορές (Wall Street), εάν αφεθεί ελεύθερο;

Είναι προφανές ότι, δεν είναι τόσο απλές οι υπεύθυνες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτηματικά, στις απορίες καλύτερα, εάν βέβαια παραμένει κανείς οπαδός της ελεύθερης αγοράς – τόσο της μη κεντρικά κατευθυνόμενης, όσο και της μη μονοπωλιακής. Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζει ότι, το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας, το χρήμα δηλαδή, δημιουργείται από την πίστωση - από τα χρέη κατ’ επέκταση, με όλα όσα προβλήματα κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Εν τούτοις, οφείλει έστω να προσπαθήσει, ακόμη και αν δεν καταφέρει τελικά να τεκμηριώσει σωστά ή να ολοκληρώσει τις όποιες απαντήσεις του. Ιδιαίτερα, όταν είναι πλέον απολύτως βέβαιος ότι, βιώνουμε έναν καταστροφικό παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο, άνευ προηγουμένου - με κύριο υπαίτιο τις χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες επιδιώκουν, προφανώς μαζί με το Καρτέλ, την απολυταρχική εγκατάσταση τους στην παγκόσμια διακυβέρνηση, με την πλήρη αποκρατικοποίηση της εξουσίας.   

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ

Πριν από το οικονομικό κραχ και τη Μεγάλη Ύφεση του 1930, το ύψος του εθνικού εισοδήματος στις Η.Π.Α. ήταν, χωρίς καμία αμφιβολία, εντυπωσιακό στο συνολικό όγκο του. Εάν παρακολουθούσε όμως κανείς την πορεία του και τα εκατομμύρια μικρούς «παραποτάμους» του, θα συνειδητοποιούσε ότι, η χώρα ωφελούταν με πολύ άνισο τρόπο από τη ροή του. Περίπου 24.000 οικογένειες στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας αποκόμιζαν τριπλάσιο εισόδημα από τα 6.000.00 οικογένειες στη βάση της πυραμίδας – ενώ το μέσο εισόδημα των ευκατάστατων οικογενειών στην κορυφή ήταν 630 φορές μεγαλύτερο, από το εισόδημα των οικογενειών στη βάση (πηγή: R.Heilbroner).

Δυστυχώς, αυτό δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα της εποχής. Ξεχασμένοι στο περιθώριο του ενθουσιασμού για την απεριόριστη ευημερία που θεωρούταν τότε ότι θα προσέφερε ο καπιταλισμός («Όλοι θα πρέπει να γίνουν πλούσιοι», είχε πει ο τότε πρόεδρος των Δημοκρατικών), βρίσκονταν δύο εκατομμύρια άνεργοι Πολίτες ενώ, κρυμμένες πίσω από την κλασσική, μαρμάρινη τους πρόσοψη, οι τράπεζες χρεοκοπούσαν με ρυθμό δύο την ημέρα – επί έξι ολόκληρα έτη πριν από το οικονομικό κραχ.

Ο μέσος Αμερικανός τότε, χρησιμοποιούσε την ευημερία του με αυτοκαταστροφικό τρόπο. Είχε συνάψει πάρα πολλά δάνεια, είχε εκτεθεί επικίνδυνα στις «σειρήνες» των αγορών, αγοράζοντας προϊόντα με δόσεις και είχε σφραγίσει τη μοίρα του με την αγορά μετοχών - τις οποίες αποκτούσε όχι με δικά του χρήματα, αλλά με δανεικά από τις τράπεζες. Η τραγική εξέλιξη μπορεί να ήταν αναπόφευκτη, αλλά όχι και προβλέψιμη, αφού σπάνια περνούσε ημέρα, χωρίς κάποια προσωπικότητα των ημερών, να διαβεβαιώνει το έθνος για την ευρωστία του - μεταξύ των οποίων διαπρεπείς οικονομολόγοι, πανεπιστημιακοί, επιχειρηματίες και πολιτικοί.

Μεταξύ των ετών 1930 και 1970, μετά δηλαδή τη Μεγάλη Ύφεση (η οποία κατέληξε δυστυχώς στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο), οι εισοδηματικές ανισότητες στις «δυτικές» οικονομίες περιορίσθηκαν σημαντικά – σε πλήρη αντίθεση με τις τελευταίες (μετά το 1970) δεκαετίες. Το 1928, οι υπερβολικά πλούσιοι των Η.Π.Α. απολάμβαναν το 5% των συνολικών εισοδημάτων της χώρας – σαράντα χρόνια αργότερα, το 1970, οι απολαβές τους δεν ξεπερνούσαν το 1% των συνολικών (σήμερα έχουν αυξηθεί ξανά, σαν αποτέλεσμα της «αντιστροφής» της πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών).

Τη χρονική αυτή περίοδο, η δύναμη των εργατικών συνδικάτων αυξανόταν συνεχώς, με αποτέλεσμα την επίτευξη διαρκώς υψηλότερων μισθών για τους εργαζομένους - οι οποίοι έτσι  συμμετείχαν στα επί πλέον έσοδα, στα κέρδη των επιχειρήσεων δηλαδή, τόσο από το ρυθμό ανάπτυξης, όσο και από την αύξηση της παραγωγικότητας τους. Σε μεγάλο βαθμό βέβαια «φρόντιζε» και το κράτος, το οποίο συμμετείχε ενεργητικά τόσο στην αναδιανομή των εισοδημάτων, όσο και στην καταπολέμηση της ανεργίας - δια μέσου κυρίως των δημοσίων επενδύσεων (Keynes) και της φορολογικής νομοθεσίας.

Οι κυβερνήσεις παρείχαν στους Πολίτες «γενναιόδωρα» αυξημένες κοινωνικές υπηρεσίες, αποσπώντας ένα μεγάλο μέρος των εσόδων από τους πλουσίους. Στη Μ. Βρετανία, ο ανώτερος φορολογικός συντελεστής εισοδημάτων είχε πλησιάσει το 83% - ένα υπερδιπλάσιο ποσοστό από το σημερινό, εντελώς ακατανόητο και υπερβολικό. Το κράτος πραγματοποιούσε μεγάλες επενδύσεις στην κοινωνική περίθαλψη και στην Παιδεία, ενώ χρηματοδοτούσε εξ ολοκλήρου τις πανεπιστημιακές σπουδές των παιδιών των εργαζομένων.

Αντίθετα, όσον αφορά τις χρηματαγορές, η κατάσταση ήταν εντελώς υποτονική – με μηδαμινές έως ανύπαρκτες ευκαιρίες κερδοφορίας. Η διεθνής ροή των Κεφαλαίων ήταν αυστηρά ελεγχόμενη, τα χρηματοπιστωτικά «προϊόντα» περιορισμένα, ενώ οι τραπεζικοί (τα σημερινά Golden Boys), σπάνια κέρδιζαν περισσότερα, από τα στελέχη που απασχολούνταν σε άλλες επιχειρήσεις. Παράλληλα, ούτε οι Πολίτες, αλλά ούτε και τα κράτη επιδίωκαν το δανεισμό - αφού δεν δαπανούσαν περισσότερα από όσα εισέπρατταν.

Δυστυχώς όμως, κάποια στιγμή η λογική χάθηκε εντελώς, οδηγώντας το τότε σύστημα στα όρια του. Η φορολογία αυξήθηκε υπερβολικά, ενώ τα συνδικάτα έχασαν το «μέτρο», απαιτώντας συνεχώς υψηλότερες αμοιβές, οι οποίες τελικά έθεσαν σε λειτουργία έναν σπειροειδή πληθωριστικό κύκλο - ενώ οι απεργίες εξουδετέρωσαν εντελώς την ομαλή οικονομική λειτουργία, «μονοδρομώντας» την Οικονομία σε τεράστια αδιέξοδα.

Από την άλλη πλευρά, οι κοινωνικές παροχές ξεπέρασαν τα όρια, σε σημείο που ήταν ασύμφορο πλέον να εργασθεί κανείς -αφού τα επιδόματα ανεργίας ξεπερνούσαν κάποιες φορές ακόμη και τους μισθούς. Το διεθνές συναλλαγματικό σύστημα κατέρρευσε τελικά, με αποτέλεσμα να «εκκολαφθεί» η σχολή του Σικάγο - με το νομπελίστα οικονομολόγο Robert Lucas, ο οποίος «απαίτησε» την πλήρη αλλαγή του τότε συστήματος.

«Η αναδιανομή των εισοδημάτων, οι αυστηροί κανόνες για τις αγορές και οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, είναι θάνατος για την ελεύθερη οικονομία», τεκμηρίωσε τη θέση του ο Robert Lucas, συνεχίζοντας: «Όποιος υποχρεώνεται σε φορολόγηση ενός μεγάλου μέρους των εισοδημάτων του, καθώς επίσης όποιος μπορεί να στηριχθεί στη βοήθεια του κράτους, έχει ελάχιστα κίνητρα να εργασθεί, να επενδύσει ή να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του…..Η ανισότητα είναι η βασική προϋπόθεση της ανάπτυξης και της δημιουργίας πλούτου, ενώ από μία δυναμικά αυξανόμενη οικονομία, κερδίζουν στο τέλος και οι φτωχοί….Η παλίρροια ανυψώνει όλες τα βάρκες». 

ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ

Στις θεωρίες αυτές βασίστηκαν τόσο ο R.Reagan, όσο και η M.Thatcher, στις προσπάθειες τους να μειώσουν το κράτος και να εξουδετερώσουν τα συνδικάτα. Όταν τελικά το κατάφεραν, ιδιωτικοποιώντας τις επιχειρήσεις και πουλώντας τη δημόσια περιουσία (στο βρετανικό δημόσιο ανήκει πλέον μία και μοναδική γέφυρα στον Τάμεση, αφού έχει ξεπουλήσει τα πάντα, ενώ το συνολικό χρέος της χώρας ξεπερνάει πια το 500% του ΑΕΠ), η ανισότητα εκτοξεύτηκε στα ύψη – επειδή η αγορά δεν φροντίζει μόνη της ποτέ για ισότητα.

Όπως αποδείχθηκε λοιπόν, οι αγορές ανταμείβουν δυσανάλογα τους εισοδηματικά ισχυρούς, βοηθώντας τους, μεταξύ άλλων, να χρεώνουν υψηλούς τόκους στα Κεφάλαια τους. Επίσης, αμείβουν υπερβολικά αυτούς που διαθέτουν ιδιαίτερες ικανότητες, κληρονομικές ή επίκτητες, όπως και όσους έχουν την τύχη να εργάζονται σε αναπτυσσόμενους κλάδους. Ουσιαστικά λοιπόν«τιμωρούν» όλους τους άλλους, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από περιορισμένες ικανότητες, φτωχούς προγόνους ή έχουν ατυχώς εκπαιδευθεί στο, λάθος για την εποχή, επάγγελμα. 

Αναλυτικότερα, η χρονική περίοδος μετά την κατάργηση του κανόνα του χρυσού, αυτή δηλαδή που ξεκίνησε το 1971, ήταν αναμφίβολα εξαιρετικά αποδοτική για τους ιδιοκτήτες του κεφαλαίου – για όλους αυτούς που θεωρούνται πλούσιοι ή ικανοί. Τόσο τα εισοδήματα, όσο και τα «χαρτοφυλάκια» τους αυξάνονταν διαρκώς - γεγονός που διαπιστώνεται από το ότι, εάν ένας αμερικανός είχε συνολική περιουσία, τη δεκαετία του ’70, ύψους 75 εκ. $, ανήκε στους 400 πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας του, ενώ σήμερα απαιτούνται περισσότερα από 1 δις $.

Αντίθετα, η ίδια χρονική περίοδος ήταν μάλλον ουδέτερη για τους μισθωτούς, αφού το ετήσιο εισόδημα ενός μέσου αμερικανού εργαζομένου ήταν 45.879 $, παραμένοντας σχεδόν στάσιμο μέχρι σήμερα (45.113 $, με «αποπληθωρισμένα» στοιχεία). Στη Γερμανία, ακόμη και στην περίοδο της μεγάλης ανάπτυξης μεταξύ των ετών 2004 και 2008, όπου τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν στην κυριολεξία «εκτοξευθεί», οι μέσες αμοιβές των εργαζομένων όχι μόνο δεν παρουσίασαν άνοδο, αλλά περιορίσθηκαν σημαντικά (γεγονός που συνέβαλλε, μεταξύ άλλων, στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας, εις βάρος τόσο των Πολιτών της, όσο και των Ευρωπαίων-εταίρων της).

Στην Ελλάδα, οι αμοιβές διαφοροποιήθηκαν ελάχιστα μετά το 2000, παρά τον σχετικά μεγάλο ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας της – γεγονός που επεξηγεί την έντονη ύφεση που ακολούθησε την είσοδο του ΔΝΤ στη χώρα. Στη Μ. Βρετανία, οι ειδικές αμοιβές (Bonus) των στελεχών του χρηματοπιστωτικού κλάδου ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, ενώ οι μισθοί των υπολοίπων εργαζομένων παρέμειναν στα ίδια επίπεδα των προηγουμένων ετών.

Στις αναπτυσσόμενες οικονομίες υποχώρησε βέβαια η φτώχεια σε απόλυτα μεγέθη, αλλά οι κοινωνικές διαφοροποιήσεις αυξήθηκαν δραματικά – ηττημένοι και εδώ οι απλοί εργαζόμενοι, «νικητές» όλοι όσοι στήριξαν τα εισοδήματα τους στις κεφαλαιακές «προμήθειες». Στην Κίνα, δέκα μόλις χρόνια πριν, το 50% του ΑΕΠ δαπανούνταν σε μισθούς και ημερομίσθια – πρόσφατα, είχε περιορισθεί στο 40%. Στην Ινδία κέρδισαν κυρίως οι ανώτερες εισοδηματικές τάξεις από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του ’90 - ενώ στη Βραζιλία, μετά την επιδρομή του «Ταμείου», οι πλούσιοι ζουν σε οχυρωμένες περιοχές και προστατευμένα διαμερίσματα, για να προστατεύονται από τους πολυάριθμους φτωχούς. Σύμφωνα δε με πρόσφατη μελέτη του ΔΝΤ, «Οι ανισότητες αυξήθηκαν σε όλες τις χώρες, με εξαίρεση ίσως τα φτωχότερα κράτη του πλανήτη».

Κοινό «πολιτικό» χαρακτηριστικό αυτής της χρονικής περιόδου ήταν αναμφίβολα, όπως αναφέραμε στην αρχή, η επικράτηση του νεοφιλελεύθερου δόγματος της σχολής του Σικάγο, μέσα από τις μεταρρυθμίσεις του προέδρου R.Reagan στις Η.Π.Α. και τηςM.Thatcher στην («πάλαι ποτέ» Μεγάλη) Βρετανία.

Ολοκληρώνοντας, ο περιορισμός του κράτους και η αποκρατικοποίηση όλων των επιχειρήσεων του δημοσίου, καθώς επίσης η πώληση της κρατικής περιουσίας κυριάρχησαν - με τεκμηριωμένα (ιστορικά) αποτελέσματα, την υπερχρέωση κρατών και νοικοκυριών, την διατήρηση των μισθών σε σταθερά, χαμηλά επίπεδα, την εξουδετέρωση των συνδικαλιστικών κινημάτων, την αύξηση της κερδοφορίας  των επιχειρήσεων, την άνοδο των μονοπωλίων (πολυεθνικές), τις επιθέσεις του «Ταμείου», καθώς επίσης την παντοδυναμία του αδρανούς, κερδοσκοπικού Κεφαλαίου – των πάσης φύσεως δηλαδή χρηματοπιστωτικών «αγορών».

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΤΕΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Τα ελλείμματα των προϋπολογισμών των χωρών της Ευρώπης οχταπλασιάστηκαν το 2010, σε σχέση με το 2007, φτάνοντας στα-581 δις €, από -60 δις € προηγουμένως. Εξ αυτών, τα -360 δις € αφορούν τις πέντε πλέον επικίνδυνες «χώρες του Νότου», οι οποίες τετραπλασίασαν τα ελλείμματα τους μέσα σε τρία μόλις χρόνια. Σύμφωνα τώρα με την άποψη που επικρατεί στις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, υπεύθυνες είναι οι ίδιες οι χώρες, οι οποίες δεν αποδείχθηκαν πειθαρχικές, όσον αφορά τη διαχείριση των δημοσιονομικών τους προβλημάτων – παρά το ότι σε πολλές από αυτές, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα, οι ετήσιοι τόκοι πλησιάζουν πια το 30% των εσόδων του δημοσίου.

Συνεχίζοντας, ο ιδιωτικός τομέας των χωρών της Ευρωζώνης το 2000, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις συγκεκριμένα, εμφάνιζαν ένα χρηματοδοτικό έλλειμμα ύψους -202 δις €. Δέκα χρόνια αργότερα, το 2010, το έλλειμμα είχε μετατραπεί σε πλεόνασμα, ύψους 82 δις € - εκ των οποίων, τα 55 δις € πλεόνασμα εμφανίζονται στις γερμανικές επιχειρήσεις, οι οποίες το 2000 είχαν έλλειμμα -129 δις €. Σε ολόκληρη δε την Ευρωπαϊκή Ένωση, το συνολικό έλλειμμα των επιχειρήσεων, ύψους -346 δις € το 2000, μετατράπηκε σε πλεόνασμα 300 δις € (πηγή: Ringier AG, CH).

Το 2000 λοιπόν οι ευρωπαϊκές (πολυεθνικές) επιχειρήσεις χρηματοδοτούσαν φυσιολογικά τις επενδύσεις τους - εν μέρει από τα Ίδια Κεφάλαια τους, καθώς επίσης με τη λήψη πιστώσεων από τις τράπεζες. Σήμερα, εισπράττουν ουσιαστικά 300 δις € περισσότερα από αυτά που δαπανούν για τα προϊόντα τους, τους μισθούς, τους φόρους και τις επενδύσεις - αφού οι Ισολογισμοί τους εμφανίζουν πλεόνασμα αυτού του ύψους («υπερχρεώνοντας» τα προϊόντα τους προφανώς). Ταυτόχρονα, πουλούν εμπορεύματα ύψους 300 δις € επί πιστώσει.   

Εφ’ όσον τώρα αυξήθηκαν οι απαιτήσεις των επιχειρήσεων, παράλληλα με την «αποχρέωση» τους, θα αυξήθηκε αντίστοιχα ο δανεισμός ή θα μειώθηκαν οι αποταμιεύσεις κάποιων άλλων – κρατών ή νοικοκυριών. Στην πραγματικότητα λοιπόν, οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών μεταξύ των ετών 2000 και 2007 μειώθηκαν στο μισό – από 170 δις € στα 84 δις €.

Περαιτέρω, από το ξεκίνημα της κρίσης, τα πλεονάσματα του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού κλάδου αυξήθηκαν κατά 500 δις € στην ΕΕ των 27 – με τα αντίστοιχα ελλείμματα να επιβαρύνουν τα κρατικά ταμεία. Το γεγονός αυτό δεν είναι φυσικά παράδοξο, αφού το δημόσιο ανέλαβε τα χρέη των ζημιογόνων τραπεζών (ενισχύοντας έμμεσα τις κερδοφόρες), για πρώτη φορά στην ιστορία (ετεροβαρές ρίσκο), χρηματοδοτώντας παράλληλα τις προσπάθειες αναθέρμανσης της οικονομίας. 

Ολοκληρώνοντας, η εξέλιξη αυτή δεν λειτούργησε ανάλογα σε όλες τις χώρες, αφού σε αυτές που οι μισθοί αυξήθηκαν, παράλληλα με την παραγωγικότητα (Ελλάδα, Ισπανία κλπ), τα κέρδη των επιχειρήσεων δεν διαφοροποιηθήκαν σημαντικά. Αντίθετα όμως στη Γερμανία, όπου οι πραγματικοί μισθοί περιορίσθηκαν αρκετά, αυξήθηκαν τόσο τα κέρδη των επιχειρήσεων, όσο και τα πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της χώρας. Ταυτόχρονα, αυξήθηκαν και οι πιστώσεις της Γερμανίας προς τις «ελλειμματικές», εισαγωγικές χώρες του Νότου - με αποτελέσματα (επισφάλειες) που στο μέλλον θα είναι μάλλον επώδυνα για την οικονομία της ηγετικής δύναμης της ΕΕ.

ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η παγκόσμια οικονομία, παρά τη «θεραπεία», στην οποία υποβλήθηκε από τους Reagan-Thatcher, δεν αναπτύχθηκε γρηγορότερα, σε σχέση με την προηγούμενη χρονική περίοδο – δεν ωφελήθηκε δηλαδή από τις αποκρατικοποιήσεις, την απελευθέρωση των αγορών και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Σε πλήρη αντίθεση μάλιστα με τη «νέα τάξη πραγμάτων» της αγγλοσαξονικής σχολής, μερικές από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, οι Σκανδιναβικές, διατηρούν ακόμη υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, καθώς επίσης ένα μεγάλο κοινωνικό κράτος –με δημοσίους υπαλλήλους που πλησιάζουν το 30% των εργαζομένων (περί το 12% στην Ελλάδα). Πως αιτιολογείται λοιπόν κάτι τέτοιο;

Είναι αρκετοί αυτοί που ισχυρίζονται ότι, οι άνθρωποι δεν εργάζονται μόνο για τα χρήματα – αλλά από ενδιαφέρον για τη δουλειά τους, καθώς επίσης με στόχο την «αναγνώριση», την εκτίμηση καλύτερα τόσο της προσωπικότητας, όσο και της εργασίας τους, από το κοινωνικό περιβάλλον. Κατά τους ίδιους, το αληθινό «κλειδί» για τον πλούτο είναι η πρόσβαση σε μία καλύτερη εκπαίδευση, η κοινωνική σταθερότητα και η ποιότητα των υποδομών – στοιχεία πολύ πιο σημαντικά από τα κίνητρα, τα οποία «πηγάζουν» από το «κυνήγι» του κέρδους και από τις μεγάλες εισοδηματικές διαφορές. 

Πολύ συχνά ακούει κανείς επίσης ότι, η μεγάλη τεχνολογική πρόοδος, καθώς επίσης η παγκοσμιοποίηση, δημιουργούν συνεχώς αυξανόμενες ανισότητες. Εν τούτοις, τα συμπεράσματα αυτά δεν είναι πλέον τόσο αυτονόητα, όσο υποθέταμε πριν - αφού ειδικά στις χώρες με υψηλή τεχνολογία και ελεύθερα σύνορα, στις «ανοιχτές κοινωνίες» δηλαδή της Σουηδίας και της Φιλανδίας, για παράδειγμα, η ανισότητα είναι πολύ περιορισμένη.

Η χρήση των μηχανών, καθώς επίσης η ελεύθερη ανταλλαγή εμπορευμάτων και υπηρεσιών, χωρίς δασμούς ή άλλα «κρατικά» εμπόδια, ασφαλώς συμβάλλουν την καταστροφή εργατικών θέσεων -  δημιουργώντας όμως παράλληλα άλλες, σε «νέες» περιοχές. Αξιωματικά δε το κράτος μπορεί να φροντίζει έτσι ώστε, να μη γίνονται πλούσιοι μερικοί μόνο Πολίτες του, αλλά όλοι μαζί (Πίνακας Ι):

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: «Κατανομή» εισοδημάτων σε επιλεγμένες ευρωπαϊκές χώρες

Χώρα	1997	2005	2008
Γερμανία	3,7	3,8	4,8
Ελλάδα	6,6	5,8	5,9
Βρετανία	4,7	5,8	5,6
Πορτογαλία	6,6	6,9	6,1
Σουηδία	3,0	3,3	3,5
Φιλανδία	3,0	3,6	3,8
Δανία	2,9	3,5	3,6

Πηγή: Eurostat

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση 1: Η εξέλιξη των εισοδηματικών διαφορών, μεταξύ του 20% των πλουσιότερων Πολιτών και του 20% των φτωχότερων όπου, για παράδειγμα, ο δείκτης 3,7 σημαίνει ότι το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού μιας χώρας, έχει εισοδήματα 3,7 φορές υψηλότερα από αυτά του φτωχότερου 20% (κατά μέσον όρο).  

Σημείωση 2: Ο δείκτης για την Κίνα ήταν 8,34 το 2005 – για τη Ρωσία 8,96 το 2007 και για τις Η.Π.Α. 8,42 το 2000 – στην  ΕΕ των 27, ο μέσος δείκτης  ήταν 10,13 το 2008, γεγονός που αναδεικνύει τις τεράστιες ανισορροπίες μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών (πηγή:F.E.Stiftung).    

Συνεχίζοντας, υπάρχουν φυσικά οικονομολόγοι, οι οποίοι ισχυρίζονται επί πλέον ότι, η μεγάλη συγκέντρωση πλούτου σε λίγους, είναι καταστροφική για το ρυθμό ανάπτυξης μίας Οικονομίας. Όσο υψηλότερα τα έσοδα (μισθοί, εισοδήματα κλπ), τόσο περισσότερα αποταμιεύει κανείς και τόσο περιορίζεται η ζήτηση για καταναλωτικά αγαθά. Όπως αναφέρει δε ο Schopenhauer:

«Οι άνθρωποι που δεν έχουν κληρονομήσει κάποια περιουσία, αλλά καταφέρνουν χάρη στις ικανότητες τους να κερδίζουν χρήματα, υποκύπτουν σχεδόν πάντα στην ψευδαίσθηση ότι, το ταλέντο τους είναι το πάγιο κεφάλαιο και άρα τα χρήματα που αποκτούν χάρη σε αυτό οι τόκοι – οπότε δεν αποταμιεύουν ένα μέρος των αποκτηθέντων, προκειμένου να συσσωρεύσουν ένα πάγιο κεφάλαιο, αλλά ξοδεύουν όλα όσα κερδίζουν. Αντίθετα, όποιος έχει μεγαλώσει μέσα σε κληρονομημένο πλούτο, έχει μάθει να διαχωρίζει ποιο είναι το κεφάλαιο και ποιοί είναι οι τόκοι, περιφρουρώντας την περιουσία του με την ίδια του τη ζωή – παραμένει επομένως τακτικός, προσεκτικός και οικονόμος». 

Περαιτέρω, οι αμερικανοί προσπάθησαν να καταπολεμήσουν το φαινόμενο της συγκέντρωσης πλούτου σε λίγους (το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν, με αποτέλεσμα τον περιορισμό της κατανάλωσης, λόγω των αντίστοιχα χαμηλών μισθών της πλειοψηφίας των εργαζομένων), με τη βοήθεια των αυξημένων «καταναλωτικών» δανείων προς τις εισοδηματικά ασθενέστερες τάξεις (αντί της φορολόγησης της κληρονομιάς και των πλουσίων). Όπως όμως γνωρίζουμε, οι προσπάθειες αυτές οδήγησαν στην τεράστια παγκόσμια κρίση που βιώνουμε σήμερα, η οποία ξεκίνησε με την αγορά ακινήτων επί πιστώσει, με στόχο τη μεταπώληση τους με κέρδος, έτσι ώστε να αυξάνεται η κατανάλωση – έως ότου οι τιμές των ακινήτων κατέρρευσαν, κάνοντας αδύνατη την εξυπηρέτηση των δανείων στις τράπεζες.

Δεν μπορεί λοιπόν παρά να αναρωτιέται κανείς σήμερα, εάν η μαζική «επίθεση» εναντίον του κοινωνικού κράτους, ήταν από οικονομικής πλευράς αναγκαία – ή μήπως θα ήταν αρκετή μία απλή διόρθωση των υπερβολών του 1970, τις οποίες προκάλεσαν σε μεγάλο βαθμό τα εργατικά συνδικάτα.

Σε κάθε περίπτωση όμως, έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι, ο καπιταλισμός μπορεί να επιβιώσει τόσο με μεγαλύτερο, όσο και με μικρότερο κράτος. Η ερώτηση επομένως, το ζητούμενο καλύτερα της ιδανικής κατανομής των εισοδημάτων, δεν αφορά ουσιαστικά την Οικονομία, αλλά την Πολιτική - παρά το ότι οι σημερινοί πολιτικοί δεν φαίνεται να είναι σε θέση να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Όπως είπε δε γνωστός οικονομολόγος, «Η κοινωνία οφείλει να αποφασίσει εάν αποδέχεται την αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων – εάν όχι, η Πολιτεία πρέπει να αναρωτηθεί ποιες θεσμικές αλλαγές απαιτούνται, για να καταπολεμηθούν οι ανισότητες».     

ΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΑΓΟΡΕΣ

Μετά την επικράτηση του «μικρού κράτους», την οποία περιγράψαμε ήδη, το «αόρατο χέρι της αγοράς» απελευθερώθηκε από τα δεσμά του και άρχισε ξανά να κινείται ανενόχλητο/ανεμπόδιστο, όπως πριν από το 1930, στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Αμέσως μετά ακολούθησαν δύο υποτιμήσεις του δολαρίου, με τα γνωστά «πετρελαϊκά σοκ» του 1973 και του 1979 - συνοδευόμενες από έντονες, καταστροφικές υφέσεις. Το επίπεδο των επιτοκίων ξεπέρασε τους μεσοπρόθεσμους ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ οι χρηματοπιστωτικοί νεωτερισμοί, τα παράγωγα δηλαδή κάθε είδους, αλλά και τα υπόλοιπα «προϊόντα» (πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια με τοκογλυφικά επιτόκια άνω του 20% κλπ), οδήγησαν την «τάση για επίτευξη κερδών», από την παραγωγή προϊόντων στην κερδοσκοπία. Ο Πίνακας ΙΙ (άρθρο μας) που ακολουθεί, είναι χαρακτηριστικός:  

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη δημοσίου χρέους σε τρις $ στις Η.Π.Α., Δημόσιο χρέος σε ποσοστά του ΑΕΠ, έλλειμμα (πλεόνασμα) σε τρις $

Έτος	Δημόσιο Χρέος	Δημόσιο Χρέος/ΑΕΠ	Έλλειμμα
1981	1,0	32,5%	-0,08
1985	1,8	43,8%	-0,21
1990	3,2	55,9%	-0,22
1995	4,9	67,0%	-0,16
2000	5,6	57,3%	+0,24
2005	7,9	63,5%	-0,32
2009	11,9	83,4%	-1,41
2010*	13,8	94,0%	-1,42
2011*	15,1	100,0%	-1,27

* Πρόβλεψη της αμερικανικής κυβέρνησης

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Το χρέος των νοικοκυριών στη χώρα πλησιάζει τα 14 τρις $ (100% του ΑΕΠ), ενώ έχει 20πλασιασθεί, σε σχέση με τη δεκαετία του ’70. 

Οι βιομηχανικοί όμιλοι, οι οποίοι σηματοδότησαν την ανάπτυξη μετά το 1930, με κέντρο βάρους την παραγωγή προϊόντων, «μεταλλάχθηκαν» σε χρηματοπιστωτικά «κτήνη». Οι τράπεζες, οι οποίες μέχρι τότε ήταν στην υπηρεσία της πραγματικής οικονομίας, μετατράπηκαν σε «αλχημιστές του χρήματος». Απλούστερα, το «θαύμα» της οικονομικής ανάπτυξης μετά το 1980, έλαβε χώρα στο χρηματοπιστωτικό κόσμο – με την αύξηση του δανεισμού, καθώς επίσης με τον «αληθινό κόσμο των επιχειρήσεων», αυτόν δηλαδή που δραστηριοποιούταν στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, να υποχωρεί συνεχώς (κενό που αναπλήρωσε η Κίνα – η παραγωγική μηχανή της δύσης).  

Η θεωρητική επεξήγηση του αναμφίβολου αυτού γεγονότος, σύμφωνα με το οποίο το αόρατο χέρι της αγοράς δημιουργεί πλούτο στην πραγματική οικονομία, ενώ προκαλεί την καταστροφή στη χρηματοπιστωτική, είναι ουσιαστικά αυτονόητη. Για παράδειγμα, όταν αυξάνεται η ζήτηση για ένα προϊόν, η τιμή του ανεβαίνει - όπως επίσης και το κίνητρο κέρδους για τον «κατασκευαστή» του. Στη συνέχεια, ο επιχειρηματίας αυξάνει την ποσότητα που παράγει (ή εισέρχονται νέοι επιχειρηματίες στην αγορά, λόγω των αυξημένων προοπτικών κερδοφορίας), την προσφορά δηλαδή, οπότε η τιμή μειώνεται - ενώ αποκαθίσταται η ισορροπία μεταξύ ζήτησης και προσφοράς.       

Όταν όμως αυξάνεται η ζήτηση στις χρηματοπιστωτικές αγορές (μετοχές κλπ), την οποία ακολουθούν οι υψηλότερες τιμές, η προσφορά δεν μπορεί να αυξηθεί - αφού οι ποσότητες των μετοχών είναι συνήθως περιορισμένες (βεβαίως οι αγορές χρησιμοποιούν διάφορα  τεχνάσματα, όπως για παράδειγμα το «splitting», την παραγωγή δηλαδή δύο ή περισσοτέρων μετοχών από τη μία αρχική – η επιχείρηση όμως παραμένει η ίδια). Στην περίπτωση αυτή, όταν αυξάνεται η ζήτηση μετοχών δηλαδή, οι χρηματιστές συστήνουν συνήθως «αγορά» - οπότε, αντί της προσφοράς (όπως συμβαίνει στα προϊόντα), αυξάνεται ακόμη περισσότερο η ζήτηση και, μαζί με αυτήν, ξανά οι τιμές.

Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη «αγελαία», στρεβλή εξέλιξη των τιμών των μετοχών, των πρώτων υλών, των επιτοκίων και των συναλλαγμάτων, η οποία οδηγεί μεσο-μακροπρόθεσμα σε ανοδικές ή καθοδικές χρηματιστηριακές «αγορές» - σε μανιοκαταθλιπτικές δηλαδή διακυμάνσεις των τιμών, αντί σε φυσιολογικές και εξισορροπημένες. 

Η δεύτερη αιτία της καταστροφικής λειτουργίας του «αόρατου χεριού» του A.Smith στις χρηματοπιστωτικές αγορές είναι το ότι,σε αυτές τις αγορές δεν παράγονται προϊόντα και δεν δημιουργούνται αξίες – απλά αναδιανέμονται τα υφιστάμενα, μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτοί δε που έχουν τις περισσότερες πληροφορίες (Goldman Sachs, BIS, Hedge funds κλπ), πόσο μάλλον τις «εσωτερικές», κερδίζουν πάντοτε, ενώ όλοι οι άλλοι συνήθως χάνουν - από τους ερασιτέχνες «επενδυτές», μέχρι τα συνταξιοδοτικά ταμεία.

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές καθιστούν ουσιαστικά δυνατή τη διασπορά των κινδύνων, τους οποίους όμως οι ίδιες δημιουργούν. Μέσω δε της συνεχώς γρηγορότερης κερδοσκοπίας (διαδικτυακά καζίνο), αποσταθεροποιούν τελικά τις τιμές των μετοχών, των εμπορευμάτων κλπ - πουλώντας ταυτόχρονα νέα «ασφαλιστικά» προϊόντα (CDS κλπ), με στόχο την εξασφάλιση των «επενδυτών» από τους κινδύνους που οι ίδιες προκαλούν, αποκομίζοντας έτσι τα διπλά κέρδη. Η εξέλιξη στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία (θα ακολουθήσουν  προφανώς πολλές άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, το Βέλγιο, η Μ. Βρετανία, οι Η.Π.Α. κλπ), είναι «παραδειγματική»:

Οι αγορές, «στοιχηματίζοντας» στη χρεοκοπία της χώρας μας, προκάλεσαν την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού μας (άνω του 10%). Με τον τρόπο αυτό, οι πιθανότητες χρεοκοπίας μεγεθύνθηκαν - οπότε οι «αγορές» δεν κερδίζουν μόνο από τα αυξημένα επιτόκια, αλλά και από τα προϊόντα που πουλούν (CDS κλπ), για την εξασφάλιση των πελατών τους από το ρίσκο που οι ίδιες δημιουργούν. Την ίδια στιγμή, δανείζονται χρήματα από την ΕΚΤ, με επιτόκιο 1% - αγοράζοντας με αυτά κρατικά ομόλογα, με αποδόσεις της τάξης του 10%. Εάν δε χάσουν τα χρήματα τους, τότε απαιτούν τη βοήθεια των κρατών – την ενίσχυση τους δηλαδή από τους φορολογουμένους, τους οποίους προσπάθησαν λίγο πριν να ληστέψουν. 

Ολοκληρώνοντας, η εξοικονόμηση πόρων από τους Πολίτες των υπερχρεωμένων πια δυτικών κρατών, από τους εργαζόμενους και τις επιχειρήσεις δηλαδή, με μειώσεις μισθών, με φόρους και με άλλες θυσίες, οδηγείται τελικά, δια μέσου των επιτοκίων, στα ταμεία του χρηματοπιστωτικού κτήνους – με αποτέλεσμα τα δημόσια χρέη να συνεχίζουν να αυξάνονται.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, το πρόβλημα είναι οι τοκογλυφικοί τόκοι - καθώς επίσης η προθυμία των «ιθυνόντων», νααποζημιώνουν τις «αγορές», για τους κινδύνους που οι ίδιες δημιουργούν, με στόχο την κερδοσκοπία. Η πολιτική ελίτ δεν μπορεί προφανώς να καταλάβει ότι, το αόρατο χέρι της αγοράς παράγει «πλαστές» τιμές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα - αφού, σε πλήρη αντίθεση με την πραγματική οικονομία, αδυνατεί να λειτουργήσει εξισορροπητικά, «μη καθοριζόμενο», μη υπακούοντας δηλαδή στους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης.

Η «στρεβλή» αυτή λειτουργία των χρηματοπιστωτικών αγορών αυξάνει επί πλέον την ανασφάλεια, εις βάρος της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας - ενώ όλες οι αναταραχές και οι οικονομικές κρίσεις, μετά το 1970, είναι το αποτέλεσμα της αστάθειας που προκαλούν τόσο οι άναρχες αγορές, όσο και οι μονοπωλιακές, πολυεθνικές υπερεπιχειρήσεις. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η μοναδική λύση της συστημικής κρίσης που βιώνουμε σήμερα, όσον αφορά τις «αγορές», είναι η ρύθμιση και ο περιορισμός του χρηματοπιστωτικού κλάδου - έτσι ώστε να οδηγηθεί ξανά η υγιής τάση για κέρδος στην αληθινή οικονομία και στις επιχειρήσεις, οι οποίες παράγουν πραγματικά προϊόντα, απαραίτητα τόσο για την επιβίωση, όσο και για την καλύτερη διαβίωση μας.

Ακόμη καλύτερη θα ήταν ασφαλώς η κρατικοποίηση των αγορών – δηλαδή, η υπαγωγή τόσο των μεγάλων τραπεζών (πρώτα από όλες της BIS), όσο και των εθνικών χρηματιστηρίων, στην ιδιοκτησία του κράτους. Έτσι, θα διασφαλιζόταν η σωστή λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος (ροή των κεφαλαίων στην πραγματική οικονομία, ορθολογική κατανάλωση, σωστός δανεισμός κλπ), ενώ θα αντιμετωπιζόταν ριζικά η εξάρτηση των κρατών από τις αχόρταγες, επικίνδυνες, τοκογλυφικές και μανιοκαταθλιπτικές αγορές. 

Όσον αφορά τώρα τις πολυεθνικές μονοπωλιακές επιχειρήσεις (Καρτέλ), οι οποίες επίσης ευθύνονται για τη σημερινή συστημική κρίση, αφού απομυζούν τις εθνικές οικονομίες, είναι απαραίτητο να τεθούν όρια στα μεγέθη τους – κατ’ αρχήν, με τη σωστή λειτουργία των επιτροπών ανταγωνισμού, οι οποίες έχουν μάλλον ατονήσει, εάν δεν έχουν εντελώς αποπροσανατολισθεί, από τους αρχικούς σκοπούς της ίδρυσης τους.

Εκτός αυτού, τα κράτη δεν πρέπει να ιδιωτικοποιούν σε καμία περίπτωση τις κοινωφελείς επιχειρήσεις τους (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ κλπ), οι οποίες οφείλουν να παραμένουν στην ιδιοκτησία τους - λειτουργώντας βέβαια με απόλυτη διαφάνεια (Ισολογισμοί στο διαδίκτυο κλπ), έτσι ώστε να μπορούν να ελέγχονται από υπεύθυνους Πολίτες, καθώς επίσης με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Κλείνοντας, οφείλουμε να επιστήσουμε την προσοχή στους εργαζομένους στο ότι, μικρότερο κράτος (αποκρατικοποιήσεις κλπ) σημαίνει περιορισμένες κοινωνικές παροχές, καθώς επίσης χαμηλότερες αμοιβές για τους ίδιους. Αντίθετα, μεγαλύτερο κράτος, σημαίνει υψηλότερες αμοιβές και περισσότερες κοινωνικές παροχές – μέχρι εκείνο βέβαια το οριακό σημείο όπου, οι απαιτήσεις τους θα «απειλήσουν» να ξεπεράσουν τις δυνατότητες των επιχειρήσεων, ανοίγοντας το «κουτί της Πανδώρας» (όπως συνέβη 40 έτη πριν και θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμη).

Αντί λοιπόν να καταναλώνουν άσκοπα τις δυνάμεις τους στην κριτική του «ανάλγητου» κράτους, παίζοντας ουσιαστικά το παιχνίδι των «αγορών» (τοποθέτηση των κοινωνικών ομάδων σε αντίπαλα στρατόπεδα και κυριαρχία τους, με τη βοήθεια του «διαίρει και βασίλευε»), είναι μάλλον προτιμότερο να συμβάλλουν ενεργητικά στη σωστή λειτουργία της Πολιτείας – χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις από τις επιχειρήσεις ή τα κράτη, αλλά και χωρίς να επιτρέπουν τις άκρως επικίνδυνες αποκρατικοποιήσεις, οι οποίες τελικά θα τους καταστήσουν δούλους των χρηματαγορών και των μονοπωλίων (ή, ίσως, αποικίες των ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη).      

Σε κάθε περίπτωση, η έξοδος από τη σημερινή, εθνική και παγκόσμια κρίση, δεν μπορεί να προέλθει από την οικονομική ελίτ, αλλά από την Πολιτική – την οποία πρέπει να αποκαταστήσουμε στην εξουσία, αναλαμβάνοντας όλοι μαζί τις ευθύνες της σωστής λειτουργίας της: με την απαίτηση για περισσότερη, άμεση και αποτελεσματική Δημοκρατία, με τη βοήθεια νέων θεσμών. 

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 08. Δεκεμβρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com