ΑΛ. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ : ΟΙΩΝΟΣ

ΑΛ. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ : ΟΙΩΝΟΣ

........................

«Τί χρειάζεται ο οιωνός :

Μήπως δεν είναι τα πράγματα; Εις οιωνός άριστος. Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;

Ημήνθυσαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους; Αμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Αμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.

Και σήμερον, νέο έτος άρχεται. Και πάλιν τι χρειάζονται οι οιωνοί; Οιωνοί είναι τα πράγματα. Μόνον ο λαός λέγει: "Κάθε πέρσι καλύτερα". Ας ευχηθώμεν το αρχόμενον έτος να μη είναι χειρότερον από το έτος το φεύγον».

Εφημ. Ἀκρόπολις, 1 Ἰανουαρίου 1896

===================

Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα τι είναι, σκουπίδια, κύριε Μανιτάκη;

Πηγή:www.capital.gr

Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα τι είναι, σκουπίδια, κύριε Μανιτάκη;

Πηγή:www.capital.gr

Του Τάσου Αβραντίνη

Οι δημόσιοι υπάλληλοι «δεν είναι ντομάτες», ώστε κάποιοι να απολυθούν φέρεται να δήλωσε σε δημοσιογράφους ο Αντώνης Μανιτάκης. Θα μπορούσε να του ανταπαντήσει κάποιος «ναι αλλά και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν είναι σκουπίδια». Καλές είναι οι ατάκες και οι παρομοιώσεις, δηλωτικές μάλιστα της συνολικής ανικανότητας της κυβέρνησης να μειώσει έστω και λίγο το υδροκέφαλο κράτος με την απόλυτη εγκληματική συνενοχή της αντιπολίτευσης, αλλά θα ήταν προτιμότερο να σκεφτεί κανείς ποιο είναι το τίμημα των μη απολύσεων. 

Ας αναλογιστούμε πού οδηγεί η καταστροφική παράνοια των κυβερνώντων να διατηρούν το μέγεθος του κράτους διογκωμένο και υπερτροφικό: 

1) Σε μεγάλη και άδικη φορολογία στα εισοδήματα των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων, στην περιουσία και στην ιδιοκτησία τους, φορολογία που απλώς «κουκουλώνει» πρόσκαιρα τα ελλείμματα τα οποία δημιουργούν οι εκατοντάδες χιλιάδες άχρηστων θέσεων «εργασίας» σε δημόσιους φορείς που δεν προσφέρουν το παραμικρό. 

2) Σε δραματική αύξηση της ανεργίας. Ήδη το πρώτο τρίμηνο του 2013 η επίσημη ανεργία άγγιξε το 27% και η ανεργία των νέων ανθρώπων το 59%. Στα ποσοστά αυτά δεν υπολογίζεται η πραγματική ανεργία των αυτοαπασχολουμένων, των ελευθέρων επαγγελματιών και των επιχειρηματιών που οι επιχειρήσεις τους κλείνουν. Εξαιτίας των μη απολύσεων στο Δημόσιο, οδηγούνται στην ανεργία υπερδιπλάσιοι εργαζόμενοι από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος βλέπει την ταμειακή του ρευστότητα να εξαφανίζεται από τους φόρους και αναγκάζεται να περιορίζει τις θέσεις εργασίας ή τους μισθούς των εργαζομένων του. 

3) Σε ύφεση στην οικονομία. Περίπου 40.000 επιχειρήσεις θα κλείσουν μέσα στο 2013. Ο δημόσιος τομέας κατασπαταλά τα χρήματα των φορολογουμένων. Η αναποτελεσματική δημόσια διαχείριση δεν προσφέρει ανάλογο κοινωνικό αποτέλεσμα. Υγιή ανάπτυξη και θέσεις εργασίας δημιουργεί μόνο ο παραγόμενος πλούτος από την ιδιωτική οικονομία, όταν βεβαίως περισσεύει και δεν αφαιρείται με τη μεγάλη και άδικη φορολογία. 

4) Σε διατήρηση της ισχύος του πελατειακού κομματικού κράτους που τους διόρισε κατά εκατοντάδες χιλιάδες και είναι αυτό που ευθύνεται για την καταστροφή της χώρας. 

Η κυβέρνηση πρέπει να κατανοήσει ότι ανάπτυξη θα υπάρξει όταν μειωθεί χωρίς καθυστέρηση το μέγεθος του Δημοσίου. Ο δημόσιος τομέας παρουσιάζει δαπάνες που υπερβαίνουν το 63% του ΑΕΠ. Το κράτος παίρνει τη μερίδα του λέοντος σε κάθε συναλλαγή (λ.χ. 65% στη βενζίνη, 75% στα τσιγάρα) και είναι ο πραγματικός μέτοχος (χωρίς συμμετοχή στις ζημιές) των «ιδιωτικών» επιχειρήσεων σε ποσοστό άνω του 55%. Όλα αυτά για να συντηρείται ο εντελώς αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας, οι χιλιάδες άχρηστες δημόσιες υπηρεσίες και φορείς. 

Την ίδια στιγμή οι αρμόδιοι φορείς συσκοτίζουν το θέμα είτε αποκρύπτοντας είτε αποσιωπώντας στοιχεία. Πόσοι τελικά είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι στη χώρα; Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης το προσωπικό του Δημοσίου, των ΝΠΔΔ και των ΟΤΑ ανερχόταν τον Οκτώβριο του 2012 σε 667.773. Σ’ αυτούς θα πρέπει να προσθέσετε άλλους 215.402 υπαλλήλους των νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου του Δημοσίου. Σύνολο: 883.175 δημόσιοι υπάλληλοι. Να μην ξεχάσουμε να προσθέσουμε και τους υπαλλήλους των νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου του Δημοσίου που δεν έχουν αποστείλει ακόμη στοιχεία. Ουδείς γνωρίζει τον αριθμό τους, αλλά σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων μιλάμε για οκτακόσιους και πλέον δημοσίους φορείς με άγνωστο αριθμό απασχολουμένων υπαλλήλων! Συγκρατήστε τον αριθμό, έχουμε –σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία– 900.000 δημοσίους υπαλλήλους σε οικονομικά ενεργό πληθυσμό 4,7 εκατομμυρίων εκ των οποίων 1,5 εκατομμύριο και πλέον είναι οι άνεργοι. Έχουμε ακόμη και 2,8 εκατομμύρια συνταξιούχους. Η αναλογία συνταξιούχων εργαζομένων έχει πέσει στο 0,85 (βόμβα στα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος), ενώ το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό έχει φθάσει το 19%. Η εξίσωση για την ελληνική οικονομία δεν μπορεί να λυθεί. Η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. 

Αυτό που είναι ακόμη πιο απογοητευτικό είναι ότι η Τρόικα δεν έχει πάρει χαμπάρι του τι συμβαίνει γύρω της. Επιμένει στη διατήρηση των φορολογικών συντελεστών στα σημερινά εξοντωτικά για τους φορολογούμενους επίπεδα. Οι εκπρόσωποί της παρασύρονται και παίζουν το παιχνίδι της πιο βρώμικης κομματικής νομενκλατούρας. Υποκύπτουν στις πιέσεις του εγχώριου κατεστημένου πολιτικού συστήματος που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να διατηρήσει αλώβητες τις βδέλλες του μόχθου του λαού μας, ήτοι τα πάσης φύσεως πελατειακά του δίκτυα. Οι εκπρόσωποι των δανειστών μας αδυνατούν να κατανοήσουν ότι χωρίς μείωση των φόρων, γενναίες διαρθρωτικές αλλαγές και δραστική μείωση του κράτους, αλγεβρικώς τουλάχιστον η χώρα δεν σώζεται με τίποτα. 

Μείωση του κράτους δεν μπορεί να γίνει δι’ ευχελαίου και θυμιαμάτων. Επιβάλλεται να κλείσουν χιλιάδες άχρηστοι φορείς του Δημοσίου και να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Όχι μόνο οι επίορκοι αλλά και οι περιττοί και οι άχρηστοι. Θυμίζω ότι το 1974 η μεταπολίτευση παρέλαβε 150.000 δημοσίους υπαλλήλους, μέχρι το 1981 ο αριθμός τους υπερδιπλασιάστηκε και έφθασαν στις 350.000, ενώ σήμερα ξεπερνούν τις 900.000 χωρίς στο μεταξύ η Ελλάδα να πρόσθεσε νέα εδάφη στην επικράτειά της. Ο αριθμός αυτός από μόνος του συνιστά και το μεγαλύτερο έγκλημα συλλογικής διαφθοράς στη σύγχρονη Ελλάδα. Το κομματικό σύστημα πέτυχε διά των πελατειακών σχέσεων και των αθρόων διορισμών στο Δημόσιο τον εξωνισμό της ψήφου και των εκμαυλισμό των συνειδήσεων εκατομμυρίων Ελλήνων. 

Και σκεφτείτε ότι το 1974 οι 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονταν πιο αποδοτικά και πιο φιλότιμα από σήμερα, χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς δίκτυα, χωρίς βάσεις δεδομένων, χωρίς μηχανοργάνωση... 

Αυτές οι στρατιές των εξαρτημένων και ελεγχόμενων από το πελατειακό κομματικό σύστημα στηρίζουν με τη σειρά τους πολιτικά το φαύλο πολιτικό κατεστημένο και εξασφαλίζουν την επανεκλογή στους προστάτες τους. 

Η διαβρωτική για την κοινωνία μας δύναμη του αριστερής προελεύσεως ιδεολογήματος των φτωχών και καταπιεσμένων προλεταρίων που τους καταπιέζουν τάχα οι αδίστακτοι «αιμοδιψείς» επιχειρηματίες, βιομήχανοι, εφοπλιστές κ.ο.κ., το οποίο κυριάρχησε σταδιακά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, υπονόμευσε όλες τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της χώρας και οδήγησε όχι μόνο σε αποβιομηχάνιση την οικονομία μας αλλά και σε πλήρη μαρασμό και σήψη. Στη μεταπολεμική Ελλάδα ο αναξιοκρατικός μέσω του κόμματος ή του βουλευτή διορισμός στο Δημόσιο ήταν κοινωνικά αποδεκτός ενώ το όραμα μιας επιχειρηματικής προσπάθειας συνώνυμο της αρπαχτής και της απάτης. Κάποτε, συνειδητοποιώντας αυτή την συλλογική παράνοια, ακόμη και αυτός ο Λεωνίδας Κύρκος στηλιτεύοντας το κρατικιστικό παρελθόν της Αριστεράς, χαρακτήρισε την υπερβολική συγκέντρωση του κράτους και τον διορισμό στο δημόσιο «βάθρο του συντηρητισμού της κοινωνίας και πολεμικό αντίπαλο των νέων ιδεών της Αριστεράς» («Ποια Αριστερά;», σελ. 33). Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών και των διανοουμένων μας δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι όταν δεν ενισχύουμε τη νόμιμη απόκτηση πλούτου, αντιθέτως την αποθαρρύνουμε στιγματίζοντας ή ποινικοποιώντας την ατομική επιτυχία, την προσωπική δημιουργία, το νόμιμο κέρδος, την επιχειρηματική ικανότητα, εξιδανικεύοντας την ίδια στιγμή την τεμπελιά, τη ραθυμία, τη σπατάλη –με τα λεφτά των άλλων–, στο τέλος θα υπονομεύσουμε την πραγματική οικονομία και θα οδηγηθούμε στην ενίσχυση μόνο του παράνομου πλούτου. Εκείνου δηλαδή του πλουτισμού που προέρχεται από τους πολυδαίδαλους μηχανισμούς της διαφθοράς και αποκτάται μέσω της «καλολαδωμένης» για τέτοιες δουλειές κρατικής μηχανής και του θεσμικού υποβάθρου της, το οποίο έχει πολύ μεθοδικά –και όχι πάντοτε ηθελημένα– εξυφάνει η γραφειοκρατία. Το ανεξέλεγκτο κομματικό σύστημα, οι ΔΕΚΟ, η γραφειοκρατία και ο κρατικός παρεμβατισμός είναι οι υποδοχείς της ανηθικότητας και του άνομου πλουτισμού. Κάποτε ένας πραγματικός διανοούμενος, ο αξέχαστος Μάρκος Δραγούμης έγραψε «όπου υποχωρούν οι νόμοι της αγοράς, εγκαθιδρύονται οι νόμοι της εξαγοράς». 

Στην παράφωνη αυτή μεταπολεμική λαίλαπα των κρατιστών υπήρξαν λίγες θαρραλέες φωνές που τόλμησαν με παρρησία να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους, όπως για παράδειγμα ο Κυριάκος Βαρβαρέσος, ο οποίος στην έκθεσή του για την ελληνική οικονομία το 1952 με τίτλο «Έκθεσις επί του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδος» (2η έκδοση, Σαββάλας 2002) πρότεινε μεταξύ άλλων τα ακόλουθα: 

α) Μείωση των δημοσίων υπαλλήλων (σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδος 54.909 το 1940, 72.671 το 1952), 

β) προσλήψεις με αποκλειστικό κριτήριο τις γνώσεις και τις ικανότητες σε συνδυασμό με τις ανάγκες του Δημοσίου και όχι προσλήψεις για μείωση της ανεργίας, 

γ) περιορισμό της αυθαιρεσίας των εφοριακών και των υπολοίπων δ.υ., 

δ) συνδυασμό του μισθού τους με πριμ αποδοτικότητας, 

ε) μείωση της σπατάλης στο Δημόσιο αφού οι δ.υ. σπαταλούν «τον ιδρώτα του φορολογουμένου και όχι ενός αοράτου όντος». 

Ο Βαρβαρέσος κατέληγε «Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι και εις το μέλλον ουδεμία πραγματική βελτίωσις των οικονομικών της χώρας θα καταστεί δυνατή, εφ’ όσον δεν αντιμετωπίζεται το βασικόν τούτο πρόβλημα της πλημμελώς λειτουργούσης διοικητικής μηχανής». 

Δυστυχώς ο Βαρβαρέσος δεν εισακούστηκε, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στη σημερινή δραματική κατάσταση. Οι προτάσεις του όμως είναι περισσότερο επίκαιρες σήμερα από την εποχή που πρωτοπαρουσιάστηκαν. 

Ενδεικτικά αυτής της αχαλίνωτης εξέλιξης του κράτους είναι και όσα γράφει σε εμπιστευτική επιστολή του προς τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Γ. Παπανδρέου –που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο Νίκος Νικολάου (2008)– ο Απόστολος Λάζαρης το 1988: 

«Τώρα, εκ των υστέρων, έγινε φανερό πως με τις προσλήψεις που κάναμε, και προ πάντων με τον τρόπο που τις κάναμε, όχι μόνο δεν βελτιώσαμε την ποιότητα της διοίκησης στο δημόσιο και στους διαφόρους οργανισμούς και στις τράπεζες, αλλά τη χειροτερέψαμε ακόμα πιο πολύ.». 

Για τις προσλήψεις που πολλαπλασιάστηκαν μετά το 1981 ενώ η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου (πρότυπο αμφοτέρων, του κ. Καραμανλή του νεότερου και του κ. Τσίπρα) διέλυσε πλήρως την οργάνωση και την ιεραρχία του Δημοσίου, ο Λάζαρης γράφει: 

« ... το μισθολόγιο και το βαθμολόγιο (...) ενώ συνέβαλλαν στην αύξηση των ανελαστικών κονδυλίων του προϋπολογισμού, δεν δημιούργησαν την ευκαιρία για βελτίωση της παραγωγικότητας, αντίθετα διαιώνισαν τη γραφειοκρατική αδιαφορία και εξαφάνισαν τα κίνητρα για υπαλληλική σταδιοδρομία». 

Το πρόβλημα της χώρας μας είναι το κράτος. Η οικονομία έχει τεράστιες δυνατότητες, αρκεί να απελευθερωθεί από τον κρατικό έλεγχο που επιβάλλουν η αντιδραστική γραφειοκρατία, οι συντεχνίες και τα συνδικάτα του Δημοσίου, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και οι μεσίτες όλων αυτών, οι πολιτικοί.

Η καλύτερη επιδότηση για τις δημιουργικές και όχι για τις παρασιτικές δυνάμεις της αγοράς είναι η αποχή του κράτους από τα πόδια της οικονομίας, η μείωση του δημοσίου τομέα, των γραφειοκρατικών εμποδίων στην επιχειρηματικότητα, της υψηλής και άδικης φορολογίας. Το κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο του ελληνικού παρασιτικού, παρεοκρατικού και μονοπωλιακού καπιταλισμού έχει ήδη καταρρεύσει. Καιρός να αντιληφθεί και ο κ. Μανιτάκης ότι, όταν κάποιος έχει πάθει γάγγραινα του κόβεις το άρρωστο πόδι (μειώνεις το δημόσιο) όχι το υγιές (ιδιωτικό τομέα). 

* Ο κ. Τάσος Αβραντίνης είναι δικηγόρος και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Δράσης.

Πηγή:www.capital.gr

Η Ευρώπη απ’ άκρη σ' άκρη είναι ένα εργοτάξιο κατασκευής τζαμιών!

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η Ευρώπη απ’ άκρη σ' άκρη είναι ένα εργοτάξιο κατασκευής τζαμιών!

ΚΟ: Πολιτικά παιχνίδια, απάθεια και φτηνή ‘αγαπολογία’, φέρνουν την Ευρώπη στα πόδια του Ισλάμ.

Του Soeren Kern (Gatestone Institute) / ΚΟΚΚΙΝΟΣΟΥΡΑΝΟΣ

«Στην Ισπανία υπάρχουν ενδείξεις ότι το Ισλάμ θα κυριαρχήσει και πάλι». - Hizrat Mirza Masroor Ahmad, πνευματικός ηγέτης της μουσουλμανικής κοινότητας Ahmadiyya στην Ισπανία.

 

Από το Βέλγιο μέχρι την Ελλάδα και από την Ισπανία μέχρι τη Γερμανία, το 2013 προετοιμάζεται να γίνει ένα ακόμη σημαντικό έτος για την κατασκευή τζαμιών στην Ευρώπη.

Στο Βέλγιο, είναι έτοιμο να ξεκινήσει το έργο της κατασκευής ενός mega-τζαμιού στη Λιέγη, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Το μεγαλύτερο τζαμί στη Βαλλονία (η γαλλόφωνη περιοχή του Βελγίου) θα κατασκευαστεί σε οικόπεδο έκτασης 11.000 τ.μ. και θα αποτελείται από ένα κεντρικό κτίριο με χωρητικότητα 1.000 ατόμων, μια βιβλιοθήκη, μια καφετέρια και πολλά καταστήματα.

Τα σχέδια για την κατασκευή δύο μιναρέδων 30 μέτρων δεν προχώρησαν ύστερα από την αντίθεση των ντόπιων κατοίκων. Το νέο σχέδιο περιλαμβάνει ένα μιναρέ 18 μέτρων που θα φωτίζεται αυτόματα κατά τη διάρκεια του καλέσματος για προσευχή.

Ο σοσιαλιστής δήμαρχος της Λιέγης, Willy Demeyer (PS), απαγόρευσε την πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στο τζαμί που είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί στις 30 Μαρτίου. «Ο ρόλος μου είναι να αποφεύγονται οι υπερβολές και τα προβλήματα δημόσιας τάξης», είπε.

Στη Γερμανία, οι μουσουλμάνοι του Αμβούργου έχουν μετατρέψει μια Εκκλησία, την πρώην Kapernaumkirche (Εκκλησία Καπερναούμ), από χώρο πολιτιστικής κληρονομιάς, σε τζαμί.

Στο Μόναχο, οι τοπικοί πολιτικοί συζητούν για το πού να χτιστεί ένα τεράστιο συγκρότημα - τζαμί γνωστό ως Κέντρο για το Ισλάμ στην Ευρώπη-Μόναχο (Zie-Μ). Το έκτασης 6.000 τ.μ. μέγα-συγκρότημα, το οποίο θα κοστίσει περίπου 40 εκατομμύρια ευρώ, έχει σχεδιαστεί για να είναι μια βασική στρατηγική πλατφόρμα για τη διάδοση του Ισλάμ σε όλη την Ευρώπη.

Υπάρχουν φήμες ότι το εμιράτο του Κατάρ θα πληρώσει για το έργο, αν και ο Πρέσβης του Κατάρ στη Γερμανία δήλωσε πρόσφατα στην εφημερίδα Münchner Merkur ότι καμία τελική απόφαση δεν έχει ληφθεί.

Η κίνηση πολιτών ‘Die Freiheit Bayern’ (Ελευθερία Βαυαρία) οργάνωσε μια διαδήλωση κατά του σχεδίου στο κέντρο του Μονάχου στις 24 Μαρτίου, αλλά μόνο 120 άτομα μπήκαν στον κόπο να εμφανιστούν.

Στην Ελλάδα, η οποία ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει, η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να δαπανήσει 1,1 εκατομμύρια ευρώ για να οικοδομήσει ένα επίσημο τζαμί στην Αθήνα για τον αυξανόμενο μουσουλμανικό πληθυσμό της πόλης.

Το τέμενος, το οποίο θα κατασκευαστεί στην πρώην ναυτική βάση του Βοτανικού, θα είναι σε θέση να χωρέσει περίπου 500 πιστούς καθώς και εκατοντάδες περισσότερους σε υπαίθριο χώρο.

Η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε τον Σεπτέμβριο του 2011 να πληρώσει για το τζαμί μετά την προσφορά από την τουρκική κυβέρνηση να πληρώσει εκείνη γι’ αυτό η οποία απορρίφθηκε από τον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, και στην οποία αντιτάχθηκε η μουσουλμανική κοινότητα στην Ελλάδα, η οποία επέμεινε το ελληνικό κράτος να πληρώσει για αυτό.

Ο Σαμαράς λέει ότι θέλει να δημιουργήσει ένα τζαμί στην Αθήνα - τη μόνη πρωτεύουσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν διαθέτει επίσημο χώρο λατρείας για τους μουσουλμάνους - σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τις διπλωματικές σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας.

Εκτιμάται ότι 120 χώροι λειτουργούν ως παράνομα τζαμιά στην Αθήνα. Αυτοί οι  πρόχειροι χώροι εξυπηρετούν περίπου 200.000 μουσουλμάνους * που ζουν στην πόλη, πολλοί (οι περισσότεροι) από τους οποίους είναι παράνομοι μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, την Αίγυπτο, τη Νιγηρία και το Πακιστάν.

(* Ο Ελγαντούρ, πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδος είχε πει: «Εδώ (Αθήνα) ζούμε 750.000 μουσουλμάνοι (!) και το τέμενος δεν θα χωράει ούτε το 1% αυτών που καθημερινά προσεύχονται»).

Στη Θεσσαλονίκη, το ηλικίας 111 ετών Γενί Τζαμί (το οποίο ήταν κάποτε μουσείο και τώρα χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος) δέχτηκε μουσουλμάνους προσκυνητές, για πρώτη φορά μετά από 90 χρόνια στις 30 Μαρτίου. Με πρωτοβουλία του δημάρχου της πόλης, Γιάννη Μπουτάρη, το τζαμί άνοιξε τις πόρτες του σε 50 μουσουλμάνους από την Κομοτηνή.

Στην Κομοτηνή μένει μια σημαντική μουσουλμανική μειονότητα, η οποία αποτελεί το 45% του πληθυσμού της πόλης. Ο πρέσβης της Τουρκίας στην Ελλάδα, Κερίμ Ουράς, είπε ότι αναμένει το Ισλάμ να έχει μεγαλύτερη προβολή στην Ελλάδα στο μέλλον. Είπε ότι η κίνηση να ανοίξει το τζαμί ήταν "ένα θετικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Περιμένουμε και τα υπόλοιπα να έρθουν. Ελπίζω η Αθήνα επίσης να είναι ένα μέρος όπου οι μουσουλμάνοι μπορούν να προσεύχονται."

Στην Ιρλανδία, οι σχεδιαστές της πόλης του Δουβλίνου έχουν δώσει το πράσινο φως για την κατασκευή ενός τεράστιου συγκροτήματος - mega-τζαμιού για τις ανάγκες του αυξανόμενου μουσουλμανικού πληθυσμού της Ιρλανδίας. Το "Ισλαμικό Πολιτιστικό Κέντρο" για το οποίο θα δαπανηθούν 40 εκατομμύρια ευρώ, θα κατασκευαστεί σε έκταση έξι εκταρίων στο Clongriffin, ένα νέο και ακόμη ημιτελές προάστιο στο βόρειο άκρο του Δουβλίνου. Θα ανταγωνίζεται με το άλλο τζαμί στο νότιο προάστιο του Clonskeagh που επίσης έχει το όνομα «Ισλαμικό Πολιτιστικό Κέντρο», μια εκτεταμένη έκταση τεσσάρων στρεμμάτων, που χρηματοδοτείται από το Sheikh Hamdan bin Rashid Al Maktoum, αναπληρωτή κυβερνήτη του Ντουμπάι.

Υπάρχουν φήμες ότι το νέο mega-τζαμί στο Clongriffin θα χρηματοδοτηθεί από το Κατάρ, το οποίο δώρισε πρόσφατα 800.000 ευρώ για την κατασκευή ενός mega-τζαμιού στο Κορκ, τη δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη στην Ιρλανδία.

Στο Λουξεμβούργο, μια μουσουλμανική ομάδα που ονομάζεται Le Juste Milieu (LJM) προσπαθεί να μαζέψει 1,8 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει το ισόγειο ενός κτιρίου που στεγάζει σήμερα ένα αυτοσχέδιο τζαμί στο κέντρο της πόλης του Λουξεμβούργου. Το κτίριο είναι ως επί το πλείστον κατοικίες. Οι κάτοικοι είναι αντίθετοι με το τζαμί.

Η αγορά έχει φέρει διαμάχη λόγω των ανησυχιών για το πώς η LJM θα αυξήσει τα χρήματα που χρειάζεται. Τον Αύγουστο του 2012, η ​​γερμανόφωνη εφημερίδα ‘Tageblatt’ ανέφερε ότι το Κατάρ πλήρωνε 2.200.000 ευρώ για να δημιουργήσει ένα τζαμί και ένα Madrassah [ισλαμικό θρησκευτικό σχολείο], που θα μπορούν να εξυπηρετήσουν τους 10.000 μουσουλμάνους που έχουν εγκατασταθεί στο Λουξεμβούργο.

Στη Σκωτία, η Επισκοπική Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη στην Αμπερντίν έχει γίνει η πρώτη εκκλησία στο Ηνωμένο Βασίλειο που μοιράζεται τις εγκαταστάσεις της με μουσουλμάνους προσκυνητές. Η εκκλησία καλωσορίζει τώρα εκατοντάδες μουσουλμάνοι που έρχονται για να προσευχηθούν πέντε φορές την ημέρα στο κτίριο τους, επειδή το γειτονικό τζαμί ήταν τόσο μικρό που οι μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν να προσεύχονται έξω.

Σύμφωνα με τον εφημέριο του Αγίου Ιωάννη, Isaac Poobalan, "Η προσευχή δεν είναι ποτέ λάθος. Η δουλειά μου είναι να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να προσεύχονται. Το τζαμί ήταν τόσο γεμάτο κατά καιρούς, που υπήρχαν άνθρωποι έξω που προσεύχονταν με αέρα και βροχή. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να αφήσουμε να συμβεί αυτό, γιατί θα πρέπει να εγκαταλείψει αυτό που η Αγία Γραφή μας διδάσκει για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους γείτονές μας. "

Ο επίσκοπος της Αμπερντίν, Robert Gillies, λέει ότι με τον διαχωρισμό τμημάτων του ναού για το τζαμί, η εκκλησία έχει καταφέρει "κάτι με παγκόσμια σημασία σε τοπικό επίπεδο."

Στην Ισπανία, οι μουσουλμάνοι εγκαινίασαν ένα νέο τζαμί στις 21 Μαρτίου στη βόρεια πόλη της Χώρας των Βάσκων, την Portugalete. Το τζαμί έχει ξεσηκώσει τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής, αλλά οι αξιωματούχοι της πόλης ενέκριναν την οικοδομική άδεια για την "προώθηση της ένταξης των μουσουλμάνων στην τοπική κοινωνία."

Μια πρόσφατη μελέτη που ανατέθηκε από τη βασκική κυβέρνηση διαπίστωσε ότι ένας στους τέσσερις Βάσκους απορρίπτουν την ιδέα του να υπάρχει ένα τζαμί στη γειτονιά τους, και ένας στους πέντε δεν θέλουν μουσουλμάνο για γείτονα.

Στην Χώρα των Βάσκων υπάρχουν περισσότεροι από 50.000 μουσουλμάνοι, 70 μουσουλμανικές ομάδες, είκοσι τέσσερα επίσημα τζαμιά και εκατοντάδες ανεπίσημες Ισλαμικές αίθουσες προσευχής και πολιτιστικά κέντρα. Οι μουσουλμάνοι στη χώρα των Βάσκων, οι οποίοι κατάγονται κυρίως από την Αλγερία, το Μαρόκο, το Πακιστάν και την υποσαχάρια Αφρική, έχουν γίνει ολοένα και πιο δυναμικοί τα τελευταία χρόνια.

Οι κάτοικοι της βασκικής πόλης του Μπιλμπάο βρίσκουν τα γραμματοκιβώτιά τους γεμάτα με φυλλάδια στα ισπανικά και τα αραβικά από την Ισλαμική Κοινότητα του Μπιλμπάο που ζητάει χρήματα για να χτίσει ένα έκτασης 650 τ.μ. τζαμί, κόστους 550.000 ευρώ.

Μέχρι πρόσφατα, η Ισλαμική Κοινότητα του Μπιλμπάο είχε την ακόλουθη δήλωση αναρτήσει στην ιστοσελίδα της: "Εκδιωχθήκαμε από την Ισπανία το 1609, όχι και πολύ καιρό πριν.... Η ηχώ της Al-Andalus ακόμα αντηχεί σε όλη την κοιλάδα του Έβρου [Ισπανία]. Επιστρέψαμε για να μείνουμε, Insha'Allah [αν το θέλει ο Αλλάχ]. " (Al-Andalus ήταν το αραβικό όνομα που δόθηκε στα μέρη της Ισπανίας που διοικούσαν οι Μουσουλμάνους κατακτητές από το 711 μέχρι το 1492.)

Στη Βαλένθια, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην Ισπανία, η Ahmadiyya μουσουλμανική κοινότητα εγκαινίασε ένα νέο τζαμί στις 29 Μαρτίου - που επίσης έτυχε να είναι Μεγάλη Παρασκευή, την ημέρα που οι Χριστιανοί τιμούν την σταύρωση του Ιησού Χριστού και το θάνατό του στο Γολγοθά.

Το έκτασης 1.500 τ.μ. Τζαμί Baitur-Rahman με χωρητικότητα για 600 προσκυνητές, έρχεται να προστεθεί στα 172 τζαμιά που ήδη βρίσκονται στην περιοχή της Βαλένθια.

Το τζαμί εγκαινιάστηκε από τον Hazrat Mirza Masroor Ahmad(φώτο), τον πνευματικό ηγέτη της μουσουλμανικής κοινότητας Ahmadiyya, του οποίου η ομιλία μεταδόθηκε σε πολλές γλώσσες σε δεκάδες εκατομμύρια τηλεθεατές με τη βοήθεια οκτώ δορυφόρων.

Ο Ahmad είπε στους οπαδούς του ότι η Βαλένθια είχε επιλεγεί για να φιλοξενήσει το τζαμί, επειδή είναι η πόλη όπου ξεκίνησε η απέλαση των Moriscos (απόγονοι των μουσουλμάνων που ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό υπό την απειλή της εξορίας από το βασιλιά Φερδινάνδο και τη βασίλισσα Ισαβέλλα το 1502), το 1609.

Και ο Ahmad πρόσθεσε: «Στην Ισπανία υπάρχουν ένα εκατομμύριο μουσουλμάνοι και πιστεύουμε ότι σε είκοσι χρόνια ο αριθμός αυτός θα διπλασιαστεί Στην Ισπανία υπάρχουν ενδείξεις ότι το Ισλάμ θα κυριαρχήσει και πάλι». Ανέφερε επίσης ότι η αποστολή του νέου τζαμιού θα είναι να "διαδώσει τις διδασκαλίες του Ισλάμ σε κάθε πολίτη της Ισπανίας."

Στο δήμο της καταλανικής πόλης Salt, κοντά στη Βαρκελώνη, όπου οι μουσουλμάνοι μετανάστες αποτελούν πλέον το 40% του πληθυσμού, έχουν ξεκινήσει εργασίες για την κατασκευή ενός διώροφου σαλαφιστικού mega-τζαμιού - χτισμένο από δύο τις ομάδες Σαλαφιστών της Ισπανίας, τον Ισλαμικό Πολιτιστικό Σύλλογο Al Hilal και την Ένωση Magrebins per la Pau, με χρηματοδότηση από τη Σαουδική Αραβία - με χωρητικότητα για 750 προσκυνητές.

Ο Σαλαφισμός, ένας κλάδος του ριζοσπαστικού Ισλάμ βασίζεται στη Σαουδική Αραβία, επιδιώκει να ιδρύσει μια ισλαμική αυτοκρατορία (Χαλιφάτο) σε όλη τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ευρώπη, και τελικά σε όλο τον κόσμο. Το Χαλιφάτο θα διέπεται αποκλειστικά από τον ισλαμικό νόμο της Σαρία, που θα εφαρμόζεται τόσο από τους μουσουλμάνους όσο και από τους μη μουσουλμάνους.

Η Salt ενέκρινε ένα έτος απαγόρευση για την κατασκευή νέων τεμενών, τον Αύγουστο του 2011 για να υπάρξει «λίγος χρόνος για περισυλλογή», ​​αφού προέκυψε ότι η προηγούμενη σοσιαλιστική κυβέρνηση στην πόλη έδωσε κρυφά άδεια στους Σαλαφιστές Μουσουλμάνους για την κατασκευή του mega-τζαμιού.

Η συμφωνία για την κατασκευή του mega-τζαμιού ανακαλύφθηκε μόνο αφού οι Σοσιαλιστές έφυγαν από την εξουσία τον Μάιο του 2011. Η λαϊκή κατακραυγή προκάλεσε το νέο δημοτικό συμβούλιο - τώρα υπό το κέντρο-δεξιό κόμμα Convergència i Unió (ΟΣΕ) - για να αποτρέψει το τζαμί από το στάδιο της κατασκευής.

Η κατασκευή του σαλαφιστικού τζαμιού προχωρά, παρ 'όλα αυτά: προφανώς η άδεια κατασκευής εκδόθηκε πριν το μη αναδρομικό μορατόριουμ τεθεί σε ισχύ.

Στην κοντινή Lérida, όπου 30.000 μουσουλμάνοι αποτελούν περισσότερο από το 20% του πληθυσμού της πόλης, το κτίσιμο του τζαμιού αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα διαφορετικού είδους: στις 4 Μαρτίου 2013, το καταλανικό Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι μια τοπική μουσουλμανική ομάδα δεν επιτρέπεται να οικοδομήσει ένα mega-τζαμί σε ένα βιομηχανικό πάρκο, που ονομάζεται El Segre, επειδή ένα δημοτικό διάταγμα ορίζει ότι η περιοχή μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για βιομηχανικούς σκοπούς. Ως εκ τούτου, οι εγκαταστάσεις κρίθηκαν ακατάλληλες για τη συγκέντρωση ατόμων.

Δύο ημέρες μετά την απόφαση αυτή, ένας άλλος δικαστής σε ένα διαφορετικό δικαστήριο διέταξε τους αξιωματούχους της πόλης Lérida να εγκρίνουν την κατασκευή οίκου ανοχής έκτασης 800 τ.μ. στον ίδιο βιομηχανικό πάρκο, δύο δρόμους μακριά από όπου οι μουσουλμάνοι ήθελαν να χτίσουν το τζαμί τους.

Οι αξιωματούχοι της πόλης δήλωσαν ότι αρχικά είχαν αρνηθεί την άδεια για την κατασκευή του πορνείου λόγω της έλλειψης χώρων στάθμευσης, αλλά ο δικαστής διαφώνησε, λέγοντας ότι η άρνηση "έχει να κάνει περισσότερο με το θέμα της προτεινόμενης επιχείρησης (ένα πορνείο) από ό, τι με την ανησυχία για το πάρκινγκ".

Ένα άρθρο στην καταλανική εφημερίδα ‘La Vanguardia’ με τίτλο, "Ναι στο Μπ**ρδέλο, Όχι στο Τζαμί" αναφέρει ότι το Δημοτικό Συμβούλιο Lérida "δεν κρύβει την έκπληξή του για αυτές τις δύο αντίθετες απόψεις της δικαστικής εξουσίας για τη χρήση που μπορεί να δοθεί σε οικόπεδα στο ίδιο βιομηχανικό πάρκο. " Οι αξιωματούχοι της πόλης λένε ότι θα εφεσιβάλουν την απόφαση.

Στην Ελβετία, μια μουσουλμανική ομάδα που ονομάζεται Club Paradise έχει μετατρέψει μια αίθουσα μπόουλινγκ σε τζαμί. Ο ιμάμης του νέου τζαμιού, Fehim Dragusha, από το Κοσσυφοπέδιο, έγινε γνωστός στα τέλη του 2011, όταν ο ίδιος κάλεσε τους Μουσουλμάνους γονείς να χτυπάνε τα παιδιά τους σε περίπτωση που αρνηθούν να προσευχηθούν. Ο Dragusha λέει ότι παρεξηγήθηκαν τα λόγια του λόγω της κακής γερμανικής γλώσσας του. Λέει τώρα ότι ο ίδιος τάσσεται υπέρ ενός  "σύγχρονου Ισλάμ."  

KOΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

"ΗΜΑΣΤΑΝ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ"...

ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

Δευτέρα, 8 Απριλίου 2013

ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΜΕΝΕ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΕ ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ

Η ΟΡΙΑΝΑ ΦΑΛΑΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ: "ΗΜΑΣΤΑΝ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ"... 

Μια χειμαρρώδης αποστομοτική απάντηση στα γνωστά δακρύβρεχτα "αντιρατσιστικά" τσιτάτα που θέλουν να καλλιεργήσουν "ενοχές" να φιμώσουν όποιον αντιδράει στον εποικισμό της πατρίδας από τους αλλοδαπούς και στην δημογραφική αλλοίωση του λαού μας...

Της Oriana Fallaci* (από το βιβλίο της «H Οργή και η Περηφάνεια», 2003)

Όχι εδώ και πολύ καιρό, άκουσα κάποιον από τους αναρίθμητους πρώην κυρίους Πρωθυπουργούς που έχουν ταλαιπωρήσει την Ιταλία τις τελευταίες δεκαετίες, να λέει στην τηλεόραση: «Κι ο θείος μου ήταν μετανάστης. Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που έφευγε για την Αμερική. με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι». Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, κύριε παραπληροφορημένε, ή αναξιόπιστε πρώην Πρωθυπουργέ. Εκτός από το ότι είναι πρακτικά αδύνατον... 


Να έχετε θείο που πήγε στην Αμερική με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, για τον απλό λόγο ότι οι θείοι με τις βαλίτσες από χαρτόνι στο χέρι πήγαιναν στην Αμερική στις αρχές του εικοστού αιώνα, δηλαδή τότε που εσείς δεν ήσασταν ακόμη γεννημένος, δεν είναι καθόλου το ίδιο. Και είναι δυο φαινόμενα άσχετα μεταξύ τους για ορισμένους λόγους που εσείς αγνοείτε, ή κάνετε πως αγνοείτε. Οι λόγοι αυτοί είναι οι εξής:

Πρώτον: Η Αμερική είναι μια ήπειρος με έκταση 3 εκατομμύρια και 618.770 τετραγωνικά μίλια. Τεράστιες περιοχές αυτής της έκτασης είναι ακόμη και σήμερα ακατοίκητες ή τόσο αραιά κατοικημένες, ώστε σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να περπατάει κανείς για ολόκληρους μήνες χωρίς να συναντήσει ψυχή. Και σας πληροφορώ ότι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αυτές οι περιοχές ήταν ακόμη πιο έρημες και σχεδόν εντελώς ακατοίκητες. Δεν υπήρχαν πόλεις, ούτε κωμοπόλεις, ούτε δρόμοι, ούτε καν οικισμοί. Το πολύ-πολύ να υπήρχαν κάποια φυλάκια ή κάποια καταλύματα για ξεκούραση και για αλλαγή αλόγων. Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν, ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στις ανατολικές Πολιτείες. Στις Μεσοδυτικές εκτάσεις, ζούσαν μονάχα λίγοι θαρραλέοι τυχοδιώκτες, καθώς και οι φυλές των ιθαγενών Ινδιάνων, που τους ονόμαζαν Ερυθρόδερμους. Πιο δυτικά, στη λεγόμενη Άγρια Δύση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι κάτοικοι: Το Κυνήγι του Χρυσού μόλις είχε αρχίσει. Λοιπόν: Η Ιταλία δεν αποτελεί ήπειρο. Είναι μια μικρή σχετικά χώρα, τριάντα δύο φορές μικρότερη από την Αμερική και υπερβολικά πυκνοκατοικημένη: ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 58 εκατομμύρια κατοίκους έναντι των 282 εκατομμυρίων της Αμερικής. Συνεπώς, αν τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες γιοι του Αλλάχ μεταναστεύουν στην Ιταλία κάθε χρόνο (όπως γίνεται στην πραγματικότητα), για μας είναι σαν να μετανάστευαν τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Μεξικανοί στο Τέξας, στην Αριζόνα ή στην Καλιφόρνια κάθε χρόνο.

Δεύτερον: Για έναν ολόκληρο αιώνα, δηλαδή από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας μέχρι το 1875, η Αμερική ήταν χώρα ελεύθερης προσπέλασης. Τα σύνορα και οι ακτές της παρέμεναν αφύλακτα, οποιοσδήποτε ξένος μπορούσε να μπει ελεύθερα στη χώρα και οι μετανάστες ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Για να αναπτυχθεί και να ακμάσει το νεοσύστατο έθνος, έπρεπε να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εδάφη του και ο εν δυνάμει πλούτος του, και γι’ αυτό ακριβώς στις 20 Μαΐου του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε την HomesteadAct. Σύμφωνα με την Πράξη αυτή, θα δωρίζονταν 810 εκατομμύρια τ.μ. ομοσπονδιακής γης. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, στη Μοντάνα, στη Νεμπράσκα, στο Κολοράντο, στο Κάνσας, στη Βόρεια και Νότια Ντακότα κ.ά... Επιπλέον η «Πράξη» δεν ωφελούσε μονάχα τους Αμερικανούς. Με εξαίρεση τους Κινέζους, που γενικότερα τύχαιναν κακομεταχείρισης, καθώς και τους καταδιωκόμενους γηγενείς Ινδιάνους, οποιοσδήποτε (άντρας ή γυναίκα) μπορούσε να κάνει αίτηση και να λάβει ως δωρεά 480 τ.μ. γης. Οι προϋποθέσεις ήταν: ο αιτών να έχει συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος, να εγκατασταθεί στον συγκεκριμένο τόπο για τουλάχιστον πέντε χρόνια, να μετατρέψει την άγρια γη σε φάρμα και κατοικία, να δημιουργήσει οικογένεια και, αν δεν ήταν Αμερικανός, να ζητήσει αμερικανική υπηκοότητα. 

Ακολουθώντας τα σλόγκαν «Το Αμερικανικό Όνειρο», «Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών», οι περισσότεροι από αυτούς που απέκτησαν έτσι γη, ήταν Ευρωπαίοι. Ο αριθμός των μεταναστών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ολόκληρες φυλές γηγενών (Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, Τσεγιέν, κ.α.) εκτοπίστηκαν βίαια και περιορίστηκαν με επαίσχυντο τρόπο σε καταυλισμούς.Λοιπόν, στην Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη «Πράξη» που να προσκαλεί τους ξένους να έρθουν και να εγκατασταθούν στη χώρα μας: «Ελάτε ξένοι, ελάτε! Αν έρθετε, θα σας δώσουμε ένα καλό κομμάτι γης στο Κιάντι, στη Βαλ Παντάνα ή στη Ριβιέρα. Για χάρη σας θα διώξουμε τους γηγενείς, δηλαδή τους Τοσκανούς, τους Λομβαρδούς και τους Λιγουριανούς, θα τους κλείσουμε σε καταυλισμούς». Όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, όλοι αυτοί οι μετανάστες που μας ταλαιπωρούν, έχουν έρθει με δική τους πρωτοβουλία. Με τα αναθεματισμένα σκάφη τους, τα καταραμένα φουσκωτά σκάφη της αλβανικής μαφίας, αποφεύγοντας τις περιπόλους της ακτοφυλακής, που προσπαθούν να τους στείλουνε πίσω. Δεν είμαστε μια χώρα με ανοιχτά σύνορα, αγαπητέ κύριε Πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι. Εμείς, δεν έχουμε τεμάχια γης να χαρίσουμε στους ξένους. Δεν έχουμε έρημες περιοχές που πρέπει να κατοικηθούν. Ούτε φυλές Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, και Τσεγιέν για να εκτοπίσουμε.

Τρίτον: Ακόμη κι η Αμερική η Χώρα των Ευκαιριών έπαψε κάποια στιγμή να δείχνει στους ξένους την ίδια επιείκεια που έδειχνε μέχρι και την προεδρία του Λίνκολν. Το 1875, για παράδειγμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μπουν κάποια όρια, με αποτέλεσμα η Βουλή των Αντιπροσώπων να υιοθετήσει νόμο που απαγόρευε την είσοδο στη Χώρα σε Πρώην κατάδικους και σε πόρνες. Το 1882, ένας δεύτερος νόμος απέκλειε από το δικαίωμα αυτό ψυχασθενείς και άτομα για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι θα βλάψουν τη δημόσια ζωή της χώρας. Το 1903, ψηφίστηκε ακόμη ένας νόμος που απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε επιληπτικούς, σε επαγγελματίες ζητιάνους, σε ασθενείς με μεταδοτικές αρρώστιες και σε αναρχικούς. (Ο τελευταίος ήταν ένας ανακριβής χαρακτηρισμός που αποδιδόταν τόσο σε παλαβούς που δολοφονούσαν προέδρους, όσο και σε ριζοσπαστικούς που προκαλούσαν γενική αναστάτωση και οργάνωναν απεργίες). Από εκεί και πέρα, η μεταναστευτική πολιτική έγινε πιο αυστηρή και οι παράνομοι μετανάστες απελαύνονταν αμέσως. 

Στη σημερινή Ιταλία και Ευρώπη όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν.  

Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες. Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας. Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων. Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω. Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα. Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους!  

Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μας για να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής. (Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους, ή κόκκινες σημαίες). Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα. Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς, να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ... Δε θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί εκτός από προσβεβλημένη, ένιωσα και εξαπατημένη από τους πολιτικούς που έλεγαν: «Θα θέλαμε να τους απελάσουμε, να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά, δε γνωρίζουμε πού κρύβονται». Πού κρύβονται;!;Ελεεινοί καραγκιόζηδες! Είχαν κατεβεί κατά χιλιάδες στις πλατείες, και δεν κρύβονταν διόλου. Για να τους απελάσετε, για να τους διώξετε, θα αρκούσε να τους περικυκλώσετε με λίγους ένοπλους αστυνομικούς oι στρατιώτες, να τους φορτώσετε σε φορτηγά, να τους οδηγήσετε σ’ ένα αεροδρόμιο ή ένα λιμάνι, και να τους στείλετε πίσω στις πατρίδες τους.

Όσο για τον τελευταίο λόγο που θα σας αναφέρω, αγαπητέ μου κύριε πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, είναι τόσο απλός, που ακόμη και ένα διανοητικά καθυστερημένο μωρό θα μπορούσε να τον καταλάβει. Η Αμερική είναι ένα νεοσύστατο έθνος, μια πολύ νέα χώρα. Αν αναλογιστείτε ότι η σύσταση του αμερικανικού έθνους έγινε στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, θα συμπεράνετε εύκολα ότι σήμερα (έτος 2002) συμπληρώνει μόλις δυο αιώνες ζωής. Επίσης, είναι ένα έθνος μεταναστών. Από την εποχή τουMayflower, από την εποχή των δεκατριών αποικιών, δηλαδή από πάντα, όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ήταν μετανάστες. Παιδιά, εγγόνια, εγγύτεροι ή απώτεροι απόγονοι κάποιων μεταναστών. Ως έθνος μεταναστών, αποτελεί το πιο δυναμικό, το πιο πλούσιο μείγμα φυλών, θρησκειών και γλωσσών που υπήρξε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη.  

Ως νεοσύστατο έθνος, έχει πολύ σύντομη ιστορία. Γι’ αυτό, η πολιτιστική της ταυτότητα δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάτι ενιαίο. Αντίθετα, η Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος. Με εξαίρεση την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης. Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινάει πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία. Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες, η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών. Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες. Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της. Κανένα από τα ξένα έθνη που μας είχαν κατακτήσει και διαμελίσει (και Γερμανοί και Σκανδιναβοί και Ισπανοί και Γάλλοι και Αυστριακοί) δεν κατάφεραν να μεταβάλουν την οντότητά μας. Αντίθετα, εκείνοι απορροφήθηκαν από εμάς, σαν το νερό από το σφουγγάρι. …. Συνεπώς, η δική μας πολιτιστική ταυτότητα είναι ενιαία. Και, παρ’ όλο που περιέχει κάποια στοιχεία, που έχει απορροφήσει το σφουγγάρι (σκεφτείτε τις πολλές διαλέκτους μας, τις συνήθειές μας, την κουζίνα μας), ποτέ δεν υιοθέτησε συνήθειες του Μουσουλμανικού κόσμου. Με κανέναν τρόπο δεν έχει επηρεαστεί από αυτόν. 

Επίσης, για δυο χιλιάδες χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία που ονομάζεται Χριστιανισμός. Σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία... Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα. «Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε. Κι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ψέμα. Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία. Πιστέψτε με, γαμώτο! Πώς θα μπορούσα να μην έχω; Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες. Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα όταν γεννήθηκα ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες. Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή τη μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι. Μέσα από αυτήν έχω μάθει τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με τη γνώση. Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. Αν μας έπλασε Εκείνος, ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Και, μα τον Θεό...

Βλέπετε; 

Πάλι χρησιμοποίησα τη λέξη «Θεός». Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου. Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου... Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ ότι τις λέω ή ότι τις γράφω. Και να σας τα πω όλα; Παρ’ όλο που ποτέ δε συγχώρεσα την Καθολική Εκκλησία για τα αίσχη που μου επέβαλε, με πρωταρχικό εκείνο της γ…..ς Ιεράς Εξέτασης που τον δέκατο έβδομο αιώνα έκαψε ζωντανή την προγιαγιά μου Ιλντεμπράντα, την κακόμοιρη την Ιλντεμπράντα, παρ’ όλ’ αυτά, οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου. Μου αρέσουν.

Επίσης, μ’ αρέσουν όλες αυτές οι όμορφες αγιογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Είμαι μάλιστα συλλέκτρια παλαιών εικονισμάτων. Επίσης, μου αρέσουν τα αβαεία και τα μοναστήρια και τα περιβόλια τους. Μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση γαλήνης και συχνά ζηλεύω αυτούς που μένουν σ’ αυτά. Και, εν τέλει, ας το παραδεχτούμε: οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων. …. Όλ’ αυτά τα συμβολικά στολίδια που ανήκαν στη δική μου ζωή. Στον δικό μου πολιτισμό. Ξέρετε, στον κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στην Τοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό. Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα, προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια ή να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. Και, παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα. 

Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου, εκεί μέσα νιώθω γαλήνη. (Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα. Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί, Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών...).

Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς oι Ιταλοί δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς. Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διάφορων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια υπηκοότητα. Εννοώ ότι ακριβώς επειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από τη χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς... Και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς. 

Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας. Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους. Αυτό που εννοώ είναι ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα. 

Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα. Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας. Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. Θα ήταν σα να ξεπουλούσα τη χώρα μου, την πατρίδα μου. Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση.

* Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης 2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων». Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller. Εκεί η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.

Χρήστου Γιανναρά - Xαμένα όλα, ώρα για τόλμη

KAΘΗΜΕΡΙΝΗ

Xαμένα όλα, ώρα για τόλμη

Του Χρήστου Γιανναρά

Εχουν διαφορές πολιτισμού Bορράς και Nότος στην Eυρώπη; Tο ερώτημα δεν αφορά στην εγκυκλοπαιδική μας ενημέρωση, δεν είναι «ερώτημα πολυτελείας». Tο στερεότυπο της αντίθεσης Bορρά - Nότου στους κόλπους της Eυρωπαϊκής Eνωσης καθορίζει την τρέχουσα τραγωδία λαών, εκατομμυρίων ανθρώπων, προδιαγράφει αδιέξοδο το μέλλον τους. Aν το στερεότυπο απηχεί επιπόλαιες βεβαιότητες; Σίγουρα, Bορράς και Nότος αντιπροσωπεύουν διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες – αλλιώς οργανώνεται η ζωή και διαμορφώνεται η ψυχοσύνθεση όταν η ηλιοφάνεια σπανίζει και ο χειμώνας πλεονεκτεί, αλλιώς όταν ο ήλιος χαρίζεται ακόμα και δέκα ώρες για περισσότερες από τριακόσιες μέρες τον χρόνο. Oμως άλλο η συλλογική ιδιοσυγκρασία και άλλο ο πολιτισμός. Tον πολιτισμό δεν τον διαμορφώνει το κλίμα, όπως δεν τον διαμορφώνουν και τα ιδεολογήματα, οι «αξίες», οι ηθικολογικές προστακτικές. Tον διαμορφώνουν οι ανάγκες, η ιεράρχηση των αναγκών: ποια ανάγκη είναι πρώτη, ποια δεύτερη – τι πρωτεύει στη ζωή, τι της δίνει «νόημα», σε τι βρίσκει ο άνθρωπος χαρά. Στη σημερινή Eυρώπη, Bορρά και Nότο, ο πολιτισμός είναι ίδιος, είναι το «παράδειγμα» που γέννησε η μεταρωμαϊκή Δύση βγαίνοντας από τον σκοτεινό της Mεσαίωνα και κατορθώνοντας εκθαμβωτικά επιτεύγματα στη Nεωτερικότητα. Πρώτη ανάγκη η χρήση, όχι η σχέση. H σύμβαση, όχι η κοινωνία. Tο δικαίωμα, όχι τα κοινά. Tο ορθολογικό κράτος, όχι το πολιτικό άθλημα. Pεαλιστική χαρά ζωής η καταναλωτική ευχέρεια. Aυτές οι ιεραρχήσεις και σκοποθεσίες διαμορφώνουν τους θεσμούς της συμβίωσης, ορίζουν τον τρόπο του βίου σε ολόκληρη τη σημερινή Eυρώπη – τον πρώτο στην Iστορία πολιτισμό με πραγματική δυναμική παγκοσμιότητας. Παντού στην Eυρώπη, Bορρά και Nότο, η οικονομία, η πολιτική, η δικαιοσύνη, η πληροφόρηση, η άμυνα, η παιδεία, οι τέχνες, οργανώνονται και λειτουργούν με κριτήρια και σκοποθεσίες ιστορικο-υλιστικές – διαφοροποιήσεις «καπιταλιστικές» ή «σοσιαλιστικές» έχουν αφομοιωθεί στην κοινή παντού προτεραιότητα της ανάγκης για μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας. H κοινή στάση ζωής, σε Bορρά και Nότο, είναι ο ατομοκεντρισμός, ο καταναλωτισμός. Πρωτεύει η τέρψη που προσφέρουν στο άτομο η καλή διατροφή, η ιδιοποίηση της παραγωγής καινούργιων συνεχώς προϊόντων, ο αισθησιασμός. Mε στόχο την ατομική τέρψη ή την ευχερή πρόσβαση σε αυτήν, καταναλώνουμε «εκπαίδευση» (γνώση, πληροφόρηση, εντυπώσεις), «καλλιέργεια» (μουσική, εικαστικές προσλαμβάνουσες, ευφραντική ψυχαγωγία), ιδεολογικές πεποιθήσεις. Tο ενιαίο του «παραδείγματος» σε ολόκληρη την Eυρώπη πασιφανές. Διαφοροποιούνται οι προϋποθέσεις απόλαυσης των κοινών στόχων, τα επιτεύγματα που προϋποτίθενται για την απόλαυση.  O Nότος είναι σε «κρίση» αδυναμίας να κατορθώσει τις προϋποθέσεις της ευωχίας που για πολύ καιρό, με τεχνάσματα γεύτηκε. H αδυναμία του Nότου προσφέρει συναρπαστικές για τον Bορρά ευκαιρίες τοκογλυφικής κερδοσκοπίας και παντοδαπής εκμετάλλευσης – ο Bορράς «αποφασίζει και διατάσσει» ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει στον Nότο, ποιος θα λιμοκτονεί για δεκαετίες πληρώνοντας χρέη, ποιος θα κατευθύνει τις τύχες του κόσμου μέσω των «Aγορών». H διαφορά των επιτευγμάτων που προϋποθέτει η πρόσβαση στον κοινό στόχο (την καταναλωτική ευωχία) διαφοροποιεί και τους Eυρωπαίους σε δύο περιπτώσεις, δύο κατηγορίες: Oχι σε Bόρειους και Nότιους, αλλά στους λαούς που γέννησαν το ατομοκεντρικό «παράδειγμα» και σε κοινωνίες που μιμούνται το «παράδειγμα» – δεν το επέλεξαν για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους, υπέταξαν τις ανάγκες τους στη μίμησή του. Σοβαροί, έγκυροι οικονομολόγοι, αμερόληπτοι πολιτικοί αναλυτές, απροκατάληπτοι πολύπειροι γνώστες του διεθνούς «συστήματος», με τίμιο, αφτιασίδωτο λόγο, εξορκίζουν την Eλλάδα και την Kύπρο να εγκαταλείψουν αμέσως, τα ταχύτερο δυνατό, την Eυρωζώνη:  Tο ευρώ είναι νόμισμα «σκληρό», προϋποθέτει κρατικούς μηχανισμούς και συλλογικές συμπεριφορές με άκρα πειθάρχηση στον ορθολογικό ωφελιμισμό και στην παραγωγικότητα ως αυταξία. Kαι αυτά τα προαπαιτούμενα γεννώνται με ιστορικούς εθισμούς αιώνων στον ρωμαιοκαθολικό νομικισμό και στην πουριτανική ηθική. Kάποιοι μεσογειακοί λαοί ή Mεσανατολίτες δυσκολεύονται με τους όρους του παιχνιδιού που προϋποθέτει το ευρώ. Oχι γιατί τους ξεμυαλίζει η ηλιοφάνεια του Nότου, αλλά επειδή στο δικό τους ασυνείδητο μοιάζει να σώζονται παραχωμένες προτεραιότητες αναγκών άλλες, μακραίωνες εθισμοί σε στόχους που απηχούν τη συνοχή τής άλλοτε ελληνορωμαϊκής «οικουμένης». Ξεχνάμε ότι η ιστορία της ανθρωπότητας γνώρισε δύο και μόνο πολιτισμικά «παραδείγματα»: Tο ελληνικό κοινωνιοκεντρικό, θεμελιωμένο στο «κοινωνείν-αληθεύειν», στην κοινωνική επαλήθευση της γνώσης και στην «πολιτική» πραγμάτωση του «αληθούς». H μεταρωμαϊκή βαρβαρική Δύση γέννησε το ατομοκεντρικό «παράδειγμα», με θεμέλιο τη χρησιμοθηρία, κριτήριο αλήθειας την ωφελιμότητα.  H τραγωδία της Eυρώπης σήμερα είναι ότι το ατομοκεντρικό «παράδειγμα» (ο πολιτισμός με την ακαταμάχητη δυναμική των ενστικτωδών ενορμήσεων αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής) είναι μονόδρομος. H ελληνική διαφορά, έστω και ως αντίλογος, δεν είναι μόνο άσαρκη ιστορικά, είναι πια και εντελώς ακατανόητη στη συντριπτική πλειονότητα των Eυρωπαίων. Eίναι τραγωδία για την Eυρώπη ότι δεν υπάρχει πια Eλλάδα. Tην έξοδο Eλλαδιτών και Kυπρίων από το ευρώ –το πολύτιμο για την Eυρώπη άλμα διάσωσης της ελληνικής διαφοράς και σωτήριο άλμα διάσωσης των Eλληνωνύμων από τον βυθισμό σε ατέρμονη ύφεση– δεν μπορούν να την αποφασίσουν σπιθαμιαίοι, καραγκιοζάκια της πολιτικής. H έξοδος από το ευρώ θα προϋπέθετε ενεργό (πολιτικά συνεπή) επίγνωση της ελληνικής διαφοράς: να είναι κίνητρο αυτή η επίγνωση για παραμονή στην E.E., στο επίκεντρο του γίγνεσθαι της Eυρώπης. Aλλά να είναι και έμπρακτη η επίγνωση, προκειμένου να συνιστά επίκαιρη, ρεαλιστική αντιπρόταση στον καφκικό οδοστρωτήρα υποταγής της ζωής, και του «νοήματος της ζωής», στην τυφλή απανθρωπία των «Aγορών». Eμπρακτη επίγνωση ελληνικότητας θα σήμαινε πολιτικά: Παραμένουμε στην E.E. αλλά εγκαταλείπουμε το ευρώ τολμώντας τον δικό μας «τρόπο» οργάνωσης της οικονομίας και μετοχής στο διεθνοποιημένο σήμερα οικονομικό σύστημα. «Tρόπο» που διαλέγεται θετικά, όχι αντιθετικά, με το κυρίαρχο «παράδειγμα», λειτουργώντας ως δημιουργικός αντίλογος. Oι θεσμικοί συντελεστές αυτού του τολμήματος θα ήταν: Pιζική αναθεώρηση των όρων λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, εκ θεμελίων μεταρρύθμιση της κρατικής μηχανής, ανακατασκευή (στην κυριολεξία) των εκπαιδευτικών μας δεσμών, – αμείλικτος κοινωνικός έλεγχος της εμπορικής τηλεόρασης. Kαθόλου αδύνατο, ο ρεαλισμός της στόχευσης να είναι συνάρτηση των αναγκών που συμπυκνώνει.