Ο ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ
------------------

Ένα εκτενές άρθρο με τον χαρακτηριστικότατο τίτλο «Υπέρ Εβραίων» γράφτηκε στην «Αυγή» του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω του λεγόμενου «αντιρατσιστικού» νόμου. Όπως ήταν αναμενόμενο, τάσσεται υπέρ της φίμωσης όποιου τολμήσει να αρθρώσει λόγο κατά του σιωνισμού, καθώς και όποιου ιστορικού ερευνητή ψάχνει πέρα από τους νόμους της σύγχρονης πολιτικής ορθότητας:

«Κατατέθηκε χθες το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ύστερα από 8μηνη καθυστέρηση. Μια σοβαρή πλευρά του είναι η στάση του νόμου, του κράτους, απέναντι σε εκείνους που βρίζουν τους Εβραίους, υποστηρίζουν ότι το Ολοκαύτωμα είναι ένα ψέμα και ό,τι άλλο περιλαμβάνει η χιτλερική προπαγανδιστική παράδοση.

Η στάση απέναντι στους Εβραίους πολίτες της κάθε χώρας και πολίτες του κόσμου έχει γίνει κομβικής σημασίας στις ευρωπαϊκές χώρες μετά τον πόλεμο. Λόγω του υπερεγκλήματος του Χίτλερ και των χιτλερικών, αλλά και λόγω της σιωπηρής στάσης των συμμαχικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του πολέμου. 

Το υπερέγκλημα του Ολοκαυτώματος δεν έγινε εν κενώ, υπήρχε έντονος και διάχυτος αντισημιτισμός στη Γερμανία, βεβαίως, αλλά και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το Ολοκαύτωμα έγινε σύμβολο για τη δημοκρατική συνείδηση στην Ευρώπη…

Τα κράτη, και το δικό μας, οφείλουν να καταπολεμούν τις ιδεολογίες του ρατσισμού, στηρίζοντας τα δικαιώματα του ανθρώπου. 

Αν περιλαμβάνουμε τις ρατσιστικές ιδεολογίες στην προστασία της ελευθερίας του λόγου, τι θα διδάσκονται τα παιδιά; Τίποτα απ’ όσα έγιναν ή μήπως ότι υπάρχουν δύο απόψεις για το Ολοκαύτωμα – η μία λέει ότι είναι ψέμα; 

Έτσι προστατεύουμε τη μνήμη των δεκάδων χιλιάδων Εβραίων συμπατριωτών μας; 

Των απλών ανθρώπων, των παιδιών, που οδηγήθηκαν στον θάνατο από την “αυτοκρατορία του κακού”;

Πρέπει να δεχθούμε τη κεντρική σημασία που έχει για την Ευρώπη η στάση απέναντι στον αντισημιτισμό. Και για την Ελλάδα, όπως αποδεικνύει η προπαγάνδα της ηγεσίας της εγκληματικής Χ.Α.».

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Περί ανταγωνισμού μεταξύ των πιστωτικών ιδρυμάτων

http://www.analyst.gr/2013/11/20/4697/2/

Περί ανταγωνισμού μεταξύ των πιστωτικών ιδρυμάτων

 «Ορισμένοι πολιτικοί πέτυχαν να τους επιτραπεί να νομοθετούν όποτε θέλουν και όπως τύχει, δημιουργήθηκαν πάρα πολλοί νόμοι, οι μεν αντίθετοι με τους δε. … Πρέπει να καταργηθούν οι αντίθετοι μεταξύ τους νόμοι. Έτσι θα υπάρχει ένας μόνο νόμος για κάθε ζήτημα και η ύπαρξη αντιφατικών νόμων δεν θα ταράζει και δεν θα φέρνει σε δύσκολη θέση τους μη νομομαθείς σε σχέση με εκείνους που γνωρίζουν όλους τους νόμους.  Όλοι θα μπορούν να διαβάσουν τα ίδια πράγματα και να μάθουν απλά και καθαρά τι είναι το σωστό.» 

Δημοσθένης, Περί της Ατελείας προς Λεπτίνη, 91-93, (Εκδόσεις Κάκτος 1994)

.

ΠΕΡΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ

Ο πρόεδρος της Alpha Bank Γιάννης Κωστόπουλος είχε πριν από πολλά χρόνια δηλώσει ότι στην Ελλάδα χωράνε 2,5 τράπεζες.[1]  Ένας από τους θεμελιώδεις πυλώνες επάνω στον οποίο στηρίχτηκε το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός και η προστασία του από πρακτικές «οι οποίες έχουν ως αντικείμενο ή ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, τον περιορισμό ή τη νόθευση του ανταγωνισμού.»  Εύλογα γεννάται το ερώτημα εάν η συγκέντρωση των τραπεζικών υπηρεσιών αντιβαίνει τα διατάξεις περί ελεύθερου ανταγωνισμού όπως και εάν υπάρχει κάποια μεθοδολογία που μπορεί να μας επιτρέψει να αξιολογήσουμε πότε υπάρχουν ενδείξεις συγκέντρωσης.

.

ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Το άρθρο 101 της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης[2] αναφέρει ότι «είναι ασυμβίβαστες με την εσωτερική αγορά και απαγορεύονται όλες οι συμφωνίες μεταξύ επιχειρήσεων, όλες οι αποφάσεις ενώσεων επιχειρήσεων και κάθε εναρμονισμένη πρακτική, που δύνανται να επηρεάσουν το εμπόριο μεταξύ κρατών μελών και που έχουν ως αντικείμενο ή ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, τον περιορισμό ή τη νόθευση του ανταγωνισμού εντός της εσωτερικής αγοράς» και το άρθρο 102 «Είναι ασυμβίβαστη με την εσωτερική αγορά και απαγορεύεται, κατά το μέτρο που δύναται να επηρεάσει το εμπόριο μεταξύ κρατών μελών, η καταχρηστική εκμετάλλευση από μία ή περισσότερες επιχειρήσεις της δεσπόζουσας θέσης τους εντός της εσωτερικής αγοράς ή σημαντικού τμήματός της.»

Οι διατάξεις αυτές της Συνθήκης ενσωματώθηκαν στο ελληνικό δίκαιο με τα άρθρα 1 και 2 με του νόμου 3959/2011[3] (ΦΕΚ 93 Α’/20.04.2011) περί προστασίας του ελεύθερου ανταγωνισμού.  Η έκθεση της επιστημονικής υπηρεσίας της Βουλής κάνει αναφορά στην εναρμόνιση με τον «Κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 139/2004 του Συμβουλίου, της 20ής Ιανουαρίου 2004, για τον έλεγχο των συγκεντρώσεων μεταξύ επιχειρήσεων(«Κοινοτικός κανονισμός συγκεντρώσεων»)»[4] Στο προοίμιο του Κανονισμού παρ.2 γίνεται λόγος για «την εγκαθίδρυση καθεστώτος που να εξασφαλίζει ανόθευτο ανταγωνισμό εντός της εσωτερικής αγοράς» ενώ στην παρ. 6 κρίνεται «αναγκαία η θέσπιση μιας ειδικής νομικής πράξης που θα εξασφαλίσει τον αποτελεσματικό έλεγχο όλων των συγκεντρώσεων ανάλογα με τις επιπτώσεις τους στη διάρθρωση του ανταγωνισμού στην Κοινότητα και η οποία θα είναι η μόνη που θα ισχύει για τις εν λόγω συγκεντρώσεις.»

Το άρθρο 3 του κανονισμού που ενσωματώθηκε με το άρθρο 5 του 3959 ορίζει ότι «συγκέντρωση θεωρείται ότι υπάρχει όταν προκύπτει μόνιμη μεταβολή του ελέγχου από:

α) τη συγχώνευση δύο ή περισσότερων προηγουμένως ανεξάρτητων επιχειρήσεων ή τμημάτων επιχειρήσεων· ή

β) την απόκτηση, από ένα ή περισσότερα πρόσωπα που ελέγχουν ήδη μία τουλάχιστον επιχείρηση ή από μία ή περισσότερες επιχειρήσεις, άμεσα ή έμμεσα, με την αγορά τίτλων ή στοιχείων του ενεργητικού, με σύμβαση ή με άλλο τρόπο, ελέγχου στο σύνολο ή σε τμήματα μιας ή περισσοτέρων άλλων επιχειρήσεων.»

Στις 5.2.2004 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκδίδει τις «κατευθυντήριες γραμμές για την αξιολόγηση των οριζόντιων συγκεντρώσεων σύμφωνα µε τον κανονισμό του Συμβουλίου για τον έλεγχο των συγκεντρώσεων μεταξύ επιχειρήσεων», 2004/C 31/03.[5] Σκοπός της παρούσας ανακοίνωσης είναι να παρασχεθούν οδηγίες σχετικά µε τον τρόπο µε τον οποίο η Επιτροπή αξιολογεί τις συγκεντρώσεις εφόσον οι συμμετέχουσες επιχειρήσεις αποτελούν πραγματικούς ή δυνητικούς ανταγωνιστές στην ίδια σχετική αγορά.»  Ο όρος συγκέντρωση καλύπτει διάφορα είδη πράξεων όπως συγχωνεύσεις, εξαγορές και απόκτηση ελέγχου.

Με τον 3959/2011 προβλέπονται τέλος οι κανόνες διαδικασία προληπτικού ελέγχου συγκεντρώσεων με αποφάσεις της Επιτροπής Ανταγωνισμού καθώς και ο ρόλος αυτής.

.

Ο ΔΕΙΚΤΗΣ HEFINDAHL ΚΑΙ Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ.

Τα άρθρα 14-15 της κατευθυντήριας γραμμής καθορίζουν ότι τα μερίδια αγοράς είναι ενδεικτικά της συγκέντρωσης και το άρθρο 16 εξειδικεύει ότι «για τη μέτρηση των επιπέδων συγκέντρωσης, η Επιτροπή συνήθως χρησιμοποιεί τον δείκτη «ΗΗΙ» (Herfindahl-Hirschman Index).  Ο δείκτης HHI προκύπτει από την άθροιση των τετραγώνων των ατομικών μεριδίων αγοράς όλων των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη συγκεκριμένη αγορά.»

Στην σημείωση 17 αναφέρει, «για παράδειγμα, ο δείκτης ΗΗΙ μιας αγοράς η οποία περιλαμβάνει πέντε επιχειρήσεις µε μερίδια αγοράς ύψους 40%, 20 %, 15 %, 15 % και 10%, αντίστοιχα, είναι 2 550 (402 + 202 + 152 + 152 + 102 = 2 550). Ο δείκτης HHI κυμαίνεται από µια τιμή που προσεγγίζει το 0 (στην περίπτωση μιας ατομιστικής αγοράς) μέχρι το 10 000 (στην περίπτωση ενός καθαρού μονοπωλίου).»  Για την Επιτροπή, «ενώ το επίπεδο του ΗΗΙ σε απόλυτους όρους μπορεί να αποτελέσει µία αρχική ένδειξη της ανταγωνιστικής πίεσης στην αγορά μετά τη συγκέντρωση, η μεταβολή του (γνωστή ως «δέλτα») είναι ένα χρήσιμο στοιχείο για τη μεταβολή του επιπέδου συγκέντρωσης που προκύπτει απευθείας από τη συγκέντρωση.»

Από το άρθρο 20 εξάγεται το συμπέρασμα ότι υπάρχει συγκέντρωση όταν:

1. μετά την μεταβολή το επίπεδο του δείκτη HHI βρίσκεται μεταξύ 1000 και 2000 και η μεταβολή (Δ) είναι μεγαλύτερη από 250 μονάδες
2. μετά την μεταβολή ο δείκτης HHI βρίσκεται πάνω από τις 2000 και η μεταβολή είναι μεγαλύτερη από 150 μονάδες.

.

Ο ΔΕΙΚΤΗΣ HEFINDAHL ΚΑΙ Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Είναι γνωστό ότι η ελληνική τραπεζική αγορά έχει αναδιαρθρωθεί με μία σειρά από εξαγορές, συγχωνεύσεις αλλά και αναστολές αδειών λειτουργίας μικρών τραπεζών, ιδίως συνεταιριστικών.  Όπως σε άλλα κράτη, με πρόσχημα την διασφάλιση των καταθέσεων, την συστημική ευστάθεια, την εξυγίανση των ισολογισμών, την βελτίωση της αποδοτικότητας, οι τράπεζες έχουν αναδιαρθρωθεί, έχουν υποστηριχτεί με κρατικές εγγυήσεις και έχουν ήδη ανακεφαλαιοποιηθεί με το κόστος να επιβαρύνει το δημόσιο χρέος και τον φορολογούμενο.

Στις 25.2.2013 ο Γεώργιος Προβόπουλος, Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, δήλωνε ότι «Ο [τραπεζικός] τομέας ανασυντάσσεται μέσω της συνένωσης δυνάμεων. Το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας, αλλά και οι συνθήκες υπερβάλλουσας δυναμικότητας, που έχουν διαμορφωθεί στον τραπεζικό κλάδο, απαιτούν λιγότερες και ισχυρότερες μονάδες ώστε αυτές να είναι και σε βάθος χρόνου ανθεκτικές σε απροσδόκητες εξωγενείς διαταραχές. … Έτσι, σε λίγους μήνες, στο τέλος της διαδικασίας αυτής, εκτιμάται ότι θα έχουν συγκροτηθεί τρεις μεγάλοι[6] και ισχυροί όμιλοι μαζί με μερικές άλλες μικρότερες τράπεζες. Τα μερίδια αγοράς των τραπεζών αυτών, σε συνδυασμό με την παρουσία ξένων τραπεζών, διασφαλίζουν τον ανταγωνισμό. … Είναι φανερό ότι το τραπεζικό σύστημα γίνεται περισσότερο συγκεντρωμένο και αποδοτικό, καθώς δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για αξιοποίηση των συνεργειών και των οικονομιών κλίμακας.»

Είναι σύννομο αυτό με τις διατάξεις περί ανταγωνισμού;  Η Τράπεζα της Ελλάδας δημοσιεύει τον δείκτη Hefindahl στην συγκεντρωτική λογιστική κατάσταση των πιστωτικών ιδρυμάτων.[7] [Γράφημα 1]

 .

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Το 2007 ο δείκτης Hefindahl βρίσκονταν στις 1.096 μονάδες ενώ το 2012 στις 1.487 μονάδες.  Για να προκύπτει συγκέντρωση με βάση το άρθρο 20 της 2004/C 31/03 θα πρέπει η μεταβολή Δ να είναι μεγαλύτερη από 250 μονάδες αφού ο δείκτης κινείται μεταξύ 1.000 και 2.000 μονάδων.  Η μεταβολή του δείκτη από το 2011 στο 2012 είναι 208 μονάδες, άρα δεν θα έπρεπε να προκύπτουν αιτίες συγκέντρωσης.  Θεωρητικά όμως είναι πιθανό με μικρές μεταβολές Δ κάτω των 250 μονάδων μέχρι τις 2.000 και κάτω των 150 μονάδων πάνω από τις 2.000 μονάδες να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο σε συνθήκες μονοπωλίου ενώ ήδη επικρατούν συνθήκες ολιγοπωλίου.  Όταν όμως εξετάζει κανείς την σωρευτική μεταβολή από το 2007 τότε το Δ ανεβαίνει πάνω από τις 390 μονάδες όταν το όριο είναι 250 ενώ η μεταβολή βρίσκεται πάνω από το όριο και για την περίοδο 2010-2012.

.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

 .

Βλέποντας κανείς το Γράφημα 2 διαπιστώνει ότι τα 5 μεγαλύτερα πιστωτικά ιδρύματα έχουν αυξήσει το μερίδιο αγοράς τους στο 80% το 2012.

Ίσως τελικά να ήταν ένας από τους τεχνικούς λόγους που ακυρώθηκε το deal Εθνικής-Eurobank ενώ είναι προφανές ότι έχουν δημιουργηθεί πλέον συνθήκες ολιγοπωλίου.  Οι εξελίξεις to 2013 θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερους δείκτες συγκέντρωσης και μεριδίων με την συγχώνευση-πώληση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της Proton Bank[8] στην Eurobank και την απορρόφηση των θυγατρικών των κυπριακών τραπεζών από την Πειραιώς.[9]

.

ΤΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ;

Στις 25.10.2008 με την 2008/C 270/02[10] δημοσιεύεται ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την «εφαρμογή των κανόνων περί κρατικών ενισχύσεων στα μέτρα που λήφθηκαν για τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς στο πλαίσιο της τρέχουσας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.»  Είχε προηγηθεί η συνάντηση του ECOFIN στις 7.10.2013[11]  όπου στα συμπεράσματά αναφέρονταν ότι τα «τα κράτη μέλη δεσμεύτηκαν να στηρίξουν τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς που είναι εξέχουσας σημασίας για το χρηματοπιστωτικό σύστημα.»  Στην ανακοίνωση της Επιτροπής στην παρ.51 διαβάζουμε: «Κατά την αντιμετώπιση οξέων προβλημάτων ρευστότητας που έχουν ορισμένοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, τα κράτη μέλη επιθυμούν ενδεχομένως να συνοδεύουν τα καθεστώτα παροχής εγγυήσεων ή ανακεφαλαιοποίησης με συμπληρωματικές μορφές στήριξης της ρευστότητας παρέχοντας δημόσιους πόρους (περιλαμβανομένων κεφαλαίων από την Κεντρική Τράπεζα)… Επίσης, η ειδική στήριξη ενός συγκεκριμένου χρηματοπιστωτικού οργανισμού …[με] παροχή κεφαλαίων της Κεντρικής Τράπεζας … δεν συνιστά ενίσχυση» όταν ικανοποιούνται μία σειρά από διατάξεις.[12]

Αργότερα, τον Ιανουάριο του 2009, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκδίδει την 2009/C 10/03[13] ανακοίνωση για την «ανακεφαλαιοποίηση των χρηματοπιστωτικών οργανισμών στο πλαίσιο της τρέχουσας χρηματοπιστωτικής κρίσης: περιορισμός των ενισχύσεων στο ελάχιστο απαραίτητο και διασφαλίσεις έναντι αδικαιολόγητων στρεβλώσεων του ανταγωνισμού.»  Η αγωνία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σταματάει στην «…ισορροπία ανάμεσα … [στα] … προβλήματα ανταγωνισμού και τους στόχους αποκατάστασης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, εξασφάλισης πιστώσεων προς την πραγματική οικονομία και αντιμετώπισης του κινδύνου αφερεγγυότητας.» (παρ.11) αλλά και οι «οι συγκεντρώσεις και οι εξαγορές μπορεί να συμβάλουν σημαντικά στην εξυγίανση του τραπεζικού κλάδου, ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι της σταθεροποίησης των χρηματοπιστωτικών αγορών και της εξασφάλισης σταθερής ροής πιστώσεων προς την πραγματική οικονομία.» (παρ.37)

Για να εναρμονιστεί και το ελληνικό θεσμικό πλαίσιο με την κατάργηση των κανόνων περί ελεύθερου ανταγωνισμού, μια και αλλιώς δεν θα μπορούσαν να περάσουν από την Επιτροπή Ανταγωνισμού οι συγχωνεύσεις-εξαγορές, δημοσιεύεται στο ΦΕΚ 94 Α’/19.4.2012 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που ρυθμίζει τα θέματα κεφαλαιακής ενίσχυσης των πιστωτικών ιδρυμάτων.  Το άρθρο 2 της πράξης νομοθετικού περιεχομένου αναστέλλει την εφαρμογή των κανόνων περί συγκέντρωσης όταν πρόκειται για πιστωτικά ιδρύματα και στην ουσία καταργεί τον ανταγωνισμό μεταξύ τραπεζών.  Από το 2011 στο 2012, όπως είπαμε και πιο πάνω, η μεταβολή Δ του δείκτη Hefindahl ήταν 208 μονάδες, η δεύτερη υψηλότερη που παρατηρείται μετά το 1998, αλλά τότε δεν ίσχυαν οι σημερινοί καταργημένοι κανόνες.

Φαίνεται ότι οι κανόνες περί ελεύθερου ανταγωνισμού δεν ισχύουν για τις τράπεζες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  Η «επιθυμητή» απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων αφορά όλους τους άλλους εκτός από τις τράπεζες.  Το  νεκροταφείο ιδεών στην Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί τον προνομιακό πεδίο δραστηριοποίησης των ζόμπι τραπεζών.  Η ιδέα για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης έχει μετατραπεί σε Ευρωπαϊκά Τραπεζικά Εμιράτα.

Το κείμενο το αφιερώνω στην χρηματολαγνεία, στον ιδεολογικό πρωτογονισμό και στην καθοδηγητική α-νοησιαρχία των δήθεν φιλελεύθερων.

«Υπάρχει νόμος, Αθηναίοι, ο οποίος απαγορεύει να λέγονται ψέματα στην αγορά» και «πρέπει … να θεσπίσουμε νόμο, που … θα τιμωρεί εκείνον που μας εξαπατά.»

Δημοσθένης, Περί της Ατελείας Προς Λεπτίνη, 9 και 4 (Εκδόσεις Κάκτος, 1994)

Νικόλαος Καρατσόρης

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : Ήξεις, αφήξεις

http://www.analyst.gr/2013/11/20/4715/

Ήξεις, αφήξεις

Είναι προφανές ότι, το πρόγραμμα εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, ακόμη και αν ήταν αυτή πραγματικά ηπρόθεση των εισβολέων, κάτι για το οποίο αμφιβάλλουμε φυσικά, έχει αποτύχει – ενώ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρονικά όρια μίας επιτυχημένης εφαρμογής του.

Ειδικότερα, ένα τέτοιο «εγχείρημα» λειτουργεί στα παρακάτω τρία στάδια, διαρκείας ενός περίπου έτους το καθένα – επειδή διαφορετικά χάνεται η στήριξη του τόσο από τις αγορές (απογοητεύονται, θεωρώντας πια τη χώρα αποτυχημένη), όσο και από τους Πολίτες του κράτους που επιβάλλεται, οι οποίοι χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε όλους και σε όλα:

(α)  Στο πρώτο έτος λαμβάνονται όλα τα απαιτούμενα, εξαιρετικά οδυνηρά μέτρα, τα οποία φυσικά εφαρμόζονται άμεσα, απαρέγκλιτα, ακριβώς όπως έχουν αποφασισθεί – αφού έχει προηγηθεί η πλήρης ανάλυση της οικονομίας ενός κράτους, οπότε έχουν βρεθεί τόσο τα προβλήματα, όσο και οι ορθολογικότερες, ρεαλιστικές λύσεις τους.

(β)  Στο δεύτερο έτος «ωριμάζουν» όλα αυτά τα μέτρα εξυγίανσης, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή παρέκκλιση από το στόχο, τον οποίο υπηρετούν.

(γ)  Στο τρίτο έτος αρχίζουν να αποδίδουν, με αποτέλεσμα να επανέρχεται ο ρυθμός ανάπτυξης και να λειτουργεί κερδοφόρα η οικονομία, στηριζόμενη σε εντελώς νέες βάσεις.

Στην περίπτωση της Ελλάδας αποφασίσθηκαν και υπογράφηκαν μέτρα «αμφιβόλου ποιότητας», αφού δεν είχε προηγηθεί η απαιτούμενη ανάλυση της οικονομίας. Στη συνέχεια, δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ πιστά και δεν ακολούθησαν οι αλλαγές, οι οποίες θα μπορούσαν ίσως να ωριμάσουν. Τέλος, δεν υπήρξε κάτι που να είχε τη δυνατότητα να αποδώσει – οπότε δεν επανήλθε η ανάπτυξη.

Η βασική αιτία είναι προφανώς το ότι, δεν υιοθετήθηκε ποτέ μία ξεκάθαρη πολιτική, πιθανότατα λόγω του «πελατειακού κράτους»  – γεγονός που συνεχίζει να συμβαίνει ακόμη και σήμερα, με αποτέλεσμα να παρατείνεται απλά ο «επιθανάτιος ρόγχος» της ελληνικής οικονομίας.

Αυτό που δυστυχώς θα ακολουθήσει, εάν δεν μεσολαβήσει κάποιο θαύμα, θα είναι η πλήρης απορρύθμιση του συστήματος, η κατάρρευση και το πραξικόπημα – αν και σε κάποιο βαθμό η σημερινή κυβέρνηση, η οποία λειτουργεί κάτω από τις εντολές της σκιώδους, είναι «πραξικοπηματική». Η υπόθεση μας στηρίζεται στο γεγονός ότι, δεν τήρησε καμία απολύτως από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της, οπότε υπεξαίρεσε ουσιαστικά την ψήφο των Ελλήνων – έχοντας παραχωρήσει την εθνική κυριαρχία εν αγνοία όλων.

Προφανώς υπάρχουν λύσεις, οι οποίες όμως είναι είτε καθαρά «δεξιές», εντός Ευρωζώνης, είτε αμιγώς «αριστερές», εκτός Ευρωζώνης – όπως τις έχουμε ήδη περιγράψει στο κείμενο μας «Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ».

Ενδιάμεσες όμως, διφορούμενες, «ήξεις, αφήξεις» λύσεις δεν υπάρχουν – με αποτέλεσμα, εάν δεν υιοθετηθεί κάποια από τις καθαρές λύσεις, η Ελλάδα να χάσει την ιδιωτική και δημόσια περιουσία της, να λεηλατηθεί, να εξαθλιωθεί, να χρεοκοπήσει και να εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη.

Το ίδιο δηλαδή που θα συμβεί με τις κατασχέσεις σπιτιών και τους πλειστηριασμούς που θα ακολουθήσουν – όπου οι οφειλέτες (άρθρο μας) θα χάσουν το σπίτι τους, καθώς επίσης τα χρήματα που έχουν προκαταβάλλει, ενώ θα παραμείνουν χρεωμένοι στο διηνεκές (με κίνδυνο να καταλήξουν στη φυλακή λόγω αδυναμίας εξυπηρέτησης των χρεών τους).

Η λύση για τους συγκεκριμένους οφειλέτες, ειδικά για όσους απειλούνται να χάσουν την  πρώτη κατοικία τους από τις τράπεζες, είναι απλή και εφικτή: η ανάληψη των επισφαλών ενυπόθηκων δανείων εκ μέρους μίας κρατικής τράπεζας.  Η τράπεζα αυτή θα μπορούσε να τα ερευνήσει ένα προς ένα, προβαίνοντας στη συνέχεια σε έναν ρεαλιστικό διακανονισμό με τους οφειλέτες – με πάγωμα των πληρωμών, όπου θα ήταν απαραίτητο, με διαγραφή μέρους τους, με μειώσεις των δόσεων, με χαμηλά επιτόκια κοκ.

Όλα τα υπόλοιπα είναι κενά πολιτικά λόγια και «επιταγές χωρίς αντίκρισμα» – στα πλαίσια ίσως του «ήξεις, αφήξεις, ουκ εν πολέμω θνήξεις», όπου βάζοντας το κόμμα σε διαφορετικά σημεία του χρησμού, αλλάζει το νόημα.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα μνημόνια, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της δανειακής σύμβασης – για τα οποία δεν υπάρχει κανένας απολύτως νομικός τρόπος αθέτησης τους, το αργότερο μετά την υπογραφή της «Πύρρειου χρεοκοπίας», του γνωστού μας PSI, το οποίο υπεγράφη στα τέλη του 2011.

Ισχύει δε γενικότερα για το ΔΝΤ και την «ερμαφρόδιτη παραλλαγή» του, την Τρόικα – όπου είτε την αποδέχεσαι ως είναι, είτε την διώχνεις από τη χώρα σου «επαναστατικά», αναλαμβάνοντας τις συνέπειες, όσο οδυνηρές και αν είναι.

Ολοκληρώνοντας, όσο καθυστερεί η εγχείριση, τόσο θα επιδεινώνεται η υγεία του ασθενούς – ο οποίος ευρίσκεται από καιρό πλέον σε κώμα, έχοντας χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Όσο για τους τσαρλατάνους, τους γελωτοποιούς καλύτερα που διαθέτουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, καθώς επίσης η αξιωματική αντιπολίτευση (έναν το κάθε ένα), έχουμε την υποψία πως «καλλιεργούνται» σκόπιμα από τα κομματικά επιτελεία – μετά από σύσταση των εισβολέων.

Ότι χρησιμοποιούνται λοιπόν για τον αποπροσανατολισμό των Ελλήνων, σε συνδυασμό με αντίστοιχους «γελωτοποιούς» σε ορισμένα ΜΜΕ - οι οποίοι αναλαμβάνουν να τους προβάλλουν για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, «εισπράττοντας» την αύξηση της τηλεθέασης τους.

Analyst.gr Team

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ - Η αξιοπιστία ενός κράτους στην διεθνή πολιτική

http://www.analyst.gr/2013/11/21/4736/3/

Η αξιοπιστία ενός κράτους στην διεθνή πολιτική

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

Κατ’ αρχάς, υπογραμμίζουμε πως ότι πούμε εφεξής αφορά όλες τις κοινωνίες, όλων των εποχών και όλων ειδών και μεγεθών.

Η θεωρία διεθνών σχέσεων είναι βασικά η ιατρική επιστήμη της διεθνούς πολιτικής. Για να είναι ένα κράτος αξιόπιστο απαιτείται οι πολίτες του και οι πολιτικοί του ηγέτες,

1. να γνωρίζουν την φυσιολογία του διεθνούς συστήματος,
2. να μπορούν να κάνουν διάγνωση των αιτιών πολέμου και
3. να γνωρίζουν τι είδους μέτρα θα πάρουν για να διασφαλίσουν τα εθνικά συμφέροντα,
4. να είναι ακλόνητοι στην υπεράσπιση της πατρίδας, της ελευθερίας της και της κυριαρχίας που ιστορικά της ανήκει σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα.

Στην ιατρική η φυσιολογία ως γνωστό μελετά την λειτουργία των οργανικών συστημάτων του ανθρωπίνου σώματος, συνολικά την σύνθεση και λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού και επιμέρους ιδιότητες όπως τα κύτταρα που ρέουν μέσα στο αίμα και τον κρατούν ζωντανό και υγιή ή προκαλούν τον θάνατό του.

Κάθε μονάδα ή ομάδα ανθρώπινης ζωής είναι ένα σύνολο δομών, υποδομών και επί μέρους στοιχείων. Στον ανθρώπινο οργανισμό τα κύτταρα, για παράδειγμα, εμφανίζουν ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες που επηρεάζουν τις λειτουργίες του σώματος. Καμιά ανθρώπινη οντότητα δεν είναι όμοια με κάποια άλλη. Όλες ανεξαιρέτως ως μοναδιαίες ανθρώπινες οντότητες ή ως συλλογικές οντότητες όπως μια κοινωνική οντότητα διακρίνονται από ετερότητα. Είναι μοναδικές, ανεπανάληπτης ετερότητας, ιδιομορφίας και ζωντανά περιεκτικές.

Εξίσωση και εξομοίωση των ανθρωπίνων οντοτήτων  είναι παντελώς ανέφικτο να συντελεστεί και αυτό είναι το μέγα ζήτημα της κοινωνικοπολιτικής συγκρότησης και συγκράτησης. Ιστορικά πάντως, όποτε επιχειρήθηκε αποδείχθηκε εγκληματική  και τερατώδης προκαλώντας εκατόμβες.

Η αξιοπιστία λοιπόν ενός εθνοκράτους αρχίζει και τελειώνει από την βαθιά κατανόηση των μελών του ότι υπάρχουν, ζουν και λειτουργούν μέσα σε ένα κόσμο βαθύτατα διαφοροποιημένο σε εθνοκρατικές οντότητες.

Μάλιστα, όχι μόνο αυτό: Αυτές οι οντότητες είναι ζωντανές προικισμένες με πολυτάλαντο πνεύμα, συχνά ταραχοποιό, ρευστό, ευμετάβλητο και αστάθμητο. Η πολιτική θεωρία του κράτους και της διεθνούς πολιτικής, εν τούτοις, καλείται να σταθεροποιήσει τυπολογία συμπεριφορών συναρτημένη με αυτή την ζωντανή και βαθιά ανθρώπινη ατομική και συλλογική ετερότητα. Αυτό είναι μια πτυχή. Η άλλη είναι να θεωρείται δεδομένο, θέσφατο και έσχατο ότι έχουμε δικαίωμα επιβίωσης και ελεύθερης ύπαρξης.

Το ότι τα μέλη, μιας κοινωνικής οντότητας, για κάποιο μυστήριο, βαθύτατο και αδιερεύνητο λόγο συνυπάρχουν, συγκροτούν Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός είναι ένα μεγάλο θαύμα το οποίο δεν μπορεί, εάν θέλουν να είναι βιώσιμοι και ανταγωνιστικοί σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό κόσμο, τα μέλη μιας κοινωνίας να μην θεωρούν την οικεία πολιτεία ως το πολυτιμότερο αγαθό που τους επιτρέπει με ασφάλεια και ελευθερία να διεξάγουν ένα συλλογικό κατ’ αλήθειαν βίο.

Η ιατρική της διεθνούς πολιτικής, λοιπόν, ενώ δεν εισέρχεται στην φυσιολογία του σώματος επιχειρεί να περιγράψει και τυποποιήσει τις σύνθετες ατομικές και συλλογικές ανθρώπινες ετερότητες.

Παρανθετικά έχω να  μαρτυρήσω το εξής στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Manchester  όπου έτυχε να βρεθώ φοιτητής σε ένα άλλο Τμήμα: Την πρώτη μέρα περνούσαν μέσα από τον θάλαμο νεκροψιών όπου βρίσκονταν διάσπαρτα έντερα, μυαλά, κομμένα κεφάλια και άλλα μέλη του σώματος και όποιος λιποθυμούσε έφευγε.

Ακόμη πιο πολύ σκληρή είναι η διεθνής πολιτική και η κατανόηση της ιατρικής επιστήμης της διεθνούς πολιτικής απαιτεί ακόμη πιο σκληρά νεύρα, ψυχική αντοχή, πνευματική δύναμη και αταλάντευτη επιστημολογική απόφαση ότι μόνο η αλήθεια μας ενδιαφέρει όσο δυσάρεστη και εάν είναι.

Τρεις δεκαετίες στο πεδίο της πολιτικής επιστήμης του διεθνούς συστήματος και επειδή ακούω κάθε είδους ασυναρτησία που φρίττω, διερωτήθηκα κατά πόσο τον υποψήφιο διεθνολόγο για να ξέρει τι λέει θα πρέπει την πρώτη μέρα να τον βάλουν σε ένα αεροπλάνο.

Να τον ρωτήσουν, σε ποιο πόλεμο από τους πολλούς που λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα σήμερα όπως και επί πολλές χιλιετίες, θέλεις να δοκιμάσεις τα νεύρα σου.

Το τι λέει ένας διεθνολόγος για τον Πόλεμο, έγραψε ο Martin Wight, μαρτυρεί και τις ποιοτικές του βαθμίδες ως επιστήμονας. Εάν καταγράψουμε τι πολλοί γράφανε μετά το 1990 στην Ελλάδα, η βαθμολόγηση θα σώρευε πολλά μηδενικά.

Η πολιτική θεωρία του κράτους και η προέκτασή τους του διεθνούς συστήματος, λοιπόν, απαιτεί να λέει την αλήθεια για την ανθρώπινη κατάσταση όπως κάθε καλός γιατρός κάνει διάγνωση των αιτίων όταν ένας άνθρωπος ασθενεί η υγιαίνει. Αμφότερα έχουν αίτια.

Σωστά ο Πάλμεστον έγραψε: Ευχαριστούμε τον Μακιαβέλι που δεν μας είπε τι θέλουμε να ακούμε αλλά τι πρέπει να ξέρουμε.

Το μέγιστο πρόβλημα ιατρικής διεθνούς πολιτικής είναι το εξής: Πολύ περισσότεροι τσαρλατάνοι απ’ ότι στην ιατρική του σώματος και επιπλέον εκατομμύρια συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι προπαγανδιστές, ενώ οι φαντασιόπληκτοι δεν λείπουν.

Πολίτες και ηγέτες πρέπει λίγο πολύ να αντιλαμβάνονται επαρκώς την διεθνή πολιτική. Όσοι τσαρλατάνοι υπάρχουν τόσο περισσότερο ασθενεί ένα κράτος,  και το αντίστροφο, χωρίς και αυτό να είναι σίγουρο.

Η αξιοπιστία μας, φαίνεται, δεν κρύβεται, από τι λέμε ως πολίτες  και ως ηγέτες.

Κατά πρώτον λοιπόν Θουκυδίδης, ως το Υπόδειγμα της φυσιολογίας και των αιτιών πολέμου και ως προεκτάσεις αξιωματικές των θεραπειών.

Θουκιδύδης: Διάλογος Μηλίων-Αθηναίων (εδ. 89-116)

(εδάφιο.89).  Αθηναίοι: α) υπαινίσσονται πως δίκαια έχουν την ηγεμονία β) υποδεικνύουν το γεγονός πως κάθε πλευρά έχει την δική της αντίληψη περί δικαίου-δικαιοσύνης και γ) ρητά προειδοποιούν τους Μήλιους πως «όταν υπάρχη ίση δύναμη για την επιβολή του, κι ότι, όταν αυτό δεν συμβαίνη, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται».

(Εδάφιο 97). Αθηναίοι: «λόγια που να στηρίζονται στο δίκαιο δεν λείπουν από κανένα. … όσοι (όμως) διατηρούν την ελευθερία τους το χρωστούν στη δύναμή τους». 

 (εδάφιο 103). Αθηναίοι: «Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει  όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν».

Κατάληξη: (εδάφιο 114).  «άρχισαν αμέσως τις εχθροπραξίες, κι αφού μοίρασαν τη δουλειά στα στρατιωτικά τμήματα της κάθε πόλης έζωσαν κυκλικά με τείχος τους Μηλίους … έγινε μάλιστα και κάποια προδοσία ανάμεσα στους Μηλίους … (οι Αθηναίοι) σκότωσαν όσους Μηλίους ενήλικούς έπιασαν, κι έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Το νησί το αποικίσανε οι ίδιοι στέλνοντας αργότερα πεντακόσιους αποίκους».

Και ερχόμαστε τώρα στον εξ αντικειμένου νούμερο 1 σύγχρονο διεθνολόγο ο οποίος με καθαρότητα αποκρυστάλλωσε την θέση πως όποιος θέλει να επιβιώσει εξισορροπεί αυτούς που τον απειλούν και όποιος θέλει να αποβιώσει υπνώττει λησμονώντας ότι η ισχύς στην διεθνή πολιτική είναι εξ ορισμού αθέσμιστη.

Δέκα θεμελιώδεις αρχές απόρροια της ανάλυσης του Kenneth Waltz

Από τον πρόλογο του Αθ. Πλατιά στην εισαγωγή του  έργου του K. Waltz Θεωρία διεθνούς πολιτικής(Εκδόσεις Ποιότητα 2010), σ. 10-12 (βλέπε τέλος κειμένου).

1. Η απουσία ρυθμιστικής εξουσίας στο διεθνές σύστημα παίζει καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των κρατών και στη σταθερότητα ή στην αστάθεια του διεθνούς συστήματος (άναρχο διεθνές σύστημα).

2. Καθώς απουσιάζει η υπερκρατική εξουσία, η οποία θα μπορούσε να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, οι σχέσεις των κρατών είναι κατά βάση ανταγωνιστικές και πολλές φορές συγκρουσιακές (ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα).

3. Τα κράτη σε ένα τέτοιο ανταγωνιστικό σύστημα πρέπει από μόνα τους να μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους (αρχή της αυτοβοήθειας).

4. Τα κράτη στο άναρχο διεθνές σύστημα αναγκάζονται να λάβουν μέτρα, για να αυξήσουν την ασφάλειά τους. Τα μέτρα αυτά όμως μειώνουν την ασφάλεια των άλλων. Αυτό ανατροφοδοτεί την ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό. Αυτό είναι το γνωστό «δίλημμα ασφάλειας».

5. Τα κράτη είναι οι βασικοί δρώντες στο διεθνές σύστημα άρα και η βασική μονάδα ανάλυσης των διεθνών σχέσεων (κρατικοκεντρικό διεθνές σύστημα). [οι διεθνικοί δρώντες είναι εγαλειακού χαρακτήρα μέσα στην στρατηγική των κρατών και οι διεθνείς θεσμοί εξ ορισμού και αναπόδραστα (λόγω υψηλών αρχών διεθνούς δικαίου, είναι εξαρτημένες μεταβλητές των κρατών και μάλιστα των ισχυρών)]

6. Τα κράτη επειδή είναι «ευαίσθητα στο κόστος» έχουν κάθε λόγο να συμπεριφέρονται ορθολογικά. Τα λάθη τιμωρούνται (αρχή του ορθολογισμού).

7. Κυρίαρχος στόχος του κράτους είναι η κατοχύρωση της ασφάλειάς του, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας/αυτονομίας (βασικό εθνικό συμφέρον).

8. Τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν «ισχύ», η οποία είναι το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική (επιδίωξη ισχύος).

9. Σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα τα κράτη έχουν κίνητρο να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους (στρατηγική εξισορρόπησης), για να αυξήσουν την ασφάλειά τους.

10. Οι μεμονωμένες προσπάθειες που καταβάλλουν τα κράτη να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός αυτορυθμιζόμενου συστήματος ισορροπίας δυνάμεων που με τη σειρά του δύναται να συμβάλλει στη διατήρηση της ειρήνης (αρχή της ισορροπίας ισχύος).

Τι πρέπει να αναμένεις; (εάν αναμένεις τα πιο κάτω είναι σαν να περπατάς μέσα σε ναρκοπέδιο και να μην το ξέρεις)

-       Διεθνής τάξη πραγμάτων

-       Ηγεμονισμός

-       Ανταγωνισμός

-       Αυτοβοήθεια

-       Δύο μέτρα και δύο σταθμά

-       Ιδιοτελής ορισμός των εθνικών συμφερόντων

-       Συνθήκες ερμηνεύονται με πολιτικά κριτήρια

-       Ποντιοπιλατισμός

-       Χρήση βίας ή απειλή χρήσης βίας

-       Διεθνείς οργανισμοί όργανο του ισχυρότερου ή πιο επιστημονικά εξαρτημένη μεταβλητή των κρατών και της ισχύος

«Η ηθική είναι προϊόν πολιτικής», δεν υπάρχει διεθνής κοινωνία και κατά συνέπεια η δικαιοσύνη σε όλο το φάσμα της ζωής μπορεί να οριστεί μόνο ενδοκρατικά.

Μερικά εκατομμύρια έλληνες σήμερα θύματα ενός ανελέητου ανταγωνισμού στον πιο ρυθμισμένο χώρο, την ΕΕ, περιμένουν την δικαιοσύνη τους αλλά από πουθενά δεν έρχεται.

Άδικα θα περιμένουν. Θουκυδίδης: Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους και η ελπίδα είναι σπάταλη όταν στηρίζεται σε λάθος ανάλυση και ψευδαισθήσεις.

Όταν πλέον κτίστηκαν βουνά ψευδαισθήσεων, οι πολίτες της Ελλάδας αλλά και άλλων κρατών της ΕΕβλέπουν μόνο θηριώδεις τεχνοκράτες.

Οι τσαρλατάνοι, είτε κινούνται στο πεδίο της πολιτικής είτε της επιστήμης τους έριξαν στον λάκκο των λεόντων και το περίεργο είναι ότι ανερυθρίαστα συνεχίζουν να φλυαρούν.

Η τσαρλατανιά στην ιατρική οδηγεί σε αναπηρία και θανάτωση μερικών ατόμων. Η τσαρλατανιά στην ιατρική της διεθνούς πολιτικής οδηγεί εκατομμύρια και σε εκατόμβες.

Αποφασιστικός και προσδιοριστικός παράγοντας βιωσιμότητας ενός κράτους είναι η κρατική ισχύς, η θέση, ο ρόλος ενός κράτους.

Επίσης η θεωρία του κράτους για τον κόσμο ή άλλως πως η εθνική στρατηγική που πρέπει να στηρίζεται σε ακλόνητες κοσμοθεωρητικές παραδοχές.

Οι κοινωνίες που είναι βιώσιμες είναι εκείνες στις οποίες μιας κρίσιμη και συντριπτικά κυρίαρχη μάζα μελών τους προσκολλώνται ανένδοτα και ακλόνητα στις εξής θεμελιώδεις παραδοχές που είναι σύμφυτες με τον πολιτικό πολιτισμό, δηλαδή την Κοινωνική και Πολιτική συγκρότηση των ανθρώπων:

• Το εθνοκράτος μας είναι η πατρίδα μας
• Το εθνοκράτος μας είναι η συλλογική μας Ελευθερία
• Το εθνοκράτος μας είναι η ευημερία μας
• Το εθνοκράτος μας άμα είναι ελεύθερο μπορούμε να παλέψουμε για δημοκρατία και πολιτική ελευθερία
• Το εθνοκράτος μας είναι το σώμα μας, η ευημερία του και η ισχύς του το αίμα μας και η ασφάλειά του η επιβίωσή μας.
• Το εθνοκράτος μας για να επιβιώνει πρέπει να είναι επαρκώς ισχυρό

Τι ζιζάνιο του μυαλού μπορεί να αμφισβητήσει αυτές τις επί χιλιετίες καθημερινά επιβεβαιωμένες αλήθειες.

Πως μπορεί ένα κράτος είναι αξιόπιστο στην διεθνή πολιτική εάν οι πολίτες του και η διακυβέρνησή του εμφανίζονται να λικνίζονται γύρω από θέσφατα επιβίωσης.

Πόσο αξιόπιστος μπορεί να λειτουργήσει ως μέλος του διεθνούς συστήματος όταν δεν είναι ισχυρός κα ανταγωνιστικός.

• Τα άλλα κράτη εάν υπάρχει έλλειμμα αποφασιστικότητας αυτοσυντήρησης σε πατούν, σε λιώνουν ή και σε σκοτώνουν χωρίς την παραμικρή αναστολή γιατί μόνο για την δική τους πατρίδα νοιάζονται.
• Εάν υπάρχει έλλειμμα στήριξης του οικείου εθνοκράτους τα άλλα κράτη σε αναλώσιμο και υποψήφιο για σφαγή, λεηλασία και διανομή.
• Ρωτήστε σήμερα πολλούς έλληνες πολίτες και άλλους πολίτες κρατών του νότου της ΕΕ, και θα το επιβεβαιώσουν ακαριαία.
• Σήμερα η ηθική αυτουργία του ξενοκρατικού τεχνοκρατικού φασισμού και των οικονομικών γενοκτονιών, έχει ονοματεπώνυμο: Είναι οι τσαρλατανιές της πολιτικής επιστήμης του διεθνούς συστήματος και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αφού λοιπόν ο ιατρός της διεθνούς πολιτικής γνωρίζει την φυσιολογία αυτής της δομής, καλά κάνει να προχωρεί σε άμεση διάγνωση των αιτίων των προβλημάτων του διεθνούς συστήματος:

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΩΣ ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ-ΕΙΡΗΝΗΣ

Εφαρμογή των αρχών του διεθνούς δικαίου και τήρηση της διεθνούς νομιμότητας

1. Άνιση ανάπτυξη σ’ όλες τις πιιθανές εκδοχές: οικονομικές, στρατιωτικές, ιδεολογικές, εδαφικές, πλουτοπαραγωγικές, τεχνολογικές, διακρατικές, διαπεριφερειακές.

2. Άνιση κατανομή ισχύος σε συνδυασμό με άνιση ανάπτυξη προκαλούν ηγεμονικές αξιώσεις, ηγεμονικούς ανταγωνισμούς, αξιώσεις παράνομων διεθνών αλλαγών, διλήμματα ασφαλείας, πόλεμο.

3. «Κατάλοιπα» διενέξεων της φάσης του εθνικού-κρατικού γίγνεσθαι.

4. Επαναστατικές αξιώσεις: Εξομοιωτικοί διεθνισμοί, κοσμοπολιτισμοί, ηγεμονισμοί που αντιβαίνουν στο οντολογικά θεμελιωμένο (στις αξιώσεις συλλογικής ελευθερίας) καθεστώς των διεθνών σχέσεων και που προκαλούν διακρατικό ανορθολογισμό

5. Αναθεωρητικές συμπεριφορές: μη αποδοχή προσφυγής στους αρμόδιους διεθνείς θεσμούς για την ερμηνεία των Συνθηκών εάν και όταν εκατέρωθεν υπάρχει αξίωση διεθνών αλλαγών.

6. Ανεξέλεγκτα διεθνικά φαινόμενα: τρομοκρατία, αναρχικές-ανατρεπτικές ιδέες, λαθρομετανάστες, εγκληματίες, ΜΚΟ, κ.ά.

Ειρήνη και σταθερότητα, αποτελεσματικοί διεθνείς θεσμοί διακρατικής τάξης και εφαρμογή των διεθνών συμβατικών δεσμεύσεων περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην εσωτερική δικαιοταξία

Πηγή: Π. Ήφαιστος, Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Διαδρομή, αντικείμενο, περιεχόμενο και γνωσιολογικό υπόβαθρο (Εκδ. Ποιότητα, Αθήνα 2004) σ. 114.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ

(Σύνθετοι και ρευστοί.  Ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξουν λόγω κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων σ’ ένα κράτος, λόγω συμμαχιών, λόγω επέμβασης ή για τυχαίους λόγους)

-       ποιοτική και ποσοτική επάρκεια πολεμικών μέσων

-       αξιόμαχη στρατιωτική ηγεσία

-       επεξεργασμένα επιτελικά σχέδια

-       υποστηρικτική οικονομική υποδομή

-       υποστηρικτικό εθνικό φρόνημα

-       ικανή και αξιόπιστη πολιτική ηγεσία

-       σταθερότητα στόχων και προσεγγίσεων ανεξάρτητα πολιτικών διακυμάνσεων

-       πλήρης συνεργασία πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας

-       υποστηρικτικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις

-       ετοιμότητα / αποφασιστικότητα προάσπισης εθνικού συμφέροντος

-       αποτελεσματικές συμμαχίες

-       ποιότητα διπλωματίας

-       αποτρεπτική φήμη και αξιοπιστία της χώρας

-       ικανότητα βέλτιστου συνδυασμού αυτών των και άλλων συντελεστών ισχύος

 .

Θέσφατα στρατηγικής σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα

1.   Θέση: Όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία ισχύος

• Στρατιωτική
• Οικονομική
• Διπλωματική
• Πολιτισμική

 2.   Ρόλος: Ενεργός και δραστήριος, αλλά

• εξεζητημένα συναρτημένος με τα εθνικά συμφέροντα
• συναρτημένος με αποτρεπτική στρατηγική
• συναρτημένος με οικονομικό σχεδιασμό για αγορές, συνεργασίες, προμήθειες πρώτων υλών

 3.   Αυτοτέλεια-αυτονομία:

• κόκκινη γραμμή εθνικής επιβίωσης
• κόκκινη γραμμή οικονομικής και αν χρειαστεί αμυντικής επάρκειας για πολύμηνη υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας
• κόκκινη γραμμή πόρων διαφύλαξης της κοινωνικής συνοχή

 .

ΒΕΛΤΙΩΝΕΤΑΙ Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ….

• παραστάσεις ικανότητας να αμυνθούμε κατά απειλών
• ερείσματα στην περιφέρειά μας
• ικανότητα επηρεασμού της κατανομής ισχύος και συμφερόντων στην περιφέρειά μας
• ικανότητα διπλωματικού κόστους
• ικανότητα ψυχολογικού κόστους
• μυστικές υπηρεσίες, γνώση αντιπάλου
  • γνώση των τρωτοτήτων του αντιπάλου
  • αρνηση νομιμοποίησης αναθεωρητικών αξιώσεων και τετελεσμένων

.

ΈΣΧΑΤΕΣ-ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ

• Κάθε κράτος θεωρεί απαραβίαστη την εθνική του κυριαρχία
• Δεν εκχωρείται κυριαρχία παρά μόνο μετά από ένα αποτυχημένο επιθετικό πόλεμο
• Κάθε πολίτης κάθε κράτους υποχρεωμένος (ηθικά και νομικά) να επιδείξει αυθυπέρβαση και αυτοθυσία αν κινδυνεύσει η κρατική κυριαρχία της πατρίδας του.
• Υποχρέωση η στήριξη εθνικών συμφερόντων (δίλημμα μόνο αν τίθεται θέμα επεκτατικού, επιθετικού, σοβινιστικού πολέμου).

Κοντολογίς, ένα κράτος για να είναι βιώσιμο και αξιόπιστο απαιτείται οι πολίτες να εμφορούνται με κοσμοθεωρητικές ουσίες και νοήματα που υποστασιοποιούνται με σύνθετο και πολυσήμαντο τρόπο στα πλαίσια της εθνοκρατικά ανεξάρτητης πολιτειακής ζωής.

Το αίμα και η δύναμη κάθε κοινωνίας είναι οι πολιτικές της παραδόσεις: Τις λατρεύεις, τις ερωτεύεσαι, τις καλλιεργείς, τις αναπτύσσεις, με αυτές τροφοδοτείς τις ηθικές παραδοχές και τις κανονιστικές δομές, είσαι φορέας τους όπου και να πας και με αυτές αισθάνεσαι ήρεμος και φιλειρηνικός και με αυτές επιτυγχάνεται όσμωση και αλληλοεμπλουτισμός μεταξύ εθνών και πολιτισμών.

Διαβάστε την αποκορύφωση του Πολιτικού Πολιτισμού, τον Ρήγα Βελεστινλής.

Όλων των εθνών οι πολιτικές παραδόσεις είναι για αυτούς καλές, υπάρχουν μόνο καλές πολιτικές παραδόσεις.

Μόνο εθνοκράτη ανθρωπολογικά ζωντανά, δυναμικά και στρατηγικά προσανατολισμένα μπορούν να έχουν εθνικούς σκοπούς και έσχατα εθνικά συμφέροντα και να συγκροτούν στρατηγικές εκπλήρωσης αυτών των σκοπών, συνάμα και να λειτουργούν ορθολογιστικά στο στρατηγικό πεδίο.

Για να το επιτύχουν πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις συσπείρωσης των πολιτών γύρω από τα εθνικά συμφέροντα και να συνδυάζονται με βέλτιστο τρόπο τα μέσα που διαθέτουν.

Όποια κράτη στερούνται αυτών προϋποθέσεων παραπαίουν ή και αποθνήσκουν. Υπέρτατο και έσχατο εθνικό συμφέρον όλων των εθνοκρατών είναι η εθνική επιβίωση μέσα σε ένα ως εκ της φύσεώς του άκρως ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.

Οι πιο πάνω προϋποθέσεις απαιτούν, επίσης, μια πολιτειακή ζωή τα μέλη της οποίας δεν αλληθωρίζουν και που δεν είναι ηθικά και κοσμοθεωρητικά σχιζοφρενή.

Είναι σχιζοφρενή όταν υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ των ηθικών και κανονιστικών δομών της πολιτειακής ζωής και των κοσμοθεωρητικών τους θεμελίων.

Αλληθωρίζουν όταν αντί ακλόνητης προσκόλλησης στα εθνοκρατικά συμφέροντα αναζητούν κάποια μυστήρια ένωση του πλανήτη με το να κηρύττουν διεθνισμούς, κοσμοπολιτισμούς, παγκοσμιοποιήσεις και τα λοιπά, όλα αφέλειες, φαντασιόπληκτες και αναπόδεικτες επιστημονικές τσαρλατανιές και ασυναρτησίες που αντιβαίνουν στην εθνοκρατική υπόσταση αλλά και αντιβαίνουν στην προσπάθεια δημιουργίας προϋποθέσεων σταθερότητας, ασφάλειας, δημοκρατίας και ελευθερίας.

Όποτε εκδηλώνονται πνευματικά αλληθωρίσματα καταμαρτυρούν κραυγαλέα πολιτικοπνευματική παράκρουση και στα μικρά κράτη εξ ορισμού υπηρετούν τις μεταμφιεσμένες ηγεμονικές αξιώσεις κάθε ιστορικής συγκυρίας.

Επειδή τα τρία επίπεδα ανάλυσης, ο άνθρωπος, το κράτος και η διεθνής πολιτική συμπλέκονται όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία ενώ ταυτόχρονα λόγω κυριαρχικού κατακερματισμού το κράτος καθίσταται ολοένα και περισσότερο το μέσο συναλλαγών, ανταγωνιστικότητας, ευημερίας, ασφάλειας και επιβίωσης, η πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος είναι σημαντική αλλά και δίκοπο μαχαίρι.

Εάν οι τσαρλατάνοι πολιτικοί επιστήμονες και οι πολίτες είναι μύωπες βυθιζόμαστε. Εάν οι ορθολογιστικά σκεπτόμενοι κυριαρχούν, θα διαθέτουμε καλό καράβι η Οδύσσεια του ταξιδιού προς μια ίσως ανύπαρκτη Ιθάκη θα μας επιτρέπει να ευημερούμε και να επιβιώνουμε.

Τα ίδια ισχύουν για κάθε κράτος και κάθε κοινωνία.

.

Σημείωση. Ομιλία σε ημερίδα με θέμα, «Εικόνες κρατών, στρατηγικές απολογίας και ρητορική του φόβου: Πρακτικές εφαρμογές της ρητορικής επικοινωνίας στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον» 20.11.2013

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : Το δίδυμο θαύμα

http://www.analyst.gr/2013/11/22/4763/

Το δίδυμο θαύμα

Ειδικά όσον αφορά τη φορολογία στα ακίνητα, τα οποία έχουν βάλλει στο μάτι οι Γερμανοί, θέλοντας να τα «αρπάξουν» από τους Έλληνες, με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά, οι ιδιοκτήτες τους θα κληθούν να συμβάλουν τα μέγιστα στον προϋπολογισμό του 2014

.

Ο προϋπολογισμός του 2014, με τον οποίο η Τρόικα δεν συμφώνησε (δήθεν;), κατατέθηκε, με μία πολύ ευχάριστη έκπληξη – σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα θα ξεπεράσει το πρόβλημα της ύφεσης, μίας τάξης μεγέθους του -4% το 2013, εμφανίζοντας ελαφρά ανάπτυξη!

Την ίδια στιγμή ο ΟΟΣΑ προβλέπει ύφεση στην Ευρωζώνη το 2014, ενώ ολόκληρος ο πλανήτης απειλείται από το φάντασμα του αποπληθωρισμού – ο οποίος διαμορφώθηκε περίπου στο -2% στην Ελλάδα, το προηγούμενο τρίμηνο (διάγραμμα). Δυστυχώς, παράλληλα με την αύξηση των τιμών των βασικών προϊόντων διατροφής και της ενέργειας – όπως συνήθως συμβαίνει, με αποτέλεσμα να προκαλούνται «λιμοί και γενοκτονίες», όπου τυχόν εμφανίζεται η συγκεκριμένη θανατηφόρος επιδημία.

.

.

Το «θαύμα» τώρα, το οποίο προβλέπεται από τον προϋπολογισμό, θα επιτευχθεί παράλληλα με την κατακόρυφη αύξηση της φορολογίας  – οπότε μπορούμε να αναφερόμαστε σε ένα απίστευτο δίδυμο θαύμα, σε μία ανάπτυξη δηλαδή που θα στηρίζεται σε αυξημένους φόρους, χωρίς να υπερβάλλουμε καθόλου.

Την ίδια στιγμή, παρά το ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις υποχωρούν συνεχώς, όπως επίσης η βιομηχανική παραγωγή (διάγραμμα που ακολουθεί), το δημόσιο δεν σχεδιάζει να αυξήσει τις δικές του δαπάνες (ΠΔΕ) – οπότε η Ελλάδα θα κατορθώσει να επιτύχει το δίδυμο θαύμα, χωρίς να έχει καν ανάγκη τη συνταγή του Keynes.

.

.

Ένα από τα υπόλοιπα «θαυμαστά» αποτελέσματα των «ασκήσεων επί χάρτου» μίας κυβέρνησης, η οποία έχει χάσει μάλλον την επαφή της με την πραγματικότητα, θα είναι η μείωση της ανεργίας – όπως επίσης το σταμάτημα της χρεοκοπίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, χωρίς να αυξηθεί η ρευστότητα στην αγορά.

Περαιτέρω, ακολουθούν και άλλα ευχάριστα όπως, για παράδειγμα, ένα ταμειακό πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 4,597 δις € – από το οποίο, εάν αφαιρέσουμε τους τόκους 6,15 δις €, καθώς επίσης διάφορα άλλα μικροέξοδα, θα προκύψει ένα σχεδόν αμελητέο έλλειμμα μίας τάξης μεγέθους του -0,8% του ΑΕΠ.

Τα επί πλέον έσοδα τώρα του προϋπολογισμού θα προέλθουν κυρίως από τις μεγάλες επιχειρήσεις, από τους ελεύθερους επαγγελματίες, καθώς επίσης από τους ιδιοκτήτες ακινήτων – το 50% των οποίων αδυνατεί ήδη να ανταποκριθεί στην πληρωμή των προηγουμένων φόρων.

.

.

Περαιτέρω, στον προϋπολογισμό προβλέπεται αύξηση του φόρου εισοδήματος των νομικών προσώπων κατά 137,3%, καθώς επίσης του φόρου ακίνητης περιουσίας κατά 41,4% – γεγονός που σημαίνει ότι, επιχειρείται αφενός μεν η «γενοκτονία» των ελληνικών επιχειρήσεων, αφετέρου μία «αρπαγή γης» άνευ προηγουμένου.

Ειδικότερα, η εντυπωσιακή αύξηση του φόρου εισοδήματος των νομικών προσώπων κατά 137,3% οφείλεται κυρίως στις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που θα υποχρεωθούν να επιστρέψουν εντόκως (!) πολλές επιχειρήσεις – οι οποίες, στις χρήσεις των ετών 2003 και 2004, σχημάτισαν αφορολόγητα αποθεματικά, με βάση τη νομοθεσία. Το 2014, δέκα χρόνια αργότερα δηλαδή, καλούνται από το Κράτος Δικαίου να τα επιστρέψουν – χωρίς κάτι τέτοιο να επηρεάσει τη δραστηριότητα τους, η οποία θα συμβάλλει στην προβλεπόμενη ανάπτυξη!

Όσον αφορά τη φορολογία στα ακίνητα, τα οποία έχουν βάλλει προφανώς στο μάτι οι Γερμανοί, θέλοντας να τα αρπάξουν από τους Έλληνες, με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, ειδικά των αστικών, θα κληθούν να συμβάλουν τα μέγιστα στο πρωτογενές πλεόνασμα του 2014 – αφού οι φόροι περιουσίας προβλέπεται να διαμορφωθούν στα 3,937 δις €, σημειώνοντας αύξηση 41,4% έναντι του 2013.

Οφείλει να σημειωθεί εδώ η θέσπιση αυτοτελούς φορολόγησης για τα ενοίκια, με επιβολή φόρου σε ολόκληρο το ποσόν, χωρίς το προηγούμενο αφορολόγητο των 5.000 € – με συντελεστή 10% για τα πρώτα 12.000 €, καθώς επίσης με 33% για εισόδημα πάνω από αυτό το όριο. Αυτό σημαίνει ότι, οι χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες που έχουν εισόδημα μόνο από μισθώματα, χάνουν το αφορολόγητο των 5.000.

Συνεχίζοντας τα ευχάριστα νέα, η φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων εμφανίζει μείωση στον προϋπολογισμό – στα 6,9 δις €, από 7,9 δις € προηγουμένως. Η μείωση αυτή, ύψους περίπου 14%, δεν οφείλεται δυστυχώς σε ελαφρύνσεις, τις οποίες θα μπορούσαν να απολαύσουν το επόμενο έτος οι εργαζόμενοι – οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, στα ασφαλιστικά ταμεία των οποίων ακούγεται ήδη ο «επιθανάτιος ρόγχος».

Αντίθετα, το 2014 θα εκτοξευθούν στα ύψη οι φόροι, ειδικά εκείνων που έχουν υπό την προστασία τους ένα ή περισσότερα παιδιά – αφού καταργήθηκε το σύνολο σχεδόν των φοροαπαλλαγών. Επομένως, «επιδοτείται» η υπογεννητικότητα, ο αφελληνισμός, καθώς επίσης ο θάνατος από την πείνα εκείνων των παιδιών, οι γονείς των οποίων αδυνατούν να τους εξασφαλίσουν «τα προς το ζην».

Ειδικότερα, χάνεται η έκπτωση φόρου για τους τόκους δανείων της πρώτης κατοικίας, για τα δίδακτρα, για τα ασφάλιστρα και για τα ενοίκια – ενώ και η απαλλαγή για ιατρικά έξοδα χορηγείται πλέον σε λίγους φορολογούμενους, επειδή για να αναγνωριστούν τα έξοδα θα πρέπει να ξεπερνούν το 5% του συνολικού εισοδήματος τους. Επισημαίνεται πως η εν λόγω μείωση οφείλεται στο γεγονός ότι, οι κατηγορίες φορολογουμένων που μέχρι φέτος φορολογούνταν ως φυσικά πρόσωπα, θα φορολογηθούν από το επόμενο έτος ως νομικά.

Η δημόσια υγεία λοιπόν, όπως η παιδεία και η ιδιοκτησία, έχουν τοποθετηθεί στο στόχαστρο των εισβολέων – ενώ ο πρωθυπουργός ταξιδεύει στο Βερολίνο, για να εκλιπαρήσει την καγκελάριο να τον διατηρήσει στην εξουσία.

Ολοκληρώνοντας, παρά το ότι οι προβλέψεις μας για το 2014 ήταν εξαιρετικά απαισιόδοξες, μετά την κατάθεση του προϋπολογισμού έχουν επιδεινωθεί σε βαθμό που αδυνατούσαμε ποτέ να φανταστούμε – αφού θα ακολουθήσει μία πραγματική γενοκτονία, η οποία θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη ενός συμβατικού πολέμου.

Εάν δε οι Έλληνες Πολίτες παραμείνουν «ασυγκίνητοι», όπως μέχρι σήμερα, συνεχίζοντας να ελπίζουν στον «από μηχανής Θεό» ή να φοβούνται ίσως τις «προβοκάτσιες» (Μαρφίν, δολοφονίες των νεαρών Ελλήνων, δήθεν τρομοκρατικές απειλές), οι καταστροφές που θα ακολουθήσουν (απορρύθμιση, κατάρρευση, εθνικός διαμελισμός κλπ.), δεν θα έχουν προηγούμενο στην Ιστορία.

Analyst.gr Team