Tο γράφημα του επιτοκίου του ελληνικού ομολόγου 1 έτους

Αυτό το γράφημα του επιτοκίου του ελληνικού ομολόγου 1 έτους κάνει το γύρο του κόσμου αυτή τη στιγμή

XRIMANEWS.GR

 
Το γύρο του κόσμου κάνει το γράφημα του επιτοκίου των ελληνικών ομολόγων 1 έτους με αναλυτές να σχολιάζουν πως δεν έχουν δει κάτι παρόμοιο ποτέ στη ζωή τους. Όταν ο Παπανδρέου ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ελλάδας το επιτόκιο των ομολόγων 1 έτους βρισκόταν στο 2,52%, δηλαδή η Ελλάδα δανειζόταν απ' τις αγορές με κόστος 2,52% για δώδεκα μήνες.

Σήμερα, περίπου δύο χρόνια αργότερα η πολιτική Παπανδρέου ήταν τόσο επιτυχημένη που το επιτόκιο αυξήθηκε στο 343%!!! ποσοστό το οποίο επαγγελματίες αναλυτές και traders ορκίζονται πως δεν έχουν ξαναδεί ποτέ σε αναπτυμένη χώρα.

Φυσικά το συγκεκριμένο γράφημα θα μπει στα βιβλία πανεπιστημίων σε όλο τον κόσμο και θα διδάσκεται μαζί με την πολιτική Παπανδρέου και ΔΝΤ ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Το τέλος των επαγγελματιών του συνδικαλισμού.

[ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ !!!! ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ !!!]

ΝΙΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

Το τέλος των επαγγελματιών του συνδικαλισμού. Η κοινωνία τους κήρυξε άχρηστους!

NEWSIT -- 01.12.2011

Η εικόνα ήταν απογοητευτική.
Ημέρα γενικής απεργίας σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε πένητες. Που χάνουν όχι μόνο τα προνόμια αλλά ακόμα και την αξιοπρέπεια τους. Και όμως. Η συμμετοχή στην απεργία ειδικά από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ήταν μικρή. Και στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, 500 φίλοι και...γνωστοί όλοι κι όλοι. Οι άνεργοι τους "γύρισαν την πλάτη". Οι... έφεδροι τους αγνόησαν.
Όσοι είδαν τους μισθούς τους να ψαλιδίζονται δε βρήκαν κανένα λόγο για πάνε ως εκεί.
Εικόνα τραγική παρουσίασε και πορεία. Εικόνα ...της ντροπής. Σε αντίθεση με αυτή του ΠΑΜΕ που ήταν μεγάλη και είχε παλμό.
Οι συνδικαλιστές με τον ξύλινο λόγο, αυτοί που δεν εργάστηκαν ποτέ, οι κομματικοί υπάλληλοι των κυβερνήσεων που εδώ και χρόνια κατέστησαν το συνδικαλισμό συνώνυμο του ρουσφετιού, της ατιμωρησίας, της συγκάλυψης και της αντιπαραγωγικότητας έμειναν μόνοι τους.
Μέρος του προβλήματος και οι ίδιοι, χάνονται μέσα σ΄αυτό που δημιούργησαν.
Τελείως ανυπόληπτοι, αποκαλύπτουν κατά την περίοδο που θα έπρεπε να ήταν οι πρωταγωνιστές, την αχρηστία τους.
Η κοινωνία τους ξέβρασε.

Επί της Δίκης για το χαράτσι στο ΣτΕ

Επί της Δίκης για το χαράτσι στο ΣτΕ


Στις 2 Δεκεμβρίου 2011 που εκδικαζόταν στο ΣτΕ η αίτηση ακύρωσης του νόμου για το χαράτσι της ΔΕΗ παρευρεθήκαμε εγώ και η κόρη μου, μαζί με πολλούς άλλους συνΈλληνες, κυρίως για να ακούσουμε τις αιτιάσεις του δημοσίου, αφού οι πολύ βάσιμες και ουσιαστικά ακατάρριπτες θέσεις των προσφευγόντων ήταν ήδη γνωστές. Και ο λόγος που είχε ενδιαφέρον η τοποθέτηση και αιτίαση του δημοσίου ήταν διότι στην προσπάθεια να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα ήταν μαθηματικά σίγουρο ότι θα έλεγαν και πραγματικές βλέψεις και στόχους της δοσιλογικής διορισμένης κυβέρνησης, την οποία ανερυθρίαστα είχαν το θράσος να έρθουν να εκπροσωπήσουν οι δικηγόροι αυτοί. Δικηγόροι που σημειωτέον πληρώνουμε εμείς αδρότατα για να δίνουν κάλυψη στους κατά συρροή έσχατους προδότες, δηλωσίες, δοσιλόγους και εγκληματίες δολοφόνους του κοινού ποινικού δικαίου που καπηλεύονται τους Θεσμούς μας και ασελγούν στην Δημοκρατία μας.

Και βεβαίως τα ‘μαργαριτάρια’ βγήκαν, γιατί κανένας εγκληματίας δεν μπορεί να αποκρύψει τον λόγο και απώτερο σκοπό πίσω από το έγκλημα του όταν στριμωχθεί στην γωνία. Και σε αυτή την περίπτωση ομολογουμένως τόσο οι εκπρόσωποι των δικηγορικών συλλόγων ( Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Καλαμάτας ) όσο και των δήμων και συνδικαλιστικών φορέων και συλλόγων καθώς και ιδιωτών έκαναν εξαιρετική δουλειά, παρ’ όλο που στην μέχρι τώρα πείρα μου σχετικά με άλλα ζωτικότατα θέματα που αφορούν τον Ελληνικό Λαό, είχα διαπιστώσει το αντίθετο.

Η εξαιρετική αυτή επίδοση των δικηγόρων κατά του χαρατσιού ( μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο Π. Παυλόπουλος, ο οποίος μάλιστα αγόρευσε ) καταδεικνύει δύο πράγματα εξ ίσου αναντίρρητα και σαφή : αφ’ ενός, ότι επί του θέματος του χαρατσιού της ΔΕΗ παίζεται το bras de fer ανάμεσα στον Ελληνικό Λαό και τους απανταχού δοσιλόγους και αφ’ ετέρου, ότι επειδή ο Ελληνικός Λαός ήδη έχει επιδείξει μία τεράστια δύναμη η οποία φαίνεται εξαιρετικά πιθανό να εκφραστεί, ο κάθε ένας που θέλει να αποσοβήσει το στίγμα του λαμόγιου / προδότη, να χριστεί αντιστασιακός και / ή σύμμαχος του Ελληνικού Λαού ώστε να έχει ζωή και μέλλον στην νέα εποχή ( που ΔΕΝ θα είναι η Νέα Τάξη ), έχει σπεύσει να δηλώσει ενεργά ( είτε επιφανειακά είτε όχι ) αντίθεση στο χαράτσι αυτό. Αυτό το βλέπουμε τόσο στο θέμα της επικοινωνιακής πολιτικής του αρχηγού της ΓΕΝΟΠ Φωτόπουλου ( ο οποίος παρευρισκόταν στην δίκη αλλά δεν παρέστη, έκανε όμως την παρουσία του γνωστή και αισθητή ) όσο και στην επιλογή του Π. Παυλόπουλου ( ο οποίος είναι και πολιτικός και κατ’ ουσίαν κυβερνητικός και πρωτεργάτης της τωρινής κατάστασης ως μέλος της κυβέρνησης Καραμανλή και της στήριξης της τωρινής διορισμένης και μη εκλεγμένης πραξικοπηματικής κυβέρνησης Παπαδήμου μέσω του κόμματος του και του αρχηγού του / ψήφου του ) που αντικειμενικά ήταν υψηλής ποιότητος για τα δεδομένα των Ελληνικών δικαστηρίων.

Δεν θα υπεισέλθω παραπάνω στις αγορεύσεις των προσφευγόντων διότι το περιεχόμενο αυτών εύκολα ανευρίσκεται με μία απλή ανάγνωση των προσφυγών τους. Εκεί που πρόκειται να εστιάσω είναι στο τί ειπώθηκε από την πλευρά του δημοσίου, στην προσπάθεια των τριών δικηγόρων που δεν ντράπηκαν να το εκπροσωπήσουν σε αυτή την περίπτωση ( διότι δεν εκπροσωπούν πραγματικά το Δημόσιο αλλά τα συμφέροντα αυτών που υπηρετούν οι διορισμένοι δηλωσίες – δοσίλογοι προδότες ). Σε τρεις αγορεύσεις που όχι μόνο δεν είχαν συνοχή αλλά ήταν και πλήρεις αβασίμων, εώλων και αίολων ισχυρισμών και αιτιάσεων, στον παρατηρητή που δεν θα κουραζόταν από την μακρηγορία τους και την ασυναρτησία τους, η επιχειρηματολογία τους είχε ως εξής :

1. κάθε νόμος, αφού είναι νόμος πρέπει να ακολουθείται
2. όλοι έχουν ήδη πληρώσει το χαράτσι άρα δεν τίθεται λόγος ακύρωσης του (!)
3. εάν ακυρωθεί το χαράτσι θα μπεί άλλο σκληρότερο μέτρο
4. το χαράτσι είναι η επιβεβαίωση της αξίας της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων Πολιτών (!)
5. το χαράτσι είναι ανταποδοτικό διότι επιτρέπει στους Έλληνες Πολίτες να κρατήσουν την ιδιωτική τους περιουσία ώστε αυτή να μην δημευθεί υπέρ των δανειστών.

Τα επιχειρήματα τους περί χαρακτηρισμού του χαρατσιού ως τέλος και όχι φόρο, κλπ είναι ήσσονος σημασίας και δεν υπεισέρχομαι διότι ούτως ή άλλως ήταν και αστεία, αφού ισχυρίστηκαν ότι και φόρος να χαρακτηρίζεται έχουν δικαίωμα να τον επιβάλλουν όπως θέλουν.

Από τα επιχειρήματα όμως που έβαλα σε λίστα προκύπτει το εξής, κάτι που άμεσα το κατάλαβε και ο πρόεδρος του ΣτΕ όπως θα παραθέσω παρά κάτω : ότι το χαράτσι είναι ουσιαστικά το ενοίκιο που μας επιβάλλουν να πληρώσουμε για να μην κατασχεθούν οι περιουσίες μας ( δηλ. οι ιδιωτικές περιουσίες των Ελλήνων Πολιτών ) υπέρ των δανειστών, του Μνημονίου, των κατοχικών δυνάμεων. Δηλαδή, ότι η … ‘ανταπόδοση’ του χαρατσιού έγκειται στο ότι θα έχεις και θα έχω το δικαίωμα να κρατήσεις και να κρατήσω όχι μόνο το σπίτι σου και σπίτι μου αλλά και το δικαίωμα να μένεις καν σε σπίτι ( αφού το πληρώνουν και οι ενοικιαστές / χρήστες ), να στεγάζεις την όποια επιχείρηση σου εάν το πληρώσεις, για ένα βεβαίως χρόνο, εκτός εάν εντός του χρόνου χρειαστούν να σου ζητήσουν και άλλα χρήματα οπότε θα σε ξαναχαρατσώσουν πρίν να μπεί ο νέος χρόνος.

Ο πρόεδρος του ΣτΕ που το ‘έπιασε’ αυτό ρώτησε τότε τον δικηγόρο του δημοσίου « εγγυάται το Δημόσιο ότι με την πληρωμή του χαρατσιού για το 2011 και 2012 μόνο όπως ισχυρίζεσθε θα εξασφαλίσει και τις αξίες και την ακεραιότητα / αποφυγή κινδύνου για τις ιδιωτικές περιουσίες και θα αποφύγετε την χρεοκοπία για την αποφυγή της οποίας ισχυρίζεσθε ότι επιβάλλατε το χαράτσι;».

Στην ερώτηση αυτή ο δικηγόρος του δημοσίου απάντησε « όχι βέβαια απλώς έτσι πρέπει να γίνει γιατί αυτός είναι ο νόμος» και μετά ψέλλισε και κάτι περί μεγάλης προσπάθειας της ‘κυβέρνησης’ να αποφύγει χρεοκοπίες, κλπ.

 

Άρα, είναι εμφανές ότι αποδοχή πληρωμής του χαρατσιού είναι επίσης αποδοχή ότι ουσιαστικά οι περιουσίες μας και το Δικαίωμα μας σε στέγη δεν μας ανήκουν και ανά πάσα στιγμή δεχόμαστε να μας κατασχεθεί η περιουσία μας υπέρ των δανειστών προς αποφυγή ‘χρεοκοπίας’.

ΣΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ ΟΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ Ή ΔΕΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΑΡΑΤΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΣΘΟ ΤΟΥ / ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ Η ΔΕΗ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ ΑΠΕΜΠΟΛΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΕΓΗΣ ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΧΡΗΣΗ.

Από τις εξαιρέσεις του νόμου αυτού φαίνεται και ποιος πλήττεται και ποιος θα κρατήσει τα δικαιώματα του αυτά : όσοι έχουν στην κατοχή τους διατηρητέα ( τύπου Τσοχατζόπουλου, κλπ ), εκκλησίες, ΜΚΟ και ιδρύματα αλλά και βιομήχανοι, κλπ.. Δηλαδή, δικαίωμα στην περιουσία και τη στέγη / εργασία έχει είτε ο 80% και πάνω ανάπηρος ( δηλαδή άνθρωπος που δεν τους απειλεί ) είτε όποιος ανήκει στους κύκλους τους. Διότι σημειωτέον εγκύκλιοι / απαλλαγές κατά περίπτωση δεν άρουν τον χαρακτηρισμό ενός ανέργου ή απόρου ως υπόχρεου του νόμου ( και άρα στερούμενου το δικαίωμα της ιδιοκτησίας εάν αιτηθεί απαλλαγή εμμέσως όμως αναγνωρίζοντας την εγκυρότητα του νόμου ) απλώς τον εξαιρεί από την καταβολή των χρημάτων, όχι την χρεωστική σχέση.

Συνεπώς, είναι σαφές ότι είναι μέγα λάθος η πληρωμή του χαρατσιού ούτως ή άλλως, πόσω μάλλον εν αναμονή εκδόσεως της αποφάσεως από το ΣτΕ επ’ αυτού, κάτι που δεν θα γίνει νωρίτερα από το τέλος Ιανουαρίου.

Γιατί τόσος χρόνος μέχρι την έκδοση αποφάσεως όταν πρόκειται για θέμα τέτοιας μείζονος σημασίας σε κάθε επίπεδο ;

Η απάντηση είναι απλή : διότι κατ’ αρχάς θα προσπαθήσουν να φοβίσουν όσο το δυνατόν περισσότερους Έλληνες να τους δώσουν ζεστό χρήμα, το οποίο βέβαια δεν θα επιστρέψουν ποτέ ακόμα και στην περίπτωση έκδοσης ακυρωτικής αποφάσεως καθώς θα το ‘συμψηφίσουν’ με χίλια μύρια άλλα ‘έκτακτα’ της εφορίας, και κατά δεύτερον το ίδιο το ΣτΕ θέλει να δει πόσο το ‘παίρνει’ να εκδώσει φιλοκυβερνητική απόφαση. Για αυτό εξ άλλου δεν έχει εκδοθεί επισήμως και η απόφαση επί του Μνημονίου, έστω και αυτή που δοκιμαστικά διέρρευσαν στα ΜΜΕ.

Στο χέρι μας λοιπόν είναι να μην επιτρέψουμε στο ΣτΕ να βγάλει έστω και στο παραμικρό φιλοκυβερνητική απόφαση και επίσης να δείξουμε στους διορισμένους δηλωσίες – δοσίλογους ότι δεν έχουν καμμία εξουσία που να αναγνωρίζεται από τον Ελληνικό Λαό :

1. δεν πληρώνουμε το χαράτσι, μόνο το ρεύμα
2. δηλώνουμε επισήμως ένσταση και μη αναγνώριση του νόμου τόσο στην ΔΕΗ όσο και στην ΔΟΥ ( είτε άμεσα τώρα είτε σε περίπτωση που η ΔΟΥ μας στείλει πρόσκληση πληρωμής )
3. ασφαλίζουμε τα ερμάρια όπου βρίσκονται οι ‘χελώνες’ της ΔΕΗ όσον αφορά την προσβασιμότητα συνεργείων σε αυτές
4. οργανωνόμαστε στις γειτονιές μας επί του θέματος ώστε να μην υπάρχει εύκολη δυνατότητα ύπαρξης συνεργείων διακοπής στην περιοχή μας αλλά και να υπάρχει δυνατότητα άμεσης επανασύνδεσης του ρεύματος στα σπίτια και τις επιχειρήσεις μας με ομάδες συμπολιτών μας που γνωρίζουν ασφαλώς πώς να το κάνουν
5. επικαλούμαστε επισήμως το άρθρο 120Σ για τις πράξεις μας και την απαξίωση της διορισμένης ‘κυβερνήσεως’ τόσο με ετικέτα επί της χελώνας και την ένδειξη « ρεύμα πληρωμένο, απαγορεύεται η διακοπή» αλλά και με κάποια γενικότερη ένδειξη του 120Σ στο σπίτι μας όπως π.χ. κάτω από την Σημαία μας εάν την έχουμε μονίμως στον ιστό.
Με τις ενδείξεις αυτές κατοχυρώνουμε την Συνταγματικότητα μας και είμαστε και καθ’ όλα νόμιμοι βάσει και διεθνούς και κοινοτικού και εγχωρίου Δικαίου.

Β. Βιλιάρδος-Η FED, ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ ΚΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ

Η FED, ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ ΚΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ: Εάν η Ελλάδα αποφάσιζε να υιοθετήσει τη δραχμή, θα είχε τη δυνατότητα να επιτρέψει σε όλους να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους σε δραχμές - με μία ισοτιμία, η οποία θα καθοριζόταν ελεύθερα από την Ελληνική Βουλή

“Ο συνδυασμός της τακτικής «λιτότητα για όλους» και της μακάβριας εμμονής της τευτονοκρατούμενης κεντρικής τράπεζας (ΕΚΤ) με τον έλεγχο του (δήθεν) πληθωρισμού, καθιστά ουσιαστικά αδύνατη τη διαφυγή των υπερχρεωμένων χωρών από την παγίδα του χρέους. Επομένως, αποτελεί την ιδανική συνταγή για εκτεταμένες στάσεις πληρωμών, μαζικές αναλήψεις των καταθετών από τις τράπεζες (bank run) και γενικευμένη χρηματοοικονομική καταστροφή”.

“Τα ομόλογα δανεισμού των επιχειρήσεων είναι αντιμέτωπα με τις μεγαλύτερες απώλειες από το 2008 – ενώ το Νοέμβριο τα ομόλογα της Morgan Stanley ανήκαν στους μεγάλους ηττημένους (-7,6%). Η μείωση της απόδοσης των ομολόγων, σημαίνει αύξηση του επιτοκίου δανεισμού τους – επομένως, αύξηση του κόστους κλπ. (σπιράλ θανάτου).

Η κρίση χρέους λοιπόν της Ευρωζώνης επιδεινώνει την κερδοφορία των επιχειρήσεων, των τραπεζών και των χρηματιστών τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. – με τα ομόλογα της κατηγορίας «investment grade», καθώς επίσης τα υψηλότοκα από τις Η.Π.Α., την Ευρώπη και την Ασία, να καταγράφουν ζημίες της τάξης του 1,84% μόνο το Νοέμβριο (κάτι που έχει να συμβεί από την εποχή της κατάρρευσης της Lehman Brothers)”.

-----

Περίληψη: Επανάληψη του υποθετικού σεναρίου του δολαρίου, οι ενστάσεις συναδέλφων και οι τοποθετήσεις μας, η παρουσίαση του ίδιου ακριβώς θέματος από τα «Επίκαιρα», με αναφορά σε επίσημη έκθεση, η οποία παραδόθηκε στη Fed από μία Επιτροπή Οικονομικών Ερευνών, καθώς επίσης οι απορίες μας.  

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΟΥ ΔΟΛΑΡΙΟΥ

Στο άρθρο μας «Ευρωπαϊκή Βαρυχειμωνιά» γράφαμε ότι, η έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη θα την υποχρέωνε να ανταλλάξει το Ευρώ με το νέο νόμισμα της. Επομένως, τόσο οι Πολίτες της, όσο και οι τράπεζες της, θα έπρεπε να παραδώσουν τα Ευρώ τους στην ΕΚΤ (μεταφορικά φυσικά), ενώ θα ελεγχόταν στη συνέχεια, εκ μέρους του κράτους τους, η πιστή εφαρμογή των παραπάνω (διασυνοριακοί έλεγχοι, «λαθραίες» αποταμιεύσεις κλπ.). Λογικά λοιπόν, εάν προέβλεπε κανείς ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα μετέτρεπε τις οικονομίες του σε ξένα νομίσματα - τα οποία αφενός μεν δεν θα υποτιμούνταν, αφετέρου δεν θα έπρεπε να ανταλλαχθούν με το νέο νόμισμα.

Υποθέτοντας τώρα ότι το κράτος, το οποίο θα υποχρεωνόταν να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, θα ακολουθούσε την ίδια τακτική, η κυβέρνηση του θα έκανε ίσως τη σκέψη (μόνη της ή μετά από υπόδειξη του ΔΝΤ, στα πλαίσια ενδεχομένων σχεδίων διάλυσης της Ευρωζώνης), να ανταλλάξει τα Ευρώ με Δολάρια, πριν ακόμη εξέλθει από το κοινό νόμισμα – «υποκινώντας» έμμεσα τους Πολίτες της, καθώς επίσης τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, να κάνουν το ίδιο.

Με αυτόν τον τρόπο θα άλλαζε αρχικά (πριν εξέλθει από την Ευρωζώνη) το επίσημο νόμισμα του κράτους, το Ευρώ, “de facto” με το δολάριο, - εκ των πραγμάτων δηλαδή και χωρίς να ακολουθηθεί μία «επίσημη διαδικασία».

Ένα πρώτο αποτέλεσμα των «πράξεων» του συγκεκριμένου κράτους θα ήταν προφανώς η δημιουργία τεράστιων προβλημάτων στην Ευρωζώνη - αφού θα ακολουθούσαν μεγάλες πιέσεις στην ισοτιμία του Ευρώ, σε σχέση με το δολάριο, λόγω των μαζικών πωλήσεων Ευρώ εκ μέρους του (επομένως, θα επιταχυνόταν η διάλυση της). 

Συνεχίζοντας, η έξοδος του συγκεκριμένου κράτους από την Ευρωζώνη, δεν θα είχε σαν αποτέλεσμα την επιδρομή των καταθετών του στις τράπεζες (bank run), την εξαγωγή συναλλάγματος λόγω φόβων υποτίμησης/παρακράτησης, τη ραγδαία μείωση της αγοραστικής αξίας του νέου νομίσματος, την αδυναμία εισαγωγών πρώτων υλών, την άνοδο της τιμής των εισαγομένων προϊόντων και όλα όσα «καταστροφικά» έχουμε στο παρελθόν αναφέρει – αφού το «de facto» ανταλλακτικό νόμισμα (δολάριο) θα έμενε ανέπαφο.

Περαιτέρω υποθέτοντας ότι, η Ευρωζώνη θα διαλυόταν στη συνέχεια ή πως η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ θα μειωνόταν δραματικά, σε σχέση με το δολάριο (λόγω της υπερχρέωσης, των φόβων διάλυσης, της αδυναμίας αντιμετώπισης της Ελληνικής, της Ιταλικής ή της Ισπανικής κρίσης, της μη ενεργοποίησης της ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά δημοσίων ομολόγων κλπ.), είναι προφανές ότι, το δημόσιο χρέος του εξερχόμενου κράτους, θα περιοριζόταν αισθητά, «εκπεφρασμένο» στο εθνικό του νόμισμα, λόγω ανατίμησης του δολαρίου.

Συνεχίζοντας στο σενάριο του συναδέλφου μας, το κράτος που θα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη, υιοθετώντας το δικό του νόμισμα, θα μπορούσε να καθορίσει την ισοτιμία του σε σχέση με το δολάριο και όχι με το ευρώ. Παράλληλα, η κεντρική του τράπεζα θα μπορούσε να δημιουργήσει πλέον μόνη της χρήματα, εκδίδοντας το νέο εθνικό νόμισμα – το οποίο όμως δεν θα διέθετε ελεύθερα για ένα χρονικό διάστημα 3-5 ετών, έτσι ώστε αφενός μεν να μην υποτιμηθεί σημαντικά η αξία του (λόγω φόβων, η υποτίμηση στην αρχή μπορεί να φτάσει ακόμη και στο 90%, ενώ στη συνέχεια σταθεροποιείται κάτω από το 50%), αφετέρου να μην υπάρξει «διαφυγή» του στο εξωτερικό.

Απλούστερα, όλες οι συναλλαγές εντός και εκτός της συγκεκριμένης χώρας θα γινόταν με δολάρια, αντί με ευρώ – φυσικά σταδιακά, μέχρι να αντικατασταθεί πλήρως το Ευρώ, μέσω της αγοράς δολαρίων εκ μέρους των Πολιτών από τις τράπεζες, με τα διαθέσιμα ευρώ. Δηλαδή, όλα τα προϊόντα, οι υπηρεσίες, οι μισθοί, οι συντάξεις κλπ. θα πληρωνόντουσαν από ένα σημείο και μετά με δολάρια, αφού αυτό θα ήταν το de facto νόμισμα του κράτους, έως τη στιγμή που θα το αντικαθιστούσε το νέο εθνικό του νόμισμα.

Περαιτέρω, η κεντρική τράπεζα του εξερχόμενου κράτους, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το νέο εθνικό νόμισμα για την ανταλλαγή του με δολάρια, εάν συνεργαζόταν με τη Fed – η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να τη βοηθήσει, δανείζοντας την με χαμηλά επιτόκια, με τη μέθοδο των swap.

Σε αντάλλαγμα για τη βοήθεια αυτή, το κράτος θα μπορούσε να καλύπτει τις ανάγκες της σε πρώτες ύλες, ενέργεια κλπ. από αμερικανικές εταιρείες, διαθέτοντας κοινό νόμισμα μαζί τους – μεταξύ άλλων τις εξοπλιστικές, αντί από τη Γερμανία ή από τη Γαλλία. Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, η Fed (ιδιωτική τράπεζα) έχει βοηθήσει στο παρελθόν πολλές άλλες κεντρικές τράπεζες, ακόμη και την ΕΚΤ, μέσω συμφωνιών ανταλλαγής (dollar liquidity swap lines).  

Με τα χρήματα αυτά τώρα, η κεντρική τράπεζα θα αγόραζε ενδεχομένως ομόλογα του δημοσίου της χώρας της, χρεώνοντας ελάχιστα υψηλότερα επιτόκια από τη Fed (περί το 1%) και καλύπτοντας τις δανειακές ανάγκες του κράτους, έτσι ώστε να μη χρεοκοπήσει, για μία ορισμένη χρονική περίοδο - κατά τη διάρκεια της οποίας η χώρα θα έπρεπε να εξυγιανθεί.

Παράλληλα, οι καταθέσεις των Πολιτών της εξερχόμενης χώρας στις τράπεζες του εξωτερικού θα επέστρεφαν, με ευεργετικά αποτελέσματα για τους Ισολογισμούς των εγχωρίων τραπεζών της, αφού το δολάριο θα παρέμενε το de facto νόμισμα του κράτους – έχοντας ουσιαστικά ανάλογη ή καλύτερη «εικόνα» (prestige) από το Ευρώ.   

Το γεγονός αυτό θα διευκόλυνε, μεταξύ άλλων, τις επενδύσεις των υπολοίπων «περιοχών» του δολαρίου, την έκδοση εθνικών ομολόγων ή τη σύναψη δανειακών συμβάσεων με «τρίτες» χώρες – ενδεχόμενα που θα βοηθούσαν στο να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης. Φυσικά θα εμφανίζονταν αρκετά προβλήματα (ιδιαίτερα στις εξαγωγές, στην περίπτωση ανατίμησης του δολαρίου απέναντι στο ευρώ, αν και θα ήταν θετικό για τις εισαγωγές – ενώ θα επιτυγχάνονταν τα αντίθετα αποτελέσματα, εάν υποτιμούταν το δολάριο, λόγω πιθανού υπερπληθωρισμού στις Η.Π.Α.), τα οποία όμως θα ήταν μάλλον επιλύσιμα, εάν επέστρεφε η αισιοδοξία στο κράτος, μέσα από μία «υγιή» μελλοντική προοπτική. 

ΟΙ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

Το συγκεκριμένο υποθετικό σενάριο τώρα αναφέρθηκε την περασμένη Δευτέρα σε τηλεοπτική εκπομπή του SBC (κανάλι 10) παρουσία μας, όπου εκφράστηκαν κυρίως οι παρακάτω «ενστάσεις»:

(α)  Θα μπορούσε να εφαρμοσθεί μόνο από μία σοβαρή χώρα – γεγονός που καθιστά εκ των πραγμάτων αδύνατη την υιοθέτηση του από την Ελλάδα.

Στα πλαίσια αυτά η θέση μας ήταν ότι, δεν είναι σωστό να θεωρείται ως de facto μη σοβαρή η Ελλάδα, απλά και μόνο επειδή κατά καιρούς κυβερνήθηκε εσφαλμένα – με τη διαπλοκή, με τη διαφθορά, με τη γραφειοκρατία, με το κομματικό κράτος, με τον υπερδανεισμό, με την υπερκατανάλωση κλπ. δυστυχώς να «οργιάζουν».

Ενδεχομένως δε η σημερινή κρίση να αποδειχθεί ότι αποτελεί μία μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα, αφού «ταράχθηκαν τα νερά» και εμφανίσθηκαν χρόνια προβλήματα της οικονομίας, της πολιτικής, των ΜΜΕ, της κοινωνίας και του χρηματοπιστωτικού της συστήματος – επίσης της Ευρωζώνης, των Η.Π.Α. και ολόκληρου του πλανήτη, στα πλαίσια μίας «Αλλαγής Παραδείγματος».     

(β)  Με αυτόν τον τρόπο θα οδηγούταν η Ελλάδα στο δρόμο της Αργεντινής, η οποία χρεοκόπησε επειδή είχε συνδέσει το νόμισμα της με το δολάριο, με στόχο την καταπολέμηση του πληθωρισμού.

Εδώ αντιτείναμε ότι, είναι διαφορετικό θέμα η υιοθέτηση του δολαρίου, ως ένα de facto μεταβατικό νόμισμα, από την απλή σύνδεση του, όπως στο παράδειγμα της Αργεντινής, στην οποία λειτούργησε εντελώς διαφορετικά – όπως έχουμε περιγράψει αναλυτικά στο άρθρο μας «Η χρεοκοπία της Αργεντινής».

Σε κάθε περίπτωση, οι λύσεις που οφείλουμε να βρούμε δεν μπορεί να είναι ούτε εύκολες, ούτε συμβατικές – ενώ ενέχουν μεγάλους κινδύνους, τους οποίους πρέπει να προβλέψουμε και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε. Άλλωστε, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε πολλά εναλλακτικά σενάρια (σχέδιο Β, Γ κλπ.), όχι μόνο επειδή ίσως αναγκασθούμε να εγκαταλείψουμε μονομερώς την Ευρωζώνη, αλλά και λόγω της πολύ πιθανής κατάρρευσης της, στο άμεσο μέλλον (κάτι που θεωρούμε ότι, θα οδηγούσε ολόκληρο τον πλανήτη πολλές δεκαετίες πίσω – όχι μόνο την Ευρώπη και την Ελλάδα).         

(γ)  Η Ελλάδα δεν επιτρέπεται να μετατρέψει το δημόσιο χρέος της από Ευρώ σε δραχμές, οπότε θα αναγκασθεί να το αποπληρώσει με το κοινό νόμισμα.

Εδώ αναφέραμε ότι, η μετατροπή εξαρτάται από το εάν μία χώρα έχει συνάψει τα δάνεια της με βάση το εθνικό ή το διεθνές Δίκαιο. Τα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου (πηγή: FT), υπάγονται κατά 94% στο εθνικό μας Δίκαιο – οπότε έχουμε τη δυνατότητα να τα μετατρέψουμε άμεσα σε δραχμές, με έναν απλό συναλλαγματικό νόμο, τον οποίο θα ψήφιζε το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Αντίθετα, τα ομόλογα που τυχόν εκδίδονται στη βάση του βρετανικού Δικαίου σε Ευρώ ή σε δολάρια, όπως υποθέτουμε ότι συμβαίνει με τα δάνεια της Τρόικας, δεν μπορούν να μετατραπούν σε δραχμές. Επομένως, τυχόν υιοθέτηση της δραχμής και υποτίμηση της (από 40-80%), θα πολλαπλασίαζε τα συγκεκριμένα χρέη. Ακριβώς για το λόγο αυτό θεωρούμε πολύ επικίνδυνο τον περαιτέρω δανεισμό μας – ο οποίος όχι μόνο δεν θα λύσει τα προβλήματα μας αλλά, αντίθετα, θα τα επιδεινώσει σε μεγάλο βαθμό.

(δ)  Εάν μία χώρα μετατρέψει τα χρέη της στο εθνικό νόμισμα, οπότε θα μειωθούν εκ των πραγμάτων όταν το υιοθετήσει, λόγω της ραγδαίας υποτίμησης του, θα ήταν ανήθικο όσον αφορά τους δανειστές της.

Κατά την άποψη μας οι αγορές, οι τοκογλύφοι δανειστές μας δηλαδή, κάθε άλλο παρά ως ηθικοί μπορούν να χαρακτηρισθούν. Εάν θελήσει κανείς λοιπόν να αντιμετωπίσει τις εκ των πραγμάτων «αιμοβόρες» αγορές ηθικά, θα καταστραφεί πριν καλά-καλά το καταλάβει.

Αντίθετα, εάν οι αγορές πεισθούν ότι, μία χώρα έχει τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει με τις μελλοντικές υποχρεώσεις της, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της, τότε «επιστρέφουν» και τη δανείζουν – όπως στο παράδειγμα της Ρωσίας. 

(ε)  Εάν είναι σωστό να αναφέρονται δημόσια σκέψεις επαναφοράς της δραχμής, οι οποίες δημιουργούν συνθήκες πανικού στους Πολίτες – οι οποίοι τότε αποσύρουν τις καταθέσεις τους.  

Πάγια θέση μας είναι ότι, η Ελλάδα πρέπει να κάνει ότι μπορεί για να παραμείνει ισότιμο κράτος της ζώνης του Ευρώ - όχι όμως να υποδουλωθεί ή να καταστραφεί, στα πλαίσια μίας εγκληματικής πολιτικής λιτότητας, χωρίς επενδυτικούς/αναπτυξιακούς στόχους, η οποία θα την οδηγήσει λεηλατημένη, με εξαθλιωμένους Πολίτες, στην απόλυτη χρεοκοπία.

Οφείλει λοιπόν να επεξεργάζεται διάφορα σχέδια επιστροφής στο εθνικό της νόμισμα – πόσο μάλλον αφού δεν κινδυνεύει μόνο η ίδια, αλλά ολόκληρη η Ευρωζώνη. Το χειρότερο άλλωστε που θα μπορούσε να της συμβεί θα ήταν η «μη συντεταγμένη» έξοδος της από την Ευρωζώνη, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα – ένα απόλυτα εφιαλτικό σενάριο.

Οι Πολίτες της τώρα δεν είναι παιδιά, ούτε τόσο ανώριμοι, ώστε να μην μπορούν να λειτουργήσουν σωστά - επαφιόμενοι στα «μυστικά σχέδια» μίας δήθεν πολιτικής ελίτ. Οφείλουν λοιπόν να ενημερώνονται για τα πάντα – ακόμη και αν κάποιες φορές δεν είμαστε σίγουροι για τη δυνατότητα τους να ανταπεξέρχονται με τέτοιες πιεστικές καταστάσεις.

(στ)  Τι σημαίνει η έξοδος μίας χώρας από το κοινό νόμισμα για τις επιχειρήσεις της, οι οποίες έχουν απαιτήσεις ή υποχρεώσεις σε Ευρώ;

Αν και η ερώτηση δεν διατυπώθηκε, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητη η απάντηση της. Στα πλαίσια αυτά, τα εθνικά κράτη έχουν το δικαίωμα να ορίζουν μόνα τους το νόμισμα τους (Lex Monetae). Τα κράτη λοιπόν καθορίζουν ελεύθερα εάν οι δημόσιες ή οι ιδιωτικές υποχρεώσεις από συμβάσεις, οι οποίες έλαβαν χώρα πριν από την έξοδο τους από το Ευρώ (ή τη διάλυση της Ευρωζώνης), οφείλουν να αποπληρωθούν με το παλαιό ή με το νέο νόμισμα τους.

Για παράδειγμα, εάν η Ελλάδα αποφάσιζε να υιοθετήσει τη δραχμή, η κυβέρνηση της θα είχε τη νόμιμη δυνατότητα να επιτρέψει στους Πολίτες και στις επιχειρήσεις της να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους σε δραχμές - με μία ισοτιμία, η οποία θα καθοριζόταν από την Ελληνική Βουλή, κατά την ημερομηνία υιοθέτησης της δραχμής. Προφανώς λοιπόν η πιθανολογούμενη υποτίμηση της νέας δραχμής θα ήταν προς όφελος των δανειοληπτών – τόσο περισσότερο, όσο μεγαλύτερη η υποτίμηση (ο κίνδυνος του υπερπληθωρισμού είναι ένα διαφορετικό θέμα - ενώ οι μισθοί αυξάνονται συνήθως, μετά από τέτοια γεγονότα, με αποτέλεσμα να πληρώνονται ευκολότερα τα χρέη).

Οι ξένες επιχειρήσεις βέβαια, όπως επίσης οι ξένες τράπεζες, όλοι όσοι δηλαδή θα είχαν απαιτήσεις σε ευρώ ή σε άλλο νόμισμα απέναντι στην Ελλάδα (στο δημόσιο, στους ιδιώτες και στις επιχειρήσεις της), θα αντιμετώπιζαν πολύ μεγάλα προβλήματα – αφού θα εξοφλούνταν σε δραχμές, οι οποίες θα υποτιμούνταν ραγδαία (πηγή: Financial Times).    

ΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Μερικές ημέρες αργότερα διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι, το παραπάνω σοβαρό περιοδικό κυκλοφόρησε με κεντρικό άρθρο του ένα αμερικανικό σχέδιο, σχετικό με την υιοθέτηση του δολαρίου ως εθνικού νομίσματος για την Ελλάδα (τίτλος: Αμερικανική πρόταση-σοκ. Το δολάριο εθνικό μας νόμισμα). Σύμφωνα λοιπόν με το περιοδικό,

“Έχοντας διαγνώσει τον κλονισμό των ευρωπαϊκών εθνών  στην προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης, η άλλη πλευρά του Ατλαντικού, παράλληλα με τις παροτρύνσεις για ανάληψη δράσης, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η κρίση, εκπονεί σχέδια διείσδυσης του δολαρίου στην ίδια την Ευρωζώνη. Η είσοδος του ΔΝΤ στη διάσωση του ευρώ, μέσω της Ελληνικής κρίσης, ήταν ένα πρώτο βήμα.

Η επόμενη απόπειρα, όπως αποκαλύπτουν τα «Επίκαιρα», είναι η ευθεία αντικατάσταση του Ευρώ από το δολάριο, ως εθνικού νομίσματος στα κράτη που τυχόν θα βρεθούν εκτός της καταρρέουσας Ευρωζώνης. Η αρχή σχεδιάζεται να γίνει και πάλι από την Ελλάδα. Τα στοιχεία του συγκεκριμένου σχεδίου-πρότασης προέρχονται από ομάδα εργασίας οικονομικών ερευνητών, που τα επεξεργάσθηκε και τα διέθεσε στο Τμήμα Νομισματικής Πολιτικής της Κεντρικής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών (FED). Ο συνολικός όγκος των σχετικών projects είναι 74.000 λέξεις (!) και εκπονήθηκε από διάφορα πανεπιστήμια και οικονομικά ινστιτούτα στις Η.Π.Α.

Το σκεπτικό είναι, προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει το χάος που συνεπάγεται η επιστροφή στη δραχμή, να εφαρμόσει ένα σχέδιο σύνδεσης της «νέας δραχμής» με το αμερικανικό δολάριο. Για μία μεταβατική περίοδο πέντε ετών, η χώρα θα υιοθετήσει το αμερικανικό δολάριο ως de facto εθνικό νόμισμα της και, παράλληλα, η «νέα δραχμή» η οποία δεν θα κυκλοφορεί, αλλά θα χρησιμοποιείται μόνο για τη σύναψη συμφωνιών swap μεταξύ Ελλάδος και Η.Π.Α., θα προσδεθεί στο δολάριο.

Οι άμεσες επιπτώσεις μίας τέτοιας μετάβασης από το Ευρώ στο δολάριο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της μελέτης, θα ήταν καταρχάς μία σημαντική υποτίμηση του ευρώ, έναντι του δολαρίου, ίσως κατά 50%, ιδιαίτερα αν υπάρξει έξοδος από την Ευρωζώνη και άλλων χωρών, ή αν σημειωθεί κλιμάκωση των χρηματοοικονομικών πιέσεων – σχεδόν βέβαιο.

Δεύτερον, ως αποτέλεσμα της υποτίμησης του Ευρώ έναντι του δολαρίου, θα μειωθεί αναλόγως η δολαριακή αξία του οφειλομένου σε ευρώ ελληνικού χρέους. Κατά τον τρόπο αυτό, αν επαληθευθούν οι εκτιμήσεις για το εύρος της υποτίμησης του ευρωπαϊκού νομίσματος, το ελληνικό χρέος θα μειωθεί έως και κατά 50%, χωρίς να γίνει «κούρεμα» και χωρίς τον κίνδυνο πιστωτικού γεγονότος.    

Τρίτον, η Κεντρική Τράπεζα των Η.Π.Α. (FED), θα παράσχει χρηματοοικονομική στήριξη στην Ελλάδα, παρέχοντας δάνεια με χαμηλό επιτόκιο. Τέταρτον, η Τράπεζα της Ελλάδος θα προβεί στην έκδοση της «νέας δραχμής», η οποία, όπως προαναφέρθηκε, θα χρησιμοποιείται για ανταλλαγές ή για συμφωνίες swap με τη FED, προκειμένου αυτή να τροφοδοτεί την Ελληνική οικονομία με δολάρια.

Κατά τη διάρκεια της πενταετούς μεταβατικής περιόδου η FED θα καλύπτει τις δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας και τα τυχόν ελλείμματα του προϋπολογισμού με κεφάλαια της που θα έχουν γίνει swap με «νέες δραχμές». Πέμπτον, μετά το πέρας της πενταετούς μεταβατικής περιόδου, θα κυκλοφορήσει στην αγορά η νέα δραχμή”.

Το άρθρο του περιοδικού συνεχίζεται με διάφορες αναφορές και εκτιμήσεις για το σενάριο αυτό, ενώ κλείνει με ένα κείμενο, ο τίτλος του οποίου είναι: “Στη ζώνη του ….δολαρίου. Σπρώχνουν την Ελλάδα στο δρόμο της Αργεντινής”, εκπλήσσοντας μας ακόμη μία φορά.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έχουμε την άποψη ότι, η πιθανότητα σύμπτωσης των δικών μας απόψεων με το περιοδικό και με τη Fed είναι μάλλον απίθανη – ειδικά επειδή το άρθρο μας προηγήθηκε κατά πολύ. Παράλληλα, δεν διαπιστώσαμε τεκμηρίωση της Έκθεσης της ομάδας εργασίας οικονομικών ερευνητών που την επεξεργάσθηκε και τη διέθεσε στο Τμήμα Νομισματικής Πολιτικής της Κεντρικής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών (FED) -  την οποία επικαλείται το περιοδικό. Δηλαδή, δεν βρήκαμε κάποια φωτοτυπία της έκθεσης στο άρθρο, ή κάτι άλλο παρόμοιο, το οποίο να αποδεικνύει την ύπαρξη της.

Από την άλλη πλευρά βέβαια είμαστε απολύτως σίγουροι ότι, ένα τέτοιο περιοδικό, το οποίο μάλιστα αφιερώνει τόσο τον τίτλο, όσο και το κύριο άρθρο του στο συγκεκριμένο, εξαιρετικά σοβαρό θέμα, είναι αδύνατον να μην έχει στη διάθεση του την έκθεση, την οποία επικαλείται – αφού οφείλει αναμφίβολα να τεκμηριώνει τα άρθρα του.  

Καταλήγουμε λοιπόν σε ένα αδιέξοδο (θα ήταν αδιανόητο φυσικά να επικαλεστούμε θεωρίες συνομωσίας, ειδικά όταν συμπίπτουμε με το περιοδικό σε θέματα, όπως για παράδειγμα οι γερμανικές επανορθώσεις), το οποίο μπορεί να ξεπερασθεί μόνο με τη βοήθεια των συντακτών του άρθρου – οι οποίοι οφείλουν να δημοσιοποιήσουν την Έκθεση που παραδόθηκε στη Fed, έτσι ώστε να πεισθεί κανείς, εξάγοντας τα δικά του συμπεράσματα για τη σοβαρότητα και τη σκοπιμότητα της.

Τόσο για την Ευρώπη, όσο και για όλους εμάς τους Ευρωπαίους Πολίτες, θα ήταν πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε, εάν πράγματι οι Η.Π.Α. έχουν εκπονήσει ένα τέτοιο σχέδιο επίθεσης εναντίον της Ευρωζώνης, με «πειραματόζωο» ξανά την Ελλάδα – πολύ περισσότερο επειδή η κρίση χρέους επιδεινώνεται καθημερινά, με τον τελικό του Ευρώ να τοποθετείται στην επόμενη σύνοδο κορυφής της 9^ης Δεκεμβρίου.   

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 03. Δεκεμβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com