Η χρηματοδότηση των Banksters
Η υποτέλεια των εγχώριων πολιτικών επιστατών και τα «αριστερά» υποστηρίγματα
Του Γιώργου Καπαρού
Μέρος 1ο
Ο καλπάζων συγκλονισμός της ευρωενωσιακής εσωτερικής περιφέρειας (με πρόσφατη εκδήλωση του στην Ελλάδα) ευνοείται από το αμμώδες οικονομικό της έδαφος, το οποίο οφείλεται:
1. Στο τρόπο ένταξης και ενσωμάτωσης της στον άνισο διεθνή καταμερισμό εργασίας και στη διεθνοποιημένη αγορά μέσω της Ε.Ε., της ΟΝΕ κλπ.
2. Στη συνακόλουθη παρασιτική διαμόρφωση του αναπτυξιακού προτύπου που υιοθετήθηκε.
3. Στη δομική κρίση του παγκόσμιου συστήματος που τείνει να μορφοποιηθεί ειδικότερα σε κρίση γενικής υπερχρέωσης.
4. Στη σαρωτική επέλαση των χρηματαγορών και του «πάρτα-όλα» παιχνιδιού της οικουμενικής χρηματιστικής ολιγαρχίας.
5. Στην απόλυτη εξάρτηση και υποτέλεια των εγχώριων πολιτικών και κυβερνητικών ελίτ.
Το πλανητικό χρηματοδεσποτικό σύστημα
Ζούμε στην εποχή που ο νεκροζώντανος καπιταλισμός γέννησε και διέπεται ολοκληρωτικά από την χρηματοδεσποτική του τελείωση που είναι ταυτόχρονα και η υπέρβασή του. Έχοντας προηγουμένως γίνει η πλανητική σιδερένια γέφυρα για να μετακομίσει η «ουράνια κόλαση» πάνω στο σώμα της Γαίας. Η «κόλαση» εγκαταστάθηκε λοιπόν εδώ και καμιά εξ αποκαλύψεως θρησκευτική μεταφυσική δεν διαθέτει τέτοια «χαρισματική» ισχύ ώστε τούτο να το συγκαλύψει. Στα μέσα της δεκαετίας του 2010 το 14% της ανθρωπότητας σε Β.Αμερική, Δ.Ευρώπη, Ιαπωνία, Αυστραλία και Ν.Ζηλανδία κατέχει το 73% του παγκόσμιου εισοδήματος ενώ για το 86% της ανθρωπότητας απομένει το 27% αυτού του εισοδήματος. Το 1960 το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 20% του παγκόσμιου πληθυσμού ήταν 30 φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο εισόδημα του φτωχότερου 20% της ανθρωπότητας, το 1990 ήταν 60 φορές και το 2000 πάνω από 75 φορές μεγαλύτερο. Το 2% των ολιγαρχών της γης κατέχει πάνω από το 50% του παγκόσμιου πλούτου (της αξίας υλικής και άυλης περιουσίας μείον χρέη) ενώ το 50% της ανθρωπότητας μοιράζεται το 1% του παγκόσμιου πλούτου (Πηγή: Παγκόσμιο Ίδρυμα για την Ανάπτυξη και την Οικονομική Έρευνα (WIDER), του ΟΗΕ). Για την ανθρώπινη επιβίωση, η κρίσιμη βιο-δυνατότητα του πλανήτη ορίζεται περίπου σε 2,1 παγκόσμια εκτάρια (gha) ανά κάτοικο. Για τα 6,3 δις. της ανθρωπότητας είναι συνολικά 13,23 δις. gha. Αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ήδη η μέση παγκόσμια κατανάλωση των βιοτικών πόρων είναι 2,7 gha. Και το βασικότερο, ο μέσος όρος για ΗΠΑ, Δ.Ευρώπη, Ιαπωνία έφθασε να είναι τετραπλάσιος του μέσου όρου για ολόκληρη την ανθρωπότητα [1]. Ο ιμπεριαλισμός λοιπόν καταστρέφει τον πλανήτη. Ό Βορράς ληστεύει την βιο-δυνατότητα των λαών του Νότου. Αυτό είναι μια μορφή διεθνούς γενοκτονίας.
Η ανθρωπότητα βιώνει της σπασμούς της θυελλώδους μετάβασης προς ένα νέο τρόπο εκμεταλλευτικής οργάνωσης της συλλογικής και προσωπικής ζωής. Είμαστε στις απαρχές της πρώτης φάσης αυτής της ανάδυσης όμως ήδη γίνονται ορατά ορισμένα από τα αποτρόπαια γνωρίσματα της. Χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν, όχι απλώς κάποια μορφή είτε μετανεωτερικού «υπεριμπεριαλισμού», είτε «ολιγοπωλιακού καπιταλισμού», είτε «ολοκληρωτικού καπιταλισμού» κλπ, αλλά τον ριζικό μετασχηματισμό και αντικατάσταση του ίδιου του Καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής και του ιστορικού του φορέα, της Αστικής Τάξης. Πρόκειται για το καινοφανές Πλανητικό Χρηματοδεσποτικό Σύστημα που συγκροτείται πάνω στις βάσεις του άνισου διεθνούς καταμερισμού εργασίας και των ανοικτών αγορών όπου οι χρηματικές (χρηματοπιστωτικές, νομισματικές, χρηματιστηριακές) εξειδικευμένες αγορές έχουν την πρωτοκαθεδρία. Αυτό έγινε ιστορικά εφικτό λόγω μιας υπερπολύπλοκης αλληλουχίας τελεστών όπου ανάμεσα τους σημαντική επίδραση ενείχαν η «τρίτη τεχνολογική επανάσταση» (ειδικά η πληροφορικοποίηση) και η κυριάρχηση της συμβολικής οικονομίας. Οι προϋποθέσεις της εξέλιξης προς την αυτονομημένη παραγωγή χρήματος από το χρήμα ήτοι του χρηματοπιστωτικού εμπορεύματος και των παραγώγων χρηματοοικονομικών προϊόντων του συσσωρεύτηκαν με τρόπο ταχύρυθμο το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα στο πλαίσιο της αλληλενεργού δυναμικής τριάδας:
1) νεοφιλελευθεροποίηση
2) οικουμενικοποίηση
3) χρηματιστικοποίηση.
-Η νεοφιλελευθεροποίηση: Η μετάβαση μετά το 1975 από την προηγούμενη διαδικασία λειτουργικής ρύθμισης του συστήματος - που ονομάστηκε «φορντισμός», «κεϋνσιανισμός», «κρατισμός» - στην επόμενη ειδική λειτουργική προσαρμογή, το νεοφιλελευθερισμό, ήταν υποχρεωτική καθώς το μεταπολεμικό πρότυπο καπιταλιστικής συσσώρευσης έφθασε στο τέλος του και το καινούργιο πρότυπο που ξεπρόβαλε σιγά-σιγά προϋπόθετε την οικουμενικευμένη, απελευθερωμένη αγορά και την εξάλειψη οιασδήποτε μορφής κοινωνικού ή δημοσίου ελέγχου πάνω σ΄ αυτήν. Εν μέσω δομικής κρίσης, ο ολιγοπωλιακός καπιταλισμός υπό συνθήκες αναδιάρθρωσης, αποκέντρωσης και υπερεθνοποίησης του αλλά και απαλλαγμένος πλέον με την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ξαπόστειλε οριστικά στο «σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας» την κρατικιστική σοσιαλδημοκρατική συναίνεση η οποία στηριζόταν στις δομές της πλήρους απασχόλησης, της «μικτής οικονομίας» (συνύπαρξη κρατικών και ιδιωτικών εταιριών), της δημόσιας κοινωνικής πρόνοιας καθώς επίσης και στη τριμερή συνεργασία κράτους, κεφαλαίου, συνδικάτων. Η νεοφιλελεύθερη συναίνεση, στην οποία εκτός της δεξιάς προσχώρησαν ταχύτατα οι διανοούμενοι και τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, αναδιάταξε την ίδια την μορφή του κράτους όπου πλέον όφειλε να γίνεται ο αποτελεσματικός οδοστρωτήρας για τις αγορές και ο πιστός τοποτηρητής λακές της οικουμενικής χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας. Υπό αυτά τα δεδομένα η νεοφιλευθεροποίηση έγινε ταυτόσημη με:
α. Το παγκόσμιο laissez faire και την υπονόμευση κάθε δυνατότητας ουσιαστικού κυβερνητικού-κρατικού οικονομικού προγραμματισμού σε μακροοικονομικό επίπεδο.
α. Το παγκόσμιο laissez faire και την υπονόμευση κάθε δυνατότητας ουσιαστικού κυβερνητικού-κρατικού οικονομικού προγραμματισμού σε μακροοικονομικό επίπεδο.
β. Την κατάργηση κάθε προστατευτισμού και την ελευθέρωση της παγκόσμιας αγοράς υλικών και άυλων εμπορευμάτων.
γ. Την κατάργηση όλων των ρυθμιστικών ελεγκτικών μηχανισμών στις παγκόσμιες αγορές του χρήματος και των κεφαλαίων (της τραπεζικής πίστης, των νομισμάτων και των χρηματιστηριακών μετοχών).
δ. Την κατάργηση της πλήρους απασχόλησης. Την πλήρη ελευθέρωση και την ελαστικοποίηση της παγκόσμιας αγοράς εργασίας.
ε. Την ιδιωτικοποίηση των πάντων σε όφελος της ιδιωτικής συσσώρευσης και των ιδιωτικών ολιγοπωλίων. Αρχής γενομένης με την αποκρατικοποίηση των κατασυκοφαντημένων «κρατικών μονοπωλίων», την άρση του δημόσιου ελέγχου σε στρατηγικούς τομείς της τοπικής οικονομίας με το πρόσχημα της οικονομικής «σταθερότητας» και της απόδοσης στην «κοινωνία πολιτών» επιχειρηματικών λειτουργιών που υποτίθεται «κακώς» ασκούσε το «διεφθαρμένο κράτος».
στ. Την αναδιαμόρφωση των κρατικών προϋπολογισμών τόσο στην πλευρά των φορολογικών εσόδων όσο και στην πλευρά των δημοσιονομικών δαπανών με μοναδικό γνώμονα την εντεινόμενη ανισοκατανομή του εισοδήματος υπέρ των ομάδων της οικουμενικής και εγχώριας ολιγαρχίας.
ζ. Την επιβράχυνση έως την κατάργηση της δημόσιας πρόνοιας και την επέκταση της ιδιωτικής συσσώρευσης σε τομείς που προηγουμένως ανήκαν στην δημόσια σφαίρα (εκπαίδευση, υγεία, συνταξιοδότηση κ.ο.κ.).
-Η οικουμενικοποίηση: Ο καπιταλισμός και στα τρία του στάδια εξέλιξης (εμποροκρατικό, βιομηχανικό, μονοπωλιακό) δεν ήταν μόνο «εθνικός» αλλά ήταν επίσης ως ένα βαθμό πάντοτε και «διεθνοποιημένος». με την πόλωση μεταξύ κυρίαρχων κέντρων και κυριαρχούμενων κοινωνικών σχηματισμών της περιφέρειας να συνιστά ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του. Η νέα εποχή της οικουμενικοποίησης διαφέρει σημαντικά καθώς:
α. Έχουμε μετάβαση από το προηγούμενο σύστημα των δικτυωμένων «εθνικών» (βασικά μητροπολιτικών) καπιταλισμών και μια πολύπλοκη υπαγωγή τους σε ένα εντελώς νέο οικουμενικό, αυτορυθμιζόμενο και κυριαρχικό σύστημα αγοράς. Αυτό έχοντας εξαρθρώσει τα προηγούμενα δίκτυα των «εθνικών αγορών» τα έχει ανασυνδέσει και εντάξει πλήρως στο εξελισσόμενο πλανητικό μετακαπιταλιστικό πλέγμα παραγωγής και διακίνησης των υλικών, συμβολικών και χρηματοπιστωτικών εμπορευμάτων υπό τη θεσμική υποστήριξη μιας σειράς υπερεθνικών οργανισμών.
β. Κατά συνέπεια ο έλεγχος του πλανήτη έπαψε να αποτελεί (όπως στο παρελθόν) το επίδικο των οξύτατων ενδοαστικών «εθνικιστικών» συγκρούσεων (συχνά εμπολέμων) στο επίπεδο των κεντρικών κοινωνικών σχηματισμών. Στη θέση των ιστορικών «εθνικών» αστικών τάξεων έχουμε την βαθμιαία μορφοποίηση της πλανητικής χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας η οποία έχει τον απόλυτο έλεγχο των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών, κεφαλαιουχικών, βιοτικών και φυσικών πόρων.
γ. Έτσι οι λεγόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι υπαρκτές αλλά εντελώς δευτερεύουσες, παρά τα αντίθετα υποστηριζόμενα ακόμα και από πρόσωπα και ομάδες της αντιιμπεριαλιστικής, ριζοσπαστικής αριστεράς, ενώ η ενδοϊμπεριαλιστική ενότητα είναι το πρωτεύον στοιχείο του νέου συστήματος.
δ. Η υψηλή στρατηγική της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας περιέλαβε την σημαντική ελάττωση του παραγωγικού κεφαλαίου. Η προσφορά χρήματος, η τραπεζική πίστη σταμάτησε πλέον να χρηματοδοτεί κυρίως την «παραγωγική οικονομία» και παροχετεύτηκε προς την «χρηματιστική αυτοπαραγωγή», τη χρηματιστικοποιημένη «συμβολική οικονομία».
δ. Η υψηλή στρατηγική της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας περιέλαβε την σημαντική ελάττωση του παραγωγικού κεφαλαίου. Η προσφορά χρήματος, η τραπεζική πίστη σταμάτησε πλέον να χρηματοδοτεί κυρίως την «παραγωγική οικονομία» και παροχετεύτηκε προς την «χρηματιστική αυτοπαραγωγή», τη χρηματιστικοποιημένη «συμβολική οικονομία».
ε. Η σύγχρονη διεθνοποίηση κυριολεκτικά καταβροχθίζει το παγκόσμιο εργασιακό πλεόνασμα, τόσο στο Βορρά όσο και κυρίως στο Νότο. Η διεθνής αποταμίευση πλεονάσματος είναι σήμερα γύρω στο 1 /4 του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ενώ όμως ο Βορράς κατέχει πάνω από το 73%, του παγκόσμιου εισοδήματος, στην αποταμίευση συμμετέχει μόνο κατά 42%. Αντίθετα ο Νότος διαθέτοντας κάτω του 27% αυτού του εισοδήματος συνεισφέρει κατά 58% στην παγκόσμια αποταμίευση (πηγή: ΔΝΤ). Το αποταμιευτικό έλλειμμα είναι ιδιαίτερα εμφανέστατο στις ΗΠΑ που εξαρτώνται σημαντικά από τα αποταμιευτικά πλεονάσματα της Κίνας κ.α. ασιατικών χωρών.
στ. Η οικουμενικοποίηση είναι σύμφυτη με την στρατικοποίηση της, τους διαδοχικούς πολέμους της Νέας Τάξης και τον κεντρικό «προγραμματισμό του χάους» για την αρπαγή του πλεονάσματος και τον έλεγχο των πόρων όλων των ηπείρων, από την χρηματοδεσποτική ολιγαρχία.
-Η χρηματιστικοποίηση: Το Σύστημα του Πλανητικού Χρηματοδεσποτισμού στη δυναμική του κίνηση επικάθεται, υπάγει και συναρθρώνει σε μια πολύπλοκη δυναμική ενότητα τον ιστορικό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής - και τις όψιμες μορφές του, τον ολιγοπωλιακό καπιταλισμό του Βορρά και τον απολυταρχικό, μονοκομματικό κρατικό καπιταλισμό της Κίνας και ως ένα βαθμό τον πολυκομματικό κρατικό καπιταλισμό της Ρωσίας - καθώς και τις ανατασσόμενες νεο-δουλοκτητικές και νεο-δουλοπαροικιακές μορφές. Στα πλαίσια αυτής της πραγματικότητας, με τη στρατηγική συνδρομή υπερεθνικών θεσμικών οργάνων (Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (FED) των ΗΠΑ, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ΠΟΕ, NAFTA, Ε.Ε. κ..α.), εξουσιάζεται η πλανητική οικονομία και διαμορφώνεται ο νέος άνισος διεθνής καταμερισμός της εργασίας με κύριες αλληλεξαρτώμενες όψεις:
α) σε επίπεδο κυριαρχίας, τη χρηματιστική ιεραρχία και την ιεραρχία των κρατών,
β) σε επίπεδο λειτουργίας, τη χρηματιστικοποίηση και το κύκλωμα του χρέους.
Έπειτα από μισή χιλιετηρίδα αστικής εξέλιξης του κόσμου που προηγήθηκε, η σύγχρονη χρηματοδεσποτική ολιγαρχία είναι το απαύγασμα ιστορικών οικονομικοκοινωνικών αλλαγών που επέφεραν μια καινούργια περίοδο πρωτόγνωρης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του πλούτου. Αυτό οδήγησε στη διαμόρφωση μιας νέου τύπου διεθνικής κλεπτοκρατικής πλουτοκρατίας που καθορίζει με τις αποφάσεις της τη ζωή της ανθρωπότητας, εντελώς διαφορετικής από την αστική τάξη εκείνη που υπήρχε μέχρι και την μεταπολεμική επεκτατική φάση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Σε μια πρώτη βαθμίδα η πλανητική χρηματοοικονομική ολιγαρχία συνομαδώνεται στο ολιγομελές χωροδεσποτικό κέντρο των πιο πανίσχυρων διεθνικών τραπεζικών ομίλων. Παρακάτω στη δεύτερη βαθμίδα συγκεντρώνεται το δίκτυο των σημαντικών τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών, θεσμικών επενδυτών, διαχειριστών αντισταθμιστικών κεφαλαίων κ.α. Η τρίτη υφιστάμενη βαθμίδα συσπείρωσης αφορά τα εύρωστα οικονομικά, αγροτικά, βιομηχανικά, ενεργειακά, βιοτεχνολογικά, μεταφορικά και εμπορικά ολιγοπώλια. Ο εσωτερικός συντονισμός και η αποφυγή του ανοικτού εξωτερικού ανταγωνισμού, αντίθετα με όσα προπαγανδίζει η χυδαία συμβατική οικονομολογία, είναι ο θεμελιώδης κανόνας αυτής της ιεραρχικής χρηματοδεσποτικής πυραμιδικής δομής. Οι αντιμαχίες είναι υπαρκτές και συνήθως δευτερεύουσες ενώ εγγράφονται συχνά ως «εθνοκεντρικές» διαμάχες εντός και μεταξύ των Κεντρικών ή των Νέων Επεκτατικών Κρατών με τα οποία συνδέονται και διαπλέκονται ειδικότερα οι ομάδες της χρηματοδεσποτείας. Σε μια τέτοια πραγματικότητα η πληθώρα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που λειτουργούν σε κάθε χώρα υπάγεται στην απόλυτη εξάρτηση, υποταγή και αποσύνθεση από τις στρατηγικές πολιτικο-οικονομικές επιλογές της υπερεθνικής ολιγαρχίας [2].
Η οικουμενική χρηματοδεσποτεία καθορίζει την οργανωμένη άσκηση της δύναμης από την πυραμίδα των κρατών που οι μηχανισμοί τους υπηρετούν την πλανητική γεωοικονομική και γεωπολιτική στρατηγική σχεδίαση και βέβαια την κατασταλτική πολιτική. Σ αυτά τα πλαίσια η διάρθρωση, η κατανομή και η υλοποίηση της ισχύος του διεθνούς συστήματος γίνεται αντιληπτή ως δυναμική ιεραρχική κατάταξη κρατικών σχηματισμών ανάλογα την οικονομική, πολιτική, στρατιωτική, διπλωματική, τεχνοκρατική και πολιτισμική συγκρότηση και συμβολή τους στην εξυπηρέτηση της παγκόσμιας ολιγαρχικής εξουσίας. Η ανώτατη «τάξη πρωτοκαθεδρίας των θρόνων» καταλαμβάνεται από τα Κυρίαρχα Επεκτατικά Κράτη του Βορρά (ΗΠΑ, ισχυρές χώρες Ε.Ε., Ιαπωνία) που συντονίζονται από τις ΗΠΑ με όρους πολεμικής στρατηγικής συμμαχίας ενώ η δύναμη τους προεκτείνεται σε παγκόσμια κλίμακα και ασκούν επιθετική επεμβατικότητα σε όλους τους τομείς των υπόλοιπων χωρών. Στην αποκάτω ακριβώς βαθμίδα περιφέρονται τα Νέα Επεκτατικά Κράτη (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, Ισραήλ κ.α.). Αυτά διασυνδέονται σε προχωρημένο βαθμό με το παγκόσμιο χρηματοδεσποτικό σύστημα, επωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση προσπαθώντας να την επηρεάσουν για ακόμα μεγαλύτερα οφέλη και ως ένα βαθμό θέτουν κάποια όρια (Ρωσία, Κίνα) στην υπονομευτική διείσδυση των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών στον εσωτερικό τους χώρο. Ορισμένα λειτουργούν ως «αποθήκες» πάμφθηνης και άφθονης εργασιακής δύναμης και ως τα παραγωγικά «εργοστάσια» της διεθνοποιημένης οικονομίας (όπως Κίνα, Ινδία). Αξιοποιούν τις διαφοροποιήσεις των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών, ενώ διαμορφώνουν μαζί τους σχέσεις συνεργασίας αλλά και αποκλίνοντος ανταγωνισμού (ενέργεια, φυσικοί πόροι, οικονομία, πολιτικοστρατιωτικός τομέας, διεθνής επιρροή κ.α.). Τα ισχυρά εγχώρια ολιγοπωλιακά συγκροτήματα που λειτουργούν σε κράτη όπως Κίνα, Ρωσία δεν έχουν ακόμα υπό την πλήρη κατοχή τους την πολιτική-κρατική εξουσία. Στην μεν απολυταρχική Κίνα έχουμε μια «νεομανδαρινική» μονοκομματική-κρατική τάξη ενώ στη Ρωσία μια «εθνοκεντρική» συμμαχία κρατικής - ιδιωτικής ολιγαρχίας, που συνιστούν το κέντρο αυτής της εξουσίας. Υπό αυτούς τους όρους ο διεθνικός σχεδιασμός του κινεζικού κομματο-κρατικού καπιταλισμού προσβλέπει στο μέλλον όχι προς ένα νέο «κίτρινο μονοπολισμό» αλλά προς μια βαθμιαία μεταρρύθμιση - απελευθέρωση της διεθνούς χρηματαγοράς από το δολάριο και γενικότερα προς μια αναδομημένη οικουμενικοποίηση. Διαδικασία που να βασίζεται στη διαχείριση της από έναν ισότιμο σινοαμερικανικό στρατηγικό «συνεταιρισμό». Στις παρακάτω βαθμίδες της πυραμίδας των χωρών, περιστρέφονται τα Περιφερειακά Ηγεμονικά Κράτη. Είναι κράτη εξαγωγής ενεργειακών, ορυκτών και αγροτικών υλών (Βραζιλία, Αργεντινή κ.α.), κράτη εξαγωγής βιομηχανικών ειδών (Ταϊβάν, Ν. Κορέα κ.α.), κράτη εξαγωγής ορυκτών καυσίμων (Σ. Αραβία) και άλλα όπως η Νότια Αφρική και η Τουρκία. Αυτά διαθέτουν μια εσωτερική (δημόσια ή ιδιωτική) οικονομική βάση στήριξης και έχουν έντονη εξαγωγική εξωστρέφεια ενώ διαμοιράζονται τα πλεονάσματα τους με τα υπερεθνικά ολιγοπώλια. Βασίζονται στην πολιτική και στρατιωτική πατρωνία των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών, στις οποίες προσφέρουν βάσεις πολεμικές και άλλες διευκολύνσεις. Στο τελευταίο επίπεδο του πλανητικού συστήματος βρίσκονται όλα τα υπόλοιπα Τοπικά Υποτελή Κράτη. Τέτοια κράτη μπορούν να εντοπιστούν ακόμα και μέσα στην ίδια την ευρωενωσιακή εσωτερική περιφέρεια (κυρίως στην Ν.Α. της περιοχή). Η χρηματοδεσποτική ολιγαρχία και οι διευθυνόμενες από αυτήν ολιγοπωλιακές συσπειρώσεις ελέγχουν την ανθρώπινη επιβίωση με την νομιμότητα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την προπαγάνδα των ΜΜΕ, την μαζική δράση των ενσωματωμένων ΜΚΟ και την ενεργητική υποστήριξη των δεξιών και «αριστερών» καθεστωτικών φορέων, τεχνοκρατών και διανοουμένων. Αυτή η καταθλιπτική συστημική κανονικότητα διακόπτεται και υφίσταται ρωγμές κυρίως από την παρουσία των Ημιανεξάρτητων Κρατών (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Ιράν, Β.Κορέα κ.α.), τις περιορισμένες (προς το παρόν) ριζοσπαστικές και αντισυστημικές αμφισβητήσεις στο Βορρά και βέβαια από τις «μελανές οπές» των ζωνών αποσταθεροποιητικής αντίστασης (Παλαιστίνη, Λίβανος, Ιράκ, Σομαλία, Σουδάν, Αφγανιστάν-τμήμα του Πακιστάν, Νεπάλ, Τσιάπας Μεξικού κ.α. νοτιοαμερικανικές περιοχές κλπ.) όπου πολύμορφα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα έχοντας τη λαϊκή υποστήριξη βρίσκονται σε αντιπαράθεση (συχνά ένοπλη) με την επιθετική στρατηγική της Νέας Τάξης [3].
H καθολική χρηματιστικοποίηση του συστήματος, η μετακόμιση της πλανητικής ολιγαρχίας στην αυτοοργανωμένη επικυρίαρχη χρηματοπιστωτική σφαίρα, έγινε με σκοπό την ολοκληρωτική ανατροπή της συσχέτισης των δυνάμεων σε όφελος της. Ήρθε ως απάντηση στη πάλη των τάξεων σε διεθνή κλίμακα και σε συνθήκες όπου η παραγωγικές επενδύσεις στη περιοχή της «πραγματικής οικονομίας» είναι λιγότερο επικερδείς σε σύγκριση με τις χρηματοοικονομικές επενδύσεις σε χρηματικά προϊόντα όπως δάνεια και στοιχήματα σε ταμπλό (hedging bets). Η πρόοδος των σύνθετων χρηματοοικονομικών μέσων, όπως των «παραγώγων» εκείνων που βασικά λειτουργούν ως βραχυπρόθεσμα ασφαλιστήρια συμβόλαια χρηματοοικονομικών κινδύνων συνοδεύεται από τις σκοτεινές αλέες των «στοιχημάτων» που λιπαίνονται από τις πιθανολογήσεις και αποτιμήσεις (ανοδικές ή καθοδικές) εμπορευμάτων ή περιουσιακών στοιχείων ή ολόκληρων χωρών. Είναι σαφές πως εδώ δεν πρόκειται για μια κατ΄ εξαίρεση κερδοσκοπική παρέκκλιση - όπως διακηρύσσουν οι δεξιοί και «αριστεροί» οργανικοί διανοούμενοι της χρηματοδεσποτικής καθεστηκυίας τάξης - αλλά για το κεντρικό και υπερκαθοριστικό χαρακτηριστικό στοιχείο της ίδιας της κανονικότητας του νέου συστήματος. Η ίδια δε η κίνηση του «χρηματικού εμπορεύματος» και η διαπραγμάτευση των «χρηματοοικονομικών παραγώγων» βρίσκεται εκτός όχι μόνο οιουδήποτε λαϊκού και κοινωνικού ελέγχου αλλά και εκτός οιουδήποτε αξιόπιστου συστημικού «ρυθμιστικού» κανόνα και ελέγχου. Αυτό είναι απόρροια της αδιαμφισβήτητης ισχύος της διεθνικής χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας στην οικονομική, πολιτική και ιδεολογική σφαίρα. Ισχύς η οποία ασκείται δικτατορικά είτε έμμεσα με το επικάλυμμα της πολυκομματικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, στις περισσότερες περιοχές είτε άμεσα όπως στην περίπτωση του μονοκομματικού-κρατικού κινεζικού καπιταλισμού.
Πεμπτουσία του πλανητικού χρηματοδεσποτικού συστήματος είναι ο πανίσχυρος θεσμικός αστερισμός ιδρυμάτων όπως: Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Διεθνής Τράπεζα, Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (FED) των ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.α.) και η δορυφορική ακολουθία ενός τεράστιου τραπεζικού δικτύου. Αυτό εξασφαλίζει την απόλυτη οικονομική πολιτική και κοινωνική κυριαρχία της τραπεζιτικής-χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας η οποία:
α) ορίζει απόλυτα την προσφορά του χρήματος εξουσιάζοντας την χρηματοδότηση δηλαδή τον έντοκο δανεισμό. Άρα εξουσιάζει δια των χρεών τα κράτη, τις επιχειρήσεις και τα πρόσωπα.
β) ορίζει απόλυτα το ύψος των επιτοκίων. Με την άνοδο ή πτώση των επιτοκίων καθορίζει απόλυτα την χρηματική κυκλοφορία (υψηλή ή χαμηλή ρευστότητα) δηλαδή εξουσιάζει τις χρηματικές ροές.
Ο κόσμος μας λοιπόν υπόκειται στην προσταγή του διεθνούς κεντρικού τραπεζικού συστήματος. Στα πλαίσια του το κύκλωμα του κεφαλαίου έχει άλλες διαδρομές. Οι κεντρικές τράπεζες κατευθύνουν την χρηματοοικονομική διαδικασία όχι πια με βάση το ψευδο-κριτήριο της «παραγωγικής επένδυσης» του κεφαλαίου αλλά με βάση το μοναδικό κριτήριο της αέναης «χρηματοπιστωτικής προσόδου» που εξυπηρετείται μόνο με την επέκταση του χρέους. Το σύστημα της πλανητικής χρηματοδεσποτείας είναι ταυτόχρονα το σύστημα της πλανητικής υπερχρέωσης όπου: η τραπεζική προσφορά χρήματος μεταφράζεται σε δάνεια προς κράτη, επιχειρήσεις, πρόσωπα. Τα δάνεια αποφέρουν τόκους. Οι τόκοι για τις τράπεζες γεννοβολάνε νέο χρήμα. Οι οφειλέτες (κράτη, επιχειρήσεις, πρόσωπα) δανείζονται το νέο χρήμα για να πληρώνουν τοκοχρεολύσια. Σε μια αλυσιδωτή χρεωστική αντίδραση οι χρεώστες τελικά βουλιάζουνε μέσα στη χρεωστική δουλοπαροικία και εκπίπτουν σε πλήρη υποχείρια της χρηματοπιστωτικής «νεο-φεουδαρχίας». Στο παγκόσμιο χρηματοδεσποτικό σύστημα ο πιστωτής κυρίαρχος είναι οι κεντρικές τράπεζες και οφειλέτης κυριαρχούμενος είναι τα κράτη. Η επιθετική χρηματοπιστωτική λειτουργία όχι μόνο απορροφά απλώς το παγκόσμιο πλεόνασμα αλλά έχει πλέον λάβει γνωρίσματα «σαϋλοκικά» επιζητώντας όχι απλώς «αίμα» αλλά αμέτρητες λίβρες από «κρέας». Και αυτό επίσης είναι το ευρωενωσιακό καθεστώς του Μάστριχ, της ΟΝΕ, του «ισχυρού ευρώ» και του «Σύμφωνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης».
Ο παγκόσμιος χρηματοδεσποτισμός λοιπόν προέκυψε ως το καινούργιο άλμα των ταξικών κοινωνιών στην ιστορική διαδοχή των τρόπων εκμετάλλευσης της κοινωνικής εργασίας και της φύσης. Αυτός ο νέος τρόπος πλανητικής εκμετάλλευσης και εξουσιασμού γεννήθηκε μέσα στα «μαιευτήρια» των απορυθμισμένων επικυρίαρχων χρηματοπιστωτικών, νομισματικών και χρηματιστηριακών αγορών και τρέφεται εκεί με την «βαμπιριστική» εκμύζηση της παγκόσμιας υπεραξίας επιτρέποντας στην διεθνική κλεπτοκρατική ολιγαρχία να ιδιοποιείται και να συσσωρεύει αδιάκοπα τα πελώρια ποσοστά της χρηματοοικονομικής προσόδου. Η απορύθμιση της χρηματοοικονομίας και του συνόλου των διεθνοποιημένων αγορών είναι θεμελιώδης όρος ύπαρξης και ισχύος της χρηματοδεσποτείας. Όσον αφορά τα ευχολόγια και τις διαβεβαιώσεις των πολιτικών και κυβερνητικών ελίτ που κάθε τόσο εξαπατούν τις κοινωνίες τους με επικοινωνιακά τρικ τύπου συνόδων κορυφής των G20 ότι θα βάλουν φρένο στην ασυδοσία των χρηματαγορών είναι για το θεαθήναι. Διακηρύξεις που συγχρονίζονται με παρόμοιες της ρεφορμιστικής αριστεράς, περί ανάγκης «ρυθμίσεων» και κανονιστικών «ορίων» («over-regulation») στη λειτουργία και τα «παίγνια» των διεθνικών χρηματοπιστωτικών γιγάντων και των χρηματαγορών, οι οποίες δεν είναι μόνο μάταιες αλλά κυριολεκτικά ψευδείς και δόλιες. Ήδη από το Β τρίμηνο 2009 η παγκόσμια χρηματαγορά των παραγώγων διακινούσε 426 τρις. δολάρια. Ο συνολικός κύκλος εργασιών των παραγώγων αυξήθηκε 16% με την απότομη αύξηση των συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης και δικαιωμάτων προαίρεσης, εξέλιξη που αυξάνει την συστημική αστάθεια και την επιρρέπεια σε κρίσεις [4].
Προς μια γενική κρίση υπερχρέωσης
Η χρηματοπιστωτική κατάπτωση είναι ένα παροξυμένο επεισόδιο στη μακροχρόνια δομική κρίση του εκμεταλλευτικού συστήματος που είναι ταυτόχρονα καλπάζουσα κρίση του ιμπεριαλισμού, της αμερικανικής ηγεμονίας και του συνεταίρου της του ευρωενωσιακού «βάλτου» καθώς και των ολιγαρχικών πολιτικών εξουσιών σε διεθνή κλίμακα. Με την κατάπτωση αυτή στην «αγορά των ιδεών» πλήθυναν στους κόλπους της αριστεράς οι ποικιλώνυμες ρεφορμιστικές «εκστατικές ενοράσεις» περί οριστικού τέλους του λειτουργικού νεοφιλελευθερισμού και αποδιοργάνωσης της ίδιας της παγκοσμιοποίησης. Η ωμή πραγματικότητα όμως συνεχίζει να κοιτά προς το χρηματοδεσποτικό παρόν αυτής της ακλόνητης παγκοσμιοποίησης. Ακλόνητης έστω και αν ακόμη στο μέλλον δούμε την διαμόρφωση στα πλαίσια της στρατηγικής των BRICs (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) συμπληρωματικές κινήσεις «περιφερειακής δικτύωσης». Η δικτύωση αυτή δεν πρόκειται όμως να λάβει κανένα χαρακτήρα αποδιεθνοποιημένης αναδίπλωσης και αυτονομημένης αποσύνδεσης από το πλανητικό χρηματοδεσποτικό σύστημα.
Οι επιπτώσεις της κρίσης σαφώς είναι με τον άλφα ή βήτα τρόπο άκρως οδυνηρές για τη συντριπτική πλειοψηφία, για τους μη έχοντες. Παράλληλα επίσης θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως ακόμα πιο οδυνηρή μπορεί να αποβεί ολόκληρη η μακρά πορεία μετάβασης προς νέες διάδοχες καταστάσεις ενδεχομένως ακόμα χειρότερες από τις προηγούμενες. Και αυτό διότι η αντίφαση ανάμεσα στο επίπεδο των «αντικειμενικών δυνάμεων» του συστήματος και σε αυτό των «υποκειμενικών δυνάμεων» είναι στους πάντες ορατή. Η πλημμυρίδα της παγκόσμιας οικονομικής αποσταθεροποίησης βρίσκει το επίπεδο των λαϊκών κινημάτων μέσα στα κυρίαρχα αλλά και τα νέα επεκτατικά κράτη σε υπανάπτυκτη και αποπροσανατολισμένη κατάσταση και τούτο με την ιστορική συμβολή της ρεφορμιστικής αριστεράς ενώ οι υποκειμενικές αντισυστημικές συνομαδώσεις κινούνται στο στάδιο των σποραδικών αντιστάσεων που ενίοτε λαμβάνουν την όψη εκρηκτικών ξεσπασμάτων που όμως εύκολα καταπνίγονται ή χειραγωγούνται από την ολιγαρχία και τις καθεστωτικές δυνάμεις της [6].
Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008 είναι η πρώτη μορφή μιας βαθύτερης συστημικής αποσταθεροποίησης όπου και θα επακολουθήσουν οι επόμενες καταστροφικές μορφές της. Κατά την κρίσιμη διετία 2008-2009 οι πολιτικές και κυβερνητικές ελίτ έθεσαν ως αποκλειστικό διαχειριστικό τους στόχο τη διάσωση των επικυρίαρχων τραπεζών δηλαδή των ίδιων των αρχιτεκτόνων αυτής της κρίσης από τις αποδιαρθρωτικές της παρενέργειες. Ο τρόπος που εξασφαλίστηκε αυτό ήταν με την κραυγαλέα οικονομική απάτη των τεράστιων κρατικών χρηματοδοτικών πακέτων διάσωσης των τραπεζών. Βυθίζοντας έτσι τη δημόσια σφαίρα των χωρών στο τέλμα των πρωτοφανών ελλειμμάτων και του αχαλίνωτου χρέους. Στην ουσία πρόκειται για μια καλοσχεδιασμένη από την χρηματοδεσποτική ολιγαρχία παγκόσμια επιχείρηση λεηλασίας πρόσθετης κοινωνικής υπεραξίας. Μια επιχείρηση που συνοδεύτηκε από την προπαγανδιστική ψευδαίσθηση περί επικείμενης οικονομικής ανάκαμψης. Και αφού πρώτα σπρώξανε τα κράτη και τις κοινωνίες στο έρεβος της υπερχρέωσης τώρα αποστέλλουν στους λαούς τους «σαϋλοκικούς» λογαριασμούς. Έχοντας φροντίσει ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο να εξασφαλίσουν στο όνομα της «σταθερότητας» το απαραίτητο κανονιστικό θεσμικό πλαίσιο του υπερεθνικού και εσωτερικού ιδεολογικού ή κατασταλτικού ελέγχου για τον περιορισμό των αντιδράσεων.
Όμως:
α. - Αν η πρώτη εκδήλωση της σημερινής κρίσης ήταν η χρηματοπιστωτική της μορφή η δεύτερη εκδήλωση που ζούμε ήδη είναι η βαθιά οικονομική ύφεση. Ο κίνδυνος μιας επόμενης φάσης παγκόσμιας χρεωστικής κατάρρευσης της δημόσιας σφαίρας των κρατών είναι αρκετά πιθανός για τριετία 2010-2012. Η χρηματοοικονομική και δημοσιονομική κρίση και τα αφαιμακτικά σωσίβια πακέτα προς τις τράπεζες, εκτίναξαν το δημόσιο χρέος των χωρών που ενδεικτικά σαν ποσοστό του ΑΕΠ σε ορισμένες από αυτές σήμερα είναι: Ιαπωνία 227.0, Ελλάδα 124.9, Σιγκαπούρη 117.6, Ιταλία 116.7, Η.Π.Α.93.6, Ισραήλ 83.9, Ιρλανδία 82.9, Γαλλία 82.5, Αγγλία 80.3, Γερμανία 76.7, Πορτογαλία 75.2, Ουγγαρία72.4, Καναδάς 72.3, Αυστρία 68.2, Ισπανία 66.3, Νορβηγία 60.2, Ινδία 60.1. (πηγή: ΔΝΤ / EE). Η τραπεζική πιστωτική συστολή και η άνοδος το επιτοκίων μειώνει τη ρευστότητα. Μπροστά στις τεράστιες ανάγκες αναχρηματοδότησης των δημοσίων ελλειμμάτων και του χρέους η χρηματοδεσποτική ολιγαρχία εκτινάσσει το κόστος του νέου δανεισμού για το 2010 σε δυσπρόσιτα τοκογλυφικά επίπεδα. Αν το πρόβλημα αυτό είναι τώρα εκρηκτικό στην ευρωενωσιακή εσωτερική περιφέρεια το χρεωστικό τσουνάμι αρχίζει καθώς φαίνεται από τα προηγούμενα στοιχεία να κινείται απειλητικά και προς τα ίδια τα κυρίαρχα επεκτατικά κράτη του Βορρά. Και μπορεί μεν η κινεζική οικονομία (όντας εξαρτημένη από την εξωτερική καταναλωτική ζήτηση) να καθυστερεί την «μεγάλη πτώση» διασώζοντας προσωρινά την σπάταλη, παρασιτική και προβληματική αμερικανική οικονομία (κατέχοντας και αναχρηματοδοτώντας το χρέος της) αλλά το αύριο είναι πολύ αβέβαιο για τη δεύτερη καθώς απουσιάζουν παντελώς οι οποιεσδήποτε προϋποθέσεις ουσιαστικής ανάταξης.
α. - Αν η πρώτη εκδήλωση της σημερινής κρίσης ήταν η χρηματοπιστωτική της μορφή η δεύτερη εκδήλωση που ζούμε ήδη είναι η βαθιά οικονομική ύφεση. Ο κίνδυνος μιας επόμενης φάσης παγκόσμιας χρεωστικής κατάρρευσης της δημόσιας σφαίρας των κρατών είναι αρκετά πιθανός για τριετία 2010-2012. Η χρηματοοικονομική και δημοσιονομική κρίση και τα αφαιμακτικά σωσίβια πακέτα προς τις τράπεζες, εκτίναξαν το δημόσιο χρέος των χωρών που ενδεικτικά σαν ποσοστό του ΑΕΠ σε ορισμένες από αυτές σήμερα είναι: Ιαπωνία 227.0, Ελλάδα 124.9, Σιγκαπούρη 117.6, Ιταλία 116.7, Η.Π.Α.93.6, Ισραήλ 83.9, Ιρλανδία 82.9, Γαλλία 82.5, Αγγλία 80.3, Γερμανία 76.7, Πορτογαλία 75.2, Ουγγαρία72.4, Καναδάς 72.3, Αυστρία 68.2, Ισπανία 66.3, Νορβηγία 60.2, Ινδία 60.1. (πηγή: ΔΝΤ / EE). Η τραπεζική πιστωτική συστολή και η άνοδος το επιτοκίων μειώνει τη ρευστότητα. Μπροστά στις τεράστιες ανάγκες αναχρηματοδότησης των δημοσίων ελλειμμάτων και του χρέους η χρηματοδεσποτική ολιγαρχία εκτινάσσει το κόστος του νέου δανεισμού για το 2010 σε δυσπρόσιτα τοκογλυφικά επίπεδα. Αν το πρόβλημα αυτό είναι τώρα εκρηκτικό στην ευρωενωσιακή εσωτερική περιφέρεια το χρεωστικό τσουνάμι αρχίζει καθώς φαίνεται από τα προηγούμενα στοιχεία να κινείται απειλητικά και προς τα ίδια τα κυρίαρχα επεκτατικά κράτη του Βορρά. Και μπορεί μεν η κινεζική οικονομία (όντας εξαρτημένη από την εξωτερική καταναλωτική ζήτηση) να καθυστερεί την «μεγάλη πτώση» διασώζοντας προσωρινά την σπάταλη, παρασιτική και προβληματική αμερικανική οικονομία (κατέχοντας και αναχρηματοδοτώντας το χρέος της) αλλά το αύριο είναι πολύ αβέβαιο για τη δεύτερη καθώς απουσιάζουν παντελώς οι οποιεσδήποτε προϋποθέσεις ουσιαστικής ανάταξης.
β. - Η επικυρίαρχη οικουμενική χρηματοδεσποτική κλεπτοκρατία υλοποιεί τα πραξικοπηματικά της σχέδια μιας έκτακτης και συγκαλυμμένης με κοινοβουλευτικό μανδύα, πολιτικο-οικονομικής δικτατορίας για την λεηλασία των χωρών και των λαών από τις διεθνικές τράπεζες, τα Hedge Funds και τα ιδιωτικά ολιγοπώλια. Τα συστημικά κόμματα και οι κυβερνήσεις των υποτακτικών επιστατών της χρηματοδεσποτείας, με την άμεση ή έμμεση ιδεολογικοπολιτική υποστήριξη της «κοινωνίας πολιτών» των Μ.Κ.Ο. της και της φιλελεύθερης «αριστεράς», σήμαναν το συναγερμό της «έκτακτης ανάγκης» και στην ημερήσια διάταξη έθεσαν τα επείγοντα «προγράμματα σταθερότητας» και της «φειδωλής διαχείρισης». Το διαρκώς παιζόμενο τόσο από αυτούς μότο όσο και από τα τρομοκρατικά ΜΜΕ που συνέδραμαν την μεγάλη επιχείρηση εξαπάτησης, ήταν η ανάγκη υποχρεωτικής προσφυγής στη δανειακή χρηματοδοτική «βοήθεια» των διεθνών οργανισμών (Δ.Ν.Τ., Παγκόσμια Τράπεζα, Ε.Ε. κ.α.) γεγονός που προϋπόθετε αναγκαστικά α)τα φανερά αντισταθμιστικά κυβερνητικά πακέτα μέτρων κοινωνικής «τριτοκοσμοποίησης», άγριας λιτότητας, πρόσθετης φορολόγησης των λαϊκών τάξεων, συρρίκνωσης των δημοσίων δαπανών (εξαιρουμένων αυτών που τρέφουν την οικονομική, πολιτική και πνευματική ολιγαρχία), πρόσθετες αποκρατικοποιήσεις, διάλυση του δημόσιου τομέα και απόλυτη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας κ.ο.κ. καθώς και β) τις κρυφές συνέπειες τους, μια από τις οποίες είναι η γενική εκκαθάριση και μαζική προλεταριοποίηση των μικροαστικών και μεσαίων τάξεων των χωρών του Βορρά.
γ. - Στη τριετία 2008-2010 οι δουλικές κυβερνήσεις παρά τις βαρύγδουπες επικοινωνιακές πομφόλυγες φιλεύουν πλουσιοπάροχα τους τραπεζίτες και τους μεγαλοκερδοσκόπους της οικουμενικής ολιγαρχίας, διατηρώντας παράλληλα («ουδεμία έκπληξις») ορθάνοικτο το τεράστιο κενό ελέγχου στις τράπεζες και τις χρηματαγορές. Και αυτή η διαχείριση της κρίσης είναι μια καταλυτική κοινωνικοπολιτική «μαγειρική» που προπαρασκευάζει την επόμενη χειρότερη φάση αυτή της υπερχρεωστικής συγκλονιστικής σεισμικής ακολουθίας μέσα στο παγκόσμιο σύστημα. Αυτού του τύπου η διαχείριση υποστηρίζεται από πανάθλιες διακομματικές συμμαχίες, συστημικούς διανοουμένους, ΜΜΕ και γενικότερα από ολάκερη τη συστρατευμένη στο πλευρό της ολιγαρχίας «κοινωνία πολιτών» και το δυναμικό της τμήμα την καιροσκοπική φιλελεύθερη αριστερά, κάτω από τα νόθα επιχειρήματα πως σε τελική ανάλυση δεν υφίσταται καμιά εναλλακτική λύση: α) οικονομικά διακριτή, απέναντι στον υπαρκτό καπιταλισμό και την διεθνοποιημένη αγορά και β) πολιτικά διακριτή, απέναντι στην υπαρκτή αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τον πολυκομματισμό.
γ. - Στη τριετία 2008-2010 οι δουλικές κυβερνήσεις παρά τις βαρύγδουπες επικοινωνιακές πομφόλυγες φιλεύουν πλουσιοπάροχα τους τραπεζίτες και τους μεγαλοκερδοσκόπους της οικουμενικής ολιγαρχίας, διατηρώντας παράλληλα («ουδεμία έκπληξις») ορθάνοικτο το τεράστιο κενό ελέγχου στις τράπεζες και τις χρηματαγορές. Και αυτή η διαχείριση της κρίσης είναι μια καταλυτική κοινωνικοπολιτική «μαγειρική» που προπαρασκευάζει την επόμενη χειρότερη φάση αυτή της υπερχρεωστικής συγκλονιστικής σεισμικής ακολουθίας μέσα στο παγκόσμιο σύστημα. Αυτού του τύπου η διαχείριση υποστηρίζεται από πανάθλιες διακομματικές συμμαχίες, συστημικούς διανοουμένους, ΜΜΕ και γενικότερα από ολάκερη τη συστρατευμένη στο πλευρό της ολιγαρχίας «κοινωνία πολιτών» και το δυναμικό της τμήμα την καιροσκοπική φιλελεύθερη αριστερά, κάτω από τα νόθα επιχειρήματα πως σε τελική ανάλυση δεν υφίσταται καμιά εναλλακτική λύση: α) οικονομικά διακριτή, απέναντι στον υπαρκτό καπιταλισμό και την διεθνοποιημένη αγορά και β) πολιτικά διακριτή, απέναντι στην υπαρκτή αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τον πολυκομματισμό.
δ. - Την ίδια στιγμή ο δυναμισμός των λαϊκών κινημάτων απουσιάζει από τη πολιτική σκηνή και η ανάκαμψη αργεί ώστε να αντεπιτεθούν στον λειτουργικό συστημικό νεοφιλελευθερισμό και σοσιαλφιλελευθερισμό επιβάλλοντας ως πρώτη πάνω απ΄ όλα προϋπόθεση την εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών και ως δεύτερη προϋπόθεση την εθνική - λαϊκή αυτοπροστασία με αναδιαπραγμάτευση του χρέους και τον έλεγχο - μετασχηματισμό του κράτους στη κατεύθυνση της μερικής αποσύνδεσης από τις ανοιχτές αγορές, την ΟΝΕ και την Ε.Ε. Αυτό σε σύγκρουση και με το τμήμα εκείνο της φιλελεύθερης αριστεράς που εξαλλαγμένη εντελώς έχει ενστερνιστεί την φιλελεύθερη κοσμοεικόνα και νοοτροπία της ολιγαρχίας μαϊμουδίζοντας τις αντικυκλικές - σταθεροποιητικές πολιτικές της ενώ στέκεται μεγάλο εμπόδιο για τη νοηματική, πολιτικοργανωτική και μαζική ανασύνταξη των προϋποθέσεων διεξαγωγής της αντίστασης μέσα στην σημερινή πραγματικότητα του αποδιοργανωτικού - κατοχικού πολέμου που εξαπολύει η οικουμενική χρηματοδεσποτεία και οι τοπικές κυβερνήσεις απέναντι σε λαούς και χώρες.
Ο ευρωενωσιακός βάλτος και η ΟΝΕ
Θεμελιώδες, δομικό χαρακτηριστικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο ευρωατλαντισμός ήτοι η προτεραιότητα της στρατηγικής ενότητας με τις ΗΠΑ άσχετα και πέρα από την υποτονικότητα ή την ένταση των αντιθέσεων αυτής της σχέσης σε κάθε χρονική συγκυρία. Για τούτο η ευρωατλαντική επιλογή δεν αποτελεί κάποια παρέκκλιση που ενδεχόμενα θα μπορούσε να διορθωθεί οδηγώντας σε μεγαλύτερη ευρωαυτονομία. Η «ενωμένη Ευρώπη» εξ΄ άλλου οικοδομήθηκε κατόπιν των άοκνων προσπαθειών, κατά τις δεκαετίες του ΄50 και του΄60, της αμερικανικής κοινότητας. Εκτός του Jean Monnet, ένας από τους ιδρυτές του Ομίλου Bilderberg, ο Joseph Retinger, ήταν επίσης ιδρυτής του «Ευρωπαϊκού Κινήματος», βασικός αρχιτέκτονας της ΕΟΚ και πρωτεργάτης της ιδέας για την «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση». Από το 1946 τόσο το Βρετανικό Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων όσο και το Αμερικάνικο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR- Rockefellers) εργάστηκαν άοκνα ώστε η Ευρώπη να αναδημιουργηθεί ως μια ομοσπονδιακή ένωση και οι ευρωπαϊκές χώρες να της εκχωρήσουν μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας τους. Στη συνέχεια ο όμιλος Bilderberg διασύνδεσε τις κυβερνήσεις και τις οικονομίες στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική εν μέσω της ψυχροπολεμικής εποχής. Οι μεγάλες εκστρατείες της Bilderberg που ήταν η ενοποίηση της Ευρώπης με τη σημερινή μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αργότερα η πρόκριση της «Διεύρυνσης» στην Ε.Ε. των 27 αντί της «Εμβάθυνσης» και ταυτόχρονα η αποφυγή μιας στρατηγικής ένωσης Ε.Ε. - Ρωσίας (που θα ήταν η μοναδική καθοριστική προϋπόθεση μιας ευρωπαϊκής ισχύος στο μέλλον), στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία και αυτό με τη βοήθεια των κυβερνήσεων του νεοφιλελευθερισμού και του σοσιαλφιλελευθερισμού και των φιλελεύθερων ή ρεφορμιστικών τμημάτων της εξαλλαγμένης αριστεράς.
Η σημερινή δομή της Ε.Ε. [7] καθώς αυτή βρίσκεται ενώπιον της παγκόσμιας κρίσης και πλήττεται από τις συνέπειες της δεν της επιτρέπει να αμυνθεί με τρόπο ουσιαστικό καθότι υπηρετεί στο οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο την ανεξέλεγκτη εξουσία της οικουμενικής χρηματοδεσποτείας και των υπερεθνικών μεγαεταιριών. Κάτω από αυτή τη δομή οι εγχώριες κυβερνητικές ελίτ στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. είναι εξαρτημένες και υποτελείς. Χωρίς την απαραίτητη αυτονομία και τη δυνατότητα χάραξης και άσκησης μιας ουσιαστικής κρατικής πολιτικής. Γι αυτό και μοναδικό επίδικο στις ενδοευρωενωσιακές σχέσεις, μεταξύ των κυβερνήσεων και απέναντι στο «διευθυντήριο» της ΕΕ, την Κομισιόν, την Κεντρική Ευραπαϊκή Τράπεζα κλπ είναι μονάχα τα παζαρέματα «συναλλαγής».
Η σημερινή δομή της Ε.Ε. [7] καθώς αυτή βρίσκεται ενώπιον της παγκόσμιας κρίσης και πλήττεται από τις συνέπειες της δεν της επιτρέπει να αμυνθεί με τρόπο ουσιαστικό καθότι υπηρετεί στο οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο την ανεξέλεγκτη εξουσία της οικουμενικής χρηματοδεσποτείας και των υπερεθνικών μεγαεταιριών. Κάτω από αυτή τη δομή οι εγχώριες κυβερνητικές ελίτ στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. είναι εξαρτημένες και υποτελείς. Χωρίς την απαραίτητη αυτονομία και τη δυνατότητα χάραξης και άσκησης μιας ουσιαστικής κρατικής πολιτικής. Γι αυτό και μοναδικό επίδικο στις ενδοευρωενωσιακές σχέσεις, μεταξύ των κυβερνήσεων και απέναντι στο «διευθυντήριο» της ΕΕ, την Κομισιόν, την Κεντρική Ευραπαϊκή Τράπεζα κλπ είναι μονάχα τα παζαρέματα «συναλλαγής».
Όσον αφορά την Ευρωζώνη αυτή αυτοσυστήνεται ως μια «διακρατική νομισματική ένωση ελεύθερων κρατών» εντός της Ε.Ε. Η κατασκευή της βασίστηκε στο δόγμα του «ισχυρού ευρώ» και στα νεοφιλελεύθερα «προκρούστεια» περιοριστικά κριτήρια του «Σύμφωνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Και ως προς το Σ.Σ.Α. ας σημειωθεί η εύστοχη αποκαλυπτική αξιολόγηση του από τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής, Pομάνο Πρόντι τον Οκτώβριο του 2002 σε συνέντευξη του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde: ««Γνωρίζω πολύ καλά ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι ηλίθιο, όπως και όλες οι ανελαστικές αποφάσεις». Η κακοφτιαγμένη οικοδομή της Ευρωζώνης ανεγέρθηκε πάνω σε αμμώδες έδαφος προϋποθέσεων γι αυτό δεν είναι μόνο εσφαλμένη αλλά και ετοιμόρροπη. Ο δε προβληματικός της χαρακτήρας εντοπίζεται τόσο στο επίπεδο των μέσων παρέμβασης όσο και στο επίπεδο των ουσιαστικών οικονομικών όρων:
1. -Σε επίπεδο μέσων παρέμβασης: Το κοινό νόμισμα ευρώ προϋπόθετε τόσο μια «Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα» όσο και ένα «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο». Την υποχρεωτικότητα του δεύτερου το ευρωενωσιακό «διευθυντήριο» πολύ νωρίς την ανακάλυψε δηλαδή ...μετά από μια δεκαετία το Μάρτιο του 2010, αφού νωρίτερα είχε προηγηθεί άρθρο κριτικής του μεγαλοκερδοσκόπου Τζορτζ Σόρος στους Financial Times 21-2-2010 που αναφερόταν σε αυτό το καθοριστικό κενό [8]. Έτσι Γαλλία και Γερμανία άρχισαν να φλερτάρουν πια με την ιδέα ενός Ε.Ν.Τ. (το ίδιο και ο αρμόδιος Επίτροπος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις Όλι Ρεν και πολλοί άλλοι επίσης) αν και η Ανγκελα Μέρκελ ξεκαθάρισε πως «δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο χωρίς να αλλάξει η συνθήκη της Ε.Ε.». Μπροστά λοιπόν στο πλήρες αδιέξοδο της ευρωενωσιακής εσωτερικής περιφέρειας διαφαίνεται ένας όψιμος και εξ αντιδράσεως σχεδιασμός της Κομισιόν και του «διευθυντηρίου» για κάποια «λύση» τύπου Ε.Ν.Τ. που η τελική της μορφή ίσως διαφανεί στη πρόταση της Κομισιόν τον Ιούνιο του 2010. Όπως και να ‘ναι εάν κι εφόσον καμφθούν οι αντιρρήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για να προχωρήσει το Ε.Ν.Τ. θα απαιτήσει χρόνο αρκετό αφού πρώτα πρέπει να γίνουν αλλαγές στο επίπεδο της αναθεωρημένης συνθήκης της Ε.Ε. Στο Ε.Ν.Τ. θα συνεισφέρουν όλες οι χώρες της Ε.Ε. για να είναι διαθέσιμο σε εποχές μεγάλης κρίσης. Σε μια τέτοια φάση η μεν Ε.Κ.Τ. θα διαμορφώνει τη «ρευστότητα» το δε Ε.Ν.Τ την «φερεγγυότητα» ενώ οιαδήποτε παροχή χρηματοδοτικής βοήθειας θα υπόκειται σε «αυστηρότατες προϋποθέσεις» (που θα περιλαμβάνουν και την δυνατότητα εκδίωξης της «απείθαρχης χώρας» από την Ευρωζώνη) στα πλαίσια μιας κατά πολύ πιο άκαμπτης εφαρμογής του «Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης».
2. - Σε επίπεδο ουσιαστικών οικονομικών όρων: οι τεράστιες οικονομικές διαφορές των χωρών μελών της Ευρωζώνης επιδεινώθηκαν μέσα σε μια δεκαετία. Οι διευρυνόμενες αναπτυξιακές αποκλίσεις φέρνουν στο φως το συνολικό μακροοικονομικό πρόβλημα με πολλές διαστάσεις:
α. H οικονομική ανάπτυξη στην Ευρωζώνη κατά την προηγούμενη περίοδο πριν το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης ήταν μέτρια. Σε μεγάλο βαθμό ευνοούταν από την ανάπτυξη των ΗΠΑ και την εξωτερική ζήτηση.
β. Ο τρόπος οικονομικής μεγέθυνσης των εύρωστων χωρών όπως της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.α. τροφοδοτείται από την εξωτερική ζήτηση παρά από την εσωτερική. Δεδομένης της παραγωγικής και εξαγωγικής αδυναμίας των περισσότερων χωρών της Ε.Ε. και της εξάρτησης τους από τις εισαγωγές επιβλήθηκε τελικά ένα εσωτερικό πρότυπο σε Ε.Ε. και ΟΝΕ όπου οι ασθενείς χώρες χάνουν, οι ισχυρές κερδίζουν σε ένα παίγνιο τελικού μηδενικού αθροίσματος για την «κοινότητα» αλλά άκρως επωφελούς για τους λίγους όπως π.χ. για την Γερμανία όπου, δια της ανελαστικής νομισματικής στρατηγικής του «ισχυρού ευρώ», οι εξαγωγές της έφθαναν το 45% του ΑΕΠ ήτοι 1.361 τρις. δολ το 2007, τοποθετώντας την στο βάθρο της πρώτης εξαγωγικής δύναμης της παγκοσμιοποίησης ενώ τους εμπορικά ελλειμματικούς στο βάραθρο της.
2. - Σε επίπεδο ουσιαστικών οικονομικών όρων: οι τεράστιες οικονομικές διαφορές των χωρών μελών της Ευρωζώνης επιδεινώθηκαν μέσα σε μια δεκαετία. Οι διευρυνόμενες αναπτυξιακές αποκλίσεις φέρνουν στο φως το συνολικό μακροοικονομικό πρόβλημα με πολλές διαστάσεις:
α. H οικονομική ανάπτυξη στην Ευρωζώνη κατά την προηγούμενη περίοδο πριν το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης ήταν μέτρια. Σε μεγάλο βαθμό ευνοούταν από την ανάπτυξη των ΗΠΑ και την εξωτερική ζήτηση.
β. Ο τρόπος οικονομικής μεγέθυνσης των εύρωστων χωρών όπως της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.α. τροφοδοτείται από την εξωτερική ζήτηση παρά από την εσωτερική. Δεδομένης της παραγωγικής και εξαγωγικής αδυναμίας των περισσότερων χωρών της Ε.Ε. και της εξάρτησης τους από τις εισαγωγές επιβλήθηκε τελικά ένα εσωτερικό πρότυπο σε Ε.Ε. και ΟΝΕ όπου οι ασθενείς χώρες χάνουν, οι ισχυρές κερδίζουν σε ένα παίγνιο τελικού μηδενικού αθροίσματος για την «κοινότητα» αλλά άκρως επωφελούς για τους λίγους όπως π.χ. για την Γερμανία όπου, δια της ανελαστικής νομισματικής στρατηγικής του «ισχυρού ευρώ», οι εξαγωγές της έφθαναν το 45% του ΑΕΠ ήτοι 1.361 τρις. δολ το 2007, τοποθετώντας την στο βάθρο της πρώτης εξαγωγικής δύναμης της παγκοσμιοποίησης ενώ τους εμπορικά ελλειμματικούς στο βάραθρο της.
γ. Οι τεράστιες και αυξανόμενες διαφορές στις τεχνικο-οικονομικές επιδόσεις των χωρών-μελών επέφεραν μεγάλες ανισορροπίες στα εξωτερικά ισοζύγια εντός της Ε.Ε. και της ΟΝΕ. Λόγω της ισχυρής οικονομικής βάσης του Βορρά ειδικά της Γερμανίας σε επιχειρηματικό και τεχνολογικό επίπεδο, η πρόοδος της παραγωγικότητας της εργασίας εξασφαλιζόταν από την αναγκαία και ακόμα μεγαλύτερη πρόοδο στη τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου. Αυτό σε αντίθεση με μια ασθενή οικονομική βάση, έντασης εργασίας, στην ευρωενωσιακή εσωτερική περιφέρεια. Αποτέλεσμα η μεγάλη απόκλιση στη παραγωγικότητα και τελικά στην ανταγωνιστική δυναμικότητα των χωρών αντικατοπτρισμένη στα πελώρια εμπορικά ελλείμματα του ευρωενωσιακού Νότου και τα αντίστοιχα εμπορικά πλεονάσματα του Βορρά και της Γερμανίας.
δ. Η Γερμανία εξάγει προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες κοντά στο 70% των εξαγωγών της. Από την ίδρυση της Ευρωζώνης, όντας έδρα ισχυρών μεγαεταιριών και συνδυάζοντας υψηλή τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου και συγκρατημένο μισθολογικό κόστος παραγωγής (με ντάμπινγκ μισθών που ισοδυναμεί με πλάγια εσωτερική νομισματική υποτίμηση), κατόρθωνε υψηλή παραγωγικότητα, μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και αξιοσημείωτη αύξηση εξαγωγών, σε σύγκριση με τις λοιπές χώρες-μέλη, με αποτέλεσμα τα πλεονάσματα του εμπορικού της ισοζυγίου να διογκώνονται.
ε.- Το «ισχυρό ευρώ» λοιπόν πάει μαζί με το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» διότι και τα δύο μαζί εξυπηρετούν, στα πλαίσια της διεθνοποιημένης ελεύθερης αγοράς και του οικουμενικού οικονομικού ανταγωνισμού, την χρηματιστική ευρωλιγαρχία, την Ε.Ε των ολιγοπωλίων, τον αναπτυγμένο Βορρά και πρωταρχικά τη Γερμανία ενώ αντίθετα συνιστούν ένα εξοντωτικό βαλτώδες ναρκοπέδιο για χώρες όπως η Ελλάδα και γενικότερα γι όλο τον ευρωπαϊκό Νότο.
δ. Η Γερμανία εξάγει προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες κοντά στο 70% των εξαγωγών της. Από την ίδρυση της Ευρωζώνης, όντας έδρα ισχυρών μεγαεταιριών και συνδυάζοντας υψηλή τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου και συγκρατημένο μισθολογικό κόστος παραγωγής (με ντάμπινγκ μισθών που ισοδυναμεί με πλάγια εσωτερική νομισματική υποτίμηση), κατόρθωνε υψηλή παραγωγικότητα, μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και αξιοσημείωτη αύξηση εξαγωγών, σε σύγκριση με τις λοιπές χώρες-μέλη, με αποτέλεσμα τα πλεονάσματα του εμπορικού της ισοζυγίου να διογκώνονται.
ε.- Το «ισχυρό ευρώ» λοιπόν πάει μαζί με το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» διότι και τα δύο μαζί εξυπηρετούν, στα πλαίσια της διεθνοποιημένης ελεύθερης αγοράς και του οικουμενικού οικονομικού ανταγωνισμού, την χρηματιστική ευρωλιγαρχία, την Ε.Ε των ολιγοπωλίων, τον αναπτυγμένο Βορρά και πρωταρχικά τη Γερμανία ενώ αντίθετα συνιστούν ένα εξοντωτικό βαλτώδες ναρκοπέδιο για χώρες όπως η Ελλάδα και γενικότερα γι όλο τον ευρωπαϊκό Νότο.
Σήμερα από τα 16 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τα 13 υπόκεινται πλέον στη προβλεπόμενη διαδικασία περί «υπερβολικού ελλείμματος» (όπως ορίζει το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης») αφού αυτό υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ τους. Το δημοσιονομικό έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ για όλη την Ευρωζώνη από 6,2% για το 2009 προβλέπεται σε 6,6% για το 2010. Και το «πυρρίχιο χορό» δεν τον σέρνουν μόνο οι δαχτυλοδειχτούμενες χώρες όπως Ιρλανδία 14,7%, Ελλάδα 12,7%, Ισπανία 10,1%, Ιταλία 10,0%, Πορτογαλία 8,0% κλπ κλπ αλλά και η ξεδιάντροπα κατηγορούσα Αρχή, ο «θεματοφύλακας» της ευρωσταθερότητας η Γερμανία, της οποίας το έλλειμμα αναμένεται στο 6% για το 2010 διπλάσιο από το οριζόμενο στο Σ.Σ.Α. Κατά την διετία 2008-2009 δισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος διασπαθίστηκαν για να δοθούν στις δωροφάγες, αδηφάγες τράπεζες. Και αν οι ΗΠΑ πρόσφεραν χρηματικά πακέτα «σωτηρίας» 22,3% του ΑΕΠ τους, η Μ. Βρετανία δώρισε 54%, η Ολλανδία 44,6%, η Γερμανία 28,1%, η Γαλλία 19% κ.ο.κ. Αλλά «Ω, του Θαύματος, κατόπιν σχετικής παρέμβασης του Νικολά Σαρκοζί οι δημοσιονομικές δαπάνες για τη στήριξη των τραπεζών δεν συμπεριλαμβάνονται στον κεντρικό κρατικό προϋπολογισμό των κρατών-μελών της Ε.Ε. αλλά σημειώνονται υποκρυπτόμενες μέσα σε ξεχωριστές διαφορετικής τάξης εγγραφές.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματικής Ένωση δεν συμπεριλαμβάνει ουδεμία «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» για οποιοδήποτε μέλος της παρά την καταιγιστική προπαγάνδα εδώθε κι εκείθε, διότι τούτο βρίσκεται σε απόλυτη δυσαρμονία με την ίδια την ιδιοσυστασία της. Κάθε χώρα με την προσχώρηση της στην ΟΝΕ πρώτα- πρώτα υφίσταται την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της στη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική καθώς πια διέπεται ολοκληρωτικά από τους περιοριστικούς κανόνες του «ισχυρού ευρώ», της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του «Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Ειδικά με το συμβατικό άρθρο της «No bail-out» ρήτρας των ευρωσυνθηκών απαγορεύεται ρητά η ανάληψη κοινής ευθύνης για τις υποχρεώσεις των επιμέρους μελών της Ε.Ε. κάτω από το σκεπτικό πως: η βελτίωση της θέσης των χωρών-μελών στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές δεν πρέπει να στηριχθεί σε θεσμοθετημένη κοινή ευθύνη και ανάληψη χρεών από την κοινότητα. Η δανειοληπτική αξιοπιστία των χωρών-μελών πρέπει να εξασφαλιστεί μόνο μέσω της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Η δε πτώση της πιστοληπτικής τους ικανότητας θα πρέπει να είναι κίνητρο αποφυγής μιας ανορθολογικής πολιτικής δημοσίων δαπανών. Κάθε κράτος-μέλος είναι υπεύθυνο αυτό το ίδιο αποκλειστικά για τα δημόσια οικονομικά και τα χρέη του και τα άλλα κράτη-μέλη δεν έχουν ουδεμία συνευθύνη υποστήριξης.
Έτσι οι ευρωσυνθήκες έχουν εσωτερικεύσει ακόμα και σε μορφή συγκεκριμένων ρητρών την οικουμενική ισχύ της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας και των χρηματοπιστωτικών αγορών για να μπορούν απρόσκοπτα να εξαπολύουν τον χρηματοοικονομικό «πόλεμο εκμηδένισης» απέναντι σε ξεχωριστές χώρες-μέλη. Όμως δεν ήταν μόνο η παντελής απουσία πολιτικής συνοχής, εταιρικής αλληλεγγύης και ο δομικός αποκλεισμός ενός μηχανισμού χρηματοδοτικής αλληλοϋποστήριξης που πάτησαν το κουμπί του κανιβαλικού συναγερμού και της μεγάλης καλοσχεδιασμένης εξουθενωτικής επίθεσης των χρηματαγορών απέναντι στις περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης και ιδίως της Ελλάδας. Ήταν επίσης και μια αρνητική αξιολόγηση από τη μεριά τους για τη δυνατότητα μελλοντικής αυτοσυντήρησης ολόκληρης της «Ζώνης του ευρώ» μη αποκλειόμενης ακόμα και αυτής της πλήρους κατάρρευσης της. Διότι η παρατεταμένη διαρθρωτική ύφεση του Ευρωπαϊκού Νότου σε συνδυασμό με την συνεπαγόμενη ανοικτή δημοσιονομική κρίση και την κρίση υπερχρέωσης είναι δυνατόν να εξαπλωθεί χαοτικά (ως μεταδοτικό φαινόμενο του ντόμινο) και να αποδιαρθρώσει την οικονομική και χρηματοπιστωτική επίπλαστη ευστάθεια του συνόλου της Ευρωζώνης. Αγγίζοντας αποσταθεροποιητικά ακόμα και το ίδιο το «διευθυντήριο» της (Γερμανία, Γαλλία). Να γιατί παρά τις απαγορευτικές ρήτρες και τις μέχρι τώρα γερμανικές αντιρρήσεις, τις τελευταίες μέρες (σχετικά δημοσιεύματα σε Le Monde και Bloomberg) διακινούνται νέα σενάρια χρηματοοικονομικής βοήθειας κατ΄ αρχήν προς την Ελλάδα (ύψους 20 - 25 δις. ευρώ) είτε με μορφή διακρατικών δανείων (με συντονιστή την Κομισιόν) είτε με εκπόνηση ενός χρηματοδοτικού μηχανισμού στηριγμένου στις εγγυήσεις των χωρών-μελών.
Προς το παρόν ο «πόλεμος εκμηδένισης» που έχει εξαπολύσει η οικουμενική χρηματοδεσποτεία βρίσκεται στη πρώτη του φάση. Οι κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις του ευρωενωσιακού Νότου, οι λαοί της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.ο.κ. προσκαλούνται να βιώσουν τη κόλαση της «ελεύθερης οικονομίας». Έως ότου εγερθούν για μια «νέα έφοδο στον ουρανό», επαναλαμβάνοντας το ειπωμένο: «κάτω οι βασιλιάδες της κόλασης λευτεριά στους κολασμένους».
Έτσι οι ευρωσυνθήκες έχουν εσωτερικεύσει ακόμα και σε μορφή συγκεκριμένων ρητρών την οικουμενική ισχύ της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας και των χρηματοπιστωτικών αγορών για να μπορούν απρόσκοπτα να εξαπολύουν τον χρηματοοικονομικό «πόλεμο εκμηδένισης» απέναντι σε ξεχωριστές χώρες-μέλη. Όμως δεν ήταν μόνο η παντελής απουσία πολιτικής συνοχής, εταιρικής αλληλεγγύης και ο δομικός αποκλεισμός ενός μηχανισμού χρηματοδοτικής αλληλοϋποστήριξης που πάτησαν το κουμπί του κανιβαλικού συναγερμού και της μεγάλης καλοσχεδιασμένης εξουθενωτικής επίθεσης των χρηματαγορών απέναντι στις περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης και ιδίως της Ελλάδας. Ήταν επίσης και μια αρνητική αξιολόγηση από τη μεριά τους για τη δυνατότητα μελλοντικής αυτοσυντήρησης ολόκληρης της «Ζώνης του ευρώ» μη αποκλειόμενης ακόμα και αυτής της πλήρους κατάρρευσης της. Διότι η παρατεταμένη διαρθρωτική ύφεση του Ευρωπαϊκού Νότου σε συνδυασμό με την συνεπαγόμενη ανοικτή δημοσιονομική κρίση και την κρίση υπερχρέωσης είναι δυνατόν να εξαπλωθεί χαοτικά (ως μεταδοτικό φαινόμενο του ντόμινο) και να αποδιαρθρώσει την οικονομική και χρηματοπιστωτική επίπλαστη ευστάθεια του συνόλου της Ευρωζώνης. Αγγίζοντας αποσταθεροποιητικά ακόμα και το ίδιο το «διευθυντήριο» της (Γερμανία, Γαλλία). Να γιατί παρά τις απαγορευτικές ρήτρες και τις μέχρι τώρα γερμανικές αντιρρήσεις, τις τελευταίες μέρες (σχετικά δημοσιεύματα σε Le Monde και Bloomberg) διακινούνται νέα σενάρια χρηματοοικονομικής βοήθειας κατ΄ αρχήν προς την Ελλάδα (ύψους 20 - 25 δις. ευρώ) είτε με μορφή διακρατικών δανείων (με συντονιστή την Κομισιόν) είτε με εκπόνηση ενός χρηματοδοτικού μηχανισμού στηριγμένου στις εγγυήσεις των χωρών-μελών.
Προς το παρόν ο «πόλεμος εκμηδένισης» που έχει εξαπολύσει η οικουμενική χρηματοδεσποτεία βρίσκεται στη πρώτη του φάση. Οι κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις του ευρωενωσιακού Νότου, οι λαοί της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.ο.κ. προσκαλούνται να βιώσουν τη κόλαση της «ελεύθερης οικονομίας». Έως ότου εγερθούν για μια «νέα έφοδο στον ουρανό», επαναλαμβάνοντας το ειπωμένο: «κάτω οι βασιλιάδες της κόλασης λευτεριά στους κολασμένους».
Σημειώσεις Ι
[1].-Mathis Wackernagel and William Rees, Notre empreinte ecologique, Montreal: Ecosociete, 1999.
[2].- tileplagktoiplanai.blogspot.com, «πλουτοκρατική oλιγαρχία και χρηματοπιστωτική κρίση», 10-10-08.
[3].- tileplagktoiplanai.blogspot.com, «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.Ευρωσύνταγμα με νέο όνομα II», 24-10-07.
[4].-Ambrose Evans-Pritchard, «Derivatives still pose huge risk, says BIS», The Telegraph, September 13, 2009.
[5].-tileplagktoiplanai.blogspot.com, «πλουτοκρατική oλιγαρχία και χρηματοπιστωτική κρίση», 10-10-08.
[6].-tileplagktoiplanai.blogspot.com, «Η κρίση και ο μιμητικός πριμιτιβισμός», 9-3-09.
[7].-tileplagktoiplanai.blogspot.com, «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.Ευρωσύνταγμα με νέο όνομα», Οκτώβριος 2007. Μέρος 1ο & Μέρος 2ο.
[8].-George Soros, «The euro will face bigger tests than Greece», Financial Times February 21 2010.
[8].-George Soros, «The euro will face bigger tests than Greece», Financial Times February 21 2010.
Μέρος 2ο
Το ελληνικό αδιέξοδο
Η προηγούμενη ευδοκίμηση και το σημερινό αδιέξοδο του κλεπτοκρατικού, παρασιτικού και υπερχρεωμένου οικονομικού προτύπου της Ελλάδας είναι απόρροια των επιλογών της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και του τρόπου ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ / ΕΕ / ΟΝΕ που οδήγησε στην ολέθρια υπαγωγή της στο οικουμενικό χρηματοδεσπτοτικό σύστημα και την διεθνοποιημένη οικονομία αγοράς. Ενσωμάτωση που το τελειωτικό της αποτέλεσμα ήταν η γενική παραγωγική παρακμοποίηση του τόπου, η μεγάλη ανισορροπία του εξωτερικού ισοζυγίου, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και η ανοικτή δημοσιονομική κρίση. Κατάσταση που θα είχε αποφευχθεί εάν η ελληνική κοινωνία επέλεγε αποφασιστικά την εναλλακτική λύση να ακολουθήσει τον δύσβατο αλλά συγκριτικά καλύτερο δρόμο της μη ένταξης ήτοι του αυτοδύναμου προσανατολισμού.
Η παραγωγική αποδιάρθρωση της Ελλάδας, την τελευταία τριακονταετία, πρώτα-πρώτα αποκαλύπτεται από την ίδια την διάρθρωση του ΑΕΠ και την διαχρονική ποσοστιαία συμμετοχή των τριών βασικών τομέων σε αυτό, έτσι: Το 1980 η Γεωργία συμμετέχει κατά 15,46%, η Βιομηχανία-Βιοτεχνία 30,4% , οι Υπηρεσίες 56,77%. Το 1988 η Γεωργία πέφτει στο 7,3%, η Βιομηχανία-Βιοτεχνία στο 23,28 %, οι Υπηρεσίες ανέρχονται στο 67,03%. Το 2008, με τη Γεωργία 3,7%, τη Βιομηχανία-Βιοτεχνία 20,6%, τις Υπηρεσίες 75,7% η καταστροφή είναι πλέον ορατή. Ο αγροτικός τομέας διαλύθηκε από την ευρωπαϊκή πολιτική των ποσοστώσεων και των επιδοτήσεων με αποτέλεσμα την μονοκαλλιεργητική παραμόρφωση και συρρίκνωση του και τελικά την πλήρη διατροφική εξάρτηση της Ελλάδας από το εξωτερικό. Σχεδόν το 60% του αγροτικού ενεργού πληθυσμού εγκατέλειψε τη γη στρεφόμενο κυρίως στο τομέα των υπηρεσιών. Παρόμοια εξαφανίστηκε ο εξαρτημένος και δασμοβίωτος μεταποιητικός τομέας (πλην της οικοδομής). Η αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας ήταν το επακόλουθο των επιλογών των εγχώριων πολιτικών ελίτ να εφαρμόσουν τις οδηγίες της ΕΟΚ / ΕΕ που δεν μας περιλάμβαναν ως χώρα παραγωγικών / βιομηχανικών επενδύσεων αλλά ως μια καταναλωτική και τουριστική επαρχία της. Με αυτή τη προοπτική υλοποιήθηκε τόσο η εξαγορά εγχωρίων επιχειρήσεων από τις πολυεθνικές όσο και κυρίως οι αποκρατικοποιήσεις ισχυρών δημοσίων παραγωγικών μονάδων, ακόμα και των κερδοφόρων (από την ΑΓΕΤ Ηρακλής ως τον ΟΤΕ). Όλα αυτά συντελούνται εντονότερα τη περίοδο που η ολιγαρχία θέτει σε εφαρμογή το λαθρομεταναστευτικό εθνοαποδομητικό - κοινωνικοαποδομητικό της πρόγραμμα. Με τούτο εξυπηρετούσε απόλυτα το στρεβλό, παρασιτικό και δανειοφάγο οικονομικό της υπόδειγμα και παράλληλα διέσωζε το πατερναλιστικό,πελατειακό, πολιτικο-κομματικό της σύστημα. Ένα σημαντικότατο χαρακτηριστικό της αθρόας εισροής, υποδοχής και ένταξης των λαθρομεταναστών στην ελληνική αγορά εργασίας είναι η πλήρης ελαστικοποίηση της, με την εξασφάλιση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης κάτω από ένα πανάθλιο καθεστώς αμοιβών, ωραρίων, ανασφάλιστης και επισφαλούς «μαύρης εργασίας». Το γεγονός αυτό καθήλωσε την εγχώρια οικονομία σε έντασης εργασίας, ασθενούς τεχνολογικής συγκρότησης, χαμηλής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Η προσωρινή νόθα ψευδοευημερία, βασισμένη όχι σε κατακτήσεις ισόρροπης-βιώσιμης-αυτοδύναμης ανάπτυξης και δίκαιης κοινωνικής εισοδηματικής κατανομής αλλά στην ανεμπόδιστη αλλογενή μετοικεσία στο έδαφος και στη ζωή της Ελλάδας καθώς και στον ανεξέλεγκτο καθολικό δανεισμό, επιτάχυνε τη γενική εθνική, οικονομικο-κοινωνική και πνευματική υπανάπτυξη και αποανάπτυξη της χώρας [1].
Η χρόνια ανισορροπία του ελληνικού εξωτερικού ισοζυγίου είναι συναρτημένη με την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας υπό συνθήκες πλήρους πρόσδεσης της στον υπερεθνικό μηχανισμό και την εσωτερική αγορά της ΕΕ / ΟΝΕ που εξυπηρετούν τις απαιτήσεις των οικονομιών και των μεγαεταιριών του Βορρά π.χ. της Γερμανίας σε βάρος των οικονομιών του Ευρωπαϊκού Νότου. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας συμβαίνει ενόσω οι μισθοί στην Ελλάδα είναι χαμηλότατοι. Οι κατώτατες αμοιβές κυμαίνονται στο 1/2 του μέσου όρου και οι μέσες αμοιβές στα 3/4 του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Και σαφώς είναι ακόμα πιο κάτω εάν συνυπολογισθεί το γεγονός πως μία μέση ελληνική οικογένεια έχει επιπλέον ετήσια επιβάρυνση 5.000 - 6.000 ευρώ για υπηρεσίες παιδείας, υγείας, άθλησης κ.ο.κ. γεγονός που μεταφράζεται τουλάχιστον σε 13 δις. πρόσθετη συνολική δαπάνη για τον ελληνικό λαό (που αποτελεί μορφή κρυφής φορολόγησης), ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αυτά αποτελούν «κοινωνικό μισθό» δηλαδή παροχές του κράτους. Η βασική αιτία λοιπόν εντοπίζεται στο γεγονός ότι η ΕΕ λειτουργεί ως μια θεσμοθετημένη ελεύθερη αγορά που εντάσσει και δικτυώνει άνισες τεχνο-οικονομικά περιοχές με συνέπεια να επωφελούνται οι πλούσιες χώρες-έδρες των ισχυρών ολιγοπωλίων, με υψηλή τεχνολογία άρα και παραγωγικότητα. Η ελληνική παραγωγικότητα στον μεταποιητικό τομέα στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, ήταν 42% της γερμανικής ενώ στο τέλος της δεκαετίας ΄90 πριν την ένταξη στην ΟΝΕ είχε πέσει στο 38% της αντίστοιχης γερμανικής. Το 2009, στην Ευρωζώνη, η ωριαία παραγωγικότητα της εργασίας (σε US $) είναι: Λουξεμβούργο 76.9, Βέλγιο 58.5, Ολλανδία 58.2, Γαλλία 56.0, Γερμανία 53.4, Ιρλανδία 53.2, Αυστρία 50.8, Φινλανδία 46.8, Ισπανία 45.3, Ιταλία 40.7, Ελλάδα 35.1, Κύπρος 33.3, Σλοβακία 32.2, Σλοβενία 31.9, Μάλτα 30.0, Πορτογαλία 25.2 [2]. Το εξωτερικό εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας που σήμερα είναι 41.04 δις. ευρώ (17,15% του ΑΕΠ) ουσιαστικά αποτελεί την θεμελιώδη αιτία της διόγκωσης του εξωτερικού της χρέους και δείχνει την μεγάλη απώλεια θέσεων στο διεθνή ανταγωνισμό. Εάν η χώρα είχε το εθνικό της νόμισμα, τη δραχμή, θα είχε ασκήσει το δικαίωμα της υποτίμησής ώστε οι εξαγωγές της να φτηνύνουν και οι εισαγωγές της να ακριβύνουν, κάτι που απαγορεύεται εντός της Ευρωζώνης όπου είμαστε εντελώς παγιδευμένοι.
Στην ελληνική κλεπτοκρατική ιδιαιτερότητα κυριαρχεί τόσο η παραοικονομία, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή. Οι προνομιούχοι έχοντες δεν καταβάλουν σχεδόν καθόλου φόρους. Η φοροκλοπή μόνο του ΦΠΑ είναι πάνω από 30% στην Ελλάδα ενώ στην υπόλοιπη Ε.Ε. είναι γύρω στο 12%. Οι τεράστιες απώλειες φορολογικών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού ανέρχονται ετησίως σε 30 δις. ευρώ (πηγή: έκθεση ΣΕΒ) που εάν έπαυαν το δημοσιονομικό μας πρόβλημα θα είχε αντιμετωπιστεί. Με βάση δημοσιευμένα στοιχεία το 2008, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι οι ... «πλουσιότεροι» Έλληνες αφού αυτοί σηκώνουν τον κύριο όγκο των φορολογικών βαρών πληρώνοντας συνολικά 6,45 δισ. ευρώ (47,94% του συνολικού φόρου εισοδήματος) ενώ οι υπόλοιπες κατηγορίες φυσικών προσώπων μόνο 2,29 δισ. ευρώ. Το μέσο ατομικό εισόδημα που δήλωσαν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι ήταν 16.123 ευρώ, οι ελεύθεροι επαγγελματίες 10.493 ευρώ (7/10 εξ αυτών εμφάνισε μηνιαίο εισόδημα 875 ευρώ). 31.454 φορολογούμενοι (το 0,56% του συνόλου) δήλωσε εισοδήματα άνω των 100.000 ευρώ ενώ 74 μόνο Έλληνες εμφανίζονται ως οι πλουσιότεροι αφού δήλωσαν ο καθένας εισοδήματα άνω των 900.000 ευρώ. Σχετικά με τις επιχειρήσεις αυτές δήλωσαν φορολογητέα κέρδη μόλις 19,42 δισ. ευρώ (με καταβληθέντες φόρους 4,71 δις. ευρώ) [3]. Η φορολόγηση κερδών έχει πέσει στο 16% περίπου όταν στην Ε.Ε. ο μέσος όρος είναι πάνω από 30%. Ανάλογες είναι οι απώλειες ασφαλιστικών εσόδων μια κατάσταση που χειροτέρεψε στην εικοσαετία της λαθρομεταναστευτικής απασχόλησης. Ως προς την εισφοροδιαφυγή αυτή ανέρχεται πολύ πάνω από τα 4 δισ. ευρώ ετησίως που αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία. Οι δε βεβαιωμένες οφειλές μόνο προς το ΙΚΑ (δίχως τα πρόστιμα) ήταν 4.7 δις. ευρώ το 2009. Οι αλλεπάλληλες ρυθμίσεις, των διαδοχικών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κατασκεύασαν τη «μελανή οπή» των ασφαλιστικών ταμείων όπου μόνο για το ΙΚΑ το 70% των επιχειρήσεων είναι οφειλέτες.
Η τερατογένεση της «δανειακής οικονομίας» συντελέστηκε κατά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, την επικυριαρχία των αγορών και με διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ / Ανδρέα Παπανδρέου η οποία ανήγειρε το παρασιτικό, εισαγωγικό , καταναλωτικό υπόδειγμα της χώρας και το «άρπα κόλα» κοινωνικό κράτος όχι με την αναπτυξιακή κινητοποίηση των παραγωγικών μας δυνάμεων και την πραγματική κοινωνική ανακατανομή του εισοδήματος από τους «προνομιούχους» στους «μη-προνομιούχους» (προσφιλής έκφραση του τότε καθεστώτος) αλλά με τα δανεικά. Έτσι εντός μιας δεκαετίας παπανδρεϊκής «αλλαγής» το μεν δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα φτάσει από το 8% το 1979 στο 33% το 1989 ενώ αντίστοιχα το συνολικό εξωτερικό χρέος από 13% στα 38%. Οι δε δημοσιονομικές δαπάνες από 28,6 % του ΑΕΠ (κατά μέσο όρο) στη δεκαετία του 1970 θα ανέλθουν στο 44,3% στη δεκαετία του 1980, με το 1 /3 αυτής της εκτίναξης να προέρχεται από την άνοδο των πληρωμών εξυπηρέτησης των τοκοχρεολυσίων. [4]. Κατά την επταετία του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» το δημόσιο χρέος αυξήθηκε γύρω στο 76% για να φθάσει στο 109% του ΑΕΠ στις 31-12-2003 ενώ κατά την πενταετία της καραμανλικων «μεταρρυθμίσεων» έχουμε 62% ανοδική μεταβολή του χρέους για να ανέλθει στις 31-12-2009 στο ύψος των 298.524,20 ευρώ. Από το 1981 μέχρι σήμερα, οι πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις για μια τριακονταετία σπαταλούσαν, για την κοινωνική αναπαραγωγή της ολιγαρχικής εξουσίας, τις απολήψεις από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και τα διάφορα περιφερειακά προγράμματα καθώς και τα όλο και μεγαλύτερα δάνεια με τα οποία χρέωναν τη χώρα. Και η κατάληξη, μπροστά σε μια συγκυρία που η Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα μειώνει διαρκώς τη ρευστότητα (που πριν την παρείχε πλουσιοπάροχα εν μέσω χρηματοπιστωτικού συγκλονισμού), είναι ο τόπος να οδηγηθεί σε ένα δημόσιο έλλειμμα 12,7% του ΑΕΠ και σε δημόσιο χρέος 125% του ΑΕΠ, ενώπιον δηλαδή μιας συνδυασμένης και σοβαρότατης δημοσιονομικής και χρεωστικής κρίσης. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κίνδυνο χρεοκοπίας. Όχι γιατί είναι κάτι το απίθανο στο μέλλον, τη στιγμή μάλιστα που η συσσώρευση ορισμένων παραγόντων (πελώρια εκτίναξη της επιτοκιακής επιβάρυνσης του νέου δανεισμού, επιδείνωση οικονομικής ύφεσης κ.α.) κινείται απειλητικά, αλλά επειδή τουλάχιστον αυτή τη στιγμή ο δείκτης μέτρησης της απειλής χρεοκοπίας, που είναι η αναλογία της πληρωμής τόκων προς τα ετήσια φορολογικά έσοδα, κινείται κάτω του «ορίου συναγερμού» που είναι το 1/3. Η προβλεπόμενη στον κρατικό προϋπολογισμό πληρωμή τόκων το 2010 είναι 12,85 δις ευρώ και τα προβλεπόμενα φορολογικά έσοδα είναι 49,51 δις ευρώ, ήτοι μια αναλογία κοντά στο 1/4. Όσο δε αφορά το δείκτη του συνολικού εξωτερικού χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού) η Ελλάδα με 1.50 είναι σχετικά σε καλύτερη θέση από πολλές άλλες χώρες της Ε.Ε. όπως: Μ. Βρετανία 3.66, Βέλγιο 3.49, Δανία 2.42, Αυστρία 2.34, Γαλλία 2.27, Πορτογαλία 1.89, Γερμανία 1.85, Σουηδία 1.77, Ισπανία 1.50 (πηγές: ΔΝΤ, EE, wikipedia).
Διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Η χώρα αιχμάλωτη της χρηματοδεσποτείας
Πέρασε ήδη ένα πεντάμηνο διακυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ που ήταν ταυτόχρονα το πεντάμηνο της μεγάλης αυταπάτης: Ότι τάχα «ο πρωθυπουργός τουλάχιστον προσπαθεί ανιδιοτελώς και ενδεχομένως να τα καταφέρει να βάλει κάποια τάξη». Πρόκειται για ένα μαζικό αγχολυτικό αυτοπαραμύθιασμα που πλέον φαίνεται να φτάνει στο τέλος του ενόσω γίνεται σιγά-σιγά αντιληπτό πως αυτό που τελικά έκανε ο Παπανδρέου είναι ότι ακολούθησε εκείνες τις προτεραιότητες που είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για την ερεβώδη βύθιση της ελληνικής κρίσης:
α.. -Την κατά προτίμηση πολιτογράφηση και ελληνοποίηση των αναρίθμητων λαθρομεταναστών της χώρας.
β. -Την παραγωγή επικίνδυνων διαλυτικών τάσεων στο δημόσιο τομέα με πρώτο εργαλείο το βάλτωμα στη τοποθέτηση των γενικών γραμματέων και των διοικήσεων καθώς και την καλλιέργεια κλίματος καθολικού οργανωτικού και λειτουργικού λικβινταρισμού.
γ. - «Η ελληνική οικονομία μοιάζει με «Τιτανικό» δήλωνε στις Βρυξέλλες ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Η κυβέρνηση επέλεξε την παγκόσμια επικοινωνιακή αναμετάδοση του συνδρόμου του «Τιτανικού». Η «χώρα βυθίζεται», το «ανάθεμα» στον πρώην (νεοδημοκράτη) καπετάνιο, η πλούσια κλεπτοκρατία με τις καταθέσεις σε λέμβους σωτηρίας και η πλέμπα κλειδωμένη στα αμπάρια, «κρέας» για τους «καρχαρίες».
δ.- Την πλήρη παράλυση τόσο των ελεγκτικών μηχανισμών όσο και κάθε μέτρου προνοητικότητας ώστε να φτάσουμε να έχουμε μια αδιάκοπη εκροή κεφαλαίων των ελίτ προς το εξωτερικό που υπερβαίνει τα 10 δις. ευρώ για να μπορέσει με αυτό τον τρόπο ν΄ αναβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η θέση της ελληνικής ολιγαρχίας στη κίνηση των καταθέσεων της Ελβετίας. Θέση που ήδη φιγουράρει μέσα στην πρώτη τετράδα.
ε. -Η εξ αρχής «αξιοθαύμαστη» κατατόπιση της οικουμενικής χρηματοδεσποτείας και των ευρωενωσιακών «φυλάκων» της μέσω της «δημοσιονομικής καταγραφής» σε συνδυασμό με την αποφυγή της έγκαιρης αυτοχρηματοδότησης της χώρας (με λαϊκό ή εθνικό ομόλογο) ενόσω ήταν εξ αρχής γνωστές οι ανάγκες χρηματοδότησης του κράτους για ελλείμματα και τοκοχρεολύσια 54 δισ. ευρώ για το 2010. Κατά συνέπεια το «σπρώξιμο» της Ελλάδας στην επιλεγμένη θέση του «αδύναμου κρίκου» της Ευρωζώνης γύρω από τον οποίο θα διαδραματιστούν τα δρώμενα του κανιβαλικού χορού των χρηματαγορών με μείωση της αξιοπιστίας της χώρας ταχύτατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής της ικανότητας, εκτίναξη του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, δημοσιονομική επιτήρηση και οικονομική κατοχή.
Η Ελλάδα μετατράπηκε λοιπόν στο βολικό πιόνι μιας ευρύτερης γεωπολιτικής και γεωοικονομικής σκακιέρας γεγονός που αποκαλύπτεται και από την ίδια την υπερκινητικότητα με τα αλλεπάλληλα ταξίδια του πρωθυπουργού στο εξωτερικό για να γίνει αποδέκτης των ηνωμένων οικονομικών και πολιτικών εκβιασμών της ηνωμένης οικονομικής και πολιτικής οικουμενικής υπερελίτ. Διότι εκτός το παίγνιο του χρηματοπιστωτικού λιντσαρίσματος της Ελλάδας παίζεται και το πολιτικό παίγνιο αυτό του εθνικού της λιντσαρίσματος αφού ο «παρακλητικός» της θείας πρόνοιας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των χωροδεσποτών της Ευρωζώνης πως άραγε να δυνηθεί να διανοηθεί ν΄ αντισταθεί στις εξυφαινόμενες λύσεις σε βάρος των εθνικών μας θεμάτων;
Υπ΄ αυτές τις συνθήκες οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τη Μέρκελ 5/3, το Σαρκοζί 7/3 και τον Ομπάμα 9/3 ήταν για να λάβει την άχρηστη «ηθικο-πολιτική στήριξη», αλλά ουδόλως την χρήσιμη οικονομική, από τους δύο πρώτους καθώς και προπαγανδιστικές φλύαρες κενολογίες περί «ισχυρού - κοινού ευρώ», «αλληλεγγύης της Ευρωζώνης» και «συντονισμού Ελλάδας - Γαλλίας - Γερμανίας για καταπολέμηση της κερδοσκοπίας». Κάτω δε από τις σημερινές συνθήκες οικονομικής υποτέλειας και κατοχής της χώρας, υποβάθμισης κύρους και ισχύος καθώς και απουσίας βούλησης για αντίσταση, οι πιέσεις και από τους τρεις μαζί συναντούν το πιο κατάλληλο έδαφος ενδοτισμού στα μεγάλα εθνικά θέματα (ονομασία ΠΓΔΜ, Κυπριακό, Αιγαίο και γενικά στα ελληνοτουρκικά) και συμμετοχής στις πολεμικές σταυροφορίες της Νέας Τάξης (Ιράκ, Αφγανιστάν και πιθανώς Ιράν).
Με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ αυτό προχώρησε στη διορθωτική αποκάλυψη προς την Κομισιόν του πραγματικού δημοσιονομικού ελλείμματος στις 21 Οκτωβρίου 2009 για να ξεκινήσει πάραυτα η άλλη «αποκάλυψη» αυτή των Greek statistics». Σύμφωνα με αυτή, το έλλειμμα του 2008 ήταν 7,7% αντί για 5,5% και το έλλειμμα του 2009 ήταν 12,7% αντί για 6,7% του Α.Ε.Π. Από το σημείο αυτό τίθενται οι βάσεις της άμεσης ευρωενωσιακής οικονομικής επιτήρησης, της κατοχής και της προετοιμασίας της τοκογλυφικής επίθεσης των χρηματαγορών. Το Συμβούλιο Εκοφίν στις 10ης Νοεμβρίου 2009 με πόρισμα, αναθέτει στην Κομισιόν να ετοιμάσει (δια της Γιούροστατ) αναφορά για τα «επανακύπτοντα προβλήματα των ελληνικών δημοσιονομικών στατιστικών». Το Εκοφίν ζήτησε επίσης από την Κομισιόν «να προτείνει τα κατάλληλα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν για αυτήν την κατάσταση». Η συνακόλουθη έκθεση της Κομισιόν πρόβαλε δραματικές αιτιάσεις:
α. -«Αναθεωρήσεις αυτού του μεγέθους όσον αφορά στις εκτιμήσεις των ποσοστών του δημοσίου ελλείμματος των περασμένων ετών είναι εξαιρετικά σπάνιες για τα υπόλοιπα Κράτη-Μέλη της ΕΕ, αλλά έλαβαν χώρα για την Ελλάδα σε αρκετές περιπτώσεις».
β. -« Αυτές οι πλέον πρόσφατες αναθεωρήσεις απεικονίζουν την έλλειψη ποιότητας των Ελληνικών δημοσιονομικών στατιστικών (και γενικότερα μακροοικονομικών στατιστικών).
γ. -«Όπως καταδεικνύεται στην έκθεση, η αναθεώρηση των στατιστικών του ελληνικού δημοσίου ελλείμματος οφείλονται σε δύο διαφορετικές αλλά σε κάποιες περιπτώσεις συσχετιζόμενες ομάδες προβλημάτων: σε προβλήματα σχετιζόμενα με στατιστικές αδυναμίες και σε προβλήματα σχετιζόμενα με ελλείψεις-υπό μία ευρεία έννοια- των σχετικών Ελληνικών θεσμικών οργάνων».
δ.. - «η τρέχουσα διάρθρωση δεν εγγυάται την ανεξαρτησία, την ακεραιότητα και την υπευθυνότητα των εθνικών στατιστικών αρχών. Ειδικότερα η επαγγελματική ανεξαρτησία της ΕΣΥΕ από το Υπουργείο Οικονομικών δεν έχει εξασφαλιστεί, γεγονός που επέτρεψε να μπορούν να επηρεαστούν τα στοιχεία της αναφοράς ΔΥΕ από άλλους παράγοντες εκτός των ρυθμιστικών και δεσμευτικών προς το νόμο αρχών για τη δημιουργία υψηλής ποιότητας Ευρωπαϊκών στατιστικών».
δ.. - «η τρέχουσα διάρθρωση δεν εγγυάται την ανεξαρτησία, την ακεραιότητα και την υπευθυνότητα των εθνικών στατιστικών αρχών. Ειδικότερα η επαγγελματική ανεξαρτησία της ΕΣΥΕ από το Υπουργείο Οικονομικών δεν έχει εξασφαλιστεί, γεγονός που επέτρεψε να μπορούν να επηρεαστούν τα στοιχεία της αναφοράς ΔΥΕ από άλλους παράγοντες εκτός των ρυθμιστικών και δεσμευτικών προς το νόμο αρχών για τη δημιουργία υψηλής ποιότητας Ευρωπαϊκών στατιστικών».
ε. -«Όσον αφορά στη γνωστοποίηση ΔΥΕ (Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος) της 21ης Οκτωβρίου 2009, τα στοιχεία δεν επικυρώθηκαν από τη Eurostat και ένας σημαντικός αριθμός αναπάντητων ερωτημάτων και εκκρεμών ζητημάτων παραμένει ακόμη σε κάποιους τομείς-κλειδιά, όπως στα κονδύλια για την κοινωνική ασφάλιση, στις εκπρόθεσμες οφειλές νοσοκομείων, και στις συναλλαγές μεταξύ του δημοσίου και των δημοσίων επιχειρήσεων».
στ. -«Η Κομισιόν προχωρά στη σύσταση λήψης απόφασης από το Συμβούλιο στα πλαίσια του Άρθρου 126(9) TFEU και για ένα σχεδίου δράσης ώστε να αναχαιτισθούν τα προβλήματα των Ελληνικών στατιστικών στοιχείων, περιλαμβανομένης της διακυβέρνησης» [5].
στ. -«Η Κομισιόν προχωρά στη σύσταση λήψης απόφασης από το Συμβούλιο στα πλαίσια του Άρθρου 126(9) TFEU και για ένα σχεδίου δράσης ώστε να αναχαιτισθούν τα προβλήματα των Ελληνικών στατιστικών στοιχείων, περιλαμβανομένης της διακυβέρνησης» [5].
Η πασοκική κυβέρνηση, προτού ακόμα προετοιμαστεί καλά και ξεδιπλωθεί η επιθετικότητα των «χρηματαγορών» και του ευρωενωσιακού διευθυντηρίου απέναντι στην Ελλάδα, μπορούσε να κινηθεί ταχύτατα για τη δανειοδότηση της χώρας ως προς το οικονομικό έτος 2010, αλλά ... το «ξέχασε» εντελώς ώσπου να περάσουν οι 100 πρώτες μέρες της θητείας της. Σε όλη αυτή τη περίοδο η κυβέρνηση περιέργως απέφυγε να συνδυάσει την δυνατότητα υψηλής αυτοχρηματοδότησης των δανειακών της αναγκών με την έκδοση «λαϊκών» ή «εθνικών» ομολόγων και την προσφυγή (δευτερευόντως) στην μυστική διαδικασία επαφών με μη δυτικά κράτη ή τράπεζες για αναζήτηση χαμηλότοκων δανείων (private placement). Αντίθετα διάλεξε τη διασύνδεση της με το διεθνές και εγχώριο ιδιωτικό τραπεζικό τομέα αποποιούμενη την ανάγκη να αξιοποιήσει εκείνες τις ελληνικές τράπεζες στις οποίες υπάρχει ισχυρή συμμετοχή του δημοσίου. Προτίμησε τα σούρτα φέρτα και τις μυστικές επαφές του πρωθυπουργού με το κεντρικό στελέχος της Goldman Sachs Γκάρι Κον και των εκπροσώπων του Paulson Hedge Fund (επιθετικότατο fund απέναντι στα ελληνικά ομόλογα) με υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη (πηγή: «Πρώτο Θέμα», 31-1-10). Αποφάσισε την πιο βλαπτική επιλογή αυτή της δημοπρασίας (auction) με μάνατζερ την Goldman Sachs και τις συνεργαζόμενες μ΄ αυτήν τράπεζες. Έτσι οι ανάδοχοι της πρόσφατης έκδοσης του ελληνικού πενταετούς κοινοπρακτικού ομολόγου (5 δις. ευρώ) ορίστηκαν στα πλαίσια μιας κοινοπραξίας με επικεφαλής τις τράπεζες Goldman Sachs Group Inc (με κεντρική λειτουργία στη διεθνή κερδοσκοπία) και Deutsche Bank AG (που σε δυο εκθέσεις της προεξοφλούσε τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της από την Ευρωζώνη). Με πιστοληπτική ικανότητα: A2 (Moody΄s), BBB+ (Standard & Poor΄s), BBB+ (Fitch). Αποτέλεσμα το τοκογλυφικό μεσοσταθμικό επιτόκιο να διαμορφωθεί περίπου στο 6,25% ( mid-swaps 350 με 365 μ.β.). Παράλληλα όρισε τον Πέτρο Χριστοδούλου (πρώην στέλεχος της JPMorgan Chase και της Goldman Sachs) [6], ως επικεφαλής του οργανισμού διαχείρισης δημόσιου χρέους (ΟΔΔΗΧ). Σύμφωνα δε με άρθρο της γαλλικής Le Monde στις 1 Μαρτίου 2010, ο Πέτρος Χριστοδούλου είναι στο επίκεντρο έρευνας από την αμερικανική Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (FED) καθώς στις αρχές του 2009 είχε την εποπτεία της ίδρυσης της λονδρέζικης εταιρείας Titlos, συγγενικής της Goldman Sachs για μεταφορές χρέους της Ελλάδας μέσω Εθνικής Τραπέζης, μια υπόθεση που φέρνει στο φως την ισχύ ενός ευρωπαϊκού δικτύου επιρροής της Goldman Sachs. Δικτύου που ξεκίνησε από το 1985 και με τους διαμεσολαβητές του εξασφαλίζει ορθάνοικτες τις πόρτες των κυβερνήσεων [7]. Αυτό που είναι τελικά αξιοσημείωτο είναι η σχέση Goldman Sachs / Wall Street και κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με αποκαλύψεις στο διεθνή τύπο το 2001-2002 η σχέση αυτή πήρε τη μορφή απόκρυψης του ελληνικού χρέους (μέσω ειδικής μορφής swap φανταστικών συναλλαγματικών ισοτιμιών). Το δημόσιο χρέος το 2001 ήταν 99,7% του ΑΕΠ. Αν συνυπολογισθεί και η απόκρυψη είναι ίδιο ...με το σημερινό. Όμως τότε μπήκαμε στην ΟΝΕ. Τώρα με το ίδιο χρέος μπήκαμε υπό δημοσιονομική ευρω-κατοχή. Τώρα πάλι εν έτι 2010 και ξανά επί πασοκικής κυβέρνησης στην αγορά των ελληνικών ομολόγων εγκαταστάθηκε η επικυριαρχία της Goldman Sachs (και άλλων διεθνικών τραπεζών και hedge funds) με επακόλουθο να σκηνοθετηθεί το κατάλληλο ανοικτό πεδίο μιας διεθνούς κερδοσκοπικής ανακύκλησης στοιχημάτων πάνω στη βάση των ασφαλίστρων αντιστάθμισης ελληνικού πιστωτικού κινδύνου (CDS) και της απόκλισης μεταξύ των επιτοκίων ελληνικού και γερμανικού δανεισμού (Spread). Κερδοσκοπική ανακύκληση που εγγράφει στην ίδια τη δυναμική της κλιμάκωση την πιθανολογική επίτευξη της ελληνικής χρεοκοπίας, ως μια κερδοφόρα επενδυτική διαδικασία για το υπερεθνικό πλασματικό- τοκογλυφικό κεφάλαιο. Αμέσως με τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα η κυβέρνηση στις 4 Μαρτίου, συνεχίζοντας την ίδια τακτική των δημοπρασιών προχώρησε σε νέο δεκαετές κοινοπρακτικό ομόλογο (5 δις. ευρώ) μέσω των αναδόχων Barclays Capital, HSBC Holdings, Εθνική Τράπεζα, Nomura και Τράπεζα Πειραιώς, με τελική απόδοση στο 6,3%, (mid-swaps +300 μ.β.) και με προσφορές αποτελούμενες βασικά από τράπεζες και θεσμικούς επενδυτές του εξωτερικού. Σε ξένους (κυρίως ευρωπαϊκούς) επενδυτές πέρασε το 77%,Το μεγαλύτερο δε μέρος της ζήτησης προήλθε από τη Βρετανία (20%) και τη Γερμανία (14%).
H ολοκληρωτική υπαγωγή του Ελληνικού Δημοσίου στις διεθνείς χρηματαγορές έχει αλυσοδέσει τα δημόσια οικονομικά στην αρπακτικότητα των διεθνών τραπεζιτών και των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης της χώρας που τελικά καθορίζουν τα δυσβάστακτα τοκογλυφικά επιτόκια υψώνοντας το κόστος δανεισμού ως το βαθμό συναγερμού επικείμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Ταυτόχρονα όλο αυτό το διάστημα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση καλλιεργούν το έδαφος για ενδεχόμενη προσφυγή στην εξαθλιωτική πατρωνία του υπουργείου οικονομικών της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Προς αυτό δε συνηγορούν και πολλοί οικουμενιστές μέντορες του πρωθυπουργού όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ για τον οποίο δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε μια ενδεχόμενη καταφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ [8]. Ήδη ο υπουργός Οικονομικών έχει συναντηθεί με τον οικονομικό σύμβουλο και υπεύθυνο μελετών του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ (αρχιτέκτονα των «επειγόντων μέτρων» της κυβέρνησης), όταν ο πρωθυπουργός βρισκόταν στις ΗΠΑ, και συμφώνησαν δανειακή χορήγηση 40 δις. ευρώ με επιτόκιο 4,4% σε δύο δόσεις με επαχθέστατες προϋποθέσεις μεταξύ των οποίων: απελευθέρωση ορίου απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση οργανικών θέσεων στο δημόσιο και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μείωση αποζημιώσεων απολυθέντων, κατάργηση κλαδικών συμβάσεων, χρονικό περιορισμό επιδομάτων ανεργίας, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης κ.ο.κ. Το σενάριο της προσφυγής στο ΔΝΤ
εξυπηρετεί δυο στόχους της κυβέρνησης. Ο ένας είναι υποτίθεται είναι η χρησιμοποίηση του ως εκβιαστικό «άσσο στο μανίκι» απέναντι στην γερμανική- ευρωενωσιακή ακαμψία και αρνητικότητα. Ο άλλος είναι ότι η πασοκική κυβέρνηση θέλει ένα ισχυρότερο άλλοθι για λήψη ακόμα πιο αγριότερων μέτρων όπου καθώς υποστηρίζει πρωτοκλασάτος υπουργός (εκ των υπευθύνων του σχεδίου προσφυγής στο ΔΝΤ) «εάν δεν πάμε στο Ταμείο, σε λίγο θα μας πάρουν με τις πέτρες ή και με τις ντομάτες στον δρόμο με τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοσθούν» [9].
εξυπηρετεί δυο στόχους της κυβέρνησης. Ο ένας είναι υποτίθεται είναι η χρησιμοποίηση του ως εκβιαστικό «άσσο στο μανίκι» απέναντι στην γερμανική- ευρωενωσιακή ακαμψία και αρνητικότητα. Ο άλλος είναι ότι η πασοκική κυβέρνηση θέλει ένα ισχυρότερο άλλοθι για λήψη ακόμα πιο αγριότερων μέτρων όπου καθώς υποστηρίζει πρωτοκλασάτος υπουργός (εκ των υπευθύνων του σχεδίου προσφυγής στο ΔΝΤ) «εάν δεν πάμε στο Ταμείο, σε λίγο θα μας πάρουν με τις πέτρες ή και με τις ντομάτες στον δρόμο με τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοσθούν» [9].
Η γερμανική - ευρωενωσιακή αποσταθεροποίηση της Ελλάδας
Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που οπωσδήποτε θα αποτελούσε ένα καταλυτικό γεγονός αυτοακύρωσης της Ευρωζώνης και περίτρανη κατάδειξη πως είναι παρωδία νομισματικής ενότητας, πως απαντάει η πολιτική του Βερολίνου; Είναι βέβαιο πως απλά η Γερμανική πολιτική στη σημερινή συγκυρία βρίσκεται σε μεγάλη σύγχυση και αμηχανία. Κινείται αμυντικά προσπαθώντας να περισώσει κεκτημένα (τα εις βάρος των λοιπών χωρών-μελών εμπορικά της πλεονάσματα) και είναι παντελώς ανίκανη να χαράξει συνολικό σχέδιο για την Ευρωζώνη. Πρόκειται για πολιτική που παραπαίει καθώς σε μεγάλο βαθμό υπερκαθορίζεται από τη σύγκρουση γραμμών στα μυστικά δώματα της γερμανικής καγκελαρίας όπου μέχρι τώρα επικρατούνε οι απόψεις τεχνοκρατών μεταξύ των οποίων του, ανήκοντος στο ευρωπαϊκό πλέγμα επιρροής της Goldman Sachs, Βον Οτμάρ Ίσσινγκ [10]. Ο ίδιος είναι αρχιτέκτονας της νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, πρώτη επικεφαλής οικονομολόγος του Economist, επικεφαλής του Κέντρου Μελετών για τις χρηματοπιστωτικές αγορές και ιδεολογικός υποστηρικτής της γερμανικής και ευρωενωσιακής μονεταριστικής σταθερότητας και σύμβουλος της Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ. Το ισχυρό του επιχείρημα είναι πως μια επιλογή «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» και χρηματοδότησης της Ελλάδας θα ήταν δυναμίτης στα θεμέλια της Ευρωζώνης γιατί παραβιάζει τις δεσμευτική «No-bail-out» ρήτρα των συνθηκών της. Σύμφωνα με τον Βον Οτμάρ Ίσσινγκ μια βοήθεια από το εξωτερικό θα είχε νόημα μόνον στα πλαίσια των αυστηρών και εφαρμόσιμων κανονισμών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου [11]. Σχετικά με την «λύση» της προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ δεν φλερτάρει κάθε τόσο μόνο η παραπαίουσα Γερμανία αλλά και πολλές άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ όπως Βρετανία, Σουηδία, Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Ιταλία κλπ με αντίθετους κυρίως Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία.
Ολόκληρο το προηγούμενο διάστημα η Γερμανία καθοδήγησε τον πιο επιθετικό προπαγανδιστικό και οικονομικό πόλεμο όχι μόνο απέναντι στη χώρα μας αλλά και στις άλλες νότιες χώρες, τις αποκαλούμενες απαξιωτικά «PIGS» (αρκτικόλεξο προερχόμενο από την Goldman Sachs). Ως προς την Ελλάδα αυτή αξιολογήθηκε από το γερμανικό κατεστημένο ως το προσφερόμενο «πειραματόζωο» ενός γενικότερου παραδειγματισμού και σωφρονισμού στην Ευρωζώνη. Ήδη από πολύ ενωρίς το Spiegel με άρθρο του στις 6 Απρίλη 2009 προμήνυε το «κλίμα»: «Η Αθήνα ευρίσκεται πριν από τη χρεοκοπία, παρά το ότι η οικονομική κρίση δεν έχει ακόμη ξεσπάσει στη χώρα, με ολόκληρη τη μανία της. Τώρα εκδικείται η αδυναμία αλλαγής». Κάποιοι ερμηνεύουν την γερμανική στάση ως μια τακτική της Γερμανίας, να εξαναγκάσει την ελληνική κυβέρνηση να συνεργαστεί σχετικά με το ρόλο της Goldman Sachs στη χώρα μας, ώστε να πάρει τη ρεβάνς από τις ΗΠΑ: Όπως εκεί πρωτοξηλώθηκε η Siemens τώρα υποτίθεται ήρθε η σειρά της Goldman Sachs για το ανάλογο στο χώρο της Ε.Ε. Αν και αυτή η ερμηνεία ενέχει ψήγματα αλήθειας ωστόσο είναι ανεπαρκής να προσφέρει μια αξιόπιστη εξήγηση. Οι σημαντικότεροι παράγοντες που αιτιολογούν τη γερμανική επιθετικότητα (συνεπικουρούμενη από Αυστριακούς, Ολλανδούς και άλλους) είναι πλείστοι:
α. -Πρώτα-πρώτα η οικονομικοπολιτική σκοπιμότητα. Αυτή έχει δυο πλευρές. Μια φανερή και μια κεκρυμμένη. Η φανερή αφορά την ανάγκη να περιφρουρηθεί σε συμβολικό και πραγματικό επίπεδο, πάση θυσία και με κάθε κόστος, το διάτρητο «Συμφώνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» με επιβολή των προβλεπόμενων ρητρών, ελέγχων, κυρώσεων και εντολών από την γερμανική-ευρωενωσιακή ολιγαρχία. Η κεκρυμμένη σχετίζεται με δύο δεδομένα. Το πρώτο είναι η πιθανολόγηση των στοιχημάτων σε ταμπλό (hedging bets) για συνεχή μείωση της ισοτιμίας του ευρώ ως προς το δολάριο. Το δεύτερο είναι πως τούτη η συγκαλυμμένη τελικά υποτίμηση ευνοεί τις γερμανικές εξαγωγές στις ΗΠΑ αλλά και αλλού. Με λίγα λόγια το τσουνάμι των χρηματαγορών στον ελληνικό «αδύναμο κρίκο» που εξασθενίζει το ευρώ συμβάλει στο ... γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα, άρα και ως προς το γεγονός αυτό Γερμανοί και «κερδοσκόποι» έχουνε κοινά συμφέροντα και τα προωθούνε με πειράματα πάνω «στου κασίδι το κεφάλι», την Ελλάδα. Έτσι τώρα μπορεί να γίνει αντιληπτό το πραγματικό νόημα της δήλωσης Μέρκελ (στη γερμανική Βουλή,17-3-2010) πως δεν είναι η κερδοσκοπία των αγορών που έφερε την Αθήνα σε δεινή θέση, αλλά η παραβίαση του Συμφώνου Σταθερότητας.
β. -Μέσα στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης κυρίαρχο ζήτημα είναι αυτό της αναπαραγωγής της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας με υποστήριγμα έναν ενωμένο αστερισμό ισχυρών χωρών που επωφελούνται από την νομισματική και την πολιτικοοικονομική σταθερότητα, καθηλώνοντας την ελεγχόμενη ασθενική ευρωενωσιακή περιφέρεια (Ιρλανδία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες) σε ολοκληρωτική υποταγή.
β. -Μέσα στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης κυρίαρχο ζήτημα είναι αυτό της αναπαραγωγής της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας με υποστήριγμα έναν ενωμένο αστερισμό ισχυρών χωρών που επωφελούνται από την νομισματική και την πολιτικοοικονομική σταθερότητα, καθηλώνοντας την ελεγχόμενη ασθενική ευρωενωσιακή περιφέρεια (Ιρλανδία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες) σε ολοκληρωτική υποταγή.
γ. -Κατά το γερμανικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, θα πρέπει να αποφευχθεί κάθε δανειακή βοήθεια ώστε να μην αποδυναμωθεί, με «επιβλαβείς οικονομικά και ηθικά λύσεις», η αναγκαία σταθεροποιητική προσαρμογή των προβληματικών χωρών. Το ίδιο αυτό κατεστημένο διαρρέει την άποψη ότι μοναδική περίπτωση που ίσως να λύγιζε την ακαμψία θα ήταν η ενδιαφερόμενη για υποστήριξη χώρα να κηρύξει χρεοκοπία ούτως ώστε να παρακαμφθούν τα θεσμικά προσκόμματα που θέτουν είτε η ευρωσυνθήκη είτε το σύνταγμα και η βουλή της Γερμανίας.
δ. -Η δουλικότητα των εγχώριων ελίτ επιτρέπει ώστε η Ελλάδα να απαξιώνεται προγραμματισμένα και να λοιδορείτε καθημερινά από το γερμανοκρατούμενο «διευθυντήριο» καθώς έχει επιλεχθεί ως το «αποπομπαίο θύμα» ολόκληρης της Ευρωζώνης που θα πρέπει πάνω του να υλοποιηθεί η δέουσα επιχείρηση «τιμωρίας, σωφρονισμού και παραδειγματισμού».
Εάν αυτό το «διευθυντήριο» δεν ήταν απλώς ο ευρω-θεματοφύλακας της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας και των ειδικών γερμανικών συμφερόντων θα μπορούσε να κάμψει την επίθεση των χρηματοπιστωτικών αγορών οδηγώντας τις σε σοβαρές απώλειες και τα ελληνικά Spread και CDS σε σημαντική υποχώρηση. Θεωρητικά οι τρόποι είναι πολλοί: Κηρύσσοντας κατάσταση εκτάκτης ανάγκης στην ζώνη του ευρώ και «παγώνοντας» τις απαγορευτικές ρήτρες αφού σε «καιρούς μεγάλης κρίσης το σύνταγμα είναι απλώς ένα κομμάτι χαρτί» (Καρλ Σμιτ). Από κει και πέρα αναλαμβάνοντας συλλογικές υποστηρικτικές πρωτοβουλίες (έκδοση ευρωομολόγου, μαζική αγορά ελληνικών ομολόγων από Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ελληνικές τράπεζες κ.α.). Αντί τούτων η Ευρωζώνη υπό γερμανική καθοδήγηση πέταξε την Ελλάδα στις ύαινες των χρηματαγορών και υπέσκαψε σε βάθος την οικονομική της εξέλιξη εξαναγκάζοντας την να δανειστεί με τοκογλυφικά επιτόκια και επιβάλλοντας της παράλληλα ειδικό καθεστώς εξοντωτικής οικονομικής και δημοσιονομικής κατοχής.
Εάν αυτό το «διευθυντήριο» δεν ήταν απλώς ο ευρω-θεματοφύλακας της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας και των ειδικών γερμανικών συμφερόντων θα μπορούσε να κάμψει την επίθεση των χρηματοπιστωτικών αγορών οδηγώντας τις σε σοβαρές απώλειες και τα ελληνικά Spread και CDS σε σημαντική υποχώρηση. Θεωρητικά οι τρόποι είναι πολλοί: Κηρύσσοντας κατάσταση εκτάκτης ανάγκης στην ζώνη του ευρώ και «παγώνοντας» τις απαγορευτικές ρήτρες αφού σε «καιρούς μεγάλης κρίσης το σύνταγμα είναι απλώς ένα κομμάτι χαρτί» (Καρλ Σμιτ). Από κει και πέρα αναλαμβάνοντας συλλογικές υποστηρικτικές πρωτοβουλίες (έκδοση ευρωομολόγου, μαζική αγορά ελληνικών ομολόγων από Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ελληνικές τράπεζες κ.α.). Αντί τούτων η Ευρωζώνη υπό γερμανική καθοδήγηση πέταξε την Ελλάδα στις ύαινες των χρηματαγορών και υπέσκαψε σε βάθος την οικονομική της εξέλιξη εξαναγκάζοντας την να δανειστεί με τοκογλυφικά επιτόκια και επιβάλλοντας της παράλληλα ειδικό καθεστώς εξοντωτικής οικονομικής και δημοσιονομικής κατοχής.
Η συνδυασμένη χρηματιστική επέλαση
Μια είναι η ωμή αλήθεια: Η ευρωπαϊκή «Σκύλλα» (Γερμανία και ευρωενωσιακά θεσμικά όργανα) συμμάχησε μυστικά με την «Χάρυβδη» των χρηματοπιστωτικών αγορών για να «σωφρονίσουν» σταθεροποιητικά και τοκογλυφικά τη χώρα μας. Στις 6 Οκτωβρίου 2009 οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμ Γερμανίας έγραφαν: «οι χρηματοπιστωτικές αγορές σώζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας». Η μεγάλη επίθεση της οικουμενικής χρηματιστικής ολιγαρχίας σε Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και πρωταρχικά Ελλάδα μπορεί να αυτοσυστήθηκε μέσα από τους ψευδολόγους τεχνοκράτες αναλυτές και τα τρομοκρατικά ΜΜΕ ως μια αντικειμενική «τακτοποιητική» και «εκκαθαριστική» παρέμβαση των δυνάμεων της διεθνοποιημένης αγοράς, που αντικατόπτριζε υποτίθεται τις συνέπειες του δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά η ουσία είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια προγραμματισμένη και καλοστημένη επιχείρηση πελώριας κερδοφορίας για τους χρηματοδεσπότες Banksters απέναντι στα κρατικά ομόλογα των χωρών του ευρω-Νότου και του ίδιου του ευρώ. Η επίθεση αυτή εξυπηρετούσε παράλληλα και την αμερικανική οικονομία καθώς πρόσφερε μια ζωογόνα ανάσα στο προβληματικό δολάριο (ως «ασφαλούς νομισματικού καταφυγίου») ενώ διασκεδάζει τις ανησυχίες δανειοδοτριών χωρών (Κίνα κ.α.) σχετικά με την αξία των αμερικανικών ομολόγων και δολαρίων που κατέχουν.
Το σάρωμα της Ελλάδας αφορά ένα πολύπλοκο και αδιαφανές παιχνίδι που στηρίχθηκε σε 3 κεντρικούς αλληλοτροφοδοτούμενους άξονες:
Το σάρωμα της Ελλάδας αφορά ένα πολύπλοκο και αδιαφανές παιχνίδι που στηρίχθηκε σε 3 κεντρικούς αλληλοτροφοδοτούμενους άξονες:
1. -Tρεις αμερικανικοί οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης πρωτάνοιξαν τις πύλες της χρηματοπιστωτικής τοκογλυφικής λεηλασίας της χώρας με την υποβάθμιση της δανειοληπτικής μας αξιοπιστίας. Την αρχή έκανε ο οίκος Fitch που αξιολόγησε τη θέση μας σε εκείνη του «κινδύνου πτώχευσης», ΒΒΒ+ (πρώτη φορά για χώρα Ευρωζώνης). Μέσω των πληροφοριακών δικτύων Bloomberg το μήνυμα διαδόθηκε αστραπιαία σε όλες τις παγκόσμιες αγορές. Οι επενδυτές ξεπουλάνε ελληνικά ομόλογα, Hedge funds ξεκινάνε τα στοιχήματα, τα Spread και τα CDS εκτινάσσονται, καταθέσεις και κεφάλαια διαφεύγουν από την Ελλάδα στο εξωτερικό. Η επιχείρηση πιστοληπτικής αποδόμησης της χώρας πλαισιώνεται από μια σειρά αρνητικών εκθέσεων της Deutsche Bank και της Goldman Sachs που η πασοκική κυβέρνηση τις είχε αναδόχους στο πρώτο κοινοπρακτικό της δάνειο το Γενάρη του 2010.
2. -Το εξωτερικό δημόσιο χρέος είναι κατανεμημένο σε τράπεζες: γαλλικές 25%, Ελβετικές 20%, γερμανικές 15%, αμερικανικές 5%, βρετανικές 3%, ολλανδικές 3% κ.α. ενώ συνολικά το 80% του ελληνικού χρέους βρίσκεται σε ευρωπαϊκές τράπεζες [12]. Οι ίδιες δε οι διεθνείς κεντρικές τράπεζες, που τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν στη συσσώρευση της ελληνικής χρέωσης, εδώ κι ένα τετράμηνο μέσω των συμβολαίων αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου (Credit Default Swaps) και των στοιχημάτων σε ταμπλό, συμμετέχουν στο μεγάλο σχέδιο της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης. Πρωτεργάτες σε αυτή τη διαδικασία Goldman Sachs και JΡ Μorgan Chase που με την υποστήριξη άλλων δέκα τραπεζών, είχαν ήδη στήσει (από το Σεπτέμβριο 2009) την εταιρεία the Markit Group of London και τον iTraxx SovX δείκτη Δυτικής Ευρώπης Ο δείκτης αυτός περιλαμβάνει 15 Credit Default Swaps βαρύνουσας διαπραγμάτευσης που αφορούν εκτός της Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία κ.α. χώρες. Με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε το παιχνίδι της καθημερινής ανακύκλησης των δευτερογενών πιστωτικών παραγώγων, των CDS και των στοιχημάτων για τη πιθανότητα κατάρρευσης της Ελλάδας και του Ευρω-Νότου ανεβάζοντας όχι απλώς τα ασφαλιστικά και δανειακά κόστη της Ελλάδας σε δυσθεώρητα επίπεδα αλλά αυτό το ίδιο το επίπεδο κινδύνου κατάρρευσης της χώρας. Έτσι π.χ. μόνο το ασφαλιστικό κόστος για 10 εκατ. δολ. Ελληνικών ομολόγων αυξήθηκε πάνω από 400 χιλιάδες δολ. το Φεβρουάριο του 2009. Σε αυτό το ομαδικό κυνήγι του «θηράματος Ελλάς» πήραν μέρος όχι μόνο oi αμερικανικές Goldman Sachs, JP Morgan αλλά και ευρωπαϊκές μεγα-τράπεζες οι ίδιες που αγόραζαν όλο το προηγούμενο διάστημα τα ομόλογα της μεταξύ των οποίων οι: ελβετικές Credit Suisse και UBS, γαλλικές Societe Generale και BNP Paribas, γερμανικές Deutsche Bank κ.α. [13].
3. -Τα πανίσχυρα hedge funds αποφάσιζαν τις μεγάλες κινήσεις στοιχημάτων μέσω μυστικών συσκέψεων. Μια τέτοια συνεύρεση έγινε αρχές Φεβρουαρίου 2010 με μορφή «δείπνου ιδεών» που οργανώθηκε από την επενδυτική τράπεζα Monness, Crespi, Hardt & Co . Πήρε μέρος μια μικρή ομάδα διαχειριστών εκπροσώπων των ισχυρότερων hedge funds: Soros Fund Management LLC , SAC Capital Advisors LP, Greenlight Capital Inc., Brigade Capital. Η κατεύθυνση ήταν πως η Ελλάδα στα πλαίσια του ενιαίου νομίσματος ευρώ είναι ο ανυπεράσπιστος «αδύναμος κρίκος» από οργανωμένες επιθέσεις στα ομόλογα της αφού δεν διαθέτει τη δραχμή και το όπλο της νομισματικής υποτίμησης. Οι επιθέσεις αυτές εκτινάσσοντας την ελληνική κρίση χρέους θα αντικατοπτριστούν στην μεγάλη υποχώρηση της ισοτιμίας του ευρώ. Η Ελλάδα είναι χώρα ντόμινο όχι μονάχα για την Ευρώπη, αλλά καταλύτης για μια διεθνή κρισιακή ακολουθία που θα μπορούσε να απλωθεί και να συμπεριλάβει όλες τις χρεωμένες χώρες. Στο μεγάλο παιχνίδι στοιχημάτων απέναντι στην Ελλάδα από τη μια μεριά και την νομισματική ισοτιμία του ευρώ από την άλλη προσέτρεξαν επίσης: τα ηγετικά hedge funds, GlobeOp Financial Services SA και Paulson & Co και οι μεγα-τράπεζες Goldman Sachs, J.P. Morgan Chase & Co, Bank of America-Merrill Lynch (από ΗΠΑ) και Barclays Bank (από Μ. Βρετανία) [14]. Η εστίαση των στοιχημάτων σε ταμπλό για το ευρώ άρχισε το Δεκέμβριο του 2009. Στοιχήματα που έφτασαν να αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο ποσοστό της 3 τρις. δολ. ημερήσιας παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος. Η διαπραγμάτευση του ευρώ ήταν 1,51 δολάρια το Δεκέμβρη και έφτασε 1,37 δολάρια σήμερα, με την αγορά στοιχημάτων να ορίζει αποδώσεις 14 προς 1 και να πιθανολογεί πως η ισοτιμία 1 εευρώ = 1 δολλάριο , θα επιτευχθεί εντός ενός έτους.
Πρόγραμμα Σταθερότητας - Επείγοντα Μέτρα
Η οικονομική και κοινωνική ζωή του ελληνικού λαού τέθηκε υπό το καθεστώς της άμεσης ιμπεριαλιστικής κατοχής (Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Η κατοχή αυτή υποστηρίζεται από τις εγχώριες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, το ενιαίο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, τα κτηνώδη ΜΜΕ ενώ αξιοποιεί θαυμάσια προς όφελος της την ανοχή έως ευμενή αποδοχή της από τη φιλελεύθερη αριστερά και τις ΜΚΟ της «κοινωνίας πολιτών». Η κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, η οικονομική κατοχή της συντελείται κάτω από την επίκληση των όρων περί «υπερβολικού ελλείμματος», των ευρωπαϊκών συνθηκών, του Mάαστριχτ και της Λισαβόνας και συνεπάγεται απολύτως την καθ΄ υπαγόρευση και προστακτική άσκηση της εσωτερικής οικονομικής πολιτικής. Με την υπαγωγής της Ελλάδας στο Άρθρο 126 (παράγραφος 9) της Συνθήκης της Λισαβόνας, η εκτέλεση του προϋπολογισμού ελέγχεται ανά μήνα από τους μηχανισμούς των Βρυξελών, οι οποίοι και θα κατευθύνουν τον τρόπο διαχείρισης των ποσών που πληρώνει ο ελληνικός λαός, των εσόδων και εξόδων του κρατικού προϋπολογισμού. Επιπρόσθετα με την υπαγωγή της χώρας στο Άρθρο 121 (παράγραφος 4) το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εν προκειμένω το Εκοφίν) αποφασίζει χωρίς καν τη ψήφο του Έλληνα υπουργού και αναλαμβάνει την πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής, την προώθηση των μεταρρυθμίσεων, την ανεξαρτητοποίηση και ιδιωτικοποίηση τομέων του δημοσίου και γενικότερα τον πλήρη οικονομικό και κοινωνικό έλεγχο ώστε να εξασφαλιστεί η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων προς τις διεθνείς τραπεζικές-χρηματιστικές μαφίες, τους τοκογλύφους ξένους δανειστές της χώρας. Τα μέσα εκβιασμού που διαθέτει τούτο το κατοχικό καθεστώς βάση των ίδιων συνθηκών είναι αρκετά ιδίως τα προβλεπόμενα στο άρθρο 126 (παράγραφος 11) με βάση το οποίο αν οι ιμπεριαλιστές «εταίροι» κρίνουν πως η χώρα αδυνατεί να συμμορφωθεί στη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, τότε προβλέπεται όχι απλώς ευρωενωσιακός έλεγχος αλλά και το πλήρης πάγωμα του δανεισμού καθώς και η περικοπή των πόρων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ταμείο Συνοχής.
Το κατοχικό «καθεστώς καθυστέρησης - έκτακτης ανάγκης» που επιβλήθηκε στη χώρα μας, μεταξύ των άλλων την υποχρεώνει εντός τριετίας να κατεβάσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα από 12,7% σε 3% που αποτελεί όριο στο «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Πρόκειται για μοναδική περίπτωση χώρας στο σύνολο των 13 ελλειμματικών μελών της Ευρωζώνης που τίθενται τέτοια αυστηρά προστακτικά μέτρα ελάχιστης χρονικής προσαρμογής. Σ΄ αυτό το πλαίσιο και κατόπιν της επίσκεψης του αρμόδιου Φιλανδού επιτρόπου της Κομισιόν Όλι Ρεν στην Αθήνα (1 Μαρτίου 2010) Το «Πρόγραμμα Σταθερότητας» της πασοκικής κυβέρνησης εξειδικεύτηκε στα «Επείγοντα Μέτρα» τις 3 Μαρτίου 2010 με τα οποία στοχεύεται για το 2010 η ελάττωση του ελλείμματος από 12,7% σε 8,7 % του ΑΕΠ δηλαδή κατά τέσσερις μονάδες. Η εξοικονόμηση ύψους 4,8 δισ. ευρώ προβλέπεται από την αύξηση των εσόδων κατά 2,4 δις. (κυρίως έμμεσοι φόροι) από περικοπές των δαπανών (μισθοί δημοσίων υπαλλήλων) κατά το 1,7 δις και περικοπή δημοσίων επενδύσεων κατά 700 εκ. ευρώ. Ο ίδιος δε ο Ευρωπαίος επίτροπος Όλι Ρεν, συντονιστής της οικονομικής κατοχής της χώρας, διέλυσε τις όποιες αυταπάτες για τη συνέχεια των «επειγόντων» μέτρων σταθερότητας ανακοινώνοντας στην ιταλική «Κοριέρε ντέλα Σέρα» ότι η εξαθλιωτική αυτή πολιτική θα συνεχιστεί το 2011 και το 2012. Και έπεται η συνέχεια.
Τα πρόσθετα μέτρα σταθεροποίησης, ακραίας δημοσιονομικής πειθάρχησης και άγριας λιτότητας (τόσο τα νομοθετημένα όσο και αυτά της «κρυφής ατζέντας») με προσχηματική δικαιολογία την συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών, του δημοσιονομικού ελλείμματος και της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας αποτελούν μια σοσιαληστρική επέλαση κατά του ελληνικού λαού, όχι μόνο κατά των εργαζομένων στο δημόσιο αλλά ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία. Περιλαμβάνουν κατ΄ αρχήν 30% περικοπή του 13ου και 14ου μισθού, πάγωμα συντάξεων, ισχυρή περικοπή επιδομάτων, φορολογική επιδρομή με την εκτίναξη των εμμέσων φόρων καθώς κοκ. Μέτρα που ουδόλως πρόκειται να αντιμετωπίσουν τη θηλιά του χρέους που οι πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις φόρεσαν στο λαιμό του ελληνικού λαού, με τη συγκατάθεση του. Ως προς τη χρονική διάρκεια του ελληνικού δημοσίου χρέους της 31-12-2009, το 10,2% είναι βραχυπρόθεσμο (μέχρι 1 έτος), το 39,6% είναι μεσοπρόθεσμο (1 έως 5 έτη), το 50,2% είναι μακροπρόθεσμο (άνω των 5 ετών) ενώ η μέση υπολειπόμενη φυσική διάρκεια του είναι 7,94 έτη [15]. Η δε δυνατότητα ορθολογικής μείωσης των δαπανών μας, με χρεολύσια 29,14 δις. ευρώ και τόκους 12,34 δις. ευρώ (εκτιμήσεις 2009), θα επιφέρει τελικά μόνο μια μικρή «ταμειακή» επίδραση. Ακόμα και αν τα έξοδα μειώνονταν στα 60 δις €, με τοκοχρεολύσια ύψους 41 δις. ευρώ (68% των εξόδων και 82% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού) είναι αδύνατον να δραπετεύσουμε από την «παγίδα του χρέους» ακόμα και με τις πιο «αιματηρές οικονομίες». Όπου: δημόσιο χρέος 2009 (με δημοσιονομικό έλλειμμα 12,7% ΑΕΠ)= 298,5 δις. ευρώ (125% του ΑΕΠ), Χρέος 2010 (με δημ. έλλειμμα 8,7% ΑΕΠ)= 322 δισ. ευρώ (133% του ΑΕΠ), Χρέος 2011 (με δημ. έλλειμμα 5,7% ΑΕΠ)= 340 δις. ευρώ (138% του ΑΕΠ), Χρέος 2012 (με δημ. έλλειμμα 3,0% ΑΕΠ)=μεγαλύτερο των 350 δις. ευρώ (142% του ΑΕΠ) κλπ κλπ [16]. Από την άλλη, η κλεπτοκρατική υποτίμηση πάνω από 30 % της αξίας την εργασιακής δύναμης στο δημόσιο αλλά και στο ιδιωτικό τομέα δυναμιτίζει τους συνολικούς βιοτικούς όρους ζωής του ελληνικού λαού. Οι συνέπειες θα είναι αρνητικότατες. Αφού θα έχουμε μια τεράστια μείωση της καταναλωτικής ροπής, της ζήτησης και των συνολικών επενδύσεων τα συνακόλουθα αποτελέσματα θα είναι, με πρώτο την κατάρρευση της λιανικής αγοράς και την πλημμυρίδα των πτωχεύσεων, η χώρα να βουλιάξει γενικότερα στον βάλτο της μόνιμης ύφεσης οδηγώντας την ανεργία σε τρομακτικά νούμερα και την προοπτική αναπτυξιακής ανάκαμψης σε «όνειρο θερινής νύκτας». Έτσι η οικονομική συρρίκνωση για το 2010 προβλέπεται διπλάσια από αυτή του 2009 με αποτέλεσμα η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ να φτάσει τέλος του χρόνου στα -4%. (πηγή: έκθεση Deutsche Bank, 9 -3-2010). Στα προηγούμενα συμβάλουν σημαντικά η περιορισμένη ρευστότητα και το υψηλό κόστος δανεισμού με τις εγχώριες τράπεζες να περιστέλλουν τις δανειακές χορηγήσεις και να αυξάνουν τα επιτόκια, προκαλώντας κραχ στην αγορά. Οι τράπεζες εφαρμόζουν αυστηρότατες προϋποθέσεις δανεισμού προς τις επιχειρήσεις ενώ τα τραπεζικά επιτόκια κινούνται μεταξύ 6%-9% (όταν το βασικό επιτόκιο στην Ευρωζώνη είναι 1%) προβάλλοντας ως δικαιολογίες τα αυξημένα κόστη του χρήματος και την μακροοικονομική διακινδύνευση. Έτσι ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής του συνολικού δανεισμού προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά από 15,9% τον Δεκέμβριο του 2008 έφτασε στο 4,2% τον Δεκέμβριο του 2009 και στο 3,8% Ιανουάριο 2010 (πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος). Όλα τα παραπάνω ουδόλως απασχολούν κυβέρνηση και πρωθυπουργό που κινούνται στην ίδια λογική με αυτή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ που, μπροστά στην προοπτική το πρόγραμμα σταθερότητας και τα επείγοντα μέτρα να βυθίσουν την Ελλάδα μόνιμα στον ερεβώδη υφεσιακό βάλτο, η προβαλλόμενη θέση είναι πως οι «επιπτώσεις στην ανάπτυξη θα ήταν χειρότερες αν η Ελλάδα παρέμενε στον ίδιο δρόμο, καθώς θα τιμωρούταν από τις αγορές». Μόνο που «ξεχνούν» να συμπληρώσουν: τις αγορές για τις οποίες οι ίδιοι προετοίμασαν το ευδόκιμο έδαφος ώστε αυτές να εφορμήσουν ως ύαινες πάνω στο πτώμα μιας κλεπτοκρατικής- παρασιτικής-υπερχρεωμένης οικονομίας που συνδιαμόρφωσαν μέσα σε 30 χρόνια όλοι μαζί σε αγαστή σύμπνοια. Η ΕΕ / ΟΝΕ και οι πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις, η ευρολιγαρχία και οι εγχώριοι τοπάρχες της.
Αυτή η ληστρική λεηλασία και κατοχή της Ελλάδας από το ευρωενωσιακό διεθυντήριο, την διεθνή τριμερή Κομισιόν-Κ.Ε.Τ.-Δ.Ν.Τ. βασιζόμενη στην εσωτερική τριμερή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ διαθέτει και το «αριστερό» της αποκούμπι την μεταλλαγμένη «αριστερή» «αδελφή ψυχή» του υπερεθνικού κεφαλαίου. .Ο πιο δυναμικός πυρήνας της περιλαμβάνει αρκετούς με καριέρες σε καθεστωτικά κόμματα, σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ, που έχουν επωφεληθεί από κοινοτικά προγράμματα και γενικότερα από τις απολαβές του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου. Αν ο οικουμενιστικός «αριστερός» ανεθνισμός που μονίμως επιτίθεται στο έθνος έχει σταθερά μια θορυβώδη αποδομητική παρουσία στο πολιτικό σκηνικό της χώρας το αδελφικό του πολύμορφο ρεύμα αυτό του αριστερού μετανεωτερικού φιλελευθερισμού, με ποικίλη ιστορική προέλευση (από το παλαιό ΠΑΣΟΚ το ΚΚΕ-ΚΚΕες -εξωκοινοβουλευτική αριστερά) χαρακτηριζόμενο από μια γλωσσική αμφισημία, ιδεολογικοπολιτική ακροβασία και μια συγκαλυπτική απολογητική για τις προϋποθέσεις και την υφή της κρίσης, προσφέρει σήμερα μια «κριτική υποστήριξη» στο Παπανδρέου και επιτίθεται στην ίδια τη κοινωνία ως μια συνετή «αριστερή φωνή» της ολιγαρχικής χρηματοδεσποτικής επιβολής και αυτό στο όνομα της αναγκαίας «σταθερότητας». Όμως η «σταθερότητα» στη γλώσσα των αγορών τα αγγλικά μεταφράζεται stability και ο «σταθερός» ως stable που σημαίνει επίσης και «σταύλος ζώων».
Υπάρχει εναλλακτική λύση;
Η καινούργια περίοδος εκτάκτου ανάγκης και οικονομικής κατοχής που διέρχεται ο λαός της χώρας ορίζει την αναγκαιότητα και την δυνατότητα οικοδόμησης ενός ευρύτατου Λαϊκού Απελευθερωτικού Κινήματος αντίστασης και ελευθέρωσης σε αντιχρηματοδεσποτική, αντιολιγαρχική, αντισυστημική κατεύθυνση το οποίο οφείλουν να συνδιοργανώσουν και να συγκλίνουν όλα τα αγωνιζόμενα λαϊκο-πατριωτικά, ριζοσπαστικά και αντισυστημικά ρεύματα, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία τους και ορίζοντας τις ειδικότερες υπαρκτές ιδεολογικοπολιτικές διαφορές τους ως σοβαρές αλλά δευτερεύουσες μπροστά στην κρισιμότητα των καιρών καθώς και ίσως ως ένα βαθμό επιλύσιμες στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας.
Τα κυρίαρχα μέτωπα αγώνα ορίζονται από ένα κυρίαρχο προαπαιτούμενο και τρεις κύριες επιλογές ανάταξης της χώρας:
Τα κυρίαρχα μέτωπα αγώνα ορίζονται από ένα κυρίαρχο προαπαιτούμενο και τρεις κύριες επιλογές ανάταξης της χώρας:
Το κυρίαρχο προαπαιτούμενο είναι η μαζική ριζοσπαστική αντικατοχική-αντικυβερνητική λαϊκή κινητοποίηση ικανή να οδηγήσει στην απομάκρυνση της επικίνδυνης για την ελληνική κοινωνία πασοκικής κυβέρνησης, διαμορφώνοντας προϋποθέσεις για μια αντιιμπεριαλιστική εθνικολαϊκή διακυβέρνηση σωτηρίας. Η σημερινή κυβέρνηση εκτός του ότι έχει χάσει τη κοινωνική συναίνεση δεν έχει καμιά απολύτως νομιμότητα καθώς υπέκλεψε την εκλογική ψήφο με ψευδείς υποσχέσεις («υπάρχουν τα λεφτά») και πρόγραμμα διαφορετικής πολιτικής από τη σημερινή.
Οι τρεις κύριες επιλογές αφορούν:
1. -Αποχώρηση από την ΟΝΕ. Ο διεκδικητικός μεταρρυθμιστικός αγώνας εντός της ΕΕ / ΟΝΕ (ενάντια στο «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης», έκτακτη φορολόγηση όλων των χρηματοικονομικών συναλλαγών, απαγόρευση των Credit Default Swaps, ουσιαστική φορολόγηση επί του τζίρου των πολυεθνικών μεγαεταιριών, ουσιαστική συμμετοχή της Ε.Ε στις εξοπλιστικές δαπάνες της χώρας και στο κόστος προστασίας των συνόρων της Ελλάδας κλπ) είναι χρήσιμος μεν, οριακότατος δε. Η εξοντωτική συγκυρία επιζητεί την υπέρβαση του περιορισμένου ενδοευρωενωσιακού διεκδικητικού αγώνα διότι η Ελλάδα κινδυνεύει να συνθλιφτεί και να καταστραφεί ολοκληρωτικά από την χρηματοδεσποτική προσταγή και το τωρινό καθεστώς υποτέλειας και κατοχής. Η οποιαδήποτε μορφής «χρηματοδοτική στήριξη» είτε στα πλαίσια της ΕΕ / ΟΝΕ είτε του Δ.Ν.Τ. θα αφορούσε αποκλειστικά την εξασφάλιση των τοκοχρεολυτικών αξιώσεων των τοκογλύφων πιστωτών μας και ουδόλως την υποβοήθηση της εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας καθώς και την υπέρβαση του κλεπτοκρατικού, παρασιτικού, υπερχρεωστικού μοντέλου. Στο τέλος μπορεί ενδεχομένως είτε να εξαναγκαστεί σε έξοδο από ΟΝΕ από το ίδιο το γερμανοκρατούμενο διευθυντήριο των Βρυξελλών είτε να διαλυθεί μέσα από τις αντιφάσεις της αυτή η ίδια η ΟΝΕ. Για την αναγκαία λοιπόν ανάταξη της ελληνικής οικονομίας σε αυτοδύναμη κατεύθυνση βασική προϋπόθεση είναι η αποχώρηση από την Ευρωζώνη και επαναφορά της Δραχμής ως εθνικού νομίσματος και τούτο είναι πολύ προτιμότερο να επιβληθεί από την μαζική ριζοσπαστικοποίηση και την καθολική κινητοποίηση του ελληνικού λαού. Στη συνέχεια απαιτείται λήψη άμεσων μέτρων όπως:
α. -Αναγκαία υποτίμηση της δραχμής με θετικές συνέπειες στο πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, στις εξαγωγές, και το τουρισμό.
β. -Αυστηροί έλεγχοι στη κίνηση των κεφαλαίων (αποφυγή διαφυγής) συναλλαγματικοί και εξωτερικοί εμπορικοί έλεγχοι..
γ. -Υψηλή φορολόγηση στις εισαγωγές ειδών πολυτελείας
δ. -Αποτελεσματικοί έλεγχοι τιμών ειδικά στα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης
2.-Αναδιαπραγμάτευση του χρέους και εσωτερική αυτοχρηματοδότηση. Προτού η χώρα καταληστευτεί ολοκληρωτικά από τη χρηματοδεσποτική ολιγαρχία θα πρέπει να αναλάβει τη στρατηγική πρωτοβουλία και να διεκδικήσει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους της κάτω από την απειλή της διακοπής πληρωμών. Σκοπός η μετατροπή του δημοσίου χρέους σε μακροπρόθεσμο και η διασύνδεση της πληρωμής των τοκοχρεολυσίων με ένα σταθερό ποσοστό του ΑΕΠ (κάτω του 10%). Επιπλέον άμεσα μέτρα οικονομικής πολιτικής:
2.-Αναδιαπραγμάτευση του χρέους και εσωτερική αυτοχρηματοδότηση. Προτού η χώρα καταληστευτεί ολοκληρωτικά από τη χρηματοδεσποτική ολιγαρχία θα πρέπει να αναλάβει τη στρατηγική πρωτοβουλία και να διεκδικήσει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους της κάτω από την απειλή της διακοπής πληρωμών. Σκοπός η μετατροπή του δημοσίου χρέους σε μακροπρόθεσμο και η διασύνδεση της πληρωμής των τοκοχρεολυσίων με ένα σταθερό ποσοστό του ΑΕΠ (κάτω του 10%). Επιπλέον άμεσα μέτρα οικονομικής πολιτικής:
α. -Επίτευξη επαρκούς ρευστότητας μέσω της αυτοχρηματοδοτικής αυτοβοήθειας σε συνδυασμό με μυστική διαδικασία αναζήτησης χαμηλότοκης εξωτερικής χρηματοδότησης (private placement). Ένας καλός μηχανισμός που εξασφαλίζει αναγκαίους πόρους και υποσκάπτει την ισχύ της υπερεθνικής χρηματοδεσποτείας και της εγχώριας τραπεζιτικής εκβιαστικής επιρροής, είναι οι εκδόσεις ελληνικών («εθνικών» ή «λαϊκών») ομολόγων. Έτσι η χώρα θα στηριζόταν στις δικές της (σημαντικές) δυνάμεις ώστε να αναχρηματοδοτήσει σε μεγάλο βαθμό το δημόσιο χρέος της και οι έλληνες πολίτες θα ήταν αυτοί που θα επωφελούταν από την κάρπωση των τόκων αντί οι ξένοι τοκογλύφοι. Ως προς τις απώλειες κερδών που θα υποστούν οι τράπεζες λόγω της διαφυγής καταθέσεων για τα ομόλογα είναι δευτερεύον σε σύγκριση με το πρωταρχικό ζήτημα το να ξεφύγει η χώρα από το να αποτελεί (με γερμανική-ευρωενωσιακή συνδρομή) την εύκολη «λεία» των διεθνών χρηματαγορών.
β. -Προσφυγή για τις γερμανικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια που εντόκως φθάνουν σήμερα τα 70 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό, που δεν περιλαμβάνει τις διεκδικούμενες αποζημιώσεις προς τα χιλιάδες θύματα της γερμανικής θηριωδίας, αφορά: γ1. τις πολεμικές επανορθώσεις, για τις καταστροφές που υπέστη η χώρα, ύψους 7,4 δις. δολ. (αγοραστικής αξίας 1938), όπως καθόρισε η Διεθνή Διάσκεψη του Παρισιού το 1946 και γ2. την εξόφληση του κατοχικού δανείου, ύψους καθορισμένου (από τους ίδιους τους Γερμανούς) 3,5 δις. δολ. (αγοραστικής αξίας 1944).
β. -Προσφυγή για τις γερμανικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια που εντόκως φθάνουν σήμερα τα 70 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό, που δεν περιλαμβάνει τις διεκδικούμενες αποζημιώσεις προς τα χιλιάδες θύματα της γερμανικής θηριωδίας, αφορά: γ1. τις πολεμικές επανορθώσεις, για τις καταστροφές που υπέστη η χώρα, ύψους 7,4 δις. δολ. (αγοραστικής αξίας 1938), όπως καθόρισε η Διεθνή Διάσκεψη του Παρισιού το 1946 και γ2. την εξόφληση του κατοχικού δανείου, ύψους καθορισμένου (από τους ίδιους τους Γερμανούς) 3,5 δις. δολ. (αγοραστικής αξίας 1944).
3 -Συγκρότηση μιας νέας παραγωγικής δημοκρατικής κοινωνικής συμμαχίας ώστε να τεθούν οι βάσεις της αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης σε αντιχρηματοδεσποτική, αντιολιγαρχική, αντιπαρασιτική κατεύθυνση. Θεμελιώδεις προϋποθέσεις προς αυτή τη προσπάθεια θα είναι:
α. -Η αντικλεπτοκρατική δημοσιονομική πολιτική: α1.στα έσοδα (ισχυρή φορολόγηση ιδιωτικών ολιγοπωλιακών μεγαεταιριών και οφσόρ εταιρειών.-Ισχυρή προοδευτική φορολόγηση όλης της μεγάλη ακίνητης και κινητής περιουσίας-δραστική αντιμετώπιση παραοικονομίας / παραεμπορίου / λαθρεμπορίου / φοροδιαφυγής/εισφοροδιαφυγής-κατάργηση τραπεζικού απόρρητου-γενικό πόθεν έσχες) και α2. στα έξοδα (κατάργηση κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων και των ΜΚΟ-μείωση αριθμού βουλευτών στους 200-κατάργηση των χαριστικών παροχών στις ελίτ και του κλεπτοκρατικού συστήματος επιδοτήσεων/ δημοσίων προμηθειών-αναδιοργάνωση δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών).
β. -Η ριζική αντιμετώπιση του λαθρομεταναστευτικού ζητήματος με γνώμονα την εξασφάλιση πλήρους απασχόλησης των Ελλήνων εργαζομένων και τη υπεράσπιση της εθνικής ύπαρξης του ελληνισμού.
γ. -Η άμεση εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών.
δ. -Η κοινωνικοποίηση μεσοπρόθεσμα των ολιγοπωλίων και των μεγάλων επιχειρήσεων με στρατηγική σημασία στην αυτοδύναμη, ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας.
ε. -Η τεχνικοοικονομική-παραγωγική ανασυγκρότηση του γεωργικού, βιομηχανικού-βιοτεχνικού τομέα και ο αντιπαρασιτικός δυναμισμός εμπορίου και υπηρεσιών.
στ. -Η προτεραιότητα στις εισροές επενδύσεων που εξυπηρετούν την παραγωγική και τεχνολογική οικονομική μας βάση αντί των παρασιτικών στο τομέα εμπορίου-υπηρεσιών που προωθούν ΕΕ/ΟΝΕ.
ζ.-Η προγραμματισμένη διεύρυνση των εξωτερικών αγορών πέρα από τη μονομερή προσκόλληση στην ευρωενωσιακή. Βαλκάνια, Ρωσία, Υπερκαυκασία, Ιράν, Αραβικός κόσμος κλπ είναι ζωτικές περιοχές όπου η Ελλάδα διαθέτει δεσμούς και σημαντικές πολιτισμικές και γεωστρατηγικές ευκαιρίες και δυνατότητες.
ζ.-Η προγραμματισμένη διεύρυνση των εξωτερικών αγορών πέρα από τη μονομερή προσκόλληση στην ευρωενωσιακή. Βαλκάνια, Ρωσία, Υπερκαυκασία, Ιράν, Αραβικός κόσμος κλπ είναι ζωτικές περιοχές όπου η Ελλάδα διαθέτει δεσμούς και σημαντικές πολιτισμικές και γεωστρατηγικές ευκαιρίες και δυνατότητες.
Σημειώσεις ΙΙ
[1].-tileplagktoiplanai.blogspot.com, «εθνική λαϊκή αντίσταση στον ιμπεριαλιστικό πολυεθνικό εποικισμό», Ιανουάριος 2010. Μέρος 1ο & Μέρος 2ο.
[2].-The Conference Board Total Economy Database, January 2010.
[3].-Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, «Στατιστικό Δελτίο Φορολογικών Δεδομένων 2008».
[4].- Τάκης Φωτόπουλος, «Πώς φθάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», inclusivedemocracy.org, 5-12-2009.
[5].-European Commission. «Report on Greek Government Deficit and Debt Statistics», Brussels, 8.1.2010,COM(2010) 1 final.
[6].-capital.gr, 19-2-2010.
[7].- Marc Roche, «En Europe, Goldman Sachs recrute des hommes de pouvoir pour asseoir le sien», Le monde.fr, 01.03.10.
[8].- kathimerini.gr, 7-2-2010
[9].-Ειρήνη Καρανασοπούλου, «Προς ‘'αιματηρό'' ντιλ με το ΔΝΤ», TA NEA, 20-3-2010.
[10].- Marc Roche, «En Europe, Goldman Sachs recrute des hommes de pouvoir pour asseoir le sien», Le monde.fr, 01.03.10.
[11].-Von Otmar Issing, «Die Europäische Währungsunion am Scheideweg», faz.net, 29.1.2010.
[12].- Gregory White, «There's No Deal Yet: Here Are The Banks, Insurers, And Sovereigns Who Will Get Crushed In A Greece Collapse», businessinsider.com, Feb. 11, 2010.
[13].- Nelson D. Schwartz -Eric Dash, «Banks Bet Greece Defaults on Debt They Helped Hide», nytimes.com, February 24, 2010.
[14].-Susan Pulliam,Kate Kelly and Carrick Mollenkamp, «Hedge funds are ganging up on weaker euro», The Wall Street Journal, February 26, 2010
[15].- Γ.Λ.Κ. «Δελτίο Δημοσίου Χρέους, Δεκεμβρίου 2009».
[15].- Γ.Λ.Κ. «Δελτίο Δημοσίου Χρέους, Δεκεμβρίου 2009».
[16].-Γιάννης Σιάτρας, «Οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας», eurocapital.gr, 3-3-2010.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου