Δ. ΚΑΖΑΚΗΣ-Το «όχι» της επιβίωσης

 24/4/2011
 Το «όχι» της επιβίωσης

[Η ΜΟΝΗ ΟΡΘΗ ΛΥΣΙΣ]

Η χώρα έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Ο λαός με κομμένη την ανάσα βιώνει καθημερινά την ολοκληρωτική ανατροπή του οικογενειακού και προσωπικού του βίου. Αντιμετωπίζει τηνισοπέδωση των δικαιωμάτων του και των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Οι πολιτικές που επιβάλλονται τον οδηγούν με βίαιο τρόπο στηναπόλυτη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλα τα εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφεται κυριολεκτικά. Όσο συνεχίζεται η ίδια πορεία, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολα αναστρέψιμη, ακόμη και στα πλαίσια μιας άλλης ριζικά διαφορετικής πολιτικής.
Σήμερα έχει γίνει καθαρό ότι η επιβολή του καθεστώτος κατοχής με τη μορφή της κηδεμονίας από τηνΕ.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ ήρθε για να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους Ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Το κύριο ενδιαφέρον της τρόικας δεν ήταν ποτέ η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξευμενίσουν τις αγορές και να επιβιώσει το ευρώ.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν κλήθηκαν απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και τοξεπούλημα της χώρας τους από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Κηδεμόνες – κατακτητές

Η κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής δεν μπορούν πλέον να συγκαλύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με την επιβολή του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της Ε.Ε. δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» από τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα ήταν και είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ο Έλληνας εργαζόμενος δεν χάνει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του, αλλά και την ίδια τη χώρα του. Κομμάτι - κομμάτι αρχίζει να πουλιέται σε κυκλώματα της διεθνούς αγοράς που ξέρουν πώς να κερδίζουν από μια κατεστραμμένη χώρα.

Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί, θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η χώρα σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα έχει πλέον μετατραπεί ανοιχτά σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.

Η μάχη που καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος, δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του και ιδιαιτέρως στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε». Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και αναλαμβάνουν δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις τις οποίες έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.

Άρνηση του χρέους

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό, απλώς ονειροβατεί.

Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη:

Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.

Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας.

Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό της στον Καιάδα του ΔΝΤ.

Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.

Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία:

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.

Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τηδημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν. Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της. Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από το 1880, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα. Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε άρνηση της πληρωμής του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά. Γι’ αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνάφθηκαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρίας.  Αν είναι να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.

Ποιο κράτος δικαίου;

Μα είναι δίκαιο κάτι τέτοιο; Είναι δίκαιο να μην πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε;

Ο Αριστοτέλης έλεγε στα Πολιτικά (Βιβλίο Γ, 9,10-13) ότι «ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις· και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία, ούτε ισότιμη σύμβαση, ανάμεσα σε άνισα μέρη. Ισότιμη σύμβαση υπάρχει μόνο απέναντι σε πραγματικά ίσους. Όπως εύστοχα σχολίαζε ο φημισμένος Γερμανός νομοδιδάσκαλος και οικονομολόγος του 19ου αιώνα Άντον Μένγκερ, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση ανίσων».Γι’ αυτό και ο R. T. Ely, που από πολλούς θεωρείται ο πρύτανης της οικονομικής επιστήμης στις ΗΠΑ, έλεγε ότι «μόνο οι δυνατοί και οι ισχυροί είναι υπέρμαχοι της ελεύθερης σύμβασης δίχως κανέναν έλεγχο και περιορισμό. Η ελεύθερη σύμβαση προϋποθέτει ίσους πίσω από το συμβόλαιο για να μπορέσει να υπάρξει ισότητα». Κράτος δικαίου είναι εκείνο το κράτος που προασπίζεται με όλα τα έννομα μέσα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών του και όχι εκείνο που τα ξεπουλά προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών.  Κράτος δικαίου υπάρχει και λειτουργεί μόνο ως κυρίαρχο κράτος και όχι ως προτεκτοράτο τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουνεξαγοράσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα για να λεηλατήσουν τη χώρα.

Υπήρξε πραγματικά ίση μεταχείριση μεταξύ ίσων στη διαδικασία δημόσιου δανεισμού; Ούτε κατά διάνοια. Ο δανεισμός της χώρας ήταν προϊόν εκβιασμού, εκμαυλισμού και προώθησης της εξάρτησης της χώρας από συγκεκριμένα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Μετά τον πόλεμο οι αγαπητοί φίλοι και σύμμαχοιεξανάγκασαν την Ελλάδα να αναγνωρίσει όλα τα προπολεμικά της χρέη στο υπερδιπλάσιο της τρέχουσας αξίας τους, έστω κι αν η χώρα είχε χρεοκοπήσει επίσημα δυο φορές γι’ αυτά (1893/1932). Αναγνωρίστηκαν χρέη που συνάφθηκαν από το 1881 και κατόπιν. Κι όχι μόνο αυτό, την εξανάγκασαν να αναγνωρίσει δάνεια στο άρτιο της αξίας τους, ενώ η χώρα τα είχε δανειστεί «υπό το άρτιο». Υπό το άρτιο είναι όταν κάποιος δανείζεται 1.000 δολ., ας πούμε, η τράπεζα που τον δανείζει τον χρεώνει 1.000 δολ. μαζί με τα επιτόκια πάνω σ’ αυτή την αξία, αλλά το ποσό που εκταμιεύεται είναι πολύ χαμηλότερο γιατί ο δανειστής προεισπράττει από το κεφάλαιο εκτός από τις αμοιβές του και διάφορα άλλα που αφορούν τον «πιστωτικό κίνδυνο» που αναλαμβάνει. Με τον τρόπο αυτό δάνειζαν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι την Ελλάδα έως και τον μεσοπόλεμο. Της χρέωναν 1.000 και της εκταμίευαν 800, 600, πολλές φορές και λιγότερα από 500 δολάρια.

Την ίδια εποχή με τη Συμφωνία του Λονδίνου (1953) εξανάγκαζαν την Ελλάδα μαζί με μια σειρά άλλες χώρες να χαρίσουν τα χρέη που είχε δημιουργήσει η χιτλερική Γερμανία προς αυτές. Μέσα σ’ αυτά τα χρέη ήταν και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, το δάνειο του αίματος, όπως το είχε χαρακτηρίσει οΞ. Ζολώτας, που πήραν οι ναζί κατακτητές από την κατεχόμενη Ελλάδα.

Η Ελλάδα αναγνώριζε την ανάγκη ανάπτυξης της Γερμανίας χωρίς το βάρος των χρεών της, προκειμένου να επωφεληθούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αλλά οι μεγάλοι μας σύμμαχοι αρνήθηκαν να κάνουν το ίδιο για τη μικρή Ελλάδα, που στο κάτω - κάτω της γραφής έδωσε τόσα στον πόλεμο ενάντια στον χιτλερισμό και βγήκε από αυτόν τελείως κατεστραμμένη. Αντίθετα την έσπρωξαν στον εμφύλιο και της χρέωσαν τα προπολεμικά χρέη για να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι.

Από τότε αρχίζει η κακοδαιμονία του δημόσιου χρέους για τη νεότερη Ελλάδα. Ο αείμνηστος ακαδημαϊκόςΆγγελος Αγγελόπουλος χαρακτήριζε ως «σκάνδαλο» τη συμπεριφορά των μεγάλων συμμάχων και εταίρων μας.

Εξαγορά και εκμαυλισμός

Και πώς τα κατάφεραν και εξανάγκασαν τη χώρα να αναγνωρίσει τα προπολεμικά χρέη; Εξαγοράζονταςμε το 30% και πλέον των ελληνικών ομολόγων τις ισχυρές πολιτικές οικογένειες του τόπου, το παλάτι και φυσικά τις μεγάλες οικονομικές δυναστείες της χώρας, που μυρίστηκαν εύκολο και γρήγορο χρήμα. Από τότε το προπολεμικό χρέος είτε μεταφέρθηκε σε εξωλογιστικούς λογαριασμούς του κρατικού προϋπολογισμού, ώστε το δημόσιο χρέος της χούντας και της πρώτης μεταπολίτευσης του Καραμανλή να εμφανιστεί χαμηλό, είτε φορτώθηκε στις μεγάλες ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ.), είτε ανταλλάχθηκε με προκλητικά χαριστικές συμβάσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα του εξωτερικού.

Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ούτε μία δανειακή σύμβαση δεν υπήρξε, είτε με κράτος, είτε με χρηματοπιστωτικούς ομίλους του εξωτερικού, που να μην περιέχει αφενός τοκογλυφικούς όρους και αφετέρου πρωτοφανείς δεσμεύσεις για το ελληνικό κράτος. Έτσι οι δανειακές συμβάσεις με τις γαλλικές τράπεζες την εποχή του φλερτ Ζισκάρ Ντ’ Εστέν - Καραμανλή τη δεκαετία του ’70 προέβλεπαν την παράλληλη αγορά όπλων, τροφίμων, κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων κ.ο.κ. από τη Γαλλία. Με άλλα λόγια, η Γαλλία δάνειζε το ελληνικό κράτος μόνο αν το δεύτερο άνοιγε την εσωτερική αγορά του στην πρώτη. Αυτό έγινε με όλους τους δανειστές. Κι έτσι ο δημόσιος δανεισμός όχι μόνο γινόταν με τοκογλυφικούς όρους, αλλά και με παρελκόμενες συμφωνίες που οδηγούσαν στην καταστροφή την αναιμική βιομηχανία και γενικά την παραγωγή που υπήρχε στην Ελλάδα.

Από τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα ο δημόσιος δανεισμός γίνεται κυρίως με ομόλογα, που επιτρέπει αφενός τη χειραγώγηση και την εξαγορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος χωρίς να αφήνει εμφανή ίχνη. Σε ολόκληρο αυτό το διάστημα η Ελλάδα πληρώνει τοκογλυφικά επιτόκια, πληρώνει τραπεζικέςμεσιτείες στο υπερδιπλάσιο της διεθνούς τραπεζικής πρακτικής και κάθε μεγάλη αγορά ομολόγων συνοδεύεται από παραχωρήσεις για «μεγάλα έργα» και κρατικές προμήθειες.

Δανειζόμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο

Για να δείξουμε τη σχέση δανειστών και ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων αρκεί να αναφέρουμε ότι ο κύριος δανειστής της χώρας με βάση την πρόσφατη δανειακή σύμβαση όπου η κυβέρνηση απεμπόλησε «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει αυτολεξεί η ίδια η δανειακή σύμβαση, την ασυλία της χώρας λόγω εθνικής κυριαρχίας, είναι η Γερμανία. Όμως δεν μας δανείζει το γερμανικό κράτος, αλλά μια τράπεζα κρατικού ενδιαφέροντος και όχι μόνο, η kfw. Η τράπεζα αυτή είναι κι ένας από τους βασικούς μετόχους της Deutsche Telekom, που είναι κύριος μέτοχος στον ΟΤΕ. Το πώς μπήκε η Deutsche Telekom στον ΟΤΕ αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και συνδέεται με ανταποδοτικά οφέλη υπέρ των Γερμανών, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα, να αγοράσουν οι γερμανικές τράπεζες ελληνικά ομόλογα. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία που οι γερμανικές τράπεζες έγιναν ένας από τους δυο μεγαλύτερους δανειστές του ελληνικού κράτους, η Γερμανία εδραιώθηκε στην Ελλάδα ως η πρώτη οικονομική δύναμη κατέχοντας το μεγαλύτερο μερίδιο στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας και έχοντας διεισδύσει όσο κανένας άλλος σε όλους τους ζωτικούς τομείς της οικονομίας μας; Όχι βέβαια.

Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται δυο βασικές προϋποθέσεις: Εξαγορασμένοι πολιτικοί και μια οικονομική ολιγαρχία που ζει όχι από τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της παραγωγής, αλλά από τον παρασιτισμό της χρηματιστικής κυβείας και τον μεταπρατισμό ξένων συμφερόντων. Από πού κι ως πού λοιπόν θα πρέπει ο ελληνικός λαός να δεχθεί τη «συμβατική ισοτιμία» και το «δίκαιο» των απαιτήσεων δυνάμεων που εκβίασαν, εξαγόρασαν, λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν αυτόν τον τόπο; Τι σόι «κράτος δικαίου» απηχεί η δανειακή σύμβαση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα από τον εκβιασμό των αγορών; Μια δανειακή σύμβαση που δεν υπάρχει όμοιά της από την εποχή των διομολογήσεων που επέβαλαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις στον «μεγάλο ασθενή» της Ανατολής, τον Οθωμανό Σουλτάνο. Είναι δίκαιη η υποθήκευση μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της στους δανειστές; Πότε έγινε στην ιστορία κάτι τέτοιο;

Οικονομική βία

Από τη στιγμή που οι δανειστές της χώρας επέβαλαν αυτό το καθεστώς, έχασαν κάθε δυνατότητα να επικαλούνται το δίκαιο για τα αιτήματά τους, έχασαν κάθε έννομο και συμβατικό στοιχείο από τις απαιτήσεις προς τη χώρα και τον λαό της. Δεν μπορείς να υποδουλώνεις μια χώρα και έναν λαό, να τον αναγκάζεις να ζήσει μια κόλαση, μόνο και μόνο γιατί έχεις «έννομες απαιτήσεις». Ο κατακτητής είναι πάντα κατακτητής, είτε γίνεται με τα όπλα, είτε με οικονομικά μέσα. Και απέναντι στον κατακτητή υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο πατριωτισμός των Ελλήνων, οι οποίοι, σύμφωνα και με το σύνταγμα (120.4), «δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Όπως γνωρίζουν όλοι, η βία δεν είναι μόνο στρατιωτική, είναι επίσης πολιτική και οικονομική. Σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων δοκιμάζεται και επιβεβαιώνεται πρώτα και κύρια απέναντι στους νέους κατακτητές της χώρας, τους ντόπιους δωσίλογους κυβερνώντες και κάθε άλλον που επικαλείται το δίκαιο για να ρίξει την ευθύνη στο θύμα ώστε να αθωωθεί ο θύτης.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ  http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/04/blog-post_23.html#more

[ΣΧΟΛΙΟΝ. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΠΛΗΡΩΣ ΜΕ ΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑΠΡΕΠΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥ κ. ΚΑΖΑΚΗ] 

Πολιτική Συγκυρία & Διακυβέρνηση Απρίλιος 2011 - Έρευνα της VPRC

Πολιτική Συγκυρία & Διακυβέρνηση Απρίλιος 2011 - Έρευνα της VPRC για τα Επίκαιρα

Ενα χρόνο μετά τη συμφωνία του Μνημονίου και των δανειστικών του συμβάσεων που το συνόδευσαν, το πολιτικό κλίμα στη χώρα καταγράφεται εξαιρετικό ρευστό, όπως και οι διαφαινόμενοι εκλογικοί συσχετισμοί.

Ο «δικομματισμός» βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, ενώ η δυσαρέσκεια από τη διακυβέρνηση έχει εκτιναχτεί στα ύψη. Τα δύο κύρια μέτωπα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση αφορούν στον τομέα της ακρίβειας (όπου το 89% των πολιτών εκτιμά ότι τα πράγματα επιδεινώθηκαν τον τελευταίο χρόνο) και της κοινωνικής ασφάλισης (όπου αντίστοιχη άποψη έχει το 70%).

Γενικότερα, οι δείκτες αποδοχής της διακυβέρνησης εμφανίζονται μειωμένοι, αφού η ικανοποίηση από την κυβερνητική διαχείριση της οικονομικής κρίσης φτάνει μόλις το 10% (δυσαρέσκεια δηλώνει το 89%), ενώ 
και η πολιτική επιλογή του Μνημονίου εκτιμάται πλέον από την κοινή γνώμη ότι δεν ήταν «μονόδρομος» αλλά υπήρχαν και άλλες πολιτικές επιλογές (63%).

Σε ό,τι αφορά στους εκλογικούς συσχετισμούς που καταγράφονται, πρέπει να ειπωθεί εξαρχής ότι κινούνται κυριολεκτικά σε μία απολύτως ρευστή κατάσταση. Το 45% του εκλογικού σώματος φαίνεται να έχει σταθεροποιήσει μια (δημοσκοπική) στάση που εκφράζεται με τη δήλωση «Αποχής, Λευκού, Ακυρου». Με αυτό το δεδομένο κάθε αλλαγή στο επίπεδο των εκλογικών συσχετισμών και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο, δεν πρέπει να θεωρείται «έκπληξη». Το ελληνικό εκλογικό σώμα βρίσκεται σε μια διαδικασία αναθεώρησης όλων των πάγιων ιδεολογικο-πολιτικών του στάσεων. Η επιρροή του δικομματισμού φθίνει συνεχώς και είναι άγνωστο αυτή τη στιγμή αν θα έχει «εκλογικές αντοχές» όταν θα έρθει η ώρα της επιλογής. Από την άλλη μεριά, η κατάρρευση του δικομματισμού έχει ανοίξει όλη τη βεντάλια των πολιτικών επιλογών, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά. Η ταυτόχρονη εκλογική ενίσχυση τόσο της Αριστεράς (το εκλογικό άθροισμα ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΔΗΜ.ΑΡ. φτάνει το 20%, αν συνυπολογιστεί και αυτό των Οικολόγων-Πράσινων ανεβαίνει στο 23.5%) όσο και της «ριζοσπαστικής έως άκρας δεξιάς» (το άθροισμα ΛΑΟΣ – Χρυσής Αυγής αγγίζει το 9% περίπου) δείχνει μια νέου τύπου «εκλογική πόλωση» ένθεν κακείθεν του «παλαιού δικομματισμού», η δυναμική της οποίας δεν έχει ακόμα φανεί συνολικά.

Η νέα «εκλογική πόλωση» που διαμορφώνεται στο εκλογικό σώμα θα έχει, απ’όσο φαίνεται τις επιπτώσεις της σε όλα τα πολιτικά μορφώματα που πολιτεύονται «συστημικά». Ηδη, οι επιπτώσεις στο ΠΑΣΟΚ και στην εκλογική του συνοχή φαίνονται μεγάλες. Η παράταση της σημερινής πολιτικής μειώνει με αυξητικούς ρυθμούς την πτώση του ΠΑΣΟΚ, έτσι ώστε να μην αποκλείεται μέσα στους αμέσως επόμενους μήνες να βρεθεί στη δεύτερη θέση της πρόθεσης ψήφου. Η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντ.Μπακογιάννη έχει πλέον μικρές πιθανότητες καταγραφής στην εκλογική σκηνή. Το κόμμα του Φ.Κουβέλη, η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ), φαίνεται να ταλανίζεται από το δίλημμα αν πρέπει να συμπεριφερθεί «συστημικά» ή πρέπει να τονίσει τις αντιπολιτευτικές του θέσεις. Αν το βάρος κλίνει στην πρώτη επιλογή το αποτέλεσμα θα είναι παρόμοιο με αυτό της Ντ.Μπακογιάννη.

Ανάλογα πρέπει να είναι αυτή τη στιγμή και τα διλήμματα του Αντ.Σαμαρά. Το κόμμα της ΝΔ ισορροπεί σε ένα «τεντωμένο σκοινί» μεταξύ της οργανικής συστημικής του θέσης ως ενός εκ των δύο πόλων του δικομματισμού και της «αντι-μνημονιακής» του τοποθέτησης.
Η ισορροπία αυτή δεν φαίνεται να αποδίδει, αφού το ίδιο το πολιτικό σύστημα σήμερα δεν μπορεί να λειτουργήσει με πολιτικό εργαλείο τον «δικομματισμό». Επομένως, χρειάζεται ένα άλλο σημείο ισορροπίας. Τη χρυσή αυτή τομή το κόμμα της ΝΔ την ψάχνει ακόμη, όμως η μεταβατική περίοδος που βρίσκεται δημιουργεί «κενά» προς τα δεξιά της, αλλά κυρίως προς τη λεγόμενη «αντιπολιτική συμπεριφορά» (αποχή, λευκό, άκυρο).

Η «κινούμενη άμμος» του εκλογικού σώματος αναμένεται να ενταθεί ακόμη περισσότερο τις επόμενες εβδομάδες. Ας περιμένουμε και νέες διαφοροποιήσεις, αλλά και αυξομειώσεις ποσοστών σε όλους τους χώρους. http://www.vprc.gr/

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΜΕ ΩΡΙΣΜΕΝΑ "ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ" ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΗΣ ΟΠΩΣ ΕΠΑΡΟΥΣΙΑΣΘΗΣΑΝ ΣΤΑ "ΕΠΙΚΑΙΡΑ"

ΠΡΟΣΟΧΗ ! ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΩ "ΓΡΑΦΗΜΑ" ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ VPRC , ΟΠΟΥ ΔΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΣΙΝ Η "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" (& H "ΑΝΤΑΡΣΥΑ" & ΧΑΝΟΥΝ ΠΟΣΟΣΤΑ Η "Δ.Σ." & Η "Δ.Α." & ΑΥΞΑΝΟΥΝ ΤΑ "ΛΟΙΠΑ")

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η ομιλία του κ. Ακη Τσοχατζόπουλου στη Βουλή...

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,

Βρίσκομαι εδώ σε αυτό το βήμα, όπου έχω δώσει πολλές μάχες στο παρελθόν για τη δημοκρατία, την κοινωνική πρόοδο, για το λαό μας, για το κόμμα μου και τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα θα δώσω τη μάχη για την αλήθεια. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή που ανακινήθηκε η υπόθεση των υποβρυχίων από τη Γερμανική και την Ελληνική Δικαιοσύνη η θέση μου ήταν μία: Όλα στο φως, ώστε ο λαός μας να μάθει όλη την αλήθεια με πραγματικά στοιχεία.
Κάποιοι φίλοι με συμβούλευσαν να μην έρθω και να στείλω ένα υπόμνημα. Μου είπαν «γιατί να πας και να νομιμοποιήσεις μια διαδικασία που έχει προαποφασισμένο αποτέλεσμα»;
Τους απάντησα ότι δεν φυγομαχώ. Ότι δεν απολογούμαι. Ότι θα πάω γιατί...
 εγώ ζητάω φως παντού.
Γιατί έχω μαζί μου την αλήθεια απέναντι στο ψέμα.
Έχω μαζί μου το δίκιο απέναντι σε μια μεθοδευμένη επιλεκτική στοχοποίηση.
Έχω μαζί μου το μεγάλο έργο που επιτελέστηκε στο χώρο της άμυνας απέναντι στη συκοφαντία την ισοπέδωση και το μηδενισμό.
Για αυτό έχω μαζί μου και την Ιστορία απέναντι στην ανιστόρητη προσπάθεια κάποιων να με εξοντώσουν ηθικά και πολιτικά, να με «σβήσουν».
Η συνείδηση μου, η ιστορία μου και ο σεβασμός μου προς το Κοινοβούλιο, μέσα από το οποίο υπηρέτησα επί τρεις δεκαετίες τον ελληνικό λαό, δεν θα μου επέτρεπαν άλλη στάση. Άλλωστε, σε όλη την πολιτική μου διαδρομή ήμουν πάντα παρών και όχι απών από τις κρίσιμες μάχες.
Είναι επίσης χρέος μου να υπερασπιστώ τις προοδευτικές πολιτικές και το έργο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ που υπηρέτησα.
Είναι χρέος μου να υπερασπιστώ το κύρος και την αξιοπιστία των Ενόπλων Δυνάμεων και του Πολεμικού Ναυτικού απέναντι στις επιθέσεις λάσπης και ψεύδους.
Είναι, τέλος, χρέος μου να υπερασπιστώ την προσωπική μου πορεία και προσφορά.
Για αυτό, όπως δεν κρύφτηκα εγώ, και κανένας άλλος δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από μένα.
Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί πολίτες που μας βλέπουν και μας ακούν και περιμένουν να μάθουν τι έχει συμβεί, ποια είναι η αλήθεια. Αρκετοί είναι δηλητηριασμένοι από την καχυποψία που τους έχει υποβάλλει η συστηματική και αδιάκοπη επίθεση εδώ κι έναν χρόνο με ψεύδη, λάσπη και συκοφαντίες σε βάρος μου. Σήμερα όμως θα ακούσουν και τα πραγματικά γεγονότα και όλη την αλήθεια.
Γνωρίζω ότι έχω μαζί μου τη σιωπηλή στήριξη πολλών στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων που μαζί δώσαμε τη μάχη για την αναβάθμιση της αμυντικής ικανότητας της χώρας και χρόνια τώρα βλέπουν αυτό το μεγάλο έργο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ να διασύρεται ως σκάνδαλο.
Από αυτό το βήμα νιώθω την ανάγκη να δηλώσω ότι νιώθω υπερήφανος γιατί ως Υπουργός Εθνικής Άμυνας συνεργάστηκα με εκατοντάδες στρατιωτικά στελέχη που τίμησαν την αποστολή τους προς την πατρίδα. Δικαιώσαμε με το έργο μας την εμπιστοσύνη του λαού προς τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ οδηγήθηκε από κάποιους με την πρόταση που κατέθεσε σε μια ενέργεια πολιτικά, ηθικά, ακόμη και νομικά απαράδεκτη. Σκοπός τους είναι να στήσουν ένα «Κολοσσαίο» προκειμένου με την εξόντωση κάποιων και τη διάσωση άλλων να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη. Αντί να δώσουν τη μάχη για να αναδειχθεί η συνολική αλήθεια για ένα υπαρκτό σκάνδαλο, οδήγησαν την Κ.Ο. σε έναν πολιτικό αυτοεγκλωβισμό. Αντιλαμβάνονται τελικά πού θα οδηγήσει αυτή η διαδικασία; Είναι και αυτό ενδεικτικό της βαθιάς κρίσης πολιτικού προσανατολισμού του ΠΑΣΟΚ αυτή την περίοδο.
Έκαναν λάθος γιατί νόμισαν ότι θα κατασκευάσουν ένα βολικό ένοχο για να ξεγελάσουν για μια ακόμη φορά το λαό δήθεν ανταποκρινόμενοι στο πραγματικό λαϊκό αίτημα για κάθαρση στο δημόσιο βίο.
Έκαναν λάθος όσοι στο βωμό προφανών πολιτικών σκοπιμοτήτων αναγόρευσαν σε δήθεν αξιόπιστους «κατήγορους» και «δικαστές» τους κατηγορούμενους μιζαδόρους ενώπιον της Γερμανικής Δικαιοσύνης, τους ντόπιους διακινητές μιζών και τα μεμονωμένα –το τονίζω- αργυρώνητα επικοινωνιακά εργαλεία τους.
Έκαναν λάθος όσοι νόμισαν ότι οι πολίτες στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα υπό το βάρος των βίαιων συνεπειών της οικονομικής κρίσης, αρκούνται σε κατασκευασμένους «ενόχους» και προκατασκευασμένες δήθεν «αλήθειες».
Ας είναι, όμως, βέβαιοι:
Κανείς δεν γλιτώνει από την αλήθεια.
Κανένα παρασκήνιο δεν μένει για πάντα στο σκοτάδι.
Κανένα κέντρο και παράκεντρο εξουσίας δεν μένει για πάντα στο απυρόβλητο.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,
Δεν θα κρύψω ούτε τα συναισθήματά μου, ούτε θα κρυφτώ πίσω από μισόλογα.
Νιώθω οργή. Αλλά περισσότερο λύπη, γιατί εκτός από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, βλέπω την αγωνιώδη προσπάθεια κάποιων να εμφανίσουν απέναντί μου και το κόμμα μου, το ΠΑΣΟΚ.
Τέτοιες ανιστόρητες προσεγγίσεις χαρακτηρίζονται και από αγνωμοσύνη, αλλά και από θράσος. Γι αυτό συστήνω σε όλους αυτούς που αρέσκονται να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, ενώ εμείς τους «είχαμε δείξει το φεγγάρι», περισσότερη σοβαρότητα. Και αυτό γιατί τη δική μου συμβολή και το δικό μου ιστορικό αποτύπωμα στη δημιουργία και τη νικηφόρα πορεία του ΠΑΣΟΚ κανείς δεν μπορεί να διαγράψει.
Πολλοί λένε ότι εγώ θα κάνω αποκαλύψεις και θα «κάψω κόσμο». Αποκαλύψεις δεν θα κάνω γιατί απλούστατα δεν έχω. Δεν μπορώ όμως να αποσιωπήσω τα γεγονότα και την αλήθεια. Η αλήθεια είναι αυτή που θα διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθη αυτή τη σκευωρία και θα κάψει τους σκευωρούς.
Είπαν κάποιοι, ακόμη και πολιτικός αρχηγός, ότι δήθεν εγώ εκβιάζω το ΠΑΣΟΚ. Απαντώ:Το ΠΑΣΟΚ δεν εκβιάζεται. Από κανέναν. Επιτρέψτε μου όμως, να πω το ίδιο και για μένα. Δεν διαπραγματεύομαι την ιστορία μου, δεν παζαρεύω τη συμβολή μου στην πορεία της χώρας και του ΠΑΣΟΚ και βέβαια δεν εκβιάζομαι.
Ορισμένοι από εσάς δεν με γνωρίζετε και άνετα βάλατε την υπογραφή σας κάτω από αυτό το θλιβερό κείμενο. Για ορισμένους δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι κινούνταν πάντα στη λογική της εκκαθάρισης λογαριασμών. Για άλλα ονόματα όμως που διάβασα, απλά θλίβομαι.
Όπως ήδη ανέφερα, η πρόταση του ΠΑΣΟΚ αντί να απαιτεί την πλήρη, ενιαία και συνολική διερεύνηση για όλα, δυστυχώς μοιάζει με «κατηγορητήριο» για έναν. Είναι βέβαια παντελώς αστήρικτο, καθώς δεν βασίζεται σε κανένα, μα κανένα, ούτε ένα πραγματικό στοιχείο, παρά μόνο σε αόριστες αναφορές κατηγορουμένων και αυθαίρετα συμπεράσματα άλλων.
Γιατί λοιπόν βρίσκομαι σήμερα εδώ;
Μήπως γιατί υπάρχει πραγματική πολιτική βούληση της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης να διερευνηθεί όλη η υπόθεση υποβρυχίων, ώστε να εντοπιστούν και να αποκαλυφθούν όποιες έκνομες καταστάσεις βάσει καταγγελιών, κατηγοριών κλπ;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ, γιατί αν ήθελαν πράγματι να διερευνήσουν την πιθανή ύπαρξη έκνομων ενεργειών και σκοτεινών καταστάσεων στην πορεία υλοποίησης ενός προγράμματος, όφειλαν να το διερευνήσουν στο σύνολό του. Γιατί αλήθεια με δόσεις -και μάλιστα «άτοκες» όπως ελπίζουν ορισμένοι- δεν υπάρχει!
Μήπως βρίσκομαι εδώ γιατί έτσι αυτό προέκυψε ως συμπέρασμα από τις έρευνες της ελληνικής Δικαιοσύνης ή από το πόρισμα του ΣΔΟΕ;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ, γιατί, όπως καλά γνωρίζετε, στο πόρισμα του ΣΔΟΕ δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στο όνομά μου. Η δε πρόταση της Δικαιοσύνης ζητά διερεύνηση όλων των υπουργών όλων των κυβερνήσεων καθ όλη την περίοδο υλοποίησης του προγράμματος μέχρι και το 2009.
Μήπως βρίσκομαι εδώ επειδή όλες οι ύποπτες ενδείξεις εντοπίζονται την περίοδο της δικής μου θητείας στο ΥΠΕΘΑ που τέλειωσε το 2001;
Η απάντηση είναι και πάλι ΟΧΙ γιατί επί της δικής μου θητείας εξασφαλίστηκε το ξεκίνημα του προγράμματος μόνο και το οποίο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Μέσα από την πρωτοφανή μεθόδευση επιλεκτικής στοχοποίησης ενός προσώπου και μίας περιόδου, δεν επιδιώκεται η αποκάλυψη, αλλά η συγκάλυψη της αλήθειας, γεγονός που αποτελεί εμπαιγμό για το λαό.
Στόχος όλων μας θα έπρεπε να είναι η ανυστερόβουλη αναζήτηση της αλήθειας ώστε και να αναδειχθεί το σημαντικό έργο που έχει γίνει, αλλά και να εντοπιστούν όσοι επίορκοι πιθανά έχουν υπάρξει και να αποδοθούν στη Δικαιοσύνη.
Το δεύτερο μέγα ατόπημα της πρότασης της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ είναι ότι μοιράζει αφειδώς και συγχωροχάρτια. Εξου και τα συγχαρητήρια της Ν.Δ. προς το ΠΑΣΟΚ, μια και εξασφάλισε την απαλλαγή των δικών της κυβερνήσεων από όποιες ευθύνες, ενώ στις μέρες της υλοποιήθηκε το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος και δημιουργήθηκαν τα περισσότερα προβλήματα. Ο λαός πάντως καταλαβαίνει τι σημαίνει στην πράξη η μεθόδευση του διαχωρισμού της υπόθεσης.
Με ποια στοιχεία προχωρήσατε σε αυτή τη μεθόδευση;
Με τα συκοφαντικά τερατώδη ψεύδη με τα οποία επιτίθενται εναντίον μου τα επικοινωνιακά φερέφωνα για τα οποία έχω ήδη προσφύγει στην ελληνική Δικαιοσύνη;
Ή με όσα έχουν υπαινιχθεί κάποιοι κατηγορούμενοι για δωροδοκία ενώπιον της Γερμανικής Δικαιοσύνης στο περιοδικό Σπίγκελ, εναντίον του οποίου έχω ήδη προσφύγει στη Δικαιοσύνη και η υπόθεση προχωρεί ταχύτατα;
Πολλοί από την Ιστορία μαθαίνουν να αποφεύγουν τα λάθη του παρελθόντος. Λυπάμαι γιατί το ΠΑΣΟΚ σήμερα επαναλαμβάνει τα λάθη των άλλων. Ξεχάσατε τόσο εύκολα, ιδιαίτερα οι παλαιότεροι σε αυτή την αίθουσα, ότι με τις ψευδομαρτυρίες του Μαμανέα και του Σηφακάκη έστειλαν το βρώμικο ’89 τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο;
Επειδή εγώ γνωρίζω ποια είναι η αλήθεια όσον αφορά το πρόσωπό μου, σας λέω: Χτυπήσατε λάθος πόρτα. Ψάξτε αλλού για μίζες. Όλα αυτά δεν με αφορούν, δεν με αγγίζουν.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,
Βρίσκομαι σήμερα εδώ για να μιλήσω με στοιχεία για την αλήθεια απέναντι στους μύθους.
Πρώτος μύθος: το πρόγραμμα των υποβρυχίων αποφασίστηκε από τον υπουργό εθνικής άμυνας για να πάρει μίζες.
Για να καταλάβετε και πολλοί από εσάς να θυμηθείτε τα πραγματικά γεγονότα- γιατί και τότε βρισκόσασταν στο επίκεντρο των πολιτικών αποφάσεων-, πρέπει να θυμίσω την ιστορική-πολιτική-εθνική συγκυρία της εποχής που αποφασίστηκε και αυτό το πρόγραμμα του Πολεμικού Ναυτικού.
Το 1996 η νέα τότε κυβέρνηση Σημίτη, κατά την κρίση των Ιμίων, αφού με ad hoc Ελλάδας-ΗΠΑ-Τουρκίας εξασφάλισε με τους όρους «no men-no ship-no flag» την εθνική ακεραιότητα και την, για εμάς πλήρη, για άλλους σχετική, επαναφορά στο προηγούμενο διεθνές καθεστώς νομιμότητας στην περιοχή, επέλεξε να απαντήσει στις συνέπειες αυτής της κρίσης, με στρατηγική αλλαγής πορείας των Ενόπλων Δυνάμεων, στη βάση μιας άλλης, σύγχρονης και αποτελεσματικής Νέας Πολιτικής εθνικής άμυνας και ασφάλειας. Με αλλαγή δομής, δύναμης και εξοπλισμών.
Εισάγαμε ένα νέο Αμυντικό Δόγμα, που πρότασσε την ευέλικτη ανταπόδοση και το ισοδύναμο τετελεσμένο και προχωρήσαμε στην ενίσχυση και αναβάθμιση στην πράξη του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου. Στο πλαίσιο αυτό υλοποιήσαμε την Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση προκειμένου να μετεξελίξουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις από ένα στρατό της λογικής του ’50, σε έναν ευέλικτο, ικανό και αποτελεσματικό μηχανισμό προάσπισης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Για να μην παραμείνουν όλα αυτά λόγια κενά περιεχομένου, δώσαμε προτεραιότητα από τη μία στην αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού και παράλληλα στον εκσυγχρονισμό, την τεχνολογική ανανέωση και την αύξηση της δύναμης πυρός των Ενόπλων Δυνάμεων, κάτι που η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ αποφάσισε και υλοποίησε μέσω των πενταετών ΕΜΠΑΕ. Με το πενταετές μεσοπρόθεσμο εξοπλιστικό πρόγραμμα 1996-2000, που εγκρίθηκε για πρώτη φορά από το ΚΥΣΕΑ, απάντησε στην ανάγκη ανανέωσης και ενδυνάμωσης των Ενόπλων Δυνάμεων με νέες τεχνολογίες και στρατηγικού χαρακτήρα οπλικά συστήματα.
Και είμαι περήφανος γιατί το 1996 παρέλαβα ως ΥΕΘΑ ένα στρατό που βρισκόταν σε κατάσταση υποβάθμισης και απαξίωσης και μέσα σε πέντε χρόνια καταφέραμε όλοι μαζί με την αμέριστη συμπαράσταση των άξιων στρατιωτικών στελεχών να χτίσουμε σύγχρονες Ένοπλες Δυνάμεις, ικανές να αντιμετωπίζουν και την τουρκική προκλητικότητα. Για αυτό και κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε χρόνων μπορεί να είχαμε, καθημερινά σχεδόν, δεκάδες αερομαχίες, αλλά δεν υπήρξε ούτε σκέψη από τους απέναντι να στείλουν τις φρεγάτες τους μέχρι το Σούνιο.
Με βάση τα παραπάνω για την τότε συγκυρία ο μύθος που σκόπιμα καλλιεργήθηκε ότι δήθεν οι αποφάσεις για τα εξοπλιστικά προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων ανήκουν στον εκάστοτε Υπουργό Εθνικής Άμυνας είναι τόσο σαθρός που καταρρέει από μόνος του αρκεί να σας συμπληρώσω την εικόνα με τις υποχρεωτικές από το νόμο διαδικασίες:
Τα εξοπλιστικά προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων αποφασίζονται από τα κατά το νόμο προβλεπόμενα πολυμελή θεσμικά συλλογικά όργανα των Ενόπλων Δυνάμεων και της κυβέρνησης, -το Συμβούλιο Άμυνας (ΣΑΜ), το Συμβούλιο Αρχηγών Γενικών Επιτελείων (ΣΑΓΕ) και το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ), το ανώτατο θεσμικό όργανο για θέματα άμυνας και ασφάλειας, που προεδρεύεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό- και εντάσσονται σε οικονομικά ΕΜΠΑΕ τα οποία σχεδιάζονται και υλοποιούνται σε πενταετή βάση από τα Επιτελεία. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μέσα από όλα αυτά τα θεσμικά όργανα προώθησε το πρώτο ΕΜΠΑΕ 1996-2000 και στη συνέχεια το δεύτερο ΕΜΠΑΕ 2000-2005.
Για την συγκρότηση κάθε ΕΜΠΑΕ και την ένταξη κάθε προγράμματος σε αυτό προηγούνται αναλυτικές έρευνες και διεργασίες πρώτα στα Γενικά Επιτελεία, στη συνέχεια μεταξύ των Επιτελείων και της στρατιωτικής και της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ, και τέλος μετά από εισήγηση οι τελικές αποφάσεις λαμβάνονται από το ΚΥΣΕΑ, με αμυντικά, πολιτικά και διπλωματικά κριτήρια.
Με βάση τις παραπάνω προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες εξελίχθηκε και το συγκεκριμένο πρόγραμμα των υποβρυχίων, -που χρονολογείται από το Δεκέμβριο του 1996, με σχετική απόφαση του Ανωτάτου Ναυτικού Συμβουλίου (19.12.96)-, στο πρώτο πενταετές ΕΜΠΑΕ 1996-2000, ως απόφαση της Ελληνικής κυβέρνησης-ΚΥΣΕΑ, μετά από εισήγηση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, βάσει της πρότασης για τις επιχειρησιακές ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού, από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού. Έχουν πραγματοποιηθεί για το πρόγραμμα αυτό δεκάδες συνεδριάσεις πολυμελών θεσμικών οργάνων από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού μέχρι το ΚΥΣΕΑ, το οποίο σε πέντε συνεδριάσεις του ασχολήθηκε για την ολοκλήρωση του.
Όποιος γνωρίζει ή έχει επαφή με την πραγματικότητα αντιλαμβάνεται ότι ουδείς μπορεί να επηρεάσει τα πολυμελή αυτά όργανα. Εκτός αν κάποιοι θεωρούν ότι όλα αυτά τα στρατιωτικά και πολιτικά στελέχη που συμμετέχουν στην θεσμική πυραμίδα, είναι επίορκοι που συνωμότησαν για να πάρουν ορισμένοι μίζες. Εγώ -και πολλοί από εσάς, είμαι βέβαιος- δεν πιστεύω ότι είναι έτσι. Για αυτό δεν είναι δυνατό στο όνομα αυτών των λίγων να αμαυρώνονται οι Ένοπλες Δυνάμεις και το πολιτικό σύστημα.
Δεύτερος μύθος: Το δήθεν σκάνδαλο της «απευθείας ανάθεσης».
Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έλαβε την στρατηγικού χαρακτήρα απόφαση για συμπαραγωγή ενός νέου τύπου υποβρυχίου, που θα ενσωμάτωνε όλες τις πλέον προηγμένες τεχνολογικές εξελίξεις, που το καθιστούν το πιο σύγχρονο και αξιόμαχο συμβατικού τύπου υποβρύχιο παγκοσμίως. Υπηρέτησε έτσι το δημόσιο και το εθνικό συμφέρον με πολλούς τρόπους: Πρώτο, με την αποφασιστική ενίσχυση της δύναμης πυρός των Ενόπλων Δυνάμεων και ειδικότερα του Πολεμικού Ναυτικού επιλέγοντας τον πλέον σύγχρονο τύπο συμβατικού υποβρυχίου παγκοσμίως.
Το συγκεκριμένο υποβρύχιο είναι μοναδικό στον κόσμο, διότι εκτός πολλών άλλων καινοτομιών, είναι εξοπλισμένο με ένα σύστημα νέας τεχνολογίας, παραγωγής ενέργειας μέσα στο νερό. Πρόκειται για το σύστημα Αναερόβιας Πρόωσης (Ανεξάρτητης του Αέρα), που επιτρέπει επιχειρησιακή αυτονομία υπό συνεχή κατάδυση για διάστημα πάνω από δύο εβδομάδες.
Αρκεί να σας αναφέρω ότι το τελευταίο νεότευκτο υποβρύχιο παραδόθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό προ τριών δεκαετιών, στις 29 Απριλίου 1980!
Δεύτερο, με τη μεταφορά τεχνολογίας και τεχνογνωσίας αιχμής στην Ελλάδα, ώστε να αποκτήσει η χώρα μας τη δυνατότητα να κατασκευάζει και να συντηρεί αυτού του τύπου νέα υποβρύχια. Και την απέκτησε. Όσοι αμφιβάλουν ας πάνε να δουν τα άλλα τρία υποβρύχια που έχουν κατασκευαστεί εδώ, στο Σκαραμαγκά, από ελληνικά χέρια και του χρόνου παραδίδονται.
«Η κατασκευή των τριών επιπλέον υποβρυχίων από ελληνικά χέρια, αποδεικνύει την ικανότητα της χώρας να κατασκευάζει όχι «ξύλινα», αλλά ατσάλινα τείχη», και «ο «Παπανικολής» είναι πολλαπλασιαστής ισχύος που αλλάζει τις εύθραυστες ναυτικές ισορροπίες στο Αιγαίο». Δεν είναι δικά μου λόγια, αλλά του σημερινού Αρχηγού ΓΕΝ.
Τρίτο, με την αποφασιστική ενίσχυση της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας και της εθνικής οικονομίας. Κατορθώσαμε να διασώσουμε και να διατηρήσουμε σε λειτουργία τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, εξασφαλίζοντας παράλληλα την υποστήριξη των ναυπηγείων Ελευσίνας, για προφανείς εθνικούς λόγους, αλλά και διασφαλίζοντας δουλειά σε χιλιάδες ελληνικές οικογένειες, όχι μόνο των εργαζομένων στα ναυπηγεία, αλλά και όσων συνεργάζονται με αυτά.
Τρίτος μύθος: Τα δήθεν άχρηστα υποβρύχια.
Δεν θα επαναλάβω τα τεχνικά και επιχειρησιακά χαρακτηριστικά που για πρώτη φορά ενσωματώνονται σε συμβατικού τύπου νέο υποβρύχιο και θα θέσω κάποια απλά ερωτήματα:
Αν ήταν άχρηστα γιατί υλοποίησαν όλες οι επόμενες κυβερνήσεις το συγκεκριμένο πρόγραμμα; Γιατί ακόμη και η σημερινή κυβέρνηση προχώρησε μέσα από τη νέα σύμβαση σε νέα παραγγελία του ίδιου υποβρυχίου;
Γιατί αυτά τα δήθεν άχρηστα υποβρύχια παραγγέλνουν και άλλες χώρες; Η Κορέα έχει στη διάθεσή της ήδη τρία, η Πορτογαλία ένα και το τουρκικό ναυτικό έχει παραγγείλει έξι του ίδιου τύπου.
Γιατί για αυτά τα δήθεν άχρηστα υποβρύχια σύμφωνα με δημοσιεύματα συγκεκριμένων ΜΜΕ, βλέπουμε τώρα από τα ίδια να εκθειάζονται με πολυσέλιδα αφιερώματα;
Βεβαίως και υπήρξαν προβλήματα, όπως σε κάθε μεγάλη σύμβαση. Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για νέο τύπο υποβρυχίου που κατασκευάστηκε για πρώτη φορά. Είναι άλλο όμως τα υπαρκτά τεχνικά προβλήματα στη ναυπήγηση και άλλο η συντονισμένη επιχείρηση εξαπάτησης του λαού γύρω από αυτή την υπόθεση με στόχο να τορπιλιστεί αυτό το πρόγραμμα. Ανταγωνιστικά οικονομικά-επιχειρηματικά συμφέροντα, που μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, στήνουν τέτοιες επιχειρήσεις παραπλάνησης. Επί χρόνια ίδρωσαν για να βγάλουν το καλύτερο συμβατικό υποβρύχιο άχρηστο. Εδώ όμως βρήκαν πρόθυμους συμμάχους και πολιτικά συμφέροντα, που αδιαφορώντας για το βαρύ πλήγμα στο κύρος των Ενόπλων Δυνάμεων, έπαιξαν και παίζουν ακόμη ένα εθνικά επικίνδυνο μικροπολιτικό παιχνίδι.
Τέταρτος μύθος: Η προκαταβολή.
Για να αντιληφθούν όλοι το μέγεθος της απάτης, αρκεί να αναφέρω ένα μέγα ψεύδος που αποτέλεσε πυλώνα της επιχείρησης εξαπάτησης της κοινής γνώμης και αφορά τη δήθεν προκαταβολή της τάξεως του 70%-80% του συνολικού τιμήματος, που δόθηκε κατά την υπογραφή της σύμβασης.
Η αλήθεια είναι ότι η προκαταβολή του προγράμματος ήταν 11,2%. Όπως συμβαίνει με όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα διεθνώς, οι επόμενες πληρωμές αντιστοιχούσαν σε συγκεκριμένα ορόσημα της σύμβασης.
Υπάρχουν βουλευτές και πολιτικός αρχηγός που έλεγαν αυτά τα πράγματα. Πρόσφατα εδώ στη Βουλή ο ίδιος πολιτικός αρχηγός με την ίδια ευκολία απεκατέστησε για δικούς του λόγους την αλήθεια ομολογώντας ότι το μεγαλύτερο μέρος του τιμήματος πληρώθηκε επί κυβερνήσεων Ν.Δ.
Έφτασαν κάποιοι στο σημείο να ισχυριστούν το ασύστολο ψεύδος ότι δήθεν το ΠΝ δεν ήθελε τα συγκεκριμένα υποβρύχια και ότι δήθεν του επιβλήθηκαν προφανώς από την πολιτική ηγεσία προκειμένου αυτή να χρηματιστεί. Παρ όλο που για πέντε χρόνια έζησα και άκουσα πολλά στο ΥΠΕΘΑ είμαι κατηγορηματικός: Είναι υπονομευτές της εθνικής ασφάλειας όσοι, μετά από όσα ανέφερα ότι έκανε το ΠΝ επί 4 χρόνια για να αποκτήσει το πρώτο υποβρύχιο το 2010 –αντί του 2005, με ευθύνη της κυβέρνησης της Ν.Δ.- ισχυρίζονται κάτι τέτοιο.
Όπως σας είπα οι επιχειρησιακές ανάγκες κάθε Επιτελείου καθορίζονται από το ίδιο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το πρόγραμμα των υποβρυχίων ξεκίνησε και προχώρησε σε κάθε στάδιο σε απόλυτη συνεργασία με το ΥΠΕΘΑ και με βάση τις εισηγήσεις του ΓΕΝ ήδη από το 1996.
Η σύμβαση που υπεγράφη τον Φεβρουάριο του 2000 δεν είναι απλά ισχυρή, αλλά ισχυρότατη. Η επιλογή του προγράμματος των υποβρυχίων δικαιώθηκε διαχρονικά και διακομματικά από όλες τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν μέχρι και τη σημερινή.
Αλλιώς δεν εξηγείται ότι η σημερινή κυβέρνηση συνέχισε το πρόγραμμα με βάση μια τροποποιημένη σύμβαση μόνο επί συγκεκριμένων θεμάτων και μάλιστα προς το ηπιότερο σε σχέση με την αρχική σύμβαση.
Η Αρχική Σύμβαση είχε όλη την αναγκαία και ικανή πληρότητα και επάρκεια σε όρους και προβλέψεις έτσι ώστε αφενός μεν να εξασφαλίζει την καλή εξέλιξη του Προγράμματος και αφετέρου σε περίπτωση προβλημάτων να εξασφαλίζει τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου.
Η μόνη προϋπόθεση ήταν η πιστή και απαρέγκλιτη εφαρμογή της Σύμβασης, με συνεχή επιμέλεια και μέριμνα, με άσκηση όλων των δικαιωμάτων του Ελληνικού Δημοσίου χωρίς καθυστερήσεις και αμφιταλαντεύσεις.
Επιπλέον αδιάσειστη απόδειξη της πληρότητας, της επάρκειας, της καταλληλότητας , της λειτουργικότητας, της νομικής ορθότητας και σε τελική ανάλυση και της νομιμότητας της Αρχικής Σύμβασης αποτελεί και η πρόσφατη Νομοθετική ρύθμιση σχετικά με το πρόγραμμα των υποβρυχίων.
Πως είναι δυνατό να μιλάτε για προβλήματα της αρχικής σύμβασης όταν εσείς οι ίδιοι εγκρίνατε την ίδια σύμβαση με το Νόμο 3885/29-9-2010 που ψηφίσατε; Και μάλιστα κυρώσατε με τον νόμο αυτό τις ίδιες συμβάσεις με την ίδια κωδική ονομασία (12Β/2000) στις οποίες προστέθηκαν απλώς οι συμπληρώσεις για την παραγγελία και άλλων δύο Υποβρυχίων.
Θα έλεγα μάλιστα ότι η σύμβαση που υπογράψαμε εμείς το Μάρτιο του 2000 ήταν σκληρότερη από αυτή που εγκρίθηκε με τον παραπάνω Νόμο, όπου βεβαιώσατε ότι οι συμβάσεις : «κρίνονται και χαρακτηρίζονται επωφελείς και συμφέρουσες για το Ελληνικό Δημόσιο».
Τα προβλήματα δημιουργήθηκαν από τη στιγμή που δεν εφαρμόστηκαν οι αυστηρές ρήτρες που προέβλεπε η αρχική σύμβαση, κάτι άλλωστε που αξιολογήθηκε και από τη Δικαιοσύνη που αναζητά ευθύνες και για την μη εφαρμογή τους.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,
Θα διερωτηθούν αρκετοί που με ακούν: Δηλαδή όλα έγιναν ωραία και καλά; Δεν υπάρχει σκάνδαλο μιζών; Απαντώ ευθέως: Όχι δεν έγιναν όλα ωραία και καλά. Εξ άλλου για αυτό η Ελληνική Δικαιοσύνη -σε συνεργασία με τη Γερμανική- ερευνά εδώ και ένα χρόνο το θέμα.
Αυτό όμως, ξαναλέω, δεν με αφορά και δεν με αγγίζει.
Υπάρχει όμως και ένας μεθοδευμένος και ακριβοπληρωμένος πόλεμος προκειμένου να αποπροσανατολιστούν ο λαός και οι αρχές. Και οι πραγματικά ένοχοι να ενοχοποιήσουν άλλους και να κρύψουν τα ίχνη τους. Για αυτό καλούνται όλοι να σκεφτούν καλά μήπως με αδιέξοδες διαδικασίες όπως η σημερινή τελικά θα αφεθούν ανενόχλητοι;
Η Ν.Δ. φέρει τεράστια ευθύνη για την υπόθεση. Διότι επί κυβερνήσεών της καταβλήθηκε το μεγαλύτερο μέρος του τιμήματος και δημιουργηθήκαν τα περισσότερα προβλήματα. Όμως η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ την απαλλάσσει ενοχοποιώντας επιλεκτικά μόνο την αρχική περίοδο υλοποίησης του προγράμματος επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Και όπως ακούσαμε και σήμερα από τους εκπροσώπους της, τώρα η Ν.Δ. δεν αρκείται σε αυτό, αλλά σας ζητάει και τα ρέστα και αναδεικνύεται σε τιμητή. Εσείς, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με την πρόταση σας την αναδείξατε σε αυτό το βάθρο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που στοχοποιούμαι. Ποτέ όμως τόσο απροκάλυπτα. Ποτέ τόσο ανιστόρητα.
Γνωρίζετε όλοι ότι στήριξα με συνέπεια τον Ανδρέα Παπανδρέου από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής του. Αυτό δεν μπορεί να διαγραφεί...
Η στήριξή μου στον Ανδρέα, ο ρόλος μου και η συμβολή μου στο χτίσιμο της νικηφόρας πορείας του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της μεταπολιτευτικής Ελλάδας μέσα από τις κυβερνητικές θέσεις που υπηρέτησα, όπως όμως και οι πολιτικές θέσεις που εξέφρασα μέσα στο ΠΑΣΟΚ, με έφεραν στο στόχαστρο πολλών επιθέσεων. Ιδιαίτερα από την εποχή του ‘89, που και εντός των τειχών μετρηθήκαμε λίγοι παρόντες και πολλοί απόντες.
Κάποιοι ήθελαν να απαλλάξουν το ΠΑΣΟΚ από την παρουσία μου ήδη από το 1995, όπως πρόσφατα παραδέχθηκε δημόσια πρωταγωνιστής της εποχής. Στόχος τους βέβαια δεν ήταν να απαλλάξουν το ΠΑΣΟΚ μόνο από εμένα, αλλά κυρίως από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Γνωρίζετε όλοι ότι εδώ και έναν χρόνο βρίσκομαι εγώ και η οικογένειά μου στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς στοχοποίησης σχετικά με το σπίτι μου. Επί μήνες βρίσκομαι στο στόχαστρο όλων των αρμόδιων ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους. Μετά από τόσο καιρό τα μόνα που έχουν μείνει είναι τα διαρκώς ανανεούμενα ψεύδη, λάσπη και συκοφαντίες σε βάρος μου. Γιατί τόσους μήνες –κοντεύει ένας χρόνος- και ενώ έχει ολοκληρωθεί η έρευνα του ΣΔΟΕ δεν δίνεται στη δημοσιότητα το πόρισμα; Ποιοι το κρατάνε στο συρτάρι; Ποιοι και γιατί μεθόδευσαν να ζούμε εγώ και η οικογένειά μου σε ομηρία; Ζήτησα ο ίδιος προ δεκαημέρου από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου την επίσπευση των σχετικών διαδικασιών ώστε να δοθούν τα πάντα στο φως.
Γνωρίζετε όλοι ότι μου ζητήθηκαν στοιχεία για την περιουσιακή μου κατάσταση και τους τραπεζικούς μου λογαριασμούς από την επιτροπή πόθεν έσχες της Βουλής και είμαι ο μόνος που απέστειλα συγκεκριμένα στοιχεία από το 1981!
Γνωρίζετε επίσης καλά, ιδιαίτερα οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, πώς και για ποιους λόγους μπήκα ξαφνικά και χωρίς κανένα στοιχείο στο «κάδρο» των υπευθύνων υπουργών για την υπόθεση της Ζίμενς, όταν είναι γνωστό ότι δεν έχω καμία σχέση και δεν έχω καν υπογράψει καμία σύμβαση του ελληνικού Δημοσίου με την εταιρεία αυτή.
Επιπλέον θέλω να επισημάνω, ότι νομικοί κύκλοι υποστηρίζουν ακόμη και το νομικά απαράδεκτο της πρότασης.
Νομικά απαράδεκτο πρώτον, γιατί η Βουλή δεν έχει τη δυνατότητα με βάση τις διατάξεις του άρθρου 86 του Συντάγματος και του νόμου 3126/03 «περί ευθύνης Υπουργών», να ζητήσει την άσκηση ποινικής δίωξης, μετά τη δεύτερη τακτική σύνοδο της βουλευτικής περιόδου, που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος.
Δεύτερον, γιατί, παρά τη θέληση των βουλευτών που υπέγραψαν την πρόταση να γίνει η έρευνα για τη «νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα» με τις διατάξεις του ν. 2331/95, γίνεται απόπειρα να συνδυαστεί με κάποιες διατάξεις του ν. 3691/08, γιατί μόνο σε αυτό το νόμο προβλέπεται ως εγκληματική δραστηριότητα η απόκτηση και διαχείριση περιουσίας.
Σας προειδοποιώ ότι θα τα βρείτε μπροστά σας στο δρόμο που σχεδιάσατε.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές θέλω να σας πω, κοιτάζοντας σας στα μάτια, ότι αισθάνομαι βαθιά δικαιωμένος για την πορεία και το έργο μου. Για αυτό θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μέσα από τους δημοκρατικούς θεσμούς και για να λάμψει η αλήθεια με στοιχεία, αλλά και για να ανατρέψω όλη αυτή την επίθεση εναντίον μου, αποκαλύπτοντας και όλους εκείνους που την χειραγωγούν.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ΣΧΟΛΙΟΝ ΣΤΟ http://press-gr.blogspot.com/
Ποιον "αργυρώνητο" εκδότη καρφώνει ο Τσοχατζόπουλος;...

-Έκαναν λάθος όσοι στο βωμό προφανών πολιτικών σκοπιμοτήτων αναγόρευσαν σε δήθεν αξιόπιστους «κατήγορους» και «δικαστές» τους κατηγορούμενους μιζαδόρους ενώπιον της Γερμανικής Δικαιοσύνης, τους ντόπιους διακινητές μιζών και τα μεμονωμένα αργυρώνητα επικοινωνιακά εργαλεία τους.

-Με  συκοφαντικά τερατώδη ψεύδη επιτίθενται εναντίον μου τα επικοινωνιακά φερέφωνα για τα οποία έχω ήδη προσφύγει στην ελληνική Δικαιοσύνη.

-Υπάρχει και ένας μεθοδευμένος και ακριβοπληρωμένος πόλεμος προκειμένου να αποπροσανατολιστούν ο λαός και οι αρχές.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ΣΧΟΛΙΟΝ ΙΔΙΚΟΝ ΜΑΣ.

ΕΠΕΙΔΗ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΑΙ (ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΟΡΓΑΝΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ & ΜΕΡΙΚΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΒΕΒΑΙΩΣ--ΜΗ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ. "ΘΑ ΥΠΟΔΥΟΜΕΘΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΑΣΕΙΣ") ΟΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΕΥΚΟΛΩΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΕΙΤΑΙ, ΕΡΙΞΑΝ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ "ΝΑ ΠΑΗ ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΥΛΑΚΗ", ΔΗΛΑΔΗ, ΟΧΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑΓΗ, ΟΧΙ ΠΑΤΑΞΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ, ΟΧΙ ΝΕΟΙ ΘΕΣΜΟΙ, ΟΧΙ ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΤΟΥ ΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΑΣΟΚΙΚΩΝ ΝΕΟΖΑΠΛΟΥΤΩΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΝΟΣ ΕΞΙΛΑΣΤΗΡΙΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΘΑ ΘΥΣΙΑΣΘΗ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΩΣ ΩΣΤΕ Ο ΛΑΟΥΤΖΙΚΟΣ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΗ ΘΕΑΜΑ! ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΕΚΙΝΗΘΗΣΑΝ ΕΚΝΟΜΩΣ & ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΤΟΝ κ. ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΝ (!!!) & ΣΥΝΕΣΤΗΣΑΝ "ΠΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ" ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΗΓΗΘΗ "ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ" ΩΣ ΩΦΕΙΛΕ, ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ΕΓΙΝΕ ΔΙ' ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ ΗΔΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΝΤΑ ΠΡΟ ΠΟΛΛΩΝ ΕΤΩΝ (ΜΑΣ ΛΕΓΟΥΝ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΟΥΝ ΔΙ ΕΝΑ ΑΔΙΚΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ, ΟΜΩΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ Η ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΤΟΥ, ΑΥΤΟΥ "ΤΗΣ ΔΙΑΚΙΝΗΣΕΩΣ ΜΑΥΡΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ" ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΙΟΙ Η ΑΠΟΔΕ΅ΙΞΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΧΕΡΕΣΤΑΤΗ! ΠΡΟΣΕΞΑΤΕ!!! ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΙΩΠΗΛΩΣ ΤΑΣ ΕΥΘΥΝΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ!! ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΥΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ (ΠΛΗΡΩΣ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΩΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΣΕΑ)!!! ΟΜΩΣ, ΔΙΑΤΙ ΕΞΕΛΕΞΑΝ ΩΣ ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΝ ΤΡΑΓΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΛΙΒΕΡΑΝ --ΑΛΛΑΜΕ ΠΛΟΥΣΙΟΝ ΘΕΑΜΑ-- ΕΟΡΤΗΝ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ "ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΟΥ & ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ" ΤΟΝ κ. ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΝ??? ΔΙΟΤΙ, ΑΦ' ΕΝΟΣ, ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΥΚΟΛΟΝ & ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΘΥΜΑ (ΚΑΘΩΣ "ΠΡΟΕΚΑΛΕΣΕ" ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΝ ΤΟΥ ΖΩΗΝ ΠΟΥ ΗΤΟ ΩΣ ΛΕΓΟΥΝ "ΠΟΛΥΤΕΛΗΣ"--ΑΣΦΑΛΩΣ, ΧΑΡΗΚΑΜΕ ΠΟΛΥ (ΟΠΩΣ ΟΛΟΣ Ο ΛΑΟΣ) ΠΟΥ ΕΞ ΑΥΤΟΥ ΣΥΝΗΓΑΓΑΜΕ (ΟΠΩΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΕΝΝΟΗΘΗ) ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΠΟΛΥΤΕΛΗΣ" ΚΙ' ΟΜΟΙΑΖΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΟΥ ΦΩΚΙΩΝΟΣ!-- ΚΑΙ, ΑΦ' ΕΤΕΡΟΥ ΤΟΝ ΜΙΣΟΥΝ ΔΙΟΤΙ ΗΤΟ Ο ΜΟΝΟΣ ΥΠ. ΑΜΥΝΗΣ ΠΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΑΓΑΠΗ ΔΙΑ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟΝ & ΗΤΟ Ο ΜΟΝΟΣ, ΜΕ ΜΙΖΕΣ ή ΧΩΡΙΣ, ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΥ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ! ΕΚΤΟΤΕ ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ Ν.Δ. ΠΟΥ ΣΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΒΙΔΕΣ ΔΙΑ ΤΑ ΑΡΜΑΤΑ, ΕΛΑΒΕ ΤΗΝ "ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ" ΑΠΑΝΤΗΣΗ. "ΚΑΛΑ ΠΙΣΤΕΥΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΗ ΠΟΛΕΜΟΣ???" ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΤΗΝ ΝΥΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΕΚΗΡΥΞΕ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΝ!! ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΜΕΙΩΝΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΩΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΝ, ΤΟ ΗΘΙΚΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟΝ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ!!! ΞΕΧΝΟΥΝ ΟΙ ΟΛΕΘΡΙΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ (γράφω μετά λόγου γνώσεως) ΟΤΙ ΤΟ ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟΝ ΤΟΥΣ ΕΙΔΩΛΟΝ, Η ΕΣΣΔ, ΔΙΕΘΕΤΑΙ ΚΑΘ' ΕΚΑΣΤΟΝ ΕΤΟΣ ΔΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑΣ ΔΑΠΑΝΑΣ ΑΝΩ ΤΟΥ 40% ΤΟΥ ΑΕΠ (ΕΔΩ, ΕΙΠΕ ΣΗΜΕΡΟΝ Ο κ. ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΜΥΝΗΣ ΟΤΙ " Η ετήσια οροφή πληρωμών για εξοπλιστικά προγράμματα δεν θα υπερβαίνει τα 850 εκατ. ευρώ (0,3% του ΑΕΠ περίπου)"!!!---ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΤΕΤΑΓΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ 600 ΑΡΜΑΤΑ ΕΝΩ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΜΕ 60 (ΧΩΡΙΣ ΟΒΙΔΕΣ)! ΑΛΛΑ ΕΙΠΑΜΕ!! ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΧΑΧΟΛΟΥΣ!!!  ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΑΚΡΑΔΑΝΤΩΣ ΟΤΙ "οι πολίτες ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ  στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα υπό το βάρος των βίαιων συνεπειών της οικονομικής κρίσης, αρκούνται σε κατασκευασμένους «ενόχους» και προκατασκευασμένες δήθεν «αλήθειες». "!!!--

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΩΝΥΜΙΑ, ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΗΡΤΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΟΤΙ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ!! ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗΣ

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΔΕΗ-η ολοκληρωτική εκποίηση επιχειρήσεων

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΔΕΗ: Η διάχυτη ατμόσφαιρα μίας κρίσης χρέους προσφέρει τα αναγκαία προσχήματα, έτσι ώστε να ακολουθήσει μία ολοκληρωτική εκποίηση επιχειρήσεων και να παραδοθεί η χώρα-στόχος στον έλεγχο των πολυεθνικών εισβολέων

Προβλέποντας ότι, η μεγάλη «μάχη» των αποκρατικοποιήσεων στη χώρα μας θα δοθεί σύντομα στο «πεδίο» της ΔΕΗ, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε πως, “Τα τραυματικά γεγονότα, τα οποία προκαλούν την εξασθένηση των αντιστάσεων μίας κοινωνίας, με αποτέλεσμα να μην λαμβάνονται υπ’ όψιν από τους κυβερνώντες οι επιθυμίες των ψηφοφόρων τους, δεν βασίζονται πλέον στη βία – όπως κάποτε συνέβαινε με τη βοήθεια των δικτατορικών καθεστώτων. Οι κρίσεις του χρέους υποχρεώνουν πια τις χώρες «να προβαίνουν σε ιδιωτικοποιήσεις ή να πεθαίνουν», σύμφωνα με αξιωματούχο του ΔΝΤ, ο οποίος αναφερόταν στη μεγαλύτερη εκποίηση επιχειρήσεων, σε εξευτελιστικές τιμές, η οποία έγινε ποτέ στον κόσμο – σε αυτήν δηλαδή που ακολούθησε την ασιατική κρίση”.

Κατά τον M.Gandhi τώρα, “Μία ένοπλη σύρραξη ανάμεσα σε έθνη μας προκαλεί φρίκη. Όμως ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι καλύτερος από μία ένοπλη σύρραξη – είναι σαν μία χειρουργική επέμβαση. Ένας οικονομικός πόλεμος αποτελεί ένα παρατεταμένο μαρτύριο, ενώ οι καταστροφές του δεν είναι λιγότερο τρομακτικές από εκείνες του καθαυτού, του συμβατικού δηλαδή πολέμου”.

Ας μην ξεχνάμε δε ότι, “Όταν μία αντιπροσωπεία του ΔΝΤ «επισκέπτεται» μία χώρα, θέτοντας σαν προϋπόθεση για την εκχώρηση δανείων τον περιορισμό των κοινωνικών και λοιπών δαπανών, η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που θα προκαλούσε ένας βομβαρδισμός εκ μέρους του ΝΑΤΟ. Το ΔΝΤ απαιτεί το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και βιομηχανιών, με ένα πολύ χαμηλότερο κόστος «εισβολής» για τη Δύναμη που εκπροσωπεί, από αυτό που θα είχε ο ανελέητος βομβαρδισμός των νοσοκομείων, των σχολείων και των βιομηχανιών - όπως στο παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Το αποτέλεσμα όμως, για τη χώρα «υποδοχής» του, είναι σχετικά το ίδιο: Η απόλυτη καταστροφή της” (M.Chossudovsky).

Περαιτέρω, σύμφωνα με την Simone de Beauvoir, σε συνδυασμό με τη σημερινή θέση της Ελλάδας και τη σκιώδη διακυβέρνηση της, “Η κατοχή δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη. Υπάρχουν επομένως δύο επιλογές: ή αποδέχεσαι την κατοχή και όλες τις μεθόδους που είναι αναγκαίες για την επιβολή της ή, διαφορετικά, την απορρίπτεις εξ ολοκλήρου και όχι μόνο κάποια συγκεκριμένα μέρη της”

Επομένως, στην περίπτωση της Ελλάδας, είτε αποδεχόμαστε την ξένη κατοχή με όλες τις «μεθόδους» της (μνημόνια, εκποίηση ιδιωτικών και δημοσίων περιουσιακών στοιχείων, περιορισμός των αμοιβών, στασιμοπληθωρισμός, ανεργία, εξαθλίωση κλπ), είτε την απορρίπτουμε εξ ολοκλήρου - «εκδιώκοντας» τους εισβολείς (ανάπτυξη ή χρεοκοπία). Δεν υπάρχει μεσαίος δρόμος λοιπόν, όπως αυτός που θέλουν να μας πείσουν κάποια πολιτικά κόμματα μας. 

Ολοκληρώνοντας, “Όπως δεν υπάρχει ήπιος τρόπος για να θέσεις μία χώρα υπό κατοχή εναντίον της θέλησης των πολιτών της, δεν υπάρχει ειρηνικός τρόπος για να στερήσεις από τους ανθρώπους όσα χρειάζονται για να ζουν με αξιοπρέπεια – εκτός ίσως από μία μεθοδική, σκόπιμα «ενορχηστρωμένη» κρίση δημοσίου χρέους, η οποία έχει δρομολογηθεί, σιωπηλά και μυστικά, αρκετά χρόνια πριν, με την ενδοτική βοήθεια ορισμένων ιθυνόντων της”.        

Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ  

Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία (M.Friedman), στην οποία στηρίχθηκε η επέλαση του μονοπωλιακού καπιταλισμού (Wall Street), “Μόνο μία κρίση – είτε είναι πραγματική, είτε απλώς εκλαμβάνεται ως τέτοια – οδηγεί σε ουσιαστικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μία κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύουμε ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές, οι οποίες να μπορούν να αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες - να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες, έως εκείνη τη στιγμή που το πολιτικά αδύνατον (όπως η λεηλασία μίας χώρας με τη θέληση της), θα καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο”.  

Η κρίση, στην οποία αναφέρεται η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, αυτή δηλαδή που υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του μονοπωλιακού καπιταλισμού (πολυεθνικές, τράπεζες), δεν είναι προφανώς στρατιωτική, αλλά οικονομική. Αυτό που εννοεί είναι ότι, οι οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται συνήθως από μία εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία ευρίσκεται μεταξύ των τριών παρακάτω αντικρουόμενων ομάδων και συμφερόντων:

(α)  Η πρώτη ομάδα είναι οι εργαζόμενοι στη χώρα της, οι οποίοι επιθυμούν θέσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς τους, κοινωνικές παροχές, περισσότερο ελεύθερο χρόνο κλπ.

(β)  Η δεύτερη ομάδα είναι οι «ιθαγενείς» επιχειρηματίες, οι ιδιοκτήτες δηλαδή των μέσων παραγωγής, οι οποίοι επιθυμούν χαμηλούς φόρους, χαλαρές ρυθμίσεις (διευκόλυνση των απολύσεων κλπ), περιορισμένες αυξήσεις μισθών κα.

(γ)  Η τρίτη ομάδα είναι οι ξένοι επενδυτές, πολυεθνικές και χρηματοπιστωτικός κλάδος, οι οποίοι επιθυμούν πλήρη ελευθερία κινήσεων - έτσι ώστε να μπορούν να λεηλατούν ανενόχλητοι τον εθνικό πλούτο, χωρίς να πληρώνουν φόρους και με το χαμηλότερο δυνατό κόστος λειτουργίας.   

Η Πολιτική λοιπόν προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτές τις αντικρουόμενες δυνάμεις, εκ των οποίων η πολυπληθέστερη (εργαζόμενοι) αποτελεί τους ψηφοφόρους της, ενώ η μειοψηφία (επιχειρηματίες, πολυεθνικές) τους χρηματοδότες της (σε αντίθεση με άλλες διαδικασίες, όπως αυτές που καθορίζουν τις αποφάσεις στο ΔΝΤ, στη Δημοκρατία οι ψήφοι δεν είναι ανάλογοι με τον πλούτο των εκλογέων – μία ψήφο δηλαδή έχει ο πάμπλουτος και μία ο πάμπτωχος).  

Εάν όμως ξεσπάσει μία σοβαρή οικονομική κρίση, όπως αυτή σήμερα στη χώρα μας, η οποία προκλήθηκε (αφορμή) από την απίστευτα καταστροφική διαχείριση του δανειακού μας προβλήματος, αμέσως μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης μας, ενώ επιδεινώθηκε από την οικονομικά παράλογη υφεσιακή πολιτική του ΔΝΤ (το οποίο όμως είναι εκπαιδευμένο να αντιμετωπίζει τις κρίσεις όχι ως προβλήματα προς επίλυση, αλλά ως ευκαιρίες επέκτασης και εισβολής), επισκιάζονται όλα τα άλλα - οπότε οι ηγέτες είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι είναι αναγκαίο, ή ισχυρίζονται αυθαίρετα ότι είναι αναγκαίο, «στο όνομα» της αντιμετώπισης μίας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.

Συμπερασματικά λοιπόν, κατά μία έννοια οι κρίσεις είναι περίοδοι αναστολής της Δημοκρατίας – αποτελούν δηλαδή «κενά» στο συνηθισμένο πολιτικό βίο, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν φαίνεται να υφίσταται η ανάγκη για συγκατάθεση των πολιτών και για συναίνεση.

Τέλος, σύμφωνα με τη «θεωρία της κρίσης», την οποία φαίνεται να αντέγραψε ο νεοφιλελευθερισμός από τον κομμουνισμό (όπως συνέβη με τις κεντρικά κατευθυνόμενες τράπεζες – άρθρο μας), «Όπως τα κραχ στις αγορές μπορούν να επιφέρουν μία κομμουνιστική επανάσταση, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως φασιστικές αντεπαναστάσεις» - οδηγώντας προφανώς στην βασιλεία των αγορών, μέσα από την αποκρατικοποίηση της πολιτικής εξουσίας, συχνά με τη βοήθεια κάποιων διατεταγμένων ΜΜΕ.     

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

Η Μ. Βρετανία υπό την M.Thatcher, όπως οι Η.Π.Α. υπό τον R.Reagan, ήταν οι πρώτες χώρες, στις οποίες κυριάρχησε το νεοφιλελεύθερο «δόγμα» – με την πλήρη αποκρατικοποίηση του δημοσίου τους, η οποία οδήγησε σήμερα τις δύο αυτές μεγάλες δυνάμεις αφενός μεν στην υποταγή τους στο Καρτέλ, αφετέρου στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (το συνολικό χρέος της Μ. Βρετανίας υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της, με το δημόσιο να έχει μηδενικά περιουσιακά στοιχεία, ενώ στις Η.Π.Α., τη «βασίλισσα» των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης των αγορών, τόσο το δημόσιο χρέος, όσο και τα ελλείμματα έχουν εκτοξευθεί στα ύψη).

Περαιτέρω, επειδή ο δρόμος προς την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση του δημοσίου «διέρχεται» υποχρεωτικά μέσα από τον «πόλεμο» με τα εργατικά συνδικάτα, στις Η.Π.Α. απολύθηκαν 14 χιλιάδες περίπου ελεγκτές της εναέριας κυκλοφορίας, ενώ στη Μ. Βρετανία διεξήχθη ο «πόλεμος» εναντίον του συνδικάτου των ανθρακωρύχων - από τους οποίους εξαρτιόταν ολόκληρη η χώρα για το φωτισμό και τη θέρμανση της (όπως συμβαίνει με τη ΔΕΗ στην Ελλάδα).    

Η ευκαιρία για την πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας παρουσιάστηκε με την επιτυχή έκβαση του πολέμου των νησιών Φόκλαντ. Όταν λοιπόν το 1984 απέργησαν οι ανθρακωρύχοι, η αντιπαράθεση της κυβέρνησης μαζί τους παρουσιάστηκε ως συνέχεια του πολέμου με την Αργεντινή – ενώ απαιτήθηκε μία εξ ίσου βίαιη λύση. «Έπρεπε να πολεμήσουμε τον εξωτερικό εχθρό στα Φόκλαντ και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε τον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος είναι ένας πολύ πιο δύσκολος αντίπαλος, αλλά εξίσου επικίνδυνος για την ελευθερία», είχε ανακοινώσει τότε με θράσος η βρετανίδα πρωθυπουργός - «καταγράφοντας» τους βρετανούς εργάτες ως «εσωτερικό εχθρό» και εξαπολύοντας όλη την ισχύ του κράτους εναντίον των απεργών.

Φυσικά είχε φροντίσει προηγουμένως, με τη βοήθεια των αμερικανών συμβούλων της, να «αποδομήσει» μεθοδικά τους ανθρακωρύχους-συνδικαλιστές, διοχετεύοντας έντεχνα σκάνδαλα στα ΜΜΕ σχετικά με ατασθαλίες, καθώς επίσης με διάφορες άλλες ενέργειες ορισμένων ιδιοτελών συνδικαλιστών, οι οποίοι ήταν διεφθαρμένοι (παραλληλισμός με τη ΔΕΗ – ξαφνικό «πόρισμα» του επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης κλπ). Προφανώς, η πληροφόρηση προερχόταν από τις μυστικές υπηρεσίες, αφού μέσα στα συνδικάτα διείσδυσαν πολλοί πράκτορες και πληροφοριοδότες, οι οποίοι παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα και τις κατοικίες όλων των συνδικαλιστών – ακόμη και το λαϊκό εστιατόριο, στο οποίο σύχναζαν οι ηγέτες του συνδικάτου.

Ο απώτερος στόχος της μεθοδικής, της ύπουλης καλύτερα «επίθεσης», ήταν ο διασυρμός των συνδικαλιστών, στα μάτια της κοινής γνώμης. Όπως έχει πει άλλωστε ο J.Schumpeter, «Ο διασυρμός αντικαθιστά την αντίκρουση, καθώς το μέσο ακροατήριο αγνοεί κατά κανόνα πλήρως το γεγονός ότι, ένας διασυρμός καλύπτει συχνά την αδυναμία διάψευσης».   

Για παράδειγμα, όταν ο λαός ακούει ότι κάποιοι συνδικαλιστές είναι διεφθαρμένοι, έχοντας αποκομίσει μεγάλες αμοιβές, ότι χρηματίζονται κλπ, σχηματίζει τη γνώμη ότι, όλοι οι συνδικαλιστές είναι διεφθαρμένοι - οπότε δεν αντιτίθεται στο ξεπούλημα της επιχείρησης, το οποίο θα έχει ως αποτέλεσμα αφενός μεν την αύξηση της ανεργίας, αφετέρου τον τριπλασιασμό των τιμών του ρεύματος (όπως συμβαίνει σήμερα με τη ΔΕΗ στην Ελλάδα, προφανώς στα πλαίσια των σχεδίων εκποίησης της - η οποία είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα όσο αμύνονται οι συνδικαλιστές, ενώ είναι μια κερδοφόρα κοινωφελής επιχείρηση).

Συνεχίζοντας, αφού η κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας είχε εξωθήσει έντεχνα τους ανθρακωρύχους σε απεργία, έτσι ώστε να τοποθετηθεί εναντίον τους «σύσσωμη» η κοινή γνώμη, λόγω των προβλημάτων στην ηλεκτροδότηση και στη θέρμανση, παράλληλα με την «διοχέτευση» σκανδάλων (είχε ισχυρισθεί ακόμη και ότι ο ηγέτης του συνδικάτου ήταν πράκτορας της Μ15, έχοντας ως αποστολή του να αποσταθεροποιήσει και να υπονομεύσει το συνδικάτο), εισήλθε στο δεύτερο στάδιο του σχεδίου της – την αστυνομική βία, με την οποία «κατεστάλησαν» οι απεργιακές κινητοποιήσεις.  

Όπως συνέβη με τον πόλεμο των Φόκλαντ, δεν υπήρχε το παραμικρό ενδιαφέρον για διαπραγματεύσεις, αλλά μία «στοχευμένη» αποφασιστικότητα να συντριβεί το συνδικάτο, ανεξαρτήτως κόστους – το οποίο, αφού κινητοποιήθηκαν πάνω από 3.000 αστυνομικοί, ήταν τεράστιο. Τελικά τα σχέδια της κυβέρνησης πέτυχαν, αφού οι εργάτες πεινούσαν και δεν μπορούσαν να αντέξουν τη μαζική επίθεση εναντίον τους.

Η συντριπτική αυτή ήττα του συνδικάτου των ανθρακωρύχων έστειλε ουσιαστικά ένα καθαρό μήνυμα στις υπόλοιπες συνδικαλιστικές οργανώσεις λέγοντας τους έμμεσα ότι: “Αφού η κυβέρνηση έφτασε στα άκρα για να λυγίσει τους ανθρακωρύχους, από τους οποίους ολόκληρη η χώρα εξαρτιόταν για το φωτισμό και τη θέρμανση της, θα ήταν αυτοκτονία για τα ασθενέστερα συνδικάτα, τα μέλη των οποίων εργαζόταν σε λιγότερο κρίσιμους τομείς της οικονομίας, να αμφισβητήσουν τις «διαρθρωτικές» αλλαγές”.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας έχουμε την άποψη ότι, εάν τελικά «υποταχθεί» το συνδικάτο της ΔΕΗ, το οποίο θεωρούμε ως ένα από τα ισχυρότερα στη χώρα μας, «επιτρέποντας» το ξεπούλημα μίας επιχείρησης, η οποία «έχει πρόσβαση» ουσιαστικά σε όλα τα σπίτια των Ελλήνων, η εκποίηση των υπολοίπων κερδοφόρων εταιρειών του Δημοσίου (ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ, Διεθνής Αερολιμένας κλπ) δεν θα συναντήσει καμία αντίσταση εκ μέρους των εργαζομένων τους – ενώ θα έχει δυστυχώς τη σύμφωνη γνώμη των Ελλήνων Πολιτών, οι οποίοι έχουν υποφέρει πράγματι στο παρελθόν από την κάκιστη συμπεριφορά πολλών συνδικαλιστικών οργανώσεων (μη εξαιρουμένης της ΔΕΗ).

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι η ΔΕΗ δεν θα κάνει ακόμη περισσότερα λάθη και δεν θα εξωθηθεί σε απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες θα προκαλέσουν την οργή των Πολιτών – οδηγώντας την επιχείρηση στο ξεπούλημα. Επίσης ότι θα μπορέσει να εξυγιάνει τα εργατικά συνδικάτα της, εκδιώκοντας άμεσα και τιμωρώντας παραδειγματικά όλους όσους υπέπεσαν σε σφάλματα ή είναι συνεργοί των «κατακτητών».

Τέλος ότι, οι συνδικαλιστές θα λειτουργήσουν με σύνεση, κινητοποιούμενοι για θέματα που αφορούν ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Για παράδειγμα, τοποθετούμενοι εναντίον της είσπραξης των δημοτικών τελών εκ μέρους της εισηγμένης επιχείρησης, τα οποία δίνουν μία εσφαλμένη εικόνα ακρίβειας στους λογαριασμούς ρεύματος - παρά το ότι η χρέωση της κιλοβατώρας είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη.

Η ΔΕΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, είναι πολύ σωστή η ελληνική κοινή γνώμη, όταν τάσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπέρ της καταπολέμησης της διαφθοράς - με τη βοήθεια και των ιδιωτικοποιήσεων. Εάν όμως τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας, η αύξηση των εσόδων και η μείωση των δαπανών δηλαδή, δεν παραμείνουν στη χώρα μας, αλλά «διαφύγουν», μέσω των πολυεθνικών, στο εξωτερικό (φοροαποφυγή), ταυτόχρονα με την αύξηση των τιμών, τότε όχι μόνο δεν θα υπάρξει αντικειμενικό όφελος για την Ελλάδα αλλά, αντίθετα, η ζημία θα πολλαπλασιασθεί.

Όσον αφορά ειδικά την παραγωγικότητα των εργαζομένων, εάν η βελτίωση της αυξάνει μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών και δεν συμβάλλει στη μείωση των τιμών καταναλωτή, στην παραγωγή εθνικού πλούτου ή στην αύξηση των θέσεων εργασίας, δεν έχει καμία ουσιαστική ωφέλεια για τους Πολίτες. Για παράδειγμα, όλοι είμαστε εναντίον της εικόνας κάποιων υπαλλήλων στις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εργάζονται – δεν παράγουν δηλαδή.

Όμως, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ιδιωτικοποιηθούν από το διεθνές Καρτέλ, μειώνοντας το προσωπικό τους και αυξάνοντας την παραγωγικότητα τους, αυτό που στην πραγματικότητα θα απομείνει στη χώρα μας θα είναι η ανεργία, ο περιορισμός των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης η πτώση των μέσων ελληνικών εισοδημάτων – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (αύξηση των φόρων, μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ).

Επομένως, γιατί θα έπρεπε η ΔΕΗ να προβεί σε αθρόες απολύσεις, αυξάνοντας την ανεργία στη χώρα μας, η οποία «εκβάλλει» τελικά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού; Σε τι θα ωφελούσε την Ελλάδα η εκποίηση της – πόσο μάλλον όταν το κράτος εισπράττει μεγάλα μερίσματα (φορολογικά έσοδα, υπεραξίες) από τη συμμετοχή του; Ποιο θα ήταν το υλικό όφελος των καταναλωτών, από την κατάργηση του «μονοπωλιακού οχυρού», εάν εξαιρέσουμε την εύλογη ηθική ικανοποίηση τους από την «τιμωρία» κάποιων «διαπλεκομένων» συνδικαλιστών ή αντιπαραγωγικών εργαζομένων; Ας μην ξεχνάμε ότι, μετά την «εισβολή» του ΔΝΤ στη Βραζιλία, μόνο η Petrobras παρέμεινε στην ιδιοκτησία του δημοσίου (χάρη στους συνδικαλιστές της) - ενώ η Χιλή υποφέρει από έλλειψη ακόμη και πόσιμου νερού, μετά την άλωση της από τις πολυεθνικές.    

Συμπερασματικά λοιπόν, δεν είμαστε σε καμία περίπτωση αντίθετοι με την ανάγκη εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, με την καταπολέμηση της διαφθοράς ή με τη ριζική αντιμετώπιση της διαπλοκής των πολιτικών, των ιδιοτελών ψηφοφόρων τους, των επιχειρηματιών και των συνδικάτων. Εν τούτοις, δεν συμφωνούμε με την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, με την ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων μας, με την εγκληματική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με την επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας.

Πόσο μάλλον αφού, η ενδεχόμενη πώληση όλων των εισηγμένων επιχειρήσεων του δημοσίου σήμερα, δεν θα αποφέρει παραπάνω από 7 δις € στα ταμεία του κράτους – το έλλειμμα μας δηλαδή για περίπου τρεις μήνες (!) ή τους τοκογλυφικούς τόκους που πληρώνουμε (άρθρο μας) για περίπου 5 μήνες. Ταυτόχρονα θα επιβαρύνει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού μας, αφού δεν θα εισπράττονται πλέον μερίσματα, θα αυξηθεί η ανεργία και θα περιορισθούν τα φορολογικά έσοδα – λόγω της διαδεδομένης «φοροαποφυγής» των πολυεθνικών.    

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

“Η επιτυχία της επέκτασης των πολυεθνικών με τη βοήθεια των κρίσεων χρέους στη Ν. Αμερική, στην Ασία κλπ, έχει αποφέρει στις ίδιες τόσο εντυπωσιακά κέρδη, ώστε να διψούν για συνεχώς νέες κατακτήσεις – πλέον, όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά στις πλούσιες χώρες της Δύσης, όπου τα κράτη ελέγχουν ακόμη πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επικερδώς οι ιδιωτικές εταιρείες: τηλεφωνικές επικοινωνίες, λιμάνια, μεταφορές, αεροδρόμια, εταιρείες ηλεκτρισμού, εταιρείες ύδρευσης κλπ”.   

Με βάση τα παραπάνω, η επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας, αποκτά μία εντελώς διαφορετική εικόνα – αφού πρόκειται για μία χώρα της Ευρωζώνης, η οποία αποτελεί ένα εξαιρετικά πλούσιο «λάφυρο» για τους κυρίαρχους των αγορών. Επομένως, ο πόλεμος εναντίον των πανίσχυρων δυνάμεων κατοχής, έτσι όπως αυτές «επιτίθενται» με τα καταστροφικά οικονομικά «εργαλεία» τους (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, Εταιρείες Αξιολόγησης, Επενδυτικές Τράπεζες, Διεθνείς επενδυτές, Οικονομολόγοι, Οικονομικός Τύπος, εσωτερικές ολιγαρχίες κλπ), είναι πολύ δύσκολο να κερδηθεί – εκτός εάν δεν καταστραφεί η κοινωνική συνοχή και δεν μεσολαβήσουν εμφύλιοι πόλεμοι (ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, πολίτες εναντίον συνδικαλιστών, μισθωτοί εναντίων ελευθέρων επαγγελματιών, μεσαίες επιχειρήσεις εναντίον μικρών κλπ).

Ας μην ξεχνάμε ότι, η «ορθόδοξη» προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα, τα οποία αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία.

Κλείνοντας είναι ίσως σκόπιμο να προσθέσουμε ότι, η εγκατάσταση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στη Βολιβία δρομολογήθηκε από μία σοσιαλιστική κυβέρνηση – με τα μέλη του κόμματος της να αγνοούν εντελώς ότι, ο ηγέτης τους είχε κλείσει μία συμφωνία πολύ πριν στο «παρασκήνιο». Με εξαίρεση τον υπουργό οικονομικών, καθώς επίσης τον υπουργό σχεδιασμού, οι οποίοι ανήκαν στην ενδοτική «μυστική ομάδα», ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός δεν είχε καν αναφέρει στο νεοεκλεγμένο υπουργικό του συμβούλιο την ύπαρξη της «ομάδας έκτακτης ανάγκης» - της «σκιώδους εξουσίας» δηλαδή στη χώρα του, ισχυριζόμενος ότι ό ίδιος λαμβάνει ελεύθερα τις τελικές αποφάσεις.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 25. Απριλίου 2011

viliardos@kbanalysis.com