Π. Ἤφαιστος-Εκποίηση νησίδων, βραχονησίδων και άλλων ιερών και οσίων

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ, ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΘΙΣΕΤΕ, ΝΑ ΔΙΑΦΩΤΙΣΕΤΕ!

Εκποίηση νησίδων, βραχονησίδων και άλλων ιερών και οσίων

Αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm

Παναγιώτης Ήφαιστος
 www.ifestosedu.gr

Περιεχόμενα:   1. Έγκλημα άνευ λόγου και αιτίας και για ασήμαντο αφορμή. 2. Χαιρέκακα ξένα «ανθρωποειδή» προ των πυλών 3. Νήσος Φλέβες: Όαση στην αυλή εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής. 4. Πολιτειακή νομιμότητα, δημόσιο συμφέρον και η Ελληνική Δικαιοσύνη

1. 1. Έγκλημα άνευ λόγου και αιτίας και για ασήμαντο αφορμή Η αναγγελθείσα εκποίηση των νήσων και νησίδων των Ελληνικών θαλασσών με μεταμφίεση δήθεν την «αξιοποίησή τους» είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης πολιτικοπνευματικής κρίσης. Συμβολίζει μια απελπιστικά διαστρεμμένη και λανθασμένη αντίληψη ως προς το τι είναι οικονομική ανάπτυξη και περιφρονεί πάγιες παραδοχές για το πώς συνδέονται τα δημόσια αγαθά με τους πολίτες, την ευημερία τους, το περιβάλλον τους, την αξιοπρέπειά τους, τις κοσμοθεωρίες τους, τη δημοκρατία τους και την πολιτική τους ελευθερία. Είναι επίσης απελπιστικά ανορθολογική όσον αφορά τους τρόπους αντιμετώπισης της συντρέχουσας χρηματοοικονομικής κρίσης.
   Είναι μια στάση αξιοθρήνητα κοντόφθαλμη και μικροπρεπής: Τη στιγμή που το (ίδιο) πολιτικό προσωπικό λόγω λαθών, παραλείψεων και σπαρακτικής διαπραγματευτικής ανικανότητας προκαλεί απώλεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ θα σωθούμε, περίπου μας λένε, εάν με την εσπευσμένη και εξευτελιστική εκποίηση των ιερών μας τοπίων επενδυθούν μερικά εκατομμύρια ευρώ από τούρκους ή γερμανούς χρηματιστές και κερδοσκόπους.
   Με μια λέξη: η εκποίηση των δημόσιων αγαθών μας είναι πράξη που ενσαρκώνει παραδοχές ιδιωτείας και υποδηλώνει μια άκρως επικίνδυνη πολιτική ανικανότητα. Η θάλασσά μας και οι απείρου φυσικού κάλλους και πάμπλουτης χλωρίδας νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες δεν προσφέρονται για ξεπούλημα στους ιδιώτες. Είναι αθάνατα συλλογικά αγαθά και μια απόφαση εκποίησής τους είναι βέβηλη, παράλογη και ανορθολογική.
   
   Τα ιερά αυτά θαλάσσια τοπία συνδέουν πνευματικά, ψυχικά και υλικά τους σημερινούς ζωντανούς Έλληνες με τους νεκρούς τους και με τις μελλοντικές γενιές τους. Το ξεπούλημά τους θα είναι ένα ανθρωπολογικό, οικολογικό και περιβαλλοντολογικό έγκλημα. Όπως και με πολλά άλλα δημόσια αγαθά της Ελληνικής επικράτειας, οι θάλασσές μας, τα νησιά της και οι πανταχόθεν διάσπαρτοι νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες συνδέονται με τον τρόπο ζωής μας και με το ιστορικό μας γίγνεσθαι.
   Συνδέονται με μακραίωνες εθνικές μνήμες, με αγώνες ελευθερίας, με τη γεωπολιτισμική μας υπόσταση, με την ασφάλειά μας, με τους πλουτοπαραγωγικούς μας πόρους, με τη μακραίωνη λαϊκή εξύμνηση των μοναδικών αθάνατων φυσικών τοπίων και του πολιτισμικού τους παρελθόντος και με τις πατροπαράδοτες παραδόσεις μας. Επί χιλιετίες κανένας δεν καταπάτησε αυτά τα ιερά τοπία, αυτά τα θαύματα της φύσης. Τώρα απλώνονται βέβηλα χέρια.
   Αντί ρηξικέλευθων αποφάσεων αντιμετώπισης της κερδοσκοπικής επίθεσης των τελευταίων ετών –και να θυμίσω ότι πλήττει και άλλα κράτη τα οποία την αντιμετωπίζουν διαφορετικά– και αντί εμπνευσμένων ηγετικών στάσεων που συσπειρώνουν τους πολίτες και διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή, η επίπλαστη σημερινή διακυβέρνηση μετατρέπεται σε επικίνδυνο εντολοδόχο πολιτικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατών και αδιαφανών ξένων συμφερόντων. Γίνονται έρμαιο, επιπλέον, των καταστροφικών ηγεμονικών στρατηγικών των πολιτικά αδιόρθωτων ισχυρών κρατών της Ευρώπης.
   Χωρίς πολιτικούς σκοπούς, χωρίς όραμα, χωρίς κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους, χωρίς ορθολογιστικό σχέδιο αντιστροφής της ύφεσης και οικονομικής ανάπτυξης και τρομοκρατημένα από την επερχόμενη θύελλα λόγω απανωτών λαθών τους, τα μέλη της σημερινής επίπλαστης διακυβέρνησης κατάντησαν να θέλουν να ξεπουλήσουν ό,τι ιερότερο διαθέτουμε.
   Εξανέμισαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε μερικούς μήνες και θα «σώσουν την Ελλάδα», μας λένε, με τα ψίχουλα του ξεπουλήματος των ιερών μας τοπίων. Χάθηκε κάθε μέτρο, κάθε λογική, κάθε ορθολογισμός. Αν στο όνομα μιας τέτοιας ψευδεπίγραφης και φτηνής δικαιολογίας περί οικονομικής ανάπτυξης ξεπουληθούν τα δημόσια αγαθά μας θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη πως η πλήρης εκμηδένισή μας κοντεύει.
   Αντί οι νησίδες μας να είναι διασφαλισμένες επτασφράγιστα κατά της ιδιωτείας και η πολιτεία να βεβαιώνει ότι υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στους Έλληνες πολίτες, η παρούσα διακυβέρνηση μεθοδεύει την αρπαγή τους και την παντοτινή εκποίησή τους. Το κοινωνικό κόστος θα είναι γιγαντιαίο ενώ σε κάθε περίπτωση το οικονομικό όφελος μηδαμινό.
   Η μιζέρια των δικαιολογιών περί «οικονομικής ανάπτυξης» είναι κυριολεκτικά αξιοθρήνητη. Είναι θλιβερό να ακούει κανείς αστείες θέσεις που επιχειρούν να εκλογικεύσουν το ξεπούλημα των αθάνατων αγαθών που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας! Το άκουσμα της είδησης ότι μεθοδεύεται η εκποίηση των επί χιλιετίες ανέγγιχτων νήσων και βραχονησίδων συμβολίζει την εκμηδένιση κάθε ποιοτικής αξίωσης και κάθε προσχήματος αξιοπρέπειας. Η ποιότητα εκμηδενίζεται στο όνομα της ποσότητας και σαρώνονται τα ιερά και τα όσια.
   
   
2. Χαιρέκακα ξένα «ανθρωποειδή» προ των πυλών Είναι ένα πράγμα οι ξένες επενδύσεις στον αλληλοεξαρτώμενο κόσμο που ρυθμίζονται τόσο διακυβερνητικά όσο και με κανονιστικές αποφάσεις ενός ανεξάρτητου κράτους που τις επιζητεί και άλλο το ξεπούλημα, η εκποίηση και ο ξένος πολιτικοοικονομικός έλεγχος.
   Είναι χαρακτηριστικά τα λεγόμενα μερικών ξένων ανθρωποειδών. «Ανθρωποειδή» όχι λόγω εθνικής τους καταγωγής αλλά γιατί ως άτομα έτσι συμπεριφέρονται. Χαιρέκακα και περιφρονητικά πριν λίγους μήνες μας καλούσαν να πουλήσουμε τα νησιά μας για να πληρώσουμε τα επενδυτικά λάθη των τραπεζών τους και τη συντριβή μας από τον αθέμιτο ανταγωνισμό της τερατώδους κατασκευής που ονομάζεται ΟΝΕ!! Τέτοια χαιρέκακα όντα ή οποιοσδήποτε άλλος όμοιός τους, εάν διαθέτουν μερικά λιγότερο ή περισσότερο βρώμικα εκατομμύρια ευρώ, θα μπορούσαν να «καβαλικέψουν», για παράδειγμα, τη νήσο Φλέβα απέναντι από τη Βουλιαγμένη και να εμποδίσουν από την απόλαυσή της πολλά εκατομμύρια κατοίκων του λεκανοπεδίου της Αττικής (βλ. πιο κάτω). Θα μπορούσαν να εξαγοράσουν με ψίχουλα κάποια άλλη νήσο ή βραχονησίδα των θαλασσών μας και να ιδιωτεύουν εσαεί ασχημονώντας.
   Να εκδιώκουν στη συνέχεια με ιδιωτική αστυνομία τα παιδιά και τα εγγόνια μας, όταν θα θέλουν να απολαύσουν τα φυσικά αγαθά μας και μαζί με άλλους εισβολείς που θα ελέγχουν την εκποιημένη πλέον οικονομία μας, να επηρεάζουν τις πολιτικές μας αποφάσεις. Έτσι αντιλαμβάνονται κάποιοι νεοφιλελεύθεροι και μεταμοντέρνοι την οικονομική ανάπτυξη και τις ξένες επενδύσεις;
   Για όσους διδαχθήκαμε ή διδάξαμε το ζήτημα των «ξένων επενδύσεων» τα επιχειρήματα που ακούμε για την εσπευσμένη εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων αγαθών προκαλούν θλίψη και οργή. Τέτοιες ξεπεσμένες και αναξιοπρεπείς δικαιολογίες ακούονταν μόνο από τους ανατριχιαστικούς δικτάτορες των «κρατών-μπανανία» της Λατινικής Αμερικής, όταν ξεπουλούσαν την πατρίδα τους τις δεκαετίες του 1940 και 1950.
   Τα προαναφερθέντα ιδιοτελή και δεδηλωμένα εχθρικά ξένα ανθρωποειδή ή κάποιοι άλλοι ποιο οργανωμένοι ιδιωτικοί ή κρατικοί δρώντες –ήδη τα σχόλια στα δημοσιεύματα των τουρκικών εφημερίδων θυμίζουν καλοστημένο στρατηγικό σχεδιασμό στο πλαίσιο της αναθεωρητικής τουρκικής στρατηγικής– θα μπορούσαν να καταθέσουν κάποια εκατομμύρια αμφιλεγόμενης προέλευσης, να αποκτήσουν το παντοτινό νομικό δικαίωμα να βιάζουν τη φύση μας, να ηδονίζονται και να ασχημονούν ως κατακτητές και να ρυπαίνουν το περιβάλλον.
   Ακόμη, θα μπορούσαν να αποκτήσουν δεσποτική εξουσία επί των, ελέω τρόικας, εξαθλιωμένων ντόπιων «ιθαγενών», και να τους εξευτελίζουν για πάντα ως υπανάπτυκτους είλωτες εμπαίζοντάς τους ότι εξαγοράστηκαν με καθρεφτάκια και κίβδηλα χρυσαφικά που ανέμιζαν άπληστοι κερδοσκόποι.
   
   Οι νησίδες και βραχονησίδες είναι τα τελευταία ανέγγιχτα εθνικά φυσικά τοπία. Όχι «δημόσια τοπία» με την έννοια της περίφραξής τους και του αποκλεισμού των πολιτών να τα απολαμβάνουν –όπως για παράδειγμα της απαγόρευσης της αλιείας όπως υποστηρίζουν κάποιοι μπερδεμένοι και «ξενέρωτοι» ακτιβιστές οι οποίοι τώρα αναμενόμενα σιωπούν ηχηρά– αλλά με την έννοια της διαφύλαξής τους για καθημερινή πρόσβασή τους και ανά πάσα στιγμή θεμιτή απόλαυσή τους από την ελληνική κοινωνία και τους φιλοξενούμενούς της.
   Η «φιλοξενία», ακριβώς, είναι το συνώνυμο του «τουρισμού» και αντίληψη που αρμόζει σε μια νοικοκυρεμένη πατροπαράδοτη κοινωνία η οποία θέλει να ωφελείται παραγωγικά χωρίς να βλάπτει το περιβάλλον της, χωρίς να χάνει την ανεξαρτησία της και χωρίς να βλάπτει τα πολιτισμικά κεκτημένα της και τις παραδόσεις της. Ποιος είπε ότι χρειαζόμαστε μαζικό και ανεξέλεγκτο τουρισμό και ότι αυτός είναι οικονομικά αποδοτικός; Το αντίθετο ισχύει και αυτό δεν είναι μια υποκειμενική αλλά μια αντικειμενική εκτίμηση των πραγμάτων. Ποιότητα versus ποσότητα και όλοι πλέον συμφωνούν πως η πρώτη είναι πιο παραγωγική και πιο προσοδοφόρα.
   Η σωστή αναπτυξιακή αντίληψη είναι λοιπόν αυτή που θεωρεί τους «τουρίστες» φιλοξενούμενους και φίλους και όχι μαζικούς εισβολείς που μαζί με τα σκουπίδια τους θα αφήνουν και κάποια φράγκα που θα μας πετούν περιφρονητικά στα μούτρα αξιώνοντας ταυτόχρονα να είναι απρόκλητοι δεσπότες και βιαστές της φύσης μας, του πολιτισμού μας και της αξιοπρέπειάς μας. Η ιδιωτεία και οι μεταμοντέρνες χρηστικές και ηδονιστικές παραδοχές οικονομικής ανάπτυξης συμβολίζουν πνευματική αποσύνθεση και κοινωνικοπολιτικη αποσάθρωση.
   Η εκποίηση των δημόσιων αγαθών μας στο όνομα μιας δήθεν αξιοποίησης αποτελεί είδος συμπεριφοράς που ισοδυναμεί με λογικές του «αρχαιότερου επαγγέλματος». Κάποιοι ακριβώς άκριτα φαίνεται να θεωρούν την οικονομική ανάπτυξη και την ισότιμη συμμετοχή στη διεθνή οικονομία ως ισοδύναμο οικονομικής εκπόρνευσης των ιερών, των οσίων, του πολιτισμού και των επί χιλιετίες απείραχτων φυσικών τοπίων.
   
   
3. Νήσος Φλέβα: Όαση φυσικής ομορφιάς στην αυλή εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής

Θα αναφέρουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη νήσο Φλέβα. Τα ίδια ισχύουν για όλες τις νήσους, νησίδες και βραχονησίδες αλλά και όποιο άλλο υλικό ή πνευματικό αγαθό επιχειρείται να εκποιηθεί.

Η νήσος Φλέβα είναι μια όαση φυσικής ομορφιάς μέσα στην αυλή της Αττικής, δηλαδή της πιο πυκνοκατοικημένης περιοχής της Ελλάδας. Σήμερα είναι βάση του ναυτικού μας. Πολλοί στο παρελθόν μιλήσαμε για μια πραγματική εναλλακτική αξιοποίησή της –και εναλλακτική βέβαια λύση για τις ασκήσεις του ναυτικού μας– προς όφελος του κοινωνικού σώματος υπό το πρίσμα μιας φιλικής για τον άνθρωπο αντίληψης για το περιβάλλον και συντελεστική για την οικονομική ανάπτυξη σχέση του πολίτη με τα φυσικά αγαθά του.

Η νήσος Φλέβα, βασικά, είναι το μεγαλύτερο θαλάσσιο συνάμα και χερσαίο φυσικό τοπίο από την Κόρινθο μέχρι το Σούνιο (είναι γνωστή η περιπέτεια της νήσου Πάτροκλος). Η χλωρίδα και πανίδα, για να μην μιλήσω για τον υποθαλάσσιο πλούτο των Φλεβών, είναι μοναδική αν όχι ανεπανάληπτη. Το βάθος σε πολλά σημεία των βράχων είναι ξαφνικά μέχρι και 50 μέτρα, νότια βρίσκονται πάμπλουτα βαθειά νερά του ανοικτού πελάγους και οι ψαράδες συνηθίζουν να λένε ότι μόνο ο Θεός γνωρίζει τι ψάρια κρύβει ο ποικιλόμορφος βυθός των Φλεβών. Η παράδοση και οι γεωλόγοι, εξάλλου, υποστηρίζουν ότι η νήσος Φλέβα ήταν ενωμένη με τη Βουλιαγμένη μέχρι που έγινε ένας μεγάλος σεισμός πριν από χιλιάδες χρόνια. Τοπικός παράγοντας υπερβάλλοντας πρόσφατα μίλησε για σύνδεση των Φλεβών με τη Βουλιαγμένη με γέφυρα-πεζόδρομο.

Η ιδέα πολλών, γενικότερα, ήταν η νήσος Φλέβα να γίνει ένα ελεγχόμενο δημόσιο τοπίο με μονοπάτια και φυσικά καταφύγια για περιπάτους, ξεκούραση όσων θέλουν μια εύκολη διέξοδο από το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Ελλάδας. Όχι βιασμό της φύσης με ξενοδοχεία αλλά ένα παντελώς απείρακτο φυσικό τοπίο δοσμένο στους εκατομμύρια κατοίκους που διαμένουν στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Εξ αντικειμένου, αυτή θα ήταν μια κοινωνικοοικονομικά και πολιτισμικά ωφέλιμη αξιοποίηση και όχι μια άκριτη εκποίηση του φυσικού τοπίου σε ιδιώτες.

Ερωτάται: Αξίζουν περισσότερο μερικά εκατομμύρια και ο οικολογικός βιασμός ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου της Αττικής από τη δυνατότητα παντοτινής απόλαυσής του από τους έλληνες πολίτες ή τους φιλοξενούμενούς τους;

Η Φλέβα είναι και ένας κυριολεκτικά ανεξάντλητος αλιευτικός παράδεισος από τους σημαντικότερους της Ελλάδας. Παρά τις σχετικές απηρχαιωμένες απαγορεύσεις, επειδή όπως είπαμε είναι βάση του ναυτικού, εκατοντάδες βάρκες και μικρά σκάφη κάθε είδους πλεούμενα σχεδόν καθημερινά αγκυροβολούν και απολαμβάνουν το πιο μαγευτικό τοπίο από το οικολογικά πιο πλούσιο νησί του Σαρωνικού.

Μιλάμε για πατροπαράδοτες ιερές παραστάσεις Ελλήνων που αντιστέκονται στον βάρβαρο μεταμοντέρνο τρόπο ζωής. Οικογενειακές εξορμήσεις, νεαρά ζευγάρια με φουσκωτά, ερασιτέχνες αλιείς που ψαρεύουν από τα σκάφη τους και ασφαλώς επαγγελματίες αλιείς που τροφοδοτούν με αλιεύματα όλη την περιοχή. Τα κάθε είδους «χόρτα του βράχου», εξάλλου, ομορφαίνουν με ακόμη πιο βαθύ πράσινο στα ενδότερα του νησιού.

Το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο, το μόνο που προστατεύει το περιβάλλον, το μόνο που είναι οικονομικά παραγωγικό γιατί εν δυνάμει ωφελεί εκατομμύρια ανθρώπους και το μόνο που προσφέρει ένα ωραίο τεράστιο θαλάσσιο και συνάμα νησιωτικό τοπίο στους πολίτες που ζουν στην περιοχή της Αθήνας είναι η προσφορά των Φλεβών στα εκατομμύρια κατοίκους του Αττικού λεκανοπεδίου. Για να απολαμβάνουν οι κάτοικοι της Αττικής ένα τέτοιο πανέμορφο τοπίο ως ένα δημόσιο αγαθό, ελεύθερα και για πάντα. Αντίθετα, ιδιωτική κατοχή της αποτελεί βεβήλωση, οικονομική διαστροφή, οικολογικό έγκλημα και πολιτισμική ασέβεια.

Η προσφορά των Φλεβών στους πολίτες συνεπάγεται λίγο κόστος και μεγάλο όφελος: Αρκούν λίγα μονοπάτια, μερικά καταφύγια και λιμενική επιτήρηση για να μην παραβιάζεται ο Κανονισμός Λιμένα από τους ερασιτέχνες και επαγγελματίες αλιείς. Αλιεία η οποία εξάλλου ως πατροπαράδοτο πολιτισμικό αγαθό μπορεί και πρέπει να είναι ελεύθερη εφόσον τηρούνται οι λιμενικές διατάξεις.

Αντί αυτού, λοιπόν, η βαρβαρότητα θέλει να εισβάλει. Να βιαστεί η φύση από την ξένη και ντόπια ιδιωτεία. Να δοθεί το σημαντικότερο, ωραιότερο και μοναδικό στο είδος του θαλάσσιο και χερσαίο φυσικό τοπίο για ιδιοτελή εκμετάλλευση. Να βιαστεί το περιβάλλον με τσιμεντένιες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, περιφραγμένες ιδιωτικές κατοικίες πλουσίων και ιδιωτικά αγκυροβόλια. Να στερηθούν έτσι αυτό το θαύμα της φύσης τα εκατομμύρια κατοίκων στο κατώφλι της μεγαλύτερης ελληνικής πόλης. Πως είναι δυνατόν, αλήθεια, να μπαίνουν τόσο διαστρεμμένες ιδέες μέσα στα μυαλά των ανθρώπων;

Κυριολεκτώντας λέμε ότι η περίπτωση των Φλεβών υποδηλώνει πως η διάσωση των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων από την ιδιωτεία θα είναι και το μέτρο στάθμισης και εκτίμησης του κατά πόσο μπορεί να επιβιώσει ο σύγχρονος Έλληνας. Αν δεν αντισταθεί, σημαίνει ότι το πνευματικό και πολιτικό ανοσοποιητικό του σύστημα είναι πλέον νεκρό.

        4. Πολιτειακή νομιμότητα, δημόσιο συμφέρον και η Ελληνική Δικαιοσύνη

Η υπόθεση των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων είναι η ισχυρότερη μέχρι στιγμής απόδειξη ότι το επίπλαστα νομιμοποιημένο πολυκομματικό πολιτικό προσωπικό που ασκεί διακυβέρνηση γίνεται πλέον άκρως επικίνδυνο για το δημόσιο συμφέρον και για την πολιτειακή μας νομιμότητα. Νομιμότητα η οποία θα είναι έωλη, εάν απολέσει την κοινωνική νομιμοποίηση.

Συστηματικά πλέον και επικαλούμενο αυτόν τον πολυκομματικό επίπλαστο πλειοψηφικό ακταρμά, οι ελέω κρίσης, εκβιαστικών διλημμάτων και μετεκλογικών μαγειρεμάτων κατέχοντες την εξουσία, επιχειρούν να εξουδετερώσουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα των Ελλήνων να αποφασίζουν αυτόνομα στο εσωτερικό και τη δυνατότητά τους να αξιώνουν ισοτιμία και συμμετρία στις σχέσεις τους με τα τρίτα κράτη, τους ξένους ιδιώτες και τους ισχυρότερους συντελεστές του διεθνούς συστήματος.

Αυτά ισοδυναμούν με κατεδάφιση κάθε έννοιας πολιτικού πολιτισμού του σύγχρονου διεθνούς συστήματος και του διεθνούς δικαίου το οποίο επιτάσσει εθνική ανεξαρτησία, διακρατική ισοτιμία, πολιτική αυτοδιάθεση και εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία. Ισοδυναμούν επίσης με κατεδάφιση του ημέτερου οικουμενικού κλασικού πολιτειακού πολιτισμού που θεωρεί την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την πολιτική ελευθερία ως έσχατες λογικές και υπέρτατους σκοπούς της πολιτειακής συγκρότησης.

Οι ασκούντες την εφήμερη αυτή διακυβέρνηση μετατρέπουν έτσι τους εαυτούς τους σε χαλί όσων μπορούν και θέλουν να αρπάξουν τον φυσικό μας πλούτο και τα δημόσια αγαθά, να ελέγξουν καταχρηστικά την οικονομία μας, να βιάσουν το περιβάλλον και να πλουτίσουν καταχρηστικά εις βάρος των ελληνικών ιστορικών μνημείων της φύσης. Μνημείων τα οποία δεν ανήκουν μόνο στους νεοέλληνες αλλά τα οποία είναι επίσης, κατά κάποιο τρόπο, και οικουμενικό αγαθό.

Είναι πλέον φανερό ότι συνειδητά ή ανεπίγνωστα οι ασκούντες την διακυβέρνηση οδηγούν την έννοια «ξενοκρατία» ίσαμε τις λογικές απολήξεις της. Ανίκανοι να σχεδιάσουν μια ορθολογιστική οικονομική πολιτική και να διαπραγματευτούν ορθολογιστικά με τα άλλα κράτη και τους διεθνείς θεσμούς, επιδίδονται εργολαβικά στην αφαίμαξη των πολιτών και στην μετατροπή τους σε είλωτες ξένων συμφερόντων.

Αφού έτσι λειτουργώντας συνειδητά ή ανεπίγνωστα εκμηδενίσουν το φρόνημα και τις ηθικές αντιστάσεις των πολιτών, είναι πλέον φανερό ότι δεν έχουν αναστολή να εκποιήσουν οτιδήποτε κληροδοτήσαμε από τους προγόνους μας και το οποίο έχουμε χρέος να αποδώσουμε στους απογόνους μας. Το πιο χαρακτηριστικό και ακραίο σήμερα είναι ακριβώς η πρόθεση εκποίησης των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων. Λογικά πολλά και χειρότερα έπονται.

Επί τάπητος τίθεται ένα ακόμη σοβαρό ζήτημα: Το κατά πόσο επιτάσσεται πλέον παρέμβαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης για να διαφυλαχθούν τα πιο ζωτικά δημόσια συμφέροντα. Πέραν των υπόλοιπων αυτονόητων πολιτικών αντιδράσεων των μελών της Ελληνικής κοινωνίας, μήπως μια παρέμβαση των Ανώτατων ανεξάρτητων πολιτειακών θεσμών της Ελληνικής Δικαιοσύνης οι οποίοι αποτελούν τους θεματοφύλακες του δημοσίου συμφέροντος είναι κάτι περισσότερο από επείγουσα και απαραίτητη!

Ποιος είπε ότι μια τόσο επίπλαστη διακυβέρνηση που επικαλείται μια κίβδηλη έκτακτη ανάγκη θα μπορούσε να δημιουργεί ιστορικά τετελεσμένα εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος της Ελληνικής πολιτείας. Μιας και το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε ομολογούμενη από τους ίδιους αποσύνθεση, δεν υπάρχει κάποιος μονιμότερος πολιτειακός θεσμός να ελέγξει αποφάσεις που βλάπτουν βαθύτατα το δημόσιο συμφέρον; Κάποια πράγματα, εν τούτοις, είναι μονιμότερα των εφήμερων κυβερνητικών μηχανισμών και οι Ανώτατοι θεσμοί της Ελληνικής Δικαιοσύνης πρέπει λογικά να παρέμβουν.

Συναφές ζήτημα το οποίο ενδέχεται να δικαιολογεί εισαγγελική παρέμβαση, επίσης, είναι η παρατεταμένη επί τρία χρόνια παράλειψη του πολιτικού προσωπικού που βρέθηκε στην εξουσία να διαπραγματευτεί με τρόπο που διαφυλάττει τα εθνικά ζωτικά συμφέροντα και τα θέσφατα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Πλέον, δεν πρόκειται περί παράληψης ή λανθασμένης πολιτικής εκτίμησης. Πρόκειται για θανατηφόρα αμέλεια ή και για σκόπιμες πράξεις. Για τόσο εξόφθαλμες περιπτώσεις η δικαιοσύνη πρέπει να έχει λόγο. Ένα κείμενό μας που θεμελιώνει στοιχειωδώς μια τέτοια εξόφθαλμη αμέλεια δημοσιοποιήθηκε ήδη ευρύτατα και είναι αναρτημένο στη διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm («Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας ως κράτος-μέλος της ΕΕ και το ύστερο ευρωπαϊκό θέατρο του παραλόγου»). Εάν η Δικαιοσύνη το ζητήσει, είμαι έτοιμος να αιτιολογήσω ως επιστημονικά αρμόδιος για τις βαρύτατες διαπραγματευτικές αμέλειες των τριών τελευταίων ετών που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν ζημιές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, ούτως ώστε μια τέτοια μαρτυρία να συνεκτιμηθεί μαζί με άλλα κριτήρια και παράγοντες.

Εν τέλει, γιατί να φυλακίζεται κάποιος όταν προκαλεί θάνατο εξ αμελείας τη στιγμή που μια διακυβέρνηση εξ αμελείας ή για άλλους λόγους προκαλεί θανάτωση της πολιτείας! Έλλειμμα προβλεπτικότητας, κραυγαλέα άγνοια της ευρωπαϊκής πολιτικής ή ανερμήνευτη αμέλεια να προσεχθούν εξόφθαλμες αλήθειες, παραλείψεις, χοντρά και ασυγχώρητα λάθη εξωτερικής πολιτικής, διστακτικότητα υιοθέτησης πάγιων συμπεριφορών στήριξης των εθνικών συμφερόντων, αποφάσεις-φούσκες, θεσμικές ρυθμίσεις-φούσκες, άκριτη υποταγή σε τεχνοκρατικές λογικές, αμέλεια να προσεχθούν και να τύχουν εκμετάλλευσης οι εσωτερικές και διακρατικές κυμάνσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής και πλήθος άλλων κριτηρίων και παραγόντων που υποδηλώνουν στην καλύτερη περίπτωση βαριά αμέλεια που προκάλεσε τροχιά διολίσθησης προς το τέλμα.

Κοντολογίς, διακυβεύονται τα βαθύτερα συμφέροντα της πολιτείας και η υπόσταση της πολιτειακής νομιμότητας που αποτελεί τον άξονα της κρατικής μας ζωής. Το ολοφάνερα επί έτη υποδουλωμένο στους ξένους πολιτικό προσωπικό μετατρέπει τους κρατικούς θεσμούς σε όργανα εσπευσμένης ανθρωπολογικής, πολιτικής, οικονομικής και ιστορικής εκμηδένισης των Ελλήνων. Τα όποια αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης ακυρώνονται ολοκληρωτικά. Είναι ή δεν είναι υπέρτατο και έσχατο αγαθό η εθνική ανεξαρτησία;

Είναι ένα πράγμα η πολιτειακή νομιμότητα την οποία πρέπει όλοι να σεβόμαστε και άλλο η κοινωνική νομιμοποίησή της που τίθεται σε κίνδυνο από αντί-κοινωνικές επιλογές όπως η πιο πάνω και από την παρατεταμένη πολιτική ασυνέπεια. Από τις υποσχέσεις που δεν τηρούνται, από τα ψεύδη, τις αμέλειες, τις παραλείψεις και ίσως άλλες στάσεις που είναι άγνωστες και που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα εισαγγελικών αρχών του κοινού ποινικού δικαίου.

Το κωμικοτραγικά συγκροτημένο και πολιτικά εξευτελισμένο στην συνείδηση των πολιτών πολιτικό προσωπικό εδώ και τρία χρόνια ασκεί εξουσία με εκβιαστικά διλήμματα που εκτοξεύουν οι ίδιοι και ξένοι άσπονδοι φίλοι. Υπόσχεται πολλά προεκλογικά που δεν εκπληρώνει μετεκλογικά και αφού καθίσει στην εξουσία επιστρατεύει τους κρατικούς θεσμούς για αποφάσεις που εξ αντικειμένου οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή και στην καταρράκωση της πολιτειακής νομιμότητας.

Η πολιτειακή νομιμότητα πλήττεται από αυτούς που θεσμικά είναι εντεταλμένοι θεματοφύλακές τους. Ό,τι είναι (επίπλαστα) νόμιμο δεν είναι και ηθικό και βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Ό,τι είναι επίπλαστα νόμιμο είναι επίσης καταχρηστικό και από άποψη κοινωνικοπολιτικής νομιμοποίησης μονίμως ελλειμματικό. Εν τέλει, συγκρίνοντας τους νόμους μιας ελλειμματικής διακυβέρνησης που βρίσκεται υπό τις διαταγές ξένων και η οποία αντί να αντιστρέψει την πορεία προς την καταστροφή εκποιεί τα δημόσια αγαθά, σε τι διαφέρουν οι νόμοι της χούντας που βίασαν την πολιτειακή μας νομιμότητα δημιουργώντας καταστροφικά τετελεσμένα.

Η πολιτειακή νομιμότητα ροκανίζεται και με πολλούς άλλους τρόπους. Σαρώνονται οι μακρόχρονα εμπεδωμένες παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης όλων των αποχρώσεων. Εκμηδενίζονται οι κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι στους κρίσιμους τομείς της οικονομίας, ακυρώνεται κάθε αξίωση διαφάνειας των κυβερνητικών αποφάσεων και απουσιάζει μια αναγκαία και μη εξαιρετέα δημόσια συζήτηση μέσα στη δημόσια σφαίρα.

Επιπλέον, περιφρονούνται επιδεικτικά οι μακρόχρονα διατυμπανισμένες παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης κάθε είδους: φιλελεύθερη δικαιοσύνη, κοινωνικός φιλελευθερισμός με οτιδήποτε αυτό σημαίνει στα σύγχρονα δυτικά κράτη, μαρξιστικές παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης, απολιθωμένες πλέον φράσεις, όπως η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ή τα «περήφανα γηρατειά», διακηρύξεις όπως «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και οτιδήποτε άλλο συναφές ή παραπλήσιο συγκρότησε στοιχειωδώς την κοινωνική συνοχή του νεοελληνικού κράτους. «Ξεχάστηκαν» όλα για να δικαιολογηθεί η καταπίεση της κοινωνίας και το ξεπούλημα της πατρίδας στη μεταμοντέρνα ιδιωτεία.

Εάν δεν είναι ήδη αργά, ίσως ήλθε η ώρα των πολιτειακών θεσμών που διαφυλάττουν την πολιτειακή νομιμότητα και την εθνική ανεξαρτησία κατά αποφάσεων που βρίσκονται εκτός κοινωνικοπολιτικού ελέγχου.

　5.9.2012

Β. Βιλιάρδος-ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ: Φαίνεται πως η κυβέρνηση, αφού δεν αλλάζει πορεία, αδυνατεί να κατανοήσει ότι, τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μας είναι η απαισιοδοξία, η ύφεση και η ανεργία – σαν αποτέλεσμα των οποίων τόσο το δημόσιο χρέος, όσο και τα ελλείμματα, θα παραμείνουν ανεξέλεγκτα

“Προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, πάνω στους οποίους άρχει” (Θουκυδίδης, περί προδοτών).

Ανάλυση

Με κριτήριο τον Θουκυδίδη έχουμε την υποκειμενική άποψη ότι εάν ένας ηγέτης, ο οποίος επέλεξε με τη θέληση του να κυβερνήσει, γνωρίζοντας επακριβώς τα προβλήματα της χώρας του, δεν τηρεί στο ακέραιο τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και δεν μπορεί να εξασφαλίσει στους Πολίτες την κάλυψη των βασικών τους αναγκών (εργασία, παιδεία, υγεία, ασφάλεια, αξιοπρέπεια, εθνική κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη, ορθολογικό επιχειρηματικό πλαίσιο, έντιμη φορολόγηση κλπ.), δεν έχει καμία θέση στην εξουσία – όπως δεν είχε και ο προηγούμενος ή ο επόμενος που τυχόν κυβερνήσει ανάλογα.    

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, οι αμέσως επόμενοι μήνες θα είναι ίσως οι σημαντικότεροι, σε σχέση με τη διατήρηση ή τηδιάλυση της Ευρωζώνης – η κρίση χρέους της οποίας έχει φτάσει στο ζενίθ, με κέντρο βάρους τις τράπεζες και όχι την Ελλάδα, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Δάνεια μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών από τη ΕΚΤ, κατά σειρά προτεραιότητας, μετά το Νοέμβρη του 2011 (σε δις €).

Τράπεζες	Ποσόν
Ισπανικές*	402
Ιταλικές	283
Γαλλικές	176
Γερμανικές	79

* Μόνο τον Ιούλιο του 2012 οι καταθέσεις στις ισπανικές τράπεζες μειώθηκαν κατά 74 δις € (147 δις € από το Μάρτιο), με το μεγαλύτερο μέρος τους να έχει κατευθυνθεί στη Γερμανία. 

Σημείωση: Οι απαιτήσεις της γερμανικής κεντρικής τράπεζας απέναντι στην ΕΚΤ (Target II), στην οποία οφείλουν αντίστοιχα ποσά οι ελλειμματικές οικονομίες της Ευρωζώνης, έχουν ξεπεράσει τα 700 δις € - γεγονός που οδηγεί πολλούς στο συμπέρασμα ότι, η ΕΚΤ μεταφέρει ήδη τα χρήματα από τη Γερμανία στο Νότο, «αμοιβαιοποιώντας» έμμεσα το χρέος. 

Για να κατανοήσει κανείς το πρόβλημα των τραπεζών, όσον αφορά την ΕΚΤ, αρκεί να γνωρίζει ότι, τα ομόλογα των χωρών της Ευρωζώνης, τα οποία έχει ήδη αγοράσει, είναι μόλις 211,4 δις € - ενώ στις τράπεζες των παραπάνω τεσσάρων χωρών έχει δανείσει 940 δις € από το Νοέμβρη του 2011, όπου «εγκαινίασε» τα νέα προγράμματα παροχής ρευστότητας.

Για σύγκριση, η Fed έχει αγοράσει ομόλογα των Η.Π.Α. αξίας 1.640,40 δις $ - ένα γεγονός που τεκμηριώνει πως ενώ το πρόβλημα των Η.Π.Α. είναι το δημόσιο χρέος, της Ευρωζώνης είναι οι τράπεζες (αρκετοί κατηγορούν την ΕΚΤ ισχυριζόμενοι ότι, διατηρεί ένα «ζόμπι τραπεζικό σύστημα» στην Ευρώπη, αφού δεν επιτρέπει στις υπερχρεωμένες τράπεζες, όπως αυτές της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Ιρλανδίας κλπ. να πτωχεύσουν).        

Συνεχίζοντας, το μέλλον του ευρώ φαίνεται να εξαρτάται από την ΕΚΤ – η οποία μάλλον έχει πάρει τα ηνία από την Πολιτική, μη έχοντας καμία άλλη επιλογή (αν και ο κίνδυνος της επιβολής μίας δικτατορίας των κεντρικών τραπεζών τόσο στις Η.Π.Α., όσο και στην ΕΕ δεν είναι καθόλου αμελητέος).

Δυστυχώς, παρά το ότι η Γερμανίδα καγκελάριος άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, δεν έχει πια η ίδια το κλειδί – αν και πολύ δύσκολα θα μπορούσε κανείς «να κλείσει ξανά τα δεινά στο πιθάρι», επαναφέροντας την Ευρωζώνη στην αφετηρία.  

Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί, φαίνονται οι «προθεσμίες» για το κοινό νόμισμα, με σημαντικότερη τη σύσκεψη της ΕΚΤ για την μαζική αγορά ομολόγων την επόμενη εβδομάδα, παρά τις έντονες αντιδράσεις της Bundesbank:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Συναντήσεις 2012 με θέμα το Ευρώ

Ημερομηνία	Θέμα
6 Σεπτεμβρίου	Σύσκεψη της ΕΚΤ για την μαζική αγορά ομολόγων
9 Σεπτεμβρίου	Παρουσίαση των μέτρων από την Ελλάδα στην Τρόικα
12 Σεπτεμβρίου	Απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Γερμανίας (ESM)
12 Σεπτεμβρίου	*Εκλογές στην Ολλανδία, πολύ σημαντικές για το ευρώ
14 Σεπτεμβρίου	Συνάντηση των υπουργών οικονομικών της ΕΕ στην Κύπρο
8 Οκτωβρίου	Συνάντηση των υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης
18 Οκτωβρίου	Συνάντηση κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλες
29/31 Οκτωβρίου	**Λήξη ομολόγων της Ισπανίας, αξίας 20 δις €

Πηγή: WSJ

* Αναμένεται η εκλογή τετρακομματικής κυβέρνησης, πιθανότατα εχθρικής προς το κοινό νόμισμα.

** Τυχόν απομόνωση της Ισπανίας από τις αγορές, ανάλογη με αυτήν της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, θα σημάνει το τέλος της Ευρωζώνης. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία δεν είναι σε τόσο καλή θέση, όπως «προπαγανδίζεται».   

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ΓΣΕΕ (πηγή: ΑΝ), σε πολλές περιπτώσεις η πατρίδα μας έχει υπαναχωρήσει στα επίπεδα του 1978. Αναλυτικότερα,

(α)  την περίοδο 2010-2012 το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε κατά 8%, ενώ η ύφεση αυξήθηκε και η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη (από 17,7% το 2011 στο 24% το 2012).

(β)  την ίδια περίοδο οι μειώσεις μισθών του Δημοσίου ανήλθαν σε 3,5 δις € και του ιδιωτικού τομέα σε 3 δις €. Συνολικά στο χρονικό διάστημα 2010-2011, οι περικοπές των συντάξεων και οι μειώσεις των μισθών ανήλθαν αθροιστικά σε 16,2 δις €(8% του ΑΕΠ), χωρίς να έχει μειωθεί η ανεργία, το δημόσιο χρέος και η ύφεση (προφανώς, αφού οι τόκοι είναι πολύ υψηλότεροι, ενώ η κατανάλωση «κατακρημνίσθηκε»). 

(γ)  περαιτέρω σημειώνεται πως η οικονομική κατάσταση της κοινωνικής ασφάλισης επιδεινώνεται, λόγω της αύξησης της ανεργίας (24% το 2012 ή 1.200.000 άτομα) και της μείωσης των μισθών που στερούν την κοινωνική ασφάλιση από πόρους της τάξης των 9,5 δις €.

(δ)  ακόμη, η ΓΣΕΕ ισχυρίζεται πως η εισφοροδιαφυγή από την αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, καθώς επίσης από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, οδηγεί σε απώλειες 8,5 δις € (από την άλλη πλευρά βέβαια, χωρίς την παραβίαση των νόμων, στην οποία υποχρεώνονται ουσιαστικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, θα είχαν ήδη κλείσει οι περισσότερες – με δυσμενέστερα ίσως αποτελέσματα για την οικονομία μας). 

Τέλος, η μελέτη υποστηρίζει ότι, η αγοραστική δύναμη των νέων κατώτατων μισθών έχει πλέον επιστρέψει στα επίπεδα του 1978. Ενδεχομένως δε ακόμη πιο πίσω, αν υπολογίσει κανείς ότι, ο μισθός τότε ενός ανειδίκευτου φοιτητή ήταν περί τις 6.000 δρχ. ενώ το εισιτήριο των λεωφορείων 2 δρχ. (3.000 φορές χαμηλότερο) - σήμερα περί τα 500 €, ενώ το εισιτήριο κοστίζει 1,20 € (μόλις 416 φορές χαμηλότερο).

Όλα τα παραπάνω πριν από την εφαρμογή των νέων μέτρων λιτότητας, ύψους 11,8 δις € - ενώ η Ελλάδα ευρίσκεται για 5η συνεχή χρονιά σε βαθιά ύφεση, η οποία υπολογίζεται να φτάσει στο 7% το 2012. Προφανώς η κυβέρνηση αδυνατεί να κατανοήσει ότι, τα προβλήματα της χώρας μας σήμερα είναι η απαισιοδοξία, η ύφεση και η ανεργία – σαν αποτέλεσμα των οποίων τόσο το δημόσιο χρέος, όσο και τα ελλείμματα θα παραμείνουν ανεξέλεγκτα.

Ο κίνδυνος λοιπόν να οδηγηθούμε στην απορρύθμιση, στην κατάρρευση, στις βίαιες κοινωνικές αναταραχές και στο χάος δεν έχει σε καμία περίπτωση ξεπερασθεί – αντίθετα, έχει αυξηθεί σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, γεγονός που δεν επιτρέπει δυστυχώς να αισιοδοξούμε για το μέλλον (αν και η απαισιοδοξία, πόσο μάλλον η συνεχής καταστροφολογία, λειτουργώντας ως αυτοεκπληρούμενες προφητείες, επιδεινώνουν σημαντικά τις προοπτικές της οποιασδήποτε οικονομίας).    

Απλούστερα, όσο πιο πολύ βράζει το νερό σε μία κλειστή κατσαρόλα, χωρίς να ανοίγεται το καπάκι της, τόσο πιο καταστροφική προβλέπεται η έκρηξη της - σαν αποτέλεσμα του συγκεντρωμένου ατμού στο εσωτερικό της.

ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Στα πλαίσια αυτά υπενθυμίζεται ότι, “το Δεκέμβριο του 2001 η κεντρική πλατεία της Αργεντινής πλημμύρισε από αγανακτισμένους και εξαθλιωμένους Πολίτες, επειδή είχαν χάσει πλέον εντελώς την εμπιστοσύνη τους στη νέα κυβέρνηση – η οποία, παρά το ότι τους είχε στην κυριολεξία λεηλατήσει, δεν μπόρεσε να τους εξασφαλίσει απολύτως τίποτα.

Οι συγκρούσεις που ακολούθησαν με την αστυνομία ήταν εξαιρετικά αιματηρές (ο Δεκέμβριος του 2012 για την Ελλάδα δεν είναι μακριά), με αποτέλεσμα να αναγκασθεί ο πρόεδρος της χώρας να εγκαταλείψει το προεδρικό μέγαρο με ελικόπτερο”.  

Με κριτήριο τα παραπάνω και όσον αφορά την Ελλάδα επαναλαμβάνουμε ότι, δεν μπορεί να θεωρείται ως επιτυχημένη η πολιτική του εθνικού εξευτελισμού, της αναξιοπιστίας και της «επαιτείας», η οποία στηρίζεται στις «δουλοπρεπείς» υποσχέσεις αύξησης των φόρων, κατάλυσης της ατομικής ιδιοκτησίας (χαράτσια), λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας και συνεχών μειώσεων των μισθών - ακόμη και αν κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ ή/και τις επόμενες δόσεις του σκόπιμα εξαρτημένου από τους τοκογλύφους ελληνικού δημοσίου.

Ειδικά όσον αφορά την «αναξιοπιστία», δεν επιτρέπεται να βεβαιώνει ο νέος πρωθυπουργός της χώρας τους δανειστές της ότι, θα εξοφλήσει ολοκληρωτικά και εμπρόθεσμα τις υποχρεώσεις της (όπως ακριβώς και ο προηγούμενος), χωρίς ταυτόχρονα να τους εξηγεί/τεκμηριώνει τη μέθοδο ή/και τον τρόπο, με τον οποία θα τα καταφέρει – πόσο μάλλον όταν οι αγορές έχουν την εντελώς αντίθετη άποψη, κρίνοντας τουλάχιστον από τα CDS και τα Spreads, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως χωρίς ανάπτυξη, είναι αδύνατη η έξοδος από την κρίση και η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους.   

Στο σημείο αυτό θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε ξανά σε ορισμένα βασικά προβλήματα της οικονομίας μας, τα οποία πρέπει απαραίτητα να επιλυθούν:

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ

Η συνεχώς μειούμενη ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας θεωρείται από πολλούς ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τα «δίδυμα ελλείμματα» της (δημόσιο έλλειμμα προϋπολογισμού και ιδιωτικό κυρίως έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών), τα οποία αύξησαν στο παρελθόν το δημόσιο χρέος της (το 80% περίπου του δημοσίου χρέους προέρχεται από τόκους, με ένα μεγάλο μέρος του υπολοίπου 20% να οφείλεται στη διαφθορά κάποιων πολιτικών). Εν τούτοις, εμείς έχουμε την άποψη ότισήμερα δεν είναι η μοναδική πηγή των προβλημάτων της.

Αντίθετα, θεωρούμε ότι τα ελλείμματα είναι αυτά που προκαλούν τη μείωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας (την αύξηση των τόκων, του δημοσίου χρέους κλπ.), ενώ προκαλούνται από τη χρήση οικονομικών όπλων: μεταξύ των οποίων της τεχνητής υποτίμησης του γερμανικού ευρώ (ευρωπαϊκές ασυμμετρίες), της ανάλογης ανατίμησης του ελληνικού, καθώς επίσης της επέκτασης των πολυεθνικών φοροφυγάδων εντός συνόρων - παράγοντες που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στην αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας, από την οποία πηγάζει η μειωμένη ανταγωνιστικότητα της.

Ας σημειώσουμε εδώ ότι, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας στους τομείς των υπηρεσιών (στους οποίους δραστηριοποιείται κυρίως η Ελλάδα) είναι πολύ πιο δύσκολη, από την αύξηση της στους τομείς της μεταποίησης (βιομηχανία κλπ.) – γεγονός που επεξηγεί τα προβλήματα μίας αναπτυξιακής οικονομικής πολιτικής, καθώς επίσης την προδιαγεγραμμένη, παταγώδη αποτυχία των όποιων μέτρων λιτότητας εφαρμόζονται. Πόσο μάλλον όταν τόσο τα ελλείμματα, όσο και το χρέος, καθιστούν αδύνατες τις επενδύσεις σε νέους τομείς - μέσω των οποίων θα αυξανόταν η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας. 

Περαιτέρω, οι ομοιότητες που παρουσιάζει η Ελλάδα με τις Η.Π.Α. στον παραπάνω προβληματισμό, με μία χώρα δηλαδή επίσης «εντάσεως υπηρεσιών» που όμως δεν αμφισβητείται η ανταγωνιστικότητα της, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα (χωρίς φυσικά να συγκρίνουμε τα μεγέθη των δύο οικονομιών), είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Πολύ περισσότερο όταν η λύση και για τις δύο χώρες είναι μάλλον κοινή, εάν δεν αλλάξουν ριζικά συμπεριφορά τα πλεονασματικά κράτη: η αναβολή πληρωμών δηλαδή, η αναδιαπραγμάτευση του χρέους και η επαναβιομηχανοποίηση, όπου όμως οι Η.Π.Α. έχουν προφανώς πολύ περισσότερες επιλογές (στρατιωτική επίλυση της διαμάχης, ολοκλήρωση τηςεισβολής του ΔΝΤ στην ΕΕ, πληθωριστική μείωση των χρεών με τύπωμα νέων χρημάτων, χρηματοπιστωτικές επιθέσεις,προστατευτισμός κλπ.).

Εάν τυχόν βέβαια η Ελλάδα χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα, το κόστος δανεισμού των Η.Π.Α. θα αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που θα υποχρεώσει την κυβέρνηση της υπερδύναμης σε ριζικές αποφάσεις. Όσον αφορά τώρα ειδικά τα «δίδυμα ελλείμματα», τα εξής:   

(α)  Το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού (αφορά το δημόσιο τομέα): Στην προκειμένη περίπτωση, τα έσοδα του κράτους δεν αρκούν για την κάλυψη των δαπανών του ενώ, όταν τα έσοδα δεν φθάνουν για την πληρωμή όλων των εξόδων, εκτός από τους τόκους και τα χρεολύσια (δόσεις δανείων), μιλάμε για πρωτογενή ελλείμματα.

Η κάλυψη τώρα του ελλείμματος του προϋπολογισμού, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της σκιώδους διακυβέρνησης της χώρας μας, προβλέπει αφενός μεν νέους φόρους, αφετέρου μείωση των κοινωνικών δαπανών, των μισθών, των συντάξεων κλπ. – επί πλέον εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, για την «αναχαίτιση» του χρέους.

Δηλαδή, με στόχο τη σταθεροποίηση του δημοσίου χρέους μας, η κυβέρνηση επιβάλλει την μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό τομέα - από τους Πολίτες λοιπόν στο κράτος (και από εκεί στους δανειστές), καθώς επίσης την πώληση (εκποίηση) περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου.

Με τον τρόπο αυτό το προϋπολογιζόμενο χρέος το 2020 θα φτάσει στα επίπεδα του 2008 (περί το 120% του ΑΕΠ) – ενώ η όποια προσπάθεια μείωσης των δαπανών του κράτους (απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμός των συντάξεων κλπ.), θα οδηγηθεί στην πληρωμή των τόκων. Απλούστερα, η ιδιωτική περιουσία, τα χρήματα των Ελλήνων Πολιτών δηλαδή, ένα μέρος των μισθών τους και η δημόσια περιουσία, θα χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη των μελλοντικών δαπανών του κρατικού μηχανισμού, καθώς επίσης των τόκων των διεθνών τοκογλύφων – χωρίς να μειωθεί ουσιαστικά ο δανεισμός του κράτους.    

Όμως οι νέοι φόροι, με εξαίρεση ίσως τους φόρους ακινήτων, μέσω των οποίων προγραμματίζεται η μεταφορά περιουσιακών στοιχείων από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο («κλοπή» της ιδιωτικής περιουσίας), είναι πολύ δύσκολο να έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα – αφού μειώνεται η φορολογική βάση. Με τον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί, αναλύουμε τον συγκεκριμένο προβληματισμό:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Παράδειγμα φορολόγησης με διαφορετικούς συντελεστές

Συντελεστές φορολόγησης	Κέρδος*	Φόρος
Συντελεστής 20%	10.000.000.000	2.000.000.000
Συντελεστής 50%	1.000.000.000	500.000.000

* Υπόθεση εργασίας

Στο παραπάνω «παράδειγμα», εάν αυξηθούν οι συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων στο 50%, από το 20% (υπόθεση εργασίας), τότε πλήττονται τα κέρδη τους – οπότε, αντί να εισπράξει το κράτος 2 δις € με συντελεστή 20%, εισπράττει μόλις 500 εκ €, παρά την αύξηση του συντελεστή στο 50%.

Εκτός αυτού φυσικά, πολλές εταιρείες μεταναστεύουν στο εξωτερικό, λόγω της υψηλής φορολόγησης, με αποτέλεσμα να συνεχίζει η αποβιομηχανοποίηση της χώρας, να αυξάνεται η ανεργία, να επιδεινώνεται το εμπορικό ισοζύγιο κλπ. Η πλήρης αποτυχία επίτευξης των στόχων του υφεσιακού ΔΝΤ-προγράμματος, τεκμηριώνει με τον καλύτερο τρόπο την ανάλυση μας – όπως και την «πολιτική προδοσία».     

Οι ιδιωτικοποιήσεις τώρα (άρθρο μας), περιορίζουν μεν τα χρέη ενός κράτους στο παρόν, αλλά ταυτόχρονα μειώνουν τα έσοδα του στο μέλλον – όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, εάν η Ελλάδα πουλήσει την σκόπιμα απαξιωμένη πλέον ΔΕΗ, θα εισπράξει σήμερα ένα πολύ μικρό ποσόν, αλλά θα χάνει μερίσματα – ενώ η πολυεθνική που θα την εξαγοράσει, αφενός μεν θα πληρώνει λιγότερους φόρους (δια της γνωστής μεθόδου της φοροαποφυγής), αφετέρου θα μειώσει το προσωπικό, επιβαρύνοντας τα δημόσια ταμεία τουλάχιστον με 50-100 εκ. € ετήσια (επιδόματα ανεργίας κλπ.).

Επομένως, παρά το ότι μειώνεται προς στιγμήν το δημόσιο χρέος, επιβαρύνεται στο άμεσο μέλλον ο προϋπολογισμός, τα ελλείμματα του οποίου «εκβάλλουν» ξανά στο χρέος. Το γεγονός αυτό έχει αποδειχθεί στις Η.Π.Α., όπου οι εκτεταμένες, νεοφιλελεύθερες ιδιωτικοποιήσεις τη δεκαετία του ‘80 από τα παιδιά του Σικάγου, μείωσαν καταρχήν το χρέος, αλλά στη συνέχεια εκτόξευσαν το έλλειμμα – με αποτέλεσμα η υπερδύναμη να είναι σήμερα αφενός μεν διπλά ελλειμματική (προϋπολογισμός, ισοζύγιο), αφετέρου υπερχρεωμένη (άρθρο μας).   

Η λύση εδώ είναι προφανώς ο ισοσκελισμός του προϋπολογισμού – με τον περιορισμό των υπερβολικών δαπανών του δημοσίου, τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού, την κρατικοποίηση της ΤτΕ (ενδεχομένως την επιλογή του διοικητή της από τη Βουλή, όπως αποφάσισε πρόσφατα η Σερβία, περιορίζοντας παράλληλα την ανεξαρτησία της κεντρικής της τράπεζας), τον εξορθολογισμό των φόρων, την αύξηση των εσόδων μέσω της ανάπτυξης της οικονομίας μας (αύξηση του ΑΕΠ), τη φορολόγηση των πολυεθνικών επί του τζίρου τους, την αύξηση της κερδοφορίας των δημοσίων επιχειρήσεων και την πληρωμή (συμψηφισμός) των γερμανικών αποζημιώσεων.  

(β)  Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (αφορά κυρίως τον ιδιωτικό τομέα): Εάν η αξία των εξαγωγών μία χώρας (συμπεριλαμβανομένων των τουριστικών «εισροών»), είναι μικρότερη από την αξία των εισαγωγών της, τότε αναφερόμαστε σε ελλειμματικό ισοζύγιο εξωτερικών (τρεχουσών) συναλλαγών. Στην περίπτωση αυτή, οι αποταμιεύσεις του εξωτερικού (των πλεονασματικών χωρών δηλαδή), χρηματοδοτούν ένα μέρος των επενδύσεων και της κατανάλωσης του εσωτερικού. Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, η οικονομία μίας χώρας που έχει συνεχώς έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, αυξάνει διαρκώς το εξωτερικό της χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό).

Σε τελική ανάλυση τώρα, οι οικονομίες που διακρίνονται από χρόνια ελλείμματα στο ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών τους, είναι οι χρεωμένες οικονομίες έναντι του εξωτερικού. Αντίθετα, οι οικονομίες που έχουν χρόνια πλεονάσματα στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών τους, είναι οι οικονομίες που δανειοδοτούν τις ελλειμματικές χώρες. Ο Πίνακας ΙV είναι αντιπροσωπευτικός των παραπάνω:

ΠΙΝΑΚΑΣ IV: Πλεονασματικές – Ελλειμματικές χώρες (Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών) σε δις $ - Εκτιμήσεις 2009

Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο	Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο
1	Κίνα	297,10	1	Η.Π.Α.	-419,90
2	Ιαπωνία	140,60	2	Ισπανία	-74,47
3	Γερμανία	135,10	3	Ιταλία	-66,57
4	Νορβηγία	55,32	4	Γαλλία	-56,13
5	Ρωσία	48,97	5	Καναδάς	-36,13
6	Ολλανδία	42,72	6	Ελλάδα	-34,30
7	Νότια Κορέα	42,67	7	Μ. Βρετανία	-32,68
8	Ταϊβάν	42,57	8	Ινδία	-31,54
9	Ελβετία	35,91	9	Αυστραλία	-29,89
10	Κουβέιτ	32,01	10	Βραζιλία	-24,30
11	Μαλαισία	30,46	11	Πορτογαλία	-23,38
12	Σουηδία	29,50	12	Ιράκ	-19,90
13	Σαουδική Αραβία	26,50	13	Τουρκία	-13,96
14	Σιγκαπούρη	25,35	14	Ν. Αφρική	-11.53
15	Χονγκ Κονγκ	18,40	15	Μεξικό	-10.12
15	Σύνολα	1.003,18	15	Σύνολα	-884,80

Πηγή: The World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος    

Σημείωση: Οι πλεονασματικές χώρες είναι οι δανειστές των ελλειμματικών. Για παράδειγμα, το έλλειμμα του ισοζυγίου των Η.Π.Α. χρηματοδοτείται κυρίως από την Κίνα και την Ιαπωνία, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να υπάρχει.

Συνεχίζοντας, χρόνιο έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών σημαίνει ότι, οι Πολίτες της συγκεκριμένης χώραςκαταναλώνουν (ή/και επενδύουν) κάθε χρόνο περισσότερα υλικά αγαθά και υπηρεσίες, από ότι οι ίδιοι παράγουν – οπότε τα ελλείμματα τους χρηματοδοτούνται με εξωτερικά δάνεια. Επίσης ότι, αποταμιεύουν λιγότερα από όσα επενδύουν, αφού η συνολική αποταμίευση των Πολιτών μίας χώρας, χρηματοδοτεί όλες τις επενδύσεις, καθώς επίσης τη διαφορά που προκύπτει από την αξία των εξαγωγών, μείον την αξία των εισαγωγών.

Για την τεκμηρίωση των παραπάνω, σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών (2010) η ιδιωτική αποταμίευση στην Ελλάδα μειώθηκε από 15,4% του ΑΕΠ το 2004, σε 9,9% του ΑΕΠ το 2007. Έτσι, η χρηματοδότηση των επενδύσεων, καλύφθηκε από την αρνητική αύξηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, από 10,3% του ΑΕΠ το 2004, στα 14,7% του ΑΕΠ το 2007. Ο Πίνακας Vεμφανίζει το άθροισμα των ελλειμμάτων του δημοσίου και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, για τις χώρες της GIPS:      

ΠΙΝΑΚΑΣ V: Άθροισμα ελλειμμάτων χωρών της GIPS για το 2009

Δείκτης	Ελλάδα	Πορτογαλία	Ισπανία	Ιρλανδία
Έλλειμμα*	24%	18,2%	16,6%	15,6%

* Δημόσιο έλλειμμα και έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών

Πηγή: ΤτΕ 2010

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Οι Γερμανοί, οι Ιάπωνες και οι Κινέζοι, είναι οι σημερινοί πρωταθλητές της αποταμίευσης.

Περαιτέρω, η κατάσταση αυτή οδηγείται προφανώς σε αδιέξοδο, όπως και τα συνεχή ελλείμματα του δημοσίου, αφού τα εξωτερικά δάνεια των ιδιωτών κλπ. δεν μπορούν κάποια στιγμή να χρηματοδοτηθούν από τις αγορές – λόγω της τεράστιας αύξησης των επιτοκίων και, στη συνέχεια, της «στάσης δανεισμού».

Εάν δε συνυπολογίσουμε εδώ ότι, η μείωση των μισθών των εργαζομένων, σε συνδυασμό με την υψηλότερη φορολόγηση επιχειρήσεων και ιδιωτών, θα έχει σαν λογικό αποτέλεσμα τον περαιτέρω περιορισμό των αποταμιεύσεων και κατ’ επέκταση των επενδύσεων, η αυτοκτονία της Ελληνικής Οικονομίας είναι προδιαγεγραμμένη. Ο Πίνακας VI τώρα που ακολουθεί, αναφέρεται στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της Ελλάδας: 

   

ΠΙΝΑΚΑΣ VI: Εξέλιξη ισοζυγίου της Ελλάδας (σε ποσοστά επί του ΑΕΠ)

Έτη	Έλλειμμα Ισοζυγίου / ΑΕΠ
1975-1979	0,96%
1980-1984	0,28%
1985-1989	-1,44%
1990-1994	-0,94%
1995-1999	-2,92%
2000-2004	-11,82%
2005-2008	-12,15%

Πηγή: Κομισιόν

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα VI μετά την είσοδο μας στην Ευρωζώνη, το ισοζύγιο μας επιδεινώθηκε σε τεράστιο βαθμό. Ένας δε από τους λόγους, για τους οποίους το ισοζύγιο μας έκτοτε είναι αρνητικό, δεν είναι άλλος από την αυξημένη δραστηριοποίηση των πολυεθνικών στη χώρα μας – οι οποίες εισάγουν όλο και περισσότερα προϊόντα από τα κράτη που εδρεύουν, πληρώνοντας όλο και λιγότερους φόρους, με τη βοήθεια της φοροαποφυγής (transfer pricing, Offshore) – με παράλληλο αποτέλεσμα την αποβιομηχανοποίηση της χώρας, λόγω damping, μικρού συγκριτικού μεγέθους αγοράς κλπ. 

Η λύση εδώ είναι προφανώς η επαναβιομηχανοποίηση της Ελλάδας, η αύξηση των εξαγωγών, η ανάπτυξη του τουρισμού, η αγορά αποκλειστικά ελληνικών προϊόντων εκ μέρους μας και η μείωση των εισαγωγών, έτσι ώστε να ισοσκελισθεί το ισοζύγιο μας. Εδώ ακριβώς χρειάζεται ένα σχέδιο τύπου Marshall για τη χώρα μας από την Ευρώπη και όχι νέα «καταναλωτικά» δάνεια, τα οποία επιδεινώνουν διαρκώς τον προϋπολογισμό μας - μέσω των τόκων εξυπηρέτησης τους.

Ας σημειωθεί επί πλέον ότι, τα δάνεια που μας χορηγούνται από την Τρόικα κατευθύνονται σχεδόν στο σύνολο τους στην πληρωμή των δανειστών μας (στις ευρωπαϊκές κυρίως τράπεζες, για τη διάσωση τους), χωρίς καν να χρειάζεται η «εμφάνιση» τους στο λογιστήριο του κράτους μας.     

ΤΑ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΕΥΡΩΔΟΧΕΙΑ

Σύμφωνα με μία οικονομική μελέτη (αναλυτικό άρθρο μας σχετικό με τις πιστώσεις «Target-2» του συστήματος της ΕΚΤ), το 88% των ελλειμμάτων των ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών των χωρών της GIPS, κατά τη διάρκεια των επομένων τριών ετών μετά το ξέσπασμα της κρίσης, χρηματοδοτούταν από το σύστημα Target της ΕΚΤ.

Τα δανειακά αυτά χρήματα, τα οποία έλαβαν οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της GIPS από την ΕΚΤ, χρησιμοποιήθηκαν για να εξασφαλίσουν τη ροή των προϊόντων (εισαγωγές), καθώς επίσης την αγορά διαφόρων περιουσιακών στοιχείων (μετοχές, ομόλογα, αγορές εταιρειών, τίτλοι ιδιοκτησίας κλπ.), από τους Έλληνες, τους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς. Η ενέργεια αυτή της ΕΚΤ θεωρείται «ορθολογική», αφού διαφορετικά δεν θα είχε αποφευχθεί η ξαφνική χρεοκοπία πολλών μαζί χωρών της Ευρωζώνης.

Στην πραγματικότητα βέβαια, πρόκειται για ένα τεράστιο «de facto bail out», για μία διάσωση δηλαδή των κρατών αυτών, παρά τις απαγορεύσεις της συνθήκης του Μάαστριχτ. Ακόμη περισσότερο είναι, σε τελική ανάλυση, μία «δημοσιονομική» παροχή πιστώσεων των πλεονασματικών προς τις ελλειμματικές χώρες η οποία, επίσημα δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μία «μονεταριστική πολιτική».

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, την Πορτογαλία επίσης, το σύνολο των ιδιωτικών και δημοσίων εισροών κεφαλαίων τα τελευταία τρία χρόνια ήταν σχεδόν μηδενικό. Δηλαδή, ούτε οι ιδιώτες (επιχειρήσεις, καταναλωτές κλπ.) δεν τοποθέτησαν νέα κεφάλαια στην Ελλάδα, για να χρηματοδοτήσουν το εξωτερικό έλλειμμα του ισοζυγίου, ούτε το δημόσιο (δεν «ρευστοποιήθηκαν» περιουσιακά στοιχεία κλπ.). Επομένως, τα ελλείμματα των ισοζυγίων εξωτερικών συναλλαγών και των δύο χωρών χρηματοδοτήθηκαν «σιωπηρά» από την ΕΚΤ – η οποία θεωρείται πλέον ως η πιο επικίνδυνη τράπεζα του πλανήτη (ενδεχομένως μαζί με τη Fed).

Φυσικά αυτό έγινε σταδιακά, καθώς επίσης με εναλλαγές, όπου ενδιάμεσα υπήρχαν εισροές κεφαλαίων, τόσο από τον ιδιωτικό, όσο και από το δημόσιο τομέα – ταυτόχρονα βέβαια, ισοδύναμες σχεδόν εκροές. Συνολικά όμως για τα τρία χρόνια, οι εισροές κάλυψαν τις εκροές, οπότε επιβαρύνθηκε ουσιαστικά μόνο η ΕΚΤ.

Στην Ισπανία τώρα τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά, αφού υπήρχαν πάντοτε κεφαλαιακές εισροές εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίες χρηματοδοτούσαν το εξωτερικό έλλειμμα του ισοζυγίου – οπότε η κεντρική τράπεζα της χώρας προσέθετε χρήματα μόνο βοηθητικά, για τη χρηματοδότηση των επί πλέον (ελλειμματικών) εισαγωγών. Έτσι λοιπόν, όλα τα Target-δάνεια της κεντρικής τράπεζας της Ισπανίας από την ΕΚΤ ήταν μόλις 46 δις € και για τα τρία χρόνια – παρά το ότι το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών της χώρας διαμορφώθηκε συνολικά στα 207 δις €.

Στην Ιρλανδία συνέβη ακριβώς το αντίθετο, γεγονός που σημαίνει ότι υπήρξε μαζική φυγή κεφαλαίων από τη χώρα. Το συμπέρασμα αυτό, η μαζική φυγή κεφαλαίων δηλαδή από την Ιρλανδία (πιθανολογούμε ότι κάτι ανάλογο θα συμβεί και στηνΙταλία), τεκμηριώνεται από το ότι, το συνολικό έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών της Ιρλανδίας, για τα τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, διαμορφώθηκε στα 16 δις €, ενώ τα Target-δάνεια εκτοξεύθηκαν στα 145 δις € (σχεδόν όσο το ΑΕΠ της χώρας, ύψους 160 δις €).

Απλούστερα, από την Ιρλανδία έφυγαν κεφάλαια ύψους σχεδόν 130 δις €, τα οποία ουσιαστικά «αφαιρέθηκαν» άμεσα από την ΕΚΤ και έμμεσα από τους Ευρωπαίους φορολογουμένους (αφού οι τράπεζες της χώρας δεν τα είχαν στη διάθεση τους ενώ, όπως γνωρίζουμε πλέον, η κεντρική τράπεζα της Ιρλανδίας τύπωσε μόνη της χρήματα, ύψους περί τα 60 δις € - με εντολή φυσικά της ΕΚΤ, η οποία έτσι βοήθησε τις ξένες εταιρείες που είχαν δημιουργήσει το δήθεν οικονομικό θαύμα της χώρας,βασιζόμενο στην εκτεταμένη, νόμιμη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών, να «φυγαδεύσουν» τα άκρως κερδοσκοπικά κεφάλαια τους, εγκαταλείποντας την Ιρλανδία στην τύχη της). 

Ένα επόμενο συμπέρασμα είναι φυσικά το ότι, η ενδεχόμενη φυγή κεφαλαίων από μία χώρα της Ευρωζώνης (πόσο μάλλον σε συνδυασμό με μία στάση πληρωμών και με μία επιδρομή τραπεζών – bank run), δεν καταστρέφει μόνο την ίδια αλλά, πολύ περισσότερο (εφόσον ανήκει στις αδύναμες), όλες τις υπόλοιπες, δια μέσου της ΕΚΤ.

Επομένως, εάν τυχόν μεσολαβούσε μία φυγή κεφαλαίων από την Ιταλία προς τρίτες χώρες, σαν αποτέλεσμα του λανθασμένου χειρισμού της κρίσης (από την Κομισιόν, την Τρόικα και την Γερμανία), η καταστροφή που θα ακολουθούσε θα επιβάρυνε κυρίως την ίδια τη Γερμανία – επειδή μέσω της Bundesbank είναι ο κύριος χρηματοδότης της ΕΚΤ.   

Θα μπορούσε φυσικά να αναρωτηθεί κανείς τι θα συνέβαινε, εάν η ΕΚΤ δεν είχε χρηματοδοτήσει με τον παραπάνω «σιωπηλό» τρόπο τις κεντρικές τράπεζες των χωρών της GIPS (και όχι μόνο). Η απάντηση είναι πολύ απλή: εάν δεν το έκανε η ΕΚΤ, θα υπήρχαν τεράστια προβλήματα ρευστότητας, τα οποία θα είχαν οδηγήσει ήδη σε μαζικές χρεοκοπίες τραπεζών - αφού οι τράπεζες δεν θα μπορούσαν πλέον να αναχρηματοδοτηθούν από το «σύστημα».

Κατ’ επέκταση, οι χρεοκοπίες τραπεζών θα ανάγκαζαν τα κράτη επίσης να χρεοκοπήσουν, με τελικό αποτέλεσμα την ολοκληρωτική χρεοκοπία πολλών χωρών της Ευρωζώνης – ακόμη και των πλέον ισχυρών.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, από τους τέσσερις τομείς της οικονομίας μας (ναυτιλία, εμπόριο, κατασκευές και χρηματοπιστωτικός τομέας), οι οποίοι συνέβαλλαν στην ανάπτυξη της περιόδου 1996-2008 (με μέσο ρυθμό 3,7%) οι δύο (εμπόριο και κατασκευές) είναι αφενός μεν προστατευμένοι από το διεθνή ανταγωνισμό, αφετέρου σχετικά χαμηλής έντασης τεχνολογίας.Οι εκτεθειμένοι στο διεθνή ανταγωνισμό τομείς, όπως ο τουρισμός και η μεταποίηση, δεν αναπτύχθηκαν με τον ίδιο ρυθμό, λόγω της μικρότερης συγκριτικά παραγωγικότητας τους - η οποία δεν αντισταθμιζόταν από χαμηλότερες τιμές.

Περαιτέρω, η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα, παρά το ότι αυξήθηκε σημαντικά το χρονικό διάστημα 1996-2008, ευρίσκεται ακόμη σε αρκετά χαμηλότερο επίπεδο, σε σχέση με το μέσο της Ευρωζώνης. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σύνθεση των οικονομικών δραστηριοτήτων – στη συγκέντρωση δηλαδή σε κλάδους χαμηλής έντασης κεφαλαίου και τεχνολογίας, όπως είναι ο αγροτικός, οι κατασκευές και το εμπόριο. Ο Πίνακας VII αναφέρεται στο μισό περίπου των απασχολουμένων στην Ελλάδα:

ΠΙΝΑΚΑΣ VII Απασχολούμενοι στην Ελλάδα, σε κλάδους προστατευμένους, χαμηλής κεφαλαιακής/τεχνολογικής έντασης ή και τα δύο.

Κλάδοι	Ποσοστό απασχολουμένων επί του συνόλου
Αγροτικός τομέας	11,5%
Κατασκευές	8,2%
Εμπόριο	18,2%
Δημόσια Διοίκηση	8,3%

Πηγή: ΤτΕ

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος 

Συνεχίζοντας οι κλάδοι, οι οποίοι αύξησαν περισσότερο το μερίδιο τους στο ΑΕΠ, την περίοδο 1999-2004, σε σχέση με την περίοδο 1971-1980, καθώς επίσης αυτοί που το περιόρισαν, ήταν οι εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ VIII: Κυριότεροι κλάδοι μεταβολής μεριδίων στο ΑΕΠ

Κλάδοι	Περίοδος 1971-1980	Περίοδος 1999-2004
Χρηματοπιστωτικός	13,8%	16,7%
Εκπαιδευτικές-Υγειον. Υπηρ.	6,0%	8,2%
Ξενοδοχεία-Εστιατόρια	6,5%	11,2%
Μεταποίηση	23,2%	14,9%
Γεωργία-Αλιεία	11,6%	5,7%

Πηγή: ΤτΕ

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος 

Οφείλουμε να τονίσουμε εδώ ότι, η παραγωγικότητα του επενδυμένου κεφαλαίου στη Γερμανία είναι διπλάσια από ότι στην Ελλάδα (δηλαδή, για να επιτύχει κανείς το ίδιο κέρδος στην Ελλάδα χρειάζεται τα διπλά κεφάλαια, από ότι στη Γερμανία), γεγονός που οφείλεται σε πολλούς παράγοντες (γραφειοκρατία, έλλειψη πλαισίου στην Ελλάδα, μέγεθος επιχειρήσεων, φεουδαρχική εταιρική διακυβέρνηση κλπ.). Εδώ οφείλεται ίσως η τεράστια μείωση του μεταποιητικού τομέα, η οποία τεκμηριώνει την έκταση της αποβιομηχανοποίησης της χώρας μας. Ουσιαστικά δε τη μεταφορά του εργατικού δυναμικού από την παραγωγή στις υπηρεσίες, όπως φαίνεται στον Πίνακα VIII.

Περαιτέρω, το μερίδιο των μισθών στο καθαρό προϊόν της Ελληνικής Οικονομίας είναι 1,7 φορές μικρότερο από αυτό της Γερμανικής (1,6 από το αντίστοιχο της Ισπανικής!). Δηλαδή, εάν ένα προϊόν κοστίζει στην παραγωγή του 10 €, τα εργατικά συμμετείχαν στο κόστος του, όταν έγινε η μελέτη,  με 1 € στην Ελλάδα και με 1,7 € στη Γερμανία – σήμερα, με ακόμη λιγότερα.

Παρόλα αυτά, η παραγωγικότητα στη Γερμανία είναι σχεδόν διπλάσια, από αυτήν στην Ελλάδα. Επομένως, η συνέχιση της αντιμετώπισης των προβλημάτων της χώρας μας, με τη συμπίεση του κόστους εργασίας (μισθούς) ανά μονάδα προϊόντος, δεν πρόκειται να μας οδηγήσει πουθενά - ει μη μόνο στην απόλυτη χρεοκοπία, μέσω της μείωσης της κατανάλωσης και κατ’ επέκταση του ΑΕΠ, της φορολογικής βάσης, των εσόδων κλπ.  

Κλείνοντας, η συνεχώς αυξανόμενη έκθεση της Ελληνικής Οικονομίας στο διεθνή ανταγωνισμό (Ευρώπη, Παγκοσμιοποίηση), με την απουσία οποιουδήποτε αναπτυξιακού σχεδιασμού, με «συνθήκες Ευρωζώνης» (αδυναμία αυτόνομης δημοσιονομικής, νομισματικής πολιτικής), έχει διαβρώσει και θα συνεχίσει να διαβρώνει ακόμη περισσότερο την παραγωγική της βάση, με καταστροφικά αποτελέσματα για το μέλλον της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αφενός μεν τα δίδυμα ελλείμματα, αφετέρου το δημόσιο χρέος, σε συνδυασμό με τη δομή της οικονομίας της και το μη υγιές πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, μειώνουν διαρκώς την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας - αφού δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί η οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική. Η μειωμένη τώρα ανταγωνιστικότητα ανατροφοδοτεί το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών μας, το οποίο με τη σειρά του «εκβάλλει» αυξανόμενο στο έλλειμμα του προϋπολογισμού και στο δημόσιο χρέος.

Επομένως, η χώρα μας έχει εισέλθει σε έναν ανατροφοδοτούμενο, καθοδικό σπειροειδή κύκλο, ο οποίος πρέπει να σταματήσει άμεσα. Ο μοναδικός ίσως τρόπος πλέον για να το επιτύχει, εάν δεχθούμε ότι η μη αλληλέγγυα Ευρωζώνη δεν πρόκειται ποτέ να εξελιχθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με όρους ισότητας, δεν είναι άλλος από την ελεγχόμενη αναβολή πληρωμών – παραμένοντας στο Ευρώ αφού δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός και η Ελλάδα βυθίζεται στο σκότος των αλλεπάλληλων μνημονίων με τα ενυπόθηκα δάνεια, η επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα (άρθρο μας), χωρίς να καταστραφεί εντελώς, γίνεται ανέφικτη.

Στην αντίθετη περίπτωση, κινδυνεύει να «μεταλλαχθεί» σε προτεκτοράτο της Γερμανίας, η οποία χρόνια τώρα «επιβουλεύεται» τον τεράστιο φυσικό πλούτο, τον πολιτισμό και την απίστευτη ομορφιά της.

Επαναλαμβάνουμε λοιπόν ξανά ότι, η χώρα μας χρειάζεται ένα σύνολο μέτρων αναμόρφωσης και ενίσχυσης της οικονομίας της, με κέντρο βάρους τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού (βασικό της ΕΚΤ), την αναδιάρθρωση (επιμήκυνση) του δημοσίου χρέους, την ενίσχυση των εξαγωγών και του τουρισμού, το συμψηφισμό των Γερμανικών αποζημιώσεων, καθώς επίσης τις ευρωπαϊκές παραγωγικές επενδύσεις - μέσω του οποίου θα καταπολεμηθεί η ύφεση, ο στασιμοπληθωρισμός καλύτερα, καθώς επίσης η εγκληματική ανεργία που προκάλεσε η καταστροφική διαχείριση της κρίσης, τόσο εκ μέρους της Τρόικας, όσο και των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων.

Διαφορετικά, αργά ή γρήγορα, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, ενώ οι Πολίτες της σίγουρα θα αντιδράσουν έγκαιρα στη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας τους, γνωρίζοντας ότι με τα υποτελή μέτρα της κυβέρνησης δεν θα αποφύγουν την πτώχευση - στην οποία όμως δεν θέλουν να οδηγηθούν ανόητα, σαν μία «στυμμένη λεμονόκουπα» (εξαθλιωμένοι δηλαδή, άνεργοι, πεινασμένοι και χωρίς περιουσιακά στοιχεία, όπως η Αργεντινή μετά από τρία χρόνια στα νύχια του ΔΝΤ).

Σε τελική ανάλυση πάντως η Ελλάδα, η Ευρώπη, οι Η.Π.Α. και ολόκληρος ο πλανήτης (ο οποίος δυστυχώς κινδυνεύει από μία τεράστια διατροφική κρίση), αντιμετωπίζουν πάρα πολλές «ασύμμετρες απειλές», οι οποίες όμως σηματοδοτούν ακόμη περισσότερες ευκαιρίες – με το μέλλον μας τόσο δυσοίωνο, όσο και εξαιρετικά αισιόδοξο, εάν ληφθούν τελικά οι σωστές αποφάσεις.    

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα,02. Σεπτεμβρίου 2012