Β. Βιλιάρδος - Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ (α)

Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ (α)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

σε 

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 / από / Νοεμβρίου 2, 2013 /

Εάν υπάρχει κάτι, για το οποίο είμαστε απολύτως σίγουροι, αυτό είναι η ανάγκη άμεσης εκδίωξης του ΔΝΤ και της Γερμανίας από την πατρίδα μας – μετά τις τεράστιες ζημίες που προκάλεσαν στην οικονομία και στην κοινωνία μας

(To άρθρο αποτελείται από 4 Σελίδες)

«Η πολιτική λιτότητας, τα «μνημόνια» καλύτερα, όπως ονομάζονται τα επιχειρησιακά σχέδια (Business plan) που επέβαλλε η Τρόικα στην Ελλάδα, έχουν αποτύχει παταγωδώς – χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Το γεγονός αυτό δεν συμπεραίνεται μόνο από την ανατριχιαστική υποχώρηση του ΑΕΠ, υψηλότερη και από αυτήν της Μεγάλης Ύφεσης του 1930, ή από τη δραματική αύξηση της ανεργίας, συμπεριλαμβανομένης της χρεοκοπίας χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων – αλλά από την μημείωση, όπως υπολογιζόταν, του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης από την μη αύξηση της ανταγωνιστικότητας,   

Πόσο μάλλον όταν το δημόσιο χρέος, παρά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των φόρων, τις «δημεύσεις» περιουσιακών στοιχείων, καθώς επίσης του τρομακτικού περιορισμού των μισθών, αυξήθηκε – από περίπου 128% του ΑΕΠ το 2009, στο 180% προς τα τέλη του 2013, αν και προηγήθηκαν δύο διαγραφές.
Τα κοινωνικά επακόλουθα της πολιτικής λιτότητας είναι τρομακτικά – αφού το 40% περίπου του πληθυσμού ζει κάτω ή κοντά στα όρια της φτώχειας. Εκτός αυτού, η δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών έχει οδηγήσει το εθνικό μας σύστημα υγείας στην άκρη του γκρεμού – με τα δημόσια σχολεία να ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση, καθώς επίσης με τη μετανάστευση των Ελλήνων να λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις (μόνο προς τη Γερμανία, το 2012 σε σχέση με το 2011, διαπιστώθηκε αύξηση 73%).
Φυσικά η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας δεν θα διατηρηθεί επ’ άπειρον οπότε, κάποια στιγμή, νομοτελειακά, θα ακολουθήσει η ανάπτυξη – αν και από μία πάρα πολύ χαμηλή «αφετηρία». Εκείνη τη στιγμή είναι αναμενόμενο ότι, οι υποστηρικτές των μνημονίων και της Τρόικας, θα ξεσπάσουν σε ζητωκραυγές, ισχυριζόμενοι πως η πολιτική τους στέφθηκε με επιτυχία – επομένως, ότι χρειαζόταν απλά χρόνος και υπομονή, για να έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα οι «διαρθρωτικές» αλλαγές.
Θεωρούμε απόλυτα βέβαιο πως δεν θα αναφερθούν στις τεράστιες οικονομικές ζημίες που θα έχουν προκληθεί μέχρι τότε – πόσο μάλλον στο ότι θα απαιτηθούν πολλές δεκαετίες για να δημιουργηθούν ξανά οι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, οι οποίες καταστράφηκαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Είναι επίσης σίγουρο το ότι, δεν θα γίνει καμία απολύτως αναφορά στην ανθρώπινη οδύνη, την οποία προκάλεσαν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, τα εγκληματικά μέτρα της Τρόικας – ούτε στην εξαθλίωση χιλιάδων πολιτών ή στις αυτοκτονίες που προηγήθηκαν.
Ολοκληρώνοντας, είναι απολύτως βέβαιο πως η Τρόικα θα αντισταθεί σθεναρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια εκδίωξης της, πριν φέρει εις πέρας την αποστολή της – μη διστάζοντας ακόμη και να «οργανώσει» εγκλήματα ή άλλου είδους «προβοκάτσιες», για να τρομοκρατήσει την κοινωνία, έτσι ώστε να μην αντιδράσει.

Εν τούτοις, είναι αδύνατον να μην κατανοούν οι Πολίτες ποιος «ενορχηστρώνει» και για ποιο σκοπό τις ύπουλες επιθέσεις εναντίον της πατρίδας τους – πόσο μάλλον να επιτρέψουν την άλωση της Ελλάδας, αφού προηγηθεί η σχεδιαζόμενη από τους παρείσακτους απορρύθμιση και η κοινωνική κατάρρευση«.

.
Ανάλυση

Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές, πριν ακόμη ξεκινήσει η εισβολή αλλά και αργότερα, στο γεγονός ότι, η έλευση του ΔΝΤ σε μία χώρα προκαλεί ανάλογες καταστροφές με έναν πόλεμο – αφού διαλύει όλες τις κοινωνικές δομές, γκρεμίζει νοσοκομεία και σχολεία, λεηλατεί, εξαθλιώνει και «ερειπώνει» εκατομμύρια αθώους πολίτες.

Πόσο μάλλον όταν, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, συμμετέχει και η πρωσική Γερμανία, η οποία είναι κάτι παραπάνω από αμείλικτη – γεγονός που συμπεραίνεται εύκολα, από τον τρόπο που συμπεριφέρεται προς τους δικούς της πολίτες. Επομένως, η κάθε ημέρα που περνάει είναι πολύτιμη – αφού αντιστοιχεί με πολλούς μήνες, οι οποίοι θα χρειαστούν για να «επουλωθούν οι πληγές» της πατρίδας μας.

Στα πλαίσια αυτά, εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να έχουμε μία και μοναδική φροντίδα: απλούστατα, με ποιόν τρόπο θα καταφέρουμε να διώξουμε την Τρόικα, χωρίς να προκαλέσουμε μία ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή στη χώρα μας, στον εαυτό μας, στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Προφανώς οι «άναρθρες κραυγές», οι ανώριμες επαναστατικές δηλώσεις δηλαδή εναντίον της Τρόικας και των μνημονίων της, οι οποίες δεν στηρίζονται σε κάποιο ρεαλιστικά εφαρμόσιμο σχέδιο εκδίωξης της, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα – απλά βοηθούν στην «εκτόνωση» των μαζών, διευκολύνοντας τους εισβολείς και διαιωνίζοντας, εάν όχι επιδεινώνοντας, το πρόβλημα.
Με πολύ απλά λόγια, οι κενές «αντιμνημονιακές ιαχές» επιτρέπουν την ελεγχόμενη διαφυγή του ατμού από την κατσαρόλα που βράζει, οπότε εμποδίζουν την έκρηξη της. Ακόμη χειρότερα, λειτουργούν όπως στο παράδειγμα του βατράχου, ο οποίος συνηθίζει σιγά σιγά το ζεστό νερό, παρά το ότι γίνεται σταδιακά καυτό – με αποτέλεσμα να μην αντιδράει και να πεθαίνει ήρεμος.
Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι στιγμής, τεκμηριώνουν δυστυχώς, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, τα συμπεράσματα μας – αφού ημέρα με την ημέρα επιδεινώνονται τα οικονομικά μεγέθη της πατρίδας μας,καθιστώντας όλο και πιο δύσκολη την «επιδιόρθωση» τους. Ειδικότερα τα εξής:
.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Σύμφωνα με την Τρόικα, η μείωση των μισθών και του κόστους παραγωγής θα είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση των εξαγωγών – οπότε προβλεπόταν ρυθμός ανάπτυξης 0,7% το 2011, καθώς επίσης 1,1% το 2012. Στην πραγματικότητα όμως, η Ελλάδα βυθίστηκε σε μία τρομακτική ύφεση της τάξης του -7,1% το 2011 και -6,4% το 2012, η οποία συνεχίζεται και το 2013 (-3,8%).
Οι προβλέψεις για ανάπτυξη στηριζόταν στην εσφαλμένη υπόθεση ότι, στην περίπτωση που το κράτος μειώνει τις δαπάνες του κατά 1 €, το ΑΕΠ περιορίζεται κατά 0,50 € – στη γνωστή έννοια δηλαδή του «πολλαπλασιαστή», για τον οποίο παραδέχθηκε το ΔΝΤ το λάθος του. Όπως αποδείχθηκε λοιπόν εκ των υστέρων, η μείωση των δαπανών του δημοσίου κατά 1 € περιορίζει το ΑΕΠ μεταξύ 2,5 € και 3,6 € - κάτι που δεν μπορούμε να θεωρήσουμε πως οφειλόταν σε λανθασμένη εκτίμηση του ΔΝΤ, το οποίο υποστηρίζεται από τους 10.000 οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Σε κάθε περίπτωση, όποιες και αν ήταν οι πραγματικές προθέσεις του ΔΝΤ, οι μισθοί στην Ελλάδα μειώθηκαν δραματικά (Διάγραμμα Ι), οι φόροι εκτοξεύθηκαν στα ύψη, η ανεργία κλιμακώθηκε ραγδαία και η κατανάλωση κατέρρευσε – οπότε ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο το ότι, οι εξαγωγές δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξισορροπήσουν τη μείωση της εσωτερικής ζήτησης, όπως ισχυριζόταν οι φωστήρες της Τρόικας.

.

Μισθοί κατά κεφαλήν (μπλε), μισθολογικό κόστος παραγωγής (πράσινο) και ποσοστό ανεργίας (κόκκινο)

.
Όπως ήταν φυσικό, οι επενδύσεις στην Ελλάδα, οι οποίες είχαν αυξηθεί σημαντικά τα δύο χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης, κατέρρευσαν με τη σειρά τους (Διάγραμμα ΙΙ), περιοριζόμενες κατά περίπου 34 δις €, σε σχέση με το 2007 – φτάνοντας στο ναδίρ τους το πρώτο τρίμηνο του 2013, στα 25 δις €, το οποίο αποτελεί αρνητικό ρεκόρ για την Ελλάδα.
Η αιτία της τεράστιας μείωσης των επενδύσεων, η οποία φυσικά επιδείνωσε τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας, ήταν προφανώς η μείωση της ζήτησης, σαν αποτέλεσμα του περιορισμού των μισθών, της αύξησης των φόρων, της ανεργίας κοκ. – αφού είναι εύλογο το ότι, κανένας δεν επενδύει σε μία χώρα, στην οποία οι προοπτικές πώλησης των προϊόντων που παράγει γίνονται συνεχώς πιο αρνητικές.

.

Επενδύσεις (μαύρο), εξαγωγές (πράσινο), κρατικές δαπάνες (πορτοκαλί), κατανάλωση (γαλάζιο)

.
Η κατανάλωση στην Ελλάδα, ένας από τους σημαντικότερους «πυλώνες» του ΑΕΠ της, μειώθηκε από τις αρχές του 2010 κατά 30 δις € – ενώ οι εξαγωγές, ο μοναδικός τομέας που παρουσίασε αύξηση κατά 8 δις € (αν και παροδικά), δεν μπόρεσαν φυσικά να καλύψουν τη μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 13 δις €, στο ίδιο χρονικό διάστημα.
Επομένως, ήταν νομοτελειακή η κατάρρευση του ΑΕΠ, δυστυχώς ακόμη και συγκριτικά με τις άλλες χώρες του Νότου, όπως φαίνεται από το διάγραμμα ΙΙΙ που ακολουθεί. Προφανώς δε, ήταν εκ των προτέρων γνωστή αυτή η εξέλιξη στους εισβολείς, αφού είχαν ακριβή γνώση των «συστατικών» του ελληνικού ΑΕΠ, όπως ο κάθε αρχάριος οικονομολόγος – γεγονός που σημαίνει πως δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για μία σκόπιμη ενέργεια.
.

Εξέλιξη του ΑΕΠ, με αφετηρία το 2008 (100) – Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και Ελλάδα

 .

Συνεχίζοντας, η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας δεν ήταν το μοναδικό «ανατριχιαστικό» κακό που προκλήθηκε στην Ελλάδα, όσον αφορά τον τομέα «εργασία». Τρομακτική ήταν κυρίως η εξέλιξη του ποσοστού των «δυνητικά εργαζομένων» – του αριθμού δηλαδή των εργαζομένων ηλικίας μεταξύ 20 και 64 ετών, διαιρουμένου με το συνολικό πληθυσμό της ίδιας ηλικίας (employment-to-population-ratio).

Όταν το ποσοστό αυτό υπερβαίνει το 70%, τότε η οικονομία χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικά ανεπτυγμένη. Αντίθετα, όταν το ποσοστό είναι μικρότερο του 50%, η οικονομία κατατάσσεται στις αναπτυσσόμενες – ενώ δείκτες χαμηλότερους του 50% έχουν κυρίως ο χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, στις οποίες οι θέσεις εργασίας είναι αρκετά περιορισμένες.

Το συγκεκριμένο ποσοστό, από 66,5% για την Ελλάδα το 2008, μειώθηκε ραγδαία στο 55,3% το 2012 (πίνακας Eurostaat), καθώς επίσης στο 49,1% στο πρώτο τρίμηνο του 2013 (πίνακας)  - γεγονός που σημαίνει αναμφίβολα ότι, η οικονομία της Ελλάδας καταρρέει με επικίνδυνα γρήγορο ρυθμό.

Για παράδειγμα, με τον πληθυσμό της Ελλάδας να είναι περίπου 10.815.000, ο αριθμός των «δυνητικά εργαζομένων» το 2008, αυτών που θα μπορούσαν να εργασθούν δηλαδή, ήταν 7.192.000. Το 2013 υπολογίζεται στα 5.310.000 – ήτοι μικρότερος κατά 1.882.000 άτομα, γεγονός που συνιστά έναν αφύσικα μικρό αριθμό, για μία ανεπτυγμένη χώρα, όπως φαίνεται από το συγκριτικό διάγραμμα ΙV:
.

Απασχόληση ως ποσοστό επί του πληθυσμού

.

Εάν όλα αυτά δεν συνιστούν μία άνευ προηγουμένου καταστροφή, ειδικά το 1,9 εκ. πολίτες, οι οποίοι ουσιαστικά οδηγήθηκαν στο περιθώριο (ανάλυση μας), θάφτηκαν δηλαδή ζωντανοί από την Τρόικα, αντί να πεθάνουν σε έναν συμβατικό πόλεμο, τότε πως ακριβώς ορίζεται η καταστροφή;

Εάν δε συνυπολογίσουμε την τεράστια πτώση όλων των αξιών στην Ελλάδα, (μετοχές, ακίνητα κλπ.), η οποία πλησιάζει το 1 τρις €, όπως έχουμε αναλύσει σεπροηγούμενα άρθρα μας, πιστεύει αλήθεια κανείς ότι πρόκειται για μία κατάσταση, η οποία μπορεί να διορθωθεί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα;

.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Χωρίς να επεκτεινόμαστε σε βαθύτερες οικονομικές ερμηνείες των οικονομικών δεικτών, οι οποίες μάλλον δυσκολεύουν την κατανόηση των πραγματικών γεγονότων, είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα η «πραγματική σταθμισμένη συναλλαγματική ισοτιμία» του «ελληνικού ευρώ», σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρώ – αφού, με τη βοήθεια της, «καταρρέει» εντελώς ο μύθος της (ανάλογης τουλάχιστον με τις εγκληματικές μειώσεις των μισθών), αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας.

Στο διάγραμμα V που ακολουθεί, το οποίο καταρτίσθηκε από ένα οικονομολόγο με τη βοήθεια στοιχείων της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), συγκρίνονται ορισμένες χώρες, σε σχέση με την εξέλιξη των πραγματικών, σταθμισμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών των νομισμάτων τους (REER – Real Effective Exchange Rate) – όπου 100 ο Ιανουάριος του 2008.

.

Σύγκριση ορισμένων χωρών, σε σχέση με την εξέλιξη των πραγματικών, σταθμισμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών των νομισμάτων τους (REER – Real Effective Exchange Rate) – όπου 100 ο Ιανουάριος του 2008

.

Όπως τεκμηριώνεται από το παραπάνω διάγραμμα, η πραγματική ισοτιμία του ελληνικού ευρώ, δεν άλλαξε ουσιαστικά καθόλου – αφού διαμορφώθηκε τον Ιούλιο του 2013 στο 99,6, έναντι 100 του Ιανουαρίου του 2008. Αυτό σημαίνει πως, παρά το ότι τόσο οι μισθοί, όσο και το κόστος παραγωγής μειώθηκαν αρκετά στην Ελλάδα, οπότε θα έπρεπε να αυξηθεί αισθητά η ανταγωνιστικότητα της, δεν υπήρξε καμία συγκριτική καλυτέρευση – ενώ σε άλλες χώρες ο δείκτης REER μειώθηκε, οπότε αυξήθηκε η ανταγωνιστικότητα τους (αν και φαίνεται να αυξάνεται ξανά ο δείκτης, οπότε να μειώνεται η ανταγωνιστικότητα τους, μετά το 2012).

Επομένως, η πολύκροτη «εσωτερική υποτίμηση», με βάση την οποία θα αυξανόταν δήθεν η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας, απέτυχε παταγωδώς, Κατ’ επέκταση, οι «αιματηρές θυσίες» των εργαζομένων ήταν περιττές - αφού δεν προσέφεραν απολύτως τίποτα στην ελληνική οικονομία, παρά το ότι καταδίκασαν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα και στην εξαθλίωση.

Οι εξαγωγές βέβαια της Ελλάδας αυξήθηκαν σε κάποιο βαθμό, μετά την κατάρρευση του 2010, ξεπερνώντας το προηγούμενο ύψος τους – αν και ένα μεγάλο μέρος της αύξησης οφείλεται στα πετρελαιοειδή, οπότε είναι ουσιαστικά «τεχνητή» και μη διατηρήσιμη. Εν τούτοις, η καλυτέρευση του Ισοζυγίου της (Διάγραμμα VI) οφείλεται κυρίως στη μείωση των εισαγωγών, λόγω της ραγδαίας πτώσης των εισοδημάτων των Ελλήνων (μισθοί, φόροι κλπ.) – ενώ, όταν η χώρα επιστρέψει στην ανάπτυξη, πιθανολογείται πως θα επιστρέψουν και τα ελλείμματα στο ισοζύγιο της.
.

Εμπορικό Ισοζύγιο (μαύρο), Εισαγωγές (πορτοκαλί), Εξαγωγές (πράσινο)

.
Οι αιτίες τώρα, λόγω των οποίων δεν έχει αποτέλεσμα η στρατηγική της ανάπτυξης μέσω των εξαγωγών,με τη βοήθεια των χαμηλών αμοιβών και του περιορισμού του κόστους, είναι οι εξής:
(α)  Εν πρώτοις σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, οι εξαγωγές της οποίας αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος του ΑΕΠ της, συγκριτικά με την εσωτερική κατανάλωση, η μείωση των εισοδημάτων των Πολιτών είναι καταστροφική – με αποτέλεσμα οι εξαγωγές να μην μπορούν να ισορροπήσουν την κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης και η χώρα να βυθίζεται στην ύφεση.

(β)  Μία δεύτερη αιτία είναι το ότι, σε μία στρατηγική ανάπτυξης μέσω της αύξησης των εξαγωγών θα έπρεπε να συμμετέχουν και οι «εμπορικοί εταίροι» της χώρας – κυρίως βέβαια η Γερμανία, η οποία την επέβαλλε. Στο θέμα αυτό έχουμε αναφερθεί ήδη από το 2009 (υπολογίζοντας τότε ότι, η λανθάνουσα ανεργία στη χώρα μας ήταν της τάξης του 40% ανάλυση μας), «δανειζόμενοι» τα παρακάτω λόγια του Keynes, όταν προέβλεψε την κατάληξη της Γερμανίας, σαν αποτέλεσμα της συνθήκης των Βερσαλλιών:

“Απαιτήθηκαν 160 δις γερμανικά μάρκα για αποζημιώσεις πολέμου. Η δυνατότητα της Γερμανίας να πληρώσει 160 δις ή, έστω, 100 δις, είναι ανύπαρκτη – δεν βρίσκεται δηλαδή εντός των πλαισίων του εφικτού, με βάση έναν λογικό υπολογισμό. Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε η Γερμανία να πληρώνει κάθε χρόνο πολλά δις Μάρκα για να εξοφλήσει, θα έπρεπε να μας εξηγήσουν, μέσω ποιών ακριβώς εμπορευμάτων θα ακολουθούσαν αυτές οι πληρωμές κατά τη γνώμη τους και σε ποιες ακριβώς Αγορές θα μπορούσαν να πουληθούν αυτά τα εμπορεύματα. Μέχρι να μπορέσουν να εκφραστούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και να τεκμηριώσουν αντικειμενικά τις αποφάσεις τους, απαιτώντας πράγματα που είναι δυνατόν να επιτευχθούν, δεν μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας”.

Κάτι τέτοιο δεν ήταν όμως στις προθέσεις της καγκελαρίου, σκοπός της οποίας είναι αναμφίβολα η μετατροπή τηςΕλλάδας σε αποικία – αφού προηγηθεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της.
(γ)  Μία τρίτη αιτία είναι τα έμμεσα αποτελέσματα των μειώσεων των μισθών – με κυριότερο τον περιορισμό της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Η μείωση της παραγωγικότητας, λόγω της απροθυμίας των εργαζομένων να προσπαθήσουν περισσότερο, όταν μειώνονται οι αμοιβές τους, εξουδετερώνει τη μείωση του κόστους παραγωγής από τη μείωση των μισθών.
(δ)  Μία επόμενη αιτία είναι η μείωση των επενδύσεων, η οποία επιδεινώνει επίσης το κόστος παραγωγής. Υπάρχουν βέβαια πολλές άλλες αιτίες, στις οποίες όμως δεν θεωρούμε σκόπιμο να επεκταθούμε, στα πλαίσια ενός άρθρου που δεν πρέπει να κουράζει.
.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ   
Από την παραπάνω μικρή αναφορά στα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε στην πατρίδα μας η πολιτική της Τρόικας, φαίνεται καθαρά πως η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, όσο συνεχίζει να ακολουθεί αυτά που της επιβάλλονται – ενώ πολύ σύντομα θα καταρρεύσει, με ελάχιστες πιθανότητες να ανακτήσει κάποτε το προηγούμενο βιοτικό της επίπεδο.
Είναι επομένως απόλυτα αναγκαίο να συνταχθεί άμεσα ένα ελληνικό επιχειρηματικό σχέδιο (Business plan), το οποίο να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις της Ελλάδας. Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η σύνταξη του συγκεκριμένου σχεδίου, βασικότερο στοιχείο του οποίου είναι η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της χώρας (απλούστερα, «τι θα κάναμε αύριο το πρωί, όταν θα διώχναμε την Τρόικα»), αλλά και ποια πολιτική παράταξη θα μπορούσε να το εφαρμόσει – κάτι που σίγουρα δεν συμπεραίνεται από τα προγράμματα των διαφόρων κομμάτων, τα οποία είναι μάλλον «ασκήσεις επί χάρτου» και θεωρίες χωρίς αντίκρισμα.
Με αυτό ακριβώς το θέμα θα ασχοληθούμε στο δεύτερο μέρος της ανάλυσης μας, την οποία θεωρήσαμε ότι έπρεπε να προλογίσουμε με τις παραπάνω αναφορές – ελπίζοντας να έγινε κατανοητό το ότι, ευρισκόμαστε ακριβώς στο χείλος του γκρεμού, ενώ θα χρειαστούν αρκετά κοπιώδη χρόνια για να διορθώσουμε την τεράστια καταστροφή που προκλήθηκε. Μπορούμε όμως, μπορούμε πολύ καλύτερα μόνοι μας, μπορούμε μόνο μόνοι μας και πρέπει να το κάνουμε – παραμένοντας βέβαια συνετοί, ρεαλιστές και χωρίς ανόητους, εάν όχι επικίνδυνους «ηρωισμούς».
Ολοκληρώνοντας, είναι μάλλον απαραίτητο να αναφέρουμε σήμερα, με την έννοια πως κάθε ημέρα που περνάει είναι κάτι περισσότερο από καταστροφική για την πατρίδα μας ότι, η αριστερά δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία απολύτως πιθανότητα να διασώσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης – διατηρώντας το ευρώ δηλαδή, ως νόμισμα της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρούμε αναγκαίο.

Όσον αφορά την συγκυβέρνηση, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, ότι και να κάνει – αφού έχει δυστυχώς εγκλωβιστεί, με κριτήριο τις μέχρι σήμερα κάκιστες επιλογές της, έχοντας αλλάξει τις βασικές θέσεις και προεκλογικές δεσμεύσεις της. Κατά την άποψη μας, είναι εντελώς απίθανο να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, ενώ θα γίνεται όλο και πιο «δικτατορική», αλλά και περισσότερο δουλοπρεπής στους ξένους, στην προσπάθεια της να διατηρήσει «με νύχια και με δόντια» την εξουσία.

Προοπτικές επιτυχίας εντός του ευρώ έχουν μόνο τα δεξιά κόμματα, εκ των πραγμάτων και όχι λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής τους, επειδή είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν τα εργαλεία της ελεύθερης αγοράς – εάν βέβαια στελεχωθούν σωστά, με τα ικανότερα και σοβαρότερα άτομα της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως το ευρώ είναι μονόδρομος, αλλά απλά και μόνο μία από τις υφιστάμενες επιλογές – ενδεχομένως η λιγότερο επώδυνη.

Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, είτε για την αριστερή, είτε για τη δεξιά εναλλακτική επιλογή κομμάτων διακυβέρνησης της χώρας, θα ήταν η «συστράτευση» όλων των Ελλήνων στο πλευρό τους. Αυτό απαιτεί όμως μία εξαιρετικά προικισμένη ηγετική ομάδα, η οποία να είναι σε θέση να πείσει τεκμηριωμένα - τιμωρώντας παραδειγματικά την πολιτική διαφθορά (όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς δηλαδή, οι οποίοι οδήγησαν την πάμπλουτη  χώρα μας στη χρεοκοπία) και υιοθετώντας παράλληλα την άμεση δημοκρατία.

Δ.Ν.Τ. - Οι δολοφόνοι των λαών

Οι δολοφόνοι των λαών

Analyst Team

σε 

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ & ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

 / από / Νοεμβρίου 3, 2013 /

Το ΔΝΤ αναγκάζει πολλές κυβερνήσεις να οδηγήσουν τα κράτη τους στην παγίδα του χρέους, με απώτερο στόχο την κερδοσκοπία των εντολέων του – ενδείξεις έκρηξης της κινεζικής φούσκας ακινήτων

.

Οι πολιτικοί της Αφρικής, αποφασισμένοι πλέον να σταματήσουν τηλεηλασία των κρατών τους, έχουν θέσει στο στόχαστρο τη φοροαποφυγή των πολυεθνικών – με πρώτο στόχο την απαγόρευση της χρησιμοποίησης των φορολογικών παραδείσων από τις ευρωπαϊκές εταιρείες, οι οποίες είναι εγκαταστημένες στις χώρες τους.

Το «τραγικό αστείο» στην όλη υπόθεση είναι το ότι,

το ΔΝΤ πρότεινε να τους βοηθήσει

 – όταν ήταν αυτό ακριβώς που υποχρέωσε τις αφρικανικές χώρες να αλλάξουν τη φορολογική τους νομοθεσία, εκβιάζοντας με τα δάνεια που ήταν υποχρεωμένες να λάβουν, για να αποφύγουν τη χρεοκοπία.

«Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει τις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης, οι οποίες επικρατούν στη χώρα μου, χωρίς να αναφερθεί σε αυτήν την οδυνηρή ιστορία», δήλωσε χαρακτηριστικά ένας βουλευτής της Τανζανίας, συνεχίζοντας: «Η πατρίδα μου υποχρεώθηκε τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από την Παγκόσμια τράπεζα, στο τέλος της δεκαετίας του 1990, να υιοθετήσει φορολογικούς νόμους, οι οποίοι διευκόλυναν τη λεηλασία της εκ μέρους των πολυεθνικών – στερώντας από την Τανζανία έσοδα, τα οποία είχε απόλυτη ανάγκη».

Ο πολιτικός επιδιώκει τη φορολόγηση των πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα του, καταργώντας τους νόμους για την ειδική φορολόγηση τους, τους οποίους είχε επιβάλλει το ΔΝΤ. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα φορολογικά έσοδα που θα προκύψουν θα είναι κατά πολύ υψηλότερα, από τα πακέτα βοήθειας που λαμβάνει η Αφρική από τη Δύση.

Ειδικότερα υπολογίζει ότι, στην Αφρική η φοροαποφυγή των πολυεθνικών είναι της τάξης των 50 δις $ ετήσια – όταν τα δάνεια που λαμβάνουν οι αφρικανικές χώρες από το εξωτερικό δεν ξεπερνούν τα 30 δις $.

Φυσικά δεν συμπεριλαμβάνει τις καταστροφές από την «αρπαγή γης» (ανάλυση μας), στα πλαίσια της σύγχρονης «οικονομικής αποικιοκρατίας», οι οποίες είναι ιδιαίτερα μεγάλες στην Αφρική – αποτελώντας πλέον μία από τις πλέον κερδοφόρες δραστηριότητες των επενδυτικών κεφαλαίων (hedge funds) και των μεγάλων τραπεζών.

.

Μετατρέποντας τροφή σε καύσιμα στην πεινασμένη ήπειρο. Αρπαγή εδαφών των μικρο-καλλιεργητών από εταιρείες, με σκοπό την εκμετάλλευση τους για την παραγωγή βιοκαυσίμων.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.  

Περαιτέρω, έχοντας αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο ΔΝΤ, κυρίως δε στην ιστορία του αλλά και στο ότι, εάν δεν εκδιωχθεί από την πατρίδα μας δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ξανά την κριτική, την οποία του άσκησε ο J. Stieglitz – ο οποίος το 1999 όχι μόνο απολύθηκε από τη θέση του, ως ο υπεύθυνος οικονομολόγος του ταμείου, αλλά και του απαγορεύθηκε η είσοδος στο κτίριο (από τις υπηρεσίες ασφαλείας οι οποίες τον εμπόδισαν να λάβει μέρος στη σύσκεψη της Παγκόσμιας τράπεζας με το ΔΝΤ). Σύμφωνα τώρα με τον κ. Stieglitz, το ΔΝΤ ακολουθεί πιστά την παρακάτω στρατηγική των πέντε φάσεων:

(α) Πρώτη φάση, Αποκρατικοποιήσεις: Η διεθνής ελίτ καλωσορίζει ότι πέφτει στα χέρια της – χωρίς να είναι ιδιαίτερα επιλεκτική, αρκεί να αγοράζει τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές. Φυσικά κύριος στόχος της είναι οι κοινωφελείς επιχειρήσεις– αφού, μέσω αυτών, έχει τη δυνατότητα αφενός μεν να κερδοσκοπεί ασύστολα, αφετέρου να ελέγχει την εκάστοτε πολιτική εξουσία (καθώς επίσης τις εργατικές τάξεις, έχοντας καταστρέψει ήδη τη μεσαία).

Συνήθως συμμαχεί με την εκάστοτε τοπική ελίτ, στην οποία παρέχει κάποια ψίχουλα από τη λεία του – ενώ τη διορίζει τις περισσότερες φορές ως ύπαρχο, παραμένοντας στο παρασκήνιο.

(β) Δεύτερη φάση, Απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου: Αν και η μέθοδος αυτή παρουσιάζεται θετικά στα κράτη, στα οποία εισβάλλει το ΔΝΤ, με την έννοια της προσέλκυσης επενδύσεων, μέσω των οποίων θα εξασφαλισθούν νέες θέσεις εργασίας κλπ., ουσιαστικά εξυπηρετεί την έξοδο των κεφαλαίων- αφού λεηλατηθεί εντελώς μία χώρα και ρευστοποιηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία της.

(γ) Τρίτη φάση, Πτώση των τιμών των καταναλωτικών και λοιπών προϊόντων: Πρόκειται για ένα από τα εξυπνότερα τεχνάσματα-παγίδες του ΔΝΤ, το οποίο απελευθερώνει δήθεν την αγορά – με αποτέλεσμα να μειώνονται οι τιμές των προϊόντων, λόγω της καλύτερης λειτουργίας του ανταγωνισμού.

Εν τούτοις, η εμπειρία στις χώρες που εισέβαλε το ΔΝΤ έχει τεκμηριώσει ότι, οι τιμές των βασικών προϊόντων, όπως των τροφίμων, του νερού, του ηλεκτρισμού και της ενέργειας, εκτοξεύονται στα ύψη – σκόπιμα συνήθως, για να διευκολυνθεί η επόμενη φάση.

(δ) Τέταρτη φάση, Κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις: Αναφέρονται χαρακτηριστικά ως ΔΝΤ-αναταραχές, οι οποίες διευκολύνουν την απορρύθμιση του εκάστοτε συστήματος – μία ύπουλη παγίδα στην οποία, παρά τα όσα λέγονται εναντίον των Ελλήνων, δεν έχουν μέχρι στιγμής πέσει.

Εν τούτοις, οι κίνδυνοι απορρύθμισης σήμερα, μετά τις διαδοχικές πρόσφατες δολοφονίες των νεαρών Ελλήνων, είμαι μεγαλύτεροι από ποτέ – ενώ θεωρούμε πολύ δύσκολο το να  καταφέρει η Ελλάδα, μέσα στους επόμενους δύο μήνες, να αποφύγει την παγίδα,

Συνεχίζοντας, ο οικονομολόγος περιγράφει την τέταρτη φάση με την εξής πρόταση: «Όταν μία χώρα έχει πέσει στο καναβάτσο, το ΔΝΤ πιέζει να βγει και η τελευταία σταγόνα αίματος από το σώμα της. Γυρίζει το διακόπτη του φούρνου, στον οποίο την έχει τοποθετήσει, μέχρι το τέρμα – έτσι ώστε να πυρακτωθούν και να εκραγούν τα πάντα». Αναφέρει ως παραδείγματα τη Βολιβία, την Ινδονησία και το Εκουαδόρ – όπου, ακριβώς στο σημείο της υπερθέρμανσης, ξέσπασαν οι αιματηρές κοινωνικές αναταραχές.

Η αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή «Newsnight» έχει επιβεβαιώσει ότι, είδε ένα έγγραφο στην Παγκόσμια τράπεζα, το οποίο προέβλεπε ακριβώς τα παραπάνω: τις μεγάλες κοινωνικές αναταραχές δηλαδή, στα πλαίσια της στρατηγικής του ΔΝΤ για το Εκουαδόρ (Ισημερινός) – με ψυχρή, προμελετημένη ακρίβεια.

Οι κοινωνικές αναταραχές, σύμφωνα με το ΔΝΤ, έχουν ένα ανεκτίμητο πλεονέκτημα για αυτούς που σχεδιάζουν τη λεηλασία μίας χώρας: οι τιμές των μετοχών, των επιχειρήσεων, καθώς επίσης των υπολοίπων περιουσιακών στοιχείων του κράτους, στο οποίο έχει εισβάλλει το ΔΝΤ, καταρρέουν – με αποτέλεσμα η εξαγορά τους από τις πολυεθνικές εταιρείες της διεθνούς ελίτ να είναι μία εξαιρετικά κερδοφόρα διαδικασία.

(ε) Πέμπτη φάση, το ελεύθερο εμπόριο: Η δημιουργία ελευθέρων ζωνών εμπορίου, κάτω από την εποπτεία του ΠΟΕ – η οποία παρομοιάζεται με τους πολέμους του οπίου. Ειδικότερα, το 19ο αιώνα, οι αμερικανοί και οι ευρωπαίοι ξεκίνησαν έναν σκληρό αποικιοκρατικό πόλεμο – με στόχο την ανάπτυξη του παγκοσμίου εμπορίου.

Πρακτικά, ο πόλεμος αυτός έμοιαζε με την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων – όπου οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής υποχρεώθηκαν να ανοίξουν τα σύνορα τους, με στρατιωτικά μέσα, ενώ τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ευρώπη λειτούργησαν προστατευτικά, διατηρώντας κλειστές τις αγορές τους.

Σήμερα βέβαια δεν χρειάζεται κανείς στρατιωτικές επεμβάσεις – αφού αρκούν οι επιθέσεις με τα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής, σε συνδυασμό με την εισβολή του ΔΝΤ.

 .

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΕΚΡΗΞΗΣ ΤΗΣ ΦΟΥΣΚΑΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ

Από τις αρχές Οκτωβρίου έχουν αποσυρθεί καταθέσεις περίπου 1,29 τρις γουάν (154,2 δις €), μόνο από τις τέσσερις μεγαλύτερες τράπεζες της Κίνας – με τους περισσότερους αναλυτές της χώρας να υποψιάζονται ότι, η τεράστια αυτή επίθεση των αποταμιευτών στις τράπεζες, θα αποτελέσει την αφετηρία της έκρηξης της φούσκας στην αγορά ακινήτων. Όπως φαίνεται από το διάγραμμα που ακολουθεί, οι ομοιότητες με την αμερικανική κρίση ακινήτων, κυρίως όμως με την ιαπωνική, είναι πάρα πολύ μεγάλες.

.

Αξία ακινήτων σε σχέση με το ΑΕΠ (1980-2012) – Ιαπωνία (κόκκινο), Αμερική (γαλάζιο) και Κίνα (πράσινο).

.

Περαιτέρω, ο υπερχρεωμένοςσκιώδης τραπεζικός τομέας της χώρας, καθώς επίσης τα τεράστια χρέη των κινεζικών «δήμων», εντείνουν ακόμη περισσότερο τους φόβους μίας απότομης κατάρρευσης – πόσο μάλλον όταν οι Κινέζοι πολίτες «αποσύρονται» επίσης από τις μετοχές και το χρυσό.

Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια των περασμένων τεσσάρων εβδομάδων, μετοχές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων γουάν «εξαργυρώθηκαν» στα χρηματιστήρια της Σαγκάης και του Shenzhen – ενώ οι ρευστοποιήσεις χρυσού ήταν τόσο μεγάλες, ώστε στις 29. Οκτωβρίου η τιμή της ουγγιάς ήταν, για πρώτη φορά στην Κίνα, χαμηλότερη από τη διεθνή, κατά 2 $ (τον Απρίλιο-Μάιο του 2013 ήταν 30 $ υψηλότερη, από τη διεθνή τιμή).

Εν τούτοις, οι εισαγωγές χρυσού εκ μέρους του κινεζικού κράτους αυξήθηκαν σημαντικά, όπως φαίνεται από το παρακάτω διάγραμμα – γεγονός που συνηγορεί στο ότι, η Κίνα σχεδιάζει τη σύνδεση του γουάν με το δολάριο, μεταξύ άλλων για να καταπολεμήσει τον εισαγόμενο από τις Η.Π.Α. πληθωρισμό.

.

Οι κινεζικές εισαγωγές χρυσού από το 2011 αγγίζουν τους 2.2232 Τόνους.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Περαιτέρω, οι πρώτοι δέκα αγοραστές χρυσού (top 10), αγόρασαν 65,91 τόνους, όταν οι πρώτοι δέκα πωλητές, ρευστοποίησαν 83,86 τόνους – με το νούμερο ένα, την Τράπεζα της Κίνας, να αγοράζει 13,84 τόνους, πουλώντας ταυτόχρονα 18,92 τόνους.

Η ερώτηση στην προκειμένη περίπτωση είναι το που θα τοποθετηθούν οι τεράστιες ποσότητες μετρητών, από την απόσυρση των καταθέσεων, από την ρευστοποίηση μετοχών, καθώς επίσης από την πώληση χρυσού.

Η πιθανότερη απάντηση είναι στις αγορές ακινήτων στο Χονγκ Κονγκ (ένα μέρος τους στο εκεί χρηματιστήριο), καθώς επίσης  στη Ευρώπη – ειδικά σε χώρες, όπως η Πορτογαλία, η οποία αμείβει την αγορά ακινήτου αξίας τουλάχιστον 500 χιλιάδων €, με την παροχή υπηκοότητας στον αγοραστή.

Χρήματα θα σταλούν επίσης στις Η.Π.Α., όπου αρκετοί Κινέζοι έχουν συγγενείς, γεγονός που σημαίνει ότι, θα αυξηθούν οι τοποθετήσεις σε αμερικανικά αξιόγραφα ή σε άλλα προϊόντα. Το γεγονός αυτό θα βοηθήσει σε κάποιο βαθμό τόσο τοδολάριο, όσο και τις αμερικανικές μετοχές.

Κλείνοντας, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τους φόβους κατάρρευσης της Βόρειας Κορέας – κάτι που, εάν τελικά συμβεί, δεν θα επηρεάσει μόνο τη γύρω της περιοχή, λόγω του πυρηνικού της οπλοστασίου.

Analyst.gr Team

Ακροδεξιά, το ιδανικό θήραμα

Analyst Team

σε 

ΑΠΟΨΕΙΣ & ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΜΑΤΑ

 / από / Οκτωβρίου 10, 2013 /

Μιμούμενος κανείς για λόγους «κοινωνικής ασφαλείας» όλους τους υπόλοιπους, έτσι ώστε να μην παρεξηγηθεί η αναφορά του στην «εγκληματική συμμορία», όπως αποκαλείται η ακροδεξιά από τους αναμάρτητους, ηθικότατους και δημοκρατικότατους τηλεπαρουσιαστές, θα έπρεπε να ξεκινήσει από την παράθεση των πολιτικών φρονημάτων του.

 

Θα έπρεπε λοιπόν να πει, όπως οι περισσότεροι δικηγόροι, οι οποίοι διαπίστωσαν δημοσίως  τις πολλαπλές παραβάσεις του συντάγματος και των νόμων εκ μέρους των «διωκτών» ότι, ανήκει σε μία δημοκρατική οικογένεια, με πατέρα κεντροδεξιό, με παππού σοσιαλιστή, με προπάππου κομμουνιστή κοκ. 

 

Στο θέμα μας τώρα, με «ερέθισμα» όχι τόσο αυτά που είπε ο πρώην υπουργός δικαιοσύνης (σχετικά με την πίεση του εβραϊκού λόμπι των Η.Π.Α. στην Ελλάδα, με στόχο τον «αποδεκατισμό» της ακροδεξιάς), αλλά τη στάση του πρωθυπουργού στο Ισραήλ (ιδίως την παραφρασμένη φράση του «Θα διαλύσουμε το μίασμα», την οποία είπε υποκλινόμενος απέναντι στην εβραϊκή ηγεσία), δεν αποφύγαμε την παρακάτω σκέψη:

 

Η κυβέρνηση έχει στα χέρια της μία καταπληκτική ευκαιρία αντιστροφής του κλίματος εναντίον της, καθώς επίσης διάσωσης της Ελλάδας, «πολλαπλών χρήσεων». Αρκεί να κηρύξει απλά και μόνο τον πόλεμο εναντίον της ακροδεξιάς, χωρίς κανενός είδους ηθικούς ενδοιασμούς, ανόητες νομιμοφροσύνες ή περιττές αναστολές.

 

Φυσικά σε δημόσια, εθνική και διεθνή θέα, με «πανηγυρισμούς και ομοβροντίες»,  πιστεύοντας ακράδαντα ότι, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Μερικές από τις χρήσεις αυτές πιθανολογούμε ότι είναι οι εξής:

 

(α) Η λεηλασία των ψήφων της ακροδεξιάς, έτσι ώστε να ενισχυθεί η εκλογική της δύναμη. Εδώ υποθέτουμε αυθαίρετα ότι, πολύ δύσκολα οι ψηφοφόροι της ακροδεξιάς, οι οποίοι θα παραμείνουν άστεγοι, θα επέλεγαν ένα άλλο κόμμα. Σε κάθε περίπτωση, η στήριξη της κυβέρνησης εκ μέρους των Η.Π.Α. και της Γερμανίας είναι δεδομένη, αφού κανένα από τα δύο αυτά μεγάλα κράτη δεν θέλει άλλο κόμμα στην εξουσία. 

 

(β) Η δημιουργία δεδικασμένων. Εγκεκριμένων μεθόδων κατά κάποιον τρόπο, οι οποίες θα μπορούσαν εύκολα να χρησιμοποιηθούν για την «καταστολή» και άλλων κομμάτων που τυχόν θα εμπόδιζαν την παραμονή της σημερινής κυβέρνησης στην εξουσία.

 

Ειδικά όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, το παρελθόν της οποίας εμπεριέχει σχετικά ανάλογες «δράσεις», η χρήση της ίδιας τακτικής, από παρακολουθήσεις τηλεφώνων μέχρι πρωινές συλλήψεις τυχόν τρομοκρατών, δεν θα φαινόταν πλέον καθόλου περίεργη στο λαό.

 

(γ) Η δυνατότητα της κυβέρνησης να μετακυλήσει τις ευθύνες της χρεοκοπίας της χώρας, καθώς επίσης της κακοδιαχείρισης της κρίσης, από τα δύο αποκλειστικά και μόνο υπεύθυνα κόμματα, στην εγκληματική οργάνωση, απλά και μόνο με την τοποθέτηση της στο στόχαστρο.

 

Φυσικά με τη συνδρομή ορισμένων ΜΜΕ, εξειδικευμένων στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Πολύ περισσότερο, όταν το κόστος της βοήθειας των ΜΜΕ δεν είναι πλέον απαγορευτικό, αφού αρκετά είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

 

(δ) Η ακροδεξιά χαρακτηρίζεται από αντισημιτικά συναισθήματα, τα οποία θέλει φυσικά να «εξαρθρώσει» το χρηματοπιστωτικό τέρας, φοβούμενο την απώλεια της ηγεμονίας του. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, οι περισσότερες μεγάλες τράπεζες, οι οποίες φαίνεται πως προκάλεσαν την κρίση για να απομυζήσουν τους φορολογουμένους πολίτες (μη εξαιρουμένων ορισμένων κεντρικών, όπως της BIS, της FED κλπ.), ελέγχονται από ικανότατους Εβραίους.

 

Στην προκειμένη περίπτωση, η συντριβή της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, θα βοηθηθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους από τους παραπάνω κυρίαρχους των αγορών, οι οποίοι θα συνδράμουν στις φιλότιμες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης.

 

(ε) Ανάλογα θα βοηθήσει και το Ισραήλ, το οποίο έχει βέβαια και άλλα σχέδια. Τα σχέδια αυτά μάλλον συνδέονται με το υπέδαφος της Ελλάδας και της Κύπρου, με τον ανταγωνιστικό της Ρωσίας αγωγό ΤΑΡ, με τον ενεργειακό πόλεμο που διεξάγεται κοκ.

 

(στ) Ενδεχομένως, από τη σύλληψη της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, θα συγκεντρωθούν οι απαιτούμενες εμπειρίες (know how), οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη συντριβή και άλλων, σχετικά ανάλογων ακροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων.

 

Για τις εμπειρίες αυτές είναι προφανώς πρόθυμοι να πληρώσουν όλοι την Ελλάδα. H προθυμία αυτή συμπεριλαμβάνει και την Κομισιόν, αφού τα περισσότερα τέτοιου είδους κόμματα είναι εναντίον του ευρώ. 

 

Προφανώς υπάρχουν πολλές άλλες χρήσεις της μεγάλης αυτής ευκαιρίας που προσφέρεται ως «μάννα εξ ουρανού» στην ελληνική κυβέρνηση,  η οποία δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να κακολογηθεί ή να επικριθεί.

 

Άλλωστε, τα ανταλλάγματα που θα εισπράξει η Ελλάδα είναι τόσο μεγάλα που υπερκαλύπτουν κατά πολύ τη θυσία μίας μικρής ομάδας ανθρώπων  οι οποίοι, έτσι ή αλλιώς, είναι υπερβολικά βίαιοι, με μία απαράδεκτη ιδεολογία.

 

Ενδεχομένως να υπερκαλύπτουν και τη θυσία των δημοκρατικών θεσμών,  ακόμη και κάποιων διατάξεων του  συντάγματος. 

Προφανώς προέχει η έξοδος από την κρίση, η οποία είναι εφικτή μόνο με την ανάπτυξη (οπότε με νέες επενδύσεις, με τη διευκόλυνση της αποπληρωμής του χρέους, ενδεχομένως με τη διαγραφή μέρους του κοκ.).

 

Με βάση όλα τα παραπάνω, πιθανολογούμε ότι, η ακροδεξιά δεν έχει καμία δυνατότητα να αποφύγει την παραδειγματική καταδίκη της. Εκτός από τα «στυγνά εγκλήματα» της, τα οποία φυσικά μέλει να αποδειχτούν, οπότε δεν είναι ακόμη δεδομένα, οι ωφέλειες για την Ελλάδα είναι τόσο μεγάλες που ελάχιστοι θα αδιαφορούσαν. 

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr 

Το «Γραφείο του ελεύθερου έρωτα» και η εθνικοποίηση των γυναικών από τους Μπολσεβίκους

Το «Γραφείο του ελεύθερου έρωτα» και η εθνικοποίηση των γυναικών από τους Μπολσεβίκους

Το 1918 οι New York Times είχαν το παρακάτω τίτλο "Οι Σοβιετικοί κάνουν τα κορίτσια ιδιοκτησία του κράτους". Σε ορισμένα μπολσεβίκικα Σοβιέτ, Ρωσίδες "παρθένες", όταν έφταναν στην ηλικία των 18 ετών, ήταν υποχρεωμένες να εγγραφούν σε ένα κυβερνητικό "Γραφείο του ελεύθερου έρωτα". Οι Μπολσεβίκοι εθνικοποίησαν τις γυναίκες σαν να ήταν αντικείμενα - εμπορεύματα του κράτους.

 Σύμφωνα με το διάταγμα, μια γυναίκα «είχε το δικαίωμα να επιλέξει έναν άνδρα μεταξύ 19 και 50 ετών για σύντροφο σύζυγο». Η συγκατάθεση του άνδρα δεν ήταν αναγκαία, ο άνδρας που είχε επιλεγεί δεν είχε κανένα δικαίωμα να κάνει οποιαδήποτε διαμαρτυρία.

Ομοίως, οι άνδρες μεταξύ 19 και 50 ετών είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ των εγγεγραμμένων γυναικών και «χωρίς τη συγκατάθεση των γυναικών». Οι ρυθμίσεις αυτές θεωρήθηκαν ότι ήταν «προς το συμφέρον του κράτους». Μια αναφορά λέει ότι «λίγες μέρες μετά την απόφαση του Σοβιέτ ... δύο άνδρες, που δεν ήξερε κανένας, έφτασαν στην πόλη και κατάσχεσαν δύο κόρες ενώ γνωστού μη μπουρζουά συντρόφου», δηλώνοντας ότι τις είχαν επιλέξει ως συζύγους και ότι τα κορίτσια, χωρίς περαιτέρω τελετή, έπρεπε να υποταχθούν, καθώς δεν είχαν τηρήσει τους κανόνες εγγραφής» (NYT 23/4/1919).

Κορίτσια που δραπέτευσαν από τη Ρωσία εκείνη την εποχή ανέφεραν τη φρίκη που είχαν δει:

«Τα πράγματα έγιναν διαφορετικά στην Οδησσό όπου αναγκάστηκα να εργαστώ σε μπολσεβίκικο νοσοκομείο (sic). Εκεί σε τακτά χρονικά διαστήματα οι Μπολσεβίκοι πραγματοποιούσαν μια «εβδομάδα για τους εραστές», κατά την οποία παρήγγειλαν σε όλα τα κορίτσια και τις γυναίκες σε ηλικία γάμου πάνω από 14 χρονών να βγουν στους δρόμους για να συναντήσουν τους μελλοντικούς συζύγους τους. Με την ανακοίνωση αυτή οι κόκκινοι στρατιώτες εισέβαλαν σε όλα τα σπίτια, ψάχνοντας για τις γυναίκες». (NYT 11/08/1921)

Ένας Αμερικανός που ταξίδεψε στη Ρωσία κατέθεσε αργότερα στην επιτροπή της Γερουσίας ότι μια γυναίκα του είπε :

«Στον πρώτο όροφο του ευρύχωρου ινστιτούτο μας, το οποίο κάποτε ήταν παλάτι, ξέρετε αυτά τα μεγάλα δωμάτια που έχουμε στον πρώτο όροφο, οι Μπολσεβίκοι αξιωματούχοι είχαν βάλει εκατοντάδες κόκκινους στρατιώτες, ναύτες και πεζοναύτες του Κόκκινου Στρατού και είχαν δώσει οδηγίες ότι στο άλλο μισό του ίδιου ορόφου έμεναν τα κορίτσια του ινστιτούτου μας, κορίτσια που είναι από 12 μέχρι 16 ετών ... . Μακάρι να είχα πεθάνει πριν τα δω όλα αυτά. Αλλά θέλω να τα πω στις γυναίκες της Αμερικής».

Τελικά όμως, ένας ‘ατρόμητος δημοσιογράφος’ των New York Times έσκαψε βαθιά για να βρει την αλήθεια – ο Walter Duranty, ο άνθρωπος ο οποίος υπερασπίστηκε την τεχνική μαζική πείνα του Στάλιν (το ‘Γολοδομόρ’, που οδήγησε στον θάνατο έξι ως δώδεκα εκατομμύρια ανθρώπους και έχει αναγνωριστεί επίσημα από το ουκρανικό κοινοβούλιο ως γενοκτονία)και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τη διαβόητη παρατήρησή του : «Δεν μπορείτε να κάνετε μια ομελέτα χωρίς να σπάσετε μερικά αυγά».

Το Newspeak του Duranty ήταν μια απόπειρα ελέγχου της ζημιάς που είχε γίνει με την εθνικοποίηση των γυναικών :

«Από όλες τις συκοφαντίες για τον Μπολσεβικισμό κατά τα πρώτα πέντε έτη μετά την επανάσταση, καμία δεν προκάλεσε μεγαλύτερη αγωνία και οργή από το μύθο της εθνικοποίησης των γυναικών. Γιατί αν υπήρχε ένα πράγμα για το οποίο υπερηφανεύονταν, ήταν ότι η επανάσταση τους είχε απελευθερώσει τη ρωσική γυναικεία φύση». (NYT 15/03/36).

Ανεξάρτητα από τις αξιώσεις του Ντιούραντι, το διάταγμα αυτό και παρόμοια διατάγματα επιβεβαιώνονται από τουλάχιστον δύο άλλες πηγές : την Επιτροπή Overman της Γερουσίας των ΗΠΑ και το «Κομμουνισμός και Γυναίκα», και από τον καθολικό αρχιεπίσκοπο Fulton Sheen (1895 – 1979) του Καθολικού Πανεπιστημίου.

Ο οικογενειακός κώδικας των Μπολσεβίκων και τα…. αποτελέσματα

Το 1918, ένα χρόνο μετά την επικράτηση του Λένιν και των Μπολσεβίκων, συντάσσεται ο νέος οικογενειακός κώδικας. Ένας δεύτερος «ανανεωμένος» θα εκδοθεί το 1926. Στην σύνταξη του πρώτου κώδικα, είχε πρωταγωνιστήσει η «φεμινίστρια» Αλεξάνδρα Κολοντάι(AlexandraKollontai 1872 – 1952 - φώτο). Στόχος του κώδικα ήταν “να καταργηθεί η υποκρισία της αστικής οικογένειας”. Η Κολοντάι οραματιζόταν ένα κόσμο όπου “ο υποκριτικός και δουλικός  για τη γυναίκα αστικός γάμος σε μια ιδιοκτησιακή κοινωνία, θα έδινε τη θέση του σε μια ελεύθερη σχέση συμβίωσης, σεβασμού, έρωτα και αγάπης των ανθρώπων, μέσα σε μια αταξική κοινωνία”. Καθιερώθηκαν τότε ο πολιτικός γάμος (ο μόνος που γραφόταν στο ληξιαρχείο) και το πολιτικό διαζύγιο. Τα νόθα παιδιά απέκτησαν ίσα δικαιώματα με τα νόμιμα. Κάθε αίτηση διαζυγίου ακόμα καιμονομερής, γινόταν αυτομάτως δεκτή και ανακοινωνόταν στο έτερον ήμισυ μέσα σε επτά ημέρες ταχυδρομικώς.Νομιμοποιήθηκαν οι αμβλώσεις και αναγνωρίστηκε η ιδέα της συμβίωσης. Όσοι συμβίωναν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους παντρεμένους.

Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά.

  Το 1920 η Πράβδα, επίσημη εφημερίδα του Κόμματος, παρουσίασε έρευνα σε βιομηχανικές περιοχές, όπου το 86% των νεαρών εργατών είχε μόνο εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις. Απ’ αυτούς, το 62% με συντρόφους που δε γνώριζε καν το όνομα τους. Ο δέκτης γεννήσεων έπεσε δραματικά. Από το 31% που ήταν το 1914 έπεσε στο 15,8 % το 1924 μέσα στη Μόσχα. Την ίδια χρονιά είχαν στη Μόσχα 155.000 αμβλώσεις έναντι μόνο 57.000 γεννήσεων. Τα ελεύθερα διαζύγια έφεραν άλλη καταστροφή. Το 1926 ο μέσος όρος διάρκειας ενός γάμου στις μεγάλες ρωσικές πόλεις ήταν οχτώ μήνες. Από το 1922 έως το 1928 στο Λένινγκραντ αντιστοιχούσαν τρία διαζύγια σε κάθε τέσσερις γάμους. Το 93% των διαζυγίων που έβγαιναν αυτόματα, είχε ζητηθεί από τους άντρες συνήθως μόλις εμφανίζονταν εγκυμοσύνη στη γυναίκα. Οι αιτήσεις για εκδίκαση αναγκαστικής διατροφής έγιναν χιλιάδες αλλά και εκεί υπήρχε πρόβλημα, διότι ο νέος κώδικας δε θεωρούσε ότι ο σύζυγος ήταν κατά τεκμήριο πατέρας του παιδιού, οπότε είχε νομικό έρεισμα να αρνηθεί τη διατροφή..

Οι γυναίκες με τα παιδιά στην πλάτη τους έγιναν η εύκολη λεία για την πορνεία, που μετά από προσωρινή μείωση τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, γνώρισε πραγματική άνθηση. Το 1924 καταγράφηκαν 30.000 πόρνες στη Μόσχα, 18.000 στο Λένιγκραντ, ενώ η αστυνομία ανακοίνωσε ότι βρέθηκαν σε όλη την  επικράτεια 2.228 οίκοι ανοχής.

Η σεξουαλική ελευθερία και η διάλυση της ηθικής από τους Μπολσεβίκους

Ας δούμε τι γράφει στο βιβλίο του “Under the Sign of the Scorpion” (2002) ο Εσθονός συγγραφέας Jüri Lina, (Ο Lina,επί κομμουνισμού είχε βρεθεί στο στόχαστρο της KGB ως «ένας από τους πιο αντι-κομμουνιστές συγγραφείς»):

Ο Λένιν βρήκε την ευκαιρία να επιβάλλει την σεξουαλική ελευθερία τον Δεκέμβριο του 1917 (ακόμη και ηομοφυλοφιλία απενοχοποιήθηκε, όπως συνέβη μετά το πραξικόπημα των Ιακωβίνων στα 1791). Ο Στάλιν όμως απαγόρευσε την ομοφυλοφιλία στα 1934, τις εκτρώσεις και έκανε τους πολύ φιλελεύθερους νόμους για το γάμο πιο αυστηρούς. Ο Λένιν έκανε τα Σοβιετικά όργανα να δηλώσουν: Από την ηλικία των 18 ετών κάθε νεαρή γυναίκα είναι ιδιοκτησία του κράτους. Οι ανύπαντρες γυναίκες έπρεπε να εγγραφούν στο Γραφείο του Ελεύθερου Έρωτα. Η αποφυγή τιμωρείτο σοβαρά. Κάθε εγγεγραμμένη γυναίκα έπρεπε να επιλέξει έναν άντρα ανάμεσα τα 19 και 50. Οι άντρες επίσης είχαν το δικαίωμα να διαλέξουν μια γυναίκα, έπρεπε όμως να αποδείξουν πως ανήκαν στο Προλεταριάτο. Στους άλλους δεν επιτρεπόταν να έχουν σεξουαλική ζωή αφού ήταν «ταξικοί εχθροί». Με την μέριμνα του κράτους οι άνδρες είχαν το δικαίωμα να διαλέξουν γυναίκες εγγεγραμμένες στο Γραφείο του Ελεύθερου Έρωτα, ακόμη κι αν οι γυναίκες αυτές δεν συμφωνούσαν. Τα παιδιά που γεννιούνταν από τις ενώσεις αυτές γίνονταν ιδιοκτησία της "δημοκρατίας" (Μιχαήλ και Αύγουστος Στέρν "Σιδηρούν Παραπέτασμα για τον Έρωτα" Στοκχόλμη, 1982).

Οι Εβραίοι Μπολσεβίκοι συχνά οργάνωναν παρελάσεις γυμνών και προπαγάνδιζαν τον ομαδικό έρωτα. Αυτά τα νέα μέτρα προκάλεσαν βαθιά ψυχολογικά προβλήματα στονπαραδοσιακά προσανατολισμένο προς την οικογένεια Ρωσικό λαό. Οι Κομμουνιστές ηγέτες ήθελαν να εξαφανίσουν την οικογενειακή ζωή. Εν τω μεταξύ οι εκτρώσεις νομιμοποιήθηκαν. Οι βιασμοί έγιναν όλο και πιο κοινοί. 

Ο Κομμουνιστής ποιητής Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (φωτο)άρχισε αμέσως να προπαγανδίζει τη Νέα Πολιτική με τον εξής τρόπο:

Κάθε κορίτσι νέο και όμορφο

θα βιάσω

και περιφρονητικά

θα φτύσω επάνω του!

Οι Σοβιετικοί λειτουργοί αργότερα προσπάθησαν να ισχυριστούν πως τα ποιήματά του αυτά ήταν ειρωνικά. Οι ηθικοί κανόνες αντιστράφηκαν γρήγορα στη Σοβιετική Ρωσία. Ένα άτομο που έγινε ιδιαίτερα "καλό παράδειγμα" για την διαδικασία αυτή της διάλυσης, ήταν η νυμφομανήςΑλεξάνδρα Κολλοντάϊ (Εβραία). Σαν Κομισάριος του Λαού έδινε διαταγές σε αρκετούς ναύτες να πηγαίνουν μαζί της κάθε βράδυ. Δουλειά τους ήταν να κοιμούνται μαζί της. Την ερέθιζε ιδιαίτερα η στολή του ναύτη. Το στέλεχος του Κόμματος, Όλεγκ Αγκρανιάν, απεκάλυψε στα 1989 πως η Αλεξάνδρα Κολλοντάϊ ήταν πριν την Επανάσταση ιδιοκτήτρια πορνείου.

Μόλις οι ηθικοί κανόνες διαλύθηκαν η σεξουαλικότητα απαγορεύτηκε. Ο στόχος είχε επιτευχθεί κι ένα νέο σύνθημα εφευρέθηκε: "Η σεξουαλικότητα είναι ο εχθρός της Επανάστασης". Οι γυναίκες έπρεπε να γίνουν υποζύγια. Ο Εβραίος Κομισάριος για την Εκπαίδευση και τον Πολιτισμό, ο Μασώνος Ανατόλι Αουνατσάρσκι, δήλωσε: «Αυτό το μικρό ίδρυμα συμπεριφοράς που είναι η οικογένεια... αυτή η κατάρα... θα είναι ένα κεφάλαιο που θα κλείσει».

Με τον τρόπο αυτόν η Ρωσική κοινωνία μεταμορφώθηκε σε μια μάντρα με ζώα, όπως το είχε προβλέψει ο ΜασώνοςΜιχαήλ Μπακούνιν. Ο Μπακούνιν ισχυριζόταν πως η Κόκκινη γραφειοκρατία θα διέλυε την ηθική και τις ιδέες του λαού

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ και εδώ και από το βιβλίο του Γιούρι Λίνα «Υπόγειες Σιωνιστικές Διαδρομές», ('Under the Sign of the Scorpion'), εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ, (σ. 154, 155)