17 Αυγούστου 2010
Η επιχείρηση ελεγχόμενης εκτόνωσης της λαϊκής οργής μέσα από τα ΜΜΕ
[ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ Κ. ΣΚΑΝΔΑΛΗ ks@aegean-theory.gr]
Η επιχείρηση ελεγχόμενης εκτόνωσης της λαϊκής οργής μέσα από τα ΜΜΕ
Κώστας Σκανδάλης
Τα ακραία φαινόμενα αποσύνθεσης του πολιτικού μας συστήματος, έτσι τουλάχιστον όπως μας προβάλλονται μέσα από το διαδίκτυο αλλά και από τα ΜΜΕ, με τα πρόσφατα συμβολικά κτυπήματα τρόμου στο κέντρο της προστασίας του πολίτη και το άνανδρο δολοφονικό κτύπημα κατά της φωνής του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, ξεφεύγουν πλέον πέρα από κάθε φαντασία.
Στην προσπάθεια να κατανοήσουμε τα κίνητρα των πραγματικών υπαιτίων που τα προκαλούν, οφείλουμε κατ’ αρχάς να αποδεχθούμε όλοι ως δεδομένη πραγματικότητα και όχι πλέον ως υποθετικό σενάριο, ότι τα φαινόμενα αυτά αποτελούν μέρος των παγκοσμίου εμβελείας ενεργειών, ενός οικονομικά παντοδύναμου συστήματος, το οποίο δυστυχώς λειτουργεί αποδομώντας συστηματικά την φύση και την ταυτότητα της κοινωνίας μας με τρόπο προγραμματισμένο και συνειδητό.
Είναι επίσης απαραίτητο να δώσουμε ένα απλό και συμβολικό όνομα στο σύστημα αυτό, στο οποίο άλλωστε θα αναφερθούμε κατ’ ανάγκην πολύ συνοπτικά. Ας το ονομάσουμε λοιπόν Πολύποδα, μια και όπως διαπιστώνουμε διαθέτει ‘πολλά ποδάρια’ κατά τη λαϊκή ρήση.
Ο Πολύποδας είναι ένα υπερτοπικό και υπερεθνικό εξουσιαστικό σύστημα, διαχειριζόμενο από νόες οι οποίοι πρωτίστως έχουν φροντίσει να διατηρήσουν την αφάνεια και την ανωνυμία τους, δίνοντας σε αυτά τα χαρακτηριστικά την ύψιστη σημασία.
Τυχόν γνωστά κέντρα όπως π.χ. η Λέσχη Μπίλτερμπεργκ, Ιλλουμινάτι ή άλλα δεν είναι παρά η μύτη του παγόβουνου, καθώς η δράση τους αφήνεται ηθελημένα και ελεγχόμενα να γίνει γνωστή.
Ο Πολύποδας βασίζει την επιτυχία του στην κληρονομία μιας πανάρχαιας και καλά κρυμμένης γνώσης του ελέγχου της ανθρώπινης κοινωνίας, με πρόσφατη εξειδίκευση στη μορφή διακυβέρνησης που στα περισσότερα κράτη φέρει τον ψευδεπίγραφο τίτλο ‘δημοκρατία’, κατά παράβαση κάθε λογικής.
Εξασκεί λοιπόν έναν ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο που κατά κανόνα επιτυγχάνεται μέσα από την έντεχνη διείσδυση στα κέντρα εξουσίας, την άσκηση συντονισμένων ενεργειών μέσα από αυτά, την πολύ καλή γνώση της ψυχολογίας της μάζας και τελικά τον συνολικό έλεγχο οικονομίας και ενέργειας, πολλών κρατών ταυτόχρονα.
Τα τελευταία χρόνια η άσκηση της ‘τέχνης’ αυτής με την διάδοση του διαδικτύου γίνεται πολύ ευκολότερα αντιληπτή από τον μέσο πολίτη του κόσμου. Μια ‘τέχνη’ που στα ελληνικά ο όρος της μεταγράφεται ως ‘Κοινωνική Μηχανική’.
Είναι πολύ εύκολο σήμερα να παρατηρήσει κανείς την εμμονή του Πολύποδα στην καταστροφή των Εθνικών αλλά και γεωγραφικών συσπειρώσεων των λαών όπου στηρίζουν όλη την πολιτισμική τους υπόσταση, την μακραίωνη παράδοση τους, την σοφία και εν γένει την κοσμοθεωρία τους.
Όμως το σενάριο διαγράφεται δυστυχώς ακόμη πιο εφιαλτικό…
Τόσο η πολιτισμική αυτή παγκόσμια καταστροφή όσο και ο φυσικός αποδεκατισμός του πληθυσμού ολοκλήρου του πλανήτη έχουν τεθεί, ( και μάλιστα έχουν δηλωθεί και εγγράφως σε ογκωδέστατο μνημείο στην Γεωργία των ΗΠΑ) ως απαραίτητες προϋποθέσεις για τον Πολύποδα ώστε να διασφαλίσει έναν αποτελεσματικότερο έλεγχο του πλανήτη. Την πρωτοφανή αυτή μαζική πολυγενοκτονία και παγκόσμια πολιτισμική αποδόμηση, ο Πολύποδας την έχει παρουσιάσει ως γνωστόν ως «Nέα Tάξη Πραγμάτων».
Από τις πρώτες προτεραιότητες του Πολύποδα για την επίτευξη του εν λόγω μεγαλεπήβολου σχεδίου, είναι ο έλεγχος της εκτόνωσης της αναμενόμενης οργής των πολιτών μέσα σε κάθε κράτος, λόγω των πρωτοφανών εξοντωτικών μέτρων με τα οποία έχει προγραμματίσει να καταστρέψει αργά, μεθοδικά και αμετάκλητα, όχι μόνο τις παραδοσιακές δομές όπως περιγράψαμε. Στόχος του είναι επίσης και η φυσική αντίσταση του ανθρώπινου οργανισμού, την οποία προσπαθεί να καταβάλλει με διαρκείς αεροψεκασμούς που επιδρούν στο ανοσοποιητικό του σύστημα και την επιβολή της δικτατορίας των φαρμακοβιομηχανιών, μέσα από ιατρικούς συλλόγους και νοσοκομεία. Τα μέτρα αυτά κατά κανόνα εφαρμόζονται εναντίον μη πραγματικών καταστάσεων, που ο ίδιος ο Πολύποδας έχει δημιουργήσει, (οικονομική κρίση και επιδημίες ασθενειών) για να δικαιολογήσει έτσι τα κατασταλτικά μέτρα και την αποδόμηση ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών, παίζοντας ταυτόχρονα και το ρόλο του προστάτη τους.
Η εφαρμογή της ελεγχόμενης εκτόνωσης -ερχόμενοι και στο δικό μας πολιτικό επίπεδο-, προϋποθέτει τον έλεγχο κάθε πολιτικού φορέα (κόμματος) που θα μπορούσε έστω και τυπικά να θεωρηθεί υπαίτιος για κάθε αντιλαϊκή κυβερνητική ενέργεια, έτσι ώστε –όποτε χρειαστεί- να μπορεί να του αποδοθεί η ευθύνη για μια δήθεν πολιτική ‘κακοδιαχείριση ’ή ‘ανικανότητα’ κατά περίπτωση. Η αστείρευτη οικονομική δύναμη του Πολύποδα του παρέχει την δυνατότητα να αντικαθιστά ανά πάσα στιγμή οποιαδήποτε πολιτικά πρόσωπα θελήσει, τα οποία εκτιμά ως πλήρως αναλώσιμα, ώστε να διατηρεί αλώβητες τις συνωμοτικές δομές που έχει από χρόνια κτίσει και είναι το κυριότερο όπλο του μετά το χρήμα.
Οι πάντες διαισθάνονται πλέον ότι τα πολιτικά κόμματα σήμερα υφίστανται ως ενιαίες πολιτικές οντότητες, την διασπορά της υποτιθέμενης πολιτικής ή άλλης ευθύνης σκόπιμα, ενώ στην πραγματικότητα την ευθύνη φέρουν συγκεκριμένα άτομα –πολιτικά και μη- πιστοί υπηρέτες του Πολύποδα και οργανωτές των καταστροφών, έτσι ώστε το γεγονός της αποκάλυψης τέτοιων γεγονότων ή σκανδάλων, να επιφέρει ταυτόχρονα και διάσπαση των πολιτών που ταυτίζονται με τα κόμματα ως ενιαίες οντότητες. Μια διάσπαση προσεκτικά μοιρασμένη ανάλογα με την πολιτική δύναμη των υπαρχόντων κομμάτων και μάλιστα χωρίς κάτι τέτοιο να προβληματίζει τον Πολύποδα καθώς φροντίζει πάντα για την προοπτική μετάλλαξης τους σε νέα κόμματα εξουσίας με νέα ονόματα και νέα πρόσωπα, πάντα βέβαια εξ ίσου ελεγχόμενα με τα προηγούμενα.
Όμως επειδή τα θέματα που ανοίγονται με όλες τις παραπάνω διαπιστώσεις είναι ιδιαίτερα δαιδαλώδη και πολυεπίπεδα, το σημείο στο οποίο θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το πως εφαρμόζεται και το πως μπορεί να γίνει διακριτή μια τέτοια επιχείρηση ελεγχόμενης εκτόνωσης της λαϊκής οργής μέσα από τα ΜΜΕ.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αποτελούν ως γνωστόν τον κύριο μοχλό για τον έλεγχο των συνειδήσεων που είναι και η βάση για οποιονδήποτε περεταίρω μαζικό έλεγχο.
Στην συγκεκριμένη περίσταση της εφαρμογής των εξοντωτικών μέτρων όπως τη ζούμε ήδη, ο Πολύποδας βασίζεται στο ότι εκ φύσεως ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραμείνει μακροχρόνια σε κατάσταση μόνιμης μελαγχολίας και προβληματισμού, ειδικά όταν πρόκειται για δυσχέρειες όχι ειδικά ατομικής εμβέλειας, αλλά κυρίως για τέτοιες που αφορούν το σύνολο μιας κοινωνίας. Με αυτό το δεδομένο, οι εντολοδόχοι του Πολύποδα αποσπούν με ευκολία την προσοχή του κόσμου από τα φλέγοντα κοινωνικά προβλήματα, προβάλλοντας συνεχώς θέματα δευτερεύουσας ή τριτεύουσας σημασίας έτσι ώστε να καλλιεργούν σταθερά την ψευδαίσθηση ότι τα πρωτεύοντα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα είτε θα λυθούν από μόνα τους με την πάροδο του χρόνου, είτε ότι η λύση τους είναι υπερβολικά περίπλοκη για τον μέσο πολίτη και αφορά κάποιους άλλους ειδικότερους και σοφότερους.
Οι απόκοσμα ευτυχισμένες και αφύσικα ανέμελες φωνές των διαφημιστών μέσα από τις καταιγιστικά επαναλαμβανόμενες πανάκριβες διαφημίσεις, οι χαζοχαρούμενες γκριμάτσες των αδικαιολόγητα ενθουσιασμένων παρουσιαστών εκπομπών του λεγόμενου ‘lifestyle’ ή τα λάγνα κουνήματα των ατάλαντων ηθοποιών στα φθηνά σήριαλ επιπέδου λατινοαμερικάνικης τηλεόρασης, είναι μερικά από τα κλασσικά εργαλεία των ΜΜΕ στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός κλίματος πλασματικής ευφορίας και το κυριότερο : Απόσπασης από τα ουσιώδη προβλήματα.
Όταν κάποιος με δυνατότητα επιρροής, μπαίνει ανενόχλητα στο σπίτι του κάθε ενός, που κανονικά αποτελεί χώρο απαραβίαστο για κάθε ανεπιθύμητο -όχι βέβαια ευθέως- αλλά μέσα από τα άνευ ουσιαστικής σημασίας θέματα που πραγματεύεται και με τον δήθεν ανέμελο τόνο της φωνής του να διαλαλεί έμμεσα ότι η ζωή είναι ξένοιαστη και πολύ μικρή για να χολοσκάει κανείς, συμβάλει καθοριστικά στην δημιουργία της ψευδαίσθησης ότι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο.
Πόσες τέτοιες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές δεν δημιουργούνται απλά για να μας κάνουν να χτίσουμε στο μυαλό μας ακριβώς αυτή την καθησυχαστική ψευδαίσθηση ;
Δεν συμβάλει μια τέτοια εντελώς αφύσικη και περίτεχνα στημένη παρωδία στον αποπροσανατολισμό του πολίτη, όταν τον κάνει να σκέφτεται πως τα περισσότερα από τα τρομερά δεινά που ο ίδιος αντιλαμβάνεται να συμβαίνουν μέσα στην χώρα του, σύμφωνα με τα ΜΜΕ φαίνεται να απασχολούν μια μικρή μερίδα άτυχων ίσως ανθρώπων, αλλά όχι και στο σύνολο ;
Ο Πολύποδας αφουγκράζεται την τεράστια αγανάκτηση του λαού και εργάζεται ακατάπαυστα για να την εκτονώσει, κυρίως μέσα από τους επαγγελματίες δημαγωγούς (βλέπε δημοσιογράφους) που διαθέτει, γι αυτό και όταν διακυβεύεται η καταστροφή αυτού του κλίματος με αποκαλύψεις που ενδεχομένως θα εξουδετέρωναν τους δημαγωγούς συνεργάτες του, φθάνει μέχρι και την φυσική εξόντωση όσων τους εναντιώνονται.
Κάποιοι δημοσιογράφοι-δημαγωγοί λοιπόν υπηρετούν πιστά τον Πολύποδα. Κάποιοι συνειδητά, άλλοι ουσιαστικά ασυνείδητα καθώς του αποδίδουν λανθασμένες ή ανύπαρκτες σκοπιμότητες, προέλευση και ιδιότητες.
Όλοι αυτοί εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό έντονα προβληματισμένοι και αγχωμένοι για την σημερινή κατάσταση.
Αυτό είναι κάτι που ο Πολύποδας, όταν δεν το καλλιεργεί σκόπιμα το επιζητά διακαώς, καθώς όλοι οι τηλε-προβαλλόμενοι συνήθως διαμαρτύρονται αγανακτισμένοι τόσο έντονα και τόσο δραματικά ώστε ο πολίτης να ταυτίζει υποσυνείδητα την δική του οργή με την δήθεν επαναστατημένη αγανάκτηση του δημοσιογράφου με αποτέλεσμα να αποδέχεται ως ειλικρινή αυτά που λέει, τουλάχιστον κατά κανόνα.
Αυτό προκύπτει ως φυσικό επακόλουθο του γεγονότος ότι μια τέτοια ατμόσφαιρα έντασης και ανησυχίας επιβεβαιώνει με πλάγιο και έμμεσο τρόπο ότι και οι δύο πλευρές (θεατές και παρουσιαστές) συμπάσχουν και αντιμετωπίζουν ΜΑΖΙ κάποιο κοινό εχθρό, αόρατο και ανώνυμο.
Ο προσεταιρισμός του ‘πελάτη’ έχει επιτευχθεί.
Όμως ο χειρισμός και ο συντονισμός των συνειδήσεων δεν είναι πάντα τόσο απλή υπόθεση. Απαιτεί πολλές και λεπτεπίλεπτες ‘χειρουργικές’ επεμβάσεις .
Μαζί με την απατηλή οργή και αγανάκτηση που εκπέμπουν οι ποικίλοι δημαγωγοί, με την οποία συνήθως ταυτίζονται οι αντίστοιχοι αποδέκτες, πρέπει να περάσουν ταυτόχρονα και τα πιο σημαντικά για τη Ν.T.Π μηνύματα, με έναν τρόπο που θα εξασφαλίζει ότι αυτά θα αφομοιωθούν.
Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτός ο σκοπός, θα πρέπει οι αποδέκτες να τα αποδεχθούν και να τα ενστερνιστούν ως δικά τους νοητικά σχήματα [ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ "ΒΓΑΛΟΥΝ" ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ!!!]
Τέτοια είναι όλα εκείνα τα ‘μισοψημένα’ συμπεράσματα τα οποία ελπίζουν πως ‘θα τα βγάλουμε μόνοι μας’, ανάλογα με την διαφορετική ιδεολογική προετοιμασία στην οποία μας έχουν υποβάλλει (δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη), έτσι ώστε να παραμένουμε μονίμως διαιρεμένοι και αντιμαχόμενοι μέσα από τα ‘επί τούτου’ στημένα και μακροχρόνια προσχεδιασμένα αντιμαχόμενα στρατόπεδα.
Κόμματα και παρατάξεις δηλαδή, στημένα ιδεολογικά απέναντι, δεξιά και αριστερά από έναν ανύπαρκτο σήμερα άξονα.
Τέτοια λοιπόν έτοιμα δεξιόστροφα και αριστερόστροφα προκάτ ‘συμπεράσματα’ μοιάζουν με τις όμορφα κομμένες και προτηγανισμένες πατάτες που γρήγορα και χωρίς κόπο θα αποτελέσουν μια ‘δική μας’ προσθήκη στο καθημερινό τραπέζι, καθώς λείπει από όλους ο χρόνος για πιο περίπλοκα μαγειρέματα.
Όπως είναι αυτονόητο τα προκατασκευασμένα αυτά ‘συμπεράσματα’ διαχέονται μέσα από τα ΜΜΕ με όχημα κάθε είδους έμμεσο επικοινωνιακό ‘τρυκ’ :
Με τα συμφραζόμενα και τα υπονοούμενα, τις κινήσεις του σώματος των δημαγωγών, τον τόνο της φωνής τους , τα νοήματα του κεφαλιού, τα χαμόγελα αποδοκιμασίας, τις διάφορες γκριμάτσες και βέβαια πολύ πιο ουσιαστικά συμβάλλουν οι στημένες τηλεφωνικές παρεμβάσεις, οι δήθεν αυθόρμητες ‘συνεντεύξεις’, οι συντονισμένες ‘διαρρεύσεις’ και οι διακαναλικές ‘σπόντες, οι διαδοχικές και διακαναλικές εμφανίσεις ‘εκλεκτών’ σε καθημερινή βάση κλπ κλπ.
Όλα αυτά τα έμμεσα μηνύματα καλλιεργούνται και βεβαίως ποτέ δεν παρουσιάζονται ευθέως εκπεφρασμένα, για παράδειγμα με την μορφή των παρακάτω απόλυτων εκφράσεων, τις οποίες ο Πολύποδας θα επιθυμούσε διακαώς αν ενστερνίζονταν οι ψηφοφόροι χωρίς αμφισβήτηση , έτσι ώστε να μπορεί να τους περιχαρακώσει με ασφάλεια στα αντίστοιχα ιδεολογικά μαντριά που έχει από δεκαετίες στημένα, για να μπορεί να τους ελέγχει π.χ. :
*Υπεύθυνα για την τραγική αυτή κατάσταση είναι μόνο κάποια κόμματα και οι διεφθαρμένοι εκπρόσωποί τους και όχι ξένοι πράκτορες.
*Υπαίτιοι για την κρίση είναι μόνο κάποιοι άπληστοι πολιτικοί οι οποίοι ‘έφαγαν’ τα χρήματα του λαού, και όχι οποιαδήποτε εξωθεσμικά ‘σκοτεινά κέντρα’.
*Υπαίτιοι για την κρίση είναι και οι ίδιοι δανειολήπτες. Εφ’ όσον δεν πληρώνουν τα δανεικά και πρέπει να τιμωρούνται ανάλογα τόσο ως κράτη όσο και ως άτομα.
*Τα όρια οποιωνδήποτε αποκαλύψεων περί σκανδάλων δεν επιτρέπεται να υπερβούν τα συμβατικά τους περιθώρια και οποιαδήποτε αποκάλυψη και καταδίκη, μπορεί να αφορά μόνο πολιτικούς υπευθύνους και τους κάτω απ’ αυτούς ευρισκομένους.
( δηλαδή τους αναλώσιμους και όχι κάποιους ειδικούς- υπηρέτες που θα οδηγούσαν με τυχόν ομολογίες τους μέχρι τα πλοκάμια του Πολύποδα !)
* Αιτία όλης της κακοδαιμονίας είναι η καπιταλιστική ιδεολογία των δεξιών που επιβάλλει οικονομικές δικτατορίες μέσα από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και συντηρεί την πάλη των τάξεων.
* Αιτία όλης της κακοδαιμονίας είναι η αναρχοκουμουνιστική διεθνιστική ιδεολογία των αριστερών που με προκρούστεια λογική εξομοιώνει τους πάντες προς τα κάτω και υποθάλπει την λαθρομετανάστευση και τον εθνομηδενισμό.
* Αιτία όλης της κακοδαιμονίας είναι ο ίδιος ο ψηφοφόρος και εφ’ όσον αυτός αναδεικνύει τόσο διεφθαρμένους εκπροσώπους, είναι άξιος της τύχης του, κρίνεται ένοχος και οφείλει να πληρώσει .
Αν βέβαια εύρισκαν ποτέ τρόπο να τα περάσουν έτσι ξερά, τότε δεν θα συζητούσαμε για προτηγανισμένη πατάτα αλλά για την απόπειρα πώλησης μιας προ-μασημένης και προ-χωνεμένης τροφής !
Δεν θα πρέπει τέλος να μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις το γεγονός ότι καθίσταται πλέον σε όλους εμφανές πως οι ‘κυβερνώντες’ πολιτικοί από καιρό (πριν την ‘τρώεικα’) δεν παίρνουν πια πολιτικές αποφάσεις αλλά εκτελούν προαποφασισμένες εντολές.
Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ‘αποκάλυψης’, όχι μόνο δεν φαίνεται να προβληματίζει τον Πολύποδα, αλλά αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις δείχνει να το επιδιώκει κιόλας. Προφανώς διότι η διάχυση μιας τέτοιας αίσθησης σε όλα τα κοινωνικά στρώματα αποτελεί ένα πολυσήμαντο μήνυμα προς πολλαπλούς αποδέκτες :
1ον) Επίδειξη δύναμης προς όσους αναγνωρίζουν και κατανοούν τους σκοπούς και την πηγή της ισχύος του Πολύποδα, με δεδομένο ότι αυτοί μέχρι στιγμής δεν διαθέτουν την κρίσιμη μάζα η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτρέψει την κυριαρχία του.
2ον) Απόκρυψη της πραγματικής ταυτότητας του Πολύποδα από εκείνους που λόγω ποικίλων αντιληπτικών στρεβλώσεων δεν κατανοούν συνολικά την ύπαρξη του ως περιγράφεται, ούτε αποδέχονται τους σκοτεινούς σκοπούς και την πραγματική φύση της ισχύος του.
Αυτοί συνήθως ικανοποιούνται με την ιδέα ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί, συμβαίνει έτσι απλά να προκύπτουν μονίμως ανεπαρκείς, αχόρταγοι και πάντα διεφθαρμένοι, οπότε εκτονώνονται με την ψευδαίσθηση ότι, εφ’ όσον οι ίδιοι με χρήση απλής λογικής και μόνο αποδεικνύονται ικανότεροι στην εξεύρεση λύσεων για τα διάφορα κοινωνικά προβλήματα, σημαίνει ότι θα μπορούσαν και να χειριστούν γενικά την κατάσταση πολύ αποτελεσματικότερα από τους πολιτικούς.
Βέβαια αυτοί, συνήθως μετά από την τυποποιημένη απαγγελία των απλοϊκών λύσεων που αναπαράγουν μηχανικά, επανέρχονται βιαστικά στα καθημερινά θέματα αφού δικαιολογήσουν την μόνιμη αδράνεια τους με το σκεπτικό ότι δεν διαθέτουν την απαιτούμενη τυπική αναγνώριση των προσόντων τους, άρα δεν μπορούν να δράσουν και ως πολιτικοί αρχηγοί όπως κατ’ εκτίμηση τους θα άξιζαν.
Το ζητούμενο λοιπόν, επανερχόμενοι στα πιο ουσιώδη, είναι να αυξηθεί η κρίσιμη μάζα εκείνων που κατανοούν.
Αυτών που αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα ότι :
Όλες οι δυσοίωνες προοπτικές που μόνο ακροθιγώς θα μπορούσε να αναπτύξει κανείς μέσα στα στενά περιθώρια ενός άρθρου, όσο και αυτές που προδιαγράφονται πλέον πεντακάθαρα μέσα και από τις πρωτοφανείς εθνοκτόνες ενέργειες των πολιτικών υπηρετών του Πολύποδα, δυστυχώς προέρχονται από τον ίδιο απάνθρωπο μηχανισμό που κυριολεκτικά απεργάζεται και την φυσική και την πολιτισμική μας εξόντωση…
Πάρα πολλοί το φωνάζουμε με κάθε τρόπο εδώ και χρόνια και μάλιστα αρκετοί από τους γνωρίζοντες τα βασικά της χρήσης του διαδικτύου θεωρούν τα παραπάνω γνωστά και τετριμμένα και τα έχουν ήδη αναμεταδώσει πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, αψηφώντας την κατάταξη τους στην κατηγορία των ‘γραφικών συνωμοσιολόγων’.
Όμως –δυστυχώς- τα γεγονότα των τελευταίων μηνών, μας δικαιώνουν απόλυτα ως προς τις δυσάρεστες αυτές προβλέψεις, τόσο δυσοίωνες που λίγο παλαιότερα θα εκλαμβάνονταν δικαιολογημένα ως αποκυήματα νοσηρής φαντασίας.
Για να έχει λοιπόν κάποιο αποτέλεσμα η προσπάθεια επικοινωνίας όλων μας με δεδομένη την κρισιμότητα των περιστάσεων, αυτή δεν μπορεί να παραμείνει εγκλωβισμένη μόνο στην μορφή της ανταλλαγής απλών e-mail μηνυμάτων, την ανάρτηση blogs και ακόμη χειρότερα, στην φαντασίωση ότι προσφέρουμε κάποια κοινωνική δράση μέσα από τα πλήρως ελεγχόμενα προγράμματα κοινωνικής δικτύωσης όπως facebook, tweeter κλπ. (Μάλλον το αντίθετο στην τελευταία περίπτωση).
Ουσιαστικό αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια επιτυχή, -πρόσωπο με πρόσωπο- μετάδοση της πραγματικής κατάστασης σε κάθε συμπολίτη μας που δεν έχει διαδικτυακή πρόσβαση και ζει σε άλλο ρυθμό, έξω από τα ‘στεγανά’ του διαδικτύου.
Με δεδομένο ότι προς το παρόν μόνο μια περιορισμένη μερίδα του πληθυσμού έχει αυτό το επικοινωνιακό προνόμιο τουλάχιστον στην Ελλάδα, η απαιτούμενη κρίσιμη μάζα θα ανακτηθεί μόνο με την εκτός διαδικτύου ενημέρωση των συμπολιτών μας.
Ίσως τότε ελαττωθεί η επίδραση των ξένων ελληνόφωνων ΜΜΕ και γείρει η πλάστιγγα, όμως μια ουσιαστική εξουδετέρωση της επίδρασης τους με τα σημερινά δεδομένα υπερβαίνει κάθε λογική...
Εν κατακλείδι, φως στο τούνελ αυτή τη στιγμή μπορεί πράγματι να μην διακρίνεται.
Όμως κάτι τέτοιο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η έξοδος βρίσκεται μακριά…
Αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή ακόμα είναι νύχτα !
Η έξοδος ίσως είναι τόσο κοντά μας, που να εμφανιστεί αμέσως μετά από κάποια απότομη στροφή του τούνελ που έκοβε μέχρι τώρα το φώς και με το που την περνάμε να βγούμε έξω, μαζί με το χάραμα της νέας ημέρας...
Κ.Σ.
Η επιχείρηση ελεγχόμενης εκτόνωσης της λαϊκής οργής μέσα από τα ΜΜΕ
Κώστας Σκανδάλης
Τα ακραία φαινόμενα αποσύνθεσης του πολιτικού μας συστήματος, έτσι τουλάχιστον όπως μας προβάλλονται μέσα από το διαδίκτυο αλλά και από τα ΜΜΕ, με τα πρόσφατα συμβολικά κτυπήματα τρόμου στο κέντρο της προστασίας του πολίτη και το άνανδρο δολοφονικό κτύπημα κατά της φωνής του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, ξεφεύγουν πλέον πέρα από κάθε φαντασία.
Στην προσπάθεια να κατανοήσουμε τα κίνητρα των πραγματικών υπαιτίων που τα προκαλούν, οφείλουμε κατ’ αρχάς να αποδεχθούμε όλοι ως δεδομένη πραγματικότητα και όχι πλέον ως υποθετικό σενάριο, ότι τα φαινόμενα αυτά αποτελούν μέρος των παγκοσμίου εμβελείας ενεργειών, ενός οικονομικά παντοδύναμου συστήματος, το οποίο δυστυχώς λειτουργεί αποδομώντας συστηματικά την φύση και την ταυτότητα της κοινωνίας μας με τρόπο προγραμματισμένο και συνειδητό.
Είναι επίσης απαραίτητο να δώσουμε ένα απλό και συμβολικό όνομα στο σύστημα αυτό, στο οποίο άλλωστε θα αναφερθούμε κατ’ ανάγκην πολύ συνοπτικά. Ας το ονομάσουμε λοιπόν Πολύποδα, μια και όπως διαπιστώνουμε διαθέτει ‘πολλά ποδάρια’ κατά τη λαϊκή ρήση.
Ο Πολύποδας είναι ένα υπερτοπικό και υπερεθνικό εξουσιαστικό σύστημα, διαχειριζόμενο από νόες οι οποίοι πρωτίστως έχουν φροντίσει να διατηρήσουν την αφάνεια και την ανωνυμία τους, δίνοντας σε αυτά τα χαρακτηριστικά την ύψιστη σημασία.
Τυχόν γνωστά κέντρα όπως π.χ. η Λέσχη Μπίλτερμπεργκ, Ιλλουμινάτι ή άλλα δεν είναι παρά η μύτη του παγόβουνου, καθώς η δράση τους αφήνεται ηθελημένα και ελεγχόμενα να γίνει γνωστή.
Ο Πολύποδας βασίζει την επιτυχία του στην κληρονομία μιας πανάρχαιας και καλά κρυμμένης γνώσης του ελέγχου της ανθρώπινης κοινωνίας, με πρόσφατη εξειδίκευση στη μορφή διακυβέρνησης που στα περισσότερα κράτη φέρει τον ψευδεπίγραφο τίτλο ‘δημοκρατία’, κατά παράβαση κάθε λογικής.
Εξασκεί λοιπόν έναν ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο που κατά κανόνα επιτυγχάνεται μέσα από την έντεχνη διείσδυση στα κέντρα εξουσίας, την άσκηση συντονισμένων ενεργειών μέσα από αυτά, την πολύ καλή γνώση της ψυχολογίας της μάζας και τελικά τον συνολικό έλεγχο οικονομίας και ενέργειας, πολλών κρατών ταυτόχρονα.
Τα τελευταία χρόνια η άσκηση της ‘τέχνης’ αυτής με την διάδοση του διαδικτύου γίνεται πολύ ευκολότερα αντιληπτή από τον μέσο πολίτη του κόσμου. Μια ‘τέχνη’ που στα ελληνικά ο όρος της μεταγράφεται ως ‘Κοινωνική Μηχανική’.
Είναι πολύ εύκολο σήμερα να παρατηρήσει κανείς την εμμονή του Πολύποδα στην καταστροφή των Εθνικών αλλά και γεωγραφικών συσπειρώσεων των λαών όπου στηρίζουν όλη την πολιτισμική τους υπόσταση, την μακραίωνη παράδοση τους, την σοφία και εν γένει την κοσμοθεωρία τους.
Όμως το σενάριο διαγράφεται δυστυχώς ακόμη πιο εφιαλτικό…
Τόσο η πολιτισμική αυτή παγκόσμια καταστροφή όσο και ο φυσικός αποδεκατισμός του πληθυσμού ολοκλήρου του πλανήτη έχουν τεθεί, ( και μάλιστα έχουν δηλωθεί και εγγράφως σε ογκωδέστατο μνημείο στην Γεωργία των ΗΠΑ) ως απαραίτητες προϋποθέσεις για τον Πολύποδα ώστε να διασφαλίσει έναν αποτελεσματικότερο έλεγχο του πλανήτη. Την πρωτοφανή αυτή μαζική πολυγενοκτονία και παγκόσμια πολιτισμική αποδόμηση, ο Πολύποδας την έχει παρουσιάσει ως γνωστόν ως «Nέα Tάξη Πραγμάτων».
Από τις πρώτες προτεραιότητες του Πολύποδα για την επίτευξη του εν λόγω μεγαλεπήβολου σχεδίου, είναι ο έλεγχος της εκτόνωσης της αναμενόμενης οργής των πολιτών μέσα σε κάθε κράτος, λόγω των πρωτοφανών εξοντωτικών μέτρων με τα οποία έχει προγραμματίσει να καταστρέψει αργά, μεθοδικά και αμετάκλητα, όχι μόνο τις παραδοσιακές δομές όπως περιγράψαμε. Στόχος του είναι επίσης και η φυσική αντίσταση του ανθρώπινου οργανισμού, την οποία προσπαθεί να καταβάλλει με διαρκείς αεροψεκασμούς που επιδρούν στο ανοσοποιητικό του σύστημα και την επιβολή της δικτατορίας των φαρμακοβιομηχανιών, μέσα από ιατρικούς συλλόγους και νοσοκομεία. Τα μέτρα αυτά κατά κανόνα εφαρμόζονται εναντίον μη πραγματικών καταστάσεων, που ο ίδιος ο Πολύποδας έχει δημιουργήσει, (οικονομική κρίση και επιδημίες ασθενειών) για να δικαιολογήσει έτσι τα κατασταλτικά μέτρα και την αποδόμηση ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών, παίζοντας ταυτόχρονα και το ρόλο του προστάτη τους.
Η εφαρμογή της ελεγχόμενης εκτόνωσης -ερχόμενοι και στο δικό μας πολιτικό επίπεδο-, προϋποθέτει τον έλεγχο κάθε πολιτικού φορέα (κόμματος) που θα μπορούσε έστω και τυπικά να θεωρηθεί υπαίτιος για κάθε αντιλαϊκή κυβερνητική ενέργεια, έτσι ώστε –όποτε χρειαστεί- να μπορεί να του αποδοθεί η ευθύνη για μια δήθεν πολιτική ‘κακοδιαχείριση ’ή ‘ανικανότητα’ κατά περίπτωση. Η αστείρευτη οικονομική δύναμη του Πολύποδα του παρέχει την δυνατότητα να αντικαθιστά ανά πάσα στιγμή οποιαδήποτε πολιτικά πρόσωπα θελήσει, τα οποία εκτιμά ως πλήρως αναλώσιμα, ώστε να διατηρεί αλώβητες τις συνωμοτικές δομές που έχει από χρόνια κτίσει και είναι το κυριότερο όπλο του μετά το χρήμα.
Οι πάντες διαισθάνονται πλέον ότι τα πολιτικά κόμματα σήμερα υφίστανται ως ενιαίες πολιτικές οντότητες, την διασπορά της υποτιθέμενης πολιτικής ή άλλης ευθύνης σκόπιμα, ενώ στην πραγματικότητα την ευθύνη φέρουν συγκεκριμένα άτομα –πολιτικά και μη- πιστοί υπηρέτες του Πολύποδα και οργανωτές των καταστροφών, έτσι ώστε το γεγονός της αποκάλυψης τέτοιων γεγονότων ή σκανδάλων, να επιφέρει ταυτόχρονα και διάσπαση των πολιτών που ταυτίζονται με τα κόμματα ως ενιαίες οντότητες. Μια διάσπαση προσεκτικά μοιρασμένη ανάλογα με την πολιτική δύναμη των υπαρχόντων κομμάτων και μάλιστα χωρίς κάτι τέτοιο να προβληματίζει τον Πολύποδα καθώς φροντίζει πάντα για την προοπτική μετάλλαξης τους σε νέα κόμματα εξουσίας με νέα ονόματα και νέα πρόσωπα, πάντα βέβαια εξ ίσου ελεγχόμενα με τα προηγούμενα.
Όμως επειδή τα θέματα που ανοίγονται με όλες τις παραπάνω διαπιστώσεις είναι ιδιαίτερα δαιδαλώδη και πολυεπίπεδα, το σημείο στο οποίο θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το πως εφαρμόζεται και το πως μπορεί να γίνει διακριτή μια τέτοια επιχείρηση ελεγχόμενης εκτόνωσης της λαϊκής οργής μέσα από τα ΜΜΕ.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αποτελούν ως γνωστόν τον κύριο μοχλό για τον έλεγχο των συνειδήσεων που είναι και η βάση για οποιονδήποτε περεταίρω μαζικό έλεγχο.
Στην συγκεκριμένη περίσταση της εφαρμογής των εξοντωτικών μέτρων όπως τη ζούμε ήδη, ο Πολύποδας βασίζεται στο ότι εκ φύσεως ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραμείνει μακροχρόνια σε κατάσταση μόνιμης μελαγχολίας και προβληματισμού, ειδικά όταν πρόκειται για δυσχέρειες όχι ειδικά ατομικής εμβέλειας, αλλά κυρίως για τέτοιες που αφορούν το σύνολο μιας κοινωνίας. Με αυτό το δεδομένο, οι εντολοδόχοι του Πολύποδα αποσπούν με ευκολία την προσοχή του κόσμου από τα φλέγοντα κοινωνικά προβλήματα, προβάλλοντας συνεχώς θέματα δευτερεύουσας ή τριτεύουσας σημασίας έτσι ώστε να καλλιεργούν σταθερά την ψευδαίσθηση ότι τα πρωτεύοντα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα είτε θα λυθούν από μόνα τους με την πάροδο του χρόνου, είτε ότι η λύση τους είναι υπερβολικά περίπλοκη για τον μέσο πολίτη και αφορά κάποιους άλλους ειδικότερους και σοφότερους.
Οι απόκοσμα ευτυχισμένες και αφύσικα ανέμελες φωνές των διαφημιστών μέσα από τις καταιγιστικά επαναλαμβανόμενες πανάκριβες διαφημίσεις, οι χαζοχαρούμενες γκριμάτσες των αδικαιολόγητα ενθουσιασμένων παρουσιαστών εκπομπών του λεγόμενου ‘lifestyle’ ή τα λάγνα κουνήματα των ατάλαντων ηθοποιών στα φθηνά σήριαλ επιπέδου λατινοαμερικάνικης τηλεόρασης, είναι μερικά από τα κλασσικά εργαλεία των ΜΜΕ στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός κλίματος πλασματικής ευφορίας και το κυριότερο : Απόσπασης από τα ουσιώδη προβλήματα.
Όταν κάποιος με δυνατότητα επιρροής, μπαίνει ανενόχλητα στο σπίτι του κάθε ενός, που κανονικά αποτελεί χώρο απαραβίαστο για κάθε ανεπιθύμητο -όχι βέβαια ευθέως- αλλά μέσα από τα άνευ ουσιαστικής σημασίας θέματα που πραγματεύεται και με τον δήθεν ανέμελο τόνο της φωνής του να διαλαλεί έμμεσα ότι η ζωή είναι ξένοιαστη και πολύ μικρή για να χολοσκάει κανείς, συμβάλει καθοριστικά στην δημιουργία της ψευδαίσθησης ότι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο.
Πόσες τέτοιες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές δεν δημιουργούνται απλά για να μας κάνουν να χτίσουμε στο μυαλό μας ακριβώς αυτή την καθησυχαστική ψευδαίσθηση ;
Δεν συμβάλει μια τέτοια εντελώς αφύσικη και περίτεχνα στημένη παρωδία στον αποπροσανατολισμό του πολίτη, όταν τον κάνει να σκέφτεται πως τα περισσότερα από τα τρομερά δεινά που ο ίδιος αντιλαμβάνεται να συμβαίνουν μέσα στην χώρα του, σύμφωνα με τα ΜΜΕ φαίνεται να απασχολούν μια μικρή μερίδα άτυχων ίσως ανθρώπων, αλλά όχι και στο σύνολο ;
Ο Πολύποδας αφουγκράζεται την τεράστια αγανάκτηση του λαού και εργάζεται ακατάπαυστα για να την εκτονώσει, κυρίως μέσα από τους επαγγελματίες δημαγωγούς (βλέπε δημοσιογράφους) που διαθέτει, γι αυτό και όταν διακυβεύεται η καταστροφή αυτού του κλίματος με αποκαλύψεις που ενδεχομένως θα εξουδετέρωναν τους δημαγωγούς συνεργάτες του, φθάνει μέχρι και την φυσική εξόντωση όσων τους εναντιώνονται.
Κάποιοι δημοσιογράφοι-δημαγωγοί λοιπόν υπηρετούν πιστά τον Πολύποδα. Κάποιοι συνειδητά, άλλοι ουσιαστικά ασυνείδητα καθώς του αποδίδουν λανθασμένες ή ανύπαρκτες σκοπιμότητες, προέλευση και ιδιότητες.
Όλοι αυτοί εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό έντονα προβληματισμένοι και αγχωμένοι για την σημερινή κατάσταση.
Αυτό είναι κάτι που ο Πολύποδας, όταν δεν το καλλιεργεί σκόπιμα το επιζητά διακαώς, καθώς όλοι οι τηλε-προβαλλόμενοι συνήθως διαμαρτύρονται αγανακτισμένοι τόσο έντονα και τόσο δραματικά ώστε ο πολίτης να ταυτίζει υποσυνείδητα την δική του οργή με την δήθεν επαναστατημένη αγανάκτηση του δημοσιογράφου με αποτέλεσμα να αποδέχεται ως ειλικρινή αυτά που λέει, τουλάχιστον κατά κανόνα.
Αυτό προκύπτει ως φυσικό επακόλουθο του γεγονότος ότι μια τέτοια ατμόσφαιρα έντασης και ανησυχίας επιβεβαιώνει με πλάγιο και έμμεσο τρόπο ότι και οι δύο πλευρές (θεατές και παρουσιαστές) συμπάσχουν και αντιμετωπίζουν ΜΑΖΙ κάποιο κοινό εχθρό, αόρατο και ανώνυμο.
Ο προσεταιρισμός του ‘πελάτη’ έχει επιτευχθεί.
Όμως ο χειρισμός και ο συντονισμός των συνειδήσεων δεν είναι πάντα τόσο απλή υπόθεση. Απαιτεί πολλές και λεπτεπίλεπτες ‘χειρουργικές’ επεμβάσεις .
Μαζί με την απατηλή οργή και αγανάκτηση που εκπέμπουν οι ποικίλοι δημαγωγοί, με την οποία συνήθως ταυτίζονται οι αντίστοιχοι αποδέκτες, πρέπει να περάσουν ταυτόχρονα και τα πιο σημαντικά για τη Ν.T.Π μηνύματα, με έναν τρόπο που θα εξασφαλίζει ότι αυτά θα αφομοιωθούν.
Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτός ο σκοπός, θα πρέπει οι αποδέκτες να τα αποδεχθούν και να τα ενστερνιστούν ως δικά τους νοητικά σχήματα [ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ "ΒΓΑΛΟΥΝ" ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ!!!]
Τέτοια είναι όλα εκείνα τα ‘μισοψημένα’ συμπεράσματα τα οποία ελπίζουν πως ‘θα τα βγάλουμε μόνοι μας’, ανάλογα με την διαφορετική ιδεολογική προετοιμασία στην οποία μας έχουν υποβάλλει (δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη), έτσι ώστε να παραμένουμε μονίμως διαιρεμένοι και αντιμαχόμενοι μέσα από τα ‘επί τούτου’ στημένα και μακροχρόνια προσχεδιασμένα αντιμαχόμενα στρατόπεδα.
Κόμματα και παρατάξεις δηλαδή, στημένα ιδεολογικά απέναντι, δεξιά και αριστερά από έναν ανύπαρκτο σήμερα άξονα.
Τέτοια λοιπόν έτοιμα δεξιόστροφα και αριστερόστροφα προκάτ ‘συμπεράσματα’ μοιάζουν με τις όμορφα κομμένες και προτηγανισμένες πατάτες που γρήγορα και χωρίς κόπο θα αποτελέσουν μια ‘δική μας’ προσθήκη στο καθημερινό τραπέζι, καθώς λείπει από όλους ο χρόνος για πιο περίπλοκα μαγειρέματα.
Όπως είναι αυτονόητο τα προκατασκευασμένα αυτά ‘συμπεράσματα’ διαχέονται μέσα από τα ΜΜΕ με όχημα κάθε είδους έμμεσο επικοινωνιακό ‘τρυκ’ :
Με τα συμφραζόμενα και τα υπονοούμενα, τις κινήσεις του σώματος των δημαγωγών, τον τόνο της φωνής τους , τα νοήματα του κεφαλιού, τα χαμόγελα αποδοκιμασίας, τις διάφορες γκριμάτσες και βέβαια πολύ πιο ουσιαστικά συμβάλλουν οι στημένες τηλεφωνικές παρεμβάσεις, οι δήθεν αυθόρμητες ‘συνεντεύξεις’, οι συντονισμένες ‘διαρρεύσεις’ και οι διακαναλικές ‘σπόντες, οι διαδοχικές και διακαναλικές εμφανίσεις ‘εκλεκτών’ σε καθημερινή βάση κλπ κλπ.
Όλα αυτά τα έμμεσα μηνύματα καλλιεργούνται και βεβαίως ποτέ δεν παρουσιάζονται ευθέως εκπεφρασμένα, για παράδειγμα με την μορφή των παρακάτω απόλυτων εκφράσεων, τις οποίες ο Πολύποδας θα επιθυμούσε διακαώς αν ενστερνίζονταν οι ψηφοφόροι χωρίς αμφισβήτηση , έτσι ώστε να μπορεί να τους περιχαρακώσει με ασφάλεια στα αντίστοιχα ιδεολογικά μαντριά που έχει από δεκαετίες στημένα, για να μπορεί να τους ελέγχει π.χ. :
*Υπεύθυνα για την τραγική αυτή κατάσταση είναι μόνο κάποια κόμματα και οι διεφθαρμένοι εκπρόσωποί τους και όχι ξένοι πράκτορες.
*Υπαίτιοι για την κρίση είναι μόνο κάποιοι άπληστοι πολιτικοί οι οποίοι ‘έφαγαν’ τα χρήματα του λαού, και όχι οποιαδήποτε εξωθεσμικά ‘σκοτεινά κέντρα’.
*Υπαίτιοι για την κρίση είναι και οι ίδιοι δανειολήπτες. Εφ’ όσον δεν πληρώνουν τα δανεικά και πρέπει να τιμωρούνται ανάλογα τόσο ως κράτη όσο και ως άτομα.
*Τα όρια οποιωνδήποτε αποκαλύψεων περί σκανδάλων δεν επιτρέπεται να υπερβούν τα συμβατικά τους περιθώρια και οποιαδήποτε αποκάλυψη και καταδίκη, μπορεί να αφορά μόνο πολιτικούς υπευθύνους και τους κάτω απ’ αυτούς ευρισκομένους.
( δηλαδή τους αναλώσιμους και όχι κάποιους ειδικούς- υπηρέτες που θα οδηγούσαν με τυχόν ομολογίες τους μέχρι τα πλοκάμια του Πολύποδα !)
* Αιτία όλης της κακοδαιμονίας είναι η καπιταλιστική ιδεολογία των δεξιών που επιβάλλει οικονομικές δικτατορίες μέσα από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και συντηρεί την πάλη των τάξεων.
* Αιτία όλης της κακοδαιμονίας είναι η αναρχοκουμουνιστική διεθνιστική ιδεολογία των αριστερών που με προκρούστεια λογική εξομοιώνει τους πάντες προς τα κάτω και υποθάλπει την λαθρομετανάστευση και τον εθνομηδενισμό.
* Αιτία όλης της κακοδαιμονίας είναι ο ίδιος ο ψηφοφόρος και εφ’ όσον αυτός αναδεικνύει τόσο διεφθαρμένους εκπροσώπους, είναι άξιος της τύχης του, κρίνεται ένοχος και οφείλει να πληρώσει .
Αν βέβαια εύρισκαν ποτέ τρόπο να τα περάσουν έτσι ξερά, τότε δεν θα συζητούσαμε για προτηγανισμένη πατάτα αλλά για την απόπειρα πώλησης μιας προ-μασημένης και προ-χωνεμένης τροφής !
Δεν θα πρέπει τέλος να μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις το γεγονός ότι καθίσταται πλέον σε όλους εμφανές πως οι ‘κυβερνώντες’ πολιτικοί από καιρό (πριν την ‘τρώεικα’) δεν παίρνουν πια πολιτικές αποφάσεις αλλά εκτελούν προαποφασισμένες εντολές.
Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ‘αποκάλυψης’, όχι μόνο δεν φαίνεται να προβληματίζει τον Πολύποδα, αλλά αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις δείχνει να το επιδιώκει κιόλας. Προφανώς διότι η διάχυση μιας τέτοιας αίσθησης σε όλα τα κοινωνικά στρώματα αποτελεί ένα πολυσήμαντο μήνυμα προς πολλαπλούς αποδέκτες :
1ον) Επίδειξη δύναμης προς όσους αναγνωρίζουν και κατανοούν τους σκοπούς και την πηγή της ισχύος του Πολύποδα, με δεδομένο ότι αυτοί μέχρι στιγμής δεν διαθέτουν την κρίσιμη μάζα η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτρέψει την κυριαρχία του.
2ον) Απόκρυψη της πραγματικής ταυτότητας του Πολύποδα από εκείνους που λόγω ποικίλων αντιληπτικών στρεβλώσεων δεν κατανοούν συνολικά την ύπαρξη του ως περιγράφεται, ούτε αποδέχονται τους σκοτεινούς σκοπούς και την πραγματική φύση της ισχύος του.
Αυτοί συνήθως ικανοποιούνται με την ιδέα ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί, συμβαίνει έτσι απλά να προκύπτουν μονίμως ανεπαρκείς, αχόρταγοι και πάντα διεφθαρμένοι, οπότε εκτονώνονται με την ψευδαίσθηση ότι, εφ’ όσον οι ίδιοι με χρήση απλής λογικής και μόνο αποδεικνύονται ικανότεροι στην εξεύρεση λύσεων για τα διάφορα κοινωνικά προβλήματα, σημαίνει ότι θα μπορούσαν και να χειριστούν γενικά την κατάσταση πολύ αποτελεσματικότερα από τους πολιτικούς.
Βέβαια αυτοί, συνήθως μετά από την τυποποιημένη απαγγελία των απλοϊκών λύσεων που αναπαράγουν μηχανικά, επανέρχονται βιαστικά στα καθημερινά θέματα αφού δικαιολογήσουν την μόνιμη αδράνεια τους με το σκεπτικό ότι δεν διαθέτουν την απαιτούμενη τυπική αναγνώριση των προσόντων τους, άρα δεν μπορούν να δράσουν και ως πολιτικοί αρχηγοί όπως κατ’ εκτίμηση τους θα άξιζαν.
Το ζητούμενο λοιπόν, επανερχόμενοι στα πιο ουσιώδη, είναι να αυξηθεί η κρίσιμη μάζα εκείνων που κατανοούν.
Αυτών που αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα ότι :
Όλες οι δυσοίωνες προοπτικές που μόνο ακροθιγώς θα μπορούσε να αναπτύξει κανείς μέσα στα στενά περιθώρια ενός άρθρου, όσο και αυτές που προδιαγράφονται πλέον πεντακάθαρα μέσα και από τις πρωτοφανείς εθνοκτόνες ενέργειες των πολιτικών υπηρετών του Πολύποδα, δυστυχώς προέρχονται από τον ίδιο απάνθρωπο μηχανισμό που κυριολεκτικά απεργάζεται και την φυσική και την πολιτισμική μας εξόντωση…
Πάρα πολλοί το φωνάζουμε με κάθε τρόπο εδώ και χρόνια και μάλιστα αρκετοί από τους γνωρίζοντες τα βασικά της χρήσης του διαδικτύου θεωρούν τα παραπάνω γνωστά και τετριμμένα και τα έχουν ήδη αναμεταδώσει πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, αψηφώντας την κατάταξη τους στην κατηγορία των ‘γραφικών συνωμοσιολόγων’.
Όμως –δυστυχώς- τα γεγονότα των τελευταίων μηνών, μας δικαιώνουν απόλυτα ως προς τις δυσάρεστες αυτές προβλέψεις, τόσο δυσοίωνες που λίγο παλαιότερα θα εκλαμβάνονταν δικαιολογημένα ως αποκυήματα νοσηρής φαντασίας.
Για να έχει λοιπόν κάποιο αποτέλεσμα η προσπάθεια επικοινωνίας όλων μας με δεδομένη την κρισιμότητα των περιστάσεων, αυτή δεν μπορεί να παραμείνει εγκλωβισμένη μόνο στην μορφή της ανταλλαγής απλών e-mail μηνυμάτων, την ανάρτηση blogs και ακόμη χειρότερα, στην φαντασίωση ότι προσφέρουμε κάποια κοινωνική δράση μέσα από τα πλήρως ελεγχόμενα προγράμματα κοινωνικής δικτύωσης όπως facebook, tweeter κλπ. (Μάλλον το αντίθετο στην τελευταία περίπτωση).
Ουσιαστικό αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια επιτυχή, -πρόσωπο με πρόσωπο- μετάδοση της πραγματικής κατάστασης σε κάθε συμπολίτη μας που δεν έχει διαδικτυακή πρόσβαση και ζει σε άλλο ρυθμό, έξω από τα ‘στεγανά’ του διαδικτύου.
Με δεδομένο ότι προς το παρόν μόνο μια περιορισμένη μερίδα του πληθυσμού έχει αυτό το επικοινωνιακό προνόμιο τουλάχιστον στην Ελλάδα, η απαιτούμενη κρίσιμη μάζα θα ανακτηθεί μόνο με την εκτός διαδικτύου ενημέρωση των συμπολιτών μας.
Ίσως τότε ελαττωθεί η επίδραση των ξένων ελληνόφωνων ΜΜΕ και γείρει η πλάστιγγα, όμως μια ουσιαστική εξουδετέρωση της επίδρασης τους με τα σημερινά δεδομένα υπερβαίνει κάθε λογική...
Εν κατακλείδι, φως στο τούνελ αυτή τη στιγμή μπορεί πράγματι να μην διακρίνεται.
Όμως κάτι τέτοιο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η έξοδος βρίσκεται μακριά…
Αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή ακόμα είναι νύχτα !
Η έξοδος ίσως είναι τόσο κοντά μας, που να εμφανιστεί αμέσως μετά από κάποια απότομη στροφή του τούνελ που έκοβε μέχρι τώρα το φώς και με το που την περνάμε να βγούμε έξω, μαζί με το χάραμα της νέας ημέρας...
Κ.Σ.
Αποκαλυπτική έκθεση βόμβα για την ελληνική κρίση
Αποκαλυπτική έκθεση βόμβα για την ελληνική κρίση (I)
Το CNN, το Reuters, το BBC και ακόμη και το Yahoo είναι μερικά από τα διεθνή ΜΜΕ που παρέχουν, σε καθημερινή βάση, διαφορετικές εκδόσεις των προγραμμάτων τους για διαφορετικές περιοχές του κόσμου. Η διεθνής έκδοση του CNN είναι πολύ διαφορετική από αυτήν για τις ΗΠΑ ενώ πριν μερικά χρόνια και υπό το βάρος της αλλαγής της αγγλοσαξονικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή το BBC έκλεισε μία σειρά υπηρεσιών του, μεταξύ των οποίων και της ελληνικής, ώστε να εξοικονομήσει χρήματα για το αραβικό τμήμα του σταθμού, σε μία προσπάθεια δημιουργίας του αντίπαλου δέους του Al Jazeera.
Με αυτό το σκεπτικό υπόψην είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπουμε την ελληνική κρίση όχι μόνο μέσα από τα ελληνικά ΜΜΕ αλλά και από τα διεθνή και ακόμη περισσότερο από διαφορετικούς οργανισμούς, κυβερνητικούς και μη, διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα, κέντρα κλπ ώστε να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μία άλλη οπτική στο θέμα που μας ταλανίζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στις μέρες μας και να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε και να κατανοήσουμε αθέατες πλευρές του αλλά και να καταλάβουμε πώς βλέπουν την ελληνική κρίση όσοι είναι εκτός Ελλάδας.
Μία διαφορετική προσέγγιση από τις συνηθισμένες, είναι αυτή που παρέχει μία έρευνα για την ελληνική κρίση της Αμυντικής Ακαδημίας του Ηνωμένου Βασιλείου (Βρετανίας), που είναι το ανώτερο στρατιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της Βρετανίας, επίσημα συνδεδεμένο με το κράτος και με το Βρετανικό Υπουργείο Άμυνας, το πρώτο μέρος της οποίας θα δούμε σε αυτό το άρθρο.
Έρευνα – εισαγωγή
Περιέργως η έρευνα που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2010, ξεκινά με έναν ορισμό της έννοιας της λέξης ‘Greek’, παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Terence Spencer, (‘Fair Greece, Sad Relic- Literary Philhellenism from Shakespeare to Byron’, Athens, 1954 , P.37) σύμφωνα με το οποίο ‘η δεύτερη πιο συνηθισμένη ερμημεία της λέξης ‘Greek’ που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, σημαίνει ‘απατεώνας’, ‘κομπιναδόρος’, ‘ανάξιος εμπιστοσύνης’, ‘.
Το άμεσο παρασκήνιο της κρίσης
Αμέσως μετά η έρευνα εξετάζει το ‘άμεσο παρασκήνιο’ της κρίσης, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα των Βαλκανίων χωρίς δικό της νόμισμα με αποτέλεσμα να έχει υποφέρει δυσανάλογα από τη διεθνή οικονομική κρίση, αδυνατώντας να προβεί σε υποτίμηση του με αποτέλεσμα να υφίσταται μεγάλο πλήγμα στη σημαντικότερη βιομηχανία της, δηλαδή τον τουρισμό.
‘Μέσα σε ένα χρόνο από την υιοθέτηση του ευρώ, οι τιμές των αγαθών αυξήθηκαν ταχύτατα και ο τουρισμός δέχτηκε σοβαρό πλήγμα. Η πλειοψηφία μετάνιωσε για το τέλος της περιόδου της δραχμής και περισσότερο απ’ όλους μετάνιωσαν οι μικρές επιχειρήσεις.’
Ως μία από τις αιτίες της δυσανάλογα μεγάλης επιρροής της διεθνούς κρίσης στην Ελλάδα σε σύγκριση με άλλες βαλκανικές χώρες η έκθεση αναφέρει τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα, υποστηρίζοντας ότι οδήγησαν σε αύξηση του, ήδη τότε, πολύ μεγάλου κρατικού χρέους.
‘Μία κουλτούρα με παράδοση στα ρουσφέτια και τη διαφθορά καθώς και η απαξίωση και αποξένωση των Ελλήνων από το κράτος τους που οδήγησαν στην αύξηση της φοροδιαφυγής και του ρόλου της μαύρης και γκρι οικονομίας’ αποτελούν μερικές ακόμη από τις σημαντικότερες αιτίες της κρίσης, σύμφωνα με την έρευνα, ενώ το γεγονός πως ‘η διεθνής παρουσία της Ελλάδας περιορίζεται στο ρόλο των τραπεζών και της ναυτιλίας, με την τελευταία να έχει την έδρα της κυρίως στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή την Ελβετία’ είναι κάποιοι επιπρόσθετοι λόγοι που κάνουν την ελληνική οικονομία ιδιαίτερα ευάλωτη στους διεθνείς οικονομικούς τριγμούς.
“Το άνοιγμα των βιβλίων από τη νέα κυβέρνηση της χώρας στα τέλη του 2009, που αποκάλυψε μία πολύ χειρότερη δημοσιονομική θέση από αυτήν που ήταν κοινώς γνωστή και με τον τρόπο που αυτό έγινε να είναι ολοφάνερο πως είχε ως στόχο να ρίξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης στην προηγούμενη κυβέρνηση αλλά και η παραδοχή αλλοίωσης στατιστικών στοιχείων’ αποτελούν άλλη μία από τις αιτίες της δημιουργίας της ελληνικής κρίσης, σύμφωνα με την έρευνα.
Σύμφωνα με την έκθεση οι περισσότεροι οικονομολόγοι συμφωνούν πως η κρίση προκλήθηκε εξαιτίας των υπερβολικών κρατικών δαπανών, ενώ η ανάπτυξη του δημόσιου τομέα και του χρέους θεωρούνται επίσης σημαντικές παράμετροι. ‘Οι οικονομολόγοι εστιάζουν στη περίοδο προ Ολυμπιακών αγώνων και θεωρούν ότι υπήρξε επιτάχυνση των δημόσιων δαπανών ως αποτέλεσμα των αγώνων και στη συνέχεια ότι οι δαπάνες διατηρήθηκαν υψηλές καθώς υπήρχε εύκολη πρόσβαση σε κεφάλαια εξαιτίας της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ'.’
Αυτή η ιστορία, όμως, είναι στην πραγματικότητα ‘αρκετά λανθασμένη’, σημειώνει η έκθεση, υποστηρίζοντας πως το πρόβλημα υπερβολικών κρατικών δαπανών είναι παρόν στην Ελλάδα από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά ενώ εντάθηκε στο διάστημα των τελευταίων τριάντα ετών.
'Ακόμη και μία περιληπτική εξέταση των στοιχείων δείχνει πως το 1999, όταν η πρώτη αίτηση της Ελλάδας για να ενταχθεί στη ζώνη του ευρώ απορρίφθηκε, οι δημόσιες δαπάνες βρίσκοντας στο ίδιο ελλειμματικό επίπεδο με αυτές που βρίσκονται σήμερα. Η αύξηση του ιδιωτικού χρέους συνδέθηκε με μία καίρια κοινωνική αλλαγή στις τελευταίες δύο γενεές, κατά τις οποίες η Αθήνα έγινε μεγαλούπολη και ένα τεράστιο ποσοστό της Ελλάδας συγκεντρώθηκε σε μία περιοχή και απέκτησε δυτικό καταναλωτικό προφίλ και τρόπο ζωής.’
Σύμφωνα με την έκθεση η Ελλάδα έπρεπε να έχει προβεί σε περικοπή των δημοσίων δαπανών εδώ και τριάντα χρόνια, όπως συνιστούσαν εξωτερικοί οικονομικοί αναλυτές, αλλά η οργάνωση και η δομή της κοινωνίας δρούσαν ως απαγορευτικοί παράγοντες, ‘ενώ όσοι βρίσκονται εκτός Ελλάδας πολύ δύσκολα μπορούν να εκτιμήσουν πόσο χαμηλοί είναι, στην πραγματικότητα, οι μισθοί ιδιαίτερα για τους ανειδίκευτους εργάτες, γεγονός που αποτυπώθηκε στα μεγάλα ποσοστά που έλαβαν τα κόμματα της αριστεράς και οι αριστερές πτέρυγες του σοσιαλιστικού κόμματος στις εκλογές του 2009.’
‘Η έκθεση συνεχίζει υποστηρίζοντας πως ‘στις συζητήσεις καφενείου, υπάρχει πρόσφορο έδαφος ώστε η κρίση να αποδοθεί στην απληστία των Αγγλο – Αμερικανών τραπεζιτών, στους Εβραίους και στους ντόπιους ελεγκτές μονοπωλίων. Επιπλέον, η παραδοσιακή στροφή των Ελλήνων προς τη Ρωσία ενδέχεται να αυξηθεί στο περιβάλλον της τρέχουσας κρίσης.’
Όσον αφορά στις αντοχές της κυβέρνησης απέναντι στις αντιδράσεις που αναμένεται να προκύψουν από τη λήψη ‘δρακόντειων μέτρων’ η έκθεση αναφέρει πως: ‘το ΠΑΣΟΚ έχει πολλούς φίλους μεταξύ των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κρατών και στενές σχέσεις με τη Βρετανική κυβέρνηση στο Λονδίνο. Ορισμένοι βοηθοί κλειδιά του Παπανδρέου έχουν ισχυρούς βρετανικούς δεσμούς. Μένει να φανεί τί συμβουλές θα λάβει και σε ποιο βαθμό θα μπορέσει να ξεπεράσει τη δυνατή αντίσταση που θα ασκηθεί από τη βάση, αν η κυβέρνηση σκοπεύει να προσπαθήσει να παραμείνει στην Ευρωζώνη.’ ‘Όλες οι περικοπές έχουν βρει αντίσταση από τα σωματεία’ αναφέρει η έκθεση, ‘τα οποία είναι πολύ στενά συνδεδεμένα με την αριστερά και για άλλη μία φορά μία αριστερή παράταξη παίζει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις σε μία δυτική χώρα’ ενώ προσθέτει ότι ‘η Νέα Δημοκρατία είναι μία σταθερή αντίπαλη δύναμη αλλά η αξιοπιστία της έχει αναπόφευκτα θιγεί εξαιτίας της αλλοίωσης των στατιστικών στοιχείων στην περίοδο πριν τις εκλογές του 2009’.
‘Στην τρέχουσα φάση η κυβέρνηση διανύει κάτι που μπορεί να παρομοιαστεί με την περίοδο του γαμήλιου ταξιδιού της και η επισήμανση της ανάγκης για μέτρα λιτότητας έχει βρει ευρεία αποδοχή, τουλάχιστον στη θεωρία’ αναφέρεται στην έκθεση. ‘Υπάρχουν, ωστόσο, σοβαρές εσωτερικές εντάσεις στον κόμμα, εξαιτίας του προγράμματος περικοπών και μία μελλοντική διάσπαση του δε μπορεί να αποκλειστεί αν και μάλλον αυτό δεν πρόκειται να συμβεί στο βραχυπρόθεσμο ορίζοντα’ προσθέτει η έκθεση.
‘Η σοβαρότερη δυσκολία για την κυβέρνηση προέρχεται από τη σοβαρή μείωση του πραγματικού εισοδήματος των πολιτών, με έναν τρόπο που δεν έχει συμβεί εδώ και πολλές δεκαετίες, με ζητιάνους στους δρόμους, και ανθρώπους που δυσκολεύονται να αποπληρώσουν τα καταναλωτικά τους δάνεια’ αναφέρει η έκθεση, προσθέτοντας πως το τίμημα από το υψηλό κόστος διαβίωσης στη χώρα και τη μειωμένη ανταγωνιστικότητα της εξαιτίας της παραμονής της στο ευρώ, θα είναι μεγάλο.
Η έκθεση συνεχίζει προβλέποντας ότι το πακέτο στήριξης θα αποτύχει να σταθεροποιήσει την κατάσταση στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα ενώ υποστηρίζει πως ‘δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η κυβέρνηση θα καταφέρει, πράγματι, να βελτιώσει τη δημοσιονομική κατάσταση με ουσιαστικό και μόνιμο τρόπο, ενώ υπάρχουν εκλογικές περιφέρειες στη χώρα που είναι σε τέτοιο βαθμό εναντίον της Αμερικής, που η προοπτική της πτώχευσης, της εξόδου από την ΕΕ και της απαγκίστρωσης από τις διεθνείς τράπεζες θα βρει θετική αποδοχή.’
Σε επόμενο άρθρο θα παρουσιάσω το δεύτερο μέρος της έκθεσης της Αμυντικής Ακαδημίας του Ηνωμένου Βασιλείου.
Πάνος Παναγιώτου – Διευθυντής ΕΚΤΑ
Εκθεση βόμβα για την Ελλάδα(ΙΙ):Πώς η κρίση επηρεάζει την ασφάλεια και την άμυνα της Ελλάδας
Σε προηγούμενο άρθρο παρουσίασα το πρώτο μέρος έκθεσης για την ελληνική κρίση της Αμυντικής Ακαδημίας του Ηνωμένου Βασιλείου. που είναι το ανώτερο στρατιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της Βρετανίας, επίσημα συνδεδεμένο με το κράτος και με το Βρετανικό Υπουργείο Άμυνας. Σε αυτό το άρθρο παρουσιάζεται το δεύτερο τμήμα της έκθεσης, το οποίο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς αγγίζει θέματα άμυνας και διπλωματίας συνδέοντας τα με την οικονομική κρίση, ενώ κλείνει με την πολιτικοκοινωνική ανάλυση και τις προβλέψεις της Ακαδημίας για το βραχυπρόθεσμο και πιο μακρινό πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα.
‘Η Τουρκία έχει ήδη ξεκινήσει την εκμετάλλευση της ελληνικής κρίσης με ισχυρές διπλωματικές και εμπορικές πρωτοβουλίες’ υποστηρίζει η έκθεση, ‘ενώ οι ΗΠΑ δεν απασχολούνται ιδιαίτερα από τις συνέπειες που μπορεί να έχει μία ελληνική πτώχευση στις χώρες των Βαλκανίων, καθώς το ενδιαφέρον τους σε αυτήν τη φάση δεν είναι το ίδιο μεγάλο γι’ αυτήν την περιοχή όσο ήταν παλαιότερα.’ Όσον αφορά στο θέμα της εξοικονόμησης χρημάτων από τη μείωση των εξοπλισμών, ‘η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει κάτι ιδιαίτερο σε αυτόν τον τομέα όπως φάνηκε από τις συναντήσεις Ερντογάν – Παπανδρέου’ αναφέρει η έκθεση.
Σύμφωνα με την έκθεση η οικονομική κατάσταση της Τουρκίας είναι ‘μακριά από ιδανική’ αλλά ‘το στρατηγικό της πλεονέκτημα στις εξαγωγές τροφίμων καθώς και το γεγονός ότι έχει τεράστιες γόνιμες εκτάσεις γης τις οποίες νοικιάζει σε πλούσιες χώρες με έλλειψη τροφίμων όπως η Σαουδική Αραβία σε συνδυασμό με την εκρηκτική τουριστική της ανάπτυξη, κάνουν τη χώρα οικονομικά ανθεκτική, ενώ μία νέα πολιτική ανεξαρτησίας που έχει υιοθετήσει στο τελευταίο διάστημα σε συνδυασμό με την αύξηση της πολιτικής της απόστασης από το Ισραήλ σε πολύ μεγάλο βαθμό, της παρέχει ένα εξαιρετικά ευνοϊκό γι’ αυτήν πλεονέκτημα. Τα σύνορα με τη Συρία είναι ορθάνοιχτα για τη διεξαγωγή εμπορίου ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα Βαλκάνια.’
Η έκθεση υποστηρίζει ότι η ‘Άγκυρα επιθυμεί να εμπλακεί πολύ περισσότερο στην προστασία των δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων στη Βοσνία’ ενώ τονίζει πως ‘ο ρόλος κλειδί της Τουρκίας στη Δημοκρατία των Σκοπίων είναι πιθανό να εμποδίσει τη λύση του προβλήματος της ονομασίας’
Όσον αφορά στο Κυπριακό, η έκθεση αναφέρει πως ‘ η τρέχουσα οικονομική δυσκολία της Ελλάδας και η ευνοϊκή οικονομική θέση αλλά και η αυτοπεποίθηση της Τουρκίας κάνει απίθανη μία πρόωρη λύση του Κυπριακού ενώ αυξάνει την πιθανότητα για διαχωρισμό του νησιού.’ Η έκθεση αναφέρει για το όνομα των Σκοπίων πως ‘μετά από μία προσέγγιση του Ομπάμα το καλοκαίρι του 2009, η κυβέρνηση του έχει αποστασιοποιηθεί από τις ελληνικές θέσεις και έχει βελτιώσει τις σχέσεις της με την Σκοπιανή κυβέρνηση’. Τέλος, σύμφωνα με την έκθεση, η κρίση αναμένεται να προκαλέσει δυσφορία στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας Σκοπίων και Ελλάδας Βουλγαρίας.
Πολιτική ανάλυση – πρόβλεψη επιδείνωσης της κοινωνικής αναταραχής
‘Στο βραχυπρόθεσμο ορίζοντα οι εξελίξεις είναι πιθανόν να ευνοήσουν την ελληνική κυβέρνηση’ προβλέπει η έκθεση. ‘Το σχέδιο του Μαΐου έχει αποσύρει το πρόβλημα της ασταθούς σχέσης της Ελλάδας με τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Η χρηματοδότηση του χρέους θα προχωρήσει, χωρίς αμφιβολία, με επιτυχία για λίγο αν και με πολύ υψηλό και το πιθανότερο ολοένα αυξανόμενο κόστος για τις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων’.
‘Πολλοί Έλληνες είναι πιθανόν να αντιδράσουν τώρα σε μία νέα αλλαγή κατεύθυνσης (και να υποστηρίξουν το υπάρχον σχέδιο), καθώς θα νιώθουν πως το σχέδιο του Μαΐου δείχνει την μοναδική σημασία της Ελλάδας στον κόσμο και αναδεικνύει την κληρονομιά που αφήνει σε μία σταθερή Ευρώπη.’ υποστηρίζει η έκθεση.
‘Η Ελλάδα έχει δυσανάλογα μεγάλο, σε σχέση με το μέγεθος της, αριθμό εκπροσώπων της στις Βρυξέλλες και θα προσπαθήσει να προωθήσει την πολιτική της ενώ είναι πιθανό να βρει υποστήριξη από δεύτερης και τρίτης βαθμίδας κράτη με αδύναμες οικονομίες που περιμένουν αιώνια επιδότηση του ελιτίστικου τρόπου ζωής τους από τους φορολογούμενους των κρατών πρώτης βαθμίδας’ αναφέρει η έκθεση.
‘Είναι πιθανόν ο Παπανδρέου να ποντάρει στο ότι θα ξεσπάσει μία άλλη κρίση χρέους στη διεθνή σκηνή σύντομα και η πως η Ελλάδα θα ξεχαστεί αν, για παράδειγμα, υπάρξει μία μεγάλη τραπεζική Ισπανική κρίση’ γράφει η έκθεση προσθέτοντας ‘αυτό πρόκειται μάλλον για περίπτωση λανθασμένης αισιοδοξίας. Καθώς οι συνέπειες της κρίσης θα επιβαρύνουν όλες τις βασικές αστικές κοινωνικές ομάδες αλλά και τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες και τους αγρότες, θα υπάρξουν διαδηλώσεις και θα είναι πολύ δύσκολο να κρατηθούν μακριά από τη χώρα τα διεθνή ΜΜΕ.’
‘Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και όσο επισκέπτονται τη χώρα τουρίστες για τις διακοπές τους στις ελληνικές παραλίες, η κοινωνική ένταση θα είναι μειωμένη αλλά θα αναζωπυρωθεί από το Φθινόπωρο όταν χιλιάδες απόφοιτοι γυμνασίων, λυκείων και ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων βγουν στην αγορά εργασίας και συνειδητοποιήσουν πως υπάρχουν ελάχιστες ή και καθόλου ευκαιρίες γι’ αυτούς’ υποστηρίζει στον επίλογο της η έκθεση.
Πάνος Παναγιώτου – Διευθυντής ΕΚΤΑ
ΧΑ: Τι κρύβει το τέλος του τραπεζικού πάρτι
ΧΑ: Τι κρύβει το τέλος του τραπεζικού πάρτι
Άδοξο τέλος έχει το πρόσκαιρο τραπεζικό «πάρτι» που επιχειρήθηκε να στηθεί στο Χρηματιστήριο, από όσους έτρεφαν προσδοκίες για καταιγισμό deal στον τραπεζικό κλάδο, που θα έφερναν την πολυπόθητη βελτίωση των αποτιμήσεων. Η οδυνηρή πραγματικότητα είναι, ότι οι εντυπωσιακές προσφορές, οι φήμες, τα σενάρια και οι καθημερινές θετικές δηλώσεις από το υπουργείο Οικονομικών και την Τράπεζα της Ελλάδος δεν λύνουν ως δια μαγείας τα τα τεράστια προβλήματα του συστήματος, που θα λυθούν οριστικά μόνο αν βρεθούν νέα κεφάλαια από ιδιωτικές πηγές. Το πάρτι των τραπεζικών μετοχών τελείωσε οριστικά και οδυνηρά με τη χθεσινή «βουτιά», που παρέσυρε τον Γενικό Δείκτη σε απώλειες σχεδόν 3%. Όπως αναφέρουν χρηματιστηριακοί αναλυτές, η χθεσινή ημέρα πρόσφερε ένα «τοξικό» κοκτέιλ διαψεύσεων σε όσους ήλπιζαν σε άμεσες και θεαματικές ανακατατάξεις στον τραπεζικό κλάδο:
Η Κομισιόν «πάγωσε» οριστικά κάθε προσδοκία για μεγάλες εξαγορές από τις κορυφαίες ελληνικές τράπεζες, με την αυστηρή επιστολή της προς τον υπουργό Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, με την οποία ζήτησε αναλυτική ενημέρωση για την προσφορά της Πειραιώς για την ΑΤΕ και το Τ.Τ. Ζήτησε, επίσης, να πληροφορηθεί πώς μπορεί να είναι συμβατές αυτές οι προσφορές από μια τράπεζα που έχει λάβει σημαντικές κρατικές ενισχύσεις με το κοινοτικό δίκαιο και την απόφαση 560/2008 της Κομισιόν, που απαγορεύει επιθετικές επεκτατικές πολιτικές σε όσες τράπεζες βρίσκονται σε πρόγραμμα κρατικής υποστήριξης. Προφανές είναι, μετά την παρέμβαση αυτή, ότι όλες οι μεγάλες τράπεζες, που έχουν ενισχυθεί με τεράστια ποσά από το Δημόσιο, θα κινήσουν το ενδιαφέρον της Κομισιόν, αν επιχειρήσουν κάποια επιθετική κίνηση. «Μετά το χθεσινό γράμμα από τις Βρυξέλλες, κάθε σκέψη για επιθετικές κινήσεις από τις ελληνικές τράπεζες ξεχνιέται οριστικά», τονίζουν χρηματιστηριακοί αναλυτές.
Η Τράπεζα της Ελλάδος έδωσε στη δημοσιότητα τη λογιστική της κατάσταση του Ιουνίου, που δείχνει, ότι οι ελληνικές τράπεζες όχι μόνο δεν μείωσαν την εξάρτησή τους από το δανεισμό της ΕΚΤ, αλλά βρέθηκαν στο τέλος Ιουνίου με αυξημένες πιστώσεις από την κεντρική τράπεζα. Μάλιστα, είναι τέτοιο το «κούρεμα» των καλυμμάτων των ελληνικών τραπεζών, ώστε χρειάσθηκαν νέα καλύμματα ύψους 8 δις. ευρώ (σύμφωνα με πληροφορίες πρόκειται για τίτλους που εκδόθηκαν με κρατική εγγύηση) για να αντλήσουν οι τράπεζες λιγότερα από 5 δις. ευρώ. Από τη λογιστική κατάσταση φαίνεται, ότι τα ανοίγματα στην ΕΚΤ αυξήθηκαν από σχεδόν 90 δις. ευρώ τον Ιούνιο σε 94 δις. ευρώ, ενώ αντίστοιχα τα καλύμματα αυξήθηκαν από 122 σε 130 δις. ευρώ. Είναι αποθαρρυντικό το γεγονός, ότι για να συνεχίζουν ομαλά τη λειτουργία τους, οι τράπεζες έχουν δεσμεύσει στην ΕΚΤ σχεδόν το ένα τέταρτο του συνολικού τους ενεργητικού, σε μια από τις εντυπωσιακότερες διασώσεις ενός τραπεζικού συστήματος από την κεντρική τράπεζα που έχουν καταγραφεί στην ιστορία.
Οι προσδοκίες, ότι από την Παρασκευή, με τη δημοσιοποίηση θετικών αποτελεσμάτων των stress test, θα αρχίσει να αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη στις ελληνικές τράπεζες, έχουν ήδη διαψευσθεί, τουλάχιστον στα μάτια των ξένων θεσμικών επενδυτών, που παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή τις ευρωπαϊκές εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα. Είναι τέτοια η δυσπιστία για την ποιότητα και τη σοβαρότητα αυτών των ελέγχων, που σε χθεσινό τηλεγράφημα του Reuters εκφράζονταν από αναλυτές ανησυχίες, ότι δεν θα εφαρμοσθούν καν με ομοιομορφία οι κατευθυντήριες οδηγίες για τους ελέγχους σε όλες τις χώρες και για όλες τις τράπεζες. Με άλλα λόγια, οι αναλυτές δεν έχουν πεισθεί καν, ότι οι εποπτικές αρχές κάθε χώρας θα αποφύγουν τον πειρασμό να «νοθεύσουν» τα τεστ, για να εξαχθούν τα επιθυμητά σε κάθε περίπτωση αποτελέσματα. Έτσι, οι αισιόδοξες εκτιμήσεις που εκφράσθηκαν τις τελευταίες ημέρες για τα αποτελέσματα των ελέγχων στις ελληνικές τράπεζες από το υπ. Οικονομικών και την Τράπεζα της Ελλάδος ελάχιστους πείθουν πλέον ότι έχουν οποιαδήποτε πραγματική αξία.
Με αυτά τα δεδομένα, στους επενδυτές γίνεται σαφές πλέον, ότι το τραπεζικό σύστημα της χώρας περνάει μια μεγάλη περιπέτεια, που δεν δικαιολογεί ούτε… χιλιοστό ανόδου των αποτιμήσεων, αλλά φαίνεται να απαιτεί σημαντικά ποσά νέων κεφαλαίων από τους μετόχους για να αποκατασταθεί η στοιχειώδης ισορροπία του συστήματος. «Αυτή τη φορά το πρόβλημα δεν λύνεται με ταχυδακτυλουργικά deal και εντυπωσιακές κινήσεις. Χρειάζονται πραγματικά νέα κεφάλαια και πρέπει να τοποθετηθούν το συντομότερο στο σύστημα», τονίζουν αναλυτές.
Το πραγματικό πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι τα περιθώρια για τους μεγαλομετόχους των τραπεζών στην πραγματικότητα έχουν εξαντληθεί. Αν παραμείνουν και το φθινόπωρο επιφυλακτικοί ή αρνητικοί στην προοπτική τοποθέτησης νέων κεφαλαίων, επειδή φοβούνται ότι θα χαθούν στη «μαύρη τρύπα» του τραπεζικού συστήματος, η μόνη προοπτική για τη σταθεροποίηση των τραπεζών θα είναι η επώδυνη λύση της προσφυγής στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Λύση, που μόνο ως ευνοϊκή για τους επενδυτές του ΧΑ δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί…
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ: Τί δείχνουν οι αριθμοί για την πραγματική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας
Τί δείχνουν οι αριθμοί για την πραγματική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας
Μετά τα εύσημα από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ για την υλοποίηση των όρων του πακέτου στήριξης, έχουν αρχίσει να γίνονται στην Ελλάδα οι πρώτες αισιόδοξες δηλώσεις και προβλέψεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας από τράπεζες, οικονομολόγους και κυρίως πολιτικούς, οι οποίες, μεταξύ άλλων, βλέπουν ‘το τέλος της κρίσης στο β’ εξάμηνο του 2011’ και την ‘επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές κεφαλαίων μέσα στο 2011’.
Παρακολουθώντας κανείς τη νέα αυτή τάση, δε μπορεί να θυμηθεί παλαιότερες εκτιμήσεις για ότι η Ελλάδα δε θα επηρεάζονταν ιδιαίτερα από τη διεθνή κρίση, για το ότι η οικονομία της ήταν ισχυρή και θα έμενε, σχεδόν, στο απυρόβλητο, πως δεν είχε πρόβλημα ρευστότητας αλλά αντίθετα πρόβλημα σωστής διαχείρισης των χρημάτων που είχε σε περίσσεια, πως δεν επρόκειτο να στραφεί στο ΔΝΤ, πως δε θα είχε πρόβλημα να δανειστεί από τις αγορές κεφαλαίων, πως δε χρειαζόταν βοήθεια από κανέναν κλπ.
Και ενώ πληθαίνουν οι διεθνείς εκθέσεις που δείχνουν ότι η χώρα έχει λάβει μία περίοδο χάριτος, το πολύ, τριών ετών, μέχρις ότου προλάβει να λειτουργήσει ο μηχανισμός που θα αλλάξει τα νομικά χαρακτηριστικά και την ιδιοκτησία του ελληνικού χρέους ώστε οι μεγάλες τράπεζες να απαλλαγούν από τα ‘τοξικά’ ελληνικά ομόλογα και αυτά να μεταφερθούν με νέο νομικό καθεστώς στην ΕΚΤ και στις χώρες της ΕΕ (οι οποίες στην πορεία υπό την ηγεσία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων θα αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας), η νέα τάση που δημιουργείται στην Ελλάδα εν μέσω της τρέχουσας βαθιάς κρίσης, ξεπερνά τα όρια της πολιτικής δεοντολογίας όσον αφορά στην ωραιοποίηση και αλλοίωση της πραγματικής εικόνας της οικονομίας στο μεγαλύτερο, ίσως, βαθμό των τελευταίων 40 ετών.
Η αλήθεια είναι πως δε χρειάζεται να κοιτάξουμε πολύ πιο μακριά από τον κοντινότερο εμπορικό δρόμο για να αντιληφθούμε πως η κατάσταση δεν πρόκειται, φυσικά, να βελτιωθεί στους επόμενους μήνες αλλά αξίζει να ρίξουμε μία ματιά στους ‘αριθμούς’ της ελληνικής οικονομίας και να τους συγκρίνουμε με αυτούς των 50 μεγαλύτερων κρατών του κόσμου, για να δούμε ποια είναι η πραγματική κατάσταση της Ελλάδας σύμφωνα με αυτούς.
Ξεκινώντας από τα στοιχεία για την ανεργία που πρωταγωνίστησαν σήμερα στα ΜΜΕ, το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα εκτοξεύτηκε στο 12% το Μάιο έναντι 8,5% τον αντίστοιχο μήνα του 2009, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη ετήσια αύξηση που έχει καταγραφεί από τότε που άρχισαν να κρατούνται τα σχετικά αρχεία. Σε σύγκριση με τον Μάιο του 2009, οι άνεργοι αυξήθηκαν (+43,2%) κατά 181.784 άτομα, σε 602.185. Έναντι του Απριλίου, αυξήθηκαν κατά 5.206 άτομα (+0,9%). Το πιθανότερο είναι πως αυτή η εικόνα θα επιδεινωθεί μετά το τέλος της θερινής περιόδου όταν το φρέσκο εργατικό δυναμικό θα βγει στην αγορά εργασίας ενώ η τάση αναμένεται να παραμείνει ανοδική όσο η κρίση θα βαθαίνει.
Ακόμη και με το τρέχον ποσοστό του 12%, όμως, η Ελλάδα κατατάσσεται στην 6η χειρότερη θέση στον κόσμο στα ποσοστά ανεργίας, πάνω από χώρες όπως η Βενεζουέλα, η Χιλή, το Περού, η Ινδονησία, η Πολωνία, η Βραζιλία, το Μεξικό, το Πακιστάν κλπ.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην 6η χειρότερη θέση στον κόσμο (μεταξύ των 50 μεγαλύτερων κρατών) και ως προς το ποσοστό μείωσης του ΑΕΠ, ενώ ο πληθωρισμός της είναι ο 8ος μεγαλύτερος στον κόσμο και ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη.
Σαν όλα αυτά να μην ήταν αρκετά, οι τιμές των ελληνικών CDS, των ασφαλίστρων που πρέπει να πληρώσουν όσοι θέλουν να καλυφθούν από την περίπτωση πτώχευσης της χώρας (ή να κερδοσκοπήσουν σε αυτό το ενδεχόμενο) είναι οι δεύτερες υψηλότερες στον κόσμο, κάτω μόνο από αυτές της Βενεζουέλας, ενώ πρόσφατα ήταν οι υψηλότερες. Επιπλέον, με βάση τα CDS, η Ελλάδα είναι 2η πιθανότερη προς πτώχευση χώρα στον κόσμο, με πιθανότητα πτώχευσης μέσα στα επόμενα 5 χρόνια της τάξης του 50%.
Ποια είναι η τελευταία ελπίδα μίας χώρας που βλέπει τα βασικότερα οικονομικά και χρηματοπιστωτικά της μεγέθη να βρίσκονται στο διεθνές αρνητικό τοπ 10 ενώ παράλληλα το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι από τα υψηλότερα στον κόσμο (με την προοπτική να αυξηθεί πολύ περισσότερο άμεσα) και το έλλειμμα της, επίσης, θεαματικά υψηλό; Η δυνατότητα να έχει πρόσβαση σε δανεικά κεφάλαια με όσο το δυνατόν χαμηλότερο κόστος, ώστε να μπορέσει να ανταπεξέρχεται στις υποχρεώσεις όσο προσπαθεί να τονώσει την ανάπτυξη της και να βάλει σε τάξη τα οικονομικά και τα δημοσιονομικά της (αυτό δηλαδή που πέτυχαν οι ΗΠΑ και η Γερμανία μέσω της ελληνικής κρίσης).
Δυστυχώς, όμως, η Ελλάδα έχει 2ο υψηλότερο κόστος δανεισμού στον κόσμο, πίσω, μόνο από το Πακιστάν και πολύ επάνω από αυτό της Νότιας Αφρικής, της Ινδονησίας, της Ινδίας, του Μεξικού, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Ταϊλάνδης κλπ. Έτσι, ενώ, για παράδειγμα η εξαιρετικά ασταθής πολιτικά, Ταϊλάνδη, δανείζεται στον ορίζοντα των 10 ετών με επιτόκιο 3,44%, η Μαλαισία με 3,89% και το (τριτοκοσμικό;) Περού με 5,64%, το αντίστοιχο κόστος δανεισμού για την Ελλάδα είναι 10,15%.
Και το ερώτημα είναι απλό: με ποιο ακριβώς μαγικό ραβδί, το οποίο προφανώς ανακαλύφθηκε μόλις – ειδάλλως θα το είχαμε χρησιμοποιήσει ώστε να μην βρεθούμε στην τρέχουσα κρίση ή ώστε να βγούμε μόνοι μας από αυτήν – πρόκειται η Ελλάδα να βελτιώσει την οικονομική της κατάσταση μέσα στους επόμενους 12 μήνες; Και αν τα πρώτα δείγματα βελτίωσης έχουν, όντως, φανεί, τότε γιατί το κόστος δανεισμού παραμένει στα προ του πακέτου στήριξης επίπεδα, που είναι τα δεύτερα υψηλότερα στον κόσμο;
Ένα από τους γνωστότερους κανόνες στις χρηματοπιστωτικές αγορές είναι ότι αυτές, υποτίθεται, πως προεξοφλούν στις τιμές τους τις υπάρχουσες πληροφορίες για μία χώρα. Με την Ελλάδα να έχει, ήδη, υπογράψει τους όρους του πακέτου στήριξης, να έχει, ήδη, υιοθετήσει και εφαρμόσει τα σκληρότερα δημοσιονομικά μέτρα στη μοντέρνα οικονομική ιστορία εν καιρώ ειρήνης και να έχει, κιόλας, λάβει τα εύσημα από την ‘τρόικα’, τί είναι αυτό, άραγε που προεξοφλούν οι αγορές και αρνούνται να μειώσουν το κόστος δανεισμού της;
Συμπερασματικά, υπάρχουν ορισμένες κομβικές στιγμές στην ιστορία ενός κράτους που οι γνωστές πολιτικές τακτικές είναι καλό να παραμερίζονται και τη θέση τους να λαμβάνει η ειλικρινής αντιμετώπιση των πραγμάτων. Ειδάλλως, μία ενδεχόμενη ανακούφιση που, ίσως, προσφέρει η ωραιοποίηση της πραγματικότητας και οι προβλέψεις για καλύτερες μέρες στο κοντινό μέλλον, θα μετατραπούν σε διπλή απογοήτευση μόλις ο χρόνος αποδείξει ότι η κατάσταση ήταν χειρότερη απ’ ότι ο κόσμος περίμενε.
Ίσως, για μία φορά, να είναι καλύτερο η ‘προστασία’ του κόσμου να μην έχει να κάνει με την απόκρυψη της άσχημης αλήθειας αλλά με την έντιμη λήψη ουσιαστικών μέτρων που θα μπορέσουν να βελτιώσουν, πράγματι, τη ζωή του όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Πάνος Παναγιώτου – Διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΝ: ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ: Η αληθινή εξουσία, η τέταρτη εντολή, οι ιδιαιτερότητες της απελευθέρωσης των αγορών, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι τιμές καταναλωτή, τα μεγέθη της ΔΕΗ και οι υποψήφιοι αγοραστές της
ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ: Η αληθινή εξουσία, η τέταρτη εντολή, οι ιδιαιτερότητες της απελευθέρωσης των αγορών, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι τιμές καταναλωτή, τα μεγέθη της ΔΕΗ και οι υποψήφιοι αγοραστές της
«Νομίζετε ότι ο πρωθυπουργός έχει την παραμικρή εξουσία; Ξυπνήστε, η αληθινή εξουσία είναι το Καρτέλ! Είναι η Microsoft, η Google, η Nestle, η Coca Cola, η Wal-Mart, η Monsanto, η Toyota, η Siemens, η ΑΒΒ, η Exxon, η Shukori, η Morgan Stanley, η Deutsche Bank, η Royal Dutch Shell, η Astra Zeneca, η Sanofi-Aventis και όλες οι άλλες πολυεθνικές. Ορίστε, αυτή είναι η αληθινή κυβέρνηση του πλανήτη. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρείς μήνες στο Μπίσκο Κέι, οι “προτάσεις συντονισμού”, στις οποίες συμφωνούν, είναι πολύ πιο σημαντικές από όλα τα κυβερνητικά διατάγματα. Προτάσεις…..Είναι για γέλια.
Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη και η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα (ΔΝΤ), η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α. Και εσύ το ξέρεις και εγώ το γνωρίζω…….είναι κοινό «μυστικό». Η Πολιτική; Ας γελάσω. Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλοι αυτοί, όταν βγαίνουν από τα υπουργικά συμβούλια; Πιγκουίνους που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, επάνω σε πάγο που λιώνει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να συμμετάσχει σε αυτήν την απίστευτη παρωδία, επιλέγοντας την Πολιτική για να κάνει την καριέρα του».
Το παραπάνω χαρακτηριστικό, ελαφρά διαμορφωμένο κείμενο του Γάλλου συγγραφέα M.Crespy, αν και σε κάποιο βαθμό υπερβολικό, είναι αρκετά αποκαλυπτικό σε σχέση με την «σκιώδη» παγκόσμια διακυβέρνηση – ενώ περιγράφει σε ποιους ακριβώς χρωστάμε, σε τελική ανάλυση, όλοι εμείς: τα κράτη, οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις. Κατά τον ίδιο, χωρίς καμία αμφιβολία, η πραγματική εξουσία δεν ασκείται δυστυχώς από την Πολιτική, αλλά από τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις – κυρίως βέβαια, από αυτές που ανήκουν στις επτά ισχυρότερες χώρες του πλανήτη (G7). Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι αρκετά αποκαλυπτικός, σε σχέση με το ευρωπαϊκό Καρτέλ, τις αμοιβές των στελεχών του, καθώς επίσης τις χώρες εγκατάστασης του:
Πίνακας Ι: Οι αμοιβές των γενικών διευθυντών των 20 μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων – το 2009 σε εκ. €
| Εταιρεία | Χώρα | Όνομα | Ποσόν |
| | | | |
| Royal Dutch Shell | Μ. Βρετανία | Peter Voser | 15,00 |
| Astra Zeneca | Μ. Βρετανία | David Brennan | 13,00 |
| Credit Suisse | Ελβετία | Brady Dougan | 12,50 |
| BG Group (Energy) | Μ. Βρετανία | Frank Chapman | 11,20 |
| Novartis | Ελβετία | Daniel Vassela | 11,00 |
| Axel Springer (Spiegel) | Γερμανία | Mathias Doepfner | 11,00 |
| Vodafone | Μ. Βρετανία | Vittorio Colao | 10,90 |
| Deutsche Bank Investm. | Γερμανία | Anshu Jain | 10,30 |
| BP | Μ. Βρετανία | Tony Hayward | 9,80 |
| Deutsche Bank | Γερμανία | Josef Ackermann | 9,40 |
| | Ισπανία | Alfredo Abad | 9,30 |
| HSBC | Μ. Βρετανία | Michael Geoghegan | 8,60 |
| RWE | Γερμανία | Juergen Grossmann | 7,10 |
| Adidas | Γερμανία | Jochen Zeitz | 7,10 |
| Sanofi-Aventis | Γαλλία | Chris Viehbacher | 7,10 |
| Siemens | Γερμανία | Peter Loescher | 7,00 |
| Glaxo Smith Klein | Μ. Βρετανία | Andrew Witty | 6,70 |
| Nestle | Ελβετία | Paul Bulcke | 6,70 |
| BHB | Μ. Βρετανία | Marius Kloppers | 6,60 |
| Volkswagen | Γερμανία | Martin Winterkorn | 6,60 |
Πηγή: ΜΜ
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι η Μεγάλη Βρετανία, ο «εκπρόσωπος» του αγγλοσαξονικού μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ευρώπη δηλαδή, παρά το ότι είναι ένα από τα περισσότερο χρεωμένα κράτη του πλανήτη (συνολικό χρέος άνω του 466% του ΑΕΠ ή περί τα 9 τρις $), διαθέτει επιχειρήσεις (8 από τις 20 του ευρωπαϊκού καρτέλ, το 40%), οι οποίες προσφέρουν τις υψηλότερες αμοιβές στα στελέχη τους. Επίσης φαίνεται πως, παρά το ότι οι παραπάνω αμοιβές ήταν μειωμένες, σε σχέση με το 2008, έως και -30%, παρέμειναν σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα (για μία περίοδο παγκόσμιας κρίσης, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν).
Για να κατανοήσουμε τα μεγέθη, οι ετήσιες αποδοχές του προέδρου της Shell, ήταν όσες περίπου αυτές 150 βουλευτών μαζί του Ελληνικού Κοινοβουλίου ή σχεδόν 100 Ευρωπαίων Πρωθυπουργών. Όσον αφορά δε την ισχύ των πολυεθνικών, ίσως να βοηθάει ο παρακάτω Πίνακας ΙΙ:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη πολυεθνικών εταιρειών το 2009, σε δις $
| Μεγέθη/Εταιρείες | Wal-Mart | Shell | Metro* | Pfizer | Microsoft |
| | | | | | |
| Τζίρος | 405,04 | 280,15 | 85,15 | 50,01 | 62,48 |
| Κέρδος π.φ. | 22,01 | 21,02 | 1,36 | 8,63 | 25,01 |
| Αριθ. Προσωπικού | 2.100.000 | 101.000 | 286.091 | 116.500 | 89.000 |
* Μητρική της Makro
Σημείωση: Ο τζίρος της Wal-Mart είναι πολύ μεγαλύτερος από το Ελληνικό ΑΕΠ (το ελληνικό ΑΕΠ είναι περί τα 312 δις $, όσο και ο τζίρος της Exxon, ο οποίος ανέρχεται στα 310,5 δις $ - με μόλις 80.700 εργαζομένους, έναντι 5 εκ. Ελλήνων εργαζομένων)
Πηγή: Finance D.
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Ολοκληρώνοντας τον πρόλογο μας οφείλουμε να σημειώσουμε πως, αν και οι κυριότεροι δανειστές του «συστήματος» είναι τα μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία (διαχειρίζονται αποταμιεύσεις περί τα 20 τρις $, όταν το συνολικό παγκόσμιο χρέος ανέρχεται στα 58 τρις $) και οι μεγάλες πολυεθνικές (οι βασικοί μέτοχοι τους), πρέπει να συμπεριληφθούν επίσης εκείνες οι χώρες, τα ισοζύγια των οποίων είναι διαρκώς θετικά – ενώ ακολουθούν «εναλλακτικούς πολιτικούς δρόμους» (απολυταρχικός καπιταλισμός κλπ). Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί αναφέρεται στις σημαντικότερες από αυτές:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙIΙ: Πλεονασματικές χώρες (2007), με κριτήριο τα εμπορικά ισοζύγια
| Μεγέθη | Κίνα | Γερμανία | Ρωσία | Ιαπωνία | Βραζιλία |
| | | | | | |
| ΑΕΠ | 2,879 τρις | 3,030 τρις | 1,251 τρις | 5,103 τρις | 1,269 τρις |
| Εργαζόμενοι | 803,30 εκ. | 43,63 εκ. | 75,10 εκ. | 66,07 εκ. | 99,47 εκ. |
| Δημόσιο Χρέος | 18,9% ΑΕΠ | 65,3% | 7,0% ΑΕΠ | 182,4% | 43,9% ΑΕΠ |
| Εξαγωγές | 1,221 τρις | 1,361 τρις | 365,0 δις | 665,7 δις | 159,2 δις |
| Εισαγωγές | 917,4 δις | 1,121 τρις | 260,4 δις | 571,1 δις | 115,6 δις |
| Εμπορ. Ισοζύγιο | 303,6 δις | 240 δις | 104,6 δις | 94,6 δις | 43,6 δις |
Πηγή: IQ 2007
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Οι παραπάνω πλεονασματικές χώρες, συντελώντας τα μέγιστα στην «ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση», λειτουργούν προσθετικά στον περιορισμό της ελευθερίας - ενώ δημιουργούν επίσης, σε συνεργασία (Γερμανία, Ιαπωνία) ή μη με τις δικές τους πολυεθνικές, ανάλογες προϋποθέσεις «κατάλυσης» της Δημοκρατίας. Κάποιες από αυτές (Κίνα Ρωσία) αποτελούν τη μοναδική απειλή για το Καρτέλ, γεγονός που φάνηκε από την τρομοκρατημένη αντίδραση της Παγκόσμιας Τράπεζας, όταν η Ρωσία ανακοίνωσε την απαγόρευση των εξαγωγών των σιτηρών της.
Ο πανικός της δεν οφείλεται φυσικά στο ενδεχόμενο έλλειψης σιτηρών (άλλωστε ένας από τα αποτελέσματα των «παράδοξων» πυρκαγιών ήταν η αύξηση της τιμής του σιταριού, η οποία προσέφερε τεράστια κέρδη σε όσους την «προέβλεψαν», ενώ συντελεί στην εξαθλίωση πολλών χωρών – επομένως στην χωρίς βία υποταγή τους στις πολυεθνικές), αλλά στο ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Καρτέλ δεν είναι άλλος από το κλείσιμο των συνόρων – από την επιστροφή στον προστατευτισμό δηλαδή, στην αυτάρκεια, στα τελωνεία, στους δασμούς και γενικότερα στο διασυνοριακό έλεγχο, τόσο των παγκοσμίων χρηματοπιστωτικών ροών, όσο και των εμπορευμάτων. Στην υποθετική αυτή περίπτωση, οι πολυεθνικές θα ήταν αδύνατον να διατηρήσουν τα μεγέθη τους – πόσο μάλλον να επιτύχουν τον τελικό στόχο τους: την ανάδειξη τους σε διαπλανητικά μονοπώλια.
Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΤΟΛΗ
Όπως φαίνεται καθαρά σήμερα, πλησιάζουμε γρήγορα στα τελευταία στάδια των «νεοφιλελεύθερων» ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 - με ηγέτη τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία. Αφού προηγήθηκαν λοιπόν οι μεγάλες κρατικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων βέβαια οι κοινωφελείς, οι οποίες εξαγοράσθηκαν από τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές (μόνο αυτές διαθέτουν τα απαιτούμενα κεφάλαια), η διαδικασία «τείνει» στο τέλος της - με την ολοκληρωτική κατάληψη της Πολιτείας.
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα έχουμε την άποψη ότι, αυτά που διαδραματίζονται σήμερα, έχουν στόχο τον «εκμοντερνισμό» ενός κράτους με φεουδαρχικές δομές, με απώτερο σκοπό την υποδούλωση του - μέσω της υποταγής του στην 4η εντολή του διεθνούς κεφαλαίου, σύμφωνα με την οποία απαιτείται: η όσο το δυνατόν βαθύτερη διάσπαση, η κατάτμηση και η διαίρεση δηλαδή του Δημοσίου τομέα, με την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην ιδιοκτησία του. Όπως θα τεκμηριώσουμε δε παρακάτω, αυτοί που επωφελούνται από το «άνοιγμα» των αγορών δεν είναι σε καμία περίπτωση οι καταναλωτές, όπως συνήθως προσπαθεί να μας πείσει το «σύστημα», αλλά τα ισχυρότερα κράτη – κατ’ επέκταση βέβαια οι πραγματικές κυβερνήσεις τους: οι πολυεθνικές.
Θεωρώντας λοιπόν ότι, το σημαντικότερο μελλοντικό πρόβλημα της χώρας μας θα είναι η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των κερδοφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων (ενέργεια και ύδρευση, αφού δυστυχώς «αλώθηκαν» οι τηλεπικοινωνίες), θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε εκτενέστερα το θέμα - χωρίς να παραγνωρίζουμε τη συμβολή του ΔΝΤ στις συγκεκριμένες προσπάθειες (επηρεασμός της κοινής γνώμης μέσω των ΜΜΕ, επιλογή της κατάλληλης χρονικής περιόδου για την επιβολή μέτρων κλπ). Ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε εδώ ότι, η μοναδική κρατική επιχείρηση που κατάφερε να διατηρήσει η Βραζιλία, είναι η Petrobras - χάρη στις συντονισμένες ενέργειες του έντιμου, μαχητικού και ικανότατου συνδικάτου της.
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ
Τόσο οι ιδιωτικοποιήσεις, όσο και η «απελευθέρωση» των αγορών (το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων κλπ), ακολουθούν τον παρακάτω απλουστευμένο δρόμο:
(α) Η «κοινή γνώμη» πείθεται έντεχνα ότι (κυρίως μέσω των ΜΜΕ, συνειδητά εκ μέρους τους ή όχι), το άνοιγμα των αγορών θα έχει θετικά αποτελέσματα στη διαμόρφωση των τιμών καταναλωτή - οι οποίες τότε θα ακολουθήσουν πτωτική πορεία. Έτσι, ο «λαός» τοποθετείται εχθρικά απέναντι σε όλους εκείνους, οι οποίοι «επαναστατούν», εκμηδενίζοντας δυστυχώς τις όποιες αντιδράσεις τους (απεργίες, διαδηλώσεις κλπ).
Σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, δημιουργούνται σκόπιμα οι προϋποθέσεις «λαϊκών αντιδράσεων» απέναντι στα κρατικά μονοπώλια («black out» κλπ), έτσι ώστε να αποδυναμωθούν εντελώς τα τυχόν δραστήρια συνδικαλιστικά κινήματα τους – να χάσουν την υποστήριξη της κοινής γνώμης δηλαδή και να βρεθούν αντιμέτωπα με εχθρικά ΜΜΕ, όπως έχει συμβεί σε κάποιες άλλες χώρες, στις οποίες «εισέβαλλε» το εξαιρετικά ικανό και έμπειρο ΔΝΤ.
(β) Οι αγορές ανοίγουν «με εντολή των Θεσμών» (ΔΝΤ, κυβερνήσεις, διακρατικές ενώσεις κλπ) οπότε, στα πρώτα στάδια της διαδικασίας, εντείνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των επαγγελματιών ή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πράγματι την «υποχώρηση» των τιμών – επομένως, τεκμηριώνεται απόλυτα το «αξίωμα», το βασικό «δόγμα» καλύτερα του διεθνούς κεφαλαίου.
(γ) Η υποχώρηση των τιμών οδηγεί στη χρεοκοπία πολλούς επαγγελματίες ή μικρομεσαίες εταιρείες, οι οποίες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με το συνεχώς αυξανόμενο ανταγωνισμό – πόσο μάλλον όταν «υποδαυλίζουν» την αδυναμία τους οι τράπεζες, αρνούμενες «κατ’ εντολήν» να τους εγκρίνουν δάνεια. Εκτός αυτού, προβληματίζει τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, κοινωφελείς ή μη (όπως για παράδειγμα τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ κλπ) οι οποίες, μη έχοντας τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές που «εισβάλλουν» στα εθνικά εδάφη τους, υποχρεώνονται στην εκποίηση τους - στην απορρόφηση τους δηλαδή από αυτές.
Προφανώς οι ίδιες σπάνια μπορούν να επεκταθούν στα «ξένα εδάφη», αφού η μικρή εσωτερική αγορά τους δεν επιτρέπει την ενίσχυση ενδεχομένων επεκτατικών προγραμμάτων - όπως συμβαίνει με τις πολυεθνικές των ισχυρών κρατών, δια των μεθόδων του damping (υψηλές τιμές στις εθνικές αγορές τους, χαμηλές στις εξωτερικές, επιδοτήσεις του εργατικού κόστους κ.α.) ή άλλων.
(δ) Ο αριθμός των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται πλέον στην εκάστοτε αγορά που απελευθερώνεται μειώνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα το περιορισμό του ανταγωνισμού και την εγκαθίδρυση «ολιγοπωλιακών δομών» (ουσιαστικά, νέο-φεουδαρχικών). Η μισθοί μειώνονται και η ανεργία αυξάνεται - αφενός μεν από τις επιχειρήσεις που χρεοκοπούν, αφετέρου δε από τις απολύσεις, με τις οποίες οι πολυεθνικές τείνουν να εξορθολογήσουν τη λειτουργία τους και να μεγεθύνουν τα κέρδη τους. Οι σχετικά ελάχιστες επιχειρήσεις που απομένουν, δεν έχουν κανέναν αντικειμενικό λόγο να διατηρήσουν τον προϋπάρχοντα τιμολογιακό ή μισθολογικό ανταγωνισμό.
(ε) Οι τιμές αρχίζουν να αυξάνονται, ενώ στη συνέχεια ξεπερνούν κατά πολύ τα επίπεδα πριν την «απελευθέρωση» - έτσι ώστε οι πολυεθνικές εταιρείες που έχουν πλέον κυριαρχήσει, να υπερκαλύψουν τις αρχικές τους «επενδύσεις», οι οποίες είχαν απώτερο στόχο τη μόνιμη εγκατάσταση των «ολιγοπωλιακών δομών». Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι πλέον πολύ αργά τότε να αντιδράσουν οι καταναλωτές.
Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε σκόπιμη την τεκμηρίωση της παραπάνω ανάλυσης μας, ειδικά όσον αφορά την εξέλιξη των τιμών καταναλωτή σε μία αγορά που «απελευθερώνεται», με τη βοήθεια της πραγματικότητας σε μία ισχυρή χώρα, με σχετικά φτωχούς κατοίκους: στη Γερμανία, όπου το 20% των εργαζομένων της αμείβεται δυστυχώς με λιγότερα από 5 € την ώρα (μικτά, πηγή: Spiegel).
ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΜΕΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ
“Σε σύγκριση με τον Απρίλιο του 1998, με το έτος δηλαδή που απελευθερώθηκε η αγορά του ηλεκτρικού ρεύματος”, διαβάζουμε στις γερμανικές εφημερίδες του 2006 (FAZ), “όχι μόνο εκμηδενίσθηκαν τα αρχικά κέρδη της απελευθέρωσης για τους καταναλωτές αλλά, αντίθετα, επιβαρύνθηκαν πολύ περισσότερο. Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι υποχρεωμένα σήμερα να πληρώνουν πάνω από 25% ακριβότερα το ρεύμα, ενώ η βιομηχανία γύρω στο 15%. Οι τιμές του φυσικού αερίου ευρίσκονται στα ανώτερα επίπεδα της ΕΕ, ενώ οι βιομηχανικές επιχειρήσεις με περιορισμένη κατανάλωση ρεύματος, πληρώνουν τις ακριβότερες τιμές στην Ευρώπη. Ένα μέσο γερμανικό νοικοκυριό πληρώνει 19,83 σεντς την κιλοβατώρα, όταν ένα αντίστοιχο γαλλικό μόλις 12,20 σεντς – ένα ελβετικό 12,12 και ένα ελληνικό περί τα 10,00 σεντς”.
“Παρά το υψηλό επίπεδο των τιμών”, συνεχίζει το άρθρο από τον Αύγουστο του 2006, “οι περισσότερες εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος έχουν καταθέσει αιτήσεις αύξησης των τιμών τους για το 2007, μεταξύ 7% και 20%, στα υπεύθυνα τοπικά κοινοβούλια. Οι επιχειρήσεις αυτές αιτιολογούν τις αιτήσεις αύξησης των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, στη βάση των αυξήσεων της τιμής αγοράς του - έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται από το χρηματιστήριο ενέργειας της Λειψίας. Η εκμετάλλευση των καταναλωτών από το ολιγοπώλιο της ενέργειας, η οποία ευρίσκεται στα χέρια τεσσάρων μόλις επιχειρήσεων (Eon, RWE, Vattenfall και ENBW), θα πρέπει, σύμφωνα με την κυβέρνηση, να καταπολεμηθεί άμεσα”.
Ακριβώς τέσσερα χρόνια αργότερα (Αύγουστος του 2010), διαβάζουμε ξανά στις γερμανικές εφημερίδες (Zeit): “Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, οι ενεργειακοί όμιλοι αύξησαν υπερβολικά τις τιμές τους, «αφαιρώντας» από καταναλωτές πολλά εκατομμύρια Ευρώ. Οι τιμές αυξήθηκαν με απαράδεκτες δικαιολογίες, ενώ φαίνεται ότι εκμεταλλεύτηκαν τη μονοπωλιακή δομή τους εις βάρος των καταναλωτών. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι επικρατεί ανταγωνισμός μεταξύ τους. Η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ακολουθεί την ίδια πορεία εδώ και πολλά χρόνια – είναι μονοδρομημένα ανοδική”. Φυσικά, η τιμή αγοράς του ηλεκτρικού ρεύματος στη Γερμανία, διαμορφώνεται με τη βοήθεια του χρηματιστηρίου ενέργειας της Λειψίας - με τη συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού κλάδου δηλαδή, έτσι ακριβώς όπως συνέβη με την Καλιφόρνια και την Enron.
Τα δύο παραπάνω άρθρα των γερμανικών εφημερίδων, με τέσσερα χρόνια διαφορά μεταξύ τους, είναι χαρακτηριστικά, σε σχέση με την απελευθέρωση των αγορών, καθώς επίσης με το κατά πόσο ωφέλιμες είναι γενικά (όχι μόνο για την Ελλάδα) οι ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών επιχειρήσεων για τον καταναλωτή.
Είναι δε σε όλους γνωστή η ιστορία του μεγάλου αμερικανικού ενεργειακού ομίλου Enron, ο οποίος ουσιαστικά έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας την 8η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, την Καλιφόρνια – μεταξύ άλλων αυξάνοντας συνεχώς, με πλήρη αδιαφάνεια, τις τιμές πώλησης του ηλεκτρικού ρεύματος (η αγορά ενέργειας των Η.Π.Α. απελευθερώθηκε, παραδόθηκε δηλαδή στο Καρτέλ, το 1992). Επίσης γνωστή είναι και η τραγωδία των κατοίκων της Χιλής, μετά την ιδιωτικοποίηση όλων των εταιρειών ύδρευσης της χώρας τους (ξεραίνονται οι καλλιέργειες τους, λιμοκτονούν, έχουν τεράστιες ελλείψεις πόσιμου νερού κλπ).
Συμπληρωματικά, ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, οι τρείς μεγαλύτεροι κλάδοι της παγκόσμιας οικονομίας είναι το πετρέλαιο, ο ηλεκτρισμός και το νερό – γεγονός που καθιστά περιζήτητες από το Καρτέλ όλες εκείνες τις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες δραστηριοποιούνται στους συγκεκριμένους, ουσιαστικά μονοπωλιακούς τομείς (επίσης στα τυχερά παιχνίδια, όπως ο ΟΠΑΠ). Προφανώς κάτι παραπάνω από εμάς θα γνωρίζει το Καρτέλ, έχοντας ανέκαθεν αυτές τις προτεραιότητες.
Η ΔΕΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ
Επιθυμώντας κατ’ αρχήν να αποσαφηνίσουμε την κοινή γνώμη στη χώρα μας, έτσι όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί (αν και πιθανότατα «χειραγωγημένη»), θεωρούμε ότι συμφωνεί με την απαγόρευση των κρατικών μονοπωλίων, με το άνοιγμα των αγορών, καθώς επίσης με την κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων. Οι Έλληνες έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία την πεποίθηση ότι, μόνο έτσι θα καταπολεμηθούν οι απαράδεκτες «πελατειακές σχέσεις», η διαφθορά, η διαπλοκή και η «συντεχνιακή» νοοτροπία των επαγγελματιών συνδικαλιστών.
Περαιτέρω, πιστεύουν ότι «επιλέχθηκε» η ΔΕΗ για την κατάλυση των κρατικών μονοπωλίων (αν και θα έπρεπε λογικά να αναρωτηθούν, γιατί να προηγηθεί η κερδοφόρα ΔΕΗ, αντί ο ζημιογόνος ΟΣΕ), ενώ είναι σχεδόν σίγουροι ότι, μόνο μέσω της κατάργησης των κλειστών επαγγελμάτων θα αναπτυχθεί η Ελληνική Οικονομία (υπάρχουν άλλωστε πολλές «μελέτες», οι οποίες το «αποδεικνύουν» - από το ΙΟΒΕ κλπ). Τέλος, θεωρούν μονόδρομο τις αποκρατικοποιήσεις, σε σχέση με την έξοδο από την κρίση των κρίσεων, καθώς επίσης για την καταπολέμηση της ανεργίας.
Σχεδόν το σύνολο των απόψεων που έχουμε μελετήσει στον Τύπο και αλλού, ταυτίζονται σε γενικές γραμμές με τα παραπάνω, τα οποία εμφανίζουν μία «οργισμένη» κοινή γνώμη – μία ελληνική κοινωνία η οποία, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, τόσο από τη διαπλοκή, όσο και από τη διαφθορά ενός κράτους με απίστευτες «φεουδαρχικές δομές», εξεγείρεται εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, των πολιτικών, των μεγάλων επιχειρηματιών, των επαγγελματιών συνδικαλιστών, των ιδιοκτητών φορτηγών και πολλών άλλων. Δυστυχώς, αυτός είναι ταυτόχρονα ο κύριος στόχος της (σκιώδους) κυβέρνησης: ο «εμφύλιος πόλεμος» δηλαδή, αφού γνωρίζει πολύ καλά να εκμεταλλεύεται τα συναισθήματα του «όχλου» - πόσο μάλλον όταν δεν είναι υποχρεωμένη να σπαταλήσει ενέργεια, για να καταπνίξει τυχόν αντιστάσεις του (Pareto).
Είναι όμως αλήθεια αυτή η ρεαλιστική «πραγματικότητα»; Δεν μας έχει γίνει καμία «πλύση εγκεφάλου» και είναι σωστές οι πεποιθήσεις μας ή μήπως απλά θα επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο οι καταναλωτές, θα υποφέρουν τα παιδιά μας, θα αυξηθεί η ανεργία, θα μειωθούν τα εισοδήματα όλων των Ελλήνων και θα αντικατασταθεί η εγχώρια από τη διεθνή «τυραννία»;
Μήπως ταυτόχρονα θα μεταφερθούν δια της «φοροαποφυγής» (απόλυτα νόμιμη πληρωμή ελάχιστων φόρων, μέσω της εκμετάλλευσης διαφόρων «φορολογικών παραδείσων» και λογιστικών «παραθύρων») αφορολόγητοι ελληνικοί πόροι στο εξωτερικό, εκεί δηλαδή που έχουν την έδρα τους οι πολυεθνικές;
Δεν είναι γνωστό το ότι, μόνο εκείνοι που (μεταφορικά) κατέχουν ένα πλεόνασμα τροφής, μπορούν να εξαναγκάσουν αυτούς που λιμοκτονούν σε μία «ελεύθερα» αποδεκτή δουλεία, χωρίς να χρησιμοποιήσουν βία;
ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ
Κατ’ αρχήν, είναι πολύ σωστή η ελληνική κοινή γνώμη, όταν τάσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπέρ της καταπολέμησης της διαφθοράς - με τη βοήθεια και των ιδιωτικοποιήσεων. Εάν όμως τα «προϊόντα» της, η αύξηση των εσόδων και η μείωση των δαπανών δηλαδή, δεν παραμείνουν στη χώρα μας, αλλά διαφύγουν μέσω των πολυεθνικών στο εξωτερικό, τότε όχι μόνο δεν θα υπάρξει αντικειμενικό όφελος αλλά, αντίθετα, η ζημία θα διπλασιασθεί.
Αφενός μεν λοιπόν θα συνεχίσουν να επιβαρύνονται δυσανάλογα οι καταναλωτές, παρά την «απελευθέρωση» των αγορών, όπως αναφέραμε στο παραπάνω παράδειγμα της Γερμανίας, αφετέρου δε τα έσοδα από την καταπολέμηση της διαφθοράς μάλλον δεν θα καταναλώνονται στο εσωτερικό, αλλά στο εξωτερικό – αυξάνοντας εκεί το επίπεδο διαβίωσης και τις θέσεις εργασίας. Δυστυχώς για όλους μας, σπάνια η διαφθορά εξαφανίζεται – συνήθως, αλλάζει απλά «στρατόπεδο» (στην προκειμένη περίπτωση, μεταφέρεται στις ξένες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες κάθε άλλο παρά σαν αδιάφθορες μπορούν να χαρακτηρισθούν).
Όσον αφορά ειδικά την παραγωγικότητα των εργαζομένων, εάν η βελτίωση της αυξήσει μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών και δεν συμβάλλει στη μείωση των τιμών καταναλωτή, στην παραγωγή εθνικού πλούτου ή στην αύξηση των θέσεων εργασίας, δεν θα έχει καμία ουσιαστική ωφέλεια για τους Πολίτες. Για παράδειγμα, όλοι είμαστε εναντίον της εικόνας κάποιων υπαλλήλων στις κρατικές επιχειρήσεις ή στο δημόσιο, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εργάζονται – δεν παράγουν δηλαδή. Όμως, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ιδιωτικοποιηθούν από το διεθνές Καρτέλ, μειώνοντας το προσωπικό τους και αυξάνοντας την παραγωγικότητα τους, αυτό που στην πραγματικότητα θα απομείνει στη χώρα μας θα είναι η ανεργία, ο περιορισμός των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης η πτώση των μέσων ελληνικών εισοδημάτων – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ).
Δυστυχώς, οι μεγάλες κρατικές εταιρείες μίας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα, δεν είναι εύκολο να ιδιωτικοποιηθούν από δικούς της επιχειρηματίες – όπως συμβαίνει συνήθως στη Γερμανία, στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία. Αρκεί να δει κανείς τα μεγέθη τους, για να κατανοήσει τη θέση μας. Στον Πίνακα ΙV παραθέτουμε τα μεγέθη της ΔΕΗ, απέναντι στα αντίστοιχα υποθετικών αγοραστών της (η γερμανική RWE έχει δείξει ενδιαφέρον στο παρελθόν), έτσι ώστε να τεκμηριώσουμε την άποψη μας:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Μεγέθη εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας (κεφαλαιοποίηση με τιμή μετοχής στις 12.08.10)
| Μεγέθη/Εταιρείες | ΔΕΗ | RWE | ENEL | ENDESA |
| | | | | |
| Τζίρος | 6,03 δις | 47,74 δις | 62,17 δις | 22,8 δις |
| Κέρδος π.φ. | 993 εκ. | 5,6 δις | 9,07 δις | 4,31 δις |
| Κεφαλαιοποίηση | 3,06 δις | 30,10 δις | 36,01 δις | 20,10 δις |
| Αριθ. Προσωπικού | 23.127 | 70.726 | 81.208 | 26.587 |
| Τζίρος ανά άτομο | 260.000 | 675.000 | 765.564 | 857.000 |
| Κέρδος ανά άτομο | 42.936 | 79.178 | 111.688 | 162.109 |
| Ποσοστό κέρδους | 16,46% | 11,73% | 14,59% | 18,90% |
| Υποχρεώσεις | 9,32 δις | 79,72 δις | 127,95 δις | 41,46 δις |
| Υποχρεώσεις/Τζίρο | 154,5% | 166,98% | 205,80% | 181,84% |
Μετοχική σύνθεση
ΔΕΗ: 51,49% Ελληνικό δημόσιο, 5,01% Silchester, 5% Fidelity, 38,5% free float
RWE: RWE & Co KG 16%, Ίδιες μετοχές 5,5%, Black Rock 4,57%, Capital Research 2,98%, free float 70,95%
ENEL: Casa Depositi e Prestiti 17,4%, Υπουργείο οικονομικών 13,9%, free float 68,7%
ENDESA: Enel 24,9%, Acciona 21,03%, Cajamadrit 9,9%, Sepi 2,9%, free float 41,2%
Σημείωση: Η κεφαλαιοποίηση της ΔΕΗ αντιστοιχεί στο 50% του τζίρου της, ενώ της γερμανικής RWE στο 156%, της ιταλικής Enel στο 172% και της ισπανικής Endesa στο 91%.
Πηγή: Finance Net
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Από τον Πίνακα ΙV είναι φανερή η εξαιρετικά χαμηλή παραγωγικότητα της ΔΕΗ (τζίρος και κέρδη ανά άτομο) - επομένως ο υψηλός αριθμός των εργαζομένων της, αν και δεν είναι απόλυτα συγκρίσιμος με τις υπόλοιπες, λόγω των γεωγραφικών «δυσχερειών» της χώρας μας (νησιά κλπ). Όμως, παραμένει εξαιρετικά κερδοφόρα, αφού το ποσοστό καθαρού κέρδους (προ φόρων) διαμορφώνεται στο 16,46% - υψηλότερο από τις δύο άλλες.
Επίσης, πουλάει ηλεκτρικό ρεύμα σε τιμές φθηνότερες από τους ανταγωνιστές της – ενώ ο πρόεδρος της δεν αμείβεται με 7 εκ. € το χρόνο, όπως ο συνάδελφος του της RWE (ποσόν δηλαδή, το οποίο αντιστοιχεί με τις αμοιβές άνω των 800 ανειδίκευτων εργαζομένων). Εκτός αυτού, παρά το ότι οι υποχρεώσεις της είναι υψηλές, είναι χαμηλότερες από όλες τις άλλες – επίσης σε ποσοστά επί του τζίρου.
Επομένως, γιατί θα έπρεπε να προβεί σε απολύσεις, αυξάνοντας την ανεργία στη χώρα μας η οποία, μέσω των επιδομάτων, «εκβάλλει» τελικά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού; Σε τι θα ωφελούσε την Ελλάδα η εκποίηση της – πόσο μάλλον όταν το κράτος εισπράττει μεγάλα μερίσματα (φορολογικά έσοδα επίσης) από τη συμμετοχή του; Ποιο θα ήταν το υλικό όφελος των καταναλωτών, από την κατάργηση του «μονοπωλιακού οχυρού», εάν εξαιρέσουμε την εύλογη ηθική ικανοποίηση τους από την «τιμωρία» κάποιων «διαπλεκομένων» συνδικαλιστών ή αντιπαραγωγικών εργαζομένων;
Τέλος, επειδή είναι φυσιολογικό να προσπαθεί ο αγοραστής ενός σπιτιού να αναδείξει πολλά ελαττώματα του, έτσι ώστε να μειώσει το δυνατόν περισσότερο την τιμή πώλησης του, μήπως ευρίσκεται σε εξέλιξη ένα αντίστοιχο γεγονός;
Κλείνοντας, ενδεχομένως η σημαντική συμμετοχή της ιταλικής Enel στην ισπανική Endesa, να εμφανίζει καθαρά την τάση εξαγοράς των μικρότερων κοινωφελών επιχειρήσεων από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες – όπως όμως τονίσαμε παραπάνω, σε καμία περίπτωση προς όφελος των καταναλωτών ή της εθνικής οικονομίας τους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Δεν είμαστε προφανώς σε καμία περίπτωση αντίθετοι με την άμεση ανάγκη εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, με την καταπολέμηση της διαφθοράς ή με τη ριζική αντιμετώπιση της διαπλοκής των πολιτικών, των ιδιοτελών ψηφοφόρων τους, των επιχειρηματιών και των συνδικάτων. Εν τούτοις, δεν συμφωνούμε με την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, με την αδικαιολόγητη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, με την εγκληματική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με την επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας – με την απαράδεκτη ανοχή τόσο της ΕΕ, όσο και της Γερμανίας, η οποία συνεχίζει να μην εξοφλεί τις τεράστιες οφειλές της (αποζημιώσεις) απέναντι στην Ελλάδα, ενώ επωφελείται τα μέγιστα από την ελληνική κρίση.
Η Ελλάδα, μία χώρα πάμπλουτη από πολλές πλευρές, κυριολεκτικά προικισμένη από τη Φύση, οφείλει να ακολουθήσει το δικό της δημοκρατικό δρόμο – έτσι όπως τον έχουμε και εμείς, μεταξύ άλλων, περιγράψει, σε προηγούμενα κείμενα μας. Εάν όμως οι Πολίτες της δεν συνειδητοποιήσουν ούτε αυτή τη φορά τις τεράστιες ευθύνες τους, καθώς επίσης εάν τα ΜΜΕ της χώρας μας δεν συμβάλλουν θετικά στην αντικειμενική, σωστή ενημέρωση των Ελλήνων, συνεχίζοντας ενδεχομένως να «παραπληροφορούν», πόσο μάλλον να υπηρετούν ξένα συμφέροντα ή τις ανάγκες κερδοφορίας τους, ο πόλεμος θα χαθεί για τη χώρα μας – αυτή τη φορά οριστικά και αμετάκλητα. Δυστυχώς, τα διάφορα ανεξάρτητα «ιστολόγια» και οι ελεύθερες διαδικτυακές εφημερίδες δεν αρκούν – δεν έχουν την «εμβέλεια», αλλά ούτε και την εγκυρότητα των μεγάλων αστικών μέσων ενημέρωσης.
Κλείνοντας, είναι οφθαλμοφανές το ότι, με 5% επιτόκιο των κρατικών δανείων και -4% ύφεση, σε συνδυασμό με έναν φορολογικό πληθωρισμό ύψους 7%, είναι φύσει αδύνατον, εάν δεν αντιδράσουμε άμεσα (αναπτυξιακά μέτρα, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, θεσμική προστασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας κλπ), να αποφύγει η χώρα μας το μοιραίο – την ελεγχόμενη χρεοκοπία δηλαδή, η οποία δρομολογείται από τους «σωτήρες» της, με στόχο να λεηλατηθεί ο τεράστιος φυσικός πλούτος της.
Ελπίζοντας να μη χαθεί τελικά ο πόλεμος, παρά το ότι στο πρόσφατο παρελθόν, όταν ανακοινώθηκε επίσημα η εθνική μας συνθηκολόγηση, αναφερθήκαμε στο «Ρέκβιεμ της Δημοκρατίας»*, δεν θα πάψουμε να επιμένουμε στο ότι, «Ο Θεός είναι πράγματι Μεγάλος, αλλά εμείς είμαστε τα χέρια Του».
Αθήνα, 15. Αυγούστου 2010
*
ΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: Ο καταμερισμός των ευθυνών της συνθηκολόγησης στους Έλληνες Πολίτες, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, στις κυβερνήσεις, στους κερδοσκόπους και στην ΕΕ
Είναι πολύ δύσκολο να χαρακτηρίσει κανείς την κυβέρνηση μίας χώρας, η οποία αποφασίζει την προσφυγή της στο ΔΝΤ, την εθελούσια εκχώρηση δηλαδή της εξουσίας που της ανατέθηκε δημοκρατικά σε ξένους «εισβολείς», χωρίς την άδεια των Πολιτών της – μέσω δημοψηφίσματος ή, έστω, με τη σύμφωνη γνώμη του Εθνικού της Κοινοβουλίου. Εν τούτοις, η τοποθέτηση των Πολιτών αυτής της χώρας απέναντι σε «τετελεσμένα γεγονότα», για τα οποία ποτέ δεν ενημερώθηκαν (προεκλογικά ή μετεκλογικά), αποτελεί μία απίστευτη αυθαιρεσία, για την οποία δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν υπεύθυνοι – όπως δυστυχώς δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα, για τα όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, με τελικό αποτέλεσμα τη «συλλογική συνθηκολόγηση».
Διαπιστώνοντας, εκτός των άλλων, ακόμη ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα του «ετεροβαρούς ρίσκου», αυτού δηλαδή που άλλοι αποφασίζουν, ενώ άλλοι καλούνται να πληρώσουν για τις αποφάσεις τους (άρθρο μας: Ετεροβαρές ρίσκο: Τα τρία βασικά στάδια του σπειροειδούς κύκλου των χρηματοπιστωτικών κρίσεων και η γενεσιουργός αιτία τους - Έφτασε αλήθεια το τέλος της κρίσης; 26/4/2009), θεωρούμε ότι είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή για να αναλύσουμε/ιεραρχήσουμε τις ευθύνες όλων όσων συνέβαλλαν στην υποδούλωση της Ελλάδας, παρά τον πλούτο και τις τεράστιες δυνατότητες της (άρθρο μας: Πολιτική και Οικονομία: Πως θα μπορούσε να γίνει η Ελλάδα η ωραιότερη, η πλουσιότερη και η πιο πολιτισμένη χώρα της Ευρώπης; 30/5/2009).
Τέλος, πιστεύουμε ότι οφείλουμε να λάβουμε (και να δρομολογήσουμε ενεργητικά) τις αποφάσεις μας έγκαιρα, ψύχραιμα και λογικά, αφού εμείς είμαστε αυτοί που τελικά θα πληρώσουν το «ρίσκο» - άσχετα από το βαθμό συμμετοχής μας στην «επιλογή» του.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
Κατά την άποψη μας, είμαστε «μακράν» οι κύριοι υπεύθυνοι της σημερινής μας κατάστασης. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον για τις επιλογές μας (άρθρο μας: Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΨΗΦΟΥ: Αποφασίζουμε υπεύθυνα για το μέλλον της χώρας μας, γνωρίζοντας ότι συνδέεται άμεσα τόσο με το δικό μας, όσο και με το μέλλον των παιδιών μας; 15/8/2009), όπως και για την αδιαφορία μας σε σχέση με την παραγωγή πλούτου στη χώρα μας – δυστυχώς, απαραίτητο «συστατικό» της παραμονής μίας κοινωνίας σε ελεύθερο καθεστώς (άρθρο μας: ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΛΟΥΤΟΥ: Οι κίνδυνοι της βιαστικής υιοθέτησης ενός λανθασμένου «αναδιανεμητικού» τρόπου κοινωνικής οργάνωσης, σε περίοδο ύφεσης L, σε μη ανταγωνιστικές, σε υπερχρεωμένες, σε «διαρθρωτικά» βαριά ασθενείς και σε μη εκπαιδευμένες «κεφαλαιοκρατικά» Οικονομίες 15/11/2009).
Περαιτέρω, οφείλαμε να γνωρίζουμε ότι, η έννοια «Πολίτης» αποτελεί ένα αξίωμα, για το οποίο όμως πρέπει να αγωνίζεται κανείς. Η συνεχής ενημέρωση, η δια βίου μάθηση, η συμμετοχή στα κοινά και η αλληλέγγυα στάση, είναι μερικά μόνο από όλα όσα συνοδεύουν αυτό το «αξίωμα» – το υψηλότερο ίσως σε μία Πολιτεία, η οποία θέλει να «διέπεται» από δημοκρατικές διαδικασίες.
Προφανώς, κρίνοντας, ως οφείλουμε, εκ του αποτελέσματος, αμελήθηκε εντελώς η υποχρέωση μας αυτή, οδηγώντας μας μελλοντικά στην απώλεια των ελευθεριών μας, στη μείωση του βιοτικού μας επιπέδου και στην απόλυτη καταστροφή – αν θεωρήσει βέβαια κανείς ότι, η εκχώρηση της εξουσίας, του ταμείου του κράτους μας καλύτερα, σε κάποιους που δεν εκλέγουμε, είναι συνώνυμο της παραπάνω λέξης (καταστροφή).
Τέλος, χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες «τεκμηριώσεις» των ευθυνών μας (θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες κειμένου), εμείς εκθρέψαμε, καλλιεργήσαμε καλύτερα το έδαφος, επάνω στο οποίο αναπτύχθηκαν εκείνα τα «ζιζάνια», τα οποία μας οδήγησαν στα δίχτυα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας - με την αναμφίβολη πλέον συμμετοχή της γερμανικής ολοκληρωτικής «πτέρυγας».
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ
Όπως έχουμε αναφέρει (άρθρο μας: Η ΕΧΘΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η αίσθηση ότι επικρατεί το Δίκαιο, η εξάλειψη της συγκριτικής φτώχειας, η καταπολέμηση της αλαζονείας και η ισότιμη αντιμετώπιση όλων, απέναντι στους κοινούς κανόνες συμβίωσης, είναι οι βασικότερες προϋποθέσεις δημιουργίας «κοινωνικών» συνειδήσεων 25/12/2009), προσπαθώντας να καταλάβουμε, ανεξάρτητα από τα άλυτα προβλήματα που διαπιστώνουμε, γιατί η χώρα μας παρέμεινε, παρά το φυσικό πλούτο και τις μεγάλες δυνατότητες της, συγκριτικά στάσιμη και φτωχή, εντελώς ανίσχυρη και μάλλον «παραμελημένη», συνειδητοποιήσαμε ότι, το σημαντικότερο εμπόδιο στην πρόοδο της ήταν (και είναι), μία παράδοξη εχθρότητα των Ελλήνων απέναντι στο κράτος τους – κατ’ επέκταση, απέναντι στον εαυτό τους, αφού το κράτος είμαστε όλοι εμείς.
Η αιτία αυτής της εχθρότητας, η «πηγή» ουσιαστικά όλων των προβλημάτων και των δυσλειτουργιών της Ελλάδας, η οποία «καταδικάζει» τους Πολίτες της να αντιστέκονται σε κάθε είδους πρωτοβουλία, με στόχο την καλυτέρευση της χώρας τους (διαρθρωτικά μέτρα κλπ), έχουμε την άποψη ότι δεν είναι άλλη από μία απίστευτη «αλαζονεία της εξουσίας», η οποία δηλητηριάζει κυριολεκτικά ολόκληρο τον «κοινωνικό βίο».
Αναφερόμενοι στην έννοια της «εξουσίας», δεν περιοριζόμαστε μόνο στη θεσμική της «έκφραση», στους πολιτικούς δηλαδή, αλλά σε όλες τις υπόλοιπες «μορφές» της: επιχειρηματίες, βιομήχανους, managers, δημοσιογράφους, εκδότες, τραπεζίτες, ανώτερους δημοσίους λειτουργούς, αθλητές, καθηγητές, ηθοποιούς, τηλεοπτικούς «αστέρες», τραγουδιστές και γενικά σε όλα τα, κατά κάποιον τρόπο, «προβεβλημένα» άτομα – ουσιαστικά στα «πρότυπα» της κοινωνίας μας.
Όλοι αυτοί, αλλά και πολλοί άλλοι, χαρακτηρίζονται δυστυχώς από μία υπερβολικά μεγάλη αλαζονεία, η οποία «διεγείρει» τις αντιδράσεις του υπολοίπου πληθυσμού, δημιουργώντας συναισθήματα «συγκριτικής φτώχειας» και αδικίας. Το αποτέλεσμα είναι «ο απλός Πολίτης» να τοποθετείται απόλυτα εχθρικά, απέναντι σε όλους και σε όλα, θεωρώντας τους πάσης φύσεως «προβεβλημένους αστέρες», τους διάφορους «αλαζόνες» δηλαδή, σαν τα επί μέρους «συστατικά» του κράτους: σαν το ίδιο το «μισητό» κράτος.
Εάν δεν επιλυθεί αυτό το πρόβλημα, εάν δεν καταπολεμηθεί δηλαδή η «αλαζονεία της εξουσίας», η οποία δημιουργεί, αυτόματα, συμπλέγματα κατωτερότητας σε όλον τον υπόλοιπο πληθυσμό, δύσκολα θα αλλάξει κάτι στη χώρα μας – υποθέτουμε ότι δεν θα εφαρμοστεί κανένα διαρθρωτικό μέτρο, ακόμη και αν αντιμετωπίσουμε «κατά πρόσωπο» το ΔΝΤ, τη χρεοκοπία ή εάν «διοικηθούμε» από την καλύτερη κυβέρνηση του κόσμου.
ΟΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ
Όπως έχουμε αναλύσει (άρθρο μας: ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΨΕΥΔΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ: Οι σχεδιασμοί της Κομισιόν, η ανεξέλεγκτη αποβιομηχανοποίηση και ο ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος του χρέους, «προδιαγράφουν» την ολοκληρωτική απώλεια της ανεξαρτησίας μας 29/12/2009), το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας, μεταξύ των ετών 2004 και 2008 επιδεινώθηκε συνολικά κατά σχεδόν 174 δις €, ενώ το εξωτερικό χρέος ανάλογα - κατά 177 δις €. Όσον αφορά δε τις δαπάνες (σπατάλη), από 50,11 δις € το 2006, αυξήθηκαν στα 71,43 δις € το 2009 – δηλαδή κατά 21,32 δις € μέσα σε τρία μόλις χρόνια (8,75% επί του ΑΕΠ!).
Τουλάχιστον από την αύξηση των δαπανών, φαίνεται καθαρά η αποκλειστική ευθύνη της Πολιτείας - αφού είναι η μοναδική υπεύθυνη για την «εκτροπή» τους. Δυστυχώς (άρθρο μας: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: Η ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών, η «συγκράτηση» των αμοιβών, η εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου, η κερδοφορία των εθνικών επιχειρήσεων, ο περιορισμός των δημοσίων επενδύσεων και οι απαιτήσεις μας από την ΕΕ 30/1/2010), αφού οι κυβερνήσεις έχουν στη διάθεση τους ένα ορισμένο «budget», έτσι όπως εμφανίζεται στον εκάστοτε ετήσιο προϋπολογισμό, δεν ξοδεύουν, όπως ο κάθε συνετός «οικογενειάρχης», το ποσόν που ευρίσκεται στα ταμεία τους, αλλά δανείζονται πολύ περισσότερα - χωρίς καθόλου να ρωτήσουν τους Πολίτες που εκπροσωπούν (κάτι που συμβαίνει συνεχώς, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια).
Όσον αφορά δε τη φοροδιαφυγή, με τη «βοήθεια» της οποίας οι κυβερνήσεις προσπαθούν δυστυχώς να «μετακυλήσουν» την ευθύνη στους Πολίτες, θεωρούμε ότι αποτελεί μία ακόμη «αυθαιρεσία». Αφενός μεν πρόκειται κυρίως για τους έμμεσους φόρους (το 30% των συνολικών), αφετέρου δε τα «διαφυγόντα» αυτά έσοδα, «όφειλαν» πρώτα να εισπραχθούν και μετά να δαπανηθούν – σε καμία περίπτωση το αντίθετο. Για παράδειγμα, η Πολιτεία θα έπρεπε να κατασκευάζει δρόμους ή άλλα έργα, μετά την είσπραξη των εσόδων από την πάταξη της φοροδιαφυγής και όχι πριν.
Η ευθύνη λοιπόν των μέχρι σήμερα Κυβερνήσεων μας είναι ολοφάνερη – ενώ υποθέτουμε πως κανένας δεν θα τιμωρηθεί ποτέ για το έγκλημα που προκλήθηκε στη χώρα μας: δηλαδή, για την οριστική καταδίκη της Δημοκρατίας σε θάνατο.
ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ
Τα δεδομένα αυτά της Οικονομίας μας (όχι μόνο της δικής μας, αλλά και πολλών άλλων «δυτικών κρατών», τα οποία όμως δεν εξυπηρετούν (ακόμη) άλλες σκοπιμότητες στη «διεθνή σκακιέρα» (άρθρο μας: Η ιδανική υποψήφια χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης: Κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης ή μήπως μία δίκαιη απόφαση για την υπεράσπιση του ευρώ; 12/4/2009 ), ήταν προφανώς γνωστά στους «κερδοσκόπους».
Επίσης γνωστές σε όλους ήταν οι συνέπειες του καθοδικού σπειροειδή κύκλου του δανεισμού, ο οποίος οδηγεί αξιωματικά στην παγίδα ρευστότητας (άρθρο μας: Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ : Η «πιστωτική παγίδα» είναι μία βαριά οικονομική ασθένεια, η οποία εμφανίζεται όταν μία υφιστάμενη κρίση ρευστότητας, προερχόμενη συνήθως από μία ευρύτερη οικονομική κρίση, δεν μπορεί να θεραπευτεί βραχυπρόθεσμα 10/7/2009), από την οποία δυστυχώς δεν προβλέψαμε έγκαιρα να ξεφύγουμε, δανειζόμενοι τότε που ήταν ακόμη εφικτό – περιορίζοντας προφανώς ταυτόχρονα τις δαπάνες μας (άρθρο μας: Το ελιξίριο του καπιταλισμού : Ο άγριος πόλεμος για την εξασφάλιση του πολυτιμότερου εμπορεύματος στον κόσμο, απειλεί με την καταστροφή χιλιάδες επιχειρήσεις, αδύναμα κράτη και χρεωμένους καταναλωτές 27/6/2009).
Συνεχίζοντας, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η προηγούμενη κυβέρνηση μας αποφάσισε να προκηρύξει εκλογές δύο χρόνια σχεδόν πριν από τη λήξη της «θητείας» της – ένα ολοκάθαρο σήμα αδυναμίας για τους «κερδοσκόπους» οι οποίοι, πιθανότατα τότε, άρχισαν να τοποθετούνται «στρατηγικά» στη δική τους «σκακιέρα».
Ενδεχομένως λοιπόν, άρχισαν εκείνη την εποχή να δανείζονται επαυξημένα (οι πρώτες «τοποθετήσεις» τους ξεκίνησαν, όπως είναι ήδη γνωστό, το έτος 2007) ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, πουλώντας τα ανοιχτά (υποτιμητική κερδοσκοπία) και αγοράζοντας με τα χρήματα αυτά (χωρίς να διαθέτουν το παραμικρό κεφάλαιο) ασφάλιστρα κινδύνου (CDS). Με δεδομένο δε ότι, τα ομόλογα ήταν ακριβά (χαμηλή απόδοση) και τα ασφάλιστρα φθηνά (χαμηλά spreads), οι προοπτικές «διπλής απόδοσης» ήταν καταπληκτικές.
Για παράδειγμα, δανειζόμενοι τότε ομόλογα στην τιμή των 100 €, τα πουλούσαν αμέσως, έχοντας τη βεβαιότητα πως, όταν θα έπρεπε να τα επιστρέψουν στους ιδιοκτήτες τους, θα τα αγόραζαν πολύ φθηνότερα (90 €), κερδίζοντας τη διαφορά (10 €). Ταυτόχρονα, με τα έσοδα από την πώληση των δανεικών ομολόγων, αγόραζαν ασφάλιστρα κινδύνου για τα ίδια (CDS), τα οποία τότε κόστιζαν ελάχιστα, για να τα πουλήσουν αργότερα - με κέρδος τη διαφορά από την άνοδο των spreads.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως το «πλεονέκτημα» αυτού του «παιχνιδιού» είναι το ότι, μπορεί να αποφέρει πολύ υψηλές αποδόσεις στους κερδοσκόπους. Ο λόγος είναι πως αυτοί οι «οργανισμοί» μπορούν να καταλάβουν θέσεις πολύ μεγαλύτερες από το ποσόν των χρημάτων που τοποθετούν οι ιδιοκτήτες τους, εφόσον αγοράζουν τις «ανατιμητικές θέσεις» τους (αυτές δηλαδή, για τις οποίες στοιχηματίζουν στην άνοδο – εν προκειμένω τα CDS), με τα χρήματα που μαζεύουν από τη δημιουργία των «υποτιμητικών/ακάλυπτων θέσεων τους (αυτές, για τις οποίες στοιχηματίζουν στην πτώση - εν προκειμένω, τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου).
Βέβαια αρκετοί υποθέτουν ότι, οι «κερδοσκόποι» δεν προβλέπουν μόνο τα γεγονότα, αλλά και τα προκαλούν. Σε πρώτη φάση λοιπόν, κρατούν απολύτως μυστικές τις τοποθετήσεις τους, έτσι ώστε να παραμείνουν «χαμηλές» οι τιμές αγοράς τους. Στη συνέχεια όμως, οι επιθέσεις τους γίνονται «θορυβώδεις», συνήθως με τη βοήθεια συνεντεύξεων ή άρθρων σε οικονομικά έντυπα και σε ηλεκτρονικά μέσα (ΜΜΕ) - στα οποία «μεγιστοποιούν» και «διατυμπανίζουν» τα οικονομικά προβλήματα, τις «αδυναμίες» δηλαδή του «θηράματος» τους.
Σύμφωνα τώρα με κάποιους αναλυτές, στην «υποτιμητική» αυτή «καμπάνια» εναντίον μίας χώρας, συμμετέχουν «εναλλασσόμενες» και οι «τρείς αδελφές» (άρθρο μας: ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ: Standard & Poor’s, Moody’s, Fitch Rating - ένα απίστευτα ισχυρό ολιγοπώλιο αξιολογεί αυθαίρετα, βαθμολογεί ανεξέλεγκτα και κυβερνάει απολυταρχικά, με έδρα την πρωτεύουσα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, την παγκόσμια οικονομία 7/12/2009 ), οι οποίες «αξιολογούν» «μεθοδικά» αρνητικά το «θύμα» - οδηγώντας στην πτώση τα ομόλογα του, με την ταυτόχρονη «απογείωση» των ασφαλίστρων κινδύνου.
Προφανώς λοιπόν το «θήραμα» εξωθείται σε έναν ανατροφοδοτούμενο καθοδικό σπειροειδή κύκλο, ο οποίος δυσχεραίνει συνεχώς το δανεισμό του, εκτοξεύοντας ταυτόχρονα τα επιτόκια – προς όφελος όχι πια μόνο των «Hedge funds», αλλά και των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία υπεισέρχονται πολλαπλά στο «παιχνίδι» (σαν πιστωτές του κράτους, σαν αγοραστές ασφαλίστρων δανειακού κινδύνου, σαν πωλητές ομολόγων κοκ).
Η ευθύνη επομένως των πάσης φύσεως κερδοσκόπων (γερμανικών, αμερικανικών, ακόμη και ελληνικών τραπεζών ή επενδυτών) είναι ολοφάνερη, ενώ η καταστροφή μίας χώρας δεν μπορεί να «επαίρεται» από την αποκόμιση κερδών – όσο και αν κάτι τέτοιο επιχειρείται να μας «επιβληθεί» στη σκέψη.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Έχουμε την άποψη ότι η εκλογή της νέας, εύλογα άπειρης κυβέρνησης, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή (τέλη του έτους 2009, εν μέσω εθνικής και διεθνούς κρίσης, λίγο πριν την κατάθεση του ετησίου προϋπολογισμού κλπ), ήταν το «αποφασιστικό» σήμα για τους κερδοσκόπους. Πόσο μάλλον όταν τόσο βιαστικά, σχεδόν έξι μήνες πριν την υποχρεωτική ημερομηνία κατάθεσης των στοιχείων της εξέλιξης του προϋπολογισμού η κυβέρνηση μας, ανακοίνωσε μία τεράστια υπέρβαση του ελλείμματος - χωρίς την άμεση λήψη μέτρων, με τα οποία θα περιοριζόταν δραστικά το έλλειμμα, πριν ακόμη λήξει το οικονομικό έτος.
Το «παιχνίδι» λοιπόν είχε πλέον στηθεί, με τη χώρα μας να αποτελεί ενδεχομένως το «δούρειο ίππο» μίας «καλυμμένης» επίθεσης στην Ευρωζώνη (άρθρο μας: Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ: Η αναμενόμενη δημοσιονομική κρίση πλήττει πρώτα τη χώρα μας, καθιστώντας την ανυπεράσπιστο στόχο των κερδοσκόπων και ωρολογιακή βόμβα μεγάλης ισχύος στα θεμέλια της Ευρωζώνης. 12/12/2009) η οποία, όχι μόνο θα ωφελούσε τους κερδοσκόπους, αλλά και τις ίδιες τις Η.Π.Α. (το κερδοσκοπικό Κεφάλαιο βέβαια που «στεγάζει» και όχι τους δημοκρατικούς Πολίτες της υπερδύναμης).
Η συνέχεια του «δράματος», όσον αφορά την κυβέρνηση μας, ήταν η προσφυγή της στο «μηχανισμό στήριξης», μέρος του οποίου είναι το ΔΝΤ – ο σύνδικος πτώχευσης (προφανώς, κανένας σύνδικος πτώχευσης δεν μπορεί ποτέ να είναι αγαπητός). Ουσιαστικά στο ΔΝΤ καταφεύγει μία χώρα όχι λόγω του υψηλού δημοσίου χρέους της (στην Ιαπωνία ο δείκτης δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ πλησιάζει το 200%, χωρίς να έχει απαιτηθεί η συμμετοχή του ΔΝΤ, ενώ στη Λετονία ήταν μόλις 8,8% του ΑΕΠ το 2007, ενώ προσέφυγε στο ΔΝΤ – πηγή: iq), αλλά ένεκα της αδυναμίας εξυπηρέτησης του. Δηλαδή, όταν δεν έχει τη δυνατότητα να εξοφλήσει τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις της - είτε με ίδια μέσα, είτε δανειζόμενη.
Η Ελλάδα εν προκειμένω αποτελεί μία «ιδιάζουσα» περίπτωση, αφού κατέφυγε στο ΔΝΤ πριν ακόμη διαπιστώσει την αδυναμία δανεισμού της. Όπως αναφέρουν τα διεθνή ΜΜΕ δε, «συνθηκολόγησε» χωρίς καν να αντιμετωπίσει τον «εχθρό». Παραλληλίζοντας τώρα τον «οικονομικό» πόλεμο με το «συμβατικό», θα ήταν σαν η κυβέρνηση μας να είχε παραδώσει τη χώρα στον εχθρό, πριν ακόμη πλησιάσει στα σύνορα της - χωρίς να δώσει δηλαδή την παραμικρή μάχη (γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε, εάν όλοι εμείς οι Έλληνες γίναμε πια «δειλοί» - ένα προφανές «σύμπτωμα» μίας «χρόνιας ευμάρειας»).
Περαιτέρω το ΔΝΤ, παρά τα όσα έχουμε αναφέρει αναλύοντας πολλές από τις προηγούμενες δραστηριότητες του (άρθρο μας: ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ: Το κυριαρχικό δόγμα του αμερικανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ΔΝΤ, οι κρυφές «παγίδες» του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα 14/3/2010), δεν επέβαλλε άμεσα την προσφυγή της χώρας μας, αλλά ανταποκρίθηκε στην «πρόσκληση» της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Για όλα αυτά, αλλά και για πάρα πολλά άλλα, στα οποία δεν μας επιτρέπει να αναφερθούμε αναλυτικότερα ένα τέτοιο κείμενο, η σημερινή κυβέρνηση μας κάθε άλλο παρά άμοιρη ευθυνών μπορεί να θεωρηθεί – πόσο μάλλον όταν, στις μέχρι σήμερα κινήσεις της, αλλά και στις τελικές αποφάσεις της, οι οποίες ολοκλήρωσαν την «Ελληνική τραγωδία», διατήρησε την απόλυτη πρωτοβουλία.
ΤΟ «ΜΕΛΛΟΝ» ΥΠΟ ΤΟ ΔΝΤ - ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ «ΑΡΩΓΟ» ΤΟΥ
Πριν ακόμη αναφερθούμε στους επομένους «υπεύθυνους», θεωρούμε σκόπιμη την μερική παρουσίαση του μέλλοντος μας, υπό την «αιγίδα» του «Ταμείου». Το ΔΝΤ λοιπόν είναι ο μοναδικός «οργανισμός» παγκοσμίως, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να «διαχειρισθεί» μία χώρα - στη θέση της μέχρι τότε κυβέρνησης της. Απλούστατα δε η «τυπική» κυβέρνηση», εφόσον δεν «συμμορφώνεται» με τις εντολές του, δεν λαμβάνει τις οικονομικές ενισχύσεις, για τις οποίες και το «επέλεξε». Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο διοικεί το «Ταμείο» είναι κάθε άλλο παρά «αναπτυξιακός», τουλάχιστον με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία - ενώ βέβαια δεν υπόκειται σε δημοκρατικές διαδικασίες.
Το ΔΝΤ, έχοντας ουσιαστικά σαν στόχο την εξόφληση των δανειστών της «υπό κατάληψη» χώρας, περιορίζει τα μέγιστα τις δαπάνες, αυξάνει τη φορολογία (κυρίως των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων) και «εκποιεί» δημόσιο πλούτο - έτσι ώστε, αφενός μεν να μην «διογκώνεται» το χρέος από τα ελλείμματα, αφετέρου δε να αποπληρώνεται, τόσο από τη φορολόγηση, όσο και από την πώληση των παγίων του δημοσίου. Όπως είναι κατανοητό, τόσο η μία μέθοδος, όσο και η άλλη, έχουν σαν αποτέλεσμα την ύφεση – άρα τη μείωση του ΑΕΠ. Με δεδομένο τώρα ότι η μείωση του ΑΕΠ αυξάνει το χρέος ως προς το ΑΕΠ, η χώρα εισέρχεται σε ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό ρεύμα, με άγνωστη κατεύθυνση.
Σε τελική ανάλυση και με δεδομένο το ότι ένα κράτος θεωρείται οικονομικά υγιές, όταν το δημόσιο χρέος του είναι κάτω από το 50% του ΑΕΠ του, το ΔΝΤ «οφείλει» να μειώσει το δημόσιο χρέος της χώρας μας κατά περίπου 200 δις € (υποθέτοντας αισιόδοξα ότι, το ΑΕΠ μας θα σταθεροποιηθεί στα 200 δις €, από τα 240 δις € σήμερα, καθώς επίσης ότι το συνολικό δημόσιο χρέος μας δεν υπερβαίνει τα 300 δις €). Φυσικά, αυτά τα 200 δις € δεν είναι δυνατόν να προέλθουν μόνο από την μείωση των δημοσίων δαπανών και από την πώληση των «παγίων» (δημοσίων επιχειρήσεων, ακίνητης περιουσίας κλπ) – πόσο μάλλον αφού η «εκποίηση», κάτω από τις σημερινές συνθήκες, πιθανότατα θα είναι της τάξης του 50%, σε σχέση με την κάποτε αξία τους.
Επομένως, είναι δεδομένη η «φοροδοτική» συμμετοχή των Πολιτών στην αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, παρά το ότι δεν είναι αυτοί που το δημιούργησαν, αλλά ούτε και αυτοί που διαχειρίσθηκαν καταστροφικά την κρίση - καθώς επίσης η σημαντική μείωση του βιοτικού επιπέδου τους. Επίσης είναι δεδομένη η υποδούλωση τους, η απώλεια της ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας τους δηλαδή, αφού ο σύγχρονος «κατακτητής» δεν είναι άλλος από τα δανειακά κεφάλαια, τα οποία τοποθετούν το σύνδικο πτώχευσης για να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους.
Περαιτέρω, όπως φαίνεται καθαρά από τους παραπάνω «αριθμούς», η προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση «εγγύηση» του ότι θα αποφευχθεί τελικά η χρεοκοπία. Πόσο μάλλον όταν, στην περίπτωση που δεν εκπληρωθούν οι απαιτήσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, θα διακοπεί η παροχή των επομένων δόσεων των συμφωνηθέντων δανείων – γεγονός που θα μας οδηγούσε στην αθέτηση (στάση) πληρωμών (άρθρο μας: Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ: Ιστορικά στοιχεία, παραλληλισμοί, οι αιτίες της κρίσης, η μεγάλη ύφεση, η υπερχρέωση, η στάση πληρωμών, τα καταναγκαστικά μέτρα της κυβέρνησης και τα αποτελέσματα τους 3/1/2010)
Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την «καταβαράθρωση» των τιμών των ελληνικών ομολόγων, παράλληλα με την εκτίναξη των ασφαλίστρων. Γνωρίζοντας τώρα ότι, οι κυριότεροι ιδιοκτήτες των ελληνικών ομολόγων είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι τεράστιες ζημίες τους θα προκαλούσαν ενδεχομένως «αλυσιδωτές» αντιδράσεις εντός της Ευρωζώνης, ενώ ταυτόχρονα θα καθιστούσαν πάμπλουτους τους «κερδοσκόπους» (οι οποίοι συνήθως μένουν μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, αφού τότε μεγιστοποιούνται τα κέρδη τους - έχοντας φυσικά την «κάλυψη» tου ΔΝΤ – άρθρο μας: Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ: Οι αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στην «παρακμή», η είσοδος του ΔΝΤ, η εφαρμογή του «διαρθρωτικού» προγράμματος του συνδίκου, τα αποτελέσματα του, καθώς επίσης τα διδάγματα για την Ευρώπη και την Ελλάδα 9/4/2010).
Ενδεχομένως, τα πλέον πρόσφατα παραδείγματα αθέτησης πληρωμών, αυτά της Ρωσίας (1998) και της Αργεντινής (2001), να δίνουν μία καλύτερη εικόνα. Η απώλεια της αξίας των ομολόγων της Ρωσίας (hair cut) ήταν της τάξης του -82%, ενώ της Αργεντινής είχαν χάσει μέσα στις πρώτες 30 ημέρες μετά την αθέτηση πληρωμών το -73% της αξίας τους. Σύμφωνα δε με την Moody’s, η οποία ερεύνησε περιπτώσεις συνολικά 13 χωρών, η μέση απώλεια της αξίας των ομολόγων ήταν περίπου -50%.
Φυσικά, μία πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας (άρθρο μας: ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ: Οι βασικές αιτίες της χρεοκοπίας ενός κράτους, τα αποτελέσματα της για τους πιστωτές, τον κρατικό μηχανισμό, την οικονομία και τους πολίτες της χώρας, οι διάφοροι μέθοδοι αποφυγής της, οι λανθασμένοι χειρισμοί, ιστορικά παραδείγματα κρατικών πτωχεύσεων και οι δείκτες μέτρησης-αξιολόγησης του κινδύνου της χρεοκοπίας ενός κράτους 20/11/2009 ), δεν θα είχε μόνο συνέπειες για την ίδια - πόσο μάλλον αφού είναι μέλος της Ευρωζώνης, ενώ η χρηματοπιστωτική κρίση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παρελθόν.
Οι κρατικές χρεοκοπίες άλλωστε θεωρούνται σαν εκρήξεις ηφαιστείων – με απρόβλεπτα επακόλουθα για ολόκληρο τον πλανήτη. Επί πλέον, το ΔΝΤ δεν εγγυάται την επιτυχή αντιμετώπιση τα κρίσης, αλλά ούτε και την εξυγίανση των χωρών, στις οποίες καλείται να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
Φυσικά, το «παιχνίδι» αυτό των κερδοσκόπων θα μπορούσε να είχε «αίσιο» τέλος για τη χώρα μας, εάν είχε την εμπιστοσύνη της Ενωμένης Ευρώπης και τη βοήθεια της. Συγκεκριμένα, η ΕΕ είχε (και έχει) τη δυνατότητα να αγοράσει άμεσα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, αυξάνοντας έτσι τις τιμές τους και μειώνοντας τα ασφάλιστρα τους. Στην περίπτωση αυτή, οι κερδοσκόποι θα ήταν αναγκασμένοι να αγοράσουν τα ομόλογα που πούλησαν ανοιχτά, για να τα επιστρέψουν στους κατόχους τους – γεγονός που θα λειτουργούσε επί πλέον αυξητικά στις τιμές τους. Παράλληλα, η αύξηση των τιμών και η αλληλέγγυα στάση της ΕΕ απέναντι στην Ελλάδα, θα μείωνε τις τιμές των ασφαλίστρων κινδύνου - με αποτέλεσμα να χάσουν διπλά οι κερδοσκόποι, οδηγούμενοι οι ίδιοι στη χρεοκοπία.
Η δυνατότητα αυτή δεν είναι θεωρητική, αφού έχει συμβεί στην περίπτωση της επίθεσης των «Hedge funds» στο Χονγκ Κονγκ. Οι κερδοσκόποι τότε είχαν «πουλήσει» ανοιχτά μετοχές του εκεί χρηματιστηρίου, αγοράζοντας δολάρια - με την προοπτική της αναγκαστικής υποτίμησης του νομίσματος εκ μέρους της κυβέρνησης, η οποία θα είχε σαν επί πλέον αποτέλεσμα την πτώση των τιμών των μετοχών. Όμως, η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ επενέβη ενεργητικά, αγοράζοντας μετοχές και διατηρώντας σταθερή την ισοτιμία του νομίσματος – με αποτέλεσμα να χάσουν τεράστια ποσά οι κερδοσκόποι, πολλοί από τους οποίους χρεοκόπησαν.
Δυστυχώς, η Ευρώπη δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει την απειλή (άρθρο μας: ΣΚΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ: Τα όπλα «αιχμής» της αμερικανικής υπερδύναμης, η «επέλαση» στην Ευρώπη, το «ημερολόγιο» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα «παιχνίδια εξουσίας», το «εξιλαστήριο θύμα», ο ύπατος αρμοστής και τα συμπεράσματα 21/4/2010 ), εκτός βέβαια εάν απλά θυσιάζει τη χώρα μας, για να εξασφαλίσει τις υπόλοιπες από την επίθεση των κερδοσκόπων - ή για να τις «υποδουλώσει ευκολότερα στη Γερμανία, κάτι που εμείς τουλάχιστον δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε με ασφάλεια.
Το ίδιο ίσχυε μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον και για την ΕΚΤ (άρθρο μας: Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΡΙΚΟΣ: Η «εγκληματική εμμονή» της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας στη διατήρηση της υψηλής τιμής του Ευρώ, απέναντι στα υπόλοιπα «ανταγωνιστικά» νομίσματα του πλανήτη, είναι πολύ πιθανόν να σημάνει την αρχή του τέλους της Ενωμένης Ευρώπης 19/12/2009), η οποία όμως φαίνεται να έχει πλέον διαφοροποιηθεί, κρίνοντας από τις τελευταίες προσπάθειες του διοικητή της υπέρ της Ελλάδας - σε πλήρη «ασυμφωνία» με τις γερμανικές «προδιαγραφές», για μία ένωση υπό τη δική της ηγεμονία.
Η ευθύνη λοιπόν της ΕΕ, πολύ περισσότερο της Ευρωζώνης, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, αφού φαίνεται ότι μας εγκατέλειψε στην τύχη μας, χωρίς καθόλου να ενδιαφερθεί για όλους εμάς τους Έλληνες Πολίτες - οι οποίοι «ονειρευόμαστε» μία Ευρώπη των Πολιτών της. Άλλωστε, ένας από τους βασικότερους λόγους της κερδοσκοπικής επίθεσης που δεχθήκαμε, ήταν το γνωστό μας «The game is over», όπως επίσης η πρόσφατη «σπουδή» της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, υπό το γερμανό διευθυντή της, να ανακοινώσει την αυξητική «διόρθωση» του ελλείμματος μας το 2009 - ταυτόχρονα σχεδόν με τη διπλή υποτίμηση της πιστοληπτικής μας ικανότητας από την Moody’s.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΥΠΕΡΟΨΙΑ
Εάν θα είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε «μεταξύ δύο κακών το καλύτερο», το ΔΝΤ δηλαδή ή τη γερμανική ηγεμονία, θα επιλέγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη το ΔΝΤ. Οι ευθύνες αυτής της χώρας για τη σημερινή μας θέση, όπως και για την πιθανή κατάρρευση της Ευρωζώνης, είναι τεράστιες – ενώ επικεντρώνονται κυρίως στην απίστευτη αλαζονεία της, η οποία αποδεικνύεται σήμερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η καγκελάριος της Γερμανίας είναι αυτή που «εμβολίζει» ολοκάθαρα τις προσπάθειες των υπολοίπων «εταίρων» μας για την παροχή του συμφωνηθέντος «πακέτου σωτηρίας», ισχυριζόμενη (κατά την πάγια τακτική του καθεστώτος της χώρας της) «απαγορεύσεις» του συντάγματος, καθώς επίσης αντιρρήσεις εκ μέρους των Γερμανών πολιτών – παρά το ότι έχει προηγηθεί από την ίδια την κυβέρνηση της μία απίστευτη, συλλογική «πλύση εγκεφάλου», με στόχο την εχθρική τοποθέτηση της γερμανικής κοινωνίας απέναντι στην Ελλάδα (άρθρο μας: Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ: Χωρίς να θέλουμε να «αποποιηθούμε» τις τεράστιες ευθύνες όλων μας για την υπερχρέωση της Ελλάδας, έχουμε την άποψη ότι τα λάθη μας δεν νομιμοποιούν τις αρρωστημένες «τευτονικές» επιθέσεις, τις οποίες δεχόμαστε πλέον καθημερινά. 5/3/2010).
Περαιτέρω, έχουμε αναφέρει σε πολλά κείμενα μας, τα οποία έχουν επιβεβαιωθεί τόσο από Γερμανούς, όσο και από Ευρωπαίους ή Αμερικανούς «ειδήμονες», την ύπουλη «εκμετάλλευση» της Ευρωζώνης, εκ μέρους της Γερμανίας, με στόχο την αποκόμιση οικονομικών πλεονεκτημάτων, χωρίς την παροχή των παραμικρών ανταλλαγμάτων (άρθρο μας: ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ: Η Γερμανία είναι μέρος του προβλήματος της Ελλάδας, ενώ θα είναι η κύρια υπεύθυνη στην περίπτωση που τυχόν καταρρεύσει, κάτω από την πίεση της κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα 16/1/2010).
Προφανώς λοιπόν είμαστε αντίθετοι στις προσπάθειες αυτής της χώρας να υποδουλώσει τους «εταίρους» της, δημιουργώντας μία περιοχή χωρίς σύνορα (Ευρασία), υπό τη δική της ηγεμονία (άρθρο μας: PAX GERMANICA: Η φτώχεια μίας Δημοκρατίας είναι πολύ καλύτερη από την υλική ευημερία η οποία, καθώς ισχυρίζονται, συνυπάρχει με τον Ολοκληρωτισμό, όπως ακριβώς η ελευθερία είναι καλύτερη από τη δουλεία (Δημόκριτος) 6/3/2010) – ουσιαστικά δηλαδή την εκπλήρωση του «ναζιστικού ονείρου», χωρίς τη χρήση στρατιωτικών μέσων. Αν και φαίνεται λοιπόν ότι οι «βλέψεις» της αυτές έχουν γίνει πλέον κατανοητές, τόσο από την ΕΕ, όσο και από τις Η.Π.Α., θεωρούμε ότι αποτελούν τεράστια απειλή για τον υπόλοιπο πλανήτη – πόσο μάλλον για τη Δημοκρατία, η οποία καλείται ουσιαστικά να αντιπαρατεθεί ακόμη μία φορά με τον Ολοκληρωτισμό.
Κατ’ επέκταση, είμαστε της άποψης ότι είναι αδύνατον να εκπληρωθεί ποτέ το Ευρωπαϊκό όνειρο (άρθρο μας: ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ: Το ευρωπαϊκό όνειρο της αιώνιας ειρήνης, η αδυναμία επίτευξης μίας ομοσπονδιακής ένωσης, η ερμηνεία της γερμανικής οικονομικής υπεροχής, οι υποχρεώσεις του ενεργού πολίτη και οι άμεσες προτεραιότητες της Ελλάδας. 7/4/2010), με τη σημερινή Γερμανία της Ανατολικογερμανίδας κυρίας Merkel εντός του. Γνωρίζοντας δε ότι η Γερμανία, πριν από την ένωση της, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σημερινή, «θλιβόμαστε» περισσότερο παρά επικρίνουμε το «κατάντημα» της.
Συμπερασματικά λοιπόν, πόσο μάλλον όταν ο «γκεμπελικός» Τύπος της χώρας προτείνει σήμερα με θράσος την «εθελουσία αποχώρηση» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οι ευθύνες της Γερμανίας για την προσφυγή μας στο ΔΝΤ είναι τεράστιες - ενώ δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ μία πραγματικά ενωμένη Ευρώπη, εάν δεν «αποστασιοποιηθεί» εντελώς από τη Γερμανία. Φυσικά κάτι τέτοιο θα την οδηγούσε ακόμη μία φορά στην απομόνωση, με δυσοίωνες συνέπειες τόσο για τους Πολίτες της (οι οποίοι ήδη υποφέρουν τα πάνδεινα από τη σημερινή τους Εξουσία), όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Με κριτήριο τα παρακάτω γεγονότα σε μερικές χώρες, στις οποίες συνέβησαν, όπως για παράδειγμα το ότι
(α) οι Ισλανδοί Πολίτες κλήθηκαν να πληρώσουν τα λάθη των τραπεζών τους, επιλέγοντας την «καθαίρεση» της κυβέρνησης τους και τοποθετούμενοι με 93% εναντίον της απόφασης του «διεθνούς κεφαλαίου»,
(β) οι Ιρλανδοί Πολίτες, ανέλαβαν 80 δις € τραπεζικές επισφάλειες, δυστυχώς συνθηκολογώντας
(γ) οι Γερμανοί Πολίτες, αποδέχθηκαν να πληρώσουν τα εκατοντάδες δις € που έχασαν οι τράπεζες τους στις Η.Π.Α., επίσης συνθηκολογώντας
(δ) οι Αμερικανοί Πολίτες, μάχονται απέναντι στο «κτήνος» (όπως περιγράφει ο βραβευμένος με νόμπελ οικονομολόγος κ. P. Krugman το άπατρις κερδοσκοπικό κεφάλαιο), με την κυβέρνηση τους να καταθέτει αγωγές εναντίον της Goldman Sachs και των εταιρειών αξιολόγησης
(ε) οι Πολίτες των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, στους οποίους επιβλήθηκε το ΔΝΤ από την ΕΕ, πριν ακόμη προλάβουν να χαρούν την έξοδο τους από το προηγούμενο καθεστώς, υποφέρουν κάτω από το νέο «ζυγό»
(ζ) οι Πολίτες της Λατινικής Αμερικής, δεν έχουν συνέλθει ακόμη από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων
(η) οι Έλληνες Πολίτες οδηγούνται σε μία νέα δικτατορία κλπ
θεωρούμε ότι, κυρίως ο Πολίτης είναι αυτός που έχει την ηθική υποχρέωση να αντιστέκεται στην «απειλή» υποδούλωσης του. Επομένως, δεν μπορούμε παρά να αναλύσουμε τα δικαιώματα του απέναντι στην απόφαση της κυβέρνησης που λήφθηκε «ερήμην» του - παρά το ότι δεν αμφιβάλλουμε σχεδόν καθόλου για τις έντιμες προθέσεις της.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν, αναφέρουμε κάποια από τα νόμιμα «πολιτικά του δικαιώματα», τα οποία πληροφορηθήκαμε από έναν εξαιρετικό νομικό, χωρίς δυστυχώς να μπορούμε να τα κρίνουμε - ελπίζοντας όμως ότι θα βοηθήσουν στην αναζήτηση των καλυτέρων δυνατών λύσεων, για όλες τις χώρες:
“Σε όλα τα συστήματα Δικαίου αλλά και στο Ελληνικό, δεν μπορεί να ασκηθεί αγωγή κατά της κυβέρνησης, επειδή αυτή δεν είναι Νομικό πρόσωπο. Άρα, μπορεί να ασκηθεί αγωγή εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου - προσωπικά εις βάρος του εκάστοτε Πρωθυπουργού. Επίσης, μπορεί να ασκηθεί μήνυση κατά του εκάστοτε Πρωθυπουργού (το Δημόσιο δεν υπέχει ποινική ευθύνη ως νομικό πρόσωπο). Η μήνυση όμως δεν θα εκδικαστεί κατά τις γενικές διατάξεις, αλλά (α) βάσει του νόμου περί ευθύνης υπουργών και (β) με βάση τη συνταγματική αρχή περί βουλευτικής ασυλίας (όπου αυτή είναι θεσμοθετημένη).
Η αγωγή δεν εμπίπτει σε απαγορεύσεις ή περιορισμούς που αφορούν την ποινική ευθύνη του όποιου Πρωθυπουργού. Άρα, επιτρέπεται να ασκηθεί αγωγή κατά του Πρωθυπουργού. Επειδή όμως ο Πολίτης δεν έχει σύμβαση μαζί του, η μόνη νομική του βάση είναι η αδικοπραξία (ΑΚ 914 επ.), η οποία απαιτεί παραβίαση κάποιου νόμου ή παρεμφερείς αξιώσεις (για παράδειγμα, αδικαιολόγητος πλουτισμός, ΑΚ 904 επ., κακόβουλη ενέργεια ΑΚ 919 κλπ.).
Η αγωγή του Πολίτη σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, θα εκδικαστεί για πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων του, στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών - έδρα του Πρωθυπουργού, βάσει του Ν. 105 του Εισαγωγικού νόμου του Αστικού Κώδικα. Η αγωγή κατά του Πρωθυπουργού, θα εκδικαστεί είτε στο Πρωτοδικείο Αθηνών, είτε στο Ειρηνοδικείο της κατοικίας του - εάν ζητηθεί αποζημίωση κάτω από 12.000 Ευρώ. Εάν ασκηθεί αγωγή και κατά των δύο, λόγω συρροής, η αγωγή ασκείται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο.
Για να γίνει δεκτή η αγωγή, πρέπει να επικαλεστεί ο Πολίτης αποδείξεις: τη ζημία που ήδη υπέστη (όχι μελλοντική), την ευθύνη του εναγομένου, τις πράξεις που την στοιχειοθετούν, την υπαιτιότητα (αμέλεια ή δόλο) εάν η βάση του είναι η αδικοπραξία ή τον πλουτισμό που σώζεται σε αυτόν από τη ζημία του και την παράνομη αιτία ή την αντίθεση στα χρηστά ήθη των πράξεων του για αξιώσεις κατά ΑΚ 919. Επίσης πρέπει να αποδειχτεί και η αιτιώδης συνάφεια – δηλαδή, με ποιο τρόπο οι πράξεις του και όχι άλλη αιτία, του προκάλεσαν τη ζημιά.
Το αίτημα μπορεί να είναι «καταψηφιστικό» ή αναγνωριστικό (δηλαδή «να μου καταβάλει» ή να «αναγνωριστεί ότι μου οφείλει») και πρέπει να είναι απαιτητό (σε χρήμα ή άλλη αντιπαροχή «αποτιμητέα» σε χρήμα. Για παράδειγμα, δωρεάν υπηρεσίες ή παράδοση της χρήσης ή της κυριότητας πράγματος. Εάν επιθυμεί ο Πολίτης αποπληρωμή σε συνάλλαγμα ή σε αξία συναλλάγματος (για παράδειγμα, ένα εκ. δολάρια με την τιμή που θα έχει το δολάριο τη μέρα αποπληρωμής) πρέπει να αποδείξει ότι η αιτία αφορά αξίωση σε συνάλλαγμα. Για παράδειγμα, «κέρδισε 200 εκ. δολάρια από τα CDS που αγόρασε και στη συνέχεια φρόντισε να πάρουν μεγάλη αξία, την οποία εξαργύρωσε με λεφτά της Ελλάδας, τα οποία η τελευταία πήρε από μένα».
Επιτρέπεται και η κατάθεση Συλλογικής Αγωγής (clash action), από περισσότερους ομόδικους που έχουν την ίδια νομική και ιστορική αιτία σε βάρος του ιδίου προσώπου.
Τέλος, επιτρέπεται η άσκηση ασφαλιστικών μέτρων σε βάρος του Δημοσίου ή του Πρωθυπουργού, προκειμένου αυτός να μην υπογράψει προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Απαιτείται η «πιθανολόγηση» άμεσου και επικείμενου προσωπικού κινδύνου (για παράδειγμα, «εάν γίνει αυτό, θα χάσω τη δουλειά μου»).
Άλλο ένδικο βοήθημα που γνωρίζει η ελληνική νομοθεσία είναι η καταγγελία στην Επιτροπή της ΕΕ η οποία, εάν γίνει δεκτή, εισάγει την υπόθεση στο Πρωτοδικείο ή στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΠΕΚ ή ΔΕΚ) - καλώντας και το Κράτος Μέλος να φέρει αιτιολογημένη γνώμη.
Εάν η Κομισιόν δεν κάνει δεκτή την καταγγελία, μπορεί να προσφύγει ο καταγγέλλων απευθείας στο ΠΕΚ ή στο ΔΕΚ, προσβάλλοντας την πράξη της Κομισιόν. Επίσης, οι κοινοτικές αρχές μπορεί να επιληφθούν, εάν ο δικαστής της Εθνικής Δίκης εισάγει προδικαστικό ερώτημα - είτε μετά από αίτηση ενός διαδίκου είτε και αυτεπαγγέλτως.
Τέλος, εάν εξαντληθούν οι βαθμοί δικαιοδοσίας στην Ελλάδα (Άρειος Πάγος ή Συμβούλιο Επικρατείας αναλόγως της περιπτώσεως), ο Πολίτης μπορεί να προσφύγει σε βάρος της Χώρας και μόνο (όχι και του Πρωθυπουργού), στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων - το οποίο αποτελεί όργανο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί μπορεί να ζητήσει αποζημίωση για πράξεις της Ελλάδας σε βάρος του, είτε είναι Πολίτης της Χώρας, είτε όχι (για παράδειγμα, εάν έχει στο μεταξύ πολιτογραφηθεί σε άλλη χώρα και διαμένει μόνιμα εκεί)”.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
