ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΛΙΡΕΤΤΑ, Η ΙΤΑΛΙΑ !!

Να βομβαρδίσουμε τη Ρώμη;

Του Κώστα Ράπτη

Η Ιταλία του Silvio Berlusconi αποτελεί την απτή διάψευση τριών προσδοκιών των θεμελιωτών της «Ευρώπης του Maastricht»: ότι η νομισματική ενοποίηση θα ήταν μη αντιστρεπτή, ότι θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη σύγκλιση των κρατών-μελών και ότι θα δημιουργούσε έναν «οικονομικό ντετερμινισμό» που θα άνοιγε τον δρόμο (μέσα από κρίσεις, βεβαίως, αλλά πάντως ελεγχόμενες) προς τη μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση.

Τώρα όλα τα «τυφλά σημεία» του οράματος των Kohl, Mitterand, Delors και Andreotti έρχονται στο φως: η σύγκρουση του εθνικού επιπέδου με το ευρωπαϊκό, η έλλειψη πραγματικών πολιτικών εργαλείων ώστε η πλειοψηφία των «27» να μπορεί να επιβάλλεται στη μειοψηφία (αν αυτή περιλαμβάνει ισχυρά κράτη-μέλη), η ασυμβατότητα ανάμεσα στο μακροπρόθεσμο κοινοτικό συμφέρον και τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα της εκλογικής τους πελατείας, στα οποία υπακούουν οι επιμέρους εθνικές ηγεσίες.

Έχοντας συσσωρεύσει δημόσιο χρέος ύψους 1,9 δισ. ευρώ, το οποίο πλέον εξυπηρετείται με απαγορευτικά επιτόκια της τάξης του 7%, η Ιταλία αποτελεί την πραγματική βόμβα στα θεμέλια του ευρώ, για την οποία οι αγορές θέτουν τα πιο δύσκολα ερωτήματα και οι πολιτικοί ηγέτες τις πιο ασαφείς απαντήσεις, καλυπτόμενοι πίσω από την «ιδιαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης».

Τα ερωτήματα είναι πρωτίστως πολιτικά καθώς τα οικονομικά δεδομένα της χώρας δεν έχουν μεταβληθεί σημαντικά μέσα στο χρόνο: το δημόσιο χρέος έχει υπερβεί το όριο του 100% ήδη από το 1991, ενώ οι προϋπολογισμοί από το 1992 και εξής παρουσιάζουν πρωτογενή πλεονάσματα. Ωστόσο, η «αυτοεκπληρούμενη» απορία (και τα προειδοποιητικά μηνύματα) των αγορών σχετικά με το «τι θα έπραττε η Ιταλία ώστε να αποφύγει τους κινδύνους μετάδοσης της κρίσης», προσκρούει μήνες τώρα στην αμεριμνησία του ιταλικού πολιτικού συστήματος – εξ ού και η δημοσίως εκφραζόμενη ψυχρότητα των Merkel και Sarkozy προς τον Ιταλό πρωθυπουργό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η 14σέλιδη επιστολή με την οποία ο Silvio Berlusconi δεσμεύθηκε την Τετάρτη έναντι των εταίρων για εξομοίωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στα 67 έτη (μέχρι το 2026), διευκόλυνση των απολύσεων, αποκρατικοποιήσεις ύψους 15 δισ. ευρώ μέσα στην επόμενη τριετία, μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, ενίσχυση της Αντιμονοπωλιακής Αρχής και ισοσκελισμό του προϋπολογισμού το 2013, επιτεύχθηκε μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις στο εσωτερικό του κυβερνητικού συνασπισμού και μόνον αφού (σύμφωνα με τον Ιταλικό Τύπο) ο ηγέτης της συγκυβερνώσας Λέγκας του Βορρά Umberto Bossi απέσπασε δέσμευση για προκήρυξη πρόωρων εκλογών την άνοιξη.

Με τον ίδιο ζήλο με το οποίο υπερασπίζεται τα προνόμια των Ιταλών του Βορρά έναντι των Νοτίων συμπατριωτών τους, ο Bossi κρατά όμηρο την ευρωζώνη, υπερασπιζόμενος (σε μια χώρα με σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα) τα υφιστάμενο όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών [ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΣΤΑ 60 ??].

Ο διευθυντής του Ιταλικού Ινστιτούτου στο Πεκίνο Francesco Sisci, με άρθρο του στους Asia Times σημειώνει ότι στην πραγματικότητα κερδίζει έδαφος στην ιταλική κοινή γνώμη (και μερίδα των ελίτ) η μέχρι τώρα «απαγορευμένη» άποψη ότι η χώρα θα είχε κάθε συμφέρον να επιστρέψει στη λιρέττα: το υποτιμημένο νόμισμα θα αναπλήρωνε το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και το βάρος θα έπεφτε υπό τη μορφή του υψηλού πληθωρισμού (που όμως κατατρώει το χρέος) στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα (που όμως θα ανταμείβονταν με ονομαστικές αυξήσεις των μισθών).
Ο Sisci παρατηρεί πικρόχολα ότι είναι πιο εύκολο για τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης να βομβαρδίζουν τη Λιβύη παρά να κάμψουν τις αντιστάσεις του ιταλικού πολιτικού σκηνικού. Χρειάζεται, καταλήγει, μια «εισβολή», ένας συντονισμένος «βομβαρδισμός» (μεταφορικά μιλώντας) της Ρώμης από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, ώστε να αποφευχθεί η καταστροφή.


Πηγή:www.capital.gr

Η κατάρρευση του συστήματος

Hμερομηνία :  27-10-11    ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η κατάρρευση του συστήματος

Του Κωστα Ιορδανιδη

Το οικονομικό οικοδόμημα που ανέγειρε το καθεστώς της μεταπολιτεύσεως στην Ελλάδα κατέρρευσε. 

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, χθες στις Βρυξέλλες, συνέτασσαν σε μία δραματική συνάντησή τους τις λεπτομέρειες της ληξιαρχικής πράξεως του θανάτου του ψευδεπίγραφου ιδεολογήματος της «ισχυρής» Ελλάδος. 

Μόνον αφελείς μπορεί να θεωρήσουν ότι η συντριβή της μεταπολιτευτικής «οικονομικής πραγματικότητος» θα ήταν δυνατόν να αφήσει ανέπαφο το πολιτικό σύστημα που τη δημιούργησε. 

Κάποιοι ελπίζουν σε μία επαναστατική αναδιάρθρωση της ελληνικής πολιτικής σκηνής -περίπου μία παρθενογένεση- παραβλέποντας ότι στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες η διαδικασία ωριμάνσεως προϋποθέτει χρόνο. 

Κύριο χαρακτηριστικό της μεταπολιτεύσεως ήταν η δυσανάλογη έμφαση που δόθηκε στην «πολιτική» έναντι άλλων παραμέτρων, όπως η υγιής οικονομία, η παιδεία, η διαμόρφωση χαρακτήρος και όσα άλλα συνιστούν τα άυλα στοιχεία των αντοχών μιας κοινωνίας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η ελληνική πολιτική σκηνή εξέπεσε στο επίπεδο μιας ατέρμονης φλυαρίας περί «δημοκρατίας», «ελευθερίας», «δικαιωμάτων», «κατακτήσεων» ως διαδικασιών καταργήσεως κάθε μορφής πειθαρχίας και αυτοσυγκρατήσεως, που αποτελούν προϋποθέσεις συντεταγμένης λειτουργίας μιας κρατικής οντότητος. 

Αλλά εδώ και 18 μήνες τίθεται με τρόπο άτεγκτο θέμα σιδηράς πειθαρχίας προς εκπλήρωση όρων οικονομικής εξυγιάνσεως και επανορθώσεως, που επιβάλλουν οι δανειστές της χώρας. Η απώλεια κυριαρχίας στον τομέα της οικονομίας είναι αδιαμφισβήτητη. Αλλοι διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις όχι απλώς για το οικονομικό μέλλον της Ελλάδος, αλλά και για την εφαρμογή των αποφάσεων, καθώς η διαχείριση και η καθημερινή παρακολούθηση θα ασκούνται πλέον από την τρόικα. 

Η νέα δανειοδοτική σύμβαση της Ελλάδος, που συζητήθηκε χθες στις Βρυξέλλες, στο ευρύτερο πλαίσιο της αντιμετωπίσεως των δημοσιονομικών προβλημάτων χωρών της Ευρωζώνης, δεν θα δεσμεύει -όταν θα έχει οριστικώς διαμορφωθεί- μόνο την κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και τις επόμενες κυβερνήσεις. Από την άποψη αυτή η χώρα θα διοικείται για τα επόμενα πολλά χρόνια από κυβερνήσεις, που θα έχουν ως αποστολή να εκτελούν όσα συμφωνηθούν τις επόμενες ημέρες, υπό την καθημερινή -όχι τριμηνιαία πλέον- αμείλικτη επιτήρηση της τρόικας. 

Η εξέλιξη ισοδυναμεί με αλλοίωση του πολιτεύματος. Αυτό ακριβώς θα είναι το τέλος του μεταπολιτευτικού συστήματος. 

Κάποιοι ενδεχομένως και λόγω των ημερών ίσως φαντάζονται ότι είναι δυνατόν να αναβιώσουν το Οχι του Ιωάννη Μεταξά και την αντίσταση στο Γ΄ Ράιχ. Η ιστορία συχνά επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Η Ελλάς θα ακολουθήσει τη ροή των γεγονότων. 

Το πολιτικό σύστημα -και ευρύτερα το κατεστημένο- δεν αντελήφθη τι σήμαινε στην πραγματικότητα η ένταξη της χώρας στην Κοινότητα και πολύ περισσότερο στη Ζώνη του Ευρώ. Αντιμετώπισε δύο μείζονες εξελίξεις που προϋπέθεταν σταδιακή, πλην όμως ριζική αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς ως ευκαιρία ευδαιμονισμού. 

Και σήμερα το σύστημα αυτό βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα αμείλικτο δίλημμα -υποταγής ή εξόδου από την Ευρωζώνη- χάρη στην τραγική ανευθυνότητα της κυβερνήσεως του κ. Παπανδρέου.