Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

8 Μαΐου 2013

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ-Η Δεξιά ψήφισε στη Βουλή το οικτρό μέλλον της Κύπρου

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ  :: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Η Δεξιά ψήφισε στη Βουλή το οικτρό μέλλον της Κύπρου
Εγκρίνοντας τη λεηλασία των καταθέσεων, η Κυπριακή Δημοκρατία απομονώνεται διεθνώς και μένει δίχως φίλους στο έλεος της Τουρκίας
2/5/2013
Θα τη θυμούνται για πολλές δεκαετίες με ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο όπου κι αν βρίσκονται οι Κύπριοι την αποφράδα ημέρα της 30ής Απριλίου του 2013.
Μοιραίες θα είναι οι συνέπειες όχι μόνο για την εξαθλίωση του κυπριακού λαού, αλλά και για το οικτρό μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, της κρίσιμης απόφασης του κοινοβουλίου της Λευκωσίας να ψηφίσει υπέρ της υπαγωγής του νησιού σε καθεστώς υποτέλειας μέσω Μνημονίου. Σύσσωμοι οι 20 βουλευτές του δεξιού ΔΗΣΥ και οι 8 βουλευτές του καιροσκοπικού κεντροδεξιού ΔΗΚΟ, εν πλήρει επιγνώσει των ολέθριων επιπτώσεων της στάσης τους και συνεπικουρούμενοι από τον πρόεδρο του ΕΥΡΩΚΟ Δημήτρη Συλλούρη σχημάτισαν την οριακή πλειοψηφία των 29 κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων που υπερψήφισε το Μνημόνιο που θα ρημάξει την Κύπρο.
Οι 19 βουλευτές του ΑΚΕΛ, οι 5 της ΕΔΕΚ, ο έτερος βουλευτής του ΕΥΡΩΚΟ Νίκος Κουτσού, ο βουλευτής των Οικολόγων Γιώργος Περδίκης και ο ανεξάρτητος βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίας συγκρότησαν το προσωπικό και άτυπο μέτωπο των 27 βουλευτών που ψήφισαν «Οχι». Με την υπερψήφιση του Μνημονίου η Κυπριακή Δεξιά κατοχυρώθηκε ως κυβέρνηση αδίστακτων ληστών, οι οποίοι άρπαξαν δισεκατομμύρια ευρώ από όσους Κύπριους και ξένους πολίτες και επιχειρηματίες είχαν την αφέλεια να εμπιστευθούν τα χρήματά τους στις κυπριακές τράπεζες. Η πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα λεηλασία των καταθέσεων από την κυβέρνηση Αναστασιάδη φέρνει το κυπριακό τραπεζικό σύστημα στα επίπεδα απατεώνων τύπου... Νιγηρίας, Ζιμπάμπουε και των ομοίων τους. Μόνο... ηλίθιοι ή γκάνγκστερ θα συναλλάσσονται πλέον με τις κυπριακές τράπεζες.
Κανένας λογικός ή τίμιος πολίτης δεν θα εμπιστεύεται πλέον σε κυπριακή τράπεζα έστω και ένα ευρώ για τα επόμενα... εκατό χρόνια! Η δικαιολογημένη κατοχύρωση όμως στη συνείδηση όλου του κόσμου της κυπριακής κυβέρνησης, της πλειοψηφίας των Κυπρίων βουλευτών και των κυπριακών τραπεζών ως ληστών και απατεώνων είναι η μικρότερη ζημιά της υπερψήφισης του Μνημονίου. Το κύριο ζήτημα είναι ότι οι δεξιοί κλέφτες των καταθέσεων που συναπαρτίζουν την κυπριακή κυβέρνηση απομόνωσαν εντελώς την Κυπριακή Δημοκρατία σε διεθνές επίπεδο. Τώρα η Κύπρος έχει μόνο εχθρούς! Οσοι δεν τη μισούν, την περιφρονούν βαθιά. Τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, η Κύπρος βρίσκεται σε θέση παντελούς διεθνούς απομόνωσης ανάλογης με εκείνη που βρέθηκε στις 15 Ιουλίου 1974, όταν η χούντα της Ακροδεξιάς κατέλαβε την εξουσία με το προδοτικό πραξικόπημα των πρακτόρων της CIA για να προετοιμάσει το έδαφος για την εισβολή του Αττίλα ώστε καμιά απολύτως χώρα να μην έχει συμφέρον να αντιδράσει στην τουρκική εισβολή, όπως και έγινε.
Στο απόλυτο έλεος της Τουρκίας έθεσε την Κύπρο η απόφαση της Βουλής της Λευκωσίας που επικύρωσε τις επιλογές της κυβέρνησης του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη. Η Κύπρος όμως βρίσκεται πλέον και στο απόλυτο έλεος της Γερμανίας, του Ισραήλ, των ΗΠΑ! Γερμανοευρωπαίοι από τη μια μεριά και Ισραηλινοαμερικανοί από την άλλη θα τσακωθούν άγρια μεταξύ τους για το ποιος θα λεηλατήσει το φυσικό αέριο της Κύπρου, με σχεδόν βέβαιο νικητή αυτής της σύγκρουσης την... Τουρκία! Οποιος και αν αρπάξει τελικά το φυσικό αέριο και ίσως τα πετρέλαια της Κύπρου -και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τα πάρουν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ- είναι πιθανότατο ότι θα τα διοχετεύσουν στις ευρωπαϊκές αγορές με αγωγούς μέσω Τουρκίας, παρά τα φληναφήματα του Αναστασιάδη και του Σαμαρά για αγωγό φυσικού αερίου που δήθεν θα συνέδεε το Ισραήλ με την Κύπρο και την Ελλάδα. Ούτε και πρόκειται βεβαίως να κατασκευαστεί εργοστάσιο υγροποίησης του φυσικού αερίου στην Κύπρο.
Η πλήρης διάλυση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος εκ μέρους των Γερμανών με την πλήρη συνεργασία του Αναστασιάδη αποσκοπούσε πέραν των άλλων και στην παντελή εξαφάνιση κάθε δυνατότητας της Λευκωσίας να εξασφαλίσει μέσω των τραπεζών της τη χρηματοδότηση ενός τόσο πολυδάπανου εργοστασίου. Μετά την άνευ όρων παράδοση και του κυπριακού κοινοβουλίου, κανείς δεν αντιμετωπίζει πλέον την Κύπρο ως κυρίαρχο κράτος. Ολοι τη βλέπουν ως μια άθλια αποικία και αυτή την αντιμετώπιση θα έχει πλέον σε διεθνές επίπεδο. Η κυπριακή δεξιά κυβέρνηση και η δεξιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία καθόρισαν την οικτρή μοίρα του λαού και της χώρας τους. Ο κυρίαρχος λαός φέρει επίσης βαρύτατο μερίδιο ευθύνης επειδή ψήφισε για πρόεδρο τον Ν. Αναστασιάδη παρόλο που γνώριζε ότι ήταν υποστηρικτής του Μνημονίου, όπως και υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν το 2004. Αναπότρεπτα οι Κύπριοι θα υποστούν τώρα τις συνέπειες της επιλογής τους, οι οποίες θα είναι ολέθριες - ίσως και μοιραίες για τη συνέχιση της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δυστυχώς.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ-Τελευταίοι σπασμοί της Σλοβενίας πριν μπει σε Μνημόνιο

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ  :: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Τελευταίοι σπασμοί της Σλοβενίας πριν μπει σε Μνημόνιο
Η Γερμανία έχει ήδη αποφασίσει να κατασπαράξει τη μικρή αλπική χώρα διαλύοντας το τραπεζικό της σύστημα και εξαθλιώνοντας τον λαό της
7/5/2013

Αν κάποιος ήθελε να αποδώσει με κινηματογραφικό τρόπο το πνεύμα της επίσκεψης του προέδρου της Σλοβενίας Μπορούτ Πάχορ στη Γερμανία στα τέλη Απριλίου, ο τίτλος θα ήταν έτοιμος: «Ενας Σλοβένος ικέτης στο Βερολίνο»!
Τέτοια συναισθήματα μας γέννησε μια πολιτικά αξιοθρήνητη συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», η οποία αποπνέει δουλοφροσύνη. «Πιστεύετε ότι μπορείτε να πείσετε την Ανγκελα Μέρκελ ότι δεν πρέπει να μπείτε μεσοπρόθεσμα στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης;» τον ερωτά υπεροπτικά ο δημοσιογράφος. «Αν και είμαι σοσιαλδημοκράτης, πιστεύω στην αναγκαιότητα της πολιτικής λιτότητας... Εγώ πάντα υποστηρίζω το ίδιο, την πολιτική λιτότητας» απαντάει ο Πάχορ και επιτίθεται αμέσως εναντίον της κυβέρνησης της... χώρας του (!), η οποία μάλιστα είναι και του δικού του κόμματος: «Η σλοβενική κυβέρνηση βρίσκεται πάλι στον σωστό δρόμο. Υπήρξαν ενδιαμέσως προστριβές γιατί η νέα κυβέρνηση στη Λουμπλιάνα στην αρχή είπε ''Θα συνεχίσουμε την πολιτική λιτότητας, αλλά...''. Αλλά;
Δεν υπάρχει κανένα ''αλλά''!... Αυτό τώρα ξεκαθαρίστηκε. Τα αναγκαία κίνητρα ανάπτυξης δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση την πολιτική λιτότητας!» πρόσθεσε αποφασιστικά ο Σλοβένος πρόεδρος. Στο τέλος της συνέντευξής του ο Μπορούτ Πάχορ προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τη γερμανική ηγεσία να μη μετατρέψουν και τη δική του χώρα σε αποικία υποτελών: «Δεν θα ερχόμουν στο Βερολίνο αν δεν ήμουν βέβαιος ότι θα πετύχει η πολιτική μεταρρυθμίσεων... Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για βοήθεια της ΕΕ και της τρόικας... Είμαι πρόεδρος ενός κυρίαρχου κράτους. Θέλουμε να διατηρήσουμε την κυριαρχία μας. Πιστεύω ότι και οι εταίροι μας στην Ευρώπη το θέλουν αυτό» κατέληξε ικετευτικά.
Δεν πέρασαν άλλωστε παρά τρία 24ωρα από τη δημοσίευση της συνέντευξής του και ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης Moody's υποβάθμισε εκ νέου την πιστοληπτική ικανότητα της Σλοβενίας. «Η Σλοβενία παλεύει να αποτρέψει τη συζήτηση για διάσωση» ήταν ο τίτλος ανάλυσης των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου μία μέρα νωρίτερα. Η αλήθεια είναι πως αν ρίξει κανείς μια ματιά στα θεμελιώδη δημοσιονομικά μεγέθη της Σλοβενίας, θα απορήσει πώς είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για την υπαγωγή αυτής της χώρας σε καθεστώς Μνημονίου. Βάσει των στοιχείων της Eurostat, της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, το δημόσιο χρέος της είναι μόλις 54,1% του ΑΕΠ της - κάτω δηλαδή και από το όριο του 60% που ορίζει το Μάαστριχτ και το οποίο υπερβαίνουν κατά πολλές δεκάδες εκατοστιαίες μονάδες και η Γερμανία και η Γαλλία και η Ιταλία και η Βρετανία!
Η Σλοβενία είναι μία από τις 5 μόνο χώρες της Ευρωζώνης που έχουν δημόσιο χρέος κάτω του 60% του ΑΕΠ τους. Οσο για το έλλειμμα, υπερβαίνει βέβαια το 3% που ορίζει το Μάαστριχτ, αλλά δεν είναι καθόλου δραματικό - απλώς 4% του ΑΕΠ. Οριακά πάνω δηλαδή από τον μέσο όρο του ελλείμματος των χωρών της Ευρωζώνης, ο οποίος ανήλθε στο 3,7% το 2012. Αλλωστε από τις 17 χώρες της ζώνης του ευρώ οι 12 έχουν έλλειμμα πάνω από το 3%. Οταν το 2012 η Ισπανία παρουσίασε έλλειμμα 10,6%, η Ελλάδα 10%, η Ιρλανδία 7,6%, η Πορτογαλία 6,4%, η Βρετανία 6,3%, η Γαλλία 4,8% και τα λοιπά, το 4% της Σλοβενίας μάρανε τους Ευρωπαίους; Αυτά είναι γελοιότητες! Είναι προφανές ότι έχουν στοχοποιήσει οι Γερμανοί αυτήν τη μικρή και γερμανόδουλη (!) χώρα και θέλουν να τη βάλουν σε καθεστώς Μνημονίου και ψάχνουν να βρουν κάποιο πρόσχημα για να την καταστήσουν υποτελή.
Εντελώς ανυπόστατα είναι και τα όσα λένε οι Γερμανοί για τον σλοβενικό τραπεζικό τομέα, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τη Σλοβενία «επόμενη Κύπρο». Αυτός ο ισχυρισμός είναι εξωφρενικός. Στη Σλοβενία το ενεργητικό των τραπεζών είναι μόλις 1,3 φορές μεγαλύτερο του ΑΕΠ της χώρας, ενώ στην Κύπρο ήταν 7,5 φορές! Μην τρελαθούμε κιόλας, τους ενοχλεί το 1,3 της Σλοβενίας και όχι το... 25πλάσιο (!!!) του Λουξεμβούργου ή το 8πλάσιο της Ιρλανδίας και το 8πλάσιο της Μάλτας; Ακόμη και στη Γερμανία το ενεργητικό των τραπεζών είναι 3,2 φορές το ΑΕΠ της χώρας και στη Γαλλία 4,2 φορές! Αλλο τους πειράζει.
Το ότι και οι τρεις μεγάλες σλοβενικές τράπεζες είναι κρατικές. Θέλουν λοιπόν να υποχρεώσουν τη σλοβενική κυβέρνηση να κατασχέσει τις καταθέσεις ώστε να διαλυθεί εντελώς το σλοβενικό τραπεζικό σύστημα και να αντικατασταθεί από ξένες τράπεζες, αυστριακές ή γερμανικές, ώστε να ελέγχεται πλήρως η οικονομία και της Σλοβενίας. Οταν σε ολόκληρη την ΕΕ το ενεργητικό των τραπεζών είναι 3,3 φορές κατά μέσο όρο μεγαλύτερο του ΑΕΠ, είναι τουλάχιστον παρανοϊκό να θεωρεί κανείς πρόβλημα το 1,3 της Σλοβενίας. Απλώς οι Γερμανοί θέλουν να κατασπαράξουν τη Σλοβενία - και θα το κάνουν...

ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ-Ο ΛΑΪΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ

Παν. Μαρίνης
Ο ΛΑΪΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ
Χθες βράδυ είχε ανάψει εδώ η συζήτησις διά το τί είδους ηγέτη χρειάζεται ο Ελληνισμός και μιλούσαμε γιά τον λαϊκό ηγέτη: 
Υπάρχουν πολλοί τρόποι διά να εμφανισθή σε μία χώρα ένας "ηγέτης". Αυτός μπορεί να είναι "παιδί του κομματικού σωλήνα", όπως ο κ. Κουτσούμπας, ή δημιούργημα συστηματικής προπαγάνδας των ΜΜΕ, όπως ο κ. Σημίτης, ή γόνος της "κληρονομικής βασιλείας" όπως ο κ. Γ. Παπανδρέου ή ο εκλεκτός της Ξενοκρατίας, όπως πλείστοι όσοι Έλληνες "ηγέτες" κ.ο.κ. Στην σημερινή Ευρώπη έχουν εφευρεθή δύο νέοι και ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ τρόποι, πρώτον "ηγέτες" που δημιουργούν, εγκρίνουν ή σκαιώς αποπέμπουν οι σκοτεινοί οπισθόδομοι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, πρόσφατον παράδειγμα η σύγχρονη αποπομπή των πρωθυπουργών Ελλάδος (Γ. Παπανδρέου), Πορτογαλίας, Ισπανίας, και δεύτερον ο αιφνίδιος διορισμός "ηγέτου" από την πυγμή της διεθνούς υπερεξουσίας των Τοκογλύφων, όπως έγινε στην Ιταλία με τον κ. Μόντι και τώρα με τον κ. Λέτα.
Όταν το "σύστημα της Δημοκρατίας" λειτουργεί ομαλώς τότε ο λαός εκμαυλισμένος και αλυσσοδεμένος με τεχνικά δεσμά όπως η υποχρεωτική πελατειακή σχέσις ή η καταλυτική και εκφοβιστική επιρροή των ΜΜΕ, επινεύει στις προεπιλεγμένες υποψηφιότητες μέσω της καθαρώς τελετουργικής διαδικασίας των εκλογών της καθολικής ψηφοφορίας.
Όπως αντιλαμβανόμεθα οι "ηγέτες" αυτοί ουδεμίαν σχέσιν έχουν με τον λαόν, τους πόθους του, τις ανάγκες του και τις βουλήσεις του, δι' αυτούς ο λαός αποτελεί εμπόδιον και διοικείται διά διαφόρων "μηχανών" χειραγωγήσεως και εξαπατήσεώς του, π.χ. γνωστόν και πανθομολογούμενον ότι τα κόμματα άλλα λέγουν στο προεκλογικό πρόγραμμά τους κι άλλα κάμνουν μετά· ο λαός το γνωρίζει και με δουλικήν υποταγήν το ανέχεται!
------
Όμως, όταν το "σύστημα" αρχίζει να χάνη την συνοχήν του, όπως εις περιπτώσεις οικονομικής κρίσεως τότε τα πράγματα αλλάζουν και διά τούτο λέγουν οι πολιτειολόγοι ότι τα σύχρονα ευρωπαϊκά πολιτεύματα έχουν ως βάσιν λειτουργίας των την "απάθειαν των πολιτών" η οποία εξαγοράζεται με την παροχήν "ευημερίας". Όταν λοιπόν το "σύστημα" αρχίζει να μην παρέχει πλέον υλικά αγαθά τότε λύονται τα δεσμά του λαού, η πίστις στην πανσοφία των ΜΜΕ, στην κρατική προπαγάνδα, η προσκόλλησις στην πελατειακή σχέσι. Τότε εις αυτάς τας καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης ο λαός απελευθερωμένος πλέον από τους δοτούς "ηγέτες" του αναζητεί ιδικόν του ηγέτη, τον εξ ορισμού "λαϊκό ηγέτη"! Ο οποίος ονομάζεται "λαϊκός ηγέτης" ακριβώς διότι τον γεννά ο λαός και αυτός εκφράζει τους πόθους του λαού και ό,τι πιό ωραίο και αγνό κρύβει ο λαός στην ψυχή του.
------
Εδώ αξίζει να αναφερθή παρενθετικώς ότι το εξουσιαστικόν σύστημα ΔΕΝ ενοχλείται από τας αλόγους εκρήξεις της λαϊκής οργής, αντιθέτως τας επιδιώκει και πολλάκις διά προβοκατόρων τας δημιουργεί! Αποτελεί δικλείδα ασφαλείας του συστήματος η εκτόνωσις της οργής δι' "επαναστάσεως" όπου αφού ο λαός κάψει 5-6 καταστήματα συμπολιτών του και 2-3 πολυκατοικίες και αποκτείνει 3-4 υπουργούς και κοπωθεί, το σύστημα θα του "φορέσει" τεχνηέντως έναν από τους αρκετούς "κατεψυγμένους πρωθυπουργούς" (όπως ελέγαμε και το '64) που έχει στό ψυγείον του! Μόνον ένα φοβάται το "σύστημα", τον λαϊκό ηγέτη και δια τούτο καθημερινώς και τελετουργικώς τον καταράται και τον εξορκίζει και δημιουργεί επαναστατικάς ομάδας και κινήματα τα οποία διαλαλούν ότι "δεν έχουμε ανάγκη από ηγέτη" και αυτό αποτελεί την λυδία λίθο την αποδεικνύουσα την "στημένη" και προβοκατόρικη φύσι τους.
------
Τίνι τρόπω αναδεικνύεται ο λαϊκός ηγέτης; Με έναν απλούστατο τρόπο, με τις λαϊκές ζυμώσεις: Καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι, συζητούμε, λέμε π.χ. να μοιράζουμε φυλλαδια στο μετρό, μεγαλώνουμε, αποφασίζουμε, να βάλουμε τον φίλο μας τον Τάδε να μας εκπροσωπεί, κάποτε γινόμαστε 100 άτομα, κάνουμε μά πρώτη εμφάνισι, ο φίλος μας μιλάει, εκφράζει τις σκέψεις μας. Αυτά, την εποχή των λαϊκών ζυμώσεων συμβαίνουν ταυτοχρόνως σε πολλά σημεία και κάποια στιγμή όλες αυτές οι λαϊκές ομάδες συνενώνονται υπό μία ηγεσία που αυτές έχουν μ' αυτόν τον απλούστατο τρόπο αναδείξει! Προσοχή!Ο λαϊκός ηγέτης εξ ορισμού αναδύεται από την ψυχή του λαού! Δεν είναι κάποιος που ο λαός τον δέχεται!
=======

ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ - ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Παν. Μαρίνης
ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
(β΄ΕΚΔΟΣΙΣ)
=ΨΑΧΝΕΤΕ ΝΑ ΒΡΗΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΣΥΝΔΥΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ ΠΙΣΤΙ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
=(ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΑ ΑΠΛΑ ΑΤΟΜΑ, ΟΥΤΕ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΟΥΤΕ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ, ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΕ, ΜΟΝΟΝ ΟΛΟΓΥΜΝΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ή ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΟΝΤΑ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΜΕ ΧΩΡΙΣ ΖΩΟΛΟΓΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ)
=ΝΑΙ, ΚΑΘΩΣ ΕΙΣΘΕ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΕΝΙΚΩΣ ή ΚΑΙ ΑΝΗΚΕΤΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΚΛΑΔΙ ΤΗΣ: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΕΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΟΠΑΔΟΙ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΕΣ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ-ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ-ΚΟΥΚΟΥΕΔΕΣ κ.ο.κ.
=ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟ! ΟΠΟΙΟΣ ΒΑΖΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ "ΠΑΤΡΙΔΑ" ΠΑΥΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΝΑΝΑΙ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΝΕΩΤΕΡΙΚΟΣ!
=ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΠΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΕΚΕΙ ΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΠΕΣΟΝΤΕΣ-ΑΠΟΘΕΩΘΕΝΤΕΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ, ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΜΗ ΟΙ "ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΗΣΑΝΤΕΣ ΕΝ ΜΑΡΑΘΩΝΙ" .
=ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΙ ΜΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ, ΔΑΝΕΙΚΑ ή ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΣΗΜΑΣΙΑ Η ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΙ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΟΝΤΟΤΗΤΟΣ "ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ" ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΘΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΓΕΝΕΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
=ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΣΑΝ ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ: ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΡΑΓΙΣΗ ΤΗΝ ΚΟΛΟΝΝΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
=ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΒΑΡΥ ΝΑ ΕΝΘΡΟΝΙΖΗΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ "ΠΑΤΡΙΔΑ"!
=ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΞΕΚΟΒΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ" - ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΟΥΤΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ, ΟΥΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ-ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ, ΟΥΤΕ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ-ΚΚΕ=ΤΕΛΟΣ!
=ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΩ ΤΟΝ ΕΥΣΤΟΧΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΜΑΡΞ (ΙΔΡΥΤΗΣ ΜΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΛΑΔΙΟΥ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΣΚΛΗΡΗΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΗΘΟΥΣ, ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΦΕΛΩΣ ΑΘΕΪΣΤΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ), ΠΟΥ ΣΥΜΠΥΚΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΦΡΑΣΙ: «ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΒΑΛΗΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΤΟΜΑ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ, ΟΠΩΣ Η ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ».
=ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΑΔΙΚΩΣ ΜΕ ΤΕΡΤΙΠΙΑ ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΗΣ, ΝΑΣΑΙ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ-ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ! ΑΔΙΚΩΣ ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΜΕ ΝΕΟ-ΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΥΣ: ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ όχι ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ, ΕΘΝΙΣΤΗΣ όχι ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ, ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΞΙΟΓΕΛΑΣΤΑ, ΑΠΑΞ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΜΠΗΚΕΣ ΣΤΟΝ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ! ΜΑΖΕΨΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΓΕΛΑΣ ΕΥΚΟΛΑ!
----------------------
ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ "ΕΛΛΗΝ"?
ΕΓΡΑΦΗ: Όταν οι άλλοι λαοί πολεμούσαν για την πατρίδα κ τα σύνορα, εμεις πολεμούσαμε για ιδανικά!
=ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ ΕΝΘΡΟΝΙΖΩ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ "ΕΛΛΑΣ-ΠΑΤΡΙΔΑ" ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΤΗΝ ΚΑΘΙΣΤΩ ΤΟ "ΙΔΑΝΙΚΟ" ΜΟΥ, "ΑΥΘΕΝΤΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟ ΜΟΥ" ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΠΟΛΕΜΩ ΕΩΣ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΛΕΓΟΜΑΙ "ΕΛΛΗΝ"
==ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ ΕΝΘΡΟΝΙΖΩ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ "ΙΔΑΝΙΚΑ" ή "ΙΔΕΕΣ'' κοκ ΤΟΤΕ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΛΕΓΟΜΕ ΕΛΛΗΝ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΛΕΓΟΜΑΙ ΑΠΛΩΣ "ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΙΔΑΝΙΚΑ"=ΣΑΦΕΣ !
==ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΕΝΙΚΩΣ ή ΚΑΙ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΚΛΑΔΙ ΤΗΣ: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ κλπ. ΤΟΤΕ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΛΕΓΟΜΕ ΕΛΛΗΝ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΛΕΓΟΜΑΙ ΑΠΛΩΣ "ΑΤΟΜΟ"!
------------

Β. Βιλιάρδος - Η ΔΙΠΛΗ ΑΠΑΤΗ


Η ΔΙΠΛΗ ΑΠΑΤΗ: Όλες εκείνες οι προσδοκίες, οι οποίες πηγάζουν από την αλλαγή των κυβερνήσεων και από τις εκλογές, είναι ουτοπικές – αφού έτσι δεν αντιμετωπίζεται η αιτία των προβλημάτων, τα οποία απλά αναβάλλονται για το μέλλον, επιδεινούμενα συνεχώς

Η υπερβολικά υψηλή ανεργία είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ύφεσης – της αδυναμίας ανάπτυξης δηλαδή ενός κράτους. Μόνιμη ή προσωρινή, επιδεινούμενη ή όχι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανεργία αποτελούσε πάντοτε μάστιγα – ενώ η δυνατότητα εξάλειψης της ήταν ανέκαθεν μέρος των ισχυρισμών περί της (δήθεν) ανωτερότητας του κομμουνιστικού καθεστώτος.  (J.Schumpeter).

Ο κοινωνικός καπιταλισμός, η μικτή οικονομία καλύτερα, (στην οποία οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές και οι κερδοφόρες μονοπωλιακές επιχειρήσεις ανήκουν στο κράτος, ενώ όλες οι υπόλοιπες στους ιδιώτες), σε συνθήκες ήρεμης ανάπτυξης και σε «περιβάλλον» άμεσης δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες συμμετέχουν μέσω δημοψηφισμάτων τόσο στις αποφάσεις, όσο και στον έλεγχο του κράτους, μπορεί να εγγυηθεί την καταπολέμηση της ανεργίας – όπως επίσης τη δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων και την ελευθερία. 

Αντίθετα το άκρο αντίθετο του κομμουνισμού, ο νεοφιλελευθερισμός, σύμφωνα με τον οποίο όλες οι επιχειρήσεις πρέπει να ανήκουν στους ιδιώτες (με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε τεράστιες γραφειοκρατικές οργανώσεις «μονοπωλιακής μορφής» εις βάρος της ελεύθερης αγοράς και της ατομικής πρωτοβουλίας), δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα - πόσο μάλλον όταν επιβάλει μια πολιτική λιτότητας στις εισοδηματικά ασθενέστερες τάξεις, σε συνθήκες ύφεσης, η οποία συνήθως εκβάλλει σε μεγάλες αναταραχές, σε κοινωνικές εξεγέρσεις, στην αύξηση της εγκληματικότητας, στην αναβίωση δικτατορικών καθεστώτων κλπ. 

Άρθρο

Η παραγωγή πλούτου σε ένα κράτος στηρίζεται ουσιαστικά σε δύο προϋποθέσεις (α) στην αρχή μίας συσσώρευσης κεφαλαίων,βασισμένης στην άνιση αναδιανομή των εισοδημάτων  και  (β) σε μία κοινωνία, η οποία δεν εργάζεται για τις μικρές ηδονές του σήμερα, αλλά για τη μελλοντική ασφάλεια και τα βελτίωση του γένους – επομένως, για την ανάπτυξη και την πρόοδο.

Η Δύση κατάφερε να γίνει η πλουσιότερη «περιοχή» του πλανήτη, επειδή ήταν κοινωνικά και οικονομικά οργανωμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή συσσώρευση κεφαλαίου. Η κοινωνία της δηλαδή ήταν με τέτοιον τρόπο σχεδιασμένη, ώστε ένα μεγάλο μέρος του αυξημένου εισοδήματος να παραμένει στον έλεγχο εκείνης της τάξης, η οποία ήταν λιγότερο πιθανόν να το καταναλώσει – μία «καπιταλιστικής τάξης», η οποία δεν ανατρεφόταν υπό το πνεύμα των μεγάλων δαπανών, αλλά προτιμούσε τη δύναμη που της παρείχε η επένδυση, από τις ηδονές της άμεσης κατανάλωσης.

Το σύστημα αυτό, το οποίο δημιούργησε πολύ μεγάλες συσσωρεύσεις παγίου κεφαλαίου, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτύχει σε μία κοινωνία, στην οποία ο πλούτος θα ήταν διανεμημένος ακριβοδίκαια, «σοσιαλιστικά» – ενώ εξαρτιόταν για την ανάπτυξη του από μία διπλή απάτη ή ψευδαίσθηση:

(α) Από τη μία πλευρά οι εργαζόμενες τάξεις αποδέχθηκαν μία κατάσταση, στην οποία μπορούσαν να ονομάσουν δικό τους ένα πολύ μικρό μέρος του παραγομένου προϊόντος, το οποίο αυτοί, η φύση και οι κεφαλαιοκράτες συνεργάζονταν για να το παράγουν.

(β) Από την άλλη πλευρά επιτράπηκε στις κεφαλαιοκρατικές τάξεις να ονομάσουν το μεγαλύτερο μέρος του παραγομένου προϊόντος («πίτας») δικό τους, θεωρητικά ελεύθερους να το καταναλώσουν – εν τούτοις, με την άρρητη βαθύτερη προϋπόθεση ότι, δεν θα το κατανάλωναν, αλλά θα το (επαν)επένδυαν, σχεδόν στο σύνολο του.

Για ολόκληρη τη δυτική κοινωνία, εργαζομένους και κεφαλαιοκράτες, το καθήκον της αποταμίευσης έγινε τα εννέα δέκατα της αρετής, τα «ιλιγγιώδη» πλεονεκτήματα του ανατοκισμού εξυμνηθήκαν, ενώ η συνεχής αύξηση του παραγομένου προϊόντος (ανάπτυξη, μεγάλωμα της «πίτας») αποτέλεσε ένα αντικείμενο αληθινής θρησκείας. Η αρετή της συσσώρευσης έγκειτο δε στο ότι, ο παραγόμενος πλούτος δεν επρόκειτο ποτέ να καταναλωθεί ούτε από τους ίδιους τους ανθρώπους, ούτε από τα παιδιά τους μετά από αυτούς (Keynes).   

Σήμερα, μετά από μία περίοδο συνεχούς ανάπτυξης, βασισμένης στους παραπάνω «κανόνες» (1945-1980), τους οποίους στη συνέχεια διαδέχθηκε η κάπως δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου (μέσω των σοσιαλιστικών συστημάτων ή/και της δημιουργίας του κοινωνικού κράτους πρόνοιας), ο δανεισμός και η άμετρη κατανάλωση (1980-2007), η Δύση είναι αντιμέτωπη με ένα αδιέξοδο – αφού η επάνοδος στην καπιταλιστική ανάπτυξη, απαιτεί ουσιαστικά την αλλαγή νοοτροπίας του συνολικού πληθυσμού της (εάν εξετάσει κανείς τα συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, ολόκληρης της δύσης, των Η.Π.Α., της ΕΕ της Ιαπωνίας κλπ., θα διαπιστώσει αμέσως τη γενικότερη αύξηση του μετά το 1980 – ενώ η αύξηση του ελληνικού συνολικού χρέους, πόσο μέλλον σε σύγκριση με τα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας, είναι από τις μικρότερες).    

Επί πλέον, ο συσσωρεμένος πλούτος της Δύσης, ο οποίος έχει πλέον τοποθετηθεί στις τράπεζες αντί στην πραγματική οικονομία,έχει αυτονομηθεί – με αποτέλεσμα να μην παρέχει εκείνο το χρονικό διάστημα «ανακωχής», το οποίο απαιτείται για την «εκλογίκευση» και την  αλλαγή νοοτροπίας.

Παράλληλα, οι αδυναμίες αυτές έχουν δημιουργήσει μεγάλες διαστρεβλώσεις στις κοινωνίες - με τους εργαζομένους να μην είναι καθόλου πρόθυμοι να αποδεχθούν την εγκράτεια, καθώς επίσης με τις κεφαλαιοκρατικές τάξεις, αβέβαιες για το μέλλον, εντελώς απρόθυμες να επενδύσουν.

Στα πλαίσια αυτά, η Πολιτική αδυνατεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αυξανόμενη πίεση των αγορών κεφαλαίου, στα συσσωρεμένα χρέη και στη δυσαρέσκεια των Πολιτών – μία κατάσταση η οποία λύνεται είτε με την απόφαση μαζικής διαγραφής χρεών, σε συνδυασμό με την «εκ βάθρων» αλλαγή νοοτροπίας, είτε με τη ριζική «μετατροπή» του πολιτικού συστήματος (κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, κλπ.), είτε με τη «δημιουργική καταστροφή» (πόλεμοι κλπ.). 

Κατά την άποψη μας λοιπόν, όλες εκείνες οι προσδοκίες, οι οποίες πηγάζουν από την αλλαγή των κυβερνήσεων και από τις εκλογές, είναι ουτοπικές – αφού έτσι δεν αντιμετωπίζεται η αιτία των προβλημάτων, τα οποία απλά αναβάλλονται για το μέλλον, επιδεινούμενα συνεχώς.

Επομένως η Δύση, με αφετηρία την Ελλάδα,  φαίνεται ότι θα απειληθεί από μία περίοδο έντονης αστάθειας, εσωτερικών αναταραχών, κοινωνικών εξεγέρσεων, εθνικιστικών εξάρσεων, προστατευτισμού, μεταβατικών κυβερνήσεων και αλλεπάλληλων εκλογών, με αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προβλεφθούν.


Η Ισλανδία, στο ξεκίνημα της κρίσης (2008), είχε δημόσιο χρέος στο 130% του ΑΕΠ (μετά τη ραγδαία υποτίμηση) και χρέος τραπεζών στο 1.000% του ΑΕΠ – ενώ φυσικά είχε χάσει την πρόσβαση στις αγορές χρηματοδότησης. Τρία χρόνια αργότερα (2011), η χώρα επανήλθε στην ανάπτυξη, μείωσε το δημόσιο χρέος της στο 100% του ΑΕΠ, καθώς επίσης το τραπεζικό στο 200% του ΑΕΠ, διαγράφοντας μέρος των χρεών των νοικοκυριών - ενώ η ανεργία περιορίσθηκε στο 7% και επέστρεψε στις αγορές.

Η Ελλάδα αντίστοιχα, στο ξεκίνημα της κρίσης (2009), είχε δημόσιο χρέος στο 120% του ΑΕΠ, χρέος τραπεζών στο 23% και ανεργία στο 9% - επίσης, το τρίτο χαμηλότερο συνολικό χρέος στις χώρες του ΟΟΣΑ.

Τρία χρόνια αργότερα, το δημόσιο χρέος έφτασε στο 170%, οι τράπεζες ουσιαστικά χρεοκόπησαν παρά το μηδαμινό χρέος τους, λόγω της κατοχής ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 21%, η ύφεση στο -7% και η 
Βουλήμετέτρεψε το σύνολο του χρέους σε ενυπόθηκο – παραδίδοντας την εθνική μας κυριαρχία και μετατρέποντας την πατρίδα μας σε προτεκτοράτο των Βρυξελλών.

Μετά τη διαγραφή χρέους (PSI), το νέο δανεισμό για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καθώς επίσης τα ελλείμματα του προϋπολογισμού (2012), το δημόσιο χρέος θα «μειωθεί» στο 155% του ΑΕΠ – συνεχίζοντας να είναι κατά πολύ υψηλότερο από το 2009 και φυσικά μη βιώσιμο, παρά το ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε εγκληματικά στη χρεοκοπία (χωρίς να ξεχνάμε τις τεράστιες ζημίες των ασφαλιστικών ταμείων, Πανεπιστημίων, ιδιωτών κλπ. από τη διαγραφή).

Το μνημόνιο ήταν πράγματι ένα φάρμακο για την οικονομία - όπως ισχυρίζονται η κυβέρνηση, το ΔΝΤ και οι υπόλοιποι υπερασπιστές του. Ένα φάρμακο όμως δραστικό και δηλητηριώδες, το οποίο σκοτώνει, αργά αλλά σταθερά, αυτόν που θα υποχρεωθεί να το δοκιμάσει - μία 
δολοφονία εκ προμελέτης, στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία δεν φανταζόμαστε ότι θα μείνει ατιμώρητη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έχουμε την άποψη πως όταν μία χώρα είναι βυθισμένη σε μία τεράστια κρίση, όταν βρίσκεται δηλαδή σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, είναι ανόητο να συζητεί κανείς για αναδιάρθρωση της οικονομίας της - ακόμη και αν είναι απολύτως απαραίτητη η λήψη τέτοιων μέτρων, τα οποία θα την ωφελήσουν μακροπρόθεσμα, με απόλυτη σιγουριά. Δεν είναι δε μόνο από οικονομικής πλευράς ανόητο, αλλά και από ηθικής - όταν την ίδια στιγμή χιλιάδες άνθρωποι οδηγούνται στην ανεργία ή/και αυτοκτονούν.

Μεταφορικά, θα ήταν σαν να συζητούσαν οι άνδρες της πυροσβεστικής, κατά τη διάρκεια της προσπάθειας τους να σβήσουν μία πυρκαγιά, για τη λογική ή όχι των πυροσβεστικών μέτρων ή για την ελλιπή πυροπροστασία του κτιρίου που καίγεται - αντί να ασχολούνται με τη μη μετάδοση της σε γειτονικούς χώρους και, στη συνέχεια, με την κατάσβεση της. Στα νοσοκομεία οι γιατροί, κατά τη διάρκεια μίας έκτακτης χειρουργικής επέμβασης, δεν συζητούν για τον τρόπο ζωής και για τα σφάλματα του ασθενή - απλά προσπαθούν να τον σώσουν.

Τόσο η Ελλάδα λοιπόν, όσο και η Ευρωζώνη, δεν έχουν αυτή τη στιγμή χρόνο για να διορθώσουν τα σφάλματα της οικονομικής πολιτικής και του ευρώ - ενώ θα ήταν δεδομένη η διάλυση των Η.Π.Α. εάν η εκεί κυβέρνηση συζητούσε την αποβολή ή μη της Καλιφόρνιας, λόγω της χρεοκοπίας της.

Αυτό που επείγει είναι η λήψη άμεσων μέτρων για την από κοινού ανάπτυξη ολόκληρης της ηπείρου, καθώς επίσης για τον περιορισμό των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών - μέσω των χαμηλών επιτοκίων, του ελεγχόμενου πληθωρισμού και της μερικής διαγραφής.

Όλα τα υπόλοιπα, όπως η εσωτερική υποτίμηση, οι διαρθρωτικές αλλαγές, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας κλπ., απαιτούν πολύ χρόνο για την επίτευξη τους. Όπως λοιπόν κατά τη διάρκεια μίας πυρκαγιάς οι πυροσβέστες δεν συζητούν για τις αιτίες της, αλλά προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά, αφήνοντας για αργότερα τη διαπίστωση των αιτίων της και την καταπολέμηση τους, έτσι οφείλουμε να λειτουργήσουμε και στην περίπτωση της Ευρωζώνης – με την άμεση υιοθέτηση βραχυπρόθεσμων «κατασταλτικών» μέτρων, τα οποία θα επιτρέψουν σταδιακά την υιοθέτηση μακροπροθέσμων, «ανασταλτικών» και προληπτικών.