Β. Βιλιάρδος-Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ: Ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να δρομολογηθεί η αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, καθώς επίσης ο «διαμελισμός» της, θα ήταν η κατάλυση της Δημοκρατίας από ένα απολυταρχικό καθεστώς - αφού προηγηθεί η μεθοδική απορρύθμιση της κοινωνίας

"Εάν δημιουργηθούν ομάδες, οι οποίες θα μπορέσουν να κατανοήσουν την τρομακτική δύναμη, καθώς επίσης την «ζωώδη» επιρροή της βίας, τη γοητεία ίσως που ασκεί στις μάζες (όπως στο παράδειγμα του ναζισμού), είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο έλεγχος - με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις, οι οποίες θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, εάν όχι αδύνατον να ελεγχθούν".

KEIMENA

Είναι πάρα πολλοί αυτοί που απορούν σχετικά με τη στάση των Ελλήνων, με το ότι δηλαδή δεν αντιδρούν, δεν διαδηλώνουν και δεν διαμαρτύρονται, παρά τη συνεχιζόμενη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής τους περιουσίας - καθώς επίσης την ολοκληρωτική παράδοση (άνευ όρων) της εθνικής τους κυριαρχίας.

Επιθυμώντας να δώσουμε μία κάποια απάντηση στις απορίες αυτές, υπενθυμίζουμε μέρος κειμένου από το 2011 - όταν είχε διαπιστωθεί για πρώτη φορά η συγκεκριμένη κατάσταση:

"Η σιωπή των «αμνών», πριν από τη σφαγή τους, δεν έχει να κάνει απλά με την κατάθλιψη και τις συνέπειές της. Πρωτίστως οφείλεται σε έναν βαθιά ριζωμένο ατομικισμό, τον οποίο το σύστημα καλλιέργησε (με επιτυχία προφανώς), επί σειρά δεκαετιών.

Ακόμα και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ο «νομοταγής Έλληνας πολίτης» δεν αντιλαμβάνεται ότι, κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει όταν είμαστε ενωμένοι, για έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό. Όμως, η ένωση και η συλλογικότητα προϋποθέτουν, έστω σε ένα βαθμό, το συμβιβασμό και την αναγνώριση του άλλου, ως άξιου σεβασμού - δεδομένο που προσκρούει δυστυχώς στην κλασική ελληνική έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»

Ο ατομικισμός είναι επίσης αλληλένδετος με μία πρωτοφανή έλλειψη παιδείας, καθώς επίσης με μία συλλογική αυταπάτη/ουτοπία. Και σε αυτό το κομμάτι έκανε πολύ καλή δουλειά το σύστημα, μέσω του ατελέστατου εκπαιδευτικού συστήματος - όπως επίσης μέσω των «συστημικών» ΜΜΕ, τα οποία επί δεκαετίες έτρεφαν τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες με σκουπίδια (τώρα τελευταία και με τούρκικες σαπουνόπερες από κάποια κανάλια, τα οποία φαίνεται πως θαυμάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό).

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν στρατιές «λοβοτομημένων» οι οποίοι, μετά από μία τελική πλύση εγκεφάλου, απλά αναπαράγουν άθλια στερεότυπα και σαθρά πρότυπα - ενώ είναι ανίκανοι για συνδυαστική σκέψη και για απλή λογική.

Τέλος, άλλος ένας ανασχετικός παράγοντας στην ελεύθερη σκέψη και στην όποια ανατρεπτική δράση, είναι η θυματοποίηση και η προσωπολατρία – πιθανότατα σαν αποτέλεσμα της 400ετούς υποδούλωσης μας από τους Τούρκους. Η συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτών» αναμένουν και λατρεύουν όποιον «ηγέτη» θα τους υποδείξει το σωστό - όντας ανίκανοι ή αρκετά βολεμένοι για να σκεφτούν από μόνοι τους.

Την ίδια στιγμή που οι «χαρισματικοί ηγέτες» απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και «αποκαλύπτονται» καθημερινά, το «ηρωικό Ελληνικό έθνος» προτιμά έναν «αρχηγό», ο οποίος τον εξαθλιώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα – αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά (επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του).

Δυστυχώς, εάν η κατάσταση αυτή συνεχίσει, η επανάσταση (για την οποία μιλάμε πολύ και κάνουμε ελάχιστα) θα παραμείνει «όνειρο θερινής νυκτός». Ακόμα χειρότερα, εάν όντως συμβεί, αυτό θα γίνει μόνο όταν θα είμαστε τόσο εξαθλιωμένοι, ώστε να αποτελέσουμε «έρμαιο» της όποιας ηγετικής ομάδας εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Κατά την άποψη μου, με πιθανότητες 99%, αυτή η ομάδα των πεφωτισμένων θα αποτελείται από τους χειρότερους δικτάτορες-καπιταλιστές στην ανθρώπινη Ιστορία.

Ολοκληρώνοντας, μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες. Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας.

Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει - αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.

Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» - εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Ίσως πρέπει λοιπόν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας - όχι όμως για να την παραδώσουμε ξανά σε κάποιον άλλον……."

Όπως διαπιστώνει ο καθένας σήμερα, δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε - εάν δεν θεωρήσουμε αλλαγή το ρίξιμο κάποιων διεφθαρμένων πολιτικών στα θηρία του Κολοσσαίου, παράλληλα με το θέατρο των συλλήψεων ορισμένων διάσημων φοροφυγάδων ή/και τις τραγικά ντροπιαστικές "χορευτικές πιρουέτες" κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Εν τούτοις, "το καζάνι βράζει" περισσότερο από ποτέ - ενώ όσο πιο πολύ καθυστερεί η αντίδραση, τόσο πιο βίαιη και αιματηρή θα είναι.

Κατά την άποψη μας, η έκρηξη βίας δεν πρόκειται να αποφευχθεί, ενώ δεν θα πυροδοτηθεί από τους προ πολλού συμβιβασμένους, διαβρωμένους, δειλούς και φοβισμένους μεσήλικες όλων των "κομματικών αποχρώσεων", αλλά από τους νέους - από τους οποίους το σύστημα στερεί κάθε μελλοντική ελπίδα, πιθανότατα αυτοκαταδικαζόμενο.

ΕΛΛΑΔΑ, ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΣΟΒΒΟ;

Η ελληνική κρίση χρέους εξελίσσεται δυστυχώς σε μία πολιτική, πολιτισμική και ανθρωπιστική καταστροφή άνευ προηγουμένου –με την Ελλάδα να οδηγείται σε «καθεστώς ακυβερνησίας», σαν αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης κατάρρευσης της οικονομίας, καθώς επίσης της «από μηχανής βίας» (με την οποία μάλλον προσπαθούν κάποια κόμματα, κατ’ εντολή των εισβολέων, να επιβάλλουν μία νέα τάξη πραγμάτων-«πρότυπο» για άλλες χώρες).

Οι νέες αυξήσεις της φορολογίας (οι οποίες ψηφίσθηκαν κάτω από την αφόρητη πίεση των ευρωπαίων «εταίρων» μας, σαν προϋπόθεση της «δόσης»), όπως επίσης το νομοσχέδιο της πλήρους υποδούλωσης και του εξευτελισμού της Ελλάδας (με το οποίο το κοινοβούλιο επικύρωσε χθες την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας), λειτουργούν ουσιαστικά ως καταλύτες (όπως ονομάζεται εκείνη η χημική ουσία, η οποία αλλάζει την ταχύτητα μίας χημικής αντίδρασης, χωρίς όμως να μεταβάλλεται η ίδια).

Αναμφίβολα, όποιος έχει τέτοιους φίλους, τέτοιους σωτήρες καλύτερα, οι οποίοι απαιτούν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης τη δήμευση της ιδιωτικής για να βοηθήσουν, παράλληλα με την εξαθλίωση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, δεν χρειάζεται εχθρούς.

Περαιτέρω, σαν αποτέλεσμα των παραπάνω, η φορολογική συνείδηση θα μειωθεί ακόμη περισσότερο, η μεσαία τάξη θα οδηγηθεί στη «μαύρη» απασχόληση, το κοινωνικό κράτος θα καταρρεύσει και η ύφεση θα κλιμακωθεί - ενώ τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, μαζί με τους ικανούς νέους και αρκετές επιχειρήσεις, θα επιλέξουν τη μετανάστευση στο εξωτερικό.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι προφανώς αδύνατον να υπάρξουν νέες επενδύσεις, από τις οποίες εξαρτάται η ανάπτυξη -οπότε το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα συνεχίσει να αυξάνεται, επιδεινώνοντας την ήδη τρομακτική κρίση σε μία χώρα, στην οποία μέσα σε τρία μόλις χρόνια το ποσοστό της φτώχειας αυξήθηκε από το 20% στο 36%, ενώ η ανεργία από το 10% στο 27%.

Η πρόσφατη αισιοδοξία του πρωθυπουργού στο Βερολίνο, δεν έχει δυστυχώς καμία βάση, όπως σίγουρα γνωρίζει και ο ίδιος – ενώ η επίσκεψη του αρχηγού της αντιπολίτευσης (η οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να «αλλάξει το βηματισμό της»), επίσης στην (δήθεν) Ουάσιγκτον της Ευρώπης, ήταν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.

Οι συζητήσεις τώρα για τη λίστα Lagarde, με τους πιθανούς φοροφυγάδες, καθώς επίσης για τον τρόπο που τη διαχειρίστηκαν οι πρώην υπουργοί οικονομικών, είναι ακόμη στην αρχή – ενώ οι καταθέσεις ύψους 550 εκ. € της μητέρας του πρώην πρωθυπουργού (σύμφωνα με τη βρετανική Telegraph), καθώς επίσης ενός πρώην υπουργού οικονομικών, τεκμηριώνουν την κοινή πεποίθηση, σχετικά με την τεράστια διαφθορά των πολιτικών «ανδρών» και κομμάτων.

Γνωρίζοντας όμως ότι, ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να δρομολογηθεί η αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, καθώς επίσης ο «διαμελισμός» της κατά το «παράδειγμα» της Γιουγκοσλαβίας (αν και η συγκεκριμένη χώρα είχε το μειονέκτημα των πολλών εθνικοτήτων, κάτι που ευτυχώς δεν συμβαίνει στη χώρα μας), θα ήταν η κατάλυση της Δημοκρατίας από ένα απολυταρχικό καθεστώς, αφού προηγηθεί μία βίαιη απορρύθμιση της κοινωνίας, οφείλουμε να είμαστε πάρα πολλοί προσεκτικοί – ειδικά τα πολιτικά κόμματα, στο βαθμό που προσπαθούν (εάν) να αποπροσανατολίσουν ή/και να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, με τη βοήθεια ορισμένων ΜΜΕ και της «τεχνητής» ίσως πρόκλησης συνθηκών βίας.

Ολοκληρώνοντας, κατά την άποψη μας η Ελλάδα σήμερα δεν χρειάζεται ένα νέο πολιτικό κόμμα, όπως συζητείται ευρύτατα – αλλά την υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας από τα υφιστάμενα, έτσι ώστε να συμμετέχουν ενεργά όλοι οι Πολίτες τόσο στις κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της χώρας τους, όσο και στην «επανεκκίνηση» της Δημοκρατίας, στη δημιουργία ενός ορθολογικού Κράτους Δικαίου, καθώς επίσης στην οικονομική ανάπτυξη (χωρίς την οποία είναι αδύνατη η έξοδος από την κρίση).

Τρίτη, 15 Ιανουαρίου 2013

ΟΜΟΡΦΗ Η ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ!

Σύλληψη λαθρομετανάστη για ληστείες σε βάρος τουριστών στου Φιλοπάππου

  Ένας 19χρονος Σύρος συνελήφθη στην Αθήνα κατηγορούμενος για ληστείες σε βάρος πολιτών στην περιοχή του Φιλοπάππου.

  Από την έρευνα, εξακριβώθηκε ότι ο συλληφθείς, μαζί με συνεργό του ο οποίος αναζητείται, με την απειλή μαχαιριού αφαιρούσαν από  επισκέπτες του μνημείου του Φιλοπάππου χρήματα, κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές και κάμερες. Οι δράστες έχουν διαπράξει κατά το τελευταίο μήνα άλλες 11 ληστείες σε βάρος τουριστών στο Λόφο του Φιλοπάππου.

  Ο συλληφθείς, o οποίος διέμενε παράνομα στη χώρα μας, οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΒΟΛΑ-«Το μυστικό του εκφυλισμού»

Όποιος προσφέρεται  ν’ απορρίψει τον ορθολογιστικό μύθο της «προόδου» και την ερμηνεία της ιστορίας ως μιας αδιάκοπης θετικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, θα βρεθεί σταδιακά να στρέφεται  προς την κοσμοαντίληψη που ήταν κοινή σε όλους τους μεγάλους παραδοσιακούς πολιτισμούς και η οποία είχε στο κέντρο της την ανάμνηση μιας διαδικασίας εκφυλισμού, αργής συσκότισης ή κατάρρευσης ενός προηγούμενου ανώτερου κόσμου. Όσο διεισδύουμε βαθύτερα σ’ αυτήν την νέα (και παλαιά) ερμηνεία, συναντάμε διάφορα προβλήματα, μεταξύ των οποίων κυριότερο είναι το ζήτημα του μυστικού του εκφυλισμού.

Στην κυριολεκτική έννοια του όρου, αυτό το ζήτημα δεν είναι καθόλου καινούργιο. Ενώ αναλογιζόμαστε τα υπέροχα κατάλοιπα  πολιτισμών των οποίων ούτε  καν η ονομασία δεν  έφθασε έως εμάς, αλλά τα οποία φαίνεται να μεταφέρουν - ακόμη και στο φυσικό υλικό τους- ένα μεγαλείο και μια δύναμη που είναι κάτι περισσότερο από γήινη, σχεδόν ο καθένας παρέλειψε ν’ αναρωτηθεί για τον θάνατο των πολιτισμών κι ένοιωσε την ανεπάρκεια των λόγων που παρέχονται  συνήθως για να τον εξηγήσουν.

Πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Κόμη ντε Γκομπινώ για την καλύτερη και πιο γνωστή περίληψη αυτού του προβλήματος, αλλά και για μια αριστοτεχνική κριτική των κυρίων  υποθέσεων περί αυτού. Η λύση του με βάση την φυλετική σκέψη και την φυλετική καθαρότητα περιέχει επίσης μια μεγάλη δόση αλήθειας, θα πρέπει όμως να επεκταθεί με λίγες παρατηρήσεις σχετικές με μιαν υψηλότερη τάξη πραγμάτων. Επειδή υπήρξαν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες ένας πολιτισμός κατέρρευσε ακόμα κι’  αν η φυλή του παρέμενε καθαρή, όπως είναι ιδιαίτερα εμφανές σε ορισμένες ομάδες που έχουν υποστεί αργή, αδυσώπητη εξαφάνιση παρά το ότι παρέμειναν τόσον απομονωμένες φυλετικά σαν να ήσαν νησιά.

Ένα αρκετά πρόσφορο παράδειγμα είναι η περίπτωση των Σουηδών και των Ολλανδών. Αυτοί οι λαοί βρίσκονται σήμερα στην ίδια φυλετική κατάσταση όπως ήταν πριν από δύο αιώνες, αλλά τώρα δεν μπορούν να βρεθούν πολλά από τα χαρακτηριστικά ηρωικής διάθεσης και φυλετικής συνειδητοποίησης που  κάποτε κατείχαν . Άλλοι μεγάλοι πολιτισμοί φαίνεται ότι παρέμειναν απλώς στατικοί σε μουμιοποιημένη κατάσταση : ήταν  από καιρό νεκροί εσωτερικά, έτσι ώστε να χρειάστηκε μια ελάχιστη ώθηση για να τους κατεδαφίσει. Αυτή ήταν η περίπτωση, για παράδειγμα, του αρχαίου Περού, αυτής της γιγαντιαία ηλιακής αυτοκρατορίας, που εκμηδενίστηκε από μερικούς τυχοδιώκτες προερχόμενους  από τον χείριστο όχλο της Ευρώπης.

Αν κοιτάξουμε το μυστικό του εκφυλισμού από αποκλειστικά παραδοσιακή σκοπιά, γίνεται ακόμα δυσκολότερο να το λύσουμε εντελώς. Είναι λοιπόν θέμα κατανομής όλων των πολιτισμών σε δύο βασικές κατηγορίες. Από την μία πλευρά υπάρχουν οι παραδοσιακοί πολιτισμοί, των οποίων η αρχή είναι ίδια και αναλλοίωτη, παρ’ όλες τις διαφορές που διαπιστώνονται στην επιφάνεια. Ο άξονας αυτών των πολιτισμών κι η κορυφή της ιεραρχικής τάξης τους αποτελούνται από μεταφυσικές, υπερ-ατομικές δυνάμεις κι ενέργειες, οι οποίες χρησιμεύουν για να ενημερώνουν και να δικαιώνουν όλα όσα είναι απλώς ανθρώπινα, παροδικά, υποκείμενα στο γίγνεσθαι και στην «ιστορία». Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένας «σύγχρονος πολιτισμός», ο οποίος είναι πραγματικά μια «αντι-παράδοση» κι ο οποίος εξαντλείται σε κατασκευή καθαρά ανθρώπινων και γήινων συνθηκών και στην συνολική ανάπτυξή τους σ’ επιδίωξη  μιας ζωής εντελώς αποκομμένης από τον «ανώτερο κόσμο».

Από την άποψη της τελευταίας πλευράς, το σύνολο της ιστορίας είναι εκφυλισμός, γιατί δείχνει την καθολική πτώση των προηγούμενων πολιτισμών του παραδοσιακού τύπου, καθώς και την αποφασιστική και βίαιη άνοδο ενός νέου παγκόσμιου πολιτισμού του «σύγχρονου» τύπου.

Ένα διπλό ερώτημα προκύπτει από αυτό :

Κατ' αρχάς, πώς ήταν ποτέ δυνατόν να επιτευχθεί αυτό ; Υπάρχει ένα λογικό σφάλμα που διέπει ολόκληρο το δόγμα της εξέλιξης : είναι αδύνατο κάτι το  ανώτερο  να μπορεί να αναδυθεί από κάτι το κατώτερο και κάτι το μεγαλύτερο από κάτι το μικρότερο. Αλλά μήπως δεν αντιμετωπίζουμε μια παρόμοια δυσκολία στην λύση του δόγματος της υποστροφής; Πώς είναι ποτέ δυνατόν το ανώτερο να καταπέσει ; Αν είχαμε να κάνουμε με απλές αναλογίες, θα ήταν εύκολο ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτό το ερώτημα. Ένας υγιής άνθρωπος μπορεί ν’ αρρωστήσει. Ένας ενάρετος μπορεί να μεταστραφεί σε  φαύλο. Υπάρχει ένας φυσικός νόμος τον οποίο ο καθένας θεωρεί ως δεδομένο : ότι κάθε ζωντανό ον, ξεκινά με τη γέννηση, έχει ανάπτυξη, αποκτά δύναμη, κατόπιν έρχονται τα γηρατειά, η αποδυνάμωση και η διάλυσή του. Και ούτω καθεξής. Αυτός όμως ο νόμος απλά αφηγείται, δεν εξηγεί, ακόμη κι αν αποδεχθούμε  ότι τέτοιες αναλογίες σχετίζονται πράγματι με το ζήτημα που τίθεται εδώ.

Δεύτερον, δεν είναι μόνο ένα θέμα που εξηγεί την πιθανότητα του εκφυλισμού ενός συγκεκριμένου πολιτιστικού κόσμου, αλλά και την πιθανότητα ο εκφυλισμός ενός πολιτιστικού κύκλου να μπορεί να περάσει σε άλλους λαούς και να τους σύρει προς τα κάτω μαζί του. Για παράδειγμα, δεν πρέπει μόνο να εξηγήσουμε πώς κατέρρευσε η αρχαία δυτική πραγματικότητα, αλλά πρέπει επίσης να δείξουμε τον λόγο για τον οποίο στάθηκε δυνατόν ο «σύγχρονος» πολιτισμός  να κατακτήσει σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο, αλλά  και γιατί είχε την δύναμη να εκτρέψει τόσο πολλούς λαούς από οποιοδήποτε άλλο είδος πολιτισμού και να κυριαρχήσει ακόμη κι όταν κράτη ενός  παραδοσιακού είδους φαινόταν να είναι ζωντανά (αρκεί γι’ αυτό να θυμηθούμε απλά την Άρια Ανατολή).

Από αυτή την άποψη, δεν είναι αρκετό να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια καθαρά υλική και οικονομική κατάκτηση. Η άποψη αυτή φαίνεται πολύ επιφανειακή, για δύο λόγους. Κατ' αρχάς, μια χώρα κατακτημένη στο υλικό επίπεδο βιώνει επίσης, μακροπρόθεσμα, επιρροές ενός ανώτερου είδους που αντιστοιχεί στον πολιτιστικό τύπο του κατακτητή. Πράγματι, μπορούμε να δηλώσουμε, ότι η ευρωπαϊκή κατάκτηση σπέρνει σχεδόν παντού τους σπόρους του «εξευρωπαϊσμού», δηλαδή, του «σύγχρονου» ορθολογιστικού, εχθρικού προς την παράδοση, ατομικιστικού τρόπου σκέψης. Δεύτερον, η παραδοσιακή αντίληψη του πολιτισμού και του κράτους είναι ιεραρχική, όχι δυαδική. Οι φορείς της δεν θα υπέγραφαν ποτέ, χωρίς σοβαρές επιφυλάξεις, τις αρχές  : «Απόδωτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και «H εμή βασιλεία ουκ έστιν του κόσμου τούτου». Γιαεμάς, «Παράδοση» είναι η νικηφόρα και δημιουργική παρουσία μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο του στοιχείου  αυτού το οποίο δεν είναι «αυτού του κόσμου», δηλαδή του Πνεύματος, νοούμενου ως μια δύναμη ισχυρότερη από οποιαδήποτε απλώς ανθρώπινη ή  υλική δύναμη.

Αυτή είναι μια βασική ιδέα της αυθεντικά παραδοσιακής άποψης για την ζωή, η οποία δεν μας επιτρέπει να μιλάμε με περιφρόνηση των απλώς υλικών κατακτήσεων. Αντίθετα, η υλική κατάκτηση είναι το σημάδι, αν όχι μιας πνευματικής νίκης, τουλάχιστον μιας πνευματικής αδυναμίας ή ενός είδους πνευματικής  «υποχώρησης» στους πολιτισμούς που κατακτήθηκαν κι έχασαν την ανεξαρτησία τους. Παντού όπου το Πνεύμα, θεωρούμενο ως η ισχυρότερη δύναμη, ήταν πραγματικά παρόν, ποτέ δεν εστερείτο μέσων - ορατών ή με άλλο τρόπο- που του επέτρεπαν ν’ αντισταθεί προς ολόκληρη την τεχνική και υλική υπεροχή του αντιπάλου. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Έτσι θα πρέπει να γίνει δεκτό, ότι πίσω από την παραδοσιακή πρόσοψη του κάθε λαού τον οποίο μπόρεσε να κατακτήσει ο «σύγχρονος» κόσμος κρυβόταν εκφυλισμός. Συνεπώς η Δύση απλά πρέπει να ήταν ο πολιτισμός  στον οποίο μια κρίση που ήταν ήδη καθολική έλαβε την οξύτατη  μορφή της. Εκεί ο εκφυλισμός έφθασε  -να το θέσουμε έτσι-  σ’ ένα πλήγμα νοκ-άουτ, και όπως επήλθε, παρέσυρε με λιγότερη ή περισσότερη ευκολία άλλους λαούς, στους οποίους σίγουρα η υποστροφή δεν είχε «προοδεύσει» τόσο πολύ, αλλά η παράδοση τους είχε ήδη χάσει την αυθεντική της δύναμη, έτσι ώστε οι λαοί αυτοί δεν ήσαν πλέον σε θέση να προστατεύσουν τον εαυτό τους από μιαν εξωτερική επίθεση.

Μ’ αυτές τις σκέψεις, η δεύτερη πτυχή του προβλήματος μας ανάγεται στην πρώτη. Είναι κυρίως ζήτημα διασαφήνισης  του νοήματος και της πιθανότητας του εκφυλισμού, χωρίς αναφορά σε άλλες περιστάσεις.

Γι ' αυτό, για ένα πράγμα πρέπει να είμαστε σαφείς : είναι λάθος να υποθέσουμε ότι η ιεραρχία τού παραδοσιακού κόσμου βασίζεται σε μια τυραννία των ανώτερων τάξεων. Αυτή είναι απλά  μια «σύγχρονη» αντίληψη, εντελώς ξένη προς τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης. Η παραδοσιακή διδασκαλία επινοήθηκε πράγματι με πνευματική δράση ως μια «δράση δίχως δράση». Η παραδοσιακή διδασκαλία μιλάει για την «ακίνητη πηγή κίνησης». Παντού χρησιμοποίησε τον συμβολισμό του «πόλου», του αναλλοίωτου άξονα γύρω από τον οποίο λαμβάνει χώρα κάθε διατεταγμένη κίνηση (έχουμε και αλλού δείξει ότι αυτό είναι το νόημα της σβάστικας, του «αρκτικού σταυρού»). Πάντοτε τόνισε την «Ολύμπια» πνευματικότητα  και την αυθεντική εξουσία, καθώς και τον τρόπο της να επενεργεί άμεσα στους υπηκόους της, όχι με βία, αλλά με την «παρουσία» της. Τέλος, η παραδοσιακή διδασκαλία χρησιμοποίησε την παρομοίωση του μαγνήτη, στην οποία  βρίσκεται το κλειδί στο  ερώτημά  μας, όπως θα δούμε τώρα.

Μόνο σήμερα, θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ότι, οι αυθεντικοί φορείς του Πνεύματος ή της Παράδοσης καταδιώκουν ανθρώπους ώστε να τους συλλάβουν και να τους  βάλουν στις θέσεις τους - εν ολίγοις, ότι «διαχειρίζονται» τους ανθρώπους, ή έχουν οποιοδήποτε προσωπικό συμφέρον για την δημιουργία και την διατήρηση εκείνων των ιεραρχικών σχέσεων, βάσει των οποίων μπορούν φανερά  να παρουσιαστούν ως οι κυβερνήτες.

Αυτό θα ήταν γελοίο και παράλογο. Πολύ περισσότερο, η αναγνώριση εκ μέρους των κατώτερων αποτελεί την πραγματική βάση κάθε παραδοσιακής κατάταξης. Δεν είναι το υψηλότερο που χρειάζεται το χαμηλότερο, αλλά το αντίθετο. Η ουσία της ιεραρχίας είναι ότι σε ορισμένους ανθρώπους ενυπάρχει ως μια πραγματικότητα, ως κάτι ζωντανό, το οποίο στους υπόλοιπους υπάρχει μόνο σε κατάσταση ενός ιδανικού, ενός προαισθήματος, μιας διάχυτης προσπάθειας Έτσι, μοιραία οι τελευταίοι έλκονται από τους πρώτους κι η χαμηλότερη κατάστασή τους είναι μια κατάσταση  υποταγής, λιγότερο σε κάτι ξένο, απ’ ότι στον ίδιο τον  αληθινό «εαυτό» τους. Εδώ βρίσκεται στον παραδοσιακό κόσμο, το μυστικό ολόκληρης της ετοιμότητας για θυσία, όλου του  ηρωισμού, όλης της πίστης.  Κι από την άλλη πλευρά,  το μυστικό ενός κύρους, μιας εξουσίας  και μιας ήρεμης δύναμης στην οποία δεν μπορεί να υπολογίζει ούτε ο πιο βαριά  οπλισμένος τύραννος.

Μ’ αυτές τις εκτιμήσεις, φθάσαμε πολύ κοντά στην επίλυση όχι μόνο του προβλήματος του εκφυλισμού, αλλά επίσης και της πιθανότητας μιας συγκεκριμένης πτώσης. Μήπως ίσως κουραστήκαμε ν’ ακούμε πως η επιτυχία κάθε επανάστασης δείχνει την αδυναμία και τον εκφυλισμό των προηγούμενων αρχόντων ; Μια αντίληψη αυτού του είδους είναι πολύ μονόπλευρη. Αυτό θα είχε πράγματι συμβεί εάν κάποια αγριόσκυλα ήσαν δεμένα, και ξάφνου ξέφευγαν : αυτή θα ήταν μια απόδειξη ότι τα χέρια που κρατούσαν τα  λουριά τους είχαν καταντήσει ανίκανα ή αδύναμα. Αλλά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά τοποθετημένα στο πλαίσιο της πνευματικής κατάταξης, της οποίας την πραγματική βάση έχουμε εξηγήσει προηγουμένως. Αυτή η ιεραρχία εκφυλίζεται και μπορεί ν’ ανατραπεί μόνο σε μία περίπτωση: όταν το άτομο  εκφυλίζεται, όταν χρησιμοποιεί την θεμελιώδη ελευθερία του για ν’ αρνηθεί το Πνεύμα, για ν’ αποκόψει την ζωή του από κάθε υψηλότερο σημείο αναφοράς και για να υπάρχει «μόνο για τον εαυτό του».

Στην συνέχεια οι επαφές θραύονται μοιραία, υποχωρεί η μεταφυσική τάση στην οποία οφείλει την ενότητά του ο παραδοσιακός οργανισμός, κάθε δύναμη αμφιταλαντεύεται στην πορεία της και τελικά διαφεύγει ελεύθερη. Βέβαια οι κορυφές  παραμένουν στα ύψη τους καθαρές κι απαραβίαστες, αλλά το υπόλοιπο, το οποίο εξαρτιόταν από αυτές, γίνεται τώρα μια χιονοστιβάδα, μια μάζα που έχει χάσει την ισορροπία της και πέφτει, ανεπαίσθητα στην αρχή αλλά με ολοένα ταχύτερη κίνηση, μέχρι τα βάθη και τα χαμηλότερα επίπεδα της κοιλάδας. Αυτό είναι το μυστικό κάθε εκφυλισμού και επανάστασης. Ο Ευρωπαίος πρώτα κερμάτισε την ιεραρχία στον εαυτό του, ξεριζώνοντας τις δικές του εσώτερες δυνατότητες, στις οποίες αντιστοιχούσε η βάση της τάξης, την οποία στην συνέχεια θα καταστρέψει εξωτερικά.

Αν η χριστιανική μυθολογία αποδίδει την Πτώση του Ανθρώπου και την Εξέγερση των Αγγέλων στην ελευθερία της βούλησης, τότε αφορά σχεδόν στην ίδια σημασία. Αφορά στο τρομακτικό δυναμικό που ενοικεί στον άνθρωπο, το δυναμικό της χρησιμοποίησης της ελευθερίας ώστε να καταστρέψει την πνευματικότητα  και να εξορίσει οτιδήποτε θα μπορούσε να του εξασφαλίσει  μια υπερ-φυσική αξία. Αυτή είναι μια μεταφυσική απόφαση : το ρεύμα που διασχίζει την ιστορία στις πιο ποικίλες μορφές του γεμάτου  μίσους, αντιπαραδοσιακού, επαναστατικού, ατομικιστικού, και ανθρωπιστικού πνεύματος, με λίγα λόγια  ολίγοις, του «σύγχρονου» πνεύματος. Η απόφαση αυτή είναι η μόνη βέβαιη και καθοριστική αιτία στο μυστικό του εκφυλισμού, την καταστροφή της Παράδοσης.

Αν το καταλάβουμε αυτό, μπορούμε ίσως να συλλάβουμε την αίσθηση αυτών των θρύλων που μιλούν για μυστηριώδεις ηγεμόνες, οι οποίοι «πάντα» υπάρχουν και δεν έχουν πεθάνει [ιδού μερικές αποχρώσεις του Κοιμώμενου Αυτοκράτορα [*] κάτω από το όρος Κυφχώυζερ !  (Kyffhäuser)]. Τέτοιοι ηγέτες μπορούν να ανακαλυφθούν εκ νέου μόνον όταν κάποιος επιτυγχάνει την πνευματική πληρότητα κι αφυπνίζει στον ίδιο του τον εαυτό μια ποιότητα, ωσάν  ένα μέταλλο που αισθάνεται ξαφνικά τον «μαγνήτη», βρίσκει τον μαγνήτη κι ακαταμάχητα προσανατολίζεται και κινείται προς αυτόν. Προς το παρόν, θα πρέπει να περιοριστούμε σ’ αυτόν τον υπαινιγμό. Μια ολοκληρωμένη εξήγηση των θρύλων αυτού του είδους, οι οποίοι φθάνουν  σε μας από την πιο αρχαία Άρια πηγή, θα μας οδηγήσει πολύ μακριά. Σε μιαν άλλη ευκαιρία, θα επιστρέψουμε ίσως στο μυστικό της ανασυγκρότησης,  στην «μαγεία» η οποία είναι σε θέση να αποκαταστήσει την ξεπεσμένη μάζα στις αναλλοίωτες, μοναχικές, κι αόρατες κορυφές που βρίσκονται  ακόμα εκεί, στα ύψη.

[*] Ο θρύλος του πολέμαρχου Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα που δεν πέθανε στις σταυροφορίες, αλλά  κοιμάται μέσα στην ρίζα του ιερού όρους Κυφχώυζερ στην  Θουριγγία και θα ξυπνήσει πριν την ύστατη ώρα, για να σώσει το έθνος από τους βαρβάρους και να ανασυγκροτήσει το Ράιχ. Είναι το ανάλογο του δικού μας «Μαρμαρωμένου Βασιλιά».