Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

21 Ιουλίου 2012

Β. Βιλιάρδος-ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΕΣ ΕΥΡΩΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ


ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΕΣ ΕΥΡΩΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ: Ο μεγαλύτερος φόβος των Γερμανών είναι οι κοινωνικές εξεγέρσεις και ο εμφύλιος πόλεμος, σαν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας αρκετών κρατιδίων - κυρίως της Ρηνανίας Βεστφαλίας, η οποία έχει κατακλυσθεί από χιλιάδες μετανάστες

Όπως έχουμε γράψει ένα χρόνο πριν (άρθρο μας), Εάν η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την υποταγή μας στο ΔΝΤ ή στη Γερμανία, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την κατάλυση της Δημοκρατίας, τις προσβολές στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπεια μας, τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων, την καταστροφή των μικρομεσαίων ελληνικών εταιρειών, τη συνέχιση της νόμιμης φοροδιαφυγής των ξένων πολυεθνικών, τη φορολογική «υφαρπαγή» της περιουσίας μας, το συνεχή περιορισμό του κοινωνικού κράτους και τη διαρκή μείωση των αμοιβών, μέχρι τoσημείο που η πιο κουραστική και εξοντωτική εργασία να μην μπορεί, με βεβαιότητα, να μας εξασφαλίσει καν τα απολύτως απαραίτητα – εάν οι εναλλακτικές λύσεις ήταν είτε αυτή η κατάσταση, είτε η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όλες οι δυσκολίες, μεγάλες ή μικρές, της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, θα έμοιαζαν να είναι σταγόνα στον ωκεανό.

Δανειζόμενοι, με δικές μας συμπληρώσεις και παραλληλισμούς, κάποιες σκέψεις του Βρετανού οικονομολόγου J.S.Mill, καθώς επίσης πιστεύοντας ότι, τίποτα στην Οικονομία δεν είναι άσπρο ή μαύρο, ενώ δεν πρέπει ποτέ να είναι κανείς απόλυτος ή δογματικός, έχουμε την άποψη πως ήλθε η στιγμή να επανεξετάσουμε το «ευρωπαϊκό θέμα» - τονίζοντας ότι θεωρούσαμε ανέκαθεν πως, αφενός μεν δεν ήταν τελικά ωφέλιμη η είσοδος μας στη ζώνη του ευρώ, αφετέρου ότι η ενδεχόμενηέξοδος μας θα ήταν το λιγότερο καταστροφική".

Ακολουθούν ορισμένα μικρά κείμενα, ανεξάρτητα μεταξύ τους, σε σχέση με όλα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη σήμερα - γεγονότα που δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν σε καμία περίπτωση θετικά για το μέλλον της:

Ισπανία, βίοι παράλληλοι

Για τους περισσότερους Ισπανούς η σημερινή Πέμπτη (19.07.12) είναι μία πολύ σημαντική ημέρα - επειδή το βράδυ, μετά το τέλος της δουλειάς τους, έχουν ανακοινωθεί διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, με τη συμμετοχή αστυνομικών, πυροσβεστών, δασκάλων και κάθε είδους υπαλλήλων δημοσίων υπηρεσιών. Η προσέλευση αναμένεται να είναι γιγαντιαία, λόγω του ότι όλοι σχεδόν οι πολίτες της χώρας είναι αγανακτισμένοι με την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης τους, η οποία οδηγεί πάντοτε σε μία και μόνο κατεύθυνση:

σε μειώσεις μισθών, στον περιορισμό του κοινωνικού κράτους, σε μία ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και, τελικά, σε ένα πλήρες πακέτο στήριξης της οικονομίας εκ μέρους της ΕΕ, υπό την αιγίδα της Τρόικας των τοκογλύφων - προφανώς με αποτέλεσμα να μην εμπιστεύονται πλέον οι χρηματαγορές την Ισπανία, οπότε να πάψουν να τη δανείζουν.

Οι Ισπανοί είναι αγανακτισμένοι κυρίως με τους πολιτικούς τους, οι οποίοι επιβαρύνουν με συνεχώς νέα μέτρα τα πλέον αδύναμα εισοδηματικά στρώματα και τη μεσαία τάξη - ενώ οι ίδιοι δεν έχουν μειώσει καθόλου τα προνόμια που απολαμβάνουν, η τοπική ελίτ συνεχίζει να πλουτίζει και οι υπαίτιοι της κρίσης δεν τιμωρούνται.

Για παράδειγμα, οι υπεύθυνοι εκείνων των τραπεζών, οι οποίοι τις οδήγησαν με δική τους ευθύνη στη χρεοκοπία και στην κρατικοποίηση, συνεχίζουν να αμείβονται με τα ίδια υψηλά ποσά - όπως ακριβώς συνέβαινε στο παρελθόν.
 

Εν τούτοις, κάποιοι Ισπανοί δεν θα συμμετέχουν στις σημερινές, μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας - επειδή δεν συμπαθούν ούτε τα συνδικάτα, ούτε την αριστερή πολιτική.

Για τους συγκεκριμένους, τα συνδικάτα είναι μέρος του προβλήματος - αφού σιωπούσαν στο παρελθόν, δεν προσέφεραν τίποτα για τη λύση των προβλημάτων της οικονομίας της χώρας, ενώ διαπλέκονταν με τους πολιτικούς, εισπράττοντας τεράστιες επιδοτήσεις.

Επίσης μέρος του προβλήματος είναι για τους ίδιους κάποια αριστερά πολιτικά κόμματα, λόγω του ότι ανέχονταν πρακτικά, αντιδρώντας θεωρητικά, όλα όσα συνέβαιναν στη χώρα - αφού εισέπρατταν αδιαμαρτύρητα τις βουλευτικές αμοιβές, δεν αποποιούταν τα εξωφρενικά προνόμια τους και επιδοτούταν απροκάλυπτα από εκείνους, τους οποίους (δήθεν) κατηγορούσαν.

"Ποιόν στο διάβολο να ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές;", αναρωτιούνται θυμωμένοι αυτοί οι Ισπανοί "αφού ούτε η προηγούμενη σοσιαλιστική, ούτε η σημερινή συντηρητική κυβέρνηση δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να αλλάξουν κάτι στην πατρίδα μας και να αντιμετωπίσουν την κρίση;"

Το κείμενο, μέρος ενός άρθρου γερμανικής εφημερίδας (ΗΒ), σε ελεύθερη μετάφραση με κάποιες παρεμβολές, υποδηλώνει καθαρά τους μονοδρόμους, στους οποίους οδηγείται σκόπιμα η κοινή γνώμη - μία μεγάλη απειλή για το μέλλον τηςΔημοκρατίας 

Η ανίερη συμμαχία

Η κυβέρνηση της Ισπανίας ψήφισε χθες (19.07.12) ένα ευρύτατο πρόγραμμα λιτότητας το οποίο, μεταξύ άλλων, ενέχει μεγάλες περικοπές στο δημόσιο – ενώ ο υπουργός προϋπολογισμού ανακοίνωσε ότι, η κατάσταση της χώρας είναι πάρα πολύ σοβαρή, με τα δημόσια ταμεία εντελώς άδεια.

Η Ισπανία λοιπόν, παίρνοντας τη σκυτάλη από την Ελλάδα, ανακηρύχθηκε επίσημα ως το μεγαλύτερο ρίσκο για τηνΕυρώπη και τον πλανήτη σήμερα – πόσο μάλλον αφού το πρόγραμμα που ανακοίνωσε, δεν έπεισε τις αγορές (όχι μόνο γιατί επισκιάσθηκε από την αναφορά του υπουργού οικονομικών, αλλά και λόγω του ότι στηρίζεται κυρίως σε νέους φόρους που θα επιβληθούν στα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, οι οποίοι θα είναι δύσκολο να εισπραχθούν).

Την ίδια ημέρα χιλιάδες Ισπανοί σε 80 μεγάλες πόλεις διαδήλωναν στους δρόμους εναντίον των μέτρων της κυβέρνησης –κατηγορώντας τον πρωθυπουργό για εσχάτη προδοσία απέναντι στο λαό του.

Η οργή των Ισπανών αφορούσε κυρίως μία νομοθετική διάταξη, σύμφωνα με την οποία η λήψη χρημάτων από το ταμείο ανεργίας θα μπορεί στο μέλλον να καταργείται, εάν υπάρχει η απλή υποψία ότι ο άνεργος δεν τηρεί τους κανόνες – κάτι που μέχρι σήμερα θα έπρεπε να τεκμηριωθεί και όχι να είναι το αποτέλεσμα μίας απλής υποψίας.

Τα νέα μέτρα λιτότητας και ειδικά ο παραπάνω «επαχθής» νόμος για την ανεργία, χαρακτηρίσθηκαν από μεγάλη εφημερίδα της Ισπανίας ως «κοινωνικές αλλαγές «οργουελικών διαστάσεων» - γεγονός που σημαίνει ότι, η σχεδιαζόμενη από την ανίερη συμμαχία της ελίτ, των τραπεζών και των πολιτικών νέα τάξη πραγμάτων, «ενέτεινε το βηματισμό» της, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, η παραμικρή καθυστέρηση ίσως της κοστίσει τον πόλεμο.

Το πρόβλημα της Ισπανίας είναι η συνεχής αύξηση των επιτοκίων δανεισμού – ενώ, όπως είναι αυτονόητο, όταν τα επιτόκια ξεπερνούν το ρυθμό ανάπτυξης, τότε δεν υπάρχει καμία δυνατότητα μείωσης του χρέους. Εάν δε σε μία χώρα ο ρυθμός ανάπτυξης είναι αρνητικός (ύφεση), τότε οφείλουν να είναι και τα επιτόκια αρνητικά, εάν θέλει να αποφύγει το μοιραίο – πράγμα φυσικά πολύ δύσκολο.

Κατά την υποκειμενική μας άποψη πάντως, όταν ένα κράτος υποχρεώνεται, ειδικά εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης, σε μία «μονοσήμαντη» πολιτική λιτότητας, τότε καταδικάζεται στη χρεοκοπία τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός του τομέας(στην περίπτωση της Ελλάδας, κρίνοντας από τις πρώτες ημέρες της κυβέρνησης, η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, η «αποβολή» από την Ευρωζώνη και η δραχμή, φαίνονται πια ολοκάθαρα στον ορίζοντα).

Κατ’ επέκταση, ο μοναδικός σκοπός μιας ανάλογης πολιτικής λιτότητας δεν μπορεί να είναι άλλος από τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του συγκεκριμένου κράτους, καθώς επίσης από τη μετατροπή του σε προτεκτοράτο των δανειστών του – όπου ο ορισμός του προτεκτοράτου είναι η απώλεια της πολιτικής και δημοσιονομικής του ανεξαρτησίας.

Διανοούμενοι

Σε εποχές μεγάλων κρίσεων, όπως η σημερινή, είναι πολλοί αυτοί που αναζητούν βοήθεια από τον πνευματικό κόσμο των χωρών τους – ο οποίος οφείλει να συμμετέχει ενεργά στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και λοιπές «διεργασίες».

Ο γνωστός οικονομολόγος 
J.Schumpeter ήταν αυτός ο οποίος διαπίστωσε, τη δεκαετία του ’40, πως οι ειδικοί ενός νέου τότε τύπου, οι διανοούμενοι, επηρέαζαν καθοριστικά τις δημόσιες συζητήσεις. Κατά τον ίδιο, όφειλαν την τεράστια επιρροή τους «στη δύναμη του προφορικού και γραπτού λόγου», την οποία γνώριζαν πολύ καλά να χρησιμοποιούν.

Όπως είχε πει βέβαια την ίδια εποχή ο 
Keynesπίσω από κάθε πολιτικό, ευρίσκεται ένας οικονομολόγος, ο οποίος ουσιαστικά κινεί τα νήματα και καθορίζει τις τελικές αποφάσεις.

Κατά τον 
J.Schumpeter όμως, οι «κλασικοί» διανοούμενοι χαρακτηρίζονται από ένα ακόμη στοιχείο, ενδεχομένως όχι ακίνδυνο:από την έλλειψη άμεσης υπευθυνότητας για πρακτικές αποφάσεις και λύσεις.

Περαιτέρω, όταν ένας τέτοιος διανοούμενος παραμένει σταθερός στις θέσεις του, παρά το ότι οι υπόλοιποι εκφράζουν αμφιβολίες όσον αφορά τις δικές τους θέσεις, κατορθώνοντας παράλληλα να τις προωθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην αδιαφορεί κανείς, τότε η επιρροή του αυξάνεται καθοριστικά.

Βέβαια, σε τελική ανάλυση το όποιο κόστος δεν πληρώνεται ούτε από τους διανοούμενους, ούτε από τους οικονομολόγους - πόσο μάλλον από τους πολιτικούς. Αυτοί που το πληρώνουν είναι προφανώς οι λαοί - ειδικά τα αδύναμα εισοδηματικά στρώματα τους, τα οποία συνήθως αδυνατούν να αντιδράσουν.

Οι εντυπώσεις των Γερμανών για τους βουλευτές και οι φόβοι τους

Ένας βουλευτής της Γερμανίας αμείβεται με 8.000 € μηνιαία. Όλες οι υποχρεώσεις του έναντι του μισθού του, είναι η κομματική πειθαρχία - το να κάνει δηλαδή όλα όσα απαιτεί από αυτόν το κόμμα του, καθώς επίσης να ψηφίζει πάντοτε αυτά που επιβάλλει η ηγεσία του.

Εάν ο πολιτικός συμπεριφέρεται απέναντι στους εκλογείς του, τηρώντας πιστά την αρχή "άφησε με στην ησυχία μου Πολίτη", τότε θα ανεβεί σίγουρα όλα τα σκαλοπάτια της κομματικής του καριέρας.

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι η εξής: Εάν οι ψηφοφόροι ανταμείβουν ξανά και ξανά αυτήν την τεμπελιά και την ασχετοσύνη των πολιτικών, τότε θα την υφίστανται πάντοτε.

Προφανώς, το καλό πολιτικό προσωπικό θα έπρεπε να επιλέγεται από τους υπεύθυνους Πολίτες με μεγάλη προσοχή - εάν θα ήθελαν να αποφύγουν τους "πολιτικούς της καρέκλας". Πόσο μάλλον όταν το γερμανικό κοινοβούλιο καθρεφτίζει τη γερμανική κοινωνία.

Στατιστικά τώρα, το 75% των Γερμανών θυμώνει όταν βλέπει άδειες τις καρέκλες των βουλευτών του, κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων στη Βουλή. Το 66% θεωρεί τους βουλευτές αδιάφορους για τη δουλειά τους, ενώ μόλις το 24% τους εμπιστεύεται. Το 75% πιστεύει ότι οι αποφάσεις τους υπαγορεύονται από επιχειρηματικά συμφέροντα και μόλις το 16% θεωρεί ότι δεν επηρεάζονται από κανέναν (Πηγή: 
Kopp).

Θα αναρωτιόταν φυσικά κανείς ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος των Γερμανών πολιτών, όταν τα έντυπά τους επισημαίνουν νέες διώξεις των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη - με πρώτη χώρα όλων τη Νορβηγία, η οποία "υπερηφανεύεται" ότι "καθάρισε" εντελώς από τους Εβραίους.

Ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι οι αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις και ο εμφύλιος πόλεμος, σαν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας αρκετών ομοσπονδιακών κρατιδίων τους - κυρίως της Ρηνανίας Βεστφαλίας, η οποία έχει κατακλυσθεί από μετανάστες, έχει σχεδόν καταργήσει το κοινωνικό κράτος λόγω αδυναμίας χρηματοδότησης του, κλείνει νοσοκομεία και σχολεία, ενώ οφείλει τεράστια ποσά στην κεντρική κυβέρνηση.     

Σκάνδαλο:Οι Αμερικάνοι επενδύουν στην ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας

Σκάνδαλο:Οι Αμερικάνοι επενδύουν στην ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας


Την ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας σε βάρος της Ελλάδας προωθούν οι Αμερικανοί.

Ρίχνουν χιλιάδες δολάρια σε συνδιασκέψεις, προκειμένου να πουν ότι η χώρα μας κατοικείται από Αλβανούς.

Ντροπή τους!

Αυτό έγινε και στο διεθνές συνέδριο με θέμα «οι γείτονες της Αλβανίας», που οργανώθηκε στα Τίρανα στα πλαίσια του προγράμματος για την οικοδόμηση της ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Πανεπιστημίου της Κολούμπια και του Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών (CSIS) της Ουάσιγκτον σε συνεργασία με το δήμο Τιράνων και το ίδρυμα Αδερφοί Ροκφέλερ.

Ο καθηγητής David L. Phillips, στην ομιλία του επεσήμανε ότι η εθνική ενσωμάτωση των Αλβανών, που κάποιοι αποκαλούν Μεγάλη Αλβανία, αποτελεί στην ουσία μια φυσική Αλβανία, όπου οι Αλβανοί θα είναι μαζί, θα μοιράζονται το όραμά τους για το μέλλον και θα βρουν πραχτικούς δρόμους συνεργασίας.

«Δεν αποτελεί κανέναν κίνδυνο μια τέτοια αντίληψη, εφόσον υπάρχει έναν αποτέλεσμα ευρέως προβλεπόμενο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στην περιοχή. Εκείνο που εννοώ, όταν αναφέρω ότι οι γείτονες των αλβανών αποτελούν μια περιοχή που κατοικείται από Αλβανούς της Αλβανίας Κοσσυφοπεδίου, Μακεδονίας Μαυροβουνίου, Ελλάδας και Σερβίας και αυτό είναι κάτι περισσότερο από μια φυσική αντίληψη, αποτελεί έναν προορισμό στον οποίο οι Αλβανοί θα μοιράζονται τις κοινές αξίες, τα κοινά όνειρα».

Και η ηγεσία της χώρας μας, για ακόμη μία φορά, παρακολουθεί τις εξελίξεις με σταυρωμένα χέρια!
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

Γιάννη Βαρουφάκη-Το Πέπλο της Σιωπής στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας

Το Πέπλο της Σιωπής στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας


Προ ημερών, το Reuters έπιασε λαβράκι. Σε ιδιαίτερα προσεκτικό δημοσίευμά του που πήρε μεγάλη έκταση παγκοσμίως ανέδειξε κάποιες «συναλλαγές» μεταξύ τριών ελληνικών τραπεζών η οποία, αν το δημοσίευμα αληθεύει, τεκμηριώνει την ποινική δίωξη γνωστών τραπεζιτών της χώρας. Κι αν όχι την ποινική τους δίωξη, απαιτεί από την κυβέρνηση, το EFSF, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών (European Banking Authority), κατ’ ελάχιστον, την παύση του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς και την δρομολόγηση διαδικασίας εξυγείανσής της. Ανάλογες κινήσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν για τον τραπεζικό όμιλλο Marfin Popular Bank για κινήσεις της Marfin Egnatia Bank της οποίας αποτελεί μετεξέλιξη.

Κι όμως: αντί για αυτά, ένα τεράστιο πέπλο σιωπής ξετυλίγεται και σκεπάζει την υπόθεση, με πρώτους υφαντές του τους δημοσιογράφους των «έγκυρων» εντύπων και sites οι οποίοι, κατά τα άλλα, συνεχώς καταγγέλλουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία για ανοχή στην διαφθορά.

Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων. Αρχικά, ιδιωτικών και, εφόσον δεν τα έβρισκαν, δημοσίων (μέσω της επανακεφαλαιοποίησης που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση δανειζόμενη, δυστυχώς, η ίδια από το EFSF). Οι τραπεζίτες τρέμουν τα κεφάλαια του EFSF καθώς αυτά δίνονται με αντάλλαγμα μετοχών, κάτι που μειώνει το δικό τους ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών, θέτοντας σε κίνδυνο της εξουσία τους εντός των ΔΣ των τραπεζών (και όλα τα «καλούδια» που αυτή τους εξασφαλίζει). Για αυτό, εύλογα, προτιμούν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδίως φίλα προς αυτούς προσκείμενων επιχειρηματιών. Έλα όμως που τέτοια κεφάλαια στον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν; Τότε, τι νομίζετε ότι σκαρφίζονται οι καλοί τραπεζίτες;

Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, σε γενικές γραμμές, συνέβη το εξής καταπληκτικό: Την εποχή που η Τράπεζα Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, σχεδίαζε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρώπης και της τρόικα), ο κ. Σάλλας δημιούργησε τρεις off shore εταιρείες στην Κύπρο (μαζί με τα δύο του τέκνα). Αυτές οι εταιρείες, δανείστηκαν από τον τραπεζικό όμιλο Marfin Egnatia Bank (που ελέγχει ο κ. Βγενόπουλος) γύρω στα 113 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρήματα αγοράστηκαν μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς (στο πλαίσιο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που ο ίδιος ο κ. Σάλλας αποφάσισε).Αξιοσημείωτα είναι τα εξής:

• Η Marfin Egnatia Bank από την οποία δανείστηκαν οι off shore του κ. Σάλλα έπασχε η ίδια από τεράστια έλλειψη τόσο ρευστότητας όσο και κεφαλαίων. Το ότι δάνεισε ένα τέτοιο τεράστιο ποσό σε έναν άλλον «ζορισμένο» τραπεζίτη με στόχο την αγορά μετοχών των οποίων η αξία βρισκόταν σε πορεία ραγδαίας απαξίωσης (και χωρίς κανένα εχέγγυο πέραν των ίδιων των μετοχών) ελέγχεται ως είτε επιχειρηματικά ανόητη κίνηση είτε ως «περίεργη» κίνηση.

• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».

• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα... παιδιά του.

• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.


Αν τα παραπάνω, που καταγγέλλει το Reuters, αληθεύουν, έχουμε στα χέρια μας ένα σκάνδαλο αξιώσεων. Ένα σκάνδαλο που (α) παραπέμει σε insider trading, (β) εγείρει ζητήματα που αφορούν τον έλληνα φορολογούμενο (ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της Proton) και (γ) αφορά επισταμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ευρωπαϊκών αρχών επιτήρησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Δεν είναι δική μου δουλειά να αποφασίσω την αθωότητα ή την ενοχή του οιουδήποτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική δικαιοσύνη και η ίδια η τρόικα θα επιληφθούν. Προς το παρόν, σιγή ιχθύος. Από την μεριά μου, σημειώνω την απάντηση του κ. Σάλλα στο άρθρο του Reuters.

Όπως αναφέρει η Καθημερινή, «ο κ. Σάλλας, ο οποίος έχει καταθέσει αγωγή κατά του ειδησεογραφικού πρακτορείου για προηγούμενο δημοσίευμά του, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 50 εκατ. ευρώ, έκανε λόγο για άλλο επεισόδιο, αυτή τη φορά από ομάδα συνεργατών του Reuters, στην προσπάθεια «υπονόμευσης, εκβιασμών και κατασυκοφάντησης», που έχει αντιμετωπίσει η Τράπεζα Πειραιώς στην πορεία ανάπτυξής της. Η υπονόμευση, κατέληξε, «δεν μας αποσπά από το κύριο καθήκον μας, που είναι η ασφάλεια και η πρόοδος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι προοπτική αναπόσπαστη με την προσπάθεια που καταβάλλουμε όλοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...

Συμπέρασμα

Στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας (*), τέτοιου είδους τερτίπια είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όμως, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα επιβίωσης, και όπου η ανάκτηση της αξιοπιστίας απέναντι στην Ευρώπη έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, το Πέπλο της Σιωπής που έχει περιβάλει αυτό το «συμβάν» είναι ενδεικτικό της Απόλυτης Υποκρισίας της καθεστηκυίας τάξης της χώρας τούτης.

Από την μία έχουμε κυβέρνηση, η οποία δήθεν κόπτεται για την αξιοπιστία μας στα μάτια της Ευρώπης, αλλά που δεν κάνει τίποτα όταν οι τραπεζίτες μας αποκαλύπτονται από τον έγκυρο διεθνή τύπο να συνομωτούν με σκοπό την παραβίαση των αρχών και κανόνων της επιτήρησής τους.
 
Από την άλλη, η δικαιοσύνη η οποία ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.
 

Τέλος, και τρομακτικότερο, οι καλοί δημοσιογράφοι των «έγκυρων» εντύπων, δημοσιογραφικών οργανισμών, sites κλπ. οι οποίοι καθημερινά γράφουν χιλιάδες λέξεις καταδικάζοντας την διαφθορά των «μικρομεσαίων» και απαιτώντας να μπει βαθειά το νυστέρι στο κόκκαλο, παραμένουν βουβοί μπροστά σε ένα τέτοιο «συμβάν», σε μια τέτοια καταγγελία του Reuters. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν μπείτε στην ιστοσελίδα του πάλαι ποτέ έγκυρου «Βήματος» και βάλετε «Σάλλας» στην σελίδα αναζήτησης δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά σε αυτό το θέμα. Ούτε μία λέξη. Η άλλη παραδοσιακά έγκυρη εφημερίδα μας, η «Καθημερινή», αναφέρεται μεν στο θέμα αλλά με τον ανώδυνο τίτλο «Νέα αντιπαράθεση Reuters με τον επικεφαλής της Πειραιώς».

Κλείνω με ένα μήνυμα προς φίλους δημοσιογράφους που στα υπόλοιπα κείμενά τους ξεσπαθώνουν εναντίον της διαφθοράς και της «ακινησίας» του ελληνικού κράτους: Όσο παραμένετε βουβοί απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση, η αξία του λόγου σας τείνει στο μηδέν.

(*) Bankruptocracy - Πτωχο-Τραπεζοκρατία (Από το «Λεξιλόγιον Κρίσης»)
 Δικός μου όρος για το νέο πολιτικό-οικονομικό καθεστώς που μας προέκυψε, παγκοσμίως, μετά την Κρίση του 2008. Σε αυτό το νέου τύπου καθεστώς την μέγιστη εξουσία δεν ασκούν ούτε οι επιτυχημένοι καπιταλιστές ούτε καν οι εισοδηματίες (για τους εργαζόμενους ούτε λόγος βέβαια). Την ασκούν οι πτωχευμένες τράπεζες ελέω των φορολογούμενων των οποίων τους φόρους οι πολιτικοί χρησιμοποιούν για να στηρίζουν το νέο αυτό καθεστώς, ως εντολοδόχοι των πτωχευμένων τραπεζών, επιβάλλοντας παράλληλα αυστηρή λιτότητα στους... φορολογούμενους. Βασική αρχή του νέου καθεστώτος η εξής απλή: Τα χρέη των πολιτών και των κρατών στις τράπεζες είναι ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Παράλληλα, οι ζημίες των τραπεζών πρέπει αυτόματα, και χωρίς πολλές κουβέντες, να καλύπτονται είτε από τα κράτη είτε από τις Κεντρικές Τράπεζες χωρίς την επιβολή του παραμικρού Μνημονίου στους ιδιοκτήτες των, ουσιαστικά, πτωχευμένων τραπεζών. Ενώ τα υπό πτώχευση κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) πρέπει να διασύρονται και να υποβάλλονται σε ασφυκτική λιτότητα για να δανείζονται ώστε να μην πτωχεύσουν, στον Καιρό της Πτωχο-Τραπεζοκρατίας οι τράπεζες δικαιούνται την παροχή άπειρης ρευστότητας χωρίς κανέναν περιορισμό, όρο ή απαίτηση εκ μέρους των κρατών ή των Κεντρικών Τραπεζών που τις κρατούν ζωντανές.


[Του Γιάννη Βαρουφάκη από protagon.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr