PAUL KRUGMAN-Greek Deal et al.

PAUL KRUGMAN --------http://krugman.blogs.nytimes.com/


May 2, 2010, 4:44 PM

Greek Deal

More serious than I expected.

The Greek fiscal problem has been turning into a death spiral, in which fear of default is driving up borrowing costs, making default even more likely. The EU has now, in effect, given up on trying to restore market confidence; instead, it’s going to break the death spiral by main force, providing Greece with all or almost all the financing it needs directly, at an interest rate much lower than the market was demanding.

The plan still requires savage austerity on Greece’s part, and ensures a terrible few years for the Greek economy. But it does rise to the scale of the problem, and it might work.

May 1, 2010, 8:47 AM

Why Devalue?

As the debate over possible departures from the euro heats up, there seems to a lot of confusion over the possible uses of devaluation. The main argument I’m hearing goes like this: since Greece’s debt is in euros, devaluing won’t relieve the debt burden — so it won’t help.

But that’s missing the point. True, devaluation wouldn’t reduce the debt burden. But it would reduce the macroeconomic costs of fiscal austerity.

Think for a moment about Greece’s predicament now, even if it were to default on its debt. It’s running a huge primary deficit, so even if it were to stop paying any debt service it would be forced to slash spending and/or raise taxes, to the tune of 8 or 9 percent of GDP.

This would have a massively contractionary effect on the Greek economy, leading to a surge in unemployment (and a further fall in revenues, making even more belt-tightening necessary).

Now, if Greece had its own currency, it could try to offset this contraction with an expansionary monetary policy — including a devaluation to gain export competitiveness. As long as it’s in the euro, however, Greece can do nothing to limit the macroeconomic costs of fiscal contraction.

And that’s why a devaluation would help — it wouldn’t reduce the need for fiscal adjustment, but it would reduce the costs associated with fiscal adjustment. As I argued yesterday, this difference is an important reason why Britain, with a primary deficit as large as Greece’s, isn’t in anything like the same amount of trouble.

Or to put it another way, exchange rate flexibility doesn’t solve fiscal problems by itself — but it makes solving such problems much easier.

April 30, 2010, 9:52 AM

Why Isn’t Britain In More Trouble?

There have been various versions of the “Britain is the next Greece!” story out there; a good rundown at FT Alphaville. As they note there, however, the CDS and bond markets don’t seem to agree:

So is Britain different, and why?

Some of the raw budget numbers are daunting: according to Eurostat, Britain ran a primary deficit — that is, a deficit not counting interest payments — of 9.5 percent of GDP last year. That’s larger than Greece’s 8.5 percent.

Against that, Britain had debt of “only” 68 percent of GDP, compared with Greece’s 115 percent.

But the really big difference is in economic prospects. Britain’s recovery hasn’t been as strong as one would like — but the economy is growing, and since deflation looks unlikely thanks to the floating exchange rate, Britain can expect to see growth of several percent a year in nominal GDP. Greece, on the other hand, is in the euro straitjacket, and is probably condemned to years of depressed activity and deflation; S&P says it won’t regain 2008 nominal GDP until 2017, and that sounds optimistic to me.

To see the implications, imagine for a moment that both Greece and Britain were paying 5 percent on their debt, but that Britain was expecting 3 percent nominal GDP growth, Greece zero. Then Britain would need to run a primary surplus of 1.5 percent of GDP to stabilize the debt/GDP ratio; Greece would have to run a surplus of 5.75.

Wait: there’s more. Britain can expect some “automatic” decline in its primary deficit as the economy recovers; Greece can’t.

And one more thing: Britain can offset the depressing effects of fiscal austerity with loose monetary policy; Greece can’t.

What all this suggests is that while Britain faces a nasty adjustment, it’s within the realm of possibility; Greece, even if it had retained market confidence, would face an adjustment at least two or three times as severe. Naturally, then, Greece has lost market confidence, turning the situation into a death spiral.

So Britain isn’t Greece – largely because it still has its own currency.

Really, that should be Gordon Brown’s slogan: “He kept us out of the euro.” And that’s the saving grace of the situation.

PAUL KRUGMAN-The Euro Trap

PAUL KRUGMAN 

April 30, 2010, 

The Euro Trap

Not that long ago, European economists used to mock their American counterparts for having questioned the wisdom of Europe’s march to monetary union. “On the whole,” declared an article published just this past January, “the euro has, thus far, gone much better than many U.S. economists had predicted.”

Oops. The article summarized the euro-skeptics’ views as having been: “It can’t happen, it’s a bad idea, it won’t last.” Well, it did happen, but right now it does seem to have been a bad idea for exactly the reasons the skeptics cited. And as for whether it will last — suddenly, that’s looking like an open question.

To understand the euro-mess — and its lessons for the rest of us — you need to see past the headlines. Right now everyone is focused on public debt, which can make it seem as if this is a simple story of governments that couldn’t control their spending. But that’s only part of the story for Greece, much less for Portugal, and not at all the story for Spain.

The fact is that three years ago none of the countries now in or near crisis seemed to be in deep fiscal trouble. Even Greece’s 2007 budget deficit was no higher, as a share of G.D.P., than the deficits the United States ran in the mid-1980s (morning in America!), while Spain actually ran a surplus. And all of the countries were attracting large inflows of foreign capital, largely because markets believed that membership in the euro zone made Greek, Portuguese and Spanish bonds safe investments.

Then came the global financial crisis. Those inflows of capital dried up; revenues plunged and deficits soared; and membership in the euro, which had encouraged markets to love the crisis countries not wisely but too well, turned into a trap.

What’s the nature of the trap? During the years of easy money, wages and prices in the crisis countries rose much faster than in the rest of Europe. Now that the money is no longer rolling in, those countries need to get costs back in line.

But that’s a much harder thing to do now than it was when each European nation had its own currency. Back then, costs could be brought in line by adjusting exchange rates — e.g., Greece could cut its wages relative to German wages simply by reducing the value of the drachma in terms of Deutsche marks. Now that Greece and Germany share the same currency, however, the only way to reduce Greek relative costs is through some combination of German inflation and Greek deflation. And since Germany won’t accept inflation, deflation it is.

The problem is that deflation — falling wages and prices — is always and everywhere a deeply painful process. It invariably involves a prolonged slump with high unemployment. And it also aggravates debt problems, both public and private, because incomes fall while the debt burden doesn’t.

Hence the crisis. Greece’s fiscal woes would be serious but probably manageable if the Greek economy’s prospects for the next few years looked even moderately favorable. But they don’t. Earlier this week, when it downgraded Greek debt, Standard & Poor’s suggested that the euro value of Greek G.D.P. may not return to its 2008 level until 2017, meaning that Greece has no hope of growing out of its troubles.

All this is exactly what the euro-skeptics feared. Giving up the ability to adjust exchange rates, they warned, would invite future crises. And it has.

So what will happen to the euro? Until recently, most analysts, myself included, considered a euro breakup basically impossible, since any government that even hinted that it was considering leaving the euro would be inviting a catastrophic run on its banks. But if the crisis countries are forced into default, they’ll probably face severe bank runs anyway, forcing them into emergency measures like temporary restrictions on bank withdrawals. This would open the door to euro exit.

So is the euro itself in danger? In a word, yes. If European leaders don’t start acting much more forcefully, providing Greece with enough help to avoid the worst, a chain reaction that starts with a Greek default and ends up wreaking much wider havoc looks all too possible.

Meanwhile, what are the lessons for the rest of us?

The deficit hawks are already trying to appropriate the European crisis, presenting it as an object lesson in the evils of government red ink. What the crisis really demonstrates, however, is the dangers of putting yourself in a policy straitjacket. When they joined the euro, the governments of Greece, Portugal and Spain denied themselves the ability to do some bad things, like printing too much money; but they also denied themselves the ability to respond flexibly to events.

And when crisis strikes, governments need to be able to act. That’s what the architects of the euro forgot — and the rest of us need to remember.

Π. Ήφαιστος-Θανατηφόρες παλινωδίες

Παναγιώτης Ήφαιστος, www.ifestosedu.gr 

30.4.2010.

 Θανατηφόρες παλινωδίες

Πριν μερικά χρόνια συνέντευξη-ομιλία συμβατικά κορυφαίου πολιτικού προσώπου [ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕ ΟΤΙ  ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ-ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΤΑ ΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΩΜΕΘΑ ΝΑ ΛΕΓΩΜΕ ΟΤΙ ΤΑ ΛΕΓΕΙ????]. 

Μεταξύ άλλων μαργαριταριών: «Η έννοια εθνικό συμφέρον δεν υπάρχει στον σύγχρονο παγκοσμοποιημένο πλανήτη όπου η κυριαρχία δεν έχει έννοια. Οι έλληνες πρέπει να σταματήσουν να σκέφτονται παρωχημένα».

 Έτυχε λοιπόν να ακούσω τον ίδιο αυτές τις μέρες: «πρέπει ο ελληνικός λαός να κάνει θυσίες για το εθνικό συμφέρον. Ότι είναι να γίνει θα γίνει για να σωθεί το έθνος». 

Ο ίδιος επίσης ιδρώνει να πείσει τους κρατοκεντρικούς διεθνείς θεσμούς (συνάγω: υπάρχουν κράτη που λειτουργούν με όρους εθνικούς συμφέροντος και όχι ένας πλανητικός ανθρωπολογικός ακταρμάς) και κραυγάζει κατατρομαγμένος να ενταθεί η διεθνής διακυβέρνηση για να ελεγχθούν αυτά τα εγκληματικά διεθνικά στοιχεία (τα χθεσινά είδωλά του που νόμισε ότι όταν θα διακινούνταν με ευκολία διαμέσου των συνόρων θα συμπεριφέρονταν αλτρουιστικά και αγαθοεργά). Τα τσιράκια ενός τέτοιου κερδοσκόπου, εξάλλου, γυροφέρνουν στα κυβερνητικά γραφεία της οικονομικά υπόδουλης για πολλά χρόνια πλέον Ελλάδας.
Βέβαια, ισχύει αυτό που λένε στο χωριό μου, ότι δηλαδή η ουρά του σκύλου ποτέ δεν μπορεί να ισιώσει. Έτσι, τον άκουσα προχθές να πετάει και ένα αντιφατικό με τα νέα λεγόμενά του: «έχουμε ανάγκη από μια παγκόσμια κυβέρνηση». 

Ξέρετε, δεν είναι ανάγκη να το λέμε κάθε μέρα αλλά ας το επαναλάβω. Πνευματικά είναι τα αίτια των παθών μας. Πολλά έπονται ακόμη γιατί βλέπω τους ίδιους ενόχους της πνευματικής ενοχής να έχουν ακόμη λόγο στην πολιτικοστοχαστική ζωή. Αντί εξορίας στην έρημο όπου τα σοβαρά κράτη πετάνε τα πνευματικά σκουπίδια (εννοώ δια νόμου να ενθαρρύνουν οσους μας ρύπαναν πνευματικά τις δύο τελευταίες δεκαετίες και όσοι άμεσα ή έμμεσα άγγιξαν λεφτά του Σόρος να βγουν αν έχουν συνείδηση σε πρόωρη σύνταξη--[ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΚΗΡΥΞΩΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΤΑΣΙΟ??-Ο ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝΕΙ ΔΙΚΕΣ ΤΩΝ ΕΞ!]).

Αν και δεν μου αρέσουν οι προβλέψεις, κάνω μια: Θα έλθει ο Νταβούτογλου στην Ελλάδα. Αφού εμείς μιλάμε μόνο για την υφαλοκρηπίδα και αυτός για μηδενικά προβλήματα θα μας επισείσουν κάποια τρις δολάρια όσο και η αξία του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου. Κάποιου θα φέρουν γεωτρύπανα, κάποιες αμερικάνικες εταιρείες know how και ότι μείνει θα μοιραστεί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Αυτό σημαίνει μηδενικά προβλήματα στο Αιγαίο και κάτι αντίστοιχο πρέπει να σκεφτόμαστε στην Θράκη και στην Κύπρο. 

Τώρα, γιατί ένας συγκαιρινός να διαμαρτυρηθεί!! Τόσο πεσμένος που είναι και τα πολιτικοστοχαστικά του ελίτ αλωμένα θα βομβαρδιστεί από τα παπαγαλάκια με την λογική άποψη: Εκεί που είμαστε χαμένοι θα πάρουμε από πάνω. Το ότι θα ισχύσει τα δικά μας κατά το ήμισυ δικά τους και τα δικά τους όλα δικά τους, θα αποσιωπάται. 

Ξέρετε, υπάρχουν μεγάλα εγκάθετα συνδικάτα εδώ στην Ελλάδα για να μπορούν να καταδικάζουν κάποια πράγματα στην σιωπή. 

Είπα για πρόβλεψη. Μακάρι να κάνω λάθος, είπε και ο Μίκης Θεοδωράκης προχθές.

 Τέλος μια λέξη για την χθεσινή ανάρτηση του Μίκη Θεοδωράκη. Δέχθηκε πολλές επιθέσεις –οι περισσότερες είδους πολιτικοστοχαστικής αλητείας – με το να του προσάπτουν ότι συνομωσιολογεί. Εγώ, από την δική μου επιστημονική σκοπιά μεθερμηνεύοντας συμπληρωματικά τα λεγόμενα του Μίκη, θα έλεγα τα εξής: 

Δεν είναι ζήτημα συνομωσίας. Τα οργανωμένα μεγάλα κράτη έχουν στρατηγικά σχέδια. Οι κερδοσκόποι είναι συχνά όργανά τους (αν και όχι πάντοτε καθότι συχνά στρέφονται και εναντίον τους, όπως αυτός ο ανεκδιήγητος κερδοσκόπος Σόρος). Έλεος δεν υπάρχει. 

Και όταν εμείς επί δύο δεκαετίες εμείς δηλώνουμε ότι είμαστε αναλώσιμοι ένα από τα εναλλακτικά σχέδια δράσης είναι: Αναλώστε τους τούτους τους ανόητους νεοέλληνες, κατασπαταλήστε τους, αποδυναμώστε τους, συρρικνώστε τους και αφήστε τους να κλαίνε καμιά πενηνταριά χρόνια την τύχη τους …».

NB. (Διαβάστε την καταπληκτική συνέντευξη του J. Perkins * ο οποίος, κατά τα άλλα, λέει πασίγνωστα πράγματα για όσους δεν εξετάζουν τους διεθνικούς δρώντες με ιδεολογικούς όρους αλλά υπό το πρίσμα του καταστροφικού κοινωνικά ανεξάρτητου ρόλου τους, ο οποίος ρόλος είναι είτε εξαρτημένη μεταβλητή της ισχύος είτε ανεξάρτητη μεταβλητή εν δυνάμει ανορθολογική και ζημιογόνα. Ζημιογόνα, για όλους).
-------------------------------------------------------------------

*Confessions of an Economic Hit Man: 

How the U.S. Uses Globalization to Cheat Poor Countries Out of Trillions

We play an interview with, John Perkins–author of “Confessions of an Economic Hit Man”–who says he says he helped the U.S. cheat poor countries around the globe out of trillions of dollars by lending them more money than they could possibly repay and then taking over their economies. [includes rush transcript]

The kj  protests this week in Bolivia come as Latin America is seeing significant success among popular progressive movements. From Hugo Chavez of Venezuela, Lula da Silva of Brazil to the changes of government in Uruguay and now Ecuador, there is a continent-wide trend that has Washington concerned. The US has long exploited countries throughout Central and Latin America for the natural resources, labor and land. Over the decades, this exploitation has been backed up by force and through devastating policies dictated to puppet regimes. Our next guest says he helped the U.S. cheat poor countries in Latin America and around the globe out of trillions of dollars by lending them more money than they could possibly repay and then taking over their economies. From 1971 to 1981, John Perkins worked for the international consulting firm of Chas T. Main. He described himself as an “economic hit man.” He"s written a memoir called Confessions of an Economic Hit Man. When he joined us in our fire house studio, we asked him to begin with how he came to be recruited first by the National Security Agency–far larger than the C.I.A.–and then this so-called international consulting firm of Chas T. Main.

• John Perkins, author of “Confessions of an Economic Hit Man.”

Our next guest says he helped the U.S. cheat poor countries in Latin America and around the globe out of trillions of dollars by lending them more money than they could possibly repay and then taking over their economies. From 1971 to 1981 John Perkins worked for the international consulting firm, Chas Main. He described himself an “economic hitman.” He has written a memoir called Confessions of an Economic Hitman. When he joined us in our firehouse studio, I asked him to begin with how he came to be recruited first by the National Security Agency, far larger than the C.I.A., and then this so-called international consulting firm of Chas T. Main.

JOHN PERKINS: It was in the late 1960s, 1968. I was a student at business school and was recruited by the National Security Agency. They ran me through a series of tests–personality tests, lie detector tests—very sensitive barrage of testing. And during that process, they discovered that I would be a great candidate for an economic hit man. I was in business school at the time. And also they discovered a number of weaknesses in my character. I think, I have weaknesses that are pretty typical of our culture, the three big drugs of our culture: money, power and sex. And they discovered these weaknesses in me. There’s a lot in my book about my personal background that gets into that. Then they encouraged me to go into the Peace Corps. I lived in Ecuador for three years as a Peace Corps volunteer with indigenous people there, who today are at war with the oil companies. We were starting that process then, so I got some very good on-the-job training, so to speak. While I was still in Ecuador in the Peace Corps, a vice president from this private consulting firm in Boston that worked closely with the National Security Agency and the other intelligence communities came to Ecuador and continued my recruitment. When I got out of the Peace Corps, he recruited me. I went to work for his company in Boston, Charles T. Main and went through an extensive training program there with a remarkable woman, who is described in detail in the book, Claudine was her name. And she was extremely intelligent, extremely sharp, extremely seductive, and she hooked me. She knew exactly how to hook me. She benefited from all the tests that I’d gone through, knew my weaknesses. And she made it—she, first of all, hooked me into becoming an economic hit man and at the same time, warned me that this is a very dirty business and you must be completely committed to it or you shouldn’t take your first assignment in Indonesia.

AMY GOODMAN: Now, already people are going to be wondering, What is he talking about, economic hit man? Explain.

JOHN PERKINS: Well, really, over the past 30 to 40 years, we economic hit men have created the largest global empire in the history of the world. And we do this, typically—well, there are many ways to do it, but a typical one is that we identify a third-world country that has resources, which we covet. And often these days that’s oil, or might be the canal in the case of Panama. In any case, we go to that third-world country and we arrange a huge loan from the international lending community; usually the World Bank leads that process. So, let’s say we give this third-world country a loan of $1 billion. One of the conditions of that loan is that the majority of it, roughly 90, comes back to the United States to one of our big corporations, the ones we’ve all heard of recently, the Bechtels, the Halliburtons. And those corporations build in this third-world country large power plants, highways, ports, or industrial parks—big infrastructure projects that basically serve the very rich in those countries. The poor people in those countries and the middle class suffer; they don’t benefit from these loans, they don’t benefit from the projects. In fact, often their social services have to be severely curtailed in the process of paying off the debt. Now what also happens is that this third-world country then is saddled with a huge debt that it can’t possibly repay. For example, today, Ecuador. Ecuador’s foreign debt, as a result of the economic hit man, is equal to roughly 50 of its national budget. It cannot possibly repay this debt, as is the case with so many third-world countries. So, now we go back to those countries and say, look, you borrowed all this money from us, and you owe us this money, you can’t repay your debts, so give our oil companies your oil at very cheap costs. And in the case of many of these countries, Ecuador is a good example here, that means destroying their rain forests and destroying their indigenous cultures. That’s what we’re doing today around the world, and we’ve been doing it—it began shortly after the endof World War II. It has been building up over time until today where it’s really reached mammoth proportions where we control most of the resources of the world.

AMY GOODMAN: John Perkins, talk about your experience in Panama. You had the opportunity to meet the Head of Panama before he was killed, Omar Torrijos. How did you end up there?

JOHN PERKINS: Well, Panama was one of these pivotal countries at the time and Omar Torrijos, who was the President of Panama. He followed a long line of oligarchy dictators that basically were puppets of the U.S. government that we had installed 50 years prior when we took over the country. Omar Torrijos was the first one to break that cycle, and he was a very, very popular president. He was popular throughout much of the world. Many people believed he should have won the Nobel Peace Prize and might have had he not died or been killed. He protected the downtrodden everywhere. And the United States was at the time, President Carter was negotiating a new Canal treaty with Torrijos and ultimately that Canal treaty went through. But it caused a tremendous amount of turmoil in our own country. In fact, it was passed in Congress by only one vote, that won the ratification of the Canal. So, we economic hit men were really looking beyond that process, or how we could win Panama over regardless of what happened to the Canal Treaty. I was there before the treaty was signed in 1972 and I was trying to bring Torrijos around. I was trying to catch him. I was trying to get him. I was trying to hook him the way we hooked everybody else. He arranged for me to meet with him in this private bungalow one day, and this is described in detail, the conversation, in the book. But basically what he said to me is, Look, I know the game you guys are playing. I know what you’re trying to do here. You’re trying to saddle us with huge debts. You’re trying to make us totally dependent upon you, and you’re trying to corrupt me. I know what this game is and I’m not playing. I don’t need the money. I’m not looking to get personally wealthy out of this. I want to help my poor people. I want you to build the projects that you’re supposed to build, that you build in other countries, but I want you to build them for our poor people, not for our rich people. And he said, if you do that, I’ll see to it that you and your company get a lot more work in this country. Good work that will help our people. Well, I was really conflicted at this because, as an economic hit man, I was supposed to get him under our control. I was supposed to hook him. But as a partner in this company and as the chief economist for this firm, I also wanted to get the work for the firm, and in this case it was very obvious that the economic hit men weren’t going to get through to Torrijos, so I went along with him. But at the time, I was deeply concerned because I knew that this system is built on the assumption that leaders like Torrijos are corruptible and they are all over the world for the most part. When one stands up to the system as Torrijos was doing, it’s not only a threat in his country, like Panama, that we’re not going to get our way there, but it also may be seen as setting a very bad example for the rest of the world that once one leader stands up—and at that time there was another leader standing up, too, who was the President of Ecuador, Jaime Roldos. They were both standing up to the U.S. government. They were both standing up to the oil companies and the economic hit men, and it was a very big concern to me. I knew in my heart that if this continued, something was going to give. Of course, it did. Both of these men were assassinated by what we call the jackals, C.I.A.-sanctioned assassins.

AMY GOODMAN: We’re talking to John Perkins, author of Confessions of an Economic Hit Man. The conversation you had with Omar Torrijos as he goes through history, your conversation in the early 1970s. But talking about what happened in Guatemala, the overthrow of the democratically elected leader Arbenz by United Fruit and the C.I.A-backed coup there in 1954, and you reconstruct this conversation about George Bush’s company Zapata Oil eventually taking over United Brands, which was United Fruit, and then he talks about giving your company the business, Omar Torrijos, saying that he believed the Japanese would finance the canal that would be built, though turning to your company. And he says “They provide the money, they will do the construction.” And you write, “It struck me, Bechtel will be out in the cold.” The biggest construction job in recent history. Omar Torrijos paused. Bechtel’s President is George Schultz, Nixon’s Secretary of the Treasury. You can imagine the clout he’s got and the notorious temper. Bechtel is loaded with Nixon, Ford, and Bush cronies. I’ve been told that the Bechtel family pulls the strings of the Republican Party. You talk about the corporatocracy, the bringing together of government and corporate power.

JOHN PERKINS: Yes. Well, it got worse, of course. At that time, George Schultz was President of Bechtel. Casper Weinberger was their Chief Counsel, a senior officer in the corporation. They were opposed to Torrijos, not only on the U.S. turning the Canal over to Panama, but even more importantly perhaps because Torrijos was actively negotiating with the Japanese to build a new sea level canal. As you know, the current canal is based on locks and the larger ships in the world can’t go through it. So, the idea was to build a sea level canal where every ship could go through, and the Japanese were offering to finance this. But if they financed it, it would be their construction companies, their engineering companies that would build it. Bechtel was incensed over this. They absolutely could not tolerate the idea of this happening. We knew this very strongly, we had to win Torrijos over. Now, then—

AMY GOODMAN: And then, as you said, Schultz becomes Secretary of State under Reagan, Casper Weinberger becomes Secretary of Defense under Reagan. They’re the, you know, the heads of Bechtel Corporation.

JOHN PERKINS: Yeah. Yes. Carter negotiated the treaty and then lost the election, partly because of this treaty, partly because of what happened in Iran, which is another story that I was involved in. And then when Reagan became President, Schultz went from President of Bechtel to Secretary of State and Weinberger went from Chief Counsel of Bechtel to Secretary of Defense. They went back to Panama and said, Okay, Omar, now let’s talk. We want the canal back, we want the military bases back in the canal zone and more than anything, we want you to stop talking to the Japanese. And Torrijos said, No, I’m a sovereign country. I am not opposing the United States. I’m not a socialist, I’m not a communist, I’m not siding with Cuba or Russia or China, I’m simply standing up for the rights of my people. We have the right to negotiate with whoever can build us the best canal. I have the right to negotiate with the Japanese. He took a very strong stand and within a few months, his plane crashed into a mountain, blew up and crashed into a mountain, and it was very strong evidence that it had been blown up by a tape recorder which was handed to him at the end that was full of explosives. There is no question in my mind and in the mind of much of the world that this was the jackals, the C.I.A.-sanctioned assassins. I’ve seen them work in many places. Just a couple of months before that, they had done the same thing to Jaime Roldos, President of Ecuador, the first democratically elected president of Ecuador in decades, had replaced a military junta, democratically elected, and he stood up to the U.S. oil companies. We economic hit men couldn’t get through to him and his helicopter blew up then and there.

AMY GOODMAN: Why was he standing up to U.S. oil companies?

JOHN PERKINS: Because once again, he ran in the first democratic elections in Ecuador in many decades. He ran on a platform of sovereignty for his country. And if there is oil in Ecuador then, he said, the Ecuadorans should benefit from it. And once he became president, he began to introduce this. He set up a Hydrocarbons Act, he called it, which was basically a petroleum act that would ensure that if oil came out of Ecuador, the majority of the funds from that oil would go to his people. The oil companies would get a reasonable payment. But the majority would go to his people. He was setting a precedent that the oil companies couldn’t stand, because throughout the world, they were exploiting all these countries, as they still are. And Roldos said, I’m not going to let that happen to my country. The oil companies couldn’t bear to see that, not just because ofEcuador but, again, because of the precedent this would establish. And Roldos and Torrijos were really partners in a way. At the same time, they were supporting each other, and they both had to go. And they both went.

AMY GOODMAN: And what were your thoughts at the time? I mean, you continued doing this work.

JOHN PERKINS: It was a very pivotal point for me that—throughout my work, as I describe in the book, my conscience was torn. And to me this is one of most interesting parts of my own personal story. I think of myself as a pretty good person. I grew up 300 years a yankee Calvinist in Vermont and New Hampshire. I come from a very patriotic background. I grew up in a very strictly Republican family, very conservative. I have very strong values. I’m very loyal to my country. And—

AMY GOODMAN: Descendant of Tom Paine and Ethan Allen?

JOHN PERKINS: That’s right. They’re distant relatives. And my parents steeped me in American history and in the values of our founding fathersof our country. Life, liberty, and the pursuit of happiness for all people, all over the world. I believed very strongly in this. And yet at the same time, I was very seduceable to money, power, sex. All these things came my way, and I was doing things that I was patted on the back for by the president of the World Bank, Robert MacNamara. And I was Chief Economist of a big consulting firm in Boston. I had 50 people working for me, PhDs, MBAs. I was doing work that macroeconomics in college had taught me was good work to do. It’s all a scam.

AMY GOODMAN: Why have very few people heard of this company, Main?

JOHN PERKINS: We were a very quiet company. We had about 2,000 professional employees, which is not small. We were a closely held company, that means we were owned like a partnership, about 5% of us owned the company so we didn’t have to disclose our books to the S.E.C. or anybody. We were a very private, very quiet company and we were serving the interests of empire. The company no longer exists. In the early 1980s, the partners sold out to a larger engineering construction firm, and so the company essentially went out of existence at that point. I think it was getting a little too hot for us at this point. But it was intentional. We were very strictly forbidden from talking to the press. I broke that rule at one point. I wrote an op-ed piece on the Panama Canal for the Boston Globe and was severely chastised within the company. So, it was intentional that we were very quiet.

AMY GOODMAN: John Perkins, author of Confessions of an Economic Hitman.

Το ελληνικό κυνήγι παγκόσμιου δημοσιονομικού ρεκόρ

Το ελληνικό κυνήγι παγκόσμιου δημοσιονομικού ρεκόρ

Τρίτη, 04 Μάιος 2010 01:29

Πριν από δύο μήνες η Ελλάδα, υπό τις οδηγίες του ΔΝΤ, έθετε ως στόχο τη μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος κάτω από 3%, μέχρι το 2012. Δύο μήνες αργότερα, η επίτευξη αυτού του στόχου, (πάλι υπό τις οδηγίες του ΔΝΤ), έχει μεταφερθεί στο 2014. Μέχρι πριν μερικές εβδομάδες η εκτίμηση της Ελλάδας για την ανάπτυξη του ΑΕΠ στο 2010 έκανε λόγο για μείωση του κατά 2%. Η σημερινή εκτίμηση κάνει λόγο για μείωση του κατά 4%. Στους τελευταίους 10 μήνες το έλλειμμα έχει αναθεωρηθεί προς τα πάνω, τουλάχιστον, 3 φορές ενώ το ίδιο έχει συμβεί και με το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, με τις προβλέψεις για τα προσεχή χρόνια να αλλάζουν συνεχώς.

Κάτω από την πίεση των εξελίξεων των τελευταίων εβδομάδων και της πρόσφατης υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, η οποία, ουσιαστικά σήμανε και τη χρηματοπιστωτική της πτώχευση, η Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσει το πολυπόθητο δάνειο των 110 δις ευρώ, υποχρεώθηκε να προχωρήσει στην τελική συμφωνία για τη λήψη των μέτρων εκείνων , σύμφωνα με το ΔΝΤ, θα οδηγήσουν στη μείωση του πρωτογενούς δημοσιονομικού της ελλείμματος (αυτού που δεν περιλαμβάνει τις πληρωμές τόκων) κατά 11% μέσα σε 3,5 χρόνια.

Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό στόχο ή όπως συνέβη μέχρι στιγμής, θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για μία σειρά αναθεωρήσεων του ή ακόμη και για μία ενδεχόμενη εγκατάλειψη του, με βαρύτατες συνέπειες για τη χώρα; Υπήρξε στα τελευταία 40 χρόνια αντίστοιχη περίπτωση μείωσης του ελλείμματος από την Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο αναπτυγμένο κράτος του κόσμου ή το ΔΝΤ και η Γερμανία έχουν βάλει τη χώρα στο δρόμο για το κυνήγι ενός πρωτοφανούς δημοσιονομικού ρεκόρ;

Σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία του ΔΝΤ, στα τελευταία 40 χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί, μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου, 31 επιτυχημένες (σε διαφορετικό βαθμό η κάθε μία) προσπάθειες δραστικής μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, πάντα με την υιοθέτηση, μεταξύ άλλων και μέτρων 'δημοσιονομικής πειθαρχίας'.

Ο μέσος όρος της μείωσης του πρωτογενούς ελλείμματος για όλες τις επιτυχημένες προσπάθειες ήταν 8,3%, δηλαδή κατά 2,7% μικρότερη από το στόχο της Ελλάδας και το μέσο διάστημα στο οποίο αυτή επετεύχθη 7,2 χρόνια, δηλαδή κατά 119% μεγαλύτερο από αυτό το οποίο έχει δοθεί στην Ελλάδα.

Εξετάζοντας τις 5 περιπτώσεις πιο επιτυχημένων δραστικών μειώσεων δημοσιονομικών ελλειμμάτων στα τελευταία 40 χρόνια, διαπιστώνουμε πως ο μέσος όρος της μείωσης ανέρχεται στο 8,92%, δηλαδή 2,08% λιγότερο από τον ελληνικό στόχο και το μέσο διάστημα επίτευξης της μείωσης στα 8,2 χρόνια, δηλαδή, περίπου, πέντε περισσότερα από το περιθώριο που έχει η Ελλάδα.

Ξεκινώντας από αυτά τα στοιχεία, η χώρα φαίνεται να έχει υποχρεωθεί να συμφωνήσει στην επίτευξη ενός δημοσιονομικού άθλου.

Με βάση τα ίδια στοιχεία του ΔΝΤ, από το 1970 μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει 9 περιπτώσεις μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου, όπου καταγράφηκε μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος σε ποσοστό πάνω από 10% και το μέσο χρονικό διάστημα στο οποίο αυτό επετεύχθη είναι 8,2 χρόνια.

Η εξέταση των 'δημοσιονομικών πρωταθλητών' είναι πολύ ενδιαφέρουσα, καθώς, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του ΔΝΤ, η Ιρλανδία έχει πετύχει τη μεγαλύτερη μείωση πρωτογενούς ελλείμματος απ' όλες τις αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, σε ποσοστό 20% και σε διάστημα 11 ετών (από το 1979 μέχρι το 1989), ενώ η Σουηδία και η Φινλανδία πέτυχαν αντίστοιχες μειώσεις κατά 13,3% σε 7 χρόνια (1994-2000).

Η Δανία πέτυχε μείωση κατά 12,3% σε 4 χρόνια (1982-1986), ενώ η Ελλάδα έχει πετύχει στο παρελθόν μείωση του πρωτογενούς δημοσιονομικού της ελλείμματος κατά 12,1% (δηλαδή κατά 1,1% μεγαλύτερη από τον τρέχοντα στόχο) σε 6 χρόνια (1990-1995) – δηλαδή σε διάστημα σχεδόν διπλάσιο από αυτό στο οποίο καλείται να το πράξει τώρα.

Τη λίστα των 'δημοσιονομικών πρωταθλητών' συμπληρώνουν το Ισραήλ, το Βέλγιο και ο Καναδάς, με το πρώτο να είναι και το μόνο στον κόσμο που πέτυχε μείωση του ελλείμματος κατά 11,1% σε 3 χρόνια (1981-1983), ενώ το Βέλγιο χρειάστηκε 15 χρόνια για μείωση του ελλείμματος τους κατά 11,1% (1984-1998), με τον Καναδά να έχει χρειαστεί 14 χρόνια για μείωση του ελλείμματος της τάξης του 10,4% (1986-1999).

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η αμέσως μεγαλύτερη της τρέχουσας διεθνούς οικονομικής κρίσης, ήταν η 'πετρελαϊκή' της δεκαετίας του '70, είναι ενδιαφέρον πως δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση καταγραφής σημαντικής μείωσης δημοσιονομικών ελλειμμάτων κατά τη διάρκεια εκείνης της δεκαετίας, με το 100% των περιπτώσεων μείωσης να εντοπίζονται από το 1980 και μετά, το 85% αυτών στις δεκαετίες μεγάλης ανάπτυξης του '80 και του '90 και το υπόλοιπο 15% αυτών στην περίοδο διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης, 2003-2007.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί δείχνει τη συσχέτιση της επιτυχίας ενός προγράμματος μείωσης των ελλειμμάτων με το γενικότερο διεθνές οικονομικό περιβάλλον αλλά και με τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ. Ακόμη, σχεδόν στο 100% των επιτυχημένων περιπτώσεων μείωσης των ελλειμμάτων, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας κατά την περίοδο εφαρμογής προγραμμάτων δημοσιονομικής πειθαρχίας στηρίχτηκε στην υποτίμηση των κρατικών νομισμάτων ενώ με βάση όσα στοιχεία διατίθενται από το ΔΝΤ, δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε περίπτωση μείωσης των κρατικών εξόδων μέσω της περικοπής μισθών ή συντάξεων (αντίθετα, το πάγωμα τους με παράλληλη αύξηση των φόρων αποτελεί τον κανόνα).

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν τελειώνει με την επίτευξη μίας σημαντικής μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά επεκτείνεται και στην προσπάθεια συντήρησης του σε χαμηλά επίπεδα, κάτι το οποίο σπάνια συμβαίνει, σύμφωνα με το ΔΝΤ, το οποίο υποστηρίζει σε έκθεση του (Νοέμβριος 2009) ότι οποιοδήποτε νέο πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας θα είναι δυσκολότερο να πετύχει απ' ότι αυτά προηγούμενων δεκαετιών, εξαιτίας της σημερινής διεθνούς οικονομικής κατάστασης.

Έτσι, η Ελλάδα καλείται να ισοφαρίσει το Ισραήλ στη μεγαλύτερη μείωση κρατικού πρωτογενούς ελλείμματος σε διάστημα 3,5 ετών, από το 1970 και μετά και να ξεπεράσει το προσωπικό της ρεκόρ πετυχαίνοντας ό,τι και από το 1990 μέχρι το 1995, στο μισό, σχεδόν χρονικό διάστημα. Και μάλιστα, αυτή τη φορά χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της υποτίμησης του νομίσματος της, χωρίς τη δυνατότητα δανεισμού από την 'ελεύθερη' αγορά ομολόγων ανάλογα με τις ανάγκες της, με τον πληθυσμό της δημογραφικά ασθενέστερο (πιο 'γερασμένο΄ και άρα με μικρότερες δυνατότητες και περισσότερες ανάγκες απ' ότι το 1990) και εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων 80 ετών.

Πρόκειται, ουσιαστικά, για την προσπάθεια επίτευξης ενός δημοσιονομικού άθλου άνευ προηγουμένου στη μοντέρνα διεθνή οικονομική ιστορία, μέσω της επιβολής εξαιρετικά σκληρών και πρωτοφανών μέτρων για μία αναπτυγμένη οικονομία. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαία η δήλωση της κυρίας Μέρκελ στη Βόννη την Κυριακή, πως είχε επιτυχία η επιμονή της να συμμετέχει και το ΔΝΤ στη συμφωνία οικονομικής 'βοήθειας΄ προς την Ελλάδα, καθώς αυτή εξασφάλισε την ελληνική δέσμευση για δημοσιονομικές περικοπές εξόδων που φάνταζαν 'αδιανόητες ' λίγο νωρίτερα. 'Πριν από τρεις μήνες θα ήταν αδιανόητο για την Ελλάδα να αποδεχτεί τόσο σκληρούς όρους' συμπλήρωσε η κυρία Μέρκελ, δηλώνοντας ικανοποιημένη για την προσωπική της επιτυχία.

Μα το πιο ενδιαφέρον, ίσως, είναι πως σύμφωνα με άλλη έκθεση του ΔΝΤ (2003), μετά τη μελέτη προγραμμάτων μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων σε 112 χώρες, 'δε βρέθηκε καμία σημαντική στατιστική επιρροή στην έκβαση του προγράμματος εξαιτίας της υιοθέτησης των όρων που έθεσε το ΔΝΤ αλλά οι δημοσιονομικές εξελίξεις επηρεάστηκαν από το ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον και από τη γενική κατεύθυνση των μακροοικονομικών πολιτικών που υιοθετήθηκαν.'

Συμπερασματικά, αφού πρώτα η Ελλάδα οδηγήθηκε στη χρηματοπιστωτική πτώχευση, εξωθήθηκε σε μία συμφωνία που περιλαμβάνει τη συμμετοχή του ΔΝΤ (όχι με βάση το οικονομικό της συμφέρον αλλά για την εξυπηρέτηση του συμφέροντος της Γερμανίας και φυσικά του ίδιου του ΔΝΤ) και που έθεσε ασύλληπτους δημοσιονομικούς στόχους και γι' αυτό και επέβαλλε πρωτοφανή δημοσιονομικά μέτρα. Και ακόμη και αν οι στόχοι αυτοί επιτευχθούν, η βλάβη που θα έχει επέλθει στην οικονομία θα κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη συντήρηση τους χωρίς μία παρατεταμένη περίοδο οικονομική ταλαιπωρίας με ανυπολόγιστες συνέπειες, ενώ αν η χώρα δεν καταφέρει να πετύχει αυτούς τους στόχους, θα κατηγορηθεί ότι δεν ακολουθεί το δημοσιονομικό πρόγραμμα όπως συμφωνήθηκε και θα κινδυνεύσει με νέες κυρώσεις, που θα καθυστερήσουν ακόμη περισσότερο την έξοδο της από την κρίση.

Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr

Χρ. Γιανναρας: Κυβέρνηση «επιστρατευμένης ποιότητας»

Κυβέρνηση «επιστρατευμένης ποιότητας»

Tου Χρηστου Γιανναρα


Η συνέντευξη Βγενόπουλου στους «Νέους Φακέλους» του ΣΚΑΪ (19 Απριλίου 2010) πρέπει, λογικά, να έδωσε ελπίδα σε νοήμονες Ελληνες: Είχαν την ευκαιρία να δουν, σε ζωντανή εικόνα, δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος από τους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής.
Λόγος στέρεος, ευθύβολος, λιτός, εντόπιζε προβλήματα, έδειχνε λύσεις, δεν ενδιαφερόταν για τις εντυπώσεις. Κόμιζε συγκεκριμένες, ρεαλιστικές προτάσεις ο λόγος του Α. Βγενόπουλου, όχι ιδεολογήματα, επιφάσεις λύσεων και υπεκφυγές. Ηταν έκπληξη, σε συζήτηση για τα κοινά, η φανερή ειλικρίνεια του συνομιλητή, η προσωπική μετοχή του και έγνοια, έκτυπη στα λεγόμενα, αλλά και στο ύφος, στη φυσιογνωμική εκφραστική, στις αφτιασίδωτες εκρήξεις της οργής του.


Για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας. Ακουγαν όχι έναν ιδιοφυή ίσως, αλλά άσχετον με την πράξη πολιτικό αναλυτή ή θεωρητικό της οικονομίας, είχαν μπροστά τους έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες του οικονομικού βίου της χώρας. Και μιλούσε γλώσσα, που ενώ αφορούσε στην οικονομία και στην πολιτική της διαχείριση, πρόδιδε βιωματική εμπλοκή, πόνο για ό,τι απηχεί η λέξη «πατρίδα», για την τιμή και υπόληψη του κοινού μας ονόματος. Γνωρίσματα ανύπαρκτα στον λόγο και των καλύτερων από τους επαγγελματίες της πολιτικής.


Ευδιάκριτα αυτά για τους νοήμονες. Γιατί οι παραιτημένοι από σκέψη και κρίση έχουν μάλλον υποταχθεί στη δόλια καλλιεργημένη προκατάληψη – επινόημα άμυνας των κομματανθρώπων: Είναι ο αυτο-προαλειφόμενος Ελληνας Μπερλουσκόνι! Ο παραλληλισμός θέλει να σπείρει έγκαιρα υπόνοιες, να εξουδετερώσει τη δυναμική της σύγκρισης, το μέτρο για την εκτίμηση της ασημαντότητας ή μετριότητας των πρωταγωνιστών του κομματικού παλκοσένικου. Αλλά σοφά ο Βγενόπουλος διαβεβαιώνει, επαναλαμβάνοντας πάλι και πάλι, ότι δεν πρόκειται ποτέ να κατέβει στην πολιτική. Σοφή η επίμονη επανάληψη, διότι κάθοδος στην πολιτική σημαίνει: εντάσσομαι σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα ή ιδρύω καινούργιο κόμμα στο δεδομένο πλαίσιο εξαχρείωσης και φαυλότητας του σημερινού κομματικού συστήματος. 
Και κατά συνέπεια: προσφέρομαι να με χειρισθείτε με τη μόνη άκρως προηγμένη επαγγελματική δεινότητα που διαθέτετε: τη ραδιουργία, τη σπίλωση.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_02/05/2010_399544