Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

18 Ιουνίου 2010

Σ. Λυγερός: Το εκβιαστικό δίλημμα «μέτρα ή χρεοκοπία».

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_18/06/2010_1291962


Hμερομηνία :  18-06-10
Το γαϊδούρι του Χότζα


Του Σταυρου Λυγερου


Η κυβέρνηση Παπανδρέου πορεύεται με σημαία το εκβιαστικό δίλημμα «μέτρα ή χρεοκοπία». 
Προσπαθεί να πειθαναγκάσει τους πολίτες να πιουν το πικρό ποτήρι για να αποφύγουν τα χειρότερα. Κρίνοντας από τη σχετικά χλιαρή αντίδραση της κοινωνίας, το Mέγαρο Μαξίμου και οι γραφειοκράτες της «τρόικας» εκτιμούν πως «τα μέτρα περνάνε». 
Η εκτίμηση αυτή ανοίγει τον δρόμο επιβολής πρόσθετων μέτρων, αφού πάνω απ’ όλα είναι το αποικιακού χαρακτήρα μνημόνιο. 
Προς το παρόν, όμως, σειρά έχουν το ασφαλιστικό και η κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων.
Μέχρι πρότινος οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων ήταν ένα είδος άτυπης διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση, που προσέδιδε ευστάθεια στην κοινωνική ισορροπία. Τώρα, οι θιγόμενοι δεν αντιδρούν δυναμικά, όχι τόσο επειδή έχουν πεισθεί, όσο επειδή βλέπουν ότι η χώρα βρίσκεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. 
Δεν δίνουν μάχη υπεράσπισης κεκτημένων, επειδή ξέρουν ότι δεν έχουν ελπίδα να κερδίσουν κάτι. 
Οσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις συμμετέχουν για να εκφράσουν την οργή τους. Η κύρια τάση των νοικοκυριών είναι να υιοθετούν συμπεριφορές επιβίωσης στο νέο δυσμενές περιβάλλον.
Ολες οι κοινωνίες μπορούν να αντέξουν περικοπές. Καμία, όμως, δεν μπορεί να αντέξει τη βίαιη ανατροπή αυτών που οι πολίτες θεωρούν σταθερές του βίου τους (εργασία, εισόδημα και σύνταξη). 
Ολα δείχνουν ότι η «θεραπεία σοκ» του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης εγκλωβίζει την οικονομία στον φαύλο κύκλο μιας ανατροφοδοτούμενης ύφεσης. 
Παρά τις παρηγορητικές ρητορείες, η κρίση τείνει να προσλάβει διαστάσεις οικονομικο-κοινωνικού κραχ. 
Τα εισοδήματα δεν θα επαρκούν για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες, οι άνεργοι θα πολλαπλασιάζονται και οι μικρομεσαίοι εμποροβιοτέχνες θα χρεοκοπούν μαζικά.
Για πρώτη φορά μεταπολεμικά απειλείται μαζικά η επιβίωση των μεσοστρωμάτων, δηλαδή η αναπαραγωγή της υφιστάμενης κοινωνικής δομής. Η κοινωνική δυναμική θα εξαρτηθεί από τη δυνατότητα επιβίωσης κυρίως των μικρομεσαίων. 
Η σημερινή ισορροπία είναι εξαιρετικά ασταθής. Η υποτονικότητα των κοινωνικών αντιδράσεων είναι περισσότερο ανησυχητικό παρά καθησυχαστικό σημάδι. 
Εάν συγκεντρωθεί η «κρίσιμη μάζα» κοινωνικής απόγνωσης, η (χαοτική) κοινωνική έκρηξη θα εγγραφεί στην ατζέντα με μεγάλα γράμματα. Οι ένοικοι του Μαξίμου είναι χρήσιμο να θυμούνται ότι όταν το γαϊδούρι του Χότζα συνήθισε να μην τρώει, ψόφησε.

Γ.Δελαστίκ-Πήρε αέρα μέχρι και ο Γκρούεφσκι!




Πήρε αέρα μέχρι και ο Γκρούεφσκι!

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

18/6/2010

Συνιστά ομολογουμένως δημοσιογραφική παραδοξότητα να ασχολείται κανείς σήμερα με την ονομασία των Σκοπίων, ιδίως την ώρα που ολόκληρη η Ελλάδα βράζει εναντίον της κυβέρνησης Παπανδρέου για την υιοθέτηση μέτρων που διευκολύνουν την εξαπόλυση πογκρόμ απολύσεων εναντίον εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Κανένα πρόσχημα δημοσιονομικού οφέλους δεν υπάρχει γι' αυτά τα ακραία αντεργατικά μέτρα μιας κυβέρνησης της οποίας ηγείται ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ενώ ακόμη και οι ξένοι δυνάστες του καθεστώτος επικυριαρχίας του ΔΝΤ αρνούνται ότι τα εισηγήθηκαν αυτοί, αφαιρώντας ακόμη και το φύλλο συκής από την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Παρόλα αυτά, οφείλουμε να ασχοληθούμε, έστω για μία και μοναδική ημέρα, με το πρόβλημα της ΠΓΔΜ. Οχι επειδή περιήλθε σε γνώση μας κάτι δραματικό που να συνομολογήθηκε κατά τη χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου με τον ομόλογό του Νίκολα Γκρούεφσκι στις Βρυξέλλες, στο περιθώριο της συνόδου κορυφής της ΕΕ. Κανείς δεν ξέρει αν συμφώνησαν σε κάτι και σε τι, καθώς μέχρι στιγμής καμιά πλευρά δεν διοχέτευσε στον Τύπο οτιδήποτε.
Είναι όμως τέτοια η καταβαράθρωση του διεθνούς κύρους της χώρας μας μετά την απόφαση του πρωθυπουργού να την υπαγάγει στο καθεστώς επικυριαρχίας του ΔΝΤ και της ΕΕ, ώστε ακόμη και ο Γκρούεφσκι έχει πάρει αέρα και θεωρεί ότι είναι κατάλληλη στιγμή να... μας πατήσει κι αυτός στον λαιμό και να μας επιβάλει με τη βοήθεια της ΕΕ λύση στο όνομα ευνοϊκή για τα Σκόπια! Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η γερμανική Δεξιά φαίνεται πως συμμερίζεται τις απόψεις του Γκρούεφσκι περί "ευνοϊκής συγκυρίας", αν κρίνει τουλάχιστον κανείς από την εντυπωσιακής προβολής συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε χθες στη "Φράνγκφουρτερ Αλγκεμάινε", την κατεξοχήν εφημερίδα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου της Γερμανίας.
Ο Γκρούεφσκι είναι σαφέστατος. "Ακριβώς τώρα που όλοι είναι απασχολημένοι με άλλα πράγματα, είναι ο σωστός χρόνος να λύσουμε την υπόθεση", δηλώνει χωρίς περιστροφές και εξηγεί γιατί: "Σε εμάς, το 80% των ημερών του χρόνου οι βραδινές ειδήσεις αρχίζουν με τα νέα για το θέμα του ονόματος. Στην Ελλάδα δεν μιλάει τώρα κανένας γι' αυτό. Ολοι μιλούν για την κρίση".
Ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ δείχνει μάλιστα να έχει χάσει την υπομονή του με την... καθυστέρηση της ΕΕ να συνετίσει την Ελλάδα! "Γνωρίζουμε φυσικά ότι στην ΕΕ πολλά ζητήματα πρέπει να λυθούν με συναίνεση. Ομως κάτι πρέπει να γίνει για να ξεπεραστεί η παράλογη στάση της Ελλάδας" δηλώνει. Αποφαίνεται μάλιστα ότι "η Ελλάδα έχει δημιουργήσει επί πάρα πολύ καιρό ένα πρόβλημα, το οποίο είναι ακατανόητο στην Ευρώπη".
Ο Γκρούεφσκι δεν παραλείπει να δημοσιοποιήσει και την άποψή του ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι μόνο... "φρου φρου κι αρώματα" και καθόλου ουσία επί του ζέοντος θέματος! "Ο Καραμανλής δεν ήθελε κανενός είδους επαφές μαζί μου, ούτε καν τηλεφωνική επικοινωνία. Υπήρξε μόνο μία χειραψία σε μια συνδιάσκεψη, καθώς δεν είχε καμιά άλλη επιλογή, επειδή συναντηθήκαμε στον διάδρομο" τόνισε απαντώντας σε σχετική ερώτηση και συνέχισε: "Ο Παπανδρέου θέλει συναντήσεις, κάμερες, χειραψίες, συνομιλίες. Ομως η ουσία είναι σχεδόν η ίδια".[ΟΡΘΩΣ ΛΟΙΔΩΡΕΙ ΤΟΝ κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ! ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΕΠΙΤΕΥΧΘΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΔΙΑ  ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΨΟΥΝ!]
Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι ο ηγέτης της ΠΓΔΜ δεν ικανοποιείται πλέον μόνο με τη διευθέτηση του θέματος της ονομασίας της χώρας του. Απαιτεί συμφωνία με την Ελλάδα και στα θέματα της αναγνώρισης τόσο της "μακεδονικής", χωρίς κανέναν απολύτως προσδιορισμό, εθνικής ταυτότητας όσο και της "μακεδονικής" γλώσσας, πάλι χωρίς προσδιορισμό οποιασδήποτε φύσης (π.χ. σλαβομακεδονικής ή οτιδήποτε άλλο).[ΠΩΣ ΑΛΛΟΙΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΗ? ΝΑ  ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΩΜΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ π.χ.  "ΒΑΡΔΑΡΙΑ" ΚΑΙ ΘΑΧΕΙ  ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΕΘΝΟΤΗΤΑ & ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ" ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ"? ΑΥΤΑΠΑΤΩΜΕΘΑ!--Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΤΟ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟΝ ΟΤΙ "ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ"! ΚΑΙ ΑΝ ΕΔΕΧΟΝΤΟ ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ "ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ" ΜΕ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ"  ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΛΕΓΑΜΕ?]
Η τοποθέτησή του ήταν ξεκάθαρη και παράλληλα θρασύτατη: "Εμείς μιλάμε για λύση - πακέτο, η οποία θα περιλαμβάνει τα πάντα που δημιουργούν προβλήματα.[ΝΑΙ, ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ ΛΥΣΙ ΠΑΚΕΤΤΟ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΣ!]Οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται μάλλον στην ταυτότητα παρά στο όνομα.[ΒΕΒΑΙΩΣ, ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙ, Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ! ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! ΣΩΣΤΑ ΤΑ ΛΕΓΕΙ! ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΡΥΘΜΙΣΙ!]Οταν οι Ελληνες ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται για την ταυτότητά μας, αλλά μόνο για το όνομα της χώρας, λένε ψέματα! Πρέπει να βρούμε μια λύση που να αφήνει άθικτη την ταυτότητά μας και να είναι αποδεκτή και από τις δύο χώρες" διακήρυξε.

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΙΣ:ΤΑΣΕΙΣ, 17/6/2010



Δημοσκόπηση

Οι Ελληνες φοβούνται, τα κόμματα βυθίζονται


Πρώτη δύναμη η αδιευκρίνιστη ψήφος Σε πτώση η δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών Με 8 μονάδες προηγείται το ΠαΣοΚ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ Ν. ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ | Αθήνα - Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010
Ραγδαία πτώση της δύναμης των κομμάτων, της δημοτικότητας των πολιτικών αρχηγών, αύξηση της αρνητικής άποψης για τους πολιτικούς αρχηγούς και «πρώτη δύναμη» στην πρόθεση ψήφου την αδιευκρίνιστη ψήφο καταγράφουν οι εξαμηνιαίες τάσεις της ΜRΒ. Επιπλέον καταγράφεται ότι κανένα κόμμα δεν έχει την ικανότητα διακυβέρνησης, ενώ και οι δύο συγκεντρώνουν χαμηλά ποσοστά στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία, αν και ο κ. Γ. Παπανδρέου συνεχίζει να έχει σαφές προβάδισμα έναντι του κ. Αντ. Σαμαρά . Οι τάσεις καταγράφουν έντονα φυγόκεντρες κινήσεις των πολιτών, που αυτή τη στιγμή διοχετεύονται στην αντισυστημική/αντικομματική ψήφο, καθώς και στην πρόθεση να απόσχουν από τη διαδικασία των εκλογών. 
Ο πολίτης εμφανίζεται να βιώνει μια ανασφάλεια που δεν είχε νιώσει ποτέ στο παρελθόν - τουλάχιστον, όπως σημειώνεται στα συμπεράσματα της έρευνας, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. 

Ο πολίτης περισσότερο παρά ποτέ δείχνει να έχει ανάγκη από ειλικρίνεια, προοπτική, ελπίδα και ισχυρές ηγεσίες που θα τον απομακρύνουν από την επιλογή 
«κανένας ή κανένα».
Στην πρόθεση ψήφου το ΠαΣοΚ προηγείται με 8 ποσοστιαίες μονάδες, με τις συσπειρώσεις ψηφοφόρων να καταγράφονται στο 67% για το ΠαΣοΚ και στο 63,3% για τη ΝΔ. Συγκεκριμένα, το ΠαΣοΚ συγκεντρώνει 28,1%, η ΝΔ 20,1%, το ΚΚΕ 7%, ο ΛΑΟΣ 4,6%, ο ΣΥΡΙΖΑ 3,6%, οι Οικολόγοι 2,5%, το «άλλο κόμμα» 3% και η αδιευκρίνιστη ψήφος 31%. Τη μείωση των ποσοστών του δικομματισμού δεν την καρπώνονται τα μικρότερα κόμματα, η δύναμη των οποίων εμφανίζεται σταθερή σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση. Ιδιαίτερη αύξηση όμως εμφανίζει το ποσοστό των πολιτών που συνειδητά δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να προσέλθουν στις κάλπες. 

Στο ερώτημα για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό ο κ. Παπανδρέου προηγείται του κ. Σαμαρά κατά 10,7%. Συγκεκριμένα, ο κ. Παπανδρέου συγκεντρώνει το 31,4% των προτιμήσεων των πολιτών, ο κ. Σαμαράς το 20,7%, ενώ 46,1% λέει 
«κανένας». 
Οσον αφορά όμως την άποψη των πολιτών για τους πολιτικούς αρχηγούς, για όλους ανεξαιρέτως η αρνητική άποψη υπερβαίνει σε ποσοστό τη θετική, με τον Πρωθυπουργό να συγκεντρώνει τις περισσότερες θετικές γνώμες. Η θετική άποψη για τον κ. Παπανδρέου είναι 37,7% και η αρνητική 53,2%. Για τον κ. Σαμαρά η θετική άποψη είναι 25,7% και η αρνητική 54,7%. Για την κυρία Αλέκα Παπαρήγα η θετική είναι 16,7% και η αρνητική 67,2%, για τον κ. Γ. Καρατζαφέρη η θετική είναι 19,7% και η αρνητική 65,1% και, τέλος, για τον κ. Αλ. Τσίπρα η θετική είναι 15,7% και η αρνητική 68,2%.

Στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης η πλειοψηφία των πολιτών νιώθει απογοήτευση (70,1%), οργή (57,9%), φόβο (49,2%), ντροπή (37,3%), ενώ οι εννέα στους δέκα (ποσοστό 91,1%) θεωρεί ότι τα πράγματα πάνε πολύ άσχημα για τη χώρα, το 73,5% βλέπει την οικονομική κατάσταση 
«κακή» και το 75,7% πιστεύει ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας θα επιδεινωθεί. 

Περισσότεροι από τους μισούς πολίτες (52,6%) θεωρούν πολύ ή αρκετά πιθανό το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας, αφού το 61,4% θεωρεί ότι η κυβέρνηση μάλλον ή σίγουρα δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει τους όρους που έχουν τεθεί στο πλαίσιο του μηχανισμού στήριξης. 

Παρά ταύτα, οι γνώμες διχάζονται για το πότε θα προκηρυχθούν εκλογές. Το 44,1% εκτιμά ότι θα γίνουν μαζί με τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και το 43,2% στο τέλος της τετραετίας. 
**************



Τα μηνύματα των πολιτών

ΕΘΝΟΣ Γ Ν Ω Μ Η

ΤΙΠΟΤΑ διαφορετικό από απογοήτευση για το σήμερα και ανησυχία και φόβο για το αύριο δεν θ’ ανέμενε κανείς από την κοινή γνώμη σ’ αυτή τη δύσκολη από όλες τις απόψεις περίοδο. Και δυστυχώς η δυσοίωνη αυτή προσδοκία επιβεβαιώνεται με τον σαφέστερο δυνατό τρόπο από τη δημοσκόπηση της MRB που δημοσιοποιήθηκε χθες. Ποτέ άλλοτε οι Ελληνες πολίτες δεν έχουν βρεθεί δημοσκοπικά στο σημείο να δηλώνουν έμμεσα πως δεν περιμένουν τίποτα και από κανέναν.
Η ΠΤΩΣΗ των δύο κομμάτων εξουσίας είναι θεαματική. Συνολικά δεν συγκεντρώνουν ούτε καν το 50% του εκλογικού σώματος και ο βαθμός εμπιστοσύνης των πολιτών είναι ακόμη χαμηλότερος. Μόλις στο 25% για το ΠΑΣΟΚ και στο 12,7% για τη Νέα Δημοκρατία. Κι αν στο ερώτημα για το ποιο κόμμα θεωρούν ικανότερο ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα, ο δείκτης αποδοχής ανεβαίνει κάπως, φτάνοντας στο 30% για το ΠΑΣΟΚ και στο 20,3% για τη ΝΔ, η απάντηση με τη μεγαλύτερη απήχηση είναι «κανένα» και συγκεντρώνει το 42,2%.
ΩΣΤΟΣΟ, το πιο δυσοίωνο από τα ευρήματα δεν είναι η ρητή και ξεκάθαρη διαβεβαίωση για την απογοήτευση, την οργή, τον φόβο ή και την ντροπή που διακατέχει την κοινή γνώμη. Δεν είναι ούτε και η δήλωση πως δεν περιμένουν τίποτα το καλύτερο τον επόμενο χρόνο. Είναι η έμμεση απόδειξη ότι απορρίπτουν, σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον, το πολιτικό σύστημα συνολικά.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ πέφτει γιατί, ως κυβέρνηση, έχει την ευθύνη για τα μέτρα που παίρνει. Γι’ αυτό και η πτώση του δεν εκπλήσσει. Ανάλογη είναι, όμως, και η πτώση της ΝΔ, που όχι μόνο δεν επωφελείται από την πτώση του ΠΑΣΟΚ, αλλά δείχνει και ανίκανη να προβάλει ως εναλλακτική λύση εξουσίας.
ΚΑΙ ΤΗΝ ίδια ώρα οι λεγόμενοι «μικροί» παραμένουν καθηλωμένοι στα εκλογικά ποσοστά του περασμένου Οκτωβρίου. Είναι η σκληρή επιβεβαίωση πως ο πολιτικός τους λόγος αφήνει παγερά αδιάφορους τους πολίτες.


Ι. Κ. Πρετεντέρης-Τι συµφώνησαν;

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΙΣ:ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΙΣ

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΙΣ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ  ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ

Ο ιδεολογικός άτλας των Ελλήνων: Οι πολιτικές αξίες του εκλογικού σώματος και η ιδεολογική κρίση σήμερα στην Ελλάδα

Κυριακή, 29 Νοεμβρίου 2009
Ανάλυση του
ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ
Στην πολύπλευρη κρίση που χαρακτηρίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία, η ιδεολογική διάσταση είναι σίγουρα σημαντική. 
Η περίοδος που διανύουμε, αναδεικνύεται σε περίοδο μεγάλης ιδεολογικής σύγχυσης και το κενό ιδεολογικής ηγεμονίας γίνεται ορατό δια γυμνού οφθαλμού. 
Οι ιδεολογικοί άξονες, πάνω στους οποίους συγκροτήθηκε το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα, κατά τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90, έχουν ανατραπεί. Η παγιωμένη, ιστορικά, κλίμακα πολιτικών αξιών έχει πάψει να ισχύει. Η συντηρητική μετατόπιση του εκλογικού σώματος (και του κομματικού συστήματος) και η σύγκλιση προς το «κέντρο» είχε σημειωθεί ήδη κατά τη δεκαετία 1985-1995. Οι τάσεις «αποπολιτικοποίησης/ αποϊδεολογικοποίησης» των κομμάτων και των εκλογέων, που αποτελούσαν διεθνώς τον κανόνα, έχουν παγιωθεί την τελευταία δεκαετία, με τη γνώριμη χρονική υστέρηση, και στην Ελλάδα. Η κρίση που χαρακτηρίζει το ελληνικό εκλογικό σώμα δεν είναι βέβαια καινούργια. Η απομάκρυνση της κοινωνίας από την πολιτική έχει αρχίσει εδώ και καιρό, ενώ έχει αρχίσει πλέον και η έξοδος από την εκλογική διαδικασία. Εκείνο, όμως, που είναι καινούργιο είναι η επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας. Σε μια εντελώς μεταβατική εποχή ραγδαίων αλλαγών και κυοφορούμενων ανακατατάξεων, η κρίση της πολιτικής και της διακυβέρνησης συνοδεύονται και από ένα βαθύτατο ιδεολογικό κενό.

Οι πολιτικές αξίες που κυριαρχούν

Σήμερα, το κοινωνικά κυρίαρχο αξιακό νεφέλωμα συγκροτείται από το τετράπτυχο: Οικολογία - Ιδιωτικός Τομέας - Μεταρρυθμίσεις - Σοσιαλισμός (διάγραμμα 1). Ο «μέσος ιδεολογικός όρος» του εκλογικού σώματος θα μπορούσε να περιγραφεί σχηματικά ως «μετριοπαθής (μεταρρυθμιστική) σοσιαλδημοκρατία, με αγορά και οικολογικές ευαισθησίες». Το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει και με βάση την αυτοτοποθέτηση των ερωτώμενων σε ιδεολογικό-πολιτικό ρεύμα: το ιδεολογικό ισοδύναμο «σοσιαλιστές/σοσιαλδημοκράτες» αντιστοιχεί στη σημερινή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (διάγραμμα 2). Το εν λόγω ρεύμα παραμένει σήμερα στην Ελλάδα πλειοψηφικό.
Μόνο η Οικολογία διαθέτει καθολική κοινωνική νομιμοποίηση. Αποτελεί την υπέρτατη πολιτική αξία και βρίσκεται στον αντίποδα όλων των παραδοσιακών αξιών, που συγκροτούν το φάσμα του άξονα Αριστερά/Δεξιά, αλλά και του διάδοχου δίπολου της δεκαετίας του ‘90 (Νεοφιλελευθερισμός/Σοσιαλδημοκρατία). Δεν μεταφράζεται, ωστόσο, αυτομάτως και σε συγκροτημένο μαζικό ιδεολογικό ρεύμα (διάγραμμα 2). Το γεγονός ότι μόλις 1% του εκλογικού σώματος αυτοαναγνωρίζεται ιδεολογικά στο οικολογικό ρεύμα δεν είναι άσχετο με τις χαμηλές εκλογικές επιδόσεις των οικολογικών σχημάτων στις πρόσφατες Ευρωεκλογές και Βουλευτικές εκλογές. Αν και η Οικολογία έχει μετατραπεί σε πηγή νομιμοποίησης της οποιασδήποτε ασκούμενης πολιτικής (κρατικής ή ιδιωτικής), εντούτοις, δεν ταυτίζεται (τουλάχιστον ακόμη) με την «αγορά» (που μετράται εμπειρικά με τη γνώμη για τον ιδιωτικό τομέα).
Αντίστοιχα με την Οικολογία, έτσι και οι Μεταρρυθμίσεις είναι πολιτική έννοια πλήρως αποφορτισμένη, καθολικής και υπερκομματικής αποδοχής, που δεν προσδιορίζει κανένα συγκεκριμένο πολιτικό, ή παραταξιακό εγχείρημα (όπως παλαιότερα, ο εκσυγχρονισμός και η αλλαγή), αλλά μπορεί ταυτόχρονα να συναρθρωθεί με όλα (διάγραμμα 8). Το ίδιο ισχύει και με τις διάχυτες κοινωνικές πεποιθήσεις για την κοινωνική αλλαγή (διαγράμματα 9 & 10).
Η έννοια του Κέντρου παραμένει η πλέον αναβαθμισμένη μεταξύ των παραδοσιακών πολιτικών αξιών του άξονα Αριστερά/Δεξιά, ενώ ως πολιτική αξία διαθέτει και μια διευρυμένη αποδοχή. Είναι αποτέλεσμα της (ομαλής) πολιτικής και ιδεολογικής λειτουργίας του ελληνικού δικομματικού συστήματος και της τακτικής εναλλαγής στην εξουσία που έχει εδραιωθεί. (Περίπου το 1/3 του μεταπολιτευτικού εκλογικού σώματος έχει ψηφίσει και τα δύο κόμματα της διακυβέρνησης). Η σημασία, δηλαδή, που έχει αποκτήσει η συγκεκριμένη έννοια δεν σχετίζεται καθόλου με τα χαρακτηριστικά που ανέδειξε ιστορικά το κεντρώο φαινόμενο στην Ελλάδα (εναλλακτική λύση διακυβέρνησης απέναντι στην συντηρητική παράταξη και πολιτική εκπροσώπηση της ηττημένης αριστεράς). Δεν παραπέμπει στην προδικτατορική, ούτε στην πρώιμη μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή. Εκφράζει, απλώς, την τάση αποφόρτισης από τις παραδοσιακές ταυτίσεις, την απόρριψη των «άκρων» και την υιοθέτηση της «ενδιάμεσης», «μη-πολωτικής», αλλά και «απολίτικης» λύσης.

Η διαχωριστική γραμμή ιδιωτικού / δημόσιου Τομέα

Η επικρατούσα σήμερα ιδεολογική αναστάτωση και σύγχυση αποκαλύπτεται σε όλη της την έκταση, όταν διερευνηθούν οι στάσεις της ελληνικής κοινής γνώμης, απέναντι στο κράτος και τη σχέση ιδιωτικού/δημόσιου χώρου (Δημόσιος/Ιδιωτικός Τομέας, Ιδιωτικοποιήσεις/ Αποκρατικοποιήσεις - διάγραμμα 1). Στη δεκαετία του ‘90 εδραιώθηκε η ιδεολογική απαξίωση του Δημόσιου Τομέα, και αντίστροφα προωθήθηκε από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές η ιδεολογική αναβάθμιση του Ιδιωτικού Τομέα (της αγοράς). Αυτός ο ιδεολογικός συσχετισμός, εντούτοις, λόγω της υφιστάμενης οικονομικής κρίσης τείνει σήμερα να αντιρροπηθεί. Αφενός, λόγω της επανάκαμψης του κράτους και της ενίσχυσης του οικονομικού του ρόλου και αφετέρου λόγω της κοινωνικής ανασφάλειας, που οδηγεί τις περισσότερο ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, όπως οι νέοι και οι ηλικιωμένοι να προσβλέπουν περισσότερο σε αυτό (διάγραμμα 6).

Δεξιά και Αριστερά

Οι λέξεις Δεξιά/Αριστερά, στη συνείδηση των ψηφοφόρων, είναι σήμερα ελάχιστα νομιμοποιημένες. Η ιδεολογική απαξίωση των εννοιών «Δεξιά» και «Αριστερά» δεν σημαίνει ότι αυτές δεν παραμένουν ακόμη χρηστικές, ως στοιχεία των κομματικών διαιρέσεων. Και χωρίς το ιστορικό αξιακό τους υπόβαθρο, η Δεξιά και η Αριστερά παραμένουν ισχυρές κοινωνικές ταυτότητες (κοινωνικής ένταξης). Αν όχι για το σύνολο του εκλογικού σώματος, τουλάχιστον για τις περισσότερο ηλικιωμένες ομάδες του (άνω των 55 ετών - διάγραμμα 5). Η έννοια της Δεξιάς έχει καταστεί σήμερα η ολιγότερο αποδεκτή, από το κοινωνικό σώμα, πολιτική αξία. Είναι δε περισσότερο φορτισμένη αρνητικά, από ό,τι η έννοια της Αριστεράς. Σε αυτήν την ιδεολογική της απαξίωση έχει συμβάλλει, οπωσδήποτε, η ανοικτή αποτυχία και κατάρρευση της Διακυβέρνησης της ΝΔ, από το 2008, αλλά και ο τρόπος αποχώρησης του Κ.Καραμανλή. Είναι εντυπωσιακό, ότι μεταξύ των νεότερων ηλικιακών τμημάτων του εκλογικού σώματος (18-34 ετών), μόλις το 15%, δηλαδή μόλις ο 1 στους 7 πολίτες αποδέχεται θετικά τη λέξη. Στη δεκαετία του ‘90, η έννοια της Δεξιάς ήταν συνδεδεμένη στενά με την έννοια του Νεοφιλελευθερισμού. Σήμερα, μετά την ιδεολογική και πολιτική χρεωκοπία του τελευταίου, που τον οδήγησε σε κοινωνική απονομιμοποίηση, μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του Σοσιαλισμού (διάγραμμα 7), η έννοια της Δεξιάς έχει αποσυνδεθεί πλέον και από αυτόν, παραμένοντας ουσιαστικά χωρίς περιεχόμενο.

Κοινωνικός συντηρητισμός

Η ιδεολογική προτεραιότητα της Αριστεράς, που προκύπτει με βάση την κοινωνική κατάταξη των πολιτικών αξιών και την αυτοτοποθέτηση των πολιτών σε ιδεολογικό ρεύμα, δεν συνοδεύεται και από αντίστοιχη ιδεολογική κυριαρχία της στο κοινωνικό πεδίο. Είναι γνωστό ότι η Αριστερά στην Ελλάδα συγκροτήθηκε, ιστορικά, πρωτίστως πολιτικά και όχι κοινωνικά. Για τούτο, δεν αποτελεί αντίφαση το γεγονός ότι η σχετική ιδεολογική κυριαρχία της μπορεί να συνυπάρχει με έναν διάχυτο κοινωνικό συντηρητισμό.
Σε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις και θεσμικά μέτρα, που βρίσκονται σήμερα στην ημερήσια διάταξη (διάγραμμα 9) , η ελληνική κοινή γνώμη μπορεί να εξακολουθεί να διαιρείται παραταξιακά -κατ’ ουσίαν κομματικά- (διάγραμμα 10) , αλλά ιδεολογικά συγκλίνει σε έναν συντηρητικό μέσο όρο. Με βάση τον αθροιστικό δείκτη στάσεων απέναντι σε επτά προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις και μέτρα πολιτικής (χωρισμός Εκκλησίας/κράτους, κατάργηση της μονιμότητας των δημόσιων υπαλλήλων, αποποινικοποίηση των μαλακών ναρκωτικών, κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας, κατάργηση της διδασκαλίας των θρησκευτικών, επαναφορά της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες και απαγόρευση των εκτρώσεων), σχεδόν 6 στους 10 Ελληνες πολίτες (57%) θεωρούνται «συντηρητικοί» και μόνον 4 στους 10 (43%) υιοθετούν στην πραγματικότητα «προοδευτικές» θέσεις (διάγραμμα 11).

Τα διαγράμματα του άρθρου:


ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΙΣ:Πολιτικό σύστημα & διαφθορά στην Ελλάδα


Πολιτικό σύστημα & διαφθορά στην Ελλάδα

Κυριακή, 13 Ιουνίου 2010
Οι μισοί Ελληνες δεν εμπιστεύονται τις κυβερνήσεις
 Μεγάλη η διαφθορά στη χώρα, πιστεύει το 92%
Του Γιαννη Mαυρη


Η παρούσα κρίση εμπιστοσύνης στη διακυβέρνηση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί δομική. Πιστοποιεί δε μια πρωτόγνωρη, μεταπολιτευτικά, κρίση εκπροσώπησης. 
Το ήμισυ του κοινωνικού σώματος (52%) δεν εμπιστεύεται ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ενώ οι 4 στους 10 (40%) τις εμπιστεύονται μόνον περιστασιακά. 
Η πεποίθηση ότι οι κυβερνήσεις εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα είναι καθολική (89%!), ενώ ως προς την υφιστάμενη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, 8 στους 10 πολίτες (77%) θεωρούν ότι το δημόσιο χρήμα διασπαθίζεται. 
Από την άλλη πλευρά, η αίσθηση της διαφθοράς στο επίπεδο των κυβερνώντων είναι γενικευμένη και διάχυτη, αφού το 78% αποδέχεται την άποψη ότι «στην κυβέρνηση αρκετοί ή και όλοι είναι διεφθαρμένοι», ενώ μόλις το 19% διαπιστώνει περιορισμένη διαφθορά.
Από τον συνδυασμό των απαντήσεων στις προηγούμενες τέσσερις ερωτήσεις (εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις, υπαγωγή των κυβερνήσεων σε οικονομικά συμφέροντα, σπατάλη του δημοσίου χρήματος, αριθμός διεφθαρμένων στην κυβέρνηση) προκύπτει ο λεγόμενος δείκτης εμπιστοσύνης στη διακυβέρνηση (Government Trust Index), που χρησιμοποιείται διεθνώς για τη μέτρηση των στάσεων του κοινού απέναντί της (στην Ελλάδα μετρήθηκε για πρώτη φορά το 1998, βλ. Μαυρής 1999). 
Με βάση τον εν λόγω δείκτη, προκύπτει ότι οι αρνητικές στάσεις διακατέχουν σήμερα το 97% (!) των ερωτηθέντων. 
Επομένως, πρόκειται πλέον για ένδειξη καθολικής απονομιμοποίησης και όχι απλώς «χαμηλής νομιμοποίησης» της διακυβέρνησης.


Με το δεδομένο πλαίσιο των εδραιωμένων κοινωνικών πεποιθήσεων, αναφορικά με τη διακυβέρνηση της χώρας, η πολιτική ανάδειξη του διαχρονικού προβλήματος της διαφθοράς του πολιτικού προσωπικού δεν μπορεί παρά να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Συμπαρασύροντας το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, είναι φυσικό να επιδεινώνει περαιτέρω την υφιστάμενη εικόνα. 
Οι εξεταστικές επιτροπές του Κοινοβουλίου αφήνουν «παγερά αδιάφορους» τους πολίτες, ενώ η εδώ και καιρό συντελεσθείσα κατάρρευση του κύρους της δικαιοσύνης δεν δείχνει κανένα σημείο ανάκαμψης
Και, βεβαίως, καμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση, μετά το 1980, δεν μένει στο απυρόβλητο.
Πόσο σοβαρές συνέπειες μπορεί να έχει αυτή η εξέλιξη για τη σημερινή μορφή του κομματικού συστήματος και ευρύτερα για το πολιτικό σύστημα; 
Σε αυτό το σημείο είναι αναγκαίες ορισμένες οριοθετήσεις για να αποφευχθεί μια σχηματική ερμηνεία του φαινομένου.

Είναι γεγονός ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης στη διακυβέρνηση δεν συνεπάγεται εξ ορισμού και κρίση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα. Η πρώτη συνδέεται βεβαίως με τη δεύτερη, αλλά δεν οδηγεί ευθύγραμμα σε αυτήν.

Επίσης, η κάμψη της κοινωνικής εμπιστοσύνης δεν μεταφράζεται αυτομάτως σε απομάκρυνση από την πολιτική διαδικασία. 
Πολιτικές και εκλογικές έρευνες έχουν δείξει αλλού ότι η χαμηλή εμπιστοσύνη στη διακυβέρνηση δεν οδηγεί «νομοτελειακά» στην αποχή από τις εκλογές ή εν γένει στη μείωση της πολιτικής συμμετοχής.
Τι από αυτά θα συμβεί στην Ελλάδα δεν είναι προφανώς δεδομένο. Οι πιθανότητες, ωστόσο, να εξελιχθούν τα πράγματα σε μια παρόμοια κατεύθυνση είναι σαφώς αυξημένες. 
Οι εξελίξεις του τελευταίου διμήνου, μετά την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, που αποτυπώνονται ευδιάκριτα τόσο στο προηγούμενο όσο και στο παρόν κύμα του μηνιαίου Βαρόμετρου της Public Issue, μάλλον συνηγορούν υπέρ αυτής της εκτίμησης.

Πανελλαδική τηλεφωνική έρευνα, σε δείγμα 498 ατόμων, ηλικίας 18 ετών και άνω, 8-10/06/2010. Πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό της εφημερίδας Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: 13/06/2010.

Τα θέματα της έρευνας:

Τα αποτελέσματα της έρευνας: