Κινδυνεύουμε από τους «ναζί»;

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Κινδυνεύουμε από τους «ναζί»;

ΚΟ : Εάν κάποιος φανταστικός ταξιδιώτης, από το παρελθόν ή το μέλλον, χρησιμοποιούσε μια μηχανή του χρόνου και προσγειωνόταν στην Ελλάδα του Μνημονίου, θα νόμιζε ότι η χώρα μας βρίσκεται σε πόλεμο με τους «ναζί». Θα θεωρούσε σίγουρο ότι είτε πρόκειται να μας καταλάβουν, είτε ότι ήδη μας έχουν καταλάβει οι «ναζί». 

 

Από τα αγωνιώδη και «δραματικά» ρεπορτάζ μεγαλο-δημοσιογράφων, τηλε-ανθρώπων και λοιπών «διαμορφωτών γνώμης», τα ανάλογου ύφους διαγγέλματα ημεδαπών και αλλοδαπών αρχόντων και λοιπών μανδαρίνων της «πολιτικής ζωής του τόπου» και τα τσιτάτα «γνωστών» καλλιτεχνών και πάσης φύσεως «διασκεδαστών» του αστραφτερού κόσμου της show biz, μέχρι τα αγριεμένα συνθήματα «αντιφασιστών» σε φέιγ βολάν και τοίχους και τις «πύρινες» ανακοινώσεις κομμάτων, αποκομμάτων, γκρουπούσκουλων και λοιπών ησύχως διαβιούντων «τρομοκρατικών οργανώσεων», όλοι εν χορώ, καλούν τον «λαό» να «τσακίσει τους ναζί». 

Ανεργία, απολύσεις, λουκέτα, μισθοί και συντάξεις πείνας, εργασιακός μεσαίωνας, βίαιηυπερφορολόγηση, εξαθλίωση, φτώχεια, εθνική κατήφεια, αυτοκτονίες, όλα αυτά έρχονται σε δεύτερη μοίραμπροστά στον «κίνδυνο των ναζί». Παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, γενικό ξεπούλημα της χώρας, εθνική ταπείνωση, ΦΕΚ από το Βερολίνο, η μια σφαλιάρα πίσω από την άλλη…, αλλά μην ξεχνιόμαστε, το θέμα μας είναι οι «ναζί». Με μικρές δόσεις μιζοθεραπείας – Λιαποθεραπείας, η ουσία είναι ότι τίποτα, μα τίποτα δεν πρέπει να αποσπά την προσοχή του λαού από το «κυνήγι των ναζί». Δεν υπάρχει πιο «ιερός σκοπός», πιο ύψιστος στόχος, από το «τσάκισμα των ναζί». Δεν υπάρχει κάτι άλλο να «εμπνεύσει», να εξιτάρει και να ενώσει δυνάμεις, πολλές φορές τόσο ετερόκλητες, παρά η «νίκη κατά των ναζί».

Κάποτε υπήρχε μια διαφήμιση που έλεγε «με ένα Άρλεκιν ξεχνιέμαι». Τώρα υπάρχει το «με ένα κυνήγι κατά των ναζί» ξεχνιέμαι.

Εκτοξεύτηκε η ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη; Μία (ακόμη)δήλωση κατά των «ναζί» και «περνάμε στο επόμενο θέμα μας».Βάζουν τέρμα στην ζωή τους τέσσερις συμπατριώτες μας την ημέρα; Ένα «κρυμμένο ναζιστικό σύμβολο» φαρδύ - πλατύ στις οθόνες σας (με την ανάλογη μουσική υπόκρουση) και όλα ξεχνιούνται. Πεθαίνει η Ελλάδα, μέσα στην υπογεννητικότητα, την διάλυση της οικογένειας, την αποφυγή γάμου και τεκνοποιίας και τη «νέα μετανάστευση»; Δώστου ένα νέο «ντοκουμέντο για τους ναζί» και νάσου φουντώνει ο «θυμός», όχι για τους υπεύθυνους του αργού θανάτου της Ελλάδας, αλλά για τους «ναζί».

Και για να το προχωρήσουμε λίγο. Όλοι ξέρουμε ότι πολύ δύσκολα θα βρεθεί Έλληνας να αισθανθεί αισθήματα «αγάπης» ή έστω «συμπάθειας» για τους ναζί. Τους ναζί που πάτησαν το πόδι τους στα ιερά χώματα της πατρίδας μας τον Απρίλιο του 1941 και αποχώρησαν τον Οκτώβριο του 1944. Το πέρασμα των οποίων ο ελληνικός λαός το πλήρωσε μεβαρύ φόρο αίματος.

Το ερώτημα όμως είναι: Κινδυνεύει σήμερα η Ελλάδα από τους ναζί; Υπάρχει κίνδυνος να δούμε ένοπλα ναζιστικά στρατεύματα να παρελαύνουν στους δρόμους; Υπάρχει κίνδυνος να δούμε τη σημαία των ναζί στα κυβερνητικά κτίρια; Να αναλάβει την εξουσία ένας Χίτλερ; Και να αιματοκυλήσει και πάλι την πατρίδα μας; Με εκτελεστικά αποσπάσματα, πείνα και ολοκαυτώματα;

Προσέξτε. Δεν τίθεται θέμα εάν οι ναζί είναι «καλοί» ή «κακοί». Εάν ξεχάσαμε ή δεν ξεχάσαμε. Εάν τους απεχθανόμαστε ή τους ψιλογουστάρουμε. Εάν πρέπει να τους «τσακίσουμε» ή να τους ανεχθούμε. Εάν είναι «εγκληματίες» ή «διωκόμενοι». Αλλά εάν, ανάλογα με τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί και συντηρείται, ο νούμερο 1 κίνδυνος σήμερα είναι ο «ναζιστικός». Εάν σήμερα η χώρα μας, ο λαός μας, αλλά και όλη η Ευρώπη κινδυνεύουν από τους ναζί.

Γιατί η αγωνία για την «άνοδο των ναζί» και ο «πόλεμος» εναντίον του «ναζισμού» δεν αποτελεί μόνο δικό μας «προνόμιο». Τα ίδια περίπου, ακούγονται σε όλη την Ευρώπη (και κάπως διαφοροποιημένα στις ΗΠΑ). Ενίοτε στην ‘Δύση’, ο πόλεμος «κατά του ναζισμού» εξαγγέλλεται με έναν ευρύτερο πόλεμο κατά «του ρατσισμού» και της «ξενοφοβίας» ή γενικότερα κατά του «μίσους».

Βλέποντας ρεαλιστικά τα πράγματα, δεν μπορεί να μην δεχτούμε ότι άτομα και ομάδες που υπερασπίζονταν το ναζισμό πάντοτε υπήρχαν. Άτομα που είναι θαυμαστές του Χίτλερ πάντοτε υπήρχαν. Όπως και υπήρχαν (και υπάρχουν) θαυμαστές του Στάλιν, του Μάο, του Πολ Ποτ, του Χότζα, του Κεμάλ Ατατούρκ, του Μπιν Λάντεν και του Κόμη Δράκουλα. Ο αριθμός όλων αυτών των κατ’ επίγνωσηοπαδών ή των ευκαιριακών - λόγω «αντίδρασης» - ακολούθων δεν ήταν ποτέ μεγάλος. Τουλάχιστον για να ταρακουνήσει όλο το «σύστημα».

Τι είναι αυτό που φοβούνται τώρα; Η απάντηση νομίζω είναι απλή, εάν δείτε με πόση απίστευτη ευκολία βαφτίζουν το κάθε τι «ναζιστικό». Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του πρόσφατου παροξυσμού με τον χαιρετισμό "quenelle" του μαύρου μουσουλμάνου Γάλλου ποδοσφαιριστή Ανελκά, ο οποίος αποδόθηκε μέχρι και ως «ναζιστικός»!

Η συνταγή είναι απλή. Κάτω από τον απεχθή όρο «ναζί» χωράνε όλα όσα ενοχλούν. Όλα όσα φέρνουν αμηχανία. Κολλάς μια ταμπέλα «ναζί», κοτσάρεις και έναν αγκυλωτό σταυρό, και νάσου απέναντι οι «κακοί ναζί». Χωρίς καμία περαιτέρω ανάλυση, χωρίς συζήτηση, χωρίς εμβάθυνση, χωρίς προβληματισμό και - κυρίως - χωρίς αυτοκριτική. Η σκέψη είναι περιττή. Ανοίγεις την κονσέρβα με τα έτοιμα «αντιναζιστικά» τσιτάτα και τελείωσες.

Π.χ. «ναζί» έβγαλαν τον Ολλανδό Γκέερτ Βίλντερς (μετά τον υποβίβασαν σε «ακροδεξιό») κι ας έχει προσκυνήσει άπειρες φορές το Ισραήλ. «Ναζί» παρουσίασε την Μαρίν Λεπέν σε συναυλία της η Καμπάλα-Μαντόνα (και έτρεξαν να το αναπαραγάγουν τα media) κι ας έχει το Εθνικό ΜέτωποΕβραίο υποψήφιο κι ας έχει η ίδια η Λεπέν δεσμό με Εβραιο-Γάλλο.

Στην χώρα μας άτομα και κόμματα που τους είχε κολληθεί η στάμπα του «ναζί», από τους «δημοκράτες» (και «αντι-ναζί»), αφού αποκαθάρθηκαν και εξαγνίστηκαν στα νερά του «δημοκρατικού τόξου» πέρασαν στην όχθη των «αντι-ναζί» κυνηγώντας τώρα και οι ίδιοι τους νέους «ναζί».

 

Δεν πρέπει να λαθεύουμε. Στην χώρα του παραλόγου και τηςυπερβολής ζούμε και σε καιρούς μάλιστα, εξάπλωσης της λοιμώδους ‘πολιτικής ορθότητας’. Όποιος είναι κατά της λαθρομετανάστευσης, κατά του αφανισμού της πατρίδας, είναι «ναζί» ή έστω στηρίζει τους «ναζί», άρα είναι και αυτός«κρυφό-ναζί» ή «νεο-ναζί» ή σκέτο «ναζί» και συνεπώς πρέπει να «τσακιστεί». Όποιος είναι κατά της εξύψωσης της πολυπολιτισμικότητας, κατά της αποθέωσης της «διαφορετικότητας», κατά της ειδωλοποίησης της κάθε «ευαίσθητης μειονότητας», κατά της απώλειας της εθνικής - πολιτιστικής – θρησκευτικής ταυτότητας, κατά της αιμοχαρούς παγκοσμιοποίησης, κατά της υμνούμενης από τον GAP - και τους λοιπούς υπερ-διεθνιστικούς «φωστήρες» - παγκόσμιας (δια)κυβέρνησης και της σχεδιαζόμενης Νέας Παγκόσμιας Τάξης είναι «εχθρός». Δηλαδή «ναζί». Δηλαδή πρέπει να «τσακιστεί».

Είναι απλό. Κολλάς στον άλλον την ταμπέλα του «ναζί» και ήδη νιώθεις πιο σίγουρος, πιο ξένοιαστος. Δεν σκιάζεσαι. Ο κόσμος βρήκε τον «εχθρό». Και έχει καρφώσει τα μάτια του πάνω του. Και εσένα σε ξέχασε. Άσε που όλη αυτή η «αντιναζιστική» ρητορεία (και υστερία) σε κάνει να νιώθεις και λίγο… «Γιώργος Θαλάσσης». Ένας «Μικρός Ήρως» που δίνει τον «υπέρ-πάντων αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας από το ζυγό των ναζί κατακτητών». (Ενίοτε αυτός ο υπέρ-πάντων σκληρός αγώνας δίνεται από τις κορυφογραμμές των τηλεοπτικών στούντιο κάποιου «αντιναζιστή» μεγαλοκαναλάρχη ή από κάποιο υπόγειο κρησφύγετο που κτίστηκε με κόπο και επενδύσεις σε «αντιναζιστικά» funds της JP MORGAN). Ανεβάζεις του τόνους υπενθυμίζοντας στο πόπολο το πόσο κακοί είναι αυτοί οι «ναζί» και ήδη νιώθεις το μίσος και την «λαϊκή οργή» να σε προσπερνάνε και να χτυπάνε αλλού. Πετάς μετά τους «ναζί» ωμούς στην (τηλεοπτική) αρένα και άσε την πλέμπα να ουρλιάζει για «αίμα». Και αν για «άρτο» μπορεί να έχουμε λίγο έλλειψη, το «θέαμα» είναι σίγουρα εγγυημένο, αφού έχουν φροντίσει για αυτό προσωπικά οι έμπιστοι προκουράτορες του Καίσαρα.

Συνομωσιολογία; Μπα. Έγγραφα που διέρρευσαν από τη διάσκεψη της γνωστής Λέσχης Bilderberg του 1966 αποκάλυψαν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός που φοβούνται: προφανώς δεν είναι κανένας «νέος Χίτλερ» (έχουν άλλωστε τον δικό τους ‘έσχατο’ τύραννο, «σταντ μπάι» να περιμένει), κανένα «νέο Τρίτο Ράιχ». Η μόνη ανησυχία μήπως η ατζέντα των ελιτιστών για την εγκαθίδρυση μίας «παγκόσμιας κυβέρνησης» χαλάσει είναι οΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ. Αυτός είναι ο «εχθρός». Η τρομακτική άνοδός του στην Ευρώπη έχει θορυβήσει το ιερατείο της Νέας Τάξης. Που έχουν ήδη εκπονήσει το δικό τους «πεφωτισμένο» σχέδιο για εμάς, τα «οικόσιτα».

«Ο εθνικισμός είναι η χειρότερη απειλή που αντιμετωπίζει η ήπειρός μας, καθώς γεννά το μίσος για κάθε τι διαφορετικό», είχε δηλώσει το 2010 ο άνθρωπος που έχει τον τίτλο «πρόεδρος της ΕΕ», Herman Van Rompuy, ενώ με την Άνγελα Μέρκελ τα έβαλε μόλις χθες, ο γνωστός «μεγαλοεπενδυτής» Τζορτζ Σόρος, για το λόγο ότι οι πολιτικές της «δίνουν ώθηση στα εξτρεμιστικά κινήματα της υπόλοιπης Ευρώπης».

«Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, πρέπει να πετάξουμε τις παραδοσιακές εθνικές δομές», είχε γράψει πρωτύτερα σε βιβλίο του εδώ και χρόνια ο μυθικός Γερμανός τραπεζίτηςFriedrich Wilhelm Christians (φωτο), θαυμαστής τουΓκορμπατσώφ και του “νέου τρόπου σκέψης του”. Όμως για τον Christians, το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχαν «κάποια‘αντιδραστικά στοιχεία’ που πρέπει να παταχτούν και ναεκμηδενιστούν, εάν θέλει ο κόσμος να επιτύχει τηνπαγκόσμια αρμονία και το “νέο τρόπο σκέψης”».

Έτοιμος ο μπαμπούλας. «Μίσος», «εξτρεμιστικά» και «αντιδραστικά» στοιχεία απειλούν την «παγκόσμια αρμονία» και το «νέο τρόπο σκέψης» και για αυτό πρέπει να «παταχθούν».

Το ποια θα είναι η κατάληξη αυτού του “νέου τρόπου σκέψης”, το διατύπωσε καθαρά ένας από τους «πατριάρχες» της Νέας Τάξης, ο David Rockefeller:

«Η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και των παγκόσμιων τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμητέα σε σχέση με τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό που υφίστατο μέχρι τώρα».

Πιο «ωμά» τα είχε πει, ήδη από το 1994, ο τότε αναπληρωτής επικεφαλής του προσωπικού των μυστικών υπηρεσιών του Πενταγώνου, ταγματάρχης Ralph Peters:

«Η επιθυμία για τον πατριωτισμό [η κυριαρχία του έθνους μας, η σημαία μας, οι ελευθερίες μας, και ο εθνικισμός]θεωρείται ΕΧΘΡΙΚΟ δόγμα. Οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ θα πρέπει να είναι έτοιμες να πολεμήσουν εναντίον όλων εκείνων που αντιτίθενται στην Νέα Παγκόσμια Τάξη και οι οποίοι υποστηρίζουν τον εθνικισμό. Αυτή η νέα τάξη των πολεμιστών (new warrior class) είναι πολύ πιο επικίνδυνη, επειδή αποτελείται από εκείνους που αγωνίζονται έχονταςισχυρές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Υπάρχει μια παγκόσμια τάξη πατριωτών που ανέρχονται σε εκατομμύρια, και αν συνεχιστεί η τρέχουσα τάση, μπορεί να είναι περισσότεροι εκείνοι που αγαπούν την ελευθερία και που είναι τώρα ο στόχος της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Δεν μπορείτε να διαπραγματευτείτε και να κάνετε συμβιβασμό με αυτούς τους πολεμιστές. Εμείς, όπως ο στρατός, πρέπει να δεσμευτούμε να δώσουμε περισσότερο χρόνο στην κατάρτιση για την αντιμετώπιση αυτών των πολεμικών απειλών. Πρέπει να έχουμε μια δραστήρια εκστρατεία για να βγούμε νικητές πάνω στον πληθυσμό. Αυτό πρέπει να συνδυαστεί μεακαταμάχητη βία».

Η αλήθεια είναι ότι όσοι αντιτάσσονται στη Νέα Παγκόσμια Τάξη δεν έχουν μια ομοιογενή ιδεολογία, ούτε αυτοπροσδριορίζονται το ίδιο, ούτε συμφωνούν σε όλα. (Και φυσικά δεν λείπουν οι ακρότητες και τα κραυγαλέα λάθη). Η πιο εύκολη όμως, λύση για να κόψεις τις επικίνδυνες αυτές ανοδικές τάσεις, να δαιμονοποιήσεις τους ανθρώπους αυτούς και να δημιουργήσεις σύγχυση, φόβο και εχθρότητα τόσο στους μέσα όσο και στους έξω, είναι να κολλήσεις την ταμπέλα «ναζί». Όχι ότι μέσα στο ετερόκλητο αυτό πλήθος, αλλά με σαφείς αντι-παγκοσμιοποιητικές, εθνοκεντρικές και παραδοσιοκρατικές τάσεις δεν υπάρχουν και ‘φιλο-ναζί’. Αλλά το να παρουσιάζεις ως υπ’ αριθμόν 1 κίνδυνο της κοινωνίας, της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου και του Γαλαξία, τους «ναζί», δεν είναι γιατί φοβάσαι ότι αυτό που έγινε το 1940- 1945 θα ξαναγίνει. Φοβάσαι μάλλον, μήπως το δικό σου σχέδιο δεν γίνει. Μήπως ο κόσμος δεν ‘τσιμπήσει’ τα νεοταξικά παραμύθια. Για αυτό ο εχθρός πρέπει να ταμπελοποιηθεί και να χτυπηθεί. Ή μάλλον να «τσακιστεί».

«Θρησκεία, πατριωτισμός και οικογένεια θα πρέπει να διαλυθούν, να απορρίψουμε κάθε κοινωνικό δεσμό για να φτιάξουμε ένα ενιαίο κόσμο, ένα παγκόσμιο λαό…Πρέπει να εργαστούμε στα θεμέλια». - Adam Weishaupt, ιδρυτής τωνIlluminati.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Β. Βιλιάρδος-Οι σύγχρονοι ολιγάρχες

http://www.analyst.gr/2014/01/07/5563/2/

Οι σύγχρονοι ολιγάρχες

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ 

Η ελίτ χρησιμοποίησε την κρίση του 2007 για να εντείνει ακόμη περισσότερο τις εισοδηματικές ανισότητες προς όφελος της – με γνωστό επενδυτή να έχει πει πρόσφατα ότι, η τάξη του κέρδισε τελικά, στην εικοσαετή πάλη που διεξάγεται με τις υπόλοιπες

()

“Η φιλοσοφία του Κόμματος, του μοναδικού αλάθητου μηχανισμού, αρνιόταν σιωπηρά όχι μόνο την εγκυρότητα της εμπειρίας, αλλά και την ύπαρξη της εξωτερικής πραγματικότητας. Η «αίρεση των αιρέσεων», η οποία έπρεπε να τιμωρείται παραδειγματικά, ήταν ο κοινός νους. Το φοβερό δεν ήταν ότι θα σε σκότωναν, αν σκεφτόσουν διαφορετικά από αυτά που σου επέβαλλαν, αλλά ότι θα μπορούσαν να έχουν δίκιο.

Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, πως ξέρουμε ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα; Ή ότι ισχύει ο νόμος της βαρύτητας; Ή ότι το παρελθόν είναι αμετάβλητο; Αν το παρελθόν και ο εξωτερικός κόσμος υπάρχουν μόνο στο νου και αν ο νους μπορεί να ελέγχεται και να καθοδηγείται, τότε τι γίνεται; Από την άλλη πλευρά, όποια χώρα ελέγχει το παρελθόν, δεν ελέγχει το μέλλον; Και όποια χώρα έχει την ισχύ να ελέγχει το παρόν, δεν ελέγχει το παρελθόν;” (Ο μεγάλος αδελφός, E.A.Blair με παρεμβάσεις).   

 .

Άρθρο 

Είμαστε αντιμέτωποι με έναν «πολιτικό ρατσισμό», ο οποίος επικρατεί κυρίως στην Ευρώπη, καθώς επίσης με έναν «οικονομικό ρατσισμό» στις Η.Π.Α. – όπου οι ομοιότητες με το 1928, με την εποχή δηλαδή πριν από την κατάρρευση του συστήματος, είναι τρομακτικές.

Ειδικότερα, στην Ευρώπη, ιδίως στην Ελλάδα, οι ιδιοκτήτες των περισσοτέρων περιουσιακών στοιχείων είναι ορισμένοι διεφθαρμένοι «πολιτικοί ολιγάρχες» – καθώς επίσης οι «διαπλεκόμενοι» μαζί τους «κρατικοδίαιτοι» επιχειρηματίες, οι οποίοι τους στηρίζουν στηριζόμενοι.

Αρκεί να μελετήσει κανείς προσεκτικά τα περιουσιακά στοιχεία αρκετών πολιτικών, μοιρασμένα συνήθως στο συγγενικό τους περιβάλλον, για να κατανοήσει το μέγεθος του προβλήματος – πόσο μάλλον όταν ακόμη και ένας ανόητος καταλαβαίνει ότι, περιουσίες αυτού του ύψους δεν μπορεί να έχουν δημιουργηθεί από τους μισθούς τους.

Την ίδια στιγμή, με μία απίστευτη προπαγάνδα που θα ζήλευε ακόμη και ο Γκέμπελς, με ένα απύθμενο θράσος καλύτερα, οι διεφθαρμένοι αυτοί πολιτικοί, φοροφυγάδες στο σύνολο τους, κατηγορούν τους Πολίτες των χωρών τους για φοροδιαφυγή – υιοθετώντας παράλληλα μία εντελώς καταστροφική πολιτική λιτότητας, επιβάλλοντας συνεχώς χαμηλότερους μισθούς, περιορισμό των κοινωνικών παροχών, καθώς επίσης εγκληματικές αυξήσεις φόρων, σε επίπεδο «κομμουνιστικής» δήμευσης της ιδιωτικής περιουσίας. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά η ραγδαία αύξηση της φτώχειας, η οποία φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί:

.

Εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχιας

.

Το πλέον παράδοξο όμως όλων είναι η δουλική υποταγή των Πολιτών, η αμαχητί παράδοση της ελευθερίας, της σκέψης και της ιδιοκτησίας τους, σε αυτούς τους «πολιτικούς ολιγάρχες» - πολλοί εκ των οποίων διαθέτουν ένα εξοργιστικά χαμηλό γνωστικό και πνευματικό επίπεδο, μία ανικανότητα και μία ανεπάρκεια, άνευ προηγουμένου στη  Ιστορία.

Από την άλλη πλευρά παρατηρείται στις Η.Π.Α. ένα παράδοξο με την πρώτη ματιά γεγονός, το οποίο χαρακτηρίζει την εξέλιξη της αμερικανικής κοινωνίας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αναλυτικότερα, η πρόοδος είναι τεράστια όσον αφορά την καταπολέμηση των ανισοτήτων που οφείλονται στην εθνική καταγωγή, στο φύλο, στις σεξουαλικές προτιμήσεις κοκ. – ενώ, ταυτόχρονα, οι οικονομικές ανισότητες έχουν αυξηθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Με άλλα λόγια, όταν ο ρατσισμός και οι «φυλετικές διακρίσεις» που αφορούν τους νέγρους, τους ισπανόφωνους, τις γυναίκες ή τους ομοφυλόφιλοι έχουν μειωθεί σημαντικά, η απόσταση μεταξύ φτωχών και πλουσίων αυξάνεται συνεχώς – γεγονός που σημαίνει ότι, ο «οικονομικός ρατσισμός» έχει φτάσει σε ένα ύψος που είναι αδύνατον να «υπερπηδηθεί» ειρηνικά.

Σύμφωνα τώρα με μία έρευνα, για την οποία έδωσε εντολή η «American Political Science Association», ο εξειδικευμένος σύνδεσμος των πολιτικών επιστημόνων της χώρας, έχουμε τον παρακάτω Πίνακα:

 .

Μέσο εισόδημα	1970	2012
90% του πληθυσμού	33.000	30.000
10% του πληθυσμού	137.000	244.000
1% του πληθυσμού	340.000	1.021.000
0,1% του πληθυσμού	844.000	4.661.000
0,01% του πληθυσμού*	2.290.000	21.570.000

* 13,000 οικογένειες το 1970, 16.068 οικογένειες το 2012

Πηγή: E. Saez (Γάλλος οικονομολόγος του Barkley).

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 .

Με βάση τον πίνακα, ενώ το 1970 το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 10% του πληθυσμού ήταν τετραπλάσιο του αντίστοιχου που αφορούσε το 90%, σήμερα είναι οκταπλάσιο. Το εισόδημα του πλουσιότεροι 1% είναι 33 φορές υψηλότερο, ενώ του 0,1% αυξήθηκε από 28πλάσιο το 1970 στο 165απλάσιο – με αυτό του 0,01% να έχει διαμορφωθεί από 76πλάσιο σε 720πλάσιο.

Δεν έχει λοιπόν αυξηθεί μόνο η διαφορά μεταξύ του 10% του πληθυσμού και του 90%, αλλά και εντός του πλουσιότερου 10%. Με απλούστερα λόγια, δεν κερδίζουν πολύ περισσότερα μόνο οι πλούσιοι συγκριτικά με τους εύπορους, αλλά και οι υπερβολικά πλούσιοι απέναντι στους πολύ πλούσιους – γεγονός που οφείλεται κυρίως στο ότι, τα χρήματα παράγουν χρήματα, μέσω των τόκων και των επενδύσεων, ενώ όσο περισσότερα είναι, τόσο πιο πολλά παράγουν.

Περαιτέρω, για πρώτη φορά μετά το 1917 το 10% του πληθυσμού εισπράττει περισσότερο από το 50% του συνολικού ΑΕΠ των Η.Π.Α. – ενώ το 0,01% περίπου το 4,5% του ΑΕΠ. Προφανώς λοιπόν έχουμε το 99,9% του πληθυσμού εναντίον του 0,1% – μία ανισότητα η οποία παρατηρήθηκε στις Η.Π.Α. τελευταία το 1928, λίγο πριν από την κατάρρευση των χρηματιστηρίων και τη Μεγάλη Ύφεση που ακολούθησε.

Η αλλαγή αυτού του γεγονότος, η καταπολέμηση καλύτερα της συγκεκριμένης παθογένειας του καπιταλισμού, έγινε εφικτή μόνο με την κήρυξη του 2^ου παγκοσμίου Πολέμου – ενώ διήρκεσε από το 1940 έως το 1980, με την πρώτη «αλλαγή παραδείγματος» να εμφανίζεται μετά το 1970, εντεινόμενη την εποχή της που «κατέλαβε την εξουσία» ο νεοφιλελευθερισμός (Reagan, Thatcher).

Ειδικότερα, από το 1946 έως το 1963, ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής για εισοδήματα που ξεπερνούσαν τα (σημερινά) 2,5 εκ. $ ήταν 91% – ενώ μέχρι την προεδρία του R. Reagan διατηρήθηκε στο 70% (προφανώς αναφερόμαστε σε φορολογία εισοδημάτων και όχι ακίνητης περιουσίας ή καταθέσεων, όπου πρόκειται για δημεύσεις).

Σήμερα όμως, οι υπερβολικά πλούσιοι ουσιαστικά δεν φορολογούνται – αφού έχουν τη δυνατότητα να φοροαποφεύγουν νόμιμα, με διάφορους τρόπους. Ο ανώτατος δε φορολογικός συντελεστής του 36,9% επιβάλλεται από ένα σχετικά χαμηλό ύψος εισοδημάτων – της τάξης των 400.000 $. Όπως είπε ο W.Buffett, η γραμματέας του, με μισθό μερικών δεκάδων χιλιάδων δολαρίων, πληρώνει υψηλότερους φόρους, σχετικά με τον ίδιο – τα ετήσια εισοδήματα του οποίου είναι μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια.

Συνεχίζοντας, υπάρχουν δύο ακόμη σημεία, όσον αφορά τις εισοδηματικές ανισότητες, τα οποία θα έπρεπε να αναφέρει κανείς. Το πρώτο είναι η παγκοσμιοποίηση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων με μέση ειδίκευση – για λόγους ανταγωνιστικότητας, με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, με κυριότερο συνήγορο στην Ευρώπη τη Γερμανία.

Το δεύτερο είναι η εκρηκτική αύξηση των αμοιβών των ανώτατων διοικητικών στελεχών των επιχειρήσεων. Το 1970 ένας διευθύνων σύμβουλος (CEO) κέρδιζε 39 φορές περισσότερα από το μέσο εργαζόμενο – το 1999 κέρδιζε 1.045 φορές περισσότερα, ενώ σήμερα 1.100 φορές (48,6 εκ. $ ετήσια, κατά μέσον όρο).

Συνεχίζοντας, η ύφεση του 2007, ειδικότερα η κατάρρευση των χρηματιστηρίων, έπληξε καίρια τους πλουσίους – αφού το πλουσιότερο 1% έχασε μεταξύ των ετών 2007 και 2009 το 36,3% του εισοδήματος του. Εν τούτοις, μετά την ανάκαμψη που ακολούθησε, κατάφερε να μηδενίσει τις ζημίες του – ενώ το 99% έχασε το 11,6% των εισοδημάτων του, καταφέρνοντας στη συνέχεια να καλύψει μόλις το 0,4% των ζημιών του.

Η αιτία είναι κυρίως η ανάληψη της εξουσίας από τις κεντρικές τράπεζες – οι οποίες, ιδίως στις Η.Π.Α., πλημμυρίζοντας το σύστημα με ρευστότητα που όμως δεν κατευθύνθηκε στην πραγματική οικονομία, συνέβαλλαν στην αναδιανομή των εισοδημάτων προς όφελος των υπερβολικά πλουσίων.

Αυτή τη στιγμή βέβαια οι αγορές μετοχών των Η.Π.Α. είναι εξαιρετικά υπερτιμημένες, συγκριτικά με τον υπόλοιπο πλανήτη – γεγονός που συμπεραίνεται εύκολα από το γράφημα που ακολουθεί, στην πρώτη κάτω στήλη του οποίου έχουμε το συνολικό δείκτη, στη δεύτερη την τιμή προς κέρδη, στην τρίτη τη λογιστική αξία, στην τέταρτη την τιμή προς το cash flow και στην πέμπτη το ποσοστό μερισμάτων (στη συνέχεια οι μέσοι δεκαετείς δείκτες).

.

(*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)

.

Εκτός αυτού, υπάρχουν φούσκες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του συστήματος – κυρίως στα «κρυπτό-νομίσματα» (διαδικτυακά, κρυπτογραφημένα νομίσματα, με ηλεκτρονικούς κωδικούς), όπως το Bitcoin, το Litecoin και πολλά άλλα.

Τα νομίσματα αυτά, επειδή δεν αναφέρονται στην οικονομία ενός κράτους, αλλά σε τίποτα, θυμίζουν τη «φούσκα της τουλίπας» στην Ολλανδία – την πρώτη ιστορικά, το 1635 (κάθε βολβός τουλίπας κόστιζε στο ζενίθ της φούσκας 2.500 φιορίνια, όταν ο ετήσιος μισθός ενός εξειδικευμένου εργαζόμενου ήταν περίπου 150 φιορίνια – ο κάθε βολβός λοιπόν πάνω από 200.000 € σε σημερινές τιμές).

Στο διάγραμμα που ακολουθεί φαίνονται οι διακυμάνσεις του γνωστότερου διαδικτυακού νομίσματος – το οποίο εκτινάχθηκε ξανά στα ύψη, όταν η Zynga, η γνωστή εταιρεία «ιντερνετικών» παιχνιδιών, ανακοίνωσε πως θα το δοκιμάσει στις συναλλαγές της.

.

.

Ουσιαστικά λοιπόν η ελίτ χρησιμοποίησε την κρίση του 2007 για να εντείνει ακόμη περισσότερο τις εισοδηματικές ανισότητες προς όφελος της – με τον W.Buffett να λέει τα εξής το 2011: «Ο πόλεμος των τάξεων μαίνεται στις Η.Π.Α. τα τελευταία είκοσι χρόνια – η δική μου όμως τάξη κέρδισε τελικά».

Ολοκληρώνοντας, είναι αυτονόητο το ότι, οι εισοδηματικές ανισότητες επιδρούν σε μεγάλο βαθμό στη λειτουργία της πολιτικής, «διαστρεβλώνοντας» τη δημοκρατία. Αρκεί να αναφέρει κανείς την κίνηση «Tea Party», η οποία χρηματοδοτείται και εκπαιδεύεται από τους αδελφούς Koch, οι οποίοι διαθέτουν περιουσία της τάξης των 98 δις $ – όσο περίπου το 40% του ΑΕΠ της Ελλάδας.

Για να διατηρηθούν βέβαια οι εισοδηματικές ανισότητες και να παραμείνει κυρίαρχη η τάξη του W.Buffett, χωρίς να προκληθούν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, θα πρέπει να γίνεται όλο και πιο αστυνομικό, συνεχώς πιο φασιστικό το κράτος – γεγονός που διαπιστώνεται ήδη στις Η.Π.Α., αλλά και στην Ευρώπη, όπου μάλλον προηγείται η Γερμανία και ακολουθεί η Ισπανία.

Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr