ΣΕ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Τετάρτη, 8 Σεπτεμβρίου 2010 -http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/09/blog-post_2615.html

ΠΡΟΞΕΝΗΤΡΕΣ ΤΩΝ ΜΜΕ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΓΙΑΛΑΤΖΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ ΣΕ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΩΣ ΑΒΑΝΤΑΔΟΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Παπαγαλάκια και κάθε λογής πολιτικοί μπαγαμπόντηδες έπιασαν δουλειά.  

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Άλλωστε η ατιμωτική εργολαβία της παραπληροφόρησης και του αποπροσανατολισμού, απετέλεσε διαχρονικά ένα χρήσιμο δεκανίκι, τόσο στις παραμονές όσο και στην κορύφωση μιας γενικευμένης επίθεσης σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά και εν όψει κορυφαίων εθνικών παραχωρήσεων και ανεπίτρεπτων συμβιβασμών.  
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και τώρα. 

ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΟΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ… ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΤΑΥΤΟΣΗΜΗ Η ΕΠΙΔΙΩΞΗ. 

Οι διαδρομές των προσκυνημένων κοντυλοφόρων, δείχνουν να είναι διαφορετικές. Γιατί αυτό που θέλουν είναι να αλώσουν την πολιτική σκέψη και να ακυρώσουν την ωρίμανση των συνειδήσεων αντίστασης.

Οι μεν επιχειρούν να εμφανίσουν την απόπειρα αναδιάταξης των εντολοδόχων της παγκόσμιας διακυβέρνησης στο θίασο που κυβερνά, ως την πεμπτουσία ενός μαχητικού σχήματος που έλειπε και που τώρα που το αποχτήσαμε …ποιος μας πιάνει...



Και δε το κάνουν τυχαία.
Ο στόχος τους είναι να επενδύσουν προπαγανδιστικά σε ψευδεπίγραφες προσδοκίες και παπατζήδικες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Οι δε επιχειρούν να εμφανίσουν την αναδιάταξη του θίασου των προσκυνημένων, ως σπασμωδική αντίδραση ενός λαβωμένου τέρατος που εν πολλοίς πνέει το κύκνειο άσμα του.
Και δεν το κάνουν τυχαία ούτε αυτοί, αφού η επιδίωξή τους είναι να καλλιεργήσουν - παρά τις βροντερές φωνασκίες - την παθητικότητα και την προσμονή, αλλά και την εξ ίσου ψευδεπίγραφη αλήθεια πως ο χρεοκοπημένος θίασος όπου να ναι θα φουντάρει.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ. 

Και σ αυτό το ραντεβού, είναι πάντα συνεπέστατοι οι υποτακτικοί χρήστες της πένας που παραμένουν στρατευμένοι στον πολιτικό ραγιαδισμό.

Τι θέλουν να κρύψουν??? 
Την απλή και αυτονόητη αλήθεια. Ότι δηλαδή αυτή η κυβέρνηση και πριν το ρετούς που επεχείρησε ο συμπλεγματικός θιασάρχης της, αλλά και μετά από αυτό, συνεχίζει ακάθεκτη τη διατεταγμένη υπηρεσία την οποία της έχουν αναθέσει.
Αυτό δε συνιστά πορεία αυτοκαταστροφής όπως πλανεμένα ισχυρίζονται τα καμουφλαρισμένα φερέφωνα που δήθεν την αντιπαλεύουν, αλλά λυσσώδη αποφασιστικότητα προκειμένου να εκτελέσουν μέχρι κεραίας τις υποχρεώσεις οι οποίες τους έχουν ανατεθεί.
Επιχειρούν να κρύψουν ότι αυτός ο ανασχηματισμός είναι μέρος ενός επικοινωνιακού σχεδιασμού με στόχο τον αποπροσανατολισμό του πολίτη. Έναν αποπροσανατολισμό στον οποίο επιχειρούν να επενδύσουν οι προξενήτρες των ΜΜΕ, με τις μεγαλόστομες πολιτικές πορδές περί νέου δυναμισμού, νέου ξεκινήματος και λοιπές παρλαπίπες.

Επέλεξαν και οι δυό (προξενήτρες και φτωχοπρόδρομοι της γιαλατζή επαναστατικής φιλολογίας) ένα πρόστυχο πολιτικό παιχνίδι, ανάμεσα στην ψεύτικη ελπίδα και το πολιτικό αποκοίμισμα των μαζών, υπηρετώντας με τρόπο δουλικό τις επιδιώξεις των αφεντικών τους. 

Ο στόχος τους είναι σαφής: 
Δαιμονοποιώντας ή απαξιώνοντας την ιδέα του καθολικού ξεσηκωμού, υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο την προοπτική της διαιώνισης της πολιτικής της βαρβαρότητας, του εθνικού ξεπουλήματος, και της παράδοσης της χώρας στις πολιτικές επιλογές της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Κι αυτό τον πρόστυχο και ατιμωτικό ρόλο, οφείλουμε να αποκαλύπτουμε χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις ως το πλέον ύπουλο και πισώπλατο χτύπημα σε βάρος του τόπου μας και του Ελληνικού λαού.

Και η αλήθεια είναι μία:
Και είναι αυτή για την οποία οι ψιλοχαμουρίτσες της πολιτικής "σκεψης" αποφεύγουν επιμελημένα να μιλούν.

ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ δεν μπορεί να υπάρξει για το λαό, και καμία αλλάγη στις προσκυνημένες μαριονέτες δε μπορεί να τροφοδοτήσει αυτή την ελπίδα.
Ο ΘΙΑΣΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ δε θα γκρεμιστεί από μόνος του αν ο ξεσηκωμένος λαός δεν αποφασίσει να τους γκρεμοτσακίσει και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά.

Ειναι παράσιτα στο σώμα του Ελληνισμού. Και τα παράσιτα δεν πέφτουν μόνα τους. Ή τα ξεριζώνεις και τους συνθλίβεις το κεφάλι ή μένουν για να μετατρέψουν το σώμα που τα ανέχεται σε άδειο κουφάρι.

Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και δεν είναι τυχαίο που γι αυτήν δε μιλούν οι υποτιθέμενοι αφοριστές του πολιτικού συστήματος.

http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/09/blog-post_2615.html

Είναι «αναγκαίο κακό» το Μνημόνιo??

Είναι «αναγκαίο κακό» το Μνημόνιo??

Από Factorx | Τετ. 08 Σεπ 2010, http://www.antinews.gr/?p=60915

Τελικά φαίνεται ότι το αυτονόητο δεν είναι για όλους αυτονόητο. Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες, εδώ στο antinews, αλλά και σε άλλες σοβαρές σελίδες και πηγές ενημέρωσης, να εξηγηθεί για ποιο λόγο το Μνημόνιο δεν ήταν ούτε «αναπόφευκτο» ούτε «αναγκαίο κακό» (έκφραση Μπουτάρη), πολλοί σοβαροί άνθρωποι υιοθετούν σχεδόν αβασάνιστα τη θέση «μα τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε;».

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όταν τον Οκτώβριο του 2009 ανέλαβε η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου, κανένας δεν μιλούσε για «χρεοκοπία» της Ελλάδος. Βέβαια, η Τράπεζα της Ελλάδος και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προειδοποιούσαν ότι το έλλειμμα πήγαινε να ξεφύγει σε ποσοστά της τάξης του 10%, όμως είχαν ήδη ληφθεί κάποια μέτρα φορολογικού χαρακτήρα, ενώ και ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, είχε υπογραμμίσει την ανάγκη λήψης «σκληρών» μέτρων (που τώρα πια βέβαια μοιάζουν με χάδι, σε σύγκριση με τα όσα επέβαλε τελικά η κυβέρνηση Παπανδρέου) για να μην ξεφύγει το έλλειμμα (πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα κλπ.).

Ξαφνικά, λίγες μέρες μόλις μετά τις εκλογές, είδαμε το νέο πρωθυπουργό, Παπανδρέου, να μιλάει για οικονομία «στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», για «οικονομία στην εντατική», για ασφαλιστικά ταμεία υπό κατάρρευση, ενώ υπουργοί του έμειναν στην ιστορία για εκφράσεις του τύπου «δεν υπάρχει σάλιο», «Τιτανικός» κλπ. Ταυτόχρονα, ανακοινωνόταν ένα παραφουσκωμένο έλλειμμα ύψους 12,7%, καρπός πολιτικής απόφασης και υπερδιπλάσιο από το στόχο-εκτίμηση που είχε θέσει η προηγούμενη κυβέρνηση στο 6%. Όλα αυτά, παράλληλα με μια πρωθυπουργική ρητορική, που μιλούσε, εκ του μη όντος τότε, για μειωμένη εθνική κυριαρχία, δήθεν λόγω των οικονομικών συνθηκών.

Στην αρχή οι αγορές δεν αντέδρασαν. Λίγες εβδομάδες, ωστόσο, μετά την έναρξη της πρωθυπουργικής ρητορικής, ήρθε πρώτα ο οίκος Fitch (ο πλέον αναξιόπιστος και διαπλεκόμενος, σύμφωνα με την τραπεζική πιάτσα), να υποβαθμίσει την ελληνική οικονομία, επίσης, σε εκείνη την φάση, εκ του μη όντος. Με την υποβάθμιση εκείνη, η Ελλάδα τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας. Το spread άρχισε να ανεβαίνει και σταδιακά άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο που συζητούσαν το (απίθανο, τότε) ενδεχόμενο χρεωκοπίας της Ελλάδας.

Εντωμεταξύ ο νέος πρωθυπουργός συνέχισε να οργιάζει στο εξωτερικό, καταγγέλλοντας τους Έλληνες σαν συλλήβδην φοροφυγάδες, κλέφτες και λωποδύτες, καλλιεργώντας εντέχνως κλισέ που σε κάποιο βαθμό ήδη προϋπήρχαν. Αυτός βέβαια, θα τα έστρωνε όλα.

Η Ευρώπη από την πλευρά της, βλέποντας τη νέα κυβέρνηση «αποφασισμένη να εφαρμόσει το προεκλογικό της πρόγραμμα» άρχισε να κάνει τις πρώτες κρούσεις σχετικά με την ανάγκη λήψης μέτρων μείωσης του ελλείμματος. Η κυβέρνηση υποσχέθηκε αόριστα στην Ευρώπη ότι θα λάβει μέτρα, αλλά, αντί για μέτρα, είδαμε τον ΓΑΠ να λέει «τα βρήκαμε τα λεφτά» (που «υπήρχαν») και θα έκανε τελικά την περιβόητη αναδιανομή εισοδήματος που με τόση ένταση είχε υποσχεθεί προεκλογικά.

Όλοι νομίζαμε τότε ότι η κυβέρνηση δεν είχε αίσθηση της πραγματικότητας και ότι δεν ήξερε τι έκαμνε, αλλά τελικά εμείς ήμασταν αυτοί που δεν είχαμε αίσθηση της πραγματικότητας, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια.

Μπήκε ο Ιανουάριος και το πράγμα με το ελληνικό έλλειμμα σοβάρευε όλο και περισσότερο. Η Ευρώπη ζήτησε επιτακτικά Πρόγραμμα Σταθερότητας και η κυβέρνηση εμφάνισε ένα πρόγραμμα ανάξιο λόγου, γεμάτο αοριστολογίες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.

Άρχισε τότε να τίθεται στα σοβαρά το ερώτημα του αν η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται στο μέλλον.

Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, ο ΟΔΔΗΧ ήλθε σε προσυνεννόηση με ορισμένες μεγάλες τράπεζες που όρισε αναδόχους και εξέδωσε στις 25 Ιανουαρίου 2010 5ετή ομόλογα, μεγάλο μέρος των οποίων είχε συμφωνηθεί να καλύψουν οι τράπεζες-ανάδοχοι. Η κίνηση αυτή βοήθησε να ξεκινήσει καλά η δημοπρασία και, όταν είδαν οι αγορές ότι αγοράζονται τα ομόλογα, έσπευσαν όλοι να πάρουν ελληνικά ομόλογα! Κι εκεί που η κυβέρνηση ζητούσε 3 με 5 δις, της προσφέρθηκαν 25. Από αυτά πήρε τελικά τα 8.

Όσοι παρακολουθούσαμε την κατάσταση, πήραμε βαθιά ανάσα ανακούφισης. Η χώρα δεν θα χρεοκοπούσε, μπορούσε, ακόμη, να δανειστεί χωρίς πρόβλημα.

Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Μέτρα η κυβέρνηση δεν έπαιρνε. Έφτασε στο σημείο ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να τους λέει από το βήμα της Βουλής «ξεκολλήστε και πάρτε μέτρα»! Το spread συνέχιζε να ανεβαίνει.

Κάποια στιγμή ήρθε η 3η Μαρτίου 2010 και ο ΓΑΠ πήρε τελικά κάποια όντως σκληρά μέτρα (πολύ σκληρότερα από αυτά που είχε «υποσχεθεί» ο Καραμανλής), μειώνοντας δώρα και επιδόματα στους μισθούς. Ο κόσμος σοκαρίστηκε, αλλά τουλάχιστον το spread άρχιζε να πέφτει. Αμέσως μετά τα μέτρα έπεσε στις 287 μονάδες και προβλεπόταν στις 250-280 μονάδες για το επόμενο χρονικό διάστημα. Με επιμονή και σωστή διαχείριση, είναι βέβαιο ότι, σταδιακά, θα έπεφτε κι άλλο.

Ο ΓΑΠ όμως δεν μπορούσε να περιμένει να πέσει! Ήθελε «διεθνή στήριξη». Ξεκίνησε έναν μεγάαααλο και ένδοξο γύρο («σώζει την Ελλάδα) σε Ευρώπες και Αμερικές ζητώντας «στήριξη». «Στήριξη» για ποιο πράγμα. Διαλαλούσε στα πέρατα της οικουμένης ότι «δεν χρειάζεται χρήματα» και θέλει μόνον «στήριξη». Μα αφού το spread πέφτει άνθρωπέ μου, χάρη στα μέτρα που εσύ πήρες, τι άλλο θέλεις τώρα ως «στήριξη»; Μια χαρά τα καταφέρνεις μόνος σου.

Όταν όμως εκλιπαρείς για «στήριξη» είναι σαν να λες έμμεσα σε όλους, ότι δεν τα βγάζεις πέρα χωρίς να σε στηρίξουν. Κάπου εκεί το spread άρχισε να ανεβαίνει. Ήρθε και η φαιδρή ιστορία με την Κίνα και πήρε οριστικά την ανηφόρα.

Εκεί λοιπόν που παρακαλούσε για «στήριξη» και «πιστόλι πάνω στο τραπέζι» που «δεν το χρειαζόμαστε» αλλά «θέλουμε να υπάρχει», λήφθηκε με εκβιασμούς και πιέσεις η απόφαση της 25ης Μαρτίου από την Ευρώπη για «στήριξη» της Ελλάδας, για την περίπτωση που δεν θα μπορεί πια να δανείζεται από τις αγορές.

Κι αυτή η απόφαση δεν του άρεσε όμως τελικά του ΓΑΠ και άρχισε να θέλει να την τροποποιήσει. Όταν εξαιτίας αυτής της στάσης το spread άρχισε να παίρνει και πάλι την ανηφόρα, αμέσως μετά το Πάσχα, η κυβέρνηση άρχισε να ψάχνει για «βαθύ λαρύγγι», προσπαθώντας να πείσει τους ιθαγενείς ότι φταίει κάποιος άλλος και όχι ο ίδιος ο Παπανδρέου.

Και τότε φτάνει η 7 Απριλίου. Η ημέρα στην οποία η Τράπεζα της Ελλάδος απαγόρευσε, έμμεσα, το short selling, τοποθετώντας την κερδοσκοπική προθεσμία σε μία ημέρα, αντί για τρεις που ήταν επίσημα και δέκα που ήταν ανεπίσημα, μέχρι τότε: Το σκάνδαλο Τ+10 μόλις είχε αποκαλυφθεί ευρύτερα! Πολλοί το ήξεραν ήδη από τότε που συνέβαινε.

Ήταν όμως πια αργά. Στις 23 Απριλίου και αφού το spread είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο, ο ΓΑΠ ανακοίνωνε την υπαγωγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» με ρομαντικό background το λιμάνι του Καστελλόριζου.

Τι συμπέρασμα βγαίνει από όλα αυτά; Ήταν πράγματι «αναπόφευκτο» το μνημόνιο;

1) Τουλάχιστον μέχρι τις 25 Ιανουαρίου 2010, η Ελλάδα δανειζόταν χωρίς κανένα πρόβλημα. Ο ΓΑΠ επαίρεται γιατί βρήκε 110 δις και «έσωσε τη χώρα» (λέμε τώρα…), ενώ σε μία μόνον δημοπρασία, της 25ης Ιανουαρίου 2010, τής είχαν προσφερθεί 25 δις χωρίς τους εξοντωτικούς όρους του μνημονίου.

2) Η καταστροφή της ελληνικής πιστοληπτικής ικανότητας ήταν μεθοδευμένη, συστηματική και σκόπιμη, από την πλευρά της κυβέρνησης. Η πρώτη σοβαρή ένδειξη ότι αυτό συνέβαινε ήταν το σκάνδαλο T+10. όμως η προϋπάρχουσα κυβερνητική στόχευση για υπαγωγή στο ΔΝΤ ομολογήθηκε ανοιχτά από τον Υφυπουργό Οικονομικών Σαχινίδη («πρώτη επιλογή και μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου και μετά»).

3) Δεν ήταν όμως δυνατόν να υπαχθούμε στο ΔΝΤ, εφόσον μπορούσαμε να δανειζόμαστε από τις αγορές. Συνεπώς, ήταν «αναγκαίο» να καταστραφεί πρώτα η ελληνική πιστοληπτική ικανότητα (εκεί αποσκοπούσε το σκάνδαλο Τ+10 και όλη η καταστροφολογική ρητορική) και μετά να ζητηθεί η υπαγωγή στο ΔΝΤ.

Σωστά λοιπόν χαρακτήρισε ο Στάθης τη συγκεκριμένη ενέργεια ως «εσχάτη προδοσία». Όχι μόνον δεν ήταν αναπόφευκτη, αλλά ήταν, αντιθέτως, σκόπιμη.

Απομένει να απαντηθεί ένα ακόμη σοβαρό ερώτημα: Πώς, στο καλό, τόσος πολύς κόσμος δεν βλέπει αυτά τα προφανή και έχει πεισθεί ότι το Μνημόνιο ήταν «αναγκαίο κακό»;

Η απάντηση είναι πολύπλοκη. Εδώ θα παρατεθούν δύο μόνον σύντομες σκέψεις:

α) Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο η έντονη τάση συμπλεγματικής αυτοϋποτίμησης που έχει ο σύγχρονος Έλληνας. Δεν συνειδητοποίησε ότι το να δανείζουν οι αγορές μια χώρα είναι κάτι το φυσιολογικό και δεν είναι δα και τόσο μεγάλη υπόθεση. Εδώ, π.χ., το Ιράκ και η Ουκρανία μπορούν, σήμερα, και δανείζονται, η μία κατεστραμμένη από τον πόλεμο και η άλλη μια εξαθλιωμένη χώρα της πρώην ΕΣΣΔ που κάθε χειμώνα αναρωτιόμαστε αν θα έχει να πληρώσει για το φυσικό της αέριο. Γιατί να μην μπορεί να δανειστεί η Ελλάδα;

β) Τεράστιο ρόλο έπαιξε η απόλυτη απουσία της ΝΔ το κρίσιμο χρονικό διάστημα Οκτωβρίου-Νοεμβρίου. Όσον καιρό ο ΓΑΠ έχτιζε τα επικοινωνιακά θεμέλια της εγκληματικής πολιτικής του πάνω στη συκοφάντηση της προηγούμενης κυβέρνησης και η ενεργή ΝΔ ήταν απασχολημένη με την εκλογή νέου αρχηγού, ο πρώην πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, ανυπομονούσε να παραδώσει την αρχηγία και οι πρώην υπουργοί οικονομικών σιωπούσαν. Η συνεχιζόμενη, μέχρι σήμερα, διαβόητη «σιωπή του Καραμανλή», εδραίωσε πλήρως αυτή την εντύπωση. Έτσι, πέρασε εύκολα η πεποίθηση στον κόσμο ότι «για να μη μιλάει ο Καραμανλής, πράγματι κατέστρεψε την οικονομία η ΝΔ». Άλλα στραβά όμως μπορεί να έκανε η ΝΔ, αλλά αυτό όχι. Η αλήθεια είναι ότι, αν δεν είχε έρθει ποτέ η κυβέρνηση ΓΑΠ, η χώρα θα δανειζόταν μέχρι σήμερα χωρίς πρόβλημα.

Το συμπέρασμα είναι ότι, όχι μόνον δεν ήταν «αναγκαίο κακό» το Μνημόνιο, όχι μόνον η Ελλάδα θα μπορούσε πολύ άνετα να συνεχίσει να δανείζεται από τις αγορές χωρίς ιδιαίτερο κόπο και με λιγότερο σκληρά μέτρα, αλλά και ότι πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην βλέπει ότι η καταστροφή της ελληνικής πιστοληπτικής ικανότητας και η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ έγιναν σκόπιμα και μεθοδευμένα από την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Η προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι δεν θα διαρκέσει περισσότερο από μερικούς μήνες η έξοδός μας από το Μνημόνιο, μόλις αλλάξει η κυβέρνηση. Να δούμε τότε που θα τρέχουν να κρυφτούν όσοι μιλούν για «αναγκαίο κακό» και τα συναφή.