ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ Να ενώσουμε την κραυγή μας για την Ελλάδα που χάνεται

Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 8 Μαΐου 2010 ----http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4573606

Για όσα έγιναν τη «μαύρη Τετάρτη» στην Αθήνα, πολλά μην περιμένετε να πω. Τα είπαμε τις προηγούμενες μέρες και τα είπαμε με τρόπο τέτοιο που φαίνεται πως ήταν στη σωστή κατεύθυνση- αν κρίνω από τις αντιδράσεις όσων ένιωσαν ότι την 5η Μαΐου τέλειωσε και το καθεστώς της ιδιότυπης ασυλίας που απολάμβαναν ώς τώρα. Του «είδα μωρέ τι έγινε, αλλά ασ΄ το, δεν πειράζει είναι προοδευτικά άτομα». Α, ναι; Και είναι προοδευτικότητα να θες να μπουκάρεις στη Βουλή; Είναι προοδευτικότητα να τρέχουν οι πυροσβεστικές να σβήσουν τη φωτιά που έκαιγε ανθρώπους κι εσύ να μην τις αφήνεις να πλησιάσουν το σημείο; Είναι προοδευτικότητα να δίνεις κάλυψη σ΄ αυτά τα παρανοϊκά πρόσωπα που καίνε και σκοτώνουν χωρίς λόγο; Προφανώς δεν είναι, αλλά για μένα άλλο είναι το ζήτημα. Οτι χάθηκαν τέσσερις άνθρωποι, θύματα της τυφλής βίας. Πού είναι τα κοινωνικά ανακλαστικά; Πού είναι οι άνθρωποι του πνεύματος; Οι ταγοί αυτής της κοινωνίας; Πού κρύβονται; Γιατί δεν μιλάει κανείς; Φοβούνται; Και τι ακριβώς; Γιατί χθες, προχθές, ακόμη και σήμερα, δεν μας κάλεσε κανείς, να πάμε όλοι στο Σύνταγμα, να ενώσουμε την κραυγή μας για τους ανθρώπους που πέθαναν και για την Ελλάδα που χάνεται καθημερινά; Για την πατρίδα που όταν δεν αυτοχειριάζεται, την καταστρέφουμε όλοι μαζί χωρίς έλεος;

Μόνο γκρεμός υπάρχει μπροστά

Νιώθω ό,τι και ο καθένας. Οργή. Είμαι οργισμένος, θα το κρύψω; Μπορεί να μην είμαι νιάτο, αλλά αυτό καμιά σημασία δεν έχει. Θέλω κι εγώ να σπάσω. Ο,τι βρω μπροστά μου. Για όσα συμβαίνουν γύρω μου, για μένα, χωρίς εμένα και με αφορούν άμεσα. Μπορώ δε να τα καταλάβω όλα. Ακόμη και τη διάθεση του καθενός να τα κάνει λίμπα. Γιατί δεν αντέχει άλλο. Και γιατί βλέπει για άλλη μια φορά, αυτή η χώρα να κόβει φλέβες μόνη της, επειδή κανείς δεν καταλαβαίνει ότι έτσι όπως πορευόμαστε δεν υπάρχει δρόμος για πουθενά. Μόνο γκρεμός υπάρχει μπροστά. Πως λέμε «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»; Ε, έτσι ακριβώς. Με μια μικρή διαφορά: δεν υπάρχει ούτε ρέμα πίσω μας. Ενας τοίχος υπάρχει, που δεν μας επιτρέπει ούτε πίσω να κάνουμε. Τέσσερις άνθρωποι δεν υπάρχουν πια στη ζωή, γιατί αυτοί που θα ΄πρεπε πρώτα και κύρια να καταλαβαίνουν, το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα ωφεληθούν κομματικά από την κατάσταση. Το πώς θα κερδίσουν πιο πολλά από το ψηφοθηρικό πλιάτσικο. Ε, όχι ρε γαμώτο, αυτό δεν το δέχομαι... 
Πλήττονται πάλι οι αιώνια «χρεωμένοι»

Κι άλλοι πολλοί δεν το δέχονται, το ξέρω. Είναι πολύ διδακτικά τα στοιχεία που προκύπτουν από τις δημοσκοπήσεις. Η πλειονότητα των Ελλήνων τάσσεται υπέρ των μέτρων. Ακόμη κι αυτοί που πλήττονται και είναι οι αιώνια «χρεωμένοι», συνταξιούχοι και μισθοσυντήρητοι, σου λένε «εντάξει, να τα πάρετε τα μέτρα, αλλά...». Αυτό το «αλλά» είναι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι άλλοι, αυτοί που έχουν ποντάρει τα ρέστα τους στην οργή και τον θυμό των πολιτών. Για να αυξήσουν τη δύναμή τους- έτσι νομίζουν. Αλλά ποιο είναι αυτό το «αλλά»; Λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι αυτό που δεν καταλαβαίνει η κυβέρνηση: ότι δηλαδή ο άλλος, αυτός που πληρώνει μονίμως, έχει το αίσθημα της αδικίας μέσα του. Σου λέει, «πάλι εγώ θα πληρώσω; Κι αυτός που έκλεβε συστηματικά την Εφορία; Και το λαμόγιο που ζει εις βάρος μου; Κι ο κλέφτης πολιτικός;». Εκεί όμως που σπάει όλα τα κοντέρ και του ανεβαίνει η πίεση στο 30, και πρέπει να ανοίξουν όλα τα «καπάκια» για να μη σκάσει, είναι ότι όλοι αυτοί, οι πραγματικοί κερδοσκόποι του κόπου του ελληνικού λαού, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Σαν να μην τρέχει τίποτε... 

Ποιοι φτιάχνουν τους νόμους; 

Παιδιά, αυτό δεν υπάρχει. Οσο όλοι αυτοί οι απατεώνες κυκλοφορούν ελεύθεροι και κόβουν βόλτες στο Κολωνάκι, ο κόσμος θα εξοργίζεται και για μένα έχει όλα τα δίκια με το μέρος του. Και αυτή η οργή θα τον κάνει να σπάει, να καίει, να βλαστημάει. Δεν δικαιολογώ τη βία, όχι. Αλλά όταν του άλλου του βάζεις το χέρι στην τσέπη κανονικά και του παίρνεις τα λεφτά, που έτσι κι αλλιώς του έφταναν να τα βγάζει πέρα τσίμα τσίμα, δεν μπορείς να του λες «το ξέρω ότι όλοι αυτοί έκλεψαν και κλέβουν το κράτος, αλλά συγγνώμη δεν μπορώ να τους χώσω μέσα, διότι δεν μου το επιτρέπουν οι νόμοι». Μπα; Σοβαρά; Και ποιοι φτιάχνουν τους νόμους παρακαλώ; Ποιος τους φτιάχνει και ποιος τους ψηφίζει; Η Βουλή δεν είναι; Μάλιστα. Ωραία, να φτιάξει η Βουλή νόμο και να χώσει μέσα όλον αυτό τον εσμό που προκαλεί. Να πει κι ο κόσμος «χαλάλι ρε παιδιά, πληρώνω πάλι εγώ, αλλά τουλάχιστον αυτοί οι κερατάδες πηγαίνουν φυλακή». Οσο αυτό δεν γίνεται, ας μην περιμένει κοινωνική ειρήνη η κυβέρνηση....

Οχι στο δίκιο του χάους! 

Από την άλλη πάλι, αυτό το καλαμπούρι με τα κόμματα της αριστερής (λέμε τώρα) αντιπολίτευσης, πρέπει να τελειώσει. Δηλαδή, με ποια κριτήρια, ας πούμε, κάνει τουριστική πολιτική το ΠΑΜΕ πότε συλλαμβάνοντας κρουαζιερόπλοια με ομήρους γριές Αμερικάνες, πότε κλείνοντας τις πόρτες της Ακρόπολης και πότε σφραγίζοντας ξενοδοχεία γεμάτα τουρίστες; Με ποια κριτήρια κάνει πολιτική υγείας, κλείνοντας τις πόρτες νοσοκομείων ας πούμε; Και με ποιο δικαίωμα κοινωνικές ομάδες, όπως οι αδιόριστοι, υπαγορεύουν τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης, όπως οι άλλοι που μπούκαραν στην ΕΡΤ; Συμπέρασμα: με το δίκιο του μπάχαλου και του χάους. Της κοινωνικής αφασίας. Του «δεν βαριέσαι» και του «εντάξει μωρέ». Ε όχι ρε παλικάρια. Εκτός από σας υπάρχουμε κι εμείς. Οι πολλοί. Η σιωπηλή πλειοψηφία. Που τα βλέπουμε όλα αυτά και γινόμαστε έξαλλοι. Απλά τώρα, δεν νιώθουμε επί του παρόντος την ανάγκη κάποια στιγμή να σηκωθούμε από τον καναπέ και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Θα γίνει κι αυτό, είμαι βέβαιος. Το πότε δεν ξέρω...