«Οι οπαδοί της μιζέριας, της εσωστρέφειας και του «περήφανου» επαρχιωτισμού θα δυσκολευθούν ασφαλώς να το καταλάβουν. Για όσους από αυτούς είναι καλόπιστοι, το μεγάλο στοίχημα για μας, τους υποστηρικτές του «φιλελεύθερου έθνους», είναι να τους πείσουμε ότι έχουν άδικο», γράφει ο Ν.Κ. Αλεβιζάτος στην Καθημερινή 15.2.2009. Διαβάστε όλο το κείμενο του κυρίου αυτού, φορέα πανεπιστημιακού τίτλου, και μάλιστα επιφανούς. Θυμάμαι τις αναλύσεις του για το σχέδιο Αναν και «δεν ήξερα από που (επιστημονικά) να κρατηθώ», όπως λέει και ο γνωστός τραγουδιστής διακωμωδώντας τον κάθε "εξαρτημένο καλλιτέχνη"..
Ασχολούμαι με αυτές τις επίπεδες και απλουστευτικές θέσεις του κ Αλεβιζάτου όχι γιατί λέει κάτι νέο αλλά γιατί το επίμαχο κείμενο είναι τυπικό και χαρακτηριστικό: ημιμαθές αναμάσημα διειθνιστικουλιστικοσυγχυσμένων δογμάτων του 16ου-18ου αιώνα, όταν δηλαδή η Δύση πέρασε από τις ηγεμονίες-αστικά κράτη στον απέραντο ωκεανό των αστικοφιλελεύθερων θεμελιωδών συγχύσεων. Νομίζω ότι ο Παναγιώτης Κονδύλης έχει εξαντλήσει τα ζητήματα αυτά και εγώ στο Κοσμοθεωρία των Εθνών προσπάθησα να αναγάγω τις θεμελιώσεις του στο διεθνολογικό επίπεδο συμπλέκοντας συνάμα και τα τρία επίπεδα (άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα). Ζητήματα λοιπόν τα οποία έχουν αναλυθεί, τεκμηριωθεί και αποκρυσταλλωθεί λογικά δεν πρέπει να τα συζητάμε αλλά να τα θεωρούμε ως δεδομένα και να πηγαίνουμε πάρα πέρα.
Εδώ στην Ελλάδα, όμως, κυριαρχεί το σύμπλεγμα επιφανών εξαρτημένων συγγραφέων (στοχαστικά, με την έννοια του αναμασήματος απαρχαιωμένων θεωρημάτων που στην εποχή τους εξυπηρετούσαν αξιώσεις ισχύος – αλλά και με την καλλιτεχνική στο ιδιοφυές τραγούδι του Νότη για τον "εξαρτημένο καλλιτέχνη"). Η παρουσία τους συναρτάται και με την ύπαρξη επιφυλλιδογράφων που δημιουργούν δίνες θεμελιωδών συγχύσεων και συνδέεται με την ύπαρξη πλέον ενός μεγάλου αριθμού πνευματικά δύστυχων πολιτικών προσώπων της έμμεσης αντιπροσώπευσης που αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλο στο εξουσιαστικό φαγοπότι. Γι’ αυτό και ο Μεγάλος Κονδύλης γελούσε όταν του έλεγες να προσέλθει σε κάποιο συνέδριο ή κάποια ανάλογη δημόσια συζήτηση. Όπως συμβαίνει με όσους εμβαθύνουν τον βαθύτατο τρόπο με τον οποίο έχει διαβρωθεί ήδη εκ γενετής το νεοελληνικό κράτος και τον τρόπο που αυτή η διάβρωση το έχει αχρηστεύσει, ο Κονδύλης έτρεφε μηδενικές προσδοκίες για την βιωσιμότητά του. Γιατί ασχολούμαστε με το νεοελληνικό κράτος, θα ερωτούσε κάποιος; Γιατί δεν αφήνουμε τους "σόρους, τα σοράκια και τα κοράκια" να το νέμονται;
Εκτός του αυτονόητου, ότι δηλαδή έχουμε παιδιά που θέλουμε να έχουν στοιχειωδώς αξιοπρεπή μελλοντικό βίο, είναι και το γεγονός, όπως έλεγε και ο Κονδύλης, με αυτό τον τόπο, αντίθετα με τους "σόρους, τα σοράκια και τα κοράκια" που μετά το 1821 "εντεταλμένα" τον νέμονται, έχουμε υπαρξιακές σχέσεις. «Θα πάρω μιαν ανηφοριά, Θα πάρω μονοπάτια, Να βρώ τα σκαλοπάτια, Που παν στη Λευτεριά», έγραφε ο αμούστακος Ευαγόρας Παλληκαρίδης όταν αγωνιζόταν για την πολιτική ανεξαρτησία των ελλήνων της ... Ανατολικής Μεσογείου (αλλά τελικά, όπως φαίνεται, όχι μόνο). Και συνέχισε, «τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ, θα μπω σ' ένα παλάτι, το ξέρω - θαν' απάτη, δε θάναι αληθινό». Μεγάλα λόγια συναφή με την εν γένει νεοελληνική πραγματικότητα. Όσοι εθνομηδενιστές και αν καβαλικέψουν, και δεν θα είναι η πρώτη φορά, οι υπαρξιακοί μας δεσμοί δεν μας επιτρέπουν να σιωπήσουμε. Ιδιαίτερα όταν ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός που συχνά συναγελάζεται με διεθνικούς διανοητές τύπου ΜΚΟ, μας πληροφόρησε πομπωδώς ότι όχι μόνο κινδυνεύει η Εθνική Ανεξαρτησία αλλά ότι είμαστε ήδη μειωμένης ανεξαρτησίας.
Που είναι όμως όλοι αυτοί που όπως έγραψαν χθες οι New York Times εκποιούσαν τα πάντα για το μεγάλο όνειρο της ΟΝΕ που όπως κάθε εχέφρων διαπιστώνει τώρα είναι μια φούσκα όπως αυτή που περιέγραφα πέρυσι σε αναφορά με την αρλουμπολογική τυπολογία. Που είναι αυτοί που με λοιδορούσαν την δεκαετία του 1990 με εκατοντάδες υβριστικές επιφυλλίδες επειδή τόλμησα στις στήλες του τότε Οικονομικού Ταχυδρόμου και της Ελευθεροτυπίας να αμφισβητήσω την σοφία της ακατανίκητης αλλά πολύ διαδεδομένης θέσης πως «η ΕΕ θα εγγυηθεί (στρατιωτικά) τα σύνορα της Ελλάδας»!. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Να θυμίσω ότι πολλοί επιφανείς διανοητές για τον ίδιο λόγο θύμωναν όταν, μεταξύ άλλων, υποστηρίζαμε πως η Κύπρος πρέπει να υποβάλει αίτησης ένταξης στην ΕΕ, πως η Ελλάδα απαιτείται να διατηρεί ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία, πως η ισορροπία δυνάμεων είναι προϋπόθεση ειρήνης, πως η αμυντική διασφάλιση των ελλήνων της Κύπρου ενέχει στρατηγική σημασία για την Ελλάδα και ότι το σχέδιο Αναν δεν κατέστρεφε μόνο τους κύπριους αλλά θα παγίδευε στρατηγικά την Ελλάδα διαπαντός. Οι επιφανείς διανοητές του «φιλελεύθερου έθνους» διαφωνούσαν. Ευνοούσαν μια υποτελή στάση φτωχού συγγενή απέναντι στην Ευρώπη, μια στάση κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία και μια στάση που ευνοούσε ... μεταεθνικές λύσεις στην Κύπρο.
Πρόκειται για μεταμοντέρνες θεμελιώδεις συγχύσεις μέσα στον ωκεανό αμάθειας και ημιμάθειας της επιστρατευμένης δυτικής πολιτικής σκέψης που ενώ εξυπηρετεί τις αξιώσεις ισχύος των ηγεμονικών κρατών βλάπτει τα συμφέροντα των λιγότερο ισχυρών κοινωνιών που αγωνίζονται να διαφυλάξουν την εθνική τους ανεξαρτησία. Πρόκειται για τα επιστημονικά μεταμφιεσμένα κηρύγματα περί μιας επερχόμενης παγκόσμιας ενότητας που ευνοούσε τις φασιστικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο όνομα της … δημοκρατίας. Συμπαρομαρτούντα φαινόμενα είναι τα εθνομηδενιστικά θεωρήματα και οι διεθνικές δράσεις για να αποδομηθεί η ιστορική μνήμη ακόμη και των μαθητών της ΣΤ δημοτικού. Η πολιτική μας ηγεσία τα πίστεψε και σύρθηκε σε χορούς και ζεϊμπέκικα, σε φιλίες και κουμπαριές που κανείς δεν θυμάται πλέον. Όπως εξάλλου έδειξε το σχέδιο Αναν πολλοί «νταβουτόγλειοι συμπατριώτες» αγωνιούσαν το πότε θα έλθει η στιγμή να σκλαβωθεί η Κύπρος για να γίνει πρωτοποριακό πείραμα της … μεταεθνικής εποχής. Και τα λοιπά. Και όλοι αυτοί που σε κάποιο βιβλίο μου περιέγραψα ως αριστεροδεξιοκεντροφασιστοαμερικανοτουρκοεξαρχιώτες έχουν ένα όνομα που τους περιγράφει πλήρως: «Προοδευτικοί». Για όποιον γνωρίζει το επώνυμο βιβλίο του Κονδύλη για τους προοδευτικούς, δύσκολα κανείς θα αυτό-εξευτελιστεί λέγοντας ότι είναι προοδευτικός. Στέκομαι όμως στο γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες αποτελεί μια νεφελώδη πλατφόρμα χυδαιοποίησης των δημόσιων και ακόμη και των λεγόμενων «επιστημονικών» συζητήσεων. Κυρίως, είναι μέσο δολοφονίας χαρακτήρων κατά όσων θέλουν να είναι ελεύθεροι και όχι «μειωμένης κυριαρχίας» και κυρίως κατά όσων θέλουν να μιλούν ορθολογικά. Είναι όσοι δεν συμφωνούν πως επίκειται να επέλθει κάποιου είδους παγκόσμια ενότητα μέσα στην οποία όλα θα εξαερωθούν και που προτιμούν να αγαπούν την πατρίδα τους. Τέλος πάντων, αυτά δεν είναι προσωπικά ζητήματα και δεν ενδιαφέρουν οι προθέσεις, οι προσωπικές τραγωδίες του καθενός και οι ανθρώπινες ευέλικτες και καιροσκοπικές μετακινήσεις, διακινήσεις και χρησιμοθηρίες.
Ενέχει μεγάλο ενδιαφέρον, όμως, ότι στην Ελλάδα υπάρχει πλέον κυριαρχία "ξεφωνισμένων προοδευτικών φωνών" που έχοντας κατορθώσει μαζί με διεθνικούς φίλους τους να διεισδύσουν παντού και κυρίως στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, κατασκευάζουν δολοφονικά μέσα χαρακτήρων. Έτσι χωρίς την παραμικρή επιστημονική ή λογική τεκμηρίωση αναμειγνύουν φυλετισμούς, φασισμούς, πολεμοκαπηλίες, "εθνιμισμούς", ρομαντισμούς κτλ, και επιτίθενται κατά όποιου δεν συμφωνεί πως τα γουρούνια δήθεν έχουν φτερά και πως μπορούν δήθεν να πετούν. Έτσι λοιπόν όποιος από εμάς δεν συμφωνεί με τον ανιστόρητο και αμαθή ορισμό του "κρατικού ή φιλελεύθερου έθνους" θα πρέπει να καταταχθεί στους ρατσιστές και ρομαντικά απαρχαιωμένους. Έλεος .... Είπαμε ας είμαστε ανεκτικοί και πολιτισμένοι ακόμη και όταν οι άλλοι δεν είναι. Αλλά όχι και έτσι.
Αυτό που με υποκίνησε για το σημερινό σημείωμα είναι η ημιμάθεια του κ Αλεβιζάτου. Ειλικρινά τον οικτίρω στοχαστικά και κατά κάποιο τρόπο εκφράζω την συμπάθειά μου καθότι εκτίθεται εκκινώντας από βαθειά άγνοια της νεοτερικότητας. Ας αφιερώσει ο στοχαστικά ελλιπής συνάδελφος ένα Σαββατοκυρίακο να διαβάσει το κριτική της μεταφυσικής ή το η παρακμή του Αστικού πολιτισμού του Κονδύλη. Έτσι απλά για να ξέρει τα στοιχειώδη, ουσιώδη και μη ιδεολογικά-προπαγανδιστικά. Αν αντέχει βεβαίως μπορεί να μελετήσει και τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό του Κονδύλη ή το ημέτερο Κοσμοθεωρία των Εθνών. Δεν μιλάμε για τίποτα σοφίες. Μιλάμε για αξιολογικά ελεύθερες περιγραφές γνωστών γεγονότων που η μάζα των ιδεολόγων-προπαγανδιστών του μοντερνισμού απαγορεύεται να ξέρει. Απαγορεύεται γιατί ο κατασκευαστικός σωλήνας των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων της Δύσης που συντηρούσε τον ηγεμονισμό-αποικιοκρατία και στην συνέχεια την ιδεολογική ηγεμονομαχία δεν συνέφερε να παράγει τέτοιες αληθείς γνώσεις. Ας ψάξουν οι ιδεολογικά προσκολλημένοι στις πολιτικές θεολογίες που εξυπηρετούν αξιώσεις ισχύος το πότε υπήρξε, όπως το έθεσε ο κ Αλεβιζάτος, "ειρηνική συμβίωση (που) μπορεί να επιτευχθεί με την αποδοχή του Συντάγματος ως δεσμευτικού συμβολαίου για την ατομική και τη συλλογική δράση, καθώς και (για την) ανάπτυξη των δεξιοτήτων του καθενός. Θεμέλιο του έθνους είναι, με άλλα λόγια, η ειλικρινής προσχώρηση του λαού κάθε χώρας στις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης". Έλεος, έλεος έλεος ... Επειδή φαίνεται ότι ο κ Αλεβιζάτος αυτά γράφοντας εκτιμώ ότι δεν έχει επίγνωση του γεγονότος ότι μιλά για τα γενοκτόνα και τα αποικιοκρατικά κρατικά έθνη της περιόδου 17ος-19ος αιώνας. "Η γλώσσα, οι κοινές παραδόσεις, η φυλετική καταγωγή και οι δεσμοί αίματος, όσο σημαντικοί παράγοντες και αν είναι, έπονται" συνεχίζει. Όμως, ως προς το τελευταίο μια τέτοια αντίληψη μόνο η ελληνική παράδοση έχει, όπως και οι αντίστοιχες παραδόσεις πολλών άλλων ιστορικών εθνών. Αυτά μόνο μπορούν να διεκδικήσουν την ανεκτικότητα και τον πλουραλισμό και όχι οι θιασώτες του διεθνισοβιστικού μοντερνιστικού κρατικού έθνους. Εμείς τι φταίμε αν ο κύριος Αλεβιζάτος και οι ομοϊδεάτες του δεν γνωρίζουν όλα αυτά και πολλά άλλα ή αν λόγω ιδεολογικής εμμονής κλείνουν τα μάτια μπροστά στην αλήθεια!
Η θεολογική προσκόλλησή του στο ιστορικά ανύπαρκτο «κρατικό έθνος» -υπήρξε μόνο ως συγκυριακός μηχανισμός γενοκτονικής ομοιογενοποίησης των δουλοπαροίκων και στην εξόντωσης των αυτοχθόνων στην Βόρειο Αμερική -, όπως συμβαίνει και με κάθε ανάλυση πολιτικής θεολογίας, εμποδίζει τον επιφανή διανοητή να δει ότι ζει και σκέπτεται σε μια απαρχαιωμένη εποχή, αυτή των δουλοπαροίκων και αυτών που τους κατεξουσίαζαν μέχρι και τον 19ο αιώνα. Εμείς εξάλλου όχι μόνο δεν παραγνωρίζουμε αυτές τις θεμελιώδεις διακρίσεις αλλά επιπλέον εξετάσαμε πολλές άλλες ειδοποιούς διαφορές, κυρίως το γεγονός ότι στον ευρύτερο ευρύ δρόμο των Νέων Χρόνων μέσα στον οποίο μετά από πολλές δυσκολίες και κακουχίες γεννήθηκαν τα σύγχρονα ευρωπαϊκά έθνη, είχαμε πρόοδο, τέχνες και γράμματα αλλά οι τελευταίοι που μπορούν να τα οικειοποιηθούν είναι οι οπαδοί των μοντερνιστικών υλιστικών ιδεολογιών οι οποίοι μιλούν για το κρατικό έθνος. Ιδεολογιών που ευθύνονται για μεγάλα νεκροταφεία και με τις οποίες δεν σχετίζονται οι πρόοδοι των εθνών που συντελούνταν ερήμην τους.
Εξάλλου, είναι ένα πράγμα το μακραίωνο και διαμορφωμένο έθνος της καθ' ημάς Ανατολής και άλλο το κρατικό έθνος της ταραχώδους πορείας από τις ηγεμονίες στον αστικοφιλελευθερισμό και από την αφετηριακή αμερικανική ιδεαλιστική αθωότητα στο φασιστικό "πεπρωμένο του έθνους". Δεν ευθυνόμαστε εμείς και σε τίποτα δεν φταίμε για να δεχόμαστε δηλητηριώδη βέλη αν κάποιοι δεν γνωρίζουν την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ του "κρατικού έθνους" και του αληθινού έθνους. Δεν νομίζω όμως αν αυτά πιστεύουν πως μπορούν να κατανοήσουν ότι η αληθινή έννοια του έθνους που σχετίζεται με πνευματικές κατακτήσεις, πολιτικό πολιτισμό και πολιτισμικά επιτεύγματα δεν είναι κάτι που μπορεί να παραχθεί με ιδεολογικά διατάγματα. Το "φιλελεύθερο κρατικό έθνος" του κυρίου Αλεβιζάτου και όλων των ομοϊδεατών του ήταν μια τεχνητή κατασκευή της πιο ατυχούς περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας μετά την βαρβαρότητα. Όταν δηλαδή οι πάνοπλες ηγεμονίες της μετά-Ρωμαιοκαθολικής Δυτικής Ευρώπης διοικούσαν δουλοπάροικους. Εξαθλιωμένους, άναρθρους και ρακένδυτους δουλοπάροικους – μερικοί ήταν και ανθρωποφάγοι. Έτσι βασικά επινοήθηκε το φασιστικό «κρατικό έθνος» και η κυριαρχία της μετά-Βεστφαλιανής εποχής. Ή μήπως θα πρέπει να μνημονεύσω στοιχειώδη ιστορικά γεγονότα όπως το γεγονός ότι τα έθνη της κλασικής εποχής και όλων των επόμενων μέχρι και την Βυζαντινή Οικουμένη δεν ήταν κυριαρχικά μαντρωμένα. Αυτό που πράγματι έκανε το φιλελεύθερο κρατικό έθνος του 17ου-19ου αιώνα είναι ότι μάντρωσε τους εξαθλιωμένους δουλοπάροικους, τους διοικούσε δεσποτικά επί αιώνες και όταν μέσα από την συγκέντρωση κεφαλαίου γεννήθηκε ο καπιταλισμός μπόρεσαν ακόμη ευκολότερα να διαιωνίσουν τις Μεσαιωνικές φεουδαρχικές δομές. Οι δουλοπάροικοι "υπόκοοι" ομογενοποιήθηκαν με ρατσιστικά φυλετικά κριτήρια, το κρατικό έθνος ευθύνεται για εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες και ασφαλώς για το αποικιοκρατικό φαινόμενο. Μετά την αντιφατική Γαλλική Επανάσταση, εξάλλου, όλοι μαζί καθήμενοι πάνω στον αποικιοκρατικά κλεμμένο πλούτο αυτό-ικανοποιούνταν λέγοντας ότι έχουν δημοκρατία (την έμμεση αντιπροσώπευση).
Τώρα, όποιος θέλει ας διαβάσει το Κοσμοθεωρία των Εθνών όπου αναλώθηκα να περιγράψω γνωστά –αλλά για πολλούς άγνωστα– γεγονότα που αφορούν, για παράδειγμα, την παράλληλη πορεία των υποκείμενων ευρωπαϊκών κοινωνιών οι οποίες αντιστεκόμενες στο «κρατικό έθνος» έκτιζαν πραγματικό έθνος στο υπόβαθρο των δεσποτικών δομών του «κρατικού έθνους». Ούτε επίσης είναι ανάγκη να υπεισέλθω εδώ στον εκτοπισμό των υλιστικών θεωρημάτων στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης γιατί στο τέλος, όπως είχε προβλέψει ο Ντε Γκολ επικράτησε αυτό «που τελικά επισκιάζει όλα τα άλλα», δηλαδή «η πραγματικότητα του έθνους». Ούτε στο ζήτημα της υπερκρατικής ΕΣΣΔ είναι ανάγκη να επεκταθώ, δηλαδή του μορφικά πανομοιότυπου με το φιλελεύθερο κομμουνιστικού «κρατικού έθνους» που δονκιχωτικά δοκίμασε να ολοκληρώσει μακραίωνα έθνη για να τα δούμε το 1990 να αναδύονται πανίσχυρα έθνη, τα μέλη των οποίων δεν θέλουν καν να ενθυμούνται αυτό το ιστορικό ατύχημα.
Εδώ θα σταθώ εν ολίγοις μόνο στο γεγονός ότι οι θιασώτες του ανύπαρκτου «κρατικού έθνους» που καβαλικεύουν τον ελληνικό έθνος με τις επιφυλλίδες τους, καλά κάνουν, μιας και ζουν και σιτίζονται σε αυτό τον τόπο, να κοιτάξουν από κάτω για να δουν ότι δεν έχουμε "χώρο" αλλά "χώρα" και όχι δουλοπάροικους αλλά κοινωνία μακραίωνης πνευματικής, πολιτισμικής και πολιτικής διαμόρφωσης. Μπορεί το νεοελληνικό κρατίδιό «μας», μειωμένης τώρα κυριαρχίας όπως λέει ο Πρωθυπουργός, να παραπαίει εκ γενετής, αλλά αυτό που ανήκει στα μέλη της κοινωνίας (δηλαδή η κοσμοθεωρία της και ο πολιτισμός της) δεν εξαφανίζεται με τα δικά τους ξόρκια περί «κρατικού ή φιλελεύθερου έθνους». Ακόμη και αν με τα τεχνάσματά τους (νομιμοποιήσουν την λαθρομετανάστευση με αποτέλεσμα να βιαστεί ανθρωπολογικά η κοινωνία) ροκανίζοντας έτσι τα θεμέλια των σημερινών ανθρωπολογικών διαμορφώσεων και έλθουν κινέζοι και πακιστανοί να ζήσουν εδώ, η ελληνική πνευματική, πολιτική και πολιτισμική ανθρωπολογία θα κυριαρχήσει και πάλιν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Και δεν είναι φυλετική όπως αυτοί νομίζουν αλλά πνευματική, γι' αυτό δεν την κατανοούν.
Και για να είμαι τελείως ειλικρινής, αν δεν αγωνιστούμε για να κατορθώσουμε να περάσουμε και αυτόν τον Ρουβικώνα των κρατικοεθνιστών, ίσως αξίζει να αφήσουμε να εισρεύσουν και να καταλάβουν αυτό τον χώρο Ασιάτες που σίγουρα δεν θα περιφρονήσουν τον οικουμενικό πολιτικό πολιτισμό. Βέβαια, το ξέρουμε το "κόλπο". Εάν και όταν όλα αυτά συμβούν –και δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορίας μας– οι ιδεολογικά γαλουχημένοι στο κρατικό έθνος κανένα πρόβλημα δεν θα έχουν να μετοικήσουν σε κάποιο άλλο κρατικό έθνος πιο βιώσιμο (αν βεβαίως συνεχίσουν να υπάρχουν τέτοια κρατικά έθνη). Όπως γλαφυρά είπε και ο Κώστας Ζουράρις, αν νοερά μεταφερθούν σε άλλη χώρα και το πρωί ανοίξουν την πόρτα και βρεθούν στην Ολλανδία ή την Φιλανδία, ίσως να μην θυμηθούν καν που βρίσκονταν την προτεραία. Θα πάνε στο σουπερμάρκετ, θα ψωνίσουν, θα επιστρέψουν σπίτι, θα φάνε, θα δούνε κανένα γουέστερν και θα κοιμηθούν. Και τούμπαλιν. Δεν τους κακίζω γι’ αυτό γιατί μελέτησα το φαινόμενο στο οποίο ανήκουν. Είναι εκείνα τα στρώματα της κοινωνίας, κυρίως στο επίπεδο των διανοητών, όπου κυριαρχούν τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα. Δεν έχουν επίγνωση και γι’ αυτό τους αναγνωρίζω το ακαταλόγιστο. Όπως προείπα τους οικτίρω και τους ίσως τους συμπαθώ ως πνευματικά αξιολύπητους. Καλύτερα όμως να μην ζει κανείς αν θα πλέει σε τέτοια πελάγη πνευματικής ένδειας και αμάθειας. Άκουσον άκουσον, … φιλελεύθερο έθνος.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου