Απάντησις στον κ. Παπαχρήστο

Μεσοπρόθεσμες αντιδράσεις
Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

http://www.tanea.gr/aixmes/?aid=4638248

... κατανοητή (ως προς τους στόχους της) η αντίδραση των βουλευτών που αρνούνται να ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο. Τόσο κατανοητή, που είναι να απορεί κανείς για την... επιμονή τους να μας θυμίζουν καθημερινά πόσο διαφωνούν με τα μέτρα και κατ' επέκταση με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.
Αφού κ. Ρομπόπουλε, λέμε τώρα ένα όνομα (θα μπορούσε να είναι Αθανασιάδης, Κουρουμπλής, Αράπογλου, Γιουματζίδης και δεν ξέρω ποιος άλλος), διαφωνείς με το Μεσοπρόθεσμο, παρ' οτι ο Πρωθυπουργός, ο υπουργός Οικονομικών, το προεδρείο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, σύσσωμη η κυβέρνηση σου λένε ότι αν δεν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο η χώρα θα οδηγηθεί εκ των πραγμάτων στη χρεοκοπία, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σου και δεν αποχωρείς από το ΠΑΣΟΚ; Γιατί παραμένεις στην Κ.Ο.; Γιατί δεν παραιτείσαι από τη Βουλή; Για ποιον λόγο παραμένεις σε ένα κόμμα που δεν σε εκφράζει; Για ποιον λόγο επιμένεις να υποστηρίζεις ένα νεφέλωμα που εκ των πραγμάτων δεν στέκεται;
Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις. Ολα τα έχουμε ακούσει από το στόμα των βουλευτών που αντιδρούν, αλλά όχι σαφείς απαντήσεις επ' αυτών και επί πολλών άλλων.
Εγώ ξέρω ότι αν κάποιος διαφωνεί, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Δεν εκβιάζει με τη στάση του, καταγγέλλοντας ότι τον... εκβιάζουν. Γιατί είναι τουλάχιστον τρελό να κρέμεται η τύχη της χώρας από την ψήφο κάποιων που απλώς... «παρίστανται και χαιρετίζουν» με την παρουσία τους στην πολιτική ζωή του τόπου.

Κύριε Παπαχρήστο, μπορούμε να λύσουμε εμείς την απορία σας, αν και δεν ήμαστε ούτε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ούτε κάν ΠΑΣΟΚ, Πασόκοι ή Πασοκάκια! 

Οπως οι Χριστιανοί έχουν την λεγομένη "Αγία Γραφή", έτσι και το ΠΑΣΟΚ έχει την ιδική του, επί της οποίας ορκίζονται και στην οποία αναφέρονται δια να νομιμοποιούν τας θέσεις των! Εχει την διαβόητη "Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη"! Αυτή αποτελεί και την λυδία λίθο της αληθείας δια κάθε Πασόκο! Οποιος συμφωνεί μαζί της είναι ΠΑΣΟΚ! Οποιος διαφωνεί, ακόμη κι αν είναι ο κληρονόμος του μαγαζιού, ΔΕΝ είναι ΠΑΣΟΚ!!! 

ΤΩΡΑ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ "Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη"!!! ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ!! ΤΙ ΛΕΓΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΕΚΟ, για τις κρατικοποιήσεις κλπ ??? 

ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΚΑΤΟΠΙΝ !! ΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΟΣ ??? Μήπως ο πρωθυπουργός και η Κυβέρνησίς του ???

Μερικά νομικά ερείσματα της ακύρωσης του χρέους

http://www.contra-xreos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=51:merika-nomika-ereismata&c

Μερικά νομικά ερείσματα της ακύρωσης του χρέους

Πολλά νομικά ερείσματα δικαιολογούν την ακύρωση (ή καταγγελία) του χρέους. Σε αυτό το άρθρο συνοψίζονται  οι έννοιες του «απεχθούς χρέους», της «ανωτέρας βίας» και της «κατάστασης ανάγκης». Είναι επίσης δυνατό να γίνει επίκληση και άλλων νομικών επιχειρημάτων αλλά δεν θα ασχοληθούμε εδώ με αυτά.

του Eric Toussaint

1.     Το «απεχθές χρέος» (1)

Τα χρέη των Κρατών που συνάφθηκαν ενάντια στα συμφέροντα των ντόπιων πληθυσμών είναι νομικά άκυρα.

Σύμφωνα με τον Alexander Sack, θεωρητικό αυτού του δόγματος, που κατόπιν πλούτισε, «Αν μια δεσποτική εξουσία συνάπτει ένα χρέος όχι σύμφωνα με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Κράτους, αλλά για να ενισχύσει το δεσποτικό καθεστώς της, για να καταστείλει τον πληθυσμό που την πολεμάει, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον πληθυσμό ολάκερου του Κράτους (…) Αυτό το χρέος δεν είναι υποχρεωτικό για το έθνος: είναι ένα χρέος του καθεστώτος, χρέος προσωπικό της εξουσίας που το συνήψε. Κατά συνέπεια, εκλείπει  με τη πτώση αυτής της εξουσίας» (Sack, 1927).

Έτσι, τα χρέη που συνάφθηκαν ενάντια στα συμφέροντα του πληθυσμού της χρεωμένης περιοχής είναι «απεχθή» και, σε περίπτωση αλλαγής του καθεστώτος, οι νέες αρχές δεν δεσμεύονται να τα εξοφλήσουν.

Το δόγμα του απεχθούς χρέους έλκει τη καταγωγή του στο 19^ο αιώνα (2). Μια από τις εφαρμογές του ανέρχεται στο έτος 1898, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέλαβαν τον έλεγχο της Κούβας μετά από το πόλεμο ενάντια στην Ισπανία (3) και η τελευταία τους ζήτησε να επωμισθούν το κουβανικό χρέος απέναντι στο ισπανικό στέμμα. Η Επιτροπή διαπραγμάτευσης των Ηνωμένων Πολιτειών αρνήθηκε αυτό το χρέος, χαρακτηρίζοντας το «βάρος που επιβλήθηκε στο κουβανικό λαό χωρίς τη συγκατάθεσή του».

Σύμφωνα με τα επιχειρήματά της, «το χρέος δημιουργήθηκε από τη κυβέρνηση της Ισπανίας για τα δικά της συμφέροντα και μέσω των δικών της πρακτόρων. Η Κούβα δεν είχε λόγο σε αυτό το ζήτημα». Η Επιτροπή πρόσθετε ότι «οι πιστωτές αποδέχθηκαν το ρίσκο των επενδύσεών τους». Η διαφορά έκλεισε με τη σύναψη μιας διεθνούς συνθήκης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ισπανίας που υπογράφηκε στο Παρίσι το 1898. Το χρέος ακυρώθηκε εξ ολοκλήρου.

Αργότερα, το 1923, ένα διεθνές διαιτητικό Δικαστήριο, προεδρευόμενο από το δικαστή Tuft, πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, διακήρυξε ότι τα δάνεια που παραχώρησε μια βρετανική τράπεζα  (με έδρα τον Καναδά) στον πρόεδρο Tinoco της Κόστα Ρίκα ήταν άκυρα επειδή δεν είχαν εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας αλλά μόνο το προσωπικό συμφέρον μιας μη δημοκρατικής κυβέρνησης. Ο δικαστής Tuft δήλωσε με αυτή την ευκαιρία ότι «η περίπτωση της Βασιλικής Τράπεζας δεν εξαρτάται απλώς από τη μορφή της συναλλαγής, αλλά από τη καλή πίστη της τράπεζας κατά τη παροχή του δανείου ως προς τη πραγματική χρήση του από τη κοσταρικανή κυβέρνηση υπό το καθεστώς Tinoco. Η Τράπεζα πρέπει να αποδείξει ότι τα χρήματα δανείστηκαν στη κυβέρνηση  για νόμιμες χρήσεις. Δεν το έπραξε.» (Juge Tuft, αναφέρεται στο Adams, σελ. 168).

Τα νόμιμα καθεστώτα που διαδέχτηκαν  τις δικτατορίες στη Λατινική Αμερική στη δεκαετία του 1980 (Αργεντινή, Ουρουγουάη, Βραζιλία, κλπ) θα μπορούσαν να είχαν στηριχτεί στο διεθνές δίκαιο για να πετύχουν την ακύρωση των απεχθών χρεών που είχαν συνάψει τα στρατιωτικά καθεστώτα. Δεν έκαναν τίποτα. Και για αυτό φρόντισε σχολαστικά κυβέρνηση των ΗΠΑ. Και είχε το λόγο της: οι δικτατορίες είχαν στηριχτεί ενεργά  (όταν δεν είχαν δημιουργηθεί) από τις ΗΠΑ και οι κύριοι πιστωτές δεν ήταν άλλοι από τις τράπεζες των ΗΠΑ. Κάτω από άλλους ουρανούς, άλλες χώρες θα μπορούσαν προφανώς να απαιτήσουν την ακύρωση των απεχθών χρεών. Ιδού μερικά μόνο παραδείγματα που βγάζουν μάτια: οι Φιλιππίνες μετά την ανατροπή του δικτάτορα Φερδινάνδο Μάρκος το 1986, η Ρουάντα το 1994 μετά από τη γενοκτονία που διέπραξε το δικτατορικό καθεστώς (4), η Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία βγαίνοντας από το απαρτχάιντ, η Λαοκρατική Δημοκρατία του Κονγκό το 1997 μετά την ανατροπή του Μομπούτου, η Ινδονησία το 1998 μετά την αποχώρηση του Σουχάρτο, κλπ.

«Η ηθική ευθύνη των πιστωτών είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρη στη περίπτωση των δανείων του ψυχρού πολέμου. Όταν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα δάνειζαν χρήματα στον Μομπούτου, το διαβόητο πρόεδρο του Ζαΐρ (σήμερα Λαοκρατική Δημοκρατία του Κονγκό), γνώριζαν  (ή θα έπρεπε να γνωρίζουν) ότι αυτά τα ποσά, στο μεγαλύτερο μέρος τους, δεν θα χρησίμευαν για να βοηθήσουν τους φτωχούς αυτής της χώρας αλλά να πλουτίσουν τον Μομπούτου. Πλήρωναν αυτό τον διεφθαρμένο ηγέτη για να κρατάει τη χώρα του στέρεα προσδεμένη στη Δύση. Πολλοί εκτιμούν ότι είναι άδικο οι φορολογούμενοι χωρών που βρίσκονταν σε αυτή τη κατάσταση να αναγκάζονται να εξοφλούν χρέη που σύναψαν διεφθαρμένοι κυβερνήτες που δεν τους αντιπροσώπευαν». Joseph Stiglitz, La grande désillusion 

Αντί να θεμελιώνουν την άρνηση αναγνώρισης αυτού του χρέους πάνω στο εθνικό και διεθνές δίκαιο, οι νέοι κυβερνήτες προτίμησαν να διαπραγματευτούν διακοσμητικές επιμηκύνσεις και αναδιαρθρώσεις με τους πιστωτές. Μπήκαν έτσι στον ατέλειωτο φαύλο κύκλο της εξωτερικής καταχρέωσης  του οποίου τα σπασμένα πληρώνουν πάντα οι λαοί.

Το δόγμα του «απεχθούς χρέους» το επικαλέστηκαν τακτικά διάφορα κινήματα πολιτών που τάσσονταν υπέρ της ακύρωσης των χρεών αλλά τα μεταδικτατορικά καθεστώτα και, φυσικά, οι πιστωτές έκαναν τον ψόφιο κοριό. Τη σχετική συζήτηση άρχισε η κυβέρνηση των ΗΠΑ τον Απρίλιο 2003. Σε συνθήκες που θυμίζουν το προηγούμενο του πολέμου μεταξύ Ισπανίας και Ηνωμένων Πολιτειών το 1898, οι ΗΠΑ ζήτησαν από τη Ρωσία, τη Γαλλία και τη Γερμανία να ακυρώσουν τα απεχθή χρέη που όφειλε το Ιράκ. Επαναλαμβάνοντας αυτολεξεί τον ορισμό του απεχθούς χρέους που διατυπώθηκε πιο πάνω, βεβαίωσαν ότι τα χρέη που είχαν συναφθεί από το δικτάτορα Σαντάμ Χουσέϊν ήταν άκυρα. Το ζήτημα διευθετήθηκε στους κόλπους της Λέσχης του Παρισιού που ακύρωσε το 80% του χρέους, χωρίς να αναφερθεί τελικά στην έννοια του απεχθούς χρέους, για να αποφύγει να απαιτήσουν και άλλες χώρες την ακύρωση των χρεών τους επικαλούμενες τον ίδιο λόγο.

Για να προχωρήσουμε στη προοπτική της ταυτοποίησης του απεχθούς χρέους, η προσφυγή σε μια έρευνα πολιτών (audit) για τη νομιμότητα των χρεών την εξόφληση των οποίων απαιτούν οι πιστωτές, αποτελεί ένα βασικό εργαλείο. Μερικές χώρες διαθέτουν συνταγματικές διατάξεις που το προβλέπουν ξεκάθαρα (Βραζιλία – Σύνταγμα του 1988). Μεγάλες κινητοποιήσεις πολιτών απαίτησαν σε διάφορες χώρες να ξεκινήσει μια διαδικασία audit. Αυτό έγινε στη Βραζιλία το Σεπτέμβριο του 2000 όταν η Καμπάνια Jubilee South, η εθνική Σύνοδος Επισκόπων, το Κίνημα Ακτημόνων (MST), η Ενωτική Συνομοσπονδία Εργατών (CUT) οργάνωσαν ένα δημοψήφισμα για το χρέος. Έξι εκατομμύρια πολίτες έλαβαν μέρος σε αυτό, και το 95% από αυτούς υποστήριξαν το αίτημα να οργανωθεί ένα audit.

Η πραγματοποίηση audits με στόχο να εξακριβωθεί ο απεχθής χαρακτήρας ή όχι του συνόλου ή μέρους των χρεών μιας χώρας συνιστά ένα διακύβευμα ύψιστης σημασίας. Ο προσωρινός και καθόλου εξονυχιστικός πίνακας των απεχθών χρεών για ένα περιορισμένο κατάλογο χωρών αποδεικνύει ότι τα ποσά που αφορά το απεχθές χρέος είναι πολύ σημαντικά. Ο πίνακας είναι προσωρινός επειδή ο ρόλος του audit (με συμμετοχή πολιτών) είναι ακριβώς να καθορίσει με ακρίβεια την έκταση του απεχθούς χρέους που είναι άκυρο. Ταυτόχρονα, το audit συνιστά μια προτροπή για σκέψη, έρευνα και δράση των πολιτών.

Ένα χρέος σε μεγάλο βαθμό απεχθές (σε δις. $)

Χώρες	Δικτατορικό καθεστώς	Περίοδος δικτατορίας	Απεχθές χρέος (δικτατορία)	Στοκ χρέους το 2007(δις.$)
Ινδονησία	Σουχάρτο	1965-1998	151	141
Ιράκ	Σαντάμ Χουσέϊν	1979-1998	122	81
Βραζιλία	Στρατ.χούντα	1965-1985	104	237
Αργεντινή	Στρατ.χούντα	1976-1983	37	128
Ν. Κορέα	Στρατιωτικό καθεστώς	1961-1987	33	249
Φιλιππίνες	Μάρκος	1965-1986	28	66
Τουρκία	Στρατιωτικό καθεστώς	1980-1989	23	251
Μαρόκο	Χασάν ΙΙ	1961-1999	23	20
Ν. Αφρική	Απαρτχάιντ	1948-1991	22	43
Ταϊλάνδη	Στρατιωτικοί	1966-1988	22	63
Χιλή	Πινοτσέτ	1973-1990	15	59
Τυνησία	Μπεν Αλί	1987-	13	20
Ζαΐρ	Μομπούτου	1965-1997	12	12
Νιγηρία	Μπουχάρι/Αμπάσα	1984-1998	12	9
Πακιστάν	Στρατιωτικοί	1978-1988	9	41
Πακιστάν	Μουσάραφ	1999-2008	16
Περού	Φουχιμόρι	1990-2000	9	32
Σουδάν	Νιμέϊρι	1969-1985	9	19
Αιθιοπία	Μενγκίστου	1977-1991	9	2,6
Κένυα	Άραπ Μόϊ	1978-2003	5,7	7,4
Κονγκό	Σάσου	1979-	4,2	5,2
Ιράν	Σάχης	1941-1979	4,5	21
Βολιβία	Στρατ. χούντα	1964-1982	3,3	4,9
Μυανμάρ (Βιρμανία)	Στρ. καθεστώς	1988-	3	7,4
Γουατεμάλα	Στρ. καθεστώς	1954-1985	2,7	6,3
Μαλί	Τραορέ	1968-1991	2,6	2
Παραγουάη	Στρέσνερ	1954-1989	2,4	3,6
Σομαλία	Σιάντ Μπάρ	1969-1991	2,4	2,9
Μαλάουϊ	Μπάντα	1966-1994	2,0	0,9
Τόγκο	Εϋγιαντέμα	1967-	2,0	2,0
Καμπότζη	Ερυθροί Χμερ	1976-1989	1,7	3,8
Λιβερία	Ντόε	1980-1990	1,1	2,5
Ρουάντα	Αμπιαριμανά	1973-1994	1,0	0,5
Σαλβαδόρ	Στρ. χούντα	1962-1980	0,9	8,8
Νικαράγουα	Σομόσα	1974-1979	0,9	3,4
Αϊτή	Ντυβαλιέ	1957-1986	0,7	1,6
Ουγκάντα	Αμιν Νταντά	1971-1979	0,4	1,6
Κεντρική  Αφρική	Μποκάσα	1966-1979	0,2	1,0

(Το υπολογισμένο απεχθές χρέος είναι εκείνο που συνάφθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας, χωρίς να υπολογίζεται το τμήμα που συνάφθηκε μετά τη δικτατορία για να αποπληρωθεί ένα μέρος του απεχθούς χρέους της δικτατορίας).

Αυτός ο πίνακας έγινε από τον Damien Millet και τον συγγραφέα στη βάση μιας προκαταρκτικής εργασίας του Joseph Hanlon (2002).

Τα ποσά που θεωρούνται απεχθές χρέος  (τέταρτη στήλη) είναι στις περισσότερες περιπτώσεις κατώτερα από ό,τι στη πραγματικότητα επειδή δεν αναφέρονται στη δικτατορική περίοδο με τη στενή έννοια. Άρα δεν λαβαίνουν υπόψη τα χρέη, και αυτά άκυρα, που συνάφθηκαν για να εξοφληθούν τα απεχθή χρέη. Το ζητούμενο, μέσω του audit, είναι καθοριστεί το ακριβές ποσό των χρεών που εμπίπτουν στη κατηγορία των απεχθών χρεών.  Ζητούμενο είναι επίσης να συμπληρωθεί ο κατάλογος των ενδιαφερόμενων χωρών.

Όσον αφορά το απεχθές χρέος, πρέπει να υπάρξει συμπλήρωση της θεωρίας που διατύπωσε ο Alexander Sack τον περασμένο αιώνα.  Το Center for International Sustainable Law (CISDL) του πανεπιστημίου McGill (Καναδάς) πρότεινε ένα γενικό ορισμό που φαίνεται απολύτως κατάλληλος: «Τα απεχθή χρέη είναι εκείνα που συνάφθηκαν ενάντια στα συμφέροντα του πληθυσμού ενός Κράτους, χωρίς τη συναίνεσή του και με πλήρη γνώση του ζητήματος από τους πιστωτές» (Khalfan και άλλοι, «Advancing the Odious Debt Doctrine», 2002, αναφέρεται στο Global Economic Justice Report, Τορόντο, Ιούλιος 2003).

Ένας από τους τρεις παρακάτω όρους επιτρέπει να χαρακτηριστεί απεχθές ένα χρέος:

1)    συνάφθηκε από ένα δεσποτικό, δικτατορικό καθεστώς, προκειμένου να σταθεροποιήσει την εξουσία του.

2)    συνάφθηκε όχι προς το συμφέρον του λαού, αλλά ενάντια στο συμφέρον του/ή προς το προσωπικό συμφέρον των ηγετών και των προσώπων που είναι κοντά στην εξουσία.

3)    οι πιστωτές ήταν σε θέση να γνωρίζουν τον απεχθή προορισμό των δανεισθέντων ποσών.

Είναι το περίφημο τρίπτυχο: απουσία συγκατάθεσης, απουσία οφέλους, γνώση των πιστωτών.

Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τη προοπτική να ανοίξουμε και πάλι το φάκελο του απεχθούς χρέους ακόμα και αν θεωρείται κλεισμένος από τους πιστωτές, όλων των ειδών. Τα χρεωμένα Κράτη εξακολουθούν να αποπληρώνουν αυτά τα χρέη. Εξάλλου, τα νέα χρέη που συνάφθηκαν στη δεκαετία του 1990 και στη αρχή της δεκαετίας του 2000 από νόμιμα καθεστώτα, για να αποπληρώσουν απεχθή χρέη που είχαν συναφθεί από προηγούμενα δεσποτικά καθεστώτα, θα έπρεπε να εμπίπτουν και αυτά στη κατηγορία των απεχθών χρεών. Αυτό ισχυρίζονται διάφοροι εμπειρογνώμονες όπως το προαναφερθέν CISDL, στο οποίο  πρέπει να προσθέσουμε τον  Joseph Hanlon (Μεγάλη Βρετανία), Hugo Ruiz  (Παραγουάη), Alejandro Olmos (Αργεντινή) και Patricio Pazmino (Ισημερινός) (5),

Ο ορισμός που πρότεινε το CISDL συνεπάγεται ότι οι ιδιώτες πιστωτές που δάνεισαν (ή δανείζουν) χρήματα σε καθεστώτα (νόμιμα ή όχι) ή σε επιχειρήσεις που διαθέτουν κρατική εγγύηση για σχέδια που δεν έγιναν αντικείμενο δημοκρατικής διαβούλευσης και που είναι ζημιογόνα για τη κοινωνία, αναλαμβάνουν το ρίσκο να δουν αυτά τα δάνεια να ακυρώνονται (ακόμα περισσότερο αν προστίθεται σε αυτό η ενεργός ή παθητική συνενοχή σε υπεξαίρεση κεφαλαίων).  Πολυάριθμα παλιά ή πρόσφατα σχέδια εμπίπτουν σε αυτή τη κατηγορία (ας θυμηθούμε το μεγα-φράγμα των Τριών Φαραγγιών στη Κίνα). Η διεύρυνση της έννοιας του απεχθούς χρέους πρέπει να αναγκάσει τους πιστωτές να αναλάβουν ξεκάθαρα τις ευθύνες τους και να υποταγούν στους δημοκρατικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς κανόνες αν δεν θέλουν να καταλήξουν σε μια κατάσταση όπου θα χρειαστεί να εγκαταλείψουν κάθε ιδέα να ανακτήσουν τα δανεισθέντα κεφάλαια.

Ζητούμενο είναι επίσης να διευρυνθεί το πεδίο εφαρμογής της θεωρίας του απεχθούς χρέους στα χρέη που συνάφθηκαν προς τους θεσμούς του Bretton Woods (το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και τις περιφερειακές αναπτυξιακές τράπεζες).

Γιατί; Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα (πολυμερείς πιστωτές)  κατέχουν περίπου 450 δισεκατομμύρια δολάρια υποχρεώσεων  χρεωμένων χωρών (6) και ένα μεγάλο τμήμα αυτών των χρεών εμπίπτει στη κατηγορία των απεχθών χρεών.

Ιδού πολλά παραδείγματα στα οποία η θεωρία του απεχθούς χρέους θα έπρεπε να εφαρμοστεί στο πλαίσιο του ορισμού που έδωσε το CISDL:

1)    Τα πολυμερή χρέη που συνάφθηκαν από δεσποτικά καθεστώτα (όλες οι δικτατορίες που προαναφέρθηκαν υποστηρίχτηκαν από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα) πρέπει να θεωρούνται απεχθή.  Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα δεν έχουν το δικαίωμα να απαιτήσουν την πληρωμή από τα δημοκρατικά καθεστώτα που διαδέχτηκαν τα δικτατορικά καθεστώτα (*).

2)    Τα πολυμερή χρέη που συνάφθηκαν από νόμιμα και έννομα καθεστώτα για να αποπληρώσουν χρέη συναφθέντα από δεσποτικά καθεστώτα είναι και αυτά απεχθή. Δεν πρέπει να εξοφληθούν.  Αυτή η περίπτωση εφαρμόζεται σε καμιά τριανταριά χώρες που αναφέρονται στον (μη εξονυχιστικό) πίνακα πιο πάνω (*).

3)    Τα πολυμερή χρέη που συνάφθηκαν από νόμιμα και έννομα καθεστώτα  στο πλαίσιο πολιτικών διαρθρωτικής προσαρμογής επιζήμιων για τους πληθυσμούς είναι επίσης απεχθή (η απόδειξη του επιζήμιου χαρακτήρα τους έγινε από πολλούς συγγραφείς και διεθνείς οργανισμούς, ειδικά από όργανα του ΟΗΕ, βλέπε παρακάτω). Το γεγονός ότι για σχεδόν  τριάντα χρόνια, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ όρισαν και επέβαλαν, παρά τις αντιδράσεις, όρους που αποδείχτηκαν καταστροφικοί στο επίπεδο της εξασφάλισης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ανθρώπινων όντων συνιστά δόλο (7) προς τους δανειολήπτες και τους πληθυσμούς τους. Η εν λόγω δανειακή σύμβαση είναι άκυρη.  Οι επιστολές προθέσεων  που οι αρχές των χρεωμένων χωρών υποχρεώνονται να στείλουν στο ΔΝΤ και στη Παγκόσμια Τράπεζα (καθ’υπαγόρευσή τους) συνιστούν μιαν απάτη κατασκευασμένη από αυτούς τους θεσμούς προκειμένου να γλυτώσουν από ενδεχόμενες ποινικές διώξεις. Αυτή η διαδικασία δεν είναι παρά μια απάτη (8): όπως ένα άτομο ΔΕΝ μπορεί να δεχτεί να γίνει δούλος (η σύμβαση βάσει της οποίας θα είχε τάχα παραιτηθεί από την ελευθερία του δεν έχει καμιά απολύτως νομική αξία), έτσι και μια κυβέρνηση δεν μπορεί να παραιτηθεί από την άσκηση της κυριαρχίας της χώρας της. Στο μέτρο που εκμηδενίζει την άσκηση της κυριαρχίας ενός Κράτους, αυτή η επιστολή είναι άκυρη. Οι θεσμοί του Bretton Woods δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν την επιστολή προθέσεων για να αποσείσουν κάθε ευθύνη.  Παραμένουν πλήρως υπεύθυνοι για τα δεινά που προκάλεσαν στους πληθυσμούς μέσω της εφαρμογής των όρων που επιβάλλουν (τη διαρθρωτική προσαρμογή, βαφτισμένη σήμερα  Στρατηγικό Πλαίσιο Πάλης ενάντια στη Φτώχεια –ΣΠΠΦ- για τις ΦΠΧΧ (Φτωχές Πολύ Χρεωμένες Χώρες) ή Διευκόλυνση για τη Μείωση της Φτώχειας και την Ανάπτυξη –ΔΜΦΑ- για τις άλλες).

4)    Θα έπρεπε επίσης να ληφθεί υπόψη ο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας των ίδιων των θεσμών του Bretton Woods (απαιτούμενη πλειοψηφία του 85%, δικαίωμα βέτο παραχωρημένο στις Ηνωμένες Πολιτείες  που κατέχουν περίπου το 17% των ψήφων, προφανής ανισορροπία στη κατανομή των ψήφων).

5)    Ταυτόχρονα με τις δράσεις που διεξάγονται υπέρ της ακύρωσης των πολυμερών χρεών, πρέπει να γίνει μάχη για να κερδηθούν επανορθώσεις από μέρους των θεσμών του Bretton Woods προς τους πληθυσμούς θύματα των ανθρώπινων και περιβαλλοντικών ζημιών που έχουν προκαλέσει οι πολιτικές τους (*).

6)    Τέλος, πρέπει να διωχτούν στα ποινικά και στα πολιτικά δικαστήρια οι υπεύθυνοι αυτών των θεσμών για τις παραβιάσεις των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων που διέπραξαν (και διαπράττουν ακόμα) επιβάλλοντας τη διαρθρωτική προσαρμογή και/ή δίνοντας την υποστήριξή τους σε δεσποτικά καθεστώτα (*).

Όλα τα σημεία με αστερίσκο (*) εφαρμόζονται επίσης στα διμερή χρέη και στους διμερείς πιστωτές.

2. Η «ανωτέρα βία» και η «θεμελιώδης αλλαγή συνθηκών»

Μπορούμε επίσης να υποστηρίξουμε νομικά την ακύρωση του χρέους και τη κατάργηση της αποπληρωμής του επικαλούμενοι το επιχείρημα της ανωτέρας βίας (9) και εκείνο της θεμελιώδους αλλαγής των συνθηκών. Στο επίπεδο του Διεθνούς δικαίου, η Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (CDI) ορίζει ως εξής την «ανωτέρα βία»: «Η αδυναμία νόμιμης δράσης (…) είναι η κατάσταση στην οποία ένα γεγονός απρόβλεπτο και εξωτερικό προς τη βούληση εκείνου που το επικαλείται τον θέτει σε κατάσταση απόλυτης ανικανότητας να σεβαστεί τη διεθνή του υποχρέωση στο όνομα  της αρχής σύμφωνα με την οποία από κανένα δεν περιμένεις να πράξει το αδύνατο» (10).

Η νομολογία στο πεδίο του διεθνούς δικαίου αναγνωρίζει ότι μια αλλαγή των συνθηκών εφαρμογής μιας σύμβασης μπορεί να την ακυρώσει (11). Αυτό σημαίνει στην ουσία ότι οι συμβάσεις που επιβάλλουν τη πραγματοποίηση μιας σειράς δεσμεύσεων στο μέλλον υποτάσσονται στον όρο ότι δεν αλλάζουν οι περιστάσεις (στο κοινό δίκαιο, υπάρχουν διάφορες θεωρίες συνδεόμενες με αυτή την αρχή, συμπεριλαμβάνοντας  «ανωτέρα βία», «στέρηση», «αδυναμία» και «ανεφικτότητα»).

Η ανωτέρα βία και η θεμελιώδης αλλαγή συνθηκών είναι ευνόητο ότι εφαρμόζονται  στη κρίση του χρέους της δεκαετίας του 1980. Πράγματι, δυο ήταν οι εξωγενείς παράγοντες που προκάλεσαν βασικά τη κρίση του χρέους από το 1982: η δραματική άνοδος των επιτοκίων που επέβαλε σε διεθνές επίπεδο η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1979 και η πτώση της τιμής των εξαγωγών των χωρών της Περιφέρειας  από το 1980. Αυτοί οι δυο παράγοντες  προκλήθηκαν από τις πιστώτριες χώρες. Είναι περιπτώσεις «ανωτέρας βίας» που μεταβάλουν ουσιαστικά τη κατάσταση και που εμποδίζουν τους δανειολήπτες να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους (12).

3. Η κατάσταση ανάγκης

Για να θεμελιωθεί στο δίκαιο η άρνηση πληρωμής, πέρα από τα επιχειρήματα που προαναφέρθηκαν, μπορούμε επίσης να προβάλλουμε το επιχείρημα της κατάστασης ανάγκης. Μπορούμε να επικαλεστούμε την κατάσταση ανάγκης όταν η συνέχιση της αποπληρωμής συνεπάγεται για το πληθυσμό θυσίες που πάνε πέρα από ό,τι είναι λογικό επηρεάζοντας άμεσα τις θεμελιώδεις υποχρεώσεις του Κράτους προς τους πολίτες. Σχετικά με αυτό, η Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (ΕΔΔ) δηλώνει:

«Δεν μπορούμε να περιμένουμε από ένα Κράτος να κλείσει τα σχολεία του, τα πανεπιστήμιά του και τα δικαστήριά του, να καταργήσει τις δημόσιες υπηρεσίες  ώστε να παραδώσει τη κοινότητά του στο χάος και στην αναρχία προκειμένου να έχει απλώς χρήματα για να εξοφλήσει τους ξένους ή τους ντόπιους πιστωτές του. Υπάρχουν όρια σε αυτό που μπορούμε λογικά να αναμένουμε από ένα Κράτος, ακριβώς όπως και από ένα άτομο» (ΕΔΔ, 1980, σελ.164-167, το αναφέρει ο Hugo Ruiz Diaz, όπως παραπάνω).

Συμπέρασμα:  

Δεν πρέπει να περιμένουμε ότι διεθνείς θεσμοί ή άλλες κατηγορίες πιστωτών θα πάρουν την απόφαση να ακυρώσουν το δημόσιο χρέος. Είναι ένα αποφασισμένο Κράτος ή ένας συνασπισμός Κρατών που μπορούν να αποφασίσουν ένα τέτοιο μέτρο. Οι νομικοί που συναντήθηκαν στο Κίτο τον Ιούλιο 2008 έχουν απόλυτο δίκιο όταν βεβαιώνουν: «Στηρίζουμε τις κυρίαρχες ενέργειες Κρατών που, βασισμένες στο δίκαιο, κηρύσσουν την ακυρότητα των άνομων και παράνομων εργαλείων του δημόσιου χρέους, και μαζί με αυτή την αναστολή των πληρωμών». (13)

Σημειώσεις:

(1)     Για περισσότερες λεπτομέρειες για τις έννοιες των απεχθών και άνομων χρεών, βλέπε «Dette illégitime: l’actualité de la dette odieuse. Position du CADTM» (Άνομο Χρέος: η επικαιρότητα του απεχθούς χρέους),

(2)     Για μια συνθετική παρουσίαση, βλέπε Hugo Ruiz Diaz, «La dette odieuse ou la nullité de la dette» (Το απεχθές χρέος ή η ακύρωση του χρέους), συμβολή στο δεύτερο σεμινάριο για το Διεθνές Δίκαιο και το Χρέος που οργάνωσε η CADTM στο Άμστερνταμ το Δεκέμβριο του 2002, www.cadtm.org/La-dette-odieu...

(3)     Κούβα 1895-1898: Το 1895, ο ποιητής και ιακωβίνος με ιδέες κοντά στο σοσιαλισμό, Χοσέ Μαρτί (Jose Marti) ξεκινάει ένα πόλεμο για την ανεξαρτησία. Ολάκερη η χώρα είναι σε πόλεμο. Ο Χοσέ Μαρτί οργανώνει τον Απελευθερωτικό Στρατό (πάνω από 50.000 μαχητές) και εγκαθιδρύει την Ένοπλη Δημοκρατία. Πάνω από 150.000 άνθρωποι έρχονται να ζήσουν στις εξεγερμένες περιοχές. Η Ισπανία κάνει ολοκληρωτικό πόλεμο το 1896-97, με στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου πεθαίνουν κάπου 400.000 άνθρωποι. Όμως, η Ισπανία αποτυγχάνει παρά τη χρησιμοποίηση 250.000 στρατιωτών και αναγκάζεται να παραχωρήσει την αυτονομία τον Ιανουάριο του 1898. Οι επαναστάτες δεν δέχονται και συνεχίζουν το πόλεμο.  Οι Ηνωμένες Πολιτείες κηρύσσουν το πόλεμο στην Ισπανία. Με τα από μια σύντομη εκστρατεία στη διάρκεια της οποίας υποστηρίχτηκε από τους Κουβανούς επαναστάτες, ο στρατός των ΗΠΑ νικάει και καταλαμβάνει το νησί. Χωρίς να αναγνωρίσουν την κουβανική δημοκρατία, οι Ηνωμένες Πολιτείες  υπογράφουν συνθήκη με την Ισπανία με την οποία αυτή παραιτείται από τη Κούβα (Συνθήκη του Παρισιού, 10 Δεκεμβρίου 1898). 1898-1902: η βορειοαμερικανική κατοχή διαρκεί σχεδόν τέσσερα χρόνια και αναγκάζει τα μέλη της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης του 1901 να υιοθετήσουν την τροπολογία Platt (1902). Η Κούβα πρέπει να παραχωρήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα δικαίωμα επέμβασης στο νησί  για «να υπερασπίσει τη κουβανική ανεξαρτησία» και να διατηρήσει μια κυβέρνηση ικανή «να προασπίσει τη ζωή, τη περιουσία και τις ατομικές ελευθερίες». Επιπλέον, η Ουάσιγκτον αποκτά τη βάση του Γκουαντάναμο για απεριόριστο χρόνο. Στις 20 Μαΐου 1902, ιδρύεται η Κουβανική Δημοκρατία. Από τη γέννησή της μέχρι την επαναστατική νίκη της 1^ης Ιανουαρίου 1959, υποτάσσεται στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ (πηγή: Yannick Bovy και Eric Toussaint, 2001, Cuba: Le pas suspendu de la révolution, Cuesmes, 2001, p.36-37).

(4)     Στη περίπτωση της Ρουάντα, η Επιτροπή διεθνούς ανάπτυξης του βρετανικού Κοινοβουλίου επικαλέστηκε ευθέως την έννοια του απεχθούς χρέους για να υποστηρίξει την ακύρωσή του: «Ένα μεγάλο μέρος του εξωτερικού χρέους της Ρουάντα συνάφθηκε από ένα γενοκτονικό καθεστώς…Ορισμένοι προβάλουν το επιχείρημα ότι αυτά τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για να αγοραστούν όπλα και ότι η παρούσα κυβέρνηση, και σε τελευταία ανάλυση ο πληθυσμός της Ρουάντα, δεν θα έπρεπε να πληρώσουν αυτά τα «απεχθή» δάνεια. Συστήνουμε στη κυβέρνηση να σπρώξει όλους τους διμερείς πιστωτές, και ειδικά τη Γαλλία, να ακυρώσουν το χρέος που συνάφθηκε από το προηγούμενο καθεστώς» (στο Report of the British International Development Committee, Μάιος 1998, αναφέρεται από τον Chris Jochnich, 2000).

(5)     Βλέπε τη συμβολή του τελευταίου στο Δεύτερο Σεμινάριο  για το Δίκαιο και το Χρέος που οργάνωσε το CADTM  το Δεκέμβριο 2002 στο Άμστερνταμ

(6)     Γενικά, όσο πιο φτωχή είναι μια χώρα του Νότου, τόσο μεγαλύτερο είναι το μέρος του χρέους της που χρωστάει στη Παγκόσμια Τράπεζα και στο ΔΝΤ. Στη περίπτωση πολλών χωρών της Αφρικής χωρίς στρατηγικούς φυσικούς πόρους, πάνω από το 70% των χρεών το χρωστάνε στους θεσμούς του Bretton Woods.

(7)     Δόλος: εξαπάτηση που διαπράττεται προκειμένου ένα άτομο να πειστεί να αποφασίσει να συναινέσει σε μια δικαστική πράξη ή να οδηγηθεί σε συμφωνία με όρους που του είναι δυσμενείς (ορισμός που δίνει το Larousse 2003)

(8)     Στο «Globalization and its discontents»( στη γαλλική έκδοση «La Grande désillusion»), ο Joseph Stiglitz περιγράφει μια κατάσταση από την εποχή που ήταν αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας: «Μια εικόνα μπορεί να αξίζει χίλιες λέξεις, και μια φωτογραφία που τραβήχτηκε το 1998 και έκανε το γύρο του κόσμου χαράχτηκε στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων, ειδικότερα στις πρώην αποικίες. Βλέπουμε εκεί το γενικό διευθυντή του ΔΝΤ (…) Michel Camdessus, ένα πρώην γραφειοκράτη του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών, κοντούλη και καλοντυμένο, (…), όρθιο, με το βλέμμα αυστηρό και τα χέρια σταυρωμένα, να δεσπόζει πάνω από τον καθισμένο και ταπεινωμένο Ινδονήσιο πρόεδρο (επρόκειτο για το δικτάτορα Σουχάρτο, που εκδιώχθηκε από την εξουσία λίγους μήνες αργότερα από μια λαϊκή εξέγερση). Αδύναμος, ο τελευταίος εξαναγκάζεται να παραδώσει την οικονομική κυριαρχία της χώρας του στο ΔΝΤ με αντάλλαγμα τη βοήθεια που χρειάζεται. Παραδόξως, ένα σημαντικό μέρος αυτών των χρημάτων δεν χρησίμεψε, σε τελευταία ανάλυση, για να βοηθήσει την Ινδονησία αλλά για να βγάλει από τη δύσκολη θέση τις «αποικιακές δυνάμεις» -τους πιστωτές του ιδιωτικού τομέα… Επισήμως, η «τελετή» ήταν η υπογραφή ενός συμφωνητικού εγγράφου –οι όροι του υπαγορεύονται από το ΔΝΤ αλλά καμώνονται σαν η «επιστολή προθέσεων» να προερχόταν από την ενδιαφερόμενη κυβέρνηση!», στο Stiglitz, 2002, σελ.71)

(9)     Για μιαν ανάλυση του επιχειρήματος της ανωτέρας βίας στο ζήτημα της ακύρωσης χρέους, βλέπε τη μελέτη του Hugo Ruiz Diaz: «La dette extérieure: mécanismes juridiques de non paiement, moratoire ou suspension de paiement» (Το εξωτερικό χρέος: νομικοί μηχανισμοί μη πληρωμής, μορατόριουμ ή αναστολή πληρωμής), συμβολή στο Πρώτο διεθνές σεμινάριο της CADTM για το Διεθνές Δίκαιο και το Χρέος, Βρυξέλλες, Δεκέμβριος 2001.

(10) CDI, Projet d’article 31, A/CN, 4/315, ACDI 1978, II, vol. 1, p.58 CDI

(11) Στη πρωτότυπη διατύπωσή της: Contractus qui habent tractum successivum et dependetiam de futurum, rebus sic stantibus intelligentur.

(12) Charles Fenwick, International Law (3^η έκδοση 1948): με παρόμοιο τρόπο, ένα από τα τελικά κείμενα για το κοινό δίκαιο εξηγεί ότι «ένας σιωπηρός όρος, συνδεόμενος με όλες τις συμβάσεις, είναι ότι αυτές παύουν να είναι υποχρεωτικές από τη στιγμή που συμβαίνουν ουσιαστικές αλλαγές των γεγονότων και των όρων πάνω στα οποία είχε βασιστεί», στο Black’s Law Dictionary 1267 (6^η έκδοση 1990). Βλέπε  επίσης, στη διεθνή νομολογία, τη διαιτητική απόφαση που εκδόθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1912 στην υπόθεση κρατικού  ομολόγου Τουρκίας/Ρωσίας στην οποία λέγεται: «η εξαίρεση της ανωτέρας βίας …είναι αντικρούσιμη στο διεθνές δίκαιο» (Sentence arbitrale,  Recueil des Arbitrages internationaux, T.II, 1928, p.545 et ss.). Εξάλλου, ο αστικός κώδικας της Αργεντινής  ορίζει ρητώς ότι η υποχρέωση ενός οφειλέτη  εκλείπει «όταν η παροχή που διαμορφώνει το υλικό αυτής γίνεται φυσικά και νομικά αδύνατη, χωρίς λάθος του οφειλέτη» (Άρθρα 724 και 888).

(13) Για μια λεπτομερή επιχειρηματολογία από την άποψη του διεθνούς δικαίου υπέρ της μονομερούς κυρίαρχης πράξης, βλέπε Hugo Ruiz Diaz Balbuena, «La décision souveraine de déclarer la nullité de la dette ou la décision de non paiement de la dette: un droit de

Marilena Mirra-Te voglio bene assaje

"Te voglio bene assaje" interpretata da Marilena Mirra



A YouTube comment- Everything is great, the music, the voice, the singer but especially the Flag of the Kingdom of Two Sicilies and the painting of King Ferdinand II. I am sure they are not there by chance!

ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΝΑΙ, ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"!!!
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_38_28/06/2011_447369

Το ελληνικό κράτος δεν οφείλει στους «πλουσίους» της γης. Οι περισσότεροι ιδιώτες που διαθέτουν αξιοζήλευτο πλούτο επενδύουν σε σύνθετα και περίπλοκα προϊόντα. Αναλαμβάνουν, κατά τεκμήριο, υψηλότατους κινδύνους με την αναμονή υψηλότατων αποδόσεων ή, πιο συχνά, τα επανεπενδύουν σε νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Στα ελληνικά ομόλογα έχει επενδυθεί σημαντικό μέρος των αποθεματικών συνταξιοδοτικών Ταμείων. Το ίδιο ισχύει για τις οικονομίες οικογενειαρχών και όσων «συντηρητικών» εργαζομένων της Ευρώπης και αλλού προτίμησαν τη σιγουριά των ομολόγων έναντι μετοχών ή δομημένων ομολόγων. Ελληνικά ομόλογα εμπιστεύθηκαν οι διαχειριστές κοινωνικών αποθεματικών δημόσιων Ταμείων και οργανισμών, όπως οι πετρελαϊκές εισπράξεις των Νορβηγών.

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ ΟΤΙ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΥΠΕΡ-ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΑΡΤΕΛ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΚΑΝΑΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ!!!!
ΦΤΩΧΟΙ ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΙΝΑΣΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝ ΚΗΡΥΞΩΜΕ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ!!!!
ΕΜΕΙΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΥΤΑ ΑΝΟΙΓΟΜΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΛΟΓΑΡΙΣΜΟ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΝΑΞΙΟΠΑΘΟΥΝΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΑΣ!!!

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης "κυνηγάει" τώρα τον Καντάφι!

 ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΞΑΝ ΤΟΝ ΚΑΝΤΑΦΙ (ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΑΝ ΤΟ ΤΟΤΕ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΟΦΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ--ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΗΡΕΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ ΗΤΟ ΑΘΛΙΟΣ ΠΡΑΚΤΩΡ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, Ο ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ!!! "ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΙΕΣ" ΘΑ ΠΕΙΤΕ!!! ) ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΠΡΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥΣ, ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΠΕΤΟΥΝ, ΩΣΑΝ ΑΘΛΙΑ ΣΤΙΜΜΕΝΗ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!!! ΙΔΟΥ Η ΚΟΙΝΗ ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ-ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ!!!

Εντάλματα σύλληψης σε βάρος του  Μουαμάρ Καντάφι, του γιου του Σαΐφ αλ-Ισλάμ και του επικεφαλής των λιβυκών μυστικών υπηρεσιών Αμπντάλα αλ-Σενούσι (ο οποίος είναι γαμπρός του Καντάφι) εξέδωσε το μεσημέρι της Δευτέρας 27/6/2011 το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης. Οι τρεις κατηγορούνται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν από την 15η Φεβρουαρίου ως σήμερα.

Είναι η πρώτη φορά που το ΔΠΔ εκδίδει εντάλματα σύλληψης κατά την διάρκεια μιας ένοπλης σύρραξης.

Οι δικαστές έκαναν δεκτή την εισήγηση του εισαγγελέα Λουίς Μορένο-Οκάμπο για την έκδοση των ενταλμάτων συλλήψης με τις κατηγορίες των φόνων και διώξεων εναντίον πολιτών από τις δυνάμεις ασφαλείας της Λιβύης, μετά τις 15 Φεβρουαρίου, ειδικά στην Τρίπολη, την Βεγγάζη και την Μιζράτα.

Χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στη Λιβύη, σύμφωνα με τον εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Επίσης 650.000 Λίβυοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα και 243.000 έχουν μετακινηθεί στο εσωτερικό, όπως προκύπτει από στοιχεία του ΟΗΕ.

Ο Λουίς Μορένο-Οκάμπο άρχισε την έρευνα στις 3 Μαρτίου, δύο εβδομάδες αφού ξέσπασαν οι συγκρούσεις τη Λιβύη. Ο ίδιος κατηγορεί τον Καντάφι ότι διέταξε ο ίδιος προσωπικά τις επιθέσεις εναντίον διαδηλωτών και αντιφρονούντων. Επίσης τονίζει πως ο γιος του Σαΐφ ανέλαβε την στρατολόγηση των μισθοφόρων.

Ο Αμπντάλα αλ-Σενούσι, «δεξί χέρι» του Καντάφι κατηγορείται ότι οργάνωσε τις επιθέσεις εναντίον των διαδηλωτών.

Ο Καντάφι είναι ο δεύτερος επικεφαλής κράτους εναντίον του οποίου εκδίδεται ένταλμα σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, μετά τον πρόεδρο του Σουδάν Ομάρ ελ-Μπασίρ, ο οποίος καταζητείται για γενοκτονία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου στο Νταρφούρ.

Ωστόσο δεν είναι εύκολο να διασφαλιστούν οι συλλήψεις που ζητά το ΔΠΔ. Το όργανο αυτό δεν διαθέτει κάποια αστυνομική δύναμη και εξαρτάται από τις χώρες-μέλη του για την επιβολή των ενταλμάτων που εκδίδει. Η εμφύλια σύρραξη που συνεχίζει να μαίνεται στη Λιβύη είναι πιθανό να περιπλέξει τις προσπάθειες να συλληφθούν οι τρεις καταζητούμενοι.

Επιχειρηματολογώντας υπέρ της ανάγκης να εκδοθούν τα εντάλματα ο Μορένο-Οκάμπο ανέφερε ότι ο Καντάφι είχε καταρτίσει σχέδιο για να παταχθούν οι διαδηλώσεις μέσω της χρήσης «ακραίας και θανατηφόρας βίας» και ότι οι τρεις άνδρες εφάρμοσαν μια κρατική πολιτική «εκτεταμένων και συστηματικών επιθέσεων» εναντίον αμάχων.

«Τα εγκλήματα συνεχίζονται σήμερα στη Λιβύη. Για να σταματήσουν τα εγκλήματα και να προστατευθούν οι άμαχοι στη Λιβύη ο Καντάφι πρέπει να συλληφθεί», ανέφερε ο Μορένο-Οκάμπο στην εισηγησή του, την Κυριακή, πριν από την έκδοση της σημερινής απόφασης.

Λευκός Οίκος: Ενδειξη ότι έχει χάσει τη νομιμότητά του ο Καντάφι η έκδοση του εντάλματος

Η έκδοση διεθνούς εντάλματος σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο κατά του ηγέτη της Λιβύης Μουάμαρ Καντάφι είναι μια ακόμη ένδειξη ότι έχει χάσει τη νομιμότητά του, δήλωσε σήμερα ο Λευκός Οίκος.

"Είναι μια ακόμη ένδειξη ότι ο Μουάμαρ Καντάφι έχει απολέσει τη νομιμότητά του", δήλωσε ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Τζέι Κάρνει.

Bασίλειος Μαρκεζίνης-Δέκα Σκέψεις για να μην Πεθάνουμε

ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΜΕΘΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΑΣ ΛΙΑΝ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΑΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ κ. Β. ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ (οι κίτρινες υπογραμμίσεις ιδικές μας--τα σχόλιά μας ερυθρά όπως πάντα)

Bασίλειος Μαρκεζίνης 

Δέκα Σκέψεις για να μην Πεθάνουμε

Σαν προφήτης στην έρημο, περιγράφω εδώ και καιρό τα προβλήματα της χώρας μας και, ενώ τα κείμενά μου διαβάζονται από πολυάριθμους αναγνώστες, κανένας Έλληνας πολιτικός δεν έχει θελήσει να ακολουθήσει τις συμβουλές μου, φοβούμενος ίσως –αλλά δυστυχώς– το πολιτικό κόστος. Είναι πλέον σαφές πως μόνον ο λαός μπορεί να σώσει τη χώρα από την άβυσσο. Για να γίνει αυτό, όμως, ο λαός πρέπει να γνωρίζει την αλήθεια – όσο κι αν η αλήθεια, αντίθετα με τα ψέματα, πονάει. Ιδού, λοιπόν, η δική μου εκδοχή της αλήθειας, με τη μορφή δέκα προτάσεων...

1. Στο τελευταίο μου βιβλίο, Η Ελλάδα των Κρίσεων, ανέλυσα τις πέντε κρίσεις μας –την οικονομική, τη διπλωματική, τη μεταναστευτική, τη μειονοτική αλλά και την κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου– και τόνισα, όσο κανείς άλλος, ότι οι κρίσεις αυτές είναι αλληλένδετες. Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό καθιστά τη θέση της χώρας μας πολύ διαφορετική και πολύ πιο επισφαλή από της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, οι οποίες συχνά μνημονεύονται ως ανάλογες περιπτώσεις, ενώ δεν είναι.


2. Όσο ολέθριες κι αν είναι οι οικονομικές μας ασωτίες, η κακή υπόληψη των πολιτικών μας είναι ο παράγοντας που ενδέχεται μια μέρα να πυροδοτήσει ακραίες εσωτερικές αντιδράσεις, κατά τον ίδιο τρόπο που έχει καταβαραθρώσει την αξιοπιστία μας στο εξωτερικό. Ο πολιτικός και ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας μας υποκρίνονται ότι το πρόβλημα είναι «κατασκευασμένο», ο λαός, όμως, συνειδητοποιεί όλο και πιο έντονα ότι το πρόβλημα είναι απολύτως πραγματικό.


3. Στη διένεξη εντάχθηκαν πρόσφατα μερικοί πανεπιστημιακοί μας, οι οποίοι εστίασαν τη συζήτηση στη συνταγματική μεταρρύθμιση. Αν και είναι καθ’ όλα θεμιτή και ορθή, η λογική αυτή μπορεί να μας οδηγήσει σε έναν ατέρμονα δαίδαλο χρονοβόρων νομικών συζητήσεων. Ως εκ τούτου, δεν είναι αυτή η κατάλληλη η στιγμή για να αναδείξουμε το εν λόγω ζήτημα ως το πλέον επιτακτικό. Παρότι η χώρα μας έχει να ωφεληθεί από τις τρέχουσες διαβουλεύσεις για τις ανησυχίες και τα δεινά της, αν χρειάζεται κάτι επειγόντως είναι ανθρώπους που θα την κυβερνήσουν με τιμιότητα, ικανότητα και σύνεση. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να προέλθουν από τις τάξεις των Ελλήνων μέσης ηλικίας, οι οποίοι έχουν ήδη αποδείξει την αξία τους στη ζωή – και, επ’ ουδενί λόγω, από τους κύκλους που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.


4. Στρεφόμενοι στην οικονομική κρίση, οφείλουμε όλοι να καταλάβουμε ότι στα ζητήματα αυτά δεν υπάρχει «μία λύση». Όποια λύση κι αν υιοθετήσουμε, θα έχει και κόστος και οδυνηρές συνέπειες. Γι’ αυτό, άλλωστε, είμαι πεπεισμένος ότι το «κούρεμα», που προχωρά ήδη μυστικά, θα γίνει μια μέρα και ανοικτά, προκειμένου να καθησυχαστούν οι αγορές. Σε συνδυασμό με τον πραγματικό –και όχι τον πλασματικό, που καταστρώνεται σήμερα– περιορισμό του αδρανούς κρατικού μηχανισμού, τα μέτρα μπορεί να οδηγήσουν σε παρατεταμένη εσωτερική αστάθεια, μείωση της εθνικής κυριαρχίας ή ακόμη και αιματοχυσίες. Οι κίνδυνοι αυτοί θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποφευχθούν, εάν ο λαός πειστεί ότι αυτοί που τα προτείνουν α) πιστεύουν ειλικρινά στην ορθότητά τους και β) είναι τίμιοι και δεν θα τα εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος. (Τούτο μας οδηγεί στην έβδομη πρόταση, κατωτέρω.)


5. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η αμυδρή ελπίδα ότι οι κρίσεις θα οδηγήσουν σε ειρηνικές διαδηλώσεις του είδους που βλέπουμε στην Πλατεία Συντάγματος και αλλού στη χώρα μας. Οι διαδηλώσεις αυτές θα αποδειχθούν θετικές εφόσον α) παραμείνουν ακομμάτιστες∙ β) δεν εισχωρήσουν σε αυτές παράγοντες ή προβοκάτορες της κυβέρνησης∙ γ) παραμείνουν ειρηνικές∙ δ) αποκτήσουν σύντομα συγκεκριμένους και εφικτούς στόχους. Οι απόπειρες των κομμάτων να «χρωματίσουν» το Κίνημα του Συντάγματος θα μπορούσαν να σκοτώσουν την «Ελληνική Άνοιξη» και να επιβάλουν εκ νέου την καταστροφική κομματική κυριαρχία στις συνειδήσεις και τις κινήσεις των αγανακτισμένων. Τέλος, για να επιβιώσει αυτό το ευπρόσδεκτο –πιστεύω– νεανικό κίνημα, πρέπει τουλάχιστον να δεκαπλασιαστεί σε μέγεθος και να μετασχηματίσει εποικοδομητικά τη λογική των συνεχών συζητήσεων, που φαίνεται να επικρατεί σήμερα.


6. Εάν πραγματωθούν όλοι αυτοί οι παράγοντες, το ειρηνικό αυτό κίνημα θα μπορούσε ακόμη και να ρίξει την κυβέρνηση – πράγμα που έχει ήδη καθυστερήσει να γίνει. Πάντοτε, όμως, το κίνημα θα πρέπει να θυμάται μέχρι πού μπορεί να φτάσει, υπό την παρούσα μορφή του. Διότι, παρόλο που οι ειρηνικοί διαδηλωτές μπορούν να ανατρέψουν κυβερνήσεις ή ακόμη και έναν ολόκληρο πολιτικό κόσμο, δεν μπορούν, ως μάζα, να αναλάβουν το καθήκον της κυβέρνησης.


7. Έτσι, για το επόμενο βήμα θα χρειαστεί να εμφανιστεί ένας νέος ηγέτης, [ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ, ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ] ο οποίος, όμως, εξακολουθεί σήμερα να απουσιάζει.[ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ, ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΖΥΜΩΣΕΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΠΟΥ ΑΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΚΟΜΗ] Η ανάδυση ενός ηγέτη, όπως συνέβη με τον Βενιζέλο το 1910 και τον Βάτσλαβ Χάβελ στην Τσεχοσλοβακία τη δεκαετία του 1990, αποτελεί γεγονός απροσδιόριστο και απρόβλεπτο.[ΟΧΙ, ΛΑΘΟΣ, ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΖΥΜΩΣΕΙΣ ΛΑΪΚΕΣ, ΔΙΟΤΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΕΣ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΟΝ "ΛΑΪΚΟ ΗΓΕΤΗ" -ΔΙΟΤΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΘΑΝΑΙ ΠΛΕΟΝ "ΛΑΪΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ"- ΤΟΤΕ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ -ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ- Ο "ΛΑΪΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ"!!! ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΑΟΣ, ΠΟΛΛΩ ΜΑΛΛΟΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ, ΔΕΝ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΛΕΙΨΑΝΔΡΙΑ!! ΑΠΛΩΣ, ΚΡΑΤΟΥΝ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΓΕΡΑ ΣΦΙΓΜΕΝΑ ΤΑ ΛΟΥΡΙΑ, ΔΙΟΡΤΙ, ΜΗΝ ΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ "ΣΥΣΤΗΜΑ" ΜΟΝΟΝ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΦΟΒΑΤΑΙ, ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΖΥΜΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΪΚΟΣ ΗΓΕΤΗ, ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!!!]   Οι πολίτες πρέπει να το καταλάβουν αυτό, μια και ανέκαθεν αυτό υποδείκνυε η ιστορία. Χωρίς «ηγέτη», οι ομάδες αυτού του είδους μπορούν μεν να γκρεμίσουν, όχι όμως και να κτίσουν. Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, το κίνημα αυτό θα πρέπει να εγκαταλείψει ή τουλάχιστον να αναπροσανατολίσει τις σημερινές ιδέες του περί άμεσης δημοκρατίας. Οι διαδηλωτές οφείλουν, επίσης, να συνειδητοποιήσουν ότι η εκλογική αποχή και η λευκή ψήφος είναι απολύτως ατελέσφορες ως λύσεις. [ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ!!! ΓΙ'ΑΥΤΟ ΤΑ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΑ ΜΜΕ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ "ΜΟΔΑ" ΚΑΙ "ΜΑΓΚΙΑ"!!! ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΛΕΓΟΥΝ ΕΝΤΕΛΕΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΜΕ ΤΟ 17% ΤΩΝ ΨΗΦΩΝ!!! ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΘΛΙΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ (ΠΟΥ ΨΩΜΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ -ΚΑΙ ΦΑΝΕΡΑ-ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ) ΔΕΝ ΛΕΓΕΙ ΟΤΙ Ο κ. ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΗ-ΝΟΜΙΜΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΩΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΟΥ 17%!!! ΕΤΣΙ ΕΡΙΞΑΝ ΣΤΗ ΛΟΥΜΠΑ ΤΟΝ ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΦΕΛΗ ΛΑΟ!!!]


8. Όποιο σενάριο κι αν επικρατήσει –η βίαιη ή η ειρηνική αλλαγή–, το υπάρχον κομματικό σύστημα θα βγει εντελώς διαφορετικό από την όλη διαδικασία, έστω κι αν επιβιώσουν για λίγους μήνες μερικές από τις υπάρχουσες ταμπέλες και συνθηματολογίες του. Διότι ο «κρατισμός» και οι κομματικοί διορισμοί θα εξαλειφθούν, και το γεγονός αυτό θα επηρεάσει τη δομή των κομμάτων, την πηγή της δύναμής τους ή ακόμη και τη συνθηματολογία που χρησιμοποιούν στις καθημερινές πολιτικές μάχες. Έτσι, προβλέπω ότι η έμφαση του δημόσιου διαλόγου θα μετατοπιστεί στα ζητήματα της μετανάστευσης και της έννομης τάξης, υπό την επιρροή ιδεαλιστικών ή ρεαλιστικών διακηρύξεων δικαιωμάτων.


9. Στην πλειονότητά του, ο λαός δεν έχει συνειδητοποιήσει τη χαώδη κατάσταση της εξωτερικής μας πολιτικής. Οι κίνδυνοι που ενέχουν η πολιτική ισχύος και οι νέες συμμαχίες που διαμορφώνονται σήμερα γύρω μας δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε καν από τους ειδικούς. Ο καινοφανής χαρακτήρας της κατάστασης σημαίνει ότι στο μέλλον οι σοφές αποφάσεις θα εξαρτηθούν από τη διαίσθηση και την εμπειρία. Και οι δύο, όμως, αυτές ιδιότητες απουσιάζουν παντελώς από ένα υπουργείο, που δεν στερείται μόνον κεφαλαίων, αλλά και ιδεών. Δεν βλέπω καμμία αχτίδα ελπίδας, εάν δεν αναπροσαρμοστεί άμεσα η πολιτική μας απέναντι σε ένα γείτονα που, ενώ εμείς κοιμόμαστε, αυτός γίνεται όλο και πιο μεγάλος, πιο ισχυρός, πιο επιθετικός!

10. Σε τελευταία και βαθύτερη ανάλυση, όλα τα προβλήματα συνδέονται με τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για την κυβέρνηση. Και, πολιτικά και συνταγματικά, ο άνθρωπος αυτός είναι ο πρωθυπουργός. Η αναποφασιστικότητά του και η διοικητική του ανεπάρκεια υπερτερούν της εντυπωσιακής κινητικότητάς του, με αποτέλεσμα να έχουν μειώσει τη δημοτικότητά του στο εσωτερικό και την αξιοπιστία του στο εξωτερικό. Για ποιο λόγο, όμως, το κόμμα του, που δεν στερείται χαρισματικών ανθρώπων, αφήνεται να οδηγηθεί στην ήττα και την ατίμωση; Δεν μπορούν τα μέλη του να καταλάβουν ότι οφείλουν να αντικαταστήσουν τον αρχηγό τους άμεσα (αλλά και με αξιοπρέπεια); Κι αν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν έχει το θάρρος να προβεί σε αυτή τη «βασιλοκτονία», δεν θα έπρεπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ορμώμενος ίσως από μια κοινοβουλευτική ήττα, να προκηρύξει εκλογές; [ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΤΟ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ!!! ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ΜΕΤΑ ΤΑΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΝ "ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ'', ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ, "ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΥΠΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΜΑΝΔΥΑ"] Έτσι τουλάχιστον θα έχουμε την ελπίδα ότι α) θα καθαρίσει η δηλητηριώδης ατμόσφαιρα στην οποία ζούμε σήμερα και β) θα διευκολυνθεί η συναίνεση, καθώς θα απομακρυνθεί από τον πολιτικό βίο μας η διανοητική στειρότητα πολυάριθμων βουλευτών.

Για πόσο ακόμη ο πολιτικός κόσμος, που αποτελεί τη βάση της πυραμίδας του ΠΑΣΟΚ, θα ανέχεται ένα τόσο προσωποκεντρικό και αποτυχημένο σύστημα διακυβέρνησης; [ΩΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΟΝ ΑΠΑΝΤΑ, ΑΦΟΥ ΜΕΓΑ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥΛΗ ΑΦΕΛΕΙΑ ΘΕΛΕΙ "ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΠΟ ΞΥΛΟ" -ΤΟ ΟΝΟΜΑ "ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ" ΝΑ ΑΚΟΥΗ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΑΣΙΔΗΛΑ "ΞΥΛΟ ΑΠΕΛΕΚΗΤΟ" ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΦΡΕΝΗΣ!!! ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙΩΣ ΤΑ ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΜΜΕ ΘΑ ΤΟΝ "ΝΤΥΝΟΥΝ" ΜΕ ΚΑΘΕ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΟΛΑΚΙΑ!!!]  Για πόσο ακόμη τα επικοινωνιακά τεχνάσματα θα υπερέχουν της ουσίας; Για πόσο ακόμη ο θνήσκων πολιτικός κόσμος μας θα αποφεύγει την ανανέωση, επιμένοντας να κρατά ζωντανά με τεχνητό τρόπο τα νεκρά του μέλη;

Το μόνο που μπορώ να προβλέψω είναι ότι όσο πιο πολύ καθυστερούμε αυτές τις αλλαγές, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε! [ΑΣΦΑΛΩΣ!] 

[Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ]

Σ. Σακοράφα-Προσχηματική κοινοβουλευτική διαδικασία

 ΣΥΓΧΑΙΡΟΜΕ ΤΗΝ κ. ΣΑΚΟΡΑΦΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΑ ΕΝΤΙΜΗ ΚΑΙ ΟΡΘΗ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΣΤΑΣΙΝ ΤΗΣ

Επιστολή της Σ. Σακοράφα προς τον πρόεδρο της Βουλής‏...

http://www.sakorafa.gr/

Εν όψει της συζήτησης του Μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 212215 η ανεξάρτητη Βουλευτής Σοφία Σακοράφα απέστειλε στον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων την συνημμένη επιστολή.

 

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε
της Βουλής των Ελλήνων ,

Με βαθιά συναίσθηση του πολιτικού μου καθήκοντος ως βουλευτής του ελληνικού λαού, αναγκάζομαι να μην συμμετάσχω στη συζήτηση του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος και του Εφαρμοστικού νόμου, καθώς θεωρώ ότι δυστυχώς 

η Βουλή έχει μετατραπεί από σώμα κυρίαρχο, σε σώμα επικυρωτικό.

Τα βουλευόμενα δεν αποτελούν πλέον αντικείμενο δημοκρατικής ζύμωσης, αλλά είναι αποτέλεσμα εκβιαστικών πρακτικών και εκφοβιστικών μεθόδων, με συνέπεια να πλήττεται βαρύτατα και ανεπανόρθωτα η δημοκρατική λειτουργία του κοινοβουλίου, αλλά και να υπονομεύεται η εντολή του λαού μας.

Η αποχώρησή μου από τη διαδικασία δεν την καταγγέλλει απλώς ως προσχηματική, αλλά υπογραμμίζει ευθέως ότι το ίδιο το περιεχόμενο του Μεσοπρόθεσμου είναι εγκληματικό για τον ελληνικό λαό και την πατρίδα μας.

Είναι ώρα βαριάς ευθύνης κι ελπίζω η πολιτική συνείδηση ενός εκάστου βουλευτή να υπερβεί εκβιαστικά διλήμματα και κινδυνολογίες.

Με την παράκληση η παρούσα να αναγνωσθεί στο Σώμα,

με ιδιαίτερη εκτίμηση,
 
Σοφία Σακοράφα

ΕΠΙΣΗΣ Η κ. ΣΑΚΟΡΑΦΑ ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙ:

Ανακοίνωση

Εδώ και καιρό, οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, ο ελληνικός λαός παίρνει σαφή θέση ενάντια στην πολιτική του μνημονίου.

Η κυβέρνηση έντρομη απαντά με προβοκάτσιες και σκληρή, ωμή, απρόκλητη καταστολή.

Την ώρα που εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα, την ώρα που ετοιμάζεται το ξεπούλημα της πατρίδας μας και η πλήρης εξαθλίωση του ελληνικου λαού, δεν μπορώ να νομιμοποιήσω με την παρουσία μου την προσχηματική κοινοβουλευτική διαδικασία για το Μεσοπρόθεσμο.

Αυτήν την ώρα ο ρόλος των βουλευτών είναι δίπλα και μαζί με τον ελληνικό λαό.

Τούτες τις κρισιμότατες στιγμές η μόνη λύση είναι η προσφυγή στη λαική βούληση.

ΟΧΙ ΠΙΑ ''ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ'', ΠΑΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ ''ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ''

 ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΩΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΩΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΟΧΙ ΠΙΑ ''ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ'', ΠΑΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ ''ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ''

http://thenewmailnews2.blogspot.com

Η μόδα των “αγανακτισμένων”, το κοινωνικό και πολιτικό αυτό γεγονός υπάρχει γιατί εξέφρασε την αγανάκτηση ενός κόσμου που δεν μπορούσε πια να κάθεται στο σπίτι του. 

Τα ιντερνετικά καλέσματα έπιασαν τόπο γιατί υπήρχε αυτή η διάθεση και επειδή – και έχει μεγάλη σημασία αυτό- στην αρχή είχαν μεγάλη υποστήριξη και προώθηση από μιντιακά συγκροτήματα, που δεν τα υπολόγισαν όμως και πολύ καλά.

Πίστεψαν ότι θα ήταν ένα πυροτέχνημα μιας, το πολύ δύο ημερών, το οποίο θα χειραγωγούσαν απόλυτα, στέλνοντας μετά τον κόσμο στα σπίτια του. Δεν τους βγήκε όμως. Ο κόσμος έμεινε εκεί, οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας πήραν αντικυβερνητικό και αντιβουλευτικό χαρακτήρα (όχι όμως αντισυστημικό και αντικοινοβουλευτικό με την ευρύτερη έννοια) και όσο ο κόσμος μένει εκεί το απρόβλεπτο καλύπτει κάθε λογική πρόβλεψη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κινητοποίηση αυτή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο, παρά τις αντιφάσεις του που περιγράψαμε πιο πάνω ( υποστήριξη από τα ΜΜΕ, ξεσηκωμός από το ίντερνετ). Ένα φαινόμενο που τυπικά ξεπήδησε από την εθνική και κοινωνική κρίση των τελευταίων μηνών, ουσιαστικά όμως από την συνολική σήψη και παρακμή του μεταπολιτευτικού κράτους. 

Εννοείται πως δεν θα περίμενε κανείς από μια τέτοια κινητοποίηση να διατυπώσει ένα – έστω και στοιχειώδες – πρόγραμμα διεκδικήσεων. 

Εντούτοις, το αντιμνημονιακό περιεχόμενο είναι σαφέστατο και προφανές έστω και επικεντρωμένο περισσότερο στην οικονομική πλευρά και πολύ λιγότερο στην αντεθνική του μορφή. 

Ο κόσμος διαμαρτύρεται εναντίον όσων θεωρεί πως του έχουν κάνει την ζωή μαύρη και στα ακόμη χειρότερα που έρχονται. Αλλά εδώ είναι που αρχίζουν τα προβλήματα που μας οδηγούν σε μια τουλάχιστον επιφυλακτική στάση απέναντι στους “αγανακτισμένους” καθώς διακρίνουμε ξεκάθαρα τις αυταπάτες που δημιουργούνται:

Ότι γεννήθηκε, δηλαδή, ένα καινούργιο “αυθόρμητο” κίνημα, που θα ξεπεράσει όλες τις προηγούμενες μορφές οργάνωσης.  

Από την ψευδαίσθηση ότι αρκεί η ειρηνική, με κατσαρόλες, παρουσία σε κάποιες πλατείες, για να επιβάλει ο κόσμος τη θέληση του. Από την άγνοια για τα πραγματικά αίτια της κρίσης, για το πλήρες περιεχόμενο του Μνημονίου, για τις καθεστωτικές δυνάμεις που συνασπίζονται γύρω του. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι δεν φταίει η πολιτική οργάνωση γενικά, αλλά η πολύχρωμη, φιλελεύθερη και μαρξιστική κομματική οργάνωση, που έχει διαμορφώσει ένα σύστημα μέσα στο οποίο εγκλωβίζει τον λαό. 

Ότι η κρίση δεν οφείλεται σε κάποιους μεμονωμένους κλέφτες που “δυσφημούν” το “υπέροχο” αυτό πολίτευμα στο οποίο (φυτο)ζωούμε, αλλά στην ίδια την σάπια λειτουργία ενός διεφθαρμένου καπιταλιστικού συστήματος. 

Ότι τα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν είναι τίποτα άλλα παρά νεροκουβαλητές αυτού του συστήματος, το οποίο δεν πρέπει να μένει στο απυρόβλητο, χρησιμοποιώντας τους πολιτικούς ως ασπίδα προστασίας και ως απορροφητήρες επικίνδυνων κραδασμών. Δεν είναι εύκολο όλα αυτά να εξηγηθούν εμπεριστατωμένα μέσα σ’ ένα ωρυόμενο και παλλόμενο πλήθος, που σφυρίζει, μουτζώνει, αποδοκιμάζει και μάλλον σ’ αυτή τη φάση – όπου και ο “χαβαλές” έχει την τιμητική του – δεν έχει όρεξη ούτε καν να τα ακούσει. 

Το ότι βγήκε ο κόσμος στους δρόμους είναι θετικό, και σίγουρα ανάμεσα τους βρίσκονται και αρκετοί αγνοί Έλληνες Πατριώτες, όμως ταυτόχρονα περικλείεται και το σπέρμα της ήττας και της απογοήτευσης. Πίστεψαν σ’ άλλα πράγματα στο πρόσφατο παρελθόν και δεν βγήκε τίποτα.

Πιστεύουν τώρα στη μαζική παρουσία στις πλατείες, στις μούντζες και τα συνθήματα- μπινελίκια, που και πάλι δεν θα βγάλουν τίποτα. 

Αν δεν δημιουργηθεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αγωνιστική εξέλιξη ΑΜΕΣΑ, θα δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερα αρνητικό φορτίο απογοήτευσης, που μπορεί να οδηγήσει – άγνωστο πόσο – σε παράλυση και παράδοση της αγωνιστικής διάθεσης.