ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Τρία κρίσιμα ερωτήματα

http://www.analyst.gr/2013/11/26/4835/

Τρία κρίσιμα ερωτήματα

Δεν μπορεί να αποκλεισθεί ούτε η χρεοκοπία, ούτε η έξοδος από το ευρώ, ούτε η βία, ούτε η άνοδος των εξτρεμιστικών παρατάξεων – με όλα όσα σημαίνουν για την κοινωνική συνοχή, την ειρήνη και τη δημοκρατία στην πατρίδα μας

.

«Το σύγχρονο κράτος στηρίζεται στη βία, οπότε είναι αυτονόητο πως μόνο η βία μπορεί να το ανατρέψει», έγραφε ο J.J.Rousseau – υπενθυμίζοντας ότι η γαλλική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα της χρεοκοπίας της φεουδαρχικής τότε Γαλλίας και των συνεχώς αυξανομένων φόρων που τη συνόδευσαν.

Θα μπορούσε ίσως να χαρακτηρισθεί ως «προπομπός βίας» η άνοδος των «εξτρεμιστικών» παρατάξεων σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη; Ως προσπάθεια ανατροπής των καθεστώτων που υπηρετούν την παγκόσμια ελίτ;

Πως θα έπρεπε να κρίνει κανείς τη νίκη της ακροδεξιάς στη Σλοβακία, τις περιφερειακές εκλογές της οποίας κέρδισε απρόσμενα με 55,53% ο ηγέτης της, μετά από μόλις 21,3% στον πρώτο γύρο;

Τι θα έπρεπε να σκεφθούμε όσον αφορά τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Αυστρία, τα Φιλανδία, τη Νορβηγία και όλες τις άλλες χώρες, στις οποίες η ακροδεξιά διευρύνει συνεχώς την επιρροή της;

Όσον αφορά την Ελλάδα, δεν είναι προφανές ότι η αντίστοιχη παράταξη, αφού ξεπεράσει την «παιδική της ασθένεια» (ναζισμός), θα αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά της; Πόσο μάλλον όταν ήδη υπερβαίνει το 10%, παρά τη «συλλογική» επίθεση των ΜΜΕ και του συστήματος γενικότερα, με όλα όσα όπλα διαθέτουν;

Περαιτέρω, σε έμμεση σχέση με τα παραπάνω, η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας πρέπει να απαντήσει πειστικά σε τρία κρίσιμα ερωτήματα – όσο παραμένει ακόμη στη θέση της και πριν οδηγηθεί η χώρα στο χάος.

(α)  Μπορεί ένα υπερχρεωμένο κράτος, με νόμισμα το ισχυρότατο ευρώ, χωρίς ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την ανεργία και την ύφεση, στην οποία έχει βυθιστεί; Μπορεί να ανακτήσει τη βιομηχανική του παραγωγή μετά την κατάρρευση των τελευταίων ετών και να αυξήσει σημαντικά τις εξαγωγές του, χωρίς να λεηλατηθεί και παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης;

(β)  Είναι εφικτή η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, με την έννοια της «πραγμάτωσης» ενός ομοσπονδιακού κράτους, όπου όλες οι χώρες θα είναι ίσες μεταξύ τους;

(γ)  Μπορεί να επιβιώσει η δημοκρατία σε μία τέτοια Ομοσπονδία; Πόσο μάλλον να μην μετατραπούν όλες οι χώρες σε αποικίες της Γερμανίας, η οποία έχει «αλώσει» ήδη όλες τις θέσεις-κλειδιά στην Ευρώπη, τοποθετώντας δικά της στελέχη; Μήπως η Γερμανία, μέσω της Ευρώπης προσπαθεί να ανακτήσει την ανεξαρτησία της από τις Η.Π.Α., η οποία όμως σχεδιάζει να την τοποθετήσει ως «έπαρχο» της στη υπερατλαντική ζώνη ελευθέρου εμπορίου που προγραμματίζεται;

Ειδικά όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, δεν υπάρχει προηγούμενη θετική εμπειρία, η οποία θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Η επίκληση της Ιρλανδίας, η οποία φαίνεται να εξέρχεται από το μηχανισμό στήριξης, δεν είναι σε καμία περίπτωση εύλογη – κυρίως επειδή η συγκεκριμένη χώρα είναι ουσιαστικά αποικία των Η.Π.Α. (φορολογικός παράδεισος των πολυεθνικών, ταυτόχρονα δε η πύλη εισόδου τους στην ΕΕ), ενώ δεν είχε ποτέ το ποσοστό ύφεσης και ανεργίας της Ελλάδας.

Εκτός αυτού, έχει βοηθηθεί «υπόγεια» από την ΕΚΤ, όπως και η Ισπανία, επειδή το πρόβλημα της ήταν τραπεζικό και όχι δημοσίου χρέους – παράλληλα με την ανάληψη των χρεών των τραπεζών από το δημόσιο, οπότε από τους φορολογουμένους πολίτες της χώρας. Τέλος, δεν μπορεί να είναι κανείς ακόμη σίγουρος για το τι θα συμβεί στο μέλλον – αφού το συνολικό χρέος της Ιρλανδίας, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, είναι το μεγαλύτερο σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Αντίθετα με την Ιρλανδία, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το συνολικό χρέος της, το οποίο είναι συγκρίσιμο με αυτό άλλων κρατών (διάγραμμα που ακολουθεί) – ακόμη και μετά τη διαγραφή του 2011.

Συνολικό χρέος ανά χώρα (σε ποσοστά, 2010) – κράτος (κόκκινο), ιδιωτικός τομέας (γκρι), νοικοκυριά (γαλάζιο).

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ούτε το δημόσιο χρέος – με την έννοια ότι οι διεθνείς αγορές δεν απαιτούν την εξόφληση, αλλά την εξυπηρέτηση του, η οποία εξαρτάται αφενός μεν από το επιτόκιο (πληρωμή των τόκων ετησίως), αφετέρου από τις δόσεις αποπληρωμής.

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η ύφεση και η ανεργία – η οποία, κατά την άποψη μας, θα χρειαζόταν πάνω από δέκα χρόνια για να επανέλθει σε κανονικά επίπεδα, υπό την προϋπόθεση ενός ρυθμού ανάπτυξης της τάξης του 4% ετησίως!

Όσον αφορά δε το πολυδιαφημιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι είναι πραγματικό, δεν μπορεί να διατηρηθεί – αφού έχει στηριχθεί στους υπερβολικούς φόρους, οι οποίοι προκάλεσαν ήδη τη χρεοκοπία χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καθώς επίσης νοικοκυριών. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μείωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο οφείλεται κυρίως στη φτωχοποίηση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού.

Επομένως, δεν μπορεί να αποκλεισθεί ούτε η χρεοκοπία, ούτε η έξοδος από το ευρώ, ούτε η βία, ούτε η άνοδος των εξτρεμιστικών παρατάξεων – με όλα όσα σημαίνουν για την κοινωνική συνοχή, την ειρήνη και τη δημοκρατία στην πατρίδα μας.

Ολοκληρώνοντας, δεν έπρεπε να είχαμε υιοθετήσει το ευρώ, αφού το κάναμε οφείλαμε να προσαρμόσουμε ανάλογα την οικονομία μας, ενώ σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι – με την έννοια ότι είναι αδύνατον να επιβιώσει εκτός της Ευρωζώνης οποιαδήποτε χώρα, με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 50%, καθώς επίσης με ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος, όπως αυτό της Ελλάδας (διάγραμμα που ακολουθεί).

.

Εξωτερικό χρέος Ελλάδας.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Εν τούτοις, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι – αφού η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί, ενώ θα γίνεται συνεχώς χειρότερη. Πριν από όλα δε να απαντήσουν όλα τα κόμματα στα τρία ερωτήματα που τέθηκαν στην αρχή του κειμένου μας – ειλικρινά, χωρίς κενά λόγια και περιττές δημαγωγίες.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr

Β. Βιλιάρδος - Πολιτική, χρυσός, φούσκες και επιτόκια

http://www.analyst.gr/2013/11/26/4843/

Πολιτική, χρυσός, φούσκες και επιτόκια

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

Μελετώντας τον προϋπολογισμό και βλέποντας τις ίδιες ασκήσεις επί χάρτου, με την ίδια συνταγή, μας ήλθε στο νου ο Einstein, με τη γνωστή του ρήση: «Ο ορισμός της ανοησίας είναι να επαναλαμβάνεις το ίδιο πείραμα, προσδοκώντας διαφορετικά αποτελέσματα»

«Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία της Δύσης έχει πλέον αλωθεί από την οικονομική εξουσία και είναι «υποχείριο» της – οπότε έχει τελειώσει ο ρόλος της. Η μοναδική δυνατότητα διατήρησης του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η άμεση δημοκρατία, σε περιβάλλον μικτής οικονομίας – ενώ οι οδυνηρές εναλλακτικές είναι οι κεντρικά κατευθυνόμενες οικονομίες, με τις εκάστοτε σημαντικές ιδιαιτερότητες τους: ο εθνικοσοσιαλισμός και ο κομμουνισμός».

 .

Άρθρο

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας προσπάθησε να καθησυχάσει τους Γερμανούς, σε σχέση με την παραμονή του στην εξουσία, διαβεβαιώνοντας τους ότι, υπάρχουν αρκετοί «προδότες» βουλευτές στην αντιπολίτευση - με τους οποίους θα μπορούσε να κλείσει τυχόν «κενά» που θα παρουσιάζονταν στα κόμματα της συγκυβέρνησης, οπότε δεν υπάρχει φόβος να πέσει πριν ή κατά τη διάρκεια της προεδρίας της Ευρώπης.

Άλλωστε έχει δοκιμάσει με επιτυχία τη συνταγή, αποδεκατίζοντας ένα «όμορο» κόμμα, με τη μέθοδο της «υπεξαίρεσης» των βουλευτών του – με αντίτιμο μία θέση στη Βουλή ή/και στην κυβέρνηση. Σύμφωνα δε με ορισμένους κακόπιστους σχολιαστές του, «κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια» – έχοντας προσωπική εμπειρία στην «καθαίρεση» ενός κόμματος, το οποίο στη συνέχεια τον επιβράβευσε με τη θέση του προέδρου του.

Ακόμη ένας πρωθυπουργός λοιπόν εξευτελίζει διεθνώς την Ελλάδα, συνεχίζοντας παράλληλα την «επαιτεία», την ανερυθρίαστη ζητιανιά καλύτερα του προκατόχου του – ενώ η Γερμανία, η οποία τον ελέγχει πλήρως,διαθέτοντας πιθανότατα «τεκμήρια πολιτικής διαφθοράς» του κόμματος που ηγείται, δεν έχει καμία αντίρρηση να συνεχίσει να τον ενισχύει.

Άλλωστε τα λόγια δεν κοστίζουν απολύτως τίποτα – ενώ τόσο το κυβερνών κόμμα, όσο και ο πρωθυπουργός, ταιριάζουν περισσότερο στα σχέδια της. Θα ήταν όμως καλό να γνωρίζει ο Έλληνας πρωθυπουργός ότι οι Γερμανοί, από τη φύση τους, αντιπαθούν την αποστασία, όσο ίσως κανένας άλλος λαός – γεγονός που θα το διαπιστώσει πολύ σύντομα.

 .

Ο ΧΡΥΣΟΣ

Ανεξάρτητα όμως από την «τραγική φαιδρότητα» της πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης δυστυχώς της αξιωματικής αντιπολίτευσης (έχουμε την, ας ελπίσουμε λανθασμένη, εντύπωση ότι, εάν κυβερνούσε, θα ανακαλύπταμε πως δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα), στις διεθνείς αγορές τα πράγματα εξελίσσονται ραγδαία – ενώ, κρίνοντας από την πτώση της τιμής του χρυσού (διάγραμμα), προβλέπεται από τις αγορές παγκόσμιος αποπληθωρισμός. Στη συνέχεια υπερπληθωρισμός, ο οποίος θα «αποτελειώσει» την ήδη καμένη γη – εάν φυσικά συνεχίσει να ακολουθείται η ίδια πολιτική.

.

Πτώση της τιμής του χρυσού.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Η Goldman Sachs πάντως «μαντεύει» μία πολύ μεγάλη πτώση της τιμής του χρυσού για το 2014, της τάξης του -15% (από -26% το 2013), στα επίπεδα των 1.057 $ ανά ουγγιά. Τεκμηριώνει δε τη θέση της με το ότι, επειδή η τιμή του χρυσού έχει σχέση με την ποσότητα των χρημάτων που κυκλοφορούν, η προβλεπόμενη μείωση τους από τη Fed ενωρίτερα του αναμενομένου, θα οδηγήσει στην πτώση της (άρα και στην κατάρρευση των χρηματιστηρίων, επιβεβαιώνοντας ακόμη μία φορά την κατάρα της Fed).

Εν τούτοις, είναι αρκετοί αυτοί που αναρωτιούνται γιατί αυξάνει τις αγορές χρυσού, αφού προβλέπει πτώση της τιμής του – με τελευταία ενέργεια της την αγορά ολόκληρου του χρυσού της Βενεζουέλας έναντι 1,84 δις $, μέσω ενός Swap διαρκείας 7 ετών.

Ο σοσιαλισμός της Καραϊβικής, όπως αποκαλείται η πολιτική της χώρας, η οποία μαστίζεται από έναν υπερπληθωρισμό άνευ προηγουμένου (283% ετήσια), κινδυνεύει πάντως να χρεοκοπήσει – γεγονός που αποδεικνύει το πόσο δύσκολος είναι ο χειρισμός ενός εθνικού νομίσματος, από ανίκανους πολιτικούς. Επίσης αποδεικνύει πόσο επικίνδυνοι είναι οι «χαρισματικοί ηγέτες», οι οποίο αφήνουν πίσω τους συνήθως «καμένη γη».

Κατά τη διάρκεια της τεράστιας αυτής αγοράς της Goldman Sachs, η τιμή του χρυσού κατέρρευσε βραχυπρόθεσμα και σταμάτησε για λίγο η διαπραγμάτευση του – αν και πολλοί το συνδύασαν με τις υποψίες της Βρετανίας, καθώς επίσης με τις έρευνες που δρομολόγησε, σε σχέση με τη χειραγώγηση της τιμής του χρυσού.

 .

ΤΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ

Περαιτέρω, ορισμένοι σοβαροί οικονομολόγοι θεωρούν ότι, οι φούσκες στα χρηματιστήρια θα μπορούσαν να αποφευχθούν, εάν υπήρχε ο κανόνας του χρυσού – η σύνδεση δηλαδή της ποσότητας των χρημάτων που εκτυπώνονται, με το χρυσό. Χωρίς βέβαια να είναι κανείς απόλυτος, η εμπειρία της φούσκας του 1920, καθώς επίσης της κατάρρευσης του 1929 που ακολούθησε (διάγραμμα), αποδεικνύει το αντίθετο – αφού τότε το δολάριο, συνεχώς από το 1879, ήταν συνδεδεμένο με το χρυσό.

.

Μέσος όρος των τιμών των μετοχών από το 1920 έως το 1932

.

Ειδικότερα, όταν ισχύει ο κανόνας του χρυσού, αυτό που επηρεάζεται είναι η σχέση μεταξύ των αποθεμάτων χρυσού, καθώς επίσης των χαρτονομισμάτων που κυκλοφορούν – όπου στις περισσότερες χώρες οι κεντρικές τράπεζες φροντίζουν έτσι ώστε, κατ’ ελάχιστο το 40% των χαρτονομισμάτων που κυκλοφορούν να είναι καλυμμένα με χρυσό.

Όταν όμως το εμπορικό τραπεζικό σύστημα μέσω του «πολλαπλασιαστή χρήματος», των πιστώσεων δηλαδή που παρέχει, αυξάνει σε μεγάλο βαθμό την ποσότητα χρήματος, δεν έρχεται σε αντίθεση με τον κανόνα του χρυσού – γεγονός που συνέβη το 1920.

Από την άλλη πλευρά, όταν μία κεντρική τράπεζα έχει στη διάθεση της μεγάλα αποθέματα χρυσού, τότε μπορεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αυξήσει μαζικά την ποσότητα των χαρτονομισμάτων που κυκλοφορούν –γεγονός που επίσης συνέβη το 1920, όπου η Fed είχε στην κατοχή της τεράστιες ποσότητες χρυσού, οπότε δεν εμποδιζόταν από τον κανόνα η επεκτατική πολιτική χρήματος που ακολούθησε.

Την ίδια εποχή, η κατάσταση της Τράπεζας της Αγγλίας ήταν εντελώς διαφορετική – αφού είχε ελάχιστα αποθέματα χρυσού στη διάθεση της, οπότε ήταν υποχρεωμένη να υφίσταται τις συνέπειες ενός υπερεκτιμημένου νομίσματος (στερλίνα). Τα βασικά της επιτόκια δε ήταν αναγκαστικά πολύ υψηλά, μετά την υιοθέτηση του κανόνα του χρυσού το 1925.

Η Fed προσπάθησε τότε να βοηθήσει την Αγγλία, μειώνοντας το 1927 τα επιτόκια της – γεγονός όμως που προκάλεσε την κατακόρυφη άνοδο της Wall Street, παρά τη σύνδεση της Fed με τον κανόνα του χρυσού. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα βασικά επιτόκια στην Αγγλία και τις Η.Π.Α. – όπου διαπιστώνεται ότι ήταν χαμηλότερα στην Αγγλία, από το 1925 έως το 1929.

.

Τα βασικά επιτόκια στην Αγγλία (διακεκομμένη γραμμή) και τις Η.Π.Α.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Κοιτώντας το διάγραμμα κανείς πιο προσεκτικά διαπιστώνει ότι, η Τράπεζα της Αγγλίας προσπάθησε το 1925 να μειώσει τα επιτόκια της - υποχρεώθηκε όμως να αλλάξει αμέσως πορεία, λόγω της αύξησης των επιτοκίων από τη Fed. Στις αρχές του 1927 η Τράπεζα της Αγγλίας δοκίμασε ξανά να μειώσει το βασικό της επιτόκιο – με επιτυχία αυτή τη φορά, επειδή η Fed τη βοήθησε, μειώνοντας και αυτή τα επιτόκια της.

Την περίοδο 1928-29 η Fed, προσπαθώντας να αναχαιτίσει την άνοδο των χρηματιστηρίων, την εκτός ελέγχου κερδοσκοπία δηλαδή, άλλαξε πορεία – αυξάνοντας σε χρόνο ρεκόρ τα επιτόκια της. Η Τράπεζα της Αγγλίας την ακολούθησε αμέσως, χωρίς όμως τελικά να αποφευχθεί το μεγάλο κραχ – ενώ η σχέση εκείνης της εποχής με τη σημερινή φαίνεται καθαρά στο διάγραμμα που ακολουθεί.

.

Ιστορικά επίπεδα χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Αυτό που συμπεραίνεται πάντως από την κρίση του 1929 είναι το ότι, εάν θέλει να εμποδίσει κανείς τις φούσκες, θα πρέπει να «ρυθμίσει» κυρίως το τραπεζικό σύστημα – όχι το συναλλαγματικό.

Επομένως, ο κανόνας του χρυσού δεν μπορεί να μας προστατεύσει από τις φούσκες – όπου, στην προκειμένη περίπτωση, ο διαχωρισμός των τραπεζών σε επενδυτικές και αμιγώς εμπορικές, καθώς επίσης η άμεση απαγόρευση των χρηματοπιστωτικών όπλων μαζικής καταστροφής (παράγωγα), θα ήταν η μοναδική δυνατότητα.

 .

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ολοκληρώνοντας, παρά το ότι ο βασικός δείκτης των Η.Π.Α. ακολουθεί πιστά την πορεία της αύξησης του Ισολογισμού της Fed (διάγραμμα), οπότε ο περιορισμός της ρευστότητας που σχεδιάζεται θα προκαλούσε την ελεγχόμενη πτώση των χρηματιστηρίων (μέσω της προσεκτικής, σταδιακής μείωσης των πακέτων QE), έχουμε την άποψη πως κάτι απρόβλεπτο θα συμβεί – το οποίο θα μας οδηγήσει ξανά σε μία χρηματιστηριακή κατάρρευση.

.

Το ισοζύγιο της Fed (πράσινο) και ο δείκτης S&P500 (μπλε) το 2013.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Εάν αυτό «το απρόβλεπτο κάτι» θα είναι η ραγδαία αύξηση των επιτοκίων, λόγω φόβων υπερπληθωρισμού, είναι κάτι που θα αποδειχθεί σύντομα – το αργότερο εντός του 2014.

Σε κάθε περίπτωση, τα χρηματιστήρια δεν μπορούν να ανεβαίνουν συνέχεια, «ερήμην» της πραγματικής οικονομίας, όπως συμβαίνει ξανά σήμερα – ενώ έχουμε την εντύπωση ότι οι περισσότεροι «επενδυτές», παρά το ότι ακολουθούν υποχρεωτικά την τάση κερδίζοντας τεράστια ποσά, είναι «με το χέρι στη σκανδάλη» – κάτι που ίσως σημαίνει ότι, «το απρόβλεπτο κάτι» θα μπορούσε να είναι η πρώτη μαζική πώληση μετοχών, από κάποιο ισχυρό επενδυτικό κεφάλαιο.

ΥΓΕΙΑ: Η παγίδα των γενοσήμων

http://www.analyst.gr/2013/11/27/4860/

Η παγίδα των γενοσήμων

Είτε εύπιστοι, είτε σε διατεταγμένη υπηρεσία πολιτικοί τάσσονται υπέρ των εισβολέων και δημαγωγούν, ισχυριζόμενοι ότι ωφελούν τους πολίτες – κερδίζοντας με το μέρος τους την κοινή γνώμη, η οποία νομίζει ανόητα πως ωφελείται από τις χαμηλές τιμές

.

Η «απελευθέρωση των αγορών», την οποία επιβάλλει δικτατορικά το ΔΝΤ στις χώρες που εισβάλλει, σημαίνει απλά το εξής: «Ανοίξτε τα σύνορα σας στους εντολοδόχους μας, για να μπορέσουν να αρπάξουν και να λεηλατήσουν ότι βρουν – ιδιωτικά ακίνητα, δημόσια περιουσιακά στοιχεία, επιχειρήσεις, μερίδια αγοράς κοκ.»

Αυτό γίνεται αφενός μεν με τη βοήθεια της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ, η οποία «φιλοδοξεί» να γίνει ο τοποτηρητής των εισβολέων στη χώρα της, αφετέρου με τη συνδρομή της πολιτικής εξουσίας – η οποία επιβάλλει «νομοθετικά διατάγματα» που δεν απαιτείται η έγκριση τους από τη Βουλή, ενώ διευκολύνει επικοινωνιακά την άλωση της εκάστοτε χώρας.

Η «διασπάθιση» της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), επιτυγχάνεται πολύ απλά, με τη βοήθεια της υπερβολικής φορολόγησης – επίσης με τη συνδρομή των τραπεζών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους τις υποθήκες (άρθρο).

Η μέθοδος επηρεασμού της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να μην αντιδράσει, είναι οι κατηγορίες για φοροδιαφυγή, για διαφθορά ή για οτιδήποτε άλλο ατόμων ή ομάδων του πληθυσμού – στα πλαίσια του «μαζί τα φάγαμε» ή της τοποθέτησης της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης.

Από την άλλη πλευρά, η αφανής ακίνητη περιουσία του δημοσίου εκποιείται με την ίδρυση εταιριών, στις οποίες μεταβιβάζονται κρυφά τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Στη συνέχεια, πωλούνται οι μετοχές των εταιρειών αυτών, οπότε δεν γίνεται αντιληπτό σχεδόν τίποτα από τους πολίτες. Όσον αφορά τις δημόσιες επιχειρήσεις, όπου τα «φιλέτα» είναι οι κοινωφελείς (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ), οι κερδοφόρες μονοπωλιακές (ΟΠΑΠ) και οι στρατηγικές (ΟΤΕ κλπ.), ακολουθείται συνήθως η παρακάτω διαδικασία:

(α) Καταγγέλλεται η διαφθορά των συνδικαλιστών και του υπόλοιπου προσωπικού τους, μέσω των διατεταγμένων ΜΜΕ, έτσι ώστε να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη και να μην φέρει αντίρρηση στην εκποίηση τους.

(β) Απολύεται το δήθεν υπεράριθμο ή ακριβό προσωπικό τους – ιδίως αυτοί που αντιδρούν στην όλη διαδικασία. Προσλαμβάνονται είτε οι ίδιοι, είτε καινούργιοι, με τους νέους όμως βασικούς μισθούς «πείνας».

(γ) Εξυγιαίνονται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών και στη συνέχεια πωλούνται «καθαρές» στους εισβολείς – μισοτιμής προφανώς, αφού στην υπό κατάληψη χώρα οι τιμές έχουν καταρρεύσει.

Ότι δεν μπορούν να αγοράσουν οι εισβολείς σε τιμές ευκαιρίας, φροντίζουν να το κλείσουν – με τη μέθοδο του damping (σημαίνει ότι, κερδίζω στη δική μου χώρα, οπότε μπορώ να πουλάω κάτω από το κόστος σε μία άλλη, μέχρι να κλείσω τους ανταγωνιστές μου, αυξάνοντας μετά τις τιμές).

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, μειώνουν τις τιμές πώλησης τους κάτω από το κόστος, με αποτέλεσμα οι τοπικές βιομηχανίες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τον ανταγωνισμό. Επομένως, είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές στους εντολοδόχους του ΔΝΤ (ή της Γερμανίας, στην περίπτωση της Ελλάδας).

Όσον αφορά ορισμένους ευαίσθητους και εξαιρετικά κερδοφόρους κλάδους, όπως τις τοπικές φαρμακοβιομηχανίες, η συνταγή είναι ελαφρά διαφορετική:

(α)  Οι πολιτικοί επιβάλλουν θεσμικά τιμές πώλησης κάτω του κόστους στην τοπική βιομηχανία, η οποία παράγει συνήθως γενόσημα – υποχρεώνοντας ταυτόχρονα τους ασφαλισμένους πολίτες να επιλέγουν τα συγκεκριμένα φάρμακα.

Αυτό επιτυγχάνεται είτε αυξάνοντας τις τιμές των πρωτοτύπων, είτε μειώνοντας τη συμμετοχή του κράτους, όσον αφορά την αγορά των πρωτοτύπων φαρμάκων, είτε προσφέροντας ειδικά κίνητρα για την αγορά των γενοσήμων.

(β) Στη συνέχεια, οι πολιτικοί «δημαγωγούν», ισχυριζόμενοι ότι ωφελούν τους πολίτες, καταπολεμώντας θαρραλέα τα συμφέροντα – οπότε κερδίζουν με το μέρος τους την κοινή γνώμη, η οποία νομίζει ανόητα πως ωφελείται από τις χαμηλές τιμές, ενώ χαίρεται με την τιμωρία του «εγχώριου κατεστημένου» (μισαλλοδοξία).

(γ)  Οι τοπικές φαρμακοβιομηχανίες είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται μισοτιμής στους ξένους.

(δ)  Αργότερα, σταδιακά, οι τιμές των γενοσήμων αυξάνονται, τα κίνητρα για την αγορά τους, η επιδότηση τους ουσιαστικά από το κράτος σταματάει και οι εισβολείς έχουν στη διάθεση τους μονοπωλιακά ολόκληρη την αγορά – κερδίζοντας πλουσιοπάροχα.

Περαιτέρω οι δαπάνες υγείας, για τις οποίες κατηγορείται η Ελλάδα από την ίδια την κυβέρνηση της, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι οι υψηλότερες παγκοσμίως, φαίνονται από τον πίνακα που ακολουθεί:

.

Δαπάνες υγείας ανά χώρα του κόσμου.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Στην πρώτη στήλη είναι οι δαπάνες υγείας ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, στη δεύτερη οι κατά κεφαλήν δαπάνες, στην τρίτη το προσδόκιμο ζωής (από το οποίο φαίνεται η σχέση του με τις δαπάνες υγείας), ενώ στην τέταρτη τα νοσοκομειακά κρεβάτια ανά 1.000 κατοίκους. Με σκούρο κόκκινο είναι οι δημόσιες δαπάνες και με ανοιχτό οι ιδιωτικές – όπου φαίνεται καθαρά πόσο υψηλές είναι οι ιδιωτικές δαπάνες των Ελλήνων, σε σχέση με άλλες χώρες.

Ο πίνακας αφορά το 2007 (έκτοτε οι δαπάνες υγείας στην Ελλάδα έχουν περιορισθεί σημαντικά), ενώ στην τελευταία στήλη γίνεται σύγκριση με το 1995.

Σε κάθε περίπτωση, όταν υλοποιηθεί η μνημονιακή δέσμευση, σύμφωνα με την οποία οι δαπάνες φαρμάκων στην Ελλάδα θα πρέπει να περιορισθούν στο 1% του ΑΕΠ, το οποίο συνεχώς μειώνεται (από 240 δις € στα 190 δις € περίπου), η υγεία στην πατρίδα μας θα καταρρεύσει – πόσο μάλλον όταν τα φάρμακα θα αυξηθούν κατακόρυφα, αφού κλείσουν οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες.

Είναι ίσως σκόπιμο να σημειωθεί ότι, στη Νότια Αφρική, στην οποία εισέβαλλε το ΔΝΤ καταλύοντας τα πάντα, τόσο οι ιδιωτικές, όσο και οι δημόσιες ασφαλιστικές εταιρείες, αναλαμβάνουν το κόστος μόνο των γενοσήμων φαρμάκων – ενώ στις αναπτυσσόμενες (BRIC) οικονομίες τα γενόσημα έχουν μερίδιο αγοράς της τάξης του 80%. Ο μεγαλύτερος παραγωγός γενοσήμων είναι η Ινδία, ενώ οι δέκα πρώτες εταιρείες παραγωγής είναι οι εξής:

 .

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγαλύτεροι παραγωγοί γενοσήμων το 2011, σε δις $

Α/Α	Εταιρεία	Έδρα	Τζίρος
1	Teva	Ισραήλ	18,31
2	Sandoz (Ανήκει στη Novartis)	Γερμανία	9,47
3	Mylan	Η.Π.Α.	6,13
4	Watson	Η.Π.Α.	4,58
5	Hospira	Η.Π.Α.	3,07
6	Actavis (Αγοράσθηκε από τηWatson)	Ελβετία	2,65
7	Zentiva (Ανήκει στη Sanofi)	Τσεχία	2,04
8	Stada	Γερμανία	2,39

 .

Ολοκληρώνοντας έχουμε την εντύπωση ότι, όπως το χρηματιστήριο μας έπαψε να ανήκει στις αναπτυγμένες οικονομίες (μοναδική χώρα της Ευρωζώνης), έτσι θα συμβεί και με όλα τα υπόλοιπα – ξεκινώντας από τα φάρμακα, στα οποία ήδη κατατασσόμαστε στις αναπτυσσόμενες οικονομίες. Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί φαίνεται το ποσοστό κατανάλωσης των γενοσήμων φαρμάκων, σε ορισμένες χώρες, σε τιμές παραγωγού (2010).

 .

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μερίδιο του τζίρου των γενοσήμων, με κριτήριο την τιμή παραγωγού (2010)

Χώρα	Μερίδιο
Βέλγιο	12,6%
Βουλγαρία	42,5%
Δανία	24,2%
Γερμανία	30,2%
Γαλλία	13,1%
Ελλάδα	17,0%
Ιρλανδία	10,7%
Ολλανδία	11,5%
Αυστρία	22,4%
Πολωνία	56,4%
Πορτογαλία	20,8%
Σερβία	55,0%
Ισπανία	8,4%
Σουηδία	14,6%
Ελβετία	9,7%

Σημείωση: Με διάφορα κριτήρια ανά χώρα (φαρμακεία, συνολική αγορά κλπ.). Όπως φαίνεται το μερίδιο στην Ελβετία, χώρα παραγωγής φαρμάκων (Novartis), όπως και στη Γαλλία (Sanofi-Aventis) είναι πολύ χαμηλό. Στις φτωχότερες χώρες (Βουλγαρία, Σερβία κλπ.), το μερίδιο είναι πολύ υψηλό. 

.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι, θα παραμείνουμε κράτος-μέλος της Ευρωζώνης. Ελπίζουμε δε να γίνει κατανοητό από τους υποστηρικτές της επιστροφής στη δραχμή οι οποίοι, χωρίς φυσικά να το θέλουν, «παίζουν το παιχνίδι» των εισβολέων.

Analyst.gr Team

Ανδρέα Ανδριανόπουλου: Εναλλακτικές πολιτικές εξόδου από την κρίση

Εναλλακτικές πολιτικές εξόδου από την κρίση

Πηγή:www.capital.gr

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Πολύς προβληματισμός υπάρχει για το μέλλον της Ευρώπης. Εκφράζονται ανησυχίες για την επιβίωση της Ένωσης με βάση τις αποθαρρυντικές οικονομικές εξελίξεις. Δεν γίνεται όμως μεγάλη και σοβαρή συζήτηση γι’ αυτή καθ’ εαυτή την ουσία και το περιεχόμενο της σημερινής Ευρώπης. Που πιθανότατα τροφοδοτεί τις αμφιβολίες για το μέλλον της αλλά και για το αν αξίζει να υπάρχει. 

Πριν από λίγα 24ωρα ο Επίτροπος για την Οικονομία Ολιν Ρέν έκανε δηλώσεις σχετικά με τα μέτρα που παίρνει η Γαλλία για την μεταρρύθμιση αλλά και την διάσωση της οικονομίας της. Σημείωσε ο ευρωπαίος Επίτροπος την διαφωνία του για το γεγονός πως οι προσπάθειες της Γαλλικής κυβέρνησης επικεντρώνονται σε μεγάλες και συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις και όχι σε δραστικές μειώσεις δαπανών. Ο Ολιν Ρεν έχει βέβαια απόλυτο δίκιο. Με την διαφορά πως κάνει ολοφάνερη μια φοβερή υποκρισία από την πλευρά της Ενωσης. Πως είναι δυνατόν κοινοτικοί αξιωματούχοι να καταδικάζουν τις απαράδεκτες φορολογικές επιδρομές στις οποίες επιδίδεται η Γαλλική κυβέρνηση και την ίδια στιγμή να επιδοκιμάζoυν – και να επιμένουν σε ακόμη σκληρότερες επιβαρύνσεις – τα μέτρα που προσεγγίζουν στην δήμευση ατομικών περιουσιών που λαμβάνει η κυβέρνηση της Ελλάδας. 

Με τέτοια στάση η Ευρώπη υπονομεύει την όποια αξιοπιστία της έχει απομείνει. Θεωρητικά η Ευρώπη εκφράζει τις ελπίδες των λαών της για δημοκρατία και ευημερία. Η δημοκρατία όμως, όπως σωστά επισημαίνει ο Liam Ferguson στο εξαιρετικό του έργο Civilization,  στηρίζει την λαϊκή της νομιμοποίηση πάνω στην προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας και τον σεβασμό των ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών. Όταν όμως η ευρωπαϊκή προοπτική αρχίζει να ταυτίζεται με αυθαίρετες κρατικές παρεμβάσεις, που στον τομέα της φορολογίας οδηγούν σε δημεύσεις περιουσιών των πολιτών ενώ τραπεζικοί λογαριασμοί ελέγχονται και δεσμεύονται, οι συναλλαγές ηλεκτρονικά παρακολουθούνται και οι αμοιβές καθορίζονται με κυβερνητικές αποφάσεις η έλξη της Ευρώπης χλωμιάζει. 

Δεν μπορεί να είμαστε υπέρ της Ευρώπης όταν η ίδια διαψεύδει και υπονομεύει τις προοπτικές της.  Η Ευρώπη παράγει γραφειοκρατία ενώ αρχίζει να συντρίβεται η ευημερία. Μόνο οι παρεμβατικοί κανονισμοί που έχουν επιβληθεί από τις Βρυξέλλες συμπληρώνουν σε όγκο ένα βιβλίο 16.000 σελίδων. Ο υδροκεφαλισμός του ευρωπαϊκού κέντρου αρχίζει να είναι επικίνδυνος για την ίδια την  ευρωπαϊκή προοπτική. Η μοναδική σύνδεση με την Ευρώπη καταντάει να εξαντλείται απλά και μόνο στην προσπάθεια εξασφάλισης από τους δανειστές των αναγκαίων πιστώσεων για να συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος. 

Είχα και παλιότερα σημειώσει πως δεν είχε νόημα η έγκριση των διαφόρων Μνημονίων  εφ’ όσον δεν ήσαν αυτά σε θέση ξεκάθαρα να εξασφαλίσουν έξοδο από το οικονομικό τέλμα. Αλλά και το κυριότερο, δεν μου ήταν εύκολο να αντιληφθώ την λογική των επιβαλλομένων ατομικών θυσιών και της εξαφάνισης των περιουσιών των πολιτών ώστε να εξασφαλισθεί το δημόσιο και να αποφευχθούν απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Ευρώπη σήμερα έχει καταλήξει να σημαίνει θυσίες της κοινωνίας και εξαφάνιση του ιδιωτικού τομέα με στόχο την διάσωση των κομματικών στρατών που έχουν αποικίσει το δημόσιο. 

Ολες οι επιλογές των δανειστών που απέχουν από τις λογικές των ελεύθερων αγορών έχουν τραγικά διαψευσθεί. Με κορυφαία την ανταγωνιστικότητα. Έξω από κάθε οικονομική λογική, οι ευρωπαίοι δανειστές επέμεναν στην κρατικοπαρεμβατική αντίληψη πως οι τιμές θα έπεφταν και η οικονομία θα γινόταν ανταγωνιστικότερη αν μειωνόταν ο εργατικός μισθός.  Πέραν όμως των αμοιβών η τιμή ενός προϊόντος εξαρτάται από το κόστος του χρήματος, της ενέργειας, και των πρώτων υλών καθώς κι’ από το ύψος των φόρων. Όλα όμως, πλην των μισθών, συνέχισαν να αυξάνονται. Πως ήταν δυνατόν να περιμένουν κάμψη των τιμών; Το αποτέλεσμα είναι η αποτυχία της πολιτικής αυτής και η μείωση της ανταγωνιστικότητας. «Θρίαμβος», κοντολογής, των σοφών της Ευρώπης.    

Εναλλακτικά λοιπόν θα μπορούσαμε να σκεφθούμε λύσεις που ξεφεύγουν από το σημερινό συμβατικό πλαίσιο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Στις επικείμενες ευρωεκλογές κατ’ αρχήν ίσως να είναι μια ευκαιρία να ακούσει η Ευρώπη την φωνή αγανάκτησης των πολιτών. Αυτών ακριβώς που οι Βρυξέλλες είναι φανερό πως περιφρονούν. Ο ευρωσκεπτικισμός διευρύνεται. Γιατί είναι ασαφές πλέον τι εκπροσωπεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Που έχει ολοφάνερα εκτροχιασθεί από τους αρχικούς της προσανατολισμούς και στόχους. Εχει καταντήσει να εκφράζει τις δημόσιες γραφειοκρατίες και να εκπροσωπεί τα συμφέροντα όσων μηχανισμών εξαρτώνται η και λειτουργούν γύρω από το κράτος.  

Από εκεί κι έπειτα, και με βάση την διεθνή εμπειρία, είναι αδύνατον να ακολουθήσουμε τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές προδιαγραφές της εκτεταμένης φορολογικής επιβάρυνσης  για την διατήρηση ενός υδροκεφαλικού δημόσιου τομέα.  Ανεξάρτητα από μνημονιακές υποχρεώσεις  είναι επιτακτικό να περικοπούν οι φόροι σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις και να απελευθερωθούν οι αγορές από δεσμευτικές κρατικές - η κοινοτικές – παρεμβάσεις ώστε να ανασάνει ο ιδιωτικός τομέας και να κινηθεί και πάλι προς τα εμπρός. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο όπου οι κανονισμοί και έλεγχοι των αγορών να καταργήθηκαν η να περιορίσθηκαν δίχως ταυτόχρονη αύξηση των αναπτυξιακών ρυθμών των οικονομιών τους. Στην Ινδία λχ οι σχετικά μικρής έκτασης περιορισμοί στις κρατικές επεμβάσεις στην οικονομία και η γενικότερη απελευθέρωση της αγοράς οδήγησε σε δραματική μείωση της φτώχειας από 44,5% to 1983 (επί σοσιαλιστικών εφαρμογών) σε 27,5% το 2004-2005 (μετά τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις). 

Εξ άλλου έχει αποδειχθεί σε κάθε γωνιά της γης πως οι μειώσεις φόρων και λογής διοικητικών επιβαρύνσεων συνοδεύεται από θεαματικές αυξήσεις στην ανάπτυξη και στην γενικότερη λαϊκή ευημερία. Είναι λοιπόν σχετικά ακατανόητη η εμμονή σε πολιτικές κρατικο-παρεμβατικές που από τα πράγματα οδηγούν σε οικονομική δυσπραγία και κοινωνικά αδιέξοδα. Δεν υπάρχει χώρα η περιοχή του πλανήτη με μηδενική σχεδόν φορολογία εισοδήματος και χαμηλότατους φόρους σε επιχειρήσεις (λ.χ. Μονακό, Τέξας κα) που να μην εντυπωσιάζει με τις οικονομικές της επιδόσεις και τους εντυπωσιακούς αναπτυξιακούς της ρυθμούς. Γιατί εδώ εμμένουμε να αγνοούμε την πραγματικότητα. Και να επιλέγουμε δρόμους αδιέξοδους και μαρτυρικούς. 

Θα έκανα μια πρόταση στους φοβισμένους εχθρούς της οικονομίας της αγοράς. Αν αντέχουν η τολμούν ας την προτείνουν στους δανειστές μας. Εξ άλλου, το παράδειγμα είναι ο καλύτερος τρόπος απόδειξης της αξίας κάποιου επιχειρήματος η πολιτικής. Ας διαλέξουν λοιπόν μια περιοχή της Ελλάδας, λχ την Υδρα η κάποιο άλλο νησί, κι ας την εξαιρέσουν από το δημοσιονομικό καθεστώς της χώρας. Μηδέν ατομική άμεση φορολογία, χαμηλή έμμεση και εταιρίες με κάτω του 10%. Ας διακόψουν κάθε κεντρική κρατική χρηματοδότηση, κεντρικά δημόσια έργα και φροντίδα κρατικών υπηρεσιών κι ας αφήσουν τον Δήμο να λειτουργεί, στο οικονομικό και κοινωνικό κομμάτι, σαν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Μόνο την άμυνα και την εξωτερική πολιτική θα διαφεντεύει η Αθήνα. Η δημόσια τάξη και η παιδεία θα αποτελούν κι’ αυτές τοπική ευθύνη. Κι ας περιμένουν για 2-5 χρόνια τα αποτελέσματα. Στοιχηματίζω πως οι πολέμιοι των φιλελεύθερων επιλογών θα καταπιούν την γλώσσα τους. Ας το τολμήσουν. Τότε όλοι θα καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει ανάπτυξη. Αδυνατώ να αντιληφθώ σε τι ακριβώς θα έφερνε αντίρρηση η τρόικα σε ένα παρόμοιο πείραμα. Εξ άλλου υπάρχουν περιοχές της Κοινότητας (λχ Γαλλία-Μονακό, Γκέρνσευ, Νησί του Ουάιτ και Νησί του Μαν στην Βρετανία) που λειτουργεί κάτω από διαφορετικό νομοθετικό καθεστώς. Κι αν κάποιοι αμφιβάλλουν ας επιχειρήσουμε και το αντίστροφο. Μια άλλη περιοχή να λειτουργήσει κάτω από ένα απόλυτο σοσιαλιστικό καθεστώς και να συγκρίνουμε αποτελέσματα. Να είσαστε σίγουροι πως οι πολίτες θα απαιτήσουν μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση του πειράματος με την μεγαλύτερη επιτυχία. 

Γιατί δεν το επιχειρούν;  

Πηγή:www.capital.gr