ΤΟ ΕΘΝΟΣΗΜΟΝ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ

ΤΟ ΕΘΝΟΣΗΜΟΝ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ

Συναφώς έχομε ήδη γράψει γιά τον "Φανατισμο του σταυρού" των Ελληνιζόντων ο οποίος κατεσκευάσθη από τους χριστιανούς διότι γνωρίζουν ότι το Χ.Ο. ζεί εδώ στην Ελλάδα μόνον και μόνον επειδή επιβάλλεται ως "οιονεί ιθαγένεια" και ως "νομιμότητα" και θεμέλιο της θεωρίας της νομιμότητος και της ταυτίσεως Χ.Ο.-κράτους είναι ότι τα σύμβολα τα επίσημα του κράτους είναι χριστιανικά: το εθνόσημον με τον σταυρόν και η σημαία με τον σταυρόν. Γνωρίζουν δε ακόμη ότι ούτως ή άλλως και ανυπερθέτως πλησιάζει η στιγμή που θα εγκαθιδρυθή και εδώ το Ανθρώπινον Δικαίωμα της Θρησκευτικής Ελευθερίας και τότε θα είναι αδύνατον να σταθούν θρησκευτικά εμβλήματα ως κρατικά τοιαύτα, οπότε ως προβλεπτικοί που είναι έχουν έτοιμον το εναλλακτικόν σχέδιόν των: Ο σταυρός ΜΕΝΕΙ διότι είναι ελληνικός!!!

Οφείλομε λοιπόν να είμεθα κατηγορηματικοί, το παρόν εθνόσημον και η παρούσα σημαία ΟΥΔΕΝ το ελληνικόν, ιστορικόν, παραδοσιακόν έχουν! Ούτε τα χρώματα κυανούν και λευκό έχουν κάποια ιστορικήν ή άλλην σχέσιν με την Ελλάδα, οι υπέρμαχοι της χρήσεώς των λέγουν κάτι απιθάνους απλοϊκότητας όπως "το γαλάζιο του ουρανού, της θαλάσσης" - συγγνώμην, και στην Ζανζιβάρη γαλάζιος είναι και ο ουρανός και γαλάζια η θάλασσα! Το Βυζάντιον δεν είχε μεσαιωνική-αναγεννησιακή Εραλδική επιστήμη όπως η Δύσις, το μοναδικόν έμβλημα το οποίον γνωρίζομαι είναι η σημαία των Παλαιολόγων: πορφυρό πεδίον-χρυσούς σταυρός και 4 βήτα. Παραδοσιακά χρώματα ανέκαθεν ήσαν το ερυθρόν και το μελανόν και αυτά εχρησιμοποίησαν ταυτοσήμως οι σημαίες του Ρήγα και του Ιερού Λόχου. Πώς εγεννήθη η ιδέα του κυανού χρώματος; Ως εξής: η Οθωμανική διοίκησις στα τέλη του 18ου αιώνος επέβαλε στην θάλασσα γιά να διακρίνει το λιμενικόν της σώμα τα πλοία των ραγιάδων μία σημαία με τρείς οριζόντιες ρίγες, ερυθρές πάνω και κάτω και η μεσαία διαφέρουσα ανά εθνότητα, ούτως των Αλβανών η μεσαία ρίγα ήτο μαύρη, των Ελλήνων κυανή!

Διά την αλλαγήν της σημαίας υπάρχουν ενστάσεις, όπως: Πώς να αλλάξης μία σημαία που σκέπασε μυριάδες σώματα πεσόντων; Απάντησις: Δεν θα την σχίσωμε, αντιθέτως στον ιδρυθησόμενον δωρικόν Ναόν των πεσόντων στον Μαύρο Βράχο και στο Αλή Βεράν, στην Πίνδο και στην Τρεμπεσίνα, θα έχει θέσιν τιμητικήν! Εις την Ευρώπην συνέβη το αντίθετον: οι προοδευτικοί-αριστεροί-Μαρξιστές μετά μανίας έσχισαν-απηγόρευσαν-διεπόμπευσαν εθνόσημα και σημαίες χιλιετούς παρουσίας και όλοι εχειροκρότησαν! Μόλις προ ολίγων ημερών ο προοδευτικός-κομμουνιστής-αριστερός πρόεδρος της Λευκορωσσίας υπέστειλε την ηλικίας χιλίων ετών σημαίαν την συνυφασμένην με την ύπαρξιν την ιδίαν του Λευκορωσσικού έθνους και την έσχισε τελετουργικώς με πρωτοφανή λύσσα και την αντικατέστησε με την ασχημίαν της ιδεολογίας του! 

Ναί, καταλήγομε! Το εθνόσημον και η σημαία να αλλάξουν!

Σημαία Ιερού Λόχου = Σημαία Παλαιολόγων

Η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ" ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗ! (β)

Εικ. 1. Εχομε δημοσιεύσει την πανομοιότυπη σημαία Ρήγα-Υψηλάντη, Ιερού Λόχου (τρείς οριζόντιες ρίγες, ερυθρό, λευκό, μαύρο). Εδώ στο πρώτο κείμενο μαθαίνουμε τον λόγο που η Επίδαυρος ΔΕΝ την ήθελε! Στό ίδιο κείμενο βλέπομε την σημαία των Πατρών που μπορούμε να πούμε ότι όταν κηρύχθηκε η επανάστασι εθεωρήθη ως η "επίσημη"

Εικ. 2. Στο κείμενο μαθαίνουμε έκπληκτοι ότι ΟΥΔΕΙΣ από τους βουλευτές τις Επιδαύρου ή την Κυβέρνησι ή τους διανοουμένους, έγραψε δυό λόγια επί του ΔΙΑΤΙ εσχεδιάσθη αυτή η άγνωστος έως τότε σημαία και ΟΥΤΕ τα δύο νομοθετήματα εσυνοδεύοντο από αιτιολογική έκθεσι! ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΑ, ΚΑΘΙΕΡΩΝΕΙ ΣΗΜΑΙΑ ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΘΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΟΣΕΣ ΤΟΤΕ ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΙΠΗ ΔΥΟ ΛΕΞΟΥΛΕΣ ΕΣΤΩ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΕΣ? ΟΥΤΕ Ο ΕΚΔΟΣΑΣ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΠΟΛΥΣ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ? Η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ" ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗ! ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΕΘΝΗ ΠΡΟΔΗΛΩΣ ΝΕΟΠΑΓΗ (Συγκρίνατε π.χ. με την πλούσια ιστορική και μεταφυσική μυθολογία που εσυνόδευσε την καθιέρωσιν της σημαίας της Αργεντινής). 

===ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ===

Ο ΕΛΛΗΝΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

Η νέα μάστιγα.

Συγγενής δοξασία και συνοδοιπορούσα με τον Ελληνοκεντρισμόν είναι ο Ελληνο-χριστιανισμός. Πρόκειται διά μία νέα εκδοχή του πνιγμένου πλέον στο απίθανον και στο γελοίον "Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού" η οποία κατεσκευάσθη από τους χριστιανούς ως ένα νέον ανάχωμα κατά της εγκαθιδρύσεως των Ελληνικών ιδεών.

Ασφαλώς δεν χρειάζεται κανείς δικαιολογίαν διά να είναι χριστιανός ή μωαμεθανός και νά λατρεύη τον σταυρόν ή το Κοράνιον, εδώ όμως τα πράγματα αντιστρέφονται: επειδή είμαι Έλλην είμαι και χριστιανός!

Το πρώτον χονδροειδές ψεύδος που προβάλλεται είναι ότι ο χριστιανισμός τα πήρε όλα από τον Ελληνισμόν! Εδώ συνεπικουρεί ο Ελληνοκεντρισμός: αφού όλα είναι ελληνικά, προφανές είναι! 

Λοιπόν! Ασφαλώς όχι! Σχεδόν ΤΙΠΟΤΕ δεν πήρε ο χριστιανισμός από τον Ελληνισμόν! 

Πρώτον, οι χριστιανικές ιδέες είναι ιδικές του αποκλειστικώς και μάλιστα απολύτως περίεργες και πρωτοφανείς και ενώ είναι μία ιουδαϊκή αίρεσις οι ιδέες του είναι ακριβώς το αντίθετον όχι μόνον των Ελληνικών αλλά και των Ιουδαϊκών ιδεών, από την λατρείαν των σωματικών λειψάνων έως την αποθέωσιν της αγαμίας ως την ιδεώδη καταστάσι του ανθρώπου. 

Δεύτερον, ως κοσμοπολιτική θρησκεία της Υστέρας εποχής βεβαίως δεν έχει τύπους ιδικούς της αλλά έλαβε ό,τι υπήρχε έτοιμο εμπρός της π.χ. ολόκληρη η στολή των επισκόπων είναι αντιγραφή της ενδυμασίας των ιερέων του Ηλίου της Εδέσσης της Συρίας. Όμως και εδώ το 90% των τύπων της προέρχεται από την Μέση Ανατολή και φυσικά αφού είναι μία Μεσανατολίτικη θρησκεία και όχι από τον Ελληνισμό.

Αφού λοιπόν τεθεί αυτή η πρώτη αρχή κατόπιν ακολουθεί η πλέον απίθανος και ανατριχιαστική σοφιστεία: Αφού όλα του χριστιανισμού είναι Ελληνικά γιατί να μην είμαι χριστιανός, γιατί όχι να μην τον αγαπήσω; Δες! και τα στέφανα είναι ελληνικά και η κολυμβήθρα! Ναι, αυτό το λέγουν, ενώ ποτέ κανείς τρελλός δεν είπε: "πολύ αγαπώ τον ληστή που μπήκε στο σπίτι μου, γιατί να! φοράει το κοστούμι μου και το ρολόϊ μου, μα και το καπέλλο μου!"

Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Αιχμή της αφελούς αλλά συνάμα κακοήθους αυτής δοξασίας είναι το "δόγμα του σταυρού". Άπαξ και ετέθη από τους κατασκευαστάς της θεωρίας ανθρώπους του Αρχιεπισκόπου, το δόγμα τούτο το υιοθέτησαν με πρωτοφανή φανατισμό πλήθος Ελληνιζόντων οι οποίοι επιμένουν με στρεψοδικίαν παρανοϊκού: "Ο ισοσκελής σταυρός είναι ελληνικός"! Αδίκως τους καλώ:

=Λέτε ότι "ο ισοσκελής σταυρός είναι ελληνικός και συμβολίζει τα 4 στοιχεία και …". Σας παρακαλώ δείξτε μου την παραπομπήν ενός κλασσικού συγγραφέως που το γράφει αυτό! Αδίκως προκαλώ! 

=Λέτε ότι "ο ισοσκελής σταυρός είναι ελληνικός και τον βλέπουμε παντού". Σας παρακαλώ δείξτε μου ένα και μόνον ένα κλασσικό αγγείο ή μωσαϊκό που να το δείχνει αυτό! Αδίκως προκαλώ!

Σαφώς όχι! Ο σταυρός ΔΕΝ υπάρχει ως προχριστιανικόν σύμβολον πουθενά, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Μέση Ανατολή, ούτε στην Κίνα, ούτε στον κόσμο όλο!

Διατί το ασύστατον τούτο δόγμα το υιοθέτησαν με απίθανον πάθος οι Ελληνίζοντες; Διότι τους επιτρέπει να παραμένουν χριστιανοί!

Διατί κατεσκεύασαν το δόγμα τούτο οι άνθρωποι του Αρχιεπισκόπου; Διότι γνωρίζουν ότι το Χ.Ο. ζεί εδώ στην Ελλάδα μόνον και μόνον επειδή επιβάλλεται ως "οιονεί ιθαγένεια" και ως "νομιμότητα" και θεμέλιο της θεωρίας της νομιμότητος και της ταυτίσεως Χ.Ο.-κράτους είναι ότι τα σύμβολα τα επίσημα του κράτους είναι χριστιανικά: το εθνόσημον με τον σταυρόν και η σημαία με τον σταυρόν. Γνωρίζουν δε ακόμη ότι ούτως ή άλλως και ανυπερθέτως πλησιάζει η στιγμή που θα εγκαθιδρυθή και εδώ το Ανθρώπινον Δικαίωμα της Θρησκευτικής Ελευθερίας και τότε θα είναι αδύνατον να σταθούν θρησκευτικά εμβλήματα ως κρατικά τοιαύτα, οπότε ως προβλεπτικοί που είναι έχουν έτοιμον το εναλλακτικόν σχέδιόν των: Ο σταυρός ΜΕΝΕΙ διότι είναι ελληνικός!!!

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΥΨΩΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ!

http://hercolano.blogspot.gr/2012/10/28.html

Εβραίοι και αντισημιτισμός στην Ουγγαρία

Εβραίοι και αντισημιτισμός στην Ουγγαρία

ΚΟ: Η εβραϊκή κοινότητα της Ουγγαρίας είναι ημεγαλύτερη της Ανατολικής Ευρώπης. Το Παγκόσμιο Εβραϊκό Κογκρέσο (WJC) αποφάσισε να πραγματοποιήσει στη Βουδαπέστη την ετήσια συνέλευση του 2013 (4-6 Μαΐου), σε μια ένδειξη "αλληλεγγύης" στους Εβραίους της Ουγγαρίας, οι οποίοι αντιμετωπίζουν αυτό που οι διοργανωτές ονομάζουν «εξαιρετικά ισχυρό αντισημιτισμό». Αξίζει να σημειωθεί ότι το WJC σπάνια κάνει τις συνεδριάσεις του έξω από την Ιερουσαλήμ. (Για τις αντιδράσεις για το συνέδριο διάβασε σχετικό άρθρο του ΚΟεδώ). Στο Συνέδριο εκείνο μίλησε και ο Ούγγρος δεξιός καιχριστιανός πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος είπε ότι ο «ο αντισημιτισμός δεν είναι αποδεκτός και δεν μπορεί να γίνει ανεκτός», αλλά δεν έκανε καμία αναφορά στο εθνικιστικό κόμμα Jobbik (Τζομπίκ), το οποίο κατηγορείται για αντισημιτισμό, ούτε καταδίκασε τις θέσεις του, ούτε ανακοίνωσε συγκεκριμένα μέτρα για την καταπολέμηση των φαινομένων αντισημιτισμού στη χώρα του. Το Παγκόσμιο Εβραϊκό Κονγκρέσο εξέδωσε άμεσα ανακοίνωση εκφράζοντας την «απογοήτευσή του» για την στάση που επέλεξε να τηρήσει ο Ούγγρος πρωθυπουργός. 

Πριν λίγες ημέρες ο αντιπρόεδρος της ουγγρικής κυβέρνησηςΤίμπορ Νάβρατσιτς δήλωσε ότι «η κυβέρνηση της Ουγγαρίας θα χρησιμοποιήσει όλα τα πολιτικά και νομικά μέσα τα οποία έχει στην διάθεσή της για να αντιμετωπίσει τον αντισημιτισμό ο οποίος επανακάμπτει στη χώρα, υποστήριξε σήμερα». Ούτε πάλι όμως ανέφερε το Jobikk, το οποίο είναι η τρίτη πολιτική δύναμη στην Ουγγαρία με 46 έδρες στο κοινοβούλιο και ποσοστό 17%. 

Το παρακάτω άρθρο είναι αρκετά ενδιαφέρον από ιστορικής πλευράς, καθώς εξετάζει τις ρίζες του αντισημιτισμού στην Ουγγαρία. Είναι από την ιστοσελίδα Islam versus Europe και ο πρωτότυπος τίτλος του είναι: Ο Αντισημιτισμός στην Ουγγαρία είναι σαν τον Αντι-Γερμανισμό στο Ισραήλ (Anti-Semitism in Hungary is like Anti-Germanism in Israel).

Πρόσφατα ακούστηκαν διάφορα στον Τύπο σχετικά με τον αντισημιτισμό στην Ουγγαρία.

Παρακάτω είναι από άρθρο του Euronews :

Η Ουγγαρία έχει κινηθεί για την εξάλειψη της αναζωπύρωσης του αντισημιτισμού στη χώρα.

Σε ένα πρόσφατο περιστατικό μπάρες σαπουνιού καρφώθηκαν στο φράχτη μιας συναγωγής, μια αναφορά στο μύθο ότι οι Ναζί έφτιαχναν σαπούνι από αυτούς που δολοφονούσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Ουγγαρίας, Tibor Navaracsics, είπε ότι το κράτος είναι αποφασισμένο να πατάξει το μίσος : «Έχουμε μάθει από το παρελθόν. Γνωρίζουμε τι συνέβη και δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί και πάλι. Η δημοκρατία αυτή θα αμυνθεί ενάντια σε όποιον θέλει να υποκινήσοει το μίσος».

Το ακροδεξιό κόμμα Jobbick έχει σε ορισμένες περιπτώσεις επιτεθεί σε Εβραίους και στο Ισραήλ σε ομιλίες στη Βουλή, όπου κατέχει 43 έδρες σε σύνολο 386.

Η Ουγγαρία εξακολουθεί να έχει μία από τις μεγαλύτερες και αρχαιότερες εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι πάνω από 500.000 σκοτώθηκαν στο Ολοκαύτωμα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Μου φαίνεται ότι ο αντισημιτισμός στην Ουγγαρία είναι σαν τον αντι-Γερμανισμό στο Ισραήλ. Οι Ούγγροι ήταν θύματα ενός φαύλου κομμουνιστικού καθεστώτος, το οποίο, για ένα μακρύ διάστημα της ιστορίας του, στα πρώτα κρίσιμα χρόνια, ήταν υπό την κυριαρχία των Εβραίων. Είναι σαφές ότι η εθνική αλληλεγγύη μεταξύ των Εβραίων και η αίσθηση της αποξένωσης από τους Ούγγρους ήταν ένας βασικός παράγοντας στην πρόκληση να αγκαλιάσουν τον κομμουνισμό και να υποστηρίξουν το κομμουνιστικό καθεστώς. Ωστόσο, χάρη στην επικρατούσα κοινή αφήγηση της ιστορίας του 20ου αιώνα, οι Εβραίοι δεν έχουν ποτέ κληθεί να αναγνωρίσουν την ευθύνη για το ρόλο τους σε αυτές τις φρικαλεότητες, δεν έχουν ποτέ υποβληθεί σε μια κρίσιμη ηθική αυτο -εξέταση που θα μπορούσε να αποκαλύψει ό, τι ήταν εξ αιτίας του δικού τους πολιτισμού και της δικής τους δεοντολογίας που έσπευσαν να γλιστρήσουν τόσο εύκολα στο φόνο και την καταπίεση. Σύμφωνα με αυτή την αφήγηση (την «κοινά αποδεκτή»), ο αντισημιτισμός, όπως και η ισλαμοφοβία, είναι απλά μια μυστηριώδης παράλογη κακία που, κατά κάποιο τρόπο, δεν έχει καμία σχέση με τις ενέργειες των ίδιων των Εβραίων.

Κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί να καταδικάζεται ο αντι-Γερμανισμός στο Ισραήλ ή να απαιτείται κυβερνητική παρέμβαση για να τον καταστείλει. Είναι αποδεκτό ότι πολλοί από τους ανθρώπους που ζουν εκεί ή οι συγγενείς τους, έζησαν τραγικές καταστάσεις στα χέρια των Γερμανών. Κάποιος βαθμός αντιπάθειας γίνεται αντιληπτός ως μια φυσική απάντηση στην εν λόγω ταλαιπωρία. Αλλά οι Ούγγροι πρέπει να στερηθούν το δικαίωμά τους να θρηνήσουν και να νοιώσουν αδικημένοι, σε εκείνους που τους έκαναν θύματα, επειδή η ταυτότητα των βασανιστών τους έχει "καλλωπιστεί" (airbrushed) από την ιστορία.

Διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο που ονομάζεται "Dark Times, Dire Decisions: Jews and Communism" ("Σκοτεινοί Καιροί, Φρικτές Αποφάσεις : οι Εβραίοι και ο Κομμουνισμός") του Jonathan Frankel. (Ο γεννημένος στην Βρετανία Εβραίος Jonathan Frankel,θεωρείται ο μεγαλύτερος ιστορικός του Εβραϊσμού της γενιάς του. Πέθανε το 2008 σε ηλικία 72 ετών.) Ήθελα να δω τι υπήρχε στη γενική ιστοριογραφία για τον ρόλο των Εβραίων στον κομμουνισμό. Τέτοιου είδους πληροφορίες εμφανίζονται περισσότερο σε "ακροδεξιές" ιστοσελίδες και όποιος γράφει γι’ αυτά αμέσως στιγματίζεται ότι «προωθεί το μίσος» ("hater") και μποϊκοτάρεται, όπως ακριβώς και αυτή η ιστοσελίδα είναι πλέον αντικείμενο αποκλεισμού από πολλούς που παλαιότερα συνδέονταν τακτικά. Αλλά αυτοί είναι κατεστημένοι ιστορικοί, κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, Εβραίοι οι ίδιοι.

Παρακάτω θα διαβάσετε μερικά αποσπάσματα από ένα δοκίμιο του βιβλίου, «Εβραίοι και Κομμουνισμός : Η ουγγρική υπόθεση» του Ούγγρου ιστορικού István Deák του Πανεπιστημίου Κολούμπια, σχετικά με το Εβραϊκό ρόλο στην κομμουνιστική καταπίεση της Ουγγαρίας:

"Οι Εβραίοι, ή μάλλον, τα άτομα εβραϊκής καταγωγής, αλλά όχι ιουδαϊκού θρησκεύματος, κατέλαβαν καθοριστικές θέσεις στο Ουγγρικό Κομμουνιστικό Κόμμα και σε γενικές γραμμές, στο ουγγρικό σοσιαλιστικό κίνημα. Επιπλέον, επειδή το κομμουνιστικό κόμμα ήταν στην εξουσία στην Ουγγαρία για 133 ημέρες το 1919 και πάλι, μεταξύ 1947 - 1989, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι πολιτικές προσωπικότητες που ήταν εβραϊκής καταγωγής έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην Ουγγαρία του 20ου αιώνα.

Για να πάει το πράγμα λίγο πιο πέρα, μπορεί να λεχθεί με βεβαιότητα ότι οι Εβραίοι κατείχαν σχεδόν το μονοπώλιο στην πολιτική δύναμη στην Ουγγαρία κατά τη διάρκεια των 133 ημερών της Σοβιετικής Δημοκρατίας το 1919 και πάλι από το 1947 έως το 1953 και στη συνέχεια πάλι από το 1955 μέχρι το 1956. Λόγω του ότι πουθενά αλλού στην Ευρώπη, άτομα εβραϊκής καταγωγής δεν είχαν ποτέ ένα τόσο μεγάλο μερίδιο σε παρόμοιες μακροχρόνιες δικτατορικές εξουσίες, είναι σαφές ότι η περίπτωση της Ουγγαρίας ήταν μοναδική.

Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι οι Εβραίοι κομμουνιστές ασκούσαν την εξουσία τους στο όνομα των Εβραίων ή για λογαριασμό άλλων Εβραίων. Αντιθέτως, οι Εβραίοι κομμουνιστές είχαν την τάση να αποσιωπούν την εβραϊκή τους καταγωγή, συχνά ακόμη και από τους φίλους τους και την οικογένειά τους. Επιπλέον, ήταν το ίδιο αδίστακτοι με τους πραγματικούς ή φανταστικούς Εβραίους πολιτικούς εχθρούς τους, όσο με εκείνους που δεν ήταν Εβραίοι. Υποστήριξαν επίσης ότι, παρ’ όλες τις αποδείξεις για το αντίθετο, ότι το να είσαι Εβραίος δεν είχε καμία σημασία σε μια σοσιαλιστική κοινωνία.

Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ μεγάλη σύμπτωση για την Ουγγαρική, την Εβραϊκή και την Κομμουνιστική ιστορία, που ο Béla Kun και δεκάδες άλλοι ‘λαϊκοί κομισάριοι’ που κυριάρχησαν στην Ουγγρική Δημοκρατία των Σοβιέτ το 1919 ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ή όπως ένας Αμερικανός ιστορικός το έχει θέσει : «Οι Εβραίοι ήταν ιδιαίτερα ορατοί στις επαναστάσεις της Ρωσίας και της Γερμανίας. Στην Ουγγαρία φάνηκαν να είναι πανταχού παρών».

Οι εμπειρίες που είχαν από το καθεστώς Kun προκάλεσε ένα μεγάλο μέρος του ουγγρικού λαού να στραφεί εναντίον των Εβραίων. (Στις φωτογραφίες: η δράση των "Αγοριών του Λένιν" -

"Lenin-fiúk" στα ουγγρικά, που ήταν η προσωπική φρουρά του Κομισάριου του Στρατού, Εβραίου Tibor Szamuely, αλλά στην πραγματικότητα δρούσαν ως "τάγματα εφόδου" κατά όσων αντιδρούσαν στο κομμουνιστικό καθεστώς του Κουν).

Περισσότερο από αυτό, οι αντισημίτες σε όλο τον κόσμο, το όνομα του Kun επικαλέστηκαν, στις επιθέσεις τους στο σύνολο των Εβραίων. Το κομμουνιστικό πείραμα του 1919 έγινε μια από τις σημαντικότερες δικαιολογίες για πολλούς Ούγγρους να χαιρετίσουν την «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος» το 1944. Όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων της Ουγγαρίας δεν ήθελε να έχει σχέση με τον Kun και τους όμοιούς του.

Ομοίως, όσοι ανήκαν στην περίφημη «Quadriga»(‘Τέθριππον’, άμαξα με 4 άλογα) που κυβέρνησε την Ουγγαρία στα τέλη του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950 - Mátyás Rákosi, Ernő Gerő, Farkas Mihály καιJózsef Révai - ήταν εβραϊκής καταγωγής. Και ακόμα κι αν η αντίδραση του ουγγρικού λαού σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς με εβραϊκή ηγεσία μετά τον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο, αποδείχθηκε πιο ήπια από ό, τι φοβόταν κανείς, εξακολουθεί να είναι ένας σημαντικός λόγος για τις ανησυχητικές εκδηλώσεις του αντισημιτισμού στη σημερινή Ουγγαρία.

Εβραίοι στην υψηλότερη ηγεσία του κόμματος, αλλά και οι πιο σημαντικοί μεταξύ των ατόμων εβραϊκής καταγωγής ήταν στις ελίτ θέσεις. Διότι, όπως θα δούμε, οι απλοί Εβραίοι δεν φαίνονταν πολιτικά πιο αξιόπιστοι από τους συνηθισμένους μη-Εβραίους, η τάση της ηγεσίας του Κομμουνιστικού κόμματος ήταν να βάλει Εβραίους στην «δουλειά», τόσο το 1919, όσο και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως αποτέλεσμα, για μερικά χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ουγγρικό Κομμουνιστικό κόμμα, τα συνδικάτα, η πολιτική αστυνομία, η κρατική γραφειοκρατία, η βιομηχανία, το εξωτερικό εμπόριο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα κύρια πολιτιστικά και ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας και η διπλωματική υπηρεσία περιλάμβαναν λειτουργούς εβραϊκής καταγωγής, κατά πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που είχαν στον γενικό πληθυσμό. Αυτό, επίσης, έβαλε την Ουγγαρία μπροστά από χώρες όπως η Ρουμανία, η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία και η Σοβιετική Ένωση, όπου το κομμουνιστικό κόμμα ήταν επίσης στην εξουσία και όπου υπήρχε, επίσης, ένας σημαντικός αριθμός μορφωμένων Εβραίων, αλλά όπου το ποσοστό των Εβραίων σε σημαντικούς θέσεις δεν ερχόταν κοντά με αυτό της Ουγγαρίας.

 ... Για όλους αυτούς τους λόγους, καθώς και λόγω της εμπειρίας με το καθεστώς των Μπολσεβίκων το 1919, οι Εβραίοι είχαν σχετιστεί με διάφορους βαθμούς κρατικών διώξεων. Η εξέλιξη αυτή κορυφώθηκε με τα γεγονότα του 1944, όταν η κυβέρνηση παρέδωσε τα δύο τρίτα των Εβραίων της χώρας στη ναζιστική Γερμανία να τους οδηγήσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και όταν το κράτος και ο λαός λεηλάτησαν την περιουσία των Εβραίων.

Αυτή μεγάλη λεηλασία, κατ’ ευφημισμό ονομάστηκε «μέτρα που λαμβάνονται για την υπεράσπιση του χριστιανικού πληθυσμού», η οποία έλαβε χώρα μεταξύ 1938 και 1944, όταν ήρθε το τέλος της ναζιστικής Γερμανίας. Λίγο αργότερα, το νέο Κομμουνιστικό καθεστώς, εισήγαγε παρόμοια σκληρά μέτρα εναντίον της παραδοσιακής κυβερνητικής ελίτ της Ουγγαρίας και του τοπικού γερμανικού πληθυσμού της. Ως αποτέλεσμα, η πρώην ουγγρική αριστοκρατία, οι ευγενείς και η διοικούσα τάξη οδηγήθηκαν σε απόλυτη φτώχεια, ενώ η γερμανική μειονότητα της Ουγγαρίας σε μεγάλο βαθμό εκδιώχθηκε και αντικαταστήθηκε. Και επομένως ήταν φυσικό οι νέοι κυβερνήτες της Ουγγαρίας να στραφούν προς τους 200.000 σχετικά καλά εκπαιδευμένους Εβραίους επιζώντες για να καλύψουν το κενό. Η κίνηση αυτή διευκολύνθηκε από το γεγονός ότι από το σύνολο των κατοίκων της Ουγγαρίας, μόνο οι Εβραίοι ήταν πραγματικά ευγνώμωνες προς τη Σοβιετική Ένωση, την προστάτιδα του ουγγρικού κομμουνιστικού καθεστώτος, το οποίο είχε σώσει τη ζωή τους. Κατά συνέπεια, οι Εβραίοι χρησιμοποιήθηκαν όχι μόνο στις παραδοσιακές ασχολίες τους, του εμπορίου, της βιομηχανίας και των επαγγελμάτων, αλλά και για την αντικατάσταση του προσωπικού του παλαιού καθεστώς στη διοίκηση και την πολιτική ελίτ.

... Κατά ειρωνικό τρόπο, αντί να εμποδίσει την επιτυχία, το Ολοκαύτωμα διευκόλυνεάτομα εβραϊκής καταγωγής να καταλάβουν διοικητικές θέσεις στο κρατικό, τον οικονομικό και τον πολιτιστικό τομέα. Ο λόγος για αυτό είναι, ότι οι Εβραίοι επιζώντες είχαν βρεθεί μεταξύ των αφομοιωθέντων και μορφωμένων Εβραίων που είχαν συγκεντρωθεί στην ουγγρική πρωτεύουσα. Οι μεγάλες απελάσεις του Μαΐου – Ιουνίου του 1944 είχαν πλήξει κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους της υπαίθρου. Άνδρες μεταξύ 18 και 48 ετών είχαν μια πολύ καλύτερη πιθανότητα επιβίωσης στα τάγματα εργασίας που είχαν συσταθεί από το ουγγρικό στρατό. Ούτε οι Εβραίοι της Βουδαπέστης είχαν απελαθεί, αν και είχαν σοβαρές απώλειες το φθινόπωρο και το χειμώνα του 1944 στο πλαίσιο του φασιστικού καθεστώτος «Σταυρός από Βέλη» (βλ. αφίσα). Ήταν σαν οι Γερμανοί και οι Ούγγροι Ναζί να είχαν συνωμοτήσει για να καθαρίσουν τους Ουγγρο-Εβραίους των φτωχότερων στρωμάτωνς, αφήνοντας τη χώρα, κυρίως με τους πιο μορφωμένους, ισχυρότερους και πιο επινοητικούς Εβραίους, οι οποίοι ήταν τότε διαθέσιμοι για απασχόληση από το μεταπολεμικό καθεστώς."

Ήταν οι Εβραίοι τρομερά καταπιεσμένοι στην Ουγγαρία πριν από την εισβολή του κομμουνισμού; Καθόλου.Κυριαρχούσαν στο μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας και η κυβέρνηση ήταν σταθερά αποφασισμένη να τους προστατεύσει. Ωστόσο, ήταν αισθητή η «κουλτούρα της κριτικής».

"... Υπήρχε εδώ και καιρό μια στενή συνεργασία, σε κάθε περίπτωση, μεταξύ των Ούγγρων ευγενών γαιοκτημόνων και των Εβραίων εμπόρων τους και διαχειριστών. Σταδιακά, μια άγραφη συμφωνία τέθηκε σε λειτουργία μεταξύ της πολιτικής ελίτ της Ουγγαρίας και του τμήματος των Εβρίων που είχε αφομοιωθεί, σύμφωνα με την οποία μία ομάδα θα κυβερνούσε και η άλλη λίγο πολύ θα διαχειρίζονταν την οικονομία.

... Αλλά τότε νέα στοιχεία στην πολιτική ζωή άρχισαν να απειλούν την συμβίωση των φιλελεύθερων Ούγγρων και των εξίσου φιλελεύθερων Εβραίων. Η Χειραφέτηση, που θριαμβευτικά συνήφθη το 1895 με νόμο ο οποίος καθιστούσε τον Ιουδαϊσμό ίσο, όσον αφορά το καθεστώς, με την Χριστιανική Εκκλησία, ήταν απλά ένα ακόμη βήμα προς τον σταδιακό υποβιβασμό της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία είχε τον έλεγχο αυτό προηγουμένως στην εκπαίδευση, σε όλα τα θρησκευτικά δόγματα, στους γάμους και τα χρηστά ήθη. Τώρα, πολλοί καθολικοί κληρικοί, ιδιαίτερα οι Ιησουίτες, έδειξαν την οργή τους για τους Εβραίους, τους οποίους κατηγόρησαν για τον φιλελευθερισμό, την μασονία, τον αθεϊσμό, τη σεξουαλική ανηθικότητα, τον αντικληρικαρισμό και την άθρησκη ακολασία. Ο αυξανόμενος αντισημιτισμός της εκκλησίας συνοδεύτηκε από μια λαϊκή αποστροφή ενάντια στον καπιταλισμό και την πάρα πολύ ταχεία αστική ανάπτυξη, η οποία φαινόταν ότι άφηνε τους ανθρώπους της υπαίθρου πίσω. Παρ’ όλα αυτά, τόσο ο αυτοκράτορας –Βασιλιάς Franz Joseph όσο και οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας παρέμειναν σταθεροί στην υποστήριξή τους για θρησκευτική ανοχή.

Στους πρώτους εχθρούς κληρικούς της φερόμενης εβραϊκής ανηθικότητας, του καπιταλισμού και του μαρξιστικού σοσιαλισμού βρίσκονταν αρκετοί διάσημοι θρησκευτικοί λειτουργοί, όπως οΕπίσκοπος Ottokár Prohászka (φωτο)και ο Ιησουίτης Béla Bangha. Τα επιχειρήματά τους δεν διέφεραν πολύ από εκείνα που ήταν κατά του Ντρέιφους στη  Γαλλία (βλ. «Υπόθεση Ντρέιφους») και των οπαδών του Karl Lueger στη Βιέννη, (ηγέτης του Χριστιανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και δήμαρχος της Βιέννης 1897 – 1910, του οποίοι η πολιτική θεωρήθηκε αντισημιτική») εκτός του ότι απευθύνονταν με ιδιαίτερη σφοδρότητα στους Εβραίους διανοούμενους της Αριστεράς που τολμούσαν να αμφισβητήσουν αυτό που οι κληρικοί και δεξιοί φίλοι τους έβλεπαν ως «αιώνιες ουγγρικές αξίες». Αν και ο Prohaszka ήταν σλοβακικής καταγωγής, έγραψε :

«Δεν θέλω να κλειδώσετε τους Εβραίους σε γκέτο, αλλά ούτε θέλω για το πνεύμα των γκέτο να προσβληθούν τα λουλούδια της πνευματικής ζωής μας .... Αποστολή μας δεν είναι ο αντισημιτισμός, αλλά ο ‘Ουγγαρισμός’, δηλ. η ανάγκη να αφυπνιστεί  το χριστιανικό έθνος ... και να σταθεί απέναντι στην "εβραϊκή" κατάκτηση της χώρας που λαμβάνει τώρα χώρα."

Έτσι οι Εβραίοι επικρίθηκαν επειδή είχαν αγκαλιάσει μια σοσιαλιστική ιδεολογία που αλλοίωνε σχεδόν κάθε πτυχή της παραδοσιακής ουγγρικής ζωής, με άλλα λόγια, ήταν ο πρόδρομος του μετέπειτα κομμουνιστικού καθεστώτος. Η αντίληψη αυτή στηρίζονταν στην πραγματικότητα ή ήταν μια παρανοϊκή φαντασίωση ; Στηρίζονταν στην πραγματικότητα.

"Υπήρχαν , πράγματι, ένας μεγάλος αριθμός νέων ανδρών και μερικών γυναικών εβραϊκής καταγωγής, πολλοί από τους οποίους είχαν βαπτιστεί χριστιανοί και ήταν γενικά από καλές οικογένειες, που από τις τελευταίες δεκαετίες της εποχής των Αψβούργων, είχαν γίνει αμείλικτοι επικριτές του ουγγρικού καθεστώτος. Επειδή το καθεστώς ήταν ο κύριος προστάτης των Εβραίων σε μια ολοένα και πιο αντι-φιλελεύθερη, εθνικιστική και αντισημιτική Ευρώπη, αυτή η επίθεση από κάποια μέλη της εβραϊκής ελίτ, θεωρήθηκε αχαριστία. Ο αναρχοσυνδικαλιστικής Ervin Szabó, (γεννημένος ως Samuel Armin Schlesinger-φώτο), ο κοινωνιολόγος Oszkár Jászi, τα μέλη της λεγόμενης ‘Galileo Circle’ (Κύκλος του Γαλιλαίου), οι «Επαναστατικοί Μηχανικοί» και άλλες ομάδες επιτίθονταν έντονα στον πρωθυπουργό István Tisza, ο οποίος στην πραγματικότητα ποτέ δεν υποχώρησε στην αποφασιστικότητά του να διατηρήσει την απόλυτη ισότητα των Εβραίων.

... Είναι δελεαστικό να εξηγήσει κανείς τη μεγάλη παρουσία των Εβραίων πριν από το 1914, στα ποικίλα σοσιαλιστικά κινήματα, που προέκυψαν από την απελπισία τους για το ποτέ θα γίνουν αποδεκτοί ως πλήρη μέλη του έθνους στο οποίο ζούσαν. Στην πραγματικότητα, ένας Εβραίος έπρεπε να είναι τυχερός, ακόμη και στη φιλελεύθερη Ουγγαρία των Αψβούργων, να μην δεχτεί ποτέ κάποια αντισημιτική προσβολή. Ωστόσο, κανένας κομμουνιστής, σοσιαλιστής ή ριζοσπαστικός δημοκράτης συγγραφέας δεν φαίνεται ποτέ να ανέφερε τον δημοφιλή αντισημιτισμό ή την αποτυχία να γίνουν αποδεκτοί από τους άλλους, ως την αιτία του ή για να επιλέξει αριστερές πολιτικές. Εκεί που το να είσαι Εβραίος στην Ουγγαρία πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν συχνά ταπεινωτικό, παρουσίαζε επίσης καταπληκτικές ευκαιρίες για να κάνεις μια καριέρα. Κανένας από τους μετέπειτα κομμουνιστές ηγέτες δεν φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα ανεπιτυχής στην πρώτη του εργασία. 

Ούτε υπάρχει οποιαδήποτε μαρτυρία ότι είχε απορριφθεί από μια δουλειά ή μια ευκαιρία μάθησης λόγω της εβραϊκής καταγωγής του εκεί. Το αντίθετο μάλιστα - και εδώ θα πρέπει να είναι αρκετό να αναφέρουμε την περίπτωση του φιλοσόφου Georg Lukács (György -φώτο), του οποίου ο παππούς ήταν ένας αγράμματος τεχνίτης και ο πατέρας του ένας άκρως επιτυχημένος τραπεζίτης, ο οποίος παρακολούθησε τα καλύτερα σχολεία και τα πανεπιστήμια, και υπέγραφε, όταν ήταν στη Γερμανία, ως Georg von Lukács. Ή ο Mátyás Rákosi, ο σταλινικός ηγέτης της Ουγγαρίας στα τέλη του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο οποίος ήταν γιος ενός μέτριου εμπόρου της χώρας και ο οποίος ως νεαρός επωφελήθηκε  από μια υποτροφία στη περίφημη Ακαδημία Oriental, η οποία του έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσει στο εξωτερικό και να να μάθει πολλές γλώσσες.

Η επιθετική κριτική που ασκήθηκε από μερικές εκατοντάδες αριστερούς διανοούμενους (οι οποίοι παρεμπιπτόντως απορρίφθηκαν από τα πιο μετριοπαθή συνδικάτα και τους Σοσιαλδημοκράτες ηγέτες) δεν θα υπολογίζονταν, αν η Ουγγαρία δεν είχε περάσει αρκετά δύσκολα χρόνια πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παγιδευμένοι στα διλήμματα των αυξανόμενων εθνικών ταξικών συγκρούσεων, ακόμη και τα πιο φιλελεύθερα μέλη της παλιάς ελίτ αγανάκτησαν με την ισχυρή κριτική των Εβραίων διανοουμένων. Ο ιστορικός John Lukacs, που σίγουρα δεν είναι φίλος της ακροδεξιάς, κατηγορεί τους αριστερούς Εβραίους διανοούμενους για αλαζονεία καιαφέλεια και γράφει στο έργο του «Βουδαπέστη 1900» ότι συνέβαλαν στο «τραγικό ρήγμα μεταξύ της Ουγγαρίας και της Βουδαπέστης, μεταξύ των Χριστιανών και των Εβραίων, μεταξύ των παλιότερων φιλελεύθερων και των νεότερψν ριζοσπαστικών».

…Παρά τον αυξανόμενο αντισημιτισμό, ήταν κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου που οι Εβραίοι της Ουγγαρίας έφθασαν στο απόγειο της επιτυχίας τους, με αρκετά μέλη της βασιλικής κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων του υπουργού Άμυνας – που ήταν στρατηγός – να είναι Εβραίοι ή βαπτισμένοι Εβραίοι και με δεκάδες Εβραίους να βρίσκονται στο κοινοβούλιο, στα πανεπιστήμια και στα ανώτατα δικαστήρια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, περίπου 25.000 Εβραίοι υπηρέτησαν στο στρατό των Αψβούργων ως έφεδροι αξιωματικοί, ενώ στην Ουγγρική Εθνική Φρουρά, οι Εβραίοι αποτελούσαν σχεδόν το ένα τρίτο του των αξιωματικών. Αυτά ήταν σχετικά τα υψηλότερα ποσοστά από οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική ή εθνοτική ομάδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι, πριν πέσουν στα χέρια των Ρώσων και μάθουν για τον κομμουνισμό στα στρατόπεδα POW (αιχμαλώτων πολέμου),το σύνολο σχεδόν των Μπολσεβίκων επαναστατών Εβραίων του 1919, συμπεριλαμβανομένων των Kun και Rákosi, υπηρέτησε στις Αυστρο-ουγγρικές ένοπλες δυνάμεις ως αξιωματικοί ή ως υποψήφιοι αξιωματικοί."

Το 1919, μια κυριαρχούμενη από Εβραίους μπολσεβίκικη δικτατορία επιβλήθηκε στην Ουγγαρία υπό την ηγεσία του Εβραίου Μπέλα Κουν η οποία απέβλεπε στην εκκαθάριση των αντιπάλων του και της χριστιανικής εκκλησίας.

"Σημειώστε ότι οι 31 από τους 45 (ή κατά άλλους 49 ) «Επιτρόπους (κομισάριους) του Λαού» και τα τρία τέταρτα των 200 πιο σημαντικών αξιωματούχων ήταν εβραϊκής καταγωγής και ότι η πραγματική εξουσία ανήκε στον Béla Kun και σε κάποιους εβραϊκής καταγωγής συντρόφους του. Η Ουγγρική Δημοκρατία των Σοβιέτ αποτυπωνόταν ιστορικά, στα λόγια των Γάλλων αδελφών Jerome και Jean Tharaud, “L' Israël est roi” («Το Ισραήλ είναι βασιλιάς»). Επιπλέον, επειδή οι ζηλωτές διανοούμενοι θέλοντας να βάλουν τέλος στη θρησκεία και το πολιτισμό ρίχτηκαν στον αγώνα να «θεραπεύσουν» το λαό από τη νόσο της θρησκευτικότητας, το καθεστώς συνδέθηκε με την ασέβεια και την ανηθικότητα."

Κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, η πλειοψηφία των κομμουνιστών στην Ουγγαρία ήταν Εβραίοι.

"... οι πράκτορες της Κομιντέρν, σχεδόν στο σύνολό τους εβραϊκής καταγωγής - συχνά συλλαμβάνονταν αμέσως μόλις διέσχιζαν τα σύνορα στην Ουγγαρία  και έτσι ήταν αδικαιολόγητα ενεργά μέλη του υπόγειου κόμματος.

Λέγεται ότι μέχρι και το ήμισυ των μελών του κόμματος εργάζονταν για την αστυνομία, τουλάχιστον περιστασιακά. Μισή δωδεκάδα περίπου,κομμουνιστές  εκτελέστηκαν μεταξύ του 1921 και τηςεισβολής των Γερμανών το 1944 ήταν εβραϊκής καταγωγής, αλλά αυτή ηδυσαναλογία προκλήθηκε εν μέρει από το γεγονός ότι τα δικαστήρια ήταν πιο επιεικήπρος τους μη Εβραίους. Ο Rákosi (φωτο) πέρασε 15 χρόνια σε μια ουγγρική φυλακή, όπως έκανε και ο Zoltán Vas, έναςάλλος πολύ γνωστός κομμουνιστής ηγέτης και ομοίως Εβραίος. Αν και δεν υπάρχουν αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία για τη συμμετοχή του κόμματος στην περίοδο του μεσοπολέμου, είναι σαφές ότι η πλειοψηφία του αποτελείτο από Εβραίους διανοούμενους."

Μετα τον Β’ Π.Π., οι Εβραίοι χαιρέτισαν την εισβολή καιτην κατοχή της χώρας από μια ξένη δύναμη.

"Εν τω μεταξύ, το χάσμα που χώριζε τους Εβραίους από τους μη Εβραίους έγινε ακόμη μεγαλύτερο. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η άφιξη του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού συνιστούσε πραγματική απελευθέρωση από τους προηγούμενους, Εβραίοι επιζώντες συνέρρεαν στο κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο φαινόταν να είναι η μόνη ασπίδα κατά της επιστροφής του φασισμού. Σύμφωνα με τα λόγια του Jerry Z. Muller: «Πουθενά οι Εβραίοι δεν ήταντόσο φανερά υπέρ της σοβιετοποίησης ενός  έθνους». "

Αλλά οι Εβραίοι έκρυβαν την εβραϊκή καταγωγή τους .

"Το ίδιο το κόμμα ήθελε οι εβραϊκής καταγωγής λειτουργοί του να πάρουν ονόματα που ηχούν σαν ουγγρικά. Κανείςδεν θα παραδεχόταν ότι το αρχικό όνομα του Kun ήταν Kohn, για παράδειγμα."

Αυτό που βλέπουμε εδώ δεν είναι τίποτα λιγότερο από την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Μια εθνοτική καταπίεση, μιααπό τις κορυφαίες θηριωδίες του 20ού αιώνα - και μάλιστα όλων των εποχών - συστηματικά αμφισβητείται από αυτούς που ελέγχουν τη δημόσια ροή των πληροφοριών. Το αποτέλεσμα είναι ότι όποιος το επισημαίνει απορρίπτεται ωςτρελός και οι Ούγγροι θα πρέπει να ταπεινώνονται μπροστάαπό τους πρώην καταπιεστές τους.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

«Ήρωες του Έθνους» (Children Of Glory) μια ταινία για την Ουγγρική επανάσταση

«Ήρωες του Έθνους» (Children Of Glory) μια ταινία για την Ουγγρική επανάσταση

Ελάχιστες ταινίες έχουν γυριστεί για την ηρωική ουγγρική επανάσταση του 1956 (‘The Forgotten Faces’ του 1961, Szerelem του 1971 και ‘Journey Home’ του 2006).

Το 2006 κυκλοφόρησε η αρκετά καλή ταινία ‘Children Of Glory’, («Παιδιά της Δόξας»), που στα ελληνικά μεταφέρθηκε ως «Ήρωες του Έθνους», ενώ ο πρωτότυπος τίτλος στα ουγγρικά είναι ‘Szabadság, Szerelem’, που σημαίνει «Αγάπη και Ελευθερία», τίτλος εμπνευσμένος από ένα ποίημα του Ούγγρου ποιητή Sándor Petőfi (1823 – 1849). Η παραγωγός της ταινίας είναι η Krisztina Goda.

Η γεννημένη το 1970 από γονείς γιατρούς, Krisztina Goda, λέει για το ηρωικό και αιματοβαμμένο 1956: «Σε κάθε οικογένεια στην Ουγγαρία, υπάρχει μια ιστορία για το 1956. Αυτό που  είναι δύσκολο σήμερα να κατανοήσουν οι άνθρωποι είναι το πώς ζούσαν οι Ούγγροι στη δεκαετία του 1950. Είναι απίστευτο το μέγεθος της ελευθερίας, που το καθεστώς μπορούσε να αφαιρέσει από τους πολίτες. Θα έπρεπε να είναι κάποιος ενθουσιώδης κομμουνιστής προκειμένου να είναι σε θέση να σταδιοδρομήσει. Αν έλεγες κάποιου είδους κριτική, κινδύνευε όχι μόνο η ζωή σου, αλλά και η ζωή των συγγενών σου».

 

Η ταινία φτιάχτηκε για τον εορτασμό της 50ης επετείου από την καταδικασμένη ουγγρική εξέγερση εναντίον της σοβιετικής διακυβέρνησης το 1956 (η οποία κόστισε περίπου 5.000 ζωές συμπεριλαμβανομένου του εκτελεσθέντος πρωθυπουργού Imre Nagy). Η ταινία είναι βασισμένη σε μια ιστορία του συγγραφέα του ‘Basic Instinct’, Joe Eszterhas* και έχει παραγωγό τον Andrew Vajna (Rambo, Die Hard with aVengeance). 

 

Το ‘Children Of Glory’ τιμά την Επανάστασης της Ουγγαρίας του 1956 και το αίμα των Ούγγρων πολιτών που τόλμησαν να θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι και εθνικά περήφανοι. Διαδραματιζόμενη στη Βουδαπέστη και στην Ολυμπιάδα της Μελβούρνης, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο εκείνου του έτους, η ταινία οδηγεί το θεατή μέσα από το πάθος και τη θλίψη μιας από τις πιο δραματικές λαϊκές εξεγέρσεις του εικοστού αιώνα. Τότε που τα σοβιετικά τανκς κατέπνιξαν στο αίμα την επανάσταση στην Ουγγαρία, η ουγγρική ομάδα υδατοσφαίρισης είχε κερδίσει τη Ρωσία στην Ολυμπιακή πισίνα στη Μελβούρνη, σε αυτό που έχει περιγραφεί ως ο πιο αιματηρός αγώνας υδατοσφαίρισης στην ιστορία (ο αγώνας είναι γνωστός ως "Blood in the Water", ‘Αίμα στο Νερό’). Η ταινία καταφέρνει να αναδημιουργήσει πολλές από τις βασικές δημόσιες εκδηλώσεις και τις τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις της Επανάστασης, καθώς και τις σκληρές μάχες στους δρόμους της Βουδαπέστης.

Η ταινία αρχίζει με το προ-ολυμπιακό αγώνα, στη Μόσχα, που δείχνει την εχθρότητα μεταξύ των δύο ομάδων. Την Ουγγαρία την κυβερνάει από το 1945, ο εβραϊκής καταγωγής ορκισμένος σταλινικός Mátyás Rákosi (βλ. κι εδώ) και την έχει με επιτυχία μετατρέψει σε μια σοβιετική στρατιωτικοποιημένη περιοχή, κάτω από τον κλοιό της ουγγρικής μυστικής αστυνομίας (AVH) και μέσα από την εξαθλίωση των εθνικών βιομηχανιών της χώρας. Η δυνατή ουγγρική εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης μεταφέρει τις ελπίδες του έθνους τους μαζί της, αλλά είναι σαφές ότι αυτό το ματς είναι στημένο. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση η ρωσική ομάδα να ηττηθεί στην Μόσχα. Χαρακτηριστική η σκηνή με τους Ρώσους αφού νικάνε το στημένο παιχνίδι έρχονται στα αποδυτήρια των Ούγγρων για να τους πικάρουν. Εκεί οι Ούγγροι παίκτες βρίζουν αυτούς και τον κομμουνισμό τους με… χαμόγελο, στα ουγγρικά, θεωρώντας ότι δεν γνωρίζουν την ουγγρική γλώσσα. Οι Ρώσοι όμως όλα τα καταλαβαίνουν (και θα πάνε προφανώς μετά να τα καρφώσουν) και αυτό φαίνεται όταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας Karcsi, τους λέει «αδερφάρες» και ξεσπάει καυγάς! Μετά το περιστατικό ο Karcsi, οδηγείται μέσα στη νύχτα στον υπουργό, στο γραφείο ενός κτιρίου όπου γίνονται βασανιστήρια και εξεφετλισμοί σε "αντιφρονούντες" από τους αστυνομικούς. Εκεί ο υπουργός, που συστήνεται ως "θείος Φέρι", τον απειλεί και του λέει να προσέχει γιατί θα κινδυνέψει η οικογένειά του. 

 

Εν τω μεταξύ, φοιτητικές διαδηλώσεις ξεσπούν στη Βουδαπέστη, ωθούμενες από παρόμοιες εξεγέρσεις στην Πολωνία (ο «πολωνικός Οκτώβριος»). Ένας από τους παίκτες – ήρωες της εθνικής ομάδας, ο Karcsi Szabó (Iván Fenyo) πηγαίνει μαζί με το φίλο του, Imi (Tamás Keresztes) στο πανεπιστήμιο όπου συναντά την φίλη του Ίμι και ακτιβίστρια, Viki Falk (Kata Dobó), την οποία ερωτεύεται. Εκείνη μοιάζει αφοσιωμένη στον «αγώνα» και δεν μοιάζει να συγκινείται από το φλερτ του «βολεμένου» Karcsi. «Είσαι ένας δειλός που δεν θέλει να εμπλακεί» του λέει. Εκείνος όμως επιμένει και την ακολουθάει στις διαδηλώσεις. Σε μια από αυτές οι αστυνομικοί ανοίγουν πυρ κατά του πλήθους και σκοτώνουν τον Imi. 

 

Τελικά, ο Karcsi φεύγει από την ομάδα εν μέσω διαμαρτυριών από την οικογένειά του για να ακολουθήσειViki στην εξέγερση που αναγκάζει τους Σοβιετικούς να φέρουν τον Imre Nagy πρωθυπουργό, και, έχοντας την πεποίθηση ότι οι Σοβιετικοί αποσύρονται και η Ουγγαρία έχει απελευθερωθεί, επανασυνδέεται με την ομάδα και φεύγει για τη Μελβούρνη για τους Ολυμπιακούς. Αλλά οι Σοβιετικοί, αντί να τηρήσουν την υπόσχεσή τους για απόσυρση, απλά ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους στην αγροτική Ουγγαρία και στη συνέχεια εξαπολύουν μια καταστροφική στρατιωτική επίθεση στη Βουδαπέστη στις 3 Νοεμβρίου του 1956, σκοτώνοντας πάνω από 2.500 πολίτες.Παρά την θλίψη για όλα αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα, η ουγγρική ομάδα επιμένει στη Μελβούρνη, αντιμετωπίζει την ρωσική ομάδα στα ημιτελικά και την νικά σε ένα ιστορικό βίαιο αγώνα, 4-0. Πίσω στην Ουγγαρία η Viki , έχει συλληφθεί και της δίνεται η ευκαιρία από τον "θείο Φέρι" να γράψει σε ένα χαρτί τα ονόματα των "προδοτών" και να γλυτώσει. Εκείνη αρνείται (γράφει στο χαρτί ως προδότες τον Στάλιν, τον Χρουστώφ και τον "θείο Φέρι") και οδηγείται προς την εκτέλεση ψέλνοντας τονεθνικό ύμνο της Ουγγαρίας, που αποτελεί στην ουσία μια προσευχή για την Ουγγαρία. "Θεέ ευλόγησε τους Ούγγρους...".

  

Δείτε τα trailer 
  

* Για τον Joe Eszterhas διάβασε άρθρο εδώ

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ