Το Ισραήλ καταφύγιο μεγαλοκακοποιών

Εάν αναφερθούμε σε όλους τους εγκληματίες  που ζουν σήμερα στο Ισραήλ, οι περισσότεροι εκ των οποίων έπειτα από απάτες, δολοφονίες και ληστείες, αποποιούμενοι των ευθυνών τους διέφυγαν στην πρώην πατρίαδα τους επικαλούμενοι τον Νόμο της Επιστροφής του Ισραήλ  (Law of Return) - ο οποίος μάλιστα  αποκλείει  την πιθανότητα  να σταλθούν πίσω και να δικαστούν για τα εγκλήματά τους - θα πρέπει να γίνει κοινώς αποδεκτό πως ένας τέτοιος νόμος προσφέρει ένα χρήσιμο πλεονέκτημα σε όσους εβραίους  θα επιθυμούσαν να αποφύγουν την έκδοσή τους για εγκλήματα που διέπραξαν σε άλλες χώρες. Στην πραγματικότητα, πολλοί είναι εκείνοι  που εκμεταλλεύτηκαν τον Νόμο της Επιστροφής με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό μερικών ολιγαρχών που έκλεψαν εκατομμύρια από τον Ρώσικο λαό την περασμένη δεκαετία, τους οποίους επιδίωξε να σταματήσει με μηνύσεις  ο Β. Πούτιν. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται ο πολυδισεκατομμυριούχος Leonid Nevzlin, ο οποίος είχε βοηθήσει τον φυλακισμένο Mikhail Khodorkovsky να κλέψει δισεκατομμύρια με απάτες , απειλές, εκβιασμούς και φόνους. Σήμερα διαμένει στο Ισραήλ δίχως την παραμικρή ανησυχία έκδοσής του παρά τα εντάλματα σύλληψης που έχει εκδώσει η Ρωσία. Επίσης,  στις 26 Απριλίου του  2004 στην  Associated Press είχαν δημοσιευτεί τα εξής : «Οι τρείς μεγιστάνες του πετρελαίου που ζουν στο Ισραήλ — Leonid Nevzlin, Mikhail Brudno και Vladimir Dubov —  πρώην συνεργάτες του  Khodorkovsky, καταζητούνται  όλοι τους από την Ρωσία με κατηγορίες για πολυάριθμες απάτες. Οι κύριοι αυτοί, οι οποίοι εμφανίζονται στην λίστα Forbes των δισεκατομμυριούχων του κόσμου για το 2004, είναι τώρα διευθυντές του ομίλου Menatep ,μία ιδιωτική εταιρία συμμετοχών η οποία κατέχει το 60% από ό,τι έχει μείνει από την αποδυναμωμένη Yukos». Είναι οφθαλμοφανές  πως  τρεις Εβραίοι δισεκατομμυριούχοι εγκληματίες που καταζητούνται στην Ρωσία για απάτη, διέφυγαν στο Ισραήλ προς αναζήτηση «καταφυγίου». Δύο ακόμα γνωστοί δισεκατομμυριούχοι καταζητούμενοι για εγκλήματα  που αναζήτησαν και βρήκαν καταφύγιο στο Ισραήλ είναι οι Boris Berezovsky και Vladimir Gusinsky  . Και οι δύο έχουν σπίτια στο Ισραήλ και κανείς τους δεν φοβάται την έκδοση για τα αδικήματά του . Όταν ο Αριέλ Σαρόν ρωτήθηκε γιατί δεν τους παραδίδει στις Ρωσικές αρχές, απάντησε στην εφημερίδα  Yediot Ahronot : «Δεν σκοπεύω να παραδώσω κανέναν… Από τα νεανικά μου χρόνια, αντιτίθεμαι στην παράδοση Εβραίων. Αυτό το δηλώνω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται».  Απαντώντας εν συνεχεία στην δήλωση του Σαρόν,ο Gusinsky δήλωσε ότι βρίσκει ενθαρρυντικά αυτά τα σχόλια προσθέτοντας πως δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τον Πούτιν.    Οι ανωτέρω αναφερθέντες εγκληματίες  είναι μόνο λίγοι από αυτούς που επιτυχώς ανεζήτησαν και βρήκαν καταφύγιο  στο Ισραήλ . Το εβραϊκό κράτος δίνει επίσης καταφύγιο και  σε εγκληματίες πολέμου που καταζητούνται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ,όπως ο Solomon Morel, καταζητούμενος στην Πολωνία για την  μαζική δολοφονία άνω των 1500 Γερμανών σε μία τοποθεσία γνωστή ως Swietochlowiche αμέσως μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το Ισραήλ έχει αρνηθεί την έκδοση του κάτι το οποίο δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου το αγνοεί.   Λίγοι επίσης γνωριζουν σήμερα ότι άτομα όπως  οι Menachem Begin, Ariel Sharon, Yitzak Shamir και αρκετοί άλλοι αξιωματικοί του Ισραήλ έχουν υπάρξει τρομοκράτες. 

Η δράση του ΔΝΤ: Η περίπτωση της Ζάμπια

Η δράση του ΔΝΤ: Η περίπτωση της Ζάμπια

Όπως λένε κάποιοι, μόνο το ΔΝΤ μπορεί να μετατρέψει ένα από τα πλέον πλούσια αφρικανικά κράτη σε ένα από τα πιο φτωχά του κόσμου, μέσα σε μόλις 20 χρόνια. Υποτίθεται πως το ΔΝΤ αστυνομεύει τη παγκόσμια οικονομία, επιβάλλει χρηστή διοίκηση και δημοκρατικές επιλογές σε κράτη που τα χρειάζονται, και φημίζεται για τη διαφάνειά του.  Πίσω όμως από αυτή τη δημόσια εικόνα, κρύβονται πολλά. Η βραχυπρόθεσμη οδύνη που υφίστανται όσα κράτη χρειαστούν τη βοήθεια του ΔΝΤ, είναι γνωστή. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι η παντελής έλλειψη μέλλοντος για οποιαδήποτε χώρα βρεθεί στην ανάγκη του. Μια μελέτη του Παγκόσμιου Κινήματος Ανάπτυξης (World Development Movement),  που δημοσιεύτηκε το 2004 σχετικά με τις επιπτώσεις του ΔΝΤ στη Ζάμπια, μας δείχνει καθαρά τις συνέπειες της παρέμβασης του.

Η Ζάμπια, πλούσια σε χαλκό, ήταν κάποτε ένα από τα πλέον ευημερούντα κράτη της Αφρικής. Μετά την επέμβαση του ΔΝΤ είναι από τα πλέον φτωχά. Η σχέση της χώρας με το ταμείο ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 όταν διάφορες συγκυρίες, όπως συνήθως συμβαίνει στα αναπτυσσόμενα κράτη, την ανάγκασαν να αναζητήσει διεθνή βοήθεια. Έως τις αρχές της δεκαετίας του `80, το εθνικό χρέος της Ζάμπια είχε ξεφύγει για τα καλά, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να εξοφληθεί. Για αυτό και το 1985 μπήκε στο παιχνίδι το λεγόμενο «δάνειο δομικής  προσαρμογής», που είχε σκοπό την ανάνηψη του αγροτικού τομέα και τον επαναπροσδιορισμό της βιομηχανίας. Το αντίτιμο για αυτό το δάνειο ήταν ιδιαίτερα υψηλό.  Η χώρα αναγκάστηκε να περικόψει τις δημόσιες δαπάνες και τις επιδοτήσεις προς τις μη προνομιούχες τάξεις, να παραδώσει τον έλεγχο της συναλλαγματικής της πολιτικής και  τον έλεγχο των επιτοκίων, να επιτρέψει τις εισαγωγές φθηνών ανταγωνιστικών προς τα ντόπια προϊόντων, και να καταργήσει τον οποιοδήποτε τιμαριθμικό έλεγχο. Οι πολιτικές συνέπειες ήταν τεράστιες. Οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι ξεχύθηκαν στους δρόμους. Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να εγκαταλείψει τη «συνδρομή» του ΔΝΤ και να ξεκινήσει δικό της πρόγραμμα οικονομικής ανάκαμψης. Η οικονομία πράγματι αναπτύχθηκε, πρώτα κατά 3.1% και το 1988 κατά 5.6%.

Δυστυχώς όμως, η συνέχεια ήταν σκληρή. Οι πλούσιοι της λέσχης του Παρισιού, αποφάσισαν να στηρίξουν το ΔΝΤ, απειλώντας την απόσυρση οποιασδήποτε οικονομικής βοήθειας αν η Ζάμπια δεν επέστρεφε στο πρόγραμμα του ΔΝΤ. Τα μέτρα επανήλθαν, μαζί με μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και παύση των αγροτικών και άλλων επιδοτήσεων. Οι ιδιωτικοποιήσεις χαιρετίστηκαν από τη Παγκόσμια Τράπεζα ως άκρως πετυχημένες. (Αυτό απλά σημαίνει πως έγιναν πολλές). Στη διάρκεια της δεκαετίας που ακολούθησε, η φτώχια και η παιδική θνησιμότητα ανέβηκαν, ενώ η παιδεία και η περίθαλψη έπεσαν. Στο κατάλογο οικονομικής ανάπτυξης που συντάσσει ο ΟΗΕ, η Ζάμπια έπεσε στο νούμερο 163 το 2001, από το νούμερο 130 που ήταν το 1990. Όλα αυτά όμως δεν εμπόδισαν το ΔΝΤ να συνεχίσει την αποστολή του. Και έτσι οι ιδιωτικοποιήσεις επεκτάθηκαν και σε κρίσιμους τομείς όπως αυτός της ηλεκτροδότησης και των μεταφορών. Η ιδιωτικοποίηση όμως που προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις ήταν αυτή της Zambia National Commercial Bank, αντιδράσεις που είχαν ως αποτέλεσμα τη ματαίωσή της. Το ΔΝΤ απάντησε απειλώντας να αποσύρει το $1 δισεκατομμύριο οικονομικής βοήθειας.

Η βιομηχανία εξόρυξης χαλκού, που κάποτε στήριζε την ευημερία της χώρας, ήταν κρατική. Οι οικισμοί του εργατικού προσωπικού διέθεταν τρεχούμενο νερό, ρεύμα, αποχετεύσεις κλπ. Τίποτα από αυτά δεν συνεχίστηκε μετά την ιδιωτικοποίησή της. Τα ορυχεία Luanshya πουλήθηκαν στη βρετανική Metal Distributors Ltd. Το όλο πρόγραμμα κατέληξε σε καταστροφή για τη χώρα.

Την περίοδο 2003-4, η Βρετανία σχεδίαζε να αυξήσει το έλλειμμά της στο 3.4% Όταν το ΔΝΤ σχολίασε αρνητικά την οικονομική στρατηγική του Gordon Brown, το υπουργείο Οικονομικών κατηγόρησε το ΔΝΤ για «ιδεολογική αντιπαλότητα» στις δημόσιες δαπάνες. Όπως είχε δηλώσει τότε ο εκπρόσωπος της βρετανικής κυβέρνησης, «Δεν πρόκειται να δεχτούμε σύμφωνο σταθερότητας από το ΔΝΤ, την ευρωπαϊκή επιτροπή, ή από οποιονδήποτε άλλον…». Κι`όμως αυτό ακριβώς έκαναν οι (μη εκλεγμένοι) μεγαλοκαρχαρίες του ΔΝΤ στη Ζάμπια και αλλού.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου δημιουργήθηκε σαν ένα βήμα δια του οποίου τα κράτη θα διαμόρφωναν τις εμπορικές τους σχέσεις. Το όργανο αυτό είναι δημοκρατικά δομημένο, και στη θεωρία ένα ασθενές κράτος όπως η Ζάμπια έχει ισοδύναμη ψήφο με τη Βρετανία. Όμως το δικαίωμα της ψήφου στον ΠΟΕ δεν σημαίνει τίποτα όταν το ΔΝΤ είναι αυτό που κάνει κουμάντο στην οικονομία μιας χώρας. Αυτά τα δυο μέτρα και δυο σταθμά αποκαλύπτουν την ανάγκη να αναθεωρηθεί η φύση των δημοκρατικών αρχών βάσει του οποίου υποτίθεται πως λειτουργεί το ΔΝΤ. Το Παγκόσμιο Κίνημα Ανάπτυξης ρίχνει το φταίξιμο για τη κατάντια της Ζάμπια εξ ολοκλήρου στο ΔΝΤ. Και το ερώτημα που του απευθύνει είναι το πολύ απλό: Γιατί μετά από 20 χρόνια επιθετικών παρεμβάσεων, οι ζωές των κατοίκων της Ζάμπια χειροτέρεψαν αντί να βελτιωθούν;

 S.A. (The New Statesman)--http://www.antinews.gr/?p=41766

Η εκδίκηση της πολιτικής

Η εκδίκηση της πολιτικής

Του Σταυρου Λυγερου
Είναι εξόφθαλμο ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Ακόμα και αν βρεθούν δανειστές, το επιτόκιο είναι απαγορευτικό. Κατά συνέπεια, η προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό (και στο ΔΝΤ) έχει καταστεί μονόδρομος. Οι διαπραγματεύσεις για τους όρους είναι άνισες. Το μόνο επιχείρημα της κυβέρνησης Παπανδρέου για να μην της επιβληθούν ασφυκτικά μέτρα είναι η επίκληση του πιθανού κινδύνου μιας ανατροφοδοτούμενης ύφεσης. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε την Ελλάδα σε πτώχευση με όλα τα αρνητικά που αυτή συνεπάγεται για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που διαθέτουν ελληνικά ομόλογα και βεβαίως για το ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση, το βαρύ κόστος θα το πληρώσει η ελληνική κοινωνία και κυρίως τα μικρομεσαία στρώματα. Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια μικρή συμμετοχή στο «πάρτι» ή τουλάχιστον το γεγονός ότι ανέχθηκαν το κλεπτοκρατικό, σπάταλο, ανορθολογικό και αυθαίρετο μοντέλο ανάπτυξης, που σήμερα καταρρέει. Οι κατάρες για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και η απαίτηση να επιστραφούν τα κλεμμένα από μόνες τους δεν ωφελούν. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αδιέξοδες εκδηλώσεις οργής, που μάλιστα δεν ευνοούν τον αναγκαίο αναστοχασμό.
Είναι γεγονός ότι τη μερίδα του λέοντος από το γιγαντιαίο ποσό που εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος την έχουν ιδιοποιηθεί τα μεγάλα «ψάρια» της διαπλοκής. Το διόλου ευκαταφρόνητο υπόλοιπο, όμως, διαχύθηκε ποικιλοτρόπως στα χαμηλότερα επίπεδα της κοινωνικής πυραμίδας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συντηρήθηκε και σ’ αυτά τα επίπεδα μία τηρουμένων των αναλογιών οικονομική άνεση, η οποία μάλιστα παρήγαγε ξιπασμένες και νεοπλουτίστικες συμπεριφορές. Ετσι εξασφαλίσθηκε η μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στον γκρεμό.
Η κρίσιμη διαφορά είναι πως τα μεγάλα «ψάρια» έχουν διεξόδους, ενώ τα μικρά όχι. Εχει αποδειχθεί ιστορικά ότι όποτε η «μικροαστική θάλασσα» μιμείται την τηλεοπτική καρικατούρα των πλουσίων, στο τέλος πληρώνει δυσβάσταχτο λογαριασμό. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι επανάληψη με άλλη μορφή και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα αυτού που συνέβη με τη φούσκα του Xρηματιστηρίου 10 χρόνια πριν. Τότε λεηλατήθηκαν οι οικονομίες όσων ανοήτως πίστεψαν ότι θα έβγαζαν τζάμπα χρήμα. Τώρα, δυστυχώς, τα βάρη πέφτουν επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων. Θα υποστούν επώδυνη αφαίμαξη και οι εργατικοί και οι συνεπείς.
Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο η καθοριστική σημασία που έχει για τη ζωή του καθενός η πολιτική. Κατά μία έννοια, η πολιτική μάς εκδικείται, επειδή πάψαμε να είμαστε επί της ουσίας πολίτες. Αρνηθήκαμε την ευθύνη μας για τα Κοινά. Εκφυλιστήκαμε σε ψηφοφόρους - πελάτες των κομμάτων, είτε κλειστήκαμε αυτάρεσκα στον κάθε μικρόκοσμό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφήσαμε να καθορίζουν τις τύχες μας συνήθως θλιβεροί και ενίοτε άθλιοι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, αρκετοί εκ των οποίων σήμερα ανερυθρίαστα κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100085_23/04/2010_398596