ΚΥΠΡΟΣ-ΜΕΙΚΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΟ ΝΟΤΟ ΚΑΙ ΜΕΙΚΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ!

Πέμπτη, 03 Ιουνίου 2010

ΜΕΙΚΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΟ ΝΟΤΟ ΚΑΙ ΜΕΙΚΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Το πρόγραμμα εγκατάστασης τουρκοκυπρίων στο ελεύθερο τμήμα της κυπριακής δημοκρατίας συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό . Το πολιτικό κατεστημένο φαίνεται αποφασισμένο να μετατρέψει τη μη κατεχόμενη Κύπρο σε ένα μεικτό κράτος . 
Ο ίδιος ο πρόεδρος της δημοκρατίας είπε πολλές φορές πως με τα μυαλά που πάμε ( να μην αποδεχόμαστε δηλαδή την λύση Χριστόφια ) στο τέλος θα έχουμε ένα τουρκικό κράτος στο βορρά και ένα μεικτό κράτος στο νότο . Το μεικτό κράτος στο νότο ανέλαβε να περατώσει ο ίδιος ο πρόεδρος της δημοκρατίας επικροτούμενος από όλο το πολιτικό φάσμα .Καμία διαμαρτυρία από κανένα πολιτικό κόμμα που βρίσκεται στο κοινοβούλιο . Ίσως κάποιοι εκ των υστέρων θυμηθούν να ασκήσουν κριτική , όμως στη φάση που μπορούν να αποτρέψουν αρνητικές εξελίξεις , τηρούν σιγή . Η σιγή όμως αυτή είναι συναίνεση και συνενοχή .
Τώρα βρισκόμαστε στη φάση μίσθωσης τούρκων δασκάλων για να διδάσκουν τους τουρκοκύπριους δήθεν μαθητές .
Διάφορα γεγονότα εάν συναθροιστούν δείχνουν ότι πραγματώνεται σταδιακά ένα σχέδιο ολέθριο για τον κυπριακό ελληνισμό .
 Έλληνες πρόσφυγες , που εξ ανάγκης διαμένουν σε σπίτια τουρκοκυπρίων που μετοίκησαν οικειοθελώς στα κατεχόμενα , εκδιώχνονται με αποφάσεις δικαστηρίων της κυπριακής δημοκρατίας , για να εγκατασταθούν τουρκοκύπριοι οι οποίοι επιστρέφουν στις περιουσίες των , χωρίς οι δικοί μας πρόσφυγες να μπορούν να επιστρέψουν στα δικά τους σπίτια που τελούν υπό κατοχή .
 Τουρκοκύπριοι παίρνουν επιδόματα από τη κυπριακή δημοκρατία και απολαμβάνουν δωρεάν εξυπηρέτησης από νοσοκομεία και άλλες υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνουν μόνο οι έλληνες .
 Τούρκοι δάσκαλοι μισθώνονται από την δημοκρατία για να διδάσκουν τα παιδιά των τουρκοκυπρίων που φοιτούν σε σχολεία στην ελεύθερη Κύπρο. Δεν αποκλείεται μάλιστα οι τούρκοι δάσκαλοι να μισθώνονται για να διδάξουν την τουρκική στα ελληνόπαιδα .
 Το γεγονός της παραποίησης και αποσιώπησης της ιστορικής αλήθειας στη διδακτέα ύλη των μαθητών συνάδει με την αντίληψη ενός ελληνο-τουρκικού σχολείου .
 Η άρνηση του πολιτικού κατεστημένου να αναγνωρίσει ως πρόσφυγες με όλα τα δικαιώματα τους τα παιδιά προσφύγων μητέρων , εντάσσεται στη προσπάθεια λήθης της εισβολής και κατοχής και απάλειψης του όρου πρόσφυγας .
 Η φημολογούμενη αύξηση των βουλευτών σε 75 που συνοδεύεται από φήμες ποσοστοτικής συμμετοχής τουρκοκυπρίων στη βουλή , ολοκληρώνουν τη φρικτή εικόνα του «μεικτού κράτους στο νότο» .

Ίσως να συμβαίνουν και άλλα που δεν τα γνωρίζουμε , καθώς ακολουθείται η τακτική της απόκρυψης και της σταδιακής φανέρωσης και εφαρμογής προειλημμένων αποφάσεων .
Η ορθή αντιμετώπιση της μεθοδευμένης υποχώρησης ξεκινά από την απόσυρση κάθε εμπιστοσύνης προς το αγγλόδουλο πολιτικό κατεστημένο .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

«Λουκέτο» σε 500 πρατήρια καυσίμων

Οι ιδιοκτήτες τους αδυνατούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Πεντακόσια πρατήρια υγρών καυσίμων έχουν βάλει «λουκέτο» τους τελευταίους μήνες λόγω της οικονομικής κρίσης. Μάλιστα, ο ρυθμός με τον οποίο κλείνουν τα πρατήρια έχει αυξηθεί ραγδαία μέσα στο 2010, καθώς πριν από λίγο καιρό γινόταν λόγος για 300-350 πρατήρια που έβαλαν «λουκέτο», ενώ σήμερα ο αριθμός προσεγγίζει τα 500 σε όλη την επικράτεια.
Τα στοιχεία αυτά έδωσαν σήμερα το μεσημέρι στη δημοσιότητα στελέχη του Συνδέσμου Εταιρειών Εμπορίας Πετρελαιοειδών (Σ.Ε.Ε.ΠΕ.), στο περιθώριο της συνέλευσης των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛ.ΠΕ.).

Τα πρατήρια οδηγούνται σε «λουκέτο», διότι, όπως τονίστηκε, «οι οφειλές των πρατηριούχων διογκόνωνται όλο και περισσότερο και οι εταιρείες αναγκάζονται να τους διακόψουν την τροφοδοσία».

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=3&artid=4577714

Σε θολό τοπίο οι αποκρατικοποιήσεις

Εντονο το στοιχείο των συμβιβαστικών λύσεων

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Χωρίς ριζικές τομές και με έντονο το στοιχείο των συμβιβαστικών λύσεων και της αβεβαιότητας ως προς την υλοποίησή του παρουσιάστηκε χθες το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων της κυβέρνησης. 
Επειτα από μια θυελλώδη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου ανακοίνωσε το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, το οποίο περιορίζεται στην πλήρη αποκρατικοποίηση μόνο των καζίνων και ορισμένων Ξενία. Για τις λοιπές συμμετοχές του Δημοσίου, το πρόγραμμα περιορίζεται είτε σε διάθεση νέων πακέτων μετοχών χωρίς το Δημόσιο να χάνει τον έλεγχο της πλειοψηφίας είτε σε συμβάσεις παραχώρησης είτε σε βελτίωση της εποπτείας της αγοράς. Ενδεικτικό των συμβιβαστικών λύσεων που επελέγησαν είναι το στοιχείο πως μέχρι προχθές η εισήγηση του υπουργείου Οικονομικών για τις ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ αφορούσε συμβάσεις παραχώρησης σε ιδιώτες για διάστημα έως και 40 ετών με παράλληλη εκχώρηση του μάνατζμεντ. Τελικά επελέγη η λύση της διάθεσης νέων πακέτων μετοχών και για τις δύο εισηγμένες εταιρείες, χωρίς πώληση του μάνατζμεντ και με το δημόσιο να διατηρεί υπό τον έλεγχό του πλειοψηφικό πακέτο 51%.

Τα προσδοκώμενα έσοδα
Τόσο το χρονοδιάγραμμα όσο και τα προσδοκώμενα έσοδα από το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε παρουσία των συναρμόδιων υπουργών Υποδομών Δημήτρη Ρέππα, Ενέργειας Τίνας Μπιρμπίλη και Πολιτισμού Παύλου Γερουλάνου, είναι παραπάνω από θολά. Ο υπουργός Οικονομικών όταν ρωτήθηκε σχετικά παρέπεμψε στο χρονοδιάγραμμα του κάθε υπουργείου, ενώ για τα προσδοκώμενα έσοδα έκανε αναφορά στις προβλέψεις του μνημονίου που έχει συνυπογραφεί με την τρόικα, σύμφωνα με τις οποίες τα ετήσια έσοδα θα είναι τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ το διάστημα 2011-2013. «Οι δικές μας εκτιμήσεις είναι σαφέστατα υψηλότερες από αυτή την πρόβλεψη, δεν θα βάλουμε όμως εδώ ένα στόχο γιατί ο πρωταρχικός μας στόχος δεν είναι τι θα εισρεύσει στο ελληνικό Δημόσιο. Από τη σωστή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, το ελληνικό Δημόσιο, είτε μέσω μείωσης του χρέους είτε μέσω μείωσης των ελλειμμάτων που ήδη έχει, θα έχει κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων», είπε ο κ. Παπακωνσταντίνου. Ούτε 100 εκατ. ευρώ!
Στη δεδομένη συγκυρία πάντως, τα αποτελέσματα όποιας πιθανής απόπειρας θα ήταν μάλλον πενιχρά. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, των οποίων η διάθεση νέων πακέτων μετοχών δεν θα είχε ούτε καν ουσιαστικά ταμειακά αποτελέσματα. Με το Χρηματιστήριο να έχει κατρακυλήσει στις 1.537 μονάδες και τις μετοχές των εταιρειών στα 5,58 και 4,42 ευρώ αντίστοιχα, η πώληση των πακέτων δεν θα απέδιδε ούτε καν 100 εκατ. ευρώ. Με βάση τις χθεσινές αποτιμήσεις, το πακέτο του 10% της ΕΥΔΑΠ θα απέφερε στο Δημόσιο έσοδα 59,427 εκατ. ευρώ και του 23% της ΕΥΑΘ επιπλέον 36,902 εκατ. ευρώ, ενώ η πρακτική της μετοχοποίησης είναι γνωστό πως δεν αποφέρει τίποτα περισσότερο από ταμειακά οφέλη. Παρομοίως άλλωστε αξιολογείται από παράγοντες της αγοράς και η πώληση του 39% των ΕΛ.ΤΑ., όπου σήμερα το Δημόσιο κατέχει 90% του μετοχικού κεφαλαίου τους και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο το υπόλοιπο 10%. Η πώληση του ποσοστού δεν συνεπάγεται καμία διαρθρωτική αλλαγή στη λειτουργία των Ελληνικών Ταχυδρομείων, ενώ και τα όποια έσοδα κρίνονται αμελητέα.

Προτροπή συγχωνεύσεων
Σαφή προτροπή συγχωνεύσεων έκανε ο υπουργός Οικονομικών απευθυνόμενος στους έλληνες τραπεζίτες λέγοντας χαρακτηριστικά «πρέπει οι τράπεζες να δουν την επόμενη ημέρα». Νωρίτερα είχε περιγράψει το δύσκολο περιβάλλον εντός του οποίου κινούνται. Το Δημόσιο από την πλευρά του επιλέγει στάση αναμονής για τις κρατικού ενδιαφέροντος τράπεζες. Ετσι, προς το παρόν τουλάχιστον οι συμμετοχές του Δημοσίου σε Αγροτική Τράπεζα, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων παραμένουν ως έχουν.

ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ

στη διάθεση νέου πακέτου μετοχών της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ η χαμηλή χρηματιστηριακή αξία τους

Χρυσάφι η ακίνητη περιουσία, αλλά δεν έχει αποτιμηθεί!

ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων αποτελεί το σκέλος που αφορά συμβάσεις παραχώρησης. Το πεδίο ενδεχομένως θα μπορούσε να διαγράφεται λαμπρό για την ιδιωτική πρωτοβουλία, καθώς συμβάσεις παραχώρησης προβλέπονται για υποδομές που εκτείνονται από την Εγνατία Οδό και τα εμπορευματικά κέντρα του ΟΣΕ στο Θριάσιο και τη Θεσσαλονίκη, έως και τα περιφερειακά αεροδρόμια, ενώ μεγάλες προσδοκίες καλλιεργούνται για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Το τοπίο όμως και σε αυτό το μέτωπο παραμένει θολό, καθώς το Δημόσιο δεν είναι καν σε θέση να προσδιορίσει την αξία της ακίνητης περιουσίας του. Ανεπίσημες πληροφορίες ανεβάζουν την αξία της ακίνητης και αναξιοποίητης περιουσίας του σε 300 έως 500 δισ. ευρώ και το πρώτο μέλημα του Δημοσίου είναι να την καταγράψει και να καθαρίσει τα ακίνητα από νομικές εκκρεμότητες. Στη συνέχεια κατά περίπτωση τα φιλέτα θα πωληθούν ή εναλλακτικά θα παραχωρηθούν με μακροχρόνιες συμβάσεις σε ιδιώτες. Η τρίτη εναλλακτική αφορά τη δημιουργία εταιρειών συμμετοχών σε «καλάθι» ακινήτων του Δημοσίου, οι οποίες και θα εισαχθούν στο Χρηματιστήριο.


Ιδιωτικοποίηση χωρίς... ιδιωτικοποίηση για ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ.

ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ κράτησε η κυβέρνηση για τα καυτά θέματα ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ. και ΟΠΑΠ, για τα οποία κατά περιόδους είχαν υπάρξει εισηγήσεις για περαιτέρω μείωση της συμμετοχής του Δημοσίου. Τελικά, η μετοχική σύνθεση και των τεσσάρων επιχειρήσεων παραμένει ως έχει και οι παρεμβάσεις περιορίζονται σε επιμέρους ζητήματα, που αφορούν κυρίως συμμόρφωση προς κοινοτικές οδηγίες.

Στο μέτωπο αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί μια... ντρίμπλα. Προωθεί τη δημιουργία εταιρείας συμμετοχών η οποία και θα εισαχθεί στο Χρηματιστήριο. Η εταιρεία αυτή θα σχηματιστεί από συμμετοχές του Δημοσίου σε διάφορες επιχειρήσεις και όπως διευκρίνιζε ο υπουργός Οικονομικών, «θα μπορούσε να περιλαμβάνει το 51% της ΔΕΗ ή το 51% της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ». Με τον τρόπο αυτό, το Δημόσιο επί της ουσίας προβαίνει σε περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις χωρίς... ιδιωτικοποίηση. Οι μετοχές της εταιρείας συμμετοχών θα είναι διαπραγματεύσιμες στο Χρηματιστήριο, αλλά το 51% της ΔΕΗ για παράδειγμα που θα αποτελεί συστατικό της εταιρείας θα παραμένει στο Δημόσιο. Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι για τον ΟΤΕ ο υπουργός Οικονομικών επιβεβαίωσε αντικατάσταση του προέδρου Π. Βουρλούμη κατά την επικείμενη γενική συνέλευση.


Ανοιγμα της χονδρικής και λιανικής αγοράς ενέργειας

«ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ θα έχει το κλειδί σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις στην ενέργεια» δήλωσε η αρμόδια υπουργός Τίνα Μπιρμπίλη, η οποία προ ημερών είχε εναντιωθεί σε ενδεχόμενο πώλησης μονάδων της ΔΕΗ σε ιδιώτες. Το Δημόσιο θα διατηρήσει το 51% της ΔΕΗ, αλλά ανοίγει ο δρόμος για την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων σε ΔΕΣΜΗΕ και ΔΕΣΦΑ, τον διαχειριστή των δικτύων υψηλής τάσης στον ηλεκτρισμό και τον διαχειριστή των αγωγών και υποδομών (τερματικοί σταθμοί) φυσικού αερίου, αντίστοιχα. Η κυβέρνηση θα κάνει πλήρη διαχωρισμό ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, για τον οποίο προβλέπεται επίσης διατήρηση του 51% (από 100% σήμερα). Για τη ΔΕΠΑ θα εκτιμηθεί η αξία της option της ΔΕΗ για αγορά του 30% από το 65% του ελληνικού Δημοσίου.

Αμεσα άλλωστε, σύμφωνα με την κ. Μπιρμπίλη, θα αρχίσουν και οι θεσμικές παρεμβάσεις για το άνοιγμα της χονδρικής και λιανικής αγοράς ενέργειας.


Πώληση όλων των καζίνων

«ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕΙ την απόφαση να μην ξεπουλήσουμε ένα αγαθό σε μια κρίσιμη συγκυρία», είπε ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος αναφερόμενος στη διατήρηση του 34% που κατέχει το ελληνικό Δημόσιο στον ΟΠΑΠ. Το υπουργείο, από την άλλη, θα προωθήσει την πώληση όλων των καζίνων, αλλά και την κατάθεση εντός του Ιουνίου σχεδίου νόμου με τον οποίο θα ρυθμίζονται η εποπτεία της αγοράς τυχερών παιχνιδιών, το διαδικτυακό στοίχημα, οι άδειες ηλεκτρονικών παιχνιδιών περιορισμένου κέρδους και η επέκταση του ορίζοντα του μονοπωλίου του ΟΠΑΠ. Στα άμεσα σχέδια περιλαμβάνεται και η διάθεση αδειών ΞΥΣΤΟ.


Φιλέτα από λιμάνια, αεροδρόμια και ακίνητα σε ιδιώτες

ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ για εμπλοκή ιδιωτών δημιουργούν τα σχέδια της κυβέρνησης για την αξιοποίηση λιμανιών, αεροδρομίων και ακινήτων του Δημοσίου. Εκτάσεις φιλέτα όπως το Τατόι και το Ελληνικό, για το οποίο η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει πως θα γίνει χώρος πρασίνου, θα «αξιοποιηθούν»όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα- μέσω «ειδικών φορέων αξιοποίησης» χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες. Συμβάσεις παραχώρησης προκρίνονται και για άλλα ακίνητα φιλέτα του ελληνικού Δημοσίου, για τα οποία εναλλακτικά θα μπορούσε να δημιουργηθούν νέες εταιρείες διαχείρισης περιουσίας που θα εισαχθούν στο Χρηματιστήριο, ενώ αποτελούν και το κύριο μοντέλο για την αξιοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας. Για τα περιφερειακά λιμάνια επίσης το μοντέλο αφορά δημιουργία «μιας ή και περισσότερων εταιρικών οντοτήτων, στις οποίες θα περιέλθουν οι οργανισμοί λιμένων της χώρας». Οι εταιρείες αυτές θα εισαχθούν στο χρηματιστήριο και παράλληλα θα αναπτυχθούν διάφορες υπηρεσίες των λιμανιών- οι οποίες προς το παρόν δεν διευκρινίζονται- σε συνεργασία με στρατηγικούς εταίρους.


Το 49% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και το μάνατζμεντ σε στρατηγικό επενδυτή

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ στο μέτωπο των αποκρατικοποιήσεων θα γίνουν εντός του Ιουνίου, οπότε ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Δημήτρης Ρέππας θα παρουσιάσει σχέδιο νόμου για την εξυγίανση του ΟΣΕ. «Ολοι αναγνωρίζουν ότι δεν πάει άλλο», είπε ο κ. Ρέππας και προανήγγειλε διακοπή ζημιογόνων δρομολογίων, πώληση του 49% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ σε στρατηγικό επενδυτή με εκχώρηση του μάνατζμεντ και συμβάσεις παραχώρησης για σταθμούς, εμπορικά ακίνητα και τα εμπορευματικά κέντρα του Θριασίου και της Θεσσαλονίκης. Παράλληλα η κυβέρνηση προβαίνει σε «αξιολόγηση» όλων των υπαλλήλων του ΟΣΕ, όπως είπε ο κ. Ρέππας, και μετατάξεις όσων πλεονάζουν.

Ο ΟΣΕ αποτελεί την πλέον ζημιογόνο εταιρεία του Δημοσίου με ετήσια ελλείμματα 1 δισ. ευρώ και συσσωρευμένα χρέη 10 δισ. ευρώ. Εχει αποτελέσει ειδικό κεφάλαιο στο μνημόνιο που υπογραφεί με την τρόικα και είναι απαίτηση Ε.Ε.- ΔΝΤ και ΕΚΤ να ξεκαθαρίσει το τοπίο κατά τη διάρκεια του Ιουνίου ώστε να κλείσει διά παντός η τρύπα των ελλειμμάτων.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4577763

Π. Γκρούγκμαν-ΤΟ ΝΑ ΕΧΗΣ ΤΟ ΙΔΙΚΟΝ ΣΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ

New York Times Blog

June 3, 2010, 4:59 AM

PAUL KRUGMAN

Rashomon In The OECD

{ΤΟ ΝΑ ΕΧΗΣ ΤΟ ΙΔΙΚΟΝ ΣΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ}

It seems to me that much of the sensible debate over macroeconomic policy (as opposed to the nonsense debate — I cannot for the life of me see the case for monetary tightening) comes down to how you see this picture, which in some version has been making an appearance at various meetings I’ve been in lately:

Eurostat, IMF

The horizontal axis shows gross debt as a percentage of GDP at the end of 2009; the vertical axis shows the budget deficit as a percentage of GDP in 2009. Each point represents one advanced economy; I’ve labeled a few countries of interest. Japan is, literally, off the chart, with enormous debt and a large deficit.

As you can see, I’ve identified the GIPSIs — the Club Med plus Ireland countries that are facing serious questions about solvency. As you can also see, by the debt-and-deficit criteria the US, UK, and (as you can’t see) Japan look similar enough to the crisis countries that if you didn’t know better, you might expect them to be in the same boat.

But they aren’t. As of right now, the interest rates on 10-year bonds are 3.59% in the UK, 3.36% in the US, 1.29% in Japan. CDS spreads for Japan and the UK are only about a third of the level for Italy.

So what does one make of this? One possible answer is, just you wait — any day now there will be a Wile E. Coyote moment, the markets will realize that America is Greece, and all hell will break loose. The other answer is to note that all the crisis countries are in the eurozone, while the US, UK, and Japan aren’t — and to argue that having your own currency makes all the difference.

I’ll choose door number 2.

http://krugman.blogs.nytimes.com/

Π. Γκρούγκμαν-Oι πιθανότητες εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ είναι 50% - 50%

Πωλ Γκρούγκμαν 
Oι πιθανότητες εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ είναι 50% - 50%

Αθήνα - Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Αμφίσημη εικόνα καταγράφουν τα στοιχεία για την οικονομία της Ευρωζώνης, τροφοδοτώντας την μεταβλητότητα στην διακύμανση του ευρώ. Το κλίμα επηρεάζουν και οι πολιτικές αποφάσεις για τον μηχανισμό χρηματοδοτικής στήριξης συνολικούς ύψους 750 δισ. ευρώ.

Χθες, τα Χρηματιστήρια στην Ευρώπη σημείωσαν άνοδο σε υψηλό δύο εβδομάδων, τροφοδοτούμενα από τα θετικά  στοιχεία για τον κλάδο υπηρεσιών στην Ευρωζώνη. Ο δείκτης PMI στις υπηρεσίες διαμορφώθηκε σε υψηλό σχεδόν 3 ετών και ενισχύθηκε στις 56,2 μονάδες από 55,6 που ήταν τον Απρίλιο, φθάνοντας στο υψηλότερο επίπεδο από τον Αύγουστο του 2007.

Ωστόσο, στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων 18 μηνών υποχώρησαν οι λιανικές πωλήσεις στην Ευρωζώνη τον Απρίλιο, τροφοδοτώντας τις ανησυχίες ότι η υποχώρηση της εγχώριας ζήτησης και ειδικά των καταναλωτικών δαπανών, θα πλήξουν την ανάκαμψη της Ευρωζώνης. Σύμφωνα με τη Eurostat, το λιανικό εμπόριο στην Ευρωζώνη υποχώρησε κατά 1,2% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, όταν οι εκτιμήσεις των αναλυτών ανέμεναν ήπια άνοδο.

Σε χθεσινή ανάλυση της Standard & Poor's υπογραμμίζεται πως η ανάπτυξη στα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ θα συνεχίσει να τρέχει με δύο ταχύτητες, με χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία να απομακρύνονται ταχύτατα από την ύφεση, και κράτη όπως η Ισπανία και η Ελλάδα να αγωνίζονται ασθμαίνοντας να εξέλθουν από αυτή. Στο πλαίσιο αυτό, ο οίκος αξιολόγησης προβλέπει διεύρυνση του αναπτυξιακού χάσματος μεταξύ των βόρειων και των νότιων κρατών της Ευρωζώνης και χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Σημειώνεται πως σήμερα, Παρασκευή, ανακοινώνονται από την Eurostat τα στοιχεία για την πορεία του ΑΕΠ της Ευρωζώνης στο πρώτο τρίμηνο 2010. Οι αναλυτές εκτιμούν ότι η οικονομική ανάπτυξη έχει τρέξει με ρυθμό 0,2% σε σύγκριση με το τέταρτο τρίμηνο του 2009 και κατά 0,5% σε σύγκριση με το πρώτο τρίμηνο του περασμένου έτους.

Το ευρώ διαπραγματεύεται σήμερα στα 1,2174 δολάρια, έχοντας καταγράψει χαμηλό ημέρας στα 1,2158 δολάρια. Σημειώνεται πως την Τετάρτη το ενιαίο νόμισμα είχε αναρριχηθεί έως στα 1,2249 δολάρια, ωστόσο πλέον φαίνεται πως σταθεροποιείται χαμηλότερα των1,22 ευρώ.

Παράλληλα, την επόμενη εβδομάδα το Συμβούλιο Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης (Eurogroup) θα οριστικοποιήσει τις λεπτομέρειες για τον μηχανισμό χρηματοδοτικής στήριξης συνολικούς ύψους 750 δισ. ευρώ και συγκεκριμένα για το σκέλος που αντιστοιχεί στα κράτη της ζώνης του ευρώ, ήτοι τα 450 δισ. ευρώ. Όπως δήλωσε χθες, Πέμπτη, ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ο χρηματοδοτικός μηχανισμός  που πρόκειται να τεθεί σε εφαρμογή την προσεχή Δευτέρα στο Λουξεμβούργο είναι ένα προσωρινό όχημα, το οποίο ανταποκρίνεται στις ανάγκες της τρέχουσας κρίσης.

Την ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι κεντρικές τράπεζες των 16 κρατών της ζώνης του ευρώ αύξησαν τις αγορές καλυμμένων ομολόγων, διαμορφώνοντας τον συνολικό όγκο που έχει διακανονιστεί έως σήμερα στα 55,332 δισ. ευρώ. Εξ αυτών εκτιμάται πως περισσότερα από τα 30 δισ. ευρώ αφορούν σε ελληνικά ομόλογα.

Εξάλλου, μιλώντας χθες στο Swiss Economic Forum ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Γκρούγκμαν εκτίμησε πως το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη συγκεντρώνει πιθανότητα 50%. Όπως επεσήμανε, παρά τη μεγάλη δημοσιονομική προσπάθεια της Ελλάδας, στο τέλος του προγράμματος χρηματοδοτικής στήριξης το δημόσιο χρέος της χώρας θα έχει αυξηθεί στο 140% του ΑΕΠ.
«Και για κάποιο λόγο, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα θα ξαναβρεί πρόσβαση στις χρηματοοικονομικές αγορές και όλα θα είναι καλά. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτό θα επιτευχθεί»,επισήμανε ο Γκρούγκμαν. Ερωτηθείς για το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ δήλωσε:«Θα έλεγα ότι οι πιθανότητες είναι 50% - 50%».
Από το ίδιο βήμα, ο Αμερικανός οικονομολόγος υποστήριξε ότι η Ευρώπη θα πρέπει να κάνει δραματικές αλλαγές στην πολιτική της προκειμένου να βγει από την κρίση και θα πρέπει να δοθεί βάρος στη δημοσιονομική ενοποίηση.

Επιστολή-καταγγελία των ελλήνων ακτιβιστών μέσα από τις φυλακές του Μπερσεμπά

Αθήνα - Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=335345&ct=2&dt=03/06/2010Επιστολή από τις φυλακές του Μπερσεμπά έστειλαν οι φυλακισμένοι έλληνες ακτιβιστές που συνελήφθησαν τα ξημερώματα της Τρίτης στο φονικό ρεσάλτο των ισραηλινών αρχών στα ανοιχτά της Γάζας. Καταγγέλλουν με τον πιο επίσημο τρόπο τις βιαιότητες των ισραηλινών κομάντος, χρήση πραγματικών πυρών, ξυλοδαρμούς, ηλεκτροσόκ και τρεις έλληνες τραυματίες που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία ή ξεχωριστούς χώρους κράτησης.
«Εγινε χρήση πραγματικών πυρών, δολοφονήθηκαν άοπλοι πολίτες. Οι ισραηλινοί κομάντος με προτεταμένα τα όπλα εφόρμησαν στα πλοία, χτύπησαν βάναυσα έλληνες επιβαίνοντες ασκώντας σωματική βία και χρησιμοποιώντας όπλα ηλεκτροσόκ, τους έδεσαν με χειροπέδες, τους έσυραν με αγριότητα στο κατάστρωμα» αναφέρουν χαρακτηριστικά. Και συμπληρώνουν: «Η βιαιότητα των Ισραηλινών συνεχίστηκε και στο λιμάνι του Ασντοτ, όπου οδηγήθηκαν πλοία και επιβαίνοντες, όπου Ελληνες ξυλοκοπήθηκαν με πρωτοφανή αγριότητα και τρεις από αυτούς μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο ή σε ξεχωριστούς χώρους κράτησης. Οι Ελληνες και Ελληνίδες που βρισκόμαστε παράνομα κρατούμενοιστις ισραηλινές φυλακές αρνούμαστε να δεχθούμε να υπογράψουμε οποιαδήποτε δήλωση που μας ζητεί το κράτος-πειρατής. Καταγγέλλουμε απερίφραστα τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε η διεθνής αποστολή» .

Οι έλληνες κρατούμενοι κάλεσαν την ελληνική κυβέρνηση σε διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ. «Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να διακόψει κάθε διπλωματική σχέση με το Ισραήλ, το κράτος-πειρατή που καταργεί 5.000 χρόνια ελεύθερης ναυσιπλοΐας στη Μεσόγειο. Δηλώνουμε ότι όσο η Γάζα είναι αποκλεισμένη, όσο η Παλαιστίνη βρίσκεται υπό κατοχή, όσο η διεθνής κοινότητα δεν τολμά να επιβάλει στο Ισραήλ τη διεθνή νομιμότητα και τις διεθνείς αποφάσεις, εμείς θα συνεχίσουμε να ετοιμάζουμε νέες αποστολές και να πλέουμε προς τα νερά της Γάζας. Μέχρις ότου το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης που δημιούργησαν οι Ισραηλινοί στον 21ο αιώναπάψει να υπάρχει». Και υπογράφουν: «Τρίτη 1 Ιούνη 2010, Φυλακές Μπερσεμπά, Ισραήλ, υπογράφοντες οι 20 της τηλεφωνικήςλίστας, οι 6 γυναίκες, Καρυπίδης Γιάννης, Μπούκας Θόδωρος, Γ.Κ.». 

Οι Γερμανοί επωφελούνται από την ελληνική κρίση

  

Οι υποψίες για "γαλλική συνομωσία" στο ζήτημα της αγοράς ελληνικών ομολόγων, οι προοπτικές του ελληνικού τουρισμού και οι κερδισμένοι της ελληνικής κρίσης στη σημερινή επισκόπηση

"Τρομερή υποψία" τιτλοφορείται σημερινό άρθρο στο εβδομαδιαίο περιοδικό Der Spiegel (Ντερ Σπίγκελ). «Παρότι υπάρχει το κρατικό πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αγοράζει ομόλογα από την Ελλάδα. Αυτό εξυπηρετεί κυρίως τις γαλλικές τράπεζες».

Το περιοδικό αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το πακέτο διάσωσης της Ελλάδας έχει αποφασιστεί προ πολλού, τα πρώτα χρήματα έχουν φτάσει μάλιστα ήδη στην Αθήνα. Πολλοί τραπεζίτες της Bundesbank αναρωτιούνται γιατί να αγοράζει καν η ΕΚΤ ελληνικά ομόλογα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό. Πιο λογική στην παρούσα φάση θα ήταν η σταθεροποίηση των τιμών στα ομόλογα της Ισπανίας, της Πορτογαλίας ή της Ιρλανδίας. Ορισμένοι τραπεζίτες της Bundesbank λοιπόν έχουν μια τρομερή υποψία και κάνουν λόγο για γαλλική συνομωσία. Με το πρόγραμμα αγοράς ελληνικών ομολόγων η κεντρική τράπεζα κρατά τις τιμές τους τεχνητά σε υψηλά επίπεδα. Από αυτό επωφελούνται κυρίως οι γαλλικές τράπεζες που πωλούν τα ελληνικά τους ομόλογα στη ΕΚΤ για να ‘καθαρίσουν’ έτσι τους ισολογισμούς τους από τα τοξικά χαρτιά. Οι γαλλικές τράπεζες και ασφαλιστικές έχουν ελληνικά ομόλογα συνολικού ύψους 80 δις. Οι γερμανικές τράπεζες αντίθετα, δεν μπορούν πουλήσουν γιατί δεσμεύθηκαν έναντι του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε να μην πουλήσουν ελληνικά ομόλογα μέχρι το 2013».

Το Spiegel υπενθυμίζει ότι ο «Γάλλος» Ζαν Κλοντ Τρισέ σε μια βαρυσήμαντη ομιλία του έδωσε το έναυσμα για το πακέτο διάσωσης του ευρώ και ο ίδιος ήταν που υπέκυψε τελικά στις ισχυρότατες πιέσεις του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί να σπάσει ένα ταμπού της ΕΚΤ, να αγοράζει δηλαδή ομόλογα των κρατών -μελών. Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με πληροφορίες του περιοδικού, η ΕΚΤ έχει αγοράσει ομόλογα συνολικής αξίας 40 δις, τα 25 δις εξ αυτών επενδύθηκαν σε ελληνικά ομόλογα.

Αλληλεγγύη προς την Ελλάδα

Στις προοπτικές του ελληνικού τουρισμού και το δύσκολο έργο που αναλαμβάνει ο νέος υφυπουργός Γιώργος Νικητιάδης αναφέρεται σήμερα η ελβετική Neue Zürcher Zeitung. O Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού του ΟΗΕ (UNWTO) κάλεσε τον τουριστικό κλάδο να επιδείξει αλληλεγγύη προς την Ελλάδα, η οποία παραμένει ένας από τους σημαντικότερους τουριστικούς προορισμούς του κόσμου. Η εφημερίδα αναφέρεται στη νέα καμπάνια που ξεκίνησε ο κ. Νικητιάδης για να βελτιώσει την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Οι 4 γενικές απεργίες όμως, παρατηρεί η εφημερίδα, δεν βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. «Το τελευταίο που θέλουν όσοι αναζητούν ξεκούραση είναι το κυκλοφοριακό χάος στην Αθήνα, κλειστά τουριστικά αξιοθέατα όπως η Ακρόπολη και ακυρώσεις ακτοπλοϊκών δρομολογίων προς τα νησιά. Αφού καλούμαστε να πληρώσουμε την αλληλεγγύη μας με εγκαύματα, τότε τουλάχιστον ας καούμε στην παραλία και όχι στις ουρές περιμένοντας το ταξί.

Οι Γερμανοί κερδισμένοι της κρίσης;

«Οι Γερμανοί επωφελούνται από την ελληνική κρίση», αναφέρει σημερινό δημοσίευμα της γερμανικής έκδοσης των Financial Times. Πρόκειται για τα αποτελέσματα τακτικής μηνιαίας δημοσκόπησης της εφημερίδας μεταξύ κορυφαίων οικονομολόγων γερμανικών τραπεζών και ερευνητικών ινστιτούτων, που συμμετέχουν στο λεγόμενο ‘Σκιώδες συμβούλιο πραγματικής οικονομίας’.

Σχεδόν οι μισοί από τους ερωτηθέντες πιστεύουν ότι η Γερμανία κερδίζει από την ελληνική κρίση, ενώ κανείς δεν εκφράζει την άποψη ότι έχει ζημιωθεί. Ως βασικούς λόγους αναφέρουν το αδύναμο ευρώ και το χαμηλό κόστος δανεισμού για την εξυπηρέτηση του γερμανικού χρέους.

Κώστας Συμεωνίδης

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου 

ΒΑΤΣΛΑΒ ΚΛΑΟΥΣ-Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Πέμπτη, 03 Ιουνίου 2010

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Το 1989, μετά την πτώση του κομμουνισμού, η Τσεχία, που είχε αποκλειστεί για 41 χρόνια από τη μεταπολεμική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ήθελε να γίνει μια φυσιολογική ευρωπαϊκή χώρα.  

του ΒΑΤΣΛΑΒ ΚΛΑΟΥΣ 

 ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΤΣΕΧΙΑΣ 

Ο μόνος τρόπος για να το πετύχει ήταν με την προσχώρησή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά επειδή η κομμουνιστική εμπειρία ήταν πολύ ‘φρέσκια’, οι Τσέχοι ήθελαν πρωτίστως να διατηρήσουν την ελευθερία τους και την εκ νέου αποκτηθείσα τους εθνική κυριαρχία.

Οι περισσότεροι Τσέχοι λοιπόν τάχθηκαν υπέρ μιας χαλαρής μορφής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ενάντια στην αποκαλούμενη εμβάθυνση της Ε.Ε. και τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής πολιτικής ένωσης. 

Πολλοί είχαμε κατανοήσει από νωρίς ότι η ιδέα του ευρωπαϊκού ενιαίου νομίσματος αντιπροσώπευε ένα επικίνδυνο σχέδιο που θα μπορούσε να οδηγήσει είτε σε μεγάλα προβλήματα είτε σε έναν μη δημοκρατικό συγκεντρωτισμό στην Ευρώπη. 

Η θέση μου ήταν ξεκάθαρη: θέλαμε να προσχωρήσουμε στην Ε.Ε. αλλά αντιτασσόμασταν στο σχέδιο του ευρώ. Αν και είχα υιοθετήσει εξαρχής μια κριτική στάση απέναντι στην ιδέα του ευρωπαϊκού ενιαίου νομίσματος, δεν επιχαίρω με τα παρόντα προβλήματα της Ευρωζώνης, διότι οι επιπτώσεις είναι σοβαρές για όλους μας στην Ευρώπη – και για τα μέλη και για τα μη μέλη της Ευρωζώνης.

Ακόμα και οι πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές του ευρώ σήμερα μιλούν για την πιθανότητα κατάρρευσής του και υπογραμμίζουν ότι θα έπρεπε να είχαμε προχωρήσει με έναν καλύτερα επεξεργασμένο τρόπο.


Η έννοια της ‘κατάρρευσης’ έχει τουλάχιστον δύο περιεχόμενα. 

Κατά το πρώτο, το σχέδιο της Ευρωζώνης δεν κατόρθωσε να αποδώσει τις θετικές επιπτώσεις που, σωστά ή λανθασμένα, αναμένονταν. Το σχέδιο του ευρώ παρουσιάστηκε κατά τρόπο λανθασμένο και ανεύθυνο ως ένα σχέδιο που θα έφερνε αδιαμφισβήτητα οικονομικά οφέλη σε όλες τις χώρες που θα ήταν πρόθυμες να εγκαταλείψουν το εθνικό τους νόμισμα. 

Πριν την εισαγωγή του υπήρξαν εκτεταμένες μελέτες που υπόσχονταν ότι το κοινό νόμισμα θα οδηγούσε στην επιτάχυνση των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης και στη μείωση του πληθωρισμού, ενώ υπογραμμίζονταν με έμφαση ότι τα μέλη της Ευρωζώνης θα προστατεύονταν ενάντια σε κάθε τύπο εξωτερικής οικονομικής αντιξοότητας. 

Όμως αυτό δεν συνέβη. Μετά την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος, ο ρυθμός ανάπτυξης των κρατών-μελών της Ευρωζώνης επιβραδύνθηκε σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Το αποτέλεσμα ήταν η αύξηση της απόκλισης των ρυθμών ανάπτυξης μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης και των άλλων ισχυρών οικονομιών – των ΗΠΑ και της Κίνας, των μικρότερων οικονομιών της νοτιοανατολικής Ασίας και άλλων τμημάτων του αναπτυσσόμενου κόσμου, όπως επίσης και των χωρών της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης που δεν έγιναν μέλη της Ευρωζώνης. 

Για να είμαστε ειλικρινείς, ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης είχε επιβραδυνθεί στην Ευρώπη από τη δεκαετία του 1960, εξαιτίας της ζημιάς που επέφερε το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που κυριάρχησε εκείνο τον καιρό. Το ευρωπαϊκό μοντέλο είναι μια αντιπαραγωγική παραλλαγή κράτους πρόνοιας, κρατικού πατερναλισμού, κοινωνίας της ‘τεμπελιάς’, υψηλής φορολογίας και χαμηλών κινήτρων για εργασία.

Η εισαγωγή του ευρώ όμως δεν αντέστρεψε τις τάσεις. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης στις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης ήταν 3.4% κατά τη δεκαετία του 1970, 2.4% κατά τη δεκαετία του 1980, 2.2% κατά τη δεκαετία του 1990 και μόλις 1.1% από το 2001 ως το 2009, δηλαδή τη δεκαετία του ευρώ. Ανάλογη υποχώρηση των ρυθμών ανάπτυξης δεν είχε σημειωθεί στο ίδιο διάστημα πουθενά αλλού στο κόσμο. 

Δεν είχαμε ούτε καν την αναμενόμενη σύγκλιση των ρυθμών πληθωρισμού. Μέσα στην Ευρωζώνη σχηματίστηκαν δύο διακριτές ομάδες χωρών: Η μία περιλάμβανε τις περισσότερες χώρες της δυτικής και βόρειας Ευρώπης και είχε χαμηλό πληθωρισμό και η άλλη περιλάμβανε την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία και είχε υψηλότερο πληθωρισμό. Με το ευρώ παρατηρήθηκε επίσης αύξηση των μακροπρόθεσμων ανισορροπιών του εμπορικού ισοζυγίου. 

Σε ορισμένες χώρες οι εισαγωγές ξεπερνούσαν τις εισαγωγές ενώ κάποιες άλλες εισήγαγαν σταθερά περισσότερα απ’ όσα εξήγαγαν. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι χώρες αυτές είχαν υψηλότερο πληθωρισμό. Και αυτό δεν είχε να κάνει με την παγκόσμια κρίση. Η κρίση απλά κλιμάκωσε και έφερε στο φως τα επί μακρόν κρυμμένα οικονομικά προβλήματα. Δεν ήταν όμως η κρίση που τα προκάλεσε. 

Κατά τη διάρκεια των 10 χρόνων της ύπαρξής της, η Ευρωζώνη δεν οδήγησε σε καμιά μετρήσιμη ομογενοποίηση ανάμεσα στις οικονομίες των κρατών-μελών της. Η Ευρωζώνη, που αποτελείται από 16 ευρωπαϊκές χώρες, δεν κατέστη η ‘βέλτιστη νομισματική ζώνη’, όπως ορίζεται από την οικονομική θεωρία. Ακόμη και ο Ότμαρ Ίσινγκ, πρώην μέλος του Δ.Σ. και επικεφαλής οικονομολόγος της ΕΚΤ, έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ότι η εισαγωγή του ευρώ αποτέλεσε πολιτική και όχι οικονομική απόφαση. Στο πλαίσιο αυτό είναι επόμενο το κόστος του ευρώ να ξεπερνά τα ευεργετήματα του.

Οι συναλλαγματικές ισοτιμίες των χωρών που προσχώρησαν στο ευρώ αντανακλούν λιγότερο ή περισσότερο την οικονομική πραγματικότητα της εποχής της δημιουργίας του. Ωστόσο μέσα στα τελευταία 10 χρόνια, η οικονομική αποδοτικότητα των χωρών της Ευρωζώνης άλλαξε, με συνέπεια όλες τις αρνητικές επιπτώσεις των δεσμεύσεων του ενιαίου νομίσματος. 

Στους καλούς καιρούς τα προβλήματα δεν φαίνονταν. Από την ώρα που άρχισε η κρίση, η έλλειψη ομογενοποίησης έγινε πασιφανής. Τολμώ να πω πως από την άποψη ενός σχεδίου που υποσχέθηκε σημαντικά οικονομικά οφέλη στα μέλη της, η Ευρωζώνη έχει αποτύχει. 

Το δεύτερο περιεχόμενο του όρου ‘κατάρρευση’ αφορά το ενδεχόμενο κατάργησης της Ευρωζώνης ως θεσμού. Αφορά δηλαδή το τέλος του ευρώ. Κατά την άποψή μου το ευρώ δεν πρόκειται να καταργηθεί. Έχει επενδυθεί παρά πολύ πολιτικό κεφάλαιο για τη δημιουργία του και του ρόλου του ως του ‘τσιμέντου’ που θα συνδέσει την Ε.Ε. στο δρόμο της για την υπερεθνικότητα. Σίγουρα λοιπόν το ευρώ δεν θα εγκαταλειφθεί στο ορατό μέλλον. Θα συνεχίσει να υπάρχει αλλά με πολύ υψηλό κόστος – τη χαμηλή οικονομική ανάπτυξη. Τα τεράστια κεφάλαια που θα χορηγηθούν στην Ελλάδα μπορούν να διαιρεθούν με τον αριθμό των κατοίκων της Ευρωζώνης και ο καθένας μας να υπολογίσει τη δική του συμβολή.

Παρά ταύτα, το συγκεκριμένο κόστος προκύπτει από την αδυναμία για υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης κι αυτό είναι πολύ πιο οδυνηρό από όσο νομίζουν οι οικονομολόγοι. Το κόστος αυτό θα πληρωθεί για πολιτικούς λόγους και οι κάτοικοι της Ευρωζώνης ποτέ δεν θα μπορέσουν να διαπιστώσουν πόσο πραγματικά τους στοίχισε το ευρώ. 

Ο μηχανισμός που θα καταστήσει δυνατή τη σωτηρία της ΟΝΕ είναι οι μεταβιβάσεις όλο και περισσότερων πόρων προς τις χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα οικονομικά και χρηματοπιστωτικά προβλήματα. Όμως ο καθένας μας γνωρίζει ότι μεγάλες μεταβιβάσεις πόρων είναι δυνατές μόνο στο πλαίσιο ενός κράτους και η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη δεν είναι κράτος. Μόνο στο εθνικό κράτος υπάρχει επαρκώς αναπτυγμένη αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών. 

Μόνο στο κράτος – και η ενοποιημένη Γερμανία της δεκαετίας του 1990 αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα – μπορούν να νομιμοποιηθούν πολιτικά οι μεγάλες μεταβιβάσεις πόρων. Πριν 20 χρόνια ήμουν υπουργός Οικονομικών μιας ένωσης που ονομάζονταν Τσεχοσλοβακία. Η ένωση διασπάστηκε στα δύο εξαιτίας της έλλειψης αλληλεγγύης. Γι’ αυτό και η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει τώρα αν θα προχωρήσει στην ενίσχυση του πολιτικού συγκεντρωτισμού. Δεν πρόκειται για κάτι που θέλουν οι Ευρωπαίοι επειδή γνωρίζουν ή τουλάχιστον διαισθάνονται ότι η ενίσχυση της συγκεντρωτικότητας θα γίνει σε βάρος της ελευθερίας και της ευημερίας τους.

Παρόλα αυτά οι πολιτικοί μπορεί και να το κάνουν πίσω από τις πλάτες εκείνων που τους εξέλεξαν. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Οι πρόσφατες συμφωνίες για το ελληνικό πακέτο στο στρατηγείο των Βρυξελλών – κυριολεκτικά πίσω από κλειστές πόρτες – έδειξαν ότι δεν υπάρχει δημοκρατία. Ο γαλλογερμανικός άξονας πήρε τις αποφάσεις για λογαριασμό του υπολοίπου της Ευρωζώνης. 

Είναι προφανές ότι το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα και τα μέτρα που σήμερα προτείνονται για τη σωτηρία του δεν αντιπροσωπεύουν καμιά ‘σωτήρια’ για την ευρωπαϊκή οικονομία. Η ευρωπαϊκή οικονομία μακροπρόθεσμα μπορεί να σωθεί μόνο με τη ριζική αναδιάρθρωση του ευρωπαϊκού οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. 

Η Τσεχία δεν έκανε το λάθος να υιοθετήσει το ευρώ. Τον Απρίλιο οι Financial Times δημοσίευσαν ένα άρθρο του τελευταίου διοικητή της πολωνικής Κεντρικής Τράπεζας Σλάβομιρ Σκρζίπεκ. Είχε γράψει: «Ως μη μέλος του ευρώ η Πολωνία κατάφερε να επωφεληθεί από την ευέλικτη ισοτιμία του ζλότι κατά τρόπο που ενίσχυσε την ανάπτυξη και περιόρισε το εμπορικό έλλειμμα δίχως να εισάγει πληθωρισμό.
Η δεκαετής ιστορία των περιφερειακών κρατών-μελών του ευρώ που έχασαν την ανταγωνιστικότητά τους υπήρξε για μας ένα σωτήριο μάθημα».

http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/06/blog-post_9707.html

ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ.

Πέμπτη, 03 Ιουνίου 2010

ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΝ ΤΑ ΠΙΟ ΥΠΟΥΛΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ.

Η Διεύθυνση Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας ανακοίνωσε πως: δεν θα διεξαχθούν οι φετινές εξετάσεις γλωσσομάθειας που προβλέπονταν από την με αρ. πρωτ. Φ.821/2443Π/144249/Ζ1/20-11-2009 προκήρυξη του ΥΠΔΒΜΘ, καθώς δεν θα πραγματοποιηθούν νέες αποσπάσεις εκπαιδευτικών στο εξωτερικό για το σχολικό έτος 2010-2011.

Δηλαδή η υπουργός πιστή στις προεκλογικές της δεσμεύσεις, προχωρά στην κατάργηση της ελληνικής γλώσσας πρώτα στο εξωτερικό. 

Οι εκπαιδευτικοί που αποσπώνται στο εξωτερικό είναι κυρίως δάσκαλοι και φιλόλογοι που διδάσκουν κυρίως σε ελληνικά σχολεία, τα ελληνόπουλα στην Αμερική, την Γερμανία, την Αυστραλία και όπου γης υπάρχουν Έλληνες. Επίσης, διδάσκουν την ελληνική γλώσσα και σε πανεπιστημιακά τμήματα του εξωτερικού για ξένους που ενδιαφέρονται να την μάθουν.

Για να καταργηθεί λοιπόν η ελληνική γλώσσα και να εισέλθει ως επίσημη η αγγλική, όπως έχει δεσμευτεί η υπουργός, πρέπει πρώτα να σταματήσει η διδασκαλία της στο εξωτερικό. 

Με την πρωτοφανή αυτή απόφαση, ολοκληρώνεται ο πόλεμος στην διδασκαλία της ελληνικής στο εξωτερικό, ο οποίος είχε αρχίσει από την στιγμή που επιβλήθηκαν μειώσεις στο επιμίσθιο των εκπαιδευτικών του εξωτερικού παράλληλα με αύξηση της φορολογίας του, δώρο και αυτό της «σοσιαλιστικής» «πατριωτικής» κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ούτως ή άλλως πλέον δεν μπορούσαν να συντηρηθούν Έλληνες εκπαιδευτικοί στο εξωτερικό. Αλλά για να είναι σίγουρη η υπουργός πως δεν θα βρεθεί κανένας τρελός που θα χαλάει από την τσέπη του για να διδάσκει ελληνικά, απαγόρευσε τελείως τις αποσπάσεις στο εξωτερικό.

Ο λόγος τώρα ανήκει πρωτίστως στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, οι οποίες θα πρέπει να μιλήσουν για το ποιος και για ποιο λόγο επιδιώκει τον αφανισμό τους. 

Π. Ἤφαιστος-Τα αίτια των εθνομηδενιστικών παραδοχών

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

www.ifestos.edu.gr

Τα αίτια των εθνομηδενιστικών παραδοχών

και η όχι και τόσο αντιφατική σύμπλευσή τους με τις θέσεις του Φαλμεράιερ για το ελληνικό έθνος

περιεχόμενα δοκιμίου

1. Η κοινές καταβολές των μοντερνιστικών ιδεολογιών. 2. Συγκρότηση και συγκράτηση των εθνών, των κρατών και του κόσμου. 3. Ο εθνομηδενισμός ως ανασταλτικός παράγων του πολιτικού πολιτισμού ενδοκρατικά και διακρατικά. 4. Τα αίτια των ανίατων στοχαστικών ασθενειών της ιδεολογικής αντίληψης της πολιτικής και η δονκιχωτική εθνομηδενιστική διολίσθηση στην μεσαιωνική μηδενισμένη ανθρωπολογία. 5. Ο μοντερνιστικός υλισμός στα τρία επίπεδα ανάλυσης: άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα. 6. Εθνική ανθρωπολογία και επερχόμενα πολιτικά και διεθνοπολιτικά γεγονότα. 7. Το αναπόδραστο πολιτικό και ανθρωπολογικό κατηφόρισμα των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων ιδεολογιών. 8. Η δύσκολη θαλασσοπορία του εθνοκρατοκεντρικού κόσμου του 21ού αιώνα.

1.    Η κοινές καταβολές των μοντερνιστικών ιδεολογιών.

Τα ιδεολογήματα περί της καταγωγής των ελλήνων ανασύρονται κατά καιρούς από ιστοριογραφικά χρονοντούλαπα ασήμαντων και δευτερογενών γεγονότων, από δευτερογενείς ιστορικές ανεκδοτολογίες ατομικών υποθέσεων και από επιστημονικά μεταμφιεσμένα προπαγανδιστικά εγχειρίδια του μεγάλου ιστοριογραφικού τέλματος των Νέων Χρόνων. Τελευταία, αυτά αναμιγνύονται με ρητά ιδεολογικοπολιτικά προσανατολισμένες αποδομηστικές-εθνομηδενιστικές παραδοχές του μεγάλου μεταμοντέρνου συνονθυλεύματος θεωρημάτων και ιδεολογημάτων. Αυτά δεν θα είχαν και πολύ σημασία αν δεν τα υποστήριζε, πλέον, μια μεγάλη στρατιά εγχώριων φορέων παρωχημένων και από καιρού αναιρεμένων εθνομηδενιστικών αντιλήψεων.

    Είτε μιλάμε για τις θέσεις του Φαλμεράιερ είτε για κάποια άλλη φιλελεύθερη, μαρξιστική, ναζιστική ή κάποιας άλλης απόχρωσης αντίληψη για την κρατική και εθνική συγκρότηση, είναι απολύτως αδύνατο να αντιληφτούμε την ουσία και το διακύβευμα αν δεν καταλάβουμε ότι οι ρίζες των θεωρημάτων τους έχουν μια κοινή καταγωγή, τον μοντερνιστικό υλισμό των Νέων Χρόνων. Κοινό τους γνώρισμα, θα εξηγήσω στην συνέχεια, είναι το γεγονός ότι αντί Πολιτικής κλασικά νοούμενης ως κοινωνική αυτοσυγκρότηση και αυτοθέσμιση στον Δημοκρατικό Δήμο όπου οι πολίτες ασκούν τον ρόλο του εντολέα επί της εντολοδόχου εξουσίας, προτάσσονται ιδεολογικά δόγματα και ιδεολογικά επινοημένα εποικοδομήματα τα οποία επιδιώκουν να διαμορφώσουν την επικείμενη ανθρωπολογία.

Ένα ακόμη ζήτημα της ιστοριογραφίας είναι οι σχετικοποιήσεις μεταξύ γεγονότων της ιστορικής διαχρονίας. Τα ιστοριογραφήματα καμιά αξία δεν έχουν αν δεν εντάσσονται σε μια βάσιμη ιστορική σχετικοποίηση που ολοκληρώνει βάσιμα το ιστορικό μέρος στο ιστορικό όλο και που διατυπώνει βάσιμες εκτιμήσεις για το κατά πόσο η πορεία του πολιτικού πολιτισμού κινείται ανοδικά ή καθοδικά (και ποια γεγονότα προκαλούν ανοδική ή καθοδική τροχιά). Επισημαίνω ότι το αντίθετο συμβαίνει, δηλαδή ασήμαντα μεμονωμένα γεγονότα επειδή βολεύουν κάποιες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις σχετικοποιούν στρεβλά τα μακροϊστορικά γεγονότα.

    Για τους υποψιασμένους, αυτό είναι κάτι το σύνηθες στην μοντερνιστική ιστοριογραφία, ανθρωπολογία, κοινωνιολογία και εσχάτως στις λεγόμενες διεθνείς σπουδές. Μέσα στις τελευταίες, συχνά αγνοώντας πλήρως το λίγο αλλά αξιόπιστο επιστημονικό κεκτημένο της Θουκυδίδειας παράδοσης, συνωστίζονται άναρχα ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, θεσμολόγοι και κοινοί προπαγανδιστές οι οποίοι στο μεγάλο και διεθνικό πλέον αλισβερίσι του πνεύματος υπηρετούν ιδεολογίες και συμφέροντα κάθε είδους και μιλούν επί παντός επιστητού κάνοντας τεράστια άλματα και σφάλματα.

Η αξιόπιστη ιστοριογραφία και διεθνολογία της Θουκυδίδειας παράδοσης είναι διαφορετική. Όπως εύστοχα αποτιμά την επιστημολογία και την μεθοδολογία του Θουκυδίδη η Jacqueline Romilly, η Θουκυδίδεια Παράδοση διδάσκει ότι η ιστορία απαιτείται να είναι αυστηρά αξιολογικά ελεύθερη, να διακρίνετε από αυστηρή περιγραφική αντικειμενικότητα, να συναρτά την λεπτομέρεια με το γενικό και το συνολικό, να δίνει πληροφορίες για γεγονότα που αφορούν σημαντικούς σκοπούς, να συναρτά τις αναφορές με το καθολικό-διαχρονικό, να παραθέτει γνώμες, προθέσεις κτλ μόνο όταν ενδιαφέρουν πέραν των ατομικών περιπτώσεων, να εστιάζει την προσοχή στην ουσία και με τρόπο που επιτρέπει θεμελιωμένα συμπεράσματα για τα αίτια, τα αιτιατά, τις αιτιώδεις σχέσεις και τις λογικές αλληλουχίες, να παράγει πορίσματα καθολικής, διαχρονικής και γενικότερης αξίας, να περιγράφει, να αναδεικνύει και να συναγάγει διλήμματα και τα προβλήματα αφήνοντας τον ενδιαφερόμενο να συναγάγει δικά του ηθικοπρακτικά συμπεράσματα και να μην περιέχει ιστορικές ανακρίβειες. Τέτοιες ιδιότητες, όμως, δεν χαρακτηρίζουν την πλειονότητα των μοντερνιστικών και των μεταμοντέρνων ιστορικών κειμένων.

Υπό μια ευρύτερη οπτική οι θεωρήσεις συγκρότησης και συγκράτησης του κράτους και του διεθνούς συστήματος διακρίνονται σε δύο κύριες κατηγορίες:

    Από τη μια πλευρά είναι αυτοί που θεωρούν το έθνος ως ένα διαχρονικά σταθερό πνευματικό, πολιτισμικό και πολιτικό προσανατολισμό ενταγμένο σε ένα ευρύτερο προσανατολισμό ανοδικής πορείας του πολιτικού πολιτισμού. Ένα έθνος ως πνευματική, πολιτισμική και πολιτική –και στην πολιτειακή εκδοχή της ως ανθρωπολογική– δομή, άλλοτε αναπτύσσεται, άλλοτε μένει στάσιμη και άλλοτε οπισθοδρομεί. Πρόοδοι στις τέχνες, στα γράμματα και στον πολιτισμό της δημοκρατίας κτίζει το έθνος θετικά. Μια γενοκτονία κατά ενός άλλου έθνους ή αρνητικές πολιτικές εμπειρίες όπως δεσποτισμοί και δικτατορίες αποτελούν οπισθοδρόμηση. Η ανοδική φορά χαρακτηρίζεται από πολιτισμικά επιτεύγματα και από πολιτικές εμπειρίες δημοκρατικής συγκρότησης.

       Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι ποικιλόχρωμες υλιστικές ιδεολογίες του μοντερνισμού. Αφού επί αιώνες νοηματοδότησαν το έθνος ρατσιστικά επιχειρούν τώρα να αποδομήσουν τις εθνικές ανθρωπολογικές δομές που κτίστηκαν ερήμην και εις πείσμα των ιδεολογιών κάτω από τα θεμέλια των κρατικών εποικοδομημάτων. Αξίζει να επισημανθεί η εξής ειδοποιός διαφορά: Ο εθνομηδενισμός αποτελεί ύστερο φαινόμενο και θα αποτελέσει τον μεγαλύτερο αντίπαλο του πολιτικού πολιτισμού στην ανοδική του πορεία που άξονα έχει την εθνική συγκρότηση. Αν και εθνομηδενιστικές παραδοχές πάντοτε υπέβοσκαν περιμένοντας την ευκαιρία να ροκανίσουν τα θεμέλια της ανθρωπολογικής συγκρότησης των εθνών, τα αποδομηστικά ιδεολογήματα βρήκαν παράθυρο ευκαιρίας λόγω κατάρρευσης των ιδεολογικών σχημάτων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και ως εκ τούτού λόγω αναπόφευκτης σύγχυσης σε ένα μεγάλο φάσμα των πολιτικών ελίτ, των πνευματικών ανθρώπων και των πολιτών.

Στο καθαρά ανθρωπολογικό επίπεδο της καθημερινής κοινωνικής πραγματικότητας, βέβαια, και ανεξάρτητα του κατά πόσο αυτό γίνεται συνειδητά ή ανεπίγνωστα, τα μέλη των εθνών προσπερνούν τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις της μοντερνιστικής περιόδου. Όπως πάντοτε έκαναν ακόμη και υπό πολύ πιο αντίξοες συνθήκες, αυτοσυγκροτούνται ανθρωπολογικά. Αναβιώνουν τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες και καθιστούν τον πνευματικό κόσμο των πολιτών τους κύριο διαμορφωτικό παράγοντα της δημόσιας σφαίρας. Όχι χωρίς δυσκολίες, βεβαίως, γιατί ο διακρατικός και πνευματικός κυκεώνας της μοντερνιστικής εποχής που διήρκεσε από τον 16ο αιώνα μέχρι και τον 20ο αιώνα μας συνοδεύει στον 21ο αιώνα. Τα πολιτικά και πνευματικά βαρίδια αφορούν δύο κυρίως ζητήματα:

    Πρώτον, τα τείχη πολλών κρατών γύρω από την δημόσια σφαίρα που εμποδίζουν τον πνευματικό κόσμο να εισρεύσει για να την διαμορφώσει σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε έθνους.

    Δεύτερον, την φορά κίνησης της έμμεσης αντιπροσώπευσης προς περισσότερο δεσποτισμό σε πολλά καθεστώτα απόρροια πρακτικών της μοντερνιστικής εποχής. Μέσα στις μοντερνιστικές παραδοχές και στην μοντερνιστική πολιτική πρακτική, θα πρόσθετα, είναι κτισμένη μια ελιτίστικη αντίληψη της πολιτικής με κύρια συνέπεια την μεγέθυνση του χάσματος μεταξύ πολιτών-εντολέων και εντολοδόχου εξουσίας. Βασικά, οι καθιερωμένες πρακτικές ελιτισμού κα ελλειμματικής δημοκρατικής συγκρότησης εμποδίζουν αποφασιστικά βήματα προς την κατεύθυνση μιας πραγματικής δημοκρατίας.  Δηλαδή, κίνηση των πολιτικών συστημάτων με φορά προς μια ολοένα και πιο στενή σχέση μεταξύ πολιτών εξουσίας που θα εκμεταλλεύεται, επιπλέον, την τεχνολογία για ολοένα υψηλότερες βαθμίδες άμεσης δημοκρατίας.

    Από αυτή την άποψη, ο μεταμοντερνισμός μπορεί να θεωρηθεί και ως ένας συγκεχυμένος ή και απελπισμένος μοντερνισμός ο οποίος έχοντας κατανοήσει την σημασία του πνευματικού κόσμου των πολιτών στα πολιτικά πράγματα προσπαθεί να τον αποδομησει.  

Στον αντίποδα των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων παραδοχών βρίσκεται η πραγματικότητα της εθνικής αυτοσυγκρότησης και αυτοθέσμισης. Κύριο χαρακτηριστικό μιας εθνικής διαμόρφωσης είναι το γεγονός ότι ο πνευματικός κόσμος των πολιτών αποτελεί αναπόσπαστο συστατικό της ανθρωπολογικής συγκρότησης. Η πνευματική ανάπτυξη εντός μιας πολιτειακά ανθρωποκεντρικά συγκροτημένης δομής είναι ευθέως ανάλογη των ολοένα υψηλότερων βαθμίδων δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας (σύμφωνα και με την σχετική τυπολογία το Γιώργου Κοντογιώργη) και το αντίστροφο. Αναπόδραστα, το δυσκολότερο ερώτημα αφορά την οντολογία του Κοινωνικού και τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις τουΠολιτικού.

Στην κλασική κοινωνιοκεντρική παράδοση το Πολιτικό γεγονός προσδιορίζεται από ένα ήδη ανθρωπολογικά διαμορφωμένοΚοινωνικό γεγονός. Το έθνος προηγείται του κράτους. Οφείλουμε να πούμε ότι το "σημείο μηδέν" μετά από το οποίο διαπιστώνετε η ύπαρξη έθνους δεν είναι πάντα γνωστό. Εύλογα βέβαια τίθεται το ερώτημα κατά πόσο το ενδιαφέρον ζήτημα είναι το "σημείο μηδέν" ή οι διαχρονικά καταμαρτυρούμενες κοινωνικοοντολογικές διαμορφώσεις οι οποίες προσφέρουν άφθονες αν όχι άπειρες μαρτυρίες για τα γεγονότα που συγκροτούν και συγκρατούν τα έθνη, τα κράτη και τον κόσμο, ή αντίστροφα τα αποδομούν.

    Σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως του "σημείου μηδέν", είναι αδύνατο να αμφισβητηθεί η ύπαρξη του έθνους ως πνευματικής, πολιτισμικής και ανθρωπολογικής οντότητας που ακατάπαυστα αξιώνει εθνική ανεξαρτησία, αγωνίζεται για να την αποκτήσει και στην συνέχεια αγωνίζεται για να την διασφαλίσει. Ένα κύριο γνώρισμα του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού είναι το γεγονός ότι, έχοντας ως αφετηρία ένα όντως σημείο μηδέν -την εξαθλιωμένη ανθρωπολογία των δουλοπαροίκων της μετά-Μεσσαιωνικης εποχής-, αδυνατούν να δουν ότι ανεξαρτήτως επιπέδου ανάπτυξης του ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού στις υπόλοιπες περιοχές του πλανήτη, τα ανθρωπολογικά κτίσματα διαθέτουν απέραντο ιστορικό βάθος και συχνότατα υψηλές βαθμίδες εθνικής συγκρότησης. 

Στην μοντερνιστική παράδοση επικρατεί η αντίληψη του κρατικού-έθνους: Το ιδεολογικά προσδιορισμένο κρατικό εποικοδόμημα προηγείται και διαμορφώνει ανθρωπολογικά την κοινωνία. Πολιτική κλασικά νοούμενη ως άμεση δημοκρατία δεν νοείται καθότι η ελιτίστικη δεν το επιτρέπει. Το ενδεχόμενο μεγαλύτερης δημοκρατίας (καθώς επίσης δικαιοσύνης  και πολιτικής ελευθερίας) τίθεται ως εσχατολογική υπόσχεση συχνότατα μεταμφιεσμένη με κοσμοϊστορικά σχέδια.

    Η πολιτική συνοχή διασφαλίζεται με "ορθολογιστικούς νόμους" οικουμενικής εμβέλειας. Παρά τις εξεζητημένες και φιλότιμες προσπάθειες πολλών να κτίσουν γέφυρες μεταξύ της ανθρώπινης ετερότητας των πολιτών και της κατά βάση εξωπολιτικής νομικής δομής, η μοντερνιστική δομή είναι, αναπόδραστα, υλιστική. Απαιτεί από τους πολίτες να προσέρχονται μέσα στην δημόσια σφαίρα ως ιδιώτες που πρέπει να συμπεριφέρονται σύμφωνα με λειτουργιστικά-υλιστικά κριτήρια και όχι να ασκούν τον ρόλο του πολίτη ως πρόσωπα προικισμένα με απέραντη πνευματική και αισθητή ετερότητα.

    Στην ύστερη εκδοχή του, στον μεταμοντερνισμό και στις έσχατες απολήξεις των ποικιλόχρωμων εκδοχών των εθνομηδενιστικών παραδοχών, το κράτος είναι πλέον ένα δοχείο ισχύος εντός του οποίου η συμμόρφωση στις νομικοθεσμικές δομές επιδιώκεται να επιτευχθεί αποδομώντας το έθνος ανθρωπολογικά. Άτομα-ιδιώτες χωρίς, ψυχόρμητα, χωρίς ταυτοτητες, χωρίς ιστορικές μνήμες και χωρίς εν γένει ετερότητα, είναι εύπλαστοι, μετακινίσιμοι και μεταλλάξιμοι. Είναι εν ολίγοις εύκολο να διακυβερνηθούν απρόσκοπτα και σε λειτουργιστική ωφελιμιστική-χρησιμοθηρική βάση. Έτσι γίνονται "ευκολότεροι πολίτες": Με ιεραποστολικό ιδεολογικό μένος γνώριμο πλέον σε πολλούς πνευματικούς υπηρέτες των πολιτικών ελίτ, επιδιώκεται η αποδόμηση του προσώπου μέσα στην ιδιωτική του σφαίρα.

Θα προσπαθήσουμε να δούμε τώρα πιο συγκεκριμένα ζητήματα που αφορούν τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ της δημοκρατικής-εθνικής αντίληψης και της μοντερνιστικής-μεταμοντέρνας. Η συζήτηση εδώ θα είναι συμπερασματική και επιγραμματική. Για περαιτέρω ανάλυση ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στα βιβλία του γράφοντος, ιδιαίτερα στηντελευταία μονογραφία και στην βιβλιογραφία που παραπέμπω εκεί. Η πλέον θεμελιωμένη και τεκμηριωμένη ανάλυση για τον μεταμοντερνισμό, πάντως, βρίσκεται στα βιβλία του Παναγιώτη Κονδύλη, Η παρακμή του αστικού πολιτισμού και του τοΠολιτικό και ο Άνθρωπος.  

2.    Συγκρότηση και συγκράτηση των εθνών, των κρατών και του κόσμου

Από άποψη συγκρότησης και συγκράτησης των εθνών, των κρατών και του κόσμου, πάντοτε συντομογραφικά και σχηματικά, μπορούμε να πούμε ότι οι απαρχές της εθνικής συγκρότησης έχουν ως συμβολική αφετηρία το πέρασμα από την εποχή της προπολιτικής βαρβαρότητας στην εποχή του πολιτικού πολιτισμού και του δημοκρατικού πολιτειακού βίου στην κλασική Αρχαιότητα. Αυτός ο απέραντος και ιστορικοπολιτικά απροσμέτρητης ανθρωπολογικής ποικιλομορφίας κόσμος ποτέ και καμιά σχέση δεν είχε με σύγχρονες υλιστικές νοηματοδοτήσεις της πολιτικής.

Πάντοτε, ακόμη και στην εποχή της κυριαρχίας των μοντερνιστικών ιδεολογιών, ο πνευματικός κόσμος των ανθρώπων αποτελούσε την  ισχυρότερη εισροή των ανθρωπολογικών διαμορφώσεων. Μέτρα και σταθμά δεν υπάρχουν ούτε βέβαια και συνταγές –όπως θέλουν να πιστεύουν τα πολιτικά διεστραμμένα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα και πολύ περισσότερο τα διάδοχά τους γνωστικά εκφυλλισμένα μεταμοντέρνα θεωρήματα και ιδεολογήματα–, γιατί η μέθεξη, η σύμμιξη και η ολοκλήρωση ανθρωπίνων ετεροτήτων που συγκροτούν τις συλλογικές ανθρωπολογικές δομές δεν επιδέχεται ποσοτικές μετρήσεις.

Η ανθρωπολογική συγκρότηση ανεξάρτητα από τα κατά καιρούς μεταφυσικά δόγματα πολιτικής θεολογίας –θρησκευτικής ή "ορθολογιστικής" πολιτικής θεολογίας, καθότι μορφικά είναι πανομοιότυπες– ως εκ της φύσεώς της είναι ανθρωποκεντρικής ιδιοσυστασίας και ερμηνεύεται επαρκώς από την κλασική πολιτική φιλοσοφία, κυρίως την άφθαστη ανθρωποκεντρική Αριστοτελική αρχολογία, ανθρωποκεντρική θεολογία και κοινωνική οντολογία.

Για τις ανάγκες του παρόντος σύντομου κειμένου, τονίζεται ότι εν μέσω δυσκολιών, αναστολών και αντιστροφών, η πνευματική, πολιτισμική, πολιτική και ανθρωπολογική πορεία των εθνών κινούταν με φορά ανοδική μέχρι και την παρακμή και στην συνέχεια την πτώση, της Βυζαντινής Οικουμένης. Δεν λέμε ότι ήταν μια εύκολη πορεία. Αυτό που λέμε ατενίζοντας με πολιτικό και στοχαστικό δέος τα μικρά και μεγάλα ιστορικά κύματα), είναι ότι συνολικά η πορεία ήταν ανοδική αν δούμε τις διαδοχικές μεταβάσεις από την Αρχαιότητα στην ελληνιστική περίοδο, στην Ρωμαϊκή εποχή και στην Βυζαντινή Οικουμένη.

        Όπως θα επισημάνουμε στην συνέχεια, η πορεία της πνευματικής, πολιτισμικής και ανθρωπολογικής αυτοσυγκρότησης των εθνών δεν τερματίστηκε μετά την κυριαρχία των υλιστικών παραδοχών τον 18ο και 19ο αιώνα και παρά το φαινόμενο της αποικιοκρατικής καταδυνάστευσης που αναμφίβολα αποτέλεσε κύριο ανασταλτικό φαινόμενο.

Τα έθνη αν και με επιβραδυμένο ρυθμό εις πείσμα των ιδεολογικών εποικοδομημάτων συνέχισαν να αυτοσυγκροτούνται πνευματικά, πολιτισμικά και ανθρωπολογικά καιροφυλακτώντας για να εγερθούν ευκαιρίας δοθείσης.

Η έλευση και σταδιακή κυριαρχία του υλισμού μετά τον 16ο αιώνα, πάντως, και ο εγγενώς αντί-πνευματικός χαρακτήρας όλων των υλιστικών ιδεολογιών, είναι το κύριο αίτιο μιας διαρκούς καταστροφικής ταλάντωσης του εκκρεμούς των μοντερνιστικών ερμηνειών προς δύο πόλους:

Στην μια πλευρά του εκκρεμούς βρίσκονται οι εθνοφυλετικές και ρατσιστικές νοηματοδοτήσεις της αντίληψης του "κρατικού έθνους" που κλιμακώθηκαν σταδιακά από τα ελίτ των Αστικών κρατών της Ευρώπης και στην συνέχεια από τον αστικοφιλελευθερισμό στην Δυτική Ευρώπη και στην Βόρειο Αμερική.

Από την άλλη πλευρά, ιδιαίτερα μετά τον 19ο αιώνα και την έλευση της μαζικοπαραγωγής και της μαζικοκατανάλωσης,  βρίσκεται το μεγάλο συνονθύλευμα πνευματικά θολών και πολιτικά χαρούμενων αντιλήψεων περί κρατικής (ή και πλανητικής) πολιτικής συγκρότησης: Αναρίθμητα μεταμοντέρνα θεωρήματα θεωρούν ότι τα κράτη και ο πλανήτης μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά από αμέριμνους «πολίτες του κόσμου».

Για κάποιους ανερμήνευτους και μεταφυσικά προσδιορισμένους λόγους οι "πολίτες" αυτοί θα συναλλάσσονται ευθύγραμμα, απρόσκοπτα και ειρηνικά. Στην καλύτερη περίπτωση, ή στην χειρότερη περίπτωση ανάλογα με τις ανάγκες συγκράτησης-συμμόρφωσης των κανονιστικών διατάξεων, υποστηρίζεται η δημιουργία κοσμοπλαστικών θεσμών κρατικού ή πλανητικού χαρακτήρα.

Πρόκειται για θεσμικοτεχνικές κανονιστικές δομές ιδεολογικά εμπνευσμένες, οι οποίοι είναι τόσο στενόχωρες ώστε η ανθρώπινη ετερότητα στριμώχνεται και ασφυκτιά, ή κατά περίπτωση, ευκαιρίας δοθείσης εκρήγνυται αστάθμητα και επαναστατικά αξιώνοντας κοινωνιοκεντρική αυτοθέσμιση-Δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.

Οι προγραμματικά στενόχωροι και απροσδιορίστου ανθρωπολογικού περιεχομένου θεσμοί, εξ ορισμού υλιστικών -λειτουργιστικών προσανατολισμών, δεν είναι τυχαίο ότι απαιτούν πνευματικά κενούς, οντολογικά έωλους «πολίτες του κόσμου». Απαιτούν να είναι, κατά προτίμηση ατομιστές και πνευματικά απονευρωμένοι συντελεστές της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης. Όχι πνευματικά ζωντανούς πολίτες των οποίων η ανθρωπολογική και πολιτική ολοκλήρωση υπό δημοκρατικές συνθήκες είναι ένα διαρκές και αστάθμητο στοίχημα. Σίγουρα αν οι άνθρωποι μετατρέπονταν σε μηχανές με ιδιότητες ωφελιμιστικών και χρησιμοθηρικών επιλογών, μια εθνομηδενισμένη υλιστική δημόσια σφαίρα θα λειτουργούσε ευθύγραμμα και απρόσκοπτα. Για τους ανυποψίαστους, αυτό περίπου υποστήριξαν οι εξαιρετικά ευφυείς συνεπείς υλιστές La Mettrie και de Sade στο μέλλον των οποίων μας επιστρέφουν τα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα.

Το μαζικοπαραγωγικό και μαζικοκαταναλωτικό «ιδεώδες» είναι, όπως θεμελίωσε ο Παναγιώτης Κονδύλης, η κύρια κοσμοθεώρηση όλων των συνεπών μεταμοντέρνων θεωρημάτων. Ουσιαστικά, έτσι γεννήθηκαν οι μεταμοντέρνες εθνομηδενιστικές τάσεις οι οποίες, στο λεγόμενο «επιστημονικό» πεδίο αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό στίβο οδηγούν σε ανεπίγνωστα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα και εθνομηδενιστικές στάσεις και συμπεριφορές.

Για να το διατυπώσουμε και διαφορετικά, το πολιτικό ιδεώδες του Δήμου της Δημοκρατίας αντικαθίσταται, σύμφωνα με αυτή την πολιτικά διεστραμμένη αντίληψη, από εξωπολιτικές συνομαδώσεις μέσα στις οποίες συνυπάρχουν κοινωνικοπολιτικά ανέντακτοι εξωπολιτικοί και εθνικά απονευρωμένοι ατομιστές. Ακόμη πιο παραστατικά: Το ιδεώδες του πνευματικά συγκροτημένου πολίτη με ρητή πολιτειακή αναφορικότητα υπό συνθήκες εθνοκρατικής ανεξαρτησίας προικισμένης με κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη διανεμητική δικαιοσύνη, αντικαθίσταται από τον μοντερνισμό και τον μεταμοντερνισμό με το «ιδεώδες» της ιδιωτείας ως πρόταση πολιτικής συγκρότησης και συγκράτησης των κρατών και του κόσμου.

Λογικό είναι μια τέτοια θεώρηση να αντιπαθεί θανάσιμα οτιδήποτε συγκροτεί πνευματικά, πολιτικά και ανθρωπολογικά το έθνος, δηλαδή την μαγιά και την ουσία των κρατών και του διεθνούς συστήματος.   

3.    Ο εθνομηδενισμός ως ανασταλτικός παράγων του πολιτικού πολιτισμού ενδοκρατικά και διακρατικά

Το εκκρεμές των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων, είτε κινείται προς την ρατσιστική πλευρά είτε προς την αποδομηστική πλευρά, επιβραδύνει την ανοδική πορεία των εθνών και την ανάπτυξη του εθνοκρατικού και εθνοκρατοκεντρικού πολιτικού πολιτισμού. Δηλαδή, του πολιτικού πολιτισμού της εθνικής ανεξαρτησίας που θεωρούταν θέσφατο στην κλασική εποχή και που σήμερα συμβολίζεται από τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου, οι οποίες, έχουν ως καταστατική υψηλή αποστολή την προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και την διασφάλιση ισότιμων και ισόρροπων σχέσεων μεταξύ των εθνοκρατών της ύστερης εποχής. Βασικά, οτιδήποτε αποτελεί ανορθολογική εισροή στο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα το αποσταθεροποιεί και επιβραδύνει την ανοδική του πορεία.

 Επιβραδυντικά για τον πολιτικό πολιτισμό επέδρασαν, επίσης, φαινόμενα όπως η αποικιοκρατία, ο ηγεμονισμός, το διαίρει και βασίλευε και η πνευματικά πλέον άγονη εποχή της ιστορίας από τον 18ο μέχρι τον 20ο αιώνα που στιγματίστηκε από την άνευ αντικειμένου ή περιεχομένου διεθνιστική ιδεολογική διαπάλη με άξονες δήθεν κοσμοϊστορικά σχέδια που αποτελούσαν, όμως, μεταμφίεση των εκατέρωθεν ηγεμονικών συμφερόντων. Περιττό να τονιστεί ότι τα προβλήματα αυτής της καταστροφικής εποχής μας συνοδεύουν στον 21ο αιώνα και αποτελούν την κύρια πηγή των ανορθολογικών εισροών που προαναφέραμε.

Πάντως, δεν πρέπει να κουραζόμαστε στο να επαναλαμβάνουμε το σημαίνον γεγονός ότι την εξάντληση της ιδεολογικής διαπάλης που συμβολίζεται από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ακολούθησε μια νέα αρχή για τα έθνη που με ιστορικούς πάντοτε όρους χαρακτηρίζεται από την ραγδαία εθνική ανάπτυξη των πρώην αποικιοκρατούμενων και ηγεμονοκρατούμενων εθνών όλων των περιφερειών του πλανήτη. Η άφιξη στην Ιθάκη της εθνοκρατοκεντρικής σταθερότητας, όμως, δεν μπορεί να προδικαστεί επειδή για τους προαναφερθέντες λόγους η θαλασσοπορία είναι προδιαγεγραμμένα τρικυμισμένη και γεμάτη Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, και κυρίως γιατί οι ύπουλες ηγεμονικές και αποδομηστικές ιδεολογικές Σειρήνες συνεχίζουν να προκαλούν χείμαρρους ανορθολογισμού και αιτιών πολέμου. Το πόσο δύσκολη είναι η θαλασσοπορία στον 21ο αιώνα καταμαρτυρείται από την άνομη και καταχρηστική επεμβατική δραστηριότητα των συγκυριακά επικυρίαρχων ηγεμονικών δυνάμεων κατά την διάρκεια της μεταψυχροπολεμικής περιόδου. Διόλου τυχαία, η κύρια δικαιολογητική βάση της καταστρατήγησης των υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου ήταν τα επιστημονικά μεταμφιεσμένα εθνομηδενιστικά μεταμοντέρνα ιδεολογήματα.

Μεταψυχροπολεμικά, λογικά και αναμενόμενα, όλα τα επίπλαστα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα ανακατώθηκαν, συγχωνεύτηκαν και μπερδεύτηκαν παράγοντας ένα συνονθύλευμα (μεταμοντέρνων) θεωρημάτων και ιδεολογημάτων χωρίς επιστημονική υπόσταση και κυρίως χωρίς την παραμικρή οντολογική συνάφεια.

Αυτό ίσως να είναι και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των κρατών της Δύσης και ίσως το μεγαλύτερο της Ελλάδας όπου οι εθνομηδενιστικές ιδεολογίες αναπτύσσονται μεταπρατικά και με μεγάλη ταχύτητα συμβαδίζοντας με την προϊούσα παρακμή το νεοελληνικού κράτους.

Η τάση αυτή, ποικιλότροπα, υποβαθμίζει, παραβλέπει ή απορρίπτει την διαχρονική πνευματική, πολιτισμική, πολιτική και ανθρωπολογική διαμόρφωση των εθνικών κοινωνιών.

4.    Τα αίτια των ανίατων στοχαστικών ασθενειών της ιδεολογικής αντίληψης της πολιτικής και η δονκιχωτική εθνομηδενιστική διολίσθηση στην μεσαιωνική μηδενισμένη ανθρωπολογία

  

Η υλιστική διαδρομή μετά τον 16ο αιώνα ευθύνεται για τα περισσότερα προβλήματα των Νέων Χρόνων. Το βασικό αίτιο, υποστήριξα στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, έγκειται στην εγγενή στον υλισμό νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος. Συντομογραφικά, ο υλισμός ως πολιτική έννοια γεννήθηκε μέσα στις ιστορικές συνθήκες του τέλους του Μεσαίωνα στην Δυτική Ευρώπη. Προηγήθηκε επί πολλούς αιώνες μια κατάσταση όπου τα φεουδαρχικά ελίτ υπερτίθεντο επί μιας επίπεδης και αδιαμόρφωτης ανθρωπολογίας, των δουλοπαροίκων.

Η έξοδος από τον Μεσαίωνα και την Θεοκρατία δεν ήταν εύκολη και η μετάβαση διήρκεσε, βασικά, μέχρι και τον 19ο αιώνα. Παρά το ότι η μεταβατική μετά-Βυζαντινή εποχή διήρκεσε μέχρι και το τέλος του 20ου αιώνα, τα έθνη στο υπόβαθρο των υλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης είχαν ήδη συγκροτηθεί μέχρι τον 19ο αιώνα αφήνοντας πίσω την εποχή των δουλοπαροίκων και των διαφοροποιημένων κοινωνιών που κυβερνούνταν ηγεμονικά-δεσποτικά. Κατά κάποιο, η ανάδυση πνευματικά γεμάτων εθνών της Ευρώπης αποτελεί ιστορική εκδίκηση κατά των υλιστικών ιδεολογιών, στις οποίες επαναλαμβάνουμε ότι συμπεριλαμβάνουμε τις αστικοφιλελεύθερες, τις κομμουνιστικές και τις φασιστικές ως μορφικά πανομοιότυπα δόγματα διαφορετικού (υλιστικού) περιεχομένου. Ιστορική εκδίκηση γιατί αντί κράτους → έθνους τα έθνη συγκροτήθηκαν στην βάση των δικών τους ανθρωπολογικών προϋποθέσεων επιζητώντας ολοένα και περισσότερο να ορίσουν κρατικές δομές συμβατές με αυτές τις προϋποθέσεις.

Αυτό είναι ένα εν εξελίξει φαινόμενο και η ισχυρότερη αποτύπωσή του αποτελεί η απόρριψη του υλισμού-λειτουργισμού ως κοσμοθεώρησης συγκρότησης μιας υπερεθνικής Ευρώπης και η ανάπτυξη μιας υποδειγματικής, όπως υποστήριξα στην Κοσμοθεωρία των Εθνών (κεφ. 6), μετά-νεοτερικής εθνοκρατοκεντρικής δομής που αντιπαραθέτω κάθετα και διασταλτικά στην εθνομηδενιστική ανάγνωση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αυτό γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα αμφισβήτησης της θεμελιώδους εθνοκρατοκεντρικής υφής της ΕΕ, επειδή το κύριο αναγνωριστικό της στοιχείο είναι αποτυπωμένο στις ρητές και δεσμευτικές νομικοπολιτικές δομές που ορίζουν και οριοθετούν την ευρωπαϊκή νομιμότητα. Τα εθνοκράτη είναι οι εντολείς και οι υπερεθνικοί θεσμοί είναι οι εντολοδόχοι. Αυτή είναι η θεμελιώδης και αποκρυσταλλωμένη δομή μετά από πολλές δεκαετίες πειραματισμών, παλινωδιών και οπισθοδρομήσεων. Αν κάτι αλλάξει σε αυτό, ίδωμεν.     

Η Γαλλική Επανάσταση, παρά τις πολλές αντιφάσεις της, συνέτεινε στην ανθρωποκεντρική συγκρότηση της ανθρωπολογίας των εθνών της Ευρώπης. Οι πολίτες, πλέον, λόγω αξιώσεων άσκησης λαϊκής κυριαρχίας εξώθησαν το υλιστικό κράτος στην μεταμόρφωσή του σε εθνοκράτος. Εδώ, οι έννοιες κίνηση με φορά «κράτος → έθνους», κίνηση με φορά «έθνος → κράτος» και διαμορφωμένο «εθνοκράτος», ενέχουν βαθύτατες πολιτικοστοχαστικές και κανονιστικές προεκτάσεις. Μπορούμε να το εξηγήσουμε συντομογραφικά ως εξής:

Η αρχική ιδέα ήταν η συγκράτηση των δουλοπαροίκων σε μια δεσποτικά δομημένη κρατική κυριαρχία. Στην συνέχεια η έλευση των αστικοφιλελεύθερων υλιστικών και διεθνιστικών ιδεολογικών δογμάτων εξώθησαν σε μια αντίληψη τεχνητής (με όρους «σύμβασης-συμβολαίου») δημιουργίας ενός υλιστικού «έθνους» μέσα από το κράτος (κράτος → έθνος). Πρόκειται για καταμαρτυρούμενα αδιέξοδη θεώρηση μέσα στην οποία, παρά τις κοσμογονικές ανθρωπολογικές εξελίξεις στην Ευρώπη που άφησαν πίσω την εποχή των δουλοπαροίκων, βρίσκονται εγκλωβισμένοι, βασικά, όλοι οι συγκαιρινοί μεταμοντέρνοι εθνομηδενιστές.

Οι τελευταίοι, απογοητευμένοι από τις μοντερνιστικές εθνοσοβινιστικές εμπειρίες και αδυνατώντας να κατανοήσουν την δυναμική των κοινωνιοκεντρικών θεμελιώσεων που παράγουν αδιαλείπτως κοινωνικοοντολογικά γεγονότα, επιθυμούν τώρα να επαναφέρουν ανθρωπολογικά τα έθνη στην μεσαιωνική εποχή με το να τα αποδομήσουν ανθρωπολογικά (μερικά μεταμοντέρνα ιδεολογήματα το διατυπώνουν ρητά, ενώ πολλά άλλα ανεπίγνωστα προς τα εκεί κινούνται ιδεολογικά επηρμένα, κολυμπώντας μέσα σε στοχαστικούς ωκεανούς που ποτέ δεν κατανόησαν).

Είναι καίριας σημασίας να γίνει πλήρως κατανοητό ότι κατά την διάρκεια της πιο πάνω παρατεταμένης μετά-μεσαιωνικής μεταβατικής φάσης ο μοντερνισμός πολιτικοστοχαστικά διολίσθησε από την αντί-θεοκρατία στην αντιπνευματικότητα και στην συνέχεια στις αμιγείς πλέον υλιστικές ιδεολογίες του 19ου και 20ου αιώνα. Ως εκ τούτου ως πολιτικά δόγματα όλες ανεξαιρέτως οι μοντερνιστικές υλιστικές ιδεολογίες πάσχουν ανίατα. Πιο συγκεκριμένα:

Πρώτον, στο επίπεδο του κράτους θέτουν την αυτοσυντήρηση και την κυριαρχία ως δεσπόζων ανθρωπολογικό και πολιτικό δόγμα και την ωφελιμοκρατία ως κύριο ανθρωπολογικό κριτήριο συγκρότησης και συγκράτησης των κοινωνικοπολιτικών δομών και κατ’ επέκταση του διεθνούς συστήματος. Για να καταλάβουμε πόσο βαθειά είναι η επίδραση στην πορεία του κόσμου λόγω κυριαρχίας των ευρωπαϊκών ηγεμονιών επί πολλούς αιώνες, σημειώνουμε ότι αυτή είναι και η αξονική αρχή του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμών συλλογικής ασφάλειας. Λόγω δυναμικής που αναπτύχθηκαν από τις ανθρωπολογικές διαμορφώσεις στο επίπεδο των εθνών, βέβαια, μπορεί εξ ανάγκης η εδαφικά προσδιορισμένη κυριαρχία να παραμένει το καθεστώς των διεθνών σχέσεων (εξ και ο όρος "εθνοκράτος") αλλά οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου, σε αναφορά με τις θεμελιώδεις αρχές του οποίου -διακρατική ισοτιμία, μη επέμβαση, εσωτερική και εξωτερική αυτοδιάθεση- τα έθνη αξιώνουν εθνική ανεξαρτησία (βλ. επίσης πιο κάτω).

Εξίσου σημαντικό, στο επίπεδο του ατόμου, οι μοντερνιστικές ιδεολογίες εγγενώς και αναπόδραστα νοηματοδοτούν τις σχέσεις των ανθρώπων με όρους ισχύος, συναφούς οικονομικής αποτελεσματικότητας και ιεραρχιών που απορρέουν από μια τέτοια αντίληψη. Είναι χαρακτηριστικό ότι κομμουνισμός ο οποίος κήρυττε την αντίθεση σε αυτές τις αστικοφιλελεύθερες παραδοχές, επειδή ακριβώς εδράζεται πάνω σε μια αδιέξοδη υλιστική ανθρωπολογία, διολίσθησε στην ίδια ακριβώς αντίληψη όπου επικράτησε ως αντίληψη κοινωνικοπολιτικής συγκρότησης των κρατών του εφαρμοσμένου κομμουνισμού.

Αμφίπλευρα, έτσι, και παρά τις ωραιοποιητικές μεταμφιέσεις των μοντερνιστικών ιδεολογικών δογμάτων, λειτουργούν ανασταλτικά ή παρεμποδίζουν δραστικά κάθε αξίωση δημοκρατίας, κάθε φυσική σύμμιξη, μέθεξη και ολοκλήρωση ανθρωπίνων ετεροτήτων και κάθε συγκρότηση της συλλογικότητας ως μιας δυναμικής πνευματικής και αισθητής οντότητας. Αντίθετα, προτάσσουν εσχατολογικές υποσχέσεις: Δημοκρατία ποτέ νοούμενη ως άμεση δημοκρατία, αταξική κοινωνία απροσδιορίστων ανθρωπολογικών δομών και η συνεπέστερη όλων (και η πλέον "αποτελεσματική" ως προς τις ανθρωπολογικές εξομοιώσεις προς την οποία καταμαρτυρούμενα κατατείνουν όλες οι υπόλοιπες μοντερνιστικές ιδεολογίες, δηλαδή η ρατσιστική.

Δεύτερον και συναφές χαρακτηριστικό όλων των μοντερνιστικών ιδεολογιών είναι ότι υποβαθμίζουν ή καταπολεμούν τον πνευματικό κόσμο των ανθρώπων ως διαμορφωτική εισροή στην συγκρότηση του Κοινωνικού και των πολιτειακών δομών που αναφέρονται σε αυτό. Επειδή η κεντρική αντίληψη είναι αυτή του «κράτους → έθνους» ή και του παγκόσμιου κράτους (στις διεθνιστικές απορροές τους), οι κανονιστικές δομές δεν επιζητείται να κατοπτρίζουν την υποκείμενη συλλογική ανθρωπολογική ετερότητα μιας κοινωνίας. Αντίθετα, επιζητούν δραστικά να διαφοροποιήσουν την υποκείμενη συνοχή επειδή δεν κατανοούν τον θεμελιώδη ρόλο των πνευματικών κριτηρίων στην συνοχή και συγκράτηση μιας οποιασδήποτε Πολιτείας.

Ενώ για την εθνική-κοινωνιοκεντρική θεώρηση της πολιτικής η ανθρώπινη ετερότητα είναι ο πλούτος της πολιτικής συγκρότησης –όπως είπαμε προσβλέπει σε μια ανθρωπολογία όπου ο πνευματικός κόσμος των πολιτών είναι προϋπόθεση ύπαρξής της– οι μοντερνιστικές υλιστικές ιδεολογίες, επειδή η ανθρώπινη ετερότητα είναι αστάθμητη και ανορθολογική, απαιτούν να εξοστρακιστεί από την δημόσια σφαίρα. Βέβαια, αυτό ποτέ δεν επιτεύχθηκε σε καμιά υλιστική δημόσια σφαίρα μέσα στην οποία το ανθρώπινο πνεύμα πάντοτε εισρέει ασυγκράτητο. Επιπλέον, υπενθυμίζεται η Αριστοτελική διάκριση μεταξύ του ανθρώπου ως "Πολιτικό ζώο" από το σκέτο "ζώο". Σκοπός, ακριβώς, είναι η ανθρώπινη ετερότητα σε όλες της τις εκδηλώσεις να προσαρμοστεί στον δημόσιο βίο και αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας κλασικά νοούμενης.

Η δημόσια σφαίρα πρέπει, σύμφωνα με τις μοντερνιστικές θεωρήσεις, να θωρακιστεί κατά του πνευματικού κόσμου των πολιτών και των ιστορικών διαμορφωτικών κριτηρίων και παραγόντων. Δεν είναι τυχαίο ότι κύριο μέλημα όλων των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων αξιώσεων είναι το κτίσιμο υψηλών τειχών γύρω από την δημόσια σφαίρα για να την προστατέψουν από το απειθάρχητο πνεύμα των πολιτών. Στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, νομίζω ότι επιτεύχθηκε άπλετος φωτισμός αυτής της πτυχής με την «επιστράτευση» του Καβάφη στο μοναδικό ποίημά του «τα Τείχη».

Εν τέλει, όμως, αν εκμηδενιστεί ή αποδυναμωθεί η πνευματική υπόσταση των πολιτών ενός οποιοδήποτε κράτους, η ανθρωπολογική σήψη και αποσάθρωση είναι αναπόδραστη: Δεν θα αλλάξει η πορεία των εθνών, των κρατών και του κόσμου αλλά μόνο οι κυριαρχικές οριοθετήσεις και οι ιεραρχίες των συμφερόντων. Ένας κόσμος ηδονιστών, φιλοτομαριστών, φίλαυτων και εγωπαθών μάλλον ποτέ να μην υπάρξει σε αμιγή μορφή. Όμως, όσες κοινωνίες αποδυναμωθούν πνευματικά και ανθρωπολογικά θα αποδυναμωθούν πολιτικά και διεθνοπολιτικά.

5.    Ο μοντερνιστικός υλισμός στα τρία επίπεδα ανάλυσης: άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα.

Ο μοντερνιστικός υλισμός αφορά και τα τρία επίπεδα εκτιμήσεων για τον χαρακτήρα και την πορεία των εθνών, των κρατών και του διεθνούς συστήματος:

α) Στο επίπεδο του κράτους οι μοντερνιστικές ιδεολογίες επειδή το ιδεολογικό δόγμα προτάσσεται στους ανθρώπους βρίσκεται σε αντίθεση με την ιστορικοπολιτική εμπειρία: Ιστορικά καταμαρτυρείται ότι η ανθρωπολογική διαμόρφωση προηγείται και ότι ακολουθεί αξίωση πολιτικής κυριαρχίας (εθνικής ανεξαρτησίας). Η ιστορική εμπειρία όλων των εθνών, επιπλέον, είναι διαφορετική από την προαναφερθείσα ατυχή διαδρομή δουλοπάροικοι → νόμος-κράτος → υλιστική ανθρωπολογία, άλλοτε νοούμενη ως αγελαία χρησιμοθηρική συνύπαρξη υπηκόων ηγεμονικά κυβερνούμενων και άλλοτε ως φυλετική συγγένεια όταν επιζητείται μια αδιασάλευτη ανθρωπολογική συνοχή. Όπως τονίσαμε, η εμπειρία των εθνών ακόμη και στην φάση της αποικιοκρατίας που διήρκεσε επί πολλούς αιώνες, είναι ότι η ανθρωπολογική συνοχή δεν επιτυγχάνεται μέσα σε προκατασκευασμένες νομικοθεσμικές δομές αλλά ότι συντελείται τόσο με κριτήρια πνευματικά όσο και με κριτήρια αισθητά. Σύμμιξη, μέθεξη και ολοκλήρωση ανθρωπίνων ετεροτήτων, είπαμε ότι έχουμε, και όχι τεχνικά κατασκευασμένες ανθρωπολογίες που παράγονται μέσα σε δοκιμαστικούς υλιστικούς σωλήνες. Ακόμη πιο σημαντικό, στην συγκροτημένη κοινωνικοθεωρητική του αντίληψη, αυτή η κοινωνιοκεντρική προσέγγιση θεωρεί την πνευματική ανάπτυξη αναγκαία προϋπόθεση και την εισροή του πνευματικού κόσμου των πολιτών ως τον κυριότερο διαμορφωτικό παράγοντα του Πολιτικούκαι της Δημοκρατίας.

β) Στο επίπεδο του ανθρώπου ως πολιτικό ον ο μοντερνιστικός υλισμός ανεξαρτήτως είδους υλιστικού-ιδεολογικού δόγματος ή απόχρωσης, λίγο πολύ προϋποθέτει τα εξής:

i) Προσερχόμενος μέσα στην δημόσια σφαίρα ο πολίτης απαιτείται να αποφασίζει με υλιστικά κριτήρια και στην βάση υπερεμπειρικών ορθολογιστικών και εξωπολιτικά προσδιορισμένων νόμων, οι οποίοι εν πολλοίς προϋποτίθενται προγραμματικά (τα ατομικά, βασικά υλιστικά, "δικαιώματα" και όχι δικαιώματα δημοκρατικά προσδιορισμένα και συμβατά με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνίας). Στην συνέχεια, τυπολογικά μιλώντας, γιατί στην πράξη αυτό ποτέ δεν ίσχυσε, οι νόμοι αυτοί επιδέχονται ελάχιστες ή και καθόλου θεμελιακές αλλαγές. Έτσι, γύρω από την δημόσια σφαίρα κτίζονται υλιστικά τείχη και τα άτομα που εξέρχονται από την ιδιωτική-ατομική σφαίρα εισερχόμενοι μέσα στην δημόσια σφαίρα είναι νομικά υποχρεωμένα να αφήνουν τον πνευματικό τους κόσμο έξω από αυτά τα τείχη.

ii) Μέσα στην ιδιωτική σφαίρα που οχυρώνεται νομικοθεσμικά ως περίπου απαραβίαστο άσυλο ο καθείς «μπορεί» «να είναι και να κάνει ότι θέλει». Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι και καρότο σκανδαλισμού των ανθρώπων όχι για να διασφαλιστεί το απαραβίαστο της προσωπικής ζωής του καθενός αλλά για να ενθαρρυνθεί το άτομο να κατατείνει στην ιδιωτεία και να αφήνει ήσυχη την δημόσια σφαίρα από ψυχόρμητα και από εν γένει ιδιομορφίες της ανθρωπολογικής ετερότητάς του. Πιο κάτω θα τονίσω ότι ο μεταμοντερνισμός είναι βασικά όλο εκείνο το σύστημα θεωρήσεων και ιδεολογημάτων που έχοντας κατανοήσει ότι αυτή η πολιτειακή σχιζοφρένεια (:αδιαφοροποίητο άτομο μέσα στην δημόσια σφαίρα και πνευματικό ον προικισμένο με ανθρωπολογική ετερότητα μέσα στην ιδιωτική σφαίρα) προκαλεί προβλήματα στην ομαλή λειτουργία του κράτους. Όταν δηλαδή ένα πρόσωπο εισέρχεται στην δημόσια σφαίρα ανεξάρτητα του γεγονότος ότι αυτό προνοεί ο νόμος, δεν αφήνει την ανθρωπολογική ετερότητά του έξω από τα υλιστικά νομικοθεσμικά τείχη. Μέσα σε αυτά τα στενόχωρα νομικοθεσμικά τείχη, βασικά, η ανθρώπινη ετερότητα ασφυκτιά. Έτσι, ένα από τους πολλούς κοινούς παρανομαστές των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων είναι η επιδίωξη αποδόμησης του προσώπου μέσα στην ιδιωτική σφαίρα για να καταστεί το άτομο συμβατό με την υλιστική δημόσια σφαίρα. Βασικά, είτε αυτό γίνεται συνειδητά είτε ανεπίγνωστα, αυτή είναι και η κύρια αιτία των εθνομηδενιστικών αξιώσεων.

iii) Εν τέλει, το ζητούμενο κάθε πολιτειακής οργάνωσης είναι η ηθική επικύρωση και η δεσμευτικότητα των κανονιστικών αρχών ούτως ώστε να συγκρατούνται δεσμευτικά οι πολιτειακές δομές και οι πολιτειακοί νόμοι. Όντας οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, η θεοκρατία και ο εξίσου μεταφυσικός ορθολογισμός που την διαδέχθηκε είναι πολιτικά μιλώντας πανομοιότυπα δόγματα: Στην Ρωμαιοκαθολική θεοκρατία η ηθική νομιμοποίηση και κανονιστική κύρωση αντλούσε από την Επουράνια θεία βούληση και τους Εντεύθεν αυτόκλητους αντιπροσώπους της. Στο εγγενώς υλιστικό μοντερνιστικό κίνημα η πολιτειακή συγκρότηση και συγκράτηση εξαρτώνται από ανθρωπολογικά συγκολλητικά ωφελιμιστικά, χρησιμοθηρικά και ατομιστικά κριτήρια και από «δικαιώματα», όπως προείπαμε, εξωπολιτικά-υπερεμπειρικά προσδιορισμένα. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κονδύλης (Κριτική της Μεταφυσικής) «οι εκπρόσωποι του νεότερου ορθολογισμού θέλησαν να προσδώσουν στις δικές τους αξίες την ίδια υπέρτατη αντικειμενικότητα, την οποία διεκδικούσαν όσες αξίες συνδέονταν με την παραδοσιακή μεταφυσική. Αυτό αποτελούσε τελεσφόρο όπλο στην ιδεολογική πάλη, όμως το αντίτιμο στάθηκε η ασυνείδητη αποδοχή θεμελιωδών δομών της παραδοσιακής μεταφυσικής. Για να βρουν δηλαδή ένα Εκείθεν ικανό να εκπληρώσει ηθικές κανονιστικές λειτουργίες οι πρωτοπόροι του νεότερου («αντιμεταφυσικού») ορθολογισμού χρειάστηκε να καταφύγουν σε έννοιες όπως Φύση, Άνθρωπος, Λόγος, Ιστορία, οι οποίες είχαν μια υπερεμπειρική διάσταση στο φως της οποίας βλεπόταν κι αξιολογούνταν η εμπειρική. Στόχος παρέμεινε η συμμόρφωση της δεύτερης με την πρώτη, π.χ. η εναρμόνιση της συμπεριφοράς και του τρόπου σκέψης του εμπειρικού ανθρώπου με τις επιταγές της Ιδέας του Ανθρώπου και κάποιου υπερατομικού Λόγου ή ρύθμιση των επιμέρους ανθρωπίνων πράξεων σε συμφωνία με την πορεία και το νόημα «της» Ιστορίας».

γ) Στο επίπεδο του διεθνούς συστήματος ο μοντερνιστικός υλισμός ενέχει δύο διαφορετικές αλλά αλληλένδετες προεκτάσεις.

i) Αφενός, η λογική εξέλιξή του είναι να μετατρέπεται σε διεθνιστικό ιδεολογικό κοινωνικοπολιτικό δόγμα ανθρωπολογικής και πολιτικής ενοποίησης του πλανήτη: Αφού άνθρωποι διαφορετικών καταβολών και διαφορετικής διαμόρφωσης συμμετέχουν ως μέλη ενός λειτουργικού-υλιστικού κρατικού συστήματος γιατί αυτό το σύστημα να  μην προεκταθεί και παγκόσμια; Το ζήτημα της ανθρωπολογίας, εν τέλει, δεν τίθεται με ποιοτικούς όρους αλλά με όρους κλίμακας: Μια διαφοροποιημένη υλιστική ανθρωπολογία αν  μπορεί να υπάρξει στο κρατικό επίπεδο δεν υπάρχει λόγος να μην μπορεί να υπάρξει και παγκόσμια.

Έτσι, βασικά, γεννήθηκαν οι διεθνιστικές ιδεολογίες όλων των αποχρώσεων των Νέων Χρόνων που εξέπνευσαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η διαφορά των οικουμενικίστικων ηγεμονισμών του παρελθόντος από αυτού του είδους τον υλιστικό οικουμενικισμό, έγκειται ακριβώς στην λογική αλληλουχία μεταξύ ενδοκρατικού υλισμού και οικουμενικού υλισμού.

Το γεγονός όμως ότι κάποια κράτη της Ευρώπης και στην συνέχεια η Σοβιετική Ένωση προσποιούνταν ότι είναι υλιστικά δεν σημαίνει ότι τίθεται καν το ζήτημα μιας παγκόσμιας υλιστικής ανθρωπολογίας και μιας υλιστικά νοηματοδοτημένης παγκόσμιας διακυβέρνησης (για το τελευταίο υπάρχει η διεθνής διακυβέρνηση μεταξύ των ανεξαρτήτων εθνών που ανακύπτει λόγω διεθνών θεσμών οι οποίοι σωστά νοούμενοι είναι ρητά αντί-διεθνιστικοί). Επιπλέον, αν για κάποιο χρόνο συντηρήθηκαν διεθνιστικά σχέδια που μεταμφίεζαν τα ηγεμονικά συμφέροντα, οφειλόταν και σε ένα ακόμη σημαντικό λόγο: Βασικά μέχρι και το τέλος του 20ού αιώνα, οι πρώην αποικιοκρατικές και μετά ηγεμονικές δυνάμεις δυνάμωναν τα κράτη τους μέσα από την παρατεταμένη καταλήστευση του πλανήτη που είχε ως αποτέλεσμα αφενός να εκμαυλίζονται οι πολίτες τους και αφετέρου να διαθέτουν επικοινωνιακή ισχύ στο πεδίο του πολιτικού στοχασμού και των μέσων ενημέρωσης. Ορθολογιστικά σκεπτόμενοι, η ανθρωπολογική και πολιτική ενοποίηση του πλανήτη ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι εφικτή. Το γιατί πολλοί παραμυθιάζονται διεθνιστικά, βέβαια, είναι ένα όντως μεγάλο ιστορικό μυστήριο.

Ο τερματισμός του Ψυχρού Πολέμου, που συμβολίζει το τέλος της κυριαρχίας του μοντερνισμού και τη σπασμωδική μετάβαση στον 21ο αιώνα, προκαλεί την δημιουργία ενός γιγαντιαίου πνευματικού κενού το οποίο συνεχίζει να διογκώνεται λόγω κεκτημένης ταχύτητας –και επενδυμένων συμφερόντων– εκατομμυρίων εκπαιδευμένων μοντερνιστών ιδεολόγων σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Την σκυτάλη τώρα πήραν οι μεταμοντερνιστές. Πολλές παραδοχές τους, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, ήταν το κύριο προπαγανδιστικό εργαλείο των μεταψυχροπολεμικών άνομων και καταχρηστικών ηγεμονικών επεμβάσεων.

ii) Αφετέρου, η νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος στο εσωτερικό του κράτους ρυθμίζεται με «σύμβαση-συμβόλαιο» στην βάση υπερεμπειρικών «ορθολογικών» νόμων και ωφελιμιστικών δομών. Αυτές οι συμβάσεις, όμως, διαρκούν όσο οι υλικές προϋποθέσεις είναι ευνοϊκές. Ενδοκρατικά, το εκκρεμές της υλιστικής διακυβέρνησης κινείται προς δεσποτισμό όταν ανακύπτουν ανάγκες συγκράτησης του κράτους λόγω ελλείμματος εσωτερικής συνοχής και  διαβρωτικής ιδιωτείας που οδηγείται στην λογική της απόληξη, δηλαδή, την ανθρωπολογική σήψη και την κοινωνικοπολιτική αποσάθρωση.

Στην διεθνή πολιτική, όμως, η νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος καταμαρτυρούμενα ενέχει πολύ πιο απρόβλεπτες προεκτάσεις, τουλάχιστον όσον αφορά την κλίμακα των συνεπειών: Παρατηρούμε ότι διαδοχικά η έλευση των υλιστικών ιδεολογιών οδήγησε στην αποικιοκρατική κατάληψη του πλανήτη, την καταλήστευσή του από τις ηγεμονικές δυνάμεις, την μετατροπή των περιφερειών του πλανήτη σε αρένα ηγεμονικών αντιπαραθέσεων και την καπηλεία των ιδεολογικών δογμάτων από τις εκάστοτε ισχυρές δυνάμεις όταν κατά καιρούς ντύνουν τις πλανητικές αξιώσεις ισχύος με κοσμοϊστορικά σχέδια και με ιδεολογικά προσδιορισμένους εσχατολογικούς παραδείσους. Στην μεταψυχροπολεμική πορεία των εθνών, είτε θα μπει μια λογική τάξη είτε τα κράτη και οι πολίτες τους θα συνεχίσουν να πελαγοδρομούν μέσα σε ωκεανούς πνευματικής και πολιτικής σύγχυσης.

Όσον αφορά την οργάνωση του διεθνούς συστήματος, ήδη υπαινιχθήκαμε ότι το διεθνές δίκαιο όπως προέκυψε τους τελευταίους αιώνες ως προέκταση του δόγματος της κυριαρχίας αφορά, βασικά, την αυτοσυντήρηση του κράτους, την δημιουργία συμβάσεων που συγκρατούν την διεθνή τάξη και την δημιουργία διεθνών θεσμών που διαχειρίζονται τις διακρατικές συναλλαγές. Τα αίτια πολέμου που αποτελούν προϊόν της μοντερνιστικής διαδρομής των τελευταίων αιώνων, όμως, παρεμβάλλονται μεταξύ των διεθνών θεσμών και των ειρηνικών και ισόρροπων συναλλαγών με αποτέλεσμα την αστάθεια και τον πόλεμο.

Εν τέλει, η διεθνής τάξη, αν και συγκροτημένη με όρους διεθνών συνθηκών και άλλων συμφωνιών, κωδίκων και διακρατικών πρακτικών, δεν μπορεί να συγκρατηθεί σταθερή επειδή οι «συμβάσεις» εδράζονται πάνω σε ένα πολύ πιο ασταθές και διαφοροποιημένο ανθρωπολογικό περιβάλλον, αυτό των διακριτών, διαφορετικών, διαφοροποιημένα αναπτυσσόμενων και πνευματικά-ανθρωπολογικά διαφορετικά διαμορφωμένων κοινωνικών οντοτήτων. Δεν υπάρχει πολιτικά άξια λόγου διεθνής ανθρωπολογική συνοχή που να οδηγεί στην τήρηση των διεθνών συμβάσεων, ενώ ο δυναμίτης της άνισης ανάπτυξης –κάθε είδους και κάθε μορφής, όπως οικονομική ανάπτυξη, πληθυσμιακή ανάπτυξη, τεχνολογική ανάπτυξη κτλ, αφετηρία της οποίας όπως είπαμε είναι η αποικιοκρατία και σημερινό αίτιο κάθε εκδηλωμένη ηγεμονική συμπεριφορά– παραμονεύει για να ανατινάξει ευγενείς προσδοκίες και αφελείς αντιλήψεις.

Ακόμη πιο σημαντικό, η ιστορία δείχνει ότι τα ηγεμονικά εγχειρήματα συγκρότησης και συγκράτησης μιας ηγεμονικής τάξης –το πολυσυζητημένο δίλημμα «περισσότερη διεθνής τάξη ισότιμων κρατών ή ηγεμονική τάξη και λιγότερη διεθνής δικαιοσύνη», κάποιου μυστηριώδους αγαθοεργού "ήπιου ηγεμονισμού", η ύστερη εκδοχή του οποίου ήταν νεοφιλελεύθερη– πάντα αποτυγχάνει παταγωδώς και καταστροφικά για όλους τους εμπλεκομένους.

Αυτά μπορούμε να τα θέσουμε και διαφορετικά και πιο προκλητικά για τις μοντερνιστικές και μεταμοντέρνες συμβατικές θεωρήσεις: Το μοντερνιστικό κοσμοϊστορικό σχέδιο ανεξάρτητα του ποια ιδεολογία ενδύθηκε οδήγησε σε μια καθίζηση και σε μια ανασταλτική επίδραση πάνω στην δύσκολη μεν αλλά ανοδική πορεία του ενδο-πολιτειακού και κοσμοσυστημικού πολιτικού πολιτισμού που συνεχιζόταν μέχρι και την παρακμή της Βυζαντινής Οικουμένης. Καταρρέοντας μετά την ύστερη μοντερνιστική διαπάλη προς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, άφησε πίσω του πολλά πολιτικά και ανθρωπολογικά ερείπια.

    Αν και πολλά έθνη αφήνουν πίσω τους αυτή την καταστροφική εποχή αναζητώντας κοινωνικοπολιτικές δομές συμβατές με τις ιστορικές ανθρωπολογικές τους δομές, τα θεμέλιά τους ροκανίζονται από παρακμασμένα εγγόνια των μοντερνιστικών ιδεολόγων που στρατεύονται στο εθνομηδενιστικό κίνημα.

Όπως υποστήριξα εκτενώς στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, είναι τα μεταμοντέρνα εθνομηδενιστικά εγγόνια των La Mettrie και de Sade που ελκύουν τα κράτη στα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. Επί του προκειμένου, για τα ευκολόπιστα μέλη των εθνών ισχύει το "παθαίνεις ότι σου αξίζει" και "ας πρόσεχες". Η ανθρωπολογική σήψη οδηγεί σε πολιτική σήψη και υποδεέστερη θέση και ρόλο στον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό ο οποίος, ανεξάρτητα των προαναφερθέντων εκτιμήσεων για την θαλασσοπορία του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, θα ήταν πολύ ουτοπικό να αναμένει κανείς ότι θα τερματιστεί τον 21ό αιώνα.      

Ο κύριος άξονας όλων των μοντερνιστικών δογμάτων είναι η έννοια της «ιδεολογίας» όπως την κατανοούμε τους δύο τελευταίους αιώνες: Ως ένα εξωπολιτικά προσδιορισμένου πολιτικό δόγμα το οποίο προτάσσεται στους ανθρώπους με σκοπό να συγκροτήσει μια νέα ανθρωπολογία η οποία θα καταργεί την προϋφιστάμενη πνευματικά διαμορφωμένη.

      Κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει τις αφετηριακές διακηρύξεις τόσο του σοβιετικού εγχειρήματος όσο και του εγχειρήματος της λειτουργιστικής ολοκλήρωσης στην  Ευρώπη όπως διακηρυσσόταν την πρώτη τουλάχιστον δεκαετία και πριν προσκρούσει και συντριβή πάνω στον πολιτικό-πνευματικό ογκόλιθο που ονομαζόταν Πρόεδρος Ντε Γκολ.

    Κοινός παρανομαστής όλων των υλιστικών θεωρημάτων και ιδεολογημάτων όλων των  βαθμίδων και όλων των αποχρώσεων είναι η θέση πως για να συγκροτηθεί αυτή η ανθρωπολογία οι «πολίτες» είναι κάποιου είδους «λαός» που στην δημόσια σφαίρα είναι αγελαίο άθροισμα αδιαφοροποίητων ατόμων τα οποία μεταξύ τους είναι νομικοθεσμικά ισότιμα. Η ανθρωπολογική ετερότητά τους, όπως είπαμε, αφήνεται έξω από τα τείχη της δημόσιας σφαίρας και γι’ αυτό η υποκείμενη ανθρωπολογία μπορεί, όπως ισχυρίζονταν οι μοντερνιστές, να είναι οποιονδήποτε καταβολών και να συνυπάρχει αθροιστικά.

    Ο καλός πολίτης είναι αυτός που υπακούει στους εξωπολιτικά προσδιορισμένους «ορθολογιστικούς» καλούς νόμους. Εκτός του ότι κατοχυρώνεται μέσα στο ιδιωτικό οχυρό του από υλιστικά νοηματοδοτημένα "δικαιώματα", έχει την δυνατότητα περιοδικά να ψηφίζει κάποια πολιτικά ελίτ που υποτίθεται διακυβερνούν εκ μέρους του. Η επιλογή των ιδεολογικά σχηματισμένων κομμάτων είναι ορθολογιστική στον βαθμό και στην έκταση που τα διαμεσολαβούντα συμφέροντα δεν ελέγχουν ολοκληρωτικά τόσο την εξουσία όσο και τα μέσα διαμόρφωσης γνώμης στο επίπεδο των ατόμων. Αυτά τα διαμεσολαβούντα συμφέροντα μπορεί να είναι οικονομικά ή οποιουδήποτε άλλου είδους όπως η μαφία, αλλά ολοένα και περισσότερο προσλαμβάνουν μια νέα μορφή: Είναι και διεθνικά. Έτσι, εκρηκτικής διανεμητικής σημασίας διεθνικές συσπειρώσεις επηρεάζουν την ενδοκρατική και διακρατική πολιτική, ιδιαίτερα των ανθρωπολογικά και κρατικά ασθενών κρατών. Στις διεθνικές συσπειρώσεις κανείς θα βρει φορείς επιστημονικών τίτλων, χρηματοδότες όπως κερδοσκόπους χρηματιστές, εφοπλιστές που σκέπτονται ιεραποστολικά, πρώην και νυν αξιωματούχους "υπηρεσιών" ή πολιτικά πρόσωπα των μεγάλων συνήθως κρατών, αντιπροσώπους διεθνικών μη κυβερνητικών οργανισμών, και οποιοδήποτε άλλος εξωπολιτικός και εξωκοινωνικός δρων -δηλαδή μη υποκείμενο επαρκείς κοινωνικούς και πολιτικούς ελέγχους- συσπειρώνεται με άλλους περιφερόμενους στον αχανή διεθνικό χώρο.

    Εδώ λοιπόν τίθενται ζητήματα διαμεσολαβούντων ενδοκρατικών και διεθνικών δρώντων που ροκανίζουν ακόμη και τα ελάχιστα ερείσματα της έμμεσης αντιπροσώπευσης. Η κίνηση των πολιτευμάτων όταν τέτοια φαινόμενα εντείνονται, κυμαίνεται μεταξύ αμιγώς ελιτίστικης διακυβέρνησης και παντελώς ελεγχόμενης διακυβέρνησης από έξωθεν και διεθνικά διακινούμενους δρώντες. Αυτά τα φαινόμενα είναι αναιρετικά κάθε δημοκρατικής αξίωσης και επιπλέον θέτουν την έμμεση αντιπροσώπευσης σε κίνηση με φορά όχι περισσότερη δημοκρατία αλλά περισσότερο δεσποτισμό. Η απόσταση μεταξύ του πολίτη-εντολέα και της εντολοδόχου εξουσίας διευρύνεται διαρκώς.

    Το εκκρεμές κινείται, όπως προείπαμε, προς οξύ δεσποτισμό και ρατσιστικές στάσεις διασφάλισης της ενότητας όταν η συνοχή δεν είναι διασφαλισμένη και προς τον αντίθετο πόλο των πολιτικά αφελών μεταμοντέρνων δογμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο έσχατο άκρο του εκκρεμούς βρίσκονται τα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα τα οποία όταν αντικρίζουν ένα διαμορφωμένο και ανθρωπολογικά-πολιτικά ώριμο έθνος, τα πολεμικά τους αντανακλαστικά διεγείρονται.

    Τέτοιες ταλαντώσεις του εκκρεμούς πέραν των άκρων –όπου διόλου τυχαία στην μεταψυχροπολεμική εποχή συνάντησαν και συμμάχησαν με τις ηγεμονικές εκλογικεύσεις– ακούνε συνήθως στο όνομα της μεταφυσικής πολιτικής έννοιας «πολυπολιτισμικότητα: Τον βιασμό δηλαδή της ανθρωπολογικής συνοχής για να προκληθεί μια διαφοροποιημένη κοινωνία χαλαρής εσωτερικής ανθρωπολογικής συνοχής της οποίας η συγκράτηση θα επιτυγχάνεται λόγω ανθρωπολογικής αποδυνάμωσης των πολιτών με αποδόμηση των συλλογικών ταυτοτήτων τους. Με τεχνητή επίσης ανάμειξή τους με ιδεολογική ενθάρρυνση της λαθρομετανάστευσης, με συγγραφή ιστοριογραφημάτων που ροκανίζουν τις καταστατικές ιστορικές μνήμες και με αποδόμηση όλων των πνευματικών και πολιτισμικών κτισμάτων που διαμορφώνουν ανθρωπολογικά μια συλλογική οντότητα.

Τα ιδεολογήματα αυτά σε όλες τις συνειδητές ή ανεπίγνωστες εκδοχές τους αρνούνται πεισματικά να δουν ότι το πρόβλημα δεν είναι η ιστορική συλλογική ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνίας που στο επίπεδο της ανθρώπινης καθημερινότητας δεν νοείται ρατσιστικά. Εξ αντικειμένου και κατά τεκμήριο αυτή η συλλογική ανθρωπολογική ετερότητα όπως διαμορφωνόταν ιστορικά προέκυπτε μέσα από πολυπολιτισμικές επιδράσεις, συνήθως αν και όχι πάντοτε -οι βάρβαρες αυτοκρατορικές εξομοιώσεις αλλά και τεχνητές ανθρωπολογίες στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στην πρώην ΕΣΣΔ- αβίαστες και φυσιολογικές.

Ακόμη πιο σημαντικό, για να τονίσουμε το γεγονός ότι η ανθρωπολογική συγκρότηση είναι πρωτίστως μια υπόθεση πνευματική, κάθε ξεχωριστό μέλος ενός έθνους είναι πάντοτε μια πολυσήμαντη πολιτισμική και πνευματική οντότητα που στην βάση πνευματικών κριτηρίων μαζί με άλλες ατομικές οντότητες συνθέτουν μια εθνική ανθρωπολογία με δυναμικό πνευματικό περιεχόμενο και δυναμικές αλληλεξαρτήσεις –συνήθως εμπλουτιστικές– με άλλες ανεξάρτητες οντότητες. Όμως, είναι ένα πράγμα η σύνθεση και ολοκλήρωση στην διαδρομή των εθνών και άλλο ο βιασμός της συνοχής τους με ιδεολογικά κριτήρια προσκολλημένα σε παρωχημένες μεσαιωνικές αντιλήψεις της αθροιστικής και τεχνητής πολιτικής συγκρότησης.

Το εθνομηδενιστικό κίνημα αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι ανθρωπολογικές προϋποθέσεις του Πολιτικού δεν μπορούν να είναι επί μακρόν επίπλαστες θεσμικοπολιτικές κατασκευές ιδεολογικά νοηματοδοτημένες και ότι μια βιώσιμη ανθρωπολογία απαιτεί ολοκλήρωση διαμορφωμένων πολιτών που θα συμμετέχουν όχι ως ιδιώτες ατομιστές στην δημόσια σφαίρα αλλά ως πρόσωπα βαθύτατης ανθρωπολογικής ετερότητας, οι οποίοι, για πνευματικούς, αισθητούς και ψυχικούς λόγους συγκροτούν μια κοινωνική οντότητα και μια εθνική ανθρωπολογία. Η συγκρότηση αυτής της ανθρωπολογίας είναι μια πολύ λεπτή υπόθεση και η παραμικρή αποσταθεροποιητική εισροή την εκτροχιάζει. Βασικά, έτσι θα μπορούσαν να ερμηνευτούν και πολλοί εκτροχιασμοί τους τελευταίους αιώνες όταν όπως είπαμε για να συγκροτηθούν ανθρωπολογικά και πολιτικά οι δουλοπάροικοι εισήχθηκαν εθνοφυλετικές παραδοχές και οι αντίθετές τους θέτοντας την συζήτηση σε λάθος βάση και σε μια αδιέξοδη πορεία που συνεχίζεται σήμερα ως ενδο-μοντερνιστικός, βασικά, διάλογος. Αν τεθούν τέτοια ερωτήματα σε δισεκατομμύρια μέλη των εθνών αρχίζοντας από την Μεσόγειο μέχρι την Κίνα και την Ρωσία θα κοιτάξουν με απορία και ίσως περιέργεια.

Βέβαια, κάνοντας αυτές τις επισημάνσεις δεν σκοπεύω να εξαντλήσω το ανθρωπολογικό ζήτημα παρά μόνο θέτω κάποιες λογικές και αυτονόητες οριοθετήσεις, οι οποίες εν τούτοις για τους αναρίθμητους μοντερνιστές και μεταμοντερνιστές ιδεολόγους είναι αόρατες. Για να τονίσω επίσης ότι οι απροσμέτρητες σμίλες των ανθρωπολογικών διαμορφώσεων της ιστορικής διαχρονίας, οι ηγεμονικές συγκρούσεις, οι αυτοκρατορίες, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, οι αναρίθμητοι πόλεμοι και μύριοι άλλοι παράγοντες και γεγονότα εν πολλοίς άγνωστα προκάλεσαν ανθρωπολογικές συνθέσεις και ολοκληρώσεις που τείνουν προς μια ανθρωπολογική σταθεροποίηση των εθνών με την οποία είναι λάθος κανείς να σκιαμαχεί εγκαλώντας την με κριτήρια των μοντερνιστικών παραδοχών οι φορείς των οποίων ποτέ δεν κατανόησαν την ανθρωπολογική συγκρότηση του υπόλοιπου κόσμου τον οποίο μέχρι πρόσφατα έβλεπαν με ένα μόνο φακό, τον "εκπολιτιστικό", αποικιοκρατικό και ηγεμονικό.     

Αν και πρόδηλο, τονίζουμε ότι, όπως ήδη υπαινίχθηκα, οι υλιστικές ιδεολογίες δεν κατόρθωσαν ούτε εκ του μακρόθεν να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν μια δημόσια σφαίρα αμιγώς υλιστική και αποστειρωμένη από τον πνευματικό κόσμο των πολιτών. Τα ίδια τα κράτη της Δύσης το καταμαρτυρούν, εκτός και αν πούμε ότι, για παράδειγμα, οι Γάλλοι δεν είναι έθνος και ότι δεν διακρίνονται για την βαθιά ανθρωπολογική ετερότητά τους. Παραδειγματική βεβαίως, τονίζουμε ξανά, είναι τόσο η διαδρομή της Σοβιετικής Ένωσης όσο και της διαδικασίας της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης (αμφότερα τα ζητήματα αναλύονται εκτενώς στο Κοσμοθεωρία των Εθνών). Μπροστά σε αυτά τα παραδείγματα κανένας πολιτικός επιστήμονας και κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει απαθής. Αναμφίβολα, πολλοί τελικά ζουν στο παρελθόν ή συνηθέστερα σε πνευματική και πολιτική κατάσταση απόλυτης σύγχυσης και απόλυτου μπερδέματος.  

Για να κατανοήσουμε την κίνηση του εκκρεμούς των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων ιδεολογιών μεταξύ ρατσισμού και αφελών ιδεολογημάτων αδιαφοροποίητης και αγελαίας συνύπαρξης των ανθρώπων ως προϋπόθεσης πολιτικών σχέσεων, καλά θα κάνουμε να εξειδικεύσουμε μερικά ζητήματα που τέθηκαν πιο πάνω.

Στην πορεία των Νέων Χρόνων συναντάμε πολλές αποχρώσεις ρευμάτων σκέψης μοντερνιστικών ιδεολογιών εκ των οποίων κύρια ρεύματα είναι αυτές της αποικιοκρατικής-ηγεμονικής εποχής, του αστικοφιλελευθερισμού, του μαρξισμού, του ναζισμού και το ύστερο συνονθύλευμα ιδεολογημάτων του μεταμοντερνισμού. Αυτά όλα τα ιδεολογήματα της μοντερνιστικής και μεταμοντέρνας εποχής δεν αποτέλεσαν μόνο κουτόχορτο για τις μάζες αλλά και κύρια αίτια των εμφυλίων, των εθνοκαθάρσεων και των γενοκτονιών. Στην σύγχρονη εποχή τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα αποτελούν ήδη τον κύριο λόγο αστάθειας ανθρωπολογικά διαμορφωμένων κοινωνικών οντοτήτων.

Για να είμαστε πιο σαφείς και ξεκάθαροι, αυτό που βασικά λέμε είναι ότι αμφισβητείται θεμελιωδώς τόσο η επιστημονική οντότητα των μοντέρνων και μεταμοντέρνων θεωρήσεων του ανθρώπου, του κράτους και του διεθνούς συστήματος, αλλά και την καθολικά διαχρονική πολιτική επιστράτευσή τους στους σκοπούς αντιστροφής της πορείας των εθνών κατά την διάρκεια των πέντε τελευταίων αιώνων. Αντιστροφής, μάλιστα, επενδυμένη σε ηγεμονικούς σκοπούς με πασίγνωστα ηγεμονικά πρόσημα που εδώ θεωρούμε περιττό καν να μνημονεύσουμε. Συναφής είναι η εξοντωτική παρατήρηση του Παναγιώτη Κονδύλη ότι «αν ο κομμουνισμός εφαρμοζόταν μόνο στην Αλβανία» οι μελετητές θα έψαχναν σε σκονισμένα ράφια να βρουν κάποιο βιβλίο του Μαρξ αλλά η επένδυσή του σε ηγεμονικά κοσμοϊστορικά σχέδια τον κατέστησε άξονα πολιτικού στοχασμού εκατομμυρίων διανοητών και ταλαιπωριών δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Οι τελευταίοι ξαναβρίσκουν τον δρόμο τους, οι πρώτοι, όμως, εγκλωβισμένοι μέσα στα παρωχημένα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια της Δύσης που ονομάζονται πανεπιστήμια, συνεχίζουν την πολιτική θεολογία μέσα σε επικίνδυνα και ερημικά μονοπάτια.

Πάντως, η βασιμότητα της ξεκάθαρης αμφισβήτησης του ιδεολογικού-υλιστικού φαινομένου είναι ευθέως ανάλογη της υπεροχής της Αριστοτελικής κοινωνιοκεντρικής συγκρότησης και συγκράτησης των κοινωνικών οντοτήτων, και αντίστροφα. Για τους μη υποψιασμένους τονίζω ότι το σύνολο των μοντερνιστικών ιδεολογιών εμπεριείχε μεγάλες αντί-Αριστοτελικές δόσεις, κατά την αντίληψή μου πολύ λογικά, γιατί άμα αφαιρέσεις τα πνευματικά από το Κοινωνικό-Πολιτικό ο αντί-Αριστοτελισμός είναι μονόδρομος για κάθε αξιομνημόνευτη υλιστική παραδοχή.

Η υποχρέωση για ξεκάθαρες και επιστημονικά συνεπείς επισημάνσεις μεγάλων πολιτικοστοχαστικών προεκτάσεων, τονίζω, δεν επιβάλλει συμβιβασμούς μπροστά στην περιρρέουσα κεκτημένη ταχύτητα των συμβατικών και καταμαρτυρούμενα αποτυχημένων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων. Πρώτον, εκατομμύρια τέκνα και εγγόνια της ηγεμονομαχίας αυτό μόνο ξέρουν, δεύτερον, οι περισσότεροι σήμερα ζουν σε καθεστώς απόλυτης στοχαστικής σύγχυσης και μόνο λύπηση τους αξίζει και τρίτον, τα επιστημονικά ζητήματα ποτέ δεν ήταν υπόθεση αριθμητικών πλειοψηφιών. Γιατί ένα είναι σίγουρο, ότι τα τέκνα και τα εγγόνια της ιδεολογικής διαπάλης του παρελθόντος είναι πολλά και η κεκτημένη ταχύτητα πολλών ανθρωπίνων φαινομένων δεν ανακόπτεται ακαριαία. Η στοχαστική αχρήστευση εκατομμυρίων ανθρώπων θα πάρει πολύ χρόνο να διορθωθεί και εμείς δεν γράφουμε για αυτούς αλλά για πολλούς άλλους των οποίων η λογική και ο ορθολογισμός διεσώθει. 

Εν τέλει, μια πιο βαθιά και σήμερα ευκολότερη απ’ ότι πριν μερικές δεκαετίες αντικειμενική ιστορικοπολιτική ματιά δείχνει ότι η υλιστική νοηματοδότηση της δημόσιας σφαίρας που έχει την αφετηρία στις προαναφερθείσες απαρχές της νεοτερικότητας, βρίσκεται σε ένα διαρκές αδιέξοδο τεσσάρων περίπου αιώνων. Όχι μόνο, όπως προείπαμε, αμιγής υλιστική σφαίρα ποτέ δεν υπήρξε και μάλλον ποτέ δεν θα υπάρξει –εκτός και αν οι πολίτες εκκενωθούν από την ανθρωπολογική ετερότητά τους, οπότε μιλάμε για διάλυση και όχι για συγκρότηση–, αλλά επιπλέον όσες κοινωνίες υπέστησαν την υλιστική λαίλαπα καταμαρτυρούμενα δυνάμωσαν αντί να αποδυναμωθούν ως εθνικές-ανθρωπολογικές οντότητες. Για την ψύχραιμη, μη προκατειλημμένη και αξιολογικά ελεύθερη πολιτική σκέψη αυτό ήταν αναμενόμενο πολιτικοστοχαστικό γεγονός και όχι πολιτικοστοχαστικό παράδοξο. Ήδη αναφέραμε ότι ο πολιτικός στοχασμός διαθέτει σήμερα δύο ακλόνητα παραδείγματα, την Σοβιετική Ένωση και την διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και θα αποτελούσε αντιδεοντολογική επιστημονική στάση και ανορθολογική πολιτική στάση κανείς να τα παρακάμπτει, όπως πολλοί κάνουν, με ελαφρά-ελαφρά πηδηματάκια, ξεχνώντας μάλιστα παρελθούσες υψιτενείς ιδεολογίες οι οποίες με ιστορικούς όρους είναι εφήμερης και μηδαμινής σημασίας 

6.  Εθνική ανθρωπολογία και επερχόμενα πολιτικά και διεθνοπολιτικά γεγονότα.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου που φανέρωσε στους πολλούς το ψεύδος όλων των μοντερνιστικών ιδεολογικών δογμάτων, το αδιέξοδο γίνεται ολοένα και περισσότερο υπαρξιακό για τους πολιτειακούς φορείς των δυτικών κυρίως κρατών. Στον υπόλοιπο κόσμο οι κοινωνίες, μετά το σπάσιμο των αλυσίδων της ιδεολογικής διαμάχης του 20ού αιώνα –προηγήθηκαν πολλοί αιώνες αποικιοκρατίας, ηγεμονισμού, εθνοκαθάρσεων και γενοκτονιών– κινούνται ραγδαία προς τον σωστό πλέον προσανατολισμό, με την έννοια των πολιτικοστοχαστικών στάσεων που είναι συμβατές με την ιστορική οντολογική θεμελίωσή τους και διαμόρφωσή τους. Το στοίχημα για περισσότερα έθνη δεν είναι κάποιο εθνομηδενιστικό στοίχημα αλλά η δύσκολη και δυσχερής κοινωνικοπολιτική τους συγκρότηση με τρόπο συμβατό με την υποκείμενη ανθρωπολογία κάθε ανεξάρτητου έθνους.

Η δημοκρατία, η κοινωνική ελευθερία και η πολιτική ελευθερία πλέον, στο βάθος του επερχόμενου μέλλοντος, μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνο ως η συγκρότηση και η συγκράτηση πολιτειακών δομών συμβατών με μια φυσιολογικά εξελισσόμενη ανθρωπολογία. Με αυτό εννοούμε όσο το δυνατό λιγότερες εξωγενείς επιδράσεις, όσο το δυνατό ανεπηρέαστα από ηγεμονικές επιρροές, όσο το δυνατό λιγότερους ή και καθόλου ανθρωπολογικούς πειραματισμούς και η διαφύλαξη της μη ρατσιστικά νοούμενης ανθρωπολογικής διαμόρφωσης ως κόρη οφθαλμού. Όπως ήδη τονίσαμε, αυτό σημαίνει τόσο αυτοσυγκρότηση και αυτοθέσμιση στην βάση τόσο του πνευματικού όσο και του αισθητού κόσμου κάθε κοινωνικής οντότητας όσο και αποφυγή ανθρωπολογικού βιασμού με την ενθάρρυνση της λαθρομετανάστευσης στην βάση αποδομηστικών ιδεολογικών κριτηρίων και πολιτειακών πειραματισμών (Κύπρος με το σχέδιο Αναν, Βοσνία, Ιράκ) που όλως περιέργως επιχειρούνται εις βάρος βεβαρημένων κρατών αλλά όχι εις βάρος μεγάλων κρατών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ισπανία, Ρωσία).

Ανεξαρτήτως μεμονωμένων και τοπικού χαρακτήρα συμβάντων, ένας συγκεκριμένος πολιτικός προσανατολισμός αποτελεί, μάλλον, πνευματικό και πολιτικό μονόδρομο: Ανεξαρτήτως τοπικών και περιφερειακών ιδιομορφιών ο εμπλουτισμός της εθνοκρατικής δομής με τον πνευματικό κόσμο των πολιτών ενός ολοένα και πιο δομημένου εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος μπορεί να σημαίνει ολοένα και μεγαλύτερη δημοκρατία και μια ολοένα και πιο βαθιά μη ρατσιστικά-μοντερνιστικά νοούμενη ανθρωπολογία. Δημοκρατία όχι βεβαίως ιδεολογικά και στρεβλά νοούμενη ως έμμεση αντιπροσώπευση ή ως κάποιου είδους θεοκρατική ιεραρχία, αλλά ως εκείνη η κατάσταση η οποία είτε δημιουργεί τις προϋποθέσεις άμεσου ελέγχου των πολιτών-εντολέων επί των εντολοδόχων εξουσιών ή μιας δομής με σαφή και προδιαγεγραμμένη φορά κίνησης προς αυτό τον προσανατολισμό.

Αυτή η επισήμανση, βεβαίως, απαιτεί βάσιμη σχετικοποίηση υπό το πρίσμα των ιστορικοπολιτικών εμπειριών και της διαδρομής των κρατών και του διεθνούς συστήματος. Με όρους μακροιστορικού χρόνου η διαδρομή σήμαινε, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, μια ταραχώδη αλλά ανοδική πορεία από την προπολιτική-βαρβαρική εποχή στην εποχής του πολιτικού πολιτισμού στην κλασική αρχαιότητα, στην συνέχεια στην Αλεξανδρινή περίοδο, την οποία διαδέχθηκε η ελληνιστική εποχή, η Ρωμαϊκή εποχή και στην συνέχεια από την αντιθετική πορεία της θεοκρατούμενης Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της ανθρωποκεντρικά προσανατολισμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Αυτή η δυσχερής, πολυτάραχη και πλήρης προβλημάτων συγκρότηση του πολιτισμού μετά την έξοδο από τη βαρβαρότητα μέχρι και την πτώση της Βυζαντινής Οικουμένης, ήταν εν τούτοις, πολιτικά, πολιτισμικά και πολιτειακά ανοδική. Μετά την επέλαση του υλισμού κατά την διάρκεια των τεσσάρων τελευταίων αιώνων, ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένης της Δυτικής Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής, συγκροτήθηκε διαφοροποιημένα: Σε ένα επίπεδο κινούνταν οι υλιστικές αυτοκρατορίες και στο υποκείμενο ανθρωπολογικό επίπεδο τα έθνη κτίζονταν ερήμην και εις πείσμα των ηγεμονικών και ιδεολογικών εποικοδομημάτων.

Ναι μεν για παράδειγμα όπως προείπαμε το διεθνές δίκαιο συγκροτήθηκε με όρους κυριαρχίας και αυτοσυντήρησης αλλά στην συνέχεια τα ανεξάρτητα εθνοκράτη αξίωσαν και αξιώνουν ολοένα και περισσότερο την εκπλήρωση της εθνικής ανεξαρτησίας, έννοια πνευματικά γεμάτη που αποτελεί, όπως υποστήριξα την κοσμοθεωρία των εθνών. Μια δηλαδή πνευματική αντί-ηγεμονική αντίληψη συμβατή με την ανθρωπολογική δομή του κόσμου όπως εξελίχθηκε και διαμορφώθηκε εθνοκρατοκεντρικά.

Παρά την εξέλιξη του κόσμου και την πορεία του πάνω σε προδιαγεγραμμένες πλέον εθνικές γραμμές, οι μοντερνιστικές ιδεολογίες συμπεριλαμβανομένων και των διάδοχων μεταμοντέρνων, φαίνεται να μην έχουν διδαχθεί το παραμικρό. Έτσι, μιλούν ακόμη, για ρατσισμούς και για ανθρωπολογικές αποδομήσεις, και «οραματίζονται» ουτοπικά κάποιο φανταστικό μετά-εθνικό κόσμο ατομιστών ιδιωτών αγνώστου ανθρωπολογικού περιεχομένου, αγνώστου δικαιοσύνης και ασφαλώς αγνώστου είδους (διανεμητικής) διακυβέρνησης. Πρόκειται για μια αδιέξοδη συζήτηση που όπως προανέφερα οφείλεται σε κεκτημένη μοντερνιστική ταχύτητα.  

7.    Το αναπόδραστο πολιτικό και ανθρωπολογικό κατηφόρισμα των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων ιδεολογιών

Για να κατανοήσουμε τα πιο πάνω και άλλα συναφή ζητήματα, απαιτείται να γνωρίζουμε –αν δεν γνωρίζουμε η συζήτηση είναι άσκοπη– το βασικό δίλημμα των Νέων Χρόνων. Στην Κοσμοθεωρία των Εθνών, ανέλυσα εκτενώς αυτές τις πτυχές, υπό διεθνολογικό όμως πρίσμα. Σύντομες, αλλά αναγκαίες και μη εξαιρετέες συνοψίσεις είναι οι εξής:

α) Ανεξαρτήτως διακηρύξεων όλες οι υλιστικές ιδεολογίες είναι μορφικά πανομοιότυπες. Αρχίζουν και τελειώνουν λέγοντας ότι στην ιδιωτική σφαίρα ο καθείς μπορεί να είναι ότι θέλει αλλά μέσα στην δημόσια σφαίρα θα πρέπει να προσέρχεται ως ιδιώτης που θα συμμετέχει υλιστικά-ωφελιμιστικά στις λειτουργίες του κράτους. Κάθε συνεπής μοντερνιστική υλιστική νοηματοδότηση του δημόσιου βίου απαιτεί και επιδιώκει μια υλιστική δημόσια σφαίρα. Το άτομο μέσα στην δημόσια σφαίρα θεωρείται έτσι άθροισμα αδιαφοροποίητων ιδιοτήτων, αποστερημένος των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων που συγκροτούν την ετερότητά του. Αυτές οι ιδιότητες αρχίζουν από τα «ψυχόρμητά του» και φθάνουν μέχρι την ιστορική του συνείδηση, τις ιστορικές μνήμες, τις αντιλήψεις για τις άλλες κοινωνίες, τις ιστορικές του ταυτότητες, τις παραστάσεις για την εχθρότητα άλλων κρατών και κάθε άλλο που τον καθιστούν αστάθμητη και «ανορθολογική» προσωπικότητα. Τονίζουμε ξανά ότι ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει μια τόσο τερατώδης κοινωνική κατασκευή.

β) Κατά την γνωστή διατύπωση του Γκίτενς, βασική παραδοχή των μοντερνιστικών ιδεολογιών είναι ότι το κράτος είναι ένα «δοχείο ισχύος». Ουσίες και νοήματα μειονεκτούν ως κριτήρια κοινού βίου και προτάσσονται λειτουργιστικοί υλιστικοί κανόνες συνύπαρξης των ατόμων. Πέραν των κανόνων συνύπαρξης οι προσδοκίες διίστανται. Οι πολιτικά αφελείς πιστεύουν, και διαρκώς διαψεύδονται, ότι η απέραντη ανθρώπινη ετερότητα μπορεί να εγκλωβιστεί μέσα στις προϋποτιθέμενες ασφυκτικές νομικοθεσμικές δομές που θα διασφαλίζουν μια νομικοπολιτικά προσδιορισμένη ομοιόμορφη συμπεριφορά. Οι πιο υποψιασμένοι αντιλαμβάνονται ότι η ανθρώπινη ετερότητα μέσα στην νομικοθεσμική δομή απαιτεί ασφυκτικούς μηχανισμούς ελέγχων και μηχανισμών καταστολής που θα διασφαλίζουν την υλιστική νομικοπολιτική «συμμόρφωση». Βασικά, αυτό το γεγονός αποτελεί τον μοναδικό σημαντικότερο παράγοντα που ερμηνεύει το διαδοχικό άνοιγμα-κλείσιμο της δεσποτικής και αυταρχικής διακυβέρνησης των μοντερνιστικών καθεστώτων από τον 17ο αιώνα και εντεύθεν. Ερμηνεύει τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις, τις καταναγκαστικές αφομοιώσεις, την διολίσθηση του κομμουνισμού στην ΕΣΣΔ στην βία και στο μαζικό έγκλημα, τους μηχανισμούς καταστολής των καθεστώτων έμμεσης αντιπροσώπευσης όποτε χαλαρώνει η κοινωνικοπολιτική δομή λόγω εσωτερικής ανθρωπολογικής διαφοροποίησης και την επιμελημένη αδιαφορία των πολιτικών ελίτ έμμεσης αντιπροσώπευσης στις αξιώσεις βαθέματος και επέκτασης της άσκησης «λαϊκής» κυριαρχίας με φορά κίνησης προς ένα αδιασάλευτο σκοπό συνθηκών άμεσης δημοκρατίας.

γ) Ενώ οι εκδοχές και αποχρώσεις των βαθμίδων βίαιης και καταναγκαστικής συμμόρφωσης της νεότερης εποχής είναι απροσμέτρητες, απαιτείται να γίνει κατανοητό ότι ο ρατσισμός ήταν η λογική και συνεπέστερη μοντερνιστική κοινωνικοπολιτική εκδοχή. Οι παραδοχές φιλοσόφων όπως οι La Mettrie και de Sade αποτελούν τις συνεπέστερες στοχαστικές διατυπώσεις του φιλοσοφικού περιεχομένου κάθε υλιστικής δομής, ζήτημα που εξετάστηκε εκτενώς στο προαναφερθέν βιβλίο μου. Μερικά σύντομα λόγια δεν βλάπτουν.

i) Φιλόσοφοι όπως οι La Mettrie και Μαρκήσιος de Sade κατάλαβαν ότι η υλιστική νοηματοδότηση της ζωής για να είναι συνεπής πολιτικά και ανθρωπολογικά απαιτεί μια συνεπή πνευματική εκκένωση του ανθρώπου. Δηλαδή, δεν αρκεί το άτομο να προσέρχεται στην υλιστική δημόσια σφαίρα όπως θέλει αλλά θα πρέπει να εκμηδενιστεί ανθρωπολογικά μέσα στην ιδιωτική σφαίρα για να προσέρχεται ως συνεπής και αδιατάραχτος υλιστής στον δημόσιο μηχανοποιημένο βίο. Φιλοσοφικά συνεπέστατα και λογικά, υποστήριξαν ότι υλιστής πολίτης μέσα σε υλιστικό κράτος σημαίνει νοηματοδότηση των πάντων με όρους μηχανοποιημένης θηριώδους ισχύος, κυριαρχίας και εγκληματικών ή και απάνθρωπων σαδιστικών συμπεριφορών που επιβάλλουν την άποψη του ισχυρότερου. Μάταια φιλελεύθεροι και μαρξιστές στοχαστές προσπάθησαν κατά καιρούς να «αποδείξουν» ότι οι στοχαστικές τους συγγένειές με τον Μαρκήσιο είναι ασθενείς ή ανύπαρκτες. Η αλήθεια είναι ότι ίσαμε τις λογικές συνέπειες της υλιστικής νοηματοδότησης της ατομικής και πολιτικής ζωής η λογική απόληξη είναι τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα που μεταμφιέζονται ποικιλόχρωμα αλλά έχουν ως συνεπή αξίωση την επίπεδη και αθροιστική αντίληψη μιας εκμηδενισμένης ανθρωπολογίας όχι μόνο μέσα αλλά και εκτός της δημόσιας σφαίρας.

ii) Αν και μέσα στην εκμηδενισμένη ατομική σφαίρα μερικών αυτό ήδη συμβαίνει, λίγοι ανθρωπολογικά μηδενισμένοι θα παραδεχθούν ότι είναι οπαδοί του Μαρκήσιου de Sade ή του La Mettrie και των αντί-αισθητικών μέχρι βρώμικων και εγκληματικών επιλογών τους. Οι de Sade και La Mettrie, εξάλλου, ευφυέστατα εξήγησαν τα όρια.

iii) Ανεξαρτήτως προθέσεων ή βαθμού κατανόησης ότι περί αυτού πρόκειται, η μεταμοντέρνα εθνομηδενιστική αποδόμηση, που επιδιώκεται μάλιστα με τον συνήθη φανατισμένο ζήλο κάθε ιδεαλιστικής παραδοχής, αποτελεί, βασικά, επιστροφή στο μέλλον των ανθρωπολογικών Σοδόμων και Γομόρρων των de Sade και La Mettrie. Η μαζική διάδοση των εθνομηδενιστικών παραδοχών,επιπλέον, αποτελεί είδος προσωρινής φιλοσοφικής τους δικαίωσης, γιατί υποστήριζαν ότι ο μοντερνιστικός υλισμός με το να ανατιμήσει την ύλη εις βάρος των πνευματικών εισροών στην δημόσια σφαίρα απαιτεί μια εκμηδενισμένη ανθρωπολογία και την μηχανοποίηση της ζωής.   

Το ιδεολογικό φαινόμενο, λοιπόν, καθώς και η συστηματική ρατσιστική νοηματοδότηση του κράτους-έθνους είναι δυτικοευρωπαϊκό προϊόν του ταραχώδους περάσματος από την φεουδαρχία-δουλοπαροικία στην μετά-Θεοκρατική εποχή. Η διαδρομή των ανθρώπων, όμως, έχει πολύ μεγαλύτερη ιστορικοπολιτική έκταση και δεν περιορίζεται στην μοντερνιστική περίοδο η οποία κάλλιστα, από ορισμένες τουλάχιστον πλευρές, μπορεί να θεωρηθεί ως αφενός οπισθοδρόμηση στην προπολιτική εποχή και ως αφετέρου μεγάλη οπισθοδρόμηση συγκρινόμενη με την κλασική εποχή και κυρίως με την Βυζαντινή Οικουμένη. Εδώ, προφανώς, διαχωρίζω την θέση μου με όσους θεωρούν την μοντερνισμό πρόοδο σε σχέση με τον Μεσαίωνα. Αποτελεί, τονίζω εμφατικά, οπισθοδρόμηση σε προπολιτικές εποχές. Αυτή η θέση χρήζει τρις επισημάνσεις.

          Πρώτον, υπενθυμίζω ότι κάνω διάκριση μεταξύ νεοτερικότητας κα μοντερνισμού. Η νεοτερικότητα ως ένας ευρύτερος και πιο φαρδύς δρόμος συμπεριελάμβανε τόσο μεγάλα επιτεύγματα των ανθρώπων στις τέχνες, στα γράμματα και στην τεχνολογία. Οι άνθρωποι της καθημερινότητας της νεοτερικής διαχρονίας, επιπλέον –και παρά την δυσχερή τους πορεία από την δουλοπαροικία στις ηγεμονίες, στην συνέχεια στην αρχαϊκή αστική δεσποτεία στον επαναστατικό αστικοφιλελευθερισμό, τις εθνοκκαθάρσεις και τις γενοκτονίες, και στην συνέχεια στους δύο τρομακτικούς πολέμους και στην ιδεολογική ηγεμονομαχία που ακολούθησε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα–, κατόρθωσαν να αυτοσυγκροτηθούν ανθρωπολογικά και εθνικά. Το έθνος στην Ευρώπη, εν τέλει, εκκολάφθηκε κατά την διάρκεια της νεοτερικότητας και δεν είχαν όλοι οι ευρωπαίοι στο μυαλό τους την ρατσιστική ανθρωπολογία των ναζί. Ούτε βεβαίως συγκροτήθηκαν ανθρωπολογικά λόγω "συμβολαίου" καθόσον οι ποικίλες ιδιότητες των ανθρωπολογιών των ευρωπαϊκών εθνών είναι πολύ πιο σύνθετες απ' ότι η θεωρία του συμβολαίου υποθέτει.

            Δεύτερον, η μεγάλη πολιτική ανωμαλία στο εσωτερικό του νεοτερικού ευρωπαϊκού πολιτικού χώρου, ακριβώς έγκειται στο μοντερνιστικό ιδεολογικό φαινόμενο. Στις ανθρωπολογικές διαμορφώσεις δεν προτάχθηκαν πλέον μόνο οι δεσποτικές ηγεμονικές κανονιστικές δομές (οι οποίες λίγο πολύ είχαν και θρησκευτικό-δογματικό χαρακτήρα) αλλά και οι επαναστατικές ιδεολογικές επινοήσεις για επιφάσεις, εποικοδομήματα και "ιδεαλιστικά πεπρωμένα". Αυτό το γεγονός πέραν των προαναφερθέντων κακουχιών και οπισθοδρομήσεων ανέστελλε και μια πιο ταχύρρυθμη φυσιολογική ολοκλήρωση των πρώην δουλοπαροίκων που σιγά-σιγά εξελίχθηκαν στο εσωτερικό των εθνικών ενοτήτων που αναδύθηκαν. Επιπλέον, αυτή η ολοκλήρωση κινήθηκε εν μέσω εμποδίων που έθετε το καθεστώς έμμεσης αντιπροσώπευσης που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας. Για να το θέσουμε διαφορετικά, είναι ένα πράγμα εάν οι ευρωπαϊκές κοινότητες είχαν συγκροτηθεί σε δημοκρατικό Δήμο εντός του οποίου θα συντελούνταν διαρκώς ανθρωπολογικές διαμορφώσεις και άλλο ο εγκλωβισμός τους επί ηγεμονιών στον δεσποτικό ζυγό και στην έμμεση αντιπροσώπευση στις λογικές της υλιστικής ιδιωτείας (διαχωρισμό δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας και στέρηση της πρώτης από τον πνευματικό κόσμο των πολιτών).

Οι πιο πάνω ιστορικές συνθήκες της ευρωπαϊκής νεοτερικότητας εξηγούν το γεγονός ότι όχι μόνο τα ευρωπαϊκά έθνη δεν εξελίχθηκαν φυσιολογικά αλλά επιπλέον η νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος οδήγησε τόσο σε ενδοκρατικές διαστροφές όσο και στο αποικιοκρατικό φαινόμενο. Η αντίληψη του "κρατικού έθνους" και ο αναπόδραστος πλέον ρατσισμός που συμπλέχθηκε με πολέμους, εθνοσοβινισμούς και την αποικιοκρατική περιπέτεια των πολιτικών ελίτ στην οποία έσυραν και τις κοινωνίες τους, είναι ιδιαίτερα και ιδιόμορφα ευρωπαϊκά φαινόμενα που απαιτείται να εξετάζονται υπό το πρίσμα του πλήθους ειδοποιών διαφορών που τα προσδιορίζουν στον τόπο και στον χρόνο. Γι' αυτό, μάταια πολλοί επιχειρούν να κατανοήσουν την ανθρωπολογική συγκρότηση των υπόλοιπων εθνών με ρατσιστικούς όρους, ή με στερεότυπα που πλάθουν ιστοριογραφικές ανεκδοτολογίες με σκοπό ένα αδιέξοδο εθνομηδενισμό.

    Γι' ακόμη ένα λόγο, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, οι ανθρωπολογικές διαμορφώσεις στην ιστορική διαχρονία είναι απολύτως αδύνατο να εξιχνιαστούν πλήρως. Τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα καθώς και οι αξιώσεις εθνικής ανεξαρτησίας είναι οι πλέον αξιόπιστες μαρτυρίες. Η πνευματική, πολιτισμική και ανθρωπολογική συγκρότηση όλων των εθνών χάνεται μέσα στο ιστορικό βάθος που είναι εξ αντικειμένου αδύνατο να διερευνηθεί τεκμηριωμένα, εκτός και αν ασήμαντες επί μέρους πληροφορίες μεμονωμένων γεγονότων αξιολογούνται ως σημαντικές για να εκλογικευτεί ένα επιθυμητό όλο. Ένα είναι σίγουρο, το γεγονός ότι αναρίθμητες σμίλες μορφοποιούν τους ανθρώπους και τις συλλογικές οντότητες που ποτέ δεν έπαψαν να επικοινωνούν, να μεταναστεύουν, να συγκρούονται, να συμμαχούν, να συναλλάσσονται, να χωρίζουν όταν οι κοινωνίες είναι ανθρωπολογικά διαφοροποιημένες και να σμίγουν όταν οι κοινωνίες είναι ανθρωπολογικά συγγενείς. Τα αίτια βρίσκονται κρυμμένα βαθιά μέσα στον ανθρωπολογικό πυρήνα κάθε ανθρώπου και κάθε συγκροτημένου έθνους.

Μπορούμε, σε αντίθεση με ιστοριογραφικές καρικατούρες οι οποίες είτε σχετικοποιούν με ιδεολογικά άλματα είτε ανάγουν το μέρος σε γενικό, να σκεφτούμε το διϋποκειμενικά πασίδηλο μακροιστορικό γεγονός ότι  μικρά και μεγάλα ιστορικά κύματα και απροσμέτρητες συμμίξεις και μεθέξεις στο εσωτερικό και μεταξύ των εθνών, των πολιτισμών και των πολιτειών που διήρκησαν επί αιώνες και που έκτισαν τόσο τις πολιτικές-πνευματικές όσο και τις ανθρωπολογικές δομές του ιστορικού χώρου που αρχίζει από το Αιγαίο και προεκτείνεται στο Μικρασιατικό βάθος και στην Μεσόγειο. Η ανθρώπινη διαδρομή ποτέ δεν ήταν ευθύγραμμα ανοδική ή ανθόσπαρτη και ότι μάλλον ποτέ δεν θα είναι. Η ανθρωπολογική διαμόρφωση και η πολιτειακή συγκρότηση και η συγκράτηση των εθνών αυτού του ιστορικού χώρου δεν βασιζόταν σε κάποιες καθιερωμένες εθνοφυλετικές σταθερές ή ρατσιστικές παραδοχές οι οποίες αποτελούν, όπως προείπαμε, θλιβερό προνόμιο της μοντερνιστικής εποχής.

Υπό διαφορετικές κοσμοσυστημικές συνθήκες η διαδρομή των εθνών συνεχίστηκε σε τοπικό επίπεδο και μετά την πτώση της Βασιλεύουσα Πόλης, της Κωνσταντινούπολης. Βασικά, συνεχίστηκε μέχρι την καταστροφή του 1922. Δική μου θέση είναι ότι αυτή η καταστροφή επιδέχεται πολλές ερμηνείες μια εκ των οποίων είναι η ανθρωπολογική εκμηδένιση του ιστορικού χώρου της Βυζαντινής Οικουμένης και η εγκαθίδρυση των μοντερνιστικών-υλιστικών δομών του νεοτουρκικού και νεοελληνικού κράτους που αναίρεσαν πολιτικά οράματα ή και πολιτικά σχέδια (βλ. για παράδειγμα τις θέσεις του Ρήγα Φεραίου) για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία στον ιστορικό χώρο των εθνών των Βαλκανίων και της Ανατολής.

            Γι’ αυτό είναι επιστημονικά μιλώντας ακατανόητο το γεγονός ότι οι φορείς των μοντερνιστικών ή μεταμοντέρνων ιδεολογιών με απύθμενη επιστημονική προπέτεια και παραβιάζοντας πάγιους κώδικες της δεοντολογίας της επιστήμης ενοχοποιούν την εθνική διαμόρφωση της κοινωνιών της περιφέρειας της Ελλάδας αντί να περιγράψουν το αληθινό προσωπείο των δυναστικών καθεστώτων και των μοντερνιστών συγγενών τους.

       Ιδιαίτερα όσον αφορά το νεοελληνικό κράτος αλλά όπως φαίνεται και το νεοτουρκικό, το πρόβλημα δεν είναι η εθνικά συγκροτημένη πλέον ανθρωπολογία τους αλλά οι μεταπρατικές μοντερνιστικές δομές που τους επιβλήθηκαν, της μεν Ελλάδας την δεκαετία του 1820 και της Τουρκίας επί Ατατούρκ. Αν κάτι είναι λογικό και αυτονόητο στην Ελλάδα, είναι η αναγκαιότητα της ταχύρρυθμης ολικής επαναφοράς της εθνικής δημοκρατικής παράδοσης και η ανάλογη και αντίστοιχη προσαρμογή του ελληνικού κράτους.

    Οι κρατικές δομές λογικό είναι πάντοτε να κατοπτρίζουν κανονιστικά την υποκείμενη ανθρωπολογία. Το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν το έθνος αλλά το γεγονός ότι πάνω από ιστορικά διαμορφωμένα έθνη με μακραίωνους πολιτισμούς και πολιτικά επιτεύγματα επιβλήθηκαν υλιστικές πολιτειακές δομές ασύμβατες με τις υποκείμενες ανθρωπολογίες. Το έργο των δεσποτικών καθεστώτων και της μοντερνιστικής λαίλαπας –η παραδοχή ότι «το κράτος προηγείται του έθνους» και η επιβολή ξενόφερτων κανονιστικών εποικοδομημάτων επί ανθρωπολογικά διαμορφωμένων κοινωνικών οντοτήτων–  επιχειρεί τώρα να συνεχίσει το εθνομηδενιστικό κίνημα σε αγαστή συνεργασία με εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες, κερδοσκόπους, πολυεθνικές εταιρίες κα αξιωματούχους ηγεμονικών κρατών.    

Τώρα, ο Φαλμεράιερ και ο κάθε Φαλμεράιερ, είναι καθαρόαιμα τέκνα της φασιστικορατσιστικής πορείας του μοντερνισμού μετά τον 16ο αιώνα. Η όχι και τόσο παράδοξη σχέση των ρατσιστικών ερμηνειών με τις εθνομηδενιστικές –λόγω στενής συγγένειας μεταξύ όλων των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων παραδοχών– προσφέρει την ευκαιρία για κάποιες καταληκτικές συμπερασματικές επισημάνσεις.

Από τα προηγηθέντα συγκρατούμε ως καίριας σημασίας ζήτημα την μακροϊστορική παρατήρηση ότι της μοντερνιστικής περιόδου προηγήθηκε μια ολόκληρη χιλιετηρίδα κατά την διάρκεια της οποίας ενώ στην Βυζαντινή Οικουμένη ο πολιτικός πολιτισμός και η πνευματική ανάπτυξη των εθνών εν μέσω πολλών δυσκολιών κινούταν ανοδικά, στον δυτικοευρωπαϊκό Μεσαίωνα κυριαρχούσε η Ρωμαιοκαθολική θεοκρατία. Τα ισχυρά αντί-πνευματικά σύνδρομα όλων των μοντερνιστικών ιδεολογιών οφείλονται στο γεγονός ότι η Ρωμαιοκαθολική θεοκρατία αποτελούσε τον αντίποδα και τον αντίπαλο της Βυζαντινής Οικουμένης στο εσωτερικό της οποίας ο Χριστιανισμός επηρεασμένος και από τα επιτεύγματα του κλασικού πολιτικού πολιτισμού και τους άλλους συγγενείς με αυτόν εθνικούς πολιτισμούς του Μικρασιατικού βάθους,  έκτισε ένα κοσμοσύστημα –για να χρησιμοποιήσω τον προσφιλή και εύστοχο όρο του Γιώργου Κοντογιώργη– που διαιώνισε επί αιώνες μια δύσκολη μεν αλλά σχετικά επιτυχή ισορροπία μεταξύ της Βασιλεύουσας Πόλης και των εθνών που την συναποτελούσαν.

Λογικά και αναμενόμενα, η Ρωμαιοκαθολική Θεοκρατία ποτέ δεν σταμάτησε να υπονομεύει και να ροκανίζει την Βυζαντινή Οικουμένη και τα πνευματικά, πολιτισμικά και πολιτικά της επιτεύγματα, μιας και ήταν πολιτικά και θρησκευτικά το αντίθετό της. Το ίδιο ισχύει, όμως, για τον υλιστικό μοντερνισμό που διαδέχθηκε την θεοκρατία.

Συμπεραίνοντας θα επιχειρήσουμε τώρα να συνοψίσουμε τα επιχειρήματά μας κάνοντας μια ακόμη μακροϊστορική σχετικοποίηση και σύγκριση φαινομένων βαθύτατων προεκτάσεων για διαμόρφωση του κόσμου μέχρι τις μέρες μας:

α) Ο ανθρωπολογικός εξανδραποδισμός που προκάλεσε ο δεσποτισμός, η θεοκρατία και η φεουδαρχία και που δημιούργησε το φαινόμενο των δουλοπαροίκων, δηλαδή, των ανθρωπολογικά ισοπεδωμένων όντων, εξάλειψε τις προϋποθέσεις συγκρότησης πολιτειών κλασικά νοούμενων στην Δυτική Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αφετηριακές ηγεμονίες των Νέων Χρόνων δεν επιχείρησαν κάτι τέτοιο αλλά όπως ήδη τονίσαμε διακυβερνούσαν δεσποτικά. Εξ αυτού του γεγονότος, όλες ανεξαιρέτως οι μοντερνιστικές ιδεολογίες εμπεριέχουν την πολιτική θανατηφόρα προκατάληψη ότι i) οι πολίτες είναι αγελαίο άθροισμα που για να διακυβερνηθεί απαιτείται μια πεφωτισμένη ηγεσία (αρχικά κληρονομική και στην συνέχεια των έμμεσα εκλεγμένων πολιτικών ελίτ) και ii) ότι η ελιτίστικη ιεραρχία είναι θεμιτή και αναγκαία προϋπόθεση ανθρωπολογικής διαμόρφωσης. Τουλάχιστον όσον αφορά τις χαρούμενες ή τις πιο υποψιασμένες και ηγεμονικά επιστρατευμένες εκδοχές των εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων, αυτές οι παραδοχές διαιωνίστηκαν ως έμμονα υποσυνείδητα σύνδρομα. Άλλη ερμηνεία δεν μπορεί να υπάρξει γι’ αυτά τα μεταφυσικά ιδεολογήματα τα οποία αναγκαστικά είναι βαθύτατα επηρεασμένα από τις αντιφάσεις και τις ασυνέπειες της μοντερνιστικής πολιτικοστοχαστικής διαδρομής. Αριθμητικά αυτή η αποδομητική αντίληψη είναι σήμερα κυρίαρχη στα δυτικά πανεπιστήμια και οι συνέπειες για όσους γίνονται θύματά της είναι πασίδηλες και αυτονόητες.

β)  Η μεταμοντέρνα εθνομηδενιστική θεώρηση στην οποία αναφερθήκαμε μόλις, είναι, βασικά, αποτελματωμένη στην αδιέξοδη θέση –και πολιτικά διεστραμμένη θέση, επαναλαμβάνω, γιατί εμποτίστηκε από την ιστορικά ατυχή σχέση δουλοπαροίκων-εξουσίας στην μετά-θεοκρατική εποχή– ότι το κράτος προηγείται του «έθνους». Αφού έπρεπε να υπάρξει μια τεχνητή ανθρωπολογία αυτό έπρεπε να επιτευχθεί εύκολα με το να ενοποιηθούν υλιστικά-ηγεμονικά οι διαφοροποιημένοι και στερούμενοι πνευματικής καλλιέργειας δουλοπάροικοι. Οι δουλοπάροικοι, εν ολίγοις, δεν είχαν τις ιδιότητες του πολίτη, και ο μοντερνισμός βαθιά επηρεασμένος από αυτή την ιστορική μνήμη που δημιουργεί ελιτίστικες ψυχώσεις και σύνδρομα, ζητά, βασικά, να διαιωνιστεί στο διηνεγκές η αντίληψη "οι κρατικοί θεσμοί προηγούνται της ανθρωπολογικής διαμόρφωσης" (οι σημερινές για παράδειγμα παρωχημένες "θεσμικές θεωρήσεις" της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δηλαδή, επιζητούνται ιδεολογικές επινοήσεις κρατικών κατασκευών στο εσωτερικό των οποίων το ταραχοποιό πνεύμα των πολιτών δεν έχει θέση και όπου ακόμη και ένας αθροιστικός ανθρωπολογικός ακταρμάς θα μπορούσε να λειτουργήσει πολιτικά ευθύγραμμα, "υπάκουα", εύρυθμα και "αποτελεσματικά". Η υλιστική διακυβέρνηση είναι το μέσο και ο σκοπός.

Για τον εγγενώς αντί-πνευματικό χαρακτήρα των υλιστικών ιδεολογιών υπάρχουν τα μοναδικά και ανεπανάληπτα κείμενα του Παναγιώτη Κονδύλη, ιδιαίτερα το Κριτική της μεταφυσικής στην νεότερη σκέψη αλλά και για όποιον έχει την στοχαστική αντοχή να το αντέξει και έτσι την τύχη να το καταλάβει το Πολιτικό και ο Άνθρωπος. Εδώ συγκρατούμε και επισημαίνουμε το γεγονός ότι η διολίσθηση από την αντί-θεοκρατία στον υλισμό και στην αντί-πνευματικότητα είχε ως συνέπεια την προαναφερθείσα σταδιακή κυριαρχία του διαστρεμμένου ιδεολογήματος με προεκτάσεις μέχρι τις μέρες μας.

Ο σύγχρονος εθνομηδενισμός, ακριβώς, έχει τις ρίζες του στην εποχή των δουλοπαροίκων και στην βαθιά ριζωμένη πεποίθηση στην πολιτική κουλτούρα των δυτικών ελίτ ότι ένα κράτος μπορεί να συγκροτηθεί ανθρωπολογικά  και πολιτικά με υλιστικές μόνο μεθόδους. Ακόμη πιο σημαντικό, η ειδοποιός διαφορά όσον αφορά τον σύγχρονο εθνομηδενισμό, τον οποίο επαγγέλλονται πλέον νέες δυναμικές συσπειρώσεις διεθνικών ιδεολόγων, είναι ότι αν ένα έθνος «δυστυχώς» έχει ήδη διαμορφωθεί ανθρωπολογικά θα πρέπει να αποδομηθεί για να κυβερνιέται απρόσκοπτα.

Το επιστημονικό και στοχαστικό τερατούργημα γίνεται άπιαστο και ακατανίκητο όταν όλα αυτά τα παρωχημέναιδεολογήματα αναμιγνύονται με μεταφυσικές θέσεις περί πολυπολιτισμού, ζήτημα που έθιξα ακροθιγώς πιο πάνω. Την εσχατολογία των μοντερνιστικών ιδεολογιών την διαδέχθηκε η εσχατολογία των πολυπολιτισμικών κρατών (ή ακόμη και του πολυπολιτισμικού πλανήτη). Φλυαρίες, δηλαδή, περί ενός κόσμου ιδιωτών που περιφέρονται χρησιμοθηρικά, συμπεριφέρονται αλτρουιστικά και που αποδέχονται την κατανομή των πόρων φιλεύσπλαχνα. Η ανθρωπολογία τους θα είναι επίπεδη και εθνομηδενισμένη. Αυτό είναι το όραμα πολλών ιδεολογικά προσανατολισμένων θεωρημάτων στα δυτικοευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Στις ΗΠΑ, τα ίδια ρεύματα σκέψης ενέχουν μια άλλη διάσταση καθότι από καιρό ο εθνομηδενισμός ως "συνταγή για τρίτους" είναι διακηρυγμένα και κατ' ομολογία ένα από τα κυριότερα εργαλεία της εθνικής τους στρατηγικής.

 γ) Όπως υποστηρίζω στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, η καθολικά αντί-Αριστοτελική πορεία του μοντερνισμού αποτέλεσε τελικά τον σκληρό φιλοσοφικό πυρήνα στο εσωτερικό της νεοτερικότητας (η οποία, νεοτερικότητα, επαναλαμβάνω, ήταν ένας πολύ πιο φαρδύς πολιτικός και πνευματικός δρόμος μέσα στον οποίο πορεύονταν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες). Η κυριαρχία αντί-Αριστοτελικών παραδοχών σήμαινε, βασικά, ότι η Δύση μετά τον 16ο αιώνα αυτοκτόνησε πολιτικά και στοχαστικά. Αυτό μπορούμε να το πούμε και διαφορετικά: Η αποδυνάμωση της Ρωμαιοκαθολικής θεοκρατίας αντί να οδηγήσει στην ανθρωποκεντρική αριστοτελική συγκρότηση και συγκράτηση των εθνών της Ευρώπης οδήγησε σε ποικίλες εκδοχές της παραδοχής περί "κρατικού έθνους" που λίγο ή πολύ διαποτίζει σχεδόν οτιδήποτε ειπώθηκε ή γράφτηκε στις Δυτικές ηγεμονίες των Νέων Χρόνων. Κυρίως, όμως, διαποτίζει τα πολιτικά και πνευματικά ελίτ με αποτέλεσμα να προσκολλώνται στην έμμεση αντιπροσώπευση και να βλέπουν εχθρικά κάθε κίνηση με φορά προς άμεση δημοκρατία και μια βαθύτερη ανθρωπολογική διαμόρφωση με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής ελευθερίας.

Ύστεροι φτωχοί συγγενείς είναι οι ελληνικής καταγωγής φανατισμένοι μεταμοντέρνοι θιασώτες μιας επίπεδης ανθρωπολογίας που αναμενόμενα αρνείται τα πολιτικά και πολιτισμικά κεκτημένα των κοινωνιοκεντρικά κτισμένων εθνικών κοσμοθεωριών της Βαλκανικής και Μεσογειακής περιφέρειας και που θέλει να αντιστρέψει το έθνος ως πνευματικό, πολιτικό και ανθρωπολογικό φαινόμενο για να το μετατρέψει σε ένα συνονθύλευμα πνευματικής εξαθλίωσης επιπέδου δουλοπαροίκων. Οι αποδομηστές, για παράδειγμα, συσπειρωμένοι σε διεθνικές συνάξεις πεισματικά και παιδαριωδώς επιχειρούν να υποστηρίξουν ότι οι κοινωνίες της Βαλκανικής και της Μικρός Ασίας είναι δημιουργήματα της φαντασίας και ότι πίσω τους δεν υπάρχει μια μακραίωνη πνευματική, ανθρωπολογική και πολιτική διαμόρφωση.  

            δ) Στο μυαλό των ημέτερων ελλήνων εθνομηδενιστών δεν χωράει το γεγονός ότι ιστορικοπολιτικά καταμαρτυρείται πως το έθνος συγκροτείται ανθρωπολογικά, πολιτισμικά και πολιτικά μέσα από μακραίωνες και εν πολλοίς άγνωστες συμμίξεις και μεθέξεις ατομικών και συλλογικών οντοτήτων απέραντης και απύθμενης ετερότητας (και ότι η μοντερνιστική υλιστική αντίληψη είναι αφύσικη και εγγενώς ρατσιστική). Πάντως, έστω και συντομογραφικά, απαιτείται να συνοψίσουμε το γεγονός ότι τα μοντερνιστικά διεθνιστικοϋλιστικά δόγματα αναμίχθηκαν και εξελίχθηκαν άναρχα υπό το πρίσμα τριών κύριων ρευμάτων, i) του αστικοφιλελευθερισμού που διαδέχθηκε τις αρχικές αστικές ηγεμονίες), ii) του μαρξισμού (που φιλοδόξησε να τον διαδεχθεί σπρώχνοντας την υλιστική αντίληψη ίσαμε τις λογικές διεθνιστικοϋλιστικές συνέπειές της) και του ii) ναζισμού (που αποτελεί την συνεπέστερη και πιο «αποτελεσματική» μοντερνιστική ιδεολογία). Βασικά, έτσι προέκυψε η «ιδεολογία» ως αντικατάστατο της δημοκρατίας, έτσι γεννήθηκε η έμμεση αντιπροσώπευση (κατ’ ευφημισμό έμμεση «δημοκρατία») ως υποκατάστατο της Δημοκρατίας κινούμενη όμως με φορά δεσποτική και έτσι γεννήθηκαν τα ιδεολογικά μεταμφιεσμένα ηγεμονικά μοντερνιστικά δόγματα.

ε) Ο δυτικός ηγεμονικός μοντερνισμός δεν περιορίστηκε μόνο στις γενοκτονίες και στις εθνοκαθάρσεις που εκτελέστηκαν στην Δυτική Ευρώπη και στην Βόρειο Αμερική αλλά οδήγησε στην κατάληψη του πλανήτη ολόκληρου επί αιώνες. Ο λόγος αυτής της ιμπεριαλιστικής επέκτασης είναι βαθύτατα ριζωμένος σε κάθε υλιστικό ιδεολογικό δόγμα: Όπως επισημάναμε πιο πάνω, εγγενώς ως φιλοσοφικά δόγματα όλες οι ιδεολογίες νοηματοδοτούν τις ανθρώπινες σχέσεις όχι με όρους πολιτικής αλλά με όρους ισχύος και αυτοσυντήρησης (και ασφαλώς κυριαρχίας). Όπως προείπαμε, αν και η διαδρομή των ανθρώπων από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα δεν ήταν ανθόσπαρτη και ποτέ δεν θα είναι, η τρικυμισμένη πορεία προς την Πολιτική Ιθάκη εν μέσω Λαιστρυγόνων, Κυκλώπων και Σειρήνων είχε μια ανοδική φορά, δηλαδή την ανοδική πολιτική, πολιτισμική και ανθρωπολογική συγκρότηση των εθνών την οποία βαθιές ιστορικές ματιές όπως του Ρήγα Φεραίου και του Καβάφη αποτυπώνουν με θαυμαστή ακρίβεια. Μετά τον 16ο αιώνα, όμως, η νέα (πολιτική) μεταφυσική που διαδέχθηκε την Ρωμαιοκαθολική θεοκρατία και που φθάνει μέχρι τους ημιμαθείς σημερινούς μεταμοντέρνους, σήμαινε οδυνηρές εμπειρίες για την ανθρωπότητα: Η νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος από τον μοντερνισμό και τα εγγενώς ρατσιστικά συνοδευτικά δόγματά που οδήγησαν στην κατάληψη του πλανήτη, στην αποικιοκρατική καταλήστευση των εθνών, στην αναστολή της δύσκολης μεν αλλά ανοδικής πολιτικής και ανθρωπολογικής τους πορείας, στην εμπέδωση του μαντρώματος των ανθρώπων (δόγμα κυριαρχίας) ως κύριο τρόπο πολιτειακής συγκρότησης και στο μετά-αποικιακό μετά-ηγεμονικό κόσμο όπου κυριάρχησε η δήθεν ιδεολογική ηγεμονομαχία Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ η οποία αποτέλεσε ενέπλεξε άχαρα ματώνοντας όλα τα έθνη του πλανήτη σε μια άνευ πολιτικού περιεχομένου διαπάλη πολλών αιώνων.

ζ) Εις πείσμα των διενιστικοϋλιστικών δογμάτων και των συγκρούσεων που αυτά υποκίνησαν, η εθνική συγκρότηση ποτέ δεν σταμάτησε, ακόμη και στην Ευρώπη. Ειρωνικά, και στην Δυτική Ευρώπη, όπου σιγά σιγά οι δουλοπάροικοι μορφώθηκαν, οι πολίτες ολοένα και περισσότερο αξιώνουν τον ρόλο του εντολέα. Αυτή η τάση θα αποδυναμώνεται μόνο εάν η ελιτίστικη-δεσποτική έμμεση αντιπροσώπευση κινείται με φορά προς έμμεση δημοκρατία και με προορισμό την άμεση δημοκρατία: Όσο πιο κοντά στην πολιτική εξουσία και όσο πιο άμεση εποπτεία ασκεί ο πολίτης-εντολές πάνω στην εντολοδόχο εξουσία τόσο περισσότερο Δημοκρατία έχουμε, και το αντίστροφο. Τα υπόλοιπα, δηλαδή ιδεολογίες, κόμματα και τα λοιπά, είναι κατάλοιπα του μοντερνισμού που δρουν ανασταλτικά στην δημοκρατική ανάπτυξη των εθνών. Εθνών, ακριβώς, τα οποία σταδιακά από μόνα τους και παρά το τεράστιο βάρος των μοντερνιστικών ιδεολογικοφιλοσοφικών δογμάτων, αναπτύσσουν τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες. Εδώ τονίζω: Εθνικές κοσμοθεωρίες που αποτελούν κτίσματα πολιτισμού, πολιτικού πολιτισμού και ανθρωπολογιών που καμιά σχέση δεν έχουν με το ρατσιστικά νοούμενο κράτος-έθνος(«κράτος → «έθνος»: οι εξωπολιτικοί νόμοι των ελίτ δημιουργούν μια νομικίστικη και αδιαφοροποίητη ανθρωπολογία, παράδοση).

η) Η τραγική μοντερνιστική διαδρομή των τεσσάρων τελευταίων αιώνων άφησε πολλά αποτυπώματα: Πρώτον, ακόμη και στην Δύση το κράτος-κυριαρχία υπονομεύτηκε εσωτερικά από την ίδια την εθνική ανάπτυξη δημιουργώντας το κυρίαρχο Εθνοκράτος το οποίο ορθώς κάθε εθνική κοινωνία διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού. Δεύτερον, γεννήθηκαν αναρίθμητα αίτια πολέμου με μοναδική βασικά πηγή τις ατασθαλίες των διεθνιστικοϋλιστικών δογμάτων από το 16ο αιώνα μέχρι και το τέλος του 20ού αιώνα. Τρίτον, η αναπόδραστη παρακμή των ηγεμονικών ελεφάντων προκαλεί συγκρούσεις με πιο πρόσφατη την ηγεμονομαχία του 20ου αιώνα και την δονκιχωτική αμερικανική προσπάθεια των δύο τελευταίων δεκαετιών να συνεχίσει το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Τέταρτον, η ίδια η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση από αμιγές λειτουργιστικό-υλιστικό εγχείρημα ανέτρεψε όλες τις προβλέψεις των αναρίθμητων μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και μετατράπηκε σε πρότυπο μετά-νεοτερικό εθνοκρατοκεντρατικό φαινόμενο. Βέβαια, έχει πολύ δρόμο να διανύσει και υπονομεύεται από την έλλειψη στρατηγικής συνοχής και την στρατηγική εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Πέμπτον, η παρακμή των μοντερνιστικών ηγεμονιών συνοδεύεται από το πιο συγκλονιστικό γεγονός της ιστορίας: Αναδύονται μικρά και μεγάλα έθνη τα οποία αναζητούν μια πραγματική εσωτερική δημοκρατία, ένα πολιτικό σύστημα που να είναι συμβατό με την ιστορικά κτισμένη ανθρωπολογία τους και την ανάδυση της εθνικής ανεξαρτησίας ως της κοσμοθεωρίας όλων των εθνών (εξ ου και ο τίτλος του ανωτέρω ομώνυμου βιβλίου μου).

θ) Το τελευταίο ζήτημα είναι ίσως και η ουσία και η ειδοποιός διαφορά. Ο κόσμος βασικά ολοένα και περισσότερο αφήνει πίσω το μοντερνιστικό δόγμα ότι η δημόσια πολιτειακή σφαίρα πρέπει να είναι υλιστική. Αν και ποτέ δεν κατόρθωσαν να φτιάξουν αμιγείς υλιστικές δημόσιες σφαίρες –αυτές βρίσκονται μόνο στην φαντασία των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων που ενώ αλλού αποδυναμώνονται στην Ελλάδα κυριαρχούν ολοένα και περισσότερο προαναγγέλλοντας τον πολιτικό και πολιτειακό της θάνατο– ο μοντερνισμός και μεταμοντερνισμός ριζωμένοι στην παράδοση του κράτους-δουλοπαροίκων επιζητούν πολιτειακές δομές εξωπολιτικά νομικά προσδιορισμένες και αντιπαθούν ή καταπολεμούν κάθε εισροή στην δημόσια σφαίρα του πνευματικού κόσμου των πολιτών.

Πριν τον μοντερνισμό, όμως, αυτό ήταν ύβρις. Ακόμη πιο σημαντικό, ο αποκλεισμός του πνευματικού κόσμου των πολιτών από την δημόσια σφαίρα πέραν του ότι εγκαταλείπεται πλέον και  στην Δυτική Ευρώπη ή στις ΗΠΑ, στον «ξεχασμένο» υπόλοιπο κόσμο τον οποίο τα ηγεμονικά ελιτ της Δύσης σκέπτονται μόνο ως χώρο νέο-αποικιακού πλιάτσικου πλουτοπαραγωγικών πόρων, συντελείται κοσμογονία. Στα εννέα δέκατα περίπου του πλανήτη τα έθνη αναπτύσσονται με το να αναβιώνουν τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες, να αφήνουν τον πνευματικό κόσμο των ανθρώπων (συμπεριλαμβανομένων και των μεταφυσικών δογμάτων) να εισρεύσει ως ο κύριος διαμορφωτικός παράγων των ανθρωπολογικά θεμελιωμένων νόμων και να αναπτύσσουν την εθνική ανεξαρτησία ως κύριο δόγμα της διπλωματίας τους. ως διεθνολόγος, θα το πω και διαφορετικά: Ο πλανήτης γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος για τους επίδοξους ληστές των νέο-μοντερνιστικών δογμάτων (εκ των οποίων τα νεοελληνικά αποδομηστικά δόγματα στην Ελλάδα και στην Κύπρο είναι τα πιο ευτελή, τα πιο ξεπεσμένα, τα πιο ημιμαθή και τα πιο εξυπηρετικά των ηγεμονικών συμφερόντων - από μόνο του το σχέδιο Αναν για το κυπριακό και αυτά που λέχθηκαν ή διαπράχτηκαν γύρω από αυτό το καταμαρτυρείται).

8.    Η δύσκολη θαλασσοπορία του εθνοκρατοκεντρικού κόσμου του 21ού αιώνα.

Αναμφίβολα, η πορεία προς ένα εθνοκρατοκεντρικό κόσμο και ενδεχομένως στο βάθος του μέλλοντος ένα εθνοκεντρικού μη κυριαρχικά οριοθετημένου κόσμου (μετεξελιγμένο παράδειγμα της Βυζαντινής Οικουμένης;) είναι μια θαλασσοπορία προς μια ίσως άφθαστη Ιθάκη. Όμως, σωστά, προσανατολισμένη. Ακριβώς, η εσχατολογία είναι ιδεολογικό προϊόν που απαιτείται να σιγά σιγά να ξεχάσουμε. Τόσο εντός των εθνοκρατών του μέλλοντος όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις, η ειρήνη, η σταθερότητα, η αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων όπως η άνιση ανάπτυξη, τα μέσα μαζικής καταστροφής και τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα θα αντιμετωπίζονται με δυσκολία θαλασσοπορώντας εν μέσω τρικυμίας, Κυκλώπων, Λαιστρυγόνων, Σειρήνων και θυμωμένων Ποσειδώνων. Το ζήτημα είναι, όπως σοφά λέει ο μέγας Αλεξανδρινός ποιητής (μας): «Τι κουβανούμε και τι κτίζουμε μες την ψυχή μας». Αυτά για εμένα ως διεθνολόγο έχουν δύο κυρίως προεκτάσεις:

Πρώτον, προσκόλληση μέχρι εσχάτων στο κοσμοθεωρητικό δόγμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας ως Κοσμοθεωρία των Εθνών. Τονίζω ξανά ότι αυτό προνοούν και οι μη νομικίστικα νοούμενες υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου. Δηλαδή, του διεθνούς δικαίου που δεν εξυπηρετείται από τα κροκοδείλια δάκρυα των υποστηρικτών των μεταμοντέρνων μεταψυχροπολεμικών επεμβάσεων.

Δεύτερον, ανθρωπολογική ανάπτυξη μη μοντερνιστικά νοούμενη υπό το πρίσμα των πραγματικοτήτων της εθνοκρατοκεντρικής πλέον δομής του κόσμου (και υπό αυτό το πρίσμα απαιτείται να δούμε και το μέγα ζήτημα της διαλεκτικής σχέσης μετανάστευσης-λαθρομετανάστευσης που αποδεσμεύει τεράστιες αποσταθεροποιητικές δυναμικές λόγω των αποικιοκρατικών και νεοαποικιακών αβαριών των τελευταίων αιώνων). Μια τέτοια πορεία παράλληλα με την προσκόλληση στην κοινή για όλα τα έθνη κοσμοθεωρία της Εθνικής Ανεξαρτησίας προϋποθέτει ανάδειξη, καλλιέργεια και προσκόλληση των πολιτών κάθε εθνοκράτους στις εθνικές τους κοσμοθεωρίες.

Γιατί τέτοιες παραδοχές συμβατές με τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα είναι η μόνη λογική προσέγγιση αποκόλλησης από τις δεσποτικές δομές της έμμεσης αντιπροσώπευσης και κίνησης με φορά προς εξεζητημένες δομές άμεσης δημοκρατίας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες-εντολείς θα ασκούν ολοένα και μεγαλύτερη εποπτεία πάνω στην  εξουσία στο εσωτερικό κάθε εθνοκράτους και πάνω στους διεθνείς θεσμούς του ολοένα και πιο αναπτυσσόμενου εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος (το ίδιο ισχύει και για την ΕΕ η οποία λογικό και ορθολογιστικό είναι να διαφυλαχθεί από τα κοσμοπολίτικα υλιστικά δόγματα του παρελθόντος, καθώς επίσης και από το ενδεχόμενο οι εντολοδόχοι υπερεθνικοί θεσμοί να λειτουργούν εκτός των οριοθετήσεων των διακυβερνητικών θεσμών με αποτέλεσμα να αυξάνει το δημοκρατικό έλλειμμα).

Καταληκτικά παρατηρούμε ότι εξορθολογισμός της πολιτικής ενδοκρατικά και διακρατικά σημαίνει πολλά πράγματα μαζί.

Πρώτον, κατανόηση του γεγονότος ότι παγκοσμιοποίηση δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο πλανητικοποίηση. Εξορθολογισμός της πολιτικής σημαίνει εμπέδωση της δημοκρατίας εθνοκρατοκεντρικά αυστηρά στο πλαίσιο διακυβερνητικών διεθνών θεσμών όπου η εφαρμογή των υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου περί διακρατικής ισοτιμίας και εσωτερικής-εξωτερικής αυτοδιάθεσης θα είναι αναγκαστικά ένα μόνιμο στοίχημα που θα κερδίζεται καθημερινά. Ακριβώς το ίδιο ισχύει για το παραδειγματικό μετά-νεοτερικό εθνοκρατοκεντρικό σύστημα της ΕΕ.

Δεύτερον, εξοστρακισμό όλων των ιδεολογιών στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και επάνοδο της πολιτικής Αριστοτελικά νοούμενης. Δηλαδή της κλασικής και διαχρονικά δοκιμασμένης κοινωνιοκεντρικής θεμελίωσης του Κοινωνικούκαι του Πολιτικού υπό συνθήκες μιας διαρκώς και πιο στενής σχέσης πολίτη εξουσίας και με δεδομένο το θέσφατο της εθνικής ανεξαρτησίας. Πρόοδοι του πολιτικού πολιτισμού αυτού του είδους στο πολιτειακό επίπεδο και διακρατικά σημαίνει ότι οι μοντερνιστικές αντιλήψεις της πολιτικής που τόσο αρνητικά επηρέασαν την ιστορική διαδρομή των τελευταίων αιώνων, θα οδηγηθούν σταδιακά, και αυτές, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τρίτον, απαιτείται να τονιστεί ότι, αυτονόητα, μια τέτοια τάση θα αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη δύναμη ενόσω μεγάλα έθνη όπως η Ρωσία και πολλά άλλα μεγάλα αναδυόμενα έθνη αφήσουν κατά  μέρος τις αδιέξοδες μοντερνιστικές ηγεμονικές αντιλήψεις που τους τελευταίους αιώνες τράφηκαν από τα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα. Λογικά αυτό σημαίνειεγκατάλειψη κοσμοϊστορικών διεθνιστικών σχεδίων και προσκόλληση στις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία. Η εθνική ανεξαρτησία ως κοσμοθεωρία και οι Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου είναι αντί-ηγεμονικού χαρακτήρα.

            Τέταρτον, όλοι οι ευγενείς στόχοι θα τιναχτούν στο αέρα αν μεγάλα προβλήματα όπως η άνιση ανάπτυξη και τα κατάλοιπα των διενέξεων της αποικιακής και νεοαποικιακής εποχής δεν αντιμετωπιστούν. Και πάλιν, όμως, ενέχει μεγάλη σημασία κατά πόσο το εθνοκρατοκεντρικό σύστημα κινείται με φορά προς την Ιθάκη ή αντίστροφα προς την επαναφορά του ιδεολογικού φαινομένου. Για όσους δεν το έχουν κατανοήσει θαλασσοπορώντας στον 21 αιώνα κύριο πρόβλημα είναι ο ηγεμονισμός. Όπως πρέπει να έχει γίνει αντιληπτό, ένα κύριο στήριγμά του είναι οι εθνομηδενιστικές παραδοχές.